หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289

[kny]

พี่มาจีบน้องก็จริง แต่รายงานนี่ก็ทำจริงเหมือนนะเว้ย ช่วยๆกันบ้างสิ
 

[greensoda]

เกรียนทั้งพี่ เกรียนทั้งน้อง
เกรียนกันทั้งสองครบครัวเลยย 

[INDY-POET]

Edited :: เป็นตอนที่พยายามอัพหลายรอบแล้วมันก็ไม่ขึ้น แง่งง!!
ช่างเถอะ ณ บัดนี้มันขึ้นแล้ว 

INDY SPECIAL :: Tew-Gorn

Part II

 



อา..

 

..อืม

 

โอ..

 

มัน..มันช่าง..

 

ผมบอกไม่ถูกเลยจริงๆครับ

 

อากาศบริสุทธิ์..สีเขียว..น้ำเย็นใส..

กูไม่ได้ฝันไปใช่ไหมเนี่ย?

 

ภาคใต้อุดมสมบูรณ์ชอุ่มงามกว่าที่ผมเคยคิด

กลางวันอากาศร้อน แต่ไม่แห้งแล้ง กลางคืนอากาศเย็น แต่ไม่หนาวจัด

ว่าแล้วก็อยากเป็นเขยภาคใต้ขึ้นมาทันที..

แม้จะนอนนอกชาน กางมุ้ง อาบน้ำตุ่ม ผมก็มิหวั่น เพราะใจรักล้วนๆ ฮ่า..

 

จริงๆ เปล่าครับ เพราะผมเรียนภาคประวัติศาสตร์ คุ้นเคยกับการทำตัวให้ติดดินอยู่แล้ว

‘ถ้าไม่คลุกฝุ่น คุณก็ไม่รู้จักดิน ถ้าไม่เปื้อนโคลน คุณก็ไม่อาจรู้จักน้ำ’

 

เออ ลืมแนะนำตัวไป ผมทิวสนครับ ทิวสน ทัศนศุภกฤษณ์ (โค้งงามๆ)

เป็นหนุ่มโสดและซิงจากภูพิงค์ ดั้นด้นมาถึงนี่เพราะตกหลุมรักหนุ่มน้อยกีรติ..

 

อร๊างงง..



 

เอิ่ม.. เหมือนจะมาตกม้าตายเพราะเสียงเขินกูเนี่ยแหละ

เอาเป็นว่าผมรีบใส่เสื้อผ้าดีกว่าครับ หนูน้อยกีรติยืนแยกเขี้ยวรอพาไปเที่ยวอยู่

 

.

.

 

“ลั้ลลาเหลือเกินนะ”

 

เสียงเปรยเข้มๆลอยมาจากบนบ้าน

ผมค่อยๆแหงนหน้ามองขึ้นไป..

 

“แฮ่..”

ผมฉีกยิ้มให้ว่าที่คุณพ่อตา หวังฝากตัวเป็นลูกเขย ตามรอยพี่ทัศน์

 

“ระวังไว้ ระวังไว้”

แกขู่ทีเล่นทีจริง

 

ผมยิ้มแป้น

“ขอบคุณครับ จะระวังอย่างดีเลย จะระวังให้น้องกรด้วย ลุงเก่งไม่ต้องห่วงนะครับ”

 

ลุงเก่ง ซึ่งในที่นี้รู้กันแค่ผมกับคนอ่านว่าเราจะเรียกพ่อตา เอามือกุมอกซ้าย

“โอย กูปวดใจ พูดกับมันไม่รู้เรื่อง”

 

แล้วแกก็เดินเข้าบ้านไป ผมเกือบหัวเราะก๊าก ท่านพ่อตาก็เกรียนได้ที่เหมือนกัน เหอๆ

 

ผมวิ่งกลับมา น้องกรยังอยู่ในชุดนักเรียน รองเท้านักเรียนสีน้ำตาล เสื้อก็ไม่ยอมเอาออกนอกกางเกง

ยืนกอดอกรอ..

 

แหม..มันเป็นนักเรียนที่ดูดีไม่มีที่ติจริงๆครับ ไอ้เด็กคนนี้

 

 

“ไม่เปลี่ยนชุดก่อนรึไงนายน่ะ?”

ผมเลิกคิ้ว ถามยิ้มๆ

 

มันส่ายหน้าเบาๆ

“ไม่จำเป็น ชุดนี้ กูภูมิใจ”

 

เอิ่ม..

โอเค

พอกูในเสื้อยืดเก่าๆขาดๆกับกางเกงสะดอรวมทั้งรองเท้าแตะหนีบช้างดาวไปเดินกับมันก็เลยดูเหมือนคนขับรถของมันทันทีเลยว่ะ !

 

น้องกรพาผมเดินเลียบลำคลองไปเรื่อยๆ

มันทำคิ้วขมวด เบ้หน้าน้อยๆ

“โอ๊ย”

 

เอ้าๆ

เจือกเดินสะดุดก้อนหิน

ผมคว้าแขนไว้ก่อนที่หน้ามันจะคะมำลงไป

 

“ปล่อยกูเลยมึง แม่ง”

มันสะบัดมือ และเหยียบๆหญ้าที่ชูใบขึ้นพันแข้งพันขาทำให้มันสะดุดก้อนหิน

 

“เฮ้ๆ”

ผมดุ แล้วคว้าไหล่ไว้

“อย่าทำอย่างนั้นนะ นี่นายเคยเดินทางนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่เนี่ย เดินหลบหลีกเอาสิ”

 

มันเม้มปากมองผม

“กูก็บอกแล้วไงว่าไม่ถนัดเรื่องแบบนี้ ไปสิ มึงไปเดินนำ”

 

ผมมองตอบ..

