Chapter 39 :: พลพรรค..รักเกรียน ..End..จริงอยู่ อดีตคือสิ่งที่ผ่านเลยพ้นไป
แต่ผมคงไม่ใช่คนเดียวหรอกใช่ไหมที่ยังคงเจ็บปวดกับมัน..มาแสนนาน
เมื่อตื่นเช้ามาวันหนึ่ง..ผมก็ได้พบว่า..ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว
ไม่อาจมีอะไรทำร้ายผมได้อีก เว้นแต่ผมจะยอมให้เกิดขึ้น..
ผมลืมตา..
ในความสลัวรางของเช้าตรู่ ผมรู้สึกได้ถึงแหวนวงเล็กที่โอบรัดนิ้วนางเสมือนหนึ่งโดนเจ้าของแหวนวงนั้นกอดไว้
ผมยิ้ม..
ที่สุดแล้ว ถึงกูจะเกรียน..กูก็มีใครคนหนึ่งที่กูรักและเขาก็รักกูจริงๆจนได้วะ !
เสียงกรนไอ้แอร์ดังมาเบาๆ ผมเหลือบมองไปที่เตียงไอ้นน
เตียงไอ้นน ..ทว่ากายไอ้แอร์กลับอยู่ที่นั่น
ตอนที่เริ่มนอนกันเมื่อคืนนี้ ไอ้แอร์มันนอนเตียงมัน ซึ่งก็คือเตียงบนนี่อยู่ดีๆ มันเหินหาวไปเตียงเดี่ยวของไอ้นนตอนไหนผมก็มิอาจทราบได้
ผมย้อนนึกถึงตอนคู่นี้จีบกันใหม่ๆ ก็ขำน่าดู
ไอ้แอร์เล่าให้ผมฟังว่าไอ้นนบอกกันโต้งๆเลยทีเดียวว่ามันเป็นเกย์และพึงใจไอ้แอร์ ก๊าก ! ไอ้ชายนนนี่มันแน่กว่าที่คิด
ผมอมยิ้มเมื่อมองเพื่อนสองคน..
We've lived through the year..
จากนั้นผมก็เบนสายตากลับมาที่หัวเตียง.. รูปเด็กสามคนติดเด่นสง่าอยู่บนนั้น
ผมเอื้อมมือไปจิ้มจมูกพี่กรีนกับกรคนละที
ปัญหานานัปการที่เกิดขึ้นระหว่างเราสามคนหลังจากแม่เลิกกับพ่อ..กลายเป็นเพียงความหลัง
ความเข้าใจผิดทั้งหลายที่พี่ชายน้องชายได้ทำให้ผมปวดร้าวจนเคยต้องออกไปจากบ้าน..
วันนี้..เราให้อภัยซึ่งกันและกัน และเมื่อได้กรมาร่วมมอชอ ..เราคงกลายเป็นก๊วนเกรียนที่เหนียวแน่น
ผมยินดีกับเรื่องนั้นและลุกขึ้นไปที่ลิ้นชักหยิบสมุดบันทึกเก่าๆที่มีจำนวนมากมาปัดฝุ่น..
ผมหยิบเล่มหนึ่งมา..แล้วเลือกวางมันไว้ใกล้คอมพิวเตอร์โน๊ตบุคที่ไม่ถูกผมแตะต้องเสียหลายวัน
..ผมใฝ่ฝันจะเป็นนักเขียนนักแปลมานาน พร้อมๆกับที่อยากกู้โลก..
ผู้ชายตัวไม่ใหญ่มากคนนึงอยากจะกู้โลก..ด้วยหัวใจและตัวอักษร ..ฮ่ะๆ ตลกไหมละ
ในวันนี้ผมมีงานเขียนเกรียนๆของตัวเองอยู่ชิ้นหนึ่ง..ที่กำลังจะก้าวข้ามความล้มเหลวไปสู่ความสำเร็จ
..เหลืออีกตอนเดียวมันจะจบสมบูรณ์ ..ผมจะเข้าเส้นชัย ..ทำได้สำเร็จเป็นครั้งแรก..
..ในวันนั้น ผมเคยมีงานเขียนเช่นกัน..
