ดวงใจจ้าวมังกร
Act.16 ชายผู้อยู่เบื้องหลัง
...คฤหาสน์หลังใหญ่ซึ่งตั้งอยู่ท้ายปราสาท อันเป็นสมบัติส่วนตัวของจอมเวทชรา ซึ่งขึ้นตรงกับราชินีแห่งฮาร์โมเนีย เจ้าของคฤหาสน์กำลังนั่งเก้าอี้โยกปลดปล่อยอารมณ์พักผ่อนในห้องหนังสือ ก่อนจะลืมตาขึ้นช้า ๆ เมื่อเด็กรับใช้มาเคาะประตูห้อง พร้อมกับเอ่ยรายงานในสิ่งที่ทำให้คนฟังต้องลอบถอนหายใจ
“ท่านมาร์ลิคขอรับ ราชินีทรงเสด็จมาและรออยู่ห้องโถงด้านล่างขอรับ”
“ไปบอกท่านว่าสักพักข้าจะลงไป”
จอมเวทชราบอกเสียงเรียบ คนข้างนอกรับคำเบา ๆ แล้วเสียงฝีเท้าจึงเดินหายไป มาร์ลิคเดินไปหยิบเสื้อคลุมที่พาดไว้กับราวแขวนอย่างใจเย็น แม้คนที่รอคอยอยู่จะเป็นถึงราชินีผู้มีอำนาจสูงสุดแห่งดินแดนนี้ก็ตาม
“ขออภัยที่ทำให้ท่านต้องรอนาน ท่านโอลิเวีย”
ทันทีที่ได้ยินเสียงคุ้นเคยจากเจ้าของคฤหาสน์ ราชินีผู้งดงามก็หันขวับไปยังต้นเสียง เจ้าหล่อนลุกขึ้นยืน ทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง แต่แล้วก็ต้องชะงัก เมื่อคนรับใช้ของมาร์ลิคนำไวน์สีแดงสด มารินใส่แก้วใสเบื้องหน้าหล่อน และยืนรอรับใช้
“พวกเจ้าไปได้”
มาร์ลิคโบกมือเบา ๆ คนรับใช้ที่ต่างยืนรอคำสั่งในห้องก็เดินออกไปจากห้องเสียทั้งหมด โอลิเวียถอนหายใจเบา ๆ แล้วจึงนั่งลงบนโซฟาหนานุ่มนั่นอีกครั้ง เมื่อจอมเวทชราเดินลงมานั่งฝั่งตรงข้าม
“มีธุระร้อนอกร้อนใจอันใดหรือท่านโอลิเวีย ถึงได้มาหาข้าด้วยตนเองเช่นนี้”
หญิงสาวผู้งดงามมองคนถามด้วยสายตาขุ่นเคือง แล้วจึงบอกธุระของเธอออกไปตามตรง
“ข้าอยากรู้ว่าเรื่องของเจ้าชายเรโนคืบหน้าไปถึงไหนแล้ว ลูก้าเองก็เงียบหายไป ไม่ยอมติดต่อข้าสักนิด!”
มาร์ลิคหัวเราะเบา ๆ เขาหยิบถ้วยชาซึ่งคว่ำไว้บนโต๊ะก่อนหน้า แล้วจึงรินน้ำจากกาลงไปในถ้วย ควันร้อน ๆ ลอยขึ้นมาเป็นไอให้เห็น เจ้าตัวถือสักพักก่อนจะจิบน้อย ๆ แล้วจึงตอบคำถามก่อนหน้าของคนที่กำลังนั่งหงุดหงิดอย่างใจเย็น
“ลูก้านั้นไม่ได้เงียบหายไปไหน ข้าให้เขาทำงานให้ข้าชิ้นหนึ่งอยู่ ...ส่วนเรื่องเจ้าชายเรโน ท่านก็อย่าได้กังวลอันใดไปเลย”
ราชินีโอลิเวียเม้มปากแน่น แล้วจึงตบโต๊ะรับแขกตรงหน้า จนแก้วไวน์สะเทือน ก่อนที่เธอจะโพล่งดังลั่นอย่างโมโห
“จะไม่ให้ข้ากังวลได้อย่างไรเล่า ในเมื่อเจ้าแก่ไทนอส บอกกับข้าว่าเจอตัวรัชทายาทแล้ว และจะนำมาเปิดตัวในช่วงเทศกาลฉลองครบรอบร้อยปีการก่อตั้งอาณาจักร และยังบอกอีกนะว่าจะรีบเตรียมหาฤกษ์งามยามดี ให้เด็กบ้านั่นขึ้นครองบัลลังก์ในเร็ววันนี้อีก!”
