หัวข้อ: "I will make You smile"

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที
ยูน่ารักจังไม่รู้จะบอกไงรู้แต่ประทับใจ
ยูทำในแบบของยูที่ทำให้พี่รีได้คุยกับพ่อ
รอสัปดาห์หน้าจ้ะ

[iforgive]

อย่าเศร้าไปกว่านี้เล๊ยยย  แค่นี้แหละพอดีแล้ว
อิ อิ  อ่านตอนอื่นไม่โผล่  มาโผล่ตอนที่มียู

[Pepor]

มาสมัครเป็น fc น้องยูค่ะ น่ารักจริงๆเลย 
ขอบคุณนักเขียนนะคะ จะไปตามเก็บอ่านเริ่องอื่นๆ ต่อ

ปล. เมเรก็น่ารัก แม้ตอนแรกจะจิตตกกับเสียงแหลม แต่อ่านไปกลับเห็นว่าโก๊ะมากกว่า 

[nano]

สงสารพี่รีจัง
น้องยูน่ารักจัง.เก่ง กล้าหาญมาก
เอาใจช่วยนะ
พี่รีสู้ๆ

[DEMON3132]

+1 แทนคำขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ
แค่นี้ก็เศร้าแล้วสำหรับคนที่อยู่ท่ามกลางความไม่เข้าใจ
และต้องทนทำตามคำสั่งของพ่อแม่มาโดยตลอดแบบรี
เจ้าตัวเล็กช่างกล้าจริง ๆ ที่จะเผชิญหน้ากับพ่อของรีนาโต้
ตัวเล็กแรงน้อยแต่คอยอยู่ข้าง ๆ เป็นกำลังใจได้ตลอดเวลา
ขอบคุณแรงแห่งรักระหว่าง รี+ยู
 

[คนริมคลอง]

สรุปว่า คุณพ่อกับพี่รีนาโต้ เข้าใจกันในระดับนึงแล้วใช่ไม๊ พี่รีถึงได้ดีใจขนาดนั้น

ว่าแต่...........ทำนะ..........น้องยูก็นะ...........อาบน้ำก่อน...โถ่นึกว่าจะห้าม

+1 ให้ครับ

[jum1201]

 o13ถึงเศร้าแต่ก็ยังมีมุมน่ารัก น่าคิดนะ

[nongrak]

คิดถึงพี่เจกับชินจังเลย ตอนนี้พี่รีเข้าใจกับพ่อตัวเองแล้ว
ยูก็น่ารักมากเลย ตอนเมเรกับโต รออีก3ปีนายแน่มากโต
รอตอนหน้าพี่เจกับชินของฉัน 

[from_mars]

ที่รัก...มันไม่เศร้าก็ดีแล้วนี่จ๊ะ 555
พี่รีกว่าจะรวบรวมความกล้าได้ก็ช่าง...เกือบจะสาย...ดีแล้วที่กล้าตอนนี้ ตอนที่เค้ายังอยู่...
ครอบครัวเรา รักเราเสมอเนอะ...เจ้เชื่อแบบนี้
+1 ให้นะคร้าบบบ...รอตอนพิเศษตอนหน้าด้วย...อิอิ

[nn~~NN]

มันไม่เศร้า  แต่มันซึ้งนะคะ   
ดีใจที่ไม่ได้เขียนให้คู่นี้เค้าแยกกัน  ดีใจที่ยูอยู่เป็นกำลังใจในเวลาที่พี่รีต้องการ...

ปล. อ่านแล้วนึกถึงเจ้านายตัวเอง นั่นก็คนดัลลัสเท็กซัส เหมือนกัน  แต่เอ็นจอยแสงสีและความหลากหลายทางเพศของชาวกทม.ม๊าก  5555

[Yukisae]

TTT_____TTT น้ำตาซึม
สงสารพี่รีเหมือนกันนะเนี่ย
แต่ก็พอเข้าใจพ่อพี่รีนะ ความคิดมันต่างกันอ่ะเนอะ
ขอบคุณคุณไจฟฟ์ที่ทำให้มันไม่เศร้าค่ะ เหอะๆๆๆ

[nolirin]

"ตอนนี้มันไม่เศร้า อย่างที่ควรจะเศร้า" ไม่เศร้าขนาดนั้นก็ดีแล้วค๊าบบบบ
เอาแค่ปริ่มๆแบบนี้ก็พอแล้ว รีบพาน้องยูที่รักกลับเมืองไทยดีกว่าพี่รี
กลับหาครอบครัวกัน!!!

[MiSS-U]

พ่อของพี่รียอมรับแล้วใช่มั้ย แม้แค่โทรศัทย์ก็ตาม

รีถึงดีใจขนาดนี้อ่ะ

ปล.รออีก1ตอนพิเศษค่ะ

[jojobuffy]

คุณไจฟ์ เรากลับมาแล้ววว กลับมาอ่านนนแล้ว เย่ๆ หลังจาก ที่หายไป (คุณไจฟ์รู้ไหมอ่ะ)

การที่เรามอบความกล้าให้สักคน มันดีจริงๆเลย

[sukie_moo]

ดีแล้วที่มันไม่เศร้า
ดีแล้วที่พี่รีได้ปรับความเข้าใจกับคุณพ่อ (ถึงแม้ไม่รู้ว่าคุณพ่อจะเข้าใจไหม)
รอตอนต่อไปค่ะ

[aeecd]

 

[Poppetkiiz]

และแล้วก็อ่านฟิคน้องชายจบอีกเรื่อง หุหุ
และสุดท้ายพี่ก็หลายใจอีกละ ชอบเรื่องนี้อีกจนได้ วะฮะฮร่า ๆ
หลังจากติดตามอ่านฟิคของน้องชายมาหลายเรื่อง พี่ว่าเรื่องนี้แต่งได้ดีขึ้นนะคะ
มีการผูกเรื่องมากขึ้น เรียบเรียงอะไรหลาย ๆ อย่างได้ดีกว่าเดิม ยังไงก็เป็นกำลังใจให้เน้อว สู้ ๆ ^^v
ขอกรี๊ดดดดดดดดพี่เจดัง ๆ ที่ สามารถปราบเจ้าชายชินได้ พี่สวดยอดมากกกกกก
เจ้าชายชิน อยากบอกว่า เอิ่ม..,เงียบได้อีกนะคะ ๕๕ ๕ แต่ก็น่ารั๊กแปลก ๆ
ส่วนพี่รี ถึงพี่จะออกแนวกะล่อน แต่เค๊าปลื้มพี่ที่สวดอ่ะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดังกว่าพี่เจหลายเท่าให้กับน้องยู เค๊าชอบตัวมาก ๆ รุยอ่ะ น่ารั๊กซ้า า าา
ปล.ปลื้ม เมเรมาก นิสัยได้ใจไปเจร๊ไปเต็ม ๆ ชี เริ่ด เชิด ได้อีก
ปล.2 แอบอยากตบพี่โรส พี่สาวชินมากมาย ไปตบได้มั๊ยอ่ะ

[puppyluv]

ย้อนกลับไปอ่านอีกรอบ
อ้อ...ติดใจสองคน คู่พระเอกกับแมน ตรง 'สัด'
อย่างฮา 555
ไม่ไหว---พิมพ์ไปปวดแก้มไป
อ้อ เรื่องทางโน้น อย่าหวังว่าเราจะปล่อยให้นกลอยนวล 555

[BeeRY]

เหลืออีกหนึ่งตอน รอต่อไปค่า

[MyTeaMeJive]

ตอนพิเศษ เจชิน

เสียงลมหายใจอบอวลห้องนอนกว้าง แขนเรียวยาวค้ำกรอบหน้าต่าง หยาดเหงื่อจากฝ่ามือทิ้งรอยไว้
สะโพกแกร่งเร่งเร้า ไม่ต่างจากมือใหญ่ที่ขยับรูดแก่นกายรุ่มร้อน
“ชินครับ....”
คนผอมบางพยักหน้า แล้วสูดปากพ่นน้ำสีขาวท่วมหลังมือพี่
สะโพกแกร่งเร่งตามไม่กี่ทีก็หยุดนิ่งหอบหายใจ โอบเอวบางไว้แน่น
ชินตีมือเบาๆ “ผมไม่ล้มหรอกน่า”
พี่จูบปากอีกครั้ง แต่ยังไม่วางใจโอบเอวกลับมานั่งที่เตียง
โยนถุงยางลงถังขยะแล้วเหนี่ยวคนเอวบางลงมานอนกอดไว้
“เราต้องไปงานเลี้ยงนะ”
“อือ...ทันอยู่แล้วน่า”
“ทันอะไร ทำท่าจะหลับอยู่เนี่ย”
“แค่ทำท่า แต่ที่จริงคึกเหมือนม้า”
ชินเงยหน้าขึ้นมอง แล้วขยับตัวลุกขึ้นไปอาบน้ำอีกรอบ พี่ก็พลอยลุกตามเข้ามาอาบน้ำไปด้วยกัน
“คิดถึงจังสักล้านครั้ง”
ชินแค่มองหน้าท่าถนัดแล้วก็ส่ายหน้า
“อะไรเนี่ย คราวนี้มีส่ายหน้าด้วย ทุกทีแค่มองหน้าเฉยๆนี่หว่า”
“ก็ส่ายหน้าว่าพี่ไปเชียงใหม่แค่ 3 วันแล้วคิดถึงทำไม”
“โห คิดถึงดิ แค่เดินออกไปพ้นห้องนี้ก็คิดถึงละ”
“เว่อร์จริงๆ”
บ่นให้ได้ยินแล้วเดินออกมาเช็ดตัว แต่งชุดใหญ่ออกงาน พี่เจตามออกมาช่วยดูแลอีกที จนเมื่อแต่งตัวเสร็จ ก็ส่งกล่องเครื่องประดับให้
ชินมองนิ่งๆตามเคย พี่เลยต้องบอกเอง
“มีร้านเครื่องประดับใกล้โรงแรม ผ่านไปผ่านมาหลายรอบ กว่าจะได้แวะก็ตอนวันจะกลับนี่แหละ”
ชินรับกล่องมาเปิดดูของข้างใน ต่างหูเพชรเม็ดเดียว แต่ประกายวาวที่สะท้อนเข้าตา ทำให้ไม่กล้าถามราคา ได้แต่ส่งให้พี่ใส่ให้
“แล้ว เรื่องบ้าน ตกลงชินว่าไง”
ชินไม่ตอบ แค่หันไปหยิบไม้เท้าที่ทำจากไม้เนื้อดี แล้วหมุนตัวเดินออกมาจากห้อง โต๊ะเขียนแบบตัวใหญ่กับโต๊ะทำงานอีกตัวพร้อมด้วยคอมพิวเตอร์จอยักษ์ เพิ่มเข้ามาอยู่ข้างโต๊ะทำงานของชิน ทำให้ห้องที่เคยโล่ง จนเหมือนไม่มีคนอยู่ ดูแน่นขึ้น
ชินหยิบกล่องของขวัญบนโต๊ะทำงานส่งให้พี่เป็นคนถือแล้วเดินออกมาคู่กัน
 
   “พี่ไม่ชอบเวลาที่ผมโดนโทระด่า แล้วผมอยู่เฉยๆใช่มั้ย” หนุ่มในชุดสูทสีอ่อนเป็นคนถามเปิดประเด็น
“ใช่” คนขับรถ ฝรั่งตัวโตตาตีฟ้าในชุดสูทสีเข้มเป็นคนตอบ
“ผมก็ไม่ชอบเวลาที่เวลาพี่ไม่ตอบโต้เวลาที่พี่สาวผมพูดไม่ดีเหมือนกัน”
“พี่ไม่ชอบพูดเรื่องเดิมซ้ำๆน่ะ แล้วอีกอย่าง เถียงไปก็ไม่มีประโยชน์ แล้วยิ่งเขาเป็นพี่สาวของชิน ยิ่งไม่อยากพูดเยอะ” คนขับรถพูดไปเรื่อยๆ “เขาก็มีความเชื่อของเขา”
ชินนิ่งเงียบมองออกไปนอกหน้าต่างรถ
“งั้นเดี๋ยวเจอกันในงาน พี่ก็ทักตามมารยาทนะ”
คนที่นั่งข้างคนขับพยักหน้า หันมายิ้มรับ พี่เจรีบบอก “แต่ถ้าเขาพูดไม่ดีละก็.....”
“ยิ้ม เหมือนที่พี่ยิ้มกับผม”
“มันจะเหมือนกันได้ยังไง” พี่เจทำหน้าตาเฉยเมยเลียนแบบ “ชินแล้วเรื่องบ้าน....”
ชินนิ่งเงียบอีกครั้ง จนเข้ามาถึงงานก็ยังคงไม่มีคำพูด

   งานเลี้ยงแต่งงานในโรงแรมหรู ชินกับพี่เจเดินเข้างานมาพร้อมกับกล่องของขวัญ และซองหนา เจ้าบ่าวคือลูกชายหุ้นส่วนโรงเรียนมัธยมที่มีพ่อชิน กับพ่อเมเรร่วมหุ้นอยู่
   ก็โรงเรียนที่ชิน ยู เมเร โต และบีม เรียนจบน่ะแหละ อ้อ ต้องไม่ลืมโทระอีกคน
   หลังการทำความเคารพผู้ใหญ่ของทั้ง 2 ฝ่าย พี่เจกับชินก็เดินคู่กันเข้าไปในงาน เห็นพี่โรส และแมรี่ ยืนคุยอยู่กับนักธุรกิจหลายคน
ชินทำท่าจะเดินไปทางอื่น แต่พี่เจดึงมือให้กลับไปหาพี่สาว 2 คน
“สบายดีหรือครับ”
“ดี” พี่โรสตวัดเสียงตอบ พี่เจพยักหน้าส่งยิ้มหวานพิฆาตหญิง ที่ไม่เคยใช้ได้ผลกับพี่โรส
“ครับ เราก็สบายดี ขอตัวนะครับ”
พี่เจหันมากระซิบบอก “พูดจาทักทายตามหน้าที่แล้วนะครับ”
“ดีมาก” ชินทำหน้าตานิ่งสนิท
เป้าหมายต่อไปของพี่เจคือน้องยูที่รัก
ยูเห็นพี่ชายเดินมาหาก็ผละจากกลุ่มลูกหลานรุ่นเดียวกันที่กำลังคุยอยู่ มาหาพี่ชายทันที
“ไปหาเก้าอี้กันเหอะ”
ชินยืนนิ่งหลังตรง รังสีความไม่พอใจชัดเจน
ยูถึงกับหน้าเจื่อน “ผมมานานแล้วอ่ะ เมื่อยอยากนั่ง”

แต่ชินยังคงยืนนิ่ง พี่เจแตะข้อศอกเบาๆ
“พี่ว่าเรายกขบวนไปทักทายผู้ใหญ่ก่อนไม่ดีกว่าเหรอ ยกมือไหว้แล้วก็ถอยไปหามุมยืนคุยกันจะดีกว่า” พี่เจแอบขยิบตากับยู เสนอความเห็นที่ชินเห็นด้วย
จากนั้นทั้งหมดก็พากันไปรวมกันอยู่ที่มุมห้อง
พี่เจบริการตักอาหารพอคำใส่จานเล็กๆให้ชิน
นักธุรกิจสูงวัยหันมาเห็นพี่เจก็เดินเข้ามาทักทาย จับมือแล้วโอบไหล่หลวมๆ
“คุณเจ ไม่คิดว่าจะพบกันในงานนี้”
“ครับ”
“วันนี้อยู่กรุงเทพฯได้”
“ผมเพิ่งกลับมาจากเชียงใหม่น่ะครับ โครงการใกล้เสร็จแล้ว”
“แล้วเห็นว่าลงทุนทำคอนโดที่เชียงรายต่อ” ดวงตาของชายสูงวัยหันไปหาชิน “หุ้นส่วนกำลังไฟแรงสินะ”
“ไม่ใช่หุ้นส่วนครับ ผมเป็นแค่ลูกจ้าง”
นักธุรกิจสูงวัยถึงกับหัวเราะร่วน “โห ต้องเสียเงินเดือนให้คุณเจเท่าไหร่กันเนี่ย”
“ก็แล้วแต่เขาจะเมตตาแหละครับ” พี่เจส่งยิ้มต่อมาที่หนุ่มผอมบาง ในมือยังคงถือไม้เท้า ที่ไม่พูดอะไรนอกจากยิ้มจางๆ
ยังดีที่เขายิ้มนะ ดีกว่าทำหน้าตาเฉยเมยไม่สนใจโลก
“แล้วนึกยังไงถึงได้กลายเป็นลูกจ้าง”
“ผมเบื่อที่จะต้องขึ้นศาลเกี่ยวกับเรื่องการถือสิทธิ์ของคนต่างด้าว ให้ชินเขาเป็นคนลงทุนแล้วผมทำงานดีกว่า”
เสียงหัวเราะของนักธุรกิจใหญ่ดูชื่นชม “คุณทากาพ่อของชินนี่เขาเก่งจริงๆนะ ลูกสาวลูกชายแตกแขนงทำธุรกิจกันได้หลากหลาย”

เสียงร่ำลือในธุรกิจเป็นอย่างนั้น คนที่ลงทุนทำคอนโดฯโครงการเล็กๆในเชียงรายเป็นของพ่อชิน เสียงร่ำลือออกไปในทางที่ว่าพ่อเจียดเงินทุนก้อนหนึ่งให้ลูกชายไปทำธุรกิจ
ข้อเท็จจริงก็คือ แนวความคิดของพี่เจที่ว่า ป๊ะกับพี่เจจะขอซื้อหุ้นส่วนจากหุ้นส่วนคนไทยทั้งหมดแล้วโอนมาเป็นชื่อชิน เพื่อให้ชินถือหุ้นส่วนใหญ่ของบริษัท ส่วนป๊ะกับพี่เจถือหุ้นในสัดส่วนเดิม เพราะไม่อยากร่วมทุนกับคนอื่นแล้ว
แต่พ่อชินท้วงว่า มันไม่เหมาะ แล้วตัวของกลุ่มบริษัทของพ่อชินเอง คนที่ถือหุ้นใหญ่ของบริษัทคือแม่ชินที่เป็นคนไทย เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาเรื่องการถือหุ้นของคนต่างด้าวเช่นกัน
การที่จู่ๆก็ถอนหุ้น มันยิ่งเหมือนคนโกรธกันเพราะโกงกัน ส่งผลต่อความน่าเชื่อถือในการทำธุรกิจในอนาคต  แต่ที่สำคัญกว่าก็คือการโอนหุ้นมาให้แบบให้เปล่าแบบนี้ มันไม่ถูกต้อง
ทางออกที่เหมาะสมก็คือ พี่เจเป็นฝ่ายถอนหุ้นออกมา เพื่อเปิดบริษัทเล็กๆ ทำโครงการในจังหวัดใหญ่
บริษัทเล็กๆที่มีชื่อชินเป็นเจ้าของ
“ป๊ะว่า ป๊ะมีความสุขขึ้นนะ ที่ได้ทำงานเล็กลง รับผิดชอบชีวิตคนน้อยลงกว่าเดิมแบบนี้”
คำพูดของป๊ะทำให้ชินไม่รู้ว่าจะปฏิเสธยังไง ได้แต่หันไปขู่พี่เจ
“ถ้าพี่ทำผมติดคุก ผมจะวางยาพี่ให้เน่าตายทีละส่วนก่อนถึงวันที่ผมเดินเข้าคุก”
...ไม่ได้กลัวเน่าตายทีละส่วน แต่มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรี ทำงานผิดพลาดจนทำเมียเข้าคุกเนี่ยนะ ไม่มีทาง...

ออกจากงานเลี้ยงมาที่คอฟฟี่ช็อป พี่รีนั่งดื่มเครื่องดื่ม พลางอ่านนวนิยายจากโน๊ตบุ๊ค ที่ดาวน์โหลดไว้ พอเห็นพี่เจ ชิน เดินมากับยูก็ส่งยิ้มทักทาย
“ทำไมไม่เข้าไปในงานล่ะ” พี่เจถาม
“ไม่ล่ะ เดี๋ยวลืมตัวขายรถขึ้นมา ยูจะลำบากใจ”
ยูหัวเราะคิก “เขากลัวเจอพี่ชินน่ะแหละ”
ชินแค่ยักคิ้วขณะที่นั่งลงตรงข้ามกับพี่รี
“ไม่อยากเจอกับพี่สาวชินด้วย เห็นเขาว่าเกลียดเกย์ เกิดเขาเห็นทั้งผมทั้งพี่เจ แล้วพูดอะไรขึ้นมางานจะกร่อยเสียเปล่าๆ”
พี่รีบอกขณะที่ที่เจ สั่งเครื่องพั้นช์ให้อีก 2 หนุ่ม ชินหันมาส่งยิ้มอ่อนๆให้พี่เจ
ส่วนยูหันมาหาพี่รี “พี่อ่านเรื่องอะไร”
“เรื่องฆาตกรรมน่ะ คดีฆาตกรรมบิวตี้ควีนมหาลัย”
พี่เจเลยหันมาหาชิน “เออใช่ ว่าจะถามหลายทีแล้ว มหาลัยเนี่ยเขามีดาวเดือนใช่มั้ย แล้วชินมีคนชอบเยอะแยะ ทำไมไม่ได้เป็นดาวเดือนอะไรกับเขาล่ะ”
“ผู้ชายเป็นเดือนพี่” ยูชะโงกหน้ามาบอก
“ผมไม่เอา”
“ไม่เอาคือ....” พี่เจสงสัย
ชินทำหน้าตาเฉยเมย ยูเลยต้องทำหน้าที่ล่ามอีกครั้ง “มีรุ่นพี่มาชี้ตัว มาบังคับ แต่เขาก็ทำหน้าตาแบบนี้ อยากพูดก็พูดไป เรียนเสร็จเขาก็ไปซ้อมเทควันโด้ เข้าห้องสมุด เข้าแล็บ”
“ทำได้ด้วยเหรอ” พี่เจถามต่อ
“ได้มั้ยล่ะ” ชินย้อนให้ด้วยมุมหน้า 20 องศา
พี่รีคนที่ได้แต่นั่งเงียบต้องแอบกลืนน้ำลาย เลยโดนยูแซว
“ไรอ่ะ แค่นั่งดูก็กลัวด้วย”
แต่พี่เจคนที่โดนแบบนี้มาจนชิน เพราะรู้ว่าก็แค่ฟอร์มขู่ จริงๆไม่มีอะไร ก็เลยหัวเราะ

พี่รีทำเป็นบ่นอุบ “หัวเราะไปเหอะ จะบอกความลับให้ว่า ที่จริงแล้วพี่เจน่ะเคยมองยูก่อนชิน” 

พี่เจเบรกเสียงหัวเราะทันที “เฮ้ย อยู่ดีๆ มาโยนระเบิดใส่กันดื้อๆ แบบนี้ได้ไง”
“ผมพูดความจริงนะ ตอนที่เจอชินกับยูครั้งแรกน่ะ เรามองยูเหมือนกัน แต่พอเจออีกทีกลับไปรอรับชินไปกินข้าวซะได้”

ชินรู้สึกเหมือนหูอื้อ หน้าชา มือเย็นเฉียบ  ขึ้นมาทันที
ดวงตากลมที่เบนกลับมาหยุดนิ่งที่พี่เจทำให้รู้ได้เองว่าชินกำลังโกรธมาก และเต็มไปด้วยคำถาม
“คือชินครับ”
ชินหลับตา ระงับภูเขาไฟในอกด้วยการถอนหายใจแรง ๆ แล้วหันไปบอกน้องชาย “พี่กลับก่อนนะ”
คนผอมบางลุกขึ้นยืนทันที
“พี่ชินฮะ” ยูลุกตามหน้าตาเหรอหรา ไม่ต่างจากอีก 2 คน
ชินหันมามองน้องชายส่งยิ้มให้แล้วหันหลังเดินออกมา แต่ยังไม่ถึง 2 ก้าวพี่เจก็คว้าข้อมือไว้
ต่างคนต่างไม่พูด
ดวงตา 2 คู่จ้องมองกันนิ่งๆ
 
“ชิน มันเป็นเรื่องเก่าแล้ว” พี่รีคนโยนระเบิดใส่บ้านคนอื่นพยายามอธิบาย
ชินไม่ได้หันไปมองพี่รีกับยู ยังคงจ้องหน้าพี่เจนิ่งๆ
เมื่อไม่พูดไม่เคลื่อนไหว
พี่เจก็ต้องเป็นฝ่ายออกแรงดึงมือกลับไปจนถึงลานจอดรถ
จูง ลาก ดึง จนถึงรถ เสียงไม้เท้าที่กระแทกกับขอบประตูถึงทำให้เพิ่งนึกได้ว่าขาของชินผิดปกติ
ไม่รู้ใครหึงใครหึงใครกันแน่
พี่เจเปิดประตูรถดันให้ชินเข้าไปนั่ง แต่พอปิดประตูจะวิ่งไปที่ด้านคนขับชินก็เปิดประตูออก พี่เจต้องวิ่งกลับมา
“อย่าไปนะ!”
ชินคอแข็ง กัดปากแน่น ขาซ้ายยังอยู่นอกรถ
พี่เจเข้ามายกกลับเข้าไปข้างใน
“อย่าดื้อ!”
ดวงตากลมจ้องมองจนแทบจะหลุดออกมาข้างนอก แล้วตวัดกลับไปมองตรงๆ คอแข็ง หลังตรง มือกำหมัดแน่น
พี่เจเข้าประจำที่คนขับ หันมาคาดเข็มขัดนิรภัยให้
มันเกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย
รถเลื่อนออกจากโรงแรมติดไฟแดงสี่แยก ชินถึงได้ถาม
“พี่รีพูดจริงใช่มั้ย”
“ชินคือเรื่องนี้...”
“ผมถามว่ามันจริงใช่มั้ย! พี่ชอบยูใช่มั้ย!” ชินเสียงดังจนเสียงลอดออกไปนอกรถ มือกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดหลังมือปูดโปน
ชินไม่เคยเป็นแบบนี้ ไม่เคยเลยสักครั้ง
“ชิน...” พี่เจจับมือขาวซีดไว้ ยิ่งชินพลิกหนีก็ยิ่งเพิ่มแรงบีบรัด
“ใช่มั้ย”
“พี่ไม่เคยชอบยู”
ชินหันมามอง ดวงตาเต็มไปด้วยความปวดร้าว
...ก็เมื่อครู่พี่เพิ่งบอกเองว่ามันเป็นเรื่องเก่า...
ความหึงหวงที่เหมือนยาพิษ ไม่ต้องใช้ในปริมาณมาก เพียงแค่หยดเล็กๆ มันก็จะออกฤทธิ์ได้ตลอดไป
เรื่องที่มองไม่เห็น ที่แท้มันก็คือเรื่องที่แกล้งทำเป็นมองไม่เห็น
เรื่องที่บอกว่าไม่ใช่ ที่แท้มันคือเรื่องที่ฝังอยู่ในใจ
พี่เจรู้จักยาพิษนี้
“ชินครับ ครั้งแรกที่เราเจอกันที่ร้านเครื่องหนัง ชินจำได้ใช่มั้ย”
คำตอบคือความเงียบ กับสายตาที่มองมา...เพียงแค่เค้าอยู่เฉยๆ ก็รู้ได้ว่าภายใต้ท่าทางแบบนี้ ชินเก็บอะไรไว้มากกว่าที่คิด
ด่าตัวเองเสียให้พอ ที่หลงลืมเรื่องนี้ไปเสียได้
 
“พี่เห็นรีนาโต้ที่ร้านนั้น ก็อย่างที่ชินรู้ว่าพี่กันรีนาโต้ทะเลาะกันเรื่องอะไรมา ทีนี้เจอกันอารมณ์ไม่ดีกำลังทะเลาะกันเหมือนทุกที ยูก็เดินผ่านไป.....ที่หน้าเค้าเตอร์ใช่มั้ยนะ...อันนี้รู้แต่ว่ารีนาโต้มันหันไปมองตามยูจนเหลียวหลังพี่ก็มองตาม แต่ทีนี้ชินก็เดินผ่านพี่ไปหายู...พี่ก็หยุดที่ชิน เข้าใจมั้ยครับว่าแค่มอง ไม่ได้มีความหมายอะไรลึกซึ้ง”
“แล้วทำไมพี่รีพูดแบบนั้น”
“จะไปรู้มันเหรอ มันก็ชอบจิกพี่แบบนั้นอยู่แล้ว”
พอตอบแบบขอไปที ปฏิกริยาของชินก็คือ กัดปากแล้วหันออกไปมองนอกรถ นิ่งเงียบจนคนขับรถใจเสีย กระชับมือที่จับมือขาวซีดไว้ ชินก็พลิกมือออก

“ชิน ไม่มีอะไรแบบนั้นจริงๆ นะ ถ้าพี่ชอบยู พี่ก็ต้องเดินตามยู ไปวุ่นวายกับยูสิ พี่จะมาตามชิน มาเซ้าซี้ให้โดนไล่กลับบ้านอยู่ทุกวันทำไม”
“แต่พี่ก็มองตามยูจริงๆ”
“ไม่จริง”
“ผมจำได้ ที่ร้านรองเท้า ทั้งที่พี่เข้ามายืนอยู่ข้างผม แต่พี่ก็ยังหันไปมองยู”
“เหรอ...อันนี้จำไม่ได้จริงๆนะ มันมีบทสนทนาอะไรล่ะก่อนนั้น” จำไม่ได้จริงๆ ไม่ได้แกล้ง ก็นานเป็นปี ใครจะไปจำบทสนทนาได้ทุกคำพูด ทุกการเคลื่อนไหวแบบนั้น จำได้คร่าวๆในสิ่งที่ควรจำเท่านั้นแหละ
“ผมหนีเมเรมาดูรองเท้า พี่เข้ามายืนข้างๆ บอกกับผมว่ารองเท้านั่นไม่เหมาะกับวัยรุ่น แต่พอยูเข้ามาถามเรื่องรองเท้าอีกคู่ พี่ก็หันไปหายูทันที”
พี่เจถึงกับหันมามองคนที่ยังมองผ่านกระจกหน้าต่างรถออกไปข้างนอก คนตัวโตคลี่ยิ้ม
“จำไม่ได้ ที่จำได้ก็คือคนที่เหมือนรูปปั้น ทำหน้าตาเฉยเมย เหมือนไม่สนใจคนทั้งโลก แต่ที่จริงกำลังเก็บทุกคำพูด ทุกความเคลื่อนไหวของคนรอบตัว พี่...”
“แต่ผมจำได้ ว่าพี่ดีกับยูขนาดไหน” ชินสวนขึ้นก่อนที่พี่จะพูดจบประโยค
“นั่นเพราะเขาเป็นน้องของชิน เหมือนที่ดีกับเมเรนั่นแหละ อ๊ะ นึกออกแล้ว” จู่ๆพี่เจก็ร้องขึ้น จนชินหันมามอง
“ตอนแรกชินเข้าใจว่าพี่จีบยู ก็เลยให้พี่ไปกันเมเร”
“แล้วทำหน้าดีใจทำไมเนี่ย ผมมึนหรือพี่มึนกันแน่”
พี่เจยิ้มหวานยกมือแตะแก้มใส แต่ชินปัดมือออก หน้าตาบึ้งตึง “ไปจีบยูเลยไป”
“จีบทำไม ก็ไม่ได้ชอบยูนี่นา”
“พี่ชอบยู ไม่ได้ชอบผม”
“ถ้าพี่ชอบยู พี่ก็จีบยูสิ จะมาจีบชินทำไม”

ชินนิ่งเงียบเมื่อพี่เจย้ำคำนี้อีกครั้ง

“พี่รักชินนะครับ”

คือพอพี่เริ่มลำดับเรื่องให้ฟัง แล้วพอพิจารณามันด้วยเหตุผล...มันเหมือน....มองเห็นอะไรบางอย่างชัดเจนขึ้น...
ทุกอย่างที่วางเรียงอยู่ข้างหน้า แต่บางเวลาก็มองเห็น บางเวลาก็กลับทำเป็นมองไม่เห็น
มีภาพที่สวยงามมากมายกระจายเต็มพื้น กลับไปนั่งพิจารณาอยู่ที่ภาพบิดเบี้ยวพร่าเลือน ชวนจินตนาการไปเอง สักพักก็โยนภาพนั้นทิ้ง หันไปชื่นชมภาพสวยงาม แล้วเดี๋ยวก็กลับไปเก็บภาพบิดเบี้ยวนั้นขึ้นมาดูใหม่

“ชินน่าจะรู้ดีว่าพี่รักใคร ตั้งแต่พี่ตามตื้อชินเข้าไปในห้องครั้งแรก ออกจะตรงไปตรงมาชัดเจนขนาดนี้”
ชินเงียบกริบ
แรกสุดเลยตั้งแต่ร้านรองเท้า ชินคิดอย่างนั้นจริงๆ พี่เจกับพี่รีชอบยู
มันควรจะเป็นอย่างนั้นไม่ใช่หรือไง ใครๆก็ชอบคนสดใสร่าเริง ยิ้มง่าย ไม่ใช่คนที่วางฟอร์มนิ่งเงียบ เก็บทุกอย่างไว้ในใจอย่างคนนี้
นับตั้งแต่เจอกับคนๆนี้ ความรู้สึกบางอย่างก็เกิดขึ้นในใจ ที่ตัวเองก็ยังไม่เข้าใจ
ไม่เข้าใจทั้งความรู้สึกตัวเอง และการทำตัวไร้เหตุผลดึงเขาเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องของยู เมเร และพี่รีน่ะแหละ
ทั้งที่อยากไล่ไปให้ไกล แต่การปฏิเสธคนๆนี้ กลับต้องใช้พลังงานมากมายในการขัดขืน
ยิ่งนาน ยิ่งกลายเป็นความคุ้นเคย ที่ไม่ได้ทำให้รู้สึกสบายใจ
ไม่อยากเชื่อความรู้สึกของตัวเอง ว่าคนที่เขาสนใจแท้จริงคือเรา ไม่ใช่น้อง
ก็ใครจะรักคนเลว
แต่เมื่อไหร่กัน ที่รู้ว่าที่คิดมาตลอดมันไม่เป็นอย่างนั้น
เพราะรอยยิ้มกว้าง
เพราะคำบอกรัก
เพราะอ้อมกอดอุ่น
เพราะการดูแลเอาใจใส่
เพราะการอยู่เคียงกันกันเวลาที่ย่ำแย่ที่สุด
เพราะความพยายามที่จะคลายปมไร้สาระในใจที่ผูกเอาไว้จนวุ่นวาย
เพราะการกระทำและคำพูดที่ตรงไปตรงมาว่ารัก..
แต่ทั้งที่รู้ว่าเข้าใจผิดมาตลอด ในบางเวลาที่อยู่ตามลำพังกลับคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันแรกที่พบกัน
ภาพเก่าๆ พร่าเลือนที่คิดเสริมต่อไปเรื่อย ในแง่มุมที่ทำร้ายความรู้สึกของตัวเอง
คนแบบนี้ มีค่าพอที่พี่จะรักได้อย่างไร
 
อีกไม่ไกลจะถึงคอนโดฯที่พัก หน้าซุปเปอร์มาร์เก็ตร้านประจำ มีรถขายของกินจอดอยู่หลายคัน ชินยกยิ้มมุมปาก
เมื่อพี่เลี้ยวรถผ่านรั้วเข้าไปชินก็บอกให้จอด
“ผมจะซื้อของ เดี๋ยวจะตามขึ้นไปที่ห้อง”
“พี่ไปด้วย”
“ไม่ต้อง ผมซื้อของแป๊บเดียว เดี๋ยวสวนกันในลิฟท์”

ชินซื้อของไวมาก พี่เจก้าวออกจากลิฟท์ตัวหนึ่ง หยุดดูจดหมายในบ๊อกซ์หน้าห้อง ชินก็ก้าวออกมาจากลิฟท์อีกตัว แล้วเดินผ่านไปที่ห้องพัก

เข้ามาในห้องก็เทของที่ซื้อมาใส่จานเป็นระเบียบเรียบร้อย เว้นแต่ของที่อยู่ในจานนี่แหละที่ทำให้พี่เจอึ้ง
“ซื้อมาทำไม”
“พี่ กิน”
“เย๋ย ไม่เอา แมลงทอด”
“กิน”
“ไม่กิน”
“กิน ให้หมด เดี๋ยวนี้!”
สีหน้าเรียบเฉย ดวงตาจริงจัง ทำให้พี่เจรู้ว่าชินไม่ได้ล้อเล่น
“ชินกินแตงโมมั้ย พี่ลงไปซื้อให้”
ชินกอดอกจ้องมองมานิ่งๆ ไม่ได้น่ากลัวหรอกนะ แค่ไม่ควรขัดใจ
“ชิน พี่ไม่ได้ชอบยูจริงๆนะ แค่มองตามไอ้รี แล้วพี่ก็เดินตามชินตลอด ไม่ได้อะไรกับยูเลยสักนิด”
“กิน”
“ชินครับ พี่ไม่เคยไม่เลยสักนิด”
“กิน”
“ชิน...”
“ก็แค่แมลงทอด โปรตีน กับไขมัน”
“มันจะมียาฆ่าแมลงติดมาด้วยน่ะสิ”
“ดี งั้นกินซะ”
“ชินน่ะ ไม่เอา”
“บอกให้กิน ถ้าไม่เคยคิดอะไรกับยู แล้วจะเกี่ยงเรื่องนี้ทำไม”
“เพราะมันคนละเรื่องกันน่ะสิ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันสักนิดเดียว”
“งั้นมันก็ไม่เกี่ยว ผมแค่กำลังพาล แล้วก็อยากให้พี่กินมันให้หมดเดี๋ยวนี้”
“อ่า....” พี่เจกลืนก้อนน้ำลายแข็งๆลงคอ “งั้นขอเบียร์ด้วยได้มั้ย”
“ได้ แต่ต้องกินให้หมด”
พี่เจจ้องมองแมลงทอดสารพัดในจานแก้ว กับยังมียำอะไรบางอย่างในจานใบเล็ก
“อันนี้อะไร”
“ยำไข่มดแดง”
“มันกินได้ด้วยเหรอ”
“ได้สิ ถ้ามันมีขาย”
“อ่า.....”
ขอโทษนะครับคุณแมลง เรารู้จักกันหรือเปล่า คุณหนอนน้อย เราเคยมีเรื่องเคืองแค้นกันมั้ย
ชินเดินไปที่ตู้เย็นหยิบเบียร์กระป๋องมาส่งให้ ขณะที่พี่เจยังจ้องมองแมลงทอดในจาน
ไอ้ตัวที่น่าเกรงใจกันมากที่สุดคือตั๊กกะแตนนี่แหละ ทำไมตาโตๆของมันถึงได้ดูอาฆาตคนที่กำลังจะหยิบมันเข้าปากขนาดนี้ แล้วขาแข็งๆนี่อีก ข่าวเขาว่ามีคนกินแล้วชักตาตั้งเพราะเจอยาฆ่าแมลงใช่มั้ย แล้วไอ้ตัวกลมๆ ดำๆนั่น มันจะมีพยาธิหรือเปล่า เขาทอดมาสุกมั้ยเนี่ย ส่วนหนอนตัวนี้ ดูมั่นใจกว่าเพื่อนว่าทอดสุกแน่นอน แต่ก็นะ มันกินได้จริงๆเหรอเนี่ย TT^TT
“กิน”
พี่เจกลืนน้ำลายอีกครั้ง
“เอางี้ พี่กินก็ได้แต่ต้องมีข้อแลกเปลี่ยน”
“ไม่มีข้อแลกเปลี่ยน กินเดี๋ยวนี้”
“ไม่แฟร์เลย ที่ผ่านมาเวลาที่พี่มีปัญหาชินจะบังคับให้พี่พูด แต่พอคราวนี้ชินมีปัญหา พี่ก็ยังคงเป็นคนพูดอีกแล้วเมื่อไหร่พี่จะรู้ว่าชินคิดอะไร”
“ผมไม่ได้มีปัญหา”
“เหรอ งั้นพี่ก็ไม่ต้องกินสินะ”
“นี่” ชินทำตาพอง นั่งลงที่เก้าอี้ตรงข้ามพี่เจ
เหมือนคนผมสวยกำลังเรียบเรียงเรื่องราว “ตั้งแต่ที่ร้านรองเท้า ผมเห็นพี่กับพี่รีมองยู”
เสียงฮึจากคนตัวโตตาสีฟ้า ทำให้ชินตวัดตามอง “ผมกับยูที่ยิ้มเก่ง อารมณ์ดี ใครๆก็ต้องมองยูอยู่แล้ว แต่พอเจอพี่อีก จนพี่ตามไปที่ศูนย์การเรียน ถึงห้องนี้ ก็เตือนตัวเองว่า ผมเป็นแค่ตัวสำรอง พี่ชอบยู แต่ยูเลือกพี่รี”
เสียงฮึมาอีกที “ถึงได้บอกว่า ไม่อยากให้พี่รู้จัก”
ชินหันไปมองนอกหน้าต่าง
“แต่พอเวลาผ่านไป พี่ดีกับผมอย่างสม่ำเสมอ ผมก็คิดว่า ถึงพี่จะเคยชอบยู แต่มันก็เรื่องในอดีตวันนี้พี่รักผม แล้วพอพี่รีทักขึ้นมา ผมรู้สึกเหมือนโดนคนตะโกนใส่หน้าว่า ผมมันก็แค่ตัวสำรอง  เพราะพี่พลาดหวังจากยู....”
“ชู่ว...พอได้แล้ว”
พรวดเดียวคนตัวโตก็ลุกขึ้นมาคว้ากอดไว้
“หยุด ห้ามคิดต่ออีกอย่างเด็ดขาด”
ขอสาบานด้วยสารพัดแมลงทอดจานนี้ รีนาโต้ นายโดนแน่!
“ฟังพี่นะครับ ทวนอีกครั้ง ฟังให้เข้าใจ พี่ไม่เคยชอบยู คนเดียวที่พี่รักมาตลอดคือชิน”
ชินซุกหน้ากับไหล่กว้าง
“รักขนาดนี้”
“ก็บอกว่า ผมรู้ว่าวันนี้พี่รักผม แต่วันก่อนพี่รัก...”
“พี่ก็รักชินเหมือนกัน วันไหนๆก็รักชิน”
ชินพยักหน้ารับนิดเดียว จนแทบมองไม่เห็น

“เอางี้ พี่กิน แต่ต้องสัญญาก่อนว่าจะลบเมมโมรี่ ที่ไอ้รีมันพูดเรื่องยู”
ชินเหยียดปาก ยักไหล่ พี่เจเลยย้ำ
“ถ้าไม่สัญญา พี่ก็ไม่กินเหมือนกัน”
“แต่ผมบอกให้กิน”
“ไม่เอาหรอก เกิดวันดีคืนดีนึกพาลขึ้นมาแล้วเอาตัวอะไรมาให้กินอีก”
“เหรอ อืม จะจำไว้” ชินทำหน้าตาไม่สนใจ
“ไรวะ บทเขาจะพาลขึ้นมา”
“ก็จะพาล เพราะไม่เคยพาลไง ทำให้แต่ละคนคิดจะพูดอะไรก็พูด คิดจะทำอะไรก็ทำ ไม่เคยสนใจว่าผมคิดยังไง”
“อ้าว... งั้นก็ไปพาลใส่รีนาโต้สิ มันเป็นคนเริ่มเรื่องนะ”
“คิดหรือว่าจะรอด ยูชกไปหมัดแล้วส่งต่อให้คุณอาอบรมชุดใหญ่ ป่านนี้ขาเป็นเหน็บเดินไม่เป็นแล้วมั้ง”
...ไม่น่าลืมยูผู้เด็ดขาดกับคุณพ่อผู้เข้มงวดไปได้เลย...
พี่เจทำหน้าตาลำบากใจ หันไปหยิบหนอนที่ทอดจนเหลืองกรอบขึ้นมามอง
“อ่า อันนี้หน้าตาพอจะคบกันได้หน่อย”
ทำเป็นพูดนั่นพูดนี่ พี่เจหยิบใส่ปากแกล้มเบียร์ แต่ดูลังเลเมื่อหยิบตั๊กกะแตน “มันจะมียาฆ่าแมลงมั้ยอ่ะ”
“ถ้าพี่กินแล้วไม่มี ผมมีอยู่ใต้ช่องอ่างล้างจาน”
“ไม่ต้องก็ได้เกรงใจ”
ยืนดูอยู่จนเห็นว่าพี่ชิมอย่างละตัว แม้แต่ยำไข่มดแดงที่ชิมเพียงปลายช้อน ชินก็พยักหน้า
“กินให้หมด กินให้อร่อย ถ้าเททิ้งพรุ่งนี้เพิ่มปริมาณอีกเท่าตัว ผมจะไปอาบน้ำแล้ว”
“ขอเบียร์อีกกระป๋องนะ”
“เชิญ”
พี่เจมองตามคนผอมบางกลับเข้าไปในห้องนอนแล้วยิ้มกว้าง หันมาหยิบแมลงทอดใส่ปากอีกตัวแล้วหยิบจาน ไปนั่งหน้าโทรทัศน์ดูข่าว

พักใหญ่ๆชินก็ออกมาในชุดนอน ยิ้มขำเมื่อเห็นของในจานพร่องเกือบหมด เก็บเสื้อสูทกับไทค์ที่พี่รูดวางไว้ข้างตัวไปใส่ไม้แขวน เตรียมแยกส่งซักรีด แล้วเดินมาอ่านหนังสือที่โต๊ะ
สักพักพี่เจก็ลุกขึ้นเอาจานเปล่ามารายงานผล
“หมดแล้วนะครับ”
ชินถึงกับหลุดยิ้มขำ รับจานมา “ผมล้างเอง พี่ไปอาบน้ำเหอะ”
“อารมณ์ดีแล้วใช่มั้ย”
“อย่าเพิ่งแน่ใจ อาจพาลขึ้นมาอีกวินาทีไหนก็ได้”
ชินบอกขณะที่ถือจานเข้าไปในครัว
“อะไรของเค้าวะ วันนี้ มาแปลก”
เจตนาบ่นให้ได้ยิน แล้วกลับเข้าไปในห้องนอน
แต่มันก็ดีที่ชินแสดงความรู้สึกของตัวเองบ้าง พูดบ้างว่าคิดยังไง การที่เขาทำเฉยเมยเหมือนเป็นรูปปั้น มันทำให้คนอื่นพูด และทำโดยไม่คิดถึงความรู้สึกของเขาจริงๆน่ะแหละ
อ้อ...รีนาโต้ ถึงวันนี้จะเจอพ่อยู กับยูไปแล้ว แต่นายยังไม่เจอเจเรมี่นี่นะ!
โทรหาเพื่อนสารวัตรซี 1 ไหว้วานตรวจสอบรถโฟร์วีลสีดำที่มีพฤติกรรมต้องสงสัย เพราะไปจอดอยู่หน้าบ้านคนอื่นนานจนเกินความจำเป็นกันสักเล็กน้อย
“สัดฝรั่ง บ้านน้องยูไม่ได้อยู่ท้องที่กู”
“แล้วไง มึงเป็นตำรวจที่ไม่มีเพื่อนเลยหรือไง ทำงานคนเดียวหรือไงเนี่ย ก็แค่ใครขี่มอไซค์ผ่านไป ช่วยแตะเบรคหยุดมองมันสักนิดก็พอ”
“กูละเบื่อฝรั่งนักบงการอย่างมึงจริงๆ”
“บ่นน่ะจะทำมั้ย”
“แบล๊คขวดยักษ์ 2”
“มึงจะเอาไปอาบหรือไง”
“ก็ต้องให้คนที่แวะดูขวดนึงไง อีกขวดของกูค่าโทรศัพท์ นี่กูไม่ได้ค้ากำไรเลยนะ”
“เออ ตามนั้น 2 ขวดยักษ์”

[MyTeaMeJive]

ออกมาอีกทีชินยังคงสมาธิดีเยี่ยม อ่านหนังสืออย่างตั้งใจ เดินเข้าไปหาก้มลงโอบไหล่ไว้แล้วจูบแก้ม เม้มจูบไปหาริมฝีปาก ชินเบี่ยงหน้าหนี ส่งเสียงท้วง แต่พี่เจดันคางให้กลับมา
สอดลิ้นกวาดโพรงปาก เลื่อนมือลงนวดอกกว้าง
ชินเพียงแค่แตะที่ข้อมือพี่ จนกระทั่งพี่ละริมฝีปากออกมาจูบไซ้ลำคอขาว
“เดี๋ยว ขอปิดบ้านก่อน”
“อื้อ”
พี่เจปล่อยมือ เดินไปปิดประตูครัว ส่วนชินเก็บหนังสือ เดินไปล้างมือ เช็ดมือ แล้วปิดสวิทช์ไฟห้องที่ด้านหน้าประตู
ร่างสูงใหญ่เดินตามมายืนคร่อมที่ด้านหลัง ดันใบหน้ากลับมารับจูบแล้วเลื่อนมือผ่านอกบางลงมาหาแก่นกาย กดสะโพกกลับมารับกับความแข็งแกร่งของพี่ที่รออยู่
ชินครางเบาๆ หมุนตัวกลับมาโอบรอบคอพี่
“เมาแมลงทอดหรือไงเนี่ย”
พี่เจถึงกับหัวเราะ ดึงกลับมาที่โซฟา ผลักคนผอมบางลงนอน จูบไซ้คอใบหู
“เมาชินแหละ”
ความแข็งแกร่งที่เบียดอยู่ที่ต้นขา ทำให้ชินเลิกคิ้วสูง
“จะต่อจริงอ่ะ”
“แน่นอน”
“โห เซ็กซี่ขนาดนี้ไม่ต่อได้ไง” พูดไปมือไม้จับตรงนั้น ลูบตรงนี้ สะกิดไปเรื่อย
“ผมเนี่ยนะเซ็กซี่”
พี่ยกยิ้มมุมปาก เมื่อลงมือที่แก่นกายแล้วชินผวาเฮือกคว้ามือแน่น
“อ๊า....”
“เนี่ยแบบนี้น่ะ เซ็กซี่มาก”
“อื้อ... มันน่า รำคาญ ออก”
“ไม่นี่ ส่งเสียงอีกนิดเหอะ”
“วันนี้ เราจะ แข่งกัน พาล ใช่มั้ย”
ทำกัดฟันเสียงนิ่งพูดสวนพี่ไป แต่ก็ต้องหลุดหอบหายใจ เมื่อพี่ลงลิ้นที่อกสีอ่อน
พี่เจจ้องมอง ยิ่งชินพยายามกลั้นเสียง ยิ่งเพิ่มน้ำหนักทั้งลิ้นทั้งมือ
เสียวจนต้องบีบไหล่พี่ไว้แน่น ผวายกอกบางตามริมฝีปาก
ผ่อนลมหายใจยาวเมื่อพี่ยอมย้ายที่ เลื่อนขึ้นมาจูบแก้ม ขบใบหู
ชินพลิกหน้าจูบแก้ม ไล่มาที่คางสาก รั้งเสื้อนอนของพี่ออก
มือใหญ่สัมผัสใบหน้าสวย เกลี่ยแก้ม คิ้ว จมูก คาง ริมฝีปาก ดวงตาประสานดวงตา
ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้มรู้ทัน  “มาฟอร์มเดิมอีกละ”
“ฟอร์มอะไร” ดวงตาสีฟ้ายังคงจ้องมองหวานเชื่อมไม่เปลี่ยนองศา
“มือน่ะ”
“เหรอ ก็ไม่เห็นว่ามันจะส่งผลอะไรนี่”
...แต่ที่จริง ชินกำลังต้องการมากขึ้นเรื่อยๆ
“เมื่อเย็นตอนจะออกไป ก็เพิ่งทำ ตอนนี้....พี่ลวนลาม...ชินจะละลายได้ยังไง”
น้ำเสียง สีหน้าเววตา เจ้าเล่ห์ระดับเตือนภัยก่อการร้ายขั้นสูงสุดได้เลยงานนี้
“กะ ก็...” พอเริ่มพูด เสียงสั่นไหว ชินก็กัดปาก
“หือ มีอะไร”
มือใหญ่กอบกุมขยับช้าๆ ชินจับข้อมือพี่แน่น
แถมด้วยการขบใบหู
“เห็นมั้ย ไม่เห็นว่าจะมีอะไรเลย ชินออกจะปกติ”
“อะ ไอ้บ้า”
พี่ยกตัวมองหน้า ดวงตารอยยิ้มหวานเชื่อม
แต่มือรูดเร็วจนชินยกสะโพกตามแรง ยกเรียวขา เกี่ยวขาพี่ไว้
“ระ เร็วไป อื้ม..”
“เหรอ ทุกทีก็แบบนี้ไม่ใช่เหรอ”
“ไม่ พี่ ช้า กว่านี้ แบบ นี้ มัน...อา....”
ชินหลับตาแน่น
“ไม่อยากมองพี่หรือ”
“เปล่า”
พี่ก้มลงจูบใต้ใบหู ดูดแรง
ชินเกร็งไปทั้งตัวกอดพี่ไว้แน่น
คลายริมฝีปากออก เลื่อนจูบลงมาที่ไหล่
ชินครางแผ่วเบา ลากมือทั่วแผ่นหลังพี่ ลงมาถึงสะโพก
“พี่....”
เสียงเรียกชื่อเปี่ยมความต้องการ แต่พี่กลับจูบไล่ลงมาที่แก่นกาย สอดปลายนิ้วแทรกที่ช่องทางด้านหลัง เคลื่อนไหวเนิบช้าให้ร่างกายอิ่มในรสสัมผัส
ชินเกร็งตัวเหยียด แล้วพ่นน้ำสีขาว ผ่อนคลายลมหายใจ พี่เจขยับตัวคร่อมไว้ พรมจูบแก้ม
“ชินครับ ย้ายไปอยู่บ้านด้วยกันนะ”
ชินสบตาสีฟ้าที่แสนจะเปิดเผย
“นะชิน พี่สร้างบ้านให้คนอื่นอยู่ตั้งเยอะแยะ แต่ชินยังอยู่คอนโดอยู่เลย”
“ก็ไม่เห็นเป็นไร”
“เป็นสิ มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีนะ”
“เหรอ....”
อ่าฮะ..เริ่มงงละ เข้าล็อค...
“เนี่ย พี่ทำโครงการที่นั่นที่นี่ แต่พอมาถึงเรื่องของตัวเอง กลับไม่มีบ้าน”
“ตกลงบ้านพี่หรือบ้านผม”
“บ้านของเรา”
“หมายถึงชื่อผมอีกเหรอ”
“อื่อฮึ ก็พี่เป็นต่างชาติ”
ชินเบนสายตาไปมองทางอื่น “อย่าเลย ปลูกแล้วผมก็ต้องอยู่คนเดียว”
“คนเดียวที่ไหน ก็บอกอยู่นี่ไงบ้านของเรา”
ชินหันกลับมาหาทันที “พี่ไปโน่นมานี่ตลอดเวลา ทิ้งผมอยู่บ้านคนเดียว”
ริมฝีปากสวยคลี่ยิ้มกว้าง “ก็เวลาชวนไปชินไม่ไปด้วยนี่”
ชินหรี่ตาเบ้หน้ายักไหล่ “ไม่ดีกว่า ผมอยู่คนเดียวเหมือนเดิมดีกว่า”
“เฮ่ย พอพาลเป็นแล้วพาลติดๆกันเลยโว้ยเฮ้ย!”
“ก็เพิ่งรู้ว่าเวลาพาลแบบนี้แล้วมันสนุกดีเหมือนกัน”
“มีงี้ด้วย”
พี่ทำหน้าตางงไม่เสร็จ ชินหลุดขำหัวเราะร่วน
“โห เจ้าชาย ร้ายเกินไปแล้ว อย่างนี้ฟัดแก้โรคพาลดีกว่า” พี่พลิกตัวกอดจูบแรงที่แก้ม
“อ๊ะ พอแล้ว พรุ่งนี้ผมมีสอนนะ”
“ไม่รู้ ไม่สน พาลเป็นโรคติดต่อ ต้องรักษาด้วยการกอดแฟน”
“พอแล้ว ๆ” ชินร้องห้าม แต่ยังหัวเราะไม่เลิก
“ตกลงที่ 2 ไร่พี่ไม่ทำคอนโดฯ แต่จะปลูกบ้านของเราแล้วนะ”
“อือ”
“อือคืออะไร”
“ก็อือ อยากทำอะไรก็ทำเหอะผมเคยขัดใจพี่ได้มั้ยล่ะ”
“เหมือนพี่เอาแต่ใจเลยนะ”
“ไม่หรอก พี่ไม่เอาแต่ใจเลยสักนิด” ประชดนิ่งๆแบบนี้ พี่เจคงสนใจหรอกนะ
“จริงเหรอ”
“อือ”
แบบนี้แปลความหมายตรงตัวคือตามใจพี่แหงแก๋
แต่ว่า...
โซฟานี่มันแคบไป เปลี่ยนสถานที่บ้างเพื่อแก้เบื่อก็จริง แต่ว่าเข่าชินไม่ค่อยดีนี่นา
พี่จูบปากแรง ดูดย้ำ แล้วดึงมือให้ลุกขึ้นตาม
“เข้าห้องหรือโต๊ะกินข้าว”
“ห๊ะ” ชินตาโต
“เลือก ถ้าไม่เลือกพี่เลือกเองนะ”
ชินหน้าตาเลิกลั่ก น่ารักจนต้องคว้ามาจูบ

กว่าคนคึกเหมือนม้าจะยอมให้นอนได้ก็โดนรีดจนเกือบหมดตัว
“ไปแค่ 3 วันทำอย่างกับไปรบอิรักสักปี”
ชินบ่นพึมเมื่อพี่จับให้นอนหนุนแขน แล้วพาดขาล็อคไว้
“โห ถ้าอิรักปีนึงละก็จะเก็บใส่กระเป๋าเดินทางไปด้วยเลย”
มือเรียวยาวบิดเนื้อที่เอว เจ็บจนต้องบิดตัวตามมือ
“พอเหอะ ผมไม่อยากไปสอนโดยที่ตัวเองไม่พร้อม”
“ก็พรุ่งนี้พี่ไม่ได้ทำงานนี่”
“โห...” ชินบ่นกับอกกว้าง “ตัวเองหยุดแต่คนอื่นเขาต้องทำงานนะ”
“ให้ไปด้วยได้มั้ย”
“ไปไหน ไปมหาลัยน่ะเหรอ ก็ไปสิ” ถามเองตอบเองเสร็จสรรพ
พี่เจยิ้มกว้างก้มลงจูบหน้าผากเกลี้ยง
ชินเงยหน้าขึ้นมอง คลี่ยิ้มหวานเต็มใบหน้า
“รักชิน......”
 คำบอกรักหวานแผ่วลง เหมือนมืออุ่นๆที่ลูบผมนุ่มของคนที่กำลังหลับสบาย ในอ้อมแขนแข็งแรง.....
“รักชินที่สุด”

================END=============
ส่วนหนึ่งของตอนนี้คือตอนที่ 100 ที่พี่ไจฟ์ตั้งใจให้เป็นตอนจบของเรื่อง แต่มันซ้ำกับหลายเรื่องผมเลยตัดออก และเมื่อย้อนกลับไปอ่านทั้งเรื่องก็พบว่า มันมีหลายช่วงหลายตอนที่ซ้ำอยู่ดี เรื่องต่อไปจะระมัดระวังให้มากขึ้นครับ
ผมวางเรื่องแมลงทอดให้ยูเอาให้พี่รีกิน แต่มันกลายเป็นการขโมยซีน พี่ไจฟ์เปลี่ยนเป็นชินเอาให้พี่เจกิน ออกมาขำๆดีเหมือนกัน แต่สำหรัีบพี่เจคนเขียนน่ะ ส่งไปเหอะกินทั้งนั้นแหละ เจอกล้วยแขกชุบเกลือยังกินได้เลย กร๊ากกกก

เรื่องของ พี่เจ ชิน พี่รี ยู และเมเรจบลงไปแล้วด้วยความสุข ส่วนเรื่องใหม่เพิ่งไปได้ 8 ตอน เขียนจบแล้วพบกันครับ
 
ขอบคุณทุกคำแนะนำ ทุกความเห็นและคำติชมครับ
ไจฟ์ก้บทีร๊ากกกกคูณณณณณณณณณ


กอดรวบ
+1 และแจกเป็ดขอบคุณครับ
(แจกเป็ดด้วยการคลิกที่เป็ดสีเหลือง แล้วรีเฟรช หรือไปกด + ถึงจะเห็นว่าแจกเป็ดแล้วครับ)

[nn~~NN]

ระเบิดลูกใหญ่ที่สุดของเรื่อง ก็คือระเบิดของพี่รีนี่เอง  มันน่านัก   
ชินเป็นคนเก็บอะไรเยอะมากจริงๆ  ถ้าไม่พูดนี่ไม่รู้เลยนะว่าทุกเม็ดอ่ะ

เป็นตอนจบที่ได้อารมณ์หลากหลายครบทุกรสชาติม๊ากกกกกกก  ขอบคุณไจฟ์กับทีอีกครั้งนะคะ   

[from_mars]

รีจ๊ะ....ทำแบบนี้สมควรโดนลงโทษอย่าหนักนะจ๊ะ
ครอบครัวร้าวฉานคืองานของเธอเหรอจ๊ะ???? แม๊...อยู่ใกล้ๆ แม่จะหยิกพุงให้เขียวเชียว

เรื่องนี้จบสนิทแล้ว...ความรัก มาพร้อมกะความเข้าใจจะดีมากแบบนี้แหละเนอะ ฮี่ๆๆๆๆ
รักน้อง กอดน้องจ๊ะ... +1 เป็นกำลังใจด้วย

[puppyluv]

ฮาตอนกินแมลงนี่ล่ะ
กะลังซึมหน่วง-เฮ๊ย---ซะงั้น
ท่าจะได้ของแกล้มเหล้าใหม่แทนเมนูนกสับซะแล่ววว 555
   อ้อ ขอข้ามไหล่ไปง้อเด็กน้อยหน่อย อุอุ
ง้อ~ง้อ~ง้อ~

[MiSS-U]

ร้อนแรงสุดๆเจชิน

พี่รีปากไม่ดีอ่ะซวยพี่เจจริงๆ แต่สุดท้ายก็เข้าใจกันได้ดีจัง

ปล.จะรออ่านเรื่องต่อไปนะคะ และขอบคุณสำหรับเรื่องนี้ค่ะ
 

[kakuro]

ขอบคุณไจฟ์ที

[konnarak]

กิ๊สสสสสสสสสสสสแมลงทอดของชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   ขอเป็นตัวช่วยพีเจได้มั๊ย  จะกินให้หมดเลยย   

พีรีเนี้ย  น่าจิงๆๆ  สมน้ำหน้าโดนจัดหนักเลยๆๆๆ   (จะว่าไป เเล้วก็น่าสงสารพีรีอยุ่นะ ห้าๆๆๆๆ)

ขอบคุณที่ไจฟ์มากๆๆๆๆๆๆๆ   นะครับบ   เเล้วจะรอเรืองต่อไป  นะครับบ  ร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกมากกก

อยากได้อีก สักตอนสองตอน สามตอน สี่ตอน...........อิอิอิ


******อยากอ่านตอนพีรีโดนทำโทษ******


 

[gumrai3]

 :beat:พี่รี  เซงพูดทำไมไม่รู้ ค้นเรื่องเก่าอยู่

พี่เจโดนเลย ชินอย่าคิดมากน่ะ

[nongrak]

ชินน่ารักมากเลยมีหึงแล้วพาลกับพี่เจด้วย
แต่อยากอ่านพี่รีโดนลงโทษจังทำครอบครัวเขาร้าวฉาน
  ขอบคุณคุณไจฟ์และทีค่ะ

[natty _lovelove]

ฝากตื้บที่รีสองที