แต่ผมเลือกที่จะทรยศตัวเอง โดยการไม่ใส่ความจริงลงไป..
เกิดเรื่องราวมากมายที่เจ็บปวด..จนงานเขียนชิ้นนั้นไม่จบ แม้จะดำเนินไปถึง..ร้อยตอน
ผมวางปากกาไปกว่าสองปี..
ผมไม่เคยทำใจได้.. แม้ขณะที่เริ่มต้นใหม่..
ผมกลัวว่ามันจะล้มเหลวอยู่เรื่อยๆ.. ไม่อาจข้ามผ่านความรู้สึกเดิมไปได้
ผมไม่อาจเขียนตอนจบได้..
แล้ววันนี้..ผมก็ตื่นมาพบว่า..
ไม่มีใครไม่เคยทำผิดพลาดมาก่อน เหลือแค่..เรียนรู้จากความผิดพลาดนั่นหรือไม่..
พลิกมันมาสู่ความถูกต้องได้หรือไม่..เท่านั้น
แหวนของไอ้ทัศน์นี่ก็อีก..
วันนี้..ผมมีความรัก
เหมือนที่ในวันวานก็เคยมี..
ผมเคยโดนดูถูกเหยียดหยามมานับครั้งไม่ถ้วน..เพราะความรัก..ที่มันหมดไป
ไม่มีสิ่งใดรับประกัน..ว่าพรุ่งนี้..มะรืนนี้..มะเรื่องนี้..ไอ้ทัศน์จะไม่ทำเช่นนั้นอีกคน..
แต่ผมก็เลือกที่จะเชื่อใจมัน..หรืออีกนัยหนึ่ง มันเป็นคนทำให้ผมเชื่อ..
เพราะฉะนั้น..ผมควรจะวางอดีตไว้ตรงนี้ได้แล้ว
ผมออกไปซื้อดอกไม้..แล้วกลับขึ้นมาค่อยๆแกะออกทีละกลีบเล็กๆ..ใส่ไว้ในกระปุก..
ผมไม่เคยยอมทำตัวเหมือนคนไม่มีอดีต..
เพราะผมเชื่อว่า ผู้ใดไม่ยอมรับอดีต..คนนั้นก็ไร้อนาคต
แต่ผมผิดอย่างหนึ่ง..
มีความแตกต่างกันระหว่าง.. ยอมรับมันแล้วแบกมันขึ้นหลังเอาไว้ทำให้ตัวเองเจ็บปวดไปตลอดทางจนขาดใจตาย
กับ.. ยอมรับมันแล้วปล่อยวางมันเสีย เพื่อก้าวเดินต่อไปอย่างมีสติ..
“เกรย์..ตื่นเช้าจังครับ”
เสียงไอ้นนลอดผ่านความคิดผมมาเบาๆ
“ตื่นมาทำอะไรเหรอครับเนี่ย วันเสาร์นะ?”
“ว่าจะตื่นมา”
ผมหันไปยิ้มกับมัน
“..ปล่อยวาง”
ไอ้นนทำหน้าฉงน
“เกรย์ได้ปราสาทหรือครับ ถึงจะปล่อยวัง?”
ผมต้องห้ามตัวเองที่จะไม่ให้ไปกระโดดถีบไอ้นนเพราะมุกควายๆของมัน..
ไอ้นนลุกขึ้นเดินต้วมเตี๊ยมมาหาผม
“เกรย์คิดอะไรอยู่เหรอครับ?”
“คิดจะไม่แบกความหลังไว้อีกต่อไปแล้วนน..”
ผมตอบตามตรง
ไอ้นนอึ้งไปเป็นนาที แล้วยกมือขึ้นมาลูบไหล่ผมเบาๆ
“ผมเคยได้ยิน..พี่กรีนบอกว่า เกรย์เป็นพวกความหลังเยอะ ก็เลยไม่ค่อย..เอ่อ เหมือนชาวบ้านเขาเท่าไหร่”
ผมได้ยินเข้าก็หัวเราะเบาๆ
“ผมเห็นด้วยนะว่าเกรย์เป็นคนที่แปลกและมีความคิดไม่เหมือนใคร”
ไอ้นนพูดต่อ
“แต่ผมชอบเกรย์นะ เพราะเกรย์เป็นคนดี มีน้ำใจ เกรย์เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่งของผม ผมดีใจที่ได้มาอยู่ห้องเดียวกับเกรย์นะครับ แอร์ก็รู้สึกอย่างนั้นเหมือนกัน”
ผมอุ่นวาบไปทั้งหัวใจ.. โอบกอดร่างเล็กกว่าของไอ้นนไว้อย่างบริสุทธิ์ใจ โดยมีเสียงกรนของไอ้แอร์ดังมาพอให้บรรยากาศซึ้งกับมิตรภาพ
.