ทว่าคนฟังกลับยังคงตอบอย่างใจเย็น พร้อมกับจิบน้ำชาต่อเรื่อย ๆ
“ถึงกระนั้นก็ตาม ต่อให้เจ้าชายปรากฏกาย ข้าก็เชื่อมั่นว่า ข้าจะทำให้เขาไม่มีวันได้ขึ้นนั่งบัลลังก์ที่ท่านหวงแหนนั่นเด็ดขาดแน่”
“แค่ปากพูดก็พูดได้น่ะสิ! ข้าไม่เห็นท่านจะมีแผนการอันใดให้เห็นเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง!”
โอลิเวียตวาดลั่น ก่อนจะชะงักกึก เมื่อสายตาเย็นชา น่ากลัวของจอมเวทเฒ่าเหลือบมองหล่อน
“ก่อนจะกล่าวเช่นนั้น ข้าอยากให้ท่านลองคิดทบทวนให้ดี ๆ เสียก่อนนะท่านโอลิเวีย...ตลอดเวลาที่ข้ารับใช้ท่าน ข้าเคยทำให้ท่านผิดหวังสักครั้งไหม...ใครล่ะที่เป็นคนกำจัดเจ้าชายรัชทายาทให้พ้นทางท่าน ... การสิ้นพระชนม์ของราชินีเฮเลน และการได้บัลลังก์ราชินีองค์ใหม่มาครองสมใจจนถึงทุกวันนี้ ทั้งหมดไม่ใช่เพราะความช่วยเหลือจากข้าหรอกรึ?”
ราชินีคนงามกลืนน้ำลายลงคอ เธอรีบหลบสายตาเย็นชาของอีกฝ่าย ก่อนจะพึมพำตอบกลับแผ่วเบา
“ก็ได้ ...ข้าจะเชื่อใจท่าน”
“มันก็ควรจะเป็นเช่นนั้น ...ข้าว่าแทนที่ท่านจะเอาแต่กังวลใจ ท่านไปตีสนิทพวกขุนนางมักใหญ่ใฝ่สูงให้มาเป็นกำลังให้ท่านอย่างเคยจะดีกว่า ส่วนเรื่องพวกนี้ ข้าและลูก้าจะจัดการเอง”
โอลิเวียเม้มปากน้อย ๆ แต่ก็ไม่อาจจะคัดค้านอันใดได้ เพราะเธอจำต้องพึ่งพาจอมเวทเฒ่าผู้นี้ในการกระทำการใหญ่ข้างหน้าอีกหลายเรื่อง
“ถ้าเช่นนั้นข้ากลับล่ะ”
“น้อมส่งฝ่าบาท”
มาร์ลิคลุกขึ้นโค้งไล่หลังสตรีผู้งดงามที่เดินดุ่ม ๆ ออกจากคฤหาสน์ของเขาไปอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก และเมื่อลับหลังร่างของโอลิเวีย จอมเวทชราก็ถอนหายใจออกมาเบาบาง พร้อมกับเปรยด้วยสีหน้าเอือมระอา
“ช่างเป็นสตรีผู้ละโมบและโง่เขลายิ่งนัก ...เจ้าว่าเช่นนั้นไหม ลูก้า”
คนถูกเรียกชื่อสะดุ้งเฮือก แล้วจึงค่อย ๆ ก้าวเท้าออกมาจากเงามืดในมุมคฤหาสน์ ก่อนจะโค้งทำความเคารพจอมเวทเฒ่าตรงหน้า
“เรื่องที่ให้ไปตามดูพวกนั้น เป็นเช่นไร มีอะไรเปลี่ยนแปลงมากไหม?”
