หัวข้อ: "I will make You smile"

[nn~~NN]

พี่เจเนียนได้โล่ห์มากอ่ะค่ะ
อ่านแล้วเขิลลลลลลล~~~   

[konnarak]

เมเร เธอเริ่มน่ารักขึ้นเรื่อยๆๆ  เล้ว   

อีกไม่นาน พีเจคงทำสวนเเตงโมไว้ล้อชิน  555+++

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 18

เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นชินเอื้อมมือไปตำแหน่งที่มาของเสียงด้วยความเคยชิน แต่ติดที่ไหล่กว้าง พอลืมตาขึ้นมองที่คิดว่าไหล่กว้างก็กลายเป็นอก เพราะคนที่นอนขวางอยู่ปิดนาฬิกาให้เสร็จก็พลิกตัวกลับมากอดไว้
“อื้อ” ชินท้วงแล้วผลักออก ลุกไปเข้าห้องน้ำ
เขาตื่นเราก็ตื่นสินะ พี่เจลุกไปเตรียมอาหารเช้าในครัว วางไว้บนโต๊ะรอคนที่อาบน้ำแต่งตัวเสร็จออกมา ท่าทางประหลาดใจไม่เลิก ประหลาดใจทำไม คนหล่อทำอาหารง่ายๆ น่าแปลกใจเหรอ
“พี่ยังไม่ได้ใส่ขนมปังปิ้ง”
ชินพยักหน้า “พี่ไปอาบน้ำเถอะฮะ เดี๋ยวผมทำเอง”

แต่ชินก็ตามกลับเข้าห้องนอนไปเก็บที่นอนก่อน เสร็จแล้วถึงได้ออกมาเตรียมอาหารเช้า

เตรียมของที่จะใช้วันนี้ เก็บห้องไปเรื่อยรอจนพี่เจเสร็จเรื่องกลับออกมา กางเกงตัวเดิม แต่เสื้อตัวใหม่
“เอามากี่ตัวน่ะ”
“มีในรถอีก 2 ตัว พี่เผื่อเวลาไปเล่นกีฬาหรือต้องไปโน่นนี่หลายที่ก็จะเปลี่ยนเสื้อ”
“เอามากี่ตัว” ถามย้ำอีกที
“ตัวเดียว ลงไปหยิบมาเมื่อเช้าตอนที่ชินกำลังอาบน้ำ”
ชินหยิบนมสดออกมาจากตู้เย็น แล้วทำเหมือนนึกขึ้นได้
“พี่กินกาแฟหรือเปล่า ผมไม่มีกาแฟ”
“เดี๋ยวพี่ส่งชิน แล้วพี่กินที่ศูนย์ก็ได้”
ชินเลยเทนมสดใส่แก้ววางให้พี่เจ “ร้านนั้นเปิด 9 โมง”
นั่งลงกินเงียบๆ จนใกล้หมด คิ้วสวยนั่นก็เริ่มขมวดแน่น
“มีอะไรเหรอ”
ชินเงยหน้าขึ้นมอง “ปกติตอนวันเสาร์ผมจะเอาเสื้อผ้าของผมไปให้พี่สาวซักให้ แล้ววันอาทิตย์เขาจะเอามาส่ง หรือไม่ผมก็จะแวะไปเอาเองที่บ้าน ผมว่าผมเอารถไปเองดีกว่า”
“ก็เอาใส่รถพี่ได้”
“เย็นนี้พี่ก็ต้องมาส่งผมอีกน่ะสิ หรือจะมาแท็กซี่”
“เอาไว้ที่ห้องทำงานของพี่สาวชินก่อน แล้วพี่คุยงานเสร็จจะมารับ”
“จะเสร็จกี่โมงล่ะ”
ที่จริงกำลังรู้สึกสังหรณ์ใจว่าจะมีคนมั่วนิ่มไม่กลับบ้านอีกคืน
“เดี๋ยวโทรตามก่อนเที่ยงเลย จะได้กลับมาทันบ่ายสาม”
ชินหันไปพึมพัมกับแก้วนมสด “ผมละกลัวกับช่วงโปรโมชั่นจริงๆ”

พี่เจหัวเราะหึหึ อย่าคิดว่าไม่ได้ยินนะ แล้วจะรู้ว่านี่คือโปรโมชั่นสุดคุ้มเพราะใช้งานได้ตลอดชีวิต
ไม่รู้ทำไมถึงได้ทั้งรักทั้งหลงได้ขนาดนี้
ทั้งที่เขาก็ไม่ได้หวาน ไม่ได้อ้อน บางทีก็เหมือนมีเรื่องอยู่ในใจเยอะแยะมากมาย แต่บางทีก็เหมือนไม่ได้คิดอะไร ปล่อยมันผ่านไปง่ายๆ
คนที่แกล้งเข้มแข็ง ทั้งที่เหงา และไม่มั่นใจในตัวเองอย่างที่สุด
สำหรับพี่เจแล้ว ถ้ามองย้อนตั้งแต่ริหัดมองสาวสวย หนุ่มหน้าหวาน เมื่อพบเจอคนต้องตาต้องใจ ก็กลับบ้านไปพร่ำเพ้อว่านั่นคือรักแรกและจะเป็นรักสุดท้าย แต่ในเวลาไม่นานนักก็จะผ่านไป เพื่อที่จะบอกว่า พบคนที่คิดว่าคือรักแท้เข้าแล้ว แล้วก็มาจบที่การตอบตัวเองว่า ที่จริงแล้วมันไม่ใช่ความรักเลยสักนิด

ยิ่งนานวันยิ่งพบว่า ที่ต้องการคือมองหาคนที่พร้อมจะขึ้นเตียงไปด้วยกัน เสร็จกิจก็แยกย้าย ไม่ได้ต้องการความรัก แม้แต่ช่วงเวลาที่คุยกับรีนาโต้
มันก็แค่เจอคนคุยถูกคอ คนที่ “คิดว่า” สามารถขึ้นเตียงได้ แล้วพอไม่ได้ก็แค่นั้น ถึงจะรีนาโต้ก็เถอะ ก่อนหน้านี้ก็โกรธแค้นกันมากมาย จนไม่อยากมองหน้ากัน พอมาถึงเวลาที่ต่างคนต่างพบคนที่ใช่ ไอ้เรื่องที่เป็นสาเหตุให้โกรธกันก็กลายเป็นเรื่องไร้สาระทันที
ก็ไร้สาระมากจริง รู้ถึงไหนอายเขาถึงนั่น เกย์รุก 2 คนจูงมือกันเข้าห้องแล้วทะเลาะกันเพราะต่างก็ไม่มีใครยอมยกขา
เถียงกันจะเป็นจะตาย ถ้าฆ่าคนแล้วไม่ติดคุกคงทำไปแล้ว!

แล้วพอมาเจอคนนี้เข้าเป็นไง ไม่เห็นเขาจะอะไรมากมาย ก็เสนอหน้าไปทำความเข้าใจเรื่องราวของเขา สร้างความเข้าใจ สานสัมพันธ์อันดีกับคนรอบข้างของเขา
แล้วพอเขาบอกว่าไม่ ...เออ ไม่ก็ไม่ รอได้
ก่อนหน้านี้รอเป็นด้วยหรือนายเจเรมี่
ไม่มีทาง ไม่ก็เซบาย แค่นั้น!

ร้านกาแฟที่หน้าศูนย์ยังไม่เปิด แต่ยังมีเซเว่นใกล้ๆ พี่เจเลยจอดรถที่ลานจอดรถแล้วเดินมาเซเว่นซื้อหนังสือพิมพ์ ขณะที่ชินไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พอกลับขึ้นมาหนุ่มยูที่อยู่ในห้องสอนฟันดาบที่อยู่ติดกันถึงกับเลิกคิ้วด้วยความสงสัย
นี่ถ้าไม่ติดว่าเวลาที่ทำหน้าที่สอนต้องสวมมาดสุขุมนุ่มลึก คงความเข้มเข็งให้สมกับการเป็นนักดาบแล้วนะ หนุ่มยูจะเปิดประตูออกไปแซวซะเลยว่าวันนี้มาเฝ้าอะไรกันแต่เช้า
หันไปอีกที พี่เจก็หายไปแล้ว จนเที่ยงยูถึงได้เดินมากินข้าวที่ห้องทำงานของพี่ซินซิน โดยมีพี่ชินเดินตามมาติดๆ
“ทำไมไม่รอ” พี่ชินทำเสียงเข้มมาแต่ไกล
“อ้าว ผมคิดว่าจะออกไปกินข้างนอก” ก็เมื่อพักใหญ่ๆ เห็นพี่เจมานี่นา ก็คิดว่ามีนัดน่ะสิ
“เปล่า กินที่นี่แหละ”
“แล้วคนที่มาเฝ้าเมื่อเช้าล่ะ”
“ไปทำงาน เลิกงานถึงมาอีกที”
“เหรอ ทำไมเค้าไปๆมาๆแบบนั้นล่ะ”
พี่ชินไม่ตอบคำถาม พอดีกับที่พี่ซินซินเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับถุงอาหารกลางวัน ยูวิ่งไปรับของแล้วเอาไปใส่จานถึงได้เห็นนมสดตราหมีเป็นแพค ผูกโบว์สวยวางอยู่บนโต๊ะทำงานของพี่ซินซิน
“พี่ซินซิน จะเอาของขวัญไปให้ใคร”
“เปล่า มีนักเรียนว่ายน้ำเอามาให้น่ะ” พี่ซินซินบอกขณะที่เดินตามเข้ามา
“เอ๋อ....นักเรียนว่ายน้ำข้ามรุ่นจีบผู้จัดการประชาสัมพันธ์เหรอ” ยูแซว ก็นักเรียนว่ายน้ำที่นี่ อายุต่ำกว่า 15 ปีทั้งนั้น
“บ้าสิ เมื่อวาน เด็กขึ้นจากน้ำแล้วหนาวมาก ชั้นเลยให้ยืมผ้าเช็ดตัวไป วันนี้ น้าเขาเอามาคืนแล้วก็มีของมาด้วย”
“น้าหมง” ชินพูดเสียงเรียบๆ พี่สาวหันมาชี้นิ้วทันที
“เออ ใช่ เก่งนี่หว่าจำได้ด้วย”
ยูจัดอาหารไปทำปากเบี้ยวๆไปด้วย “ชื่อหมงเหรอ มีเพื่อนพี่รีคนนึงก็ชื่อหมงเหมือนกัน ชื่อนี้ไม่น่าโหลได้เลยเนอะ”
พี่ซินซินแค่ยิ้มหวานแล้วหันมาหาชิน “ทำไมชั้นไม่เห็นรถแกที่ลานจอดรถล่ะ”  
มาอีก 1 คำถาม
“ไม่ได้เอารถมา”
“อ้าว แล้วขนของขึ้นรถแท็กซี่เหรอ ชั้นไปส่งให้มั้ย”
“ไม่ต้อง”
เพราะพี่ชินไม่ได้อธิบายต่อ ยูก็เลยเงียบไปด้วย เพราะจะเดาได้ว่า พี่ชายไม่ได้บอกเรื่องพี่เจกับพี่สาว แล้วยิ่งพอย้อนมาคิดเรื่องตัวเอง
มันก็ยากจริงๆแหละที่จะบอกกับคนอื่นว่าเรากำลังคุยๆอยู่กับคนเพศเดียวกันเนี่ย
กับแม่ที่พอจะเห็นเวลาที่พี่รีมาส่ง แม่ก็มองอยู่ไม่ทักอะไรที่เป็นการชี้นำ แต่พ่อน่ะกลับกำชับเรื่องคำสอนและการสืบทอดวงศ์ตระกูล
เป็นหน้าที่ของชินและยู
พี่ชินเองก็รู้แต่ก็ดูเรื่อยๆ กับเรื่องของพี่เจ แต่สำหรับยูแล้วไอ้เรื่องความกังวลนี้มันจะมาก็แค่ตอนที่เจอพ่อตอนค่ำเท่านั้นแหละ ขึ้นห้องรับโทรศัพท์พี่รี เสียงพ่อก็จะค่อยๆ ห่างออกไปเรื่อยๆ

พี่ซินซินคุยเรื่องงานกับพี่ชิน เกี่ยวกับการส่งเด็กไปร่วมการแสดงและการแข่งขันกับสมาคม แต่พี่ชินเกี่ยงให้อาจารย์คิม ที่เป็นหัวหน้าครูเทควันโด้รับผิดชอบไป ขณะที่พี่ซินซินก็เห็นด้วยเพราะไม่อยากให้ชินไปเจอกับคนที่เคยมีเรื่องกัน และอาจมางานนี้

ยูหันไปมองหน้าพี่ชาย นึกคันปากอยากเล่าเรื่องที่เมื่อวันก่อน คนพวกนั้นมาที่โรงเรียน พี่ชายหันมามองแล้วถามตรงๆ
“เจอกับพวกมันเหรอ”
“อือ ผมซ้อมดาบเสร็จ กลับออกมาเจอกับพวกพี่โทระแถวลานลานจอดรถ ไอ้บีมฮึ่มๆใส่ อยากมีเรื่องเต็มแก่”

ยังไม่ทันพูดต่อประตูห้องทำงานพี่ซินซินก็เปิดออก พ่อพี่ชินที่เป็นผู้จัดการของศูนย์ก็เข้ามาในห้อง ชินกับยูหันไปสวัสดี แล้วต้องพักเรื่องที่คุยกันไว้ก่อน
พอพ่อพี่ชินมาหัวข้อก็เปลี่ยนไปเป็นเรื่องของเมเรที่จะมีเลี้ยงส่งก่อนเดินทางอีกครั้ง
“แกไปมั้ย”
ชินส่ายหน้าทันที พี่ซินซินเลยชี้นิ้ว
“พ่อไม่น่าถาม มันไม่ไปอยู่แล้ว”
“แกจะรำคาญอะไรเขานักหนาว้า คนเรามันก็มีข้อดีข้อเสีย เราต้องเลือกที่จะอยู่กับส่วนที่ดี มองข้ามส่วนเสียมันถึงจะไปกันรอด ทั้งทำงาน ทั้งส่วนตัวน่ะแหละ”

ชินไม่ได้ตอบอะไร นอกจากตักข้าวในจานใส่ปาก
พอพี่ชินเงียบหัวข้อก็กลับมาที่ตารางการทำงานของ 2 หนุ่ม ที่ยูจะเหลือวันเสาร์วันเดียว แต่ชินจะเหลือแค่เช้าวันอาทิตย์
ทั้งที่พี่ชินบอกเรื่องนี้มาตั้งหลายวันแล้ว แต่ยูก็ยังจ๋อย ได้แต่ก้มหน้ามองจานข้าว
มือขาวซีดขยี้ผมน้องเล็กเบาๆ “นายจะได้ไปเที่ยวไปพักผ่อนให้สมกับปิดเทอมเตรียมตัวเป็นเฟรชชี่ไง”
ยูเงยหน้าขึ้นยิ้มแห้งแล้ง “ผมว่าน่าจะเสนอฟรีค่าเรียน 3 เดือนให้เด็กคนที่ต้องย้ายคลาสนะ”
“3 เดือนเชียวเหรอ” ทั้งพ่อทั้งพี่ซินซินทำตาโต
“ก็เขาจะได้ไปเรียนว่ายน้ำหรือเทนนิสแทนไง”
ทีนี้พี่ซินซินเลยหัวเราะ “เออ ไอ้คนนี้ขนาดมันจ๋อยมันยังหัวการค้าได้”
มีเพียงชินที่ส่ายหน้า

กินข้าวเสร็จ ยูกับชินช่วยกันเก็บจานชามไปล้าง พ่อพี่ชินก็กลับออกไปก่อน พอกลับเข้ามายูก็เดินไปนอนเหยียดยาวที่โซฟาในห้องพัก  ขณะที่ชินจองโซฟาตัวเล็ก ยกขาวางพาดที่โต๊ะรับแขก
“วันนี้เมเรไม่มาหรือ”
“จะมาอะไรกันทุกวัน” ชินบอกเหนื่อยๆ
“แต่อาทิตย์หน้าแกก็มาแต่วันอาทิตย์วันเดียวแล้วสินะ” พี่ซินซินบอกขณะที่เปิดคอมพิวเตอร์ หยิบแฟ้มทำงานบนโต๊ะ

มีโทรศัพท์เข้าเครื่องของชิน เจ้าตัวแค่ขยับตัวมองหน้าจอ แล้วก็วางไว้บนโต๊ะปล่อยให้เสียงเงียบไปเอง
ยูชะโงกมองอยากรู้ว่าใครโทรมา พี่ชายก็กระแอมเตือน ยูถึงได้ถอยกลับมานอนเหมือนเดิม

“อะไร หวงน้องด้วย” พี่ซินซินแซว
ชินทำเสียงขัดใจ จนเมื่อใกล้หมดช่วงพัก โทรศัพท์เข้ามาอีกครั้ง ชินก็แค่หยิบมาถือไว้แต่ไม่กดรับ ขณะที่ลุกขึ้น ก้าวเดินออกมาจากห้อง
“ชิน แล้วอย่าลืมมาเอาของก่อนกลับนะ”
“อือ” ชินรับคำแล้วเดินนำออกไปก่อน
ยูที่เดินตามออกมาจนพ้นห้องถึงได้ถามขึ้น “พี่เจเหรอ”
“อือ ยูสำรวมด้วย” รับคำพร้อมเตือน เดินหลังตรง ดวงตามองนิ่งไปข้างหน้า สีหน้าเรียบเฉย
“พี่ไม่รับสายล่ะ เผื่อเขาโทรมาบอกว่ามารับพี่ไม่ได้”
ชินแค่ลดสายตาลงมองพื้น
เมื่อมาถึงหน้าห้องเรียน ก็ยิ้มแย้มทักทายนักเรียน เดินนำเข้าห้องฝึกไปตามปกติ

ก่อนบ่ายสามเล็กน้อยคนตัวโตตาสีเขียวเดินเข้ามาประจำที่พร้อมกับโน๊ตบุ๊ค มาถึงก็ส่งยิ้มทักทายแล้วหาโต๊ะว่างนั่งทำงานไปเรื่อย
จนกระทั่งสอนเสร็จ ยูรายงานผลการเรียนให้ผู้ปกครอง ก็พอดีกับที่ห้องเทควันโด้เปิดประตู ชินและอาจารย์คิมออกมาส่งนักเรียน
ยูค้อมตัวเมื่อเดินผ่านอาจารย์คิมไปที่ห้องล็อคเกอร์ อดไม่ได้ที่จะเหลียวไปมองประตู
พี่เจยังไม่มา

ยูเดินนำเข้าไปในห้องล็อคเกอร์แล้วหันมาหาพี่รีที่ตามเข้ามาด้วย
“เราแวะไปส่งพี่ชินที่คอนโดฯ ก่อนได้มั้ยฮะ พี่เขามีของ แต่ว่าพี่เจยังไม่มาเลย”
พี่รีพยักหน้ายิ้มๆ แล้วก้มลงหอมแก้ม
“อื้อ มีแต่เหงื่อ พี่รอตรงนี้แหละ”
ยูหยิบของใช้จากล็อคเกอร์แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปก่อน ชินถึงได้เพิ่งเดินเข้ามา พยักหน้าทักทายเพียงนิดเดียวแล้วหยิบของไปอาบน้ำอีกคน
คนตัวโตตาสีฟ้ากระหืดกระหอบเข้ามาในห้อง พี่รีรีบยกนิ้วแตะริมฝีปาก พอยูออกมาจากห้องน้ำ พี่รีก็รีบดันหลังยูไปแต่งตัว เหลือพี่เจรับหน้าคนที่อารมณ์ไม่ดีอยู่คนเดียว

ชินแค่มองคนที่รออยู่หน้าห้องน้ำ ถึงจะไม่มีรอยยิ้ม อาจเพราะมีอาจารย์คนอื่นอยู่ในห้องพักเหมือนกัน ก็เลยฟอร์มเคร่งตามความเคยชิน มือขาวซีดส่งตะกร้าสบู่ให้ ส่วนตัวเองก็เดินไปแต่งตัวที่ห้องด้านใน

========จบตอนที่ 18============

พบกันวันอาทิตย์นะครับ
ไจฟ์ครับ

ps.1 กด+ขอบคุณหน้านี้แล้วครับ
2 พอกดบวกแล้วถึงได้มาสังเกตุคะแนนของตัวเองที่ ปกติผมไม่ค่อยจะจำว่าผมมีคะแนนสะสมอยู่เท่าไหร่ แต่วันสองวันมานี้มันแปลกๆ สงสัยต้องลดการแสดงความเห็นในเรื่องของคนอื่นลงซะแล้ว 5555
3 ขอบคุณทุกความเห็นและทุกคำแนะนำครับ

[kakuro]

คนเรามันก็มีข้อดีข้อเสีย เราต้องเลือกที่จะอยู่กับส่วนที่ดี มองข้ามส่วนเสียมันถึงจะไปกันรอด ทั้งทำงาน ทั้งส่วนตัว
ขอบคุณไจฟ์ที
ชอบประโยคข้างบนจัง
เจอกันวันอาทิตย์เลยเหรอ

[Fanun]

  น้องไจฟ์
รอวันอาทิตย์

[@StaR@]

ชอบประโยคที่ชินพูดจังเลยแต่บางครั้งมันก็ทำได้ยาก
แต่ที่แน่ๆพี่เจโดนชินงอนชัวร์เลยพี่เจเอาเป็นว่าง้อดีๆน่ะ
 

[hahn]

อึมครึมอีกแล้วน้องชิน

[love2y]

หุหุ น้าหมงเริ่มรุกแล้ว ชอบซินซิน ^^
ว่าแต่....ทำไมชินไม่รับโทรศัพท์ล่ะ ไม่เข้าใจ?


ปล. คะแนนบวกลดลงเหรอคะ งั้นพี่บวกเพิ่มให้นะ ^^
แต่อย่าลดการแสดงความเห็นในเรื่องของคนอื่นเลยค่ะ
การแสดงความคิดก็เหมือนการให้กำลังใจ พูดคุย ทักทายกัน
อย่าไปคิดมากเรื่องคะแนนเลยค่า แต่ถ้าพี่เข้าใจผิดก็ขออภัยอย่างแรง

[คนริมคลอง]

น้องชินก็....นะเสมอต้นเสมอปลาย  อารมณ์ดีตอนเห็นแตงโมเนี่ย

พี่เจก็หาชุดนอนลายแตงโมมาใส่เลย เผื่อน้องชินสนใจจะกินแตงโมพันธ์เจเรมี่มั่ง

[puppyluv]

รอเค้ายังปากแข็ง
ใจอ่อนยวบหมดแล่ว
พี่เจเตรียมตัวรับโหมดมาคุได้

[MiSS-U]

ชินก็ยังเป็นชิน เชยชาแต่จริงๆแล้วอ่อนไหวอ่ะ
เรื่องครอบครัวของชินกะยูจะยอมรับง่ายๆเหรอ กลัวมาม่าจัง
รอมาต่อวันอาทิตย์ค่ะ

[indy❣zaka]

พี่ชินต้องไม่ขรึมตลอดเวก็ได้นะลูก :กอด1:

[jojobuffy]

รอๆๆๆๆ วันอาทิตย์นะ คุณไจฟ์


+1งับ


ชอบเมเรกะกึ่งๆรำคาญเมเร เข้าใจไหม แล้วปนความหมั่นไส้ด้วย 555+

[Whatever it is]

น่ารักทั้งสองคู่เลย  แต่สองหนุ่มนี่เจ้าชู้จิงน้า 

[rellachulla]

หนุ่มซึนตัวจริงนะ น้องชิน
+1 ค่า

[nn~~NN]

รอน้องชินใจอ่อน
พูดมั่งไรมั่งก็ได้เนาะ

เจอกันวันอาทิตย์ค่าาาาา   

[ZuuZuu]

พี่ชินขี้เก๊ก 55555
รอลุ้นคู่น้าหมงกับซินซินอยู่นะคะ

ปล.เรื่องคะแนนบวกอย่ากังวลเลยค่ะ ต่างคนต่างความคิด แสดงความเห็นไปเถอะนะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ ^^

[nongrak]

ชินพอไม่เห็นพี่เจมาตามเวลานัด รมณ์บ่จอยเลยนะ
ยูกับพี่รียังดีเหมือนเดิมแล้วได้หอมแก้มด้วย

+1 ให้นะค่ะ อย่าไปคิดมากเลย แล้วแต่ใจคนค่ะ

  เป็นกำลังใจให้คุณไจฟ์และทีค่ะ

[LoveBaBy]

ไปๆมาๆ ดูพี่ชินจะเป็นคนขี้งอน ขี้ใจน้อยนะเนี้ย อิอิ
มาดไม่ต้องเยอะก้อได้จ้า ปล่อยๆบ้าง เด๋วก้อเมื่อหน้าหรอก ฮ่าๆๆ
พี่เจ สู้ๆน๊า ^_^

น้องยูกะพี่รี คู่นี้หวานจริงจัง
ดูจะเข้าใจกันดีเกิ๊นนนนน ฮ่าๆๆ
อย่าได้พลาดขึ้นมาอีกนะพี่รี
อาจถึงกับตายได้ ก๊ากกกกกก

ขอบคุณ JIVE&TEA จ้า ไฟท์ติ้ง ^_^

[konnarak]

ชิน งอล  อิอิอิ

รี กะ ยู หวานๆๆๆ

[puppyluv]

ยู ยู ยู นักดาบของเรา
ยู ยู ยู

[Gohan]

น้องยูน่ารักที่สุด ชัดเจนและซื่อสัตย์กับความคิดของตัวเองแบบนี้ชอบจริงๆ เลย
ชินเองก็ดูผ่อนคลายขึ้นเยอะมาก พี่เจก็เย็นจริงนิ่งจริงจนน่าแปลกใจ ถึงตอนนี้ชักแอบลุ้นให้มีฉากหวานของชินกับพี่เจเร็วๆ ฮ่าๆๆ
ส่วนเจ้าหญิงเมเรก็ฮามากค่ะ แต่ละคำพูด แต่ละท่าทาง เด็กน้อยเอาแต่ใจจริงๆ แต่ก็ต้องขอบคุณเจ้าหญิงนะ ปริศนาเรื่องยูไขกระจ่างเลย
หาเจ้าชายให้สักคนก็ดีเหมือนกัน แต่ไม่เอาโหดนะ เลือกมามีเคืองและงอล (กร๊ากก ข่มขู่กันเห็นๆ)
ขอบคุณสองหนุ่มนะครับ 

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 19

ชินเดินนำพี่เจขึ้นไปที่ห้องทำงานของพี่ซินซิน มีเจ้าหน้าที่ของศูนย์อีกคนกำลังช่วยกันจัดชุดเครื่องเขียนเพื่อที่จะแจกให้กับนักเรียน
“พี่เจ นี่พี่ซินซิน พี่สาวผม” ชินแนะนำแล้วเดินไปหยิบตะกร้าผ้ากับเสื้อผ้าในไม้แขวนที่รีดเรียบกริบ
เป็นคำแนะนำเรียบๆ แต่พี่ซินซินถึงกับหยุดการทำงานที่แสนวุ่นวาย หันไปมองเจ้าหน้าที่คนที่กำลังช่วยจัดของอยู่ก็แค่ยิ้มเฉย
.....อ้อ...นี่แสดงว่ารู้ แต่ไม่มีใครเล่าเรื่องพี่เจให้พี่สาวอย่างชั้นฟังเลยสักคน รอให้น้องชายออกไปจากห้องก่อนเถอะ ได้มีการสอบปากคำเกิดขึ้นแน่

แค่ไปเอาของจากห้องพี่ซินซินแล้วก็เดินกลับออกมาที่รถ ยูกับพี่รียังคงยืนรออยู่
“เราจะไปดูหนังกัน พี่ไปมั้ย”
พี่เจ ปฏิเสธก่อน “งานพี่ยังไม่เสร็จเลย แวะมารับชินก่อน แล้วจะกลับไปใหม่”
ยูกับพี่รีพยักหน้ารับทราบ “งั้นผมไปนะฮะ”
หนุ่มยูยกมือสวัสดีพี่เจ กับพี่ชิน แล้วเดินไปขึ้นรถโฟร์วีล

ขณะที่ชินก็นิ่งเงียบมาจนถึงห้องพัก พอพี่เจเอาของมาวางให้ก็กลับออกไปใหม่ มาเร็วไปเร็วแสดงว่าโดดงานมารับสินะ
ชินแค่เก็บของเข้าตู้เสื้อผ้า แล้วมายืนขมวดคิ้วมองชุดนอนของพี่เจที่ยังวางพับไว้ แต่ชุดที่ใส่มาเมื่อวันก่อนไม่มีแล้ว

เข้าแถวซื้อตั๋วหนังเสร็จ พี่รีก็ถามตามลำดับขั้นตอน “เอาป๊อบคอร์นกับโค้กมั้ย”
ยูพยักหน้าแล้วย้ายมายืนต่อแถว
“ทำไมยูถึงเรียนดาบ”
“เพราะไม่มีใครเรียน” ยูหันมายิ้มจนดวงตาเป็นเส้นโค้ง “ในครอบครัวทางฝั่งพ่อผมเนี่ย เขาให้ทุกคนเล่นกีฬา แล้วก็ต้องฝึกศิลปะป้องกันตัวเพื่อฝึกวินัย แต่ไม่มีใครที่คิดจะเอาดีเรื่องสอน พอตอนที่คุณลุงจะทำศูนย์ พี่ชินที่เค้าเล่นเทคควันโด้อยู่แล้ว เขาก็เลยไปฝึกกับสมาคม สอบเลื่อนขั้น ไปแข่ง พี่คนอื่นๆ ก็มีเหมือนกัน แต่การสอนเด็กเอาเข้าจริงมันยุ่งยากกว่านั้น พอมาช่วยครูฝึกได้ไม่กี่ครั้งก็เลิก จนมาเหลือแต่ผมกับพี่ชิน ส่วนพี่ซินซินก็เปลี่ยนไปทำงานด้านประชาสัมพันธ์”
ยูเล่าไปเรื่อย ๆ จนถึงเวลาเข้าโรงหนัง ก็หยิบโทรศัพท์ออกมาปิดเสียง

ดูหนังจบเดินออกมาแวะร้านอาหาร ยูสั่งอาหารเสร็จก็เดินไปรอที่โต๊ะ
พี่รีถือถาดเครื่องดื่มเดินตามมา
“ปกติพี่หยุดวันไหนเหรอ”
“ปกติคือหยุดเสาร์อาทิตย์น่ะแหละ แต่ก็มีที่ไม่ปกติเกิดขึ้นเป็นระยะ ไปพบลูกค้า ไปอบรม ไปบริษัทแม่ที่เยอรมัน ไปดูงานที่อเมริกา”
“อ่า......” ยูลากเสียงยาวแล้วพยักหน้าหงึกหงัก
อาหารมาเสิร์ฟ พนักงานส่งยิ้มหวานให้ ยูก็ส่งยิ้มหวานกลับไป พูดคุยเรื่องหนังที่เพิ่งดูจบ อาหารผ่านไปยังไม่ทันหมดจาน สาวโต๊ะข้างๆ หันมามองบ่อยครั้งขึ้น แล้วกลายเป็นมามองกันตรงๆทั้งโต๊ะ จนยูต้องหันไปมอง แล้วมองเลยไปอีกหลายโต๊ะรอบตัว
ถึงได้พบว่า ยังมีโต๊ะคนเลยวัยทำงานทั้งหญิงและชายหลายคนมองมาพร้อมกับท่าทางซุบซิบ ยิ่งชายที่มีท่าทางอาวุโสที่สุดในกลุ่ม ยิ่งชัดเจนว่ารังเกียจ
มองผ่านไปที่โต๊ะกลุ่มนักศึกษาชายเกือบ 6 คนที่มองมา ยิ้มมุมปากดูถูก
ก่อนหน้านี้เวลาที่มากินข้าวกับพี่ชิน ท่าทางใกล้ชิดพูดจากันหวานแหววมากกว่านี้อีก กลับไม่เคยรู้สึกถึงท่าทีแบบนี้
หรือว่าเป็นเพราะบุคลิกสะอาดเนี๊ยบเกินพอดีของพี่รี ที่มันชัดเจนยิ่งกว่าชัดเจน
แต่เวลาอยู่ที่ศูนย์ หรือ ที่โรงเรียนเวลาที่พี่รีไปรับก็ถูกมอง  นับจำนวนสาบตาคนมองมากกว่านี้อีกหลายเท่า กลับไม่เคยรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกแบบนี้
ต่อให้เป็นพี่โทระกับแก๊งค์ของเขาตอนที่เจอกันที่โรงเรียนก็ไม่ให้ความรู้สึกแบบนี้
ยูกลืนน้ำลายหนืดๆลงคอ

“ยูครับ” เสียงเรียกนุ่มๆ จากคนที่นั่งตรงข้ามดึงสติกลับมา  “อย่ามอง”
“แต่มันยาก”
“พี่เข้าใจ” พี่รีพยักหน้า “งั้นก็รีบกิน เราจะได้ไป”
ยูก้มหน้าพูดกับข้าวในจาน “พี่รีเจอแบบนี้เสมอหรือฮะ”
หนุ่มตาสีเขียวพยักหน้ารับ “ยิ่งกว่านี้ก็เคยเจอมาแล้ว นี่พวกเขาแค่มองแล้วก็ซุบซิบเรื่องเล็กมาก”
“แล้วมากกว่านี้ เป็นยังไงฮะ”
“มีตั้งแต่ตะโกนใส่หน้า ไล่ออกจากร้าน คนที่ออกสาวมากๆบางคนโดนจับกดโถส้มก็มี...อ่า..อันนี้ไม่ควรเล่าตอนกินข้าว”
ยูงึมงัม “ผมรู้เรื่องของคนที่เกลียดเกย์มากๆ ดูในหนังก็มีแบบที่พ้นสเปรย์ใส่รถ แต่ผมกลัวที่สุดก็คือ.....”
“พ่อแม่จะรับไม่ได้”
หนุ่มหน้าใสพยักหน้ารับ “ฮะ”
“งั้นที่ยูควรสนใจมากที่สุดก็คือความเห็นและสายตาของพ่อกับแม่ถูกมั้ย ไม่ใช่ความเห็นหรือสายตาของคนในร้านนี้”
“แล้วพ่อแม่ของพี่รีว่าไงฮะ”
พี่รียิ้มเหยียดที่มุมปาก ดวงตาสีเขียวกลายเป็นสีหม่น “พี่คือความผิดพลาดในชีวิตของพวกเขา”

ยูก้มหน้าลงมองจากข้าว
พ่อของยูอาจไม่อยากให้ลูกชายมีคนรักเป็นผู้ชายเหมือนกัน แต่พ่อไม่เคยพูดอะไรที่มันทำร้ายลูกได้ขนาดนี้
ท่าทีที่ซึมหนักกว่าเดิม ทำให้พี่รีชวนคุยต่อ

“ที่โรงเรียน มีแบบที่ไม่ชอบตุ๊ด ไม่ชอบเกย์หรือเปล่า”
“มีพวกเด็กผู้ชายที่ไม่ชอบตุ๊ดเหมือนกัน แต่ก็ไม่เคยเห็นแบบที่ทำหน้าตาแบบ...นี้ใส่ ผมออกสาวมากหรือไง”
“ไม่เลยสักนิด ยูเป็นแค่เด็กผู้ชายซนๆธรรมดา”
“แล้วทำไมเขาถึงมองผมแบบนั้น”
พี่รีเอื้อมมือไปขยี้ผมนุ่ม “ไปเดินเล่นกัน ยูชอบอะไรนะ กระเป๋าเหรอ”
“ก็ชอบทั้งนั้นแหละ กระเป๋า รองเท้า นาฬิกา พี่ชินรูดบัตรมันส์ไปเลย”

ยูฝืนยิ้มแล้วลุกขึ้นตาม เมื่อก้าวออกจากร้าน หนุ่มตัวเล็กอดไม่ได้ที่จะหันไปมองคนในร้านอีกครั้ง
ตอนที่ไม่สนใจ ไม่มอง ยังไงก็ไม่สนใจ ไม่มอง แต่พอสนใจ พอมองขึ้นมาสักครั้งมันก็จะเห็นอยู่ตลอดเวลา
ยูเดินก้มหน้าจนพี่รีต้องโอบไหล่ไว้

“ยูไม่ได้เป็นอาชญากร ก้มหน้าทำไม”
“ไม่รู้เหมือนกัน ผมไม่ชอบคนมองแบบนี้เลย”
“คนมองก็เพราะยูน่ารักไง แล้วมาเดินกับคนหล่อ เขาก็เลยตัดสินใจยากว่า จะจีบคนน่ารักหรือคนหล่อ”
คนที่ก้มหน้าไม่มั่นใจ เงยหน้าขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
“พี่อ่ะ”
เดินเข้าร้านเครื่องหนัง ได้กระเป๋าใบใหม่อีกใบอย่างที่พี่รีบอกไว้แล้วก็ชวนกันกลับ เดินออกมาลานจอดรถ สวนกับสาวประเภท 2 ร่างสูงกระโปรงสั้นอวดขาเรียวยาว ส่งยิ้มทักทายพี่รี ขณะที่โบกมือให้ยูแล้วเดินเข้าไปด้านในห้างสรรพสินค้า
ดวงตาไม่ได้มองตรงไปข้างหน้าหรือมีท่าทางเริด เชิด ไม่แคร์ หากแต่เป็นธรรมชาติ สุดแสนจะธรรมดา เหมือนกับพี่รีที่เฝ้ามองเงียบๆอยู่ข้างๆนี่แหละ คนมองก็มอง ไม่เห็นเขาจะเดินก้มหน้าเหมือนยูสักนิด
“เดี๋ยวนะฮะพี่”

ยูขออนุญาตแล้วกดโทรศัพท์หาพี่ชิน “พี่อยู่ห้องหรือเปล่า ผมไปหาได้มะ”
หันมาหาพี่รีอีกที “พี่ฮะ ผมรบกวนส่งผมที่คอนโดฯ พี่ชินให้หน่อย”
พี่รีพยักหน้า “ให้พี่ขึ้นไปด้วยมั้ย”
“ไม่เป็นไรฮะ พี่ส่งผมก็พอ เดี๋ยวสัก 2 ทุ่มให้พี่ชินไปส่งผมก็ได้”
“ยูครับ”
....ยอมรับกันตรงๆ เหมือนนิสัยของยู เด็กหนุ่มคนที่กำลังเทียวไล้เทียวขื่ออยู่ตอนนี้เลยว่า นายรีนาโต้คนนี้กำลังใจเสีย....หวั่นไหวไม่มั่นใจ........
บอกตัวเองว่ายูยังเด็ก เราเป็นผู้ใหญ่ต้องไม่กดดัน ให้เวลาเขาได้คิด และแน่นอนทุกคนย่อมมีทางเลือก

ยูกดออดหน้าห้องพี่ชินก็เปิดให้ รับประเป๋าเป้หลังไปวาง
“เป็นอะไร”
พี่ชินเปลี่ยนเป็นเดินนำไปที่ครัว เปิดกระป๋องน้ำอัดลมส่งให้น้อง
แว่บหนึ่งที่ยูมองเห็นสิ่งของในตู้เย็น มันเยอะอย่างที่ไม่เคยพบเคยเห็นมาก่อน แต่พอมองไปรอบห้อง มันก็ดูปกติดีนี่หว่า
“ผมไปกินข้าวกับพี่รีแล้วมีคนมอง”
“คนเขามีตาเขาก็มอง”
“เขาพูดซุบซิบกัน”
“เรื่องปกติ นายเคยสนด้วยเหรอ”
“ก่อนหน้านี้ไม่เคยสน แต่ไม่รู้สิ พอวันนี้ผมเห็นแล้วคิด มันก็หยุดความรู้สึกอัดอัด ทำอะไรไม่ถูกไม่ได้เลย คิดอะไรไม่รู้ในสิ่งที่ไม่เคยคิด ไม่อยากพูดทั้งหมดให้พี่รีฟังเดี๋ยวเขารำคาญ ปรึกษาแม่ก็ไม่ได้เดี๋ยวเขาหัวใจวายเลยมาหาพี่เนี่ยแหละ”
“แล้วพี่รีว่ายังไง”
“เท่าที่เขาเห็นผมจิตตกน่ะนะ เขาก็บอกว่า ที่จริงแล้วคนที่ผมควรสนคือใคร”
“ใครล่ะ”
“พ่อกับแม่”
“ก็ถูกแล้ว”
“ถ้าผมกลับไปถามแม่ ว่าผมจะคบกับพี่รี แล้วแม่บอกว่าไม่ให้คบ แล้วผมไปบอกพี่รี พี่ว่ามันปัญญาอ่อนไปมั้ย”
“มาก เพราะมันแสดงว่าแกไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลย แล้วไปกินไปเที่ยวกับเขาได้ตั้งนาน”
“พี่กับผมก็โดนสอนเรื่องภาระของลูกผู้ชายมาเหมือนกัน ลูกผู้ชายต้องเข้มแข็ง เก็บงำความรู้สึก ไม่หวั่นไหว สืบทอดวงศ์ตระกูล แต่ทำไมพี่ดูชิวๆล่ะ”
“ก็ชั้นไม่ได้บังคับมัน”
“ผมก็ไม่บังคับนะ ตอนไม่เจอพ่ออ่ะ ผมลืมไปแล้วด้วยซ้ำ”
พี่ชินพยักหน้าเข้าใจ

ยูยกกระป๋องเครื่องดื่มขึ้นจิบ “ทีนี้พอเห็นสายตาของคนอื่น ผมก็กลับมาคิดไปว่าผมคิดอะไรกับเขาหรือเปล่า เวลาคุยกันอยู่ด้วยกันก็มีความสุขดีนะพี่ นึกถึงก็อารมณ์ดี ตอนที่เจอกันที่ศูนย์คนมองก็จริง แต่ก็เออไม่คิด….”

....เวลาที่คุยกันรู้สึกดี แต่ความรู้สึกดีนั้น มันหายไปเมื่อมีคนอื่นแสดงท่าทางรังเกียจงั้นหรือ....

“ทีนี้พอมันเริ่มคิด มันก็ไปเรื่อยก็เกิดสงสัยขึ้นมา ว่าผมคบเค้าตามแฟชั่นหรือเปล่า ทำไมผมถึงเปลี่ยนใจง่ายนัก ตอนที่จับได้ว่าเขาไปมีอะไรกับคนอื่นผมลงโทษเค้า แล้วทั้งที่เค้ายอมรับผิดแล้วก็ยังคงยืนยันที่จะคบกันต่อ แต่กับตัวผมเองแค่พอมาเจอสายตาคนอื่นผมก็คิดชิ่งเขาเลย”

จุดเริ่มต้นของความลังเล มันเกิดจากรอยจูบที่คอพี่รีงั้นหรือ....

“คิดดีๆว่า นายเปลี่ยนใจหรือเปล่า”
ยูนิ่งคิดแล้วส่ายหน้า “เปล่า ผม...ยังชอบเวลาที่คุยกับเขา แต่ว่าสายตาที่คนอื่นมองน่ะมัน.....”
“นายฟังในสิ่งที่ตัวเองกำลังพูดอยู่หรือเปล่า”
“ห๊ะ” ยูกะพริบตางง
“ทุกคำมันคือ คนอื่นคิด คนอื่นมอง แล้วตัวนายเองก็กลับมาตั้งคำถามอยู่ตลอดเวลาว่าใช่ ไม่ใช่ การหาคำตอบมันจำเป็นเร่งด่วนขนาดนั้นเลยหรือ”
ยูถอนหายใจแรงๆ จ้องมองมุมโต๊ะ

พี่ชายถามช้าๆ “นายตั้งคำถามเพื่ออะไร”

ยังไม่มีคำตอบจากน้องชาย
“ชั้นบอกนายได้แค่ว่าความรักต้องใช้เวลา นายเป็นคนชัดเจนมันก็ดี แต่การกดดันเร่งรัดตัวเองเพื่อหาคำตอบแบบนี้มันเท่ากับปิดหัวใจตัวเอง”
ยูนิ่งคิดตามพี่ชาย
“จะรักต่างเพศหรือเพศเดียวกัน ถ้าคนจะบอกว่าไม่เหมาะสม มันก็พูดได้ทั้งนั้นแหละ นายคิดว่าถ้าวันนี้นายพาเด็กผู้หญิงเข้าบ้านกับผู้ชายอายุ 25 เข้าบ้านพ่อกับแม่จะตกใจต่างกันมั้ย”
“มาก” ยูบอกแล้วหัวเราะหึหะ
“มันก็จริง” พี่ชายพลอยยิ้มตามไปด้วย

“แต่กับพี่รี ถ้าเกิดวันหนึ่งพ่อแม่บอกให้เลิกคบกับเขา ผมก็ต้องเลิกกับเขาอยู่ดี”
พี่ชายถึงกับถอนหายใจยาว จนน้องชายมองหน้า “ผมงี่เง่ามากเลยใช่มะ”
“เออ”
“ก็....”
“นายไม่ได้อกหัก แต่นายกำลังทำตัวเหมือนคนอกหัก”
ยูหน้าจ๋อยสนิท
“เหมือนจริงๆ รู้สึกเหมือนโดนพิพากษาว่ากำลังทำเรื่องเสื่อมทรามเลวร้าย พาลนึกไปถึงเรื่องที่ผมไม่สนใจอย่างไอ้พวกคนที่มันเกลียดตุ๊ด เกลียดกระเทยแล้วมันไปแกล้งเค้าอ่ะ”
“นายเคยไปร่วมแกล้งด้วยหรือเปล่าล่ะ”
ยูส่ายหน้าเร็วจนหัวแทบหลุด “ผมก็เลือดนักสู้นะ สู้กันซึ่งหน้า ไม่ชอบก็อย่าไปยุ่งด้วย แต่กับเพศที่ 3 4 5 ผมไม่อะไรกับเขาอยู่แล้ว”
พี่ชินใช้นิ้วเคาะโต๊ะ “ชั้นว่าที่นายกำลังกดดันตัวเองเพื่อที่จะหาคำตอบเนี่ยมันอาจเป็นนิสัยของนายด้วยที่ใช่ก็ใช่ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ ตรงไปตรงมา แต่เรื่องความรักน่ะมันต้องดูกันนานๆ กว่าจะแน่ใจ”
“งั้น....พี่รักพี่เจป่ะ”
คำตอบคือรอยยิ้ม กับการเอาตัวพิงพนักเก้าอี้
“โห ผมไม่ใช่นักอ่านภาษากาย แบบนี้อ่ะ มันแปลว่าอะไร”
“แปลว่า ใช่ก็ใช่ ไม่ใช่ก็ไม่ใช่ ไม่กดดันตัวเองไง”
“อะไรน่ะ เกิดอะไรขึ้นกับพี่ชายผมเนี่ย”
“มันก็แค่เช้าวันหนึ่งชั้นตื่นนอนขึ้นมาแล้วชั้นก็หลงลืมบางประโยคที่บอกตัวเองอยู่ทุกวันไปซะเฉยๆ”

.......ประโยคที่บอกว่าชินรักยู.........

“พอลืมประโยคนั้นไปแล้ว ชั้นก็ปล่อยให้มันหายไป”

ยูถอนหายใจยาวๆ พี่ชายเลยชงกลับเข้าเรื่องของน้องชายต่อ “นายพบกับเค้าแค่กี่ครั้ง ได้คุยกันทุกวันก็จริง แต่มันก็มีเรื่องที่ต้องศึกษากันอีกมากมาย ครอบครัวเขา ครอบครัวเรา อย่าเพิ่งรีบตัดสินใจอะไรที่มันทำให้เราต้องเสียใจในภายหลัง เว้นแต่เป็นเซ็กซ์เฟรนด์ ที่ไม่ต้องสนใจอะไรเลย”
“เหอะ ผมถูกเลี้ยงมาให้เป็นคนไม่รับผิดชอบอะไรแบบนั้นหรือไง”
ชินยิ้มเฉยๆเป็นคำตอบ
น้องชายพลอยอมยิ้มตาม “เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ก่อนนี้หวงผมไม่ให้ยุ่งกับพี่รีไม่ใช่เหรอ”

“ก็ยังหวงอยู่” พี่ชายยอมรับตามตรง “แต่คน 2 คนอยู่ด้วยกัน มันก็ต้องเป็นเรื่องของคน 2 คนที่ต้องตัดสินใจ แกเองก็ยังต้องทำอะไรอีกหลายอย่างเรื่องเรียนมหาลัยอีก ชั้นไม่รู้เรื่องทฤษฎีความรักอะไรหรอกนะ รู้แต่ว่า ถ้าใช่มันก็ใช่ ไล่ยังไงก็ไม่ไป แต่ถ้าไม่ใช่ ให้รั้งไว้เอาโซ่ล่ามมันก็ไป”
ยูหันมองนอกหน้าต่าง “วินาทีนี้ ผมรู้สึกว่าผมเด็กมาก แล้วก็ไม่อยากให้เขาเสียเวลากับเด็กๆอย่างผม”
“ประโยคแบบนี้มันออกไปเชิงลบมากกว่าบวกนะเนี่ย”
“ผมเคยบอกเขาด้วย เขาก็บอกว่าขอโอกาส”
“มันก็ใช่อีกน่ะแหละ หรือนายแค่อยากคบกันขำๆ”
“ไม่อ่ะ มันเป็นการดูถูกตัวเอง”
“เป็นคำตอบผิดวิสัยเด็กมัธยมมาก”
“แล้วอย่างกับเด็กมหาลัยไม่คิดอย่างเดียวกัน ถ้าสักแต่ว่าใครก็ได้ที่เดินเข้ามาชวนไปดูหนังแล้วทึกทักว่าเป็นแฟนกันผมว่าห้องนี้ต้องกลายเป็นฮาเร็ม”
พี่ชินพยักหน้า หันไปมองนาฬิกาแล้วคว้ากุญแจรถ
“ผมเข้าห้องน้ำแป๊บนะ” ยูบอกแล้วรีบวิ่งไปห้องน้ำ
แปรงสีฟัน 2 ด้ามในแก้วใสหน้ากระจกห้องน้ำทำเอาน้องชายยิ้มแก้มแทบแตก
....นี่เอง สาเหตุที่พี่ชายเปลี่ยนไป....
น้องชายที่เดินยิ้มแป้นออกมาจากห้องน้ำทำให้พี่ชายต้องยักคิ้วเก้อๆ กอดคอเดินออกมาจากห้อง
“ไปเรื่อยๆใช่มะ”
“อือ ชัดเจนน่ะดี แต่ก็ต้องดูกันไปนานๆ”
“พี่เชื่อมะ ผมนะจิตตกขนาดที่ว่า พี่รีต้องมีเมียมีลูกอยู่แล้วแหงๆ”
“เฮ่ย บ้า”
“จริงนะพี่ ขนาดเขาเคยบอกว่าตรวจสอบเช็คได้หมดโทรศัพท์ อินเตอร์เน็ต ที่ทำงาน แต่พอเริ่มคิดมันก็คิดไหลไปเรื่อยเลยทีนี้ ชักฟุ้งซ่านจัด เลยมาคุยกับพี่ดีกว่า”
“ขอบใจที่นึกถึงกันแล้วมาคุย”
“แล้วพี่ล่ะ ตัดสินใจเรื่องพี่เจยังไง”
“ไปเรื่อยๆ มันก็มีบางเวลาเหมือนกันที่ชั้นคิดว่า ที่ยอมให้เขาเข้าห้องได้ เพราะชั้นกำลังเบื่อที่จะอยู่คนเดียวหรือเปล่า”
“พี่ไม่มั่นใจเป็นด้วยเหรอ”
“อะไรวะ ชั้นก็คนนะโว้ย” พี่ชายหันมาโวย
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะ เห็นนิ่งๆเฉยๆ”
“นิ่งๆ เฉยๆ ไม่ได้แปลว่าไม่คิด”
“ผมคิดว่าพี่แค่ระวังตัวไม่ให้มีเรื่องเหมือนคราวไอ้โทระ”
คราวนี้พี่ชินนิ่งเงียบ ดวงตามองตรงไปข้างหน้า จนน้องชายต้องพูดต่อ
“เพราะพี่เอาแต่เงียบ มันมาหาเรื่องจนพี่ต้องออกจากการแข่งขัน ตามไปหาเรื่องถึงโรงพยาบาล พี่ก็ยังปล่อยมันไป ทุกคนก็เลยคิดว่าพี่ไปมีอะไรกับแฟนไอ้โทระมันจริงๆ”
ชินยังคงนิ่งเฉย
“พี่ชิน”
“ลูกผู้ชายไม่กินที่ลับไขในที่แจ้ง ใช่หรือไม่ ไม่ใช่เรื่องที่เราต้องตอบ แล้วที่สำคัญมันก็ผ่านไปแล้ว”
“อย่างกับมันปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปงั้นแหละ”
“เดี๋ยวมันก็ผ่านไป เชื่อเถอะยู เรื่องของพี่กับไอ้โทระ เดี๋ยวมันก็ผ่านไป อย่าสนใจให้มันเป็นเรื่องใหญ่เลย นายมีเรื่องใหญ่กว่านั้นที่ต้องทำ”
“อะไร”
“ทำชีวิตของนายให้ดี”
มีโทรศัพท์เข้ามา พี่ชินปล่อยให้ดังได้สักครึ่งเพลงก็กดรับสาย
“ครับ ผมมาส่งน้อง ครับ”
แล้วก็กดวางสายไป
“พี่เจกลับมาแล้วเหรอ”
“อือ”
ยูพยักหน้าหงึกหงัก “เข้าห้องแล้วไม่เจอคิดว่าพี่หนีเที่ยวกลางคืนหรือไง”
“เขาไม่มีการ์ด”
“เฮ้ย อะไร ให้ๆไปเหอะ ขนาดแปรงสีฟันคู่กันแล้วเนี่ยนะ”
“เขาเป็นเจ้าของคอนโดนั่น จะเอาการ์ดสักกี่อันก็ได้”
“แล้วมันเหมือนกับพี่ส่งให้ตรงไหน”
ชินนิ่งเงียบ จอดรถส่งน้องชายที่หน้าบ้านแล้วย้ำอีกครั้ง
“ใจเย็นน้องชาย พี่รีเขาก็รู้ตัวว่าจีบเด็กอยู่ เขาต้องรอได้อยู่แล้ว นายต่างหากที่ต้องสร้างภูมิคุ้มกัน”
“สายตากับท่าทางซุบซิบแบบนั้นน่ะเหรอ”
“อือ”
พี่ชายรับคำแล้วออกรถกลับมาที่คอนโดฯ

=*=* จบตอนที่ 19 =*=*

วันหนึ่งที่ผมกำลังขับรถอยู่ เปิดวิทยุฟังรายการสนทนา มีผู้ฟังหลายคนโทรฯเข้ามาคุยกับผู้ดำเนินรายการ มีอยู่คนถามคำถามเกี่ยวกับการทำงานของเจ้าหน้าที่ทางด่วน ผู้ดำเนินรายการถามว่า คุณตั้งคำถามนี้เพื่ออะไร เกิดคิดได้ว่า เออจริง คำถามนี้เพื่ออะไร เพื่อตำหนิ เพื่อชม ถามไปเรื่อยๆ ทุกคำถามล้วนมีเจตนาของผู้ถามแทรกอยู่ทั้งนั้น
งั้นผมไม่ถาม แต่รบกวนว่า คิดเห็นอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ โปรดบอกกัน เพราะผมยังไม่เก่ง
ส่วนรีพี่ปา่นเนี่ย มีเด็กไปสปอล์ยมาแหง 555555
ขอบคุณทุกความเห็นและการติดตามครับ
ไจฟ์ครับ

V
V
V
ตื่นเช้ากันดีจริง หรือว่ายังไม่ได้นอนเนี่ย
v
v
v

[samsoon@doll]

ขยันมากค่ะ ขอแปะไว้ก่อน ฮิฮิ

*************************


น้องยูอิดมากไปได้ แต่ก็นะถ้าคนที่ยังเด็กไม่ประสากับเรื่องพวกนี้มันก็ต้องคิดมากไปกับเรื่องพวกนี้อยู่แล้วหละ  สู้ๆเหมือนเจ๊สาวสองคนนั้นสิ สวยๆเชิดๆมองไปข้างหน้า ส่วนตัวเอง บางครั้งเวลาไปไหนคนก็ชอบมองนะ ิย่งถ้าไปแถวต่างจังหวัดเวลากลับบ้านนอกเนี้ย คนชอบมากกันแล้วพวกชะนีเนี้ยชอบซุบซิบบางทีอยากจะหันไปด่าเสียจริงๆ 



ปล.เค้าว่า นายเอกของไจฟ์มีรูปแบบคล้ายๆกันเนอะ แต่น่ารักดีนะ 

[kakuro]

เข้าแถวซื้อตั๋วหนังเสร็จ พี่เจก็ถามตามลำดับขั้นตอน “เอาป๊อบคอร์นกับโค้กมั้ย
พี่รีไม่ใช่พี่เจเนอะ
ขอบคุณไจฟ์ที
ตอนนี้มีสาระมาก
ความจริงในสังคมที่เราต้องอยู่กับมันให้ได้
+1แทนคำขอบคุณ

[roseen]

 

[คนริมคลอง]

อยากบอกน้องยู ว่า มันเป็นเรื่องธรรมดาของสัตว์โลก...อย่าได้ไปสนใจ

[LoveBaBy]

มาทำคะแนนกะน้องยูก่อนออกไปข้างนอก ก๊ากกกกกกกกกกกกกกก

******************************

ใครมาทำน้องยูเค้าจิตตก เด๋วเหนี่ยวเรย ฮ่าๆๆๆ
(ให้พี่รี กะพี่ชิน ไปเหนี่ยวนะ ฮ่าๆๆๆ)

ชอบคำแนะนำพี่ชินอ่า "ถ้าใช่ก้อใช่" โดนนนนนนน
ฮั่นแน่ พี่ชิน ลืมบางประโยค เพราะยอมรับใครบ้างคนแล้วช่ายมะ อิอิ

ชอบอีกทีตรงยิ้มแก้มแตกนี่แระ
เพราะชอบอาการนี้ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ

น้องยู fighting!

ขอบคุณน้องชายจ้า ^_^

ปล.พี่ปานใบ้ด้วยนะคะ อิอิ

[MiSS-U]

น้องยังเด็กมาก ทั้งความคิดจิตใจยังไม่มั่นคง
แต่อย่างชินว่าต้องใช้เวลา
เอาใจช่วยทั้ง4คนเลย

[@StaR@]

น้องยูอย่าไปสนใจคนอื่นที่มองแบบนั้นเลย
อย่างที่พี่รีกับพี่ชินบอกนั้นแหละสนใจคนที่เรา
ควรให้ความสนใจดีกว่าเพราะถ้ามัวกังวล
เรื่องคนที่มองแบบนั้นเราจะเครียดมากๆจริงๆ