.
แม่น้ำปิงไหลเรื่อยเอื่อยเอื่อยเย็น.. ผมยืนอยู่บนสะพาน
โปรยกลีบดอกไม้ที่ค่อยๆแกะลงสู่สายน้ำเบื้องล่าง..
กำแล้วกำเล่า..
เพื่อขอขมาลาโทษต่อสรรพสิ่ง..
เพื่อให้อภัยต่อสรรพสิ่ง..
และอวยพรต่อสรรพสิ่ง..
‘ข้าหมดแล้วซึ่งความเสียใจต่ออดีต..
ข้าไม่ร้องไห้แม้เคยล้มลุกคลุกคลาน..
เพราะที่สุดแล้ว..วันนี้ข้าก็พร้อมจะก้าวต่อไปด้วยใจบริสุทธิ์..’
GraY..
ผมวางปากกา..ปิดสมุดบันทึก
และ.. ยิ้ม
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ผมตัวเบาหวิวกลับมาที่หอ..พบว่าคู่ที่หวานจนเอียนคู่นั้นได้ตื่นมาพร้อมทั้งสองคนแล้วเรียบร้อย
ผมเตะตูดทักทายไอ้แอร์ แล้วหยิบคอมพิวเตอร์ขึ้นมา..เขียนเรื่องราวที่ผมเริ่มไว้ให้สมบูรณ์..
.
.
“แหวนอะไรอะเกรย์ เมื่อก่อนไม่เห็นเคยใส่เลย”
ไอ้นนทักเข้าจนได้ เมื่อเราลงมากินข้าวด้วยกันตอนเที่ยง
“เออ..”
ผมคิดว่าจะตอบยังไงดี
“แหวนอินดี้”
ผมยักไหล่ตอบตามชื่อแหวน
ไอ้แอร์หันมาดูอีกคน
“ก๊ากๆ นิ้วนางข้างซ้าย แหวนนี้ท่านได้แต่ใดมา”
มันถามกวนตีนทั้งๆที่ก็น่าจะพอเดาได้กันอยู่แล้ว
“แดกไปๆ อย่าถามมากน่า กูมีเรื่องให้พวกมึงช่วยสักหน่อย ไม่รู้พวกมึงจะเอาด้วยรึเปล่า”
“เรื่องอะไรน่ะ”
ไอ้แอร์เลิกคิ้ว
ผมประสานมือทำท่าจริงจัง
“กู พี่กรีน แล้วก็เจ้ากรคุยกันว่า เราจะเปิดร้านกาแฟ’เฮ๊ย ไอ้เห่ย’กันต่อ ติดป้ายไว้เลยว่าดำเนินการโดย’เกรียนรุ่นลูก’ เพราะพ่อกับแม่กูได้ตัดสินใจไปเที่ยวรอบเมืองไทยกันแล้วเมื่อวานนี้”
“เอ๋า ซะงั้น ฮ่ะๆ วางแผนจะมีลูกกันอีกคนมาสืบวงศ์ตระกูลรึเปล่าครับเนี่ย ถ้าเป็นยังนั้นจริงๆ ผมจะเลี้ยงหลานด้วย เราจะตั้งชื่อว่าอะไรกันดีครับเกรย์ น้องน่นน๊นน้อยดีไหม?”
ไอ้นนเพ้อไปใหญ่
คงไม่ต้องบอกนะครับว่าผมกับไอ้แอร์ทำหน้ายังไง
“แล้วใครจะทำให้อร่อยเหมือนแม่มึงได้วะเกรย์?”
