หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289

[Rhythm]

โอ๊ย ชอบ! ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆ กด+1เเล้วน่ะคะ
 

[@StaR@]

อ่านมาตั้งแต่ต้นเรื่อง
รู้สึกเกลียดกรีนกับกรมากเหมือนกัน
ไม่รู้ว่าทำไม รู้แค่ว่าถ้ามีพี่กับน้องแบบนี้บ้านแตกแน่
แต่ชอบเกรียนเกรย์มาก ดูน่าค้นหาดีแต่ลำคาญทัศน์นิดหน่อย
 

[JaJa89]

  กรีนกับกรน่าตบจริงๆค่ะ
แต่ บับว่าาา ยืนจ๊วบปากกันแล้ว ไม่มีไปต่อที่ห้องพี่ทัศน์อีกหรอคะ
อิอิอิอิอิ 

[pichayakamon]

มาร่วมด้วยช่วยให้กำลังน้องเกรย์อีกคน
เคยมีอารมณ์ประมาณนี้เหมือนกัน งอนพ่อแม่ งอนน้อง
หุหุ
แต่ตอนนีัไม่แระ
สู้ๆ นะคะ ชอบเรื่องนิ้มากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
แอบแวะมาส่องตลอดนะเนี่ย ^^

[namwaan1992]

อ๋อ,,,,อ๋อย~

อะไรนักหนานิ.....  เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว ^^

[aft22423]

สงสารเกรย์อ่ะ มาต่อเร็วๆนะค่ะ

[LalaBam]

ติด + ไว้ก่อน ยังไม่ครบวัน

[mickeynut]

อยากอ่านต่ออออออออออออออออ

[£.Ma|e¥]

ตกลงกรีนมันจะเอาไงเนี่ย แอบมีข้อดีอยู่นิดนึง
ส่วนทัศน์ไม่ทราบว่า ตกลงจะเอายังไงเนี่ย เดี๋ยวช่วยเดี๋ยวไม่ช่วย
สรุป ทัศน์แกก็เกรียนเหมือนกันนั่นแหละ 

[fuku]

ขอถีบเรียงตั้งแต่กรีน จนถึง ทัศน์ เลยได้มั้ย
กวนส้นเท้าสูสีกันแบบนี้ไม่รู้จะเก็บไว้ทำไม

[nunam]

สนุกมากเลยค่ะ ชอบมาก ชอบเกรย์ ชอบทัศน์ วันนี้จะมาต่ออีกไหม จะได้รอ  

แอบลุ้นคู่ โจ กะ หนุ่ม ด้วยอ่ะ 2 คนนี้มีอะไรในก่อไผ่อ่ะป่าวค๊า  

[m_pop91]

แล้วคนอ่านจะติดเกรียนปล่าวเนี่ย ฮ่าาาาาาาาาาาาาา

[FrameMiNi]

ทัศน์หลงรักเกร์ยแล้วเปล่าเนี่ย

[J_Dargon]

ความรู้สึกยังไม่เคลียร์ทั้งคู่เลย

[crazy_jum]

อยู่ในช่วงสับสนมากถึงมากที่สุด
เกรย์มันหวั่นไหวนะทัศน์ ทำแบบเนี้ย

ชอบอ่ะ อัพบ่อย กด+จ้ะ

[littleFiNgeR]

เพิ่งเข้ามาอ่านแหละ 5555+ รำคาญอิพี่ทัศน์อะ เมื่อไหร่จะเลิกสับสนกับตัวเองซักทีน้า แล้วก็นะ...กรีน...กร... โชคดีจริงๆที่ตัวเองไม่มีพี่น้องเหี้ยๆ(อุ้ย!หลุด!)แบบนี้ คนห่าอะไรจะจงเกลียดจงชังพี่น้องตัวเองได้ขนาดนั้น ไม่ดูตัวเองเล้ย สงสารสีเทาที่สุด T^T

+1 ให้ ได้ใจไปเต็มๆ อิอิ ^_^

[andaseen]

อ๊ายยยย เกรียนดีแท้ เซ่นคนเขียนด้วย +1 ละกัน

[lambosan]

