หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289

[nanju]

ชอบมากมายเลยค่ะ

เกรย์ กับ ทัศน์    ฮามากเลยค่ะ

ชอบบบ

[hahn]

ฮามาก

[ronlbb]

ชอบอ่ะ  อยากรู้ตอนต่อไปอ่ะ

เกรย์ดูน่าสงสาร

[koollook]

ต่อๆ

[Eternal luv]

ความเมาเป็นเหตุ 

[drasil]

รอตอนต่อไปค่าาาาาาาาา

[INDY-POET]

Chapter 4 : Because here is ..Chiang Mai

 

ผมยืนนิ่งอยู่ภายใต้สายน้ำจากฝักบัวที่หลั่งไหลชำระร่างกาย แน่นอนว่าผมยังคงปวดตูด

ไม่รู้เมื่อคืนเล่นกันท่าตีลังกาล้อเกวียนรึไง o_O [มันทำได้ด้วยเหรอวะ?]



“แค่สองวัน..สองวันเท่านั้น อย่างน้อยก็ไปเข้าหอได้..”

ผมพึมพำราวกับท่องมนต์ แล้วถอนหายใจออกมาดังลั่นให้กับทุกอย่างที่ทำให้ต้องตกอยู่ในสภาพนี้

คิดแล้วก็อยากเอาหัวโหม่งผนังห้องน้ำให้ทะลุเป็นรูไปเลย

.

.

โครม !!

ปัง ปัง!!

“อย่าอาบนานเว้ย เปลืองน้ำห้องกู!”

เสียงคำรามดังมาภายหลังเสียงย่ำโครม และทุบประตูดังสนั่น



โอ้ย ไอ้หอกนี่ใจแคบชิบ แม่ง กูกระโดดโหม่งผนังห้องน้ำมึงเป็นรูแน่ถ้าไม่ติดว่าสมองกูจะไหลออกมาซะก่อน

ผมรีบขัดถูตัวเอง แต่ก็รีบไม่ได้อีก เพราะมันต้องค่อยๆ เนื่องด้วยอาการเจ็บระบมจากอะไรทั้งหลายแหล่นั่น



ครู่ต่อมา.. ผมพันผ้าขนหนูออกมาจากห้องน้ำ และหอบเสื้อผ้าเน่าๆของผมไว้ในอ้อมอก

ส่วนไอ้เจ้าของห้องน่ะเหรอ.. นอนกอดอกแอ๊คท่าเหี้ยมอยู่บนเตียง มองผมด้วยแววตาขุ่นมัว

ผมประสานสายตากับมัน พยักเพยิดมาในอ้อมแขนตัวเอง ทำนองว่าไม่มีเสื้อผ้าใส่.. ไอ้หมอนั่นลุกขึ้น

ดีมาก อย่างน้อยมันก็ยังมีน้ำใจไปหาเสื้อผ้าให้ผมละวะ

สิ่งต่อมาที่ผมรู้สึกคือความหนาว..

หนาว..

หนาวชิบหาย!

มันเดินไปลดแอร์! โธ่เว้ย


“ไอ้…..เชี้ย”

ผมกัดฟันกรอด

มันเพียงหัวเราะ หึหึ  และเดินกลับมายืดแข้งยืดขาบนเตียง คว้าผ้านวมมาห่ม

ผมยืนหันรีหันขวางสั่นสะท้านอยู่ตรงนั้น ฮึ่ย มันมีสิทธิ์’ไรมาทำอย่างนี้กับผม

“กูหนาวนะเว้ย มึงเป็นบ้าไปแล้วรึไง”

ผมโวยวายหาความยุติธรรมโดยลืมไปว่าตัวเองเป็นผู้บุกรุกพื้นที่ของชาวบ้าน


“ความผิดกู?”

มันเลิกคิ้วถาม

ผมจึงได้แต่ยืนนิ่ง ..เออ กูผิดเต็มๆนิ



“นี่.. เรามาคุยกันให้รู้เรื่องอย่างลูกผู้ชายดีกว่า”

มันเป็นงานเป็นการขึ้นมา

“ทำไมมึงไม่กลับบ้านไป?”

.

.

ผมยืนไร้คำพูด. .


“หรือว่าหนีออกจากบ้าน เป็นเด็กใจแตก เป็นโจร เป็นฆาตกรข้ามชาติ เป็น-”

ไอ้เหี้ยไปกันใหญ่แล้วนะมึง!


“ที่นี่ที่ไหน!”

ผมโพล่งออกมา

มันหรี่ตาอย่างประเมินค่า

“มึงจะบอกกูว่าความจำเสื่อม สมองกลับ?”


“ที่นี่ที่ไหน?”

ผมยืนยันคำพูดที่เป็นคำถามเดิม

“อย่ากวนตีน-”

“ที่-นี่-ที่-ไหนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!?”

“เออ ไอ้เหี้ย ก็ได้ ห้องกู ห้องกูไง!”

“ไม่ใช่ เอาที่มันใหญ่ๆสิโว้ยยยยยยยยยยยยยย”

“เชียงใหม่ไง ตะโกนหาบ้านพ่อมึงเหรอ”

มันคำรามลั่นกลบเสียงตะโกนโว้ยของผม


“ก็เพราะมันไม่ใช่บ้านพ่อกูไง!”