ไอ้แอร์ถามต่อ ไม่สนใจเช่นกันที่จะสานต่อเรื่องน่นน๊นน้อย
“เรื่องชงนี่ให้พี่โกสอนพวกเรา พี่ทิวก็จะช่วยด้วย”
ผมบอก
“พี่โกนี่เรียนรู้จากแม่กู เป็นทายาทอสูรภาคชงกาแฟ ตะขาบคลานจากมือหนึ่งสู่มือหนึ่งเลยนะเว้ยกูไม่ใช่โม้”
“แล้วพี่ทัศน์ล่ะครับ?”
ไอ้นนถาม
ผมฉีกยิ้ม
“บอกมันแล้ว มันกลับจากบ้านแล้วจะมาช่วย กูว่าจะขอให้มันเต้นเรียกลูกค้าหน้าร้าน”
เยดเข้!!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
สมาคมชมรมเกรียนทั้งหลายจึงมารวมตัวกันที่นิมมานฯ ณ ร้าน’เฮ๊ย ไอ้เห่ย’โดยนัดหมายไว้แล้ว
ไอ้แอร์กับพี่ทิวช่วยกันปัดกวาดทำความสะอาด
วิศวกรกรีนแปลงกายเป็นมัณฑนากรชั่วคราวออกไอเดียตกแต่งร้าน
พี่โกถ่ายทอดตะขาบ เอ๊ย วิธีการทำเครื่องดื่มแต่ละชนิดให้ไอ้นนและเจ้ากร
ส่วนผม ไม่มีหน้าที่อะไรประจำเลย คอยเกรียนไปทั่ว เกรียนอย่าให้ขาดสาย
แต่ผมก็มีผลงานเหมือนกันนะ.. ผมติดป้ายเครื่องดื่มแนะนำของร้านเราไว้แล้ว
เครื่องดื่มแนะนำ
กาแฟสดผสมสาหร่ายทะเล
ลาเต้ใส่ไข่
มอคค่าอบงาดำ
คาปูชิโน่สูตรทอดตะไคร้
ชอคโกแลตเชคแต่งหน้าด้วยไข่เหยี่ยวม้า
ชาเขียวนมสดปั่นบะเกี๋ยง
ก่อนที่พี่โกจะอ่านแล้วว๊ากลั่นร้าน
“อ๊ากกกกกก กูทำไม่เป็นเว้ย!”
ผมก็เลยจำต้องตัดใจแกะออกทั้งน้ำตา กะว่าวันนึงจะต้องดัดแปลงให้มันเป็นผู้เป็นคนกว่านี้
Yet, they will never have.. someone like you to guide them and help along the way
So, tell me when it’s time to say ..I love you
ผมหยิบโทรศัพท์ที่หน้าจอกะพริบว่า ‘เหี้ยทัศน์’ ขึ้นมา เขินนิดหน่อยก่อนจะกดรับสาย
“ว่าพรือน้อง?”
“ฮ่ะๆ”
เสียงหัวเราะดังมาตามสาย
“นั่นเสียงในฟิมล์เหรอมึง”
“ภาษาเกรียนกดหนึ่ง”
ผมบอก
“เอาล่ะ กดหนึ่ง”
ไอ้ทัศน์ตอบรับ
“ดึกดุ๋ยดุ๊ยดึ๊กกึกกึกกากเกรียนทุเรียนส้นติง ขลุกขลิก”
ผมมั่วไปเรื่อย
“กูอยากจูบปากมึงจัง”
ผมชะงักกึกทันทีที่ได้ยินดังนั้น
..บ้า
แต่แล้วก็ตั้งตัวได้
“กูรออยู่แล้ว พร้อมเสมอ”
ไอ้ทัศน์หัวเราะอีกครั้ง
“ฮ่ะๆ ที่ร้านเป็นไง”
“ดีๆ ค่อยๆเป็นค่อยๆไป พรุ่งนี้เลี้ยงกันเองก่อน สองทุ่มนะมึง โผล่หัวมาด้วย”
ผมสั่งการ
“กูไปอยู่แล้ว”
มันว่าก่อนจะหยอด
“เผื่อมีใครขอหมั้น..”
อ๊ากกกกกกกกก!!
.
.
