หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289

[sirikanda28]

สมใจไหมล่ะ
น้องกร

[sapphire_yaoi]

น้องกรมีใจให้พี่ทิวแล้ว

[Aprodite_19]

ขอบคุณเกรียนคนเขียนและเกรียนบราเธอร์มว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก

เครียดมาตั้งแต่เช้ามลายหายไปเลย แต่เด๋วก็กลับไปเครียดอีก...แม่ม

[KURATA]

เป็นไงหล่ะน้องกร คิดถึงพี่ทิวอ่ะดิ

[akike]

เก่งแต่เกรียนอย่างหนูกรนี่ถ้าจะเอาใจยากนะเนี่ย

[Zarch_Chabu_Chabu]

ทำไมมีแต่หัวข้ออ่ะครับ

[hikikomori]

มารอๆๆๆๆ

รอเกรียนคนเขียนและพี่ทิวน้องน้องกร

[gupalz]

มารอจร้า

[INDY-POET]

ขอโทษทีนะครับ คือกดอัพแล้วมันไม่ขึ้น มันบอกว่าข้อความเกิน 20000 ตัวอักษร

แต่มันไม่ได้เกินนะ นับในเวิร์ดแค่เจ็ดพันกว่า งงครับงงกดกี่ทีก็ไม่ขึ้น
จะแบ่งสองรีก็กระไรอยู่มันไม่ได้เยอะขนาดนั้น ใครพอรู้ว่าทำไม รบกวนช่วยทีครับ  !!

,เกรียนน้อย

[INDY-POET]

edited :: ผิดพลาดทางเทคนิกเล็กน้อยครับ ตอนนี้เรียบร้อยแล้ว เฮ้อ //ปาดเหงื่อ
อ่านได้ !!

INDY SPECIAL :: Tew-Gorn
Last Part


….
………
“เอ็กซิเดนท์หน่อยนะเว้ยทิว ทำได้รึเปล่าวะ”
เพื่อนเข้ามาตบหลังตบไหล่..

ผมพยักหน้าเพลียๆ
“เออ กูขุดความรู้เก่าในหัวซะอลหม่านเลย”


ผมกระชับเป้ที่สะพายอยู่ เหน็บปากกาเข้าที่หลังการสอบซึ่งไม่อาจต่อรองเลื่อนอาจารย์ได้ผ่านพ้นไป

ใช่ว่าผมอยากจะจากมากะทันหันหรอกนะ.. แต่หน้าที่ก็ต้องมาก่อน..
ซึ่งจริงๆ..ต้องขอบคุณด้วยซ้ำกับเหตุผลที่เอาผมกลับมาเชียงใหม่จนได้
ไม่เช่นนั้น..ถ้าไม่ได้ปล้ำเด็กปากดี..ก็คงไม่ยอมกลับแน่นอน

นึกถึงแล้ว.. ผมก็มานั่งหน้าหงอยอยู่ที่บันไดตึก HB5 (อยู่มาสองปี กูยังไม่รู้เลยว่าตกลงไอ้ HB3 HB4 นี่มันตึกไหน ใครรู้บอกที )
ผมพยายามลืมเลือนใบหน้าอวดดีและน้ำเสียงดูถูกดูแคลนนั่นแล้วเชียวนะ!

“กูเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดี อนาคตสดใส ส่วนมึง..หน้าตาก็ธรรมดา นิสัยก็บ้านๆ กูไม่เอาหรอก!”

ผมเม้มปากบางๆ..

กีรติ..
ไอ้เด็กเปรต!

‘ปากอย่างนี้ ยังไม่เจอลิ้นพี่ล่ะสิ’
แม่ง!

.

.

“เฮ้ย ทิว กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”

แล้วความคิดผมก็ถูกขัดจังหวะ..
เอ๊ะ เสียงคุ้นๆ..
ผมเงยขึ้นมอง

“นั่งหน้าซึมอย่างกะอกหักจากปักษ์ใต้?”

..
……
ทักทายได้เจ็บกระดองใจเช่นนี้ ไม่มีเมียเกรียนทำไม่ได้ครับ
ภัสดาเกรย์ พี่เขยกร ..คุณพี่ทัศน์นั่นเอง


ผมพ่นลมหายใจ ยกมือไหว้พี่แก
“ไม่ต้องพูดหรอกพี่”

พี่ทัศน์หัวเราะเบาๆ
“เฮ๊ยทิว ไม่มีน้ำยาว่ะ”

โห..โดนจี้จุดอ่อน ผมจึงสวนกลับเข้าบ้าง
“ย้ายคณะแล้วเหรอพี่?”

พี่ทัศน์มะเหงกผมเบาๆ
“รับเมียเว้ย รับเมีย”

ผมหน้าหงิก
“อยากมีให้รับมั่งวุ้ย”

พี่ทัศน์หัวเราะก๊าก ก่อนจะเบนสายตาไปจากผม ผมหันมองตาม
เฮ้อ.. ไอ้คนที่ผมอยากมีศักดิ์เป็นน้องเขยเสียให้ได้มาแล้วครับ
เกรย์เลิกคิ้วเมื่อเห็นหน้าซึมๆของผมที่กลับมาเร็วกว่ากำหนด

“อกหักจากปักษ์ใต้มาเหรอพี่ทิว?”

