หัวข้อ: "I will make You smile"

[rellachulla]

เมเร เค้าก้อน่ารักของเค้านะ
เป็นผู้ญ ที่โอเคเลยแหละ

[ณยฎา]

ถึงหล่อนจะน่ารำคาญไปบ้าง แต่เธอก็รักชินมากจริงๆสินะ เมเร

[คนริมคลอง]

หาหล่อๆเทพบุตรมาให้เจ้าหญิงเมเรเป็นรางวัลสักคนสิ

น้องชินก็นะ หึงแล้วยังวางท่าอีก

[hahn]

เริ่มมองเมเรน่ารักมั่งแล้ว +1

[MiSS-U]

เมเรก็เป็นแค่เด็กเอาแต่ใจอยากได้อะไรก็ต้องได้หวงคนหวงของที่คิดว่าเป็นของตัวเอง
จริงๆไม่ได้ร้ายมากมายอะไรอ่ะนะ

[anajulia]

เมเรจ๋าน่ารักที่สุด

กี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มาๆ มานี่มา อย่าไปงุ้งงิ้งชินของเมเรอยู่เลยน้า
มานี่เร้ว เดี๋ยวพี่นุ่นยกลูกๆหลานๆให้คนนึง

(ตกหลุมตัวประกอบเข้าโครมใหญ่)

[sukie_moo]

ปมค่อยๆเผยออกมาทีละข้อๆ
เหลือปมที่เข่าของชินซินะ

อ่านตอนนี้ขำเมเร รั่วๆต๊องๆดี

[zuu_zaa]

เมเรน่ารักนะเนี่ย ตรง และชัดเจนมาก

[nn~~NN]

ตอนนี้เราได้รับกระแสความเข้าใจจากเจ้าหญิงเมเรมาแ้ล้วล่ะ   
อ่านไปอ่านมา  รู้สึกว่านางดูน่ารักขึ้นมาซะงั้น
แต่ก็อยากแนะนำให้ลองเป็นสาววายดู  คิดว่าชีวิตนางจะฟินกว่าที่เป็นอยู่นี้เยอะเลย   ฮ่าๆๆๆ 

[nongrak]

ชินเป็นแฟนกับพี่เจแล้วหรือเนี่ย
เข้าใจเรื่องของยูแล้ว ดีที่ยูพูดกับพี่รีให้เข้าใจ
อ่านถึงตอนนี้รู้สึกว่าเมเรน่ารักขึ้นมาทันใด

ขอบคุณคุณไจฟ์และทีครับผม

[Yukisae]

สมควรอ่ะพี่รี โดนแค่นี้ยังน้อยไปนะเนี่ย เหอะๆ
แต่น้องยูก็ดูจะเข้าใจอะไรง่ายกว่าน้องชินเยอะเลยแฮะ
ในที่สุดก็รู้สาเหตุที่ชินหวงยูซะที
ตอนนี้เมเรน่ารักมากกกกก
เชียร์พี่เจสุดใจ สู้ๆนะคะ หุหุ +1คุณไจฟ์&ที

[LoveBaBy]

เมเร น่ารักที่สุดเรย ฮ่าๆๆ
กลายเป็นนางฟ้าของพี่รี กะพี่เจไปแล้วมั้ง อิอิ

อ๊ายยยยยย ด้วยความที่มีมนุษย์สัมพันธ์ดี
น้องยู ของพี่เรยมีภัยเรย

รักนะจ๊ะ น้องยูของพี่รี ฮ่าๆๆๆๆ

พี่ชินนี่ขี้หึงเนอะ ก๊ากกกกกกกกก
แต่น่ารักดี หึงแล้วแก้มแดง อร๊ายยยยยยยยย

ขอบคุณ JT จ้า ^_^

[from_mars]

เมเรแอบฮานะตอนนี้
จะกลับละเหรอ แล้วใครจะมากระตุ้นล่ะ?
ไม่เป็นไร บอกความลับไปแล้ว รอดูพี่ๆ เค้าเดินหน้าต่อไป