พวกเราแยกย้ายกันกลับหอเมื่อใกล้ดึก
ไอ้แอร์กับไอ้นนไปอาบน้ำ แต่ผมเลือกที่จะเดินไปหยิบกีต้าร์มาแนบลำตัว และวางกระดาษปากกาไว้ตรงหน้า
ผมร้องพึมพำไป แกะคอร์ดไป จนไอ้แอร์กับไอ้นนกลับจากอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จเตรียมจะนอน ถึงได้ถามขึ้นมา
“เกรย์ทำอะไรน่ะครับ?”
ผมก้มหน้าก้มตา
“แต่งเพลงน่ะ ว่าจะเอาไว้ร้องเปิดร้าน”
.
.
.
.
‘เฮ๊ย ไอ่เห่ย’ ดำเนินการโดย เกรียนรุ่นลูก
ร้านกาแฟสด..รสชาดเกรียน
พร้อมเปิดให้บริการ เร็วๆนี้ (ไม่รู้เมื่อไหร่ ไว้แวะมาดูเรื่อยๆนะจ๊ะ)
กรีนตกแต่งร้านต่อ
พี่โกยังมุ่งมั่นจะทำให้กรกับไอ้นนเป็นนักชงมือสองและสาม
ไอ้แอร์กับทิวเบนเข็มไปช่วยกรีนตกแต่ง
ผมนั่งเล่นกีต้าร์อยู่หน้าร้าน ว่างกว่าชาวบ้าน
“เฮ้ เกรียนน้อย”
เสียงทักทายที่น่าจะเป็นไอ้ทัศน์
ผมเงยหน้าขึ้น ปรากฏว่าไม่ใช่ครับ
“อ้าว หวัดดีครับพี่โจ”
พี่แกพยักหน้า
“ไอ้ทัศน์บอกว่าจะช่วยกันทำร้านต่อ พี่ก็เลยจะแวะมาช่วยน่ะ”
ผมยิ้ม เมียงๆมองๆ
“แล้ว..พี่หนุ่มละครับ?”
“เฮ้ย ไม่ได้ตัวติดกันสักหน่อย ไม่รู้เหมือนกัน”
แล้วพี่โจแกก็เดินเข้าร้านไป ไอ้แอร์แว๊บออกมาถองผมเบาๆ
“ไม่รู้คู่นั้นเขาสมานรอยแผลกันรึยัง”
“ไปยุ่งเขา”
ผมดุมัน
แต่รีบกดโทรหาไอ้ทัศน์ เพื่อดำเนินการตอแหลว่าที่ร้านขาดคนช่วยไม่รู้พี่หนุ่มจะว่างบ้างไหม แกจะได้ช่วยออกไอเดีย นะมึงนะ ฮือๆ โฮๆ.. โฮะ โฮะ
ปรากฏว่าพี่หนุ่มเป็นศิลปินที่ช่างเข้าขากันได้ดีกับผม พอรู้ว่าผมกำลังแต่งเพลง แกก็รับอาสาเป็นอีดิทเตอร์ ช่วยเรียบเรียงเสียงประสาน
“พี่ว่ามันดูเกรียนๆนะเกรย์”
พี่แกลุกขึ้นยืน อ่านแผ่นกระดาษ แก้นิดแก้หน่อย
พี่โจยกกระถางต้นไม้ เคลื่อนย้ายมาไว้หน้าร้าน และ..
“เฮ้ย โทษที”
หลังคนทั้งคู่ชนกัน..
พี่หนุ่มที่ในมือถือแผ่นกระดาษกับปากกาหันไปสบตาพี่โจที่อุ้มกระถาง
คนถ้ามันไม่มีเยื่อไยตะไคร่น้ำกันเขาคงไม่หยุดจ้องมองกันอยู่อย่างนั้นหรอกใช่ไหม..
ผมก้มหน้า ลีดกีต้าร์
“ตั้งแต่ครั้งที่เราจากกันแสนไกล เหตุและผลมากมายไม่เคยสำคัญ เท่ากับความรู้สึก..ที่ใจของฉันนั้นเก็บให้เธอ แต่ละครั้งที่เราผ่านมาพบกัน..”