ไม่ชอบนิสัยเด็กนี่หรอกครับ แต่เมื่อนึกย้อนดูว่าทำไมเขาถึงเป็นอย่างนี้ ผมกลับข้ามพ้นจากความไม่ชอบเป็นความอยากเปลี่ยนแปลง

“เดินตามมาแล้วกัน”

 

ผมเดินนำและหันกลับมาอีกที

“ย่างเท้าเบาๆล่ะ เดี๋ยวไปเหยียบตัวอะไรเข้า เมื่อวานกูยังเจองูอยู่เลย”

 

..หลังจากนั้นน้องกรคนงามจึงเดินติดหลังผมเป็นพิเศษ ก๊าก..

 

“นี่มึง เห็นงูจริงอะ”

มันถามเบาๆเมื่อเดินตามมาพักหนึ่ง

 

“แน่ละสิ”

ผมพยักหน้าแรงๆ ป้องกันไม่ให้มันรู้ว่าผมไม่เห็นอะไรหรอก

 

“งูอะไรเหรอ”

 

“อืม.. น่าจะเป็นงูเขียวหางไหม้นะ”

 

“อื๊อ”

 

มันเดินติดหลังผมขึ้นมาอีก

“มันสีอะไรเหรอมึงเผื่อกูเห็นจะได้บอก”

 

“เอิ่ม.. สีม่วงน่ะ”

เอ้า ก็ผมชอบสีม่วงนี่ครับ!

 

“แหงะ งูเขียวทำไมสีม่วงละ?”

 

ไอ้นี่ถามมากจริง

 

“ก็หางมันไหม้ไง ไหม้เป็นสีม่วง”

ผมพูดให้น่าเชื่อถือ

แล้วหันมายิ้ม

 

มันหรี่ตามอง ขมวดคิ้ว แต่อีกเดี๋ยวก็เชื่อ แล้วพยักหน้า

 

เอ่อ ! เด็กฉลาดชาติเจริญ !

ไม่เป็นไร ต่อไปผมจะสอนให้มันสังเกตสังกาธรรมชาติให้เท่าๆกับที่มันสังเกตสังกาตำราคณิตศาสตร์ของมัน

 

“อากาศดีจัง”

ผมแกล้งเดินๆแล้วหยุดกึก ให้คนเดินตามหลังชนหลังผมพอดิบพอดี

..มันบอกไม่ถูกครับ รื่นหัวใจจริงๆ

 

“อะไรมึงเนี่ย”

มันโวยวาย

 

“โทษที”

ผมหัวเราะเบาๆ

“เดี๋ยวเราข้ามไปทุ่งนาไปฝั่งโน้นกันดีกว่านะ”

 

มันทำหน้าเบี้ยวแบบไปก็ไป

ผมจึงจูงมือมันข้ามสะพานไม้ ซึ่งจริงๆคือต้นมะพร้าวที่หักพาดสองฝั่งคลองนั่นแหละครับ

กรยอมให้จูงมือแต่โดยดีคงเพราะกลัวตก

..ใจมันเต้นแรงเหมือนผมไหมนะ?

 

“อื๋อ มันเป็นโคลนนี่ เดี๋ยวรองเท้านักเรียนกูเปื้อน”

มันบ่นขึ้นมา เมื่อมองเห็นสภาพเถียงนาที่ชื้นเพราะมีน้ำชุ่มดิน

 

ผมหันไปมองตามัน มันมองตอบ..

ไม่มีอะไรในดวงตาคู่นั้น นอกจากความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาของเด็ก ..เด็กที่เคร่งเครียดเกินไป

 

“ก็บอกแล้วไงว่าให้เปลี่ยนชุด”

ผมเตือนให้นึก

มันก้มหน้าแบบสำนึกผิดเล็กๆ

“ก็ไม่รู้ว่ามันจะเป็นโคลน”

 

ผมมองอย่างค้นหา

“ไม่เคยเดินมาเลย..เหรอ?”

 

“เคย.. ตอนเด็กๆ แต่พอ..”

กรก้มหน้าแล้วส่ายไปมาน้อยๆ

 

..

….

…….

ผมคงไม่ต้องถามใช่ไหมว่ามันเอาเวลาไปไหนหมด

 

“กร ที่นี่บ้านนายนะ”

ผมเตือน แล้วถอดรองเท้าแตะตัวเองไว้ตรงหน้ามัน

 

กรก้มดูงงๆ ผมไม่ตอบอะไร แต่คุกเข่าลงข้างหนึ่งถอดรองเท้านักเรียนของเด็กน้อยตรงหน้าออก รวมทั้งถุงเท้า

 

“เฮ้”

กรประท้วง แต่ไม่กล้าดิ้น เพราะลื่นมาก

แต่ถึงดิ้น ผมก็ไม่หวั่นอยู่แล้ว จะได้ฟัดกลางทุ่งเสียเลย

.

.

“ทีนี้รองเท้านักเรียนก็ไม่เปื้อนแล้ว”

ผมว่า เอารองเท้ามันมาถือไว้

“กูถอดเป็นเพื่อนแล้วเนี่ย เดินตามมาสิ”

 

“จะให้กูเดินเท้าเปล่านี่เหรอ”

มันตะโกนไล่หลังมา

 

“เออ มึงเดินตีนเปล่ามาเลย”

 

ใช้เวลาสองสามอึดใจกว่าเท้าขาวๆคู่นั้นจะก้าวสวบสาบตามผมมา..

 

ต้นข้าวเขียวเอนไหวลู่สายลมเย็น ผมกับกรเดินอยู่ตรงกลางระหว่างทุ่งนากว้างใหญ่ไพศาล..

ถ้ามันไม่รู้สึกสดชื่นก็ให้รู้ไป.. !

