หัวข้อ: "I will make You smile"

[Whatever it is]

พี่เจทำเนียน คุยไปคุยมาไหงลงเอยยังงี้เนี่ยยยยยยย 

[Gohan]

แหม พี่เจ วิธีรักษาไข้ใจชินนี่มัน  
คู่นี้บทจะหวาน ก็หวานกันบ๊อยบ่อย ทีบทหวานของน้องยูล่ะตัดฉับ กร๊ากกกก

ตัวโกงของป๋านี่ท่าจะร้ายมากนะ ถึงกับต้องใช้ 2 มือปราบ
555 แต่สปอยล์ซะอยากอ่านเร็วๆ เลยว่าเจอจัดหนักจัดเต็มแล้วจะหมดฟอร์มแบบไหน

ขอบคุณสองหนุ่มนะครับ

[indy❣zaka]

คู่สองพี่ ร้อนแรงเกินหน้าเกินตา 

 

[konnarak]

แหมๆๆ  พีเจหน้าที่นี้ ไม่ขาดตกบกพร่องเลยนะ  


 

[tuek]

ชอบวิธีที่พี่เจรักษาให้ชินจังเลย
+ 1 นะคะ

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่ 26

รู้ว่าชินอยู่ตามลำพังแบบนี้มาได้ตั้งนาน เจอกับเรื่องร้ายเรื่องดีตัดสินใจด้วยตัวเอง แต่พอยิ่งใกล้วันที่จะไปสิงคโปร์คราวนี้ทำไมมันถึงได้กังวลมากมายจนอยู่ไม่สุข
ก็ถึงขนาดที่แจ้งกับยามที่คอนโดฯไว้ว่าให้ช่วยดูแลเจ้าของรถบีเอ็มสีขาวคันนั้นให้มากเป็นพิเศษกว่าใครในคอนโดฯ
เที่ยงของวันก่อนที่จะออกเดินทาง คนตัวโตตาสีฟ้าก็อดไม่ได้ที่จะขับรถเข้าไปวนเล่นอยู่ในมหาวิทยาลัย แล้วก็เดินเล่นอยู่แถวคณะวิทย์
มองซ้ายมองขวา ไม่บอกเขาก่อนว่าจะมา แล้วมันจะเจอกันมั้ยเนี่ย กดโทรศัพท์หาเถอะ แน่นอนว่าเขาไม่รับก็เลยส่งข้อความไปบอกว่า มารออยู่ที่ใต้ถุนตึก ใส่ข้อความเกินจริงไปอีกเล็กน้อยว่า พี่ไม่ค่อยสบาย....
ในอีกไม่ถึง 5 นาทีถัดมา คนผมสีอ่อนก็เดินออกมาจากลิฟท์ หน้าตาเครียดๆ มองเห็นจากระยะไกล
พี่เจรีบก้าวเข้าไปหา “ชิน”
ชินยิ่งขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม เดินมาหยุดนิ่งข้างหน้า
“เป็นอะไร”
“ก็...ไม่รู้สิพี่ไม่ค่อยสบายยังไงไม่รู้”
“เป็นอะไร กินกาแฟมากไปหรือเปล่า”
“ไม่รู้”
ชินเอียงคอ หันไปมองรอบๆ
ปกติเวลายูมาคอยก็เป็นจุดรวมสายตาอยู่แล้ว พอเป็นคนนี้มันเหมือนกับว่า ทั้งหญิงชาย อาจารย์ไปจนถึงนักการภารโรงจะพากันให้ความสนใจเป็นพิเศษ
ชินหันกลับมามองตรงๆ “ไปหาหมอมั้ย”
“ไม่ๆ”
“แล้วเป็นอะไร เมื่อเช้าก็ดีๆอยู่ไม่ใช่หรือไง”
“ก็เออ...” แบบอ้อนนิดนะ “เนี่ย หัวใจพี่มันเต้นแปลกๆอ่ะ ไปกินข้าวกันเหอะ”
สงสัยจะหักมุกแรงไปนิด ชินถึงกับหน้าเหวอ “ไอ้บ้า ผมก็คิดว่าพี่เป็นอะไร ไปนั่งรอเลย”
ไม่รู้หรือไงว่า คนกำลังคุยงานอยู่กับอาจารย์ ได้รับข้อความแล้วถึงไม่ได้เปิดอ่าน  แต่ก็ทันทีที่เปิดอ่านอีกน่ะแหละที่รีบยกมือขออนุญาตออกมาจากห้อง
“เดี๋ยวบ่ายพี่มีประชุม แล้วต้องรีบเคลียร์งานไปสิงคโปร์อีกนะ ไปกินข้าวกับพี่ก่อนเหอะ”
เอาวะ ใครอยากมองก็มองไป พี่เจขอเล่นหนังสดใต้ถุนตึกคณะวิทย์หน่อยเหอะ
“ชิน เราเอาหนังสือมาให้แล้ว”
สาวๆ หนุ่มๆ กลุ่มหนึ่งออกมาจากลิฟท์ หญิงสาวคนที่ส่งหนังสือให้ชิน มีดวงตาเรียวซอยผมสั้น
....คนนี้แหละที่พี่เจบันทึกทุกรายละเอียดใส่สมอง...
“สวัสดีค่ะ หนูชื่อนี”
พี่เจอ้าปากกว้าง “อ๋อ....น้องนีแฟนชินนี่เอง”
“เฮ้ย!” ชินร้องเสียงดัง
เพื่อนกลุ่มใหญ่ของชินพากันหัวเราะร่วน แต่คนที่ถูกทักถึงกับหน้าเหวอตาม
“เย๋ย ไม่ใช่ค่ะพี่ หนูเป็นประธานเอฟซีเจ้าชายชิน”
“ไปกันใหญ่แล้ว” ชินบ่นเสียงดังให้ได้ยิน ทีนี้ทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบเพราะรู้ว่าองค์เจ้าชายกำลังเข้าสิง
“ไปกินข้าวกัน” พี่เจชวนหมดทั้งกลุ่ม
วุ่นวายกันขนาดนี้ เจ้าชายเขาคงจะไปหรอกนะ
ชินหันหลังกลับ เดินไปอีกทาง
“ชิน” พี่เจร้องเรียกแล้ววิ่งตามออกมา
ยังได้ยินเสียงเพื่อนๆที่หันไปรุมนี ที่ดันประกาศความลับเรื่องเอฟซีเจ้าชายชิน
พี่เจคว้าข้อมือของชินไว้ แต่ชินยังคงเดินต่อไป แรงเหนี่ยวรั้งทำให้ชินถึงกับเซถอยกลับมาหา
“ชิน”
“ถ้ามาแล้ววุ่นวายก็อย่ามา ไปป่วยตายที่ไหนก็ไปเลยไป!” ชินหันมาตวาดเสียงดัง
“พี่กำลังจะเดินทางค่ำนี้”
เสียงต่ำๆเหมือนบอกว่า คนกำลังจะเดินทางไม่ควรพูดกันด้วยคำพูดแบบนี้ ชินกัดปากหันไปมองทางอื่น
“ขอโทษที่มาทำให้วุ่นวาย พี่เพียงแต่ไม่สบายใจ แล้วก็ไม่อยากให้ชินรู้ทีหลังว่า พี่สั่งยามที่คอนโดฯไว้ ว่าให้ระวังคนที่อาจมารบกวนชิน ให้แม่บ้านคอยดูของที่ส่งมา ไม่ให้พนักงานส่งของเอาของขึ้นไปวางไว้ที่หน้าห้อง ให้แม่บ้านเอาขึ้นไปเอง หรือไม่ก็รอจนพี่กลับมา พี่จะทำให้เอง” พี่เจละมือออก “ขอโทษที่...ทำให้รำคาญ”
ชินหันมามองพี่เจ แล้วเลยไปที่เพื่อน ๆ นีก็มายืนอยู่ใกล้ๆ คงได้ยินที่พี่เจพูดเหมือนกัน
...คนพวกนี้เป็นอะไร แคร์อะไรนักหนากับการที่คนๆหนึ่งจะหงุดหงิดขึ้นมา....
ชินถอนหายใจแรงๆ
“ช่างมันเถอะ” ชินบอกนิ่งๆ แล้วหันไปหานี “เอฟซีบ้าอะไรนั่นพูดจริงหรือเล่น”
“จริง” นีสารภาพ เพื่อนผู้หญิง ไปจนถึงรุ่นพี่รุ่นน้องอีกหลายคนร่วมกันพยักหน้า
“เลิกซะ” ชินมองอย่างคาดคั้นเรียงตัว
“แต่ว่า....”
“เลิก ไม่งั้นไม่ต้องคุยกันอีก”
สาวๆพากันพยักหน้า แต่แอบไขว้นิ้วไว้ด้านหลัง
“ประชุมบ่ายใช่มั้ย” ชินหันมาหาพี่
“ครับ”
“งั้นไปกินร้านด้านหลังมหาลัยแล้วกัน เดินออกไปนิดเดียว”
ชินบอกแล้วเดินนำกลับมาอีกทางด้านหลัง ตอนที่จะเดินผ่านนี พี่เจแอบก้มกระซิบ “ประธานครับ อย่ายุบเอฟซีนะครับ พี่เจขอร้อง”
นีพยักหน้า ชูสองนิ้ว สู้ตายค่ะ!

ร้านอาหารหลังมหาวิทยาลัยหลายร้านแน่นขนัด เพราะเป็นช่วงเที่ยง ชินเดินเรื่อยๆ ไปจนถึงร้านเล็กแล้วก้าวขึ้นบันไดไปที่ห้องแอร์ สั่งอาหารแล้วก็เงียบ.....
“ทำไมเพื่อนๆ กลัวชิน”
“ไปถามเขาสิ”
“เพื่อนกัน คบกันอย่างเท่าเทียม ไม่ใช่การข่ม” พี่เจพูดเรื่อยๆ
ชินหันมองหน้าพี่เจ ประโยคแปลกๆที่ไหลออกมาเรื่อยๆ เหมือนคนกำลังสั่งลา ทำให้เริ่มใจไม่ดีตามไปด้วย
“ผมจะระวังตัวให้มากขึ้น เลิกเรียนตรงกับคอนโดฯ ไม่แวะซุปเปอร์ข้างหน้าหรือที่ไหน โอเคมั้ย”
พี่เจพยักหน้า “พี่ก็รู้ว่ามันไร้สาระ แต่หลังจากที่เจอกับตัวมา 2 ครั้ง มันอดที่จะคิดไม่ได้ว่า เรื่องบังเอิญไม่มีจริง แล้วก็เลยยิ่งเป็นห่วง”
“มันเองก็ซ้อมหนัก เที่ยวหนัก ไม่มีเวลามาตามผมหรอก”
“แต่มันรู้ว่าชินอยู่ที่ไหน ไม่จำเป็นต้องตามหรอก ขอแค่มันอยากหาเรื่องมันก็มา”
ชินเอื้อมมือไปจับมือใหญ่ไว้
“ผมอยู่ได้ ถ้าเป็นห่วงก็รีบทำงานแล้วรีบกลับมา”
พี่เจพลิกมือประสานนิ้วกับนิ้วเรียวยาว
“อะ ทุกที” ชินสะบัดมือออก หันไปมองรอบตัว สาวๆเต็มร้านจนต้องถอนหายใจแรงๆ อย่างอ่อนใจ
....มันสนุกตรงไหนเนี่ย....
พอหันกลับมาที่คนนั่งตรงข้าม เร็วพอที่จะได้เห็นหน้าตาลั๊ลลาของพี่เจแว๊บๆ เลยต้องกอดอกมอง
“ตกลงไม่ได้ป่วยอะไรใช่มั้ยเนี่ย”
“ป่วยจริง ใจมันป้อแป้ กังวลจนอยู่ไม่ติดจริงๆ แต่พอมาเห็นชินกับเพื่อนแล้วก็วางใจ”
“พูดอย่างกับตัวเองไม่เคยมีเรื่องกับคนอื่น”
“มี แต่มันไม่เหมือนกัน เรื่องที่เกิดกับตัวเองมันหลิวมาก เมื่อเทียบกับเรื่องของคนที่เรารักน่ะ”
ชินหันไปมองผ่านกระจกร้านออกไปที่ด้านนอก นิ่งเงียบจนกระทั่งอาหารมาเสิร์ฟ

ตอนเดินไปด้วยกันก็ดีๆ แต่พอเดินกลับมาก็เริ่มปวดเข่า กัดฟันเดินมาเรื่อยๆจนมาถึงคณะ แล้วนั่งเหยียดขา
พี่เจเพียงแค่นั่งลงข้างๆแล้วจับมือไว้ เช็ดเหงื่อเม็ดโป้งที่หน้าผาก
มีน้ำเย็นจากใครสักคนส่งมาให้ พี่เจรับมาพร้อมคำขอบคุณและยิ้มกว้าง เปิดขวดส่งให้ชิน ที่รับมาจิบแล้วเอนศีรษะลงพิงไหล่
....ท่าทางจะเจ็บเอาเรื่องถึงได้แสดงท่าทีอ่อนแอแบบนี้ต่อหน้าคนอื่น....
“พี่ว่าพี่อยากไปหาหมอแล้วหล่ะ”
“เดี๋ยวก็หาย”
ชินตอบแผ่วเบา
“หายอะไรเนี่ย ใจยังสั่นๆ ไม่ค่อยสบายอยู่เลย”
ชินเงยหน้ามอง แล้วนั่งตัวตรง
“โอเค หายเจ็บแล้วก็ได้ กลับไปทำงานเหอะ”
“อ้าว เฮ้ย อะไรกัน”
“ก็มีประชุมบ่ายไม่ใช่เหรอ ถ้าค่ำนี้งานเสร็จจะไปส่งที่สนามบิน”
ชินบอกแล้วลุกขึ้นยืน แต่ตอนที่ลุกขึ้น คิ้วคมขมวดแน่น
“ชิน พี่เป็นห่วงชินจริงๆนะ” พี่เจบอกเบาๆ ขณะที่ลุกขึ้นยืนข้างๆ เดินมาส่งจนถึงลิฟท์
“ผมรู้ ขอบคุณมาก แต่...ผมไม่ชินกับการดูแลเยอะๆ แล้วผมก็อยากให้พี่ทำงานให้เต็มที่”
ดวงตาสีฟ้าหม่นหมองลงหนักกว่าเดิม
“รีบกลับมาก่อนที่จะมีงานของสมาคมเดือนหน้านะ” ชินหันมาบอกขณะที่ยืนรอลิฟท์
ชินก้าวเข้าไปในลิฟท์แล้ว แต่เพราะลิฟท์ตัวเล็กก็ต้องรับส่งนักศึกษาหลายเที่ยวกันหน่อย
หันซ้ายหันขวา เห็นกลุ่มสาวๆที่เมื่อครู่ตามไปจนถึงร้านอาหารด้วยก็เลยชวนคุย
“เรียนห้องเดียวกันกับชินหรือครับ”
“ค่ะ”
………………

ยูกำลังนั่งเล่นเกมเพลย์อยู่ ในตอนที่ได้ยนเสียงรถใหญ่จอดหน้าบ้าน เห็นแวบๆ ว่าคนรับใช้วิ่งผ่านออกไป สักพักก็เดินกลับเข้ามาถือถุงอะไรไม่รู้เข้ามาด้วย เหมือนเห็นเงาสูงๆ ผ่านเข้าไปข้างในบ้าน เสียงแม่แว่วๆพูดทักทาย แล้วเงาสูงๆนั้นก็มายืนพิงประตูห้องนั่งเล่น
“เฟรชชี่มหาลัยอะไรเนี่ย ทำไมยังเล่นเกมอยู่อีก”
นั่นแหละยูถึงได้หันไปมอง
“อ้าว พี่รีมา สวัสดีฮะ”
แล้วยูก็กลับมาให้ความสนใจกับการไล่เตะเหล่าร้ายต่อไป
“รีเอาออกมาจากหน้าจอทีวีทีเถอะ เห็นตื่นมาซ้อมดาบอยู่ไม่ถึงชั่วโมง ก็นั่งเล่นเกมมาจนจะเที่ยงแล้วเนี่ย” แม่เดินบ่นมาเรื่อยๆ
“อีกแป๊บเดียวแม่”
พี่รีหันมาบอกแม่ “ผมเคยอ่านคู่มือปราบเด็กติดเกม เขาให้ดึงปลั๊กออกเลยนะครับ”
“แล้วมันจะเสียมั้ย” แม่ลังเล แต่ที่จริงไม่อยากขัดใจลูกชายมากกว่า
“เสียก็จะได้เลิกเล่นไปเลยไงครับ”
พี่รีบอกขณะที่ก้าวตรงไปที่โทรทัศน์
“ว๊ากกกก อย่าเพิ่งๆๆๆ แป๊บเดียวจริงๆ อย่าดึงออกนะ” ยูโวยวาย
“อีก 5 นาที” พี่รีหันมากอดอกทำน้ำเสียงจริงจัง
“โอเช 5 นาที”
แม่หันไปหาพี่รีอีกครั้ง “วันนี้พ่อไปพัทกอล์ฟกับเพื่อน ไม่ได้ออกรอบ เดี๋ยวเที่ยงกลับมากินข้าวด้วยกับ รีกินผัดไทได้มั้ย”
“ได้ครับ”
“กินง่ายดีเนอะ”
พี่รียิ้มกว้าง แล้วหันมาทำเสียงเข้ม “อีก 2 นาที”
“ไรเนี่ย คุยกับแม่ไปดิ”
พี่รีก้าวเท้ากลับไปที่หน้าทีวีอีกครั้ง ยูก็ร้องขึ้น
“อ๊า อย่าเพิ่งๆๆ  ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกก ตายเลยอ่ะ” TT^TT


=========จบตอนที่ 26 ==========

ขอบคุณทุกคำแนะนำและการติดตามครับ
ไจฟ์ครับ

[a_tapha]

เข้ามารอค่ะ

^

^

^

 

[puppyluv]

ชูสองนิ้วอย่างชัด ด้วยคน อุอุ
คณะวิทยาใช่มั้ยหนูน้องนี เจอกันแน่
ไว้ทำป้ายไฟไปเชียร์ เอฟซีเจ้าชายน้ำแข็ง วู๊วววๆๆๆ

[love2y]

พี่เจบอกขณะที่ก้าวตรงไปที่โทรทัศน์ ...... พี่รีเน้อ ไม่ใช่พี่เจ ^^

แอบสงสารพี่เจอ่ะ ชินดุจัง เหวี่ยงซะ!! เราตกใจเลย - -"

[หมวยลำเค็ญ]

พี่รีโหดดดด  รักเด็กต้องเข้าใจอารมณ์เด็กติดเกมส์นะคะ 

[คนริมคลอง]

พี่เจ ก็ฝากให้ พี่รีกับยู ช่วยดูชินด้วยสิ เผื่อมีเรื่องจะได้ช่วยทันเนอะ

[indy❣zaka]

ยูน้อยยยย  พี่รีปิดทีวี ยูก็ไปเปิดเกมคอมเล่นแทนสิคะ

[@StaR@]

พี่เจจะไม่อยู่แล้วอ่ะ
เป็นห่วงชินแทนพี่เจจริงๆ
ตอนนี้อย่างน้อยทำให้รู้ว่ามีชินFCนะเนี้ย
 

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
พี่เจไม่อยู่พี่รับอาสาดูแลน้องชินแบบไม่คิดค่าแรง
ยูติดเกมมันคุ้นๆนะดึงปลั๊กออกมีหวังพี่รีง้อนานแน่

[hahn]

ห่วงพี่เจ

[MiSS-U]

จะเกิดไรขึ้นพับชินหรือพี่เจป่ะคะเนี่ย กลัวจัง

[BeeRY]

ทั้งสองคนก็ต้องค่อยๆปรับตัวเข้าหากันนะ 
แต่ขอเป็นเอฟซีเจ้าชายชินด้วยได้ป่ะเนี่ย แอร๊ย 

[LoveBaBy]

หุหุ ตลกมุกพี่เจอ่ะ มีพิมข้อความเกินจิง
กล้านะเนี้ย งี้เค้าเรียกว่า เรียกร้องความสนใจป่ะ ฮ่าๆๆๆ

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ น้องยูเด็กน้อยน่ารัก ฮ่าๆๆๆ
เป็นเฟรชชี่แล้วหรอเนี้ย ><

พี่รีกล้าสั่งน้องหรอ เด๋วเจอแสกหน้าได้แต้มหรอก อิอิ

ปล. พี่เจ ไปสิงคโปร์อ่ะ (ทริปเดียวกะเค้าป่ะ) ก๊ากกกกกกก
ปล.2 เห็นด้วยกะพี่ปาน ถึงน้องยูป๊าปปปป ตัดฉับอีกแร้ว T.T
ปล.3 ขอสวนกระแสเป็น FC น้องยู ได้มั้ยอ่า อิอิ

ขอบคุณ JT จ้า ^^

[rellachulla]

ชินติดเหวี่ยง เอาแต่ใจเหมือนกันนะ
ไม่เว้นแม้แต่เพื่อน หรือพี่เจ
ค่อยๆ ปรับไปเนอะ

ปล เด็กติดเกมส์นี่ เอามาจากชีวิตจริงของคนใกล้ตัวชิมิ
ฮาๆๆๆ

[iforgive]

ห่วงชิน  แต่ยูกับพี่รีน่าร๊ากกกกก

[jojobuffy]

ยูเป็นเด็กติดเกมส์อ่ะ


น่าตีก้นเนอะ
 

[from_mars]

 
พี่เจ น่ารัก...เจ้าเล่ห์แบบน่ารัก 555 เหมือนใครหรือเปล่าเนี่ย????
ส่วน...เจ้ายู หนูน้อย...ติดเกมส์เหมือนใครอีกเนี่ย??? 555
ชอบพี่เจตอนนี้ ไม่รู้ทำไม คิคิ
รออ่านตอนหน้าคร้าบ...

[ZuuZuu]

3ตอนรวดเหมือนเคย

ชินนะชิน พี่สาวก็นึกว่านิสัยจะน่ารักขึ้นแล้ว ที่ไหนได้ ยังแอบเหวี่ยงอยู่นะคะนั่น
อย่างนี้ต้องให้พี่เจสั่งสอนซะให้เข็ดดีมั้ยเนี่ย

ส่วนน้องยู นู๋ติดเกมส์เหมือนใครคะ???
พูดจบ เหล่ตาไปมองคนข้างๆไจฟ์
เอิ๊กกกก เค้าป่าวน๊า~~~~

[nongrak]

พี่เจเป็นห่วงชินมากเลย แต่ก็น่าเป็นห่วงจริงๆ
ไม่รู้ว่าโทระจะมาทำร้ายชิินอีกหรือเปล่า

[Fanun]

มาสมัครเป็รเอฟซีน้องชินด้วยคน พ่วงด้วยเป็นเอฟซีน้องยูเด็กติดเกมส์ด้วย
 

[Gohan]

555 พี่เจเจ้าเล่ห์จัง เลยเจอเจ้าชายชินเหวี่ยงซะสมาคมผู้สังเกตการณ์วงแตกเลย

พี่รีเองก็ใช่ย่อยนะ เดี๋ยวนี้กล้าดุน้องต่อหน้าแม่
น้องยูติดเกมที่ไหน ไม่มี๊ พี่รีจะดึงปลั๊กออก น้องยูก็ไม่ว่า
แค่พี่รีจะได้กินผัดไทยรสชาติอร่อยจนกลืนไม่ลง...ก็เท่านั้นเอ๊ง....

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่ 27

พ่อกลับมาถึงบ้านก่อนเที่ยง พี่รีเดินออกไปสวัสดีและถือถุงกอล์ฟเข้ามาในบ้าน
“รีเล่นกอล์ฟหรือเปล่า”
“เล่นได้ครับ เวลาต้องรับรองลูกค้าหรือพาเจ้านายไปเล่น”
“พ่อนะก่อนหน้านี้เล่นได้ครบรอบ แต่มาหลังๆ ชักขี้เกียจ เลือกพัทอยู่ในร่มดีกว่า สงสัยอีกไม่นานคงเลิก”
พี่รีรับฟังไม่ได้แสดงความเห็น พ่อพูดต่อด้วยเสียงต่ำๆ ดวงตามองตรงไปข้างหน้า
“ผู้ชายก็อย่างนี้แหละ เบื่อง่าย ตอนเล่นใหม่ๆ มันก็สนุกงานการไม่ทำคิดแต่จะเล่นกอล์ฟ พอเวลาผ่านไปก็ค่อยลดลงๆไป”
พี่รีเพียงยิ้มรับ ไม่ต่อคำ เพราะรู้ทันความหมายที่ซ่อนอยู่
พ่อหันมามอง รู้เหมือนกันว่า พี่รีรู้ แต่เลือกที่จะนิ่งเงียบ
“รีเป็นอเมริกันที่ไม่เหมือนที่พ่อเคยพบมา”
“หรือครับ”
“ส่วนใหญ่อเมริกันชอบการโต้เถียง แสดงความเห็น”
“แต่ตอนนี้ผมอยู่ในเอเชีย ผมควรรับฟังความเห็นของผู้ใหญ่”
พ่อถึงกับกอดอกหัวเราะหึหึ
เป็นเสียงหัวเราะที่กำลังประเมินว่า คนที่คุ้นเคยกับวัฒนธรรมตะวันตกจะสามารถเป็นผู้รับฟังได้มากสักขนาดไหน
“ที่บอกว่ารับฟังความเห็น หรือการแสดงความเห็น แต่มันยังมีความหมายที่ซ่อนอยู่ก็คือ เชื่อฟังโดยไม่มีคำถาม”
แน่นอนว่าพี่รียิ้มสู้กับประโยคนี้ของพ่อ ....มิน่าล่ะ ชินถึงบอกว่าให้เข้าทางแม่ยู...ตีสนิทกับพ่อน่ากลัวเช่นนี้เอง....แต่มันก็ต้องทำ รักลูกชายเขาเข้าแล้วนี่หว่า

“ผัดไทเสร็จแล้วคร๊าบบบบบบ”  เสียงโกนแทรกเข้ามา ทำให้พ่อที่กำลังทำท่าเคร่งเครียดข่มขู่พี่รีอยู่ถึงกับต้องถอนหายใจแรงๆ

............ทำไมมันเป็นอย่างนี้ทุกทีเลยวะ.............

พอนั่งโต๊ะพร้อมหน้า พี่รีก็ตักกุ้งใส่จานผัดไทของยู
“ขอบคุณฮะ”
ยูหันมาส่งยิ้มให้พี่รี แต่มีเสียงกระแอมจากหัวโต๊ะ
แม่เลยตักกุ้งจากจานของตัวเองใส่จานพ่อ “อ้ะ อยากกินกุ้งก็ไม่บอก”
ยูหัวเราะกิ๊ก แล้วปล่อยก๊ากจนแม้แต่คนรับใช้ยังต้องหันไปซ่อนยิ้มกับผนังห้อง
“รีอยู่ที่นี่คนเดียวหรือ” แม่หันมาถาม
“ครับ”
“แล้วครอบครัวอยู่ที่ไหน”
“อยู่เท็กซัสครับ”
คำตอบนี้ของพี่รีทำให้แม่หันไปมองยูที่กำลังคีบผัดไทใส่ปาก มองคนโน้นทีคนนี้ที
“อย่างนี้ ถ้าเลิกทำงานก็กลับบ้านสินะ” พ่อพูดเสียงต่ำๆจากหัวโต๊ะ
“คงไม่หรอกครับ เพราะว่ามีค่ายรถของญี่ปุ่นสนใจผมอยู่เหมือนกัน แต่ผมก็ยังไม่ได้ตัดสินใจ เพราะผมเองก็เพิ่งทำงานที่นี่ได้ไม่กี่ปี”

ที่จริงมันเพราะการที่พ่อแม่รับไม่ได้กับการที่พี่รีเป็นเกย์ ความสัมพันธ์ในครอบครัวแบบที่ปฏิเสธการทำความรู้จักกันและกัน ทำให้พี่รีเลือกที่จะเดินทางมาทำงานให้ห่างไกลจากบ้านเกิดให้มากที่สุด...และไม่คิดที่จะกลับไป

พ่อนั่งตัวตรง “คนรุ่นใหม่มักคิดว่าการย้ายที่ทำงานเพื่อเก็บเกี่ยวประสบการณ์และอัพเงินเดือนเพิ่มเป็นเรื่องสำคัญและมองว่า การทำงานในที่แห่งเดียวตั้งแต่เรียนจบจนเกษียณ เป็นเรื่องโง่เง่า”
“ผมเคยเห็นข่าวนี้เหมือนกัน เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นในญี่ปุ่นใช่มั้ยครับ”

ข่าวเด็กนักเรียนรุมทำร้ายพนักงานบริษัทวัย 50 ปีในสวนสาธารณะ ข่าวเล็กๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อหลายวันก่อนในญี่ปุ่น เด็กนักเรียนกลุ่มนี้อ้างว่าที่ทำร้ายพนักงานบริษัทวัยกลางคนก็เพราะเห็นว่า คนทำงานเหล่านี้เป็นพวกที่ไม่รู้จักการทำชีวิตให้ก้าวหน้า  

พ่อยูที่มีสัญชาติญี่ปุ่นหันมามอง แล้วพยักหน้า “ใช่ แล้วรีคิดว่ายังไง”
“ผมไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องของประสบการณ์หรือเงินเดือน แต่คิดว่าเพราะเขาไม่ได้รักในงานที่เขาทำมากกว่า ถ้าเราได้ทำงานที่เรารัก ต่อให้มันทำให้เราต้องเสียเงิน แทนที่จะได้เงิน เราก็ยังคงเลือกที่จะทำอยู่ดี”
พ่อคลี่ยิ้มโดยที่ไม่เปิดริมฝีปาก พยักหน้าเพียงนิดเดียว แล้วกินผัดไทต่อไม่พูดคุยอะไรอีก
ช่วงบ่ายพ่อแยกไปนอนพักกลางวัน ขณะที่แม่ไปนั่งปักผ้าอยู่ในห้องทำงาน ห่างจากห้องนั่งเล่นที่ยูกำลังก้มหน้าก้มตาทำแบบบทดสอบอยู่ไม่ถึง 10 ก้าว
เป็นแบบทดสอบที่พี่รีไปเสกมาจากไหนก็ไม่รู้
“อันนี้เสร็จแล้วขอเล่นเกมชั่วโมงนึงนะ” ขอต่อรองกับคนที่เอามาให้ทำ
“เสร็จแล้วต้องถูกหมดด้วยนะ ไม่ใช่สักแต่ว่ากากบาทลงไป”
ขู่ยิ้มๆ เด็กน้อยคงกลัวอยู่หรอกนะ พี่รีกลับมาก้มหน้าก้มตาทำงานในคอมพิวเตอร์ของตัวเองสักพักเด็กน้อยก็เริ่มคำถาม
“ทำไมพี่ยังใช้โน๊ตอยู่อีกล่ะ เดี๋ยวนี้เขาใช้ไอแพดกันหมดแล้ว”
“มันเคยมือน่ะ เพราะว่าต้องพิมพ์ไปด้วย การใช้งานมันไม่เหมือนกัน”
“ใช้บ่อยๆ ดิ เดี๋ยวก็ชินเองแหละ เหมือนตอนที่เปลี่ยนจากคอมพ์บ้านมาเป็นโน๊ตอ่ะ แม่ถอยออกมาให้ใช้แรกๆ นะพ่อก็บ่นโน่นนี่ว่า มันทำให้นั่งหลังงอ ไม่ได้ระยะเพื่อสุขภาพ หน้าจอมันเล็กไปไม่ถนัด พอผ่านไปสักพักก็บอก สะดวกดีนะแม่” ยูพูดๆเสียงต่ำๆล้อเลียนพ่อ
พี่รีหัวเราะตาม ได้ยินเสียงหัวเราะประสานมาจากแม่ คงคอยฟังห้องนี้อยู่เหมือนกัน ยูเลยตะโกนถามข้ามห้อง
“เหมือนใช่มะแม่”
“เออ เหมือน” แม่ยอมรับ
พี่รีไม่หลงกล เคาะโต๊ะแล้วชี้ไปที่แบบทดสอบ ยูทำปากยื่นก้มหน้าทำแบบทดสอบต่อ
“อะ ตรวจๆๆเสร็จแล้ว”  บอกแล้วก็นอนกลิ้งไปกลิ้งมากับพื้น ผุดลุกไปหาแม่ในห้องทำงาน
“แม่ผมหิวแล้ว”
“หิวแล้วเหรอ เพิ่งบ่าย 2 กว่าๆเอง” แม่บอกแต่ก็ลุกไปเข้าครัว
พี่รีตรวจแบบทดสอบแล้วส่งคืน
“ผิด 2 ข้อนะยู”
“ผิดได้ไง” ยูบ่นงุ๊งงิ๊งแต่ก็รับมาแก้อีกรอบ พี่รีเอื้อมมือมาบีบจมูก
“ทำเร็วๆ แล้วจะได้ไปกิน ขนม เล่นเกม ฝึกดาบ”
“แล้วก็นอน” ยูต่อ
“โห งานหนักนะเนี่ย”
“หนักมากกกกก” ยูลากเสียงแล้วจะเอนตัวลงนอนอีกที พี่รีเลยบอก
“ยู แค่ 2 ข้อเอง”
ยูกวาดตามองกระดาษแบบทดสอบ แล้วขยับตัวมานั่งข้างๆ “อันไหนอ่ะ”
“ข้อ 24 กับ 25” พี่รีบอกทั้งที่ตายังมองหน้าจอ
ยูทำเนียนชะโงกมอง
พี่รีใช้ความไวกดจมูกที่แก้ม ยูหน้าแดงยกมือปิดแก้ม
“ฮึ่ย”
“ดูอะไร”
“ก็คิดว่าเล่นเกม”
พี่รีส่ายหน้า “ใครเล่นเกม เรานี่ไถลเอาเรื่องเหมือนกันนะเนี่ย”
“ใครที่ไหนไถล ผมตั้งใจเหอะ”
“ตั้งใจอะไร วอกแวกตลอด”
“บ่นๆๆๆๆๆ ไรไม่รู้”
พี่รีส่ายหน้า หัวเราะหึหึ คนรับใช้ย่องๆเข้ามาถามว่าจะรับของว่างที่ไหน พี่รีเลยบอก “ที่โต๊ะทานข้าวก็ได้ครับ กินตรงนี้สงสัยแบบฝึกหัด 2 ข้อนี่อาจใช้เวลา 2 ชั่วโมง”

แต่พอทำแบบทดสอบเสร็จลุกมากินขนม แม่ก็ขึ้นไปเอนหลังแล้ว
“เดี๋ยวอีกไม่เกิน 10 นาทีแม่ก็จะลงมา”
ยูตั้งท่านินทาแม่ “เค้าแค่ขึ้นไปเช็คว่าพ่อเป็นไงมั่ง หลับหรือว่ากำลังนั่งทำงานอยู่”
พี่รีได้แต่ส่ายหน้า
“แต่ถ้าวันอาทิตย์นะ หลับทั้งวัน”

กินเสร็จก็ย้ายที่ออกไปนั่งเล่นกันอยู่ตรงชานบ้าน 2 คนนั่งห้อยเท้ามองออกไปในสวน สักพักยูก็ลงนอนหนุนตัก
“ทำไมวันนี้ถึงไม่มีนัด”
“วันนี้ต้องเร่งทำคะแนนก่อนจะไม่อยู่ 3 เดือนไง ทำไมชินถึงยอมให้ยูเรียนคนละมหาลัยกับชินล่ะ”
“ก็ไม่เชิงว่ายอมหรอก มันเป็นภาวะจำยอมน่ะฮะ เพราะว่าผมสอบตรงอินเตอร์ได้ 2 ที่ อันหนึ่งเป็นมหาลัยเดียวกับพี่ชิน อีกอันได้วิศวะตามที่พ่ออยากให้เรียน เพราะจะได้ไปช่วยงานที่โรงงาน แต่ว่าเป็นมหาลัยเดียวกับไอ้โทระเรียนอยู่ พี่ชินน่ะไม่อยากให้ไปสอบมาตั้งแต่แรกแล้วแหละ พอสอบได้เขาก็ยิ่งเครียด องค์ลงทุกวัน แทบจับผมฝังชิพแล้ว พ่อเขาที่มีศักดิ์เป็นลุงผมเนี่ย ก็เลยบอกว่า ลูกผู้ชายต้องกล้าเผชิญหน้า พี่ชินก็เลยยอม”
“อือ ก็รับฟังเหมือนกันนี่นะ” พี่รีทำเสียงอือออ
“โห แต่ก่อนหน้านั้นนะ....หงุดหงิดน่าดู”

พี่รีก้มลงมองคนที่เล่าเรื่องไปเรื่อยๆ พลางเกลี่ยผมยุ่ง ยูส่งยิ้มหวานโน้มคอพี่ลงมาหา กดจูบเบาๆแล้วปล่อย พลิกตัวนอนหลับตา
เสียงฝีเท้าเบาอย่างเกรงใจบนพื้นไม้เข้ามาทางด้านหลัง ทำให้พี่รีหันไปมอง
“น้องหลับเหรอ”
ยูลืมตาลุกขึ้นมาทันที “ฮะแม่”
“อ้าวแม่คิดว่าหลับ”
“เปล่า มีอะไรฮะแม่”
“จะให้รีตำน้ำพริกให้หน่อยน่ะ”
“ไรเนี่ย ตั้งแต่พี่รีมา ผมตกกระป๋องเลยอ่ะ”
ยูโวยวายขณะที่พี่รีลุกขึ้นเดินตามแม่ไปในครัว แม่รีบดักคอ
“อย่ามาโวยวาย แม่ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าจะถือโอกาสเล่นเกมน่ะ”

กินข้าวเย็นที่บ้านยูเสร็จก็ขับรถกลับออกมา แวะทักทายเพื่อนฝูงในคลับสีม่วงที่คุ้นเคยจนเกือบเที่ยงคืนก็กลับ จนเพื่อนฝูงประหลาดใจที่วันนี้นายรีนาโต้จะกลับบ้านตามลำพัง
ต่างคนต่างเดินกลับมาเอารถที่จอดไว้ กลิ่นบุหรี่ผสมสารเสพติดฉุนเฉียวกับเสียงพูดคุยของผู้ชายหลายคนอาจทำให้พี่รีเดินผ่าน เว้นแต่บางคำพูดที่ทำให้หันมามองซ้ำ
“กูไปดักไอ้ชินที่หน้าคอนโดฯ ที่มึงว่ามาหลายคืนแล้วแต่ไม่เคยเห็นมัน”
“มันอยู่ที่นั่นแหละ คราวนี้เอาให้แม่งพิการไปเลย” คนตัวหนา ผมสั้นเกรียนพูดขึ้น เมื่อเข้าไปใกล้ถึงได้เห็นว่าเป็นโทระคนที่เคยมีเรื่องกับชิน
โทระหันมามองกลุ่มของพี่รี แต่เพราะแสงไฟที่ไม่สว่างมากนัก ทำให้มองผ่านไป
“ถ้าไม่เจอไปดักมันที่มหาลัยมั้ย”
“ถิ่นมันพวกมันเยอะ ตีมันที่หน้าคอนโดฯ น่ะแหละให้เหมือนชิงทรัพย์ กูอยากเห็นสภาพมันตอนที่มันใกล้ตายด้วยตากูเอง!”

พี่รีเดินผ่าน แต่บันทึกทุกถ้อยคำใส่สมอง

-*-*-*จบตอนที่ 27-*-*-*
พรุ่งนี้หมายเลข 1 ทำงาน ส่วนหมายเลข 2 กำลังเตรียมอาุวุธ
ยังมีอะไรให้แก้ไขเพิ่มเติมบอกกันนะครับ เรายังไม่เก่ง

ไจฟ์กับที

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
เรื่องเริ่มเครียดนะเนี่ย

[คนริมคลอง]

+1 ขอบคุณคุณไจฟ์

ดีนะเนี่ย พี่รี มาได้ยิน จะได้วางแผนรับมือถูก งานเข้าแบบนี้พี่เจจะได้ไปทำงานไม๊เนี่ย

[hahn]

ชินจะรอดไหมเนี่ย +1