 :L2:ขอยาวๆอีก เอาอีกๆๆ

[nam-nueng]

คืนนี้ไปเมา แล้วมาต่อนิยายอีกรึเปล่าจ๊ะ เค้าจะได้มาตามเปิดดูอีกทีตอนที 2 ง่ะ

[p_phai]

พระเอกก็คิดไปมากมาย

นายเอกก็เงียบซะมากมาย เช่นกัน

แล้วเมื่อไหร่ จะเข้าใจกันละเนี่ย

[Supermimt]

  คนแต่งโคตร น่ารัก และ เกรียนไปพร้อมๆกัน
555

สุดๆๆไปเลย โคตรอินดี้

คาดหวัง ไม่ค่อยจะได้ ฮ่าๆ

งงๆ

[HappyMelon]

แง่งๆ เข้ามาสับสนกับอารมณ์ของคู่นี้
ก็พอกันอะ ทั้งคู่เลย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายไม่เข้าใจตัวเอง
รู้สึกไงก็พูดไปอย่างนั้นสิพ่อพระเอก พ่อนายเอก
เฮ้อออ แล้วนี่เรื่องกรีนก็ทำให้โดนเข้าใจผิดอีก เอาเข้าไป
จะเคลียร์กันได้มั้ยนี่ เกรียนใส่กันขนาดนี้ ฮ่าๆๆ
รอตอนหน้าค่ะ

[Loin_diciz]

ชอบคู่นี้มากเลย 555+

ลุ้นดี เกรียนๆกันไป

[ชินจัง]

 

คนแต่งน่าร๊ากกกกกกกกกกกก

เปิดมาแล้วได้อ่านตอนใหม่เรื่อยๆ

อัพบ่อยๆอีกนะคะ รออ่านอยู่

เรื่องน่าติดตามดี 

 

[hardened-boy]

ติด + ไว้ก่อน ยังไม่ครบวัน

ว่ากันว่า คนน่ารัก มักใจร้าย
แต่ก่อนไม่ เคยเชื่อ เลยสักหน
มาวันนี้ ได้ประสบ พบกับตน
จึงรู้่่ว่าคน แต่งนิยาย ใจร้ายจัง (ก็เมื่อหัวค่ำไง แวะเข้ามาโพส แต่บอกว่ายังไม่ครบวัน ให้รอไปก่อน)
แต่ถึงร้าย ยังไง ก็ไม่สน
เฝ้าอดทน รออ่าน อย่างมีหวัง
ว่าคนแต่ง แสนน่ารัก ตื่นหรือยัง
อยากได้ฟัง เรื่องราว ตอนต่อไป

[teae]

ชอบบบมากๆๆๆ

[gogo_jk]

  เกรย์ + ทัศน์ = เกรียน 
น่ารักอ่ะ ทั้งพระเอก ทั้งนายเอกดูแล้วสับสนมึนงงทั้งคู่
เหอๆๆ...ข้างในรู้สึกยังไง งัดมันออกมาซะ

[day9day]

 
 




 

[hardened-boy]

ครบวันแล้วนะครับ
มาลงต่อเหอะ

[INDY-POET]

Chapter 14 : Why..?

..มึนมาก มึนที่สุดในจักรวาล

“แม่ง เหี้ย”
ผมสบถด่าตัวเอง
จากที่ตอนแรกโกรธแค้นจนอยากจะฆ่าไอ้เหี้ยทัศน์ แม่งเอาน้ำมาสาดอย่างกับกูเป็นหมา
แต่ตอนนี้ผมเข้าใจมันละ ว่าสภาพผมน่ะขนาดหมายังไม่แดกเลยจริงๆ

อยากให้นี่เป็นครั้งสุดท้ายจริงๆที่ผมเมาขาดสติเวลาโกรธหรือเสียใจ.. ผมไม่อยากโดนเหยียดหยามมากกว่านี้แล้ว

ผมเอามือลูบริมฝีปาก..
ผมไม่ชอบให้ไอ้ทัศน์ทำแบบนั้นเลย
ถ้าเพราะมันโกรธ..ผมยอมโดนตบปาก เอาน้ำสาด หรืออะไรทำนองนั้นอีกรอบ

แต่ผมไม่อยากให้มันจูบเลย..

