หัวข้อ: "I will make You smile"

[nn~~NN]

ไม่ค้างนะคะ 
แค่สงสัย...ว่า...ตกลงพี่เจใส่ไรนอนป่ะคะ..  อร๊ากกก   

ปล. สองคนนี้เห็นเค้ามึนๆอึนๆ  แต่ก็สวีตกันได้ตลอดๆเลยเนาะ

[nongrak]

ชินมีพี่เป็นผู้หญิงเยอะเนอะ ถึงว่าเป็นคนขี้รำคาญ
แต่เหมือนชินเริ่มที่จะยอมรับพี่เจแล้วนะเนี่ย
ไม่ยอมรับจะปล่อยให้หอมให้กอดกับจูบได้ไง
พี่เจนี่เก่งมากที่สามารถเข้าถึงตัวตนของชินได้

+1 ให้นะค่ะ เมื่อวานจะกดบวกให้แล้วลืมไม่ว่ากันนะ

ชอบผลงานของคุณไจฟ์กับน้องทีค่ะ 

[Whatever it is]

ตอนนี้ชินค่อยหายเย็นชาหน่อย ขำพี่เจ ทำเนียนมาก 

[butajang]

ขอบคุณนะคะ คนเเต่ง ตอนนี้ ชินน่ารักดี เหมือนจะสับสนในตัวเองใช่ไม๊ อะ ชักเริ่มไม่เเน่ใจว่าสิงที่คิดกับ ยู คืออะไร เเต่พี่เจ น่ารักดี อิอิ

[Gohan]

ชอบชินตอนนี้จัง วางทุกสิ่งอย่างเมื่อได้อยู่กับผู้ชายคนนี้
อ่านแล้วก็มีความสุขตามไปด้วย 
ขอบคุณมากนะครับ

[love2y]

ชินชอบพี่เจไปแล้วล่ะซิ อิอิ
ว่าแต่...พี่เจเนียนได้อีก ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ

[konnarak]

พีเจจ๋าาาาาาาา  เนียนนะๆ

เรืองของหัวใจ ก็ค่อยๆคิดกันไป  


ปล ว่าเเต่ถอนเสื้อผ้าออกหมดเเบบนี้ เหลือบ๊อกเซอร์ รึ กุงเกงลิง


 

[puppyluv]

sunday sunnyday

[rellachulla]

รู้ว่าวันอาทิตย์
แต่มันอดไม่ได้จริงๆ
คิดถึงพี่เจ แอร๊ยยยยส์ เขิน

[kamikame]

พี่เจ เนียนมากกกกกกกกก 

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)
ตอนที่ 14

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นที่หัวเตียง ชินพลิกตัว ยังไม่ทันจะเอื้อมมือไปถึงตำแหน่งที่คุ้นเคย หน้าอกก็กระทบกับบางสิ่งบางอย่าง แถมเสียงนาฬิกาก็เงียบลงทันที
เมื่อลืมตาตื่นขึ้น ยักษ์ตาสีฟ้าหันมาส่งยิ้ม
“เฮ้ย!” ชินร้องพร้อมกับง้างขาถีบยักษ์จนแทบหลุดออกจากเตียง
“โอ๊ะ!” ชินร้องอีกทีเมื่ออาการเจ็บที่เข่าขวาแล่นปร๊าดเข้าสู่หัวใจ
“เป็นอะไร”
พี่เจคนไม่รู้เรื่องก็ถามพลางหัวเราะ เพราะคิดว่าคนที่ตื่นมาตกใจ แล้วพอง้างขาถีบคนอื่นอาจมีอาการเส้นยึด ตะคริวกิน หรืออาจตกใจที่ถีบไปแล้วถึงได้รู้ว่าเป็นพี่เจ
ก็นอนตื่นมาเจอยักษ์นอนอยู่ข้างๆไม่ตกใจได้ไงล่ะ
ยังไม่ทันได้ถาม ชินก็ผุดลุกขึ้นจากเตียงเขยกขาเข้าไปในห้องน้ำ

“ไม่ขำแล้วไอ้เจ ขาข้างขวาของชินเป็นอะไร” พี่เจพึมพัมกับตัวเองตามหลังประตูห้องน้ำที่ปิดลง

ชินนั่งอยู่ที่โถชักโครก ใบหน้าขาวจนซีด งอตัวกดมือกับเข่าข้างขวาไว้แน่น เม็ดเหงื่อผุดพราวเต็มใบหน้า
ต้องไม่ให้ใครรู้เรื่องนี้ ยิ่งพี่เจต้องไม่ให้รู้อย่างเด็ดขาด เพราะมันจะเป็นคำถามที่ต่อเนื่องไปถึงเรื่องอื่นๆอีกมากมาย

พี่เจนอนมองคนที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำ แล้วมาก้มหาเสื้อผ้าในตู้ ดูจากท่าทีการเดินก็ดูเป็นปกติดี เมื่อกี้นี้คงข้อเท้าพลิก เข่าเคล็ดมั๊ง
“เรียนเช้าเหรอ” ถามขณะที่ลุกจากที่นอนเดินเข้ามาหา
“อือ ในห้องน้ำมีแปรงสีฟันสำรองอยู่”
.....บอกอย่างนี้ก็แปลว่าให้ไปล้างขี้ฟันก่อนสินะ
“คร๊าบ เจ้านาย”
แว่บหนึ่งที่เดินผ่านคนที่กำลังแต่งตัว เหมือนเห็นรอยยิ้ม แต่มันก็จางหายไปในทันทีที่หยุดมอง
...ทำไมนะ....