พี่หนุ่มผละจากพี่โจ กลืนน้ำลาย มือไม้สั่นๆชอบกล พี่โจวางกระถางต้นไม้ ด้วยความเอียง
ผมร้องเพลงต่อไป
“ขอบฟ้าที่เรานั่งมองคราวนั้นยังมีความหมาย..”
คนอื่นก็ทำได้แค่ชี้นำ.. แต่คนเพียงสองคนเท่านั้นแหละครับที่รู้ดีว่า..
..อะไรมีความหมายสำหรับเขา..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“นี่ เมื่อไหร่มึงจะมาสักที”
ผมว๊ากใส่โทรศัพท์
“ร้านแม่กูแท้ๆ แต่ได้ข่าวมีผัวกูคนเดียวที่หายหัว”
ผมวางสายหลังจากทำการกดดันเล็กๆน้อยๆ รู้ดีว่าอีกเดี๋ยวไอ้ทิวเทือกนั่นก็มา..
“เกรย์ มีหลายคนเข้ามาในร้านละ เราเลยชงเครื่องดื่มแจกไปเลยเป็นการสมนาคุณ”
พี่หนุ่มมาแจ้ง
“ไปร้องเพลงกันดีไหม ร้านจะได้ไม่เงียบ”
“ขอรอทัศน์ก่อนได้ไหมพี่”
ผมมองออกไปนอกร้าน
พี่หนุ่มหัวเราะเบาๆ
“ไม่ใช่เพลงบอกรักที่ดีหรอกนะ”
ผมยิ้ม
“ครับ ไม่ใช่เลย”
แต่เมื่อมาสด้าสองสีขาวมาจอดหน้าร้าน ผมจึงวิ่งไปจับไมค์ พี่หนุ่มหัวเราะ ตามมาจับกีต้าร์ช่วยผม
แม้เรายังต้องผึ่งเนื้อ ผึ่งคอร์ดกันอยู่ เราก็มิหวั่น..
‘เกรียนมา ตั้งแต่จำความได้
เติบใหญ่ ก็ยังไม่หยุดเกรียน
ครูบาอาจารย์คอยพร่ำสอนในโรงเรียน
ว่า.. ‘เฮ๊ย นักเรียน เกรียนนั้นมันไม่ดี’
ทีนี้ แล้วจะทำยังไง
พยายามเท่าไร หยุดเกรียนไม่ได้สักที
เมื่อลองมานึกนึกดู ..กูเกรียนแต่เป็นคนดี
เอาวะ นับแต่นี้! จะเกรียนมิมีย่อท้อ
เกรียนครับ แต่ผมเกรียนบริสุทธิ์
เป็นมนุษย์ในชุดยีนส์ขาดและเก่า
เสื้อคลุมตัวหลวมสวมได้ไม่อายใครเขา
มีความคิดสร้างสรรค์อันเป็นของเรา
ใครจะว่าเอา ช่างเขา ผมไม่แคร์
เกรียนนัก แต่ก็รักใช่ไหม
มึงหมั้นกูไว้ แล้วอย่าลืมมาขอ
ถ้ามึงไปต่างประเทศ กูจะรอ..
..รอมึงกลับมาขอแต่ง++++’
พี่กรีน พี่โก พี่โจ พี่หนุ่ม ไอ้แอร์ ไอ้นน พี่ทิว เจ้ากร หัวเราะฮาลั่นร้าน
ผมหน้าแดงแปร๊ด..
ไอ้ทัศน์ยืนกอดอกพิงประตูหน้าร้าน..มองผมด้วยสายตาแห่งความรัก..
ผมวางไมค์..กลืนน้ำลาย..หายใจแรงเป็นพิเศษ..แบมือที่กำไว้จนชื้อเหงื่อ..แหวนเกรียนวางสง่าแบบธรรมดาสามัญอยู่บนฝ่ามือ..ผมหลับหูหลับตายื่นไปข้างหน้า..
“ม..หมั้นไว้ก่อนนะทัศน์นะ”
ผมรู้สึกตัวอีกทีเมื่อมีมือแข็งแรงคว้าผมไปโอบรัดไว้..ภายในอกแกร่งที่คุ้นเคยมานานนับปี..
..และผมยอมอยู่ในนั้นอย่างเต็มใจ..