.
.

“เฮ้ย เกรย์ มาได้ซะทีเว้ย นึกว่าพี่ทัศน์ฆ่าตายไปละ”
ไอ้แอร์ใส่ทันทีที่ผมเปิดประตูห้องเข้ามา

“แค่เกือบๆน่ะ”
ผมยืนสั่นผั่บๆ

“พี่ทัศน์ไม่ได้ถีบมึงลงอ่างแก้วหรอกใช่มั๊ย”
ไอ้แอร์มองร่างเปียกชื้นของผม

“เปล่า”
ผมส่ายหน้าขณะถอดเสื้อคลุมออก

“ไม่ได้เตะลงแม่น้ำปิง?”
บ๊ะ มันถามอีก ผมถลึงตามองมัน แล้วถอนหายใจ ตอบไปเบาๆ

“คริสตัล”

ไอ้แอร์เลิกคิ้วงงๆ ทวนคำผม คริสตัล?

“ใช่ คริสตัล น้ำดื่มคริสตัล” ผมย้ำ
“พี่มึงแม่งไฮโซ ใช้น้ำดีมีระดับ สาดกู ขวดเบ้งๆ 2 ขวด”

ไอ้แอร์มองตลึงๆ
“เอ่อ-”

“แอร์ กูขอโทษทีนะ มึงด้วยไอ้นน”
ผมตัดบท มองไอ้แอร์ที ไอ้นนที “กูเมาเหมือนหมา พวกมึงต้องลำบาก กูขอโทษ”

“เฮ้ย มึงคิดมากว่ะ พวกกูไม่เป็นไร”
ไอ้แอร์ตบไหล่

“แต่พี่มึง ท่าจะเป็นมาก เขาอาจจะชอบมึงนะแอร์ โกรธกูน่าดู”
ผมบอกอย่างหงุดหงิดขณะถอดเสื้อกล้ามเปียกๆออก

“มึงหงุดหงิดทำไมวะ”
ไอ้แอร์งง
เออว่ะ นั่นสิ จะชอบหรือไม่ชอบแอร์ก็ช่างแม่ง เกี่ยวกับผมที่ไหน อย่าหงุดหงิดเซ่!

“ไงก็เถอะ มึงบ้าแล้ว พี่ทัศน์แมนขั้นเทพ ว่าไปนั่น เออ แล้วมึงกับพี่กูไปรู้จักกันอีท่าไหนวะ”
เอาละครับ มันเริ่มคำถามที่อยากรู้

ไอ้แอร์น่าจะถามให้แคบลงมานะ
เปลี่ยนเป็น .. มึงไปเอากันอีท่าไหน หันหน้าหรือหันหลัง อะไรงี้น่าจะตอบง่ายกว่า เฮ่อ

“เพราะกูเมาอะ ช่างมันเถอะ จบไปแล้ว”
ไม่รู้ว่าเพราะสีหน้าสลดๆหรือน้ำเสียงขมขื่นของผมที่ทำให้ไอ้นนมองอย่างห่วงๆ

“อย่าคิดมากเลยครับเกรย์ แต่ทีหลังอย่ากินเหล้าเลยครับ มันไม่ดี ส่วนผสมของเหล้านั้น-”

 “เอาเถอะๆ” ไอ้แอร์ตัดบท เมื่อชายนนทำท่าจะยาว
“คิดมากวะ กูก็เมาให้เพื่อนเก็บศพบ่อยๆ” มันย้ำให้ผมหายกังวล

“เออ แต่ก็ไม่เคยเมาแล้วบัดซบใช่ไหมละ ไม่เคยเมาแล้วไปให้..”
ผมกลืนอะไรขมๆลงคอ ไม่สามารถพูดออกมาได้

พวกเขาเป็นรูมเมทที่ดี เป็นเพื่อนที่เยี่ยม แต่ก็ไม่ใช่ว่าผมพร้อมจะพ่นความกากของตัวเองให้ใครฟัง

“ไปให้.. อะไรวะ?”
ไอ้แอร์ถาม

ผมปิดประเด็นโดยการเปลี่ยนเอาบ็อกเซอร์มาใส่ให้เร็วที่สุดแล้วมุดเข้าไปในเตียง
เป็นอันจบคำถามคำตอบทุกอย่างในคืนนี้
.
.