 

เราเดินสวนกับชาวนาแถวนั้นที่กำลังเดินกลับบ้านหลังจากเหน็ดเหนื่อยกับการทำงานมาตลอดวัน ..ใบหน้าอาบเหงื่อแต่กระนั้นดูมีความสุข

ผมยิ้มและก้มหน้าเป็นการทักทาย พวกเขายิ้มตอบกลับมา

กรเอามือจับชายกางเกงยิ้มเขินๆ

 

ผมหันกลับไปยิ้ม แล้วเราก็เดินกันต่อ

 

“นั่งพักตรงนั้นกันไหม”

ผมชวน เมื่อเจอต้นมะขามใหญ่ให้ร่มเงา

 

“ยังไงก็ได้”

มันยักไหล่

 

ยังไงก็ได้? แล้วข้าฟัดเอ็งได้เปล่า?

 

“มึงคิดอะไรอยู่”

มันถามเสียงเอาเรื่อง สงสัยจะเห็นสายตาพิรุธของผม ฮ่ะๆ

ผมไม่ตอบ แต่ย้ายก้นไปนั่งลงใต้ต้นมะขามแทน มันเดินตามมา แล้วเมียงๆมองๆว่าจะนั่งดีไหม มันลูบตูดป้อยๆ คงกลัวกางเกงเปื้อน

ผมฉุดมือมันลงมานั่งบนตัก

 

“เฮ้ย ไอ้เวรนี่ ปล่อยนะ”

กรดิ้นใหญ่

 

“เอ้า ไม่ใช่ว่ากลัวกางเกงเปื้อนเหรอ กูอุตส่าห์ใจดีให้นั่งบนตักกูนะเนี่ย”

ผมมันคนมีคุณธรรมครับ

 

“ไอ้สันดาน ปล่อย!”

 

โห แม่งด่า !

 

“กูยอมกางเกงเปื้อน ปล่อยเลย”

มันฮึดฮัด

 

แม่ม.. หอมสักทีจะผิดไหม?

 

ผมค่อยๆตัดใจปล่อยมันเป็นอิสระ แต่ก็จับไหล่ไว้ไม่ให้แจ้นหนีไป

“นั่งเถอะ ไม่แกล้งแล้ว น่า..”

 

มันมองผมอย่างไม่ไว้วางใจ แต่ก็นั่งใกล้กัน

ผมเอนหลังพิงต้นมะขาม รู้สึกผ่อนคลายจนต้องหยิบเอาขลุ่ยที่คาดเอวอยู่ออกมา

 

“จะรำคาญไหม?”

ผมหันไปถามมันก่อนเอาขลุ่ยเข้าปาก

 

“รำคาญ”

กรตอบง่ายๆ

 

ผมพยักหน้ารับรู้แล้วก็ลงมือลงปากเป่าขลุ่ยเป็นทำนองสบายๆ

เหลือบไปเห็นหน้ากร จึงรู้ว่า มันไม่ได้รำคาญจริงอย่างที่พูดสักหน่อย..

 

กรเสมองบนท้องฟ้า เหล่านกที่อยู่ห่างไกลจนผมไม่ทราบชนิดกำลังบินกลับรัง..

เวลาผมเหนื่อยๆ แค่เห็นนกบินกลับรัง ผมกลับรู้สึกว่าผมได้พักผ่อนแล้ว

ยิ่งพักผ่อนโดยมีคนที่เรารักอยู่ข้างกาย บอกไม่ถูกเลยใช่ไหมครับ ว่ามีความสุขแค่ไหน

 

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

 

ผมกับกรเดินกันต่อไป ระหว่างทางมีสวนถัดจากทุ่งนา ผมก็เจอเข้ากับสมบัติล้ำค่า!

 

“เฮ้ยๆ ผักบุ้ง”

ผมโหวกเหวก

 

นี่ผักบุ้งที่ขึ้นตามร่องสวนนะครับ อร่อยเหาะ เอาไปผัดแล้วรสชาติเหมือนสวรรค์ รับรองได้!

 

“ลุงๆ ลุงครับ”

ผมตะโกนไปทางชายแก่ที่เห็นหลังไวๆ

ลุงแกหันมามองผมงงๆ

“ลุงเจ้าของสวนหรือเปล่าครับ”

 

ลุงแกพยักหน้า ผมยิ้มแป้น

“ผมขอเก็บผักบุ้งไปผัดสักกำได้ไหมครับ”

 

ลุงแกยิ้มเห็นฟัน หัวเราะลงลูกคอใหญ่

“นึกว่าอะไร เอาสิ เก็บเอาเลย”

 

“ขอบคุณครับลุง”

ผมนั่งยองๆ วางรองเท้าไว้ก่อน แล้วลงมือเก็บผักบุ้ง

 

“เอ้า ช่วยเข้าสิ”

ผมเงยมองกร

 

เด็กน้อยเกาหัวงงๆ ลงนั่งข้างผม

“กินได้เหรอมึง?”

 

“เอ้า กินได้สิ”

ผมพยักหน้า

 

.

.

 

ผมคุยกับลุงไปพลาง เก็บผักบุ้งไปพลาง ก็ได้ความว่าลุงแกกับเมียแกปลูกกระต๊อบอยู่ท้ายสวนนี่เอง

ผมจึงขอติดตามไปชมกระต๊อบแกด้วยคน

เมียแกใจดีมากครับ กำลังทำกับข้าวอยู่พอดี ชวนเราสองคนกินเสียด้วย

แต่สิ่งที่ผมทำคือยืมเตาถ่านแกผัดผักบุ้ง ..ผมจะเอาไปฝากคุณพ่อตาครับ!

