หัวข้อ: "I will make You smile"

[puppyluv]

555555 หยั่งชั่วฝังในแต่ได้ใจมั่ก
พระเอกเอาไปกิน ตอนนี้ขอหัวร่อดังๆ ก่อน
5555555555
ปล. กด +ให้แม่

[a_tapha]

บางครั้งเมเรก็ทำประโยชน์เหมือนกันนะเนี๊ยะ 

[kakuro]

เมื่ออยู่ในห้องน้ำตามลำพังชินก็บอกกับพี่รีเหมือนกลัวเสียงลอดออกไปด้านนอก
พี่เจไม่ใช่พี่รีเนอะไจฟ์

ขอบคุณไจฟ์ที
คุณพ่อคุณแม่ชินน่ารักจัง
พี่เจเป็นที่ยอมรับของยูกับเมเรพี่เจก็เลยสบายไป
พระเอกของเจ้าหญิงเมเรคือโตเพื่อนยูนั่นเอง อิอิ

[indy❣zaka]

ชินเอ๊ย  รักตัวเองมั่งเหอะ
ถ้ารักตัวไม่ได้ ก็อย่าไปรักเลยคนอื่นอ่ะ

รำคาญชินอ่ะ กับพ่อกับแม่ยังโกหกอีก เจ็บก็บอกไปว่าเจ็บดิ  อย่ามาอ้างว่าไม่อยากให้คนอื่นเป็นห่วง
โกหก ยังไงมันก็คือ โกหก อยู่วันยังค่ำ  ต่อให้ข้ออ้างดีเด่แค่ไหน แต่ไงๆมันก็คือการโกหกอ่ะ พ่อแม่ก็กังวลกว่าเดิมอีกมั๊งนั่น

[love2y]

ว๊าววววววว เมเรกำลังโดนจีบอยู่ซินะ อิอิ โตช่างกล้าหาญจริงๆเลย ^^
จะว่าไป....ชินโชคดีนะ ที่คนรอบข้างส่วนใหญ่รักชินและรักกันดี เนอะ!!

ปล. "เมื่ออยู่ในห้องน้ำตามลำพังชินก็บอกกับพี่รีเหมือนกลัวเสียงลอดออกไปด้านนอก"



+ และ 

[iPuii]

อ่านก่อนไปเรียนค่ะ ยาชูกำลังชั้นดีเลยนะเนี่ยย 

[rellachulla]

เมเรน่ารัก
เหมือนจะเป็นคนขี้เหวี่ยง อาละวาด
แต่เป็นคนจิตใจดีจริงๆ นะ

[@StaR@]

เหมือนจะรู้นะว่าใครเป็นพระเอกของเมเร
แต่เพื่อความชัวร์รออ่านวันอาทิตย์ดีกว่า
กลัวเดาแล้วผิด กลับมาคราวนี้เหมือนเมเรน่ารักขึ้น
เอาใจช่วยพ่อแม่ชินที่จะต้องกลับไปพูดกับพี่ๆ
พี่เจเป็นพระเอกที่โชคดีจริงๆมีคนช่วยตลอด
 

[BeeRY]

ขี้อิจฉาเป็นนิสัยของเด็กผู้หญิงอยู่แล้วล่ะ ยิ่งชินเป็นน้องชายคนเดียวของบ้าน พี่สาวทั้งหลายต้องอิจฉามากเป็นธรรมดา
แต่ไม่น่าเชื่อว่าโตขึ้นแล้วนิสัยพวกนี้ไม่ยอมหายไปนะ เค้าเองก็เคยอิจฉาน้อง แต่พอโตขึ้นก็รักกันจะตาย(เหรอ?)
อย่างที่คุณพ่อบอกแหละ มีลูกคนเดียวก็มีปัญหาอีกอย่าง มีลูกหลายคนก็มีปัญหาอีกอย่าง พี่เจกับพี่รีสู้ๆ
แต่ที่ไม่น่าเชื่ออีกอย่างคือพระเอกของเมเร
ถ้าเมเรมีพระเอกเป็นของตัวเองแล้ว ชินจะสบายหูมากกว่าเดิมหรือเปล่านะ

[คนริมคลอง]

โอ้ จะเปิดตัวพระเอกของเมเรแล้ว ระดับเจ้าแม่เมเร ขอแบบอลังการดาวล้านดวงเลยนะครับ

แต่แอบสงสารคนนั้นนิดๆ คงจะหูหนวกก่อนวัยอันควร เอิ๊ก เอิ๊ก

[LoveBaBy]

"หวายยยยยยยยยยยยยยยย น้องยู น่ารักอ่ะ" 555+

อ่านตอนนี้ไป ยิ้มไป ดูเป็นครอบครัวน่ารัก อบอุ่นเชียว อิอิ
3 ตัวแสบก้อดูน่ารัก น่าเอ็นดู ในสายตาผู้ใหญ่ตลอด
จะแซวยังงัย ก้อไม่มีใครโกรธ อิอิ งี้แระ เด็กน่ารักอ่ะเนอะ ฮ่าๆๆ

เมเร ก้อประหนึ่งคนในครอบครัวที่ ใครอย่ามาแหย่มนะ เจ๊ลุยเอง ฮ่าๆๆ
ว๊ายๆๆๆๆ จะเปิดตัวพระเอกเมเรหรอ อยากรู้วุ้ย อิอิ (แอบกระซิบได้ป่ะ 2 ใน 3 ตัวแสบป่ะ ข้ามรุ่นเรย ก๊ากกกกก)

พี่รี เมื่อรัยจะกลับมาให้น้องยูเถียงเนี้ยห่ะ

ปล. แม่พี่ชินน่ารักเนอะ เรียกพี่เจ ว่าพี่เจตามชินด้วย ^^

Thanks JT ^_^

[hahn]

พี่เจทำคะแนนน่าดูเลยนะ  คิดว่าโตใช่ป่ะ ที่เป็นพระเอกของเมเร หรือจะหักมุมเป็น โทระ

[from_mars]

คริคริ....
อ่านไป ยิ้มไป....รู้สึกหนักๆ กะคำว่าเราต้องอยู่กับเสียงเหล่านี้ไปตลอดชีวิต....
แต่นี่มันก็เรื่องจริงในชีวิตอ่ะนะ...เห้อ...
เมเร มีคู่?? อืม...น่าจะเหมาะสม สูสี รึเปล่า กร้ากกก
รออ่านตอนหน้าครับ...กอดแน่นๆ พระเอกจอมบงการ ---- 555

[MiSS-U]

ตอนนี้เหมือนเรื่องอะไรที่มันยุ่งๆก็เคลียไป โล่งอกโล่งใจ55
พระเอกของเมเรก็โตซิ ชิมิ

[anajulia]

เห็นแล้ววววววววววววววว >///////<

แต่ที่เห็นชัดกว่าคือบทสนทนาตรงนี้
“เราจะอยู่กับเสียงเหล่านี้ ไปตลอดชีวิต ชิน...ไหวมั้ย”
ชินหันมามอง ยิ้มหวาน “มาถึงขั้นนี้แล้ว ผมต่างหากที่ต้องถามพี่ว่า ไหวมั้ย”
พี่เจยักคิ้ว “สบายมาก”

........ซึ้งมากมาย มันหวานสุดยอดยิ่งกว่าคำรักพันครั้งเสียอีก

[nn~~NN]

พี่เจอย่างแมนอ๊ะ     พระเอกเรื่องหน้าของคุณไจฟ์คงไม่พ้นเจ้าพ่อมาเฟีย ฮาฮาฮา
ปล. เมเรจะโดนเด็กกิน.... อรั๊ยยยย~~~~

[Whatever it is]

ยังคงรำคาญโทระกับมะนาวอยู่ดีอะ - -"

[tuek]

ชอบพ่อกับแม่ของชินจังเลย
+ 1 นะคะ

[konnarak]

โอ๊ะ  เมเรจะมีพระเอกเเล้ว ดีใจด้วย

ชินสุ้ๆๆๆ 

[Fanun]

พี่เจ สุดยอด แมนมาก
แต่ดีใจ เมเรจะมีคู่แล้ว เย้ๆ

[sukie_moo]

พระเอกของเมเร แอบคิดว่าเป็นโทระอ่ะ 555

[LoveBaBy]

 

แวะมาบอกว่าคิดถึงน้องยู ^^

บอกอีกนิด พี่ชิน ไฟท์ติ้ง อิอิ

 

[Yukisae]

ต้องยกให้เมเรเป็นผู้ช่วยอันดับ1ของพี่เจเลยนะเนี่ย
เอาใจช่วยโตให้ชนะใจนางเอกเร็วๆ
หวังว่าโทระจะเลิกโกรธชินในเร็ววันนี้ +1ค่ะ ^ ^

[MadamLilac]

พี่เจลูกน้องเยอะนะเนี่ย

[ZuuZuu]

ยังไงก็ยังยืนยันคำเดิมนะคะ ว่าเมเรน่ารักอ่ะ
ถึงแม้จะเสียงดังมั่นใจในตัวเองมากไปหน่อย
แต่ยังไงๆก็น่ารัก

[jojobuffy]

เมเรเหมือนซาตานผู้พิทักษ์ชินเลย555+

 
+1 คร้าบบบ

[nongrak]

พระเอกของเมเรก็ต้องเป็นโตใช่หรือเปล่า
แต่ชินยอมรับที่จะสู้พร้อมพี่เจก็ดีใจแล้ว

  เป็นกำลังใจให้คุณไจฟ์และทีค่ะ

[Gohan]

อิอิ เมเรจะมีพระเอก อยากเห็นตอนเมเรเขินจัง จะน่ารักขนาดไหนน๊อ
พี่เจ...สบายมากใช่มั้ยครับ สู้ๆ นะ
หนทางยังอีกยาวไกล จับมือน้องให้แน่นๆ แล้วค่อยๆ เดินไปด้วยกัน เอาใจช่วยครับ ^^

 

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)
ตอนที่ 37

ยูขับรถกลับบ้านด้วยความรู้สึกสับสนที่มันกลับมาใหม่อีกครั้ง
ยังคงได้ยินคำพูดของพี่โรส กับพี่แมรี่วนเวียนซ้ำไปซ้ำมา
จอดรถแล้วเดินเข้าบ้าน แม่ยังดูละครหลังข่าว พ่อนั่งอ่านรายงานอยู่ใกล้ๆ ยูสวัสดีพ่อกับแม่ทักทายกันตามปกติแล้วเดินขึ้นห้องนอน
อึดใจหนึ่งพ่อก็มาเคาะประตูเรียก
“มีอะไรหรือเปล่า”
ยูพยักหน้าแล้วเบี่ยงตัวให้พ่อเข้ามาในห้อง
พ่อนั่งลงบนเตียงแล้วกอดอกมองยูที่เข้ามานั่งกับพื้นกอดขา
“พี่โรสกับพี่แมรี่ ลิลลี่ วิน แล้วก็พี่มินไปที่โรงพยาบาลวันนี้ เจอกับโทระด้วย แต่แทนที่เขาจะสนใจเอาเรื่องคนที่ทำร้ายพี่ชิน เขากลับด่าพี่เจกับพี่ชิน”
พ่อกระตุกเสียงในลำคอ
“พ่อฮะ ผมเห็นพี่โรสเขาเป็นแบบนี้มาหลายครั้ง แต่ว่าวันนี้ พอผมเห็นเขาว่าพี่ชินกับพี่เจ แล้วผมหันไปมองคุณลุงกับป้า หันมาหาพี่ชิน พี่เจ ผมรู้สึกแย่มาก การมีแฟนเป็นผู้ชายมันแย่ขนาดที่ต่อให้คนที่มันทำร้ายน้องมายืนอยู่ตรงหน้า ก็ยังไม่สำคัญเลยหรือฮะ”
“โรสมันคงอาย โรงงานนี้ลุงแกเป็นประธานก็จริง แต่การบริหารทั้งหมดมันไปอยู่กับลุงรองกับลูกๆของเขา โรส กับแมรี่พวกมันก็เลยต้องไปลุยตลาดต่างประเทศ ความเครียดในการทำงานมันมี หน้าที่การงานใหญ่โต ลูกน้องเยอะแยะ คิดไปล่วงหน้าว่าถ้าคนรู้แล้วจะเป็นยังไง”
“แล้วพ่อละฮะ พ่ออายคนมั้ยที่ผมพาพี่รีเข้าบ้าน”
พ่อขมวดคิ้ว
“ชั้นไม่เคยอายสายตาคนเรื่องที่แกจะพาใครเข้าบ้าน แต่ที่ไม่อยากให้แกมีแฟนเป็นผู้ชาย เพราะมันไม่ใช่ครอบครัว ถ้าแยกกันไปเวลาที่แก่ตัวลงใครจะดูแลแก แล้วคนที่เกลียดเกย์ เกลียดตุ๊ด แกก็เคยเห็นมาแล้ว”
ยูซบหน้าลงกับเข่าพ่อ
“ผมคิดแค่วันนี้ แต่พ่อคิดไปถึงอีกตั้งไม่รู้กี่ปีข้างหน้า”
“เพราะชั้นเป็นพ่อแก และชั้นก็ดีใจที่แกไม่เหมือนวัยรุ่นคนอื่นที่ชั้นเคยเจอมา”
“คนนะมันจะเหมือนกันได้ไงล่ะพ่อ ขนาดเครื่องกระป๋องที่โรงงานออกมาจากเครื่องเดียวกัน พ่อยังหาตำหนิบอกว่ามันไม่เหมือนกันได้เลย”

พ่อหัวเราะหึหึ ....ยิ่งไอ้อาการหงอยเหงาแบบจริงไม่จริงไม่รู้ทั้งหมดอายุเร็วแบบนี้ ยิ่งไม่เหมือนใคร.....

“ชั้นมันคนโบราณ เชื่อในเรื่องรักนิรันดร์อยู่ด้วยกันไปจนแก่เฒ่า ไม่ใช่คบกันไปเรื่อยๆ แบบคนสมัยนี้ วันไหนเบื่อก็แยกทางกันไปแบบนั้น ต่อให้เป็นลูกหลานคนอื่นชั้นก็ไม่ชอบ”
“พ่อฮะ”
“เออ”
“ผมควรจะคบกับพี่รีต่อไปมั้ย”
“แกรักเขามั้ย”
ยูก้มหน้ามองพื้น “ผมไม่รู้อ่ะ ผมไม่ได้รู้สึกขาดเขาขาดใจเหมือนที่เขาว่ากัน ไม่ได้รู้สึกอยากเจอกันทุกวัน แต่ผมชอบเวลาที่อยู่กับเขา”
พ่อลูบผมลูกชาย “ความรักมันไม่ได้มีกติกาตายตัวว่าต้องเป็นเหมือนในเพลงสักหน่อย ชั้นกับแม่แกตอนจีบกันก็ไม่ได้กินข้าว หรือว่าคุยกันทุกวัน”
“อ้าวเหรอฮะ” ยูเงยหน้าขึ้นมองพ่อ
“แม่แกน่ะแหละที่บอกว่า เจอกันอาทิตย์ละครั้งก็ได้ จะได้อยากศึกษาดูใจกันไปนานๆ เจอกันทุกวันรู้หมดว่าคิดอะไรอยู่ แบบนั้นชีวิตที่ต้องอยู่ด้วยกันอีกสิบยี่สิบปีข้างหน้าก็ไม่เหลืออะไรให้คิดแล้ว”
“แล้วพ่อยอมเหรอ”
“เรื่องอะไรจะยอม เขาไม่ให้เจอก็แอบไปส่องแถวคณะที่เขาเรียน ตามขึ้นรถเมล์ ไปแอบมองอยู่หน้าบ้านก็ได้นี่หว่า”
ยูทำหน้าเบี้ยวๆ “ผมนึกภาพพ่อโมเม้นท์นั้นไม่ออกจริงๆนะเนี่ย”
“ชั้นก็ตื๊อเป็น คิดไปว่าเขาไม่ได้สนใจเราเลย แต่ก็อย่างที่แม่แกว่า ค่อยๆศึกษากันไป รู้ตัวอีกทีก็มีแกมานั่งกอดเข่าแล้ว”
ยูทำปากยื่นฟ้องพ่อต่อ “ผมเห็นสีหน้าของลุงกับป้าวันนี้แล้วผมไม่ชอบพี่โรสเลย”
“ลุงแกไม่ดุลูกสาวเลยหรือไง”
“ดุสิ เพราะพี่โรสเขาพูดจากเรื่องหนึ่งไปอีกเรื่องหนึ่ง มันพันกันไปหมด ลุงบอกให้ย้อนกลับไปคิดให้ดีว่ามันเป็นอย่างนั้นมั้ย”
“ใช่ เรื่องทุกอย่างมันแก้ได้ด้วยการหยุดคิดก่อนพูดทั้งนั้นแหละ ถ้าพูดไปเรื่อยๆ คิดไปเรื่อยๆ เขาเรียกฟุ้ง”
“ผมไม่ฟุ้งหรอก ถ้าไม่กลัวว่าจะทำให้พ่อกับแม่เสียใจ”
“ไว้แกพูดกับชั้นอย่างที่โรสพูดกับลุงแกสิ ชั้นถึงจะเสียใจ”
พ่อขยับลุกขึ้น ยูก็ลุกตาม
“ผมคิดไปว่า ถ้าผมเลิกคุยกับพี่รีตั้งแต่วันนี้ พ่อกับแม่ก็จะเสียใจแค่วันนี้ ไม่ต้องเสียใจตลอดไป”
“แล้วแกจะเสียใจมั้ย”
ยูพยักหน้า
“นั่นทำให้ชั้นเสียใจยิ่งกว่า” พ่อหันมาถามอีกครั้ง “รีกลับมาเมื่อไหร่”
“พรุ่งนี้ฮะ”
พ่อรับรู้ เดินไปที่ประตูห้อง ยูถามย้ำ
“พ่อไม่อายที่ผมมีแฟนเป็นผู้ชายจริงหรือฮะ”
“ไม่เคยอาย แกเป็นลูกชั้น แกคือความภูมิใจของพ่อ”
“แต่ผมเห็นพ่อขู่พี่รีตลอดเลยอ่ะ”
“มันก็ต้องขู่สิ ให้มันมีอุปสรรคซะบ้าง”
“แต่พ่อไม่ชอบเขา”
“เออ ไม่ชอบ แล้วแกก็มาขอให้พ่อชอบเค้าไม่ได้ด้วย”
“แต่ผมรักพ่อนะ” ยูกอดเอวพ่อ “ถ้าพ่ออยากให้ผมเลิกคบกับเขา ผมก็จะเลิก”
“ยู ฟังพ่อใหม่นะ พ่อไม่ชอบรี เพราะเขาไม่มีครอบครัว มันทำให้เขาไม่มีที่ยึดเหนี่ยว ทั้งยังเป็นอเมริกันพวกฉาบฉวยรักง่ายหน่ายเร็ว แล้วเราก็ผู้ชายเหมือนกันเราต่างก็รู้กันดีเรื่องชอบของสวยของงาม เขามีความสามารถที่จะบอกตัวเองให้หยุดที่แกได้มากแค่ไหน แต่เมื่อเขาสามารถทำให้แกเชื่อใจ และแกพร้อมที่จะยอมรับผลที่มันจะเกิดขึ้นในอนาคต มันก็เป็นเรื่องของแก 2 คนเข้าใจมั้ย”
ยูคิดตาม
“ถ้าแกมั่นใจว่าเขากับแกมีเพียงกันและกัน จะเป็นยังไงพ่อก็ยอมรับ เพราะแกคือลูกชั้น ชั้นไม่มีวันหันหลังให้แกเข้าใจมั้ย อย่าไปสนใจคำพูด และสายตาของคนที่มันไม่รู้จักแกเลยสักนิด”

เมื่อพ่อกลับลงมาที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้ง แม่ก็ปิดโทรทัศน์ เก็บเบาะนั่งให้เข้าที่ พ่อก็เลยรวบรวมแฟ้มงาน เอาไปวางไว้บนโต๊ะในห้องทำงาน
“พ่อ”
“หือ”
“แม่ว่าพ่อพูดไม่หมด”
“อะไรไม่หมด”
“ที่จริงพ่อต้องบอกว่า ไม่ใช่แค่พี่รีหรอก ต่อให้ยูพาหญิงสาวเรียบร้อยอ่อนหวานอายุอ่อนกว่าเข้าบ้านมาพ่อก็ไม่ชอบคนที่ยูพามาอยู่ดี”
“อะไรกัน”
“จริงมั้ยล่ะ”
พ่อถอนหายใจยาว แม่เดินเข้ามาโอบเอวไว้หลวมๆ “พ่ออย่ากลัวสิ ถ้าพ่อกลัว แม่ก็จะกลัวตามไปด้วยนะ”
“หื้อ ใครที่ไหนกลัว” พ่อยังคงปากแข็ง แต่ดวงตาสีเข้มเริ่มอ่อนลง

เจ้าหน้าที่โรงพยาบาลเข็นรถพาชินออกมาจากห้องตรวจ พี่เจก็รับมาเข็นต่อโดยมีพยาบาลเดินถือแฟ้มตามมาด้วย
“พี่ไม่ต้องอยู่กับผมตลอดเวลาอย่างนี้ก็ได้นะ”
พี่เข็นรถช้าๆ กลับมาที่ตึกผู้ป่วยส่งยิ้มทักทายผู้คนมาเรื่อยตามสไตล์คนอารมณ์ดี
“พี่กำลังอู้งานอยู่ไง”
“ผมอยู่โรงพยาบาลหลายวันแล้ว เสียเวลาทำงาน”
“น่า ให้ป๊ะไปสิงคโปร์เองซะมั่ง ดีไม่ดีผู้หญิงของป๊ะน่าจะชอบเพราะแหล่งช็อปมันเยอะ”
ชินนึกตาม “เหรอ ที่ช็อปเยอะเหรอ ผมว่าก็เหมือนที่อื่นแหละ”
“เหมือนยังไง การท่องเที่ยวของแต่ละที่เค้าต้องหาจุดต่างมาขายนักท่องเที่ยวสิ” พี่เจชวนคุยไปเรื่อยๆ
“เหมือนสิ จะที่ไหนผมก็ได้แต่เดินตามไอ้ยู กับ 2 คนนั่นมันซื้อของ กับเล่นเครื่องเล่นในสวนสนุก”
“พูดถึงเครื่องเล่นเราน่าจัดทัวร์สวนสนุกญี่ปุ่นกันนะ”
ชินหัวเราะหึ “ไอ้ 3 คนนั่นมันบอกว่าจะไม่ชวนผมไปสวนสนุกที่ไหนอีกแล้ว”
“ทำไม ชินเอะอะโวยวายเหรอ” นึกภาพตอนร้องว้ากๆๆ ไม่ออกแฮะ
“ผิด เพราะผมเฉยๆมาก จะเล่นอะไรผมก็เฉยๆ ไม่ฟอร์มนะพี่ แต่ผมเฉยจริงๆ จะรถไฟเหาะ บ้านผีสิง จนถึงล่องแก่ง ก็เรารู้อยู่ว่ามันไม่มีอะไร จะร้องโวยวายทำไม”
ชินเล่าไปเรื่อยๆ จนมาถึงห้องผู้ป่วย เมื่อเปิดเข้าไปในห้อง  ชายหนุ่มรูปร่างหนา ผมสั้นเกรียนดวงตาเรียวยาว ยืนอยู่กลางห้องหันมามอง ในมือมีถุงผลไม้ กับกล่องขนม
“โทระ”
ดวงตายาวเรียวจ้องมองขาที่ยังถูกล็อคห้ามขยับ ตั้งต่ต้นขาลงไปจนถึงน่อง
“กูเรียนแต่ 7 โมงแล้วข้ามไปบ่ายสาม ไม่รู้จะไปไหน เลยเอาของกินมาฝาก”
พี่เจเข็นรถเข้าไปด้านในตรงไปที่ห้องน้ำ
“พอดีเราลงไปตรวจน่ะ รอแป๊บนะ”
พยาบาลใส่แฟ้มผู้ป่วยไว้ที่ช่องปลายเตียงแล้วกลับออกไป

โทระมองพี่เจที่พยุงชินเข้าไปในห้องน้ำแล้วรู้สึกลำบากใจ
เคยแค้นกันขนาดที่อยากให้ตายไปซะ
เคยทำร้ายกันหนักกว่านี้ แต่ไม่เคยมีความรู้สึกผิดสักนิดเกิดขึ้นในใจ มีแต่คำว่ายังไม่พอ ต้องการให้เจ็บกว่านี้ เฉียดใกล้ความตายมากกว่านี้
แต่เสียงของมะนาวที่ได้ยิน ภาพของชินที่ได้เห็น ย้ำด้วยความจริงที่สุดที่เมเรพูด
ทั้งหมดทำให้ต้องกลับมาถามตัวเอง
คนที่ควรโกรธที่สุดคือตัวเอง ไม่ใช่ชิน และไม่ใช่มะนาว
กูมันโง่!

พี่เจประคองมาจากห้องน้ำทั้งที่ใจจริง อยากอุ้มออกมามากกว่า แต่ชินบอกว่าอย่าเว่อร์ เจ็บแค่ไหนก็แค่นั้น ก็เลยประคองพาออกมาแล้วพาไปที่เตียงนอน
โทระเดินตาม สงบปากสงบคำผิดจากที่ผ่านมา จนพี่เจหันมามองด้วยดวงตาที่ไม่เคยเป็นมิตร ชินก็เลยบอกโทระ
“กูไม่เป็นไรหรอก ผ่าเข่าพักอีกไม่เท่าไหร่ก็เรียนได้”
โทระแค่พยักหน้า หันมามองพี่เจเหมือนอยากมีคำถาม
“จะถามอะไร” พี่เจเป็นฝ่ายเริ่มก่อน
“พี่เป็นแฟนกับชินหรือไง ผมเจอพี่อยู่กับชินหลายครั้งแล้ว”
“ใช่” พี่เจตอบสั้นๆ
โทระทำหน้าเหมือนกับว่ามันเป็นคำตอบที่ไม่อยากได้ยิน
“กูไม่เคยรู้เลยว่ามึงชอบผู้ชาย” โทระหันมาหาชิน
ชินถอนหายใจหนักๆ นึกเห็นใจพี่เจที่ต้องตอบคำถามแบบนี้อยู่ตลอดเวลา
“มิน่ามึงถึงไม่เคยสนใจเมเรเลย ทั้งที่เค้าวิ่งตามมึงมาตลอด”
ยิ้มแปลกๆติดอยู่ที่มุมปากของโทระ ทำให้พี่เจฉุกใจคิดบางสิ่งบางอย่าง
แต่ที่สงสัยไว้ต้องรอถามเมเรเพื่อยืนยัน
พยาบาลยกถาดอาหารเที่ยงและยาเข้ามาให้  พี่เจก็เลยหันบอก “ลงไปกินข้าวก่อนแล้วค่อยขึ้นมาก็ได้ สักพักเมเรคงมา”
โทระแค่พยักหน้าแล้วหันไป เมเรก็เปิดประตูเข้ามา
“ไอ้โง่โทระมาทำอะไร ขืนเข้าใกล้ชินอีก แม่จะเอาเลือดโง่ๆออกมาดูซิว่ามันสีอะไร ทำไมมันถึงได้โง่นัก”
โทระมองเมเร แล้วหันไปมองทางอื่น

ชินวางช้อนหันไปหาพี่เจ อยากถามเหมือนกัน แต่ตอนนี้คงไม่เหมาะ
ยักษ์ตาสีฟ้าแค่ยักคิ้ว ท่าทางเหมือนมีแผนการอยู่ในใจ
“เที่ยงแล้ว ลงไปกินข้าวกัน” โทระชวนทั้งที่ไม่ได้มองหน้า แต่เมเรทำเสียงเขียวใส่
“โรงบาลนี้สั่งขึ้นมากินที่นี่ได้ย่ะ เมเรอุตส่าห์รีบมาเพื่อนกินข้าวพร้อมชิน ไม่ได้มากินพร้อมแก”
“งั้นผมก็กินที่ห้องนี้ด้วย”
“อร๊ายยยย ไม่ได้นะยะ ไอ้ตัวโกงสมองเสื่อม ไม่มีเรียนหรือไง ไปได้แล้ว”
“สั่งมากินที่ห้องนั่งเล่นน่ะแหละ  เผื่อพี่เจด้วย” ชินบอก
โทระหันไปมองหาเมนูแล้วส่งให้เมเร แต่พอจะไปถามพี่เจ เมเรก็รีบเข้ามาขวางทาง เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นดังก๊อกๆ
“พี่เจทานอะไรดีคะ”
“ข้าวผัดแฮมกับโค้กครับ”
ชินทานข้าวยังไม่ทันเสร็จพยาบาลก็เอายาเข้ามาให้
คนเจ็บทำเนียนวางช้อนทันที พี่เจเลยเตือน
“อีกนิดสิ จะได้ไม่ต้องให้น้ำเกลือ”
 ชินทำหน้าตึง “ยังไงก็ต้องให้เพราะใส่ยาทางนั้น” คนเจ็บหันไปบอกพยาบาล “ใส่ยาเถอะครับ ผมจะนอนแล้ว”
“ปวดขาอีกแล้วเหรอ” เมเรถามทำหน้าตารู้ดี
ชินไม่ตอบ เพราะชักสงสัยว่าไอ้อาการสารพัดที่มันเกิดขึ้นตอนนี้ มันเขียนเป็นตัวหนังสืออยู่บนหน้าผากหรือไง ทำไมทุกคนถึงได้รู้
แต่บอกพี่เจให้ปรับเตียงลงนอน
เมเรรีบเข้ามาช่วยเลื่อนโต๊ะออก แล้วขยับผ้าห่มให้ ชินเลยหันมาถาม
“ไม่ไปช็อปหรือ”
“ไม่อ่ะ มากินข้าวกับชิน พอชินหลับค่อยไปเดินห้างแถวนี้ก็ได้”
“ใกล้ๆนี่มีร้านชูครีมที่ไอ้ยูมันชอบ ซื้อมาให้ด้วยละกัน”
“แล้วชินไม่กินแตงโมเหรอ”
“ไว้ก่อนเหอะ ตอนนี้กำลังปวดหลัง ปวดขา อยากนอน”
ชินบอกตามตรงแล้วหลับตาลงชักขี้เกียจบอกว่าไม่เป็นไร
พอพยาบาลฉีดยาผ่านสายน้ำเกลือ อาการปวดแล่นจี๊ดจากปลายเข็มที่มือถึงศอกจนชินต้องเบ้หน้า
“ปวดเหรอ” พี่เจถาม ชินส่งเสียงอือประกอบการพยักหน้า
ยักษ์ตัวโตหันมาหาพยาบาล “ที่ปวดหลังเนี่ย ผมนวดหลังให้เขาได้มั้ย”
พยาบาลบอกว่าขอกลับไปถามคุณหมอก่อนแล้วจะมาบอกอีกครั้ง
จากชุดรับแขกด้านนอก โทระมอง 3 คนที่อยู่ในส่วนห้องผู้ป่วย
ที่ผ่านมา ภาพคุ้นตาคือเมเรคอยหึงหวงตามสกัดทุกคนที่เข้าใกล้ชิน
กับชินทำท่าทางไร้อารมณ์
แต่ว่าตอนนี้เมเรกลับไม่ได้ดูหึงหวงพี่เจสักนิด ตรงข้ามกลับดูเหมือนสนับสนุนพี่เจด้วยซ้ำไป
ถึงจะคนที่ยืนดูอยู่ตรงนี้ก็เถอะ
จู่ๆ ก็รู้สึกว่า ไม่อยากให้คนที่เจ็บอยู่เป็นอะไรไป และถ้าทำได้อยากเป็นคนที่เจ็บอยู่ตรงนั้นเสียเอง

ชีวิตกูไม่โง่ ก็บ้า มีอยู่แค่นี้เอง!

พอกินข้าวเสร็จ พี่เจก็ไปนั่งทำงานอยู่ข้างเตียงคนเจ็บ แม้ว่าชินจะดูหลับสบายด้วยฤทธิ์ยา แต่เสียงในลำคอเวลาที่ขยับตัวก็ทำให้คนที่นั่งทำงานหันไปบีบมือ
ชินปรือตามองแล้วหลับต่อ
เมเรได้แต่หันซ้ายหันขวาอยากชวนคุย แต่ก็อยากให้ชินได้นอนพัก
“ผมจะกลับไปเรียนแล้ว” โทระทำเหมือนพูดกับอากาศ
“ใครสน” เมเรทำปากยื่น
ขณะที่พี่เจพยักหน้า ไม่บอกว่าแล้วมาใหม่ หรือคำร่ำลาใดๆ ไม่จับไอ้คนนี้หักคอกับมือก็ดีเท่าไหร่แล้ว!

พอโทระออกไป พี่เจถึงได้เดินมาคุยกับเมเร
“ชินกับโทระสนิทกันขนาดเพื่อนสนิทเลยหรือเปล่า”
“เปล่า” เมเรตอบทันที “พี่คิดว่านอกจากเมเรกับไอ้ยูแล้ว ยังมีใครกล้าเข้าใกล้ชินอีกหรือคะ”
“ก็พี่ไม่เห็นว่าเมเรจะกลัวโทระ”
“ไอ้โง่นั่นน่ากลัวตรงไหน ชินอาจจะมึน แต่โทระน่ะโง่”
“งั้นก็แสดงว่าชินกับโทระนี่ เป็นเพื่อนในชมรม ที่ไม่ได้สนิทกันแบบเพื่อนซี้ใช่มั้ย”
“ใช่” เมเรตอบอย่างมั่นใจ
“งั้น พี่คงคิดอะไรผิดไป”
“คิดอะไรผิดคะ โทระอิจฉาชินอย่างออกนอกหน้า แต่ชินไม่สนใจ ซ้อมหนักตั้งใจแข่ง โทระเป็นนักกีฬาประเภทที่แพ้แล้วโทษคู่แข่ง โทษสนาม โทษกรรมการ โทษคนดู โทษทุกคนเว้นแต่ตัวเองที่ซ้อมน้อย แต่ชินกลับไปนั่งดูเทปแล้วฝึกซ้อม”
“งั้นก็ถูกครึ่งหนึ่ง”
“คะ” เมเรทำตาโตที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม
“มันมีคำพูดที่ว่า ความเกลียดชังมีที่มาจากความอิจฉาริษยา และรักข้างเดียว”
เมเรหันไปมองคนที่นอนอยู่บนเตียง
“โทระไม่ได้ชอบชินหรอกค่ะ เค้าอยากเอาชนะชินให้ได้สักครั้ง แต่ยิ่งสู้ก็ยิ่งแพ้ ถ้าคิดแบบผู้หญิงนะคะ โทระอาจคิดว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นชัยชนะของเขา แต่ปรากฎว่าผู้หญิงคนนั้นก็กลับไปหาชินเสียอีก ถึงจะแค่คะแนนสะสม หรือว่าอะไรก็ตาม แต่มันก็มากพอที่จะทำให้คนที่แพ้มาตลอด คลุ้มคลั่งได้....”
มันก็ถูกของเมเรนะ
หญิงสาวพูดต่อ “ชินซ้อมหนัก ตื่นตั้งแต่เช้ามืดมาวิ่งมาฝึก มีโน๊ตเล่มเล็กๆติดมือท่องสูตรท่องศัพท์มาตั้งแต่เมเรเจอกับเขาครั้งแรกตอนประถม 1 วันหยุดคือวันที่ไอ้ยูมันประท้วงว่ามันอยากไปเที่ยว ไม่อย่างนั้นก็ซ้อมกับไปทำงาน แล้วก็เรียนพิเศษ คนแบบนี้มันน่าอิจฉาตรงไหน หนูถึงไม่เข้าใจว่าทำไมโทระ กับพี่สาวของเขาถึงได้อิจฉาชินนัก แล้วหนูถามพี่ตรงๆ ถ้าพี่มีลูกชายแบบชิน หรือพี่ซินซิน พี่จะภูมิใจมั้ย”

=========ตอนที่ 37=============
ขออภัยที่มาคืนวันเสาร์เพราะวันอาทิตย์ผมติดงาน
ทีแรกบอกว่าเจ้าชายของเมเรจะมาทำคะแนนวันนี้ แต่พอแบ่งตอนใหม่ไม่ได้ละ แต่คุณก็รู้แล้วนี่เนอะ
จะจบในตอนที่ 44 นะครับ คิดเห็นอย่างไร เครียดไป หนักเกิน บอกกันนะครับ
ขอบคุณครับ
ไจฟ์กับที
+1 ขอบคุณครับ

[nn~~NN]

จิ้มก่อนนะ

แก้ไขค่ะ

เย้ๆ  ดีเลยค่ะที่อั๊พล่วงหน้า พรุ่งนี้เช้าไม่อยู่พอดี     (หรือจะติดงานเดียวกัน..ถ่ายรูปรับปริญญาไรงี้มะ  แหะๆ)
พ่อแม่ของยูและชินดีทั้งคู่เลยเนาะ ไม่ว่าจะมีอุปสรรคอะไร  ถ้ามีครอบครัวที่เข้าใจคอยเคียงข้าง เราคิดว่าก็จะสามารถผ่านทุกอย่างไปได้ด้วยดีแหละ
โทระนี่เราก็ว่าแหม่งๆ  นี่มันทั้งอิจฉาทั้งแอบชอบเลยป่ะเนี่ย   

เหลืออีกไม่กี่ตอนแล้ว  อยากให้ชินซึนน้อยๆหน่อย มีอะไรกุ๊กกิ๊กๆมั่ง  ขอให้ทริปทะเลหวานปะแล่มๆหน่อยนะคะ
แล้วก็....เมเรมีคู่..จัดมาเลยอย่าได้แคร์.... ถึงจะสงสารผู้ชายอยู่บ้างก็ตาม  ฮ่าๆๆๆ