.

.

แม่ง !  ไอ้สองผัวเมียนี่ !!

ผมพ่นลมหายใจแล้วยกตูดขึ้นมาจากบันไดหมายจะหนีไปเสียให้พ้น
อยากพลิกแผ่นดิน แล้วขุดลงไปให้ลึกที่สุด พอถึงแกนโลกก็มุดลงไปให้ลึกที่สุด แล้วก็สิงอยู่ในนั้นเลย

โอย..อับอายขายหน้า
อุตส่าห์ตามหารักแท้ไปถึงแดนทักษิณกลับโดนเขาตอกหน้ากลับมาอย่างไม่สนใจไยดี ..ไงล่ะไอ้ทิว
ไอ้ทิวสน.. ไอ้คนธรรมดา..หน้าตาบ้านๆ !


ผมพาร่างสะโอดสะองทว่าหัวใจสะบักสะบอมหลบฉากมายังอ่างแก้ว.. ที่ที่มีคนแล้วคนเล่ามาอินดี้อยู่ก่อนหน้า
คู่ก่อนๆหน้านี้ก็ได้ข่าวมาจบที่นี่ทั้งนั้น..ผมจึงต้องมาเสียหน่อย
ไหนๆเป็นคู่สุดท้ายแล้ว ไม่งั้นก็จะไม่ครบสูตรเกรียน อาจก่อให้เกิดความเสื่อมเสียแก่เผ่าพงษ์วงศ์อินดี้ของเราสืบไป


ผมนั่งกอดเข่า อารมณ์เหงาๆเช่นนี้อดคิดถึงขลุ่ยที่จงใจทิ้งไว้ให้หนุ่มน้อยปากพล่อยอย่างกีรติไม่ได้
..ป่านนี้โดนเขวี้ยงทิ้งไปหรือยังหนอ?

ผมคาดหวังลมๆแล้งๆจินตนาการเพ้อๆแบบพระเอกมิวสิควีดิโอเพลงรัก..ว่าเราน้อยอกน้อยใจจากมาแล้วเขาจะรีบแจ้นตามหา บอกเราว่า ..โอ พ่อยอดชาย ฉันรักเธอหมดใจ

แต่แล้วความเป็นจริงก็ปลุกให้ผมตื่นว่า น้องกรอายุแค่ 18 และเพิ่งจะกลับไปพัทลุง ต้องเรียนต่อหลังจากขาดมาหลายวัน แถมเขายังไม่ชอบคนประเภทเรา ไม่น่าดันทุรังมาเชียงใหม่อีกรอบในระยะเวลาอันใกล้ได้..
ส่วนตัวผมเอง.. ก็ไม่อาจกลับไปหาในระยะเวลาอันใกล้เช่นกัน เพราะการสอบที่จะติดต่อกันอีกนับจากนี้..


เฮ้อ..
ชีวิตจริงแม่มไม่หนุกเลย !

กรน้อยกลอยใจ..
ใช่ฟ้าบันดาล ให้เธอเป็นคู่ของพี่ ฟ้าสร้างให้น้องพี่นี้..

.

.

“เฮ้..ทิว”

โธ่เว้ย.. ทำไมแม้แต่ความคิดวันนี้ยังถูกขัดจังหวะบ่อยนักวะ
ผมหันไปมองอย่างเซ็งเล็กๆ


“เห็นซึมจริงจัง เป็นห่วงว่ะ มีอะไรจะบอกฉันหรือเปล่า”
พี่ทัศน์แสดงไมตรีจิตในฐานะญาติผู้พี่ ผมเห็นเกรย์เดินอ้อยอิ่งแต่มีท่าทีสมน้ำหน้าอยู่เป็นนัยๆริมน้ำ

ไม่รู้จะหวงน้องไปไหน ! เรื่องเสียดงเสียดุลจะคิดอะไรนักหนานะ !


ผมถอนหายใจ.. ก็ต้องยอมรับละครับว่าที่พึ่งเดียวคือพี่ทิวทัศน์ ผู้รับบรรดาศักดิ์ลูกทัศน์คนก่อนหน้า


“โดนด่าอ่ะดิพี่”
ผมบ่นเบาๆ

พี่หัวเราะเบาๆ

“เอ้า มันก็ต้องโดนอยู่แล้ว ใจเสาะไปได้”
พี่แกถือโอกาสสั่งสอน


ผมส่ายหน้าเบาๆ
“เฮ้อพี่.. กรไม่เหมือนเกรย์ของพี่นะ คนละเรื่องเลย ผมเคยคิดว่าเด็กนั่นเป็นคนที่ใช่ แต่เอาเข้าจริง ..เขาอาการหนักกว่าที่ผมคิดว่ะพี่”
ผมกัดฟัน
“ใจแคบ ดูถูกคนอื่น คิดว่าตัวเองเก่งที่สุด ดีที่สุด ”


เถียงมาสิครับ ว่าไม่จริง !