ผมรู้สึกตัวเอาเมื่อตะวันสายโด่งในเช้าวันต่อมา
ไอ้นนกับไอ้แอร์ไม่ได้ต่าง ยังกรนสนั่นเตียงพอกัน
ผมเอามือกุมหัวอย่างรู้สึกปวดตุ๊บ ตุ๊บ ไม่ยอมหายมาตั้งแต่เมื่อคืน
ลมหายใจมันร้อนๆยังไงพิกล ผมรู้สึกเหนื่อยจนต้องปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง
.
.


“เออ มันไม่สบายพี่ ตัวร้อนอะ”
เสียงอะไรไม่รู้ดังผ่านโสตประสาทมา ผมไม่รู้ ไม่อยากรับฟัง ปวดหัวเหลือเกิน ผมจะหลับต่อละ..

ผมรู้สึกว่ามือใครมาจับๆถูกหน้าอยู่หว่า
ไม่ ออกไป ป ป อืม..  ผมปัดๆมือนั้นออกอย่างรำคาญ
แล้วสัมผัสจากมือนั้นก็หายไป

“มันนอนไม่นิ่งเลยว่ะ”
“ปล่อยให้นอนไปดีมั๊ยครับ”

เสียงเหมือนไอ้แอร์กับไอ้นนเลย
อืม.. ใครเป็นอะไรนะ แต่ผมลืมตามองไม่ไหวว่ะ เปลือกตาแม่งหนักชิบ

.
.

ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่เอาอีกแล้ว ..
หัวกูหนักอยู่แล้ว มือใครมาจับๆอีกวะเนี่ย
ผมเอามือปัดออกเหมือนเคย แต่คราวนี้ไม่ได้ผลว่ะ มือนั่นไม่ถูกปัดออกง่ายๆเหมือนครั้งที่แล้ว
แถมดันมีมืออีกข้างจับมือผมไว้
ใครวะ บังอาจ

“อือ ออกปาย ย..”
ผมครางด้วยความรำคาญ

“เฉยเถอะมึงน่ะ..”

.
.
ฝันอยู่แหง๋มๆ เพราะมันเหมือนเสียงไอ้ทัศน์เลย..

ผมพยายามเปิดเปลือกตาขึ้นมอง
แล้วหน้าไอ้ทัศน์ ฉบับพร่าๆมัวๆ ก็ปรากฏแก่สายตา

มันมองผมนิ่งๆ
ผมมองตอบกลับไป ไม่รู้ว่าฝันหรือตื่น ซึ่งน่าจะเป็นอย่างแรกมากกว่า มันแทบจะฆ่าผมอยู่เมื่อคืนนี่เอง วันนี้จะมาทำไม
แต่ผมก็พยายามสำรวจว่าในมือมันมีขวดน้ำดื่มคริสตัลรึเปล่า แบบว่าปลอดภัยไว้ก่อนไง

“ถ้ากูตายแล้วมาเจอยมทูตหน้าตางี้ กูขอมีชีวิตดีกว่า”
ผมพึมพำยั่วประสาทไอ้ทัศน์ แม้ในความฝันผมก็ละเว้นให้มันไม่ได้หรอก
แล้วผมก็ซุกหน้าลงกับหมอน นอนต่อ

“กวนตีน”
ผมได้ยินเสียงไอ้ทัศน์ด่าไม่จริงจังนัก แล้วหัวผมก็โดนมะเหงกจากมือมันเบาๆ..

.

.

