หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289

[mundoo]

จูบกันขนาดนี้!!!
คุณพ่อตาเลิกคิดที่จะอุ้มหลานเหอะ
กร๊ากก.......

พี่ทิวพยายามอีกนิดนะ
อย่างน้องตอนนี้ก็ได้จูบไปแล้ว
คิคิ

[yeyong]

ชอบมุมมองของทิวมากเลย
แล้วมุขจะไปเป็นดาวฯ ก็ทำให้ขำก๊าก

[kataiyai]

พึ่งนึกได้นายทิวกินเด็ก

[snooppy]

ขอสมัครเป็นแฟนคลับ "คนเขียน" ค่ะ

อินดี้-โพเอ็ท   เค้ารักตัวนะ &  Loveนะ...ตะเอง
 >>>>สนับสนุนโดย เกรียนไทยบ้าน

( ช้าไปไหมว่ะ!! // เพิ่งอ่าน + เพิ่งเม้น = เราไม่ผิดน้า...อะฮุอะฮุ..คิคิ..คุคุ.. )

[INDY-POET]

สวัสดีชาวทุ่ง! เอ๊ย ชาวโลก 

INDY SPECIAL :: Tew – Gorn
Part III


“ไอ้บ้า!”

..คำนั้นหลุดจากปากผม พุ่งไปหาบุคคลตรงหน้าที่ไม่รู้สึกรู้สาเลยสักนิดกับคำด่าอันเจ็บแสบ

( หือ?)

อ๊ากกกก!
พระเจ้า พระพรหม พระศิวะ !!

(ห๊ะ)

มันบ้า..บ้า บ้ามากๆ
เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย?

ผมคิดในใจอย่างงงๆเมื่อวิ่งเลิ่กลั่กขึ้นมาบนบันได
เนื้อตัวสั่นงันงก ..ทว่าริมฝีปากกลับร้อนผ่าว

ที่แปลกใจคือ..กูทำอะไรให้มากกว่านั้นหน่อยไม่ได้รึไง นอกจากด่ามันว่า ไอ้บ้า ! แล้ววิ่งหนีเนี่ย

.

.

“นึกว่าจะไม่กลับกันมาซะแล้ววันนี้”
เสียงพ่อดังออกมาจากบ้าน และเลิกคิ้วเมื่อเห็นเนื้อตัวเปียกปอนของผม

“กร? ไม่ยักรู้ว่าเล่นน้ำคลองเป็นด้วย”


โธ่! ตกคลองมาต่างหากล่ะพ่อ !!


แล้วพ่อก็ตะโกนลงไปหาไอ้คนที่อยู่ข้างล่าง
“ลูกทิว โทรศัพท์ดังมาเป็นล้านสายได้แล้วล่ะมั้ง ไปดูซิมีอะไร”

เอ๊ะ.. บรรดาศักดิ์มันคืออะไรนะ?


“ครับพ่อ”
ไอ้พี่ทิวตอบรับ ไม่มีตามหลังด้วยเอ้ย ลุง อย่างเมื่อวันก่อน

แม่ม ทำสนธิสัญญาเป็นพ่อเป็นลูกกันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ??

เชอะ!! กูหมั่นไส้
 

ผมรีบวิ่งเข้าบ้าน ต้องรีบอาบน้ำ มีเชื้อโรครึเปล่าก็ไม่รู้เนี่ย !

.

.

กลางวันผันไปกลางคืนก็มาเยือนอีกแล้วครับ..
เวลาที่เหลือวันนี้ก็ไม่มีอะไรมาก ผมเก็บตัวอ่านหนังสือ แม้จะไม่มีสมาธิอะไรเท่าไหร่ เพราะอีพี่ทิวผ่าฟืนมั่งล่ะ เฉาะมะพร้าวมั่งล่ะ อยู่ที่ลานบ้าน ยักคิ้วกวนตีนส่งมาให้ตลอด

ไอ้ผมก็ไม่รู้เผลออมยิ้มให้ไปบ้างหรือเปล่า..

ไม่ได้สิ ผมต้องจัดการให้เด็ดขาด จะตกเป็นเบี้ยล่างอย่างนี้ไม่ได้ !


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


เหมือนทุกคืน.. เสียงขลุ่ยคลอเคล้าสายลมมาอีกแล้ว..
ผมมองผ่านหน้าต่าง ไอ้พี่ทิวอาบน้ำประแป้งหอมฉุยกลิ่นส่งมาถึงนี่ กำลังนั่งเป่าขลุ่ยให้หิ่งห้อยฟัง..