"อ่าฮะ"
พี่ทัศน์พยักหน้ารับฟัง

ผมกลืนน้ำลาย
“เด็กเปรตนั่น บอกว่าผมหน้าตาธรรมดาๆนิสัยก็บ้านๆ แม่งไม่มีทางเอาเด็ดขาด ฟังแล้วอยากเตะให้กลิ้ง ปากดีชิบหาย”


พี่ทัศน์ทรุดนั่งลงเคียงข้าง
“เออ.. ก็ไม่รู้นะ ถ้านายพบว่าไม่ชอบกรแล้วจริงๆ รับไม่ได้กับนิสัยน้องเขาจริงๆ ก็ อืม.. นายก็ใช้ชีวิตของนายต่อไป สักวันคงพบคนที่ถูกใจ”
พี่แกตบไหล่ผมเบาๆ

“แต่ถ้า.. ลึกๆแล้วแกยังชอบยังรัก และคิดว่าจะสามารถทำให้เขาปรับบางสิ่งบางอย่าง ก็ลองดู เพราะในกรณีของฉัน..”
นัยน์ตาดับขลับเหลือบไปมองเด็กเกรียนในชุดเก่าๆที่ยืนทอดหุ่ยริมน้ำแล้วอมยิ้มน้อยๆ

“เพราะในกรณีของฉัน.. อย่าว่าแต่หน้าตาหรือนิสัย ตัวเหี้ยตัวห่าใดๆ นี่เคยถูกยกให้เป็นมาหมดแล้ว”

เอิ่ม..


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


ผมจดๆจ้องๆเบอร์น้องกรครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ไม่ยอมกดโทร..
ไอ้หนุ่มลูกทุ่งก็มีศักดิ์ศรีนะครับ ..อีกอย่างหนึ่ง ที่ผมคิดก็คือ..
ผมแสดงเจตจำนงไปแล้วว่าชอบพอเขา โชว์ความจริงใจโดยการตามไปถึงบ้าน
ถ้ากรไม่โง่ ซึ่งแน่นอนว่าไม่.. เขาก็รู้ดีอยู่แล้วว่าผมรู้สึกอย่างไร
หากเขามีใจกับผม.. เขาก็คงติดต่อมาเอง แต่ถ้าไม่..ผมจะไม่ฝืนใจหรอกครับ

ผมทำหน้าที่ของตัวเอง โดยการทบทวนตำรับตำราเพื่อเตรียมตัวสำหรับการสอบปลายภาคที่ทยอยเดินทางมาถึงตามลำดับรายวิชา ..แก้คิดถึงบ้างโดยการไปนั่งร้านกาแฟ ‘เฮ๊ย ไอ้เห่ย’

ไม่ได้เห็นลูก ได้เห็นแม่ หรือเห็นพี่มันบ้างก็ยังดีวะ !

.

.

“วันนี้ดื่มอะไรดีล่ะทิว น้ำใบบัวบกไหม?”

ว่าที่ท่านแม่ยายที่ยังดูห่างไกลทักทายเมื่อผมเดินเข้ามาในร้าน

ผมยิ้มเหยๆ
เอาเลย.. ฮึ่ม! ซ้ำเติมกันเข้าไป


“หรือเอาน้ำบ๊วยดีครับ”
เกรย์สมทบ


“น้ำระกำดีกว่ามั้ง….ง”
พี่กรีนนำเสนอทางเลือกใหม่


โอยยยยยยย !
“พอครับพอ จะเหยียบกันให้จมดินเลยใช่ไหมเนี่ย”


เกรย์กับพี่กรีนหัวเราะคิกๆกันเป็นทำนองหยอกเย้าเล่น


Yet, they’ll never have..someone like you to guide them and help along the way
..So, tell me when it’s time to say ..I love you


เสียงโทรศัพท์ใครสักคนดังขึ้น ผมเงยมองดูจึงรู้ว่าเป็นของเกรย์


“เฮ้.. กรนี่”
เจ้าตัวมองโทรศัพท์แล้วเอ่ยขึ้น มีการเหลือบมายักคิ้วให้ผมเล็กน้อยด้วยแน่ะ


“ฮัลโหลเกรย์”

นั่น..
น้องเกรย์ท่านเปิดลำโพงกันเลยทีเดียว
ไม่เกรงอกเกรงใจคนที่คิดถึงเจ้าของเสียงใจแทบขาดเช่นผมแม้สักนิด..


“ว่าไงกร?”
เกรย์ว่า พี่กรีนสนใจฟังด้วย
อันที่จริงผมว่าคนทั้งร้านสนใจกันหมดละครับ
เฮ้อ..
โดยเฉพาะผมเนี่ย..

“คือฉันอยากฝากนายช่วยดูๆให้หน่อยน่ะ ว่าเขารายงานตัวนศ.ปีหนึ่งกันวันไหน ฉันจะได้เตรียมตัวถูก ช่วงนี้สอบหนัก ฉันไม่ค่อยได้เข้าเน็ตเลย”

เสียงเจื้อยแจ้วเอ่ยมาตามสาย..