“เกรย์ เกรย์เว้ย”
มีมือมาเขย่าไหล่ผมเบาๆ
ผมรู้สึกตัว และลืมตาขึ้น เปลือกตาไม่หนักเหมือนเก่าเท่าไหร่

ไอ้แอร์นั่นเอง
เฮ่อ.. ผมฝันจริงๆด้วยนิหว่า
ผมยันตัวลุก บางอย่างร่วงจากหน้าผาก
แผ่นเจลลดไข้คูลฟีเวอร์เพื่อนเก่า มาอยู่นี่ได้ไงมึง

ผมตาโต มองไปรอบๆห้อง
แต่มีเพียงไอ้แอร์ข้างเตียง และไอ้นนบนเก้าอี้

มึงหวังจะตื่นมาเจออะไร ไอ้เกรย์.. เฮ่อ ??

“กูปลุกมึงให้กินยาก่อนว่ะ มึงค่อยนอนต่อ ตื่นมาจะได้หาย”
ไอ้แอร์พูด ผมมองมันงงๆ

“มึงหวัดแดก”
มันอธิบาย

อ่อ ผมพยักหน้าเข้าใจ

“เอิ่ม..”
ผมกระแอมนิดหน่อย มองสำรวจห้องอีกที
“มีใครในห้องมั่งวะ”

เมททั้งสองมองผมงงๆ
“ก็มีผม แอร์ แล้วก็เกรย์ไงครับ” ไอ้นนตอบ
“สงสัยมันป่วยแล้วเพี้ยน” ไอ้แอร์ว่า

เออ แม่ง ทับถมกันเข้าไป

“ที่ระเบียงก็ไม่มีใครใช่มะ” เอาน่า ให้ผมลองอีกทีเพื่อความชัวร์

“จะมีใครได้ครับ?” ไอ้นนงงจัด
“กูว่ามึงรีบแดกโจ๊ก แดกยา แล้วนอนต่อเหอะ” ไอ้แอร์ยื่นชามโจ๊กมาให้

“โจ๊กไรวะ” ผมถาม
“คนอร์” ไอ้แอร์ตอบ

ผมรับโจ๊กมาตักเข้าปาก ระหว่างนั้นไอ้แอร์แกะยาไทลินอลสองเม็ดยื่นให้

เอ่อ.. มันคุ้นๆนะ เหตุการณ์ประมาณนี้

“เจ็บคอว่ะ”
ผมลอง
ไอ้แอร์ชี้ไปที่ขวดเล็กๆใหม่เอี่ยมยังไม่ได้แกะบนโต๊ะข้างเตียงผม

ผมเม้มปาก เอาช้อนทิ่มโจ๊กเละๆอย่างเอาเป็นเอาตาย
แม่ง.. ผมเป็น’ไรเนี่ย

ก็ผมไม่น่าฝันแบบนั้นเลย แล้วไอ้แอร์ก็ไม่น่าเตรียมโจ๊กกับยาแบบนั้นไว้

“เกรย์ เป็นอะไรไปครับ?”
ไอ้นนงงหนัก

ผมส่ายหน้าเบาๆ
“มีใครเข้ามาห้องเราบ้างมั๊ยวะตอนกูหลับ” ขอครั้งสุดท้ายนะครับทุกท่าน

“มีครับ” ไอ้นนว่า

ฮ่า !
นั่นไง ผมว่าแล้ว ผมไม่ได้ฝัน ผม-

“มีนิค เพื่อนผมเองครับ เขามาเอาชีสไบโอ ทำไมเหรอครับ?”

เออ
..ผมเทโจ๊กเข้าปากรวดเดียวหมด ปากพองก็ช่างแม่งเหอะ แง่งงง

แล้วไอ้แอร์ก็มองผม มันหัวเราะก๊าก
“มา” ไอ้แอร์บอกสั้นๆ

ห๊ะ มา อะไรมา
ผมมองมันงงๆ มันก็มองตอบผม แต่มองแบบสมเพช

“มึงก็ถามอ้อมโลกอยู่นั่นแหละ..”
เมื่อมันเว้นช่วง ผมได้แต่อ้าปากพะงาบๆ กูไม่ได้อ้อมไปไหนนะเว้ย

“มึงถามว่าพี่ทัศน์มารึเปล่าก็สิ้นเรื่อง จบในคำถามเดียวแล้ว ฮ่าๆ”

อ่า
เอ่อ
เอ้ย
คือ ผมอธิบายได้นะ

“กู..” ผมยกมือขึ้นเกาหัว “กูแค่..”

