หัวข้อ: "I will make You smile"

[tuek]

มีแมนกับพระเอกมาแจมด้วย
อ่านแล้วก็คิดถึงเฮียซาโต้กับเนสเหมือนกันนะ
จะรออ่านเรื่องใหม่นะคะ
 :pig4:ขอบคุณไจฟ์ทีนะคะ
+1 นะคะ

[kataiyai]

สนุกดีจ้า

ได้ข้อคิดดีๆ ด้วย

กรณีชินเคร่งเครียดต่อตัวเองไปหรือเปล่า

เจ็บแล้วไม่ยอมรักษา

[@StaR@]

ดีใจที่เจอพระเอกกับแมนอักครั้ง
พี่รีอย่ารีบร้อนเหมือนคราวก่อนน่ะ
สงสารน้องยูบ้างเพราะคาดว่ามันไม่คงไม่เล็ก
แต่ที่แน่ๆเมเรถึงตัวจะอยู่ไกลแต่ทำเรายิ้มได้ผ่านโต
หวังว่ามะนาวจะคิดได้หลังจากนี้นะ
 

[nn~~NN]

กรี๊ดมากกก  ตอนนี้มันพิเศษจริงๆด้วย
ตอนที่อ่านถึงผู้ชายตาเรียว คิ้วแหว่ง สกินเฮดก็..บ๊ะ...ไอ่แมนมาแน่ ฮ่าฮ่าฮ่า...
ร้านเฮียพีกลายมาเป็นร่านเบเกอรี่ไปแล้วเหรอคะ  แล้วหนูคีย์กับเฮียซาโต้สบายดีบ่อ 
เรื่องของมะนาวก็....โหดร้ายแหละ  แต่ก็นิยายอ่ะเนาะ  คนไม่ดีก็ควรรับผลกรรมกันไป   

จริงๆตอนนี้มันจบค้างมากเลยนะคะ  แต่แค่รีกับยูไม่เลิกกันก็ดีใจแย้ววววว
ปล. เรื่องหน้าเอาเบาๆซอฟต์ๆฮาๆแบบพี่ทอมน้องชุนก็ดีค่ะ   

[Whatever it is]

มีเอกกับแมนด้วย ชอบสองคนนี้นะเนี่ย เราว่าเป็นคู่ที่ฮาดี 

[konnarak]

พิเศษมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก


ชอบบบบบบบบบบ


ขอบคุณครับบบบบบ

[a_tapha]

คริคริ เค้าดีใจจังเลย มีแขกรับเชิญด้วย 

[mumumama55]

  ตอนสุดท้ายตัดไปที่โคมไฟซะงั้น 
 
 

[gumrai3]

กริ๊ดชอบชินมากๆเลย เป็นตัวละครที่ชอบมาก

ชักเข้าใจความรู้สึกของเมเรเเล้วล่ะ

[BeeRY]

ชอบก็อิตรงอ่านไปเจอ "ชินของชั้น" นี่แหละ เมเรน่ารักดีนะ

[Gohan]

อิพี่รี ขอร้อง อย่าหวงเว่อร์ กะอีแค่สกินนี่เอง ไม่ใส่เสื้อส้มมาด้วยก็ดีแล้ว
ทีตัวเองล่ะ ปล่อยให้สาวโอบเอวหน้าตาเฉย เจอหมัดเดียวมันยังน้อยไปนะ
มันน่าเจอน้องยูสกายคิกด้วย (แม่ยกเข้าข้างน้องยูสุดๆ วะฮะฮ่า)
ขำโตอ่ะ ช่างกล้าเลียนแบบเสียงเมเร ถามจริงเหอะ เวลาอยู่ต่อหน้า จะกล้าทำอะป่าว ฮ่าๆๆ รออ่านคู่นี้มากกกก
ว่าแต่เรื่องมะนาวนี่ อนาถจิตได้อีก ตกต่ำลงทุกวันๆ 
ส่วนแขกรับเชิญ...ป๋าครับ พาราเม็ดนึง จัดมาให้ไว ทะเลาะกันได้ทุกชอต (แต่อ่านแล้วก็คิดถึงเฮียซาโต้จริงๆ น่ะล่ะ)

รออ่านต่อไป และขอบคุณสองหนุ่มคร๊าบบบ ^^

[from_mars]

มาตอกบัตรค่ะ....น้องรัก...
เห็นคนขี้หวงแล้ว...นึกถึงใครบางคน
สมัยเป็นวัยรุ่น ก็คงมีคนหวงเหมือนกันล่ะน่า กร้ากกก

มะนาวเอ๋ย...ชีวิตมีทางเลือกตั้งมากมาย อย่าติดสบายนักสิลูก...
รออ่านตอนหน้า ตอนพิเศษ และแน่นอน เรื่องใหม่นะจ๊ะ ฮี่ๆๆๆ

[MyTeaMeJive]

ตอนพิเศษ โต-เมเร

   โตยืนรออยู่ที่สนามบิน ผู้คนมากมายจากเที่ยวบินจากอีกซีกโลก มาถึงนานแล้ว เพราะว่าเครื่องลงจอดมานานเกือบชั่วโมงจนคาดว่าคนที่เดินทางมาจากเที่ยวบินนี้น่าจะออกมาหมด แต่คนที่น่าจะเดินออกมาได้แล้ว กลับยังไม่มาสักที มองซ้ายมองขวาหาที่นั่ง แล้วถ้าเดินไปนั่งคุณเขาออกมาหาไม่เจอ จะโวยวายว่าลิงยักษ์ขี้งอนอีกมั้ยล่ะ
โดนแหงๆ
ทันทีทีหันหลังไปมองแถวเก้าอี้
นั่นเลย
เสียงร้องเท้าส้นสูงดังก๊อกๆ กับเสียงแหลมเล็ก
“ลิงยักษ์ จะไปไหน”
ลิงยักษ์หันมาส่งยิ้มกว้างจนเห็นฟันหมดปากเหมือนเคย
ทำไมซื้อหวยไม่เคยถูกเลยว้า....
“ไปไหน”
โตเดินเข้าไปหา เข็นรถให้
“ไปหาที่นั่งรอน่ะสิ คิดว่ารอกระเป๋าค้างอยู่”
“อย่ามาพูดเลย เห็นนะว่ามองหาสาวน่ะ”
“ห๊ะ สาวไหน” โตหันมาหาท่าทางไม่เข้าใจคำพูดของเมเร
“ก็สาวแถวนี้ไง”
“มีด้วยเหรอ” โตหันมองซ้ายมองขวา

เมเรทำเสียงหัวเราะ คึคึ โตเลยรู้ตัว “โห มาถึงก็เล่นงี้ หัวใจจะวายตาย”
“ก็ไม่เป็นไร มองซะบ้าง ให้โอกาสตัวเองไง”
เมเรพูดพลางกอดแขน เดินมาเรื่อยๆ
“แล้วเมเรล่ะ ให้โอกาสตัวเองหรือเปล่า”
“อ๊ะแน่นอน ไม่เห็นในเฟสชั้นเหรอ รูปลั๊ลลา ร่าเริงจะตาย” เมเรจีบปากจีบคอ
“มีแต่เพื่อนผู้หญิง”
เมเรหันมามองค้อน “แอบส่องเฟสคนอื่นเหรอ”
“ไม่เห็นต้องแอบ เมเรเม้นท์ไปทั่ว เห็นในกระดานข่าวอยู่แล้ว”
“ตัวเองไม่เห็นคุยกับใครเลย เล่นแต่เกม”
“อะ นั่นแน่ แอบส่องเฟสเค้าเหมือนกันเหรอ”
“ไม่เห็นต้องแอบ มันอยู่ในหน้ากระดานข่าวอยู่แล้ว”
“หวาย ลอกคำตอบคนอื่นอ่ะ”
เมเรแลบลิ้นเก้อๆ “ลิงบ้า”

ขึ้นรถคันเดิมของโตออกมา จนพ้นเขตสนามบินสุวรรณภูมิ เมเรก็คุยต่อ
“อยากกินก๋วยเตี๋ยวเรือ”
“ที่ไหนอนุสาวรีย์เหรอ แต่มีร้านในซอยแถวบ้านผมเหมือนกัน กินมั้ย”
“บ้า เพนนินย่ะ”
“ไอ้ชามละร้อยน่ะนะ”
“อื่อหึ” เมเรทำเสียงสูงเสียงต่ำ แล้วนึกขึ้นมาได้ “มันเกินกำลังทรัพย์นักศึกษาใช่มะ”
โตเอื้อมมือมาจับมือเมเรไว้ “ซักเท่าไหร่กันเชียว”
“อย่ามาดูถูกนะ ตอนมัธยมน่ะ เตี๋ยวเรือ 7 ชามนะยะ”
“โห ขี้โม้ 5 ชามต่างหาก อีก 2 ชามน่ะมั่วของไอ้ยูมาวางหรอก”
“อร๊ายยยยยยยยย จำได้ ได้ไง อย่าจำได้สิ ไอ้ลิงยักษ์บ้านี่ รู้ป่ะ ชั้นนะเอาไปโม้ถึงที่ร้านอาหารไทยที่โน่นเลยนะ”
“เพิ่งรู้นะเนี่ย ไม่งั้นจะเอาไปโพสต์ในกระดานเฟสแล้ว”
“ลองเผยความลับดูดิ เจอ 120 เดซิเบลข้ามประเทศแน่”
โตหัวเราะร่วน เลี้ยวรถเข้าบ้าน สวัสดีแม่ของเมเร ถึงแม่จะไม่ค่อยชอบโตสักเท่าไหร่ เพราะด้อยกว่าชินในทุกด้าน แต่นี่ก็เป็นหนุ่มเพียงคนเดียวที่เมเรพาเข้าบ้าน แล้วก็บอกว่าไม่ต้องให้รถที่บ้านไปรับที่สนามบิน เพราะจะให้คนๆนี้ไปรับ
แม่ไม่อยากยอมรับ แต่เคยขัดใจลูกสาวคนนี้ได้ที่ไหน
ดีที่โตเป็นคนอารมณ์ดี ยิ้มกว้าง นอกจากไม่หล่อ พ่อไม่รวยก็ไม่รู้ว่าจะเกี่ยงอะไรได้อีก

พอสายของวันถัดมาโตก็มารับเมเรไปเที่ยว แม่มองลูกสาวเหมือนไม่เชื่อสายตาตัวเอง
“เมเรคะ หนูจะไปไหนคะ”
วันนี้เมเร ใส่เสื้อยืดคอกลม กับกางเกงยีน รองเท้าผ้าใบ กระเป๋าเป้หลังท่าทางทะมัดทะแมง
...อ๊ะเดี๋ยวนะคะ เห็นอย่างนี้แบรนด์เนมตลอดรายการเช่นเคยค่ะ ไม่มีเสียโลโก้เมเรอยู่แล้ว..
“นั่งเรือไปตลาดน้ำค่ะ”
“ห๊ะ ถ้าจะไปตลาดน้ำ ก็เอารถไปก็ได้นี่คะ”
“ไม่ค่ะ จะไปเรือจากท่าพระจันทร์ค่ะ”
แม่หันมาหาโต “เอ่อ โตจ้ะ เมเรไม่เคยลงเรือแบบนั้น”
“ก็จะเคยวันนี้ไงคะ” เมเรตอบขณะที่กอดเอวแม่ หอมแก้มแล้วหันไปหาโต “ป่ะ”

เมเรไม่ได้มีท่าทีไม่คุ้นเคยกับการนั่งเรืออย่างที่แม่กังวลเลยสักนิด ตรงข้ามหญิงสาวดูสนุกสนานตื่นตาตื่นใจไปกับทุกอย่างรอบตัว ดูเหมือนนักท่องเที่ยวยิ่งกว่านักท่องเที่ยวจริงๆเสียอีก
เห็นกรี๊ดกร๊าดชื่นชม นั่นสวย นี่ดี โน่นสดใหม่ แต่เมเรก็ไม่ได้ซื้ออะไรนอกจากของกินเล่น
“สายไหม ๆ อ๊ะนั่นข้าวเกรียบปากหม้อ อ๊ะนั่นลูกชุบ” กรี๊ดกร๊าดสุดๆ
“ดีใจอะไรเนี่ย ตลาดแถวบ้านก็มี”
“เดี๊ยะ จะโดนทุบ ไอ้ลิงยักษ์” เมเรหันมาทำเสียงเขียว “สายไหมแถวบ้านนาย กับสายไหมตลาดน้ำย่อมไม่เหมือนกันอยู่แล้ว”
“ต่างกันตรงไหน”
“ตรงที่ ที่นี่ต้องนั่งเรือมากิน ส่วนแถวบ้านนายต้องเดินไปไง”
โตพยักหน้ายอมรับโดยไม่มีข้อโต้แย้ง
จนกระทั่งนั่งเรือกลับมาเมเรถึงได้ทวง
“เตี๋ยวเรือชั้นล่ะ”
“ไหวมั้ยล่ะ ไหวก็ไปต่อได้”
“สบายมาก”
เมเรลั๊ลลาไม่รู้จบ แต่พอขึ้นรถก็เปลี่ยนแผนเล็กน้อย
“เตี๋ยวเรืออนุสาวรีย์ยังมีอยู่หรือเปล่า”
“มี แต่มันหาที่จอดรถยาก”
เมเรทำแก้มพอง คิ้วขมวด “งั้นแถวบ้านนายล่ะ”
“อ้าว ไม่เอาเพนนินแล้วเหรอ”
“ไม่อ่ะ วันนี้หน้าตาเหนอะหนะ เจอลมเจอแดดสนุก แต่สวยไม่พอ ขี้เกียจตอบคำถาม”
“คำถามว่า”
“วันนี้คุณน้องไปไล่ทวงหนี้ที่ไหนมาคะ หน้างี้มันแผล็บ”
โตหันมามอง แตะที่คางสวยให้หันมา พลิกซ้ายพลิกขวา “ไม่เห็นจะมันเลย”
เมเรค้อน แต่ก็หยิบกระจกขึ้นมา เช็คหน้าตาอีกครั้ง
“ตกลงไปไหนดีครับ”
“ร้านแถวบ้านนายแหละ แล้วจะรู้ว่าเมเร 7 ชามทำได้”
โตหัวเราะร่วน “ครับ เมเร 7 ชามทำได้”

แต่เพราะว่าเมเรกินขนมมาบ้างแล้ว ได้ 3 ชามก็เริ่มนิ่ง
“เอางี้ ผมกินเส้นให้มั้ย”
“ไม่อ่ะ 7 ก็ 7 สิ”
“ก็ไว้วันพรุ่งนี้ค่อยมากินใหม่ก็ได้ เตรียมท้องว่างมาเลย”
“เยส เมเร 7 ชามต้องทำให้ได้” พูดแล้วก็นึกขึ้นได้ “เมเรต้องไปตระเวณเยี่ยมญาติ แล้วนายก็มีเรียนนี่นา”
“งั้นอยากกินเมื่อไหร่ก็เรียกผม”
เมเรกลอกตาไปมาแล้วตัดสินใจ “นายเรียนเสร็จโทรมาบอก ชั้นจะบอกว่าให้มารับชั้นที่ไหน”
“พรุ่งนี้ผมเลิกทุ่มนึง”
หญิงสาวทำปากยื่น ห่อไหล่เหนื่อยใจ จนโตขำ
“อะไรจะอยากกินขนาดนั้น”
“คนที่เดินออกจากบ้านมาก็ได้กินเลย แบบนายไม่เข้าใจหรอก”
เมเรพูดไปแล้วจิบน้ำหวานมองผู้คนในร้าน “รสชาติแบบนี้ บรรยากาศแบบนี้ ที่ไหนก็ไม่เหมือนบ้านเรา”

“อิ่มแล้วแวะไปบ้านผมมั้ย”
เมเรพยักหน้า แล้วก้มมองเสื้อผ้าตัวเอง “ไว้วันหน้าดีกว่ามั้ย วันนี้ไม่เริ่ดอ่ะ”
“อะไร ใครที่ไหนว่าไม่เริ่ด ชกมันเลยดีกว่า” โตทำท่าทางขึงขัง
“ลิงบ้า เว่อร์ตลอด ไปก็ไปสิ”

พ่อแม่ของโตไม่ได้ตัวใหญ่อย่างโตหรอก  ระดับความสูงก็ธรรมดานี่แหละ แต่นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เมเรมาบ้านนี้ เพียงแต่ว่าครั้งแรกที่มาน่ะ สวยเริ่ดเพราะตั้งใจเต็มที่ที่จะมาเยี่ยม แต่ครั้งนี้ไปตะลอนๆมาทั้งวัน แล้วมาหาพ่อแม่เนี่ยนะ ถ้าคะแนนตกละก็ให้ลิงยักษ์บ้ารับผิดไปเลย แต่ถ้าพ่อแม่ชอบก็ส่งมาทางนี้เพราะเมเรเริ่ดเป็นพื้นฐาน

พอเดินเข้าบ้าน แม่ก็เรียกกินขนม ถามไถ่ว่าจะมากี่วัน แล้วอีกกี่ปีจะจบ
“แม่เขาเตรียมพร้อมน่ะ” โตกระซิบบอกกับเมเร  ทำหญิงสาวใบหน้าร้อนผ่าว
หมดการท่องเที่ยววันนี้ โตขับรถคันเดิมมาส่งเมเรที่บ้านหลังใหญ่ย่านสุขุมวิท
“โต มารอบนี้เมเรอยู่ได้อาทิตย์เดียว เพราะว่าต้องมางานแต่งงานญาติ”
โตพยักหน้า “เมเรบอกผมแล้ว”
“แต่มีเรื่องที่ยังไม่ได้บอก”
“ผมฟังอยู่”
“กลับไปรอบนี้ เมเรจะไม่กลับจนกว่าจะจบโท มันอาจใช้เวลาสัก 3 ปีถึงตอนนั้น โตก็คงจบโทแล้วเหมือนกัน”
โตส่งยิ้มหวาน
เมเรพาลตีแขนหนาๆเสียงดัง “นี่ชั้นเขินเป็นเหมือนกันนะ เรียนไปเรียนมาจบพร้อมกันทั้งที่ชั้นล่วงหน้าไปก่อนตั้ง 3 ปี”
“ก็เมเรเรียนๆ หยุดๆตลอด”
“อือ” เมเรยอมรับ “ทีนี้ชั้นก็เลยตั้งใจใหม่ และจะทำให้ได้ด้วย”
“ดีแล้ว”
“งั้นสัญญาข้อเดียว”
“ขอฟังก่อน แล้วจะบอกว่าได้หรือไม่ได้”
“3 ปีที่ชั้นไม่อยู่ นายต้องเปิดโอกาสให้ตัวเองได้รู้จักคนมากขึ้น จะได้แน่ใจว่านายอยากอยู่กับชั้นจริงหรือเปล่า”
โตยิ้มเฉย
“นี่ชั้นพูดจริงนะ เหมือนญาติชั้นนี่แหละ เวลาให้แม่มาขอ ก็บังคับให้แม่มา แต่พอมันอยู่ด้วยกันไม่รอด ผู้ใหญ่กลายเป็นคนลำบากใจ ที่พูดเนี่ยเพราะชั้นเห็นใจแม่นายหรอกนะ”
“ถ้าแม่ได้ยินคงดีใจ”
“จะบอกว่าชั้นเป็นคนดี ก็พูดมาเลยตรงๆ ไม่ต้องอ้อมค้อม ชอบฟังค่ะ นี่เมเรนะคะ”
“ครับ เมเรคนดี ตั้งใจเรียนนะครับ”

=-=-=-=

อาคารผู้โดยสารขาเข้าของสนามบินสุวรรณภูมิมีผู้คนบางตา มีไกด์ทัวร์ และคนที่ถือป้ายชื่อคนที่มารอรับยืนเป็นแถวตามแนวรั้ว
ชายหนุ่มตัวสูงใหญ่ไหล่กว้าง แขนยาวจนเหมือนลิงยักษ์ยืนโดดเด่น ก้มลงมองนาฬิกาข้อมือ เมื่อเวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงยังไร้วี่แววของคนที่มารอรับ หันไปส่งยิ้มให้กับชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เหมือนต่างให้กำลังใจกันและกัน
ภาพงานเลี้ยงรับปริญญาทยอยโพสต์ผ่านเฟสบุ๊คตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อน แต่ยังต้องพาพ่อแม่ที่ไปร่วมแสดงความยินดีไปเที่ยวก่อนกลับบ้าน
สักพักขบวนรถเข็นสัมภาระเรียงแถวออกมา เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นดังก้อง
หญิงสาวสดใส เสื้อผ้าหน้าผมศีรษะจรดเท้ามูลค่านับแสน ทิ้งรถเข็นให้คนขับรถเข้าไปเข็นต่อ แต่ตัวหญิงสาวถลาเข้ามาหาชายหนุ่มตัวโต
ยิ้มกว้างเห็นฟันเกือบหมดปาก
“ลิงยักษ์”
“เจ้าหญิงเมเร”
“รอนานมั้ย”
“นานมาก แต่นานแค่ไหนก็รอได้ เจ้าหญิงเมเรของผม”

=-=-=-=จบโต-เมเร=========
สาเหตุที่ตอนนี้หายไปเพราะ 1 มันสั้นมาก แต่ช่วงเวลาทิ้งห่างเหลือเกิน
2 เมเรยังคงแมนเกินจนอาจสร้างความสับสน
3 เขียนหนุ่มสาวจีบกันมันจั๊กกะจี้อ่ะ 55555 ถามป๋าว่าเขียน nc มั้ย ป๋าก็เอาแต่หัวเราะ ผมเขียนเองก็ได้อย่างนี้แหละ ไม่รู้ว่าจะให้จีบกันที่ไหนดี >///<
4 อ่านแล้วไม่รี เดี๋ยวคืนนี้เมเรไปทำเสียงแปดหลอดนอนไม่หลับนะเออ

tea ครับ

[MyTeaMeJive]

บวกและเป็ดขอบคุณ
คืนนี้เมเรจะไปกล่อมพี่ให้หลับฝันดี อิอิอิ
อาทิตย์หน้า รียู และสุดท้ายอาทิตย์ถัดไป เจชิน แล้วก็จะเีิ่ริ่มเรื่องใหม่ครับ

tea

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
เดี๋ยวมาคอมเมนท์
เมเรของชั้น เอ่อไม่ใช่ เป็นของโตแล้วสินะ น่ารักมากขึ้นทุกครั้งที่เจอ
ความรักที่มั่นคงไม่ว่าชายชายหรือชายหญิงย่อมคู่ควรแก่การสนับสนุน
รอรียู เจชินและเรื่องใหม่
สัปดาห์ละครั้งนานจังนะ

[Gohan]

อร๊ายยยยยยยย เมเรของชั้นน่ารักจริงๆ ตอนนี้หวานนะไม่แมนเล้ย
อ่านไปขำไป กับคุณนายเมเร เริ่ดดดค่ะ ทุกสถานที่ ทุกวาระ
เตี๋๋ยวเรือเจ็ดชาม ยังเอาไปโม้ไกลถึงต่างแดน
โตโพสต์เลย อยากเจอ 120 เดซิเบลข้ามประเทศ กร๊ากกกก
ว่าแต่เฟสโตมีแต่เกม เอิ่ม....เฟสใครกันแน่ ชักไม่แน่ใจ 555

คู่นี้เป็นความต่างที่ดูเหมือนจะลงตัวเนอะ รักในแบบที่เป็น ไม่ต้องฝืน ไม่ต้องเปลี่ยน
“นานมาก แต่นานแค่ไหนก็รอได้ เจ้าหญิงเมเรของผม”
ไม่ต้องรอแล้วโต จบแล้ว ขอเจ้าหญิงแต่งงานเลย 

รออ่านตอนต่อไปนะครับ ขอบคุณพร้อมกับบวกเป็ด 1 ตัว ต้องคลิกส่งอาหารเลี้ยงมันด้วยป่ะ 
วันนี้อ่านแล้วต้องรีบตอบ เพราะกลัวเมเรแปดหลอดหลอนทั้งคืน (55 แสบจริงๆ เด็กใครเนี่ย)
Big Hug, love you too ^^

[nn~~NN]

and they lived happily ever after....   
แหม๊... อ่านแล้วมันชุ่มชื่นหัวใจ ไม่รู้เราเริ่มชอบเมเรตอนไหน  แต่นางก็ชนะขาดจริงๆ

ขอบคุณไจฟ์กับทีมากค่า   

[hahn]

  ตอนพิเศษน่ารักมากจ้า....

[MiSS-U]

โตมั่นคงในรักกะเมเรที่สุด อิจฉามั่กๆ

 

[LoveBaBy]

ฮ่าๆๆๆๆ กลัวเมเรมาแผดเสียงใส่ อิอิ

เมเรน่ารักเนอะ มีมาดน่ารักๆตลอด ^^

โตนี่จัดการกะเจ้าหญิงเมเรได้น่ารักนะเนี้ย
ทำให้เจ้าหญิงเมเรยอมทำอะไรที่ไม่เคยทำได้ เจ๋งมากๆๆๆๆ

ตะลอนทัวร์กันซะเราอยากกินลูกชุบ สายไหม เตี๋ยวเรือไปด้วยเรย ก๊ากกกกกก

รอ 3 ปี พระเจ้า โต นายแน่มาก ^^

ขอบคุณค๊าบบบบบน้องชายทั้งสอง ^^

อิอิ ตอนหน้าน้องยูแม่ยกต้องเตรียมป้ายไฟเป่า อิอิ

[mumumama55]

  ก็ยังน่ารักสมเป็น เมเร 

 

[PeeYaR]

น่ารักสนุกสนานเหมือนเคย ^^
ไม่แพ้เรื่องอื่นๆเลย
ขอบคุณมากนะคะ
ปล.ชอบเมเรมากกกกกกกกกกอ่ะ 5555

[from_mars]

อ่านไปยิ้มไป...
เขินแทนอ่ะ...รอกันมาตั้งแต่เด็กๆ คิคิ

รอต่อไปนะจ๊ะ เด็กทั้งหลาย 555
ส่วนเจ้ รออ่านเรื่องใหม่นะจ๊ะ +1 ไว้รอท่าเลยน้า....ฮี่ๆๆๆ

[My Way_Ply!!]

สนุกมากมาย
อ่านรวดเดียวจบเลยย
ชอบพี่เจๆๆๆๆๆ

[nolirin]

มาแปะเม้นบอกว่ากำลังตามอ่านเรื่องนี้อยู่ค๊าบบบ ถึงตอนที่ 7 แระ
ติดใจทั้ง 4 เรื่องที่ได้อ่านมาแล้ว จนมาอ่านเรื่องนี้ต่อ
ตอนแรกเลยมีงงๆตัวละครอยู่บ้าง แต่ตอนนี้กำลังอ่านไปลุ้นไป ว่าชินมีปมอะไรรึป่าวน๊า
+1 ให้กับเรื่องราวสนุกๆค๊า ..ตามอ่านต่อดีกว่า ^^
--> อึดอัดอยากบอก เพิ่งถึงตอนที่ 16 อ่านบางตอนเหมือนจะได้ซดมาม้าถ้วยใหญ่ บางตอนก็มีแววไม่มาม่า
ยังไงก็ดี ขออย่าให้เท่ากับตอนไรน์ อลัน กลาส เลยน๊า(ทั้งๆที่เรื่องลงถึงตอนจบไปแล้ว ยังอ่านไม่ถึง เลยได้แต่แอบอินอยู่คนเดียว )
--> ในตอนแร๊กกสุดๆ รู้สึกไม่ชอบเมเรปรี๊ดขึ้นมาเลย แต่พอไปเรื่อยๆเริ่มหลงรัก ความสดใส จริงใจสุด พูดแต่ละอย่างถูกใจ..ทำให้รู้ว่าคนเราตัดสินใครเพียงแว๊ปแรกไม่ได้เสมอไป

[LoveBaBy]

หุหุ มารอเชียร์น้องยู กะ พี่รี ค๊า ^^

[attachment deleted by admin]

[MyTeaMeJive]

ตอนพิเศษ รี-ยู

เครื่องบินลงจอดที่สนามบินนานาชาติในเท็กซัส ท่ามกลางผู้คนมากมายชายหนุ่มตัวโตตาสีเขียวเดินลากกระเป๋านำชายหนุ่มเอเชียตัวเล็กไปที่เค้าท์เตอร์บริษัทรถเช่า พูดจากันเล็กน้อยก็ไปนั่งรอ ใกล้กันมีลูกค้าเช่ารถอีกครอบครัวนั่งรออยู่

“ง่วงหรือเปล่า”
“ง่วง แปลกเนอะ เหมือนนอนมาตลอดทางแต่ยังง่วง”
นานกว่า 20 ชั่วโมงกว่าที่จะมาถึงที่นี่
“โรงแรมอยู่ไม่ไกล เดี๋ยวก็ได้นอนพัก พรุ่งนี้ค่อยไปสุสาน”
ยูพยักหน้า สักพักพนักงานของบริษัทรถเช่าก็เดินมาเรียก แล้วเดินนำออกไปที่ด้านนอก รถยุโรปคันหนึ่งจอดรออยู่พร้อมกับพนักงานขับรถคอยส่งกุญแจให้พี่รี
ส่วนพนักงานประจำสำนักงานพูดทวนระเบียบการเช่ารถอีกครั้งแล้วก็กลับเข้าไปประจำหน้าที่ตามเดิม

พี่รียกข้าวของสัมภาระทั้งหมดใส่ท้ายรถแล้วหันมาเรียกเด็กที่มองผู้คนมากมายที่สนามบินด้วยดวงตาสนุกสนาน
“ไปกันเถอะ”
“พี่ๆ ที่นี่เขาใส่หมวกคาวบอยกันเกือบทุกคนเลยอ่ะ” ยูพยักเพยิดไปที่ผู้คนรอบตัว ทั้งชายและหญิงที่สวมหมวกคาวบอยปีกกว้วง
พี่รีหัวเราะ เมื่อเข้าประจำที่คนขับ
“ก็ที่นี่คือเท็กซัส แต่คนที่ยูเห็นว่าใส่หมวกกันเยอะๆนี่อาจเป็นพนักงานของบริษัทไหนก็ได้นะ”
“อ้าว ผมก็คิดว่าเหมือนในหนัง”
ทีนี้พอเจอคนใส่หมวกคาวบอยเดินอยู่ข้างถนน พี่รีก็จะรีบชี้บอก ชั่วโมงกว่าๆ ก็มาถึงโรงแรมที่พัก
“นึกออกแล้ว”
อยู่ดีๆ ยูก็หันมากระตุกมือพี่ที่กำลังคุยกับพนักงานเรื่องห้องพักที่จองไว้
“นึกอะไรออก”
“ดัลลัสคาวบอย ดัลลัสแมฟเวอร์ริกส์”
“อยากดูเหรอ ช่วงนี้ไม่มีแข่งเอ็นเอฟแอลนะ แต่เอ็นบีเอไม่แน่ใจว่าจะมีตั๋วหรือเปล่า”
ยูทำเสียงหัวเราะแปลกๆ “เปล่า ไม่ได้อยากดูหรอก แค่นึกขึ้นมาได้เท่านั้นเอง แล้วเราก็มาแค่ไม่กี่วันเองนี่นา”
พอเข้าห้อง พี่รีก็บอกให้ไปอาบน้ำนอน “เดี๋ยวพี่จะเอาเสื้อให้เมทไปรีด แล้วตกลงอยากดูกีฬาหรือเปล่า”
“เปล่า บอกแล้วไงว่าแค่นึกออก
เมทขึ้นมารับเสื้อลงไปรีดอย่างรวดเร็ว สมกับระดับดาวหลายดวงของโรงแรม
ยูอาบน้ำเสร็จก็กลับมาล้มตัวลงนอนที่เตียงกว้าง

แต่อีกคนได้แต่ยืนมองผ่านกระจกใสออกไปด้านนอก
ผ่านพ้นจากเขตตัวเมืองที่เป็นแหล่งธุรกิจคือทุ่งหญ้า กับทะเลทราย สลับด้วยเมืองเล็กเมืองน้อย เมืองที่เกิดและเติบโต
ถ้าจะพายูไปบ้านในวันนี้ก็ทำได้ เพียงแต่คนๆนี้กลับไม่มีความกล้าเพียงพอ

เมื่อหลายวันก่อนหน้านี้....
มีโทรศัพท์ทางไกลจากเพื่อนเก่าสมัยเรียนไฮสคูลโทรมาหาบอกว่าแม่เสียแล้ว
หัวใจหล่นไปกองอยู่กับพื้น ตั้งสติถามไถ่ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ไทยกับอเมริกาห่างกันคนละซีกโลก ไม่มีเครื่องบินตรงกลับบ้าน กว่าจะรอเที่ยวบิน และระยะเวลาการเดินทาง งานศพก็คงผ่านพ้นไปแล้วหลายวัน
แต่ในตอนที่โทรบอกยู คำแรกที่ยูพูดก็คือ “ผมไปด้วย”
“ยูต้องเรียนหนังสือ”
“ก็จะไป พี่จองตั๋วเผื่อผมด้วย”

แล้วสุดท้ายยูก็ตามมาด้วยจนได้ พ่อกับแม่ของยูเป็นคนขับรถมาส่งที่สนามบินด้วยตัวเองด้วยซ้ำ
ชายสูงอายุที่แสนจะเข้มงวดกับคนในปกครอง ตบไหล่กว้างของพี่รีเบาๆ
“พบกันไม่รู้จะพูดอะไรก็ทำหน้าที่ของเรา แล้วกลับบ้าน”

ความอบอุ่น ความห่วงใยจากคนที่เพิ่งพบเจอกันไม่กี่ปี ยิ่งเดินทางออกมาห่างยิ่งชัดเจน เหมือนยูที่อยู่ข้างๆ ชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ตลอดเวลา
ในวันที่ไม่รู้ว่าควรจะเดินไปทางไหนดี
ถ้าไม่มียูอยู่ข้างๆ เราจะเป็นยังไง
อาจอยู่เฉยๆ แล้วปล่อยให้เรื่องนี้ค้างคาอยู่ในใจไปตลอดชีวิต

“พี่ นอนเหอะ”
ยูเดินมาดึงมือให้กลับไปนอนข้างกัน
หนุ่มน้อยขยับเข้ามานอนซุกไหล่ เหมือนจะหลับไปในทันทีที่หัวถึงหมอน แต่อีกคนกลับนอนลืมตามองเพดาน สักพักแม่บ้านก็มากดกริ่งเรียก เพราะเสื้อรีดเสร็จแล้วก็เลยลุกมารับเสื้อพร้อมจ่ายทิป
กลับไปนอนที่เดิม
คราวนี้คงหลับได้แล้ว

ออกจากโรงแรมกันตั้งแต่เช้ามืด ไม่ลืมกล่องของฝากที่แม่ฝากมา แวะร้านดอกไม้ซื้อดอกไม้สีขาวช่อใหญ่ แล้วขับรถออกนอกเมือง
จนเมื่อแดดแรงจัด รถถึงมาจอดที่หน้าสุสาน
ต้นไม้ใหญ่ ปลูกเว้นช่วงห่างเป็นระยะ ให้ร่วมเงาแก่ผู้ที่หลับไหลภายในกล่องไม้เนื้อดี
ดวงตาสีเขียวมองหาป้ายหน้าสุสานไปเรื่อย จนกระทั่งมาถึงป้ายหินอ่อนสีเข้ม

ภายใต้ภาพสลักนางฟ้าปีกกว้าง
“Dear Maggie”

พี่รีหยุดยืนนิ่ง ดวงตาสีเขียวใสแดงเรื่อ น้ำตาคลอ วางช่อดอกไม้ที่ด้านหน้าแท่นหินอ่อน แล้วนั่งลงกับพื้นหญ้า ยูนั่งลงข้างๆ ไม่ได้พูดอะไร เหมือนพี่รีที่นิ่งเงียบ ดวงตาสีเขียวใสอ่านข้อความที่แท่นหินอ่อนซ้ำไปซ้ำมา ภาพในความทรงจำฉายชัด
จนเที่ยงกว่า ยูปิดปากหาว เพราะยังปรับเวลาไม่ได้ พี่รีถึงได้รู้ตัวหันมามอง
“แวะกินอะไรก่อน กลับไปนอนพักมั้ย ตื่นค่อยไปเดินเล่นกัน”
“พี่คุยกับแม่อีกแป๊บก็ได้ ผมไม่หิวหรอก ถ้าผมหลับพี่ก็ปลุกละกัน”
พี่รีขยี้ผมนุ่มเบามือแล้วลุกขึ้นยืน
ดวงตาสีเขียวใสจ้องมองป้ายสุสานอีกครั้ง แตะที่หินอ่อนร่ำลา แล้วเดินนำกลับออกมา
พอเปิดประตูรถขึ้นนั่ง ยูก็หันมาถาม “แวะไปบ้านสักนิดนะฮะ แม่ฝากของมาให้”
พี่รีกำพวงมาลัยรถแน่น แล้วพยักหน้า

รถแล่นผ่านร้านค้า ไปที่หมู่บ้าน ถนนกว้าง ถึงจะดูสวยงามเหมือนในภาพวาดแต่กลับดูเงียบเหงา
พรี่รีจอดรถที่หน้าบ้านหลังหนึ่งแต่กลับพยักหน้าไปที่บ้าน 2 ชั้นฝั้งตรงข้าม
ยูเปิดประเป๋าเป้หลัง หยิบกล่องของขวัญออกมาแล้วก้าวลงจากรถ
พี่รีเดินมาข้างกัน แล้วกดออด แต่เดินกลับไปอยู่ที่ฟุตปาทริมถนนเหมือนเดิม
เมื่อประตูเปิดออก ชายรูปร่างสูงใหญ่ ผมสีเงินมีสีหน้าประหลาดใจเมื่อเห็นหนุ่มเอเชียตัวเล็ก ใบหน้าสดใส ถือกล่องของขวัญ แต่พอมองผ่านไปเห็นคนที่ยืนอยู่ริมถนน ก็กลับยืนนิ่งอึ้ง

คนตัวเล็กทางนี้แนะนำตัว เหมือนนักเรียนใหม่แนะนำตัวหน้าห้องเรียน
“สวัสดีครับ ผมชื่อยู ขอโทษที่เรามาช้า พ่อกับแม่ของผมฝากของมาสวัสดีคุณ โปรดรับไว้ด้วยครับ”
ชายสูงวัยจ้องมองยูแล้วปิดประตู
ยูยืนอึ้งต้องมองบานประคูใหญ่ บอกกับตัวเองว่า นี่เป็นสิ่งที่คิดไว้แล้ว
แต่เมื่อไม่ได้ยินเสียงฝีเท้า ทำให้เดาว่าพ่อของพี่รียังอีกฝั่งของประตู
“ของกล่องนี้พ่อกับแม่ของผมฝากมาให้คุณ ผมจะวางไว้ที่ประตูนะครับ”
วางกล่องของขวัญแล้วก้าวเดินออกมา พี่รีกลับเดินสวนกลับไปที่ประตู
“พ่อครับ ผมเสียใจที่ทำให้พ่อผิดหวัง ไม่สามารถเป็นคนสมบูรณ์แบบอย่างที่พ่อต้องการ ผมแค่อยากรู้ว่าพ่อสบายดีหรือเปล่า เท่านั้นเอง”
ยังคงไม่มีเสียงใดๆจากอีกฝั่งของประตู พี่รีก้าวถอยห่าง แล้วหันหลังกลับมาขึ้นรถ
ยูได้แต่วิ่งตาม “พี่ไม่รอดูอีกแป๊บหรือฮะ”
“อย่าเลย นี่อาจเพราะเป็นยูที่ยืนอยู่ตรงประตู เขาถึงได้ไม่ตะโกนไล่”
“บางทีอาจเพราะแม่เพิ่งจากไป และพ่อเหลือพี่เพียงคนเดียว” ยูต่อให้แล้วดึงข้อมือหนาไว้ “นะฮะ เรามาถึงนี่แล้ว กลับไปนั่งรอที่บันไดหน้าบ้านกันก็ได้”

พี่รีก้มหน้าเดินกลับมานั่งอยู่ที่บันไดหน้าบ้าน เพื่อนบ้านข้างเคียงเปิดประตูบ้านออกมามอง แล้วกลับเข้าบ้านไป
สักพักประตูบ้านหลังนี้ก็เปิดออก พี่รีกับยูลุกขึ้นยืน
ชายอเมริกันผมสีเงินพูดเรียบๆ “ชั้นสบายดี พวกเธอควรกลับไป”
พี่พยักหน้ารับ ขณะที่ยูคลี่ยิ้มกว้าง “แล้วเราจะมาอีกนะครับ”
“อย่ามา”
ยูพยายามฝืนยิ้มไว้ ผู้สูงวัยมองเห็นว่าหนุ่มเอเชียคนนี้พยายามที่จะดึงลูกชายให้กลับเข้ามาบ้าน เลยหันมาหายู
“สำหรับเราแล้ว พวกเธอคือคนบาป”
“แต่เราคือคนบาปที่รักพ่อนะครับ”
ยูลืมตัวรีบพูดสวนไปทันที แล้วนึกขึ้นมาได้ว่าพ่อพี่รี ไม่เหมือนพ่อของตัวเอง ที่ให้ดุยังไงก็คุยกันได้
“พวกเธอรักตัวเองต่างหาก ถึงเลือกที่จะดำเนินชีวิตอยู่ในนรก ถ้าพวกเธอรักชั้น เธอจะต้องเลือกออกมาจากนรกนั่น ชำระจิตใจหลุดพ้นจากบาป”
พี่รีดึงมือยูให้ออกมา
“เราจะไม่มาที่นี่อีก ลาก่อนครับ”
ยูสะบัดมือวิ่งกลับมาหา
“เราไม่มาก็ได้ แต่ขอโทรมาหาได้มั้ยครับ”
“ยู” พี่รีร้องเตือนแล้วหันมาหาพ่อ “ขอโทษครับ เขาไม่เข้าใจ ผมจะอธิบายกับเขาเอง”
มือแข็งแรงพยายามดึงยูให้กลับไปที่รถ แต่ยูกลับขืนตัวไว้
“นะครับ ผมไม่เข้าใจว่าพวกคุณคิดยังไง แต่ยังไงพวกคุณก็เป็นครอบครัว ขอเราโทรมาหาคุณถามว่าคุณสบายดีหรือไม่เท่านั้นเอง”
พี่รีล็อคเอวยูก้าวยาวๆ ออกมาจนถึงริมฟุตปาท ก้าวข้ามถนนไปถึงรถ
“รีนาโต้รักคุณนะครับ เขาไม่ได้คาดหวังว่าคุณจะให้อภัย ขอแค่ได้แสดงความเป็นห่วงคุณบ้างเท่านั้นเอง”

“ยูพอได้แล้ว!” พี่รีเสียงดังจนเหมือนตะคอกใส่หน้า
ยูเงียบกริบเงยหน้าขึ้นมอง
ดวงตาสีเขียว แดงก่ำ หยาดน้ำใสไหลเรื่อย
“พอเถอะยู พอ...เราทำหน้าที่ของเราแล้ว”
ยูพยักหน้าเช็ดน้ำตาให้พี่
ชะโงกมองไปด้านหลัง พ่อของพี่รียังคงยืนมองอยู่
พี่รีคล้ายจะหันไปมองตาม แต่ก็เปลี่ยนใจหันกลับมาหายู
“ขึ้นรถเถอะ”

ที่คิดไว้ว่าจะพากันไปแวะกินอาหาร เที่ยวที่นั่นที่นี่ถูกยกเลิกไปทั้งหมด จนกระทั่งเดินเข้าโรงแรม ยูถึงได้หันมาหาพี่
“ผมหิว”
พี่รีมองไปที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ “ไปกินที่ห้างแล้วกัน”
มีเพียงยูที่กินอาหาร ส่วนพี่รีได้แต่มองออกไปนอกร้าน พอเดินเล่นกันต่อ ยูก็ได้แต่เดินผ่านร้านค้ามากมาย ทั้งที่ปกติเป็นคนชอบกระเป๋าแต่มาถึงตอนนี้ก็หมดอารมณ์จะซื้อของไปซะแล้ว

“กลับไปห้องเลยดีกว่าฮะ อิ่มแล้วง่วง”
พี่รีพยักหน้าท่าทางครุ่นคิด จนเมื่อเข้ามาในห้อง ยูก็หันมาบอก
“ตอนพี่ชินมีปัญหา มันเป็นเพราะการที่เอาแต่คิดว่า ทำไมตอนนั้นเราไม่ทำอย่างนั้นอย่างนี้ แล้วก็ปล่อยให้เวลามันผ่านไปเรื่อยเพราะเชื่อว่าที่สุดแล้วเรื่องมันจะผ่านไป”
พี่รีกอดยูไว้
“Honey”
“นะฮะ เรามาถึงที่นี่แล้ว เดินเข้าไปจนถึงหน้าบ้านแล้ว พ่อเปิดประตูออกมาแล้ว เหลืออีกแค่ประโยคเดียวเอง”
“พ่อพี่ไม่เหมือนพ่อยู ยิ่งไม่เหมือนพ่อชิน หรือป๊ะพี่เจ”
ยูกอดตอบ รอฟัง
“สิ่งที่พี่ได้ยินมาตลอดคือ พ่อกับแม่ต้องการอะไร ไม่ใช่คำถามว่า พี่ต้องการอะไร”
ยูเงยหน้าขึ้นมอง อยากเถียงว่า 18 ปีที่อยู่กับพ่อแม่จะมีแต่คำสั่งได้ยังไง แต่มันผิดเวลา
“ต่อให้เราคุยกันหาทางออกร่วมกัน แต่สุดท้ายมันก็คือการบรรยายเพื่อให้พี่ทำในสิ่งที่เขาต้องการอยู่ดี พี่เรียนรู้ที่จะกลายเป็นผู้ฟัง ขณะที่ในใจคิดวางแผนการณ์ว่าจะทำยังไงต่อไป”
พี่รีหยุดพูดก้มลงมองหนุ่มหน้าใสในอ้อมแขน
“ไปพักผ่อนเถอะ”
ยูพยักหน้า แต่ขณะที่ก้าวออกจากอ้อมแขนแข็งแรง หนุ่มหน้าใสพูดตรงไปตรงมาตามนิสัย
“ผมไม่รู้จักพ่อพี่ก็จริง แต่ผมรู้ว่าพ่อเพิ่งสูญเสียแม่ไปนะฮะ แล้วยังไงพี่ก็เป็นลูก”
ยูกลับเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่เมื่อกลับออกมาพี่รีไม่ได้อยู่ในห้องแล้ว มีเพียงข้อความที่เขียนไว้ว่าเดี๋ยวจะกลับมา
หนุ่มหน้าใสเลยเดินมาเปิดโทรทัศน์นอนดูจนหลับไป

พึ่รีขับกลับไปที่บ้านอีกครั้ง กว่าจะไปถึงก็ค่ำแล้ว ไฟในบ้านปิดหมด มีเพียงไฟที่โรงรถที่ว่างเปล่า ก่อนนี้พ่อมักจะไปกินเหล้าที่คลับเล็กๆในตัวเมือง
ทุกอย่างยังคงเหมือนเมื่อหลายปีก่อนที่จากไป
พ่อนั่งอยู่ที่หน้าเค้าเตอร์ ยกเหล้าแก้วเล็กกรอกลงคอเหมือนกำลังกินยาขม วางเงินแล้วกลับออกมา ดวงตาสีเขียวที่เหมือนกันไม่ผิดเพี้ยนสบตากันนิ่งๆ แล้วใช้คางชี้ไปที่รถที่จอดอยู่
พี่รีเดินตามไปจนกระทั่งพ่อหยุดยืนพิงประตูรถหันไปมองรอบตัว
“แล้วเด็กเอเชียคนนั้นไปไหน”
“โรงแรม”
“เด็กนั่นมีความกล้ามากกว่าแก”
พี่รีพยักหน้า “ผมไม่ได้กลับมาเพื่อที่จะฟังว่า ลูกของคนทั้งโลกดีกว่าผม”
“แล้วแกกลับมาอีกทำไม ในเมื่อแกบอกว่า แกจะไม่กลับมาที่นี่อีกแล้ว”
“เพื่อที่จะทำในสิ่งที่สายเกินไป”
พี่รีสบตาพ่อ ขณะที่พูดต่อ
“ตอนที่ผมอยู่ที่หน้าหลุมศพแม่ ผมคิดถึงรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของแม่ ทั้งที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาผมถึงติดอยู่กับเสียงตำหนิ มากกว่าเสียงหัวเราะของแม่ ผมบอกกับแม่ที่หน้าหลุมศพว่าผมรักแม่ และผมเสียใจที่ไม่สามารถเป็นคนที่สมบูรณ์แบบอย่างที่พ่อแม่ต้องการ”
“แกทำได้ แต่แกกลับเลือกที่จะเลิกลุ่มหลงอยู่ในบาป”
พี่รีพยักหน้า
บทสนทนาระหว่างพ่อ ลูก กำลังจะวนกลับไปสู่ประโยคเดิม เรื่องเดิมๆอีกครั้ง
“ครับ และผมมาที่นี่เพื่อที่จะยอมรับว่าผมคือคนบาป”
“ไปชำระบาป....”
“แต่ผมมีความสุขมาก ที่ได้อยู่ท่ามกลางคนที่ไม่คาดหวังว่าผมจะต้องเป็นคนที่สมบูรณ์แบบ”
“รีนาโต้”
“ที่เราทะเลาะกันขนาดนี้ก็เพราะเราต่างไม่ได้เป็นอย่างที่อีกคนคาดหวังไม่ใช่หรือครับ”
“แกรู้จักคิดอะไรแบบนี้ด้วยหรือไง”
พี่รียิ้มเฉย รู้สึกไม่มีความหวังที่จะพูดสิ่งที่อยู่ในใจ
“พ่อไม่เคยเชื่อว่าผมคิดเป็น หายใจได้ และดำรงชีวิตได้ด้วยตัวเอง ทั้งที่ผมออกจากบ้านไปหลายปี ต่อให้ผมมีหน้าที่การงานที่มั่นคง ได้รับการยอมรับ พ่อก็ยังคงติดอยู่กับเรื่องที่ผมไม่ได้รักผู้หญิง”
“แกก็ไม่เคยฟังและทำในสิ่งที่ชั้นเห็นว่าดี”
พี่รีพยักหน้า ตัดสินใจที่จะพูดประโยคสุดท้าย “ถึงจะเป็นอย่างนั้น ผมก็ยังรักพ่อ และเป็นคนแรกที่ผมอยากบอกกับพ่อว่าผมได้เลื่อนตำแหน่งเป็นผู้อำนวยการ อยากบอกทั้งที่รู้ดีว่าพ่อไม่ได้อยากรู้”
พ่อนิ่งเงียบไป
พี่รีหันหลังกลับ ก้มหน้ามองพื้น “ผมอยากให้พ่อได้ยินด้วยตัวเอง ไม่ใช่บอกที่หน้าหลุมศพเหมือนที่บอกกับแม่…. ขอบคุณที่ฟังผม”

“รีนาโต้”

====-=====-=====

เสียงโทรศัพท์ที่หัวเตียงปลุกยูให้สะดุ้งตื่น พี่รีกลับมาแล้ว เลยโทรขึ้นมาบอก ยูรีบไปยืนรอที่หน้าประตู
พอเข้ามาในห้องได้คนตัวโตก็คว้ากอดยูไว้แน่น ริมฝีปากหนาพรมจูบไปทั่วใบหน้าหน้าแล้วลงมาบดขยี้ริมฝีปาก
“Honey Thank you ,Honey…….”
ยูหัวเราะคิก “ผมทำอะไรเหรอ ผมแค่นอนดูหนังจนหลับไปเนี่ยนะ”
พี่รียิ้มกว้างขณะที่ถอดเสื้อกางเกงของตัวเอง แต่ยังไม่ละจากจูบ
“ทำนะ”
“อาบน้ำก่อนดีมั้ยฮะ พี่ขับรถเทียวไปเทียวมาทั้งวัน”
พี่รีดึงมือยูเข้ามาในห้องน้ำอาบน้ำด้วยกัน ร่างกายที่ควรอ่อนล้า กลับสดชื่น
กอด จูบ และสัมผัสไปทั่วร่างผอมบาง ยิ่งเสียงครางหวานของยูยิ่งรู้สึกต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ
รัดเอวบางอุ้มกลับมาที่เตียงนอนกว้าง จูบไซ้ไปทั่วลำคอ และไหล่
“Honey , I love you”
คำบอกรักซ้ำแล้วซ้ำเล่า จูบย้ำทั่วตัว ทั้งมือทั้งปลายลิ้น จนร่างกายเร่าร้อน
เคลื่อนไหวเนิบช้า จนยูต้องร้องขอ
“พี่.....”
พี่รียกขาเรียวขึ้นสูง ค่อยกดเข้าหา
ยูทึ้งผ้าปูที่นอนร้องคราง ขณะที่หยาดเหงื่อจากไรผมหยดลงอกบาง
ลมหายใจร้อน ผสานเสียงหอบหายใจ
มากกว่าคำว่าลุ่มหลง มากกว่าคำว่ารัก

“Honey,Thank you to be mine…”

============-====จบตอนพิเศษยูรี=========-============

สาเหตุที่ตอนนี้หายไปเพราะ "ตอนนี้มันไม่เศร้า อย่างที่ควรจะเศร้า"
ขออภัยที่มันไม่เศร้านะครับ
อิอิอิ
เหลือตอนพิเศษอีก 1 ตอนครับ
ขอบคุณครับ
ไจฟ์

[konnarak]

เเละเเล้วเรืองครอบครัวพีรี ก้ผ่านไปด้วยดี อาจจะสายไปบ้าง


ขอบคุณครับบบ

[LoveBaBy]

โอ๊ย ลุ้นไปกะพี่รี ว่าพ่อจะเข้าใจมั้ย
สุดท้ายก้อผ่านไปได้ เพราะน้องยู (ด้วยป่ะ) ^^

ดีใจที่พี่รี มีน้องยู ดูทำให้โลกสดใสขึ้นเยอะเรย ^____^

เอิ่ม...พี่รีค่ะ เคลียร์ปัญหาได้ปุ๊บ
ก็.............เรยนะ ><


ขอบคุณค๊าบบบบบ ^^

[a_tapha]

+1 ขอบคุณค่ะที่ตอนนี้มันไม่เศร้า