 

“พ่อกูคงไม่กินหรอก”

ไอ้น้องกรทำลายกำลังใจ

 

“ก็อยากทำให้ กินไม่กินก็อีกเรื่อง”

ผมตอบง่ายๆ

 

ผมคิดอย่างนั้นจริงๆครับ น้ำใจมีให้ได้ไม่จบไม่สิ้น ใครจะรับหรือไม่รับก็ไม่มีผลกับคนให้

 

ผมยืมจานสังกะสีของป้ามาใส่และสัญญาว่าพรุ่งนี้จะเอามาคืน

เสร็จแล้วก็ช่วยแกเก็บครัว จนแกขอบอกขอบใจผมใหญ่

เห็นว่าจวนค่ำแล้ว ผมจึงลากลับเสียที

 

.

.

.

 

“เออ กลับกันมาสักที ว่าจะเอาปืนยาวไปตามอยู่พอดี”

คุณพ่อตากล่าวต้อนรับ

 

“ชมทุ่งนิดหน่อยครับคุณลุง”

ผมยิ้ม

 

“นี่ครับ”

ผมยื่นจานผักบุ้งให้

ท่านพ่อตาเหล่มอง

 

“ผมผัดผักบุ้งมาฝาก”

 

แกอย่างงงเลยครับ ผมจึงอธิบาย

“พอดีสวนที่ติดกับฟากนู้นน่ะครับ มีผักบุ้งขึ้นเยอะแยะ ผมเลยขอเก็บไปผัด ภรรยาเจ้าของสวนใจดีให้ผมใช้เตาถ่านของแกได้ด้วย”

 

“อ้อ”

ท่านพ่อตาพยักหน้า

“สวนตาบุญล่ะสิ แกใจดีมาก ตอนฉันเป็นวัยรุ่นยังเคยไปขอมังคุดที่สวนแกกินบ่อยๆ”

ท่านพ่อตาเล่าไปยิ้มไป

 

“ฮ่าๆ เมื่อกี้แกยังบอกอยู่เลยว่าถึงหน้ามังคุดแล้วอย่าลืมมากิน มังคุดแกไม่ฉีดยาฆ่าแมลงเลยด้วยละครับ”

ผมเล่าให้ฟัง

 

“อ้อ ดีๆ ฉันไม่ได้ไปเยี่ยมตาบุญมาตั้งนานแล้ว ว่างๆคงต้องไปสักที เฮ้อ มัวแต่ยุ่งๆเรื่องอื่น ลืมคนเก่าคนแก่ไปเสียแล้ว”

แกยิ้มอย่างใจดี ลืมไปแล้วว่าจะเอาปืนยาวไปตามผม

“มาๆ ขึ้นบ้านๆ ฉันอยากลองชิมผักบุ้งของนายหน่อย”

 

โอ้ววว เยส!

 << หน้าผม

 

 << หน้ากร

 

ผมหันไปยักคิ้วให้กร

 

“ไอ้ ไอ้ ไอ้!”

 

ไอ้อะไรไม่ได้ยินครับ ผมขึ้นบ้านแล้วนะ ฮ่าๆ !

 

 

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

 

 

เดชะบุญที่ผัดผักบุ้งผมมันกินได้ ฮ่ะๆ ท่านพ่อตาจึงชวนเข้ามานอนในบ้านเฉย

 

อภินิหารผักบุ้งทองคำจริงๆ !

ว่าแล้วก็ชาบูผักบุ้งสักที

 

 

“ไม่เป็นไรหรอกครับลุง ผมนอนข้างนอกก็สบายดี”

 

“เอ้าๆ ตามใจ แต่จะเข้ามานอนก็ได้นะ”

 

ผมพยักหน้าและยิ้มขอบคุณ

กรทำหน้าเบี้ยวอย่างแสนหมั่นไส้

 

“ดูพ่อเริ่มจะชอบพี่แล้วนะ”

ผมกระซิบริมหูเกรียนนุชสุดท้อง

 

“กรก็ระวังอย่าเผลอชอบพี่ละ”

 

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

 

แสงแดดสดใสของเช้าวันเสาร์มาเยือนแล้ว

ผมพับผ้านวม เก็บเสื่อเก็บมุ้งเรียบร้อยแล้วก็ออกไปรดน้ำต้นไม้เหมือนเมื่อวาน พ่อเก่งออกมาเดินเล่นแต่เช้าเหมือนกัน

 

“อรุณสวัสดิ์ครับ”

ผมทักทาย แกพยักหน้าเบาๆ

“ต้นไม้พวกนี้เจ้าเกรย์กับเมียฉันปลูกไว้”

 

ผมพยักหน้า

“พวกเขาน่ารักดีนะครับ เป็นคนมีความคิดดีๆมากเลย ผมนับถือภรรยาลุงมากครับ”

 

ท่านพ่อตายิ้ม

“ฉันดีใจที่ฉันได้เขาคืน ก็ต้องขอบคุณลูกทัศน์ ที่ช่วยให้เราเข้าใจกัน”

 

ลูกทัศน์ ลูกทัศน์ ลูกทัศน์ !!

กรูอยากเป็นลูกทิวมั่ง อร๊างงง….

รับผมไว้อีกสักคนได้ไหมครับเนี่ย

 

ลูกทิว ลูกทิว ลูกทิว!! ผมมุ่งมั่นในใจ

จะไปเป็นดาวโดดเด่นบนฟากฟ้า

 

 

ขณะผมกำลังคิดเพ้อฝันอยู่นั้น นายในดวงใจก็เยื้องย่างออกมาจากบ้าน

 

“เอิ่ม ลุงครับ ผมอยากไปตลาดจังเลยนะครับ เผื่อจะได้หาอะไรมากิน แต่ ไม่รู้ว่าไปทางไหนนะครับเนี่ย”

 

“อ้อ”

ท่านพ่อตาหันไปหาลูกชาย

“กร พาพี่เขาไปตลาดทีสิ”

 

ก๊าก..

นั่นไง ฮ่าๆ

 

“เฮ๊ย พ่อ พ่อ พ่อบ้าไปแล้วเหรอ??”

น้องกรตาลีตาเหลือก

 

ท่านพ่อตาขมวดคิ้ว

“ให้ไปตลาดกันนะ ไม่ได้ยกลูกให้เขาสักหน่อย โด่ๆ”

แล้วแกก็เดินฮัมเพลงขึ้นบ้านไป

ให้ตาย..ผมขำหน้ากรจัง

 

“ไอ้เหี้ย มึง มึง มึงทำเสน่ห์ใส่พ่อกู”

กรกล่าวหา

 

ผมชี้หน้า ตาดุ

“อย่าหยาบคายนะกร”

 

“ไม่รู้แหละ”

น้องกรส่ายหน้า “มึงคงต้องใช้น้ำมันพรายหรืออะไรสักอย่าง!”

 

บ้าแล้ว

ผมหันซ้ายแลขวาแล้วคว้าแขนขาวลงมาจากบ้าน

 

“โอ้ย ปล่อยนะ”

กรโวยวาย

 

“ฟังนะกร จริงๆแล้วพี่ไม่ถนัดจีบแบบจำเลยรักอย่างพี่ทัศน์กับเกรย์หรอกนะ แต่ถ้าปากน้องเป็นอย่างนี้..”

ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ไม่พูดอะไรต่อ ปล่อยให้กรที่หน้าตาสยดสยองคิดเอาเอง

.

 

.

 

ระหว่างทางที่เรากำลังเดินไปตลาดกันอยู่นั้น ก็ปรากฏว่ามีกลองยาวโห่ฮิ้ว ไปทางเดียวกัน

 

“งานอะไรน่ะ”

ผมถามคนข้างตัว แต่คงถามผิดคน

 

“จะไปรู้เหรอ”

น้องกรตอบ

 

ผมใช้วิธีการสังเกตสังกาทันที

“เฮ้ แห่นาคนี่”

ผมดี๊ด๊า

“ไปกร ไปรำวงช่วยเขากัน”

 

“เห้ย จะบ้าเหรอ อย่าไปนะมึง อายเขา”

 

“อายทำไมเล่า ดูคนรำนำขบวนน้อยจะตาย สงสารลุงๆป้าๆ ไป ไปช่วยเขา”

ผมคว้ามือ แต่เจ้ากรสะบัดออก ผมจึงรี่ไปถาม

“ลุง ผมช่วยไหม!?”

 

ตาลุงแกเป็นประกายมากครับ

“เออ เอาสิ”

 

ฮ่าๆ

เสร็จกรู

ผมวาดลวดลายรำวงเต็มที่กวนตีนกรที่ยืนเม้มปากกอดอก มองคนโน้นทีคนนี้ทีแบบกลัวคนจะรู้ว่าผมมากับมัน

ไอ้นี่อายอะไรไม่เข้าเรื่องเลย

แล้วน้องกรก็สะบัดตูดปึงปังเดินจากไปทางบ้าน

 

อ้าว โกรธจริงจัง..

 

.

.

ผมไปช่วยส่งนาคแค่หน้าวัด แม้ลุงคนนั้นจะชวนทานข้าว แต่ผมก็ปฏิเสธว่าต้องรีบกลับบ้าน

 

“กร กร”

ผมตะโกนเรียกเมื่อมาถึง

 

“เฮ้ กร”

 

“มึงหุบปาก อย่ามาเรียกกูนะ!”

 

เสียงนั่นทำให้ผมโมโหทันที

“พี่บอกแล้วไงว่าอย่าหยาบคาย!”

 

“เสือกอะไรกับคำพูดกู”

 

“กร!”

ผมตะโกน

 

“มีอะไรกันน่ะ”

ท่านพ่อตาออกมามองเราสองคน

“มีอะไรกัน เอะอะอยู่ได้”

 

“ไล่มันกลับไปเลยพ่อ”

กรยุ

 

“ทำไม ลูกโกรธอะไรเขา”

 

“ก็มัน มัน..”

น้องกรกัดปาก

 

“มัน?”

ท่านพ่อตามองลูกชาย

 

“มันรำวง”

 

 << หน้าพ่อตา

 

“รำวงเหรอ?”

 

“ใช่พ่อ กำลังเดินไปตลาด บ้านไหนไม่รู้แห่นาค มันรี่เข้าไปร่วมวงเฉยเลย ผมบอกแล้วว่าอย่า อายเขาจะตายน่ะ!”

น้องกรเต็มไปด้วยโทสะ

 

“เอิ่ม..”

พ่อตาหันมามองผม เกาหัวอย่างลำบากใจ

 

“อ้อ เหรอ”

ผมก็มันส์ในอารมณ์เหมือนกัน

“ถ้ากรโกรธพี่เรื่องนั้น พี่ก็คงขอโทษไม่ได้นะ เพราะพี่ไม่รู้ว่าพี่ผิดอะไร!”

 

ผมถอนหายใจแรงๆ

“ขอโทษครับที่เสียงดัง”

ผมบอกกับพ่อตาแล้วเดินไปสงบสติอารมณ์ที่อื่น..

 

 

ผมลงนั่งบนขอนไม้ริมฝั่งคลอง เด็กๆที่เล่นน้ำอยู่ในแสงแดดอ่อนๆ ก๊วนเดียวกับเมื่อวานโหวกเหวกชวนผมเล่นน้ำด้วยทันที

 

“ไม่ล่ะ พวกเอ็งเล่นกันไปเถอะ ข้าไม่มีอารมณ์”

ผมตะโกนกลับไป

หยิบขลุ่ยมาเป่าแก้เซ็ง

เด็กเปรตอะไรวะ หัวสูงชะมัด โกรธได้แม้แต่เรื่องงี่เง่า โกรธมากเสียด้วยสิ!

ปากก็หมาไม่มีที่สิ้นสุด น่าคว้ามาจูบให้สำลักซะเลย!

.

.

“ตอนอายุเท่าๆนายฉันก็รำวงเหมือนกัน บ้านไหนบ้านนั้น ฉันไปช่วยเขาหมด”

เสียงดังมาจากด้านหลังผม

 

..คุณพ่อตานั่นเอง

แกมานั่งถัดจากผม

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าฉันเลี้ยงลูกคนเล็กผิดไปตรงไหน”

 

ผมหันไปมอง

“ครับ เขาแค่เป็นเด็กที่ใจแคบมาก เพราะไม่ได้เติบโตมาโดยถูกสอนให้เกื้อกูลกับคนอื่น”

ผมว่าตรงๆ

 

“หึหึ นายพูดเหมือนเมียฉันเลย”

พ่อตาถอนใจ

“ฉันเคยคิดว่าถ้ากรเก่งเลิศกว่าใครในปฐพี เมียฉันจะกลับมาและยอมรับว่าเธอผิดไป”

 

“แต่สุดท้ายเมียคุณก็ถูก”

ผมว่า

 

พ่อตายิ้มบางๆ

“ถูกเสมอแหละ”

 

“ชอบลูกฉันไม่ใช่หรือ?”

พ่อเก่งตั้งคำถามกับผม

 

“ลุงไม่แฮปปี้กับเรื่องนั้นนี่ครับ”

 

แกมีท่าทีอึดอัดใจ

“ฉันก็..อยากอุ้มหลานเหมือนคนอื่นเขานั่นแหละ แม้ฉันจะไม่ว่าอะไรกรีนกับเกรย์ก็เถอะ”

 

ผมพยักหน้า พูดอย่างลูกผู้ชาย

“ผมเข้าใจครับ อีกไม่กี่วันผมก็ต้องกลับอยู่แล้ว ถ้ากรไม่ชอบผมจริงๆ ผมก็จะไม่ยุ่ง ไม่มีใครบังคับใจใครได้”

 

“แต่ลุงครับ สมมุติว่าต่อไปกรรักใครก็ตาม ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย ถ้าเขาเป็นคนดีและรักกร ผมก็อยากให้ลุงรักเขาด้วย ถ้าลุงเอาความอยากได้หลานมาเป็นเงื่อนไข ขอโทษนะครับ แต่มันจะกลายเป็นความเห็นแก่ตัว.. ถ้าผมเป็นพ่อเป็นแม่ ผมจะมีความสุข เพราะลูกผมเป็นคนดีที่มีความสุข ไม่มีเงื่อนไขอื่นเลยครับ ชีวิตคนเรามีเพียงแค่นี้ ไม่ได้ต้องการอะไรมากหรอกครับ”

 

ผมเอาขลุ่ยเหน็บไว้ที่ชายกางเกงเหมือนเดิม แล้วค้อมหลังเดินเลียบลำคลองจากไป

ไม่ทราบหรอกว่า ท่านพ่อตาจะโกรธจนให้นอนใต้ถุนบ้านหรือไม่ แต่นั่นก็คือความคิดของผม

 

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

 

ผมไปเดินตลาดที่ยังไม่ได้ไป รู้สึกเหงานิดหน่อยที่ไม่มีกรน้อยอยู่เคียงกาย

คนเดินสวนไปสวนมามากมาย แต่ผมก็ยังคงคิดถึงเด็กบ้าคนนั้น

 

“ซื้ออะไรไหมคะ ขนมไทยอร่อยๆค่ะ”

เสียงเจื้อยแจ้วของแม่ค้าดังมา ผมหันไปยิ้มกับสาวสวยขายขนม เธอน่ารักดีครับ ขนมก็ดูน่ากิน

 

“น่ากินมากครับ”

ผมว่า

 

“ลองเอาไปทานมั๊ยคะ จะลองชิมก่อนก็ได้ค่ะ”

ผมพยักหน้าขอบคุณ

 

ตึง!

มีคนมาชนผมให้เบี่ยงเบนจากรอยยิ้มของแม่ค้าสาว

แล้วยังหันมามองแบบ ‘ทำไม มี’ไรอ๊ะป่าว’

ผมพยายามใช้สายตาเย็นชามอง แล้วหันหลังเดินต่อไป

 

“อุ้ย หล่อจัง ดูสิเธอ ขาวจั๊วะเลย เหมือนไม่ใช่หนุ่มแถวนี้”

เสียงลอยมา ผมยิ้มรับบางๆ

ได้ยินเสียงจึ๊กจั๊กหมั่นไส้จากคนที่เดินตามมา

 

“นี่มึง อย่ามาทำเมินกูนะ”

เสียงแว๊ดๆดังมาอีก

ผมทำเป็นไม่ได้ยิน

 

“รับอะไรไหมคะ ขนมจีนน้ำยาป่า น้ำยากะทิ น้ำพริกค่ะ”

 

ผมยิ้มกับแม่ค้า ให้ตาย สาวใต้นี่คมขำน่ารักจัง

“น่าทานจังครับ”

 

“เฮ้”

เจ้ากรผลักไหล่ผม

“มึงมาจีบใครกันแน่”

 

ผมมองหน้าฮึดฮัดนั่น

“โกรธพี่ไม่ใช่เหรอ?”

 

กรเม้มปาก

“พ่อกูบอกว่า จริงๆแล้วมึงทำในสิ่งที่ถูก”

 

“อ้อ”

ผมเลิกคิ้ว

“แล้วนายคิดว่าไงล่ะ”

 

“กูไม่รู้ ไม่เคยนี่..”

 

“งั้นก็ขอโทษพี่สิ”

ผมมองตา

 

“ไม่มีทาง”

กรส่ายหน้าแรงๆ

 

ผมพยักหน้า

“แล้วไป”

 

ผมเดินจากมาเลยครับ มันต้องดัดนิสัย!

 

“ทิว ไอ้พี่ทิว ไอ้”

 

ผมเดินเรื่อยๆ ไม่ได้สนใจ จนออกจากตลาด กลับมาเดินเลียบคลองอีกครั้ง

กรยังคงเดินตามมา แต่แล้วก็แซงไปเมื่อใกล้ถึงบ้าน

“นึกว่ากูจะสนเหรอ ว่ามึงจะคิดกับกูยัง!”

 

ก่อนที่ใบหน้าขาวๆและปากดีๆนั่นจะเดินผ่านไปผมก็รวบไว้ทั้งร่าง

“ยังไม่อาบน้ำใช่ไหม”

 

กรดิ้นฮึดฮัด

“ปล่อย”

 

“ที่นี่บ้านมึง แต่มึงไม่รู้อะไรสักอย่าง ไม่ช่วยอะไรสักอย่าง ไม่ว่ามึงจะเก่งแค่ไหน มึงก็ไม่มีค่าหรอก”

ผมอุ้มกรขึ้น แล้วโยนลงน้ำ!

 

ใจเย็นๆครับ น้ำไม่ลึกไม่ตื้นเกินไป และข้างล่างเป็นดินเหนียว

ผมรู้ว่ากรไม่เป็นอันตรายอะไรจึงทำ

 

“เฮ๊ยย”

กรร้อง ก่อนจะตูม! กลายเป็นปลาน้อย

 

ผมค่อยๆเดินลงไปในคลองและดำน้ำเสีย

 

“แค่กๆ”

เห็นชัดๆว่ากรว่ายน้ำไม่เป็น แต่ไม่เป็นไรหรอกครับ สายน้ำแค่ระดับคอกรเท่านั้น

 

“ไอ้เหี๊ย ไอ้ มึง”

กรพยายามก่นด่า แต่ผมดำไปจับขาไว้ แล้วโผล่มาตรงหน้า ..จมูกเราแทบจะชนกัน

 

ผมมองตากร.. เด็กน้อยหอบ

เสียงเดินทางผ่านน้ำได้ดี..จนผมได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นตึกตักของเราทั้งคู่..

 

ร่างเล็กตรงหน้าผมตัวสั่นน้อยๆ ผมรวบร่างไว้ในสายน้ำ

 

“พี่อยากได้ยินคำว่าขอโทษ”

ผมยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนแทบใช้ลมหายใจเดียวกัน

 

กรส่ายหน้า

 

“ขอโทษพี่ซะ”

ผมชนจมูกนิ่มนั่นแล้ว..

 

“ไม่”

กรปฏิเสธสั่นๆ

 

“งั้นคงต้องจูบสักที”

ผมว่า ริมฝีปากยื่นเข้าไปแตะ

กรขยับหัวหนี

“ขอโทษก็ได้ ขอโทษ”

 

แต่ผมไม่ยอมให้หนี

 

“เฮ้ ขอโทษแล้วไง”

กรประท้วง

 

“ไม่ได้บอกว่าขอโทษแล้วจะไม่จูบ”

 

..ผมโอบกอดร่างเล็กไว้ แล้วประทับริมฝีปากลงไปเบาๆ..

แทะเล็มปากเล็กๆนั่นจนได้ยินเสียงครางเบาๆ มือน้อยพยายามผลักอกผมออก ผมจึงกระชับอ้อมกอดให้โอบรัดแน่นขึ้นอีก

จูบจนร่างเล็กใกล้ละลายกลายเป็นน้ำ..

 

“สัด.. กูหนาว”

นั่นคือคำแรกที่ผมได้ยิน

ผมยิ้มบาง ก่อนจะโอบประคองขึ้นจากน้ำ

 

ตลอดทางที่เดินมาด้วยกันเราต่างไร้คำพูด.. กรหนาวสั่นและเม้มปากงอนๆ

ผมหยิบผมขนหนูจากใต้ถุนบ้านมาพันตัวมันไว้ แล้วมองตาอีกครั้ง กรหลบสายตา


“ไอ้บ้า!”

แล้วก็วิ่งหนีขึ้นบ้านไป

 

ผมยิ้มตามหลัง

รสหวานยังติดอยู่ที่ปาก..

อีกไม่กี่วันผมก็ต้องกลับเชียงใหม่

..ก็แล้วแต่ใจของกร ว่าจะคิดอย่างไร

 

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .



มาอัพแล้วครับผม ขอได้รับความสุขจากการอ่าน

ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียนน้อย

ปล. รูปทัศน์-เกรย์ที่้เกรียนคนอ่านนามว่า @_nabeaula_@ วาดส่งมาให้ มันไม่ขึ้น เกรียนคนเขียนอัพจนท้อใจ  มันก็ไม่ยอมขึ้น ช่วยด่วน T-T''

[winndy]

ชอบ อภินิหารผักบุ้งทองคำมาก
และคาดว่าอีกไม่นาน พ่อเก่งคงจะยอมรับลูกทิวแน่ ๆ

[YouandMe]

 
รอจนต้องหนีไปกินข้าวก่อน 5555555+

เป็นเพราะอภินิหารของผัดผักบุ้งผสมยาเสน่ห์ เลยทำให้(ลูก)ทิวทำอะไรก็เข้าตา่พ่อเก่งตลอด 
แถมได้ปราบเด็กดื้อจนระทวยไปเลย 

[janamanza]

กร๊ากกกกกกกก  น้องกรเกรียนน้อยหอยสังข์   เกรียนได้ไม่แพ้พี่จริงๆ
ทำผิดเพราะไปรำวง  5555  เพิ่งเคยเจอ
อย่างน้องกรต้องเจอกะอินดี้ตัวพ่ออย่างทิวนี่แหละ

 
 

[donghwa]

โห น่ารักได้อีกกกกกก
ไม่ไหวแล้ววว
พี่ทิวนายยอดมาก
ชูป้ายไฟๆ ฮ่าๆๆๆๆ
ชอบอ่ะ เวลาที่พี่ทิวพยายามจะช่วยปรับนิสัยกร
มันดูจริงใจดี  ดูอยากจะให้กรมองโลกกว้างขึ้น
ชอบค่ะชอบ

[StillLoveThem]

...ทิวสน ติดดินยิ่งกว่าเจ้าบ้านซะอีก ดูเป็นคนแบบ ฮาๆๆ อารมณ์ดีเนอะ
...กร เด็กขาสั้น แต่ดูแสบๆๆแบบไม่รู้อะไรซักเรื่อง อยู่ในกะลามาตลอด โลกแคบดีแท้

[kyoya11]

มีจูบๆ
เกรียนกันทั้งบ้านจริงๆ

[nunamicky]

ผู้ชายตระกูลทิวน่ากินทุกคน

[BeeRY]

มาจูบให้อยาก(เป็นแฟน)แล้วก็จะจากไปเหรอพี่ทิว
น้องกรยังเด็ก มีอะไรก็ค่อยๆสอนกันนะพี่ทิวนะอย่างที่สอนในคอลองนี่ก็แจ่มเหมือนกัน
อีกหน่อยก็ได้เป็นลูกทิวแล้วแหละ ใจเย็นๆน้อ

[cotone]

ผักบุ้งทองคำ.... เอิ่ม เอ็งเท่ว่ะทิว55555

กรเป็นตัวอย่างของเด็กยุคนี้ได้ดีเลยนะ สนใจแต่เรียนหนังสือจนไม่รู้เรื่องราวรอบๆตัว เราก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน งืมๆ

รอตอนต่อไปค่ะ

[Donaldye]

ชอบพี่ทิว โคตรเกรียน><

[gupalz]

ทิวสู้ๆ

[Cacao]

เหมือนพี่คล้าวกับน้องทองกวาวเลยอ่ะ แต่เป็นเวอร์ชั่นพิเศษ มาโซได้ใจมากกก ฮ่าๆๆๆ
เกรียนได้ใจจริงๆอะพี่ทิว ทั้งเป่าขลุ่ย ไปรำวง แถมไปนั่งริมตลิ่งบิ้วอารมณ์ตอนโมโหนายเอก
อะหืมมม ขาดขี่ควายอีกอย่างนี่ครบเสร็จแล้วนะ ฮ่าๆ ใกล้จะได้เป็นเขยปักษ์ใต้ละ
สู้เค้า ใกล้จะเป็นลูกทิวของพ่อเก่งแล้วนะฮ๊าาาา ว่าแต่ ผมขนหนี นี่เป็นศัพท์สูงของชาวใต้หรอ ฮ่าๆๆ
เพิ่งเคยได้ยินก็นี่แหละ

[windel]

ชาบูความอินดี้ตระกูลท.ทิว 
อภินิหารผักบุ้งทองคำ    แอร๊ย~...

[wijii]

จริงๆแล้วเราสงสารน้องกรอ่ะ
สิ่งที่น้องทำออกมา น้องคงไม่รู้ตัว

เอาใจช่วยนายทิวทำให้น้องกรกลับมาเป็นคนน่ารักสดใสให้ได้นะ
 

สู้เว้ยยยยยยยยยยยยยย

[Bejae]

สังเกตจากคำด่าว่า "ไอ้บ้า" ปนเขินนี่
พี่ทิวคงได้เลื่อนขั้นเป็นลูกทิวอีกไม่นานนี้แน่ๆ

[@_nabeaula_@]

ฮาตรงที่บอกว่า มันรำวงอะ เป็นใครๆก็งง 555

สนุกมากๆเลยคะ เราชอบเรื่องนี้มากๆเลย วาดรูปมาฝากคะ

รูปพี่ทัศน์กับน้องเกรย์ พระเอกกับนายเอกที่ตอนนี้หายตัว หุหุ(แซวเล่นนะคะ) 




[attachment deleted by admin]

[fuku]

ลูกทิวของพ่อเก่ง ตำแหน่งนี้อีกไม่ไกลแล้วล่ะ

แต่เราฮาตอนอีโม ออกมาค่อดๆ เข้ากับเนื้อเรื่องชะมัด

[AdLy]

เกรียนบ้านทุ่งกับอินดี้เด็กเนิร์ดสินะ

พี่ทิว สู้ๆๆๆๆๆๆ

ใกล้ได้เลื่อนยศเป็นลูกทิวเต็มทีแล้วจ้า

[golove2]

เป็นกำลังใจให้ทิว

 

[nn~~NN]

คุณพ่อนี่แพ้ทางคนบ้านนี้จริงๆ   

[dandelion]

ทิวแอบใส่ยาเสน่ห์ในผัดผักบุ้งเปล่าว่ะ
พ่อตาเก่งเลยใจอ่อน 5555
ไม่มีหลานก็ไม่เป็นไรนะคะคุณพ่อ
ไปรับเด็กมาเลี้ยงก็ได้ ไหนๆก็ไหนแล้ว
ก็ปล่อยให้เด็กมันได้กันไป เอ๊ย!รักกันไป

[bon]

คุณพ่อ ได้ลูกเขย ลูกสะใภ้น่ารักทุกคน

[เกี๊ยวกุ้ง]

ด้วยอภินิหารผักบุ้งทองคำ
จะทำให้ทิว เปลี่ยนสถานะมาเป็น "ลูกทิว" เร็วๆ นี้ 

[namminzz]

จูบแล้ว เขินอ่ะ   

[bytoey]

ชอบอะ อภินิหารผักบุ้งทองคำ

[debubly]

พี่ทิว เท่ห์โครตๆๆ

[Supermimt]

ไหง ทิว เกรียนซะ
คณะ นี้ มันสอนมนุษย์ เหนือมนุษย์เจงๆๆเ o13ลย