[konnarak]

ทีเเท้ ยูก้เจอเหตูการร์แบบนี้เอง ชินถึงได้เป็นห่วงมาก

เมเร เนี้ย ดูดูไป ก้น่ารักดีนะ

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่ 17

พอผลไม้ของหวานมาเสิร์ฟ พี่เจก็เดินไปเรียก 2 พี่น้อง ที่ชมนกชมไม้อยู่ในสวนให้กลับมา พอเห็นผลไม้ในจานแก้วใบใหญ่ชินถึงได้ยิ้มออก
“เห็นมะ ไม่มีใครรู้ใจชินเท่ากับเมเรอีกแล้ว” เมเรวี๊ดว๊ายไปเรื่อย
พอเมเรเริ่มทำเสียงสูง ชินก็กลับสู่โหมดไม่สนใจโลก นั่งลงหยิบซ้อมแล้วก็กินไปเรื่อยๆ ไม่พูดไม่จา
“ชินจะไปส่งเมเรที่สนามบินมั้ย” เมเรออดอ้อน กอดแขนคางเกย แถวด้วยทำตาวิ๊งๆ
“ให้คนขับรถที่บ้านไปส่งสิ” ชินตอบนิ่งๆ

แต่อีก 3 คนในโต๊ะแทบสำลักผลไม้
“ชินอ่ะ ใจร้ายเกินไปแล้วนะ คนขับรถน่ะเขาก็ขับรถไปส่ง แต่ชินน่ะจะไปส่ง แบบรอจนถึงเวลาที่เขาเรียกขึ้นเครื่องหรือเปล่า” ถ้าสามารถลุกขึ้นยืนกระทืบเท้าได้ เมเรคงทำไปแล้ว
...อะไรจะขนาดนี้นะชินของชั้น โอ้ย ขัดใจจริง!....
“ไปส่งสิครับ เดี๋ยวพี่ไปรับชินไปส่งเมเรให้เอง” พี่เจอาสา
“อร๊ายยยย พี่เจน่ารักมาก พาชินของเมเรไปให้ได้นะคะ แต่ว่า ไม่เป็นไร ไม่ไปก็ได้ เกรงใจ เพราะเครื่องออกดึก พี่ๆ ต้องทำงานนี่เนอะ”
“ครับ”
“ยูไปหรือเปล่า” พี่รีหันมาถามหนุ่มยู
ยูส่ายหน้า “มันดึก”
“ไม่เป็นไร ยูไม่ต้องไปส่งก็ได้ เมเรเป็นคนดีสนับสนุนการเรียนเช่นกัน ไม่ไปส่งชั้นก็ได้ แต่อย่าเล่นเกมดึกล่ะ”
“คร๊าบบบบบ” ยูลากเสียงยาวงับสัปปะรดเข้าปาก

กินเสร็จพี่เจเรียกเช็คบิล ขณะที่อีก 3 คนแยกย้ายไปเข้าห้องน้ำ
“ผมไม่ได้บอกว่าจะไปส่งเมเรเลยนะ” ชินหันมาทำเสียงเขียวใส่พี่เจทันที
“แต่ชินควรไป”
“ไม่ไปหรอกน่ารำคาญ”
“ชินควรไป” พี่เจย้ำ
“ผมไม่ไปเมเรก็เดินเข้าประตูเครื่องบินได้”
“ใช่ แต่มันเป็นเรื่องของการรักษาน้ำใจคน”
ชินตวัดตามอง “เหอะ”
พี่เจส่งยิ้มกว้างรับเสียงประชดเลยโดนพาลต่อ
“อารมณ์ดีนัก ก็ตามไปส่งถึงอเมริกาเลยละกัน”

....อ้าวอะไรกัน ทีตัวเองนั่งเฉยให้เมเรกอดแขน กูยังเฉยๆ แต่พอกูคุยกับเมเรตามคำสั่ง กลับโดนงอน ไรว้า.......

