หัวข้อ: "I will make You smile"

[rellachulla]

น่าปวดหัวจริงๆ ค่ะตอนนี้
แลดูวุ่นวาย
เหมือนหนุ่มฝรั่งเก็บข้อมูลอยู่
แล้วค่อยจัดเต็ม ลุ้นอยู่นะ สู้ๆ

[sukie_moo]

จริงๆเราว่า เมเรตลกจะตาย

[konnarak]

รำคาญ นังเมเร จิงๆ   ยังกะปลิง  

[Gohan]

ตามมาอ่านต่อ...
  เมเรออกมาแต่ละที ฮาได้อีก คิดเข้าข้างตัวเองได้ตลอด (ชักชอบเมเรแล้วล่ะ )
เจ้าชายชิน อารมณ์ซับซ้อนจัง จับทางยังไม่ค่อยถูกแหะ งานนี้พี่เจเรมี่คงเหนื่อยหน่อย fighting นะคะ พี่เจ ^^
น้องยู...ไม่ธรรมดาเหมือนกันนะ ตรงไปตรงมากว่าที่(แอบ)คิดไว้ แต่หนูรีนา~~ (เอิบ ได้ข่าวว่าเป็นยักษ์) ก็ทันกันใช่ย่อย คู่นี้มวยสูสีกันดี

รออ่านตอนต่อไป ขอบคุณมากนะครับ
ปล. ป๋าบอกว่ายังไม่เก่ง งั้นเอา 80 ตอนที่จะตัดไปมาลงซะดีๆ (บอกแล้วก็หลบค้อนกับเชอะที่เขวี้ยงมาจากเด็กติดเกม )
     

[Yukisae]

คุณไจฟ์มาลงเรื่องใหม่ตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย หุหุ
อ่านแล้วยังมึนๆงงๆ ไม่เข้าใจอารมณ์ชินเลยจริงๆ
แต่พี่เจนี่รุกเต็มที่เลย
น้องยูน่ารัก ชอบน้องยู >____<
+1 เป็นกำลังใจให้เรื่องใหม่ค่ะ

[puppyluv]

เมเรๆๆๆ ทูมอโฮ่ ๆ ๆ

[nn~~NN]

ตามอ่านรวดเดียวทันเลย เย้ๆๆ

เราคิดว่า เรื่องนี้อ่านแล้วค่อนข้างงงๆ จริงๆแหละ (หรือเพราะเราเบลอเอง  )
ความรู้สึกของตัวละครก็ออกแนวคลุมเครือ หรือตรงนี้เป็นความตั้งใจของคุณไจฟ์เอง
แต่ก็ดีที่อ่านเรื่องของคุณไจฟ์มาหลายเรื่อง  ซักแป๊บก็ปรับโหมดได้อ่ะค่ะ  ไม่มีปัญหา

ชอบน้องยู..ไม่รู้ว่าเหมือนน้องทีไม๊น้อ  
พี่ชิน  อันนี้สับสนตัวพ่อ  >__<
พี่เจกับพี่รีนี่เหมือนเป็นคู่แค้นคู่ฮา ตลกดีเวลาเจอกัน 555
ส่วนเมเร...ยิ่งอ่านยิ่งหยอง  คุณไจฟ์อ่ะชอบแต่งให้ผู้หญิงในเรื่องนิสัยน่ากลัวตลอดเลย  ชักจะหลอนเพศตัวเองแล้วนะ  T__T

เป็นกำลังใจให้นะคะ

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่ 9

สายลมตอนเย็นพัดผมสีอ่อนปลิว ชินเกลี่ยผมให้คนที่กำลังตั้งใจให้อาหารปลา ยิ้มกว้างจนตาโค้งเมื่อหันมามองพี่
“กลับกันเถอะฮะ”
“เบื่อแล้วเหรอ”
“อาหารเม็ดหมดแล้ว”
“หมดก็ไปซื้ออีก”
“พอเหอะพี่ เรานั่งรถมาตั้งไกล กว่าจะกลับถึงบ้านคงค่ำ”
ชินยิ้มรับ หันหลังกลับมา พอดีกับที่พี่เจกับพี่รีลุกจากโต๊ะเดินมาหา แต่เมเรที่มาจากห้องน้ำกลับไวกว่า เดินแซงหน้า แล้วตรงเข้ามาคล้องแขนชิน
"เมเรมาละ กลับกันเหอะชิน"
ยูมองตามสายตาสีเขียวใสของพี่รีแล้วค่อยๆเบี่ยงไหล่ออกจากมือที่ยังยึดไหล่ไว้
“ยู” ชินเรียก คนที่ค่อยขยับออกห่าง

“จะไปไหนกันต่อหรือเปล่า” พี่เจถามเพื่อแย่้งชิงสายตาของคุณพี่หวงน้อง
“ที่จริงเมเรชอบเดินห้างมากกว่ามานั่งตากแดด ตากลมแบบนี้ แต่ถ้ามีชินอยู่ด้วยที่ไหนก็เหมือนกัน” เปิดประเด็นไหน เมเรก็เสนอความเห็นได้ทั้งนั้นแหละ
ยูมองเมเร มองพี่เจ แล้วหันไปหาพี่รี
มือใหญ่ๆ ของพี่รีขยี้ผมเบาๆ

........ท่าทีของไอ้ตัวเล็กยังคงชัดเจนไม่ต้องคาดเดาอยู่เสมอ ผิดกับอีกคน....