เสร็จธุระของตัวเองใส่เสื้อผ้าชุดเดิม กลับออกมาชินก็ยังรออยู่ ชัดเจนว่าเขารอเพราะนั่งอยู่เฉยๆที่โต๊ะทำงาน พอเปิดประตูห้องก็หันมามอง แล้วหยิบหนังสือเรียน
“เรียนกี่โมงครับ”
“9 โมง พี่ทำงานกี่โมง”
“9 โมงเหมือนกัน”
“ไปร้านเหรอ หรือว่าอสังหา”
.....อ้อ....ลืมไปแล้วนะเนี่ยว่าเป็นคนขายรองเท้า
“พี่ไม่ได้ขายรองเท้านะชิน”
ชินหยุดยืนมอง ใบหน้าแดงเรื่อ
“อ้าว.....”
“พี่ตามชินไปที่ร้านแล้วหาเรื่องชวนคุย พี่ไม่ได้ขายรองเท้า”
“อ้าว....”
ท่าทางงงจริงอะไรจริง จนต้องช้อนคอดึงใบหน้าหวานเข้ามาจูบ  
..ไม่เห็นเกี่ยวกันเลย แต่ว่าหลงเข้าใจผิดมาตั้งนาน มันทำให้เก้อๆไงไม่รู้
ชินหลับตา ผ่อนลมหายใจจูบตอบ
“รักชินนะครับ”
ใบหน้าที่แดงเรื่ออยู่แล้วยิ่งแดงจัด
“ไปกันเหอะ” หนุ่มหน้าหวานเบี่ยงตัวหนี แต่มือเหนียวๆ เกี่ยวเอวเดินออกมาด้วยกัน

พี่เจเดินมาส่งชินที่รถ พอเปิดประตูรถยังไม่ทันก้าวเท้า คำสั่งก็เริ่มมา
“อย่าลืมกินข้าวเช้านะ”
“อือ”
“อย่าขับรถเร็ว”
“อือ”
“ตั้งใจเรียนนะครับ”
“อือ”
“รักพี่มั้ย”
ขอโทษเขาไม่หลงกล หันมาทำตาเขียวใส่
“ไม่รักก็ยิ้มนิดนึง”
ชินส่ายหน้า
“นิดเดียว”
ยังคงส่ายหน้า
“งั้น....”
มือแข็งแรงช้อนคอเรียวเข้ามาจูบปากอีกที
“ขออนุญาตคิดถึงนะครับ”
“.....อือ.....”

จนบ่ายคล้อยโรงเรียนเลิกชินถึงได้โทรศัพท์หายู
“โห คุณพี่ ผมรู้เลยว่าใครมา”
“อะไรของแก”
“ก็เนี่ยเคยโทรหาผม 5 เวลาหลังอาหาร ตื่นเช้าและก่อนนอน วันนี้เงียบจ้อยเพิ่งมาโทรตอนเลิกเรียนแสดงว่าต้องมีใครมาแหงๆ”
“รู้มากไปละ ชั้นแค่จะบอกว่าวันนี้ชั้นต้องทำงานต่อ แกไม่ต้องมากินข้าวเย็นกับชั้นก็ได้”
“อ๋อ เหรอ~~~” น้องชายลากเสียงยาวล้อเลียน
“ไอ้ยู รู้มากไปละ ให้มันน้อยหน่อย”
“เหรอ~~~”
อ่าฮะ กล้ามาก แซวพี่ทางโทรศัพท์เนี่ย กร๊ากกกกกก

-*-*-

พี่รีจอดรถโฟร์วีลที่ลานจอดรถแล้วเดินตรงไปที่โรงพละของโรงเรียนมัธยม ทั้งที่เย็นมากแล้วแต่ยังมีนักเรียนที่เล่นกีฬาและรวมกลุ่มทำการบ้าน ขณะที่อาจารย์ยืนมองอยู่ห่างๆ  
ในโรงพละด้านล่างคือสนามบาส ขณะที่ชั้นลอยคือลานกว้างที่ฝึกยูโด และฟันดาบ
มียูเพียงคนเดียวที่ฝึกดาบโบราณ
พอเปิดประตูเข้าไปและมองหา ไอ้บีมกับไอ้โตกลางสนามบาสก็ชี้มือบอกว่าอยู่ที่ชั้นลอย
พี่รีทำความเคารพโค้ชบาสเก็ตบอลแล้วเดินขึ้นไปที่ชั้นลอย
สวัสดีอาจารย์ทาเคที่ดูแลยู แล้วมองหาที่นั่ง
6 โมงเย็นเสียงตะโกนในสนามบาสก็เงียบลง โค้ชเรียกทุกคนมารวมกลุ่มรับคำแนะนำของวันนี้แล้วปล่อยให้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวกลับบ้าน
สัก 5 นาทีถัดมาอาจารย์ทาเคก็พยักหน้า บอกว่าการฝึกวันนี้พอแค่นี้
ยูหันมาส่งยิ้มหวานให้พี่รี แล้วรับผ้าขนหนูเดินกลับมาที่ห้องล็อคเกอร์
“ไม่มีสาวๆ มากรี๊ดกร๊าดแบบในการ์ตูนเหรอ” พี่รีทำเป็นหันมองซ้ายขวา เมื่อลงมาถึงด้านล่างของโรงพละ
“ไม่มีหรอกฮะ เลิกเรียนก็ต่างคนต่างทำกิจกรรมแล้วก็กลับบ้าน พี่ดูการ์ตูนมากไปป่ะ”
ยูบอก แต่ดวงตากลมหรี่ลงจ้องมองร่องรอยบางอย่างที่คอของพี่รี
“อะไรเหรอ”
ยูหันกลับไปมองตรง คอแข็ง ไม่พูดอะไรอีก
จนเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จกลับออกมา เพื่อนรัก 2 คนยืนคุยอยู่กับพี่รี มือแข็งแรงยื่นมาหาทันทีจะช่วยถือกระเป๋า แต่ยูเบี่ยงหลบ
“ผมถือเองได้”
เดินด้วยกันมาจนถึงลานจอดรถ กลุ่มนักเรียนอีกกลุ่มเดินเข้ามาหา ใช้คางชี้หน้า
“ไง ไอ้ตัวเปี๊ยก พี่ชายหายไปไหนล่ะ” คนตัวโตท่าทางกร่างเกินนักเรียน ทำท่าตัวโกงจัดเต็ม
“หายไปทำให้ชีวิตเจริญรุ่งเรืองมากกว่าเสียเวลากับลูกหมาอย่างพวกมึงไง” ไอ้บีมชักเท้าเข้ามาขวาง
“สัด กูไม่ได้พูดกับมึง อย่าเสือก”
“กูก็ไม่ได้อยากพูดกับมึง ถ้ามึงไม่ขวางทาง” ไอ้บีมไม่ละลด ถกแขนเสื้อก้าวเข้าหาเหมือนกัน
“เฮ้ย!” เสียงดังมาจากคนที่ยืนอยู่ข้างหลังกลุ่ม คนตัวหนา ดวงตาเรียว ผิวสีเข้ม แต่งตัวชุดนักศึกษา เดินล้วงกระเป๋าก้าวช้าๆเข้ามาหา “ข่าวว่าพี่ชายมึง เลิกเล่นเลิกแข่งแล้วเหรอ”
ไอ้โตพลอยเดินเข้ามายืนคู่กับไอ้บีม บังยูอีกคน
ในฐานะผู้ชม พี่รีมีคำถามมากมาย แต่เพราะเป็นผู้ใหญ่มาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้มันก็วางตัวยากเหมือนกัน
“เพราะเขารู้แล้วว่า เอาเวลาไปทำชีวิตให้ดี มันมีประโยชน์มากกว่าแข่งกับคนที่ไม่รู้จักคำว่ากีฬา” ไอ้บีมยังไม่เลิก
“สัดมึงด่าใคร!” รุ่นพี่ตัวหนา หันมาหาไอ้บีมเต็มตัว พร้อมสู้กันทุกเมื่อ
แต่ไอ้บีมกับไอ้โตมันเป็นนักบาส ยังไงมันก็สูงกว่ารุ่นพี่คนนี้มากกว่าคืบ
“เป็นนักกีฬากันทั้งหมดเลยหรือไง” พี่รีแทรกขึ้นมา ไม่ได้ใช้น้ำเสียงข่มขู่ แต่ก็ทำให้ทุกคนหยุดหันมามอง ยิ่งไอ้กล้ามแน่นๆที่ต้นแขน ทำให้นักเลงหยุดคิด
“ใช่ แล้วน้าเป็นใคร”
“พี่ของยู”
ดวงตายาวเรียวกวาดมอง แล้วหันมาหายู “บอกไอ้หยิ่งด้วย เจอกันวันแข่ง”

“สัดพวกนี้แมร่งเมื่อไหร่มันจะไปผุดไปเกิดซะทีวะ” ไอ้โตเพิ่งได้พูด หันมาหาพีรีกับยู “อย่าไปสนใจพวกสัดหมา เอาวิชาไปใช้ในทางทำร้ายคนอื่น”
“กลับบ้านกันเหอะ” ยูบอกแล้วเดินไปที่รถของพี่รี
ขึ้นมาบนรถ พี่รีก็พูดเรื่อยๆ
“เด็กเกเรแบบนี้มีอยู่ทุกที่”
ไอ้โตยื่นหน้ามาถาม “แล้วตอนพี่เรียนพี่ทำไง”
“ก็ชกกับมัน เข้าห้องฝ่ายปกครอง เรียกแม่มาจ่ายเงินบำรุงโรงเรียน สร้างรั้ว ทำสนามหญ้า”
“โหพี่ ผมก็คิดว่าพี่เป็นเด็กเรียนอยู่ในห้องสมุดซะอีก” ไอ้บีมทำเสียงผิดหวัง
พี่รีเหลือบตามองผ่านกระจกมองหลัง “หน้าพี่เป็นเด็กเรียนเหรอ”
3 คนในรถส่ายหน้าโดยพร้อมเพรียงกัน ถึงปากซอยบ้านไอ้โตก่อน มันหันมายกมือไหว้พี่รีแล้วลงจากรถ วิ่งไปเรียกรถมอเตอร์ไซค์เข้าบ้าน

ลำดับต่อมาคือไอ้บีม ที่ต้องข้ามถนนไปอีกฟาก
พอเหลือ 2 คนในรถยูถึงได้เล่าให้ฟัง “แก๊งค์นั้นเป็นพวกเล่นเทควันโด้เหมือนพี่ชิน คนที่เรียนมหาลัยน่ะอยู่ปีเดียวกับพี่ชินแหละ เขาชื่อโทระ ตอนที่เรียนอยู่โรงเรียนนี้ก็เป็นเพื่อนกันดี แต่พอแยกกันอยู่คนละมหาลัย เขาก็กลับมาไม่ชอบพี่ชิน ยิ่งแข่งก็ยิ่งสะสมแต้มแพ้ ไปๆมาๆ ก็มีเรื่องกัน”
“มีเรื่องกันเลยเหรอ”
“อือ ผมเข้าไปเกี่ยวด้วยแหละ ก็อย่างที่พี่เห็นอ่ะ พี่ชินหวงผม พวกนี้ก็เอามาเป็นเรื่องล้อเลียน จนเมื่อสักหลายเดือนก่อนมาเจอกันอีก ผมกับไอ้โต ไอ้บีมไปดูพี่ชินแข่ง เทควันโด้มันจะแข่งทีละรุ่นไงพี่เหมือนมวยอ่ะ แข่งกันตั้งกะเช้าชนะเข้ารอบก็ไปพัก รอคนที่จะแข่งด้วยในรอบต่อไป ทีนี้พี่ชินก็ชนะ ก็ไปรอ ระหว่างนั้นก็มาเจอพวกนี้ หลังโรงยิม มันพูดแรงๆ แต่พี่ชินเขาก็นิ่งๆอ่ะนะ คือนักกีฬามันทะเลาะวิวาทไม่ได้อยู่แล้วไง แต่ยิ่งเขานิ่งไอ้คนหาเรื่องมันยิ่งโมโห มันก็เอาท่อนเหล็กแป๊บแถวนั้นอ่ะฟาด”
พี่รีถึงกับอุทาน “โห มันเล่นแรงโว้ย”
“อือ พี่ชินน่ะไปฟื้นโรงบาลเลยเหอะ ไอ้โตซี่โครงร้าว ส่วนไอ้บีมน่ะหัวแตก ไอ้บีมมันถึงได้โดดเข้าไปขวางเวลาที่เจอพวกนั้นก่อนเลยไง”
“แล้วยูล่ะ”
“ผมไม่เป็นไรเพราะมันฟาดมาผมก็ฟาดกลับ ผมไม่ได้แข่งนี่”
“เออจริง ยูเป็นนักดาบ”
“ใช่มะ”
“พี่ก็คิดอยู่ว่าบีมมันไม่น่าจะเป็นคนใจร้อน ทำไมมันไปขวางแบบนั้น”
“แต่ฝั่งนั้นก็เจ็บอยู่เหมือนกัน เพียงแต่ตอนที่ผมจะตามไปซ้ำให้หมอบ โค้ชดันมาพอดี แล้วหันไปเห็นพี่ชินคว่ำ กับไอ้บีมเลือดอาบ เลยลืมซ้ำรีบพาคนเจ็บส่งโรงบาลกัน”
“ก็ดีแล้ว ไม่งั้นจากวิวาทมันจะกลายเป็นฆ่าคนตาย”
“ไอ้บีมกับไอ้โต น่ะพอออกจากโรงบาลมันก็กลับมาเล่นบาสได้อีก แต่พี่ชินก็เห็นว่าซ้อมอยู่ เพราะว่ายังต้องสอนเด็กๆ แต่ว่าไม่แข่งแล้ว คงเพราะเรียนหนักขึ้นและ รำคาญไอ้พวกเกเรด้วย”
“อือ ส่วนใหญ่นักกีฬาก็มาลดระดับการเล่นตอนเรียนมหาลัยกันทั้งนั้น”
“ฮะ ผมก็ว่าไม่แปลก เคยคุยกันเล่นๆ เขาก็ว่าแข่งแล้วไม่ได้แชมป์โลก เลิกแข่งดีกว่า”
“เออเนอะ” พี่รีหัวเราะตามไปด้วย “แต่ส่วนใหญ่แล้วเพื่อนกันมักผิดใจกันไม่เรื่องผู้หญิงก็เรื่องเงิน อันนี้เรื่องแข่งแพ้คนไม่แพ้เหรอ”
“ตอนที่พี่ชินอยู่โรงบาลมีผู้หญิงมาหาเหมือนกันนะ ผมเจอเมเรโทรทางไกลมาเม้งซะขี้หูไหล”
“แล้วยูไม่รู้เรื่องผู้หญิงคนนั้นเหรอ”
“ไม่รู้”
“หื้อ” พี่รีทำเสียงไม่เชื่อจริงๆ
“พี่ชินไม่ชอบคนพูดเยอะๆ พี่ก็เห็นเมเรแล้วใช่ป่ะ”
“ผู้หญิงทุกคนไม่ได้เหมือนเมเรหรอกน่า ที่เรียบร้อยยิ้มหวาน เปี่ยมไปด้วยความเข้าใจก็มี”
“ไม่ใช่คนนี้แน่ เพราะเอาแต่พร่ำพรรณาชั้นผิดเองไม่ดีเองอะไรไม่รู้”
“ผู้หญิงอาจพูดอะไรกับแฟนเค้าแล้วโยงมาหาชินก็ได้ ไอ้โทระนั่นมันก็เลยเก็บเล็กผสมน้อย แล้วมาหาเรื่อง อย่างที่ยูบอกว่า นักกีฬาไม่กล้าโต้ตอบเพราะจะโดนตัดสิทธิ์การแข่งขัน”
“อือ” ยูพยักหน้าเห็นด้วย
จากตัวอย่างที่เห็นอยู่ เมเรนี่ก็มือ 1 เรื่องเก็บเรื่องมาผสมมั่วเองเหมือนกัน

....แน่นอน ยูไม่ได้เล่าเรื่องที่ทำให้ชินย้ำนักหนาว่าให้ระวังตัว ไม่สนิทกับคนแปลกหน้าง่ายๆ....

รถโฟร์วีลจอดหน้าบ้าน พี่รีก้าวตามลงมาสวัสดีแม่ ส่วนพ่อยังไม่กลับจากทำงานเหมือนเคย
ยูหันมาบอกพี่รีเรียบๆ “พี่จะกลับเลยใช่มั้ยฮะ”
“อะไรกันยู พี่เขายังไม่ได้กินข้าวกินน้ำเลยนะ ไล่ซะแล้ว” แม่ท้วงขึ้น
“เขาต้องรีบกลับฮะ มีคนรออยู่”
“ไม่มีนะ” พี่รีรีบยกมือบอก
ยูเดินเข้ามาใกล้ กระซิบบอก “คนที่ฝากรอยไว้ที่คอพี่ไงฮะ อย่าให้เขารอนาน”

=*=* จบตอนที่ 14 =*=*
ขออนุญาตเล่าเรื่องไปเรื่อยๆนะครับ ที่กลัวว่าคู่ยูกับพี่รีจะเป็นมาม่า ก็ไม่มาม่าเสียแล้ว 55555
ขอบคุณทุกความเห็นและการติดตามครับ
ไจฟ์ครับ

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
เบื้องหลังแต่ละคนค่อยๆเปิดเผย
ยังไม่เคลียร์โดยเฉพาะรอยที่คอ
รอติดตามตอนต่อไป

[iforgive]

รอยอะไรหว่า 

[Fanun]

พี่รีงานเข้าซะเเล้ว รีบๆเคลียร์เลยนะเดี๋ยวเด็กหนีไปไกล

พี่เจกับน้องชิน 

[puppyluv]

ยูท่าทางจะราชินี
มีเสน่ห์ร้ายลึกชะมัด
พี่รีเตรียมตัวล่ะเหวย ดาบโบราณซะด้วย หุหุ

[from_mars]

(พี่)หายไปไหลายวัน กลับมาแล้วครับ...
ชินดูจะเปิดใจแล้วนะ
แต่เจอคู่ยู...รอยนั้น คืออะไรหนอ???
อยากรู้ รออ่านต่อไป...

[nn~~NN]

หุ๊...  ดูท่าพี่รีจะงานเข้าซะแล้วนะคะ   

[LoveBaBy]

รอน้องยูมาหลายวัน วันนี้ แฮปปี้ ^_^ อิอิ

สงสารพี่ชินอ่า ไอ่โทระมาทามให้พี่ชินเจ็บใช่มั้ย ชิชิ
ฮาน้องยูอ่ะ นึกว่าจะเงียบๆ ที่ไหนได้
"ฟาดมา ผมฟาดกลับ" แถมยังจะตามไปซ้ำเค้าอีกแน่ะ อิอิ
น่ารักจัง นักดาบคนเน้ ^_^

กล้าแซวพี่ชินอีกด้วย คริคริ
เจอน้องแซวเค้าไป พี่ชินเขิลป่าวหว่า?? อยากรู้ ฮ่าๆๆๆ

พี่รี รอยที่คออ่ะ บอกไปเรย ว่ายุงกัด ก๊ากกกกกก
นักดาบคนนี้เก่งอีกอย่าง คือ ช่างสังเกต ฮ่าๆๆๆ

ขอบคุณ JT จ้า สนุกมากๆๆๆๆๆๆ

[MiSS-U]

พี่รีจะแก้ตัวยังไงเนี่ย
ส่วนชินที่เจ็บเข่าเพราะเหตูการณ์โดนทำร้ายรึเปล่านะ

[nongrak]

ชินได้รับบาดเจ็บที่ขา มิน่าล่ะถึงได้เลิกแข่งเพราะโดนทำร้ายนี่เอง
ทำไมชินถึงไม่อยากให้พี่เจรู้เรื่อง ถ้ารู้พี่เจยิ่งต้องคอยดูแลชินอย่างดีเลย
หมั่นไส้พี่รีไปยุ่งกับคนอื่นมาแล้วมีรอยให้น้องยูเห็นอีก
อยากให้ยูโกรธพี่รีไปเลย คนนิสัยไม่ดี

[Whatever it is]

รอยไรเนี่ย พี่รีเคลียร์ด่วนนนนนนนน 

[MaeMoo]

ไม่มีมาม่า แต่มีรอยที่คอเนี่ย
เปรี้ยวยิ่งกว่าอีกนา

ขอบคุณไจฟ์ทีจ้า

[ZuuZuu]

รอยอะไรที่คอคะ พี่รีรีบมาเคลียร์ให้น้องเข้าใจไวไวเลยนะ
ส่วนพี่ชิน ที่เจ็บเข่านั่นเพราะตอนมีเรื่องกันรึป่าวเนี่ย เป็นห่วงจังเลยอ่า

[rellachulla]

เป็นห่วงขาน้องชินจริงๆ
พี่เจ สังเกตุแล้วรีบถามน้องซะนะ

[love2y]

พี่รี รีบๆเคลียตัวเองด่วนเลย!!

[Gohan]

นับวันน้องยูดูจะแกร่งกว่าชินซะแล้ว ชัดเจนทั้งคำพูดและการกระทำ พี่รีตายแน่ ฮ่าๆๆ
ส่วนชิน... ดีนะว่าอยู่กับพี่เจ ไม่งั้น หึหึ

ปล. เล่าเรื่องไปเรื่อยๆ ก็ได้อยู่ค่ะ แต่ขอให้ยาวนิดนึง แบบว่าอ่านเพลินๆ จบซะแล้ว ว่าแต่ไม่มีมาม่าแล้วเหรอ กบว.คร๊าบบบบ~~~    

[MyTeaMeJive]

(ต่อนะครับ)

ตอนที่ 15

 

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ อุ้มเด็กชายตัวน้อยออกมาจากห้องน้ำของสระว่ายน้ำ ผมยังเปียกลู่ ปากเล็กๆกลายเป็นสีม่วง
“หนาวอ่ะ”
หญิงสาวผมยาวมัดรวบหางม้าที่เดินมาจากห้องน้ำหญิงกำลังจะ้เดินผ่าน ต้องหยุดหันมามอง “คุณพ่อมีผ้าเช็ดตัวอีกผืนมั้ยคะ”
“อ่ะ เอ่อ คือไม่มีแล้วครับ เอามาผืนเดียว” คุณพ่อมีสีหน้ากระอักกระอ่วน
หญิงสาวก้าวนำไปหาเจ้าหน้าที่คุมสระว่ายน้ำ “ต่าย มีผ้าเช็ดตัวสำรองสะอาดๆสักผืนมั้ย”
“มีค่ะคุณซินซิน” เจ้าหน้าที่สระหันไปเปิดตู้เก็บพวกสบู่ ยาสระผม แล้วหยิบมาส่งให้
ซินซินรับมาคลี่ออกแล้วคลุมให้กับเด็กชายที่ยังอยู่ในแขนล่ำ แล้วเช็ดผมให้เบาๆ
“คุณพ่อเตรียมผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆมาให้น้องอีกผืนนะคะ อากาศช่วงนี้มันเอาแน่นอนไม่ได้ น้องนอนห้องแอร์หรือเปล่าคะ”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับ
“ช่วงเช้ามืดปิดแอร์ให้ร่างกายเขาปรับอุณหภูมิสักชั่วโมงก็ดีค่ะ ให้ทานของอุ่นๆอย่างข้าวต้มก่อนมาเรียนว่ายน้ำก็ได้” ซินซินพูดไปเรื่อยๆ “เรียนกับคุณครูคนไหนครับ”
“ครูป้อมครับ”
“ครูป้อมน่ารักมั้ย”
“น่ารักครับ”
ซินซินหันมาส่งยิ้มให้คุณพ่ออีกครั้ง
“ผ้าเช็ดตัวผมเอามาคืนอาทิตย์หน้านะครับ” ชายหนุ่มบอกอย่างเกรงใจ
“ไม่เป็นไรค่ะ เมื่อไหร่ก็ได้” ซินซินบอกแล้วเบี่ยงตัวให้คุณพ่ออุ้มลูกชายเดินผ่านไป ทำให้เห็นชายหนุ่มในชุดเทควันโด้ยืนรออยู่ข้างหลัง “อ้าวชิน รอพี่เหรอ”
“อือ มีสเปรย์มั้ย”
ดวงตาของหญิงสาว เลื่อนลงมาที่เข่าขวาของน้องชายทันที
“มีสิ ไปเอาที่ห้องพักชั้นแล้วกัน”
ชินพยักหน้า ขณะที่ซินซินถามย้ำ “เดินไหวมั้ย”
“ไหว”

“น้าหมงๆ” เด็กน้อยในแขนเรียกน้าชายที่เอาแต่ยืนมองหญิงสาวไม่วางตา
“หือ อะไร”
“จีบดิ”
“ห๊ะ ไอ้ลูกอ๊อด พูดอะไรเนี่ย”
“ผมเห็นนะว่าน้ามองพี่สาวคนสวยอ่ะ”
“เฮ่ยไอ้นี่”
น้าชายหันมาด่าหลาน เมื่อกลับไปมองอีกที ปรากฎว่าซินซิน กับชินหันมามองอยู่
ซินซินดูงง ขณะที่ชินกลับยิ้มเล็กๆ
“เอ่อ คือ ไอ้ลูกอ๊อดมันก็พูดไปเรื่อยน่ะครับ”
“คุณน้าหรือคะ ขอโทษค่ะคิดว่าเป็นพ่อ”
“ไม่ใช่ครับ ผมเป็นน้า” ยิ่งพูดยิ่งเขินเองทำไมวะเนี่ย
“เนี่ย ขี้อายงี้ เมื่อไหร่จะมีเมีย” ไอ้ลูกอ๊อดทำหน้าตาแก่แดด ส่วนน้าชายก็ยิ้มแหยๆ

ซินซิน ยิ้มกว้างแล้วหันไปหาน้องชายพยักหน้าเรียกตามขึ้นไปที่ห้องทำงาน
พอเข้ามาในห้องก็ตรงไปหยิบสเปรย์มาจากตู้กระจกใส
“คราวหน้าแกมาหยิบเอาเองได้เลยนะ ไม่ต้องไปตามหาชั้นที่สระว่ายน้ำ”
“ก็เผื่อพี่ล็อคห้อง”
“ทำไมมันกลับมาปวดได้อีกล่ะ”
“อากาศเย็นมั้ง”
ชินบอกขณะที่ฉีดสเปรย์ที่เข่าแล้วดึงขากางเกงลงเหมือนเดิม ส่งกระป๋องสเปรย์คืนให้ ซินซินส่ายหน้า
“เอาไว้ที่แกเลยก็ได้ ที่นี่ยังมีอีก 2 กระป๋อง”
“ฝากไว้ก่อน ไม่อยากถือขึ้นไป เดี๋ยวยูมันเห็น”
“เห็นแล้วจะเป็นไรไป นักกีฬาก็ใช้ของพวกนี้ทั้งนั้น”
ชินวางกระป๋องสเปรย์บนโต๊ะ เหยียดขาพับขา แล้วเดินกลับไปที่ประตูห้อง
“ชิน”
“อือ”
“ตกลงวันเสาร์เนี่ยชั้นหาคนช่วยอาจารย์คิมมาแทนแกแล้วนะ จบพละศึกษา อาจารย์ปาร์คแนะนำมา 2 คนบอกว่ามีความรับผิดชอบดี แกว่าไง”
“ก็เรียกมาดูสิ สำรองผม สำรองอาจารย์มุน”
“แต่มันจะดูมั่วมาก อาจารย์คิมเป็นหลักก็จริง แต่ผู้ช่วยเปลี่ยนตลอด”
ชินนิ่งเงียบ จริงอย่างที่พี่สาวบอกน่ะแหละ
“คงต้องบอกกับเด็กๆ แล้วก็ผู้ปกครองก่อน ว่าแกมาได้วันอาทิตย์วันเดียวแล้ว เขาจะย้ายตามหรือจะเอายังไง”
“อันที่จริงน่าจะได้แค่เช้าอาทิตย์ด้วยซ้ำ”
“ชิน”
“อือ”
“ไม่ใช่เพราะขาแกแน่นะ”
“ไม่ แล้วเลิกถามคำนี้สักที” เผลอดุพี่สาวไปแล้ว ก็ต้องตามด้วยคำขอโทษ
“เออ ไม่เป็นไร ชั้นเข้าใจว่าแกเองก็หงุดหงิดกับเรื่องนี้เหมือนกัน ชั้นก็เซ้าซี้ด้วยแหละ ไปสอนเหอะ บอกนักเรียนของแกเผื่อไว้เลยก็ดี บอกยูด้วยว่าวันเสาร์มันได้พัก เพราะว่าได้อาจารย์ยูโดมาทีเดียว 3”
“ลดชั่วโมงดาบเลยเหรอ”
“อือ”
“ยูกับอาจารย์ทาเคคงเสียใจ” ชินพูดพึมพำ “มันพยายามอย่างหนักเพื่อจะสอบตรงเข้ามหาลัย เพื่อที่จะได้สอนที่นี่เต็มที่ แต่กลับโดนลดชั่วโมงทำงาน”
“แต่มันจำเป็น ชั้นก็เข้าใจนะเรื่องที่พวกเขาตั้งใจมากแล้วก็อยากทำให้ดีน่ะ แต่เมื่อคนขอเรียนยูโดมากขึ้นแต่ห้องไม่พอมั้นก็ต้องเป็นอย่างนี้แหละ แกจะพูดกับพวกเขาเองหรือให้ชั้นพูด”
“ผมจะบอกน้องเอง”
ชินบอกแล้วเปิดประตูห้องทำงานของพี่ซินซิน

หมดชั่วโมงสอนวันนี้ ครูสอนฟันดาบเปิดประตูห้อง ออกมาส่งนักเรียนและพูดคุยกับผู้ปกครองตามปกติ พร้อมกับทำเป็นมองไม่เห็นคนตาสีเขียวในชุดเสื้อยืดคอกลมกับกางเกงลายทหารยาวแค่เข่า ที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์จิบกาแฟรอ

......เห็นไอ้หมงบอกว่าพาหลานมาเรียนว่ายน้ำที่นี่เหมือนกัน แต่ว่าเป็นตอนเช้า คงได้เจอกันที่นี่หรอกนะ

ครูยูยังคุยกับผู้ปกครองคนแรกไม่ทันเสร็จ ครูชินก็เปิดประตูห้องออกมา แล้วคุยกับผู้ปกครอง
“ผมจะลดชั่วโมงสอนไปเป็นเช้าวันอาทิตย์นะครับ ของวันเสาร์ทั้งเช้าบ่ายจะเปลี่ยนอาจารย์นะครับ”
“อ้าวทำไมละคะ” เสียงไต่ถามเซ็งแซ่
คนตัวโตตาสีฟ้าก้าวพ้นบันไดอาคารขึ้นมา คิ้วขมวดแน่นด้วยความสงสัย แต่ก็ก้าวมายืนรออยู่ข้างพี่รี
“ผมมีเรียนวันเสาร์น่ะครับ ส่วนวันอาทิตย์บางทีอาจารย์ก็นัดทำแล็บ เดี๋ยวมาเดี๋ยวหาย ผมเกรงใจก็เลยขอให้อาจารย์คิม กับอาจารย์มุนมาดูแลให้เต็มที่ไปเลยดีกว่า เด็กๆจะได้ไม่สับสน”
“ชั่วโมงเช้าวันอาทิตย์เต็ม 10 คนหรือยังไม่รู้ ถ้ามีว่างอยู่จะได้ขอย้ายชั่วโมง”
“ต้องไปเช็คที่พี่ปูนะครับ”
“แล้วถ้าไม่มีเรียน ไม่นัดทำแล็บจะมาหรือเปล่าคะ”
“ครับ”
ก็ศูนย์นี้เป็นกิจการที่ครอบครัวทำร่วมกันนี่นา ต้องมาเพื่อเรียกลูกค้าอยู่แล้ว

“ทำไมชั้นไม่รู้เรื่องนี้เลยวะ” พี่เจบ่นกับพี่รี
“แล้วทำไมพี่ต้องรู้ล่ะ”
“เพราะชั้นเป็นแฟนเค้าไง”
“โห....”พี่รีลากเสียงล้อเลียน “เต็มปากเต็มคำนะพี่ เป็นแฟนกันแล้วต้องบอกกันทุกเรื่องเหรอ”
“ไม่ต้องบอกทุกเรื่อง แต่อย่างน้อยเรื่องการทำงาน เรื่องเรียนเนี่ยเค้าก็น่าจะบอกกันบ้าง”
“ผมว่าเรื่องปกติ เขาเรียนหนักขึ้นก็ค่อยๆลดไปทีละอย่างก็เป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ”
“เหรอ เออ มั๊ง”

ยูยืนรอพี่ชาย พาดดาบไม้ไว้บนบ่าจนกระทั่งพี่ชินหันมาพยักหน้าว่าให้ไปอาบน้ำ ยูถึงได้เดินไปที่ห้องล็อคเกอร์ก่อน
พี่รีเดินตามเข้ามาด้วย ยูก็หันมามอง
“เข้ามาทำไม”
“อ้าว...” ก็ทุกทีพี่ก็ตามเข้ามารอในห้องนี้ได้นี่นา
“ไปรอข้างนอกไป”
ผลจากรอยที่คอแหงๆ หลายวันแล้วนะ ยังไม่หายงอนอีกหรือเนี่ย
“ยูครับ เรื่องรอยที่คอน่ะ”
“ไม่ต้องเล่าแล้ว!” ยูร้องเสียงดัง “ออกไปรอข้างนอกเลย”

พี่รีคอตก หันกลับมาสวนกับชิน ที่ยิ้มแย้มอารมณ์ดี
มันช่าง...เฮ้อ...กูหนอกู ชั่ววูบแท้ๆ

อาบน้ำแต่งตัวเสร็จยูก็กลับนั่งรอพี่ชายอยู่ในห้องล็อคเกอร์
“พี่ชิน”
“อือ”
“เรื่องพี่รีทำไงดี”
“ถ้าไม่เอาแล้วก็บอกไปตามตรง แต่ถ้าคิดว่ายังอยากมีเขาอยู่ แต่ไม่อยากให้ทำอีกก็ลงโทษให้หลาบจำ อายุขนาดนี้ดัดยาก พูดไปก็เปลืองน้ำลาย”
ยูถอนหายใจแรงๆ เดินคู่กับพี่ชายออกมาจากห้องล็อคเกอร์  พอมองเห็นคนตัวโต  2 คนยืนอยู่กันอยู่ยูก็บอกกับพี่ชาย
“ผมรู้สึกว่าผมโง่มากเลย”
“ไม่หรอก”
ยูหันมายิ้มกว้างกับพี่ชาย คนที่เหวี่ยงแขนพาดไหล่ได้โดยอัตโนมัติ

“ไปกินข้าวด้วยกันนะฮะ” ยูหันมาชวนพี่เจ แต่เว้นวรรคอีกคนที่ทำได้แค่ยิ้ม
“ไปไหนกันอ่ะ” เสียงแหลมเล็กของเมเรดังมาแต่ไกล “เมเรไปคุยกับพี่ซินซินแป๊บเดียวเอง จะไปไหนกันอ่ะ”
“ไปกินข้าวกันไง” ยูหันมาบอก
“ไปด้วย” เมเรกอดแขนชินไว้แน่น
“เดี๋ยวนะฮะ ก่อนไปผมมีเรื่องต้องจัดการก่อน”
“อือ ยังไงก็ได้” เมเรบอก สีหน้าท่าทางระรื่น สดชื่นสุดๆ

...แน่นอน เพราะวันนี้ควงหนุ่มหล่อ 4 คน จุดรวมสายตาไม่อยู่ที่เมเร จะไปอยู่ที่ใคร
อร๊ายยยยย อารมณ์ดีย่ะ..