“เออๆ กูเข้าใจ ฮ่า ฮ่า”
ไอ้แอร์บอก เมื่อผมหาคำอธิบายไม่ได้ซักที

แม่ง มึงเข้าใจ แล้วมึงหัวเราะทำด๋อยอะไรวะ!?

“นั่นยามึง แดกซะ แล้วนอนไป”

ผมหยิบยามาจากบนโต๊ะ ยังคงมองไอ้แอร์อย่างขออะไรมากกว่าแค่คำว่า “มา” ได้มั๊ย

ไอ้แอร์เก็บเสื้อผ้ามันไปซัก และเมื่อผมไม่ละสายตาซักที มันจึงเลิกคิ้วถาม “อะไร?”

เอ่อ ผมจะอะไรได้ล่ะ ก็ส่ายหน้า ล้มตัวลงนอนไปตามเรื่อง
ไอ้แอร์หัวเราะก๊ากอีกที

แม่ง วันนี้ตีนผมกระตุกกับไอ้แอร์มากเป็นพิเศษนะ

“ใช่”
ไอ้แอร์ว่า

มึงจะตอบอะไรต่อมิอะไร ให้สั้นไปไหน ไอ้ห่าแอร์!
กูขอให้เหียกวิดวะ โดน ไบโอเนิร์ดจับกดซักวัน แม่ง
ผมคิดอย่างแค้นๆ พร้อมลากคุณนนผู้แสนดีมาเข้าร่วมโดยเจ้าตัวไม่รู้อิโหน่อิเหน่

“ใช่ ทั้งหมดพี่ทัศน์แกซื้อมาให้ พอดีโทรมาตอนสายๆ ถามว่ามึงตายรึเปล่า กูเลยบอกแค่ไม่สบาย ฮ่า”
ไอ้แอร์บอก

แม่ง ผมท่องมนต์วูดูสาปแช่งไอ้ทัศน์

“ตอนแรกกูกับชายนนกะปล่อยมึงนอนแล้ว มึงดิ้นแสรด เลยขี้เกียจปลุก แต่พี่ทัศน์บอกกูว่า ยังไงก็ต้องให้แดก’ไรก่อน”
ไอ้แอร์บอก เหล่ตาไปที่ตระกร้าผ้า มองอย่างกวนตีนเหมือนถามว่าได้คำอธิบายพอรึยัง กูจะได้ไปซักผ้า
ผมจึงโบกตีนไปทางประตู แล้วซุกหมอนอย่างหงุดหงิด

ไอ้ทัศน์มันก็มา ใช่ ไม่ได้ฝัน
มีโจ๊ก มียา แผ่นเจล ยาแก้เจ็บคอ เหมือนที่ผมทำให้มันเด๊ะๆ
แต่เหมือนมีบางอย่างไม่เหมือน..
อะไรวะ !! ทำไมมีบางอย่างรบกวนจิตใจกูอยู่เนี่ย
.
.

“อือ..อืม”
ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง ตื่นมาได้ซักครู่แล้ว
แต่เป็นพวกนิสัยเสียติดเตียง เลยหลับตากลิ้งเล่นอยู่นั่น

เสียงประตูเปิดออก
ผมขี้เกียจดู คงไอ้แอร์หรือไอ้นนซักคนกลับเข้ามา
ฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้เตียง และมือใหญ่วางทาบลงบนหัวผม
!
ผมลืมตาขึ้นทันที

..
.....
มันขึ้นมาได้ไงวะ แม่ง ไม่โดนป้ายามด่ารึไง
คนนอกเค้าไม่ให้ขึ้นหอในว้อยย !

“ไง”
ไอ้หน้านิ่งถาม

“ยังไม่ตาย”
ถามทำไม มึงก็เห็นอยู่

“มึงไม่กวนตีนซักวันได้มั๊ย”
มันจ้อง

“ไม่ได้”
ผมตอบแบบจริงใจ

มันไม่ต่อปากต่อคำอะไรอีก ได้แต่มองผมนิ่งๆ

“ไงก็ขอบใจ”
ผมว่า  เมื่อมันไม่ยอมพูดอะไรต่อ
ยังไงมันก็มา ซื้อยาซื้อไรให้ ทั้งที่ก็ไม่ใช่ความผิดมัน
ถึงแม้..

“มึงก็เคยทำแบบเดียวกันนั่นแหละ”
มันยักไหล่

“นั่นไง มึงก๊อบปี้กูมาจริงๆด้วย แต่จะบอกอะไรให้ มันไม่เหมือนหรอกเว้ย”
ผมพ่นออกมา สูดจมูกฮึดฮัด
ไอ้ทัศน์เลิกคิ้ว
“ไม่เหมือน? ยังไง”

ผมเม้มปาก
“เปล่า กูหายแล้ว มึงไปได้ละ”
ผมปฏิเสธ ไม่อยากอธิบาย เดี๋ยวดูงี่เง่า
และถือโอกาสไล่แม่ง
มึงไล่กูบ่อยแล้ว ขอกูไล่มึงมั่ง แม้จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้ายในชีวิตกูก็เหอะ เพราะมึงคงไม่กลับมาอีกให้กูไล่ได้รอบสองแน่นอน

“มึงงอนอะไรเนี่ย?”

เฮ้ย!มันถามงี้ได้ไงวะ
ผมจะงอนอะไรมัน แม่ง คิดได้นะมึงอะ

“อย่าถามเหี้ยๆ งอนหอกไร ท่าทางกูดูเหมือนเป็นงั้นเรอะไง!”
ผมตะโกนลั่นไม่เจียมสังขารตัวเอง

 มันขยับเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น

“ถ้ามึงจะถามคำถามนั้นจริงๆ กูก็จะตอบจริงๆ ว่า เออ ใช่..” มันตอบเบาๆ “ท่าทางมึงเหมือนงอน”

เอ่อ.. ผม ผมเปล่านะเว้ย
“กูจะงอนเหี้ยไร ไม่ใช่ความผิดมึงที่กูป่วย แต่มึงก็ยังอุตส่าห์ซื้อโจ๊กกะยามาให้ เหมือนที่กูเคยทำ”

ก็นั่นสิ  ..เหมือน
แต่ทำไมผมยังรู้สึกคุกกรุ่นอยู่วะ

“ก็ใช่ไง ก็เหมือนแล้วนี่หว่า แต่ท่าทางมึงงอนชัดๆ”

“จริงๆมันไม่เหมือนเว้ย แต่ก็ไม่ได้งอน”

อ่าว..
ตกลงเหมือนหรือไม่เหมือนวะ ผมก็เริ่มงงตัวเองแล้ว

“ว่าแต่กูนะ มึงเองก็เหมือนกันนี่..” ไอ้ทัศน์หัวเราะในลำคอ “ขัดแย้งอะไรในตัวเองรึเปล่า?”

แม่ง !!
อย่าเอาคำถามของกูมาถามกูเองได้ม๊ายย

มันจ้องผมยิ้มๆ
ไอ้เหี้ย ยิ้มทำไมมึง

แล้วผมก็พ่นใส่หน้ามัน
“มันจะเหมือนได้ไง ก็กูเป็นคนดูแลมึงเองเว้ย กูไม่ได้ให้ไอ้แอร์ทำซักหน่อย แม่ง”

แล้วผมก็ตาลีตาเหลือก ยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองโดยไม่รู้ว่ามันยังทันรึเปล่า

ไอ้ทัศน์ทำหน้าประหลาดๆอยู่ครู่หนึ่งเหมือนสิ่งที่ผมพูดนั้นเกินกว่าที่มันจะรับได้
แล้วมันก็หัวเราะก๊ากออกมา..

โฮก พากูออกไปจากตรงหน้ามันที

“มะ..มึงไปได้แล้ว”
ผมบอกมันผ่านมือที่ยังปิดปาก มืออีกข้างชี้ไปทางประตู

ไอ้ทัศน์แม่งไม่หยุดหัวเราะ ผมจึงถลึงตาใส่มัน เอามือออกอย่างลืมตัว
“หัวเราะห่าอะไร ไปเซ่ แม่ง”

มันหยุดหัวเราะ มองผมนิ่งๆ “กูตื่นสิบโมงสี่สิบห้า”

แล้วมาบอกกูทำไมวะ

“กูโทรหาไอ้แอร์ แล้วมันก็บอกว่ามึงไม่สบาย”

เออ แล้วไง

“กว่ากูจะรีบอาบน้ำ ซื้ออะไรมา ก็ถึงมอสิบเอ็ดโมงห้านาทีแล้ว นั่นด้วยความเร็วแสงแล้วนะ”

เออ ก็แล้วไงละวะ

“วันนี้กูมีประชุมรับน้องกับอาจารย์คณะตอนสิบเอ็ดโมง”

เอ่อ..

แล้วมันก็มองหน้าผม ก้าวเท้าเข้ามาชิดเตียง และนั่งลง “กูมาถึงมอสิบเอ็ดโมงห้านาที แต่กูก็มาหามึงก่อน”

เอ่อ
ผม ผะ ผม
เออ คือ เอิ่ม แบบว่า..

“กูต้องรีบไปประชุม เข้าใจมั๊ย..”
มันจบประโยคในขณะที่ผมหน้าร้อนไปหมด ผมเลยถอยกรูดไปชิดผนังอย่างกลัวๆ (หรือเขินวะ?)

แล้วไอ้ทัศน์ก็ยิ้ม..

ทัศน์ มึงนี่ผีเข้าผีออกว่ะ ..ยิ้มทำไมวะ!?

…………………………………..

Ps.

ฮ่าๆๆ ในที่สุดคนแต่งก้อยอมรับว่าตัวเองเกรียน จริงๆคนอ่านกะจะทัก แต่คิดว่าเดี๋ยวก้อทนไม่ได้ต้องออกมายอมรับเองแหละ 
เข้าเรื่องๆ ทัศน์ฮาอ่ะ จริงๆโมเมนต์งงๆ(?)ของทัศน์กับเกรย์เนี่ย น่ารักดีนะ
อิ่มแระ ได้อ่านนิยายต่อด้วย สบายใจ

ผมไม่ได้ยอมรับ ผมไม่ได้เกรียนจริงๆ เชื่อผมนะ เชื่อผม เชื่อผม จ้องที่ลูกตุ้มนี่นะครับทุกคน โอม........... จงเชื่อ

สนุกมากเลยค่ะ ชอบมาก ชอบเกรย์ ชอบทัศน์ วันนี้จะมาต่ออีกไหม จะได้รอ 

แอบลุ้นคู่ โจ กะ หนุ่ม ด้วยอ่ะ 2 คนนี้มีอะไรในก่อไผ่อ่ะป่าวค๊า 

ผู้มองเห็นความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว และชื่อของเค้าคือ ยอดนักสืบโคนัน !

แล้วคนอ่านจะติดเกรียนปล่าวเนี่ย ฮ่าาาาาาาาาาาาาา

มากังวลตอนนี้ไม่น่าทันนะ ผมว่าติดกันหมดแล้ว ดีนะคนแต่งไม่เกรียน ว๊ากๆๆ ฮ่าๆ

คนแต่งโคตร น่ารัก และ เกรียนไปพร้อมๆกัน
555

สุดๆๆไปเลย โคตรอินดี้

คาดหวัง ไม่ค่อยจะได้ ฮ่าๆ

งงๆ

คนอ่านเกรียนนี่หว่า! จะชมจะด่าเอาซักอย่าง
อ๊าก ว่าคนแสนดีอย่างเราเกรียน ฮาฮับบ่ได้ ! 

Ps. 2 ขอบคุณสำหรับทุกๆการติดตามครับ นั่งอ่านรีก็ฮากันไปเกือบทุกอัน อย่าทำผมเกรียนนะขอร้อง ฮ่าา