แยกย้ายกันกลับรถคันเดิมเหมือนตอนมา ยูโบกมือลาพี่ชายที่ทำหน้าตาหงุดหงิดเต็มพิกัด แล้วก้าวเข้ารถโฟร์วีลของพี่รี
“อยากแวะซื้อของกลับบ้านหรือเปล่า”
ยูส่ายหน้า “กลับบ้านเลยเหอะฮะ ผมยังทำรายงานไม่เสร็จเลย”
“อ้าว แล้ววันนี้ก็พากันมากินซะไกล”
“ก็เลี้ยงส่งเมเรอีกครั้งไงฮะ”
“ทำไมอีกครั้ง”
“อีกครั้งสิฮะ เมเรน่ะกลับบ้านทุกเมื่อที่มีโอกาสแหละ” ยูพูดแล้วทำคอยึกยัก
พี่รีหันมายิ้มหวาน พอจะขยับเข้ามาใกล้ ยูก็ทำเสียงเข้ม “กลับบ้านฮะ ถ้าตามใจแล้วนิสัยเสีย ก็กลับไปอยู่ห่างๆอย่างเดิมสักพักละกัน”
“อ้าว ก็โดนตีไปแล้วไง”
“มันก็จริงนะ แต่ขอเวลาผมอีกนิดละกัน ผมก็ต้องลงโทษตัวเอง จากการตามใจพี่เหมือนกันนี่นา”
พี่รีรอให้รถคันใหญ่ของพี่เจออกไปก่อน ถึงได้เอียงมาหาคนที่นั่งข้างๆ อีกทีเผื่อใจอ่อน
พอจะขยับเข้าไปหา ดวงตากลมๆก็ตวัดมาทันที...ขอโทษ...แบบว่า น่ากลัวอ่ะ....
“กลับบ้านฮะ”
พยักหน้า นั่งตัวตรง มือจับพวงมาลัย กลับบ้านกันเนอะ

....ช่างสมกับเป็นพี่น้องกันเสียจริงจริ๊ง....

มาที่รถคันใหญ่พอส่งเมเรเข้าบ้านเรียบร้อย เหลืออยู่ 2 คนในรถ พี่เจก็หันไปมองอีกทีคนที่ทำหน้าตาเรียบเฉยก็กลับทำหน้างอ คิ้วงี้แทบชนกับคาง
พี่เจแกล้งเอานิ้วจิ้มๆที่คิ้ว
“ฮึ่ย”  ชินส่งเสียงขัดใจสะบัดหน้าหนี พี่เจก็ยิ่งหัวเราะ
“อยากกินอะไรอีกหรือเปล่า จะได้แวะซื้อหน้าคอนโดฯ”
“ไม่เอาแล้ว อิ่มมาก”
“อะไรกัน กินแค่นี้อิ่ม” พี่เจทำเสียงเหมือนไม่เชื่อ
จอดรถในที่จอดรถพิเศษ ชินก็ขอไปเอาของที่รถของตัวเอง
“แล้วเจอกันที่ห้องนะ” พี่เจบอกแล้วเดินไปที่หลังรถของตัวเอง

เมื่อพี่เจมากดออดเรียก ชินก็เปิดประตูรับ แล้วกลายเป็นตกใจ
“อะไรน่ะ”
ที่ถามอย่างนี้ เพราะว่า พี่เจเดินเข้าห้องมาพร้อมกับถุงของกินที่เจ้าตัวใช้ความไวลงไปกวาดมาจากซุปเปอร์มาร์เก็ตหน้าคอนโดฯ กับกระเป๋าใบเล็กอีกใบ วางของทุกอย่างที่โต๊ะกินข้าวในครัว แล้วรื้อของจากกระเป๋าใบเล็กของที่หยิบออกมาคือกล่องบุด้วยหนังสีดำ ผนึกชื่อแบรนด์ที่ฝากล่อง
ชินทำหน้าเหนื่อยๆ เมื่อเดินเข้ามาหา
“ซื้อให้ผม หรือซื้อมาใช้เอง”
“ซื้อมาฝากชิน อันนี้นาฬิกา” คนซื้อทำหน้าตาลุ้นมากอยากให้ผู้รับขอบคุณสักคำก็ยังดี
แต่ชินกลับบอกว่า “พอเหอะ ไม่ต้องซื้อมาฝากแล้ว”
“ไม่ชอบเหรอ”
“ชอบ แต่ผมมีนาฬิกาใส่แล้วจะซื้อทำไมเยอะแยะ”
พี่เจชะโงกมองไปที่ชั้นวางรองเท้าหน้าห้อง เฉพาะตรงนั้นน่ะ มีไม่ต่ำว่า 20 คู่
ชินหันไปมองตาม
“มันไม่เหมือนกัน เรารู้จักกันไม่เท่าไหร่ พี่ก็ซื้อของแพงๆให้ผม น้ำหอม จิว แล้วมานาฬิกาอีก ต่อไปไม่ถอยจากัวร์ให้ผมหรือไง”
“งั้นเอาใหม่” พี่เจวางกล่องนาฬิกาหันไปหยิบของออกมาจากถุงซุปเปอร์มาเก็ต แตงโมในแพคโฟม ที่คนซื้อมาแกล้งทำเหวี่ยงไปเหวี่ยงมา
“อันนี้ล่ะ จะรับมั้ย”
ท่าทางของฝรั่งตัวโตถือโฟมอันใหญ่กว่าฝ่ามือนิดเดียวทำท่าเหวี่ยงไปมาจะตกไม่ตกแหล่ มันดูตลกมากกว่าน่าเป็นห่วงสวัสดิภาพของแตงโมแสนอร่อยในมือ
ชินกลั้นยิ้ม  ขณะที่พยักหน้า “ตั้งแต่เมเรบอกเรื่องผมชอบแตงโมเนี่ย เอาแตงโมมาหลอกบ่อยจังนะ”
“แล้วได้ผลมั้ยล่ะ”
ชินทำปากยื่นเอียงคอ แล้วกระโดดเข้ามาแย่งไปจากมือดื้อๆ
“ผมแค่ไม่อยากให้มันเสียต่างหาก”
พี่เจคว้ากอดเอวไว้จากทางด้านหลัง “แต่ช้าไปนิดนะจอมโจรขโมยแตงโมคนนี้น่ะ”
ชินหันมาหอมแก้มพี่เจ หอมเร็วๆจนเหมือนฉก “แค่นี้ก็พอ อย่าซื้อของแพงๆเลย”
ยิ้มเขินๆเมื่อพี่เจคลายแขนออกให้เดินไปหยิบส้อม แกะแร็ป แล้วนั่งกิน
“ถ้าเป็นแตงโมแล้วสู้ไม่ถอยจริงๆ”
“กินแล้วอารมณ์ดี”
“แต่พี่เห็นชินยิ้มแล้วพี่อารมณ์ดีมากกว่า”
ชินก้มหน้ามองแตงโมในกล่องแล้วเปลี่ยนเรื่อง
“พี่จะกลับกี่โมง”
“สักพัก”
“ไม่ไปคลับเหรอ”
“วันนี้คงไม่แล้วหล่ะ ชินรู้เรื่องคลับด้วยเหรอ”
ชินเงยหน้าขึ้นยิ้มมุมปาก “เปล่า แค่ลักไก่ เคยได้ยินคนคุยกันเรื่องคลับสีม่วง ย่านนักเที่ยวอะไรแบบนั้นก็เลยลองถามดู แล้วที่จริงคนโสดท่องราตรีก็ไม่เห็นแปลก”
พี่เจอ้าปากค้างแล้วเอาหัวโขกโต๊ะ
ได้ยินเสียงหัวเราะ จากคนที่นั่งตรงข้าม พอเงยหน้าขึ้นมา ก็พบกับรอยยิ้มกว้าง ดวงตาที่กลายเป็นโค้ง สีหน้าของความสุข
ทั้งไม่ได้พยายามจะควบคุมอาการเมื่อเห็นสีหน้าของพี่เจอีกต่างหาก
“พี่ก็ไปบ้าง แต่ไม่ได้ถึงขนาดที่ต้องควงใครไปนอนด้วยทุกครั้งหรอกน่า”
“แต่ก็มีบ้างใช่มะ”
“ก็...มี”

ชินยังคงยิ้มเก็บกล่องโฟมที่กินแตงโมหมดแล้วไปทิ้ง ล้างส้อม ล้างมือ
“ขอบคุณที่บอกกันตามตรง ถ้าพี่จะกลับเลยก็วางของไว้อย่างนี้แหละ ผมอาบน้ำเสร็จจะมาเก็บเอง”

...ปากบอกว่าเรื่องปกติของชายโสด แล้วที่นายชินมีอาการมึนงงเหมือนมีใครทุบหัวแบบนี้ มันเกิดจากอะไร คาดหวังอะไรอยู่หรือไง
ตัวเราเองก็เที่ยว แล้วก็ใช่ว่าจะไม่มีประสบการณ์
บ้าแท้ๆ

อาบน้ำนุ่งผ้าเช็ดตัวเดินออกมา คนที่คิดว่ากลับไปแล้วกลับยินอยู่ในห้อง ที่ไหล่มีผ้าขนหนูสีน้ำเงินเข้ม พาดอยู่ บนเตียงมีทั้งเสื้อและกางเกงนอนวางข้างชุดนอนของชิน
“นี่! ผมไม่ได้...”
พี่เจเดินสวนเข้าไปในห้องน้ำแล้วปิดประตูลง
กลับออกมาอีกที ชินกลับไปนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะทำงานแล้ว
พี่เจเลยเปิดโน๊ตบุ๊คของตัวเอง นั่งทำงานไปพลางๆเหมือนกัน
เรื่องที่พูดค้างประโยคในห้องนอนถูกก้าวข้ามไปเฉยๆ
จากการแอบมองข้างหลังคนที่กำลังอ่านหนังสือ พอจะสรุปได้ว่า ถ้าขออนุญาตจะได้รับคำปฏิเสธ  ดังนั้นต้องเดินหน้าลูกเดียว....
ดูเหมือนจะเป็นบทสรุปที่เข้าข้างตัวเองไปนิด แต่ก็นะ...สักนิดเหอะ...
หันไปมองนาฬิกาที่เข้าเวลาห้าทุ่มเศษชินก็บิดตัว ลุกขึ้นยืน ปิดไฟบางส่วน ตั้งใจว่าจะเหลือเฉพาะตรงที่พี่เจกำลังทำงานอยู่ ก็ปรากฎว่าพี่เจปิดคอมพิวเตอร์พอดีเหมือนกัน
“จะออกจากบ้านกี่โมง”
“สักแปดโมง เผื่อเวลากินข้าวก่อนสอนด้วย”
“วันอาทิตย์พี่นัดคุยกับโยธาช่วงเที่ยง กินข้าวแล้วพี่ไปส่งชินยังมีเวลาเหลือเฟือ”
“ไม่ต้องไปส่งก็ได้”
“ก็จะใช้รถหลายคันทำไมล่ะ ช่วงเช้าพี่ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้ว”

ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้เดินตามเข้าไปจนถึงห้องน้ำ ยืนข้างๆแปรงฟันล้างหน้าก่อนนอน แต่พอถึงเวลาที่จะธุระส่วนตัวก็โดนดันหลังให้ออกมาก่อน
“อะไรกัน ทีเวลาในห้องน้ำร้านอาหาร หรือที่อื่นเขายังยืนข้างๆกันได้เลย ดันพี่ออกมาทำไมเนี่ย”
“เหอะน่า ออกไปก่อน”
“ไรวะ ทีคนอื่นให้มอง พี่ไม่ให้มอง”
“ใครให้ใครมอง เหอะ” ชินทำเสียงขู่เมื่อปิดประตูลง แต่คนที่อยู่ข้างนอก ยังโวยวาย
“อย่ามาทำไม่รู้ รูปร่างหน้าตาแบบนี้ มีเหรอที่จะไม่เคยโดนคนชะโงกมองในห้องน้ำอ่ะ”

ประตูห้องน้ำเปิดออกมาอีกครั้ง
“แล้วอยากโดนอย่างไอ้คนที่มันชะโงกมองคนหน้าตาแบบนี้มั้ย”
รูปประโยคกับวิธีการมองจ้องแบบนี้มันช่าง....เอ่อ....ไว้ลองดูวันหลังก็ได้...
พอชินเปิดประตูห้องน้ำอีกครั้ง พี่เจก็รีบสวนเข้าไปในห้องน้ำ แล้วกลับออกมาปิดไฟ แทรกตัวลงนอนข้างๆ ชินหันมามองแล้วพลิกตัวหันหลังให้
คนตัวโตขยับตัวเข้าไปนอนซ้อนหลัง ยกศีรษะสวยนอนหนุนแขน โอบเอวเข้ามาหา
ชินไม่ได้ส่งเสียงท้วง แต่อาการตัวเกร็งแข็งทื่อบอกชัดเจนว่าเจ้าตัวกำลังเครียด
รอยยิ้มอ่อนๆจากคนที่นอนกอด “ผอมกว่าที่คิดนะเนี่ย”
“ใครเขาจะล่ำก้ามปูเหมือนพี่ล่ะ”
“เหรอ ล่ำก้ามปูไปเหรอ โห...เราก็คิดว่าออกจะหล่อแมน แฮนซั่มเสียอีก”
เสียงหัวเราะเบาๆ ท่าทางผ่อนคลายมากขึ้น มือเรียวยาวซ้อนจับมือพี่เจที่กอดเอวอยู่ สอดนิ้วประสานแล้วไล้นิ้วหัวแม่มือเบาๆ
พี่เจมองเสี้ยวใบหน้าของคนที่หลับตาลง ค่อยๆผ่อนลมหายใจสม่ำเสมอ
ทุกคนล้วนมีเรื่องในอดีต ทุกครอบครัวล้วนมีเรื่องสุขและทุกข์ มันอยู่ที่เราจะก้าวข้ามมันไปได้มั้ย หลีกเลี่ยงไม่ให้เรื่องเหล่านั้นเกิดขึ้นซ้ำๆ ได้หรือเปล่า 
ยูก้าวข้ามเรื่องไม่ดีที่เกิดขึ้น
แต่ชินกลับหยุดเวลาของตัวเอง หวงจนสร้างความเข้าใจผิดก็ไม่แคร์
ทำแบบนี้มันเท่ากับการทำร้ายตัวเองชัดๆ

“ชินครับ พี่รักชิน”
เสียงกระซิบแนบผมทำให้ชินลืมตาโพลงทันที
“อ้าว เลยทำให้ตื่นเลย”
“ตื่นสิ บ้าพูดอะไรเนี่ย” ชินตีมือที่ยังกอดเอวอยู่ รู้สึกหน้าร้อนผ่าว ไม่กล้าหันไปมอง
“อ่ะ ไม่พูดละ หลับนะ เอ่เอ๊~~”

*-*-จบตอนที่ 17-*-*-

ตอนที่ 17 แล้วเนอะ ไม่น่าเชื่อเลย ขอบคุณทุกการติดตามและความเห็นครับ
ไจฟ์ครับ
 

[puppyluv]

เมเรน่ารัก
 :L1:ให้แตงโมสื่อรัก ได้นอนกอดอีกหนึ่ง
วิสาสะมากว่ะ พี่เจ มีฟามสุขชะมัด อุอุ
ps. ส่งไซบีเรียนไปรอ ใครว่าไรไจฟ์ บอกมันโลด

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
+1ให้กับคำว่า“อ่ะ ไม่พูดละ หลับนะ เอ่เอ๊~~”
ตอนนี้น่ารักจัง พี่เจน่ารัก
พี่เจกำลังละลายน้ำแข็ง
เมเรของพี่น่ารักทุกตอน

[หมวยลำเค็ญ]

ชอบชินเวลาอยู่กับพี่เจจัง น่ารัก

[Fanun]

น้องชินเริ่มแสดงออกมากขึ้นแล้วเนอะ ชอบๆ เวลาที่น้องอยู่กับพี่เจ
 

[hahn]

พี่เจสู้ ๆ น้่องชินเริ่มจะรู้ใจตัวเองแล้ว

[love2y]

อย่างว่าเนอะ ถ้าไม่ชอบก็คงไม่ปล่อยให้วนเวียนใกล้ชิดขนาดนี้หรอก
แอร๊ยยยยยยยยยย อยากอ่านตอนเขางุ้งงิ้งๆกันเร็วๆอ่ะ >////<

[rellachulla]

อ๊ายยย เอ่เอ๊กันด้วยอ่ะ
น่ารักมากกก
พี่เจ รุกหน้ามึน ฮาๆ
ชินเลยต้องมึนๆ ไปด้วยหรือเปล่า

[LoveBaBy]

เริ่มสงสารเมเรที่ชินดูจะชาเย็นใส่เกิ๊นนนน อิอิ
แต่กะพี่เจ นี่ดูน่ารักเชียวนะ ฮ่าๆๆๆ
มีการเอาแตงโมมาล่อด้วยวุ้ย
ต้องยกความดี ความชอบให้เมเรกะแตงดมป่ะเนี้ย
ได้ทั้งจุ๊บ ทั้งนอนกอด ><

น้องยู ถึงจะเป็นเด็กแต่ความคิดดูดี๊ ดูดีอ่ะ
มีมุมที่เด็ดขาด แต่น่ารักตลอดๆ พี่รีจะไปไหนรอด ^_^

ขอบคุณไจฟ์ที จ้า

[@StaR@]

แหมมมม พี่เจพอรู้ว่าชินชอบแตงโมแล้วเอาใหญ่เลย
พี่เจโคตรได้กำไรเลยอ่ะทั้งกอด ทั้งจูบ อิจฉาพี่เจอ่ะ
ส่วนชินเริ่มมีหลุดมาดน้ำแข็งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆแล้วน่ะเนี้ย
น้องยูช่างเป็นคนที่เด็ดขาดดีมากๆ เพิ่งเจอกันกับพี่รี
คงต้องดูกันให้นานๆหน่อยเนอะ
 

[MiSS-U]

น้องชินน่ารักจริงไรจริงแม้ไม่ค่อยแสดงออกก็ตาม

[ZuuZuu]

พี่เจอ่ะ กล่อมน้องแบบนี้น เค้าเขินแทนน้องนะนั่น 555
ส่วนชิน เริ่มจะเปิดใจแล้วใช่มั้ย ไม่อย่างนั้นจะยอมให้พี่เจนอนกอดทำไมละเนอะ

[kamikame]

ชินเริ่มเปิดใจบ้างแล้วสิน้า 
พี่เจกล่อมนอนแบบนี้ ชินก็เขินแย่สิ 

[nongrak]

ตอนนี้พี่เจกับชินน่ารักมากกกกก “หลับนะ เอ่เอ๊~~”
ชอบที่ยูพูดกับพี่รี ลงโทษตัวเองที่ตามใจพี่รี

เป็นกำลังใจให้คุณไจฟ์และทีนะครับ

[indy❣zaka]

[luckyzaaa]

พี่เจคุ้มไปไม๊เนี่ย แตงโมหนึ่งแพ็ค แลกกับได้นอนกอดน้อง
วันหลังซื้อมาทั้งลูกเลยสิ เผื่อได้มากกว่านอนกอด เหอ เหอ