หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289

[DexTunG]

 

[m_pop91]

จะลงอ่างหรอคุณทัศ

เห็นด้วยครับ  ฮ่าาาาาาาาาาาาาาาาา

[pita]

  อ้ายยยยยยยย มีคิดถึงด้วยวุ้ย

[stupidchild]

คิดถึงเค้าก้ไปหาซี้ มารอรายว๊าาาาาาาาา

[สมุนไพร]

ชอบก็จีบเลย ชอบก็จีบเลยเซ่!!!

[fuku]

กรั่กๆ รอบหน้าขอเป็น
enchanté

sehr angenehm

บ้างเน้อ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[matame]

ลงไปลากมาขึ้นรถเลย ฉุดกลับหอเลย

[crazy_jum]

ทัศน์น่ารักว่ะ  แหม๋ๆๆ  คิดถึงน้องเกรย์ก็บอกมาเถอะ
ไม่ได้สนใจเลยยยยยยยยยยยย  ไม่ได้สนใจมว๊ากกกกกกกก(ขอวิบัติหน่อย)

รอตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อจ้า
 

[august_may]

พี่ทัศน์ปากแข็งอ่ะ แต่เด็กเกรียนก็แอบมีมุมที่น่ารักเหมือนกัน

[TONG]

ท่าทางจะตกหลุมแบบโงหัวไม่ขึ้นแล้วนะพี่ทัศน์ 55

[porpeppe]

งานนี้เฮียทัศน์เสร็จสีเทาแหงมๆ
ถึงจะเกรียนแต่ก็ได้ใจมากค๊าบบบ

[JaJa89]

 
กี๊สสสสสสสส เกร์ยน่ารักจังเบยย
ดั๊งเค่ออออ อิอิอิอิอิ <3
พี่ทัศน์นี่.. คิดถึงเกรย์ล่ะซี่ อิอิอิ

[Zarch_Chabu_Chabu]

สนุกมากคับยังรอลุ้นอยู่นะ

[hardened-boy]

คนเขียนเพิ่งจะอัพให้เมื่อวาน
แต่วันนี้ อยากอ่านตอนใหม่อีกแล้ว

น่ารักน่าลุ้นจริงๆครับ

[punchnaja]

ลุ้น ลุ้น ลุ้น!!!

but why P'Tuds think Gray is easy waaa???

[maple4120]

อะฮ้าาา เริ่มปิ๊งเกรย์แล้วอ่ะดิ 
อยากเห็นสองคนนี้ลงเอยกันเร็วๆจัง รอตอนต่อไปนะคะ 

[ppanudet]

มาต่อเร็วๆนะครับ

[J_Dargon]

ความรู้สึกเริ่มมาและ

[INDY-POET]

Chapter 12 : In the middle of September..we still play out in the rain

แสงสีส้มสุดท้ายของวันนี้สาดสะท้อนไปทั่วบริเวณ
ผมละสายตาจากสมุดบันทึกเล่มน้อยหันมองไปรอบตัว
บึงน้ำขนาดใหญ่เด่นงามอยู่ตรงหน้า ล้อมรอบด้วยต้นไม้ใบหญ้า และผู้คน
ผมถอนหายใจเบาๆ ปิดสมุดลง.. เย็นนี้ผมอยู่ที่อ่างแก้ว ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมไปๆมาๆจึงมาจบอยู่ตรงนี้

ที่นี่ทั้งกว้างทั้งเต็มไปด้วยผู้คน แต่อาจจะเพราะผมไม่ชินกับครั้งแรกที่มาอยู่เมืองใหม่คนเดียวก็ได้ ผมจึง..
เหงาชิบหาย..
แม้ว่าสิ่งคุ้นเคยที่จากมาจะไม่ได้สวยงามซักเท่าไหร่ แต่ในเมื่อผมคุ้นมันแล้ว และรักมันแล้ว
เมื่อห่างกัน..ผมย่อมใจหายเป็นธรรมดา

ทำไมวันนี้กูรู้สึกแปลกพิกล.. - - ?
ผมว่าเพราะอ่างน้ำดำมืดเบื้องหน้านี่แน่เลย ผมไปดีกว่า..

ผมยัดสมุดบันทึกลงในเป้ แล้วกระชับเสื้อคลุมแนบตัว หันหลังจากบึงน้ำ ค่อยๆเดินออกมาสู่ถนน
ไม่มีรถสวนมา ผมจึงเดินข้ามสบายใจเฉิบ
แต่ทำไมออกไปสองสามก้าวแล้วรู้สึกแย่วะ
เย้ย..
มาสด้าสีขาวคันนั้นคนขับเมาหรือเป็นบ้าวะ มันถอยหลังโคตรเร็ว
ไอ้เหี้ย!! เร็วกว่านี้กูก็กลายเป็นศพท้ายรถมึงแล้ว

ผมกระโดดหลบเข้ามาข้างทางพลางตะโกนด่าแม่งไปด้วย
ลงมาเลยมึง เคลียร์กันหน่อยดีกว่า กูจะ ..เฮ้ย
ร่างสูงโปร่งในเสื้อช๊อปสีน้ำเงินก้าวลงมาจากรถที่ถอยชิดขวาแล้ว
ตรงหน้าผม หน้ากวนตีนของไอ้ทัศน์เด่นหราอยู่
อ้าว มึงหายป่วยแล้วฤา?

