ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง
ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,
ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งในเรื่องการเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่างๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาทของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาต
เจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ
ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่าน
ที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0----------------------------------------------------------------------------------
เรื่องนี้แต่งตามสภาพอากาศค่ะ เหตุการณ์ในเรื่องเป็นเหตุการณ์สมมติ
โปรดใช้วิจารณญานในการอ่านนะคะ
เย็นวันหนึ่งในฤดูร้อน...
ร่างเพรียวบางกำลังอยู่ในห้วงนิทราแสนสุขบนเตียงนอนหลังใหญ่ แม้อุณหภูมิภายนอกจะร้อนอบอ้าว
จนน่าหงุดหงิด แต่เครื่องปรับอากาศที่ปรับอุณหภูมิไว้เย็นเฉียบ ทำให้ร่างบอบบางนั้นนอนซุกกาย
อยู่ในผ้าห่มผืนหนาอย่างมีความสุข..
เปลือกตาที่ปิดสนิท เปิดปรือขึ้นช้าๆ ขนตายาวหนาเป็นแพกระพริบปริบด้วยความง่วงงุน
ก่อนค่อยๆ ยันกายลุกขึ้น บิดกายไล่ความเมื่อยขบ แล้วก้าวลงจากเตียงเพื่อแง้มม่านที่หน้าต่างกระจกใส
ท้องฟ้ายามเย็นครึ้มด้วยเมฆฝนที่ตั้งเค้าทะมึน เสียงฟ้าร้องครืนเป็นสัญญานว่ากำลังจะเกิดพายุ
มือเรียวขาวเอื้อมดันบานกระจกให้เปิดออก ไอเย็นและกลิ่นหอมจากดินชื้นๆ ที่สายลมพัดพามาปะทะใบหน้า
ทำให้รู้ว่าคงจะมีฝนตกในที่ใกล้ๆ
เพียงชั่วครู่.. เสียงฝนหล่นกระทบหลังคาดังเปาะแปะ ก่อนจะตกหนักขึ้นเรื่อยๆ
แม้ช่วงนี้จะยังไม่ถึงเวลาของฤดูฝน แต่สองสามวันที่ผ่านมากลับมีฝนตกเกือบทุกวัน พยากรณ์อากาศบอกว่า
เป็นเพราะอิทธิพลของพายุฤดูร้อน กิ่งก้านของต้นไม้ในสวนโบกสะบัดราวกับจะหยอกล้อกับสายฝนและลมแรง
ร่างเล็กเดินลงไปชั้นล่าง หยิบแก้วน้ำในครัวมาดื่มอึกใหญ่ หลังจากมองหาสมาชิกร่วมบ้านจนทั่ว
ทว่ากลับไปพบใคร ร่างโปร่งจึงเดินกลับไปที่ห้อง
ภายนอก เสียงฟ้าคำรามน่ากลัว พายุฝนพัดกระโชก...
ขณะกำลังตั้งต้นอ่านการ์ตูนเล่มโปรด หลอดไฟในห้องกระพริบสองสามครั้ง ก่อนที่จะดับลง
ทั้งห้องตกอยู่ในความมืด...ร่างเล็กทอดถอนใจ นั่งนิ่งอยู่สักพัก จนตาเริ่มชินกับความมืด
นัยน์ตากลมโตมองผ่านประตูบานเลื่อนออกไป น้ำในสระเล็กๆ ในสวนหลังห้องกระเพื่อมเป็นวง
จากเม็ดฝนที่โปรยปราย สวนนี้...คนสำคัญของเขาเป็นคนไปซื้อหาต้นไม้เล็กๆ และดอกไม้ประดับสีสดใส
พร้อมลงมือจัดแต่งจนสวยงาม เพียงเพราะเขาปรารภว่าอยากมีสวนเล็กๆ ไว้เป็นมุมสำหรับผ่อนคลาย
สวนแห่งนี้จึงกลายเป็นมุมที่เขาชอบมากที่สุดมุมหนึ่งในบ้าน เมื่อมีเรื่องไม่สบายใจ เขาก็มักปลีกตัว
มานั่งมองต้นไม้ในสวน เผ้าดูการเจริญเติบโตของต้นไม้ใบหญ้า เพลิดเพลินไปกับความงดงามของสวนดอกไม้หลากสี
อิ่มเอิบใจกับพื้นที่ซึ่งสรรค์สร้างด้วยความรักของคนสองคนที่รักเขามาก
และ...เขาก็รักคนทั้งคู่มากเช่นกัน
ฝนค่อยๆ ซาลง ก่อนที่จะเหลือเพียงละอองฝนปรอย เสียงกบเขียดในสวนหลังบ้าน
ร้องประสานเสียงดังระงมแสดงความยินดีที่ฝนโปรยให้ความชุ่มฉ่ำ ไฟยังคงดับอยู่
และคงจะใช้เวลาอีกพักใหญ่กว่าที่การไฟฟ้าจะมาซ่อมแซม
ร่างบอบบางนั่งทอดอารมณ์อยู่ท่ามกลางความมืด...
เสียงเรียกเข้าจากมือถือดังขึ้น ชื่อคนที่เขากำลังคิดถึงปรากฏบนหน้าจอ มือเรียวคว้ามาก่อนกดรับ...
