หัวข้อ: "I will make You smile"

[MiSS-U]

โทระน่ากลัววววว

[jojobuffy]

ดีจังเลยยยยย พี่รี กะ น้องยู   

เอาให้มันไปเลยนะ โทระ เราฝากด้วยคน 

[river]

เมเรเนื้อหอมนะเนี่ย อ่านแล้วรุ้สึกว่าโทระก็แอบรักเมเรอยู่

[Fanun]

นับถือโตเลยอ่ะ น้องมั่นคงมาก 
รอดูตอนต่อไปว่าโทระจะจัดการยัยมะนาวยังไง
 

[nongrak]

พี่รีเห็นพี่เจหอมชินเลยทำมั่งเหรอ
น้องยูมีบอกวันว่างให้ด้วย อย่างนี้ต้องมีตอนหวานๆแล้ว
เมเรกับโตก็น่ารักนะ ชอบโตที่คอยจีบเมเรมาหลายปีอดทนมาก
อยากรู้ว่าโทระจะจัดการมะนาวยังไง 

  เป็นกำลังใจให้คุณไจฟ์และทีค่ะ 

[nn~~NN]

อิอิ  ตั้งกะอ่านมาก็พีคสุดตอนเมเรจะมีแควนนี่แหละ  คนแต่งยังบอกเองว่าฮา  คนอ่านยิ่งฮาหนัก  ....แต่ชอบนะคะ  สนุกดี 

ปล. มะนาวจะโดนโทระจับบูชายัญเหรอ 
แล้วหนุ่มๆจะออกจากรพ.เมื่อไหร่น้อ...  รอดูทะเลหวานๆ

[Whatever it is]

ไม่ชอบผู้ชายที่ใช้กำลังกับผู้หญิงเหมือนกัน - -" อีตาโทระ ยังไงก็ไม่น่าคบ ยกเมเรให้โตไปอะดีแระ หุๆ

[from_mars]

กว่าโทระจะรู้เรื่อง? เห้อ...ก็ดีนะ ดีกว่าไม่ยอมรับรู้
ยู....น่าร้ากกกกกกก อิอิ
+1 เพื่อยูตอนหน้าเลยนะนี่ คิคิ

[indy❣zaka]

รอชะนีเน่าโดนปล่อยป่า

[tuek]

เอาใจช่วยโตจีบเมเรให้ติดไวๆนะ
+ 1 นะคะ

[konnarak]

เมเร น่ารัก

อาไรๆ พีรีจะมารับเช้าเลยหรออ เช้าเนี้ยกีโมง ตี5 เลยป่ะ ห้าๆๆๆๆๆๆ

ชิน  สู้ๆๆๆ

สมน้ำหน้าชะนีมะนาว  ไปลงนรกซะ 

[Gohan]

ว๊ากกก ตั้งตารออ่านเมเรเขิน ที่ไหนได้ หยั่งกะศึกวันทรงชัย ปะทะอัศวินดำ แมนซ๊า T^T
แต่ก็ดีนะ ขืนให้คู่กับโทระ สงสัยมีต่อย 

แล้วในที่สุดพี่รีก็กลับมา อิอิ วันเสาร์ขอหวานน้ำตาลเชื่อมนีสนึงนะ
ก็น้องยูเล่นกระซิบบอกพี่รีแบบนั้น ความคิดชั่วร้ายของคนอ่านก็แล่นเหมือนกันนะ 

ส่วนโทระกับมะนาว อืมมมม....เรียกรถพยาบาลมารอเลยดีมะ
ตอนหน้าท่าจะเข้มข้น ปูเสื่อรอเลยล่ะกัน หุหุ

ขอบคุณสองหนุ่มนะครับ ^^

[puppyluv]

เข้ามารอแล้ว
โทระ-เมเร
โทระ-เมเร
เย๊วววววววว

[a_tapha]

เข้ามารอค่ะ 

[MyTeaMeJive]

ตอนที่ 39

ใจน่ะอยากเข้าไปเฝ้าอยู่ข้างเตียง ตั้งแต่มองผ่านกระจกประตูเห็นพยาบาลเข็นเตียงย้ายออกมาจากห้องผ่าตัดไปที่ห้องรอดูอาการในแผนกไอซียูแล้ว ติดที่ระเบียบโรงพยาบาลอนุญาต ให้ทำได้แค่ยืนวนจนพื้นสึกอยู่ข้างนอก
ดังนั้นในทันทีที่ประตูกระจกบานใหญ่เปิดออก พร้อมกับเตียงที่เข็นออกมา พี่เจก็ถลาไปข้างเตียงทันที ตามมาติดๆคือเมเร ที่เข้ามาบีบมือชินไว้แน่น แต่พยาบาลที่เดินออกมาพร้อมกัน ขอให้พี่เจไปคุยกับแพทย์ จึงมีเพียงเมเรกับพยาบาลที่กลับขึ้นไปที่ห้องพักกับชิน

การผ่าตัดรอบแรก เศษกระดูกเข่าเล็กๆที่คอยสร้างความเจ็บปวดให้ชินมาอย่างยาวนานถูกนำออกไปแล้ว ยังต้องซ่อมกันอีกหลายรอบ และการทำกายภาพบำบัดอีกยาวนาน
พี่เจยิ้มรับคำอธิบายและคำแนะนำเกี่ยวกับการดูแล
“คุณชินเป็นนักกีฬา เขาจะไม่ชอบให้ทำกับเขาเหมือนเป็นคนเจ็บคนพิการ ต้องระวังเรื่องนี้ด้วยนะครับ”

ออกมาจากห้องแพทย์กลับขึ้นไปที่ห้องผู้ป่วย พี่เจก็ไปเจอกับโทระที่ก้าวออกมาจากหน้าลิฟท์อีกตัว
“ชินผ่าวันนี้ใช่มั้ย”
“เสร็จแล้ว” พี่เจบอกด้วยน้ำเสียงห่างเหิน
....ไม่จับมันโยนออกไปนอกหน้าต่างจากชั้น 12 นี่ก็ดีเท่าไหร่แล้ว!...
โทระดูมีสีหน้าเป็นกังวล “เป็นไงบ้าง”
“ที่โดนตีจากครั้งก่อนทำให้สะบ้าแตก แล้วมีเศษกระดูกเล็กๆหลุดออกไป มันไปทำให้เขาปวดแล้วก็เดินไม่ถนัด ถ้าเป็นคนอื่นคงไม่ทนขนาดนี้”
“แล้วทำไมตอนที่ตีกันครั้งก่อนหมอไม่รู้”
“รู้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว แต่ชินบอกว่าไม่เป็นไร ส่วนซินซินบอกให้มาหาหมอหลายครั้ง แต่เค้าไม่มา รู้มั้ยว่าเพราะอะไร”
โทระได้แต่หันไปมองทางอื่น ไม่กล้าสบตาสีฟ้าของพี่เจ
“เพราะเค้ากำลังลงโทษตัวเองที่ทำร้ายเพื่อน ไม่ว่าที่โทระจะรู้สึกกับชินยังไง แต่ชินก็คิดว่าโทระคือเพื่อน”

“ผมไม่เคยได้รับเกียรติให้เป็นเพื่อนมันหรอก มันไม่เคยมองผมเต็มๆตาเลยสักครั้ง ทุกครั้งที่อยู่ใกล้ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นมดปลวก เป็นไอ้ขี้แพ้ แต่ถึงอย่างนั้น พวกสาวๆก็ชอบมัน อาจารย์ก็เชื่อใจมัน” คนผมเกรียนที่อยู่ข้างหน้าพูดต่อไป “ถ้าจะมีสักครั้งที่มันมองผม....แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังเสนอหน้าเข้าไปยุ่งกับมัน แล้วเมื่อวันหนึ่งมะนาวบอกผมเรื่องที่ไปมีอะไรกับมัน ผมยิ่งรู้สึกว่าผมไม่เหลืออะไรเลย”

พี่เจเดินกลับมาที่ห้องผู้ป่วย ในสภาพที่เหมือนคนใช้ความมั่นใจทั้งหมดไปกับการพูดคุยกับโทระแล้ว
รู้ทั้งรู้ว่าโทระโกหก
แต่ทำไมถึงคิดว่าโทระรักชิน
ทำไมถึงคิดว่าชินให้ความสำคัญกับโทระเกินเพื่อน
ทำไมถึงคิดว่าทั้งคู่ต่างก็มองกันและกัน ให้ความสำคัญกับอีกคน แบบอยู่ห่างๆ
ทำไมถึงคิดว่าคนของเรานี่แหละที่แคร์เขามากมาย ถึงขั้นที่ลงโทษตัวเอง ยอมที่จะถูกทำร้าย เพื่อให้ได้รับการยกโทษให้
ทำไมถึงคิดแบบนี้ ทั้งที่รู้ดีว่าชินปิดกั้นตัวเองขนาดไหน แล้วคนอย่างโทระก็ไม่ใช่เกย์แน่นอน ทั้งไม่แน่ว่าจะเป็นคนที่รังเกียจเกย์ด้วยซ้ำไป
แต่ก็ยังคิด ไม่รู้ทำไม

ที่ข้างเตียง เมเรกำลังบีบเท้าให้กับชิน เมื่อหันมามอง บางอย่างในแววตาสีฟ้าทำให้เมเรคลายมือออก
“ขอโทษค่ะ ชินบอกว่าปวดเมเรไม่รู้ว่าต้องทำยังไง”
“ไม่เป็นไร”
แต่พี่เจกลับหยุดยืนอยู่ที่ปลายเตียง ดวงตาสีฟ้าจ้องมองคนเจ็บ
อาการนิ่งเงียบ คล้ายเศร้าปนเครียดของพี่เจ ทำให้คนร่าเริงอย่างเมเรกำลังทำตัวไม่ถูก
“เมเรว่า เมเรกลับบ้านดีกว่า”
“อยู่ก็ได้”
.....โอ้ย.....เมเรไม่อยากเครียดค่ะ ขออนุญาตนะคะ...
“พี่เจคะ พี่เป็นอะไร อยู่ในห้องผู้ป่วยนานเกินไป ไม่เจอแดด จนจิตใจหดหู่ซึมเซาหรือไงคะ ถึงได้มาทำหน้าตาแบบนี้น่ะ”
“เมเร พี่....”
“หรือว่าชินเป็นอะไร หมอบอกอะไรร้ายแรงอีกหรือคะ”
“ไม่ใช่เรื่องอาการของชินหรอก เป็นที่พี่เอง เมื่อกี้พี่เจอกับโทระที่หน้าลิฟท์”
“ไอ่โง่นั่นมันพูดอะไร ทำไมพี่ถึงฟังมัน”
“พี่ไม่รู้เหมือนกัน มัน...อาจเป็นเรื่องที่อยู่ในใจพี่แล้วเขามาทำให้เห็น...เมเร...พี่รู้สึกตัวเองว่าเป็นส่วนเกินมาตลอด ชินปิดบังพี่จนพี่ไม่แน่ใจว่าที่คิดอยู่มันถูกหรือผิด”
ดวงตาสีฟ้าหม่นหมอง แต่ยังคงมองคนเจ็บ
เมเรจับมือพี่เจให้มานวดข้อเท้าให้ชิน แทนที่เมเรทำเมื่อครู่
“ชินมึน ไม่ได้มีความลับอะไรหรอกค่ะ แค่มึน ไม่รู้ว่าจะบอกความคิดของตัวเองยังไงดีเท่านั้นเอง”
คนเจ็บลืมตาปรือ ท่าทางเหมือนคนกำลังเมายา “พี่....” เสียงก็งึมงัมง่วงงุนไม่แพ้กัน
“ครับ อยู่ที่นี่แล้ว”
ทั้งที่กำลังคิดในสิ่งที่ไม่ควรคิด แต่พี่เจก็เข้าประจำที่ข้างเตียงทันที
“ปวดขา...”
“ครับ หมอบอกว่าหลังผ่าตัดจะปวดสักพัก ชินนอนนะ ให้ยาออกฤทธิ์เต็มที่ อย่าฝืนตัวเองเลย”
“อย่า...ไปไหน....”
พี่เจจับมือขาวซีดขึ้นมาแนบแก้มสาก บอกน้องด้วยเสียงสั่นเครือ “ครับ ไม่ไปไหน ขอโทษที่ไม่เคยปกป้องชินเลยสักครั้ง ทั้งที่ขอให้ชินเป็นคนของพี่แท้ๆ แล้วยังคิดวุ่นวาย...ขอโทษ”
“ยักษ์...ร้อง...ไห้....”
น้ำตาอุ่นไหลผ่านมือขาวซีด
เมเรสูดจมูกเช็ดน้ำตา “เมเรอยู่ที่นี่เหมือนกัน ไม่มีวันยอมให้คนสำคัญของชินหนีหายไปไหนหรอกน่า”

เมื่อยูกับโตเดินเข้ามาในห้องผู้ป่วย ภาพที่เห็นก็คือเมเรที่กำลังสะอื้นชนิดไม่กลัวเครื่องสำอางเลือนหาย
.....กลัวทำไมใช้กันน้ำย่ะ....ตอนนี้กำลังซึ้งจนน้ำตาไหลพราก แต่ทำไมไอ้ลิงยักษ์ต้องโผล่เข้ามาตอนนี้ด้วยนะ เสียฟอร์มจริงๆ อารมณ์เสียค่ะ......
“มาทำไมเนี่ย ไม่เรียนหนังสือกันแล้วหรือไงไอ้พวกเด็กบ้า”
...ท่าทางเมเรจะลืมไปแล้วว่าตัวเองก็ยังเรียนไม่จบ...
“อ้าว.....” โตหน้าตาเหรอหรา ยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ แล้วดึงมือให้กลับมานั่งที่ด้านนอก
“ไปร้องไห้อะไรข้างเตียงคนเจ็บ”
ส่วนยูเข้าไปยืนใกล้พี่เจ ถามเบาๆ “พี่ชินเป็นอะไรหรือฮะ”
“ไม่หรอก พี่คงอยู่แต่ในห้องนี้นานเกินไปน่ะ”
ยูมองเมเร แล้วหันมาหาพี่เจ
“พี่ชินกับเมเรเหรอ” ยูทายไปเรื่อย พี่เจเลยขยี้ผมยุ่งเบาๆ
“โทระต่างหาก” พี่เจบอกแล้วถอนหายใจยาว “พี่คิดบ้าไปเอง”
ยูขมวดคิ้วแน่น
“วันก่อนเจอกันที่มหาลัย มันก็มาหยอดระเบิดใส่ผม เสือกบอกกับพี่รีว่า เค้าทำมันอกหัก พี่รีรับมุกแกล้งอำผมต่อ เค้าขำไอ้โทระมันมั่วแต่ผมเครียดไปเลย”
พี่เจถอนหายใจหนักๆอีกที แล้วทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ ขณะที่เมเรที่นั่งอยู่ข้างนอกถึงกับร้องกรี๊ด
“ไอ้โทระ! ถ้าไม่เอาเลือดหัวมันออก ไม่ขอชื่อเมเรแล้ว ไอ้เลว ไอ้ชั่ว @#$%^&^$#%^&*(_)(y7u6”
ยูยิ้มกว้าง
“ไว้เค้าตื่นพี่คุยกับเค้าให้รู้เรื่องดีกว่า โดนล็อคอยู่กับเตียงแบบนี้หนีไม่ได้อยู่แล้ว”
“ฮึ่ย!” เสียงคำรามจากคนที่เหมือนหลับอยู่ ทำเอายูสะดุ้งสุดตัว
“เย๋ย...คิดว่าหลับ”
“บ้าเหรอ ตอนที่เข็นออกมา ก็คือฟื้นจนขานชื่อตัวเองได้แล้ว ตอนนี้เหลือแต่เมายา” เมเรส่งเสียงแหลมสูงมาจากห้องนั่งเล่น
โตหัวเราะแปลกๆ “เรียกซะโรงบาลกลายเป็นโรงฝิ่น”

“โทระมันทำอะไรหรือฮะ” ยูหันมาถามพี่เจ
“เรื่องไร้สาระน่ะ เค้าคงจับจุดถูกว่าพี่คิดอะไร ก็เลยพูดมันขึ้นมา”
“อะไรฮะ”
“คือมันมีบางครั้งที่พี่มองโทระ แล้วพี่ก็คิดขึ้นมาว่า โทระอาจชอบเมเรหรือไม่ก็ชิน แต่เพราะเมเรชอบชินอยู่”
“โอ้ยยยย  คุณพี่เจคะ คิดได้ไงคะเนี่ย” โวยวายไปเรื่อยกลบน้ำตาที่มันไหลซึมไม่หยุดซักที
พี่เจยิ้มอ่อนใจให้กับตัวเอง “แล้วมันก็มีบางแวบเหมือนกันที่โทระทำให้พี่คิดไปถึงคนเกลียดเกย์ คือตามที่เมเรกับยูบอกพี่น่ะแหละ ว่าชินกับโทระเกลียดกันมาก แล้วพอรู้ว่าชินคบกับพี่เขาก็มองชินแบบแปลกๆ แต่ก็กลับไปอำรีกับยูว่าพี่รีทำให้เขาอกหัก แล้วเขาก็มาชวนเมเรลงไปกินข้าว ไม่รู้เหมือนกัน พี่รู้สึกอ่านคนๆนี้ไม่ออก ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรกันแน่”

โตพูดนิ่งๆ ตามประสาคนเจ้าหลักการ “เขาเองก็คงไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองกำลังคิดและทำอะไรอยู่ พอเจอเรื่องที่ทำแล้วมันสะใจดีก็ทำ เพราะว่าทำอะไรตามใจตัวเองจนเคยตัว”
เมเรส่งค้อนให้โต แล้วหันไปหาพี่เจ “สรุปคือมันประสงค์ร้ายค่ะ” หญิงสาวสูดจมูก ซับน้ำตา กรีดนิ้วอธิบายต่อ “ฟังที่พูดมาทั้งหมด ปราศจากความหวังดีโดยสิ้นเชิง สู้ด้วยแรงไม่ได้ก็ก่อกวนด้วยการสร้างความหวาดระแวงให้แก่คู่รัก”
ไอ้โตหันไปมองเมเร “จริงหรือเปล่า”
“จริง” เมเรตอบหนักแน่น แล้วนึกขึ้นได้ “ชั้นหมายถึงเรื่องพี่เจกับชินย่ะ ไม่เกี่ยวกับเรื่องอื่น เอ๊ะ หรือเกี่ยว โอ้ยยยย ทำไมเหมือนไม่ว่าจะตอบยังไงมันก็ไม่ถูกไปซะหมดเนี่ย”

ฤทธิ์ยาที่ค่อยๆ คลายทำให้ความเจ็บปวดจากแผลเพิ่มมากขึ้น แต่ที่ชัดเจนกว่า คือความรู้สึกของคนตัวโตตาสีฟ้า ที่อยู่ข้างๆมาตลอดทั้งยามหลับและตื่น
คนที่ทิ้งงานทิ้งการ ไม่สนใจใคร ไม่แคร์คำพูด มั่นใจสุดจนเหมือนหลงตัวเอง
แต่กลับไปติดค้างอยู่กับคำพูดของคนแปลกหน้า
หรือเพราะเราเติบโตมาจากสถานที่ต่างกัน สภาพแวดล้อมที่แตกต่าง วิธีคิดที่แตกต่าง การแสดงออกแตกต่าง
แต่กลับพูดคุยทำความเข้าใจกันน้อยนิด เราถึงได้คิดกันไปคนละทาง
ยูกับพี่รีเสียอีกทั้งที่เหมือนจะคบกันห่างๆ แต่กลับมีความเข้าใจกันมากกว่าคนที่อยู่ร่วมห้องเดียวกัน
ชินปรือตามอง กระชับมือตอบพี่
“อย่าร้องไห้....ผมรักพี่....”

ทั้งที่ขนตายังเปียกชื้น แต่พี่เจรู้สึกเหมือนกำลังหน้าแดงไปถึงหู
ยูหันไปทำตาโต อ้าปากพะงาบๆ ไม่มีเสียงกับโตเพื่อนรัก
แต่เมเรร้องวี๊ดว๊าย
“อร๊ายยยยยยยยยยยยยย ไม่เอาๆๆๆ ชินของเมเร ทำอย่างนี้ได้ยังไง ไม่ยอม”
ร้องโวยวายไป แต่ไม่รู้ทำไมถึงไปตกอยู่ในอกของลิงยักษ์ไปได้
“ใจเย็น โวยวายตลอดเวลา เดี๋ยวพี่ชินปวดหัวแถมจากปวดเข่าอีกหรอก”
เมเรทุบหลังลิงยักษ์ดังปึ้ก
“ปล่อยเลยไอ้ลิงบ้า” แต่ไอ้โตที่เมื่อกี้ยังนั่งห่าง แค่คลายแขนออก ไม่ยอมขยับออกไปนั่งที่เดิม
เมเรยกมือกดขมับ “โอ้ย วันนี้ อารมณ์ปรวนแปร เดี๋ยวร้องไห้ เดี๋ยวอยากฆ่าคน เดี๋ยวลั๊ลลา หัวใจทำงานหนักอายุสั้นลงอีกกี่วันเนี่ย”
โตหัวเราะหันมาชวนยู “ยูลงไปคอฟฟี่ช็อปหาอะไรกินกันดีกว่า”
“เออ ดีลงไปกันเลย” เมเรโบกมือไล่
โตเลยหันมาดุ “แล้วจะอยู่ทำอะไรเนี่ย ไปด้วยกันสิ”
ยูตรงเข้ามาดึงมือเมเรให้ลุกตาม “เร็ว เรามีวาระประชุมเร่งด่วนเรื่องการกำจัดศัตรู”
“อ่าใช่...” เมเรลุกตามขึ้นมาทันที “กลับมาเที่ยวนี้ คุ้มค่าเครื่องบินจริงๆ”

พอห้องเงียบลงชินก็ทำท่าจะหลับต่อ แต่พอรู้สึกถึงมืออุ่นที่แตะแก้ม ก็ลืมตาขึ้นมอง ยิ้มเล็กๆที่มุมปาก
“อยู่ดีๆ ก็นอยด์”
“พี่คิดว่าชินกับโทระรักกัน”
“มันจะเป็นไปได้ยังไง ที่ผมพูดกับมันสิบปี ยังไม่เท่ากับที่พูดกับพี่อาทิตย์นึงเลย”
เหมือนที่ตอนนี้กำลังพยายามฝืนตัวเองให้คุยกับคนตัวโตคนนี้น่ะแหละ ทั้งปวดแผลทั้งเมายา แต่กลับมาพยายามง้างปากตัวเองให้พูด งัดเปลือกตาให้เปิดเพื่อมอง
ถ้าเป็นคนอื่นนายชินจะพยายามขนาดนี้มั้ย
ไม่มีทาง!

“งั้นบอกพี่ ทำไมต้องลงโทษตัวเองขนาดนี้”
“เพราะผมเลว ไม่รู้จักยั้งคิด ผมต้องลงโทษตัวเอง”
“แล้วทำไมถึงเล่าให้พี่ฟังไม่ได้”
“ก็เล่าอยู่เรื่อยๆ แล้วหลายอย่างพี่ก็เห็นเอง ไม่รู้จะเล่ายังไง”
“แต่พอถามไปแล้วชินทำเฉย มันทำให้พี่ยิ่งสงสัย”
“ผม...ไม่อยากให้พี่เห็นผมเป็นคนเลว บอกว่าผมนอนกับเมียคนอื่น พี่ก็เสียใจแล้วถ้าบอกว่ามีเรื่องกันมาตลอด ซ้ำด้วยเข่าผมไม่ดี ถ้าผมพิการจริงๆ...พี่..คงไม่อยู่กับผมแล้ว”
“คิดอย่างนี้มันดูถูกกันชัดๆนะชิน”
“ผมไม่อยากให้ยูรู้ว่าผมเลว แล้วก็เจ็บมาก”
พี่เจพยักหน้าเข้าใจ เพราะพ่อชินเคยบอกเรื่องนี้แล้ว
“ผมไม่รอบคอบ ทำให้คนทำร้ายน้อง”
หัวใจในอกกว้างร้าวลึก......
เรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้น ยังคงฝังอยู่ในใจของชินตลอดเวลา
“ชินครับ” ยิ่งพูด กลับยิ่งรู้สึกขอบตาร้อนผ่าว น้ำเสียงสั่นเครือ “ยูไม่ใช่เด็กเล็กแล้ว เขาแข็งแกร่งขึ้น ไม่มีใครทำร้ายเขาได้อีกแล้ว ชิน......” กลืนคำพูดซ้ำซากที่ว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นในคืนนั้นลงไปอีกครั้ง “ยูน่ะ มีทั้งรี ไอ้โต ไอ้บีม แล้วยังเมเร ซินซิน หมง มีคนมากมายล้อมรอบเขาอยู่ ขนาดโทระยังทำอะไรยูไม่ได้เลย”
ชินพยักหน้า
“น้องไม่ต้องการผมแล้ว”
“น้องต้องการชินเสมอ เขาถึงมาหาชินในเวลาที่เขาต้องการคนที่เข้าใจ เพียงแต่....ชินต้องให้อภัยตัวเอง ไม่อย่างนั้น ยูจะมีความสุขได้ยังไงถ้าทุกครั้งที่หันมามองพี่ชายแล้วพบว่าพี่ชายยังคงโทษตัวเองอยู่ตลอดเวลา”
คนตัวโตยิ้มเศร้า เหมือนมีน้ำอุ่นเอ่อล้นจากดวงตาสีฟ้า “ชินรู้มั้ยว่าเวลาที่พี่เห็นชินเจ็บ แล้วหันหลังให้พี่ทุกครั้งที่พี่ถาม พี่เจ็บมากนะชิน พี่โกรธตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้เลย บังคับก็ไม่ได้ ตามใจ ชินก็จะเจ็บไปตลอด วิธีเดียวที่พี่รู้ก็คือการคุยกันซึ่งหน้า จะเอายังไงก็ว่ามา ไม่ใช่การอดทนทบทวนการทำความผิดนั้นซ้ำไปซ้ำมา”
“ผมไม่อยากเป็นภาระ”
“แต่พี่อยากให้ชินเป็นภาระของพี่ เมื่อชินบอกว่าเป็นคนของพี่ก็อย่าทำเหมือนพี่เป็นคนอื่น”
ชินพยักหน้า “อย่าร้องไห้ เพราะความโง่ของผมเลย”
“อย่าว่าตัวเองแบบนั้น นี่คืออีกเรื่องที่พี่ขอ ชินต้องก้าวไปข้างหน้า”
“ผมจะพยายาม”
“แล้วพี่ต้องลงโทษตัวเองมั้ยที่ได้แต่ยืนมอง ปล่อยให้...เมียพี่...เจ็บขาอยู่ได้ตั้งนาน”
ชินขมวดคิ้ว “อันนี้ไม่รู้ คิดไม่ทัน”

เออ คิดไม่ทันจริงแหละ เหมือนซ่อนคำ ซ้อนประโยคอะไรไม่รู้ สับสน
พี่เจก้มลงจูบแก้ม “อีกเรื่องที่พี่ขอถามย้ำ”
ชินหลับตาพยักหน้าง่วงงุน
“ชินให้อภัยตัวเองแล้วหรือยัง”
“อือ...”
“ไม่ติดใจเรื่องโทระและมะนาวแล้วใช่มั้ย”
“อือ....”
“งั้น....ก็วางมือสินะ”
“..............”
ดวงตาสีฟ้าหม่นล้อแสงไฟทอสีเข้ม รอยยิ้มเศร้าเลือนหายกลายเป็นยกยิ้มที่มุมปาก
พี่เจหันไปหยิบโทรศัพท์สั่งการ

*-*-*จบตอนที่ 39*-*-*

fc รียูครับ วันเสาร์ไงครับ วันนี้วันอังคารนะ 5555
ที่โทระจัดการมะนาวเนี่ยพยายามเขียนไปได้บรรทัดเดียวก็ตัดออก รู้สึกไม่ไหวจริงๆ
ตอน 39 แล้วหรือเนี่ย ไวจังเนอะ

ขอบคุณที่ติดตามครับ
ไจฟ์กับที

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
+1 แทนคำขอบคุณ
ตอนนี้อ่านแล้วน้ำตาซึม ซาบซึ้งกับพี่เจและเจ้าชายชิน
เมเรสูดจมูกเช็ดน้ำตา “เมเรอยู่ที่นี่เหมือนกัน ไม่มีวันยอมให้คนสำคัญของชินหนีหายไปไหนหรอกน่า”เมเรน่ารักมาก
โทระนี่เด็กมีปัญหานะ ป่วนไปทั่ว มันน่า...

[คนริมคลอง]

หายเร็วๆนะน้องชิน ต่อไปนี้คงสวีทหวานกับพี่เจได้แบบไร้สิ่งกังวลสักที

หนูเมเร ดีใจด้วยมีเป็นตัวเป็นตนเป็นของตัวเองสักที

เป็นกำลังใจให้คุณ ไจฟ์กับที ครับ

[@StaR@]

พี่เจมาตอนนี้ทำเอาเราซึมไปพักใหญ่
แต่ซึมได้ไม่นานก็มาฮากับเมเรเนี้ยแหละ
หลังจากนี้ก็ขอให้ทุกอย่างมันดีขึ้นด้วยเถอะ
อยากให้ทุกคนมีความสุขกันถ้วนหน้าไปเลย
 

[BeeRY]

พี่เจจิตตกอย่างแรงอ่ะ อยู่ในโรงบาลมากก็งั้นแหละ 
ไม่รู้ทำไมช่วงนี้ชอบเมเร หรือเป็นเพราะเสียงแหลมๆเหมือนกันก็ไม่รู้

[iforgive]

พี่เจนอยด์อ่ะ  ความรักนี่ทำให้คนอ่อนไหวจริง ๆ ตอนนี้พี่รีหายไปอีกแล้ว

[rellachulla]

กอดปลอบใจพี่เจ
ฮึก ฮึก

แต่เมเร ทำให้ยิ้มได้ในเวลาแบบนี้จริงๆ นะ
รักเมเร

[a_tapha]

พี่เจพาลานอย์     ให้กำลังใจค่ะ

[river]

พี่เจจะจัดการใครล่ะเนี่ย

[Yukisae]

"ผมรักพี่" โอ้ชัดเจนค่ะน้องชิน 
ไอบ้าโทระเป็นไรมากป่ะเนี่ยสร้างความร้าวฉาน เมเรต้องการแนวร่วมไม๊คะ
รอดู พี่เจผู้บงการจะทำอะไรอ่ะ *-* 
ขอบคุณคุณไจฟฟ์กับทีค่ะ 

[MiSS-U]

อ๊ายยยยพี่เจร้องไห้อ่ะ เป็นคนsensitiveจริงๆ เค้ารักของเค้าอ่ะนะ
แต่แอบร้านนะตอนจบจะจัดการใครอ่ะ
ปล.ไม่ต้องเขียนโทระที่ทำร้ายมะนาวก็ได้ เป็นอันเข้าใจกันเอง

[MyTeaMeJive]

+1 และแจกเป็ดหน้านี้แล้ว
ขอบคุณมากครับ

[LoveBaBy]

ว๊ากกกกกกกกกกกกกกก JT จะนับตอนทามไมนิ 

ฮือๆๆ ตอนนี้ซึ้งกินใจ สงสารพี่เจทั้งที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ฮ่าๆๆ
"น้องโตแล้ว" "น้องต้องการชิน" โอ๊ยยยย ทามไมคำพูดพี่เจแต่ละคำมันโดน

น้องยู (ของเค้า) โตแล้วเข้าใจอะไรง่ายด้วย แต่เรื่องตัวเองก้อแอบชอบซีเครียดเหมือนกันนะ ฮ่าๆๆ
จัดการวางแผนให้ดีดีเรยนะแก๊งเด็กแสบ เอาให้สสสมกะที่พี่ชินลงโทษตัวเองมานาน 555+

โอ๊ะ กว่าจะถึงวันเสาร์ แม่ยกน้องยู ใจจะขาด ฮ่าๆๆๆๆ

ขอบคุณสองหนุ่มจ้า ^^

[jojobuffy]

อุ้ยมีให้เป็ดกันด้วยย ทำไงอ่ะ อยากได้แล้วก้อยากให้

กอดๆพี่เจนะ 

[jojobuffy]

ให้เป็ดคุณไจฟ์กะคุณทีแล้วนะคะ เย่ๆ ทำเป็นแล้ว

[indy❣zaka]

พี่เจเปลี่ยนอารมณ์เร็วจังวุ๊ย