ยูเดินนำไปที่ห้องฝึกดาบที่เจ้าหน้าที่เพิ่งปิดห้องเพราะหมดชั่วโมงเรียนของวันนี้แล้ว
“พี่ปูครับรบกวนเปิดห้องให้ผมหน่อย”
พี่ปูคว้ากุญแจห้องมาเปิดให้แล้วเปิดเครื่องปรับอากาศ  ขณะที่ชินพยักหน้าให้พี่รีเดินตามเข้าไปในห้อง ส่วนตัวพี่ปูเองกับเมเร และพี่เจยืนรอด้านนอกห้อง
ยูวางกระเป๋าเป้หลังของตัวเองกับถุงผ้าใส่ดาบยาว แล้วเดินไปที่ตะกร้าดาบเล็กที่มุมห้อง
หนุ่มตัวเล็กหันกลับมา ดวงตากลมโตเสียสมาธิไปวูบ เกือบหลุดจากความจริงจังไปร้องเย๊ เมื่อเห็นว่าขณะที่เมเรเกาะแขนขวาพี่ชินไว้แน่น
แต่ว่ามือซ้ายของพี่ชินน่ะมีคนจองอยู่
ที่ต้องเคลียร์คืออีกคนต่างหาก

ยูหยิบดาบไม้กลมเรียว ยามสะบัดได้ยินเสียงแทรกผ่านอากาศ

ดูจากลักษณะ ถ้าไม่มีด้ามละก็....นี่มันไม้เรียวชัดๆ
“พี่รี”
ทั้งที่เตรียมตัวเตรียมใจว่ามีแฟนนักดาบ
ทั้งที่รู้ว่าต้องโดนคิดบัญชี
แต่ก็ยังหวังว่าจะรอด....
คนตัวโตกลืนน้ำลายหนืดๆลงคอ ก้าวเข้ามาหา
“ครับ”
สุภาพไว้เผื่อได้ลดโทษ
แต่ตอนนี้หนุ่มยูกำลังสวมวิญญาณนักดาบไม่ใช่นักเรียนมัธยม
ดาบเรียวเล็กในมือสะบัดชี้พื้นทำมุม 45 องศา
“ถ้าเราไม่เคยคุยกัน ถ้าผมเป็นคนเล่นตัวนั่นไม่ได้ นี่ไม่ยอม ผมจะไม่โกรธพี่เลยสักนิด”
“ยูฟังพี่นะ พี่พาลูกค้าสำคัญไปเลี้ยง แล้วก็มีเด็กมารินเหล้า แล้วก็...”
“แล้วก็อะไร”
“คือมัน...”
“คือมันอะไร”
“ก็คือว่า...”
ยูก้าวเท้าเข้ามาหา “งั้นผมควรสรุปเองใช่มั้ยฮะ สรุปว่าขานี่มันไม่ดีที่ไม่ยอมลุกขึ้นหนี”
ดาบเรียวฟาดลงที่น่องจนต้องกระโดดตัวลอย “โอ๊ย ยู เจ็บ!”
“หรือจะโทษมือนี่ที่มันกอดเค้าไว้”
ฟาดอีกไม้ที่มืออย่างแม่นยำจนต้องสะบัดมือเร่า
“คอนี่ที่มันไม่ดีไม่รู้จักหลบ ดันทิ้งหลักฐานไว้ให้เห็น”
ฟาดอีกไม้ที่คออย่างแม่นยำ ถ้าเป็นดาบจริงงานนี้คอขาดชัวร์
“ผมรู้ว่าพี่เป็นผู้ชายรักอิสระ แต่การทำแบบนี้มันเท่ากับเหยียบหน้าผมชัดๆ”
“ยูพี่ไม่ได้มีเจตนาแบบนั้น”
“แล้วมันคืออะไร ความเคยตัวหรือไง ถ้ายังรักการทำอะไรตามใจตัวเอง ก็อย่ามาตามผม” ยูฟาดอีกไม้เข้าที่ลำตัวแล้วหยุดยืนนิ่ง ภาพข้างหน้าพร่าเลือน
พี่รีก้าวเข้ามาหา เช็ดน้ำตาที่อาบแก้ม
“ขอโทษที่ทำให้เสียใจ”
ยูเงยหน้าขึ้นมองพี่รี “ผมจะไปกินข้าวกับพี่ชิน พี่เจ แล้วก็เมเร ส่วนพี่...คิดอีกที ว่าพร้อมที่จะมีแค่กันและกันหรือเปล่า อย่าทำเหมือนผมเป็นของตาย”

 
=*=* จบตอนที่ 15 =*=*
ขอบคุณทุกความเห็นและการติดตามนะครับ
ไจฟ์ครับ

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
ยูเด็ดขาดจังดีแล้วล่ะ
ต้องตัดไฟแต่ต้นลม
ชินปล่อยยูแล้วสินะ
เมเรที่รักควงหลายหนุ่ม

[zuu_zaa]

โอ้ แร๊งงงงง

[nn~~NN]

เข้าเนตตอนเช้า เลยแวะมาดันค่ะ 

ชอบวิธีเคลียร์แบบน้องยูจังเลย  คุ้นๆเหมือนเคยทำเหมือนกัน  ฮ่าๆๆๆๆ
ของแบบนี้ต้องเอาให้หลาบจำหน่อยเนาะ