หัวข้อ: "I will make You smile"

[from_mars]

จบได้น่ารักมากๆ เลย...พี่ชอบนะครับ
อ่านแล้วได้หลายอารมณ์ดี
โลกแห่งความจริง แบบที่พี่รีต้องเจอ และโลกที่อยากให้เป็นแบบครอบครัวของยู
เห็นชัดดีนะ...ว่าเหรียญมันมี 2 ด้านเสมอ...+1 และรออ่านวันอาทิตย์ครับผม

[BeeRY]

จบแล้วววววววว แฮปปี้มากๆๆๆด้วย
มีความสุขกันทุกคนเลย ไม่รวมโทระ
แอบตกใจนะเนี่ยที่ตอนแรกพล็อตที่วางไว้จะให้น้องยูกับพี่รีแยกทางกัน
ขอบคุณที่เปลี่ยนใจนะคะ
รออ่านเรื่องต่อไปค่า คราวนี้จะตามตั้งแต่ตอนแรก ไม่ดองแล้วแหละ

[sukie_moo]

จบลงแล้วความอบอุ่นและมีความสุข
ขอบคุณค่ะ

[a_tapha]

+1 แทนคำขอบคุณค่ะ จบได้สวยเลย 

[LoveBaBy]

  

แฮปปี้ ^___________^
น้องยูทามให้ทั้งหัวเราะ ทั้งยิ้มแก้มจะแตก
เมเร ก้อหลุดซะน่ารักเรย อิอิ
พี่ชิน ก้อทามเค้าหลุดหัวเราะตอนจบด้วย
ยังจะแกล้งตีบทพี่ชายมาดขรึม อิอิ

ขอบคุณน้องชายทั้งสองมากคับ
ที่ทำให้คนอ่านอย่างพวกเรามีความสุข
ขอบคุณคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบ ^^

[Yukisae]

จบพี่รีกับน้องยูแยกทาง เหอะๆๆๆ  น่ากลัวที่สุด แบบนี้ดีแล้วค่ะ
เมเรก็มีโตคอยดูแล พี่เจก็สุขเกินหน้าเกินตากับน้องชิน ฮ่าๆๆๆ
รอตอนพิเศษวันอาทิตย์ค่ะ เฮ้อ...รู้สึกว่ามันนานจัง 
ขอบคุณนะคะ

[MiSS-U]

เจชิน รียู โตเมเร  น้าหมงซินซิน ครบคู่ แฮปปี้เอ็นดิ้ง

รออาทิตย์นี้มาแบบพิเศษๆน้า

 

[DexTunG]

 

[river]

สนุก อบอุ่น น่ารัก
ขอบคุณกับเรื่องดีๆอีกเรื่องนะคะ

[Fanun]

+1 ให้กับตอนจบ หวานๆ อบอุ่นๆ
ขอบคุณสำหรับเื่รื่องสนุกจ้ะ 

[hahn]

จบสวย.....หวานซะ

ขอบคุณมากที่แต่งมาให้อ่านจ้า +1

[jojobuffy]

จบแบบ แฮปปี้ สุดยอดดดคะ


เจอกันวันอาทิตย์งับ

[nn~~NN]

จบดี อบอุ่น มีความสุขถ้วนหน้าค่ะ 
(ถ้าจบแบบพล๊อตแรกที่บอกมา คงอกแตกตายกันหลายคนนะ  แหะๆ  )

ขอบคุณไจฟ์กับทีมากๆนะคะ
รอวันอาทิตย์ค่ะ 

[Whatever it is]

Happy Ending ดีแระค่ะ เราชอบ อิๆ

ขอบคุณคุณไจฟ์ สำหรับเรื่องสนุกๆอีกเรื่องค่า

[myd3ar]

ลูกอ๊ออดน่ารักปนแก่แดดจริงๆ เลย

ร้ากกกกกกกชินที่สุดค่ะ ยิ่งฉากตอนจบนี่ยิ่งน่ารักอ่า 

[@BUA@]

ขอบคุณสำหรับตอนจบหวานๆ
และขอบคุณมากๆ สำหรับการหั่นพล็อตวูบแรกไป
 

[konnarak]

จบแบบ มีความสุข  ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ขอบคุณนิยาย ดีดี ของคุณใจฟ์ นะครับบ  ขอบคุณครับบบ

 

[Gohan]

เป็นตอนจบที่มีความสุขจัง ทุกคู่รัก Happy
แต่ดูเหมือนคู่รองจะหวานแหววกว่าคู่หลักนะ 555
ดีใจกับชิน ที่ออกจากคุกความคิดของตัวเองได้สำเร็จ
ดีใจกับพี่รี ที่จะมียูมาเติมเต็มเรื่องครอบครัวให้
ดีใจกับโตและเมเร ที่ต่างฝ่ายต่างคบกันที่จิตใจ ไม่ใช่เปลือกนอก
และดีใจที่ได้เจอคนเขียน ที่ไม่เคยหยุดนิ่งหรือละเลยกับเรื่องที่ตัวเองแต่งมาโดยตลอด

ขอบคุณน้องชายทั้งสอง แล้วเจอกันวันอาทิตย์ครับ   

[indy❣zaka]

ดีใจที่แฮปปี้เอ็นด์ทุกคู่ค่ะ
 

ขอบคุณคุณไจฟ์และน้องทีมากค่ะ 

รออ่านผลงานเรื่องต่อไปค่ะ 

[pochu52]

จบแบบมีความสุขกับหลายคู่  คนอ่านอย่างเราๆ ก็ยิ้มแก้มปริ เค้าไม่นิยมจบแบบมาม่าเท่าไรอ่ะ
ขอบคุณคุณไจฟ์กับทีมากนะค่ะ

[DEMON3132]

อ่านงานของคุุณไจฟ์ไม่เคยผิดหวัง อ่านแล้วเต็มอิ่มในอารมณ์จริง ๆ
มีความสุขกับชิน+เจ ยู+รี พี่ซินซิน+น้าหมงและคู่ surprise คือ เมเร+โต
 

[tuek]

 :pig4:นะคะที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่าน
 +1 นะคะ

[jum1201]

ขอบคุณมากคร๊าบบบบบบบบบบ  เรื่องนี้สนุกดีอ่านมาสองวันกว่าจะจบ งงกับตัวละครเหมือนกันช่วงแรกนะ ขอตอนพิเศษยู+รี ด้วยนะจ้า

[konnarak]

อยากอ่านตอนพิเศษ   

ได้โปรด.....................................