พี่ดูให้ไหมน้อง? คาดว่าพี่เกรียนของหนูคงยุ่ง
โทรหาพี่สิ โทรหาพี่ โทรหากูเซ่ ! 


“ได้ดิ เดี๋ยวฉันลองดูให้ แล้วจะบอกนายอีกที ตอนนี้สอบไปเถอะ มีอีกนาน เอาให้จบที่นั่นก่อน อย่ากังวลทางนี้เลย”
นั่น..มีการเน้นย้ำ’ทางนี้’แล้วก็เหลือบมามองผม..


“เป็นยังไงบ้าง”
กรหยุดไปนิดหนึ่ง แล้วถามเบาๆ

เกรย์หรี่ตา ยิ้มบางๆ
“ฉันหรือใคร?”

กรเงียบไปแล้วว๊ากแผ่วๆ
“ก็นายน่ะสิ ฉันจะหมายถึงใครเล่า”

..เฮ้อ
มึงคาดหวังอะไรอยู่ทิว..?


“ฉันสบายดี กรีนก็ดี อยู่ที่ร้านแม่เนี่ย”
เกรย์ตอบ
แล้วพี่น้องเขาก็เงียบกันไป

จู่ๆ..คุณเกรียนเกรย์ก็พูดในสิ่งที่ผมไม่คาดฝัน


“พี่ทิวก็อยู่ที่ร้านนะ”


 
เย้ย !

ผมสำลักน้ำแห้ว ท้อ ระกำ บ๊วย หรือใบบัวบก หรืออะไรก็ตามที่ท่านเง็กเกรียนฮ่องเต้เอามาให้ แล้วรีบก้มหน้าอ่านหนังสือเสมือนว่าไม่ได้ตั้งอกตั้งใจฟังอยู่ก่อนหน้านี้


กรเงียบไปกับประโยคบอกเล่านั้น..


“กร กรีนนะ”
พี่กรีนแย่งพูดใส่โทรศัพท์
“ตกลงนายชอบนายทิวอะไรนี่ด้วยหรือเปล่าน่ะ?”

เฮ๊ยย!
ไอ้สามพี่น้องนี่มันอะไรกั๊น มาถามกันกลางร้าน ชาวบ้านชาวช่องได้ยินหมด
ให้ตายสิ !

กรยังคงเงียบอยู่..
โธ่ อยากตอบว่าเกลียดพี่ก็ตอบมาเถอะน้อง พี่ทำใจได้ ! โด่ โด่ !! 


เมื่อน้องกรยังเงียบอยู่ เกรย์จึงเปลี่ยนคำถาม
“แล้วนายจะมาหาใครที่เชียงใหม่หรือเปล่า?”

เฮ่ย !


กรตอบห้วนๆ
“ไม่หรอก ไม่ได้ว่างขนาดนั้น”

……..
…………..
………………

ฮ่ะๆ..
ผมควรจะรู้อยู่แล้วละครับ..


ผมแค่นหัวเราะแล้วเก็บหนังสือ
“น้ากานต์ ตังค์อยู่นี่นะครับ น้ำอร่อยมาก เดี๋ยวผมไปละ หวัดดีครับ”

ผมไม่สนหรอกว่าเสียงจะลอดเข้าไปในสายให้ใครได้ยินบ้างหรือเปล่า..
มันไม่มีความหมายอะไรนี่..


“แต่สอบเสร็จแล้วจะขึ้นไป มีคนลืมขลุ่ยไว้ที่บ้าน ต้องเอาไปคืน”

.

.

ห๊ะ?
มึงพูดจริงดิ !


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .



“ภูมิใจที่เราได้มาร่วมขวัญ ร่วมสถาบันอันเทิดธรรมชูเกียรติแห่งนี้ มอชอ..กล่อมเกลาเราให้เป็นคนดี..”

เสียงเพลงม.ช.รำลึกลอยแว่วมาจากตึกคณะมนุษยศาสตร์ของผม คงจะเป็นกลุ่มรุ่นพี่ปีสี่ที่สอบเสร็จแล้วร้องกันสบายใจ
ผมยังไม่รีบรำลึกครับ อีกสองปีกว่าจะจบ คงต้องตรากตรำอีกนานในแดนล้านนาแห่งนี้

ผมสอบเสร็จแล้ว.. เวลาสอบเสร็จนี่เนื้อตัวมันโล่งโปร่งสบายสมองรู้สึกกลวงๆพิกล แต่ก็ดีแบบแปลกๆครับ
ทว่าหัวใจผมมันหนักอึ้งเหมือนรอคอยอะไรบางอย่าง..ที่ไม่รู้เมื่อไรจะมาถึง


รออะไรหนอ..ว่าที่รุ่นน้องร่วมมหาวิทยาลัยหรือเปล่า..?

.

.

ซัมเมอร์นี้ สำหรับผมดูเงียบเหงาครับ เงียบเหงาไป..
เพราะหนึ่ง เพื่อนหนีไปเที่ยวกันหมด
สอง ไอ้พี่ทัศน์หนีไปฝึกงานเต็มรูปแบบก่อนขึ้นปีสี่..ปีสุดท้าย
น้องเกรย์ชิ่งกลับบ้าน.. พี่กรีนตั้งหน้าทำงาน เก็บเงินไว้เลี้ยงพี่โก
ร้านกาแฟเลยดูโหวงๆเหวงๆ ซ้ำผมยังทราบข่าวมาว่าน้ากานต์มีแพลนย้ายกลับมาตุภูมิถิ่นทักษิณ ..แม่เจ้า
จะทอดทิ้งกันไปไหน..

วันแล้ววันเล่าผ่านไปจนจะหมดฤดูร้อน..ผมไม่เห็นแม้แต่เงากีรติ..

อย่างที่ผมบอกแหละครับ..
ปล่อยให้กรเขาตัดสินใจเถอะ..

ผมหลับตาเห็บภาพเกรียนเกรย์กล่อมเกลาน้องชาย
“เฮ้ย นายอย่ารีบแจ้นไปหามันนะเว้ย พวกตระกูลอินดี้จะได้ใจ อยู่เป็นเพื่อนฉันกับพ่อก่อนเด้”

อะไรทำนองนี้..

เฮ้อ.. คิดมากไปละไอ้ทิว คิดมากไปละ..
ปล่อยให้ซัมเมอร์จากไป เจอกันปีการศึกษาใหม่ครับท่านผู้ชม..

.

.

“เสียงขลุ่ยครวญหวนมากับลมพี่สะอื้นฝืนระทม กล้ำกลืนฝืนข่มใจเหงา ขลุ่ยรำพึงพี่หวนคำนึงถึงเจ้า…. อุ๊บส์”
น้องเกรย์ร้องเพลงกวนตีนรับเทอมใหม่ แล้วแกล้งทำท่าปิดปาก
“โทษทีพี่ทิว ถ้าตำใจเข้า”

แม่ง !

ผมช่วยเก็บร้าน’เฮ๊ย ไอ้เห่ย’อยู่ครับ น้ากานต์จะกลับใต้วันนี้เสียแล้ว
ไอ้น้องเกรย์นอกจากเพิ่งมาแล้ว มันยังตอกย้ำซ้ำเติมผมอีก ให้ตายเถอะ

“เกรย์มาแล้ว ยังไง ผมขอตัวไปเรียนก่อนนะครับน้ากานต์ รีบกลับมาเปิดร้านเร็วๆนะครับ”
ผมเอ่ยลา และปลีกตัวออกไปจากร้าน เกรย์ช่างมีความสามารถทำให้ความผิดหวังพุ่งเข้าหาใจผมได้เป็นริ้วๆ..

ผมส่ายหน้าเร็วๆ
กรคงมีเหตุผลที่ไม่มา..
.
.
เหตุผลนั้นอาจจะเป็น..ไม่รักกัน


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .


“เสร็จแล้วไปหาอะไรกินกันเว้ยทิว”
เลิกชั้นเรียนแล้ว หนุ่มประวัติศาสตร์อย่างพวกเราก็ไม่รีรอที่จะออกจากห้องชักชวนกันไปหาอะไรกิน

“เออ กูก็หิวละ”
ผมพยักหน้ารับ

เราเดินออกจากตึกคณะมนุษยฯอันเป็นที่รักยิ่ง ผมไม่คิดอะไรนอกจากหิวจนตาลาย..

….
…….
………..นี่ผมหิวขนาดนี้เลยเหรอ..?


“เฮ้ย ทิว หยุดเดินทำไมวะ เร็วเข้าสิ”
เพื่อนที่เดินนำหน้าไปแล้วหันกลับมากวักมือเรียก แต่ผมไม่อาจละสายตาไปได้..

.

.

ร่างในชุดนักศึกษาปีหนึ่งผูกไทค์ม่วงเรียบร้อย..
ยืนหันซ้ายที..ขวาที..อย่างเชื่องช้าเหมือนมองหาบางอย่าง

..หน้าคณะของผม..

ในมือข้างหนึ่งถือโทรศัพท์..
อีกข้างถือ..ขลุ่ย


ผมหิวข้าวมากเกินไปจนเห็นภาพหลอนเลยเหรอวะเนี่ย..?


โทรศัพท์ในกระเป๋าเป้สั่นขึ้น..ผมเพิ่งรู้สึกได้เมื่อออกมาจากชั้นเรียนที่วุ่นวายเสียงดังในวันแรก

ผมหยิบขึ้นมาดู.. พร้อมกับที่ร่างนั้นเอาโทรศัพท์แนบหู


ผมได้แต่มองโทรศัพท์นิ่งอย่างทำอะไรไม่ถูก..


สายเข้า..กร


สายตัดไปในอีกไม่กี่อึดใจ

10 สายไม่ได้รับ..


ใครแม่มโทรระห่ำขนาดนี้วะ?
ผมกดดู

กร..


.

.

“ทิว เฮ้ย ข้าวน่ะจะกินไหม”
เพื่อนผมตะโกนเสียงดัง เรียกด้วยความงง..


ร่างนั้นมองเพื่อนผมและมองตามมาจน..