 

 

..ถึงตอนนี้ผมหนาวสั่นจนทนไม่ไหวรีบเดินไปเพิ่มแอร์ และกลับมาจับตู้เสื้อผ้ามัน ต้องหา’ไรมาใส่ให้ได้

 

“หยุดนะมึง”

มันปราดเข้ามาลากคอผมและเหวี่ยงออก


“อย่าดิโว้ย”

ผมดิ้นขลุกขลักโวยวาย เตะถีบอย่างบ้าพลัง และเป็นผลให้เราสองคนล้มกลิ้งลงมาบนเตียง

โชคยังเข้าข้างผมบ้างเมื่ออยู่ในชัยภูมิเหนือกว่า ผมรัวมือทุบแผ่นอกแม่งไม่ยั้ง

“นี่สำหรับที่มึงลากกู กระชากกู ทำกูก้นจ้ำเบ้าด้วย”

ตึง ตึง ตึง!!



“หยุด หยุด หยุดเว้ย”

มือแกร่งทั้งสองข้างจับข้อมือผมไว้มั่น และ..โป๊ก

มันเอาหัวโขกหัวผมจนเห็นดาว

 

ผมนิ่งสนิททันที.. มองมันอย่างเจ็บใจและเจ็บหัวไปพร้อมๆกัน

แต่สายตาผมพร่ามัวด้วยหยาดน้ำตาที่ไม่รู้ว่าไหลลงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เจ็บตัวกี่ครั้งแล้วเนี่ยวันนี้

 

“มึง..”

มันพยายามเอื้อมมือมาทำอะไรซักอย่าง ซึ่งผมมองโลกในแง่ร้ายไว้ก่อนว่ามันพยายามจะบ๊องหู

 

“อย่า..นะเว้ย”

ผมหลับตาปี๋

 

“ฮึ่ย”

มันส่งเสียงอย่างรำคาญใจ มือใหญ่กดหัวผมลงไปหามัน สองมือจับขมับผมเบาๆ ลูบแผ่วๆให้คลายความเจ็บ

มือผมเป็นอิสระแล้วนี่หว่า ผมจะ..

“ถ้ามึงทุบกูอีกนะ จะโขกให้แยกสองซีก”

เสียงทุ้มต่ำนั่นเตือน

กูก็นิ่งเด่ะ..!

 

ผมเจ็บหัว ปวดแขน ปวดตูด ไม่รู้เว้ย!!
ผมจะกระดึ๊บลงจากตัวมัน แล้วแย่งผ้านวมมาทั้งห่มทั้งพันตัวด้วยความหนาว หันหน้าซุกกับฝาผนัง

 

“ไอ้..”

เสียงมันเหมือนจะพยายามหาคำพูดที่แรงพอมาด่าผม แต่คาดว่ามันคงหาไม่ได้แล้ว จึงหยุดไว้แค่ไอ้..

.

.

“เอา”

อะไรบางอย่างมากระทบเบาๆตรงไหล่ ผมเอี้ยวหน้าไปดูจึงรู้ว่าเป็นเสื้อผ้า

สายตาผมมองมันอยู่ครู่หนึ่ง ชั่งใจว่าถ้ายื่นมือรับมา มันจะกระชากแขนลงจากเตียงมั๊ย

แต่แล้วความอึดอัดจากผ้านวมก็เอาชนะ

ผมรับเสื้อผ้ามา..

มันไม่กระชากแหะ!

ผมจึงค่อยๆลุกขึ้น ไปใส่เสื้อยืดตัวหลวมและกางเกงเจเจที่คงเป็นตัวที่ลายแต๋วสุดและเก่าสุดของมันแล้ว



“ขอบใจ”

ผมบอกมันเบาๆ ซึ่งก็เป็นคำที่ควรพูดตั้งนานแล้ว ถ้ามันไม่ขยันไล่ผมซะขนาดนั้น

 

“..อย่างกับกูมีทางเลือก”

ผมจะแปลคำสวยหรูนั่นว่า ไม่เป็นไร ก็แล้วกัน

 

มันทิ้งตัวลงบนเตียงและเปิดทีวีดู ไม่สนใจผมอีกแล้ว

ผมยืนเก้ๆกังๆว่าจะเอายังไงต่ออยู่ซักแป๊ป จึงเลี่ยงออกมาที่ระเบียงซึ่งเป็นที่ที่อยู่ใกล้ตัวมากที่สุดรองจากบนเตียงที่มันนอนอยู่

 

สายลมเชียงใหม่ยามค่ำคืนหนาวเหน็บบาดใจผมซะเหลือเกิน..

ท้องฟ้าดำมืดปราศจากดวงดาว ..คืนนี้ฟ้าปิด

 

สองมือผมเกาะขอบราวระเบียงแน่น

ผมอยากจะไปนะ.. ไม่ได้พิศวาสไอ้เหี้ยในห้องที่ไล่อยู่ได้ ซึ่งก็ไม่ใช่ความผิดมันหรอก

แต่ผมไม่รู้จะไปไหนเนี่ยซี..

เชียงใหม่ไม่ใช่บ้านผม.. ผมไม่รู้จักแม้แต่ถนนซักสายหรือใครซักคน

ความโดดเดี่ยวเดียวดายโหวงเหวงอยู่ในอก..

เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกเสียใจที่การทะเลาะเบาะแว้งทำให้เดินหนีมาอย่างบ้าคลั่งเมื่อคืนวาน..

เสียใจ..ที่ไม่ได้หยิบแม้แต่โทรศัพท์หรือกระเป๋าสตางค์ในเป้

และโค่ดเสียใจที่เงินก้นกระเป๋า’เกงยีนส์หมดไปกับเหล้าที่ทำให้ผมเมาสาดเมื่อคืนนี้แล้ว

รู้มั๊ยวะ สิ่งที่แย่ที่สุดของการ..


 

“กูนึกว่าตกระเบียงตายไปแล้ว”

เสียงต่ำๆด้านหลังทำเอาผมสะดุ้งเฮือก หันกลับไปมอง มันยืนอยู่ในห้อง มือจับประตูระเบียง

“กูจะนอนแล้ว จะปิดประตูระเบียง ยุงกัด ลมเข้า”

มันบอกจุดประสงค์ของการมา และเลื่อนประตูปิด


“เฮ้ยเดี๋ยว ให้กูเข้าไปก่อนเซ่”

ผมพุ่งตัวขวางไว้ได้ก่อนประตูจะปิดสนิท ไอ้บ้านี่แม่งใจร้าย

ผมย่ำเท้าโครมๆมาที่เตียง

แต่แล้วคอเสื้อก็โดนรั้งไว้ด้วยแรงควายของคนปิดประตู

“เตียงกู”

แล้วมันก็ปิดไฟ ล้มตัวนอนทันที ปล่อยผมยืนเอ๋อ


“แล้วกูนอนไหนล่ะ”

ผมถามเบาๆ



“เรื่องของมึง”

.

.

ผม เก้ๆกังๆในความสลัวของห้อง ตรงหน้าเป็นเตียงที่มีจระเข้นอนอยู่ ซ้ายเป็นทางเดินไปห้องน้ำและประตูสู่ระเบียง หลังเป็นทั้งครัว ตู้เสื้อผ้า โต๊ะใหญ่วางทีวี เครื่องเล่นเสียง ยาวไปจดประตูหน้าห้อง

ด้านขวาที่เฉียงไปทางด้านหน้าดูท่าจะปลอดภัยที่สุด.. เพราะมีโซฟาเล็กๆอยู่ตรงมุมห้อง

ไม่ใช่จะสามารถนอนยืดขาได้สบายๆ แต่ก็คงดูดีกว่าหนาวตูดอยู่บนพื้น

ผมจึงกระดึ๊บขึ้นไปนั่งกอดเข่าบนโซฟานั้น

 

“มึงมีผ้าห่มมั๊ย..”

ผมยังจะถามด้วยความหวัง แต่ความเงียบและเสียงหายใจเป็นสิ่งเดียวที่ตอบกลับมา

. . . . . . . . . . .  . . . . . .

ขอบคุณทุกการติดตามครับ

[donutnoi]

กำลังจะรู้ว่าทำไมเกรย์ถึงไม่มีที่ไป ไม่น่ามาขัดเลย แถมใจร้ายกว่าจะให้เสื้อผ้าใส่ ต้องมีเจ็บตัวอีก 

แต่ก็นะคนไม่รู้จักจะให้มาอยู่ด้วยแบบดีๆได้ไง 

[nevergoodbye]

กรี๊ดดดดดดด อัพน้อยไปค่ะ อัพน้อยไปปป
มันค้างงงงงง อย่างไม่มีสาเหตุ
ทำไมถึงรู้สึกชอบเรื่องนี้ขนาดนี้ โฮกกกกก
พระเอกใจร้ายที่สุด ชิส์ อย่ามารักเกรย์นะยะ ชิส์ๆๆๆ
สำหรับเรื่องสี เราก็ไม่งงหรอกค่ะ เพราะมันเล่าคนละมุมอย่างที่รไเตอร์บอก
โอ๊ยย หลงเรื่องนี้ขนาดหนัก รีบมาอัพต่อนะคะ
ชอบอะ ช๊อบบบบบบบ
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

[roseen]

มันถือคติน้ำแตกแล้วแยกทาง ทางใครทางมันไม่มีความผูกพันธ์   ไม่หันไปมองเพราะไม่มีค่าพอ


สำหรับเด็กเทียวหรือว่าเด็กใจแตก


ทำใจเถอะเกรย์  รู้หน้าไม่รู้ใจ พลาดเองโทษใครไม่ได้   แต่ถ้ามีที่ไปก็ภาวนาอย่าให้มีคราวหน้าก็แล้วกัน  อย่าเจอกับมันอีกเลย

[hahn]

นู๋เกรย์ทำไมน่าสงสารจัง แต่ว่า หนีใครมาล่ะ

[miniz]

น่าสงสาร 

มารอต่อค้า 

[LalaBam]

อะไรอะ ยังงงอยู่เลย
มาต่ออีกได้ป่าว รอๆ

[koollook]

ต่อเยอะๆจิ

[golove2]

สงสารเกรย์อ่ะ

 

[fannan]

เอ้าหนีใครมาล่ะเนี่ย


แถมโดนไล่ตลอดอีกน่าสงสารจังอ่ะ

[nevergoodbye]

มารอค่า อยากอ่านต่อมากมาย 
ชอบจัง ชอบแบบนี้ น่ารักดี อร๊างง
หลังจากอ่านเป็นรอบที่ 2 ก็ได้ข้อสรุปว่า ทัศน์ก็ใจดีเหมือนกัน
มาต่อเร็วๆนะคะ~~

[crazy_jum]

ชอบอ่ะ เกรียนได้ใจ

อ่านไปน้ำตาซึมไป สงสารเกรย์
ไม่มีที่ไปแล้วยังขับไสไล่ส่งอีก
เกรย์ หนีใครมา ??  อยากรู้

รออ่านอยู่นะคะ ช่วยดัน อึ๊บๆๆ  ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

[ชินจัง]

 

เมื่อไหร่จะรักเด็กเกรียนๆ

 

[lucifel]

ตกลงเรื่องเป็นไงมาไง
อยู่ๆก็ไม่มีที่ไปซะงั้น
ค้างจริงๆ

[crazy_jum]

รอค่ะ  เมื่อไหร่จะมาอ่ะ
อยากอ่านแล้วน้า

[INDY-POET]

Chapter 5 : A stranger in my room


ผมถูกเรียกตัวจากการไปเฝ้าพระอินทร์อย่างยาวนานตลอดคืนด้วยแสงแดดยามเช้าที่สองผ่านประตูกระจกระเบียงเข้ามาในห้อง
ผมมักจะไม่ค่อยปิดม่านตรงนั้น เพราะไม่อยากให้มันกั้นแสงที่จะปลุกให้ผมตื่นนี่ละ

ผมลืมตาขึ้น และเหลือบมองไปข้างตัวทันทีทันใดอย่างหวาดระแวง..

..ไม่เห็นใคร

..เฮ่อ โล่งอกไปที

มันถูกต้องแล้วล่ะที่จะไม่เห็นใคร ห้องนี้มันห้องนอนผมนี่หว่า
ถึงแม้ผมมักจะออกไปสรวลเสเฮฮาบ้ากามกับพวกเพื่อนๆ แต่ผมก็ยังคงต้องการพื้นที่ส่วนตัว
ซึ่งนั่นหมายความว่า เมื่อผมย่างเท้าเข้ามาในห้อง มันคือที่สันโดษของผม..
..ก็ผมมันพวกอินดี้นี่หว่า


ผมลองควานมือเปะปะไปข้างตัว เพื่อให้แน่ใจว่าสายตาไม่ได้หลอก..

..ไม่ได้สัมผัสโดนอะไรแปลกปลอม

เฮ่อ.. โล่งอกอีกครั้ง
ผมฝันร้ายน่ะสิ มันต้องเป็นฝันร้ายแน่นอน
ฝันว่าไปกกไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้ แล้วเสือกพามันกลับมาที่ห้อง และที่เลวร้ายกว่านั้น..มันดันไม่ยอมไป

ผมยันตัวลุกขึ้นบิดขี้เกียจเหมือนทุกเช้า
บิดซ้าย…. เอี๊ยด
บิดขวา….  เฮ้ยยยยย!

บะ บน บนโซฟา! ไอ้หมอนั่น!

ให้ตายเถอะ กูไม่อยากเชื่อเลย กำลังจะคิดว่าเป็นแค่ความฝันอยู่แล้วเชียว

ผมลุกขึ้น และก้าวยาวๆตรงไปที่โซฟาเล็กมุมห้อง  ที่ที่ผมมักใช้เป็นมุมนั่งติสต์คนเดียว และพร้อมระเบิดลงใส่มันตั้งแต่เช้า
ไปถึงด้วยอารมณ์โมโห แต่ก็ต้องชะงักนิดหนึ่ง..

“แล้วกูนอนไหนล่ะ”
เมื่อคืนผมได้ยินเสียงถามเบาๆคล้ายๆอย่างนั้น
“เรื่องของมึง”
จำได้ว่าตอบกลับไป แล้วก็หลับอย่างรวดเร็ว ประสาคนหลับง่ายตื่นเช้า

ไอ้เหี้ยนี่นั่งขดหลับบนโซฟาตั้งแต่เมื่อคืนเหรอเนี่ย ผ้าห่มเสือกไม่มี
โหมึง แมนมาก
ถ้าด้านขนาดอยู่ห้องกูได้ ทำไมแอบคลานขึ้นเตียง มึงทำไม่ได้วะ??

ผมรู้สึกได้ตอนนี้เองว่าหนึ่งคืนกับหนึ่งวันที่เห็นมันมา ได้มีเวลาพิจารณาแม่งดีๆโดยที่ปากหมามันไม่มาขัดก็ตอนนี้เอง

มันผิวขาวอย่างปกติ น่าจะเป็นคนเหนือเหมือนๆผม แต่คงไม่ใช่หนุ่มเชียงใหม่
เพราะเท่าที่มันตะโกนลั่นห้องเมื่อคืน เชียงใหม่ไม่ใช่บ้านพ่อมัน -*-
ผมคะเนอายุมันก็คงราวๆผมล่ะมั้ง ไม่เด็กกว่าเท่าไหร่หรอก

ผมออกสีน้ำตาลสไลด์ยาวระบ่าของมันยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง
ร่างเล็กกว่าผมม้วนตัวกลมดิกอย่างหาไออุ่นบนโซฟาที่ขนาดและความยาวนั้นเอาไว้นั่ง ไม่ใช่นอน


“หวังว่าคงไม่ได้เป็นไข้ไม่สบายเพราะนอนหนาวคืนเดียวตามแบบฉบับนางเอกนิยายหรอกนะ”
ผมบ่นเบาๆ และลองเอามือแตะหน้าผาก แค่ให้แน่ใจว่าจะไม่ต้องดูแลอะไรมัน ไม่ได้ห่วงเลยซักนิดจากใจจริง
คนไม่รู้จักกันนี่หว่า แถมมันทำตัวโคตรน่ารำคาญ ยิ่งกว่านั้น ปากหมาชิบ!

ตัวไม่ร้อน.. ก็โอเค
นึกว่าจะป่วยแบบสาวน้อยให้ผมลูบหัว เช็ดตัว ต้มข้าวต้มให้กิน
ไม่มีทางซะละ โน่นเลย ผมคงส่งมันไปโรง’บาลมหาราชนครเชียงใหม่ และให้มันลงโลงไปเลยทีเดียวไม่ต้องยุ่งยาก


ผมหันหลังกลับจะเข้าห้องน้ำ แต่ก็ขมวดคิ้ว ..หรือผมควรปลุกให้มันไปนอนที่เตียงวะ?

ไม่หรอก.... ผมควรปลุกมัน แล้วถีบเต็มๆส้นติงให้ทะลุออกนอกห้องต่างหาก


ผมสะบัดหัวนิดหนึ่ง แล้วเดินต่อ ..หรือผมควรเอาผ้าห่มไปห่มให้มัน?

ไม่น่ะ.... ผมควรเอาผ้าห่มไปรัดคอมันให้ตายไปเลยดีกว่า



ผมหัวเราะขำความคิดประทุษร้ายของตัวเองเบาๆ แล้วเข้าห้องน้ำไป
ไม่ถึงนาทีก็ออกมาใหม่ หยิบผ้าห่มจากเตียงไปคลุมร่างบนโซฟาลวกๆ แล้วกลับเข้าไปอาบน้ำ เฮ้อ!
คำว่าคนดีมันเสือกค้ำคอ

.

.

“ซี๊ด..อืม ม”
ผมยืดซูดปากใต้ฝักบัว ปฏิบัติภารกิจยามเช้า ช้าๆสบายๆ ไม่เร่งรีบ

นี่มันอาทิตย์สุดท้ายของซัมเมอร์นี้แล้วนี่หว่า อีกไม่ถึงสัปดาห์เริ่มเทอมใหม่ ผมอาจยุ่งจนปล่อยเจ้าลูกชายอัดอั้นตันใจตายก็เป็นได้ วันนี้จึงขอปลดปล่อยอีกหน่อย..


“อา..อา อื้ม”
ผมเร่งมือขึ้นเมื่อเริ่มทนไม่ไหว หน้าตาบิดเบี้ยวด้วยความทรมาน ส่วนอ่อนไหวตรงหน้าแข็งโป๊กประท้วงอย่างเอาเป็นเอาตาย


“อ๊า..อ๊า.. อืมมม”
ผมครางลั่นห้องน้ำและไม่สนว่าจะดังออกไปข้างนอกเมื่ออารมณ์ถึงที่สุด
แล้วจัดการอาบน้ำพร้อมฮัมเพลงต่ออย่างสบายใจ

.

.


“ไอ้ลามก”


ผมขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเดินออกจากห้องน้ำ แล้วมีเสียงไอ้เวรนั่นสรรเสริญแต่เช้า


“ขี้เซานักนะมึง กะว่าถ้าออกมาแล้วยังไม่ตื่น กูจะยกไปโยนลงชักโครก”
ผมบอกอย่างไม่สบอารมณ์ จริงๆก็อยากทำอย่างที่พูดนั่นแหละ

“ปกติกูตื่นเที่ยงตื่นบ่ายนู่น เสียงกระเส่าโรคจิตมึงนั่นแหละดังห่ามาปลุกกู”
ไอ้คนบุกรุกห้องพูดหน้างอง้ำ ขณะลุกมาเอาน้ำจากขวดบนโต๊ะผมไปกรอกปากดื่ม
อย่างกับมันมีสิทธิ์มาบ่นนะ!


“หึ มึงครางโรคจิตกว่านี้อีก กระเส่ากว่านี้ด้วย จำไม่ได้?”
ผมเอาคืน

....ได้ผลครับ มันหน้าขึ้นสีทันที
ไอ้ตอนแรกผมก็ไม่คิดอะไร เพราะเท่าที่เที่ยวๆมา ถ้าลองคว้ามาง่ายขนาดมันเนี่ยเชี่ยวชาญหมดความอายกันแล้วทั้งนั้น
แต่นี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่มันหน้าชาเวลาผมพูดเรื่องเอากะมัน

หรือเพราะมันอาจไม่ค่อยเจอผู้ชายมั้ง โดนรุกเลยรู้สึกเสียเซลฟ์ ผมคิดเอานะ.. หรือว่าไง??


อ่าว เห้ย..
ยืนคิดไร้สาระไปไม่ทันไร ไอ้เวรนั่นหอบผ้าห่มพุ่งตัวมานอนต่อที่เตียงผม ใครมันจะไปยอมวะ
“ลุกเลยมึง”
ผมตรงเข้าคว้าไหล่มัน แต่หมอนั่นขืนตัวสุดกำลัง
“กูยังง่วง”

“ตื่นซะสาย ยังมาทำง่วง ลุก”
ผมดึงผ้าห่มออกจากตัวมัน จะพันอะไรนักหนาวะ

“กว่าจะหลับก็ตีสามตีสี่แล้วไอ่บ้า ปล่อยกู”
มันตะโกนใส่พลาง รั้งมือผมพลาง

“ทำบ้าอะไรมึงอยู่ล่ะ หรือช่วยตัวเอง?”
ผมหยอดต่ออีกนิดแล้วสอดแขนยกตัวมัน หมายจะให้ลุกขึ้นมา

“สัด.. คิดเป็นแค่นี้แล้วใช่มั๊ยมึงอะ ทั้งเมื่อยทั้งหนาวใครมันหลับลงเล่า!!”

งั่ม!

สิ้นคำมันเด้งตัวขึ้นมาฝังเขี้ยวลงบนหัวไหล่ผม

ซี๊ดสิครับ..
ผมทิ้งตัวลงบนเตียงคล่อมแม่งไว้ และเอามือทาบปิดปากมันกันโดนงับอีก แต่ทว่า..
“โอ้ยย”

มันงับมือผมอีก ปากหมาเหลือเกินนะมึง
ผมทั้งเจ็บทั้งโมโห เอาสองมือกดแขนมันไว้กับเตียง


“ปล่อย เชี้ยนิ”


ผมพ่นลมหายใจกับคำด่า
ดีละ ตาต่อตา ‘ฟันต่อฟัน’

ผมละมือมาเลิกเสื้อมัน ซึ่งก็คือเสื้อผมที่ให้มันใส่นั่นแหละขึ้น แล้วก้มลงไปกัดยอดอกแม่งแรงๆหนึ่งที


“อ๊ะ..”
มันร้องเสียงหลง หน้าขาวขึ้นสีอีกครั้ง คิ้วขมวด และอ้าปากพะงาบๆเหมือนกำลังคิดคำด่าที่เจ็บแสบ
และผมไม่เปิดโอกาสให้มันพ่นอัลเซเชี่ยน ร็อตไวเลอร์ บางแก้ว หลังอาน เพื่อนๆมัน สายพันธุ์ใดก็แล้วแต่ ออกมาหรอก



“อื้อ..อื้อ อืม..”
ผมจัดการประกบปากซีดๆกลบคำพูดต่างๆ มีเพียงเสียงครางอู้อี้ของร่างข้างใต้ดังมาเป็นแบคกราวด์
แผ่นอกเปลือยเปล่าเย็นอย่างเพิ่งอาบน้ำเสร็จบดเบียดกับแผ่นอกมันที่ผมยังไม่ได้เอาเสื้อลง


“ซี๊ด..”
ผมถึงกับต้องครางเบาๆ
ผ้าขนหนูท่อนล่างใกล้หลุดอยู่รอมร่อ น้องชายผงกหัวดุ๊กดิ๊กขึ้นมาอีกครั้ง

“อือ..อ”
ร่างข้างใต้ดิ้นขลุกขลัก ผมอยากบอกให้แม่งเลิกดิ้น แต่..แต่ รู้สึกเสียวจนพูดไม่ออก
กูจูบเพราะรำคาญหมาในปากมึง เสือกดิ้นให้ยิ่งเสียดสีกันเข้าไปอีก น้องกูก็ตื่นสิเว้ย!
ผมละปากออกมา และทันทีทันใดมันก็เห่าอีกรอบ เลว เหี้ย
อะไรของมันก็ไม่รู้ แต่ผมสุดจะฟัง.. เพราะหูอื้อ ตาลาย
ลิ้นเปียกๆเลียลงไปตรงซอกคอขาวนั่นทันที ซุกไซ้..ขบเม้ม


“อือ..อือ มึง จะ จะทำอะไรวะ”
ผมไม่สนใจคำถามตะกุกตะกัก กับลมหายใจหอบกระชั้นนั่น เอาแต่ดูดย้ำๆที่คอ และบดเบียดท่อนล่างลงไปอย่างแรง

“เลว..ปล่อยกู สัด”


เสียงด่ายังทรงพลังเหมือนเดิม แต่ตัวคนด่าระทวยหมดแล้วตอนนี้
ร่างเล็กกว่าดิ้นอย่างอ่อนแรง ผมละมือข้างหนึ่งสอดไปขยำสะโพกเบาๆ
มือมันที่เป็นอิสระจากการเกาะกุม ทุบหลังผมดังอั๊กทันที แต่เสียใจ กูหน้ามืดตามัวแล้วเว้ย..

ผมไล้ลงมาเลียยอดอกแม่งอย่างหื่นๆ รู้สึกถึงความหวานหอม
มือที่เพียรทุบหลังเปลี่ยนเป็นขยุ้มผมดำสั้นของผมเอาไว้ ลมหายใจขาดห้วงทุกครั้งที่ผมลงลิ้น


“อย่า..อย่า”
เสียงแหบโหยจนน่าตกใจเรียกสติผมกลับคืน ตาเหลือบขึ้นไปมองมัน
ดวงหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อเมื่อกี้เปลี่ยนเป็นเผือดซีด หลับตาปี๋ ลำตัวสั่นระริก


ผมนิ่ง.. สับสน งุนงง
ไม่ใช่งงมัน งงตัวเองนี่แหละ นี่กำลังจะปล้ำมันเหรอวะ ไปกันใหญ่ละกู


ผมค่อยๆลุกออกจากตัวมัน กระชับผ้าขนหนูที่กำลังจะหลุดให้มั่น เสเดินหนีไปหาเสื้อผ้ามาใส่
ร่างนั้นนอนอยู่ที่เดิม แต่มือเปะปะคว้าผ้ามาห่มถึงคอ
ผมหันกลับมาเห็นถึงกับขำออกมา ทำเหมือนกลัวโดนผมปล้ำ เอิ่ม..หรือมันมีเหตุผลควรให้กลัววะ


“กู กูลงไปข้างล่างละ นอนให้เงียบๆไปละกันนะมึง”
จะตะกุกตะกักนิดๆทำไมวะกู
ผมบอกหมอนั่นเมื่อแต่งตัวเสร็จ เจ้าตัวไม่แสดงอาการรับรู้ ยังพันตัวกับผ้าห่มอยู่อย่างเดิม

.

.

“ซื้อ..ซื้อ’ไรมาให้กูกินด้วย”
เสียงอู้อี้ดังมาจากเตียง เมื่อผมกำลังจะก้าวพ้นประตู
ผมกลั้นขำ ไม่ตอบว่ากระไร

________________________


เช้าวันนี้ค่อนข้างเงียบ.... ฝนเริ่มลงเม็ดมาอีกแล้วเมื่อผมนั่งลงในร้านอาหารใต้หอพักที่แทบไม่มีคนเลย
ช่วงนี้อากาศเชียงใหม่ มีครบทั้งสามฤดูในวันเดียว ร้อน ฝน หนาวรวมมิตรกันจนคุ้มค่า..

ผมลงมานั่งซดกาแฟในวันสุดสัปดาห์เป็นปกติ หยิบหนังสือพิมพ์มาอ่านเฉพาะข่าวกีฬาไปเรื่อยๆ
และนึกในใจว่าจะซื้ออะไรขึ้นไปให้ไอ้หมาบนห้องแดก ก็พอดีกับ..

“ทัศน์!”

. . . . . ต่อรีพลายแถวข้างล่างครับ

[crazy_jum]

แยกโพสจ้ะ แบ่งเป็น 2 รีพลาย อ่ะค่ะ
ตัวหนังสือมันเกิน 

ยังไงต่อ ??
เกือบได้เสียเลือดอีกรอบ 
ไม่ชอบแล้วเกิดอารมย์เห้ไรครับคุณทัศน์

แต่ชอบนะ อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[malula]

ค้างอย่างแรง
มาต่อไวไวเน้อ

[Supermimt]

   อะไรต่ออ่าค้าง

ค้างเลย  แดดิ้นๆๆๆๆ 

เกรียนแตกมาก
โคตร อินดี้ 555

[golove2]

แม่ทัศน์หรือป่าว ที่ทักอ่ะ


 

[teae]

ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ

[lucifel]

ใครรรรรรรร?????????????????????????

[nevergoodbye]

ค้างงงงงงงง ค้างงงงงงงงงง~~!!!
ทัศน์ใจร้ายมากกกก นึกว่าเกรย์จะ 
รีบมาต่อนะคะ
รออยู่ค่ะ ชอบมากๆๆๆๆๆๆ ><!

[INDY-POET]

“ทัศน์!”

..เธอพะรุงพะรังมากครับ แว่นตากันแดดอันเบ่อเริ่ม[ทั้งที่ได้ข่าวว่าฝนตกทุกสองสามชั่วโมง]
สร้อยคอลูกปัดเส้นใหญ่ขาวนวล กำไลอันเขื่องที่ข้อมือนั่นอีก
กระโปรงยาวๆบานๆแบบสาวเหนือพร้อมเสียงเครื่องประดับดังกรุ๊งกริ๊ง
เธอหนีบกระเป๋าถือและหิ้วถุงใบใหญ่สองสามใบมาด้วย

แน่นอนครับ..แม่ผมเอง ==!


“เอ่อ แม่! มาได้ไง”

“ทักกันใช่มั๊ยเนี่ย ชั้นจะแปลคำนี้ว่าสวัสดีก็แล้วกันนะ”

นั่น ทำงอนเป็นสาวไปได้นะแม่ - -‘

“ครับ เอ่อ.... แล้ว แม่มาทำไมอ่ะเนี่ย”

“ย่ะ ตาลูกแสนกตัญญู ชั้นจะแปลเอาว่าแม่สบายดีมั๊ยครับ”

ฮ่อก จุกสิครับ ผมได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ ขณะที่แม่นั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับผม


“มีอะไรรึเปล่าครับแม่ หรือมาเยี่ยมเฉยๆ”
ผมพยายามทำเหมือนชวนคุยไปเรื่อย ทั้งๆที่จิตใจพะวักพะวง

และแล้วแม่ก็ระเบิดออกมา....
“สามสัปดาห์! สามสัปดาห์ไม่ยอมโผล่หัวกลับบ้าน ชั้นเกือบลืมไปแล้วว่ามีลูกชายกะเค้าอยู่คนนึง!”
น้ำเสียงทรงพลังอำนาจของแม่ผมเรียกคนอันน้อยนิดที่มีอยู่ในร้านให้หันมาสนใจเราอย่างง่ายดาย

“ใจเย็นๆก่อนครับ กินน้ำก่อนนะแม่นะ”
ผมเลื่อนถ้วยน้ำชาไปวางตรงหน้าคนที่ปากด่าแต่สายตายังไม่อาจซ่อนความเอ็นดู

“หอก็คือหอ ไม่ใช่บ้าน ที่ให้มาอยู่หอนี่ก็อยากให้ไปร่ำไปเรียนสะดวก แต่สุดสัปดาห์ก็ต้องกลับบ้านให้แม่เห็นหน้าบ้าง”
แม่ผมตัดพ้อ

ผมเป็นลูกชายคนเดียวของคุณแม่ที่รักยิ่ง
บ้านผมเป็นผู้ดีเก่าครับ อยู่อีกอำเภอนึง ไม่ใช่ในตัวเมืองเชียงใหม่
และแม่ที่ทั้งตลก โปกฮา แต่เข้มงวดมากๆก็หวงผมยิ่งกว่าอะไรทั้งมวลในโลกนี้
ประมาณ……เจ้าคือทายาทคนต่อไป [เพลงทายาทอสูรมาไงวะ]
กว่าผมจะชักแม่น้ำทั้งห้า หก เจ็ด แปด และเก้ามาหว่านล้อมให้ท่านยอมให้ผมออกมาอยู่หอได้นี่ก็แทบตาย
พร้อมทั้งสัญญากลับบ้านทุกเย็นวันศุกร์ ค่อยกลับมาอีกทีเย็นวันอาทิตย์พร้อมสรรพอีกต่างหาก
ปกติผมกลับเกือบทุกสัปดาห์นั่นแหละครับ หรืออีกทีคือพยายามจะกลับยกเว้นว่าติดพันต้องไปทำงาน [แถวผับ บาร์ หรือร้านเหล้า]
แต่ยิ่งใกล้หมดเทอมซัมเมอร์ ผมยิ่งติดลม ทุกศุกร์ก็เมาอย่างหมา เอาใครไม่ซ้ำหน้า จะให้กลับยังไงไหวละแม่ -*-

“โอ๋ ผมขอโทษนะครับแม่..”
ผมยิ้มหวานหยาดเยิ้ม ยิ้มที่ไม่ค่อยมี ไม่ค่อยมอบให้ใคร
ถึงผมจะทำตัวเกเร เหลวไหล และไม่ให้แม่รู้ตามประสาผม
แต่.. ผมก็รักนะครับ ผู้หญิงคนเนี้ย ทั้งรักทั้งยำเกรง >><<
พออยู่กับแม่ ผมก็เลยกลายเป็นผู้ชายอบอุ่น น่ารัก อ่อนโยนไปเลยทีเดียว

“ฮึ แล้วติดอะไรอยู่ล่ะถึงไม่กลับ”
แม่ผมหรี่ตาลง

“โธ่แม่ มาเพราะเหตุผลแค่นี้เหรอเนี่ย ระแวงไปได้ ผมไม่ได้เหลวไหลไปไหน หอนี่ก็อยู่คนเดียว”
ผมไขว้นิ้วหลังเก้าอี้เต็มที่!

ตาแม่หรี่ลงอีก อย่างที่ทำให้ผมเสียวสันหลังวาบ
“แล้วคนที่รับโทรศัพท์ล่ะ?”

ตาย.... ตาย ชิบหายแล้วกู

“แค่เพื่อนแวะมาที่ห้องน่ะแม่ ผมบอกแล้วค่อยเล่าให้ฟัง”

“ก็เล่าซะเลยสิ ไหน.. เพื่อนคนไหนที่ไม่รู้ว่าเพื่อนตัวเองชื่อทัศน์ แล้วยังเถียงแม่เสียงแข็งแบบนั้น”

ยากเย็น..กรรมหรือเวรอันใด~


..ทำไมโพสต์แล้วได้แค่นี้ฟระ ต่อข้างล่างครับ