“ตื่นยัง” น้ำเสียงที่คุ้นเคยเรียกรอยยิ้มสวยบนใบหน้าหวาน
“ถ้าคิดว่ายังไม่ตื่นแล้วโทรมาเพื่อ???” อดไม่ได้ที่จะยวนกลับไป
เสียงทุ้มหัวเราะเบาๆ “ก็คิดว่าน่าจะตื่นแล้วน่ะแหละ นอนตั้งแต่เช้า ป่านนี้ยังไม่ตื่นก็แย่แล้ว...
กินข้าวหรือยัง ม๊าทำอะไรให้กินล่ะวันนี้”
“ยังไม่ได้กินเลย สงสัยม๊ากับป๊าไปซื้อของ ลงไปชั้นล่างไม่เห็นมีใครอยู่เลยอ่ะ ไฟก็ดันมาดับซะอีก
เซ็งชะมัด”คนร่างเล็กบ่นหงุงหงิง
“กลัวหรือเปล่า ให้ไปอยู่เป็นเพื่อนมะ”
“เอาเป็นว่า...ช่วยคุยเป็นเพื่อนจนกว่าม๊าจะมา... ได้มั้ย” น้ำเสียงอ้อนๆ ทำให้อีกฝ่ายอดหัวเราะในความน่าเอ็นดูของร่างบางไม่ได้
“ ได้สิครับ คุณหนูซินขอร้องมาทั้งที กระผมก็พร้อมจัดให้อยู่แล้ว ไม่งั้นถ้าคุณหนูไปฟ้องแฟนคลับ
ว่ามาเฟียไม่ใส่ใจ เดี๋ยวนัทจะโดนแฟนคลับรุมประณามอีก แค่คดีทำซินร้องไห้เพราะลืมพารา
ยังโดนถล่มซะแทบแย่”
“ ผิดตลอดล่ะนัทน่ะ ซินมันคนหน้าตาดี ก็เลยถูกเสมอ ฮ่าๆๆๆ” กล่าวพลางหัวเราะร่าเริง
“บรรยากาศตอนฝนตกนี่โรแมนติกดีนะ มิน่าล่ะ ถึงมีเพลงที่เกี่ยวกับฝนเยอะเลย” ซินเปลี่ยนเรื่อง
“เกิดแรงบันดาลใจแต่งเพลงเหรอไง เพลงแบบไหนดี อ้อ นึกออกแล้ว เพลงที่ได้แรงบันดาลใจจากฝน
มันต้องเพลงแนว"ย่างเข้าเดือนห๊ก ฝนก่อต๊กพรำๆ“ ดีมะ ลองเปลี่ยนแนวดูบ้าง หาความแปลกใหม่ไรงี้ ”
“อื้อหือ เป็นการร้องเพลงที่รักษาความเพี้ยนได้คงเส้นคงวา เหมือนเกลือรักษาความเค็มจริงๆ นะนัท”
ซินหัวเราะคิกคักกับเสียงร้องเพี้ยนๆ ของอีกฝ่าย
“แหม นัทแกล้งร้องให้มันเพี้ยนตะหาก มีซินเป็นติวเตอร์ส่วนตัวกลัวอะไร เดี๋ยวคอยดูแสดงสดรอบหน้า
จะร้องให้เพราะจนตะลึงเลยเชียว”
ร่างบอบบางหัวเราะเบาๆ แทนการตอบรับ
“ว่าแต่ ฝนปรอยแบบนี้ อย่าอุตริติสต์แตก ไปนั่งแต่งเพลงท่ามกลางสายฝนเข้าล่ะ เดี๋ยวป่วย
ยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่ด้วย” ร่างเล็กอมยิ้มน้อยๆ กับความคิดพิลึก แต่แฝงด้วยความเป็นห่วงของนัท
หลังจากคุยกันสัพเพเหระ ทั้งเรื่องเพลงใหม่ที่กำลังแต่ง List เพลงในการแสดงครั้งหน้า
เสียงจอดรถก็ทำให้ร่างบอบบางรู้ว่า ป๊ากับม๊ากลับมาถึงบ้านแล้ว
"ป๊ากับม๊ามาแล้วอ่ะ งั้นเดี๋ยวซินจะลงไปหาป๊ากับม๊าแล้วนะ“
“โอเค งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ”
“อืม เจอกันๆ ”
“รักนะครับ เจ้าหญิงของนัท”
“...”
ร่างโปร่งกดวางสาย ใบหน้าหวานขึ้นสีระเรื่อ...มุมปากยกยิ้ม...จากคำบอกรักหวานๆ ของเพื่อนร่วมวง
นัทไม่ใช่ผู้ชายโรแมนติก ชอบพูดจายียวน มีเสียงโมโนโทนเป็นเอกลักษณ์ แถมยังชอบทำหน้าตาไร้อารมณ์
แต่ผู้ชายคนเดียวกันนี่แหละ ที่คอยเป็นห่วงเป็นใยใส่ใจคนรอบข้าง ดูแลเวลาไม่สบาย
บทจะหวานก็หวานซะจนคนฟังไปไม่เป็น อย่างประโยคบอกรักเมื่อครู่ ที่ทำให้ซินนั่งเขินคนเดียวอยู่นี่ไง..
มุมหวานๆ ของนัท ที่ไม่ค่อยแสดงให้ใครได้รู้...นอกจากซินเท่านั้น
รักเช่นกันครับ...เจ้าชายของซิน
หัวข้อ: (Short SGL Fiction)..สายฝนในฤดูร้อน.. (อ่าน 6540 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก