หัวข้อ: "I will make You smile"

[MiSS-U]

น้องยูโดนพี่รีกดของแท้เลย สมน้ำหน้าพี่รีโดนต่อย

[sukie_moo]

พี่รีหักหาญน้ำใจยู  ระวังยูงอนไม่พูดด้วยจะสมน้ำหน้าให้ 
ยูเอาคืนเลย

[Solar cell]

อิพี่เรหื่นว่ะ แต่น้องยูน่ารักมากมาย
ขอบคุณที่แต่งเรื่องน่ารัก ๆ ให้อ่าน
น่ารักมวากกกอดใจไม่ไหวกดให้เป็ดหนึ่งตัวดั๊วะ
รอตอนต่อไปจ้ะ

[Gohan]

55555555+++
ยักษ์ตาเขียวตายแน่
น้องยู จัดไป เอาให้หนัก แม่ยกสั่งลุย

[Whatever it is]

ให้ยูตื้บให้ตายเลย ชิ บังคับน้อง 

[Yukisae]

อ๊าคคคคค พี่รีบังคับน้อง
ยุให้น้องยูจับทุ่มเลย แต่น้องยูคงไม่มีแรงแล้ว ฮ่าๆ
โทระนี่เยอะอ่ะ แล้วจะเลิกมาวุ่นวายกับน้องชินไม๊เนี่ย T_T

[nn~~NN]

นะนะในที่สุด !!  ก็ถึงเวลาฉลองแย้วววววว   
ถึงจะเป็นบทอัศจรรย์ที่กลัวน้องยูตายคา...อยู่บ้างก็ตาม  ท่าทางจะเจ็บจริงๆอ่ะ

ปล. พี่รีเลิฟซีนแล้วสปีคอิงลิช...โรแมนติดอ่ะค่ะ

[myd3ar]

พี่เจจะทำอะไรอ่ะ จะจับโทระใช่มั้ย

ยิ่งอ่านยิ่งชอบเมเร รู้สึกว่าน่ารักอ่า

[konnarak]

เสร็จสม อารมณ์หมาย  อิอิอิ

[@BUA@]

ฮาตรง ไม่นี่เน้อแล้ว
ก็คนเจ็บจะแย่ ยังมาฮันนี่ๆ อยู่ได้เนอะน้องยูเนอะ 

[pochu52]

พี่รีใจร้อนไปป่ะ ระวังเหอะน้องยูงอนขึ้นมา จะงานเข้า

[LoveBaBy]

น้องยู~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ไปหน่ายอ่า คิดแผนเอาคืนพี่รีอยุ่หรอ อิอิ

รอรอรอ ^^

[MyTeaMeJive]

(ต่อครับ)
ตอนที่ 41

ร้องไห้โวยวาย ทั้งทุบทั้งชก แถมกัด ข่วนสารพัด ตั้งแต่จับมาอาบน้ำกินยา แล้วหลับไป ตื่นมาอีกทีตอนบ่าย ก็เดินออกมาจากห้องนอนในสภาพที่เหมือนคนเดินไม่ถนัด หน้าก็งอ ตาบวม ปากแดงช้ำ
“แล้วผมจะเข้าห้องน้ำได้มั้ยอ่ะ”
คนที่กำลังพิมพ์สรุปรายงานอยู่ลุกขึ้นมาหายิ้มกว้าง “ได้สิ”
พอพี่เดินเข้ามาใกล้ในรัศมีทำการ ก็สะบัดหลังมือใส่อกกว้างดังปึ้ก
“โอ๊ย”
“อย่ามาโอ๊ยนะ” ตาขวาง หน้างอง้ำ “ไม่อยากเชื่อเลยว่าผมสู้พี่ไม่ได้ ได้ยังไง ผมสู้ชนะไอ้โทระกับพวกของมันนะ แต่กลับมาแพ้พี่อ่ะ”
พี่รีกางแขนเข้ามาหาจะกอดเอาใจ แต่ยูเบี่ยงตัวหนี “ไปหาพี่ชินกันเหอะ บ่ายขนาดนี้แล้ว คนเต็มห้องแล้วแน่ๆเลย”

ตอนนั่งรถมาด้วยกันก็นิ่งเงียบไม่พูดไม่จา แต่พอถึงโรงพยาบาลก้าวลงจากรถ ยูก็หันมาขู่อีกที
“คอยดูนะ ถ้าไปมีคนอื่นเมื่อไหร่จะบอกให้พี่ชินฆ่าโบกปูนถ่วงทะเลซะเลย!”
“โห...”
“คนบ้า หื่น โรคจิต รออีกหน่อยก็ไม่ได้”
คนตัวโตตาสีเขียวยอมรับผิดเต็มประตูว่าใช้กำลังทั้งที่ยูยังไม่พร้อม แต่วินาทีนั้น มันหยุดได้ยากจริงๆ

พอเปิดประตูห้องก็อย่างที่คิดไว้ เมเร ไอ้โต ไอ้บีมนั่งรวมกลุ่มอยู่ที่ชุดรับแขกด้านนอก ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าคนที่อยู่ข้างเตียงคือพี่เจ
ดวงตาทุกคู่หยุดที่ยู แล้วเลยไปที่คนที่เดินตามหลัง
ยูเดินผ่านกลุ่มที่หน้าทีวีเข้าไปหาพี่ชาย
พี่เจพอหันมาเห็นยู ก็หยุดมือที่กำลังป้อนซุปให้คนเจ็บ แล้วเลื่อนโต๊ะออก
ดวงตากลมของพี่ชินตวัดมองไปที่คนที่เดินตามมา
....อยากบอกว่า ทั้งที่ผ้าพันแผลเต็มตัว แต่ว่าชินตอนนี้น่ากลัวมากกว่าเดิมหลายเท่า...
“พี่ชิน...” ยูเดินเข้าไปหา
ดวงตาแดงช้ำ ริมฝีปากแดงเจ่อยังมีร่องรอยแตก ไม่ต้องเดินเข้ามาใกล้พี่ชายก็มองเห็นตั้งแต่ที่เดินเข้ามา
ทั้งที่แผลเต็มตัว แต่ชินผวาเข้าหาพี่รีที่เข้ามายืนอยู่ปลายเตียงถัดจากยูทันที ดีที่พี่เจเตรียมพร้อมอยู่ รีบคว้าไว้
“อ๊ากกกกก”
สายน้ำเกลือ ผ้าห่ม กระจัดกระจาย
“ชิน! หยุด! ชิน!”
“ปล่อยผม! ปล่อย! มันทำร้ายยู ปล่อยผม มันทำร้ายน้องผม ปล่อย...............ย!”
ชินร้องตะโกนจนสุดเสียง พยายามเข้าหาพี่รี ขณะที่อีก 3 คนที่อยู่ข้างนอกเข้ามาช่วย
“ไม่ใช่พี่ชินไม่ใช่!” ยูหน้าตาตื่น พยายามจะเข้ามาช่วยจับพี่ชายไว้
“ปล่อยยยย” ชินร้องตะโกนจนสุดเสียง
“เขาไม่ได้ทำอะไรผม ผมแค่กลัวพ่อ!”
ความจริงที่ร้องไห้ เพราะพี่รีน่ะแหละ แต่ท่าทางของพี่ชินตอนนี้ ทำให้ต้องรีบดึงพ่อมาบังหน้า เพื่อให้พี่ชินสงบลงก่อน แล้วค่อยเล่าค่อยปรึกษากับพี่ชายทีหลัง น่าจะดีกว่า
แต่กว่าที่ชินจะหยุดนิ่ง ยูก็ต้องร้องประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง

พยาบาลเข้ามาดู ปรากฎว่าต้องใส่สายน้ำเกลือให้ใหม่ ส่วนเรื่องจัดเตียง ทำที่นอนใหม่ โตกับบีมช่วยกันจัดการ
พี่เจได้แต่กอดชินไว้แน่น ลูบผม พูดปลอบเหมือนเด็กน้อย
“ใจเย็นชิน ฟังยูก่อนนะ อย่าเพิ่งทำอะไรนะ”
แต่ชินยังคงจ้องหน้าพี่รี กัดฟันแน่นจนเส้นเลือดข้างขมับปูดโปน จนคนโดนจ้องไม่รู้ว่าจะหลบไปอยู่ที่มุมไหนของห้อง แต่จะให้หนีออกไปก่อนก็ไม่ใช่วิสัย
กระทั่งพยาบาลออกไปแล้ว พี่เจก็พยักหน้ากับโตว่าให้พาเมเรออกไปก่อน
แต่มีหรือที่เมเรจะยอม
“ขอโทษนะคะ นี่คือเมเรนะคะ ไม่ชอบเป็นคนนอก”
“แล้วจะฟังทำไม นี่มันเรื่องของ....เอ่อ...” ไอ้โตไม่รู้จะพูดยังไงดี
“เรื่องของน้องชาย กับชินของชั้น จะฟัง ให้ส่งสายตากันจนหลุดออกมานอกเบ้าก็จะฟัง เล่ามาไอ้ยู พี่รีว่าทำไมต้องกลัวพ่อ” เมเรกระแทกเสียงย้ำแล้วย้ำอีก
แต่บังเอิญว่าตอนนี้ทุกคนในห้องเดาได้อยู่แล้วว่า มันเกิดอะไรขึ้น เพราะยูหน้าแดงจนมาถึงคอ เลยพาลเห็นร่องรอยที่ใต้กกหู ที่เมเรไม่ได้มอง เพราะมัวแต่สนใจชินของชั้นอยู่
พี่รีก็เลยรับอาสารวบรัดประโยค
“ยูยังไม่พร้อมแต่ผมบังคับ”
ชินที่จ้องหน้าพี่รีอยู่แล้ว ผวาเข้าหาทันทีแต่พี่เจก็กอดรั้งไว้ สุดฤทธิ์ มีไอ้บีมยืนจับมือล็อคแขนอยู่ข้างๆอีกคน เพราะโตต้องไปคุมเมเร
“พี่ชินฮะ”
พี่รีมองดูท่าทีของชินแล้วตัดสินใจเสี่ยง “ชินรู้ว่าผมเองก็ผ่านมาไม่น้อย แต่ผมขอยืนยันกับชินได้ว่า ไม่มีใครแตะต้องยูก่อนหน้าผม”
ชินหยุดนิ่ง กล้ามเนื้อ ดวงตาผ่อนคลายลง เมื่อหันกลับมาหาน้องชาย 
ยูรีบพูด “พี่ไม่เคยละเลยผมจนทำให้ผมถูกคนทำร้าย”

ถึงจะใส่รหัสกันแต่เมเรก็เข้าใจไม่โง่ค่ะ อยากเสริมใจจะขาดว่า ถ้าตอนนี้ชินอยากจัดการใครสักคนที่ทำร้ายยู คนๆนั้นก็ยืนอยู่ข้างหน้านี่ไง
เรื่องเก่าที่มันไม่จริง ก็คือเรื่องเก่าที่ไม่จริง แล้วไงคะ นี่ตอนนี้จำเลยมายืนอยู่ตรงหน้านี่แล้ว
แต่ก็กลัวน้องชายจะมีผัวพิการ ไม่ก็ต้องกลายเป็นม่ายตั้งแต่ยังเด็ก
โอ้ย...เมเรขัดใจค่ะ

เรื่องราวที่ทับซ้อนถูกมือที่โดนไม่เห็นจับแยกห่าง
ยูที่ไม่ได้สติถูกคนพาขึ้นรถ ผู้คนเมามายล้อมรอบที่กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
และยูที่ยืนอยู่ตรงนี้
เรื่องจริง กับเรื่องที่คิดไปเอง

ชินค่อยคลายอาการเคร่งเครียดลงเรื่อยๆ แต่ยังคงมองยูนิ่งๆ โดยไม่มีคำพูด นิ่งเงียบเนิ่นนาน แม้เมื่อพี่เจประคองกอดให้นอนลงบนเตียง
สัญญาณเพียงข้อเดียวที่เป็นสิ่งดีก็คือชินดึงแขนพี่เจไว้ จนกลายเป็นว่าพี่เจต้องนอนกอดชินอยู่บนเตียงคนป่วย
“หลับนะครับชิน ไม่เป็นไรนะ ให้รีดูแลยูนะ”
พยาบาลกลับมาอีกครั้งพร้อมกับยาคลายเครียดเพื่อให้ชินหลับ และบอกว่าไม่เป็นไร หากพี่เจจะต้องกอดชินไปจนกว่าจะหลับ
“ระวังจะทับแผลนะคะ”
พยาบาลบอกด้วยรอยยิ้มแล้วกลับออกไป
ทุกคนค่อยทยอยออกมาจากส่วนเตียงคนเจ็บ มานั่งอยู่ที่ห้องด้านนอก
พอยูเดินพ้นกรอบประตูส่วนห้องคนเจ็บออกมาที่ส่วนห้องนั่งเล่น เมเรก็หันมาฟาดเข้าที่ต้นแขนเสียงดัง
“โอ๊ย เจ็บอ่ะ”
“น้องแรด แล้วยังมาร้องไห้ให้ชินเห็น ถ้าไม่ใช่โรงบาลแม่จะตีให้ตาย” เมเรพูดเหมือนเคี้ยวฟัน ออมเสียงลงมากกว่าครึ่งหนึ่งเพราะกลัวชินตื่น หันไปฟาดมือที่พี่รีอีกคน “ไหนว่าเสือที่แท้ก็หมา แค่เทคนิคที่ทำให้มันยอมเองยังทำไม่ได้เลย”
พี่รีทำหน้าเหมือนเมเรรู้ได้ไง เลยโดนตีอีกที
“เหอะ ไม่ใช่อนุบาลนะยะ ชินหายดี พี่ตายแน่”
หันไปฟาดอีก 2 คนข้างหลัง จนพากันโอดโอย
“ไรอ่ะ ผมเกี่ยวอะไรด้วยเนี่ย”
“อยากพาลมีไรมั้ย”

พี่รีหันมามองยู ที่ทำหน้าตาไม่สนใจเดินไปหาเพื่อน
“สมน้ำหน้า บีม โต สั่งอะไรมากินกันดีกว่า”
“อ้าว แล้วไอ้คนร้องไห้จนตาบวมจะมาฟ้องพี่หายไปไหนแล้ววะ”
“นั่งมอไซค์แถวนี้กลับเชียงใหม่ไปแล้ว” น้ำเสียงไม่ตลกเลยสักนิด “กูเห็นเขานิ่งๆ ไม่หวง ไม่จิกกูมาเป็นเดือนๆ คิดว่าไม่เป็นไรแล้วซะอีก เลยจะมาฟ้องพี่ กลับทำให้เขาอาละวาดขึ้นมาซะได้”
“แต่เมเรว่า ต่อไปชินจะไม่อาละวาดแล้วหล่ะ”
เมื่อทุกคนหันมามองด้วยเครื่องหมายคำถามบนหน้าผาก เมเรก็เฉลย
“เพราะตอนนี้ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับยู......พี่รีรับไปคนเดียว”
ยูทำเสียงหัวเราะหึหะในลำคอพูดย้ำอีกครั้ง “สมน้ำหน้า”

…..
 
รอจนชินหลับสนิท พี่เจถึงได้ลุกมากินอาหารเที่ยง ประมาณบ่ายสอง ป๊ะก็มากับคุณจันทร์
ชายอิตาเลี่ยนร่างใหญ่รับไหว้แล้วถามไถ่อาการ
“ป๊ะเพิ่งมาจากสิงคโปร์ จันทร์เขาซื้อเสื้อกับเอียร์ริ่งมาฝากชินด้วย เห็นว่าชินเคยใส่”
จันทร์ส่งถุงของฝากให้พี่เจ
การพูดคุยยังไม่คืบหน้าพ่อกับแม่ของชินก็มา พี่เจเลยได้โอกาสแนะนำทั้งหมด บรรดาเด็กๆเลยเลี่ยงกันออกไปนอกห้อง

ยูเดินก้มหน้า กัดปากออกมาจากห้องผู้ป่วย พี่รีหันมามองแล้วจับข้อมือไว้ หนุ่มยูสะบัดทันที แต่พี่รียังคงไม่ยอมปล่อย เมเรที่เดินล่วงหน้าไปก่อนหันกลับมามองแล้วชี้หน้าพี่รี
“ตอนนี้รอดชินแต่อย่าหวังว่าจะรอดจากเมเร”
“ฮึ่ย เรื่องของเขา 2 คนน่า” โตรีบแยกออกมา ต้องถือว่าโชคดีมากที่วันนี้บีมมาด้วย หลังจากที่โดนเพื่อนทิ้งมานาน
พอมีชายหนุ่มตัวโต 2 คนมาช่วยแยก ถึงได้พอไหว ไม่งั้นโตคนเดียวคงจัดการเมเรอารมณ์นี้ยากเหมือนกัน
“เรื่อง 2 คนอะไร ยูมันน้องชั้นนะ” เมเรหันมาขู่ไอ้โต
ไอ้บีมรีบเสนอ “ไปนั่งคุยกันที่สวนข้างล่างดีกว่า คุยในนี้เสียงมันก้อง แทนที่จะรู้เรื่องกลับยิ่งโมโหกันซะเปล่าๆ”
 
ยิ่งเดินยูก็ยิ่งหน้าซีด
“เดินไหวมั้ย”
หนุ่มตัวเล็กหันหน้าไปอีกทาง ไม่ตอบคำถาม พอมาถึงสวนสาธารณะ โตกับบีมก็ดึงเมเรไปทางอื่น ปล่อยให้พี่รีกับยูได้คุยกัน แต่ยูกลับนั่งนิ่ง แม้จะไม่สะบัดมือออก แต่ยิ่งนานพี่รีก็ยิ่งไม่สบายใจ
“ยู พี่ขอโทษ”
“ช่างมันเถอะ” ยูบอกทั้งที่มองไปทางอื่น “ผมมีส่วนผิดมากกว่าครึ่งหนึ่ง แต่ผิดที่สุดคือไปซ้ำพี่ชิน ทำไมผมถึงคิดว่าเขาดีขึ้นแล้วนะ”

.......อาการเดียวกันทั้งพี่ทั้งน้อง.....
เรื่องของตัวเองเล็กจ้อย แต่เรื่องของพี่หรือน้องสำคัญเท่าภูเขา

พี่รีหันมาหายูเต็มตัว ถ้านี่เป็นที่ส่วนตัว คงได้จับนั่งตักไปแล้ว
“ยูครับ เราทุกคนคิดว่าชินห่างออกไปแล้ว ไม่ใช่ยูคิดอยู่คนเดียว”
“แต่ผมอยู่กับเขามาตั้งแต่แรกเห็นมาตลอดว่าเขาเป็นยังไง ผมคือคนสำคัญที่สุดของเขา ผมไม่ควรทำแบบนี้ เรา.....เลิกกันเหอะ ผมไม่อยากให้พี่ชินเป็นแบบนี้อีกแล้ว” ยูบอกทั้งที่เสียงสั่นเครือ
“ไม่”
“แต่ว่า...พี่ชิน....”
“นั่นเป็นปมที่ชินต้องแก้ไข ไม่ใช่ยู”
“พี่ไม่เข้าใจ เขาทำเพื่อผมนะ แล้วแค่ผม....ผม....” ยิ่งพูดน้ำตายิ่งหลากท่วม

พี่รีขยับดึงเข้ามากอดไว้ หัวใจถูกบีบจนเจ็บ ทำไมยูถึงพูดคำว่าเลิกกันได้ง่ายนัก

“พี่ไม่ยอมให้เราเลิกกันด้วยเรื่องของชิน เราอยู่ข้างกันเพราะเรารักกัน ถ้าเราจะห่างกันก็เพราะเราไม่รักกัน ไม่ใช่เพราะชิน แล้วพี่ก็เชื่อว่าพี่เจต้องทำให้ชินยอมรับความจริงได้”
“พี่เจหรือฮะ”
“เมื่อกี้ ยูก็เห็นว่าพี่เจเป็นคนที่ทำให้ชินสงบลงได้ แล้วชินก็ดึงพี่เจไว้ เขามีกันและกันแล้ว เพียงแต่พอชินเห็นยูร้องไห้ มันไปสะกิดเรื่องในใจที่ชินสร้างมันไว้ อะไรบางอย่าง อาการก็เลยเป็นอย่างนั้น แต่พี่เชื่อว่าชินจะดีขึ้น”

.....ขอให้การใช้ความรู้สึกผูกเรื่องครั้งนี้ ถูกต้องอีกครั้งด้วยเถอะ .....

“ยูครับ ไม่รักพี่เลยสักนิดหรือไง”
คนที่กำลังร้องไห้อยู่ เงยหน้าขึ้นมอง
“พี่รักยูนะครับ ถ้าพี่ทำอะไรไม่ดีก็บอก หรือลงโทษพี่อย่างที่ยูเคยทำ แต่อย่าพูดคำนั้นกับพี่ได้มั้ย”

....นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ยูพูดแบบนี้กับพี่....
“ขอร้อง ให้นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่พี่ได้ยินคำนั้น....นะครับ....”
ยูพยักหน้า
“ตอนนี้ผมทำให้พี่กับพี่ชินเสียใจทั้งคู่”
“ชินไม่ได้เสียใจ ชินไม่อยากให้ใครมาทำร้ายยูต่างหาก”
ยูเบี่ยงตัวนั่งตรง แล้วค่อยหัวเราะทั้งน้ำตาหันมามองหน้าคนที่นั่งข้างๆ
“ตอนนี้เขารู้ว่า เรื่องจริงก็คือพี่ทำผม ไม่ใช่คนพวกนั้น พี่ตายแน่”
พี่รีอ้าปาก แล้วถอนหายใจแรงๆ
....แบบได้ข่าวว่ารู้ตัวมาตั้งแต่อยู่บนห้องผู้ป่วยแล้วนะ เมเรก็บอกเหมือนกัน แต่ตอนนี้ขอแอ๊คติ้งเรียกคะแนนจากน้องสักนิดเถอะ....
“น่าสงสารมั้ย”
“ไม่”
“นิดนึง”
“ไม่หรอก สมน้ำหน้า” ยูนึกอะไรออกอีกอย่าง “เพราะเวลาหื่นแล้วอะไรก็เบรกไม่อยู่นี่เอง ถึงได้หาเรื่องทะเลาะกับพี่เจได้เรื่อยๆ ....ผู้ใหญ่นี่ทะเลาะกันไร้สาระชมัด”
“ไร้สาระที่ไหน นี่เรื่องสำคัญระดับประเทศเชียวนะ”
“เหอะ...พี่ชินไม่ชอบโทระเพราะรำคาญนิสัย โทระนี่ถึงขนาดจะฆ่าพี่ชินให้ตาย เพราะผู้หญิงมั่ว” ยูพูดแล้วส่ายหน้า “แต่ละคน....ผมไปหาขนมกินดีกว่า”
พอยูลุกขึ้นยืน พี่รีก็ลุกตาม “ยังเจ็บก้นอยู่หรือเปล่า”
“เจ็บดิ” หนุ่มตากลมหันมาทำเสียงเขียว “อย่าทักได้มั้ย คนอุตส่าห์ทำเป็นลืมไปแล้วนะ”

*-*-*

“พี่” เสียงเรียกแหบแห้งดังมาจากเตียงคนเจ็บพี่เจลุกขึ้นทันที
“อยู่นี่ เข้าห้องน้ำหรือ”
“ฮื่อ” ชินขยับลุกถึงได้เห็นผู้ใหญ่อยู่เต็มห้อง ส่วนอีก 5 คนหายไป
มิน่าถึงได้นอนหลับสบาย ไม่มีเสียงทะเลาะกันหรือเสียงหัวเราะดังอยู่ตลอดเวลา
พอกลับออกมาจากห้องน้ำ จันทร์ก็ลุกมาหา
“หมอห้ามกินอะไรบ้าง”
ชินหันไปมองพี่เจ พี่เจเลยบอก
“ไม่ได้ห้ามอะไร”
จันทร์พยักหน้า “พรุ่งนี้จะทำซุปปลามาให้” บอกแล้วก็กลับไปนั่งอยู่ข้างป๊ะ
ชินได้แต่นั่งมองทุกคนพูดคุยกัน เป็นท่าทีปกติ ที่ชินมักจะทำหน้าที่ผู้ฟังชั้นยอด คือฟังโดยปราศจากความเห็น
ขณะที่จันทร์หันมามองชินเป็นระยะ  เหมือนคน 2 คนที่อยู่ผิดที่ผิดทางต่างกำลังคุยกันโดยปราศจากคำพูด
จนกระทั่งป๊ะกับจันทร์ขอตัวกลับก่อน
เมื่อจะจากไป จันทร์หันมาหาชินแล้วพูดเสียงดังฟังชัด “รักตัวเอง ตามนั้น”
ขณะที่ป๊ะหันมาสั่ง  “ดูแลชินก่อน เรื่องงานไม่ต้องห่วง”
พอในห้องเหลือเพียง พ่อ แม่ พี่เจ และชิน แม่ก็หันมาหาลูกชาย
“ชิน ยังปวดขาอยู่มั้ยลูก”
ชินส่ายหน้าท่าทางครุ่นคิด
“มีอะไรหรือเปล่า” แม่ถามอีกครั้ง “อย่าเก็บไว้ในใจคนเดียวสิลูก”
ชินมองพ่อ แม่แล้วกลับมาพี่เจ
“ผมมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง”

“ผมกับโทระเริ่มเรียนเทควันโด้จากอาจารย์คนเดียวกันก็จริง แต่ผมไม่เคยชอบมัน เหมือนที่มันไม่เคยชอบผม เพราะผมรู้สึกรำคาญที่มันไร้สาระ แซวคนไปทั่ว หาเรื่องชกต่อยตลอดเวลา มันเลยเรียกผมว่าไอ้หยิ่ง
จบมัธยมผมยังเจอกับโทระเวลามีงานของสมาคม หรือของมหาลัย  มันจะพาแฟนมาด้วย จนถึงวันงานเลี้ยงที่บ้านเพื่อนของโทระ ผมไม่ได้คิดที่จะไปแต่แรก แต่พี่ในชมรมชวนไปด้วย เพราะบ้านอยู่ทางเดียวกัน ผมไม่ได้ดื่มมากนักเพราะต้องขับรถ แฟนของโทระก็มาชวนคุยแล้วก็พูด...ผมขึ้นห้องไปกับเธอ แต่พอผมจะออกมาจากห้องมีผู้ชายอีกคนอยู่ที่หน้าห้อง เขาสวนผมเข้าไปในห้องทันที ผมคงทำหน้าตาตกใจหรืออะไรสักอย่าง เพราะพวกเขาหัวเราะใส่หน้าผม ผมลงไปข้างล่างเจอกับเพื่อนในทีมเทควันโด้ของโทระ ความโกรธทำให้ผมบอกพวกเขาว่า ผู้หญิงคนนั้นให้ผมลงมาตาม
ผมไม่ได้หันไปดูว่ามีใครขึ้นไปจริงๆหรือเปล่า หรือว่าพวกมันทำหน้าตาแบบไหน เพราะบอกแล้วผมก็ออกมาเลย เจอกับโทระที่มันเพิ่งมาถึง ผมรู้สึกว่าผมเลว ถึงมันกับผมจะไม่ชอบหน้ากัน แต่ยังไงเราก็รู้จักกันมาเป็น 10 ปี ผมไม่ควรทำอย่างนี้ เธอมีสิทธิ์ท้าทายหรือทำยังไงกับร่างกายของเธอก็ได้ แต่ผมต้องรู้จักควบคุมอารมณ์บังคับตัวเอง
ต่อมาแฟนโทระโทรมาหาผม เขาก็พูดไป พวกโทระโทรมาชวนไปดื่มผมก็ไปแล้วรีบกลับ เพราะผมรู้สึกละอายต่อโทระ จนนานหลายเดือนผมก็ได้ยินเรื่องที่ว่า แฟนของโทระมีอะไรกับใครหลายคนลับหลังโทระ รวมถึงเพื่อนร่วมทีมของมันด้วย ผมยิ่งรู้สึกเกลียดตัวเอง ละอายต่อโทระที่มันไม่รู้เรื่องอะไรเลย
ใช่ว่าผมไม่อยากเล่าให้ใครฟัง ถ้าผมเล่าเรื่องทั้งหมด ทุกคนจะบอกว่ามะนาวคือผู้หญิงเลว โทระกับผมคือไอ้โง่ ผมไม่ได้คิดปกป้องใคร  แต่เพราะผมรู้แล้วว่า ผมไม่ได้ดีกว่าโทระกับเพื่อนของเขาเลยสักนิด แต่กลับดูถูกพวกเขามาตลอด โทระมันก็แค่ไอ้โง่ ทุกคนรอบตัวมันกินดื่มเที่ยวอยู่กับมัน แล้วก็ไปนอนกับเมียมัน พอมีใครสักคนบอกกับโทระว่ามะนาวไม่ซื่อ แล้วมะนาวพูดโยนมาหาผม โทระมันก็ต้องคิดว่า ผมกับมะนาวไม่ใช่แค่ครั้งเดียวอยู่แล้ว
แต่เมื่อเวลาผ่าน ผมหันกลับไปดูผมรู้ว่า คนผิดคือผมที่ปล่อยให้ความถือดี ความโกรธเข้ามามีอำนาจเหนือสติ ถ้าผมบอกกับโทระว่า ความจริงทั้งหมดคืออะไร ผมก็กำลังเอาตัวรอดไม่ต่างจากมะนาวเหมือนกัน ....ที่สำคัญ......ถ้ายูรู้เรื่องนี้ ยูจะหันหลังให้ผม ผมไม่อยากเป็นพี่เลวๆของยู ทั้งไม่อยากเป็นคนอ่อนแอเป็นภาระของใคร.....”
เสียงเล่าเรียบเรื่อยหยุดลง ชินถามพ่อด้วยเสียงสั่นเครือ “ผมเสียใจที่ไม่สามารถทำตามที่พ่อกับแม่สอนให้ผมเป็นคนดี” คนผอมบางหันมาหาพี่เจ “ผมไม่ได้ปกป้องใคร โทระกับมะนาวไม่ได้สำคัญขนาดนั้น ผมเพียงแต่ผมไม่ได้มีอะไรที่ดีกว่าพวกเขาสักนิด ไม่อยากพูดเพื่อเกี่ยงความผิดว่าเป็นของคนอื่น และผม..ไม่แน่ใจว่า ถ้าผมบอกพี่ทั้งหมด..พี่...จะยังรักคนเลวคนนี้อยู่อีกหรือเปล่า”

พี่เจโอบกอดชินไว้ “พี่รักชินเสมอ ”
แม่ลุกมานั่งข้างๆ จับมือชินไว้ น้ำตาของแม่ไหลเงียบๆ
ขณะที่พ่อกอดอก นั่งหลังตรง “พ่อคงต้องทบทวนตัวเองว่า สอนลูกยังไง ไอ้โรสคนโตโทษทุกคนในโลกเว้นตัวเอง แต่ชินคนเล็กกลับโทษตัวเอง แล้วไม่ยอมปรึกษากับใครซักคน” พ่อพูดต่อไปด้วยน้ำเสียงหนักๆ “ชั้นสอนแกว่า พ่อไม่แสดงความอ่อนแอต่อหน้าลูก พี่ไม่ยอมแพ้ต่อหน้าน้องก็จริง แต่การที่แกยอมให้คนโง่ตีจนหมอบมันเท่ากับเอาพ่อกับแม่ไปให้มันตีด้วย นี่เป็นเรื่องที่คนเป็นพ่ออย่างชั้นยอมไม่ได้เหมือนกัน”

======จบตอนที่ 41 =========

พบกันวันอาทิตย์นะครับ
ขอบคุณทุกคำแนะนำ และการติดตาม
ไจฟ์กับที

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
ปมต่างๆค่อยๆคลายออก
ตอนนี้ชินพูดมากที่สุดในชีวิตมั้ง
หมดห่วงเรื่องชินกับพี่เจ
ต้องกลับมาห่วงยูกับพี่รี
เมเรของชั้นยังน่ารักเหมือนเดิม
ไปทะเลกันดีกว่า

[a_tapha]

ทุกอย่างเริ่มคลี่คลายลง ดีใจที่ชินยอมเปิดใจ 

[คนริมคลอง]

ความรักของพี่เจทำให้จิตใจชินดีขึ้นจริงๆ

[LoveBaBy]

อ๊ายยยยยยยยยยยยย รักเมเรที่ซู้ดดดดดดดดดดดดดดดดด

"น้องชายชั้น" ^^ แล้วต่อด้วยตบหัวน้อง "น้องแรด" ฮ่าๆๆ ตลกดี
ชอบคนนิสัยแบบเมเรอ่ะ

โอ๊ยๆๆ สงสารน้องยู สงสารพี่ชินด้วย
แต่คาดว่าพายุผ่านไปแล้ว ฟ้าคงสดใสเนอะ ^___^

พี่รีเอ้ยยย คาดว่าจะยังคงงานเข้าอยู่นะ โดนเมเรกะพี่ชินหมายหัวไว้แระ
แต่ยังเหลืองานยักษ์อีกคนป่ะ ฮ่าๆๆๆๆ

พี่ชิน....ระบายออกมาแบบนี้ดีที่สุด 

ตอนนี้ยาวมาก อ่านได้หน่ำใจสุดๆๆๆๆ อิอิ

ขอบคุณน้องชายค๊าบบบบ ^^

[iforgive]

เหอ เหอ  พี่รีน่วมเลยย

[rellachulla]

คุณพ่อพูดถูกค่ะ
จริงที่สุด

[@StaR@]

พี่รีของยูโดนไปหนักไม่ใช่น้อย
จะว่าสมน้ำหน้าก็ไม่ใช่สงสารก็ไม่เชิง
เมเรน่ารักขึ้นเยอะจริงๆ โตสู้ๆ
ในที่สุดชินก็ยอมเล่าเรื่องทั้งหมดแล้ว
หวังว่าทุกอย่างมันจะดีขึ้นสักที อยากให้ชินยิ้มเยอะบ้าง
 

[BeeRY]

ในความรู้สึก เหมือนตอนนี้โดนเปลี่ยนพระเอกตอนท้าย คือคุณพ่อชิน
น้องยูอ่ะ ทำไมพูดว่าเลิกกันง่ายๆอย่างนี้ล่ะ พี่รีเค้าเสียใจแย่เลยนะเนี่ย
ถ้าเมเรอยู่ในห้องด้วย ท่าทางจะปลื้มที่ชินพูดยาวขนาดนี้
โอ๋ๆชิน เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ช่างมันเถอะ กลับไปแก้ไขไม่ได้หรอก แค่อย่าให้มันเกิดขึ้นอีกครั้งเท่านั้นเอง

[@BUA@]

อยากเห็นเมเรจัดการพี่รี   

[hahn]

คุณพ่อพูดได้โดนใจมาก

[sukie_moo]

พี่รีตายแน่  ชินหายเมื่อไหร่เจอดี
พ่อสู้ๆ

[MiSS-U]

สมน้ำหน้าพี่รี5555

แต่ก็บอกว่ามีประโยชน์เหมือนกันในการคลายปมในใจให้ชินเรื่องของยู

[nn~~NN]

วันนี้ชินพูดยาวที่สุดในชีวิตแล้วแน่นอน   
อีกไม่กี่ตอนแล้ววววววววววววว

[tuek]

ที่แท้เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้นี่เอง
ชินอย่าโทษตัวเเอง้ลย
พ่อพูดถูกมากๆๆ
+1 นะคะ

[Whatever it is]

งงๆกับตรรกะของชิน - -"

[indy❣zaka]

คิดว่ายูจะหันหลังให้ กับเรื่องแค่นี้หรอชิน?
ถ้าคิด ก็ถือว่าชินดูถูกความรักของยูที่มีให้ชินมากเลยนะนี่

[pochu52]

งานเข้าพี่รี สมน้ำหน้า นี้แค่เมเรกับชิน เจอคุณว่าที่พ่อตาจะออกหัวออกก้อยกันนะ
วันนี้ต้องยกนิ้วให้พี่เจ ดูแลชินได้ดีมากๆ ทั้งตัวและจิตใจ
ชินได้ระบายความในใจออกไปแล้ว เรื่องแย่ๆ จะเก็บไว้จะได้ปล่อยวางซะที