ผมเม้มปากกับความสบายใจของมัน

แม่ง !!
ผมโผล่หัวตะโกนผ่านหน้าต่างออกไป
“รำคาญเว้ย!!”

ไอ้พี่ทิวชะงัก เงยขึ้นมอง
“อย่าพูดในสิ่งที่ไม่ได้รู้สึกจริงๆหน่อยเลยน่า”
แกตะโกนกลับมาแล้วก็เป่าขลุ่ยต่อ

ให้ตายเถอะ!!

ผมเดินตึงตังออกไปหมายฉะกับไอ้พี่ทิว
มันต้องรู้เขียวรู้เหลืองกันไป!! 

.
.
“นี่ บอกว่ารำคาญไง”

พี่ทิวลดขลุ่ยลง ยิ้มบางๆ
“ครับ พี่ขอโทษ”

หา..??

ผมขมวดคิ้ว
“เออ ขอโทษก็เลิกเป่าสักที”

 “ไม่ใช่เรื่องเสียงขลุ่ย”
พี่ทิวส่ายหน้า

“ขอโทษที่จูบนาย”

อะ..เอ่อ..
กะ..กู กูอุตส่าห์ไม่พูดถึงแล้วนะ !

ผมทำหน้าไม่ถูกตั้งท่าจะหันหลังกลับเข้าบ้าน แต่แขนใหญ่เสือกจับรั้งไว้ก่อน ..ดึงให้ผมหันมาเผชิญหน้า

“พี่ขอโทษ แต่ไม่ได้เสียใจที่ทำหรอกนะ”

อะ..อือ..
ไม่ ไม่ ไม่รู้เว้ย อย่ามาพูดกับกูนะ

ผมเม้มปาก
“ถ้ามีครั้งที่สอง กูจะฆ่ามึง”

“พี่ไม่ใช่คนไม่มีความรับผิดชอบน่า โทษฐานที่จูบนาย พี่ยอมเป็นแฟนนายก็ได้”

เฮ้ย!!
บ้าแล้ว

“ไม่เว้ย”
ผมผละออก โวยวายอย่างทำอะไรไม่ถูก

“กูเป็นเด็กหนุ่มน่าตาดีอนาคตสดใส ส่วนมึง..”
ผมกลืนน้ำลาย
บอกตัวเองให้หนักแน่นไว้
“หน้าตาก็ธรรมดา นิสัยก็บ้านๆ กูไม่เอาหรอก!”

พี่ทิวดึงผมเข้าหาลำตัว
“ปากใช่ไหมที่พูด!”

“ปล่อยนะเว้ย”
ผมดิ้น
ดิ้น
และดิ้น

ผลั่ก!
อึก!

รู้สึกตัวอีกทีตูดอยู่บนพื้นไม้ 


“เออ ปล่อยแล้ว”
พี่ทิวบอกหน้าตาเฉย แม้กระนั้นกรุ่นความโกรธก็ลอยอบอวลในอากาศ

ผมลุกขึ้นปัดก้น ชี้หน้าแม่ง
“หวังไปเถอะ กูไม่เอามึงหรอก!”

หน้าตาพี่ทิวในแสงเดือนแสงดาวเฉยชาใส่ผมทันที
“พี่คงพูดถูก เพราะนายมันไม่มีค่าจริงๆ”


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


ผมผ่านค่ำคืนที่หลับไม่สนิทนักมาอย่างปวดหัวเล็กน้อย โผล่หัวพ้นหน้าต่างก็เห็นไอ้คนเดิมคุยโทรศัพท์ด้วยหน้าต่างเคร่งเครียด เหมือนพยายามต่อรอง แต่สุดท้ายก็เหมือนต้องจำยอม

ช่างมัน ผมไม่สนใจ..

ผมรีบอาบน้ำแต่งตัว
เดี๋ยวจะออกไปเที่ยวกับเพื่อนแก้โมโห อุตส่าห์โทรชวนตลอดคืน ด้วยความอยากไปให้พ้นจากไอ้พี่ทิวในวันนี้

.

.

“กร..”
ไอ้พี่ทิวถือวิสาสะเดินเข้ามาในบ้าน ขณะผมกำลังเสริมหล่ออยู่

“ไปเดินเล่นชายทุ่งกับพี่หน่อยไหม?”


เฮอะ! กูกำลังฉีดน้ำหอม จะให้ไปเดินชายทุ่งกะมึงเนี่ยนะ


“กูจะไปโรบินสัน นัดเพื่อนไว้”
ไม่ได้ครับ ห้างเพิ่งเปิด อยู่อีกฟากของเมือง ต้องไปเซอร์เวย์เสียหน่อย

“โรฯ มันไม่หายไปไหนสักหน่อย ค่อยไปได้หรือเปล่า มีอะไรจะคุยด้วย”

แน่ะ..มันยังตื้อ

ผมหวีผมเสยๆ แล้วก็เดินผ่านมันตึงตังออกจากบ้านไป เป็นการบอกปฏิเสธโดยปริยาย
ไม่ได้สิครับ เมื่อวานมันบังอาจขนาดไหนมาโยนผมลงคลอง แถมยัง….
ผมไม่ให้อภัยเด็ดขาด!!


“เดี๋ยวมานะพ่อ”
ผมยกมือไหว้พ่อที่กำลังตัดแต่งกิ่งไม้

พ่อเลิกคิ้ว
“อ้าว แล้วลูกทิวเขาบอกว่ากำลังจะ..”

“พอเลยพ่อ”
ผมเบรก
พ่อจะชื่มชมลูกทิวอะไรนั่นก็ทำไปคนเดียวเถอะ

คนอะไร.. บ้านๆ !


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


“มีใครเอาปืนจ่อหัวมึงให้มารึเปล่ากร?”
เสียงไอ้เพื่อนคนหนึ่งพูดขึ้นเมื่อเห็นหน้ามู่ทู่ของผม


“อาจจะเสียเวลาอ่านหนังสือของมันก็ได้มั้ง ฮ่าๆ”
อีกคนว่า

ผมยิ้มเหยียดๆ
“ผลสอบยังไม่ส่งมาสักที กูรอจนเมื่อยแล้ว”

ผมหมายถึงผลสอบคณิตศาสตร์โอลิมปิกที่เคยสอบเมื่อเดือนที่แล้วน่ะครับ

“มึงไม่เห็นต้องรอเลย มึงชนะเลิศแน่นอนอยู่แล้ว เก่งเทพระดับมึงเนี่ยนะ”

ผมเม้มปากยิ้มอย่างภาคภูมิ..
เพี้ยง ขอให้ผลส่งมาวันนี้ทีเถอะ อยากให้ไอ้พี่ทิวมันได้เห็น จะได้รู้ว่าไม่ควรมาจีบคนเก่งอย่างผม คนละชั้นครับ คนละชั้น !


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


เพื่อนผมมาส่งที่บ้านหลังจากกินเที่ยวกันจนอิ่มหนำสำราญ ผมบอกลาพวกมัน


“อ้าว หนุ่มหล่อ กลับมาแล้ว”
พ่อทัก
“เฮ้ มีซองจดหมายส่งมาน่ะ น่าจะผลสอบลูกนะ”


นั่นไง..

ผมยิ้มสมใจ
“เอามานี่พ่อ ขอดูหน่อย”

ผมแกะซองออก

รางวัลชนะเลิศระดับภาคใต้เพื่อเข้าแข่งขันต่อในระดับประเทศ..
นายกีรติ ศิริรัตน์..

ผมแหกปากอ่านลั่นบ้าน
“ไหมล่ะ ไงล่ะพ่อ ไงล่ะ”

ผมไชโยโห่ฮิ้ว !!

“ยินดีด้วย พ่อรู้แล้วน่าว่าลูกเก่ง”
พ่อผมตบไหล่เบาๆ

“ไม่พอหรอกพ่อ”
ผมพยายามพูดดังๆ
“ต้องให้รู้กันทั้งบางเลย!”

พ่อส่ายหน้าเอือมๆ

ผมหันซ้ายแลขวา
“ได้ยินรึยังล่ะ”


ทำไมมันเงียบ..
ไปเป่าขลุ่ยห่าที่ชายทุ่งอีกละสิ
มาเลยมึง มารับรู้ความสำเร็จกูซะดีๆ


“เฮ้!”
ผมโหวกเหวก

“กร”
พ่อขมวดคิ้ว
“เป็นอะไรไปน่ะ ตะโกนทำไม”

“ลูกทิวของพ่อไปไหนเสียล่ะ”
ผมหัวเสียที่มันไม่ออกมาสักที
“มันชอบดูถูกผม หาว่าผมไร้ค่า พ่อไปบอกมันสิ ไปบอกมันว่าผมเป็นแชมป์ภาคใต้ และผมจะ..”


“กร!”
พ่อจับไหล่ผม
“ความสำเร็จได้มาเพื่อเป็นรางวัลความตั้งใจและเป็นกำลังใจให้เราก้าวเดินต่อไป แต่ลูกต้องมีสตินะ ไม่ใช่มัวเมากับมันนะลูก”


ไม่ ไม่..
“ต้องเรียกไอ้พี่ทิวมารับรู้ก่อน เมื่อวานมันบอกว่าผมไม่มีค่านะพ่อ!”

พ่อลูบหัวผมเบาๆ
“ทุกคนมีค่าลูก แต่ทิวสนเขาคงหมายถึงถ้าลูกมัวคิดถึงแต่ความสำเร็จของตัวเองอย่างเดียว สุดท้ายคงจะไม่มีค่าเข้าจริงๆ ลูกจะอยู่อย่างไม่มีความสุข เพราะลูกเครียดเกินไป..”

ไม่ ไม่!

“มันอยู่ไหน!”
ผมโวยวาย

พ่อเม้มปากอย่างลำบากใจ แล้วปล่อยผม..
ปล่อยให้เห็นมุ้งที่พับซ้อนไว้บนเสื่อทับด้วยผ้านวม..และบนนั้นมี..ขลุ่ย


..ปกติไอ้พี่ทิวพกขลุ่ยติดตัวเสมอนี่
มันไปทุ่งนา ไปตลาด ไปสวน ไปคลอง มันก็เหน็บขลุ่ยไปด้วย..


บ้า บ้า บ้า!!

ผมหันหลังวิ่งลงจากบ้าน วิ่งเลียบคลอง ..แปลกดีที่วันนี้กลับไม่สนใจว่ารองเท้าจะเลอะหรือไม่..
ผมมองหาในทุ่งนา เดินเร็วๆไปในปลักโคลน ผมสังเกตใต้ต้นมะขาม..
มันไม่มีคนอยู่..

ผมใจหายวาบ.. ต้องไม่ใช่แบบนี้สิ..
ผมหันหน้าหันหลัง คงเป็นภาพที่แปลกดี เด็กหนุ่มแต่งตัวสำอางมาเดินตุปัดตุเป๋อยู่กลางทุ่ง

แต่ผมจะไม่ถามจากพ่อหรอก เดี๋ยวพ่อจะเข้าใจผิดคิดว่าผมมีใจให้ไอ้พี่ทิวมัน..
.
.
ผมเดินเข้าไปในสวนตาบุญคนนั้น..
แกกำลังถางหญ้า เงยขึ้นมาเห็นผมจึงยิ้มให้

“มาหาใครลูก?”

“ผะ..ผม”
ผมยกมือไหว้ พลางสอดส่ายสายตามองหา

“เอ ใช่เพื่อนตาหนุ่มทิวไหม”
ตาบุญถาม แกคงจำได้ว่าผมเคยมาเก็บผักบุ้ง ผมพยักหน้ารับ

“แล้ว เขาอยู่ที่นี่หรือเปล่าครับ”
ผมถาม

“ไม่ๆ เขาแวะมา แต่กลับไปแล้ว มาๆ มากินมะม่วงสิ เป็นเต็มต้นเลย”
ตาบุญชวน

“เขามาเมื่อไหร่ครับ”
ผมยอมให้แกพาไปนั่งใต้ต้นมะม่วง

“อ้อ มาเมื่อเช้า บอกว่ามีโอกาสจะมาอีก แต่ต้องกลับแล้ว เห็นว่าเป็นคนเชียงใหม่นู่นเลยใช่ไหม”

ผมพยักหน้ารับอีกครั้ง

“เสียดายนะ หนุ่มนั่นเป็นคนดี เอาการเอางาน ติดดิน สมัยนี้หายาก เห็นว่าต้องรีบกลับไปเชียงใหม่แล้ว เสียดายๆ”
.
.

..ผมกำกระดาษผลสอบแน่น
เม้มปาก กัดฟัน ยกมือไหว้ลาตาบุญ

ไอ้..ไอ้พี่ทิว ..ไอ้คนใจร้าย

ผมทรุดนั่งลงบนเถียงนา..ต้นข้าวเอนลู่สายลมเย็น..เขียวชอุ่มไปทั้งท้องทุ่ง
เป็นความงดงามที่ผมไม่เคยสังเกตเห็นมาก่อนจนกระทั่งเมื่อวันสองวันนี้.. ตั้งแต่คนต่างถิ่นคนนั้นเดินทางมาถึง..
..และตอนนี้ก็จากไป

