หัวข้อ: "I will make You smile"

[indy❣zaka]

อยากอ่านต่ออออออ  โฮกกกกกกกก 

ปล.หงุดหงิดชิน มากกกกกถึงมากที่สุด  เงียบอย่างงั้นก็เงียบไปจนตายเลยนะ ไม่ต้องพูดเลยตลอดชีวิต เห๊อะ!

[jojobuffy]

 

[Gohan]

เฮ้อ...ชิน คุ้มมั้ยเนี่ย
ตัวช่วยออกโรงด่วน
งานนี้ต้องจัดฉากใหญ่ แล้วเก็บทีเดียวให้สิ้นซาก 

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)

ตอนที่ 34 (เป็นตอนที่ผมโดนเด็กค่อนขอดว่า นิยายเกิ๊นนนนนน)

“นี่เธอ เพื่อนชินใช่มั้ย ตอนนี้ชินอยู่โรงพยาบาลนะ โดนคนที่ชื่อโทระทำร้าย”
“เหรอ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับชั้น”
“เกี่ยวกับเธอสิ เพราะว่าชินน่ะไปหาโทระที่มหาลัยแล้วก็มีปากเสียงกัน เค้าเล่าว่าโทระแค้นว่าชินแย่งผู้หญิงของเค้า ชั้นก็ไม่รู้อะไรมากหรอกนะ ฟังเค้ามาอีกที แต่ว่าเคยเห็นเธอคุยกับเค้า ถ้าพอไปได้ก็อยากให้ไป เพราะว่าชินน่ะอาการหนักมาก”

“พี่โทระฮะ ผมอยากให้พี่ไปโรงพยาบาลกับผมหน่อย”
“ทำไมกูต้องไปกับมึง ถ้ามึงจะแจ้งความจับกูเรื่องคดีทำร้ายร่างกายมึงก็ไปคุยกับตำรวจ”
“พี่ชินยังไม่ฟื้น ส่วนเรื่องคดีเรื่องแจ้งความผมไม่รู้เรื่องหรอก ผมแค่อยากให้พี่ไปดูพี่ชิน”

นีเปิดประตูห้องผู้ป่วยพิเศษของโรงพยาบาลนำนักศึกษาสาวผมยาวสีทองอร่ามเข้าไปข้างใน จากประตูด้านหน้า คือส่วนของห้องรับแขกเล็ก หญิงสาวมองผ่านแจกันดอกไม้เรียงรายรอบห้อง เดินตรงไปที่กรอบประตูอีกชั้นถึงจะถึงเตียงผู้ป่วยด้านใน
แต่ถึงอย่างนั้น เมื่อเข้ามาด้านในก็ยังมองเห็นคนเจ็บที่หลับอยู่ ที่ศีรษะมีผ้าพันไว้ ส่วนที่คอใส่เฝือกอ่อน ใบหน้าและแขนยังมีรอยช้ำ ขาที่หักถูกล็อค
“หนักนะเนี่ย” มะนาวพูดเสียงเรียบๆ
“ใช่ คนที่ชื่อโทระเขาเป็นนักเทควันโด้นี่นา อาการหนักมาก ชั้นเลยอยากให้เธอมาดูไง”
มะนาวเดินเข้าไปใกล้ “ชั้นว่าไว้ชั้นมาใหม่ดีกว่า ตอนนี้เขายังหลับอยู่”
“รออีกแป๊บสิ ถ้าเขาตื่นขึ้นมาเจอเธอ เขาจะได้ดีใจ”
“ดีใจ” มะนาวทำเสียงสูงหันมามองหน้านี “เธอรู้อะไร”
“ไม่รู้หรอก แค่สังเกตุว่า เวลาที่เจอเธอที่หลังมหาลัย แล้วเขาจะดูแปลกๆไป ดูหงุดหงิด ชั้นก็เลยคิดว่า บางทีเขาอาจจะหึงเวลาที่เธออยู่กับคนอื่น”
นีหันกลับไปมองชินที่ยังหลับอยู่แล้วบอก “ชินน่ะเหรอจะหึงชั้น เขาก็แค่....”
มะนาวเงียบไป นีหันไปมองที่ห้องน้ำด้วยความระแวงเดินถือโทรศัพท์เข้าไปใกล้มะนาวมากกว่าเดิม
“ผู้ชายโง่อีกคน”
นีรู้สึกโมโหจนอยากกระโดดบีบคอผู้หญิงคนนี้ แต่ที่ต้องทำคือการถามความจริง
“ชินไม่ได้คบกับเธอเหรอ”

มะนาวยักไหล่ท่าทางเหยียดๆ “เปล่า...แต่ชั้นไม่จำเป็นต้องเล่าเรื่องนี้ให้เธอฟัง”
“ก็คงอย่างนั้น” นีต้องเริ่มจากการตามน้ำไปเรื่อยๆ “แต่เธอก็เห็นแล้วว่าชินเจ็บหนัก เราก็เลยหาเพื่อนของชินมาคุยหรือเล่าอะไรสักอย่างเผื่อเขาจะตื่นขึ้น”
“ชินไม่มีเพื่อน” มะนาวพูดความจริง “หรือที่จริงเขาเคยมี แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว”
“หมายถึงโทระคนที่ทำร้ายชินน่ะเหรอ”
“อือ” มะนาวยิ้มเหยียด “กลุ่มที่เล่นกีฬาด้วยกันน่ะ แต่ไม่รู้สิ ในความคิดของชั้น ชั้นไม่คิดว่านั่นเรียกว่าเพื่อนหรอกนะ โทระน่ะเรียกชินว่าไอ้หยิ่งด้วยซ้ำ เพราะเขาไม่ทำตัวสนิทกับใคร”
“เรียกอย่างนั้นชินไม่โกรธเหรอ”
“ไม่รู้เหมือนกัน เค้าชอบทำเหมือนไม่สนใจใคร กับพวกโทระก็คงคุยกันเพราะเล่นกีฬาเหมือนกันมั๊ง”
“ฟังเหมือนเธอสนิทกับโทระมากกว่าชิน”
มะนาวหันมาหานี “ชั้นเคยคบกับโทระ แต่ตอนแรกชั้นเห็นพวกเค้าที่สนามแข่ง ชั้นเข้าไปคุยด้วย  แต่โทระหลงตัวเองไปว่า ชั้นเข้าหาเค้า ที่จริงชั้นแค่อยากใช้โทระไปหาชินต่างหาก เรื่องอะไรที่ชั้นจะเดทกับคนแพ้ แต่ก็คบกันไปขำๆ จนกระทั่งวันหนึ่งที่ชั้นลองท้าชิน ว่าหน้าตาแบบนี้ทำอะไรผู้หญิงได้หรือเปล่า เรามีอะไรกัน แต่ก็แค่นั้นเพราะชินไม่พูดกับชั้นอีกเลย ไม่สิ ที่จริงก็คือชั้นไม่เคยเจอชินอีกเลย เค้าหลบหน้าตลอด ทีแรกก็คิดว่าเพราะเรียนคนละมหาลัย แต่ที่ไหนได้ โทระนัดกับเพื่อนๆไปกินไปเที่ยวอีกหลายต่อหลายครั้งชินไม่มา แต่ถ้าชั้นไม่อยู่ ชินถึงจะมา”
ดวงตาของมะนาวที่มองชินไร้ความรู้สึก
“พอโทระจับได้ว่าชั้นไปนอนกับคนอื่น เค้าก็อาละวาดตบตีชั้น ชั้นนึกถึงชินขึ้นมาได้ ก็เลยบอกกับโทระว่าคนๆนั้นคือชิน ไม่ใช่รุ่นพี่ หรือใครคนอื่นตามที่มีคนคาบเรื่องมาบอกโทระ”
“งั้นก็นานหลายเดือนสินะ” นีกำลังพูดไปตามสคริปต์
“ก็เป็นปีน่ะแหละ” มะนาวพูดเหมือนไม่ได้สนใจ
“ชั้นคิดว่าเธอชอบชินหรือชินชอบเธอซะอีก เห็นทักกันแบบนั้น”
“ถ้าเขาชอบชั้นก็ดีน่ะสิ” มะนาวหันมาหานี “รู้มั้ยว่าชินเป็นคู่รักที่ดีมากชนิดหายาก ที่เจอมามีแต่เห็นเราเป็นแค่ตุ๊กตายาง พวกไม่มีใครเอาอย่างเธอจะเข้าใจอะไร”
นีนับ 1 ถึง 100 “เพราะเขาไม่รักเธอ เธอก็เลยแก้แค้นให้โทระมาทำร้ายเขาเหรอ”
“มันไม่ได้แก้แค้นอะไรหรอก ก็พอมีคนมาฟ้องโทระว่าชั้นไปนอนกับคนอื่น พอโดนซักชั้นก็แค่บอกๆ ไป จะอะไรมากมาย นอนด้วยกันครั้งเดียวก็จริง แต่มันก็ตั้งนานละ ชั้นแค่จะเอาตัวรอด เพราะว่าเขาเป็นเพื่อนกันมาเป็น 10 ปี แล้วโทระก็แพ้ชินมาตลอด กล้าไปหาเรื่องชินหรือไง แต่กลายเป็นว่า โทระบ้ากว่าที่คิด”
“เพราะเขารักเธอ”
“ก็ใช่” มะนาวยอมรับ “ตอนที่โทระตีชินครั้งก่อนที่หลังโรงยิมตอนวันแข่ง ชั้นก็เลยมาดูซะหน่อยว่าตายมั้ย ปรากฎว่าน้องชายเขาอยู่เฝ้า แล้วตอนนั้นชินฟื้นแล้วไง ชั้นเลยต้องเปลี่ยนใจ เพื่อไม่ให้ชินบอกกับโทระว่าเรื่องชั้นกับชินน่ะมันเรื่องโบราณแล้ว แล้วมันก็ไม่มีอะไรนอกจากคำท้าแบบเด็กๆ ขืนให้โทระรู้ความจริงชั้นตายแน่”
“แต่เธอรู้มั้ยว่า การที่เธอเอาตัวรอดแบบนั้น มันทำให้โทระแค้นชินมาก”
“เหรอ ข้อเท็จจริงมันใช่ โทระแค่รู้หลังจากนั้นหลายเดือนเท่านั้นเอง”
นีรู้สึกโกรธจนตัวสั่น “ชินเจ็บขนาดนี้ ทำไมเธอถึงได้.....”
“อือ เท่าที่เห็นนี่ก็... ” มะนาวกวาดตามองคนเจ็บอีกครั้ง แล้วกระชับกระเป๋าสะพายเดินสวนนีออกมา เมื่อพ้นจากประตูส่วนที่กั้นห้องคนเจ็บ มะนาวถึงได้เห็นคนตัวโต ตาสีฟ้า ที่ไม่รู้ว่าเข้ามานั่งอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขกตั้งแต่เมื่อไหร่
“จะกลับแล้วหรือครับ”
น้ำเสียงเยือกเย็นทักทาย
“ค่ะ”
“นั่งคุยกันสัก 5 นาทีได้มั้ย”
มะนาวยิ้มเหยียดมุมปาก หันกลับไปมองนี ที่ยืนอยู่ข้างเตียงคนเจ็บแล้วหันมาหาฝรั่งตัวโตอีกครั้ง
“ชั้นไม่ได้มาที่นี่เพื่อมาสารภาพบาป หรือมารับฟังเสียงตำหนิจากใคร”
“คุณไม่ได้มาสารภาพบาป เพราะผมไม่ได้สะสมบุญมากพอที่จะเป็นสื่อกลางนำใครไปสู่แสงสว่าง”
“งั้นมีอะไร ก็รีบๆพูดมา”
“ผมพูดในฐานะที่ชินเป็นคนของผม”
“อะไร ชินทำงานให้คุณเหรอ”

“ชินคือคนของผม”
ปกติแล้วพี่เจไม่ใช่คนพูดด้วยน้ำเสียงข่มขู่แบบนี้หรอก แต่มันคือนิสัยของชินที่เวลาไม่พอใจขึ้นมาจะพูดซ้ำด้วยประโยคเดิม แบบเน้นๆ พออยู่ด้วยกันนานๆ ก็ซึมซับวิธีการพูดของเขามา
“ผมรู้จักคนที่มีนิสัยรักสนุกมากมาย ใช้ชีวิตคุ้ม แต่ผมไม่เคยเจอคนที่ไม่รู้สึกอะไรเมื่อเห็นคนเจ็บเพราะความเห็นแก่ตัวของเราเอง”

“คิดว่าตัวเองเป็นใคร ถึงได้เที่ยวมาสั่งสอนคนอื่นแบบนี้ พ่อแม่ชั้นยังไม่พูดกับชั้นแบบนี้เลยนะ!”
“แน่ใจเหรอว่าเขาไม่พูด เคยฟังที่เขาพูดหรือเปล่า อย่าเอาพ่อแม่มาเล่นกับความเห็นแก่ตัวของตัวเองเลย มันบาป สิ่งที่ทำหรือไม่ทำมันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของมะนาวเอง ไม่เกี่ยวกับใคร ถ้ามีเวลาว่างลองคิดดูว่า สิ่งที่ทำอยู่ทุกวันนี้ มันจะส่งผลต่อชีวิตของมะนาวในวันพรุ่งนี้ยังไง”
ดวงตาสีเข้มกลมโตผิดปกติ ภายใต้ขนตายาวเป็นแผงและอายไลน์เนอร์แทบถลนออกมานอกเบ้า
“แก!”
“มะนาวเป็นคนเก่ง ไม่ต้องให้มีใครมาสั่งสอนหรอก ผมแค่พูดในฐานะที่คนของผมถูกคนทำร้ายมาเท่านั้น” พี่เจลุกขึ้นเดินสวนมาหาคนเจ็บบนเตียง
มะนาวได้แต่กระฟัดกระเฟียดออกไปจากห้อง
เมื่อเสียงปิดประตูดังขึ้น พี่เจก็หันไปขอบใจนี
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ที่จริงหนูว่าน่าจะตบแม่คนนั้นให้คว่ำมากกว่า โดนพี่ว่าไปแบบนั้นจะคิดได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ”
พี่เจยิ้มเหนื่อยบอกขอบใจนีอีกครั้ง แล้วหันมาสบตาคนเจ็บที่ลืมตามองนิ่งๆ นั่งลงที่เก้าอี้ข้างเตียง กุมมือขาวซีดไว้ในมือ
“ไปทำงานเถอะ” ชินพูดอย่างลำบาก เหมือนกรามยังไม่ค่อยเข้าที่เข้าทาง
“ไม่มีใจจะทำงานหรอก ชินมุทะลุขนาดนี้ แล้วเราก็คุยกันแล้วว่าอย่ายอมให้ใครทำร้ายได้ง่ายๆ”
“แต่ผมผิดจริงๆ เพราะผมไม่คิดให้ดี โดนท้าทายคิดว่าง่ายก็ไปกับเขา เรื่องที่มันควรจะจบลงในคืนเดียวกลับส่งผลร้ายๆไม่รู้จักจบ”
“ทำไมชินถึงไม่เล่าให้โทระฟังว่าทำไม”
“จะเล่าแบบไหน หรือไม่เล่า ข้อเท็จจริงมันก็เหมือนเดิมและผลลัพท์มันก็ไม่เปลี่ยนไป ทั้งหมดเพราะผมโง่”
พี่เจลูบผมนุ่มเบาๆ หันมามองนีที่ยังคงยืนถือโทรศัพท์อยู่ในมือ พยักหน้าส่งสัญญาณให้กันเพียงนิดเดียว นีก็ลาพี่เจอีกครั้ง
เมื่อเดินออกมานอกห้อง นียกโทรศัพท์ขึ้นพูด “ชั้นออกมาข้างนอกห้องแล้ว จบการบันทึกเสียง”

นิ้วมือใหญ่แตะที่รอยแดงช้ำที่ซีกหน้า แล้วถอนหายใจ
“คนอะไร เอาหน้าไปรับหน้าแข้งคนอื่น ลืมตัวหรือไงว่าไม่ได้ใส่การ์ด”
“อือ แต่ไม่เท่าไหร่หรอก”
“แล้วยังไงถึงจะเรียกว่าเท่าไหร่”
ชินส่งยิ้มไม่พูด
นิ้วมือใหญ่ยังคงลูบหน้าลูบตา “บางทีการเงียบของชินมันก็ดี แต่กับคนอารมณ์ร้อน มันยิ่งเหมือนการยั่วยุให้เขาโมโหรุนแรงขึ้นรู้มั้ย”
“คนกำลังโมโห พูดไปเขาก็ไม่ฟัง”
“มันก็จริง” พี่เจยอมรับ พูดมากๆก็จะพาลทะเลาะกันเสียอีก “ปวดหลังปวดเข่าอยู่อีกมั้ย”
แต่พอชินหลับตาลงไม่ตอบคำถาม พี่เจก็ถอนหายใจหนักๆ ทำให้ชินลืมตาขึ้นมามองอีกครั้ง
“มัน...แย่มากเลยหรือครับ”
“หมอบอกว่าไม่เท่าไหร่ แต่ก็ไม่ควรเก็บไว้เป็นที่ระลึก”
ชินกัดปาก คิ้วคมขมวดแน่นแล้วพยักหน้าช้าๆ “งั้นก็ตามใจพี่เถอะ แต่ขอร้องว่า อย่าไปอำใครว่าผมเจ็บหนักอีก”
“โอ้ย ไม่หนักหรอก แค่หมดสติไปครึ่งวันค่อนคืน จิ๊บๆ”
ชินกลอกตามองแล้วจะหลับต่อจริงๆ
“ยังมีอีกเรื่องที่อยากบอกก่อนที่จะหลับต่อ”
พี่เจยักคิ้ว เว้นวรรคให้ผู้ชมถาม แค่เค้าก็มองเฉยๆเหมือนเดิม
“พรุ่งนี้เมเรเครื่องลงแต่เช้า แต่รีมาวันถัดไป”
ชินทำหน้าตาเบี้ยวๆ “บอกหมอด้วยว่าผมปวดขา ปวดไหล่ ปวดหัว ช่วยใส่มอร์ฟีนในน้ำเกลือให้ผมหลับสนิทตลอดวันตลอดคืนด้วย”

กลางดึก พยาบาลเข้ามาวัดไข้สอบถามอาการทั่วไปเสร็จแล้วกลับออกไป พี่เจกระชับผ้าห่มปิดคอให้คนเจ็บที่ยิ้มง่วงงุนทั้งไม่ยอมลืมตา
“ถ้าจะเข้าห้องน้ำเรียกพี่นะครับ”
นิ้วมือใหญ่เกลี่ยแก้มซีดเบามือ  
เราฟังเรื่องจากมะนาวแล้ว และพอรู้เรื่องคร่าวๆในมุมของโทระผ่านคำบอกเล่าของยู และรี แต่คนที่หลับอยู่ตรงนี้กลับไม่มีคำอธิบายเพิ่มเติม  
ถ้าโทระฟังแต่มะนาวพูดเพียงคนเดียว และเพื่อนร่วมทีมของโทระที่มีอะไรกับมะนาวเลือกที่จะเอาตัวรอดเหมือนกัน
มันก็ไม่แปลกที่โทระจะคั่งแค้นชินขนาดนี้
คนรูปหล่อตัวโตถอนหายใจยาวแล้วหันไปล้มตัวลงนอนที่ที่นอนเล็กข้างเตียงผู้ป่วย

============จบตอนที่ 34===========
ขอบคุณทุกการติดตาม ทุกความเห็นและการแวะมาอ่านครับ
ไจฟ์กับที

[nongrak]

อยากตบยัยมะนาวจัง ขอมือตบหน่อย  
ถ้าโทระรู้ความจริงนี้จะมาขอโทษชินไหม

+1 ให้แล้วนะค่ะ

[indy❣zaka]

ผู้หญิงอย่างงี้ ก็เป็นได้แค่คู่นอนแหละ
คงไม่มีใครหน้ามืดตามัวเอามาทำคู่ชีวิตหรอก

[kamikame]

  มะนาว
  เจ ชิน
  คุณไจฟ์
บวก 1 นะฮ๊าฟฟฟฟฟ

[คนริมคลอง]

น่าจะให้โทระมาได้ยินกับหูจริงๆเลย แบบนังมะนาวเปิดมาเจอโทระแทนที่จะเป็นพี่เจ คงสะใจกว่านี้

[from_mars]

คิดถึงน้องชาย...แวะมาอ่าน...
มะนาวแย่กว่าที่จะคิดได้ ทำไมหญิงร้ายตลอดเลยนะ?? 555
รออ่านตอนหน้านะครับ

[Gohan]

นีเก่งเนอะ ทนถามได้จนจบ ตอบมาแต่ละอย่าง มันน่า
มะนาวเน่าในแบบนี้ เอาไปทำพันธุ์ไม่ได้

จบการบันทึกเสียง...วะฮะฮ่า ถูกใจ
รอลุ้นตอนต่อไป ว่าจะเป็นยังไง

ขอบคุณครับสองหนุ่ม ^^

[BeeRY]

หวังว่าโทระมันจะเชื่อว่าเป็นความจริงนะ
แบบกลัวมันหาว่าชินบังคับให้มะนาวพูดไรงี้ เพราะขนาดที่ผ่านมามันยังไม่ยอมเชื่อ ไม่ยอมฟังอะไรเลย

[MiSS-U]

แล้วหวังว่าโทระจะเคลียเรื่องมะนาวซะที

[@StaR@]

มะนาวเธอแย่กว่าที่คิดไว้เยอะเลย
พี่เจพูดได้ถูกใจไม่น้อยเลยนะ
อยากให้ชินพูดมากกว่านี้จังเลย
และหวังว่าโทระจะรู้เรื่องและเลิกแค้นชิน
 

[nn~~NN]

แหมะ.... นิยายเกิ๊น  (แหะๆ แซวเล่น)
แล้วเรื่องมันจะต้องคลี่คลายน่า

เดี๋ยวเมเรก็มาแล้ว  จับมะนาวถ่วงน้ำเลย  วู้วววว 

[kakuro]

 ขอบคุณไจฟ์ที
(เป็นตอนที่ผมโดนเด็กค่อนขอดว่า นิยายเกิ๊นนนนนน)
ตกลงเรื่องนี้ไม่ใช่นิยายธรรมดา เป็นนิยายเกินไปซะแล้ว ขอเกินเยอะๆนะ ชอบ
ตอนแรกคิดว่าโทระจะฟังอยู่ กลายเป็นพี่เจไปซะ เสียดายจัง
ฟังแบบนี้แล้วเมเรของชั้นน่ารักกว่าเยอะเลย
น้องทีหาเจ้าชายให้เจ้าหญิงเมเรหน่อยสิครับ

[tuek]

อยากฆ่าอีนางมะนาวมากๆๆๆ
+ 1 นะคะ

[ZuuZuu]

มะนาว!!!!!!
((นึกคำต่อว่าไม่ออก))

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ
อึดอัดคร่าาาาา ทำไมชินไม่พูดอะไรออกมามั่งเนี่ยยยย

[iforgive]

มะนาวเธอเหมาะกับคำนี้มาก "กาก"

[LoveBaBy]

ฮึ๋มๆๆๆ สงกะสัย ยัยมะนาวเน่า
อยากเจอฤทธิ์เมเรจิงนะเนี้ยยยย โมโหๆๆๆ

พี่ชินเจ็บหนักยังแอบฮาน๊า 555
เมเรเค้าออกจะน่ารัก ลองเปิดใจคุยหน่อยสิ
น้องยูยังคุยได้เรย

แล้วน้องยูหายไปไหน คิดถึงนะเนี้ย อิอิ

ขอบคุณน้องชายจ้า ^^

[jojobuffy]

ชิน ทำไมพี่เจบอกว่าเมเรจะมา ชินถึงกับเจ็บนู่นเจ็บนี่เลยอ่ะ น่าสงสัยนะเนี่ยยยย

[puppyluv]

หนูนี ทั่นประธานเอฟซีของเฮา ช่างน่ารักขน๊าดดดดด!!!

[Gohan]

คิดถึงเมเรแล้ววววววววว

ป๋าไจฟ์กะตัวเล็กอยู่หนายยยย 

[hahn]

อิโทระจะรู้บ้างไหมเนี่ยว่านังมะนาวมันเป็นยังไง

[Whatever it is]

รำคาญทั้งมะนาวกับโทระ คิดว่าเป็นตัวประกอบที่น่ารำคาญมาก 

[love2y]

นวดมะนาว            เวลาคั้นจะได้มีน้ำเยอะๆๆ ((เม้นท์ไม่ได้เกี่ยวกับนิยายเลย หุหุ))

[rellachulla]

โหยย น้องมะนาว
อยากโบยสักร้อยที
แอร๊ยย

[LoveBaBy]

ยู้ฮู้ววววววววววววววววววววววววววววววว

น้องยูไปไหนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

พี่ชินนนนนนนนนนนล๊า หายเจ๊บยังงงงง

เมเรกลับมายังเน้ออออออออออออออออออออออ

เมื่อรัยจะได้ไปเที่ยวทะเลเน้ออออออ

[nn~~NN]

อรั๊ยยย  ชินกับน้องยูไปไหน
พี่คิดถึงงงงงงง~~               

[Fanun]

  ยัยมะนาว หมั่นไส้
พี่เจพูดได้ถูกใจ หวังว่ารื่องของโทระจะคลี่คลายซักที 

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 35

โทระไม่ได้อยู่ที่ห้องชมรมเทควันโด้ หรือแถวๆยิมเนเซี่ยมเหมือนที่ผ่านมา เพราะผลจากการซ้อมชินในโรงฝึกทำให้โดนลงโทษขับออกจากชมรม ขณะที่มีเสียงร่ำลือกันว่า พ่อของโทระต้องมาคุยกับอธิการบดี เพื่อให้ลูกชายไม่ต้องถูกพักการเรียน
ที่ๆยูต้องไปหาคือที่คณะ เพื่อนห้องเดียวกับโทระบอกว่า วันนี้โทระมาเรียน และอาจออกไปกินข้าวแถวนี้ให้ยูมาหาใหม่ตอนใกล้เข้าเรียน แต่ยูก็มีเรียนบ่ายเหมือนกัน เลยต้องฝากซีดีไว้พร้อมกำชับ

“รบกวนฝากให้เขาให้ได้นะฮะ ขอบคุณพี่มากฮะ”
ขณะที่ยูเดินออกมาทางด้านหนึ่ง โทระก็ก้าวเข้ามาในตึกเรียนอีกทางด้านหนึ่ง

แพทย์เพิ่งเข้ามาตรวจอาการที่เข่าและพูดคุยเกี่ยวกับการรักษา เสร็จกลับออกไปพร้อมกับพยาบาล พี่เจกระชับผ้าห่มให้คนเจ็บ เกลี่ยผมที่ระหน้าผาก
“นอนพักนะครับ เดี๋ยวพี่เข้าห้องน้ำแล้วจะลงไปกินข้าว”
ชินพยักหน้าแล้วหลับตา
ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องนอน และเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ กลิ่นน้ำหอมที่ทำให้รู้ว่าเป็นใคร ชินก็เลยหลับต่อ
กระทั่งพี่เจออกมาจากห้องน้ำ ส่งเสียงทักทาย
“อ้าวเมเร มาแล้วหรือ”
“เครื่องลง เอากระเป๋าเข้าบ้าน เมเรก็มาที่นี่เลย ทำไมถึงเป็นอย่างนี้คะ” เมเรถามเบาๆ ทั้งที่ดวงตายังคงมองคนเจ็บอยู่
“ยูกับโทระชกกันในมหาลัย ชินก็เลยไปคุย แต่โทระยังติดใจเรื่องที่ชินทรยศเขา คุยกันคนละเรื่องผลก็เลยเป็นอย่างนี้”
“ชินน่ะเหรอทรยศโทระ เป็นไปไม่ได้” เมเรหันมาหาพี่เจตรงๆ สีหน้าแววตาไม่เชื่อโดยสิ้นเชิง
“มันเป็นเรื่องท้าทายกันแค่คืนเดียว”
เมเรนิ่งคิดตาม “ตอนที่เรียนมัธยม มีผู้หญิงมาหัวเราะเยาะใส่เมเรเหมือนกัน ว่าเขาได้นอนกับชิน เมเรยังด่ากลับไปว่าพวกทำตัวไร้ค่า ถ้าจะวัดแค่นอนด้วยกัน เมเรวางยาปล้ำชินเอาก็ได้”
พี่เจถึงกับต้องส่ายหน้า ยิ้มขำ
“ไม่ใช่คนตอนเรียนมัธยมหรอก”
 ทีนี้เมเรเลยนิ่งคิด หันไปมองชิน “โทระมีแฟนตอนเรียนมหาลัยเหรอ งั้นเมเรก็คงไม่รู้จัก แต่ถ้าเธอเป็นแฟนกับโทระ แล้วยังมายั่วชินอีก เมเรว่าเธอต้องเป็นโรคจิตแบบที่ชอบเห็นผู้ชายทะเลาะกันเพื่อแย่งหล่อน”
พี่เจเพียงแค่จ้องมองคนที่หลับอยู่บนเตียง ทีแรกคิดว่าทำฟอร์มเพราะเห็นว่าเมเรมา แต่มาถึงตอนนี้คิดว่าอาจจะหลับๆตื่นๆเพราะฤทธิ์ยา
พี่เจเดินเข้าไปกระชับผ้าห่มอีกครั้ง
“สมองเป็นไรมั้ยคะ”
“ไม่เป็นไร”
“ยูบอกว่า เข่าของชิน....ชินจะพิการมั้ยคะ” น้ำเสียงของเมเรตอนท้ายสั่นเครือ ดวงตากลมโตแดงเรื่อ
พี่เจหันมาหาเมเรแล้วมองเลยไปที่ชายหนุ่มอีกคนที่ก้าวเดินเข้ามา คนผมสั้นเกรียน ดวงตายาวเรียว ริมฝีปากหนา
“โทระ” เมเรหันมามองตาม แล้วเดินผ่านไปที่ชุดรับแขกด้านนอก หยิบนิตยสารการแพทย์เล่มหนา
ขณะที่พี่เจก้าวยาวๆเข้ามา ชัดเจนว่ายืนขวางไม่ให้โทระเข้าไปใกล้เตียงคนเจ็บมากกว่านี้

โทระ ที่ยังคงยืนคาช่องประตูระหว่างส่วนที่พักคนเจ็บกับส่วนรับแขกด้านนอก ดวงตายาวเรียวมองคนที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง ไม่ได้ระวังหนังสือเล่มใหญ่ที่ฟาดลงมาที่ศีรษะ
“ไอ้โทระ ไอ้โง่ ไอ้ควาย!”
“เฮ่ย เมเร!” โทระได้แต่ยกแขนกันศีรษะ กระโดดหนีกลับออกไปที่ส่วนรับแขก แต่เมเรไล่ตีไปร้องด่าไปรอบห้องต้อนโทระเข้ามุม
“ไอ้โง่ แกรู้จักกันมาตั้งแต่ยังเป็นเด็กชาย กับอีแค่ผู้ญิงสำส่อนมั่วไม่เลือกคนเดียว แกถึงกับจะฆ่าคนเลยหรือไง” ด่าไปใช้หนังสือฟาดไม่หยุด
“โอ้ย เมเร!”
“อย่ามาโอ้ย แกคิดได้ยังไงว่าชินกับเมียแกชอบกัน อย่างชินน่ะมีมาให้เลือกจนเลือกไม่ถูก เขาไม่มองของใช้แล้วให้เสียเวลาหรอก ไอ้โง่! ตีให้ตาย! เพราะมันโง่เกินกว่าจะตีให้หายโง่ แบบนี้มันต้องตีให้ตาย!”
เสียงด่าของเมเรไม่เบาเลย พยาบาลหลายคนต้องเข้ามาดูและช่วยกันห้าม
“ไอ้โง่ ไอ้โง่โทระ ถ้าผู้หญิงคนนั้นตบตาแกว่าเป็นคนดีได้ ทำไมเขาจะหลอกคนมึนอย่างชินไม่ได้”
“เมเร เจ็บนะเมเร” โทระได้แต่ใช้แขนกันหนังสือที่ฟาดลงมา ไม่กล้าสู้หญิงสาว
“แกเอาไม้ตีชินใช่มั้ย เอาเก้าอี้ฟาดชินของชั้นใช่มั้ย” เมเรมองกวาดไปทั่วห้องมีแต่โซฟาตัวเล็กในห้องรับแขก “แกตายแน่!” เมเรเอาจริงจะยกเก้าอี้ทุ่ม พยาบาลได้แต่ช่วยกันจับไว้ เมเรเลยหันกลับไปหาหนังสืออีกเล่มปาใส่โทระ

ตลอดเวลา พี่เจได้แต่ยืนมอง

กว่าที่เมเรจะสงบก็คือหนังสือเล่มหนาในมือเละ ส่วนโทระมีรอยแดงเป็นปื้นอยู่บนใบหน้าเพราะโดนสันหนังสือ แต่โทระไม่สนใจกลับตรงเข้ามาหาพี่เจ
“ชินจะพิการหรือ”
“ไม่มีทาง ยังไงพี่ก็จะรักษาชินให้ได้” พี่เจบอกอย่างมั่นใจ

ส่วนยูนัดเจอกับไอ้โต กับไอ้บีมที่คอฟฟี่ช็อปของโรงพยาบาล ซื้อขนมและผลไม้ขึ้นมาเยี่ยมคนเจ็บ แต่เมื่อเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วยวีไอพี ที่เห็นก็คือพยาบาล 2 คนยืนอยู่ข้างๆเมเร ที่จ้องมองโทระด้วยความแค้น
โทระกำลังยืนเผชิญหน้ากับพี่เจ ที่ยืนขวางช่องประตูด้านใน ไม่ให้โทระเข้าใกล้เตียงผู้ป่วย
“ทุกคนพูดง่าย ผู้หญิงเลวๆคนเดียว ผมจะแค้นอะไรนักหนา แต่เรื่องระหว่างผมกับมะนาวมันก็เรื่องหนึ่ง เรื่องของชินกับมะนาวก็เรื่องหนึ่ง แต่เรื่องของผมกับไอ้ชินก็คือ มันมีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธ แต่มันยังทำ! เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อวานนี้ กับที่เกิดขึ้นเมื่อ 3 ปีก่อน ต่างกันตรงไหนในเมื่อมันนอนกับเมียผม!”
“ไอ้โง่โทระ นี่แกยังไม่ยอมหยุดใช่มั้ย โดนอีกซักทีเหอะ” เมเรตรงเข้ามาหาอีกที แต่พยาบาลช่วยกันยื้อไว้ ทั้งขอให้ใจเย็นลง

ถึงฤทธิ์ยาจะทำให้ชินหนังตาหนักอึ้ง แขนขาอ่อนแรงแต่หูยังคงได้ยินบทสนทนา ที่เหมือนกำลังฟังเรื่องราวไม่ต่อเนื่องกัน
บางคำไหลผ่าน บางคำผนึกแน่นอยู่ในสมอง
แต่ก็ได้ยิน รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
ยูที่เพิ่งมาถึงมองผ่านพี่เจไปที่คนที่นอนอยู่ ก้าวผ่านทุกคนเข้าไปหาแล้วยืนอยู่ข้างเตียงจับมือพี่ชายที่ยังมีทั้งสายน้ำเกลือ แกล้งพลิกเปิดผ้าห่มช่วงเข่าที่ถูกล็อคห้ามขยับไว้ เพราะยังต้องรอการผ่าตัด
“ปวดอยู่หรือเปล่า”
ชินที่ยังลืมตาไม่ขึ้น ได้แต่ส่ายหน้า
“ผมซื้อแตงโมมาฝากด้วย เดี๋ยวพี่ตื่นค่อยกินนะ”
คนที่นอนหลับตาพยักหน้าช้าๆ
ยูทำท่าไม่สนใจความเคลื่อนไหวในห้องรับแขกถามต่อ “พลิกตัวมั้ยฮะ เดี๋ยวเป็นแผลกดทับ”
พี่ชายยกยิ้มมุกปาก ถ้าไม่โดนฤทธิ์ยาจะต้องมีการโวยกันว่าให้เลิกทำเป็นว่าคนนี้กำลังเจ็บหนักซักทีเถอะ มันรับไม่ได้จริงๆ กับการที่มีคนมาถามอะไรแบบนี้มาแสดงท่าทางเหมือนเป็นคนที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้แบบนี้
ไอ้โต กับไอ้บีมรีบจะเข้ามาช่วย แต่ยังช้ากว่าเมเรที่ก้าวเข้ามาชิดขอบเตียง
“ชิน เมเรมาแล้วนะ”
ชินส่งเสียงอือในลำคอทั้งที่อยากตะโกนว่า ช่วยหยุดส่งเสียงกันได้มั้ย หรือว่าจะต้องไม่แสดงท่าทีตอบรับกับคำถาม คำพูดรอบตัว ไอ้เสียงหวีด เสียงพูดพวกนี้จะได้หายไป
แค่โดนเตะไม่กี่ที กับเก้าอี้ฟาดลงมาที่หลัง จนเข่าที่มันเจ็บเดิมอยู่แล้วกระแทกลงกับพื้น
มันสักเท่าไหร่กันเชียว ไม่ถึงกับอัมพาตกินหรอกน่า

พี่เจหันไปขอบคุณพยาบาลที่เข้ามาคุมเชิงเมเรกับโทระอยู่ “ขอบคุณครับ ไม่เป็นไรแล้วหล่ะครับ”
ก่อนที่จะออกไปพยาบาลไม่ลืมหันมากำชับว่าอย่าส่งเสียงดังรบกวนคนเจ็บ
ที่สวนกับพยาบาลเข้ามาในห้องคือพี่โรส ที่เป็นพี่สาวคนโต ตามมาด้วยพี่แมรี่ พี่ลิลลี่ พี่วิน และพี่มิน หมายเลข 1 ถึง 5 ที่เดินเรียงแถวเข้ามา เสียงส้นสูงกระทบพื้นเสียงดังก้อง
ชินครางเบาๆ ด้วยความปวดหัว
ลำพังเมเรคนเดียวก็อยากบ้า แต่ตอนนี้มาอีก 5 แถมด้วยโทระ
อาการฝืนลืมตาขึ้นอย่างยากลำบาก ดวงตาที่จับทิศทางไม่ได้ ดูเหมือนคนเมา
แต่มันเป็นอาการที่ทุกคนรอบตัวแปลไปคนละทาง
พี่โรสกวาดตาไปที่ทุกคนในห้อง รับไหว้จากยูกับเพื่อนๆ และเมเร แต่ดวงตาแทนที่จะหยุดนิ่งที่โทระ กลับกลายเป็นการกวาดตาแบบเท้าจรดหัวที่คนตัวโตตาสีฟ้าที่ยืนนิ่งขวางโทระอยู่
“ใคร”
“ผมชื่อเจ”
“อ้อ..คนที่มาหลอกชินนี่เอง”
คำพูดสะดุดหูจนเมเรเผลอจับมือชินไว้
โทระที่กำลังแค้นชิน ยังหันมามองพี่โรสกับกลุ่มพี่สาวอีก 4 คน
พี่เจหรี่ตาลง อารมณ์ที่มันคุกรุ่นมาตลอดตั้งแต่เห็นโทระเข้ามาในห้อง ยังไม่จางลงไป ก็เจอคนตั้งท่ารังเกียจตั้งแต่ยังไม่ทันได้คุยกัน
ท่าทางวันนี้จะได้กลายร่างเป็นยักษ์สักที
“ชินอยู่กับหมอแล้ว จะมาทำไมนักหนา” พี่โรสก้าวเข้ามายืนอยู่ข้างหน้า
“ผมว่ามันคนละเรื่องกันแล้วนะฮะ” ยูน้องรักแทรกเข้ามาเลยโดนพี่แมรี่ดุ
“อย่าเสือกไอ้ยู แกก็อีกคนที่โดนไอ้เกย์พวกนี้มันหลอก”
“แมรี่ ทำไมพูดกับน้องอย่างนั้น” พ่อดุเสียงต่ำๆมาจากประตู แม่ที่เดินตามมาด้วยจับมือพ่อไว้แน่น
“นี่มันอะไรกัน น้องเจ็บอยู่ มันใช่เวลาที่พวกแกจะมาพูดอย่างนี้หรือไง”

ทุกคนในห้องรวมถึงโทระ หันมาสวัสดีพ่อกับแม่
แม่เดินเข้าไปหาโทระ “พอได้แล้วนะ จะผูกใจเจ็บกันไปเพื่ออะไร”
โทระก้มหน้าลง ขณะที่เสียงแหลมๆของพี่โรสดังขึ้น
“ก็ไอ้ชินมันเลวจริง แม่จะไปเข้าข้างมันอีกเพื่ออะไร”
“โรส” พ่อกระแทกเสียง โกรธจนเส้นเลือดที่ขมับเต้นตุบๆ
“โดนขนาดนี้มันจะรู้สึกตัวหรือเปล่าว่ามันเลว คนอะไร ไม่แย่งแฟนเพื่อนก็ไปหลงเชื่อเกย์”  พี่แมรี่เหยียดริมฝีปากดูถูกเหมารวมตั้งแต่พี่เจไปจนถึงชิน
“ชินไม่ได้หลงผม” พี่เจพูดช้าๆ “ผมต่างหากที่หลงเขาจนทิ้งงานทิ้งการไปคอยตามเฝ้าเขา มาจนถึงตอนนี้”
พี่โรสหันมาทำเสียงประชด “พวกวิปริต สังคมรังเกียจอย่างพวกแก มันก็แบบนี้แหละ แล้วจุดจบของแกก็คือเป็นเอดส์ตาย”
“โรส หยุดนะ” พ่อดุเสียงเข้ม
ดวงตาสีฟ้าของพี่เจคล้ายกลายเป็นไฟ “ผมไม่ใช่คนที่น้องเจ็บเข้าโรงพยาบาลมา 4 วันแล้วก็เดินเข้ามาพูดจาทำร้ายเขาก็แล้วกัน”
“แก! ไปให้พ้นนะ!” พี่โรสตวาดเสียงดัง ชี้นิ้วไล่ “ไอ้คนผิดเพศ คนอย่างแกน่ะแหละที่ทำให้โลกนี้มันผิดเพี้ยน ทำให้ชินมันวิปริตตามแกไปด้วย”
ชินฝืนลืมตามองเมเรกับยูที่อยู่ข้างๆ รับรู้ถึงมือที่กระชับไว้แน่น ทั้ง 2 ข้าง
“เมเรอยู่กับชินนะคะ” เมเรก้มลงมองคนเจ็บ ชินพยักหน้า แม่ถึงได้เดินเข้ามาดู
“ตื่นหรือลูก” แม่เข้ามาลูบผมแผ่วเบา
“ก็เนี่ย สปล์อยมันจนมันกลายเป็นเทวดา”
“แกพูดกับแม่แบบนี้ได้ยังไง” พ่อดุเสียงเข้ม “ถ้าแกยังไม่เลิกทำตัวไร้สาระ ก็กลับไป”
“ทำไมพ่อไล่หนูล่ะ ตรงนี้มีทั้งไอ้คนที่มันทำร้ายชิน ทั้งคนที่หลอกมัน แต่พ่อกลับมาไล่หนู”

โทระหันกลับไปมองชิน ดวงตาง่วงงุน เมาด้วยฤทธิ์ยาที่มองมา
คนผมสั้นเกรียนดวงตายาวเรียวหันมาหาพี่เจ กับพ่อแม่ แล้วยกมือไหว้ก้าวออกมาจากห้อง
ตอนที่ยืนรอลิฟท์อยู่ ยูก็วิ่งตามมา
“พี่”
“อือ”
“ไว้พี่ชินออกจากโรงบาลแล้วไปเที่ยวกัน”
โทระถึงกับหันมามองหน้าไอ้ตัวเปี๊ยกอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง “มึงว่าอะไรนะ”
“ไปเที่ยวกัน คงไปทะเลใกล้ๆนี่แหละ หลังพี่ชินผ่าตัดซ่อมใหญ่ทั้งแผลเก่าแผลใหม่ หมอต้องให้กลับบ้านไปพักฟื้นอยู่แล้ว เราก็ไปพักฟื้นกันแถวทะเลเลยไง พี่จะได้คุยกันด้วย”
“กูไม่ได้อยากคุยกับมัน”
“งั้นก็ไม่ต้องคุย ไปกินเหล้าเป็นเพื่อนกันก็ได้”
“อารมณ์ไหนของมึงวะเนี่ย”
“อารมณ์ที่คิดว่า พี่ชายผมยืนอยู่ท่ามกลางคนที่เกลียดเขาเยอะเกินไป ทั้งที่เขาทำเพื่อผมมาตลอด ดังนั้นผมก็ควรต้องทำอะไรซะบ้าง”
“มึงไม่กลัวกูจะจับพี่มึงกดน้ำทะเลหรือไง ขามันเป็นอย่างนั้น กูแทบไม่ต้องออกแรงมันก็ตายห่าแล้ว”
“พี่มาที่นี่ เพราะพี่ฟังซีดีที่มะนาวพูดแล้วใช่มั้ย”
โทระหันไปมองประตูลิฟท์ที่ยังปิดอยู่ ยูพูดต่อ
“พี่ฟังแล้ว และพี่ไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำร้ายพี่ชายผมแน่ๆ พี่อาจไม่ให้อภัยพี่ชายผม แต่เพราะพี่ยังเป็นเพื่อนกัน ไม่อย่างนั้นพี่คงไม่มาที่นี่หรอก” 
“กูกับมันไม่เคยเป็นเพื่อนกัน”
“เหรอ ไม่เคยคิดว่าเขาเป็นเพื่อน แล้วสนใจเขาทำไมว่าเขาเป็นยังไง”
“กูเกลียดมัน เหมือนที่มันเกลียดกู กูมาเพื่อดูให้แน่ใจว่ามันเจ็บจริงไม่ได้สำออย”
“พี่ชินเคยทำท่าสำออยด้วยเหรอ”
โทระนิ่งเงียบ สัญญาณลิฟท์ดังขึ้น พร้อมกับประตูที่เปิดออก ยูตะโกนส่งท้ายเข้ามา
“แล้วผมจะไปหาที่คณะนะฮะ”

เมื่อยูกลับมาเปิดประตูห้องผู้ป่วยเข้าไป สิ่งได้ยินคือเสียงของพี่เจ
“ที่คุณพูดมาไม่มีอะไรใหม่ ผมไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงทัศนคติของใคร ที่ผมต้องการคือดูแลชินเท่านั้น”
“แก!” พี่โรสชี้หน้าพี่เจด้วยมือสั่นระริก ขณะที่พี่มินที่ไม่ค่อยมีปากมีเสียงกับใครเข้าไปจับมือพี่สาวคนโตไว้
“พี่โรส อย่าโวยวายสิ สงสารแม่”
“หยุดเลยนะมิน พ่อกับแม่น่ะรักแต่ไอ้ชิน เคยสนใจเราที่ไหน”
“พี่โรส อย่าว่าพ่อกับแม่นะ” พี่มินกระตุกแขนพี่สาว แต่พี่โรสกลับสะบัดมือออก
พ่อพูดอีกครั้งช้าๆ “โรส แมรี่ ลิลลี่ วิน และมินด้วย แกกลับไปคิดให้ดีนะ มองความรักของพ่อกับแม่ด้วยมุมของคนอื่น สมมุติตัวเองว่า เป็นไอ้กาอิน หรือซินซิน ที่มันไม่ได้อยู่ที่นี่ก็ได้ แล้วแกจะรู้ว่าพ่อกับแม่รักแกน้อยกว่าใครหรือเปล่า”

*-*-*จบตอนที่35*-*-*
หวังว่าคุณจะอ่านด้วยความสุข

ไจฟ์ครับ