..เราได้สบตากัน..


นอกจากสายตาที่ประสานกันอย่างไม่ละจาก..เราก็ไม่มีปฏิกิริยาอื่นที่แสดงให้เห็นว่า..หากันจนเจอ


กรเม้มปากน้อยๆ ก้มหน้าลงนิดๆ มือที่กำขลุ่ยอยู่นั้นสั่นไหว
ผมพิจดูหนุ่มน้อยที่รอคอยมานับเดือน..

เรียวขาในกางเกงสแลคสีดำก้าวเดินมาทางผมช้าๆอย่างไม่ค่อยมั่นใจนัก ..ก็แน่ล่ะ ครั้งสุดท้ายน้องด่าพี่ไว้ไม่ใช่?

..กรเดินมาหยุดห่างผมเพียงไม่กี่ก้าว
ดวงหน้าขาวมองผมสลับกับมองพื้น ก่อนที่ริมฝีปากชมพูสดจะเผยอออกเตรียมจะเอ่ยบางอย่าง..

ไอ้ผมเองก็ดีใจจนบอกไม่ถูกละครับ จึง..


“เออ กูไปเดี๋ยวเนี้ย หิว!”
ผมตะโกนตอบเพื่อน

แล้วเดินผ่านกรไป เหมือนไม่ได้สังเกตเห็น..

ระยะที่จะก้าวผ่าน กรเอี้ยวหน้ามาด้านขวามองผมที่กำลังจะเดินผ่านไป มือข้างเดียวกันกำขลุ่ยไว้แน่น..

“พี่ทิว..”

ผมได้ยินผิดไปหรือเปล่าหนอ..


“เออ ยืนทึ่มอะไรอยู่วะมึง ไปๆ”
เพื่อนโอบไหล่ผมเดินไป ..ไอ้ผมก็เดิน

ผมทำผิดหรือถูกเนี่ย ..ช่วยบอกที

..แต่มันต้องดัดนิสัยสิครับ เด็กแบบนี้ ด่ากู แล้วปล่อยให้กูรออีก ต้องมองผ่านซะให้เข็ด ใช่ไหม..?


.

.

“พี่ทิว..”


“เฮ๊ยทิว นั่น เขาเรียกมึงป่าววะ?”
เพื่อนผมขมวดคิ้ว หันไปมองข้างหลัง

กรเรียกผมว่าพี่ทิวจริงๆ..


ผมมองดวงตาสีน้ำตาลใสแจ๋วนั้น
“คงไม่ใช่ว่ะ เพราะกูไม่รู้จัก”

ผมหันหน้าหนีจากดวงตาวูบไหวคู่นั้น..
ผมรู้ว่ากรเสียใจ..แต่ผมซาดิสต์ครับ ชอบทำร้าย.. เคยโยนลงคลองมาแล้ว..

.

.

“ไอ้ทิว!”


เย้ย!!
ผมเดินสะดุดแทบหัวคะมำ
เสียงแผ่วๆซึ้งๆที่เอ่ยเรียกพี่ทิวแปรเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว


“กูเรียก มึงจะหันไม่หัน!”


โอ้โฮ..ชัดเลย
ผมหันไป หน้าตาโมโหสุดขีด
ไอ้น้องกร !!


ผมชี้หน้าคาดโทษ
ไอ้เด็กเวรนี่ ทำตัวดีได้แป๊ปเดียวนะมึง !
“ถ้านาย..”


ผมตั้งท่าจะสั่งสอน แต่กรชิงพูดขึ้นมา
“ขอโทษเรื่องวันนั้น..ครับพี่”


ห๊ะ?

..อ่า
มึงกดสวิซต์ปากคนกับปากหมาสลับไปมาจนกูเริ่มงง ณ จุดนี้


อาการโมโหผมลดลงใกล้เหลือแค่ศูนย์..
ใจง่ายจริงกู - -


“ไม่ช้าไปหน่อยเหรอวะ มาขอโทษกูเอาวันนี้ มัวทำอะไรอยู่ล่ะ อ้อ.. คงเสียเวลาอ่านหนังสือสินะ”
ขอหยาบคายมั่งสิครับ


กรกัดริมฝีปากอย่างตอบไม่ถูก
ผมแค่นหัวเราะ..
หันหลังกลับ ทำเอาเพื่อนและคนรอบข้างงงกันเป็นแถบ


ผมตั้งใจจะสาวเท้าเดินเร็วๆ
แต่..

ท่ามกลางเสียงเจี๊ยวจ๊าวของหนุ่มสาวคณะมนุษยฯ..
เสียงดนตรีที่ผมคุ้นเคยที่สุดในสามโลกดังฝ่ากระแสความวุ่นวาย..


เสียงขลุ่ย..