ผมเคยขมวดคิ้วเคร่งเครียดกว่านี้มากมาย ..แต่ไม่เคยเลยสักครั้งที่น้ำตาจะไหลออกมาด้วยอย่างนี้
ทำไมนะ..ทำไมล่ะ ทำไมผมต้องสนใจด้วยว่ามันจะอยู่หรือจะไป ก็แค่ไอ้พี่ทิว ไอ้หนุ่มทิว คนบ้านๆ..ที่ผมไม่ชอบเลย

ผมย่างเท้าช้าๆกลับมาบ้าน
ขอบคุณพ่อที่เพียงนิ่ง.. ไม่ถามอะไร เพราะผมคงตอบไม่ถูก..


“จดหมายเปรอะโคลนหมดแล้วแน่ะลูก เอามาเช็ดไหม”
พ่อถาม
แต่ผมแทบไม่เหลือบมอง แผ่นกระดาษที่เฝ้ารอคอยนักหนา..


“ช่างมันเถอะพ่อ ไม่มีความหมายแล้ว”

ผมเดินไปนั่งลงที่นอกชาน ..หยิบขลุ่ยเลานั้นขึ้นมาพิจดู..


“ถ้าพี่เป่าจะรำคาญไหม?”
ใบหน้าเปื้อนโคลนน้อยๆถามยิ้มๆใต้ต้นมะขาม

“รำคาญ”
จำได้ว่าผมตอบไปแบบนั้น แต่หมอนั่นไม่ยักเชื่อ กลับเป่าขลุ่ยแบ่งปันกันฟังอย่างสบายอารมณ์..

ผมเอนพิงฝาบ้าน..

ไอ้คนใจร้าย.. จูบแล้วจาก ฝากรักแล้วทิ้ง กลิ้งกลับเชียงใหม่ แม่ง !!


“พ่อไปติดป้ายเลยนะ”
ผมพึมพำ
“เขตปลอดไอ้พี่ทิว ไม่ต้องให้มันกลับมาอีกนะ”

“กร.. เขาต้องกลับไปสอบ อาจารย์เลื่อนสอบกะทันหัน เขาบอกพ่อว่าพยายามจะบอกลูกแล้วเมื่อเช้า แต่ลูกไม่อยู่นี่”

"ไม่รู้ละ.. พ่อไปติดเลย 'เขตปลอดทิวสน' "


พ่อส่ายหน้าเบาๆ
"อกหักซะละวุ้ย ลูกกู"


ไม่ใช่นะ!
ผมเถียงทันควัน
"เปล่าซะหน่อยพ่อ งื้อ"

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


ผมลูบขลุ่ยเล่นเบาๆในสายลมยามค่ำ..
พยายามโกหกตัวเองว่าไม่ได้คิดถึงเจ้าของสิ่งนี้ ..ที่เคยมอบเสียงไพเราะเพราะพริ้งลอยในอากาศเมื่อคืนก่อน..

หิ่งห้อยลอยเป็นเพื่อนผม เงาตะคุ่มของต้นไม้หงอยเหงาเปล่าเปลี่ยว
ไกลออกไปทิวสนเรียงเป็นแนว.. ผมหลับตา..กำขลุ่ยแน่น..

..ทิวสน ทัศนศุภกฤษณ์

ผมคิดถึงเขา..
ได้ยังไงไม่รู้.. แต่คิดถึงไปแล้ว..เต็มหัวใจ
บ้าเอ๊ย..

ภาพหมอนั่นเป่าขลุ่ยลอยไปลอยมารบกวนหัวใจ
ผมยกขลุ่ยขึ้นมาแนบปาก.. นึกถึงคนที่จูบผมในลำคลอง ..ช่างทำไปได้
ลูกทุ่งเกิ๊นอะ ลุกทุ่งเกิน จะอินดี้ไปนะ..

ผมเคยบอกแล้วว่าเป่าขลุ่ยไม่เป็น..และไม่เป็นจริงๆ..
..ได้แต่เอามาแตะริมฝีปากไว้อย่างนั้น
แทนตัวเจ้าของ..

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียนน้อย

ปล. สุราษฎร์ร้อนมาก อ๊ากกก 

[Mileson]

เป็นไงล่ะ พอเขาจากไปแล้วมานั่งคิดถึงเขา ตอนเขาอยู่ทำเป็นไม่สนใจ ทิวทิ้งไปนานๆเลยนะครับ กรจะได้รู้ตัวเองสักที                                                                                                                                       

[gupalz]

น้องกรไปตามทิวด่วน

[bleach_pa]

ชอบเขาแล้วยังไม่ยอมรับอีก
รีบตามไปง้อเลยหนูกร

[BeeRY]

น้องกร~~
พี่จะสงสารหรือว่าสมน้ำหน้าหนูดีเนี่ย แต่คนเราล้มแล้วอย่าข้ามใช่มะ เพราะงั้นรีบๆตามไปเชียงใหม่ซะนะจ๊ะ
เราต้องไปพิสูจน์ให้คนใจร้ายรู้ว่าเรามีค่านะเออ

[tuckky]

เดี๋ยวก็ต้องไปป่ะกั๊นตี้เจียงใหม่ ใช่ก่อ

หวังว่าน้องกรคงรู้ใจตัวเองซะที 

[TanyaPuech]

     อบากจะบอกว่าสมน้ำหน้ากรอ่ะ

นิสัยไม่ดีๆ

คนดีๆแบบพี่ทิวเหมาะกะเรามากกว่า

[september]

อัยย๊ะ กร เอ้ย
โกหกคนอื่นได้ แต่โกหกใจตัวเองไม่ได้นะจ๊ะ คนดี คุ๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[หมูกระต่าย]

กรรู้ตัวช้าว่ะ ทำไมไม่รู้ตัวตอนพี่ทิวเขาแต่งงานไปแล้วเลยล่ะ

[Supermimt]

ไงล่ะ  พอเค้าอยู่ก็ไม่เห็นค่าอ่านะ
 
อิอิ

[warnana001]

ทิวสน....นายแน่มาก!!!

[InYume]

กร นายซึนที่สุดเลย

[yeyong]

น้องกรรู้ใจตัวเองและยอมรับหรือยังเอ่ย

[nunamicky]

 
น้องกร บางทีอารมณ์แบบนี้มันก็เข้ากับหนูดีนะ

[malula]

ความพยายามของนายทิวไม่สูญเปล่าแล้ว
กรน้อยถึงกับร่ำไห้คิดถึงพี่ทิว โถ ๆ เด็กน้อยพึ่งรู้จักรัก
นายทิวต้องเหนื่อยอบรม บ่มนิสัยดี ๆ ให้กรน้อยอีกเยอะ

[2pmui]

จูบผ่านขลุ่ย แกมันก็ลูกทุ่งพอกันละว้าา ไอ้เด็กปากไม่ตรงกับใจ

[Zymphoniz]

น้องกร รีบไปตามอ้ายทิวบัดเดี๋ยวนี้
จะมามัวเศร้าอยู่ไย
ชักช้า ประเดี๋ยวจะไม่ทันการนะจ๊ะ นะจ๊ะ นะจ๊ะ 

[pp4]

ว้าววว สะใจเบาๆ
พี่ทิวอินดี้มาเลยวุ้ย!

[donutnoi]

ได้เลื่อนขั้นเป็นลูกทิวแล้วเว้ยเฮ้ย  แต่ชอบนะเขตปลอดทิวสน น้องกรน่ารักไม่เกรียนเท่าเกรย์ 

[aishiteru.]

นั่นแหนะ พอเค้าไม่อยู่ละ รีบวิ่งหา พอเค้าอยู่กับไล่ตลอดดด ซึนไปป่ะเนี่ยยยย

พี่ทิวจะรีบสอบรีบกลับมาหา หรือน้องกรจะอ้างไปหาแม่เนียนๆเพื่อเจอพี่ทิวดีน้อออ ฮ่าฮ่า

แต่สรุปว่า พ่อตา ก็ยอมเรียกว่า ลูกทิวแล้วหนิ ใช่ป่าวๆ 

[slurpee04]

พอเขาอยู่ล่ะไม่สนใจ ซึนซะ!
พอเขาไปล่ะมานั่งเศร้า เชอะ

 

[Bejae]

น้องกรน้อย รู้ใจตัวเองแล้วสินะ

[nice13]

แหม่ ได้เลื่อนบรรดาศักดิ์เป็นลูกทิวแล้ว 555

กรจะซึนไปไหนเนี่ย!!!

[YouandMe]

ตอนเค้าอยู่ก็ทำเป็นไล่ พอเค้าไปก็กลับมาซึม 

ว่าแต่...ขอแสดงความยินดีกับ "ลูกทิว" ด้วย 

[nn~~NN]

เอาละวุ้ย 

[comics_boy]

เหอะๆๆๆๆ สมน้ำหน้านัก เจ้าน้องกร