[MadamLilac]

จบด้วยความรู้สึกดี ที่เหมือนถูกเติมเต็มในทุกคำถามก่อนหน้านี้

วันนี้วันอะไร ยังไม่วันอาทิตย์อีกหรือเนี่ย
 

[beamJ]

ทักทายค่ะ^^
เดี๋ยวไปอ่าน

[MyTeaMeJive]

(นี่คืิอตอนที่หายไป ด้วยเหตุผลที่ว่า >> แฟนคลับและการแอบชอบมีอยู่แล้วหลายเรื่องในบอร์ดนี้<< กลับมาเขียนใหม่ ออกมาเป็นเช่นนี้)

(พิเศษ 1 เจชิน)

นักศึกษาในห้องเรียนเคมี 101 หยุดพูดคุย เมื่อประตูห้องบรรยายเปิดออกแล้วชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งก้าวเข้ามาในห้องพร้อมแฟ้มเอกสาร เสียงไม้เท้ากระทบพื้นเป็นจังหวะ นักศึกษาหลายคนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา เตรียมพร้อมถ่ายภาพ เมื่อวางแฟ้มลงกับโต๊ะ ชายหนุ่มกวาดตามองไปรอบห้อง
“โปรดเก็บโทรศัพท์ของคุณ เคมี 101 ไม่ต้องบันทึกภาพ เพียงแต่คุณจับปากกาแล้วใช้สมองของคุณคิดตามที่ผมพูด ก็สามารถสอบผ่านได้แล้ว”
เสียงที่ตามมามีทั้งเสียงหัวเราะขำและเสียงถอนหายใจแสดงความผิดหวัง
ผู้บรรยายหยิบชีทเอกสาร แจกให้คนที่อยู่ด้านหน้า ส่งต่อไปด้านหลัง การบรรยายดำเนินต่อไป เรื่อยๆ จนหมดชั่วโมง ก็หันไปลบกระดาน มีนักศึกษาสาวยืนบิดมืออยู่ที่หน้าโต๊ะอาจารย์
“ครับ”
“หนูช่วยถือเอกสารให้มั้ยคะ”
ผู้บรรยายยิ้มไม่เปิดปาก “ขอบคุณครับ ผมถือได้”
แต่นักศึกษาหญิงยังคงยืนรอจนผู้บรรยายเก็บเอกสารใส่แฟ้ม
นักศึกษาชายสูงใหญ่ตาเรียวยาวก้าวเข้ามา “เฮ่ยชิน ด๊อกให้มาตามไปดูแล็บ”
ชินพยักหน้า  ต่อเข้ามาแย่งแฟ้มไปถือให้แล้วก้าวออกมาพร้อมกัน “มึงปิดโทรศัพท์เหรอ”
“อือ”
“กูบอกด๊อกแล้ว ว่ามึงมีสอนมึงไม่เปิดเครื่องหรอก แมร่งก็โทรกัน กูเลยบอก เดี๋ยวให้มึงกลับไปฟาดเรียงตัว”
ชินได้แต่ส่ายหน้า เหลือบไปเห็นนักศึกษาสาวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก็ถอนหายใจหนักๆ
“นิดๆหน่อยๆน่า เป็นเครื่องหล่อเลี้ยงจิตใจ”
“เหมือนมึงล่ะสิ”
“เออสิ กูถึงไม่เกี่ยงสักนิดที่จะวิ่งข้ามฟากจากฝั่งวิทย์มานิเทศศาสตร์เนี่ย”
“กูรู้สึกเหมือนเป็นตัวประหลาด มีเขา หรือมีหางงอกอยู่”
“เหรอ อยู่ตรงไหน เอามาใส่ให้กูก็ได้นะ กูชอบ”
พอลงมาถึงหน้าตึก ต่อก็มองหารถ
“รถมึงล่ะ”
“จอดอยู่คณะ กูเดินมา”
ต่อหันมาทำหน้าตาไม่อยากเชื่อ “โห..ห่าชิน มึงหอบชีทกับแผ่นใสเดินมานิเทศฯเนี่ยนะ กูละเชื่อมึงแล้ว”
เพื่อนชวนคุยไปเรื่อย ๆ เดินข้ามฟากกลับไปที่ตึกเรียน เดิมชินก็เป็นคนขาวซีดอยู่แล้ว ยิ่งพอต้องทำโครงงานกับด๊อกเตอร์ไม่ค่อยได้เจอแดดยิ่งซีดกว่าเดิม
พอมาถึงเทอมสุดท้ายด๊อกเตอร์ให้ไปช่วยงานช่วยสอนนิเทศน์ปี 1 ถึงได้ถือโอกาสเดินไปสอน ไม่ได้รีบร้อนอะไร

เดินเข้ามาในคณะ ผ่านกลุ่มนักศึกษากลุ่มใหญ่ ต่อหันไปทักทายน้องรหัส ขณะที่ชินเดินไปที่ลิฟท์ไม่ได้หันไปมองด้วยซ้ำว่าที่โต๊ะมีใครอยู่บ้าง
“พี่ครับ” เทียนน้องรหัสปี 4 เรียกไว้ ชินหันมามอง “อาทิตย์หน้าวันเกิดทรายน้องรหัสปี 1 นะพี่”
ชินพยักหน้า เปิดกระเป๋าสตางค์ส่งแบงค์พันให้ 2 ใบ
เทียนรับมาแล้วถาม “ทรายมันเลี้ยงที่บ้านด้วย แต่ผมอยากพาไปกินร้านแถวนี้ ไม่ก็ที่นี่ พี่ว่าที่ไหนดี”
นั่นแหละ ชินถึงได้หันไปมองรอบๆ ไม่ได้มีแค่ปี 4 กลุ่มของเทียนหรอก กลุ่มของ ปี 2 ปี 3 ที่กระจัดกระจายอยู่แถวนี้ก็ยังรอฟัง 
“กินเที่ยงที่นี่สิ จะได้กินด้วยกันทุกคน”
ท่ามกลางเสียงเฮ ต่อรีบท้วง “เฮ้ย หลายตังค์นะมึง พิซซ่ากี่ถาดจะพอเนี่ย”
ชินเปิดกระเป๋าอีกครั้ง ส่งแบงค์พันให้อีก 3 ใบ เทียนรับไว้แต่ก็รีบออกตัว “เดี๋ยวผมกับไอ้ปี 2 ปี 3 ออกที่เหลือเองพี่”
ชินบอกนิ่งๆ “ไม่พอก็บอก”
“พอพี่พอ” สาวไก่น้องรหัสปี 3 รีบบอก “ก็อย่างที่พี่ต่อบอกน่ะแหละ กะสั่งแต่พิซซ่า งดพวกเครื่องเคียง ส่วนเครื่องดื่มให้ถือมาเอง ไม่งั้นเลี้ยงไม่ไหวหรอกพี่”
ชินขมวดคิ้ว “งั้น 5 พันคงไม่พอเอาอีกมั้ย”
“เย๋ย พี่ พอๆ” สาวไก่ยังคงยึดนโยบายพอแล้วพี่ “กินกันคนละชิ้นวันเกิดไอ้ทราย ไม่ได้ทำบุญคณะนะพี่”
ชินยกยิ้มที่มุมปาก ทำสาวไก่หน้าแดงโดยไม่รู้ตัว
เมื่อลิฟท์เปิดออก ชินก็เดินเข้าไปในลิฟท์ มีต่อถือของตามมายืนข้างๆ

“มึงแมร่งใจใหญ่ว่าชิน” ต่อบ่น
“ไม่ใช่หรอก ก็คนนั่งกันอยู่เต็ม บอกให้ไปเลี้ยงกัน 4 คนมันไม่เหมาะ”
“แต่ใครๆก็ทำอย่างนี้ ยังขอเงินแม่มาเรียนกันทั้งนั้น” ต่อพูดแล้วนึกขึ้นมาได้ “เออ กูลืมไปมึงทำงานแล้วนี่หว่า เอองั้นก็เลี้ยงไปเหอะ”
ชินหัวเราะพลางส่ายหน้า

พอถึงวันเกิดของทรายปี 1 ในสัปดาห์ถัดมาปรากฏว่างานใหญ่กว่าคาดคิด เพราะกลายเป็นว่า บรรดาปี 5 พากันลงขันสมทบให้เทียนจัดเลี้ยงวันเกิดให้ปี 1 ทั้งหมด
“ไม่ว่าพวกมึงจะเกิดวันไหน ปีไหนพวกกูเลี้ยงมึงครั้งนี้ครั้งเดียว เพื่อประหยัดทั้งเวลา และเงิน” ต่อประกาศต่อหน้า ถาดพิซซ่า ไก่ เบอร์เกอร์ สลัด ขนมปัง ลาซานย่า และสปาร์เก็ตตี้เรียงราย
นียืนมองอึ้งๆ “จะกินกันหมดเหรอเนี่ย”
“สบายมากพี่” กลุ่มนักศึกษาชายรีบส่งเสียงท้วง

น้องทรายถือจานใส่พิซซ่า กับสปาร์เก็ตตี้มาส่งให้ชิน “พี่คะ”
“สุขสันต์วันเกิดครับ”
ชินส่งกล่องของขวัญใบเล็กให้ แล้วรับจานมา
เสียงกรี๊ดกร๊าดดังรอบตัว
หนุ่มชาติปี 2 สาวไก่ปี 3 และเทียนปี 4 ที่ยืนเรียงแถวอยู่ข้างหลังทำเป็นยิ้มเอาใจ
"พี่คร๊าบบบบบ"
ชินยิ้มขำส่งกล่องของขวัญขนาดเท่ากันเป๊ะส่งให้ทุกคน
“โอ้ย อิจฉาสายรหัสชินอ่ะ ได้ของขวัญกันทุกคนเลย” นีบอกขำ เลยโดยสายรหัสตัวเองโวย
“แล้วทำไมพี่ไม่ให้เราล่ะ”
“ก็ให้กินแล้วนี่ไง โวยอะไรกันเนี่ย” นีเพิ่งนึกได้หันไปดุน้องๆ   
กินเที่ยงเสร็จภายในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เพราะทุกคนต่างก็มีเรียนบ่าย
เลิกเรียนชินขับรถกลับบ้านเองตามปกติ แต่พอสองทุ่มกว่าๆ ยูน้องรักก็โทรมาหา
“พี่ชาย พี่ไม่มีเฟส ไม่มีบล็อคจริงๆหรือเปล่า”
“ไม่มี”
น้องชายนิ่งเงียบไปแล้วก็เปลี่ยนไปคุยเรื่องเรียน เรื่องงานที่ศูนย์การเรียนรู้ไปเรื่อย กระทั่งเกือบเที่ยงคืนที่พี่เจกลับบ้าน
“ชิน วันนี้เป็นยังไงบ้าง”
“เรียนครึ่งวัน เข้าแล็บอีกค่อนวันจนสองทุ่มก็ออกจากมหาลัยกลับบ้าน”
พี่เจพยักหน้า ทำเหมือนจะไปอาบน้ำแต่ก็กลับมามองคนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะทำงานอีกครั้ง หันกลับไปกลับมาจนชินต้องถามเอง
“มีอะไร”
พี่เจส่ายหน้า แล้วกลับเข้าห้องไปอาบน้ำ
จนกระทั่งพี่เจออกมาจากห้องน้ำชินยังรออยู่ในห้อง

“พี่จะไปเชียงใหม่เมื่อไหร่”
“อีกสักสองวัน”
ชินพยักหน้ารับรู้แล้วเดินไปปิดไฟ
“ชิน....”
“ครับ”
พี่เจมองคนขาวซีดแล้วก็เปลี่ยนใจอีกครั้ง
“พี่มีอะไร วันนี้ยูมันก็เหมือนจะถาม จะบอกอะไรแล้วก็มาแค่ครึ่งประโยคเหมือนพี่”
“วันนี้ชินมีงานเลี้ยงอะไรหรือเปล่า”
“มี”
“ใครหรือ”
“ก็เลี้ยงกันทั้งคณะน่ะแหละ”
พี่เจได้แต่เดินตามมาล้มตัวลงนอนข้างๆ
“เลี้ยงอะไรทั้งคณะ ไปประกวดอะไรชนะมาหรือไง”
ชินลุกขึ้นนั่ง ทำให้พี่เจลุกขึ้นตาม
“วันเกิดน้องสายรหัสผม ชื่อทรายอยู่ปี 1 เมื่ออาทิตย์ก่อนไอ้เทียนปี 4  มาขอตังค์ไปเลี้ยงวันเกิดให้น้อง แล้วก็ถามว่าจะเลี้ยงที่ไหนดี แต่เพราะว่ามันถามใต้ถุนตึก คนรอกินด้วยเพียบ ก็เลยบอกให้เลี้ยงที่ใต้ถุนตึกน่ะแหละ สุดท้ายก็กลายเป็นปี 5 ลงขันกันเลี้ยงวันเกิดรวดเดียวกันทั้งคณะ” เล่ายืดยาวผิดวิสัย เพราะไม่อยากให้พี่มีคำถามค้างคาในใจ
พี่เจพยักหน้า “งั้นของขวัญนั่น”
“ก็ให้ทั้ง 4 คน”
“หมายถึงให้ทั้งเทียน ชาติ ไก่ แล้วก็ทรายใช่มั้ย”
“ใช่”
พี่เจถอนหายใจยาว “เอาละ นอนได้”
“เดี๋ยว”
“หือ อะไร”
“ไปเก็บเรื่องนี้มาจากไหนอีกเนี่ย”
“ก็....”
อ้ำๆอึ้งๆ ไปก็เปล่าประโยชน์ พี่เจลุกมาเปิดโน๊ตบุ๊ค เข้าเมลมีรูปของงานเลี้ยงที่คณะวันนี้ส่งมาให้พี่เจ ปัญหาก็คือทั้งที่มีคนตั้งมากมายตั้งแต่ปี 1 ยังปี 5 แต่ภาพที่ส่งมาช่างเฉพาะเจาะจงชินส่งยิ้มหวานเชื่อมให้น้องทรายปี 1 ทุกช็อตตั้งแต่น้องเอาจานอาหารมาให้จนถึงรับของขวัญวันเกิดด้วยท่าทีเอียงอาย กับยังมีรูปของชินในหลากหลายมุม
แถมด้วยการเข้าบล็อคเจ้าชายชินแห่งคณะวิทยาศาสตร์ ภาพมากมายพร้อมข้อมูลเกี่ยวกับตารางเรียน ตารางช่วยสอนพร้อมสรรพ
จะว่าไปคนที่ถ่ายรูปงานเลี้ยงที่คณะวิทย์ก็เก่งมากทีเดียวที่ถ่ายออกมาแล้วชินกลายเป็นคนอ่อนโยน ไม่ใช่เจ้าชายน้ำแข็งตัวจริง ผิดก็แต่ไอ้รูปไม่กี่รูปที่ทำให้เกิดอาการคิดมาก ขณะที่รูปส่วนใหญ่ที่มีการนำมาอัพคือภาพแอบถ่าย ดวงตากลมมองตรงไปข้างหน้า สีหน้าเฉยเมย
คลิกดูรูปไปเรื่อยๆ แล้วเลื่อนกลับไปเจอเซ็ทภาพงานเลี้ยงวันนี้อีกรอบ พอจะเดาได้ว่า รูปปัญหาคือรูปที่ส่งยิ้มหวานให้น้องรหัสพร้อมกับส่งของขวัญให้ ชินหันมามองพี่เจ แล้วขยับเข้ามานั่งตัก
“ใครส่งมาให้”
 ...โปรดเข้าใจว่าเจ้าชายกำลังอ้อน...
“ก็..เพื่อนๆของชิน”
“นี”
“ใช่”
“แล้วใครอีก”
“ที่มีเมลพี่ก็นีคนเดียว อื่นๆพี่ก็เข้าไปดูในบล็อคแล้วก็เซฟรูปไว้”
ชินถอนหายใจแรง ๆ ท่าทางขัดใจสุดฤทธิ์ “ยังไม่เลิกอีกหรือเนี่ย”
“ก็เรื่องขำๆของคนวัยเรียน เดี๋ยวก็เลิกแล้ว”
“แล้วพี่ล่ะ” ชินลุกขึ้นยืนหันมามอง ทำให้พี่เจลุกขึ้นไปด้วย
“อะไร”
ก็รู้มานานเรื่องที่เขาไม่ชอบให้ยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของเขา รวมถึงไอ้นิสัยแข็งๆ ทื่อๆ แบบนี้ด้วย แต่ว่าวันนี้ทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน กว่าจะได้เข้าบ้านก็ห้าทุ่มเที่ยงคืน ความอ่อนล้ามันมี ความเหน็ดเหนื่อยก็ยังเยอะ ชักเริ่มไม่อยากคุยต่อ
“พี่ไม่ได้ทำงานแล้ว ทำไมยังเล่นอะไรแบบนี้อยู่อีก”
“ก็พี่เป็นแฟนคลับชินไง ไม่ดีเหรอ”
“ไม่ ผมไม่ชอบอะไรแบบนี้ พี่น่าจะรู้เรื่องนี้ดีที่สุดไม่ใช่หรือไง”
“พี่รู้ แต่ว่ามันเป็นความสุขเล็กๆน้อยๆของพี่ หรือคนที่ชอบชิน”
“แล้วพอพี่เห็นภาพที่มันไม่มีความหมายอะไรเลย พี่ก็เอามาคิด มาถามผมเนี่ยนะ”
“พี่ถามเพราะพี่สงสัย หรือว่าชินอยากให้พี่คิดระแวงไปเรื่อย”
“ระแวงผมเนี่ยนะ!”

ดูเหมือนว่านี่จะเป็นครั้งแรกที่เราโกรธพร้อมกัน
แต่มันก็เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา เมื่อความโกรธเริ่มนำหน้าทุกอย่างพี่เจจะเริ่มนิ่ง แล้วก็หันไปคว้ากระเป๋าสตางค์กับกุญแจรถ

“อย่าไปนะ”
พี่เจหยุดที่หน้าประตูห้องพัก
“แต่พี่ไม่อยากทะเลาะกับชิน”
“ผมก็ไม่ได้อยากทะเลาะ แต่พี่เข้าใจความรู้สึกของผมมั้ย ผมไม่ชอบอะไรแบบนี้ ผมไม่ใช่ดารา ผมไม่ใช่คนประหลาด คนอื่นอาจชอบที่มีคนทำอะไรแบบนี้แต่ผมไม่”
“แล้วชินเข้าใจความรู้สึกของพี่มั้ย พี่ดีใจที่คนรักของพี่เป็นที่รักของทุกคน วันที่พี่อยู่ที่อื่น แต่พี่ก็ยังได้รู้ความเคลื่อนไหวของชิน”
“เราก็โทรหากันอยู่เรื่อยๆแล้วนี่นา การที่ผมไม่มีเฟส ไม่เล่นแชทมันแปลกนักหรือไง”
พี่เจถอนหายใจแรงๆ จะหันหลังเดินออกจากห้องอีกครั้ง แต่ชินเรียกไว้
“บอกว่าอย่าไปไง”
“พี่บอกแล้วว่าไม่อยากทะเลาะกัน”
“ผมไม่ชอบความวุ่นวาย”
พี่เจถอนหายใจยาว “ขอโทษที่วุ่นวาย” พอจะขยับก้าวขาออกจากห้องชินก็เรียกไว้
“ไม่ให้ไป”
พี่เจหันมามอง “แต่เรากำลังทะเลาะกัน ชินยืนอยู่ในมุมของชิน บอกกับพี่ว่าชอบไม่ชอบอะไร พี่เองก็ยืนอยู่ในมุมของพี่”
ชินก้าวเข้ามาหา สีหน้าเฉยเมย ดึงมือกลับเข้ามาที่โซฟา
“นั่ง”
พอพี่นั่งลงชนก็นั่งลงข้างๆ แล้วนอนหนุนตัก
พี่เจก้มมองแล้วบอก “ง่วงก็เข้าไปนอนในห้องดีกว่า”
ชินลุกขึ้นนั่ง แล้วเดินตามพี่เข้าไปในห้องนอน
“สรุปเรื่องมันเริ่มจากอะไรเนี่ย”
พี่เจขยับเข้ามานอนเบียดยกศีรษะเล็กหนุนแขนโอบเอวไว้
“พี่หึง” คนตัวโตยอมรับ
“หึงแบบแปลกๆทุกทีด้วย”
“ว่าแต่คนอื่น ตัวเองไม่แปลกหรือไง โกรธด้วยเรื่องแปลกๆ”
“ไม่แปลกซักหน่อย ผมไม่ชอบเรื่องวุ่นวายแบบนี้มาตั้งนานแล้ว”
“งั้นพี่ก็หึงแบบนี้มาตั้งนานแล้ว ไม่แปลกเหมือนกัน”
ชินช้อนตาขึ้นมอง “แล้วเมื่อกี้จะไปไหน”
“ไม่รู้เหมือนกัน ขับรถไปเรื่อยๆมั้ง”
“ไม่ได้ไปร้านเหล้าเหรอ”
“ไปได้ไง ใส่ชุดนอน”
“แฟนซีไง” ชินบอกแล้วทุบอกกว้างดังปึ้ก พี่เจยิ้มกว้างแต่ทำร้องโอดโอย
“ห้ามโกรธแล้วออกจากบ้าน คนที่ยืนอยู่ในบ้านมันรู้สึก......”
ชินหมดคำพูด แต่เพราะอยู่ด้วยกันมานาน ทำให้พอจะรู้ว่าคำที่ชินเว้นไว้คือคำว่าอะไร และเพราะอยู่ด้วยกันมานานเหมือนกัน ที่ทำให้รู้ว่า อย่าเซ้าซี้ถาม
“ครับ”
ยิ้มหวานคลี่ออก “ขอบคุณครับ” แล้วตามมาด้วยจูบ

=-+-=-+-=

ที่จอดรถในมหาวิทยาลัยเป็นสิงของหาากเสมอ แต่พี่เจก็หาที่จอดรถจนได้ แล้ว ถือหนังสือให้ชิน เดินข้างกันมาถึงอาคารเรียน
ใจก็อยากทำหน้าตาเฉยๆ เคร่งๆ เหมือนคนที่เดินมาด้วยกันอยู่หรอกนะ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะส่งยิ้มไปทั่ว เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา
พบกับรุ่นน้องของชินหลายคน แต่ยิ่งคนรอบตัวส่งยิ้มมามากเท่าไหร่ ชินก็กลับยิ่งนิ่งเฉย จนสุดท้ายชินก็หันมาบอก
“พี่ส่งแค่นี้แหละ ผมขึ้นไปรอที่ห้องแล็บเลยดีกว่า”
พี่เจพยักหน้า “หกโมงเย็นพี่มารับ”
“ครับ”
ชินก้าวเข้าลิฟท์ไปแล้วแต่พี่เจหันกลับมามองกลุ่มนักศึกษาที่นั่งอยู่ แน่นอนว่าถ้าเวลามีใครสักคนยืนเด่นเป็นยักษ์เฝ้าลิฟท์เหมือนคนนี้ มันก็จะกลายเป็นการดึงทุกสายตามาอยู่แล้ว แต่นักศึกษาหญิงคนที่อยากพบกลับเพิ่งออกมาจากลิฟท์อีกตัว
พี่เจส่งยิ่มกว้างทักทาย ถึงจะมาบ่อย แต่ก็เผื่อไว้ก่อนว่านักศึกษาสาวคนนี้จะไม่รู้จักกัน
หญิงสาวตัวเล็กน่ารักส่งยิ้มตอบ เมื่อเดินผ่านไปมือข้างซ้ายยกขึ้นกอดหนังสือเรียน
พี่เจหยุดชะงักหันกลับไปมองตามแล้วตัวคำถามก็เข้ามาวิ่งเล่นอยู่ในสมอง ยังได้ยินเสียงเพื่อนๆของหญิงสาวคนนั้นพูดกลั้วหัวเราะ
“อุ๊ยเขาหันมามองตามแกด้วยหล่ะ”

บอกกันตามตรงเมื่อมาถึงบรรทัดนี้ว่า พี่เจยักษ์รูปหล่อใจดีกำลังเกิดอาการจิตตกกลับมาอีกครั้ง และคาดว่าไอ้อาการนี้มันจะชัดเจนจนกระทั่งกลับมารับชินในตอนเย็น
ชินก้าวออกมาจากลิฟท์พร้อมกับกลุ่มเพื่อนทุกคนสวัสดีพี่เจ
“ยังไม่เสร็จหรือ” ถามเพราะไม่เห็นมีใครถือหนังสือเรียน
“ยังค่ะ”
“อ้าว” พี่เจหันมาหาชิน “งั้นพี่รอก็ได้”
“กลับเหอะ” ชินบอกสั้นๆ “รถอยู่ทางไหน”
พอเข้ามาในรถชินก็เอาไม้เท้าวางไว้ที่เบาะด้านหลัง แต่ตอนที่มองผ่านใบหน้าพี่ ก็รู้สึกได้เองว่าพี่กำลังเครียด
คนอารมณ์ดีอยู่ๆก็เงียบเฉย ต่อให้เป็นคนอื่นก็รู้ถึงความผิดปกตินี้
รอจนอาหารค่ำผ่านไป ชินก็ถาม “ใครพูดอะไรมาอีกล่ะ”
...เบื่อเด็กรู้ทันว่ะ....
“เปล่า”
“นับหนึ่งถึงสาม”
“ก็เปล่า”
“แล้วกำลังคิดอะไรอยู่”
“พี่ไม่เห็นชินใส่สร้อยข้อมือที่พี่ซื้อให้มาหลายวันแล้ว”
ชินไม่ได้พูดอะไร แค่เดินกลับไปที่ห้องนอน มีพี่เดินตาม
ชินเปิดลิ้นชักโต๊ะหยิบกล่องไม้ออกมาวาง แล้วถาม “พี่อยากให้ใส่อันไหน”
...สร้อยข้อมือคาเทียร์เส้นที่ซื้อให้ยังอยู่ในกล่อง...
พอเห็นว่าของที่ซื้อให้ยังอยู่ดี ก็หยุดคิดต่อ เพราะของแบบนี้ไม่ได้มีชิ้นเดียว แล้วรู้ดีอยู่แก่ใจว่ายูเป็นเพียงคนเดียวในโลกนี้ที่ชินจะเสียเงินซื้อของให้ ขนาดพี่เจคนนี้เขายังไม่เคยซื้ออะไรให้สักอย่าง
คือไปเดินด้วยกันช่วยเลือกให้ แต่พี่ก็จ่ายเองแบบนั้น
ที่คิดกังวลคือ คิดว่าเขาไม่ชอบแล้วเอาของไปให้คนอื่นต่างหาก...

“อันไหนก็ได้ พี่ไม่เห็นชินใส่ คิดว่าไม่ชอบ”
“ชอบสิ แล้วผมก็ใส่เรื่อยๆ เวลาไปสอนปี 1 หรือไม่ต้องเข้าแล็บก็ใส่ตลอดแหละ”
...จริงๆนะตอนนี้น่ะ ไม่ได้ติดใจอะไรแล้ว แต่ว่าชินกลับสงสัยไม่เลิก
“พี่สงสัยของขวัญวันเกิดที่ผมให้รุ่นน้องเหรอ”
“เหรอ”
ทวนถามไปเพราะไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลยไง  แต่มันก็มีอยู่ีวูบที่คิดไปเองว่า สร้อยข้อมือของนักศึกษาหญิงคนนั้น ที่อาจให้กันในโอกาสพิเศษอื่น ไม่ใช่ต่อหน้าคนเยอะแยะ
แต่พอเคลียร์ว่าของยังอยู่ก็..เออช่างมันเหอะ
คาดว่าสีหน้าจะออกไปในทางไม่น่าเชื่อถือ เพราะชินหันหลังให้เดินออกไปนอกห้อง

“ทำไมพักนี้เราคุยกันคนละเรื่องตลอด ผมไปอ่านหนังสือดีกว่า”
“ตกลงชินจะต่อโทที่เดิมใช่มั้ย”
ชินพูดขณะที่เดินออกไปนอกห้องนอน “เข่าผมเป็นอย่างนี้ ไม่อยากไปต่อโทเมืองนอกแล้วต้องหอบแฟ้มผู้ป่วยติดไปด้วย เบื่อเริ่มต้นใหม่”
คนพูดก็พูดไปทั้งที่หันหลังให้เหมือนเคย แต่คราวนี้อ้อมแขนแข็งแรงโอบรัดไว้
“ที่ไหนก็ได้ที่ชินสบายใจ ไม่ต้องรีบหรอก ช่วยงานอาจารย์ไปเรื่อยๆก็ได้”
ชินแตะคางสากที่แนบแก้มอยู่เบาๆ
“รู้แล้วน่า ว่าเลี้ยงผมได้น่ะ แต่ผมก็ไม่อยากเป็นภาระของพี่”
“อ่าว พูดงี้ทะเลาะกันเลยดีกว่า” ทั้งที่พูดจาขึงขังแต่กลับรั้งชินก้าวถอยกลับมาที่เตียงใหญ่
“ทะเลาะแล้วดึงกลับมาทำไมเนี่ย ผมต้องอ่านหนังสือนะ”
“สอบไปแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ใช่ แต่มันมีวิชาที่ผมต้องกลับไปลงเรียนกับรุ่นน้อง ช่วงเทอมที่ผมดร็อปไปไง”
“ว้า ไม่ได้ทำมาหลายวันแล้วนะ”
ชินหันมาหาแตะที่คางของพี่แล้วจูบที่คาง
“ขอ 5 นาที”
พี่เจเดินตามชินที่ออกไปส่งข้อความทางโทรศัพท์ใช้เวลาไม่ถึง 2 นาทีแล้วเดินกลับมาหา กับยิ้มเขินที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยครั้งนัก
“เสร็จแล้ว”
ตามใจพี่อีกจนได้...

พี่เจจอดรถข้างคณะวิทย์เหมือนเคย แล้วเดินมาส่งชิน แต่พอก้าวเข้ามาที่ใต้ถุนตึก นีกับเพื่อน ที่นั่งคุยอยู่กับรุ่นน้องของชินหลายคนพากันลุกมาหา แล้วสวัสดีพี่เจ กับชิน
“สวัสดีครับพี่ ผมเทียนนะครับพี่จำผมได้มั้ย”
“จำได้น้องๆ ของชิน มีเทียน ไก่ แล้วก็ชาติ ปี 4 3 2 แล้วปี 1 ไปไหนล่ะ”
“มีเรียนพี่” เทียนยังคงรับหน้าที่บอก “สายรหัสปี 1 ชื่อทราย พี่อาจเคยเห็นผ่านไปผ่านมาแถวนี้”
พี่เจพยักหน้า
เทียนยกข้อมือให้พี่เจดู อีก 3 คนก็เหมือนกัน สร้อยข้อมือที่เหมือนโซ่สีเงินเส้นเล็ก ที่แตกต่างจากที่ชินใส่อยู่
“เมื่อวันก่อนพี่ชินซื้ออันนี้แจกพวกเรา” ชาติบอก “มันไม่เหมือนกับที่พี่ชินใส่อยู่หรอกครับ”
ไก่ช่วยพูดอีกคน “ไอ้ทรายก็ได้เหมือนกับเรานี่แหละค่ะ ทีแรกคิดว่าไม่กี่ตังค์ แต่หนูไปเห็นที่ห้างว่ามันแพง ทีนี้เลยพากันอิชชี่กันทั้งคณะ พวกหนูเลยใส่ไม่ยอมเก็บใส่กล่องกันเลย”
บรรดาสายรหัสของชินพากันหัวเราะสนุกสนานที่กลายเป็นที่อิจฉาของคนอื่นๆ
พี่เจหันมาหาชิน 
ขณะที่นีที่ยืนอยู่ข้างๆ บอกเรื่องรูป “พี่อยากให้หนูบอกน้องลบรูปพวกนั้นมั้ยคะ”
“ไม่เป็นไร คือตอนแรกที่เห็นพี่ก็ไม่สบายใจ แต่ว่าชินบอกว่าไม่มีอะไรก็ช่างมันเถอะ”
“แต่ชินสั่งให้ลบ” นีบอกตามตรง
“จะให้ลบทั้งบล็อคเลยด้วย” ชินขยายความ
ประโยคนี้ทำให้กลุ่มที่แอบฟังอยู่ส่งเสียงท้วง
“โห ใจร้ายว่ะ”
ดวงตาสีฟ้าจ้องมองนิ่งๆเหมือนกำลังอ่านใจชิน
รู้สึกเหมือนกำลังถูกยื่นข้อแลกเปลี่ยนโดยไม่ได้พูดยังไงไม่รู้
ชินเรียกทุกคนมาเคลียร์เรื่องสร้อยข้อมือ แลกกับให้พี่เจเป็นคนพูดกับนีเรื่องบล็อคเรื่องรูป
มันใช่มั้ยนะ....
ยักษ์ตาสีฟ้าหันมาหานีอีกครั้ง “เอางี้ นะครับ เราอยู่ในประเทศเสรี ภาพและเรื่องถ้ามันไม่ทำให้ชินเสื่อมเสีย มันก็ยังถือว่าไม่ละเมิดชิน ไม่ผิดกฏหมายถูกมั้ยครับ แล้วพี่ก็ขอบคุณที่นีจัดการบล็อคได้ดี แต่ทีนี้ถ้าจะมีภาพที่พี่เห็นแล้วพี่คิดไปเอง พี่ก็คิดว่าพี่เคลียร์ได้”
ชินทำเสียงขึ้นจมูกทันที พี่เจเลยบอก “อันนี้เรากลับไปคุยกันที่บ้านดีมั้ย”
แต่ชินหันหน้าไปอีกทาง
...อ่าว...งานนี้คุยกันยาวกว่าที่คิดซะแล้วโว้ย เฮ้ย ไอ้เจ...
โอเค เรื่องนี้มันเริ่มมาจากที่ผมคิดมากไปเอง ดังนั้นก็ต้องเคลียร์มันเองถูกมั้ย

ตกบ่ายชินเรียนเสร็จ ก็เข้าแล็บเหมือนเคย เพราะไม่มีงานช่วยสอน พอพี่เจมาถึงก็โทรศัพท์หา ส่วนที่ด้านนอกของอาคารเรียนมีกลุ่มนักศึกษาที่เพิ่งซ้อมเชียร์เสร็จ ทยอยกันกลับเข้ามาเอาของ เตรียมตัวกลับบ้าน
พอดีกับที่ชินก้าวออกมาจากลิฟท์เพียงคนเดียว
“คนอื่นล่ะ” พี่เจรับหนังสือเรียนมาถือให้
“กลับกันหมดแล้ว ผมคุยกับอาจารย์เรื่องต่อโท กับเอกไปเรื่อยๆน่ะ”
ชินเดินไปคุยไป ชินทิ้งน้ำหนักลงที่ไม้เท้ามากกว่าปกติ จนผิดสังเกตุ
“เหนื่อยเหรอ นั่งพักก่อนมั้ย”
“ไปนั่งในรถก็ได้ ตอนนี้รถกำลังติดเลย”
ชาติปี 2 ดึงมือหญิงสาวตัวเล็กเข้ามาทักทาย “พี่ครับ นี่ไอ้น้องทรายปี 1”
หญิงสาวยกมือไหว้พี่เจ เห็นสร้อยข้อมือชัดเจน
สร้อยที่เหมือนกับที่ชินใส่อยู่ ไม่เหมือนกับที่สายรหัสของชินคนอื่นๆ แต่ต่อให้พี่เจไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญเรื่องเครื่องประดับก็พอรู้ว่า มันคือของที่ทำขึ้นมาคล้ายกัน
พี่เจส่งยิ้มหวานพิฆาตสาว
“ไม่ชอบสร้อยที่พี่ชินซื้อให้หรือครับ”
น้องทรายทำหน้าไม่ถูก “ชอบค่ะ”
“ไม่เห็นใส่”
“พรุ่งนี้ใส่ค่ะ” 
“พี่คิดว่าไม่ชอบเสียอีก” ยิ้มของพี่เจยิ่งหวานกว่าเดิม

พอเข้ามาในรถเจ้าชายชินก็หัวเราะแปลกๆ
“หัวเราะแบบนี้ไม่ชอบเลย น่ากลัว”
“พี่สิน่ากลัว”
“อะไร พี่ออกจะว่าง่าย ปราศจากเล่ห์เหลี่ยม ตรงไปตรงมาสุดๆ”
“ตรงไปทางไหนไม่รู้น่ะสิ พอรู้ว่ามันไม่เหมือนกันก็เปลี่ยนประเด็นซะไอ้ทรายไปไม่เป็นเลย”
“เหรอ จริงเหรอ พี่ทำงั้นเหรอ ไม่หรอก....”
เนอะ....ไม่ได้ทำอะไรสักนิดเลยเนอะ
หันไปมองคนหน้าสวยสักหน่อย
“เรื่องรูปน่ะ ตอนที่เห็นพี่คิดเพราะไม่เคยเห็นชินยิ้มแบบนั้นกับใคร พอเห็นยิ้มหวานกับผู้หญิงแล้วส่งของขวัญให้กันอีก พี่ก็รู้สึกว่าเออ อะไรกัน คนนี้คนพิเศษหรือไง ของขวัญอะไรทำไมพี่ไม่รู้เรื่อง”
“ของขวัญนั่นผมให้นีไปซื้อให้ บอกให้ซื้อเหมือนกัน 4 อันเอาแบบกล่องเล็กๆ”
พี่เจพยักหน้ารับทราบ
“ตอนที่ให้ ก็มีคนเยอะแยะ แถมไอ้ 3 คนมันก็มายืนเรียงแถวรอของขวัญเหมือนกัน”
“ก็ไม่มีรูปตอนที่ชินให้ของขวัญเทียน ไก่ หรือ ชาตินี่”
ชินพยักหน้า “แล้วอย่างนี้สมควรลบบล็อคมั้ย”
“อันนี้ต้องแยกประเด็นกันนะชิน เรื่องรูปก็เรื่องหนึ่ง คนนั้นคนนี้ถ่าย บางคนโพสต์ลงบล็อค ส่งต่อ บางคนเก็บไว้ในมือถือ เซฟไว้ในเครื่อง”
“มันวนกลับไปที่เรื่องเก่า คือผมไม่ชอบความรู้สึกที่ถูกมองอยู่ตลอดเวลา”
“แล้วตอนแข่งกีฬามีคนจ้องอยู่รอบสนาม ยิ่งกรรมการยิ่งจ้องเขม็งแบบนั้นอึดอัดมั้ย”
“อึดอัดสิ ถึงได้รีบแข่งให้มันเสร็จไป”
พี่เจหัวเราะหึหึ “เดี๋ยวชินเรียนจบเรื่องพวกนี้ก็ซาไปเองแหละ”
ชินเอียงคอคิดตาม
“เออใช่ มีเด็กใหม่เข้ามาก็คงเปลี่ยนไปเห่อเด็กใหม่ เขาคงไม่ยุ่งกับปริญญาโท หรืออาจารย์หรอกเนอะ”
พี่เจแกล้งถอนหายใจแรงๆ
“อะไร”
“ไม่อยากให้ชินเรตติ้งตกอ่ะ ทำไงดีนะ”
“พอเลย ไม่ต้องทำอะไรเลย ไม่ชอบ ต้องให้พูดสักกี่ครั้งถึงจะยอมหยุดกันเนี่ย”
“โห มาเป็นชุด”
“ถ้าพี่ยังไม่ยอมหยุดนะเจอชุดใหญ่จริงๆ”
“งั้นคืนนี้จัดชุดใหญ่ได้ป่ะ”
ชินหันมาจ้องหน้า “มันไปถึงเรื่องนั้นได้ไงน่ะ”
...เหรอ ผมพาออกนอกเรื่องเหรอ ไม่หรอก เรื่องเดียวกันเห็นๆ คิดว่าเรื่องอะไรกัน อาหารค่ำไงผมกะจัดฟูลคอร์สสำหรับเจ้าชินเลยนะ ไม่เชื่อเหรอ .....เชื่อหน่อยเถอะนะ ผมไม่มีเล่ห์เหลี่ยมกะใครเขาอยู่แล้ว55555

===========จบตอนพิเศษเจชิน1======

ตอนที่ถูกตัดออกตอนต่อไปคือ โต-เมเร มาวันอาทิตย์หน้านะครับ

 

[@StaR@]

ตอนนี้น่ารักมากถึงมากที่สุดเลยอ่ะ
เค้ามีพูดคุย งอนกันด้วยและชินง้อพี่เจ
ชินต้องทำใจหน่อยน่ะ แฟนคลับเยอะ
แต่ก็อยากให้ชินคิดว่ามีคนรักดีกว่ามีคนเกลียด
เพียงแต่ว่าการจะชอบใครก็ไม่ควรจะทำให้เค้าเดือดร้อน
รออ่านตอนหน้า ตั้งวันอาทิตย์แน่ะ
 

[LoveBaBy]

อ๊ายยยยยยยย >< ถึงไม่มีชุดใหญ่
แต่อ่านไปยิ้มไป แก้มจะแตก น่ารักมว๊ากกกกกกกกก

 ...โปรดเข้าใจว่าเจ้าชายกำลังอ้อน...
^
^
นั่งกัดหมอนเรยทีเดียว อ้อนซะน่ารัก
มีการสั่งไม่ให้ออกจากห้องด้วย อิอิ

เป็นการง้อ การงอลกันที่รักมากกกกก

พี่ชินก้อนะ สามารถนะเนี้ย ทำให้ทุกคนมาสารภาพบาปกะพี่เจด้วย
เก่งนะจ๊ะ ฮ่าๆๆๆ

ปล.ขอบคุณนะคร๊า ที่ไม่ตัดตอนนี้ออกอย่างถาวร
ไม่งั้นคงไม่ได้อมยิ้มกะบทพ่อแง่แม่งอน น่ารักๆ อิอิ

ปล.2 มีน้องยุมาแจมตั้งนิดนึงแน่ะ อิอิ

เอ้ารอตอนโตเมเรนะค๊า รอพี่รีกะน้องยูด้วย ฮ่าๆๆๆ


ขอบคุณน้องชายทั้งสองจ้า ^^

[Gohan]

ฮิ้วววววววววววววววววว ยักษ์นอยด์
อยากให้ชินเป็นที่รัก แต่ไม่ชอบให้ถูกรัก 
พี่เจ สับสนในตัวเองนะเนี่ย ชงเอง นอยด์เอง ฮ่าๆๆ
ชินครับ ที่แฟนคลับเค้าปลื้ม ก็เพราะพี่เจน่ะล่ะ
ยิ้มเรี่ยยิ้มราด แถมสนับสนุนกันดีนัก แบบนี้ต้องทุบอีกสักอั๊ก น่าจะดี 555

อาทิตย์หน้าเป็นคู่โตกะเมเร อิอิ รออ่านคู่นี้ว่าจะหวานชวนปวดหัวขนาดไหน 
ขอบคุณนะครับ

ด้วยความเคยชิน เลยหาเรื่องนี้ในกระดานข้างล่างตั้งนาน ที่แท้ย้ายมาไว้ห้องจบซะแล้ว แง๊วววววว