มันมองผมและยักไหล่แบบ แอม โซ ซอรี่
“โทษทีน้อง พี่ไม่ได้ตั้งใจ”

ไอ้เหี้ยนั่นเสือกพูดมาได้!!

“มึง.. มึงวางแผนจะฆ่ากูเหรอวะ”
ผมตะโกนเสียงสั่น
กูกลัวนี่หว่า..
ผมกลัวครับ เปล่ากลัวโดนรถชนแล้วตาย แต่ผมกลัวเจ็บง่ะ -*-

“หือ..? มึงกลัวเหรอวะ”
มันทำหน้าคาดไม่ถึง “กล้าปีนระเบียงชั้นห้าอย่างมึงนี่ กลัวโดนรถชนด้วยเรอะไง”

“กะ..กู กูเปล่ากลัว”
น่าเชื่อมากเลยกู เสียงเสือกสั่นไม่หาย
ไอ้ทัศน์เริ่มทำหน้ากังวล ก้าวยาวๆมาหาผม
แม่ง อย่ามาตอแหลเป็นห่วงเป็นใยกูหน่อยเลยมึง ไม่เนียนหรอก ==

“เป็นอะไรไหม”

แน่ะ ดูมันถามผม
เหี้ยนิ กะหลอกล่อให้ผมพ่นความกลัวออกมาละสิ ไม่มีทางเว้ย!

“กูเป็นไอรอนแมน ถึงโดนชนก็ไม่บุบสลายหรอก”
-*-
ผมบอกมันหน้านิ่งๆ

แล้วมันก็..ฮา

เอ่อ ไอ้ทัศน์ มึงเส้นตื้นหรือมึงอะไรวะวันนี้ กูเล่นมุขควายๆ มึงยังเสือกหัวเราะได้
มึงดีใจที่เจอกูขนาดนั้นเลยเหรอ??

“ไอ้เหี้ย ขับรถให้มันดีๆกว่านี้นะมึง”
ผมบอกปัดๆ รู้สึกเลือดบนหน้ารวมตัวกันหายหัวไปไหนหมดก็ไม่รู้เมื่อเห็นไอ้ทัศน์ทำท่าดีใจเอาจริงๆที่เจอผม
ไม่น่ะ.. ผมคงคิดไปเองแล้วละ

“อ่าว ไปไหนละ”

มันถามเมื่อผมหันหลังเดินจากมา

“อ๋อ กูคงจะต้องรายงานมึงว่ะ เพราะเป็นธุระของมึงที่กูจะไปไหนๆ”
ผมประชดเสียงแข็ง

“กูถามดีๆ เสือกเกรียนใส่”
มันบ่นให้ได้ยิน

ผีเข้าไอ้ทัศน์รึไงวะ มันเรอะจะมาถามอะไรผมดีๆ
ผมเดินลิ่วๆต่อไป

“ไอ้แอร์อยู่ที่หอรึเปล่า”
มันถามมา

“กูจะไปรู้ได้ไง”
ผมหยุดเดิน หันไปย้อนถามอย่างหงุดหงิด แม่ง ที่แท้ก็จะถามถึงน้องมันเท่านั้นเอง

“ถ้าจะกลับหอกูไปส่งก็ได้”

ผมเลิกคิ้วงงๆ ส่งทำไม กูไม่ได้มีตีนไว้กินข้าว

“กูจะไปหาไอ้แอร์พอดี”
มันยักไหล่ และบอกเหตุผล

เออ คำก็ไอ้แอร์ สองคำก็ไอ้แอร์ พรุ่งนี้มึงก็ยกขันหมากมาหอสามชาย แล้วสู่ขอไอ้แอร์ไปเลยนะ

ผมเดินฉับๆ ข้ามถนน ตัดเข้าคณะมนุษยฯเพื่อกลับหอ
เป็นการปฏิเสธการติดรถกลับหอไปกับไอ้ทัศน์โดยปริยาย
ผมขี้เกียจไปขัดขวางความรักมันกับไอ้แอร์น่ะ ไม่ใช่อะไร

.
.

“แบบว่าเค้าเพอร์เฟกต์เลิศแมนแตนมากเลยนะยะแก”
เสียงจีบปากจีบคอดังเพ้อๆมาตามสาย
ไอ้ป๋องโทรเข้ามาร่ายนิยายชีวิตให้ฟังหลังจากที่ผมเข้าห้องมาได้ไม่นานนัก
ผมเอามือกุมโทรศัพท์แล้วถอนหายใจปลงๆ

“เหมือนเค้าเป็นเนื้อคู่ชั้นเลยอ่ะแก เอร๊ยย”

ผมกลอกตาไปมา
“มึงเจอเนื้อคู่วันละกี่คนวะป๋อง?”
ในที่สุดผมก็ตัดสินใจถามมันไป และได้ยินเสียงขบเขี้ยวเคี้ยวฟันของเพื่อนสนิทเป็นคำตอบ
“แกอะ ไม่มีอารมณ์สุนทรีย์เอาซะเลย เฮอะ ชั้นงอน”

“ถ้ามึงมาเป็นกูนะป๋องนะ มึงจะรู้ว่ามันน่าเบื่อแค่ไหนที่ต้องนั่งฟังใครพร่ำเพ้อถึงมัดกล้ามและไอ้จู๋ของหนุ่มๆน่ะ”


“เกรย์ แกหยาบคายจริงๆเลย แกไปเป็นหนุ่มเหนือแล้วเนี่ยมันไม่ได้ช่วยให้อ่อนโยนขึ้นบ้างเลยรึไง”

“กูอ่อนโยนอยู่แล้วน่า”
ผมเบ้หน้า

“เชอะ ชั้นล่ะขอให้แกโดนหนุ่มฟัดซักวัน จะสมน้ำหน้าให้ ไม่ฟังชั้นดีนัก”

ผมสำลักอะไรซักอย่างในลำคอ
หน้าตาไอ้ทัศน์เวอร์ชั่นหื่นกามลอยเข้ามาในความคิดทันทีอย่างง่ายดายเพราะเพิ่งเจอกับมันแบบเฉียดตายคารถมาเมื่อกี้
ผมพยายามไล่หน้าแม่งออกไปและกลับมาโฟกัสอยู่ที่บทสนทนาของไอ้ป๋อง

“ชั้นล่ะอยากจะมีวันภูมิใจเสนอ เกรย์ เกย์น้อยโลกตะลึง! แค่นี้นะยะ”

เฮ้ย ไอ้เหี้ยป๋อง ไอ้นี่ลามปาม  =_=

ผมนั่งพิงกรอบประตูที่เปิดออกสู่ระเบียงของหอสามชาย ปล่อยโทรศัพท์ที่วางสายไปแล้วร่วงจากมือ
บรรยากาศยามย่ำค่ำวันนี้ดูเหงาเงียบและว่างเปล่าอย่างประหลาด
ผมเหม่อมองท้องฟ้าอย่างไร้จุดหมาย
มีเพื่อน มีเรียน มีงาน มีกิจกรรมสนุกสนาน แต่..ความโหวงเหวงในช่องท้องนี่มันคืออะไรกัน
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง ไล่ดูลิสต์รายชื่อเรื่อยๆ ชื่อแรกเลยที่อยู่คือ..

<<Dad>>
ผมหยุดมองดู มองอยู่ชั่วครู่ แล้วเลื่อนลงมา
Mom
ผมกัดปากเบาๆ เลื่อนต่อไป
~Green
ผมถอนหายใจ เลื่อนลงอีกครั้ง
^Gorn
ผมส่ายหน้า แล้วโยนโทรศัพท์ไปบนเตียง ชันเข่าขึ้น และเอาสองแขนโอบกอดไว้

เพิ่งจะสักสัปดาห์สองสัปดาห์ที่ผ่านมานี่เองที่ผมคิดว่ายอมแลกอะไรก็ได้ให้ได้ออกไปจากบ้านเสียที
ผมเบื่อเต็มทีแล้ว ผมไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
แต่ผมก็ค้นพบความจริงแล้วว่า..
ไม่ว่าจะดีหรือร้ายยังไง ครอบครัวก็เป็นสิ่งที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตของผม และผมคิดถึงพวกเขาเหลือเกิน

ผมลุกขึ้นออกไปที่ระเบียง มือทาบไว้ที่กำแพงซึ่งความกว้างมันกว้างกว่าฝ่ามือผมเพียงนิดเดียว
มันทำให้ผมนึกถึงพี่ชาย..

“มาเร็ว ลุกขึ้น ไอ้น้องชาย ลุก”
ร่างสูงโปร่งของกรีนยืนตรงบนกำแพง สองมือกวักเรียกผมที่เพิ่ง 5 ขวบ

“ฉันไม่กล้าลุก”
ผมจะร้องไห้อยู่รอมร่อ สองขาหนีบกำแพงไว้มั่นไม่ยอมลุกขึ้น

“เชื่อฉันสิ นายค่อยๆลุกขึ้น พอนายลุกขึ้นได้ นายก็จะเดินได้ พอเดินได้แล้ว เดี๋ยวนายก็วิ่งได้”
กรีนมองผมดุดัน มือยังคงกวัก ผมอยากจะเชื่อหรอกนะ แต่มันน่ากลัวเหลือเกิน
ผมเหลือบมองกรที่นั่งตักดินตักทรายอยู่ข้างล่างกำแพง

“ถ้าฉันตกลงไปล่ะ”
ผมถามกลัวๆ พยายามปล่อยมือจากกำแพง เพื่อยันตัวลุก

“ฉันก็จะลงไปเก็บนายขึ้นมาเอง”
กรีนหัวเราะ แต่นั่นทำให้ผมคลายความกลัว

ผมคงไม่ยอมลุกหัดเดินบนกำแพงในวันนั้น ถ้ากรีนบอกว่าผมจะไม่ตกลงไปหรอก เพราะผมรู้ว่าเขาโกหก
แต่การที่พี่ชายบอกว่าเขาจะลงไปเก็บผมขึ้นกลับมาใหม่ มันคือการให้คำมั่นว่าจะคอยช่วยเหลือหากผมพลาด..



“เฮ้ยเกรย์ เป็น’ไรวะ”

ผมสะดุ้งเฮือก หันไปมองไอ้แอร์ที่เดินเข้ามาในห้องแล้ว
“เห็นมึงยืนทำท่าเป็นพระเอกมิวสิค ฮ่าๆ”
ผมหัวเราะคำเย้าของเพื่อน

“คิดถึงบ้านเหรอ”
มันเดินมายืนตรงระเบียงกับผม
ผมครางรับในลำคอ “ก็ไม่เชิงนัก”

ผมถอนหายใจเบาๆ..
จะจำเอาไว้ว่าถ้ารู้สึกไม่ค่อยดีละก็ ..ผมจะไม่ไปอ่างแก้ว
ใช่ ผมไปมาเมื่อกี้ ..และการไปที่นั่น มันไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นมาเลย
เพราะอ่างแก้วสำหรับผม มองยังไง..มันก็สวยแบบเศร้าๆอยู่ดี

ผมยังคงยืนอยู่ที่เดิม ส่วนไอ้แอร์เก็บหนังสือและแฟ้มอยู่ข้างในห้อง

“เกรย์ วันนี้ข้าวไข่เจียวเหมือนเดิมนะเว้ย กูจะออกไปวิ่งละ”
ผมครางอืมตอบรับ
และได้ยินเสียงไอ้แอร์เปิดประตูห้องออกไป

“เออ เกรย์”
มันชะงักนิดหนึ่งแล้วเรียกผม
ผมครางอืมเป็นเชิงรับรู้อีกครั้งอย่างเนือยๆ ไม่มีกะใจหันไปมอง คนกำลังซึมนี่หว่า

แต่มันเสือกไม่ยอมพูดอะไรซักที ผมจึงหันสายตาแห่งคำถามไปหา
ไอ้แอร์ยิ้มกวนตีนอยู่หน้าประตู
“ดูเหมือนวันนี้จะมีคนถามหามึงแบบอ้อมๆว่ะ”
แล้วมันก็หัวเราะก๊ากเดินจากไป

ผมมองตามหลังอย่างงงๆ
แต่ก็ไม่สนใจจะหาคำตอบอะไรมากมายในตอนนี้
ผมเดินกลับเข้ามาในห้อง ก้มลงไปมองใต้เตียง และหยิบกล่องเหล็กฝุ่นเขลอะเก่าเก็บออกมามองดู แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจเสือกไสเข้าไปใต้เตียงที่เดิม

.
.

“เฮ้ยๆ เกรย์ เห็นว่ามึงอยากทำงาน”
ไอ้แว่น เพื่อนปรัชญาเรียกตัวผมเอาไว้
“เออ มี’ไรทำเรอะ ไม่เอาแจกใบปลิวนะมึง”
แล้วมันก็หัวเราะ “คณะขาดนักศึกษาช่วยงานว่ะ มึงทำๆไปก่อนดิ”
“งานไรวะ ขัดส้วมคณะเหรอ ฮ่าๆ”
ไอ้แว่นทำท่าเหมือนอยากโดดเตะผม “ไม่รู้ ถ้าจะทำก็ลองไปถามที่สำนักงานคณบดี”
ผมพยักหน้าขอบใจมัน และเดินขึ้นไปที่สำนักงานดูว่ามีอะไรให้ผมทำ

มันคืองานจัดการเอกสารครับ
แต่ละวัน สำนักงานคณะจะมีเอกสารจากหลายที่ส่งเข้ามา และส่งจากคณะออกไปที่อื่นเช่นกัน
หน้าที่ของผมคือ ทำให้แน่ใจว่าเอกสารที่รับเข้าถึงตะแกรงของผู้รับผิดชอบเรื่องนั้นๆแล้ว
งานมันเหนื่อยตรงที่ต้องเดินขาลากเข้าห้องนั้นออกห้องนี้ เพราะตึกคณะใช่ว่าจะมีแค่ตึกเดียว
แต่ก็คุ้ม ไม่ใช่เพราะเรื่องเงินนะครับ ค่าจ้างไม่เยอะหรอก
แต่มันทำให้ผมรู้จักสถานที่ต่างๆทั้งในและนอกคณะ รู้ว่าถ้าจะติดต่อเรื่องนี้มึงจะไปที่ไหน รู้ว่าห้องนี้ มีไว้ทำอะไร
ทำนองนี้ละครับ ทำไปเรื่อยๆก็สนุกดี ถ้าเบื่อค่อยเลิก [อ้าว]

.
.

“เกรย์ เกรย์ ช่วยหน่อยเถอะ”
พี่หนิงวิ่งเลิ่กลั่กมาหาผมในวันหนึ่ง เธอเป็นคนมอบหมายงานให้ผมทุกๆวันตั้งแต่ทำงานมาครับ

“มี’ไรพี่”
ผมเลิกคิ้ว กำลังเดินออกจากสำนักงาน เพราะหมดกะแล้ว

“ช่วยเอาเอกสารนี่ไปส่งให้พี่หน่อยสิ ด่วนมากเลย พี่ลืมสนิท แต่ว่าพี่ต้องเข้าประชุมอีกห้านาที ช่วยหน่อยเถอะ”
อ้อ.. “ได้ดิ เรื่องเล็กน่ะพี่”
ผมรับเอกสารมา “ให้เอาไปไหนละฮะ”
เธอทำหน้าเกรงใจผมสุดๆ และผมก็รู้ทันที
ไกลแน่นอนเลย ~!

“เอาไปส่งที่งานธุรการ คณะวิศวะให้หน่อยนะเกรย์”
นั่นไง ปัดโถะ!

คณะวิศวะมันไกลคณะผมนะครับพี่น้องครับ
แต่ผมก็ยิ้มและรับเอกสารมา ภาวนาให้ตอนนั้นมีมอเตอร์ไซค์ซักคัน
โชคดีเป็นของผมที่รถม่วงของลุงใจดีจ้าวเก่ามาพอดี ผมจึงได้โดยสารไปด้วย
แม้ในใจจะรู้สึกว่าการเดินโทงๆเข้าไปในคณะวิศวะนั้น  ดูไม่ใช่ไอเดียที่ดีเท่าไหร่เลย
ผมกลัวเจอโจทก์เก่าว่ะ -*-

.
.

พวกเสื้อช็อปสีน้ำเงินเจ้าถิ่น มองสภาพยีนส์เก่าๆกับเสื้อคลุมขาดๆของผมอย่างแปลกใจ
ทำไม?   
มึงไม่เคยมีแขกรับเชิญมาเยือนกันเหรอวะ? อย่ามามองกูด้วยสายตาเหมือนเห็นแมงกะพรุน กูเป็นถึงแขกผู้มีเกือกนะว้อย!
ผมคิดในใจอย่างขุ่นมัว พยายามตั้งหน้าตั้งตาหาห้องธุรการ


“แหม ดีใจจริงที่มีบัณฑิตกลับมาเยี่ยมแล้ว ได้งานดีๆ อาจารย์ก็ดีใจกับเธอ”
อาจารย์ท่าทางดูดีมีภูมิ คุยกับศิษย์ของเขาอยู่มั้ง ผมไปถามหาห้องธุรการกับเขาดีไหมนะ ??

“ฮ่ะๆ ขอบคุณครับ ไว้ผมจะมาเยี่ยมใหม่ ยังไงซะตอนนี้ก็ได้งานอยู่ที่เชียงใหม่นี่”
ลูกศิษย์คนนั้นยกมือไหว้ และเดินออกมาจากห้อง ผมจึงเตรียมไปรั้งอาจารย์ไว้เพื่อถามหาห้องธุรการ

แล้วศิษย์คนนั้นก็หันหน้ามา เขามองผมอย่างแปลกใจ
..และอึดใจต่อมาแววตาคู่นั้นดูโกรธ
ไม่ใช่โจทก์เก่าผมหรอกครับ
กรีนต่างหาก..

“มาทำอะไรที่นี่วะ?”
พี่ชายผมถามเสียงกระชาก
ผมมองมันกลับไปงงๆ
“แล้วมันทำไมล่ะ?”

แต่ผมก็งงไม่นานว่าทำไมเจอกรีนที่นี่ เพราะนึกได้ว่า คณะวิศวะมันรังเก่าของพี่ท่านนี่ครับ

 “ฉันไม่คิดว่าจะเจอนานที่นี่”  กรีนมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างชั่งใจ
“ฟังนะ.. ถ้านายจะทำอะไร เอ่อ อะไรในแบบของนายละก็ ต้องไม่ใช่ที่นี่ ไม่ใช่คณะฉัน”

ผมไม่ค่อยเข้าใจคำพูดนั้น
“อะไรในแบบของฉันนี่มันอะไรละ?”

กรีนแค่นหัวเราะแบบไม่อยากจะพูด แล้วนั่นก็ทำให้ผมกำหมัดแน่น ผมพอรู้แล้วละ
“จะชกฉันเหมือนชกกรรึไง ฉันเตะนายล้มกลิ้งแน่ ขอเตือนนะ อย่าทำอะไรงี่เง่าให้รุ่นน้องฉันเอามาพูดได้ว่าน้องชายฉันน่ะเป็น-”

“เป็นอะไร!”
ผมเสียงแข็ง ก้าวไปหามัน เอกสารจากคณะยังกำแน่นอยู่ในมือ แต่นาทีนั้นผมเลิกสนใจแล้ว

“กลับไปคณะนายดีกว่า”
มือยาวๆของกรีนผลักไหล่ผมจนเซออกมา แต่ผมเหวี่ยงหมัดสวนกลับไปเต็มๆ

“ไอ้เกรย์!” กรีนตะโกนอย่างโกรธจัด “กูทนน้องเหลือขออย่างมึงไม่ไหวแล้วนะ”

 “พี่กรีนนี่หว่า พี่กรีนใจเย็นๆ”
รุ่นน้องของมันที่ยืนมองอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ เข้ามาห้ามไว้

“ไม่ต้อง กูจะจัดการมัน”
กรีนไม่สนการเกาะกุม
ผมเองก็ยักไหล่ ผายมือเชื้อเชิญให้มันเข้ามาอัดผมเลย
พยายามอย่างยิ่งที่จะทำหน้าตาให้เจ็บปวดน้อยกว่าที่รู้สึกจริงๆ

“กูเตือนนะ”
กรีนย้ำชัดๆด้วยท่าทางผู้เหนือกว่า “อย่าทำตัวให้มันดูแย่ไปกว่าที่มันเป็นอยู่-”

มันไม่ดูถูกกันมากไปหน่อยเหรอ มึงรู้จักน้องมึงจริงๆครั้งสุดท้ายเมื่อกี่ปีที่แล้วล่ะห๊ะ?
ผมพุ่งตัวเข้าไปหมายซัดกรีนอีกซักหมัด การใช้กำลังที่ก็ไม่ใช่ว่าจะเคยสู้กรีนชนะ มันไม่ใช่สิ่งที่ควรทำเลย
แต่ไม่ว่ากี่ครั้งกี่ครั้ง.. ผมก็ทนคำเยาะเย้ยถากถางพวกนี้ไม่ได้
อาจจะถูก ที่ใครต่อใครมักพูดว่า ถ้าไม่จริงก็อย่าไปสนใจสิ ปล่อยๆไป จะโมโหทำไม..
แต่ทั้งหมด มันไม่ได้เกี่ยวกับจริง..หรือ..ไม่จริง
มันเกี่ยวกับเขาเป็นพี่ชายผม..เป็นครอบครัวของผม มันเกี่ยวแค่เพราะว่าผมแคร์ แคร์ทุกคำของเขาเว้ย..!

ทว่า รุ่นน้องกรีนดูท่าจะไม่ยอมให้ผมทำ ‘ข้าแน่’ กับรุ่นพี่ที่เคารพ มันมาเพิ่มอีกสองสามคน
คนหนึ่งผลักอกผมออกมา

“เฮ้ย มึงเป็นใครวะ อย่ามา กร่าง กับรุ่นพี่กู”
แต่ผมไม่สน ผมจะชกมันด้วย ไม่สนว่ามันตัวโตกว่า ไม่สนจะโดนยำตีน
ผมชกกรีน และผมก็ไม่ว่าซักคำถ้าใครมันจะทำคืน

แต่ผมก็พุ่งตัวหากรีนกับรุ่นน้องมันต่อไปไม่ได้   เมื่อรู้สึกว่ามีมือใหญ่ๆมารั้งตัวผมไว้

“ปล่อยกูเว้ย”
ผมไม่รู้ว่าเป็นใคร รุ่นน้องคนไหนต้องการปกป้องพี่กรีนสุดที่รักอีก
แต่ผมไม่สนอีกแล้ว จะมีรุ่นพี่รุ่นน้องวิศวะเข้ามาขวางกี่คน มันก็ยังเป็นเรื่องระหว่างผมกับกรีนเท่านั้น

ผมได้แต่ขืนตัวออกจากแขนใหญ่ๆที่โอบรัดแน่นขึ้น

“อย่า!”
คนที่คว้าเอวผมไว้กระซิบเสียงต่ำ พยายามออกแรงลากผมออกไปจากสมรภูมิ

“ปล่อยเซ่”
ผมแค้นเคืองจนชกหมัดไปในอากาศ

“เกรย์!”
 เสียงนั้นเรียกชื่อผมอย่างโมโห
..คำเดียวพุ่งผ่านเข้าไปในสมองที่มึนงงด้วยความโกรธ
เออ.. ผมคุ้นเสียงนี้ แต่ไม่คุ้นกับการที่เสียงนี้พูดคำนี้
ว่ากันตามจริง.. เสียงแบบนี้ไม่เคยเรียกชื่อผมนะครับ

ผมเงยหน้าขึ้นมอง..


“ทัศน์ มึงปล่อยมันมา ไอ้เตี้ยนั่นคิดว่ามันเป็นใคร มาทำกร่างคณะเราวะ”
เสียงรุ่นน้องไอ้กรีนคนนึงตะโกนมา ผมหันหน้าสลับไปสลับมา ระหว่างตัวผมที่แทบจะเรียกว่าอยู่ในอ้อมอกไอ้ทัศน์
กับกลุ่มของพี่ชายที่มองมาอย่างหาเรื่อง

ไอ้ทัศน์ส่ายหน้าให้เพื่อน หรือพี่  หรือน้องมัน ซักอย่างนั่นแหละ ผมก็ไม่รู้ใครอยู่ปีไหน

“ปล่อยกูสัด!”
ผมตะโกนลั่น

แต่แล้วเสียงเข้มๆนั่นก็ย้ำหนักๆ
“เกรย์ กูบอกว่าอย่าไง!”

แล้วมันก็โอบตัวผมออกมาจากตรงนั้น จริงๆแล้วต้องใช้คำว่าลากแบบกอดๆมากกว่า เพราะผมดิ้นมาตลอดทาง
ออกมานอกตึกได้ มันก็ปล่อยผมจากอ้อมแขน แล้วหรี่ตามองผม เหมือนมองเด็กทำความผิด

“อะไร?”
ผมฮึดฮัด

“ไม่ก่อเรื่องซักวันจะได้มั๊ย?”
มันกอดอก เพ่งมอง
ผมเม้มปากแน่น ทั้งที่อารมณ์คุกกรุ่นเมื่อสักครู่เริ่มจางลงแล้วจากการเจอมันในสถานการณ์ชวนเจ็บตัวแบบนั้น หรือความจริงก็คือ ..ความโกรธถูกแทนที่ด้วยความงง งงว่าไอ้ทัศน์โผล่มาได้ไง แล้วดึงผมออกมาทำไมวะ
กูไปสนิทกับมึงตอนไหน..


“ไปมีเรื่องกับรุ่นพี่คณะกูได้ไง”

ผมไม่ตอบคำถาม ได้แต่หันหน้ามองไปทางอื่น
เออ มันดูออกยากมากเลยสินะว่าพี่กรีนผู้เลอเลิศ จะมีน้องชายกระจิบกระจอกดูเป็นพวกนอกคอกนอกคณะอย่างผม

“ยังไงก็เถอะ กูไม่ได้อยากรู้” มันทำเสียงจริงจังขึ้นมา “แต่ระวังตัวหน่อย มึงก็รู้พวกวิศวะเป็นยังไง”

ผมอดด่ามันไม่ได้เลยเวลาแม่งทำหน้าซีเรียส
“เรื่องของกู มึงโผล่ห่ามาจากทางไหนก็กลับไปทางนั้นเลยไป”

ไอ้ทัศน์ดูโกรธจัดขึ้นมาอีกแล้ว

แต่ผมนับถือมันว่ะ แม่งควบคุมอารมณ์ได้เยี่ยมมาก มันเพียงแค่หรี่ตาลง และพ่นลมหายใจออก
“ก่อนจะโดนยำตีน มึงไปซะ”

อืม.. ลึกๆแล้วผมรู้ว่ามันพูดถูก
ถ้าผมยังอยู่ ซักส่วนในร่างกายผมคงหักไปบ้างละ 

ผมหันหลังเดินจากมาอย่างหงุดหงิด แต่สัมผัสบางอย่างในมือทำให้ผมตกใจนิดๆ
เอกสารที่ต้องให้ห้องธุรการ!
ตายห่า ถ้าถือเดินกลับคณะพี่หนิงฆ่าผมแน่ แต่ถ้ากลับเข้าไป ผมอาจตายในสนามรบ
ผมยืนลังเล

“ที่มามีธุระ?”
ไอ้ทัศน์เห็นอาการเก้ๆกังๆของผม
ผมก้มมองเอกสารในมือ ไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากเดินไปยื่นให้มันดื้อๆ
“เอาไปไว้ห้องธุรการให้หน่อย บอกเจ้าหน้าที่ว่า ด่วน..”

ไอ้ทัศน์มองนิ่งๆ “กูใช่คนใช้มึงมั๊ย?”
แม่ง..
แต่มือใหญ่ก็ยื่นมารับเอกสารของผมไปโดยดี

ผมมองมันแบบประหลาดๆ
มึงรับไป นี่ก็แปลว่า มึงเป็นคนใช้กูใช่มะ??

“อะไร?”
มันถามเมื่อเห็นสีหน้าผม
“เปล๊า”
ผมส่ายหน้าปฏิเสธ ชี้ไปที่เอกสารในมือมันและชี้เข้าไปข้างในตึก เป็นทำนองว่า เอาไปส่งให้กูได้แล้ว
มันส่งเสียงเออ แล้วก็ลังเลเหมือนอยากจะพูดอะไรกับผม ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมยืนรอฟัง
แต่มันก็ไม่พูดอะไร อึดใจต่อมาก็ก้าวเร็วๆกลับเข้าไปในตึก

ผมอยากจะขอบคุณที่มันพาผมออกมานะ แต่ก็ไม่อยากขอบคุณแล้ว กลัวชาตินี้จะไม่จบเรื่องจบราวกับมันซักที
อยากถามมันด้วยว่าหายป่วยรึยัง แต่มันก็คำถามงี่เง่า เห็นอยู่โต้งๆว่ามันหายแล้ว

.
.

ผมเดินเหนื่อยๆ กลับมาถึงหอสาม ขึ้นห้องได้ก็ทรุดนั่งตรงกรอบประตู
ความรู้สึกโหวงเหวงเมื่อวานมันชัดเจนยิ่งกว่าในวันนี้

..การโดนใครซักคนด่าหรือดูถูก มันรู้สึกแย่แน่ละ
แต่ถ้ามันมาจากคนที่เกลียด ..ก็แค่โกรธ
แต่ถ้ามันมาจากคนที่รัก มันไม่ใช่ความโกรธ
..มันเป็นความทรมานใจ

“ชกสิ ซ้าย ขวา นั่นแหละเกรย์”
เสียงกรีนเชียร์ขณะที่ผมซ้อมต้นกล้วย
“ดีมาก สอนกรด้วย”
พี่ชายผมตบไหล่
ผมหาไปหาเจ้าน้องชาย “ไงกร มาๆ ฮุกซ้าย ฮุกขวา”
ผมหัวเราะ
เมื่อซักแปดหรือเก้าขวบ กิจกรรมของพวกเราช่างน่าตื่นเต้นในทุกวัน
เราสามพี่น้องเล่นชกมวยกันบ้าง วิ่งไปตามกำแพงบ้าง ออกเที่ยวกับเด็กกลุ่มอื่นบ้าง
เวลาผมถูกคนอื่นรังแก พี่กรีนกับเจ้ากรก็จะอยู่เคียงข้าง และผมก็ทำเช่นเดียวกันให้พวกเขา..

แม้ในสายฝน ..เรายังคงเล่นกันสนุกสนาน

ผมดึงกล่องเหล็กนั่นออกมาจากใต้เตียง และเปิดมันออก
ของเล่นกระจุกกระจิกชิ้นเล็กๆเก่าๆกระจัดกระจายอยู่ในนั้น และมีรูปถ่ายหลายใบ
ผมหยิบรูปบนสุดขึ้นมา..

ในรูป.. กรีนที่มีกรฉีกยิ้มเห็นฟันนั่งอยู่บนตักยิ้มร่า ชี้มือไปที่กล้อง ส่วนผมก็มองกล้องงงๆ

All the things.. I still remember
Summers never look the same..
Years go by and time just seems to fly
But.. the memories remain

ผมยังจดจำ ทุกสิ่งไว้..
แม้ฤดูร้อนที่ผ่านไป ..ไม่เหมือนเก่า
ปีแล้วปีเล่า เวลาบินผ่านเรา..
แต่ความทรงจำเทาๆ ..เสือกคงเดิม    ..gray

ผมพลิกดูหลังรูปถ่าย ลายมือขยุกขยิกเขียนเอาไว้
3 brothers, Home
September, 15. 1998


“In the middle of September.. we still play out in the rain”
ผมแอบร้องเพลงเบาๆ ให้มันเข้ากัน

ทั้งที่รู้ว่าผมเติบโตขึ้นมาหลายปีแล้ว
ในที่สุด ทั้งผมและพวกเขาต้องเป็นผู้ใหญ่ อยู่กับความจริงที่มันจับต้องได้
และคืนวันสนุกสนานแบบเด็กๆที่จากไปนานแสนนานเหล่านั้น ไม่มีวันจะย้อนกลับมาได้อีก
แต่ผมก็หยิบรูปถ่ายใบนั้นออกมาแปะกระดาษเยื่อกาว ติดแอบๆไว้ที่ซอกผนัง มุมด้านในสุดของหัวเตียง

ทุกอย่างมันยังมีคุณค่าและงดงามสำหรับผม ไม่ว่าจะเก่าเก็บนานกี่ปีก็ตาม..

ผมมองรูปที่ขัดกับความเป็นจริงในปัจจุบันด้วยความรักเต็มหัวใจ
เมื่อไม่มีพี่ชายตัวใหญ่และน้องชายตัวเล็กอยู่ข้างๆ โลกแม่งกว้างขึ้นเยอะ กว้างจนโดดเดี่ยว
แต่ผมจะอยู่ได้ ยิ่งกว้าง มันจะยิ่งท้าทาย และผมจะรับคำท้าทายนั้น.. เพียงแต่ขอเมาก่อน !
…………………………………………………………

Credit : September – Daughtryhttp://www.youtube.com/watch?v=nJzBcKM3ZIE

[@21]

ยังไม่อ่านตอนใหม่
แต่ขอเมนต์ตอนเก่า

ไอพี่ทัศน์ที่แม่งปากแข็ง

ชิส์ๆๆๆ ชอบเกรย์แล้วล่ะสิ 

[fuku]

ถ้าเกรย์เกรียน พี่ชายก็โคตรเกรียนแล้วล่ะ
อ่านแล้วโมโห  อินเอามากๆ ว่าพี่ชายเป็นเชี่ยอะไรเหรอ
ไม่เชื่อใจน้องตัวเอง  ทำตัวน่ารังเกียจแบบไร้เหตุผล

[pattybluet]

อืม จริง จัดดราม่ามาเฉยเลย 
อ่านแล้วอิน โกรธกรีนอ่ะ มันเป็นอะไรมากมั้ยน่ะ น้องมันทั้งคนนะเฮ้ยยย
อยู่ใกล้ๆจะโบกให้ซักที

[porpeppe]

สีเทาสู้ สู้ นะ
 

[indy❣zaka]

ตกลงอิบ้านนี้มันมีเรื่องอะไรกันเนี่ย 

[pita]

ไอ้ทัศน์ แมร่งพระเอกโครตๆว่ะ 

[DexTunG]

 

[Zarch_Chabu_Chabu]

 ความสงสาร ความเห็นใจ ความรักเริ่มก่อตัวในใจทัศน์ทีละน้อยหล่ะ

[lazewcielo]

สงสารเกรย์จัง T T
ทัศน์พระเอก 555555

[kiyomaro]

เราจะร่วมท้าทายไปกับเกรย์

[stupidchild]

มีพี่ชายเหี้ยๆแบบนี้ มีมันไปทำไม