มาร์ลิคเอ่ยถามอีกฝ่ายที่ยืนนิ่งเบื้องหน้าเขา ลูก้าหลบตาเล็กน้อย แล้วจึงรายงานออกไป
“ไม่มีขอรับ พวกนั้นยังคงพักแรมอยู่ที่เดิม ส่วนแองเซลแยกพักต่างหาก ซึ่งข้าคาดว่าคงจะเป็นโรงแรมละแวกนั้น”
มาร์ลิคมองคนตรงหน้านิ่งอย่างค้นคว้าหาความจริง แล้วจึงยกยิ้มน้อย ๆ ที่มุมปาก
“ดี เจ้าไปได้ คอยตามอยู่แบบนั้นล่ะ ไม่ต้องทำอะไรนอกเหนือคำสั่งข้า เข้าใจไหม?”
“ขอรับ”
ลูก้าโค้งรับคำ แล้วเดินออกไปจากห้องนั้น โดยมีจอมเวทเฒ่ามองตามอีกฝ่ายจนลับร่าง เจ้าตัวยิ้มน้อย ๆ เมื่อเห็นไอสีดำค่อย ๆ ลอยออกมาจากแขนข้างที่เกิดจากอาคมซึ่งเขาสร้างขึ้นให้ลูก้า มันลอยมาคลอเคลียที่มือข้างหนึ่งของเขา แล้วจึงลอยกลับไปที่เดิม โดยที่เจ้าของร่างไม่ทันได้รู้ตัวด้วยซ้ำ
“หึ ๆ คิดจะปิดบังข้าอย่างนั้นหรือลูก้า ...แต่เอาเถอะ ข้าเข้าใจดี เจ้าชายน้อยนั่นเป็นแก้วตาดวงใจของเจ้านี่นะ”
มาร์ลิคที่ล่วงรู้ทั้งความคิด พฤติกรรม และการกระทำของลูกน้องหนุ่มเอ่ยพึมพำ ในความทรงจำของลูก้าฉายภาพของน้ำฟ้าในร่างของสตรี และดราโกที่ติดตามไปด้วยให้เห็นเด่นชัด จอมเวทเฒ่าแย้มยิ้มน้อย ๆ อย่างถูกใจ โดยเฉพาะยามเมื่อเห็นเรนาร์ดและน้ำฟ้าเข้ากันได้ดีเช่นนั้น
“สายสัมพันธ์ระหว่างพี่น้องเช่นนั้นรึ ...ช่างเป็นตัวช่วยที่สะดวกสบายดีแท้”
มาร์ลิคพึมพำ แล้วจึงคิดแผนการบางอย่างในสมอง จอมเวทชราเอื้อมมือไปเบื้องหน้า ก่อนจะเกิดกลุ่มควันขึ้นเป็นรูปคนสองคน นั่นก็คือน้ำฟ้ากับดราโกนั่นเอง
“หึ ๆ ตุ๊กตาผู้งดงามทั้งสอง ...ข้ารอคอยที่จะได้เล่นสนุกกับพวกเจ้าในอนาคตข้างหน้านี้แทบจะไม่ไหวแล้วสิ”
หลังจากอาศัยอยู่เมืองหลวงได้เกือบอาทิตย์ แองเซลก็เข้ามาหาน้ำฟ้าและดราโกอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้มาเพียงลำพัง ข้างกายขององค์รักษ์หนุ่มมีชายชราในชุดเสื้อคลุมสีขาว ท่าทางดูสง่างาม และน่าเกรงขามยิ่งนัก
“ถวายพระพรเจ้าชายเรโน ข้าคือไทนอส จอมปราชญ์แห่งฮาร์โมเนีย มาที่นี่เพื่อเชิญท่านกลับคืนสู่วังหลวงแห่งฮาร์โมเนียของท่าน ขอรับ”
น้ำฟ้ากลืนน้ำลายลงคอ จับแขนดราโกอย่างลืมตัว เพราะถึงจะรู้ว่าตัวเองเป็นเจ้าชาย แต่พอเอาเข้าจริง ๆ เขาก็อดตื่นเต้นและหวาดหวั่นกับตำแหน่งที่ตนเป็นไม่ได้
“แน่ใจนะว่าในวังปลอดภัยพอ”
ดราโกเอ่ยกับนักปราชญ์เฒ่าอย่างไม่คิดเกรงกลัวในตำแหน่งใหญ่โตของอีกฝ่าย ไทนอสหันมาทางมังกรหนุ่ม เขารับรู้เรื่องราวทั้งหมดจากแองเซลและรู้จักอีกฝ่ายเป็นอย่างดีรวมถึงความสัมพันธ์ที่ชายหนุ่มมีกับเจ้าชายของตน
“ขอรับท่านดราโก แต่หากท่านระแวง ข้าก็ยินดีให้ท่านติดตามคุ้มครองดูแลเจ้าชายได้ตลอดเวลา ด้วยตำแหน่งราชองค์รักษ์พิเศษ...หวังว่าคงจะไม่เป็นการดูหมิ่นเกียรติของท่านใช่ไหมขอรับ”
ดราโกหรี่ตามองอีกฝ่ายที่น่าจะรู้เรื่องทุกอย่างของเขาดี มังกรหนุ่มทำเสียงฮึในลำคอ สำหรับเขาแล้ว ขอเพียงได้อยู่เคียงข้างคนรักตลอดเวลา เขาก็พอใจมากแล้ว เรื่องละเอียดยิบย่อยอย่างอื่นเขาไม่คิดจะใส่ใจอันใดมากนัก
“เพียงแต่...เรื่องแสดงความเป็นเจ้าเข้าเจ้าของในตัวของเจ้าชาย คงต้องให้ท่านสำรวมสักนิด”
ประโยคถัดมาทำให้คนฟังชะงัก แล้วจึงเริ่มมีสีหน้าบึ้งตึงอย่างไม่สบอารมณ์ ผิดกับน้ำฟ้าที่หน้าแดงด้วยความเขินอาย เพราะถูกคนอื่นล่วงรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเขากับมังกรหนุ่มเช่นนี้เพิ่มขึ้นอีกคนแล้ว
“ข้าเข้าใจเรื่องที่ท่านไม่พอใจคำพูดของข้า แต่ก่อนที่ท่านเรโนจะขึ้นครองบัลลังก์ หรือไม่ก็พวกเราจัดการปลดอำนาจของราชินีลงได้ พวกเราต้องไม่มีเรื่องอันใดให้ฝั่งนั้นยกมาอ้างเพื่อถอดถอนสิทธิ์แห่งราชวงศ์ของท่านเรโนได้ ข้าหวังว่าท่านคงจะเข้าใจ ถึงข้าจะไม่คัดค้านในความสัมพันธ์ของพวกท่าน แต่ประเพณีและกฎระเบียบของราชวงศ์ก็ยังคงศักดิ์สิทธิ์ และมีบังคับใช้อยู่จนถึงทุกวันนี้”
ไทนอสอธิบายโดยเลี่ยงบางคำพูดที่อาจจะทำร้ายจิตใจคนฟังไปบ้าง แต่น้ำฟ้าก็ยังคงรับรู้ได้ว่า ความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ใช่เรื่องที่ราชวงศ์ของฮาร์โมเนียจะยอมรับได้
“แต่ถ้าเจ้าชายขึ้นครองบัลลังก์ได้แล้ว จะเปลี่ยนแปลงกฎโบร่ำโบราณคร่ำครึบางอย่างไปเสียบ้าง อันนี้พวกข้าก็คงไม่มีปัญหาอันใด และคิดว่าขุนนางทั้งหลายก็คงไม่กล้ามีปัญหากับราชาของตนเท่าใดนัก”
ไทนอสเอ่ยต่อ ทำเอาดราโกต้องตวัดสายตาไปยังคนพูดพร้อมกับพึมพำด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำกับตัวเอง
“ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์”
น้ำฟ้าถอนหายใจเบา ๆ เข้าใจว่าไทนอสนั้นไม่คัดค้าน หากเขาจะรักกับดราโก แต่นักปราชญ์เฒ่าต้องการให้เขารับผิดชอบบ้านเมืองในฐานะราชาเสียก่อน แม้จะลำบากใจ แต่เมื่อนึกความทุกข์ยากของชาวบ้าน ก็ทำให้เขาเริ่มลังเล
“ถ้าบ้านเมืองเรียบร้อยดี เข้าที่เข้าทาง ผมจะสละบัลลังก์ ก็ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ”
น้ำฟ้าเอ่ยถามตรง ๆ ซึ่งก็ทำให้คนฟังชะงัก แล้วจึงยิ้มน้อย ๆ อย่างอ่อนโยน
“ถ้าเป็นพระประสงค์...ต่อให้เสียดายสักเพียงใด ข้าก็คงต้องน้อมรับ”
เด็กหนุ่มฟังแล้วก็ต้องยิ้มน้อย ๆ นึกสนิทใจกับคนตรงหน้า ทั้งที่เขาเองก็จำไม่ได้ว่าเคยรู้จักคุ้นเคยกับอีกฝ่ายหรือไม่
“ผมอาจจะทำไม่ได้อย่างที่คุณคาดหวังไว้ ... แต่ถึงยังไงผมก็จะลองพยายามดูอย่างเต็มความสามารถ”
คำตอบของน้ำฟ้าทำให้ไทนอสและแองเซลรู้สึกตื้นตันใจยิ่งนัก ทั้งคู่โค้งทำความเคารพให้กับเด็กหนุ่มจากใจจริง ส่วนดราโกนั้นมองคนรักเงียบ ๆ แต่ลึก ๆ ในใจเขาเองก็รู้สึกภาคภูมิใจในตัวของน้ำฟ้าไม่แตกต่างกัน
ข่าวเรื่องการนำตัวเจ้าชายรัชทายาทอันดับหนึ่งกลับคืนสู่วังหลวงแห่งฮาร์โมเนีย กลายเป็นข่าวใหญ่ไปทั่วอาณาจักรเพียงชั่วข้ามคืน พวกขุนนางชั้นสูงบ้างก็เริ่มแบ่งพรรคแบ่งพวก และมีบางส่วนรอดูอยู่เงียบ ๆ ว่าจะอยู่ข้างใครดี
น้ำฟ้าถูกพามาพักยังห้องใหญ่โตหรูหราห้องหนึ่งภายในปราสาท ท่ามกลางราชองครักษ์ที่คุ้มกันรอบด้านเต็มไปหมด ส่วนดราโกนั้นถูกจัดให้นอนอยู่ห้องข้าง ๆ แต่เอาเข้าจริง ๆ มังกรหนุ่มก็สามารถลอบเข้าหาคนรักได้สบาย ๆ ผ่านทางระเบียงนอกห้องได้อยู่แล้ว
“แอบเข้ามาแบบนี้เดี๋ยวก็ถูกท่านไทนอสดุเอาหรอก”
น้ำฟ้าซึ่งตอนนี้กลับมาอยู่ในรูปลักษณ์เด็กหนุ่มตามเดิม เสื้อผ้าก็ถูกจับแต่งให้สมกับฐานะ แม้แต่ชุดนอนก็ยังเป็นผ้าแพรเนื้อดีเนียนนุ่มใส่สบาย แต่ในสายตาของดราโกนั้น เด็กหนุ่มตอนไม่ใส่อะไรเลยจะดูดีมากกว่านี้หลายเท่านัก
“ข้าไม่ปล่อยให้ตาแก่นั่นจับได้หรอกน่า”
ดราโกตอบยิ้ม ๆ แล้วจึงจับร่างเล็กนั้นกดลงไปกับเตียงนอนใหญ่หนานุ่มกลางห้อง น้ำฟ้าหน้าแดงก่ำ ทีแรกก็อยากจะยินยอมพร้อมใจตอนรับดราโกง่าย ๆ แต่พอคิดถึงบรรดาทหารที่เฝ้ากันอยู่เต็มไปหมด เด็กหนุ่มก็ต้องรีบยันกายสูงใหญ่นั่นออกห่าง
“ไม่ได้นะดราโก...ถ้าข้างนอกได้ยินเสียง”
น้ำฟ้าบอกทั้งใบหน้าแดงจัด จนคนมองแทบจะอดใจไม่ไหว
“ไม่ต้องห่วงยอดรัก เดี๋ยวข้าจัดการเอง”
ราชามังกรบอกแล้วจึงร่ายเขตอาคมคุ้มกันทั้งห้อง ก่อนจะกระซิบบอกกับคนที่อยู่ใต้ร่างแกร่งของตน
“แค่นี้ก็เรียบร้อย พวกนั้นจะไม่มีใครได้ยินเสียงหวาน ๆ ของเจ้าในคืนนี้แน่ เพราะฉะนั้นอยากร้องครวญครางให้ดังเพียงใด ก็จงทำได้เต็มที่ ไม่ต้องเกรงใจ”
ขาดคำของดราโก กำปั้นหนัก ๆ ก็ทุบให้ที่ไหล่ของเขาดังปึก เพราะความเขินอายของคนฟัง
“ข้าชักอยากให้ฝั่งโน้นรีบจู่โจมไว ๆ จะได้จัดการให้สิ้นซากสักที ...รู้ไหมว่าการที่ได้อยู่เคียงข้างเจ้าใกล้ ๆ แต่จะกอดจะจูบก็ยังทำไม่ได้น่ะ มันทรมานขนาดไหน”
ดราโกอ้อนเด็กหนุ่มคนรัก ทำให้น้ำฟ้านึกขำที่เห็นผู้ใหญ่ตัวโต มาทำเง้างอนออดอ้อนเหมือนเด็กเล็ก ๆ แบบนี้
“ตอนนี้ก็ทำได้แล้วไงล่ะครับ...”
น้ำฟ้าบอกกลับ ใบหน้า ใบหู ไปถึงลำคอแดงระเรื่อไปหมด จนคนมองต้องกลืนน้ำลายลงคอ กับภาพยั่วยุอารมณ์ที่เห็น
“นั่นสินะ...”
ดราโกพึมพำ ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปคลอเคลียกับริมฝีปากของอีกฝ่าย
“ถ้าอย่างนั้นคืนนี้ ข้าขอหลาย ๆ รอบหน่อยนะ”
“บ้า...เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมเดินไม่ไหวจะทำยังไง”
น้ำฟ้าแกล้งทำเป็นดุ ทั้งที่ตอนนี้ใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่
“ถ้าเดินไม่ไหว ข้าจะอุ้มเจ้าไปทุกที่ที่เจ้าต้องการ ก็ข้าเป็นองค์รักษ์พิเศษของเจ้านี่นะ”
ดราโกบอกพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ และไม่ต้องรอให้ร่างเล็กประท้วง มังกรหนุ่มรีบปิดปากอ่อนนุ่มของอีกฝ่ายด้วยริมฝีปากของตนทันที ทำเอาคนที่กำลังแย้งเพราะโดนเอาเปรียบ ถึงกับเคลิบเคลิ้มไปกับรสสัมผัสอันเชี่ยวชาญนั่น เด็กหนุ่มหลงลืมทุกสิ่ง ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับรสสวาทของชายคนรัก สุดแล้วแต่ที่อีกฝ่ายจะปรนเปรอให้ ตลอดท่ามกลางค่ำคืนอันยาวนานนั้น
--- TBC ---
เขียนไปเขียนมาว่าจะให้ดราโกมันจริงจังสักตอนแต่ก็วกมาหื่นเหมือนเดิม (เฮ่อ) น้ำฟ้าเอ๋ย ทำใจ มีสามีบ้ากามก็งี้ล่ะนะ เหนื่อยหน่อยนะลูำกเอ๊ย (หึๆ)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