ผมชะงักฝีเท้า

โทนเสียงเช่นนี้..มาจากขลุ่ยของผมเอง
ผมกลืนน้ำลาย ..เป็นไปไม่ได้

ทุกคนนิ่งสนิท เสียงคุยเงียบลงราวกับนัดกันไว้
..ที่ได้ยินมีเพียงเสียงขลุ่ยดังเป็นทำนองเพลง..ข้ามันลูกทุ่ง
ที่ผมชอบเป่านักหนาที่นอกชานบ้านมัน


ผมหันไป..
กรจริงๆ

มันดูเหมือนเทพบุตร.. แต่งตัวเรียบร้อย หน้าตาผ่องใส..และจริงใจ



“ผีหลอกกูรึเปล่าวะ”
แม้จะดีใจแค่ไหน.. ผมก็อดกวนตีนมันไม่ได้

มันเป่าได้ดีมากครับ ไม่ถึงกับไร้ที่ติแต่ก็ถือว่าดีมาก..

“มึงเอาเวลาสองสามเดือนไป..”
ผมชี้ที่ขลุ่ย
เด็กหนุ่มลดขลุ่ยลงแล้วพยักหน้า..


โอย..ปล่อยกูรอจนเกือบสิ้นใจ ไอ้หอกไปหัดขลุ่ย สันขวาน..



..ผมไม่สนชาวบ้านชาวช่องละครับ
ก้าวยาวๆไปรวบร่างเด็กน้อยคนนั้นมากอดให้หายคิดถึงซะเลย..
ให้ตายเถอะ..

“สาด.. ทำไมไม่มาให้พี่สอนให้เล่า รอนานแค่ไหนรู้ไหม!”
ผมกระซิบดุๆ

กรเอามือข้างหนึ่งเกาหัว อีกข้างถือขลุ่ยเกาะเอวผมไว้
“ก็..เออ แหะๆ นั่นสินะ ทำไมวะ ไม่ทันคิดอะ”


กรรมของเวร..จะว่ายังไงดีละครับ..


เฮ้อ..เด็กฉลาดมักโง่..

แต่ก็เอาเถอะ..
เพราะจากนี้..คนโง่ที่ฉลาดจะช่วยสั่งช่วยสอนเอง..


. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .



“วันนี้มึงต้องไปกินร้านป้ายชมพูกับกูนะเว้ย กูอยากกินข้าวผัดต้มยำ งั่มๆ”
ผมบัญชาการ เดินนำหน้าไอ้ทัศน์ ตามประสาหัวหน้าครอบครัว(?)

“เออๆ ตามใจมึงเหอะ”
ไอ้ทัศน์ยอมตามตามประสาเมียที่ดี(หือ?)

เอ๊ะ..นั่นใคร กอดกันกลางคณะฯไม่อายผีสางเทวดา
เกินไปละ.. จะข้ามหน้าข้ามตากูไปนะ
“เฮ๊ย นั่น นั่นมัน.. พี่ทิวกอดใครวะ”
ในที่สุดผมก็เห็นว่าเป็นญาติผู้น้องของไอ้ทัศน์

“ไหนๆ”
คนข้างกายมองตามอย่างสนอกสนใจ


“นั่นไง"
ผมชี้ๆ  เฮ้ย เดี๋ยวนะ !
"ม่ายยยย นั่นมันน้องกู อ๊ากกกก

ผมหวีดร้องก้องโลก ไอ้ทัศน์ต้องเอามือปิดปากพัลวัน
“เกรย์ ไม่เอาน่า ปล่อยเด็กๆไปเถอะ มานี่ๆ”


“ปล่อยกูนะว้อยยย น้องกู น้องกู น้องกูว..ว..ว..ว..ว..ว!”
ผมดิ้นฮึดฮัด ร้องโหยหวนไปตามทางเดินตึกคณะมุษยศาสตร์....

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .



End of  INDY special Tew-Gorn
เหลืออีกสองตอนของ INDY in love.. รอไม่กี่อึดใจนะครับ ^____________^

ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียนน้อย

ปล. อย่าว่าผมอย่างนู้นอย่างนี้เลยนะครับ แต่ ไอ้ซึน? ซึนนี่มันแปลว่าอะไรเหรอครับ  เห็นหลายรีฯละ 

[Tiamo_jamsai]

  จิ้มคนแต่งงงง

[donutnoi]

  เย้ ในที่สุดน้องกรก็มาซบอกพี่ทิว  ชอบน้องกรน่ารักกกกกกกกกกก 

[malula]

น้องกรของป้าน่ารักมาก กลับมาด้วยความซาบซึ้งประทับใจ

[Salome]

อ่านไปลุ้นไป ว่าอิน้องกรเปิ้นจะมาหาพี่ทิวป่าว

ในที่สุดก็หวาน. สมใจนึก

รวมเล่มป่าวค้า ซื้อแน่นอน เจ๋งโคตร รักอินดี้กะเด็กเกรียนอ่ะ 

[AllRiseApril]

ซึนเดเระะะะะะะะะะะะะ 5555555555 < ปากแข็ง ปากไม่ตรงกับใจ ชอบเค้าแต่ทำเก็ก อืมม ทำนองนั้น บู้บี้ๆ ไม่รู้ไม่ชี้ ทำไก๋

น้องกรเอ้ยยย  เสียดุลบ้านนั้นอีกแล้วววว
พี่มันโวยตายแน่ๆ  55555555

[annachang]

