หัวข้อ: "I will make You smile"

[sukie_moo]

เหมือนจะง่ายแต่ยากนะพี่รี

[iforgive]

อุปสรรคใหญ่เบิ้มของพี่รีไม่ใช่ชินซะแล้ว  และมันก็หนักหนาเกินกว่าพี่รีจะคาดคิดซะอีกด้วย

[LoveBaBy]

อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย
พี่รีหม่ำน้องยูเค้าเร็วไปมั้ย ><

แหมแค่คำว่า "ผมรักพี่ชิน" คำเดียว
พี่รีรุกซะ น้องยูก้อยอมง่ายจังเรย อิอิ

ถ้าพี่ชินรู้ พี่รีจะเป็นยังงัยเนี้ยยยยย ยิ่งหวงๆน้องอยู่ด้วย

แต่...คิดว่าพี่รีจะทางสะดวกซะแร้ววววววว
เจอพ่อเข้าไป ท่าทางจะต้องฝ่าฟันกันหน่อยนะจ๊ะ

น้องยู จะซีเครียดมั้ยเนี้ยยยยยยย
ม่ายยยยยยยน๊า เค้าชอบน้องยูคนเฟรนลี่ อิอิ

ขอบคุณ JT จ้า

[hahn]

งานหนักนะเนี่ย พ่อหวงซะขนาดนั้น

[butajang]

ขอบคุณนะคะ ตอนใหม่มาเเล้ว พรร้อมด้วย เเววมาม่ามาเเต่ไกล น่ากลัวกว่าพี่ชินอีกเพราาะพี่ชิน ให้พี่เจ จัดการได้เเต่ คุณพ่อ อะ อันตราย +1 จ้า

[Giniz]

รียูน่ารักอ่ะ แต่คุณพ่อเบรกทีหัวทิ่มเลย
ปล.อยากกินมาม่า!! *โรคจิต*

[ZuuZuu]

รูกสึกเหมือนจะได้กินมาม่าชามใหญ่กับน้องยูแล้วก็พี่รีแล้วซิเนี่ย
เฮ้ออออออ
ขอให้คุณพ่อรับได้ไวไวด้วยเหอะค่ะ ส๊า~~~ธุ

[a_tapha]

โหหหหหหหหหหห คุณพ่อ เล่นพูดแบบนี้พี่รีจะทำไงเนี๊ยะ     

[Gohan]

อ๊ากกกกกกกก
พี่รีซอตโต้ เอ๊ย รีนาโต้ ทำอะไรน้องยูของช้านนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ไวจริงนะพ่อคู๊ณ
"กับพี่รีคนนี้ไม่ใช่ จะสนิทกันยังไงก็อย่าให้เกินเลย"
เอิ่ม...คุณพ่อคะ เตือนไม่ทันแล้วค่ะ แนะนำให้คุณพ่อจัด(หมัด)หนักกับว่าที่ลูกเขยจะดีกว่า คริคริ

ผ่านไปอีก 2 ตอนก็ยังปวดหมองกับอารมณ์คุณชายชิน ขึ้นลงหยั่งกะนั่งรถไฟเหาะ
แต่พี่เจซะอย่าง รับมือไหวอยู่แล้น (พี่เชียร์ออกนอกหน้าไปป่ะ  )

ขอบคุณนะครับ น้องชาย ^^

[from_mars]

โอ...คำพูดพ่อ หมัดตรงเสยปลายคางเลยหรือเปล่า???
อ่านแล้วจุกเลยเนอะ...น้องยู...เห้อ...
จะแก้ปัญหาใหญ่นี้กันอย่างไร...สู้ๆ คร้าบบบ

[konnarak]

ยูมาเจอตออันเบ่อเล่อ เดี่ยวก็หาทางออกได้ สู้ๆๆ  เอาปรึกษาพี่รีด้วยละ

พีเจ ก็  สู้ๆๆนะะ

[nn~~NN]

น้องยูของพี่~~  ไปซะแร้ววววว   

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่ 11

แสงสีวิบวับวูบวาบ เสียงเพลงกระหึ่ม คนตัวโตยืนพิงเค้าท์เตอร์เครื่องดื่ม ดวงสีฟ้ากวาดตามองคนในคลับไปเรื่อยเปื่อย ชัดเจนว่าเป็นการมองผ่าน ผู้คนมากมาย หลายคนยังใส่เสื้อเชิร์ตทำงานแขนยาวอยู่ แต่ส่วนใหญ่จะมาในชุดสบายๆ ไม่มีใครดึงสายตาให้หยุดนิ่งเว้นแต่เมื่อเห็นคนผมสีอ่อนยาวระคอที่จะทำให้ต้องหันไปมองซ้ำ แล้วก็ส่ายหน้าขำตัวเอง
คนท่าทางเฉยเมย ติดป้ายเขตหวงห้ามอย่างนั้น กลับมักจะยอมตามทุกครั้งที่โดนรุก
รูปปั้นไร้จิตใจ แต่กลับตอบรับจูบอย่างอ่อนหวาน ชวนให้เตลิดไปไกลได้ทุกครั้งที่อยู่ใกล้
พาลทำให้คนที่รู้ว่าถูกหลอกใช้ ยินดีอย่างยิ่งที่โดนที่เขาหลอก
ในทางตรงข้ามกลับรู้สึกสนุกไปด้วยกับเกมของเด็กมหาวิทยาลัย ที่ไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าหวงน้องชาย กับรำคาญเพื่อนหญิง แต่ไม่รู้ว่าจะปฏิเสธยังไง
ซึ่งอันที่จริงแล้ว เมเรก็ไม่ได้น่ารำคาญมากมายอย่างที่ชินใส่คำจำกัดความไว้หรอก
ก็เพียงแต่ฟังที่เขาพูด เมเรก็ไม่ได้ทำเสียงสูงแล้ว
คิดว่ากำลังหาคำตอบเข้าข้างเมเรอยู่ล่ะสิ
ไม่ใช่หรอกก็แค่เข้าใจว่า ชินคงรำคาญคนพูดเยอะ แล้วก็ไม่ได้ฟัง พอไม่ฟังเมเรก็ยิ่งพูดมากขึ้นไปอีก แล้วก็เพิ่มระดับเสียงเข้าไปด้วย
มันก็ยิ่งกลายเป็นน่ารำคาญจริงๆไปเสียได้
แต่ไอ้คำตอบที่ว่าชินหวงยูมากเนี่ย มันติดอยู่ในใจหาเหตุผลยังไงก็หาไม่เจอ
ทั้งยู และเมเรพยายามบอกว่า ชินกับยูเป็นพี่น้องกัน แต่ท่าทางที่ชินแสดงออกครั้งแล้วครั้งเล่า มันไม่ใช่อย่างนั้น
ทำไมต้องทำอย่างนั้น
ไม่เชื่อหรอกว่า เรื่องนี้จะเป็นรักระหว่างพี่น้อง
นายเจมั่นใจ!

คนรูปหล่ออีกคนตาสีเขียวก้าวเข้ามายืนอยู่ข้างๆ
“พี่เจ”
คนถูกทักถึงได้หันมามอง
“เจอใครน่าสนใจหรือยัง”
“คนที่น่าสนใจคาดว่า ตอนนี้จะอยู่ในห้องแล็บที่มหาลัย”
“เอาจริงหรือเนี่ย”
“เอาเป็นว่าจริงตอนนี้แล้วกัน อนาคตไม่รู้ว่ะ” พี่เจยอมรับอย่างตรงไปมา
พี่เรหันไปส่งยิ้มให้กับหนุ่มหน้าหวานที่ยกขวดเบียร์กับยิ้มจากระยะ 10 เมตรข้ามมาทักทาย
“นายก็ยังเรตติ้งดีนี่หว่า”
“แน่นอน ว่าแต่พี่เหอะ ผมเห็นนะว่าถ้าพยักหน้ารับทุกคนที่เข้ามาทัก แล้วเกี่ยวกลับเข้าห้องมีหวังได้ฟ้าเหลือง”
พี่เจหัวเราะแปลกๆ
“มาอีกละไอ้หัวเราะแบบนี้”
“เมื่อสักปีที่แล้ว ใครวะจะเอาขวดเบียร์ฟาดหัวผม”
“ก็ตอนนั้นมัน.....ช่างแมร่งเหอะ” พี่รีกระแทกเสียงใส่ “ไม่น่าโง่เลยกู”
พี่เจพยักหน้ากับขวดเบียร์ในมือ แล้วเงยหน้ามองหนุ่มล่ำที่เต้นยั่วยวนอยู่บนเวที
“เมื่อหัวค่ำผมคุยกับยู” พี่รีพูดโดยไม่ได้หันมามองพี่เจ
“อือ”
“ผมว่า เด็กพี่น่ะแปลกๆ”
“เรื่องรักระหว่างพี่น้องใช่มั้ย”
พี่รีพยักหน้า “แวบแรกผมไม่คิดว่าเขาเป็นพี่น้องกัน แต่คุณพี่ชายนี่แหละที่ทำสับสน”
พี่เจพยักหน้ารับคิดเหมือนกัน พี่รีก็พูดต่อ
“ยูเคยพูดกับผม เหมือนลังเลว่าจะคบกันแบบไหน อะไรยังไง แล้วก็บอกว่า เขามีเรื่องส่วนตัวเยอะ แล้วพอมาประมวลผลเวลาที่เขาอยู่ใกล้กับชิน แล้วก็เมเร ผมก็คิดไปไหนก็ไม่รู้”
“เขาอยากให้เราคิดแบบนั้น”
“คิดว่าเขาเป็นแฟนกัน”
“อือ” พี่เจยอมรับ “โดยไม่สนใจด้วยว่า ใครจะรู้ว่าเขาเป็นพี่น้องกันหรือไม่รู้ เขาแค่อยากให้คนมองว่าเขาคือคนรักกัน”
“มันทำให้ผมเกือบถอยเรื่องยูอยู่แล้วนะ แต่ก็แค่เกือบ”
“ยูน่ารักเกินกว่าที่นายจะถอยง่ายๆใช่มั้ย”
พี่รีหันมาตาขวางใส่ทันที พี่เจเลยหัวเราะหึหึ
“ยอมรับเลยนะ ว่าเห็นเขาด้วยกันครั้งแรกชั้นก็มองยู แต่พอเห็นชิน ชั้นก็ละสายตาไม่ได้”
“รุ่นนี้มีรักแรกพบด้วยเหรอเนี่ย”
“ไม่รู้ว่ะ เรื่องรักไม่รักเนี่ยมันต้องใช้เวลา ชั้นว่า ที่คิดถึงเขาและอยากอยู่ใกล้ในตอนแรกก็เพราะว่าเขาน่าสนใจ พอคุยด้วยแล้วมันคือความสบายใจ แล้วความรักถึงจะตามมา เป็นหนังสือที่เราต้องเปิดอ่านทีละหน้า อยู่ที่ว่าเราอยากอ่านเขาต่อ หรือว่าจะวางไว้ ไปหาหนังสือเล่มใหม่”
“แต่ตอนนี้ เขาเป็นหนังสือที่พี่อยากอ่าน”
“อือ”
“เคยคิดว่าไม่อยากอ่านมั้ย”
พี่เจพยักหน้าตามตรง “ถ้ายูแสดงท่าทีมีใจตอบชิน ชั้นวางหนังสือเล่มนี้แน่ๆ แต่ว่าไม่ใช่”
“แปลกนะ ตั้งแต่แรกมาผมก็มองแต่ยู ไม่เคยคิดเรื่องชิน เรื่องเมเรว่าจะเป็นปัญหา ทั้งที่ก็เห็นว่าเขาอยู่ด้วยกันมาตั้งแต่แรก คือมันอาจมีคำถามเข้ามารบกวน แต่ผมก็มองแต่ยู”
“นิสัยนายเป็นอย่างนั้น” พี่เจบอกแล้วหันมามองตรงๆ “อย่าบอกนะว่า นายทำอะไรเขาไปแล้ว”
“ทำอะไรยังไง”
“อย่ามาทำแบ๊ว”
พี่รีหัวเราะ “ไม่ถึงขนาดเข้าห้องหรอกน่า”
“เออ รู้จักผ่อนสายบ้าง”
“โห พี่ไม่รู้อะไร กับคนนี้น่ะ ผมผ่อนสายจนหย่อนไม่รู้จะหย่อนยังไงแล้ว ก่อนหน้านี้มีหรือที่ผมจะไม่ตามเฝ้า ตามรับตามส่งน่ะ พี่เถอะ มัวแต่ทำงาน มันจะยิ่งเฉยไปกันใหญ่”
พี่เจยิ้มให้ขวดเบียร์ “เฉยมาก แต่ไม่ยากที่จะเดา”
พี่รีหัวเราะลั่น
“เออ หัวเราะขำ” พี่เจพลอยขำตามไปด้วย “เห็นอย่างนั้นเขาดูออกว่าผมกับรี น่าจะเคยคบกัน”
“ไม่ได้คบเลยสักนิด” พี่รีเถียงทันที
“ใช่ เพราะแค่คุยกันผมก็โดนตามเช้ากลางวันเย็น” พี่เจบอก
“แล้วพอเดินเข้าห้องเรื่องก็จบที่หน้าประตู” พี่รีพูด

“เซ็งสัด!”

นั่นแหละ คือเหตุผลที่ว่าทำไมพี่รีถึงได้เกลียดไอ้พี่เจมากมายนัก
เพราะนิสัยขี้หึงขี้หวงระดับต้องเตือนภัยก่อการร้าย ตามติด เช็คทุกระยะ ทั้งที่ยังไม่ได้คุยกันว่าจะคบหา นับจากวันแรกที่เจอกันในคลับนั่งคุยกันถูกคอ แต่แรกพี่เจก็ตามใจ แต่พอไม่กี่วันผ่านไปความรู้สึกอึดอัดก็มาเยือน เปลี่ยนใจลดระดับลงมาเหลือแค่ความสัมพันธ์แบบหลับนอนด้วยกัน ก็กลายเป็นฟางเส้นสุดท้าย
เพราะต่างก็เป็นรุกประเภทที่ให้ตายก็ไม่เป็นรับเหมือนกันอีก
...ตอนจบเลยศพไม่สวย เมื่อประเด็นของการโต้เถียงจนแทบชกกันตายที่หน้าประตูห้องนอนก็คือพี่เจเห็นว่าทำไมต้องจริงจังอะไรขนาดนั้น ส่วนพี่รีก็ถือว่าเป็นการหลอกลวง...
มันก็แปลกเหมือนกัน ที่ตอน “คุย” กันน่ะ มักจะคิดอยู่ในใจว่าทำไมอีกคนถึงไม่เป็นอย่างนั้นอย่างนี้ ถ้าเป็นอย่างนั้นอย่างนี้ มันคงดี ไม่มีความรู้สึกรอมชอมและอยากเรียนรู้กันและกันสักนิด
แต่พอมาเจอใครอีกคน ที่ดูจะมีเงื่อนไขมากมาย กลับรู้สึกว่าน่าค้นหา และอยากเรียนรู้

หนุ่มที่ค่อนไปทางสาวสวมเสื้อกล้ามรัดติ้วเดินบิดเอวเข้ามาโอบพี่เจ ทำพี่รีหัวเราะหึหึ
“ว่างป่ะ”
“ไม่แน่ใจ เพราะเขายังไม่ตอบรับ”
หนุ่มหันมาส่งค้อนพี่รี จิกนิ้วที่อกกว้างๆของพี่รีอีกที
“เล่นตัว งั้นผมขอ”
“จะโดนลูกเตะไม่รู้ตัว” พี่รีบอกยิ้มๆ
“กลัวตายยยยย” ยื่นหน้าล้อเลียน ไม่ได้รู้เรื่องราวเลยว่า ลูกเตะอาจมากจากบุคคลที่ 3 ที่ว่ากำลังอยู่ในห้องแล็บ ไม่ใช่คนยืนจิบเบียร์เก๊กหล่อคนนี้
“ขอโทษนะ วันนี้พี่มาดื่มน่ะ” พี่เจหันไปส่งยิ้มกว้าง
“แต่ผมว่าพี่น่ะ น่าดื่มมากกว่า” หันมากอดเอวเบียดส่วนล่างเสียดสียั่วยวนเต็มพิกัด น้ำเสียง สายตา ถ้าไม่พยักหน้ารับคงโง่เป็นควาย

พี่รีทำหน้าแปลกๆ หันไปมองทางอื่นสบตากับหนุ่มล่ำเดินทำก้ามปูเข้ามาทักทาย
“แมร่ง ทำไมผมเจอแต่แบบนี้นะ” พี่รีหันมาบ่นใส่พี่เจ เลยได้รับคำตอบเป็นเสียงหัวเราะ จาก 3 คนรอบตัว
“ไม่เป็นไร เพราะผมเป็นรับ” หนุ่มกล้ามปูพูดขณะที่ดึงมือพี่รีจับที่สะโพกแน่น

--*--จบตอนที่ 11--*--

ขอบคุณที่ิติดตามครับ
ไจฟ์ครับ

[MiSS-U]

อืมเป็นกำลังใจให้2คนนี้จริงๆ เพราะรักแท้อุปสรรคใหญ่หลวงนัก55
ไม่ง่ายที่จะได้มา แต่มีเสน่ห์ทั้งคู่จริงๆมีแต่คนเข้าหา
ฮากะพี่กล้ามปูที่เป็นรับอ่ะ

[iforgive]

เอาจริงดิ

[love2y]

สองหนุ่มนี่ เสน่ห์แรงเนอะ ดึงดูดตลอด~~

[ZuuZuu]

พี่เจ พี่รี เสน่ห์แรงมากกกกกก
ระวังนะคะงานจะเข้าแบบไม่รู้ตัว 555

[zuu_zaa]

อื้อ  รุกทั้งคู่ ไม่ฟันดาบไปเลยล่ะ หึหึ

[Gohan]

งืมมม..ตอนนี้สั้นจัง
แต่ความหลังของสองหนุ่ม ไม่น่าจดจำซะจริงๆ ดีแล้วที่แยกกันไป
มาเจอชินกับยู ชีวิตดูมีสีสันกว่าเยอะ หุหุ

ขอบคุณนะครับ รออ่านตอนต่อไป เค้ารอเมเรอยู่นะ 

[jojobuffy]

เค้าพึ่งเห็นว่าคุณไจฟ์มีอีกเรื่อง เค้าเลยรีบตาม หวังว่าคงจะไม่ช้าไปนะคะ

ตอนแรกที่อ่านคำว่า เรเมมา มันแปลว่าอะไรหว่า ภาษาอะไรน้านึกไม่ออก
ต้องมาอ่านอีกรอบ ถึงเข้าใจว่าเป็นคนที่กำลังจะมา
โทดทีนะคะคุณไจฟ์และคุณที. ที่เค้าเข้าใจยาก555

ถึงยังไงเค้าก็ชอบที่คุณแต่งอยู่ดีหุหุ

ปอลอหมั่นไส้และขำเรเม ตรงที่ มองมาที่ชั้น ชั้นมากะชายหนุ่มหล่อถึงสามคน

[from_mars]

ประโยคสุดท้ายปวดตับมาก...ตับ ตับ 555
เรื่องในอดีตของสองรุกเป็นแบบนี้ แล้วน้องน้อยๆ ของเราล่ะ เป็นยังไงหนอ???
รออ่านตอนหน้าครับผม...

[Whatever it is]

ูึคู่ยูก็น่าจะมีอุปสรรคนะเนี่ย 

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่ 12

ทุกเช้าที่เปิดประตูห้องพักออกมา จะพบกับดอกไม้อยู่ที่ประตูหน้าห้อง กับการ์ดใบเล็กบอกชื่อคนส่ง ชินก็แค่ถือกลับเข้ามาเสียบไว้ในแจกัน พอผ่านไปหลายวันก็เก็บรวบเอาไปทิ้งแล้วก็เปลี่ยนน้ำใหม่
ส่วนเจ้าของชื่อตามที่ปรากฏในการ์ดน่ะ หายไปทั้งเสียงและตัวหลายวันแล้ว
พลิกดูหน้าจอโทรศัพท์แล้วก็เหน็บใส่กระเป๋ากางเกงไว้ตามเดิม
...เหอะ ใครที่ไหนคอยใครกัน ไม่มีอยู่แล้ว...
จนเมื่อจะหมุนพวงมาลัยรถ ก็มีโทรศัพท์เข้า
หนึ่งในสิ่งมหัศจรรย์ของโลก โทรศัพท์มักดังตอนขับรถ ไม่ก็ตอนที่กำลังเจรจากับตำรวจว่า ผมไม่ได้ขับรถฝ่าสัญญาณไฟ ก็แค่ไหลตามคันหน้า แค่นั้นเอง
“ครับแม่”
“เลิกเรียนกี่โมงแวะมาบ้านด้วย พี่ใหญ่มา” แม่ตั้งท่าจะพูดยาวเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา ชินเลยตัดบท
“ผมขับรถอยู่นะแม่ แล้วเย็นนี้ไปหา”

กลุ่มบ้านเล็กๆหลายหลัง ในบริเวณเดียวกัน กับครัวกลางภายใต้ร่มไม้ครึ้ม ชินจอดรถบีเอ็มดับเบิ้ลยูของตัวเองที่บริเวณลานจอดรถแล้วเดินมาตามทางโรยกรวด
ไม่ต้องคาดเดาก็รู้ว่า แต่ละคนอยู่ที่ไหน แค่เดินตามเสียงไปก็พอ
ศาลากลางสวนแบบผสม ที่ล้อมรอบไปด้วยเรือนหลายหลัง กลุ่มสตรีที่อยู่ในศาลาหยุดพูดเมื่อเห็นชินเดินเข้ามา แล้วกลายเป็นส่งเสียงกรี๊ดกร๊าด
“ต๊ายยยยย น้องชายของเรามาแล้ว”
ชินเดินเข้าไปหาสตรีสูงอายุ ใบหน้าเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มแล้วยกมือไหว้
“สวัสดีครับแม่”
“ดีที่วันนี้เลิกเร็ว ไม่งั้นชินก็ไม่ได้เจอพี่ใหญ่แล้ว”
“อย่างกับมันอยากเจอหนูงั้นแหละแม่”
“มันจำชื่อพี่สาวมันได้มั้ยเนี่ยมากี่ทีไม่เคยเจอ” พี่สาวอีกคนส่งเสียงทักท้วงกึ่งงอนมาแต่ไกล
ชินหันมายืนตรง “สวัสดีครับพี่ใหญ่ พี่โรส” พี่ใหญ่ก็คือพี่โรสน่ะแหละ “พี่แมรี่ พี่ลิลลี่ พี่วิน พี่มิน พี่กาอิน พี่ซินซิน”
เสียงปรบมือกึ่งล้อเลียนดังขึ้นกึกก้อง ถ้ามีวูเซล่า เหล่านางฟ้าทั้ง 7 คงหยิบมาเป่าแล้วหล่ะ
แล้วสรรพเสียงก็ดังขึ้น จนยากที่จะแยกแยะว่า เป็นคำถาม การแสดงความเห็น หรือแค่เล่าให้ฟัง เหมือนทุกคนเป็นคนพูด
ส่วนคนฟังมีคนเดียวคือแม่ อ้อ ตอนนี้มีชินมาช่วยแม่ฟังด้วยอีกคน
ชินนั่งลงข้างแม่ “มีอะไรหรือแม่”
“ก็พี่โรสกับแมรี่มา แม่ก็อยากให้ชินมาเจอกับพี่ๆบ้าง แยกไปอยู่คนเดียวนานละ แม่คิดถึง”
“แม่คิดถึงหนูด้วยสิ” พี่แมรี่ได้ยินแว่วๆก็รีบเข้ามากอดเอวแม่บ้าง
ชินมองเฉยๆ เลยโดนค่อน
“ไอ้น้องเล็กแกมีรู้จักบทบาทอื่นนอกจากการเป็นผู้ชมมั้ยเนี่ย”
ชินนิ่งเฉย
“เบื่อมัน พูดอะไรกับมันมันก็ตีลูกเงียบมาสู้” พี่ลิลลี่ช่วยอีกคน แม่เลยต้องปราม
“ก็พวกแกชอบแทคทีมรุมน้อง น้องมันก็เฉยซะดีกว่าน่ะสิ”
“อ๊ายยย ไม่ยอมอ่ะ แม่เข้าข้างชินอีกแล้ว” เหล่าพี่สาวกรี๊ดโดยไม่ดูอายุ
“แล้วทำไมแกมัดผมจุกแบบนี้ไปเรียนล่ะ” พี่ลิลลี่หมายเลข 3 เปลี่ยนมาเรื่องผม
ชินก็เฉย วิจารณ์ไปเหอะตามสบาย
“ชั้นเห็นเด็กผู้ชายเดี๋ยวนี้มันไว้ทรงหัวนกแก้ว นกขุนทองไม่ใช่เหรอ กับไอ้กางเกงฟิตๆน่ะ” พี่ลิลลี่ชี้มาที่เสื้อผ้าหน้าผม
ชินก็เฉยอีก
“ชินมันไม่ชอบเหมือนใครไง” พี่ซินซินพี่สาวหมายเลข 7 ที่เข้ากันได้ดีที่สุดกับชินช่วยเข้าข้าง
“งั้นก็ไปทำทรงเดทร็อคเลยดิ”พี่วินเสนอ
“อาจารย์ได้ไล่ออกจากห้องเรียนสิ” พี่ซินซินยังคงเป็นพี่สาวแสนดี
“แบบนั้นมันมีแต่พวกเด็กศิลป์ทำกันไม่ใช่เหรอ” แม่สงสัย
“โหแม่ เดี๋ยวนี้นะ มันไม่สนใจหรอก อยากทำก็ทำ พออาจารย์ไล่ออกจากห้องเรียน ให้กลับไปดูระเบียบมหาลัยมันก็ไปฟ้องหนังสือพิมพ์ ว่าละเมิดสิทธิส่วนบุคคล” พี่โรสที่สาวคนโตบ่นจริงจัง
“อะไรกัน ไม่ฝึกตัวเองให้อยู่ในระเบียบ แล้วเวลาทำงานมันจะเป็นยังไง” แม่สงสัยต่อ
“มันก็ประท้วงที่ทำงาน ว่าละเมิดสิทธิ์มันไง”
ดูเหมือนแม่ยังไม่ค่อยเคลียร์ แต่พี่มินเปลี่ยนเรื่องต่อไปเสียก่อน
“แล้วแกใส่กางเกงแบบนี้คนเดียวในมหาลัยหรือเปล่า”
ชินนิ่งเฉย เพราะรู้ว่าพี่สาวก็รู้ว่าไม่ได้เป็นคนเดียวในมหาวิทยาลัยหรอก ก็แค่หาประเด็นด่าคนทั้งโลก ยกเว้นตัวเองน่ะแหละ

