หัวข้อ: "I will make You smile"

[LoveBaBy]

ฮ่าๆๆๆ ที่แท้พี่ชิน ก้อโมโหกลบเกลื่อน
ที่พี่เจหายหน้าไปนี่เอง อิอิ

น้องยูน่ารักอีกแล้วอ่า ทามไมหลงรักน้องยูอย่างนี้ล่ะเรา
พี่รี คงยิ้มแก้มแตกไปแล้วมั้งเนี้ย
ที่น้องยูโทรหาอ่ะ แถมยังฮะ ฮะ ใส่ซะน่ารักเชียว ><

อ่อ แต่ตอนนี้พี่ก้อเริ่มสับสนว่าพี่ชินคิดเกินพี่ชายกะน้องยูอ่ะเป่า
แต่พอไจฟ์มาเฉลย ก้อโอเช พี่น้องรักกันเหมือนเดิม แฮปปี้คร๊า ^_^

ขอบคุณไจฟ์และเด็กติดเกม อิอิ

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่ 6

ห้าทุ่มกว่าแล้ว แต่ชินกลับต้องลงมาที่ซุปเปอร์มาเก็ตริมถนนหน้าคอนโดฯ ด้วยเหตุผลอะไรเนี่ย ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้พี่เจบอกว่าหิว แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนักศึกษามหาวิทยาลัยคนนี้หรือไง
ไม่เกี่ยวสักนิด เว้นแต่มือแข็งๆนั่นแหละที่ลากออกมาจากห้อง ลงลิฟท์ แล้วออกมาที่ซุปเปอร์มาเก็ต ซื้ออาหาร พร้อมเครื่องดื่มทั้งหลายแล้วขนกลับขึ้นไปกินบนห้อง
ท่าทางคุ้นเคยเกรงใจของเหล่าพนักงานคอนโดฯ ได้เห็นเต็มๆตาก็ครั้งนี้ พอมารวมกับที่บอกก่อนหน้านี้ว่าเป็นเพื่อนบ้าน  
ทั้งหมดเริ่มกลายเป็นคำถามที่สะสมพอกพูนขึ้นเรื่อยๆ
ระหว่างที่พี่เจตรงไปที่ครัวเล็กๆ จัดการกับอาหารที่ซื้อมา เจ้าของห้องตัวจริงกลับเลี่ยงไปนั่งอ่านหนังสือ สักพักก็เดินมาหยิบถุงของที่พี่เจบอกว่าซื้อมาฝาก
ในถุงนอกจากน้ำหอมที่บอกว่าซื้อมาฝากยังมีกล่องสี่เหลี่ยมเล็กๆอีกกล่อง ชินหยิบออกมาแล้วหันมาหาคนที่กินอิ่มแล้ว และกำลังล้างช้อนล้างจาน
คนผอมโปร่งแค่ยกกล่องหันมาทางพี่เจ
คนที่อยู่ในครัวรอให้ถามแต่เค้าก็แค่ทำหน้าเฉยๆ
พี่เจเดินเข้ามาเปิดกล่องหยิบสร้อยข้อมือแบรนด์เนมจะสวมให้แต่ชินส่ายหน้า ดึงข้อมือกลับ
“ผมไม่ได้บอกว่าจะเอา”
“แต่พี่ซื้อมาฝาก”
“ไม่เอา น้ำหอมนั่นก็ไม่เอาเหมือนกัน ของที่หน้าห้องนั่นอีก” ชินใช้สายตานำทางไปที่แจกันดอกไม้ กับกล่องขนมหน้าห้อง
“ทำไมล่ะ”
“ผมไม่รู้จักคุณสักหน่อย เอากลับไปเถอะ”
“อ้าว” ดูจากท่าทางชินไม่เหมือนคนกลับไปกลับมาเลยสักนิด
รู้มาตั้งแต่แรกว่าเขาไม่ชอบทำตัวสนิทกับใคร แต่ก็คุยกันหลายครั้ง แล้วนี่ถึงขนาดเข้ามานั่งกินข้าวในห้อง หลังห้าทุ่มแล้วด้วยซ้ำ แต่กลับบอกว่าไม่รู้จักกัน
“เราเป็นคนแปลกหน้ากัน” ชินพูดโดยที่ยังคงมองถุงของฝากบนโต๊ะรับแขก
“เดินเที่ยวด้วยกัน อยู่ด้วยกันในห้อง จูบกัน อ้อ พี่มีเบอร์ชินแล้วด้วย แบบนี้ยังแปลกหน้าอยู่อีกเหรอ”
“คุณรู้อะไรเกี่ยวกับผมบ้าง ผมรู้อะไรเกี่ยวกับคุณ”

....นี่มันใช่คำถามประมาณที่ว่า โปรดบอกเล่าประวัติของคุณคร่าวๆหรือเปล่าหว่า...น่าจะใช่นะ...
“ปาป้าพี่เป็นอิตาเลี่ยน ลูกคนเดียว อายุ 27 ยังไม่แต่งงาน ทำธุรกิจส่วนตัว .....”
ชินหันกลับมามองตรงๆ หัวคิ้วขมวดแน่น จนพี่เจเอียงคอล้อเลียน
“ไม่ได้อยากรู้อันนี้เหรอ งั้นอยากรู้อะไรล่ะ”
ชินเบี่ยงตัวเดินนำไปที่ประตูห้อง แต่โดนรั้งข้อมือไว้ ให้หยุดยืน
“ห้องคุณอยู่ชั้นไหน”
“ชั้น 2”

ชั้น 2 น่ะมันเป็นห้องสตูดิโอนะ
“อยู่ชั้นไหน” ชินถามซ้ำ
“ชั้น 2”
....เออน่ากลัววุ้ย เลิกเล่นเกม 20 คำถามก็ได้...
“ก็บ้านพี่มี  2 ชั้น ห้องนอนพี่อยู่ชั้น 2 ไม่ถูกหรือไง”
แต่ชินไม่ขำ สีหน้าออกไปทางบึ้งตึงด้วยซ้ำ
“ไม่ขำเหรอ”
“ไม่”
“อ้าว”
“พนักงานที่นี่รู้จักคุณ แล้วคุณก็มีที่จอดรถที่นี่ด้วย”
“ก็คือว่า.....” พี่เจเอามือล้วงกระเป๋า มองพื้นห้อง เพดานห้องไปเรื่อย “คือว่า พี่เป็นเจ้าของคอนโดฯนี้”

สาบานได้ว่าคนที่หน้าตาเหมือนรูปปั้น ไม่ได้แสดงสีหน้าใดๆ นอกจากความเฉยเมย เมื่อเดินกลับไปนั่งที่โซฟาตัวยาวในห้องรับแขก
พี่เจได้แต่เดินตามมานั่งข้างๆ

อยู่นิ่งๆเงียบๆ สักอึดใจชินก็พูดขึ้น “คุณกลับไปก่อนเถอะ”
“ตอนนี้ชินรู้จักพี่ แต่พี่ยังไม่รู้จักชิน”
ชินหันมาสบตาสีฟ้านิ่งๆ “ไม่อยากให้รู้จัก”
พี่เจถอนหายใจแรงๆ
“ก็ไม่เป็นไร”
คนที่บอกว่าไม่เป็นไรยังคงนั่งนิ่งดวงตาสีฟ้ามองตรงไปข้างหน้า ไม่มีคำพูดตัดพ้อ ไม่มีการต่อว่า ไม่มีการพร่ำบ่น
ชินขยับตัวสอดแขนเกี่ยวกับแขนใหญ่ เอียงหน้าซบต้นแขน หลับตาลง

พี่เจก้มลงมอง คิ้วสวยคลายออกแล้ว รับกับจมูกโด่ง และริมฝีปากสวย
ก้มหน้าลงหาช้าๆ ช้าจนมั่นใจว่าเงาที่ทาบทับลงมาคนที่หลับตาอยู่ต้องรู้ตัว แต่เจ้าตัวก็กลับไม่ได้ลืมตาขึ้น จนเมื่อริมฝีปากต่อริมฝีปาก ชินก็นิ่งเฉยให้ชิม
พี่เจดันไหล่บางที่แนบชิดอยู่ออก ผลักลงนอนกับโซฟาขณะที่ยังไม่ละริมฝีปากจวบจนสอดลิ้นแทรกสัมผัส ความอ่อนหวาน ชินก็ยังไม่มีท่าทีโต้ตอบ
เหมือนจูบกับร่างที่ไม่มีวิญญาณ พี่เจละริมฝีปากจูบแก้มไล่ไปที่ใบหูขบเม้ม
“คิดถึงพี่บ้างมั้ย” ถามแล้วตวัดปลายลิ้นเลียใบหู
“มะ ไม่” เสียงสั่นไหวที่ทำให้เจ้าตัวกัดริมฝีปากทันที
ริมฝีปากหนาเลื่อนกลับมาสัมผัสริมฝีปากบาง แตะปลายจมูกเกลี่ยเบาๆ รอยยิ้มหวาน
.....รูปปั้นหายใจได้ ทำไมต้องพยายามควบคุมตัวเองมากขนาดนี้ ซุกซ่อนความรู้สึกของตัวเองไปเพื่ออะไร...
“แต่พี่คิดถึงชินมากเลยนะ”
ปลายนิ้วแตะที่แก้ม เลื่อนลงมาช้อนเอวบางดันขึ้นมาหา ฝ่ามือที่สัมผัสด้านหลังทำให้ชินช้อนตาขึ้นมามอง

ไม่กล้าขยับตัว ไม่กล้าแม้แต่จะหายใจแรง พยายามกลั้นเสียงร้อง บังคับลิ้น ควบคุมแม้แต่ความรู้สึกของตัวเอง
คนแปลกหน้า  เราไม่รู้จักกันเลยสักนิด แต่บังเอิญเข้ามาอยู่ในเส้นทางที่มีแต่ชินกับยู เป็นคนที่เดี๋ยวก็เดินจากไป
แต่ทำไม ตั้งแต่การจับมือในร้านรองเท้า ภาษาทางกายที่แสนธรรมดา ไม่ควรมีความหมายเพิ่มเติมอะไร กลับทำให้เผลอตัวเผลอใจไปมากมายจนมาถึงขั้นตอนนี้ได้
คนแปลกหน้า ที่กำลังเข้ามาแย่งชิงวินาทีที่เคยคิดถึงแต่ยูไปมากขึ้นเรื่อยๆ
แล้วมันก็ทำให้กลายเป็นหงุดหงิด อารมณ์ไม่ดี
เราไม่ควรคิดถึงคนแปลกหน้า
คนที่ควรคิดถึงคือยู
ยิ่งคิดวกวน ยิ่งกลายเป็นการเข้มงวดกับยู

ชินเบี่ยงหน้า แตะที่อกกว้างจะดันออก
“ปะ ปล่อย” เพราะเสียงที่ยังสั่นไหว พาลส่งผลถึงความมั่นใจ ใบหน้านิ่งเฉยพลอยแดงเรื่อ ดวงตากลมเหลือบมองดวงตาสีฟ้าแล้วต้องเหลือบไปมองทางอื่น
พี่เจตามจูบ ต่อให้ติดเพียงมุมปาก แก้ม ใบหูก็ไม่ละลด มือที่เอวบางลูบไล้ผ่านเสื้อยืดตัวบาง
“ยะ อย่าเพิ่ง อย่า”
“ชินครับ”
“คุณ ...พี่เจ หยุดก่อน”
ยิ่งปล่อยตามใจ คนที่อาการหนักกลับเป็นตัวเอง
พี่เจวนกลับมาจูบแก้มอีกครั้ง
“ครับ”
“พอแล้ว”
“ครับ”
“มือด้วย”
พอดึงมือออกจากเอวบาง ชินก็รีบกระถดตัวหนี เกี่ยวผมที่ยาวระแก้มทัดใบหู ยิ่งเน้นชัดว่าใบหน้าหวานนั่นแดงจัดขนาดไหน
ยิ่งพี่เจจ้องมองยิ้มหวาน ชินก็ยิ่งทำอะไรไม่ถูก
“กลับได้แล้ว”
พี่เจพยักหน้า ลุกขึ้นยืน ยื่นมือมาหา ชินมองมือใหญ่ๆ แล้ววางมือลง แต่เมื่อจะก้าวขาก็ไม่วายหันไปหยิบถุงของฝาก
“พี่เอากลับไปก่อน”
“ไม่เอา ให้แล้วให้เลย”
“ก็...”
“เอาไว้ชินเห็นว่าพี่ไม่ใช่คนแปลกหน้าเมื่อไหร่ก็ค่อยใช้มัน”
ชินลังเลแล้ววางถุงไว้ที่เดิม เดินนำมาที่ประตูห้อง
“วันเสาร์นี้ว่างมั้ยครับ” พี่เจถาม
ชินส่ายหน้า “ผม....ต้องทำงาน”
พี่เจเลิกคิ้วสูง
“ผมสอนเทควันโด้ให้เด็กๆ”
“ตั้งแต่เช้าเลยเหรอ”
ชินพยักหน้า
“แล้วเลิกกี่โมง”
“บ่ายสาม”
“แล้ววันอาทิตย์ล่ะ”
“เหมือนกัน”
“เหรอ พอดีอาทิตย์นี้พี่อยู่แค่เสาร์อาทิตย์ซะด้วยสิ”
“จะไปไหน”
“สิงคโปร์ อาทิตย์นึง”
ชินก้มหน้า พอเงยหน้าขึ้นอีกครั้งสีหน้าก็กลับเรียบเฉยนิ่งสนิทได้เหมือนรูปปั้นอีกครั้ง
“วันเสาร์ ศูนย์การเรียน”
บอกแล้วก็เอื้อมมือจะเปิดประตูให้ แต่พี่เจหันกลับมาใหม่ มือหนึ่งรั้งเอวบางเข้ามาหา อีกมือดันท้ายทอยไว้
เชื่อเถอะ การเคลื่อนไหวแบบนี้มีช่องว่างมากมายให้คนสอนเทควันโด้อย่างชินเบี่ยงหนี ไม่ก็ชกคืนสักหมัด เตะสักเท้าได้สบาย
แต่ไม่รู้ทำไมถึงได้ถลาตามแรงดึงจนเข้าไปกระแทกอกกว้าง หลับตา เผยอปากรับจูบอีกครั้ง ทั้งพอคนตัวโตคลายแขนออกก็พาลไม่มีแรงจนต้องเกาะแขนหนาๆนั้นไว้
พี่เจก้มลงหอมผมสีอ่อนอีกครั้ง
“แล้วพบกันนะครับ”

ประตูห้องปิดลงขณะที่ก้าวขาช้าๆ จนมาถึงเตียงนอนกว้าง ทิ้งตัวลงนอนลืมตามองเพดาน
....พี่เจ....
.....ยู....

ออกจากคอนโดฯด้วยหัวใจเปี่ยมสุข รับโทรศัพท์จากเพื่อนฝูงเรียกให้ไปคลับประจำกลุ่ม
"เออ เดี๋ยวเจอกัน"
เสียงหัวเราะประสานกันมาตามสาย "คิดว่าเจอคนถูกใจ เร่งทำคะแนนช่วงโปรโมชั่นจะทิ้งเพื่อนซะอีก"
"เร่งทำคะแนนก็ใช่ แต่เพื่อนก็จำเป็นต้องมี" เน้นคำว่าจำเป็นจนเสียงหัวเราะกลายเป็นเสียงโห่
"ไว้พามาเที่ยวบ้างสิ"
"ไม่ละ เดี๋ยวพวกมึงมองจนสึก"
"โห...หวงสมกับอยู่ในช่วงโปรจริงๆ"
พี่เจหัวเราะ
เสียงรอบด้านเงียบลง เหมือนคนที่อยู่อีกด้านจะปิดสปีกเกอร์โฟน แถมยังเอามือป้องโทรศัพท์อีกต่างหาก
"กูเห็็นอีหนูบอยคนที่ประกาศจะกินมึงด้วย จะมาหรือเปล่า"
พี่เจถอนหายใจหนักๆ
"งั้นไม่ละ กูกลับบ้านไปนอนดีกว่า ขี้เกียจมีปัญหาตามมา"
"เออ บายเพื่อนแล้วเจอกันที่ทำงาน"
"เออ ฝากบอกคนอื่นด้วย"

ยังมีเสียงหันไปบอกกันว่่าเจเปลี่ยนใจกลับบ้านแล้ว กับเสียงอือออบอกว่าเข้าใจลอดมา ก่อนที่จะกดวางสาย ขณะที่พี่เจเลี้ยวรถกลับบ้านของตัวเอง

-*-จบตอนที่ 6-*-

ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้มันสั้นเนอะ ผมว่าตอนแบ่งตอนมันก็เท่าๆกันแล้วนะ
บอกแล้วว่าไม่มาม่า อย่าได้กลัว

ขอบคุณที่ติดตามครับ
ไจฟ์ครับ

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
บุคลิกของชินแปลกดี
เป็นหุ่นยนต์ที่ถูกลงโปรแกรมให้นึกถึงแต่ยูเหรอ
แล้วพี่เจจริงจังมั้ยนะ

[puppyluv]

อ่า ชิน---ภูเขาน้ำแข็งไหลตามน้ำละเรื่อยแบบนี้
เด๋วมันจะละลายเร็วเน้อ!!!???

[iforgive]

สั้นจิ  ยังไม่มียูโผล่มาเลย  จบซะละ

[a_tapha]

กอดน้องชิน   

[@StaR@]

พี่เจพยายามเข้าน่ะ น้ำแข็งมันสามารถละลายได้อ่ะ
เพราะงั้นก็พยายามทำให้มันละลายน่ะพี่เจ แต่อย่าลืม
เคลียร์เรื่องที่จะทำให้พี่เดือดร้อนที่หลังด้วยล่ะ
ส่วนชินรู้ว่ารักยูแต่อย่าไปตามติดชีวิตยูมากนักเลย
หันมาเอาใจใส่ชีวิตตัวเองบ้างเถอะชิน
 

[sukie_moo]

ชินแปลกดี

[hahn]

พี่เจรุกน้องเร็วไปไหมเนี่ย ชินยังสับสนอยู่เลยนะ

[Fanun]

น้องชินดูสับสนในตัวเอง เอาใจช่วยทั้งพี่เจ น้องชิน
 

[love2y]

ชินหวั่นไหวแล้ว คึคึ
น้องยูเองก็หวั่นไหวเหอะ ชิมิ

[from_mars]

ตกลงหนูชินสพกดจิตตัวเองให้ชอบน้องอยู่เหรอ??
แต่ก็ยังดีที่ปล่อยใจให้พี่ไปบ้าง ไม่มากก็นิดนึงอ่ะนะ...อุอุ

รอดูตอนหน้า เจ้าชายน้ำแข็งจะละลายได้ไหม??? พี่เจสู้ๆ!!!
+1 คร้าบบ

[หมวยลำเค็ญ]

ว๊ายยย  เจ้าชายน้ำแข็งจะละลายได้รึเปล่าเนี่ยยยย

[ZuuZuu]

ลุ้นรอวันที่ชินยอมเปิดใจให้พี่เจแบบ100%
แต่พี่เจก็อย่าลืมเคลียร์ตัวเองให้เรียบร้อยด้วยนะคะ

[indy❣zaka]

คู่ชินจัง เอ๊ย! ชินเจ    นี่เป็นคู่หลักใช่มั๊ยคะ

ส่วนคู่ยูริ เอ๊ย! ยูรี (จะเล่นไปไหน ) หายไปเลยเน้อตอนนี้

[Whatever it is]

้เหมือนชินสับสนเนอะ หุๆ

[พี่วันเสาร์]

ชอบพี่เจพี่แกแบบสบายๆไม่เครียด

[PEENAT1972]

ตามกลิ่นมา............

[konnarak]

ชินค่อยๆคิด   อย่าเครียดๆ  พีเจดูสบายๆ  อะ


ไม่มาม่า  เเบบบนี้เราชอบบบบบบบ

[LoveBaBy]

ตอนนี้สั้นจริงๆด้วย

พี่ชิน เก่งแฮะ มองปุ๊บรู้ปั๊บด้วย อิอิ
พี่เจ อย่าได้แหย่มมาโกหก หลอกลวงได้ง่ายๆนะ กร๊ากกกก
อ๊ายๆๆๆๆ >< พี่ชินเริ่มใจอ่อน แล้วเว้ยเฮ้ย 5555
งานนี้พี่เจ คงหน้าบานแน่ ก๊ากกกกกก

ปล. สรุปพี่ชิน คิดงัยกะน้องยูกันแน่นิ ก้อเป็นพี่น้องกันมะช่ายหรอ????

รอตอนต่อไปค๊าบบบบ

ขอบคุณ JT จ้า ^^

[roseen]

 

[fuku]

ลุ้นสุดตัว เชียร์พี่เจ
แต่ก็หมั่นไส้ไปพร้อมๆกันด้วย

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)
ตอนที่ 7

คนที่โทรเข้ามาหาช่วงพักเที่ยงวันนี้ นอกจากเมเรแล้วก็คือพี่รี ไม่มีพี่ชายที่ชื่อชิน ทำให้ยูรู้สึกแปลกๆอยู่เหมือนกัน
“วันนี้คะแนนตกหรือมึง” เพื่อนบีมถามไถ่เมื่อเห็นไอ้หนุ่มเนื้อหอมรับโทรศัพท์น้อยลง
“สงสัยพี่ชินจะอารมณ์ดีแล้วมั๊งเลยไม่โทรมา หรือเพราะโกรธที่กูเหวี่ยงเขาเมื่อวานก็ไม่รู้”
“ห๊ะ มึงเหวี่ยงพี่ชายเป็นด้วยเหรอ” เพื่อนโตพลอยสงสัยไปด้วย
“ห่า กูยังเป็นคนอยู่โกรธเป็นดิ” ยูหันไปตบหัวเพื่อนโตซะที
“แล้วอย่างนี้ วันนี้ไปเดินเล่นกันได้ละสิ”
“เดินเล่นห่าอะไร วันนี้วันศุกร์ต้องไปเรียน” เพื่อนบีมรีบท้วง
“กูหมายถึงเรียนเสร็จก็ไปเดินเล่นกันต่างหาก ไปปะยู”
“แล้วจะให้กูเหน็บดาบไม้ไปด้วยเหรอ”
“เออ เอาไปด้วยดิ เผื่อเวลาหลงกัน มองหาดาบไม้ไอ้ยูเป็นสำคัญ”
“โห พวกมึงนี่ กูเรียนมาด้วยความยากลำบากอาบเหงื่อต่างน้ำ มีค่าแค่เอาไว้ให้หากันเจอเวลาหลงเนี่ยนะสัด”

เลิกเรียนเดินออกมาด้วยกันเป็นแก๊งค๋ใหญ่ สาวแท้ สาวไม่แท้เหลียวมอง หนุ่มๆมองตาม ยังไม่ทันถึงสถานีรถไฟฟ้ามีรถโฟร์วีลล์แล่นเข้ามาเทียบข้างๆ เด็กหนุ่มทั้ง 3 หันมามอง
“ยู” ชายหนุ่มในรถตะโกนเรียก
ยูไม่รู้จักคนเรียก แต่รู้จักคนขับรถ
“พี่รีสวัสดีครับ”
“ไปไหนกัน”
“ไปหลายที่พี่” เพื่อนโตรีบบอก ก็เออ ไปหลายที่จริงแหละ ไปเรียน ไปเล่น ไปส่องสาว
พี่รีมองซ้ายมองขวา แล้วเรียก “มาขึ้นรถเดี๋ยวไปส่ง”
หนุ่มๆ 3 คนตั้งท่าจะกระโดดขึ้นเบาะหลัง แต่พี่คนที่นั่งข้างคนขับกลับลงจากรถแล้วเรียก
“ยู”
“ฮะ”
หนุ่มนักดาบโดนผลักขึ้นมานั่งข้างคนขับ ส่วนเพื่อนพี่รีกลับไปนั่งด้านหลัง
ขึ้นรถมาได้ 3 หนุ่มก็สวัสดีพี่ๆอีกครั้ง
“นั่นหมง” พี่รีแนะนำสั้นๆ
“โตกับบีมฮะ” ยูแนะนำเพื่อนบ้าง
“ไปเรียนแถวสยามหรือเปล่า”
“ฮะ”
“เออ งั้นแวะไปออฟฟิศพี่แป๊บนึงเอางานไปวาง แล้วพี่มาด้วย”
“พี่มีเรียนพิเศษเหมือนกันเหรอ” เพื่อนบีมทำหน้าตาอยากรู้ เพื่อนโตเลยตบโหลกไปที
“รุ่นนี้ไม่เรียนแล้ว เหียก”
“มุกอ่ะ มุก มึงไม่รู้จักหรือไง”
“ไม่รู้จัก น้องมุกสวยป่ะ”
ยูส่ายหน้า “พี่ๆอย่าฟังมัน มันเป็นนักพานอกเรื่องมืออาชีพ”
พี่รีจอดรถที่ด้านหน้าสำนักงานขายรถ แล้วพากันลงจากรถ หนุ่มตัวโตตาสีเขียวใสหันมาดึงกระเป๋าเป้หลังของยู จะถือให้ แต่ยูเบี่ยงตัวหลบ
“ไม่เป็นไรฮะ”
พี่รีส่งยิ้มหวาน “รอพี่ 5 นาทีแล้วไปด้วยกัน”
“ฮะ”
หนุ่มนั่งรอที่ชุดรับแขกในส่วนสำนักงานประชาสัมพันธ์ ไอ้โตทำท่ากระซิบกระซาบ
“มาไงวะคนนี้”
“เจอกันที่มหาลัยพี่ชิน”
“แล้วมาฟอร์มไหน” ไอ้บีมถามบ้าง
“ไม่รู้ อย่าเพิ่งคาดหวังและคาดเดา”
“เหี้ย นอกจากจะไม่เคยเล่าแล้ว มึงยังทำให้กูสงสารพี่ชินด้วย” ไอ้บีมพูดใส่หน้าเพื่อน
“พี่ชินน่ะพี่ชายกูนะ”
“ก็เออ คนไทย 1 แสนคนรู้ว่าพี่ชายมึงคนนี้หวงน้องโคตรๆ กู 2 คนกว่าจะเข้ามาตรฐานเป็นเพื่อนกับมึงได้น่ะ โดนสกรีนแล้วสกรีนอีก แทบจะควักใส้ออกมาตรวจสอบกันเลย แล้วคนนี้เนี่ยมายังไง” ไอ้โตพูดฉอดๆ
“ก็เดินเข้ามาคุย ไปกินติม เจอพี่ชิน แล้วก็...โทรคุยกัน”
“ผ่านคิวซีหรือยัง”
ยูถอนใจยาว
เพื่อนซี้ 2 คนชี้หน้าพูดพร้อมกัน “มึง กำลัง ปีกกล้าขาแข็ง”
“เหี้ย ก็แค่คุยกัน ไม่มีไรหรอกน่า”
“รู้ได้ไง อย่าให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยนะมึง ถึงจะเห็นด้วยกับมึงเรื่องที่เขาท่าทางดี แต่พอกูนึกถึงพี่ชินแล้ว ใจกูก็เอียงไปทางเขา” แน่นอนประโยคนยาวๆนี่คือไอ้โต
หันออกไปมองนอกเขตห้องรับรอง คนตัวโตคนนั้นส่งยิ้มมาแต่ไกล
ยูลดเสียงลงพูดเบาๆ
“พี่ชินเป็นพี่ชายกูนะ มึงอย่าพูดอะไรที่มันเหมือนเขาไม่ใช่พี่ชายกูแบบนั้น”

คิดว่าเก็บความไม่สบายใจนี้ไว้ได้สนิท แต่เมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนรัก 2 คนหรือแม้แต่พี่รีที่นั่งมาด้วยกันในรถก็ทำให้รู้ตัวว่ายังต้องฝึกความอดทนไม่แสดงสีหน้าอารมณ์ใดๆ อีกมาก เพราะว่าทั้ง  3 คนพากันนิ่งเงียบจนรถจอด
“ร้านนี้แหละพี่ นัดเพื่อนไว้กินข้าวก่อนเดี๋ยวค่อยไปเรียน” ไอ้บีมบอก
พี่รีพยักหน้า แล้วหันมาหาหนุ่มตากลมที่จมอยู่ในความคิดมาตลอดทาง
“ยูครับ”
ยูหันไปพยักหน้าให้เพื่อนลงไปจากรถก่อน พอเพื่อนลงไปแล้ว คิ้วเข้มนั่นก็ยังไม่คลาย
“พี่ฮะ ไอ้ที่เราคุยๆกันทุกกลางวัน ทุกค่ำเนี่ย มันแปลว่าเรากำลังจีบกันอยู่หรือเปล่า”
“ครับ” ไม่ได้ตกใจ และคิดว่าหนุ่มน้อยน่าจะรู้มาตั้งแต่แรกแล้วด้วยซ้ำ
“ผม...ไม่อยากให้พี่เสียเวลา”
.....อ้าว โว้ย เฮ้ย อะไรกัน ร้องตะโกน โอ้โนว์ จะเว่อร์ไปมั้ย. ....
“ทำไมล่ะยู อย่าเพิ่งรีบปฏิเสธพี่เร็วนัก”
“พี่มีคนอื่นอยู่หรือเปล่า ผมไม่อยากทำบาป”
“ไม่มี รับรองได้ พร้อมให้ตรวจสอบทุกอย่าง โทรศัพท์ อินเตอร์เน็ต ไปเฝ้าที่ทำงานยังได้”
....รู้ว่าว่าเว่อร์ไป แต่เมื่อเริ่มต้นด้วยประโยคที่แสดงถึงความตรงไปตรงมา ก็ต้องตอบตรงเหมือนกันไม่งั้นมันไม่แฟร์...
“มีแบบ กิ๊กมั้ย”
“ไม่มี มั่นใจ มีแต่เพื่อน คนที่โทรหาเช้า กลางวัน เย็น มีแต่ยูคนเดียว”
“ผมเอง นอกจากโทรศัพท์จากเมเร ก็ยังมีพี่ชินอีกคนที่โทรมาเช็คเป็นระยะ นอกนั้นก็ไม่มีใคร แต่พอมาคิดถึงเรื่องที่ว่า เราจะ...คบกันผมก็ไม่มั่นใจ เพราะผมเองยังไม่รู้ตัวเลยว่า ผมจะเป็นยังไง แล้ว....ผมเองก็มีเรื่องส่วนตัวเยอะเกินไป จนอาจทำให้พี่ไม่มีความสุขไปด้วย”
“ทุกคนก็มีมุมส่วนตัว และมีความหลังด้วยกันทั้งนั้น แต่มันคือสิ่งที่เราจะเรียนรู้กันและกัน”
ยูก้มหน้ามองมือตัวเอง “ผมชอบเวลาที่คุยกับพี่นะฮะ แต่พอวางสายไปแล้ว...มาพบกับเรื่องเดิมๆ บางทีผมก็ไม่สบายใจ มันเหมือนผมหลอกใช้พี่”
“พี่เองก็หลอกใช้ยู”
“ฮะ”
“เวลาพี่เครียด หรือเบื่อขึ้นมา พี่ก็กดโทรศัพท์หายู”
ยูกะพริบตามอง พี่รีพูดต่อ
“แค่ได้ยินเสียง พี่ก็ข้ามเรื่องเครียดๆนั้นไป มีแรงกลับไปทำงานได้ แบบนี้เรียกว่าหลอกใช้ยูหรือเปล่า”
ยูส่ายหน้า “ไม่ใช่หรอกฮะ”
“เหรอ แล้วมันต่างกับที่ยูรู้สึกเวลาที่คุยกับพี่ตรงไหน”
พี่รีมองคนที่กำลังคิดหนัก แล้วขยี้ผมอ่อนนุ่มเบามือ “ไม่ว่ายูจะวางพี่ไว้ที่พี่ชาย หรือมากกว่า สำหรับพี่แล้วมันทำให้พี่มีความสุขทั้งนั้น”
“ผมพูดตรงเกินไป มันน่าเกลียดหรือเปล่าฮะ ผมแค่ไม่อยากให้พี่เสียเวลา”
“คบกันมันก็ต้องใช้เวลา ไม่ใช่เสียเวลา แล้วพี่ก็เป็นคนเริ่มต้นก่อนเสียด้วยซ้ำ พี่ต่างหากที่ต้องบอกกับยูว่า ให้โอกาสพี่ได้มั้ย”
ยูมองคนตาสีเขียวเต็มตาแล้วคลี่ยิ้มกว้าง
“ขอบคุณฮะ” ยูขยับกระเป๋า เปิดประตูรถ แต่ก่อนที่ก้าวลงไป ก็หันมาอีกครั้ง “เสาร์อาทิตย์ผมสอนฟันดาบที่ศูนย์การเรียนรู้ ถ้าพี่ว่าง.....”

พอเดินเข้ามาในร้านอาหาร เพื่อนทั้งฝูงโบกมือทักทาย เว้นแต่ไอ้บีม กับไอ้โตที่ทำหน้าแปลกๆ ต้องตบหัวไปคนละที
“พี่ชิน เป็นพี่ชายกู สัด!”
“แล้วคนนี้ล่ะ” ไอ้โตถาม
“ตอนนี้ก็พี่ชายเหมือนกัน”
“พี่ชายห่าอะไร สายตาที่มองมึงน่ะเหมือนกันเปี๊ยบ” ไอ้โตกระซิบกระซาบ
“เหมือนกันยังไง”
“อยากแดกมึงใจแทบขาดน่ะสิ” ไอ้บีมบอกแล้วชิ่งไปตักสลัดบุฟเฟ่ต์

=*=*=จบตอนที่ 7=*=*=

พอยูมาพี่ชินก็หายไป ทำไมผมเป็นคนอย่างนี้~~~
ขอบคุณที่ติดตามครับ

[@StaR@]

ยูเป็นคนตรงๆดีจังเลย
พูดคุยกันซะให้รู้เรื่อง ไม่งั้นเดี๋ยว
จะมีคนที่เราไม่ต้องการตามมาอีก
แต่ที่แน่หวังว่าชินจะไม่รักยูแบบชู้สาว
เพื่อนๆยูก็น่ารักดี
 

[rellachulla]

ได้ฤกษ์(ตัวเอง) เข้ามาอ่านเรื่องใหม่ของไจฟ์
แปะไว้ก่อน
เด่วมาดิทจ้ะ
วิ่งไปอ่านอย่างไว วันนี้ว่าง
+1 งับ

[love2y]

งืดดดดดดดดดด สั้นอ่ะ แต่ดีที่มาทุกวัน ไม่งั้นเราขาดใจตาย >_<
+1 ให้คุณไจฟ์ และ น้องที

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
ชอบยูจัง พูดตรงดี หวังว่าพี่รีคงไม่มีไรปิดบังน้องนะ
มาทีละคู่ก็ดีเหมือนกัน ไม่ต้องปรับอารมณ์
คู่หนึ่งสว่าง คู่หนึ่งสลัว 
เมเรไปไหน คิดถึงตัวป่วนของฉัน

[a_tapha]

ขอบคุณค่ะ   

น้องยูพูดถึงขนาดนี้พี่รีอย่าพึ่งถอยซะก่อนนะค่ะ

[hahn]

สับสนกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะนี่ แต่ยูดีกว่าตรงที่ยังคิดว่าชินเป็นพี่ชาย แต่อิพี่ชินมันกะจะงาบน้องเนี่ยดิ

[rellachulla]

ยูมีอดีตอะไรกันแน่
โอ้ยย อยากรู้

เขิน พี่เจ อิอิ รุกได้ถูกใจมากค่า