ซึนดาเระ : รักนะแต่ไม่แสดงออกหรือปากไม่ตรงกับใจนั่นแหละ 
ส่วนที่มามาจากคำว่าซึนซึนกับดาเระดาเระผสมกัน

_________________________

อีก 2 ตอนจบแล้วเหรอ 
ต้องหิ้วชะลอมตามไปดูคุณลูกเกรียนต่อสินะ

[pp4]

อร๊ายยยย น้องกร!!
พี่ปลื้มน้องก็ตอนเนี้ยะแหละ!♥
พี่ทิวแอบดัดสินัย แต่ชอบอ่ะ เอิ๊กๆ
รอตอนต่อไปนะคะ

[yeyong]

ครอบครัวเกรียนเสร็จบ้านอินดี้หมด
ดีใจกับพี่ทิวด้วย น้องกรอุตส่าห์มาง้อ

[EunSung87]

ดีใจกับนายทิวด้วย
ที่น้องกรมาง้อแว้วววว

[ณยฎา]

HB3 ก็ติดกะ HB7ด้านที่ติดทางลาดลงเนินอ่ะ ไม่รุนึกออกไหมตึกที่ต้องไปรับหนังสือวิชาอังกฤษไง

[nunamicky]

น้องกรเล่นเป็นพระอภัยเป่าปีงี้
พี่ทิวที่แปลงร่างเป็นผีเสื้อสมุทรอยู่
ได้ฟังถึงกับอ่อนระทวยไปเลย

[Gemm]

จะทำหนังสือป่าว อยากเก็บไว้เป็นที่ระทึกจัง

[winndy]

น่ารักอ่ะ ทิว-กร จบตอนได้ซึ้งใจ

[PoP~Pu]

เอาเวลาสองสามเดือนไปหัดเป่าขลุ่ย!
เห็นใจคนรอเลย ฮ่าๆไม่รู้จะซึ้งหรืออยากกระทืบดี น่ารักดีคู่นี้ ชอบบบ
อีกสองตอนจบ งั้นต้องตามไปเกรียนต่อกับรุ่นลูกซะแล้ว ฮ่าๆ

[dandelion]

เออ จำไม่ได้เหมือนกันว่ะว่าHB3 HB4 มันอยู่ตรงไหน
จำได้แต่HB7 เพราะมันอยู่ตรงข้ามคณะพอดี 5555

แหม น้องกรไปฝึกเป่าขลุ่ยมาซะหลายเดือน
เล่นเอาพี่ทิวใจหายวาบ นึกว่าจะต้องชีช้ำกระหล่ำปลีซะแล้ว
แถมยังมาเซอร์ไพร์สอีก พี่ทิวไม่จับมาจูบกลางมอก็บุญแล้ว 555
ควรนี้ตระกูลเกรียนเสียดุลย์ตระกูลอินดี้ของแท้
เอาหน่ารักกันไว้ ดีกว่าเกลียดกัน

อีกสองตอนจะจบแล้วรึ คงคิดถึงเกรย์กับทัศน์
เรื่องนี้จบแล้วอย่าลืมมาต่อไอดิลเน้อ

[kny]

เกรย์กับทัศน์โผล่มาแย่งซีนอะ

[DraCo_SLa13]

ซึน ย่อมาจากคำว่า ซึนเดเระ ค่ะ 

ต้นกำเนิดมาจากคำว่า ซึนซึน  ที่แปลว่าแข็งกระด้าง และ เดเระเดระ  ที่แปลว่าอ่อนหวาน

ส่วนใหญ่มัดจะไม่ค่อยรู้ใจตัวเอง  ปากไม่ตรงกับใจ

รักนะแต่ไม่แสดงออก ปากแข็ง ปากไม่ตรงกับใจ

ขี้หงุดหงิด ชอบโวยวาย ใช้อารมณ์ตัดสินมากกว่าเหตุผล

เวลาโกรธจะไม่ฟังเสียงใครทั้งสิ้น ใช้กำลังท่าเดียว

มักจะไม่ทำใจยอมรับความจริงและปฏิเสธใจตัวเอง เช่นเวลาชอบใครซักคนก็จะบอกกับตัวเองว่าไม่ได้ชอบ ประมาณนี้แหละคะ

อ่อ แล้วก็มักจะเข้าใจอะไรผิดได้ง่าย เพราะจริงๆแล้วเป็นคนคิดมากเกินเหตุ

[StillLoveThem]

...แหม กว่าจะรู้ว่าใจตรงกัน ก็หลายเดือนนะคู่นี้
...แล้วเกร์ มันจะหว่งน้องไปไหนจ๊ะ ปล่อยน้องไปมีคู่เถอะ สรุปตระกูลเกรียนไม่มีการขยายพันธุ์ แล้ว

[หมูกระต่าย]

หยิ่งแท้แพ้เสียงขลุ่ย 555+

[tamako]

อ๊ายๆๆๆ   น้องกรน่ารักมากๆ
แอบเห็นด้วยกับพี่ทิว  คนฉลาดมักโง่ในบางเรื่องจริงๆนั้นแหละ