หัวข้อ: "I will make You smile"

[jojobuffy]

อรุณสวัสดิ์คะ คุณไจฟ์ คุณที

 

[MyTeaMeJive]

^
^
^
ตื่นได้แล้ว มาแล้วๆๆๆ

ตอนที่ 43

โทระนั่งดื่มเบียร์มองทะเล กระป๋องแรกผ่านไปก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะกลับ พี่รีกับน้าหมง รู้หน้าที่ทำเนียนชวนกันเดินมาเปิดเบียร์ แล้วนั่งใกล้
ส่วนชินก็กินอาหารเที่ยงเสร็จแล้วก็กินยา หันมาบอกพี่เจจะกลับไปนอนพักที่ห้อง
ไม่ต้องมีบทสนทนาอะไรอีก ชินแค่หันมาหาโทระแล้วพยักหน้า โทระก็พยักหน้าตอบแล้วดื่มเบียร์ต่อ
พอชินคล้อยหลังไป น้าหมงก็ชวนคุย
“โทระดื่มเบียร์เก่งเหมือนกันนะเนี่ย”
“ได้เรื่อยๆพี่ ผมไม่ได้ขับรถ” โทระบอกแล้วหันมาหาพี่รี “ผมคุ้นหน้าพี่จริงๆนะเนี่ย”
พี่รียกยิ้มมุมปาก

พอล้มตัวลงนอนพี่ขยับผ้าห่มให้ ชินก็พูดดักคอ “ลงไปคุมกับพี่รี พี่หมงเหอะ ไม่ต้องทำเนียนอยู่เฝ้าเลย ยูมันอุตส่าห์จับแยกห้อง”
“รู้ทันตลอด”
“น่า แค่ 2 คืนเองเดี๋ยวก็กลับบ้านแล้ว”
ชินบอก แต่พี่เจก็ลงนอนข้างๆ
“ที่จริง เปลี่ยนบรรยากาศนี่แหละน่าจะได้อยู่ด้วยกันเยอะๆ”
“พี่ไม่เบื่อหรือไง เห็นหน้ากันตลอด 24 ชั่วโมง”
พี่เจช้อนคอชินให้นอนหนุนแขน แต่ไม่ได้ดึงผ้าห่มมาห่มให้ตัวเอง
“ไม่หรอก เทียบชั่วโมงที่พี่ไม่อยู่สิ แล้วชินก็มีอะไรมาสร้างความประหลาดใจให้พี่ได้เสมอ”
“ประหลาดใจอะไร”
“ก็นี่ไง ชกโทระซะเลือดกำเดาไหล”
“มันเป็นจังหวะที่มันเอาจมูกมารับ ผมไม่ได้หมัดหนักหรอก พี่ก็รู้ไม่ใช่เหรอ”
พี่เจหัวเราะ เพราะคนเล่าทำหน้าตาว่าเป็นเรื่องธรรมดามาก
“โอเครู้ก็ได้ ทั้งเมเรทั้งยูก็บอกว่าชินไม่เคยแพ้โทระ แต่พี่ไม่เชื่อ”
“เพราะผมผอมกว่าโทระเยอะใช่มั้ย”
“อือ ผอมกว่ากันครึ่งหนึ่ง แต่พี่ภูมิใจมากที่ชินคุยกับโทระ และสู้กับเขา”
“ภูมิใจอะไรแปลกๆ ชนะคนบ้า น่าภูมิใจตรงไหน”
“แล้วโดนคนบ้าเข้าใจผิด โดนทำร้ายต่อหน้าคนเยอะแยะแบบนั้น ยิ่งไม่น่าภูมิใจใหญ่เลย”
“ก็มันคนบ้า ไม่ต้องไปสนใจมันหรอก บอกตั้งหลายหนแล้วว่า ผมไม่ได้สนใจมัน ผมแค่กลัวว่า.....”
ชินหยุดพูดไปเสียเฉยๆ ทั้งหลับตาขยับตัวหันหลังให้
“อ้าว กลัวอะไรล่ะ ไม่เห็นบอก”
ชินพลิกหน้ามามอง แล้วหันกลับไปเหมือนเดิม
พี่เจถอนหายใจยาว ชินก็เลยหันมาอีกที “เป็นอะไร”
พี่เจส่งยิ้มกว้าง ขยับตัวคร่อมจูบ เมื่อริมฝีปากเลื่อนไปที่แก้มชินก็เตือน
“เดี๋ยวก็หยุดไม่ได้”
“ได้สิ แต่เออ อันที่จริง ถ้าจะทำมันก็ทำได้นี่หว่า”
“พอเลย” ชินขึงตา ตีที่คางสาก “ผมเพิ่งออกจากโรงบาลเมื่อวาน วันนี้ก็เดินทาง ยังได้อยู่ด้วยกันอีกนาน”
“โห...” พี่เจทำตาโตล้อเลียน “มาเป็นชุด”
“ก็....” ชินอึกอักหน้าแดง
“แสดงว่าคิดอยู่เหมือนกันล่ะสิ”
“ฮึ่ย ผมมานอนพักไง”
“ก็นอนสิ พี่กอดอยู่”
“พี่ทำผมเคยตัวนะเนี่ย ถ้าพี่ต้องไปสิงคโปร์เป็นเดือนอีก ผมจะทำอะไรเป็นมั่ง”
“ก็ไปด้วยกันไง รอปิดเทอมแล้วค่อยไปด้วยกัน”
“ผมต้องลงซัมเมอร์ซ่อมตัวของเทอมนี้ที่ขาดเรียน ไปด้วยไม่ได้หรอก”
“แล้วที่แฟนคลับเขาเอาเล็คเชอร์มาให้ล่ะ”
“ก็ไม่เหมือนฟังเอง ได้คุยกับอาจารย์หรอกน่า”
พี่เจก้มลงจูบปากอีกที “โอเค ตอนนี้ยอมแพ้ก่อนก็ได้”
ชินมองหน้าตรงๆ “มีแผนอีกแหง”
“แผนอะไร ไม่มี๊ พี่ทำอะไรที่ไหน อยู่กับชินตลอด”
ชินส่งยิ้มกว้าง ที่ทำให้พี่ต้องยิ้มตอบ ข้ามผ่านเรื่องที่กำลังจะพาไถลออกนอกทางไปอีกครั้ง
“พักนะครับ ขอให้พี่ได้ทำอะไรให้ชินบ้างเถอะ”
ชินหลับตาลง  ดึงมือพี่มาโอบเอวสอดนิ้วมือประสาน

=-=-=

ปล่อย 3 คนริมทะเลนั่งดื่มกันไป ยูกับไอ้โต พาลูกอ๊อดกับเมเรเข้ามาในบ้าน ส่วนพี่ซินซิน ปาล์ม และไอ้บีมเดินไปดูคนงานที่รีสอร์ท

เมเรยืนมองคนที่นั่งดื่มเบียร์แล้วทำน้าตายู่ยี่ จนลูกอ๊อดสงสัย
“พี่ทำอะไร”
“กำลังด่าคนในใจ ลูกอ๊อดอย่าสนใจเลย เอาเกมของไอ้ยูมาเล่นกับพี่โตสิ”
แต่พอหันมาไอ้โตก็กำลังเสียบเกมกับโทรทัศน์พอดี เมเรเลยเดินมานั่งข้างๆ
โตหันมาถาม “เล่นมั้ย”
“ไม่อ่ะ เล่นเหอะ” นิ่งคิด 1 วินาทีเมเรก็พูดต่อ “นี่ ชั้นว่าจะถามหลายครั้งแล้ว นายเป็นอะไรของนาย พักนี้ถึงได้มาวุ่นวายนั่นนี่กับชั้นนัก”
“เหรอ” ไอ้โตแค่ยักคิ้ว
“อย่ามาเหรอ เนี่ยคิดแล้วเชียวว่าถ้าถามนายจะต้องไถล”
“ก็ไม่ได้ไถล ผมกำลังคิดว่าผมวุ่นวายจริงๆหรือเปล่า”
เมเรขยับตัวนั่งกอดเข่า “ชั้นคุยกับนายหลายทีแล้ว แต่นายก็ยังทำเหมือนเดิม”
“ก็บอกแล้วว่าผมรักคนอื่นไม่เป็น”
เมเรหน้าแดงเรื่อเหลือบตามองไอ้ลูกอ๊อดที่หยุดเล่นหันมาทำหน้าตายิ้มแป้น เมเรเลยหันไปหยิกแขนลิงยักษ์จนร้องลั่น
“โอ๊ย..เขินแรงว่ะ”
“พูดมาได้ต่อหน้าเด็ก”
“ไม่ตอบก็ว่าไถล”
เมเรทำหน้างอ “ชั้นคิดว่าเพราะชินกับพี่เจซะอีก”
ไอ้โตพยักหน้ายอมรับ “เพราะพี่เจกับพี่ชินน่ะแหละ แล้วยังมีไอ้โทระอีก”
“โทระเกี่ยวอะไร”
“ผมเห็นเขาชอบมองเมเร”
“มันโง่ บ้า ชอบทำตัวเหมือนมีลับลมคมใน แต่ที่จริงก็คือมันโง่สมองเสื่อม”
 ...แล้วชั้นจะไปบรรยายความโง่ของไอ้โทระให้ไอ้ลิงยักษ์ฟังทำไมเนี่ย
“ตอนที่อยู่โรงเรียน มันเหมือนทั้งผมกับโทระต่างก็ทำหน้าที่เฝ้ามองและรอว่าเมื่อไหร่เมเรจะห่างจากพี่ชินบ้าง”
“ตัดไอ้โทระทิ้งไปได้เลย ไม่ต้องไปสนใจมัน ส่วนนาย....”เมเรทำเอียงคอคิด “นายเห็นชั้นเครซี่ชินมาก พอชินมีพี่เจก็เลยกลัวชั้นอกหักแล้วคุ้มคลั่งสิ”
“ฮื่อ ผมรู้ดีว่าการเฝ้ามองคนเพียงคนเดียวมาเป็นเวลาหลายปี แต่เขาไม่เคยสนใจเราเลยน่ะมันหงอยขนาดไหน แล้วเมื่อพี่ชินเลือกพี่เจ ผมก็ไม่อยากให้เมเรเสียใจ”
“ชั้นเหมือนคนเสียใจมั้ย” เมเรย้อนถาม
“ไม่นี่” ไอ้โตยอมรับ
“แต่ที่จริงชั้นเสียใจ ไม่ใช่อกหักหรอก มันเรียบเรียงเป็นคำพูดได้ยาก เอาเป็นว่า ชั้นเสียใจที่ชินไม่ดีกับชั้น แต่ก็ดีใจที่ชินไม่ต้องอยู่คนเดียว หรือเกาะติดอยู่กับน้องชาย ดีใจที่คนๆนั้นเป็นพี่เจ ที่เขารับในสิ่งที่ชินเป็น นายก็รู้ว่าชินน่ะมึนขนาดไหน”
ไอ้โตส่งยิ้มจนดวงตาเป็นเส้นโค้ง
เมเรหันมาทำเสียงเขียว “อย่ามายิ้มนะไอ้ลิงยักษ์ โอ้ย รอบตัวชั้นนี่มีคนปกติสักคนมั้ยเนี่ย”
.....เมเรเหนื่อยใจมากค่ะ...

นานเป็นชั่วโมงกว่าที่โทระจะลุกเดินออกมาจากศาลริมทะเล แล้วพี่รีกับน้าหมงเดินออกไปส่ง
พอได้ยินเสียงล้อรถของโทระที่ขับออกไป เมเรก็หันมาทำเสียงง๊องแง๊ง แปลความหมายได้ยาก จนไอ้ลูกอ๊อดต้องหันมาถาม
“อะไรอ่ะ เมเร”
โตส่ายหน้าช่วยแปลให้ “แปลว่า เมเรหงุดหงิดค่ะ”
“ย่ะ” เมเรหันมาทำหน้าคว่ำใส่ไอ้โต “ไม่เข้าใจเลย ไอ้โง่นั่นมันมาให้ด่าให้ทุบถึงที่ แต่ผู้ชายพวกนี้กลับไม่มีใครด่า ขนาดชินยังชกมันหมัดเดียว แล้วกลับนั่งกินข้าวมองมันกินเบียร์แล้วไปนอน แล้วนี่มันกินไปตั้งกี่กระป๋องเนี่ย เปลือง!”
เมเรบ่น ด่า แล้วก็หันมาทุบไอ้โต คนโดนทุบกลับหัวเราะ
ยู พี่รี น้าหมง เดินเข้ามาในบ้านพร้อมกระป๋องเบียร์ที่เหลือแล้วนั่งล้อมวงกับพื้นหน้าโทรทัศน์

ลูกอ๊อดหันมาหาไอ้โต  “พี่โต หนูว่ายน้ำเก่งนะ”
“รอให้แดดร่มกว่านี้อีกนิดเหอะ เดี๋ยวพี่เล่นด้วย เล่นจนค่ำ ให้มือซีดไปเลยดีมั้ย”
“ดี เย๊” ไอ้ลูกอ๊อดทำท่าร่าเริง
“นี่เด็กๆต้องนอนตอนบ่ายไม่ใช่เหรอ ชั้นจำได้ว่าตอนเรียนอนุบาลเนี่ยชั้นนอนตอนบ่ายนะ” เมเรท้วง
 “หนูนอนมาในรถแล้ว” ไอ้ลูกอ๊อดบอก
น้าหมงออกมาจากครัวพร้อมกับบะหมี่ผัดถ้วยเล็ก “ลูกอ๊อดกินก่อนแล้วนอน”
“ไม่น๊อนนนน” ไอ้ลูกอ๊อดโวยวาย
“ลูกอ๊อด!” เมเรทำน้ำเสียงจริงจัง “เสียงแบบนั้นมีพี่ทำได้คนเดียว เงียบเลยนะ”
“ไม่น๊อนนนน”
“ลูกอ๊อดดดดด”
พี่ซินซินที่เดินมากับน้าหมงมอง 2 คนที่ส่งเสียงแข่งกันแล้วกอดอก
“ตอนนี้พี่ชินขึ้นไปพักหลังกินยาอยู่ อยากให้เขาตื่นลงมาหรือไง”
ทั้ง 2 คนเงียบกริบทันที นึกถึงหมัดพิฆาตเมื่อหันมามองหน้ากัน ถึงชินจะนอนที่บ้านอีกหลัง แต่โวยวายกันขนาดนี้ได้ยินอยู่แล้ว
“กินก็ได้ แต่หนูไม่นอนนะ” ไอ้ลูกอ๊อดต่อรอง
น้าหมงยักคิ้ว ส่งถ้วยบะหมี่ให้เมเร
“อ้าว ทำไมเป็นหนูล่ะ ส่งให้โตสิ” เมเรเกี่ยง
โตยังคงยิ้มกว้างรับมาแล้วป้อนให้ลูกอ๊อด
“เมเรกินมั้ย เดี๋ยวพี่ตักมาให้”
พี่ซินซินถาม แต่เมเรชะโงกหน้ามองบะหมี่ในถ้วยแล้วส่ายหน้า โตแค่คีบบะหมี่ในถ้วยเดียวกับลูกอ๊อดหันมาป้อนเมเรอีกคน
“อร่อยป่ะ” ลูกอ๊อดถาม
“ก็ดี” เมเรยักท่า แต่ขยับตัวเข้ามาใกล้
พี่ซินซินเดินกลับไปที่ครัว ตักบะหมี่ผัดเพิ่มอีกถ้วย
“แล้วคุณไม่กินเหรอ” น้าหมงถาม
“เดี๋ยวก็ได้ เอาอันนี้ไปให้เมเรก่อน” พอพี่ซินซินตักเสร็จ หมุนตัวออกมา แม่บ้านก็เข้ามารับใส่ถาดไป
“คิดว่าน้าหมงจะมาไม่ได้เสียอีก”
“มาได้ครับแต่ขั้นตอนเยอะหน่อย เจรจากับยายไอ้ลูกอ๊อด พาลูกอ๊อดไปเรียนว่ายน้ำ ประกาศกับเพื่อนร่วมงานว่าห้ามตามกลับไปทำงานเพราะจะพาหลานมาเที่ยว”
“เหนื่อยมั้ยคะ”
น้าหมงยิ้มจนตาเป็นเส้นโค้ง “ไม่หรอกครับ จัดทุกอย่างให้เป็นตาราง มันอาจไม่มีเรื่องตื่นเต้นเร้าใจ แต่ก็ไม่ปวดหัว”
“บางทีชีวิตเรียบง่ายมันก็ดีเหมือนกัน” พี่ซินซินบอกขณะวางบะหมี่ 2 จานลงบนโต๊ะ แล้วนั่งลงตรงข้ามกัน “เรากินในครัวแล้วกันเนอะ”
“ครับ”
“แล้วผมล่ะ” ไอ้บีมตะโกนถามมาจากประตูครัว เดินเข้ามาล้างมือล้างหน้า
“เออ ตักสิ” น้าหมงบอก
แต่ไอ้บีมไม่ต้องทำเอง ก็มีแม่บ้านเข้ามาทำให้
“ปาล์มกลับไปแล้วเหรอ” ซินซินถาม
“ครับ บอกว่าพรุ่งนี้จะมาแต่เช้า เอาปลามาส่ง” ไอ้บีมตอบพี่ซินซินแล้วหันไปขอบคุณแม่บ้านที่ตักบะหมี่มาวางให้  “พี่ชินก็เหลือเกินนั่งกินเที่ยงกับไอ้โทระ เสร็จก็กินยา ขึ้นนอน เหมือนคนไม่เคยมีเรื่องกันเลยประหลาดแท้”
“เขาเป็นอย่างนั้นแหละ คนไม่เข้าใจถึงได้ไม่ชอบเขาไง” พี่ซินซินบอก “เขาชอบทำเหมือนไม่สนใจใคร”
“ตอนที่ผมเจอเขาครั้งแรกนะ ผมโคตรกลัวเขาเลย แต่พอเจอเห็นเวลาที่เขาคุยกับยูก็เออ ไม่มีอะไร”

ไอ้บีมกินเสร็จก็ออกมาที่ห้องนั่งเล่นแล้วกลับเข้าไปหาน้าหมง พร้อมกับบะหมี่ 2 ถ้วยที่ว่างเปล่า วางในอ่างล้างจาน
“น้าหมง ไอ้ลูกอ๊อดหลับแล้ว ให้นอนที่ห้องนั่งเล่นหรือเอาขึ้นไปนอนในห้อง”
น้าหมงที่กำลังดื่มน้ำลุกขึ้นไปเปิดแอร์ห้องพักแล้วกลับลงมาอุ้มหลานขึ้นไปนอน
ส่วนที่หน้าโทรทัศน์เปลี่ยนจากเกมส์เป็นหนังแอคชั่น 
ไอ้โตเอียงตัวลงนอนตักเมเรหน้าตาเฉย
“เออ แล้วไอ้ยูกับพี่รีไปไหนแล้วเนี่ย” ไอ้บีมนั่งลงข้างๆ แล้วคว้าหมอนมานอนเหยียดยาวหน้าโทรทัศน์อีกคน
เมเรแค่ยักคิ้วแล้วก็ดูโทรทัศน์ต่อไป
ส่วนพี่ซินซินกลับเข้าไปในครัว เทมันฝรั่งแผ่นใส่จานมาวางให้ มีน้าหมงตามมานั่งข้างดูโทรทัศน์กันไป

พี่รีกับยูเดินมาที่ด้านหน้าของรีสอร์ท ขอยืมมอร์เตอร์ไซค์คนงานขี่ไปเที่ยวสวนผลไม้ใกล้ๆ ลุงเจ้าของสวนจำยูได้ก็บอกว่าให้เก็บผลไม้ไปกินเยอะๆ
“ไม่มาซะนานเลย”
“ฮะ นายเขางามสบายดีหรือเปล่าฮะ”
เจ้าของสวนหัวเราะ เดินพาไปที่คอกกวางความสูงของรั้วถึงอก ยูเอาถั่วฝักยาวป้อนให้ กวางแสนเชื่องเดินเข้ามายืนกินเป็นแผง
พี่รีหันมาถามเจ้าของสวน “ไม่ปล่อยออกมาล่ะครับ”
“ออกมาแล้วมันโดนรถชนน่ะคุณ จะทำกรงเหมือนในฟาร์มที่เขาเลี้ยงไว้ทำสเต๊ก ก็สงสารมัน เราเคยเลี้ยงปล่อย”
“ลุงเขาเลี้ยงเล่นๆ ไม่ได้เลี้ยงส่งขายน่ะ” ยูหันมาอธิบาย “มาตอนแรกมีแต่นายเขางามตัวเดียว แต่ผมมาทีไร มีมาเพิ่มทุกที”
ยูพยักเพยิดไปที่กวางจำนวนเกือบ 10 ตัวในคอก
“เมียลุงกับลูกสาวลูกชายลุงน่ะสิ มันไปซื้อที่เขาจะส่งไปเชือด ปรากฏว่ามันเป็นตัวเมีย ทีนี้มันมาก็ออกลูกมาเรื่อย”
“ก็เลี้ยงไปเรื่อย” ยูพูดต่อแล้วหัวเราะเสียงดัง ลุงเจ้าของสวนก็หัวเราะตาม
“ก็เราคนทำสวนเนาะ ปลูกเงาะ ปลูกมะม่วงกันมาแต่เกิดเนาะ จะมาเลี้ยงสัตว์เพื่อขายมันทำไม่ลง มันไม่เหมือนเชือดไก่ทำปลากินเอง”
ป้าเดินมาตามเสียงหัวเราะ “ยูมาหรือลูก”
ยูหันมาไหว้ป้า พี่รีก็ไหว้ตาม “เออ ไหว้พระ กินอะไรกันก่อนมั้ย”
“เดี๋ยวผมเดินเก็บเงาะกินก็ได้ฮะ ”
“เก็บไปเยอะ ๆ ฝากเพื่อนด้วยสิ”
“เอาแค่ใส่มือไปก็พอฮะ ของซื้อของขาย”
“โอ้ย ยูเอาไปกินไม่ได้เอาไปขาย ตามสบายเลย” ลุงบอก
ให้อาหารกวางเสร็จ ยูกับพี่รีก็เดินกลับออกมาที่ด้านหน้า ป้าตามมาส่งเงาะให้ถุงใหญ่
“เอาไปกินลูก”
“โห เยอะอ่ะ”
“เอาไปเถอะลูก” ป้าบอก แล้วยืนส่งยูกับพี่รีกลับออกมา

“พวกเขาใจดี” พี่รีบอกกับยู
“ใช่”
“รีสอร์ทนี้หรือเปล่าที่เคยมีเรื่องกัน”
“ไม่ใช่หรอกฮะ ตอนนั้นพี่ๆเขายังไม่ได้ทำรีสอร์ทกัน เพิ่งทำเมื่อไม่กี่เดือนนี่เอง”
“เออใช่ ตอนนั้นชินเพิ่งสอบเข้ามหาลัยได้นี่นา”
“ฮื่อ” ยูบอกแล้วกระชับอ้อมแขนรอบเอวพี่รี เอียงหน้าพิงแผ่นหลังกว้าง
เมื่อรถเข้ามาในเขตรีสอร์ท  พี่รีจอดรถไว้ที่เดิม เอากุญแจรถไปคืนคนงาน แล้วเดินกลับออกมาหายูที่ยืนยิ้มกว้างรออยู่
“เดี๋ยวเย็นๆไป เล่นน้ำทะเลกันเนาะ”
“เนาะ” พี่รีพยักหน้า จับมือยูเดินมาด้วยกัน
นักท่องเที่ยวหลายคนหันมามอง บางคนส่ายหน้า บางคนส่งยิ้มทักทาย อีกมากมายแค่มองผ่านไป
ยูหันมายักคิ้วให้พี่รี
“เก่งแล้ว”
“แน่นอนพี่ชายผมชื่อชิน”
“อ้าว...แล้วพี่ล่ะ”
ยูเอียงตัวเข้ามาหา ดวงตายังมองไปข้างหน้า “พี่หื่น”
พี่รีหัวเราะเสียงดัง เปลี่ยนเป็นโอบไหล่ เดินกลับมาที่บ้านพักชายทะเลด้วยกัน

=========จบตอนที่ 43=========

พรุ่งนี้เป็นตอนจบแล้ว เรื่องใหม่เขียนพล็อตเสร็จ แล้วเขียนไปได้ 5 หน้าก็ไปต่อไม่ได้ ทีก็บอกว่า มันไปพ้องกับหลายเรื่องในนี้ กับในเด็กดีที่ออกมาคล้ายกัน ผมต้องกลับไปรื้อพล็อตใหม่ ไม่อยากสร้างความซ้ำซากให้คุณ .....พูดทำเท่จริงๆแล้วเพราะผมยังไม่เก่งน่ะ เขียนทีหลังแล้วสนุกน้อยกว่า ทำให้คุณเสียเวลาเปล่าๆ 5555

ของเรื่องนี้ยังมีปมที่ทีตัดออกแล้วเอาไปเรียบเรียงใหม่ ก็เลยไม่รู้ว่าจะเรียกตอนพิเศษ หรือตอนที่ถูกมือกรรไกรตัดออกไปดี จะมาวันอาทิตย์นะครับ

ขอบคุณทุกความเห็น ทุกคำแนะนำ และการติดตาม
ไจฟ์กับที

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
+1แทนคำขอบคุณ
มันเรียบเรียงเป็นคนพูดได้ยาก คำพูดไม่ใช่คนพูดเนอะ
ไม่อยากให้จบเลย
ไจฟ์ทีแต่งอ่านได้หมด
มั่นใจว่าไม่ดราม่ามาก

[a_tapha]

เรื่อยๆ มาเรียงๆ ตอนหน้าก็จบแล้ว เค้าคงคิดถึงชินกับพี่เจมากแน่ๆ
ตอนสุดท้ายขอหวานๆ นะค่ะ   

[indy❣zaka]

เมเรหันมาทำเสียงเขียว “อย่ามายิ้มนะไอ้ลิงยักษ์ โอ้ย รอบตัวชั้นนี่มีคนปกติสักคนมั้ยเนี่ย”

แค่ตัวเมเรเอง ยังไม่ปกติเลยค่ะ!!! 
แล้วนับประสาอะไรกับคนอื่น 

[iforgive]

จะจบแล้วเหรอ  พี่รีออกน้อยมาก ๆ เลย

[Fanun]

+1 ให้้จ้ะ จะจบแล้วคงคิดถึงชิน แอนด์ เดอะแก้งค์น่าดู
ตอนนี้ เรื่อยๆ หวานๆ

[คนริมคลอง]

พี่เจ+ชิน  พี่รี+ยู  โต+เมเร  น้าหมง+พี่ซินซิน  บีม+ปาล์ม แล้วลูกอ๊อดคู่ใครหล่ะเนี่ย

[@StaR@]

อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขจังเลย
ชอบอ่ะ ให้บรรยากาศแบบครอบครัวมาก
ตอนหน้าจบแล้วเหรอเนี้ย ไม่อยากให้จบเลย
อ่านนิยายคุณไจฟ์แล้วมั่นใจได้ว่ามาม่ามีน้อย
ทำให้อ่านแล้วไม่ต้องปวดหัว ปวดตับมาก
 

[sukie_moo]

เมเรใจอ่อนแล้วละซี 555
ใกล้จะจบแล้วเหรอเนี่ย

[LoveBaBy]

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น้องยูเก่งใหญ่แล้ว ><
แม่ยกยิ้มปากจะฉีกแล้วววววว  อยากเล่นน้ำแล้วๆๆๆๆๆๆ ^^

พี่เจ กะ พี่ชิน ก้อหวานแบบพอดี อิอิ

ลุ้นเมเร เมื่อรัยจะบอกให้โตชื่นใจ อิอิ

ว๊ากกกกกกกกกกกก ไม่น๊า พรุ่งนี้จะจบบริบูรณ์หรอ
แต่มีตอนพิเศษแถมให้ด้วย ขอบคุณนะคับ

ขอบคุณไจฟ์ที จ้า

[Yukisae]

เมเรยอมให้โตนอนตักด้วยอ่ะ หุหุ น่ารักเชียว
น้องยูก็ไปสวีทกีบพี่รี ปล่อยพี่เจแอบเนียนสบายไปเลย
ตอนหน้าจะจบแล้วเหรอ 
รอตอนจบกับรอเรื่องใหม่ของคุณไจฟฟ์กับทีนะคะ ^ ^ +1

[love2y]

มีความสุขกันถ้วนหน้า ดีจัง ^^


+1 

ปล. อยากกอ่านตอนพิเศษของเฮียซาโต้กะคีย์อีกอ่ะ แบบว่าคิดถึง >_<

[MiSS-U]

ตอนนี้มีหวานบ้างแต่เรียบเรื่อยดีค่ะ

รอตอนจบ

 

[DexTunG]

  +1

[rellachulla]

กอดดดด ไจฟ์ที
+1 จ้ะ

[@BUA@]

ลูกอ๊อดกันเมเรนี่วัยเดียวกันเลยใช่มั้ย   

[pochu52]

หวานกันเบาเบาเลยแต่ละคู่

[konnarak]

จะจบเเล้วหรออ     :เฮ้อ:ไม่อยากให้จบเลยยย 

ตอนนี้ มีความสุขอ่ะ   ชอบๆๆๆๆ   

 

[nn~~NN]

เรื่อยๆมาเรียงๆ  พรุ่งนี้คงจบแบบสวยๆชิวๆเนาะ
ใจจริงยังไม่อยากให้จบเลย 
ถึงจะไม่มีฉากมีปมให้ลุ้นระทึกจะเป็นจะตาย
แต่ก็เป็นเรื่องนึงที่อ่านแล้วมีความสุขทุกวันนะคะ   

[Gohan]

หวานกันทั่วหน้า คริคริ
แหม โต เนียนนะ นอนตักเมเรเฉย เค้ารับเป็นแฟนแล้วเหรอ 
อะไรๆ ก็ดูจะลงตัวหมดแล้วเนอะ (รึเปล่า)
รอตอนจบหวานเจี๊ยบแบบน้ำทะลจืด ลัลล๊า~~~
ขอบคุณสองหนุ่มครับ 

[puppyluv]

สมกับที่หลงรักเมเรมาตลอด ได้ใจจริงเล๊ย เมเรที่รัก
อ่า ทว่า---อายุสมองเท่าลูกอ๊อดซะงั้น 555
ตบบ่าโทระ บางทีแห้วหนึ่งไม่พอ แห้วสองตามมาบาดตาเพราะเค้านอนหนุนตักกันอีก
ก็นะ ชีวิต ตอนนี้อมขมมันก็ใช่ว่าจะไม่อร่อยซะทีเดียวหรอก กลืนลงคอ นานเข้าคงมีหวานติดมามั่งล่ะวะ
เอาน่า นะ โทระ โทระ โทระ
ว่าแต่ ไจฟ์จะได้เวลาร่ำสุราแล้วเหรอ ชวนกันมั่งดิ

[a_tapha]

เข้ามารอค่ะ 

[MyTeaMeJive]

ตอนจบครับ

ตอนที่ 44

เมื่อชินตื่นนอนในช่วงบ่ายจัด ได้ยินเสียงกระโดดน้ำในสระว่ายน้ำข้างบ้าน กับเสียงหัวเราะของน้องชายทั้ง  3 คนประสานกับเสียงร้องตะโกนแหลมเล็กของเมเรแข่งกับไอ้ลูกอ๊อด
แต่กลับไม่ได้รู้สึกหงุดหงิดรำคาญ คนหน้าตาเฉยเมยไม่สนใจโลกตอนนี้มีรอยยิ้มจางๆ เมื่อเปิดประตูบ้านก้าวออกมา โทษพี่เจเลยเหอะ ที่มักจะให้นั่งรถเข็นจนเคยตัว พอตอนนี้ต้องใช้ไม้ค้ำมันถึงได้ไม่ถนัด เก้ๆกังๆ เหมือนคนพิการยิ่งกว่าคนพิการจริงๆเสียอีก
แต่ก็แปลกแทนที่จะรำคาญตัวเอง ตอนนี้กลับรู้สึกขำ ยิ่งเมื่อเห็นคนตัวโตตาสีฟ้าที่ตรงดิ่งมาจากสระว่ายน้ำตรงเข้ามาหา ยิ่งทำให้ส่งยิ้มกว้างไปในทันที
“นอนแป๊บเดียวเอง”
“เพราะวันนี้มีคนเสียงดัง 2 คนใช่มั้ย” ยูร้องถามมาจากข้างสระ แล้วกระโดดตูมลงน้ำ

ชินไม่ได้ตอบคำถาม ว่าหลายวันมานี้ได้นอนจนเกินพอ
ถึงวันนี้จะหลับไปไม่ถึงชั่วโมง แถมด้วยเสียงดัง แต่คงเพราะอากาศ กับเรื่องหลายอย่างที่คลี่คลายลงไปทำให้อารมณ์ดี
พี่เจเพียงเดินข้างชินที่ใช้ไม้ค้ำพยุงมาจนถึงเก้าอี้ไม้ตัวยาวข้างสระว่ายน้ำ
แม่บ้านเดินตามมาวางจานแตงโมผ่าซีก ชินหันไปบอกขอบคุณแล้วยกขึ้นมาแทะ นั่งมองทุกคนเล่นสนุก
เหมือนเป็นมุมเดิมที่ชินคุ้นเคย
แต่ที่เปลี่ยนไปก็คือ จากที่เคยเป็นการจมอยู่กับเรื่องของตัวเอง เรื่องที่ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปแก้ไข เปลี่ยนเป็นการยืนอยู่ท่ามกลางความอบอุ่น และมองออกไปข้างนอก

ยูกับ ไอ้โต ไอ้บีม เล่นน้ำกับไอ้ลูกอ๊อดที่อยู่ในห่วงยางลูกเป็ดน้อย ส่วนพี่รีกับพี่หมงนั่งจิบเบียร์อยู่กับพี่เจ พี่ซินซินคุยสนุกอยู่กับเมเร
เห็นว่าคุยกันอยู่ดีๆ เมเรก็วิ่งมาหาชิน
“ชินขอดูมือหน่อยสิ”
“อะไรจะเป็นแม่หมอเหรอ” โตแซวมาจากในสระ
“เป็นก็ดีน่ะสิ” เมเรปากยื่นใส่โต แต่คว้ามือชินมาพลิกดูด้านหลัง
“ไม่เห็นมีรอยอะไรเลย”
“รอยอะไร” พี่เจถาม
“ก็เวลาชกกัน ตรงข้อนิ้วเนี่ยมันจะมีรอยไม่ใช่หรือไง”
“ก็แค่หมัดเดียว หน้าโทระไม่ใช่กำแพงนี่” ชินบอก
“ก็เห็นมันเซแซดๆ แล้วเลือดกบจมูกแบบนั้น”
ชินหันไปยิ้มกับพี่เจ เพราะพี่เจก็เพิ่งทักเรื่องนี้ไปเหมือนกัน
“มันเป็นจังหวะที่โดนสันจมูก ทำให้เส้นเลือดฝอยแตก ผมไม่ได้หมัดหนักหรอก”
“ชินชอบถ่อมตัว”
ชินได้แต่ส่ายหน้า ชวนเปลี่ยนเรื่อง
“ไม่เล่นน้ำล่ะ”
เมเรส่ายหน้าบ้าง ท่าทางอ้ำอึ้งปรากฎเป็นครั้งแรก
“มีอะไร”
“ชินรู้เรื่องโตนานหรือยัง” เมเรทำเหมือนกระซิบถาม ถึงคนในสระจะไม่ได้ยิน แต่พี่เจที่นั่งอยู่ใกล้ได้ยิน
“รู้มานานว่ามันชอบเมเร แต่ไม่รู้ว่ามันจีบจริงมาเรื่อยๆ”
“แล้วเรื่องโทระล่ะ”
“ไม่รู้ ไม่ได้สนใจ มีโทระด้วยเหรอ”
“เปล่า ก็มันชอบทำท่ามีลับลมคมใน จนทำพี่เจ กับโตคิดไปแล้ว กลัวชินคิดเหมือนกัน”
ชินหัวเราะ เมเรทำหน้างอขัดใจ “เบื่อชินจริงๆ ถามเหอะเคยสนใจเมเรบ้างมั้ยเนี่ย”
จู่ๆ เสียงมันก็สั่น ขอบตามันก็ร้อนขึ้นมาเอง คนสวยขาดความมั่นใจค่ะ...

ชินหันมาหาช่วยเช็ดน้ำตาให้ “สนใจ...ถ้าเมเรไม่ทำเสียงแหลมชวนปวดหัวแบบนั้น”
เมเรทำท่าเหมือนอยากลงไปชักกับพื้น เมื่อพี่เจกับพี่รีหัวเราะเสียงดัง
“อร๊ายยยย ผู้ชายพวกนี้ใจร้ายยยยยยย”
ชินชะงักมือ หน้าตาเหยเก ปวดหัวจี๊ด “เมเร ขอร้อง”
“ก็ร้องสิ ร้องเลย ชินของเมเรใจร้ายคนเดียวไม่พอ ตอนนี้มีพวกเพิ่มมาอีกตั้งหลายคน อร๊ายยยยยยย”
โตปีนขึ้นมาจากสระว่ายน้ำ คว้าอุ้มเมเรลงน้ำหน้าตาเฉย
“อร๊ายยยย ไอ้ลิงยักษ์บ้า ชั้นใส่กระโปรงอยู่น้า......”
เมเรร้องโวยวายกอดคอโตไว้แน่น เพราะกังวลที่กระโปรงยาว
ส่วนน้าหมงขึ้นจากสระไปยืนเก้ออยู่ข้างพี่ซินซิน หน้าแดงไปถึงหู
“เอ่อ คือว่า ขออนุญาตนะครับ”
ปกติพี่ซินซินไม่ใช่คนเขินอายอะไรมากมาย แล้วตอนนี้ก็ใส่ขาสั้นอยู่ แต่เพราะความสุภาพของน้าหมงน่ะแหละที่ทำให้ต้องพลอยเขินตามไปด้วย
“เอ่อ..ไม่ต้องอุ้ม เดินไปเองก็ได้มั๊งคะ”
“อุ้มเลยๆๆๆๆๆ” เสียงเชียร์มาจากรอบด้านแม้แต่ไอ้ลูกอ๊อดยังส่งเสียงไปด้วย
แต่พี่ซินซินก็เดินมาหย่อนขาลงที่สระแล้วลงน้ำเอง โดยมีน้าหมงทำหน้าตาผิดหวังที่ไม่ได้อุ้มลงน้ำ
“พี่โตต้องสอนน้าหมงแล้วหล่ะ อ่อนมาก” ไอ้ลูกอ๊อดโวยวาย
“เดี๋ยวเหอะไอ้ลูกอ๊อด” น้าหมงชี้หน้าหลานตัวเล็ก
“เนอะพี่บีมเนอะ น้าหมงเนี่ยสงสัยต้องจีบพี่ซินซินอีกนาน” ไอ้ลูกอ๊อดหันมาพยักเพยิดกับบีม นาทีนี้ลูกอ๊อดพวกเยอะ

เสียงโวยวายของเมเรในสระผสมกับเสียงเกทับน้าชายจากไอ้ลูกอ๊อดยังอยู่ ยูก็ว่ายมาเกาะที่ขอบสระหน้าพี่รีแล้วชี้นิ้ว
“ตัวอย่างกะตึก ถ้าขึ้นไปนะผมไม่อุ้ม แต่จะถีบลงน้ำ”
เสียงเฮเปลี่ยนทิศทางมาหาทันที จนพี่รีหันมาทำหน้าตาฟ้องชิน “โหชิน ทำไมน้องชินโหดอย่างนี้”
“แล้วน้องผมบอกให้พี่ทำอะไรล่ะ”
ชินบอกด้วยสีหน้าเฉยเมยมาก ส่วนพี่เจหัวเราะจนหน้าแดง เมื่อเห็นพี่รีทำหน้าตาตื่น
“ผมว่าผมยังไม่คิดบัญชีที่พี่ทำน้องผมร้องไห้นะ”
สีหน้าแววตาดุๆ ที่พี่รีไม่ได้เห็นมานานกลับมาอีกแล้ว คนตัวโตตาสีเขียวตาโต อ้าปากค้าง “เอ่อ..งั้นลงเองก็ได้ครับ ลงเดี๋ยวนี้แล้วครับ” พี่รีหยุดที่ขอบสระอีกครั้ง “เราคุยกันว่าเราจะเล่นน้ำสระนี่รอชินตื่นแล้วจะย้ายไปทะเลไม่ใช่เหรอ”
“ไรว้า พี่รีอ่ะ โดดก่อนแล้วค่อยย้าย” ยูถอยร้องโวยวายอยู่กลางสระ
พี่รีกระโดดทิ้งบอมบ์ลงน้ำ เสียงดังลั่น
จากนั้นทั้งหมดก็ย้ายที่ไปเล่นน้ำทะเลกันต่อ
บีมกับโตยกเก้าอี้ชายหาดไปวางชิดแนวคลื่นที่เข้าสู่ฝั่ง วางลูกบอลที่กะเอามาเล่นวอลเลย์บอลกันไว้ข้างชิน
“วุ่นวายไปหรือเปล่าน่ะ” ชินท้วง
“กำลังน้ำขึ้นเดี๋ยวพี่ชินก็จะนั่งอยู่บนคลื่นไง” ยูบอก

บ่นไปชินก็นั่งที่เก้าอี้ตามทุกคนเห็นดี มีพี่เจยืนยิ้มอยู่ข้างๆ แต่แทนที่พี่เจจะมองคนที่เล่นน้ำทะเลอยู่ข้างหน้ากลับยืนมองคนนั่งสบายจนเขาหันมามอง
“มีอะไร”
“ก็มอง”
ชินขมวดคิ้วทันที “อะไรล่ะ”
“ก็มอง มัน....สบายตา พี่ชอบเวลาที่ชินยิ้ม”
“เหรอ” ชินหน้าแดงเรื่อขึ้นมาเฉยๆ “นั่งด้วยกันสิ”
พี่เจนั่งลงที่เก้าอี้ตัวเดียวกัน ขยับชินมานั่งตัก “น้ำหนักมันจะทำให้เก้าอี้จมมั้ยเนี่ย”
“นั่งแล้วเพิ่งนึกได้”
“นึกได้ตั้งแต่ยกมาแล้ว แต่เพราะว่าคนชวนคือชิน พี่ก็เลยไม่อยากชินผิดหวังน่ะ”

ชินหันมามองหน้าตรงๆ แล้วหันไปหยิบแตงโมมากินต่อ ส่วนพี่เจก็หยิบกระป๋องเบียร์ขึ้นจิบ
....เห็นมั้ย ถ้าเวลาพี่ดื้อขึ้นมา เขาก็ตามใจทุกทีน่ะแหละ...ชินไม่ได้อ่านยากหรอก แต่แสดงความรู้สึกตัวเองไม่เป็นเท่านั้นเอง...

ในทะเลเมเรที่ยังมีกระโปรงยาวคอยพันแข้งพันขา ลงไปได้แค่เข่าก็หันกลับมามองคู่ที่อยู่ริมทะเล โตที่ลงไปถึงเอวแล้วเดินกลับมาถาม
“ขึ้นมั้ย”
“ฮื่อ”
โตคว้าข้อมือเมเรเดินกลับขึ้นมาที่ฝั่ง
“ไปเปลี่ยนกางเกงหรือ” พี่เจถาม
“ใช่ กระโปรงทำให้ไม่สนุก” เมเรบอก แล้วก็เงียบไปจนเข้ามาถึงในบ้าน
“นี่ลิงยักษ์”
“อือ”
“ชั้นน่ารำคาญมากเลยเหรอ”
“ไม่นี่”
เมเรทำแก้มพองบอกให้โตรอนอกห้องขณะที่ตัวเองหายเข้าไปในห้องนอน เปลี่ยนกางเกงขาสั้นแล้วก็กลับออกมา เสื้อตัวเดิม ผมก็ยังเปียกเหมือนเดิม ผิดปกติวิสัยของนางสาวเมเรเป็นอย่างยิ่ง
“เอางี้ เรามาคุยกันให้มันเป็นเรื่องเป็นราวกันเลยดีกว่า”
ไอ้โตยิ้มมุมปาก รอฟัง
“ชั้นชอบโวยวาย เสียงดัง เอาแต่ใจ แล้วก็ติดหรู”
“ผมรู้มาตั้งนานแล้ว”
“แล้วนายไม่คิดหรือว่า วันหนึ่งเราต้องทะเลาะกัน เลิกกันเพราะว่าเราไม่เหมือนกัน”
“ผมไม่ได้คิดจะเปลี่ยนในสิ่งที่เมเรเป็นนี่ ถึงเมเรเอง ก็ไม่เคยบังคับให้ผมใช้ของแบรนด์เนมเหมือนเมเร แล้วเราจะทะเลาะกันเรื่องอะไร”
“ก็...ไม่รู้เหรอ วันข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นก็ได้ทั้งนั้น ชั้นไม่อยากให้เราทะเลาะกันเพราะอีกคนไม่เป็นอย่างที่คิด”
“ก็ไม่ต้องทะเลาะสิ ในเมื่อเราต่างก็รู้อยู่แล้วว่าอีกคนเป็นยังไง แล้วก็ไม่เห็นจะอยากเปลี่ยนอีกคน”
“ฮื่อ แต่นายขี้งอน คนง้อมันเหนื่อยนะ”
โตกอดรวบเมเรเข้ามาจมอยู่ในอกกว้าง
“เมเรเป็นคนแรกที่บอกว่าผมขี้งอน”
“งอนมาก แต่เออ แปลกถ้าเป็นเรื่องชินหรือเกี่ยวกับชินไม่เห็นงอน ทีอย่างอื่นละผิดหูไม่ได้เลย”
โตยิ่งยิ้มกว้าง “เก็บรายละเอียดยิบอย่างนี้ รักผมแล้วละสิ”
“อร๊ายยยย ใครที่ไหนจะรักคนง่ายขนาดนั้น” เมเรทำเสียงแปลกๆ จะดันตัวเองออกจากอกกว้างแต่มือกลับสั่น “ปล่อยเหอะ หายมานานเดี๋ยวคนคิดว่าว่าทำอะไรกัน”
“พี่ๆคร๊าบบบ แถวนี้มีคนเปลี่ยนเรื่อง” โตทำเป็นร้องโวยวาย
เมเรหยิกแขนล่ำๆ ก็ทำได้แค่อ้อมแขนคลายออกพอให้หายใจได้เท่านั้นเอง
“ก็ได้ ยังไม่รักผมก็ได้ แต่ว่าผมกับเมเรรู้จักกันมาตั้งนานหลายปีแล้ว ผมรักในสิ่งที่เมเรเป็น จะโวยวาย เสียงดัง ติดหรู แต่เมเรก็จริงใจ”
“อะ แน่นอน ชั้นน่ะจริงใจเสมอ”
“แล้วเมื่อพี่ชินมีคนของเขาแล้ว เมเรจะไม่ให้โอกาสผมได้เลื่อนฐานะจากคนเฝ้ามองเป็นคนใกล้ชิดเลยหรือครับ”
เมเรขมวดคิ้ว หน้างอ “แต่นายเด็กกว่าชั้นนะ”
“ทำไมล่ะ รักเด็กอินเทรนด์ออก ใครๆก็อยากเป็นพี่เลี้ยงเด็ก มากกว่าพยาบาลคนแก่ทั้งนั้นแหละ”
คนช่างพูดกลับเริ่มนึกคำพูดมาต่อล้อต่อเถียงด้วยไม่ออก
“ผมรักเมเร รบกวนรักผมด้วยนะครับ”
“เหอะ” เมเรทำเสียงขึ้นจมูก เบี่ยงตัวออก แต่โตก้มลงมาหากดจมูกลงที่แก้ม
เมเรก้มหน้างุด เหมือนจะมุดลงไปในอกกว้าง “ไอ้บ้าลิงยักษ์ทะลึ่ง”
โตกระชับอ้อมกอดจูบผมเปียกๆของเมเรอีกครั้ง

=======-======-======

อาหารทะเลมื้อค่ำวันนี้ มีต้มยำปลาแซลมอนของโปรดของยูมาวางเป็นจานหลัก ขณะที่อาหารปิ้งย่าง มีบีมกับน้าหมงรับเป็นพ่อครัว
พี่ซินซินป้อนข้าวเย็นให้ไอ้ลูกอ๊อด จนอิ่มแปร้
“หนูอิ่มไปสามวันแล้วเนี่ย” ไอ้ลูกอ๊อดบอก
“ดีสิ ยายจะได้ไม่ต้องเหนื่อยป้อนลูกอ๊อดไง เพราะลูกอ๊อดกินอิ่มกลับไปบ้าน” พี่ซินซินบอก
น้าหมง วางจานปลาเผาบนโต๊ะแล้วแกะ
“คุณทานด้วยสิ ป้อนแต่ลูกอ๊อด” น้าหมงตักน้ำจิ้มทะเลราดปลาแล้วป้อนให้ซินซิน
ทันทีที่ปลาเข้าปากพี่ซินซินยังไม่ทันเคี้ยว ไอ้ลูกอ๊อดก็ประกาศคะแนน
“แปดเต็มสิบ”
“อะไรวะ หายไปไหน 2 คะแนน”
“น้าหมงต้องบอกด้วยว่า อ้ามมมมมมมมมมมมมมมม” ไอ้ลูกอ๊อดลากเสียงยาว จนทุกคนพากันหัวเราะ
พี่ซินซินขำจนหน้าแดง
น้าหมงคนขี้อายตักปลาอีกชิ้น “งะ งั้น ปะ ป้อนอีกชิ้นนะครับ”
พี่ซินซินจับมือน้าหมงหันปลายช้อนกลับไปหาน้าหมง
“อ้ามมมมมมมมมมม” พี่ซินซินบอก
พอปลาเข้าปากน้าหมงไอ้ลูกอ๊อดก็ประกาศคะแนนอีกครั้ง
“ร้อยเต็มสิบ”
“โห ยุติธรรมเที่ยงตรงมากไอ้ลูกอ๊อด” บีมช่วยสนับสนุน

เสียงคุยเสียงหัวเราะที่หน้าบ้านยังคงดังต่อไป พี่รีหันไปกดรับโทรศัพท์แล้วเดินเลี่ยงออกมาคุยที่กลางสนามหญ้า แต่ดวงตาสีเขียวหันไปมองหนุ่มน้อยที่อยู่ท่ามกลางเพื่อน และพี่น้อง 
ยูหันมามองแล้วชี้ถามไปที่บาร์บีคิวบนตะแกรงย่าง พอพี่รีพยักหน้ายูก็หยิบมา 3 ไม้รูดใส่จานเดินตามมายืนข้างๆ พี่รีเหนี่ยวเอวน้องเข้ามาหา พยักพเยิดเอาคางชี้ไก่กับสัปปะรด ยูใช้ส้อมจิ้มป้อน ปากพี่ก็ยังพูดต่อไป คาดว่าน้ำเสียงจะบ่งบอกว่ากำลังทำอะไรอยู่
“ก็ผมกำลังกินมื้อค่ำอยู่....วันนี้กินแต่เบียร์ เล่นน้ำทะเลครึ่งวัน เพิ่งได้กินนี่แหละ”
ปลายสายถึงได้รู้ตัว “ครับวันจันทร์คุยกัน”

วางสายไปแล้วพี่รีเหนี่ยวเอวยูเดินไปหาที่นั่งคุยอีกด้านของสนามหญ้า
“เขาโทรตามกลับไปทำงานหรือฮะ”
“ไม่ได้ตามกลับไป แต่โทรมาถามงานน่ะ เพราะไอ้หมงมันปิดมือถือหนี”
ยูหัวเราะลั่นจนกลุ่มที่อยู่ชายหาดหันมามอง
หนุ่มน้อยเลยตะโกนบอก
“น้าหมงปิดมือถือหนี พี่รีโดนเฉ่งเลย”
น้าหมงชี้ที่จมูกตัวเอง พี่รีเลยชี้ซ้ำ
“มึงแหละหมง ไม่ต้องมาทำหน้าตาใสซื่อเลย”
น้าหมงรีบคว้าบาร์บีคิวอีกไม้ใส่จานแล้วเอามาส่งให้พี่รีกับยู “ก็นานๆ กูจะได้ออกมาข้างนอก โดยที่ไม่ต้องกลับไปเขียนรายงาน อย่าโกรธนะเพื่อนนะ”
หนุ่มอารมณ์ดีวางจานบาร์บีคิวให้แล้วก็วิ่งกลับไปนั่งคุยกันต่อ
“อันที่จริงเราก็เองก็คุยกันทุกวัน แต่เหมือนมีเรื่องที่ผมยังไม่ได้เล่าให้พี่ฟังเยอะแยะไปหมด”
ยูบอกแล้วจิ้มสัปปะรดใส่ปาก
“แล้วพี่ล่ะ”
ดวงตากลมจ้องมองตรงๆ จนพี่รีต้องขยี้ผมอ่อนนุ่ม
“ตอนที่ไปอบรมที่ดีทรอยด์ ช่วงวันหยุดพัก 2 วันพี่กลับไปเท็กซัส”
ยูทำตาโต ตั้งท่าจะดีใจแต่ พอเห็นดวงตาสีเขียวที่มองไปในทะเลท่ามกลางความมืดก็เปลี่ยนเป็นคล้องแขนพี่ไว้
พี่รียิ้มเศร้า “ไปจนถึงหน้าบ้าน ได้แต่ยืนมองจากฝั่งตรงข้าม ไม่กล้าเดินข้ามฝั่งเข้าไปหา บอกตัวเองว่าฟอร์มกดโทรศัพท์ถามว่าสบายดีหรือเปล่าก็ยังดี แต่ก็ไม่กล้า ทั้งที่ยืนอยู่ตรงนั้นนานเป็นชั่วโมงได้เห็นเงาของพวกเขาเวลาที่เดินผ่านหน้าต่าง ในใจนึกถึงแต่ภาพของยู กับพ่อแม่ของยู .....”
ยูวางจานอาหารลงกับพื้นสนามหญ้า หันไปกอดแขนพี่ซุกหน้าลงกับแขนใหญ่
“พี่คิดถึงยู คิดถึงที่นี่ คิดถึงมาก....”
รู้สึกถึงน้ำตาอุ่นๆที่ต้นแขน พี่รีก้มลงหอมผมนิ่ม “ร้องไห้ เดี๋ยวพี่ก็โดนที่ชินของยูเช็คบิลจนได้”
ยูส่ายหน้า พี่รีเล่าต่อไปเรื่อยๆ
“พี่เชื่อมาตลอดว่า เราอยู่ได้ด้วยตัวเราเอง แต่ตอนที่นั่งเครื่องกลับไปอบรมต่อที่ดีทรอยด์ ก็ถามตัวเองว่าที่ไหนที่เราคิดว่าบ้าน ที่ไหนคือครอบครัวของพี่กันแน่ ทั้งที่พวกเขาอยู่ห่างออกไปแค่ไม่กี่ก้าว พี่ยังไม่กล้าพอที่จะเข้าไปหา แต่กับคนในอีกซีกโลกหนึ่ง คนที่ใช้ชีวิตแตกต่างจากที่พี่เป็นอยู่ พี่กลับรู้สึกอบอุ่น ทั้งที่รู้ว่าพ่อยูไม่ชอบพี่ พี่กลัวพ่อยูก็จริง แต่ไม่เคยรู้สึกแบบที่เกิดกับพี่ที่เท็กซัส”
“พี่ฮะ” ยูเงยหน้าขึ้นมามอง
“ทั้งที่พี่เกิดที่นั่นเติบโตที่นั่น พี่กลับรู้สึกว่าต้องปรับตัวและเป็นคนแปลกหน้าตลอดเวลา แต่เวลาที่อยู่ในบ้านยู ทั้งที่แม่ยูสอนพี่ทำอะไรหลายอย่างที่ไม่เคยทำ ทั้งที่พ่อยูก็ดุไปสอนไป แต่กลับไม่เคยคิดว่ากำลังปรับตัวหรือเรียนรู้.....”
ยูปล่อยน้ำตาไหลอาบแก้ม “แล้วพี่กล้าพอที่จะพูดแบบนี้กับพ่อผมหรือเปล่า”
พี่รีเช็ดน้ำตาให้ยู “ยูครับ”
“เรา 3 คนดีพอที่จะเป็นครอบครัวให้พี่มั้ยฮะ”
“ยู พี่ต่างหากที่ต้องถามยูว่า พี่ดีพอมั้ย ยูมีครอบครัวที่แข็งแรง จนไม่จำเป็นที่จะต้องมีพี่ยูก็อยู่ได้ พี่ต่างหากที่ต้องขอ”
ยูเช็ดน้ำตา สูดจมูก “กินคนอื่นเค้าไปแล้วจะมาพูดทำซึ้งอะไรเนี่ย”
พี่รีหัวเราะกอดหนุ่มตัวเล็กจมอยู่ในอ้อมแขน “งั้นขอพูดอีกนิดนะ”
“ฮื่อ..อย่าทำซึ้งนาน ผมไม่คุ้น”
“Honey I Love You”

คนใบหน้าเฉยเมยจ้องมองคู่ที่แยกไปนั่งอยู่ห่างออกไป ดวงตาสีอ่อนหยุดนิ่งที่น้องชายเนิ่นนาน กระทั่งมือใหญ่กอบกุมมือเรียวยาวไว้ ถึงได้หันมาสบตาสีฟ้า
“ยูร้องไห้”
“มันก็เป็นหน้าที่ของรี ที่ต้องเช็ดน้ำตาให้ยู”
ชินพยักหน้า ยังไม่ได้คุยกันต่อ เสียงเมเรก็ดังขึ้น
“สามทุ่มกว่าแล้ว ลูกอ๊อดขึ้นนอนเหอะ”
“อยู่บ้านหนูนอนสี่ทุ่ม” ไอ้ลูกอ๊อดเถียง ขณะที่พี่ซินซินจูงมือให้ลุกจากเก้าอี้
“ทำอะไรสี่ทุ่ม ดูละครล่ะสิ  มิน่ามันถึงได้แก่แดดแก่ลมนัก”
เมเรบ่นไปเรื่อย แล้วหันมาชี้นิ้วโตกับน้าหมงที่จะลุกตามมาด้วย
“ไม่ต้องตามมาเลย กินเหล้าไป วันนี้ลูกอ๊อดนอนห้องเมเรกับพี่ซินซินค่ะ”
“อ้าว... แต่ของลูกอ๊อดอยู่กระเป๋าใบเดียวกับน้า” น้าหมงบอก
“ก็ไปเอาของมาสิคะ เรื่องง่ายก็ทำให้มันง่าย อย่าทำให้มันยาก”
พอลูกอ๊อด พี่ซินซิน กับเมเรเข้านอน กลุ่มที่เหลือก็ย้ายเข้าไปกินกันต่อในบ้านพักอีกหลัง

เกือบเที่ยงคืนที่พี่เจมาส่งชินกับยูที่ห้องนอนติดกับพี่ซินซิน
“น้องยูครับ จัดห้องแบบนี้จริงๆหรือครับ”
ยูยิ้มกว้าง “พี่อยู่กับพี่ชายผมตลอดอยู่แล้ว ขอผมอยู่กับพี่ชายผมบ้างไม่ได้เหรอ”
พี่เจทำคอตกกลับลงไปกินเบียร์กับพี่รี น้าหมง โต และบีมที่ห้องนั่งเล่นของบ้านอีกหลังตามเดิม

อาบน้ำอีกครั้ง ล้มตัวลงนอน ยูพลิกตัวมาหาพี่ชาย “พี่ชิน”
“อือ”
“ผมว่า ผมรักพี่รี”
พี่ชายยิ้มกว้าง “อือ”
“พี่ว่า พ่อผมจะรักพี่รี เหมือนที่ลุงรักพี่เจหรือเปล่า”
“ไม่หรอก”
“ผมก็ว่างั้นแหละ”
“แต่เวลาที่แกอยู่กับพี่รี แกมีความสุขใช่มั้ย”
“ใช่ แต่เมื่อกี้ที่สนามหญ้าอ่ะ พี่รีเล่าเรื่องที่เขาไปบ้านพ่อแม่เขาที่เท็กซัส แต่เขาไม่ได้เข้าไปหาพ่อแม่เขา แต่กลับคิดถึงที่นี่ ทีนี้ผมก็บอกเขาว่า ขอให้เราเป็นครอบครัวของเขา มาถึงตอนนี้ผมว่า เหมือนผมขอเขาแต่งงานเลยอ่ะ”
“เออ เหมือน”
“หวาย พี่อ่ะ” ยูทำท่าถีบจักรยานอากาศ “ไรวะ”
“อ้าว เหมือนก็บอกว่าเหมือน แล้วแกก็พูดไปแล้ว”
“เออใช่” ยูหยุดการเคลื่อนไหวหันมาทำตาพองใส่พี่ชาย “แล้วเกิดพ่อไม่ยอมล่ะ”
“มันเป็นหน้าที่ของพี่รี ที่จะพิสูจน์ว่าเขาต้องการแค่ตัวแก หรือว่าต้องการครอบครัวอย่างที่เขาบอกกับแก”
ยูกลอกตาไปมาแล้วพูดกลั้วหัวเราะ “พี่รีซวยแน่ ทั้งพ่อ ทั้งพี่ แล้วยังเมเรคนที่นอนห้องข้างๆนี่อีก”
“สำคัญที่แกน่ะแหละ จะเอายังไงกันแน่”
“แล้วพี่ล่ะ”
“ก็ไปเรื่อยๆ”
“เบื่อจะถามพี่ว่ะ ถามทีไร ได้แต่คำตอบที่เหมือนไม่ตอบทุกที”
พี่ชินยิ้มกว้าง
“พี่ชิน”
“อือ”
“พี่เจน่ะ..เขาเคยบังคับ...ใช้กำลังกับพี่มั้ย”
“ไม่”
“ดีเนอะ พี่รีเค้าก็เคยหยุดได้นะ แต่วันนั้นเค้ากลับหยุดไม่ได้”
“เค้าคงคิดถึงยูมาก รวมกับเรื่องพ่อแม่ของเขา แล้วนิสัยเขาก็เป็นคนไม่ชอบรออยู่แล้วด้วย”
“ต่อไปผมควรทำยังไง”
ชินนิ่งคิด พี่รีไม่เหมือนพี่เจอย่างสิ้นเชิง “บอกให้เขาช้าลงอีกนิด”
ยูทำปากยื่น “ถ้าฟังก็ดีน่ะสิ”
“บอกกับเขา นายรักเขาก็ตามใจเขาอยู่แล้ว แล้วถ้าเขารักนาย เขาก็ต้องรู้จักถนอมนายเหมือนกัน”
ยูนอนมองเพดานคิดตาม
“หลับได้แล้ว” พี่ชายเตือน
“ฝันดีฮะ”
“อือ”
ยูหลับตาลง สักพักก็หลับสนิท แต่ชินยังคงลืมตามองน้องชาย
.........
พี่เจลุกจากหน้าโทรทัศน์ ที่กำลังเป็นช่วงพักเกมฟุตบอล ส่วน 3 หนุ่มที่หน้าจอยังคงวิพากษ์วิจารณ์เกมการแข่งขันกันอย่างสนุกสนาน
ตัวเองถือกระป๋องเบียร์เดินมาหาพี่รีที่ยืนมองทะเลท่ามกลางความมืด คนที่เคยไม่ถูกกันอย่างแรงแค่เบนสายตาหันมามองแล้วก็กลับไปมองอยู่ที่เดิม
“ไม่อยากเชื่อเลยว่าผมกับพี่จะมากลายเป็นแบบนี้ได้”
พี่เจยกเบียร์ขึ้นจิบ “ต้องขอบใจรี ที่ช่วยเรื่องชินไว้ได้เยอะ”
“ผมก็มั่วไปเรื่อย จับโน่นผสมนี่”
“แล้วชั้นก็ไม่อยากเชื่อว่านายจะเปลี่ยนตัวเองได้มากขนาดนี้ จากคนรักสนุกติดเพื่อน กลายเป็นบ้างานติดแฟน”
“อันที่จริงผมก็ยังไม่ดีนักหรอก” พี่รีกอดอกยืนมองทะเล “ถึงจะบอกตัวเองให้ช้าลงยังไง แต่พอบทจะขาดสติขึ้นมา ก็บังคับเค้าจนได้ เวลานั้นมันก็รู้สึกดีที่ได้เค้า แต่พอผ่านไป ก็คิดว่าเออเรามันไร้ฝีมือจริงๆ”
“ก็ยังถือว่าเป็นคนละคนที่เคยทะเลาะกันในห้องนอนละนะ”
“ถามจริงๆ พี่หยุดได้ยังไง ในเวลาแบบนั้น”
พี่เจขมวดคิ้ว “กลัวมั้ง”
พี่รีหัวเราะเสียงแปลกๆ พี่เจเลยขยายความ “หรือนายไม่กลัวว่า ถ้าใช้กำลังไปแล้ว เขาจะจากไปไม่หันมามองนายอีกเลย”
พี่รีส่ายหน้า
“นายมันก็เป็นซะอย่างนี้” พี่เจเหมือนอ่อนใจ “ระวังเถอะ ถ้าเขาเจอคนที่ดีกว่านาย เขาจะไปชนิดไม่เหลียวหลังกลับมามอง”
พี่รีลูบอกตัวเอง “พี่ทำผมกลัวจริงๆนะเนี่ย”
“จริงนะโว้ย ยูน่ะนิสัยร่าเริง แล้วยังหน้าตาดี ฐานะดี เรียนเก่ง คิดหรือว่าจะไม่มีคนมอง ขณะที่ฝรั่งเจ้าชู้ไปเรื่อยเนี่ย มีแต่จะแก่ลง พุงพลุ้ย หัวล้าน....”
“เฮ้ย! พอเลยเจเรมี่ พูดอย่างกับตัวเองไม่แก่ลงงั้นแหละ”
“อย่างน้อยก็ไม่มีประวัติเจ้าชู้แล้วกันหนูรีนา”
“พี่นี่มัน....”
พี่รีหยุดเถียงกลางคำ เมื่อได้ยินเสียงบีมร้องทัก “พี่ชิน”
2 คนที่กำลังเถียงกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง....อีกครั้ง...หันมามอง ชินที่ใช้ไม้ค้ำพยุงเดินตรงมาหา
“ห้องข้างๆคือเมเรกับพี่ซินซินกับลูกอ๊อด อย่าทำน้องผมร้องไห้”
สีหน้าท่าทางของชินจริงจังมาก จนพี่รีเกือบยืนตัวตรงรับฟังคำสั่ง
“อย่าขัดใจยู เข้าใจมั้ย”
พี่รีพยักหน้า ชินถามย้ำ “เข้าใจมั้ย”
“ครับ เข้าใจครับ”
พอพี่รีวิ่งสวนกลับไปที่บ้านพักอีกหลัง ชินก็คลายยิ้มจนเหมือนหัวเราะไม่มีเสียง
“ร้ายนะเนี่ยเจ้าชายชิน” พี่เจบอกขณะที่พยุงพามาที่เก้าอี้ไม้ตัวยาวที่ระเบียง ดึงให้มานั่งตัก
“หื้อ ผมตัวหนัก”
“ไม่หรอก อุ้มสบาย นี่ถ้าในบ้านไม่มีอีก 3 คนนั่งอยู่จะอุ้มให้ดู”
ชินหันมามองหน้า....ท่าถนัดของเขาน่ะแหละ....แล้วก็เอนตัวทิ้งน้ำหนักลงพิงอกหนา
โทรทัศน์ในบ้านยังมีเสียงนักวิจารณ์ฟุตบอล แทรกกับเสียงของนักวิจารณ์ตัวจริงในโทรทัศน์ ข้างนอกบ้านยังได้ยินเสียงคลื่น กับเสียงใบไม้ที่โดนแรงลมเสียดสี
ในอ้อมแขนมีเสียงหัวใจของคน 2 คน

“รักชิน”
“ฮื่อ”
“อะไรฮื่อ”
“ก็ฮื่อ มีอะไร”
ทวนถามพร้อมกับดวงตาจ้องมองมา
“ไม่มีอะไร ฮื่อก็ฮื่อสิ”
....เนอะ...จะไปมีคำถามอะไรมากมาย เขาอยู่ในอ้อมแขนอย่างนี้แล้ว จะสงสัยอะไรนักหนา....
ว่าแต่....
“บอกอีกทีไม่ได้เหรอ”
“บอกอะไร”
“แบบที่โรงพยาบาลน่ะ”
“ตอนไหน”
“ตอน.....เออ ไว้ก่อนก็ได้”
ชินหันมาอีกครั้งยิ้มหวานแล้วกดริมฝีปากสวยที่ริมฝีปากพี่ แต่พอจะถอยออกมือแข็งแรงกลับช้อนหลังศีรษะไว้ เสียงหัวเราะเบาๆจมอยู่ในคอ ขณะที่ท่าทีต่อต้านผ่อนคลายลง
........เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา........

--END--
วูบแรกที่เขียนพล็อตเรื่องนี้ คู่เจ-ชินจะมีแค่คิสจนจบเรื่อง ส่วนคู่ของรี-ยูจบแบบแยกทาง เมเรจะคู่กับโทระ กับปมซ้อนแล้วซ้อนอีกจนคนเขียนพล็อตยังสงสัยตัวเอง ว่าอะไรของตรูฟะ
สำหรับแม่ยกเมเร สารภาพว่าที่มาของชื่อคือ "กิ้งก่า (CHAMELEON)" อ๊่าซซซซ อย่าเพิ่งเขวี้ยงอะไรมานะ ผมว่ามันเป็นตัวน่ากลัว วุ่นวายก็จริง แต่เด็กผู้ชายก็ชอบมันไม่ใช่เหรอ =="
ส่วนชิน ตอนที่ทีอ่านก็บอกทันทีว่าไม่เขียนชินเพราะเขาไม่เข้าใจว่าคนนิสัยแบบนี้ ใครจะอยากอยู่ใกล้ ผมก็กลับมาแก้ไขอิมเมจชิน ที่มันต้องมีอะไรดีสิ คนใกล้ชิดถึงได้เชื่อและรักเขามาก แต่คนไกลไม่ชอบ แล้วก็โดนหั่นๆๆๆๆๆสารพัดปมออกไป
แต่หลายช่วงที่โดนตัดออกก็ตัดออกไปเลย แต่บางช่วงเอากลับมาเรียบเรียงใหม่ ในตอนที่หายไป
หวังว่าคุณจะอ่านอย่างมีความสุขเช่นเดิม
พบกันวันอาทิตย์นะครับ
ไจฟ์กับที
 

[iforgive]

จบหวานซ๊าาาา

[rellachulla]

กอดดด ขอบคุณไจฟ์ที
จบแบบอิ่มเอม
มีตอนพิเศษชิมิคะ ฮี่ๆๆๆ
รอจ้า

[@StaR@]

ดีใจที่ไม่จบแบบที่คุณไจฟ์บอกมา
ไม่งั้นคงได้มีร้องไห้กันบ้างแล้วแน่ๆ
ลูกอ๊อดน่ารัก และแก่แดด มากมาย
จบแบบมีความสุขกันทุกฝ่ายเลย
รออ่านตอนพิเศษวันอาทิตย์
 

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
ขอบคุณที่จบอย่างมีความสุข
ขอบคุณที่เรื่องไม่ดราม่า
ขอบคุณที่ให้ข้อคิดหลายมุม
ขอบคุณที่ลงเรื่องสม่ำเสมอ
อยากอ่านเรื่องของไจฟ์ทีต่อไปเรื่อยๆ
อยากอ่านอย่างมีความสุขทุกวัน
รอวันอาทิตย์จ้ะ

[love2y]

แฮปปี้กันถ้วนหน้า มีความสุข >_<

แอบเสียน้ำตาเบาเบาให้พี่รี ตอนพูดถึงครอบครัวตัวเอง T^T

+1    ขอบคุณนะคะ คุณไจฟ์ น้องที

[คนริมคลอง]

เม้นนี้ไม่มีอะไรมาก แค่..........อยากจะบอกว่า

ขอบคุณมากๆเลยครับ คุณไจฟ์ คุณที  +1