หัวข้อสนทนาผ่านไปเรื่อยๆ จากเรื่องหนึ่งไปอีกเรื่องหนึ่ง ชินกับแม่ยังคงทำหน้าที่ผู้ฟัง จนกระทั่งพ่อมา สาวๆก็เปลี่ยนทิศทางไปหาพ่อ
“มาด้วยเหรอเสือยิ้มยาก” พ่อหันมาแซวลูกชายคนเล็ก ที่ยกมือไหว้
พ่อรับไหว้ด้วยการตบไหล่เบาๆ
พี่กาอินหันมาอธิบาย “แม่โทรไปตามมันน่ะสิ ไม่งั้นมันไม่มีทางมาได้หรอก”
แล้วหัวข้อก็กลับมาที่เรื่องที่ว่าชินไม่ค่อยกลับบ้านอีกครั้ง ชินทำหน้าเรียบๆ ลุกขึ้นยืน
“อ้าว ไปไหนล่ะชิน” แม่รีบท้วง
“พี่ๆว่านิดว่าหน่อยไม่ได้ เลยนะ” พี่ลิลลี่ทำเสียงค่อนขอด
ชินมองตรงไปข้างหน้า คอแข็ง
“ชิน กินข้าวกับแม่ก่อน”
ชินหันมาหาแม่ส่งมือให้ “ไปกินข้าวกัน”
แม่จับมือลูกชายคนเล็ก เดินเข้ามาในบ้าน ปล่อยให้พ่อรับมือกับบรรดาลูกสาว
“ชริ แม่น่ะรักแต่ไอ้ชิน” พี่วินบ่นไล่หลังมาให้ได้ยิน
“เฮ่ย วินพูดดีๆ” พ่อดุลูกสาว “พวกแกนี่ อายุเท่าไหร่กันแล้ว พูดแต่รักไม่รักนี่ตั้งแต่เกิดจนแก่”
“อร๊ายยยย พ่ออ่ะ ว่าใครแก่ ไม่ยอมนะ” บรรดาสาวๆ ประสานเสียงโวยวาย จนพ่อต้องปิดหู รีบตามเข้ามาในบ้านอีกคน
“มันคุยกันหรือทะเลาะกันแยกไม่ออกจริงๆ ได้ยินแต่เสียง แต่ฟังไม่เป็นคำ” ขนาดพ่อยังบ่น ชินที่เลื่อนเก้าอี้ให้แม่ก่อน หันมาเลื่อนเก้าอี้ให้พ่อ พี่ซินซินเดินตามเข้ามารับโถข้าวจากแม่บ้านตักให้พ่อกับแม่ พี่สาวคนอื่นๆ ก็ทยอยตามเข้ามา
ชินเดินไปเลื่อนเก้าอี้ให้พี่โรสพี่สาวคนโต แต่พอจะหันไปหาคนอื่นๆ ก็ล้วนนั่งลงแล้ว ขณะที่พี่กาอินรินน้ำเย็นแจกจ่าย
“เออ เวลาพร้อมหน้าพร้อมตามันก็ดีอย่างนี้แหละนะ” พ่อพูดยิ้มหน้าบาน
“พ่อพูดซะหนูจ๋อยนะเนี่ย” พี่โรสบอก ขณะที่ตักปลาทอดให้พ่อ
“ไม่ใช่อย่างนั้น ที่แกเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงทำงานหนักพ่อก็เข้าใจ แล้วก็ภูมิใจมาก”
พี่โรสพลอยยิ้มภูมิใจ แล้วปั้นหน้าเป็นงานเป็นการกับพ่อ
“หนูเป็นลูกที่พ่อภูมิใจใช่มะ งั้นขออะไรอย่าง”
“อะไร”
“อย่าจับหนูแต่งงาน ไปบังคับหมายเลข  2 3 4 5 6 7 โน่นเลย” พี่สาวคนโตกำลังหลักของบ้านกรีดนิ้วไล่
“เฮ้ยอะไรวะ เคยได้ยินแต่ว่า สาวๆกลุ้มใจไม่มีแฟน แกมาขอพ่อไม่แต่งงาน”
“ไม่เอาหรอก หนูเห็นผู้ชายห่วยๆในที่ทำงานแล้วหนูกันไว้ดีกว่าแก้ดีกว่า”
“มันแย่ขนาดนั้นเลยหรือพี่” พี่กาอินทำหน้าตาสงสัย
“ใช่ ผู้ชายน่ะนะ ยิ่งแก่ยิ่งแย่ ยิ่งเห็นแก่ตัว!”
“เฮ่ยๆๆๆ อย่าใช้คำเหมารวม เพราะตรงนี้มีอยู่คนที่ยิ่งแก่ยิ่งดี จริงมั้ยแม่” พ่อหันมาหาแม่ที่เอาแต่ยิ้มฟังทุกคนคุยกัน
“จริงๆนะ เรื่องแย่ๆของผู้ชายเนี่ย เม้าท์กัน 3 วันไม่จบ”

ชินอยากบอกเหมือนกันว่า เรื่องแย่ๆของผู้หญิงก็เม้าท์ 3 วันไม่จบเหมือนกัน

เมื่อเดินออกมาเอารถที่จอดไว้ พี่ซินซินเดินตามมากระซิบถาม
“ชิน ขาเป็นไงบ้าง”
ชินหันขวับมาหาพี่สาว มองเลยไปที่คนอื่นๆ พี่ซินซินเลยรีบบอก
“ชั้นไม่ได้บอกเรื่องนี้กับใครหรอกน่า”
“ไม่เป็นไรแล้ว อย่าบอกใครนะ”
“แต่แกยังเดินขัดๆอยู่นะ”
“มันชัดมากเลยหรือ”
“มันชัดเพราะชั้นจับผิดอยู่มั๊ง แต่ชั้นว่าแกควรไปหาหมอเป็นระยะจะดีกว่า”
“ไม่หรอก”
พี่ซินซินส่ายหน้าเหนื่อยใจ “แกนี่นะ ดื้อมาก”
“อย่าบอกใครเรื่องขาผม” ชินหันมากำชับ
“ย่ะ เจ้าชาย ไม่บอกหรอก”

กว่าจะออกจากบ้านก็เกือบ 3 ทุ่มแล้ว ทันทีที่หมุนพวงมาลัยโทรศัพท์ก็ดัง
เพลงที่ไม่เหมือนคนอื่น ทำให้ชินรู้สึกเหมือนหัวใจกระตุกวูบ ปล่อยให้การโทรเข้าครั้งแรกผ่านไป จนออกมาพ้นซอย ก็เป็นการโทรครั้งที่ 2 เลี้ยวออกสู่ถนนใหญ่ ติดไฟแดง เป็นการโทรเข้าครั้งที่ 3 รถเคลื่อนตัวช้าๆ ไปตามสภาพการจราจรที่แน่นขนัดของเมืองหลวง เป็นการโทรครั้งที่ 4 ระหว่างการติดสัญญาณไฟอีกครั้งเพราะคันหน้ามัวแต่งุ่มง่าม ก็โทรครั้งที่ 5
เมื่อเห็นหลังคาคอนโดฯ อยู่ข้างหน้า ชินก็กดรับสาย
“เลิกเรียนหรือยัง พี่มารอ”
“ผมกลับไปหาแม่”
“เหรอแล้วนอนบ้านหรือเปล่า พี่รออยู่ที่หน้าห้องเนี่ย”
“เปล่า”
ชินบอกสั้นๆแล้วกดวางสาย

ยักษ์ตาสีฟ้านั่งรออยู่ที่หน้าห้องจริงๆ ข้าวของมากมายรอบตัว โชคดีที่ชั้นนี้มีห้องพักแค่ 5 ห้องแล้วพวกเจ้าหน้าที่ก็รู้จักว่าเขาเป็นใคร ถึงได้มีสิทธิ์พิเศษมานั่งอยู่ที่นี่ได้นานอย่างนี้ ไม่งั้นคงโดนเชิญให้ลงไปข้างหน้าคอนโดฯแล้ว
เออ จริงสิ เขาน่าจะสามารถขอคีย์การ์ดสำรอง  ได้ง่ายๆนี่นา
แต่ถ้าทำอย่างนั้น รูปปั้นหายใจได้คนนี้ก็ต้องโกรธแน่ๆ

เมื่อเข้ามาในห้อง พี่เจเอาข้าวของทั้งหมดไปวางไว้ที่โต๊ะในครัว ชินแค่เดินตามมาดู
“ยังไม่ได้กินข้าวเหรอ”
“ยัง ขอใช้ครัวนะ”
ชินพยักหน้า
“ผมจะไปอาบน้ำ”
จู่ๆ คำพูดของพี่โรสก็ดังแว่วขึ้นมาให้ได้ยิน

........ผู้ชายน่ะนะ ยิ่งแก่ยิ่งแย่ ยิ่งเห็นแก่ตัว!....

ชินหยุดยืนหันมามองคนที่กำลังเก็บของสดของแห้งเข้าตู้เย็น หยิบไข่ไก่ กับผักสดออกมาวาง เตรียมทำอาหารแบบง่ายๆ

“ชินอยากกินอะไร” พี่เจถามด้วยรอยยิ้มกว้าง
“ไม่ ผมกินมาแล้ว”
ชินบอกแล้วเดินกลับมาที่ห้องนอน

.=*=*จบตอนที่12=*=*=
ขอบคุณที่ติดตาม และทุกคำแนะนำครับ
ไจฟ์ครับ

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
สโนไวท์ทั้งเจ็ด

[love2y]

โอ้โห!!! พี่สาวแต่ละคนปากคอจัดจ้านอ่ะ ถ้าจิตไม่แข็งอยู่บ้านนี้นอยด์วันละหลายรอบเลยนะเนี่ย

[hahn]

น้องชินดูเครียด ๆ นะ  +1

[MaeMoo]

มิน่า ชินถึงได้เงียบ พูดน้อย
โดนพี่สาวแย่งพูดตลอดเลยเนอะ

แล้วขาชินเป็นไรเหรอเนี่ย...

[rellachulla]

ชินเครียด
พี่ก้อเครียดนะ ฮาา
ตึงไปหรือเปล่าน้องเอ้ยย

[Fanun]

คุณพี่สาวดูวุ่นวายดี อยู่ด้วยมีหวังปวดหัวตาย

ขาน้องชินเป็นอะไรอ่ะ
 

[@StaR@]

มาเจอตอนนี้เลยเข้าใจแล้วว่าทำไม
ชินถึงได้พูดน้อยถึงน้อยมากนี่เอง
ก็เล่นมีพี่สาวพูดเก่งกันทุกคนเลยอ่ะ
แต่ที่แน่ๆดูท่าพี่เจคงต้องเจองานช้างแน่ๆ