ทุกสายตากลับมารวมอยู่ที่ชิน คนที่มีดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองพี่รีเหมือนอยากฉีกให้เป็นชิ้น

“ชิน” เมเรท้วง เพราะเคยเห็นชินโกรธ แต่ไม่เคยให้ความรู้สึกว่าน่ากลัวเท่ากับครั้งนี้
พี่เจเปลี่ยนทิศทางมาหาเมเร “กลับกันนะคะ” มือแข็งแรงคว้าข้อมือของเมเรจับให้เกาะแขนแล้วดินนำออกมาก่อน
ขณะที่ยูเดินมากับพี่รี
ทิ้งไว้เพียงชินที่ยืนหน้าตึง
...นี่มันอะไรกัน ไอ้ความรู้สึกโกรธไปหมดทุกคนแบบนี้มาจากไหน
มันควรจะเป็นเกมที่เราควบคุมได้ไม่ใช่หรือไง

“พี่ชิน” ยูหันมาเรียก ยังไงก็พี่ชาย แล้วที่เขาเป็นอย่างนี้ก็เพราะหวงเราน่ะแหละ
คนหน้าเหมือนรูปปั้นกำมือแน่น พอมาถึงรถของชิน พี่เจเปิดรถเอากระเป๋าของยูให้พี่รี
“ไม่นะ ยูต้องไปกับผม” ชินรีบท้วง
“เอ่อ...คือ....” ยูอึกอัก
“รับรองว่าผมจะพาน้องชายของชินไปส่งจนถึงบ้าน” พี่รีรีบบอกแล้วดึงยูไปขึ้นรถ
ชินจะตามไปด้วย แต่เมเรรั้งแขนไว้ “ชิน ยูไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ เลิกทำอย่างนี้สักทีเถอะ”
“อย่ามายุ่ง!” ชินตวาดใส่หน้าเมเรแล้วหันไปมองยูที่ก้าวขึ้นรถโฟร์วีลของพี่รี

เหมือนเพิ่งรู้ตัว ชินหันมามองอีกคนที่ทำหน้าที่เฝ้ามองอย่างสมบูรณ์แบบ
บางอย่างในดวงตาสีฟ้าทำให้ชินต้องเจ็บหัวใจ จนต้องหันกลับมาที่รถของตัวเอง เหลือบตามองที่รองเท้าของพี่เจอีกครั้ง แล้วก้าวไปที่นั่งข้างคนขับ
เมเรกับพี่เจพูดคุยกันได้เรื่อยๆ เรื่องเรียน เรื่องช็อปปิ้ง แม้แต่หนังเก่าหนังใหม่ คุ้นเคยเข้ากันได้ดีจนผิดคาด
สุดท้ายเมื่อรถมาจอดที่หน้าบ้าน เมเรก็ก้มลงหอมแก้มคนตัวโตตาสีฟ้าคนที่ทำหน้าที่ขับรถให้นั่งสบาย แถมพ่วงด้วยการเป็นเพื่อนคุยที่ดี
“ขอบคุณค่ะพี่เจ”
“ยินดีครับ”
“ชินของชั้นวันนี้ไม่น่ารักเลย” เมเรหันมาพูดตรงๆ
คำตอบคือเสียงกะตุกในคอกับอาการคอแข็ง
“เรื่องที่นัดซ้อนกันยกโทษให้ เพราะพี่เจกับพี่รีน่ารัก แต่ที่ชินตวาดเมเรต่อหน้าคนอื่นไม่น่ารัก”
เมเรกอดอก หน้างอ รอให้ชินพูดขอโทษ แต่ชินก็ไม่ขอโทษ
พี่เจได้แต่ส่ายหน้า “ชินขอโทษน้องสิครับ”
“เหอะ”
“เนี่ย” เมเรทำปากยื่นช่างฟ้อง “ถ้าบอกแล้วทำละก็ไม่ใช่ชินแล้วหล่ะ แต่ว่านะ เมเรเรียนจบเราแต่งงานกัน เมเรรับได้ เพราะว่าเมเรรักชิน”
เมเรลั๊นลาไปเรื่อย แล้วเดินเข้าบ้าน
พี่เจลงจากรถตามเข้าไปสวัสดีพ่อแม่ของเมเร
หญิงสาวหันมากระซิบฟ้องด้วยความหมั่นไส้ คนที่เดินตามมาข้างหลัง “ชินน่ะโลกส่วนตัวสูงปรี๊ด ห้องของเค้าที่คอนโดฯน่ะ มีแต่ไอ้ยูคนเดียวแหละที่เข้าไปได้ นอกนั้นนะ แม้แต่แม่เขาเองเขายังไม่ให้เข้าเลย ยิ่งไม่ต้องพูดถึงบรรดาพี่สาวของเขา”

ความลับข้อนี้ ทำให้พี่เจถึงกับเลิกคิ้วสูง อารมณ์ดีได้ทันทีเหมือนกัน
 
พอออกมาจากบ้านของเมเร ชินถึงได้พูด “ไปบ้านพี่เลยก็ได้ ผมขับรถกลับบ้านเอง”
“ไม่คิดว่าเรามีเรื่องต้องคุยกันหรือ”
ชินนิ่งเงียบ จนรถเข้ามาใกล้คอนโดฯ
“ในตู้เย็นไม่มีของแล้ว ต้องแวะซุปเปอร์ก่อน”
“เอารถเก็บ แล้วค่อยลงมาแล้วกัน”
ชินพยักหน้ารับ
พอไม่มียู เมเร หรือรี ชินก็กลับมาเป็นคนที่เหมือนไปเรื่อยๆ อะไรยังไงก็ได้ จนรู้สึกแปลกใจ
พี่เจหยิบเครื่องดื่ม ขนมขบเคี้ยว แม้แต่อาหารแช่แข็งใส่ตะกร้า ชินก็แค่มองเฉย กระทั่งพี่เจเอื้อมมือหยิบของใช้ส่วนตัว อย่างแปรงสีฟัน ชินถึงได้กระแอม
“ยังเหรอ” ทำน้ำเสียงได้ใสซื่อสุดๆ
“อือ” คนนี้ก็ไร้อารมณ์ที่สุด
“ว้า”
ชินเดินนำไปที่เค้าท์เตอร์จ่ายเงิน ไม่ฟังเสียงผิดหวังที่ดังตามมา
แค่แปรงสีฟันยังดุแล้วเดินหนี ถ้าหยิบอย่างอื่นจะเป็นไงนะ ลองดีมั้ย เหอเหอเหอ ไว้ก่อนก็ได้คนนี้เขาสอนเทควันโด้นะ

ช่วยกันเก็บของเข้าตู้เย็น พี่เจก็พูดขึ้น “เมเรนี่น่ารักดีนะ”
กระป๋องซอสมะเขือเทศกระแทกลงบนโต๊ะด้วยเสียงดังจนเกินจำเป็น พี่เจหันไปอีกทางเก็บเบียร์กระป๋องเข้าตู้เย็น
“คุยเก่งดี”
เสียงของบางอย่างกระแทกลงบนโต๊ะอีกครั้ง
“ไม่เห็นจะวุ่นวายสักนิด”
“จะกลับแล้วใช่มั้ย”
เสียงห้วนมาก ดวงตาก็แข็ง หน้างอ ..ถูกต้องแล้ว ตอนนี้เจ้าชายกำลังหน้างอ ไม่ใช่สีหน้าไร้อารมณ์
พี่เจหันมามองเต็มตายิ้มที่มุมปาก
“ชินสั่งให้พี่ดูแลเมเรเองนะ”
“บอกให้ทำให้เขาหยุดพูดต่างหาก นี่กลายเป็นว่าพูดอะไรไม่รู้ทั้งวัน”
“เสียงแหลมๆน่าปวดหัวหรือเปล่า”
ชินทำปากเบี้ยวๆแล้วส่ายหน้า
“งั้นวันนี้พี่ได้กี่คะแนน”
“4”
“น้อยจัง แล้วบอกพี่สิว่า วันนี้ใครทำตัวไม่น่ารัก”
ชินกำมือแน่น หันหลังก้าวเท้าออกจากครัว พี่เจเดินตามมากอดรวบไว้จากด้านหลัง
“ตอบคำถามพี่ก่อน”
ชินสะบัดหน้าไปอีกทาง มองออกไปนอกหน้าต่างห้อง
“หลอกพี่ หลอกเมเร โกรธรี หวงยู ทำไมชินไม่น่ารักเลย”
“เหอะ ไม่เห็นจะสน”
“งั้น..พี่เปลี่ยนไปจีบเมเรดีกว่า”
“ตามสบาย”
“เอ หรือจีบยู”
“ไม่ได้นะ”
“อ้อ แปลว่า หน้าที่ของพี่ตอนนี้คือไปจีบเมเรสินะ”
ชินอึกอัก
“หือ ว่าไง”
“ไม่ให้จีบ”
“อ้าว งั้นยังไงดีล่ะ”
“ถ้าไม่จีบคนนั้น ก็ต้องจีบคนนี้ พี่จำเป็นต้องจีบคนอื่นตลอดเวลาหรือไง”
“เออ นั่นสินะ ไม่รู้เหมือนกัน”
หน้าตากวนประสาทที่อยู่แนบแก้ม ทำให้ชินต้องกัดปาก
“อยากให้พี่ทำอะไร”
“พี่รู้จักพี่รีด้วยหรือ”
“ดูเหมือนจะมีใครบางคนออกนอกเรื่อง”
“เปล่า”
“เหรอ”
“ก็พี่บอกว่าอยากให้พี่ทำอะไร ก็ตอนนี้อยากให้พี่ตอบคำถาม”
....เออ จริงของเขานะ...
“รู้จัก”
“แล้ว...เขามีอะไรที่ไม่ดีบ้าง”
...เวลาที่เราคุยกัน เรามักถามว่า คนนี้มีดียังไงไม่ใช่เหรอ..
“รีเป็นคนจริงจังมาก”
คนจริงจังนี่ดีหรือไม่ดีนะ มันน่าจะไปทางที่ดีมากกว่าไม่ดีไม่ใช่หรือไง
“ดูเจ้าชู้จะตาย ไว้ใจไม่ได้”
“ไม่หรอก เขาดูร่าเริงก็จริง แต่ก็เป็นคนจริงจังมาก”
ชินหมุนตัวหันกลับมามองหน้าตรงๆ “พี่เคยคบกับเขา”
“ไม่ถึงขั้นคบหรอก”
“แปลว่าอะไร”
...แปลเข้าข้างตัวเองได้มั้ยว่ากำลังโดนซักอยู่เนี่ย...
“เจอกัน คุยกัน เหมือนจะไปด้วยกันได้ดี แต่ก็จอดซะก่อน”
“เพราะ”
“เพราะเราเป็นรุกทั้งคู่”
ชินทำตาโต แล้วแก้มก็แดงเรื่อขึ้น
“พี่ตอบตรงไปเหรอ”

หนุ่มผมสวยก้มหน้า ทั้งเริ่มเบี่ยงตัวออกเลยโดนรัดเอวแน่นกว่าเดิม

====จบตอนที่ 9 =====
ขอบคุณที่ติดตามครับ
ไจฟ์

[from_mars]

อ๊ะ...วันนี้พี่มาทัน!!! จิ้มก่อนอ่าน
เมื่อวานเจ้าตัวเล็กเป็นอะไรหรือเปล่า???
============
เมเรกอก(กอด)อก หน้างอ
============
พี่เจ...เคบเกือบคบ...กรี๊ด อกอิแป้นจะแตก...
ดีที่รู้ก่อนว่ารุกทั้งคู่ ฮา....
ว่าแต่ของที่พี่เจอยากลองหยิบ คืออะไรเหรอ??? พี่ไม่รู้จริงๆ นะเนี่ย...

[indy❣zaka]

สรุป เคยจูงเข้าห้องนอนแต่ไม่ได้ทำใช่มะ

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
เมเรชัดเจนซื่อสัตย์กับความรู้สึกตัวเองเสียอย่างเดียวที่เป็น...
ชินอารมณ์แปรปรวนแต่พี่เจจัดการได้แน่
พี่รีกับยูเป็นคู่ที่น่ารักจังลงตัวทุกอย่าง
รอเช้าวันจันทร์คร้าบ

[Fanun]

ได้รู้ความสัมพันธ์ของพี่เจกับพี่รีซะที เลิกคบเพราะเป็นรุกทั้งคู่ 

ชอบน้องยูพี่รีอ่ะ
 

[LoveBaBy]

พี่ชินเหวี่ยงสุดๆ ไปเรยช๊อบ ชอบ อิอิ
แต่ที่เจ๋งคือพี่เจ ที่คุมเกมได้ดี๊ ดี

แหมๆ พี่เจหัวใจพองไปไหนแล้วก้อไม่รู้
ที่รูว่าเข้าคอนโดสุดหวงของชินได้อ่ะ ><

เมเร ชีมั่นใจจริงๆ บางมุมชีก้อดูน่ารักดีนะ อิอิ

อ๊ายยยยยย ปานนี้พี่รี พาน้องยูเค้าไปไหนแล้วเนี้ยยยยย อิอิ

รอตอนต่อไปจ้า

ขอบคุณ JT ครับ ^^

[a_tapha]

กร๊ากกกกกกกกก รู้ต้นสายปลายเหตุและ ว่าไมพี่เจกับพี่รีไม่ค่อยชอบหน้ากัน

เพราะ "พี่เป็นรุกทั้งคู่"  นี่เอง   

[hahn]

หุหุ หวิดจะงาบกันเองซะงั้น

[@StaR@]

ดีแล้วที่รู้ตัวกันทันว่า รุก ทั้งคู่น่ะพี่เจพี่รี
ส่วนชินอารมณ์ช่างเปลี่ยนได้รวดเร็วดีจริงๆ
เมเรถึงจะรำคาญแต่มันก็ฮาเวลาเธอคิดเองเออเองจริงๆ

[MyTeaMeJive]

อ๊ะ...วันนี้พี่มาทัน!!! จิ้มก่อนอ่าน
เมื่อวานเจ้าตัวเล็กเป็นอะไรหรือเปล่า???
============
เมเรกอก(กอด)อก หน้างอ
============
พี่เจ...เคบเกือบคบ...กรี๊ด อกอิแป้นจะแตก...
ดีที่รู้ก่อนว่ารุกทั้งคู่ ฮา....
ว่าแต่ของที่พี่เจอยากลองหยิบ คืออะไรเหรอ??? พี่ไม่รู้จริงๆ นะเนี่ย...

ตัวเล็กตอบพี่ไปทางเฟสแล้วนะครับ

ดูไปดูมา เมเรท่าืทางจะชนะเลิศจริงๆซะด้วย 5555
ขอบคุณมากครับที่ติดตาม
ไจฟ์ครับ

[iforgive]

เป็นรุกทั้งคู่  อ้าววว  ชินก็พยายามเป็นรุกอยู่นะ
เจพูดแบบนี้ชินก็เสียความมั่นใจหมดเลยสิ

[ZuuZuu]

ไม่รู้ว่าคิดไปเองรึป่าวนะคะ
คิดว่ายิ่งอ่าน ยิ่งรู้สึกว่าบางทีเมเรอาจจะไม่ได้ร้ายอย่างที่คิดก็ได้
เหมือนน้องมันก็แค่มั่นใจตัวเองมากไปนิด กล้าแสดงออกในสิ่งที่หลายๆคนไม่กล้ามากไปหน่อย
แต่ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร บางมุมมองแล้วรู้สึกว่าจริงๆเมเรก็เป็นคนแฟร์ๆ เหมือนกันอ่ะค่ะ

ผิดกับชิน ที่ยิ่งอ่านก็ยิ่งไม่เข้าใจในความคิด
หวงน้องก็หวง หวงพี่เจอีก เหวี่ยงเค้าไปทั่ว เอาแต่ใจเป็นที่หนึ่ง
แต่คิดว่าพี่เจน่าจะรับมือไหวนะคะ
เค้าเอาใจช่วยพี่เจอยู่นะ คิคิคิ

[MiSS-U]

ชอบเรื่องนี้ค่ะ เป็นอีกเรื่องที่ติดตามอ่านตลอดเลย คุณjiveteaมีภาษาเขียนไม่เหมือนใครดี

แบบไม่เยอะในการบรรยายให้จิ้นเอง แต่บางตอนก็แอบงงๆเหมือนกันว่าตัวละครรู้สึกไงกันแน่

แต่ก็อาจเป็นวัตถุประสงค์ของคุณที่ให้เราเข้าใจเอาเอง ไม่ซีเรียสในเรื่องนั้นเพราะนิยาย

เกิดจากจินตนากาลอยู่แล้ว แปลได้หลายทางก็ดีไปอย่าง55 เวิ้นเว้อไรเนี่ยเรา

ยังไงupตลอดๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[love2y]

พี่เจเจ๋งอ่ะ ดูท่าจะคุมชินได้ในเร็ววันนี้แหล่ะ คึคึ

[Whatever it is]

แอบขำพี่เจเล็กๆ เฮียแกจะอารมณ์ดีไปไหนนิ หุๆ

[butajang]

ตอนล่าสุดน่ารักนะคะ ขอบคุณค่ะ ชินดูเหวี่ยงดี ดูท่าพี่เจ จะมีความหวัง

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่ 10

รถโฟร์วีลสีดำของพี่รีแล่นมาเรื่อยๆ เพราะคนในรถยังไม่ค่อยอยากกลับถึงบ้านมากสักเท่าไหร่
ยูหันไปแอบมองคนขับผ่านเงาในกระจกหน้าต่างรถ
“ชินหวงยูมากเลยเนอะ” พี่รีชวนคุย แต่ยูถามไปอีกเรื่อง
“พี่รู้จักกับพี่เจหรือฮะ”
พี่รีพยักหน้า
ยูถามต่อ “รู้จักกันมานานแล้วหรือฮะ”
“ก็ราวๆ ปีนึงได้”
“รู้จักในแง่ไหนฮะ พี่เป็นแฟนกันหรือเปล่า”
“เปล่า แค่รู้จัก”
“ไม่เห็นเหมือนแค่รู้จักเลยสักนิด”
“เหรอ” พี่รีเอื้อมมือมาจับมือยูที่วางอยู่บนตัก ทำให้เด็กหนุ่มหันมามอง
“เค้าเป็นคนยังไงฮะ”

...มันอัดอึดยังไงพิกล เวลาที่คนที่เรารักนั่งซักถามถึงใครอีกคน โดยเฉพาะคนที่มีอดีตกันเนี่ย ถึงจะบอกตัวเองว่า เพราะคนๆนั้นเข้ามาเกี่ยวข้องกับพี่ชายของเขา แต่ไอ้ความอึดอัดน่ารำคาญชวนให้หงุดหงิดนี่มันก็เริ่มอาละวาดอยู่ในอก....

“บ้างาน เป็นมนุษย์สายพันธุ์บ้างานขนานแท้ ไม่มีใครหรืออะไรสำคัญไปกว่างานของเขา”
...นี่แหละ พอหงุดหงิด ไอ้ความคิดที่จะยกย่องบุคคลที่ 3 มันก็หายไปด้วย...โทษทีพี่เจ!..

ยูก้มหน้ามองมือของพี่รีที่ซ้อนจับหลังมืออยู่ แล้วพลิกมือตัวเองหงายรับ ความคิดล่องลอยไปไกลขณะที่เกลี่ยนิ้วมือยุกยิก
พี่รีหันมามอง ...เจ้าตัวรู้หรือเปล่าว่า สีหน้าคิดเยอะตอนนี้มันไม่เข้ากับวิธีการเล่นมือกันแบบนี้...แต่ก็ปล่อยให้เขาเล่นไปเรื่อย
“ผม...รักพี่ชิน”
...อ่าฮะ หาที่จอดข้างทางเดี๋ยวนี้เลยนายรีนาโต้!
“อะไรนะยู”
“ฮะ” ยูเหมือนสะดุ้งตื่น ทำตาโตมองคนที่หันเข้ามาหาแบบเต็มตัว
“เมื่อกี้ยูพูดอะไร”
“ก็บอกว่า ผม...เอ่อ..ผมหมายความว่า….” ยูกลืนน้ำลายหนืดๆลงคอ แบบนี้มันเรียกว่าหึงหรือเปล่าเนี่ย
พี่ชินก็ขี้หวง แล้วมาเจอกับคนที่ขี้หึงอีก ชีวิตของหนุ่มยูจะเป็นยังไงต่อไป
“ยู พี่ทำใจได้นะเรื่องพี่ชายหวงน้อง ถึงมันจะมีอะไรที่มันมากเกินไปจนขัดหูขัดตา แต่พี่ก็....”
ดวงตากลมสะท้อนแสงไฟข้างถนน และไฟรถยนต์ แก้มใส ริมฝีปากบาง พัดพาคำพูดต่อว่าเลือนหายไปจากสมอง…..
“พี่รักยู”
แก้มแดงเรื่อ แพขนตาเลื่อนลงมาปิดตากลม จนต้องช้อนคางให้เงยหน้าขึ้น
“พี่รักยู”
บอกซ้ำอีกครั้งเมื่อลดใบหน้าลงสัมผัส ท่าทีเก้อเขิน วิธีการกลั้นหายใจ บอกว่านี่คือจูบแรก พี่รีกดริมฝีปากเม้มริมฝีปากล่างเนิบช้า เลื่อนจูบที่มุมปาก กลับมากดจูบริมฝีปากซ้ำ
หัวใจในอกบางเต้นแรงจนแทบหลุดออกมาอยู่ข้างนอก สมองพาลมึนงง ยกแขนโอบรอบไหล่กว้าง
พี่รีกดปรับเบาะลงเอนนอน ขยับตัวปลดเซฟตี้เบลท์ให้ยู เลื่อนตัวเข้ามาหา
มือแข็งแรงช้อนใบหน้าหวานไว้ในมือ พรมจูบแก้ม จูบหน้าผาก ดวงตา จมูก แล้วกลับมากดจูบปาก
ยูเผยอปากรอรับ ส่งเสียงครางแผ่วเบาเมื่อพี่แทรกลิ้น เลื่อนมือลูบลำคอ ลงมาที่อกบางผ่านเสื้อยืด
“อื้อ....”
เสียงทักท้วงหลุดรอดออกมาเพียงนิดเดียว ก็เปลี่ยนเป็นเสียงครางเมื่อพี่เพิ่มน้ำหนักมือ กดปลายนิ้วที่ยอดอก
ยูสะบัดหน้าหนีจากจูบ
“อะ พี่...มันเสียว”
พี่รีดึงเสื้อยืดขึ้นจนเหนืออกแล้วลากลิ้นวนยอดอกสีอ่อน ยูถึงกับสูดปากบิดตัว
มือแข็งแรงเลื่อนบีบนวดที่ต้นขา
ยูก้มสบตา ส่งเสียงครางหวาน กดนิ้วกับแผ่นหลังกว้างไว้แน่น
มือแข็งแรงเลื่อนปลดเข็มขัด ยูเบี่ยงตัวหนี
“อย่า ไม่เอา....”
“นะ...” พี่รีเลื่อนขึ้นมากระซิบติดริมฝีปาก ตามมาด้วยการจูบแรง มือยังคงเคลื่อนไหวรูดซิบลง ไม่รับรู้แรงเหนี่ยวรั้งที่ข้อมือพี่
เพียงสัมผัสผ่านกางเกงชั้นใน ก็รับรู้ถึงความตื่นตัว
“อะ....”
พี่รีรั้งกางเกงลง กระซิบบอกอีกครั้ง “ให้พี่ทำให้นะ”
ไม่รอคำตอบริมฝีปากหนาก็ก้มลงจูบที่หน้าท้อง ยูผวาเฮือกยกสะโพกจนลอย พี่รีรีบรั้งกางเกงลงเสมอต้นขาลากปลายลิ้นตวัดรอบ มือใหญ่ลูบไล้อกบางเลื่อนลงมาล้อเล่นที่พวงแฝด
ยูครางเสียงกระเส่า ความต้องการไม่ต่างอะไรจากพายุที่ถาโถมอยู่ในร่างกาย ก่อตัวขึ้นมาแล้วพัดทำลาย เสียงร้องครางดังอบอวล
“พี่ หยุด ผมจะไปแล้ว ผมจะ...”
พี่รียิ่งดูดแรง รัวปลายลิ้น
มือที่พยายามดันไหล่ออกเปลี่ยนเปลี่ยนบีบไว้แน่น กะตุกตัวแรงคายน้ำสีขาว แล้วทิ้งตัวหอบหายใจ
ยูมีสีหน้าปั้นยาก เมื่อมองคนที่รับไว้ทั้งหมด ทั้งยังส่งยิ้มกว้างตอบกลับมา
“พี่...กลืนหมดเลยเหรอ...”
พอพี่ก้มลงหายูซะอีกที่กลายเป็นคนเบี่ยงหน้าหนี “อื้อ..ไม่เอา”
ขยับตัวจะใส่กางเกง ใส่เสื้อก็นึกขึ้นได้ ว่าพี่ยังไม่ได้จัดการอะไรกับความรุ่มร้อน
“แล้วพี่ล่ะ”
“ไว้ก่อนก็ได้” พี่พูดยิ้มๆ ดวงตาหวานเชื่อมจนต้องหลบตา
มือแข็งแรงช่วยแต่งตัวให้ ปรับเบาะ รัดเซฟตี้ให้เหมือนเดิม
“ทีนี้ก็จะเดินหน้าเต็มตัว ไม่รอดูเชิงคุณพี่ชายแล้วนะ”
เหมือนจะขู่แต่ดวงตาหวานเชื่อมยังอยู่
“อื้อ...” ยูหลบตา
“อย่าบอกว่ารักใครคนอื่นหน้าพี่อีก”
“อือ”
“บอกว่าชอบก็ไม่ได้”
ยูส่งค้อนให้แล้วหันมากัดต้นแขนเบาๆ
….ยอมจนขนาดนี้แล้ว ยังต้องการคำพูดอะไรอีก....

เมื่อรถจอดหน้าบ้าน พี่รีก็ลงจากรถตามเข้ามาในบ้านด้วย แม่ดูแปลกใจที่คนมาส่งยูวันนี้ ไม่ใช่ชิน
“แม่ฮะ นี่พี่รี”
พี่รียกมือไหว้
“อ้าวแล้ว.....”
“พี่ชิน กลับกับพี่เจ”
“พี่เจไหนอีกล่ะ”
“ก็...ไว้ให้เค้ามาแนะนำแม่เองดีมั้ยอ่ะ ผมบรรยายไม่ค่อยถูก” ยูอึกอัก พี่รีเลยช่วย
“เพื่อนน่ะครับ ชินพาเราไปกินข้าว 5 คนมีน้องเมเรอีกคน ขากลับแยกกันกลับมา ผมมาส่งยูน่ะครับ”
“อ้อ....” แม่ลากเสียงยาว ยูเลยหันมาหาพี่รี
“พี่คุยกับแม่ไปก่อนเดี๋ยวผมมา”
ยูบอกแล้วเอากระเป๋าขึ้นมาเก็บ  เข้าห้องน้ำล้างหน้า พอนึกถึงสัมผัสของพี่ หน้าก็พาลร้อนวูบ ไม่รู้ทำไงให้มันกลับเป็นปกติ เลยถือโอกาสอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอนมันซะเลย

ตอนที่กลับลงมาพ่อก็กลับมาแล้ว เห็นทั้งพ่อกับแม่คุยกับพี่รี ท่าทางถูกคอกันดี “สามทุ่มกว่าแล้ว ไม่มีนัดดริ๊งค์เหรอพี่”
“ไม่มี”
“ไม่เชื่อ”
“ซะงั้น ก็พี่จะรู้ได้ไงว่าธุระของยูจะใช้เวลานานแค่ไหน ก็เลยไม่ได้นัด”
“แต่ถ้าจะไปต่อก็มีที่ไปใช่มะล่า” ยูทำท่ากอดอกหรี่ตายักคิ้ว
“ลูกคนนี้” แม่พลอยหัวเราะกับท่าทางตลกๆของยูไปด้วย
“รู้ทันเกินไปละ” พี่รีแกล้งบ่น ยกมือไหว้ลาพ่อกับแม่ แล้วเดินตามยูออกมาที่หน้าบ้าน
พอมาถึงหน้าประตูพี่รีก็ลดเสียงลงพอให้ได้ยินกัน 2 คน “พี่ต้องเตรียมตัวรับมือกับเมียนักดาบ แล้วก็ฉลาดมากใช่มั้ยเนี่ย”

แน่นอนความมั่นใจที่มากขึ้นตามลำดับ ไม่ใช่จากการแค่กอดกันในรถ แต่เพราะการพูดคุยกับแม่ ที่ทำให้รู้ว่า ชินรักลูกพี่ลูกน้องคนนี้มาก เพราะว่าชินก็เป็นน้องคนเล็กของบ้านที่มีแต่ลูกสาว 7 คน
พี่รีได้แต่หัวเราะในใจ พี่เจรู้ตัวหรือเปล่าเนี่ยว่าจะเจอกับอะไรบ้าง

“ยังไม่ใช่สักหน่อย” คนเถียงเสียงอ้อมแอ้ม พอพี่ตอบกลับมาเป็นเสียงหัวเราะพิลึก เลยต้องส่งค้อนกลับไป
“พรุ่งนี้ให้พี่มารับมั้ย”
“ไม่ต้องหรอก ผมติดรถพ่อไปที่ศูนย์อยู่แล้ว”
“เหรอ แล้วขากลับล่ะ”
“กลับกับพี่ชิน”
“โห...แล้วพี่ล่ะ”
“ถึงบ้านแล้วโทรมานะฮะ”
ยูส่งยิ้มกว้าง โบกมือส่งพี่ขึ้นรถ กลับวิ่งเข้าบ้านของตัวเอง แล้วเบรกตัวโก่งเมื่อเจอพ่อ
“ยูรู้จักกับเขาเมื่อไหร่” พ่อยิงตรง
“ก็สักเดือนได้แล้วละฮะ ไม่ค่อยได้เจอกันหรอก”
พ่อเลิกคิ้วขึ้นสูง ท่าทางผ่อนคลายลง “วันนี้ชินไปด้วยใช่มั้ย”
“ฮะ เมเรก็ไป พ่วงกันไปเป็นทีม”
พ่อพยักหน้า “งั้นก็แล้วไป”
ยูเข้าไปกอดเอวพ่อไว้หลวมๆ “กลัวเหรอ”
“เออสิ”
“พี่ชินก็กลัวเหมือนกัน สแกนแล้วสแกนอีก”
พ่อลูบหัวลูกชายจนหัวคลอน “รู้ตัวก็ดีแล้ว เราน่ะมันสนิทกับคนง่ายเกินไป”
“คร๊าบ จะไม่ทำให้เป็นห่วงนะครับ”
“ยาก” แม่แทรกขึ้นมาจากหน้าโทรทัศน์ “คนมันนิสัยเฟรนด์ลี่”
ยูหัวเราะวิ่งไปกอดแม่อีกคน “ว่าแต่ผม แม่ก็เหอะ ชอบคนหล่อใช่มะล่า”
“พูดถึงพ่อเหรอ” พ่อตามมาหัวเราะ
จนกระทั่งแม่ลุกไปห้องน้ำ พ่อถึงพูดกับยูด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ยูกับชินน่ะพี่น้องกัน แต่กับพี่รีคนนี้ไม่ใช่ จะสนิทกันยังไงก็อย่าให้เกินเลย”
ยูนั่งมองโทรทัศน์เหมือนภาพในจอกำลังว่างเปล่า
“ยู ฟังพ่ออยู่หรือเปล่า”
“ฟังฮะ”
“ถึงตระกูลของเราจะมีลูกชายหลายคน แต่พ่อมียูคนเดียว”
ยูกลืนน้ำลายหนืดๆลงคอ “ฮะพ่อ”
“จำได้มั้ยว่าพ่อสอนว่าอะไร”
“ฮะ ลูกผู้ชายต้องเข้มแข็ง เก็บงำความรู้สึก ไม่หวั่นไหว........สืบทอดวงศ์ตระกูล”
“ดี” พ่อย้ำเสียงหนักๆ “หวังว่าแกจะไม่ทำให้พ่อและแม่ต้องเสียใจ”

=+=+จบตอนที่ 10=+=+

ขอบคุณทุกคำแนะนำและการติดตามครับ
ไจฟ์ครับ

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
คิดว่าความรักพี่รีกับยูจะฉลุยซะอีก
อุปสรรคคือความคิดของพ่อยูนี่เอง
จับมือกันก้าวผ่านไปให้ได้นะพี่รีกับยู
คนอ่านเอาใจช่วย

[nabua]

พ่อเล่นพูดดักทางอย่างนี้ แล้วพี่รีจะทำยังไงเนี่ย
สงสารพี่รี อุส่าห์ได้เจอพ่อแม่น้องยูแล้ว

[indy❣zaka]

ใครมาต้มมาม่าแถวนี้เนี่ย!!!!!

[Fanun]

พี่รีกับน้องยู ความสัมพันธ์เริ่มพัฒนาแหล่ะ
แต่คุณพ่อดันมาเบรคอารมณ์ตอนสุดท้าย เอาใจช่วยทั้งสองคน
  น้องไจฟ์ น้องที

[MiSS-U]

แอบดีใจแทนพี่รีที่น้องเปิด(ตัว)ใจให้แล้ว แต่รักนั้นย่อมต้องมีอุปสรรค
แสดงความจริงใจไว้คุณพ่อน้องย่อมต้องเห็นเอง

ปล.สงสัยจังว่าก่อนนี้มีเรื่องไรเกิดกับยูล่ะ ทุกคนเป็นห่วงกันหมด

[@StaR@]

พี่รีเตรียมเจอศึกหนักแน่ๆคราวนี้
เจอคำพูดพ่อแล้วไปไม่ถูกเลยเรา
น้องยูก็ค่อยเป็นค่อยไปแล้วกัน
อย่ารีบร้อนดูๆกันไปก่อนน่ะน้องยู