เมื่อทนเสียงโห่ฮาไม่ไหว มันจึงลากผมออกจากร้านไป ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา..
"มึงไม่ได้พากูไปฆ่าหรอกใช่ไหม?"
"คิดได้นะมึงอะ"
ไอ้ทัศน์หัวเราะเบาๆ
ผมมองรอบๆตัว จับมือมันเดินไปบนถนนคนกลางคืน
แล้วผมก็รู้ว่าเรามาหยุดที่ไหน..
"ห๊ะ"
ผมอุทาน
ไอ้ทัศน์ทำหน้าเจ้าเล่ห์
"เกรย์ เรามารำลึกความหลังกันหน่อยไหม?"
"สาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!"
ผมวิ่งไล่เตะตูดมันไปทั่วตรอกนั่น ..ที่ที่ทุกอย่างเริ่มเป็นเรื่องเป็นราวขึ้น... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
::End Of The Beginning::
ทุกสิ่งมีจบ..
แต่ไม่มีอะไรสูญสลายไปเสมือนมันไม่เคยเกิดขึ้น
อณูเล็กๆแห่งความเกรียน.. สุขเว้ย !
..ยังคงรายรอยตัวคุณ..
เกรียนคนอ่านทุกท่าน..ขอได้รับความขอบคุณ..จากเกรียนคนเขียน..
ผมจะนำ ::Epilogue:: ที่จะมอบให้แทนตอนพิเศษมาส่งให้ได้เกรียนกันต่อไปในอึดใจครับ..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ชี้แจง :: สำหรับเกรียนคนอ่านที่เคยสอบถามเรื่องรวมเล่ม
ผมลองขอคำแนะนำมา ก็ปรากฏว่า สำนักพิมพ์เล้าเป็ดนั้นงดพิมพ์ไป
แต่สำนักพิมพ์ที่สุราษฎร์นี้ก็รับพิมพ์อยู่เหมือนกัน
เพียงแต่ว่า ค่าพิมพ์ครั้งแรกในจำนวนน้อยนั้นจะแพงมากเพราะมันเป็นค่าบล็อกอะไรนี่แหละ
ถ้าประมาณ300-350หน้า 100เล่ม อยู่ที่เล่มละสี่ร้อยบาทเข้าไปแล้ว
แต่หาก300เล่ม ก็จะอยู่ในราคาประมาณ 167 บาท
ผมปาดเหงื่อ รู้ว่าเกรียนคนอ่านไม่ได้ต้องการเยอะขนาดนั้น อย่างนี้ได้ไหมครับ
ถ้าใครต้องการ INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! ฉบับพิมพ์ไว้เป็นที่ระทึก
ก็ขอให้แจ้งชื่อไว้ในรีพลาย/PM/หรืออีเมลล์ Allianz-Bayern@ฮอทเมลล์.com นะครับ ผมจะได้ทราบจำนวนว่าสามารถพิมพ์ได้ในราคาที่พอเหมาะได้หรือไม่
ราคาต้นทุนเท่าไหร่ก็ให้เท่านั้นแหละครับ ไม่มีเปอร์เซ็นต์ของนักเขียน ผมไม่เอาครับ
แต่ถ้าหากมีจำนวนน้อย พิมพ์ไปแล้ว แม่ง เล่มละล้านแน่ๆ ก็ไม่เป็นไรครับ อย่างน้อยเราก็มีช่วงเวลาดีๆที่นี่
เกรียนคนอ่าน ::
แก้ไข :: แก้ไขอีเมลล์ให้อ่านได้และเนื้อหาที่รวมเล่มรวมตอนพิเศษทุกตอนและโจ-หนุ่มทั้งหมดนะครับ
แก้ไข2 :: ขณะนี้มีคำแนะนำเรื่องการพิมพ์เข้ามา คาดว่าจะได้ราคาที่ถูกลง ขอบคุณมากครับ
ขอเวลาศึกษาเรื่องรูปแบบ คุณภาพ อาร์ตเวิร์คอีกหน่อย แล้วจะแจ้งรายละเอียดคนอ่านต่อไป ขอบคุณครับ
หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289 (อ่าน 2538988 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก