หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289

[BBellza]

กำลังตามมาทันสนุกมากค๊าบ

[Chubby]

คนเขียนสบายดีมั้ยจ้า
ไม่เร่งๆ แต่อยากบอกให้รู้ว่าเค้ารออยู่น้า

[happiness_ja]

เข้ามาดันกระทู้ด้วยคน อึ๊บ....

 “ถ้าไม่ผลัก กูจูบ”

ชอบอ่ะ  เด็กเกรียนมันต้องเจอมุขนี้ 

แต่ว่า แอร์-นน นี่มันยังไงๆน๊าา  ลุ้นมากๆ

เรื่องนี้ทั้งเกรียนทั้งเนิร์ด โอ้ยยยย....

รีบมาต่อนะจ๊ะ.....เด๋วคนแต่งอาจจะโดนกินตับ  ฮ่าๆๆๆ (รักหรอกจึงหยอกเล่น )

 

[M23]

คนเขียนไปไหนน่ะ
คิด-ถึง

[nunam]

ภาษาพูดใช้ไม่ได้ผล พี่ทัศน์เลยเปลียน มาใช้ภาษากายแทน ทำเอาเด็กเกรียนไปไม่เป็น 
คู่ของ แอร์+นนท์ มี ซัมติง กันจิงๆ ด้วย 

เกรียนคนเขียนสบายดีไหมจ้า ไม่ได้เร่ง แต่รออ่าน ทั้งวันแล้ว 

[drasil]

หุๆทัศน์มันง้อขนาดนี้แล้ว ยอมซะเถอะหนูเกรย์

[maple4120]

ดีจังที่ยังไม่จบ  อย่าเพิ่งจบนะคะ อย่าจบเชียวน๊าา
สรุปว่าเกรย์ก็แอบใจอ่อนกับทัศน์แล้ว แต่ยังพยายามเก๊กอยู่สินะ ดีแล้วๆ คราวหลังทัศน์จะได้ไม่กล้าหืออีก 55
แอร์นนน่าร้ากกกก  ชอบจังเลยอ๊าา มีการมาจ๊วบๆจ๊าบๆด้วยนะ อร๊ายยย 

รอต่อนะคะๆ อยากได้พาร์ทพิเศษของแอร์นนจังเลยอ่ะ 

[day9day]

อ่านไปอ่านมาบางครั้งก็สงสารทัศน์อ่ะนะ
 

[monkey_wich]

นน แอร์ คู่นี้ก็น่าสน

มีเยอะๆก็ดี

[Supermimt]

  :z2:เกรียนน
ดีแล้ว แบบเน้ จะะจบ พาร์ทไหนก็รอได้ ^^

สู้ๆนะวะคะ

 
 ><

[river]

ตกลงแอร์กะนนไปถึงไหนกันแล้วเนี่ย
เกรย์ตกข่าวไปแค่ไหนไม่รู้

[Loin_diciz]

โอ้ย นน กับแอร์ไปกันถึงไหนแล้วเนี่ย   

แต่อยากอ่านคู่หนุ่มกับโจ 

ส่วนอิพี่ทัศน์โชคดีนะเธอว์ 

[matame]

รออยู่นะ ขอสองคู่เลยได้ไหม

ไม่ต้องจบก็ได้นะเรื่องเนี้ย เขียนต่อเรื่อยๆได้ คนอ่านชอบ

[nam-nueng]

น้องเกรียนคนแต่งสบายดีไม๊ค๊า
คิดถึง...อิพี่ทัศน์กับน้องเกรย์อ่ะ

[nongrak]

มาอ่านจนทันแล้ว สนุกมาก ชอบบบบบบบบบ

[crazy_jum]

ดัน ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
คิดถึงจังเลย มาหรือเปล่าวันนี้

[OnLyOnE]

...

ยู้ฮู เกรียนนักเขียน

Q: What time is it?
A: It's time to say... I Love You

Q: Where R U ?
A: บ่ ฮู้

เกรียนนักเขียน เกรียนนักอ่านให้อภัยแล้ว กลับเล้าด่วน 55 มารอตอนต่อไปครับ..

[thejaoil]

จัดชุดพิเศษของ แอร์ กะ นนท์ มั่งน้า

[Nuclear]

ไม่ได้จะกดดันคนแต่งนะคะ

แค่มานั่งรอตอนต่อไปเฉยๆๆ

คิดถึงนนท์ กะ แอร์ มากๆๆๆๆ

 

[m_pop91]

เกิดอะไรขึ้น เกรียนคนแต่งเป็นอะไรหรือปล่าว เกรียนคนอ่านเป็นห่วงนะ

[M23]

เกรียนเป็นไงบ้าง หายไป
เป็นห่วงน่ะ
มันตกหน้าแล้วน่ะ

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

"ง้อนะ...." อร๊ายยยยยยยยย ง้อตรงๆไปเลย

แอบกระซิบทัศน์
ถ้าง้อแล้วไม่ยอมคืนดี แกล้งตายไปเลย 

[hardened-boy]

 
"กำลังดี เข้าที่ กำลังเด็ด"
"เกรย์แก้เผ็ด ไอ้เห็ดทัศน์ ซะหน้าจ๋อย"
"เล่นเอาซะ เสียภาพพจน์ พ่อเพลย์บอย"
"ถึงกับหงอย เดินตามเกรียนน้อย ต้อยๆเอย"

[tamako]

ยะฮู้ 2 วันรวดกว่าจะจบ
อิอิ  น่ารักมากๆคร๊า  หวานๆแต่ไม่เลี่ยน
แต่แอบสงสัยว่านนกับแอร์ไปแอบกุกกิ๊กกันตอนไหน
ที่สำคัญไอ้พี่กรีนกับพี่โกไปถึงไหนกันแล้วเนี่ย  อยากรู้ๆ

[i_lost in..]

นน-แอร์กะแล้วว่าต้องมี something 

[nunam]

เกรียนคนแต่งค๊า สบายดีม๊ายยยยยยยย รอมา 2 วัน แล้วน๊า 
ไม่ได้เร่งงงงงงงง แค่มาบอกว่า เกรียนคนอ่านรออยู่ค๊า 

[@BUA@]

รักนะ จุ๊บๆ 
 

[m_pop91]

เป็นไรหรือปล่าว หายไปไหน คนอ่านคิดถึงนะ

[bakanishi1]

คิดถึงเกรียน   

[INDY-POET]

Last Past  of  ..When it’s Time..

..ผมมองไอ้เกรียนหันขวับกลับทันทีเหมือนรีบเร่งไปไหนซักที่
รู้ครับ  ว่าผมยังง้อไม่สำเร็จ..แต่ไม่รู้ทำไมผมอมยิ้มเล็กน้อย
คาดว่าไม่เกี่ยวกับการง้อแบบห่วยๆของผม แต่เกี่ยวกับไอ้เด็กบ้านั่นคนเดียว
..ทุกครั้งที่ผมนึกว่าเราเจอกันในสถานการณ์ไหน
ทุกครั้งก็จำได้ว่ามีอะไรกับมันครั้งแรกในซอกตึก ! ฮาครับฮา
ไม่คิดจริงๆ..ว่าวันนึงไอ้คนนี้จะกลายมาเป็นเหมือนนางฟ้าที่ผมต้องตามง้อ
ไม่ได้เล่นนะครับ ..เหมือนจริงๆ
แม้จะเป็นนางฟ้าบนสวรรค์ชั้นเกรียนก็เถอะ เย้ย!



“แล้ว..เรื่องบุฟเฟ่ต์ไอติมว่าไง อยากกินจังเลยน้า..”
ผมทอดเสียง

มันไม่ลดระดับความเร็ว ก้าวฉับๆอยู่นั่นแหละ
เออ ! มึงเดินหนีไปเลย เกรย์ กูไม่ห้าม กูแค่จะเดินตาม

ผมเดินตามไปเรื่อยๆจนร่างข้างหน้าทนไม่ไหว หันมาทำปากยื่น
“หยุดอยู่ตรงนั้นเลย มึงทำอากาศบริสุทธิ์ยามเช้ากูเสียหมด”

“ไปกินไอติมกันนะ”
ผมชวนอีกรอบ ทำเหมือนไม่ได้ยินมันพูด

“กูไม่ว่าง มีงานที่ชมรม”

แง่ว..
“งั้นกูรอมึงว่างก็ได้”

กูอยากกระโดดต้นหญ้าตาย ไม่เคยคิดว่าจะต้องพูดอะไรหน้าด้านขนาดนี้
แต่ทำไงได้ละครับ รักมันไปแล้วนี่หว่า..

ไอ้เกรียนจิ๊ปาก ตรงไปที่จักรยานแล้วหันมาหาผม
มันทำอะไรรู้ไหมครับ..
แลบลิ้นแบร่ แล้วก็รีบถีบจากไป

เกรย์ มึงต๊องว่ะ!

ให้ตายเถอะ สมชาย!
กูอยากปล้ำมันจริงๆ ! << หมายถึงเกรย์นะ ไม่ใช่สมชาย
.
.

วันนี้มีงานที่มหา’ลัย เป็นกิจกรรมจัดบูทของชมรมต่างๆ ผมก็เพิ่งรู้ตอนขับรถผ่านมาหลังคุยงานกับเพื่อนที่คณะเนี่ยแหละ
ผมจอดมาสด้า แล้วมองไปตามถนนที่ปิดไว้สำหรับกิจกรรม
เห็นร่างที่คุ้นเคยช่วยเพื่อนจัดบูทอยู่ ไกลๆ
ผมยิ้มให้ไอ้เกรียนโดยที่มันไม่เห็น..
คนอะไรวะ ต๊องได้ ถึกได้ ดูมันทำอะไรได้ไปหมดทุกอย่าง มิน่าถึงเกรียนนัก(แต่ก็รักละวะ)

ผมชักหิวข้าวแล้วสิ  นี่ใกล้เที่ยงแล้ว ยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้า
เฮ้อ อยากกินอะไรกับมันจัง เสร็จแล้วก็กินมันต่อเลย  << มึงชั่วละ

ซักพักหนึ่ง ดูเหมือนไอ้เกรียนและพรรคพวกจะจัดบูทเสร็จแล้ว และยกโขยงขี่มอร์’ไซค์ตามกันไปไหนซักที่
อ่า ขอแอบดูหน่อยละกันนะ ยังไงก็กลับหอทางนั้นอยู่แล้ว
ผมจึงออกรถตามไปมองดู..
.
.

..มันรู้สึกปวดหนึบในอกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้สิครับ..
พวกเขารวมทั้งไอ้เกรียน จอดที่ร้านบุฟเฟ่ต์ไอติมที่ผมชวนมันมากิน..

หรือจะจริงอย่างที่มันว่า.. มันชอบกินไอติม เพียงแต่ไม่มากับผม เพราะ.. ‘มีมึงอยู่ตรงหน้า แดกอะไรกูก็ไม่อร่อย’

..ผมเอนหลังพิงเบาะรถ หลายนาทีผ่านไป จึงตัดสินใจลงจากรถเข้าไปในร้าน..

“เชิญค่ะ นอกจากไอศกรีม มีอาหารบริการด้วยนะคะ เลือกตักตามสบายค่ะ”
พนักงานสาวกล่าว ผมพยักหน้านิดหนึ่ง
แล้วค่อยๆมองเข้าไปในร้าน

ปากนิ่มๆของใครบางคนยิ้ม..หัวเราะ
มีความสุขที่ได้อยู่กับเพื่อนและตักไอติมเข้าปาก

ผมเลือกไปนั่งอีกโต๊ะหนึ่ง แต่เป็นทำเลที่ตรงข้ามมันพอดี

นานเป็นนาทีกว่าที่มันจะรู้ตัวว่าถูกมองอยู่..
ช้อนไอติมค้างกลางอากาศ
มันมองผมตอบ ตาใสนั้นกลมโตขึ้นอย่างแปลกใจ
“เอ่อ..”


ผมได้แต่มองมันนิ่งๆ ไม่พูดอะไรเลย มองกดดันครับ


“อะ..”
เหมือนมันอยากจะพูดอะไรซักอย่างนะ คุณว่าไหม..

“มาคนเดียวเหรอคะ ไม่เห็นตักอาหารหรือไอศกรีม?”
พนักงานสาวเข้ามาถามผมอย่างแปลกใจ

“ผมรอใครบางคนอยู่ครับ แต่ไม่รู้จะมารึเปล่า ชวนเค้าไว้ตั้งแต่ค่ำเมื่อวานแล้ว..”

ไอ้เกรียนได้ยินครับ แน่นอน ชัดแจ๋ว เพราะขณะพูด ผมใช้สายตาเชือดเฉือนมองมันไปด้วย เลวว่ะกรู
มันอ้าปากพะงาบพะงาบจะด่าผม แต่ก็หยุดเอาไว้ แล้วหันไปตักไอติมเข้าปากต่อ กินเอากินเอา

ไอ้ผมก็นั่งมองมันกิน.. ไอ้มันก็กินไม่สนใจ..
.
.
เฮือก..เสียงลมหายใจสุดท้ายของผมเอง
มันดูไร้สาระนะครับ แต่เจ็บปวดจริงๆให้ตาย

ผ่านไปเป็นนาน ที่ผมได้แต่รอ.. เข้าใจครับ เข้าใจแล้วไอ้เกรียนรู้สึกยังไงเวลาต้องรอ
..รู้สึกยังไงเวลาโดนไล่
รู้สึกยังไง..เวลาคิดถึงผม แต่ผมอยู่กับคนอื่น..และไม่เคยสนใจมันเลย

ผมลุกออกจากโต๊ะ..

“อ่า คนนั้นเค้าไม่มาแล้วเหรอคะ”
พนักงานมองผมอย่างสงสาร
ผมยิ้มบางๆ..
“ไม่มาแล้วล่ะครับ”

ผมออกจากร้าน รถรามากมายที่วิ่งขวักไขว่ในเชียงใหม่ดูวุ่นวายสับสนยิ่งกว่าทุกวัน
แดดยามเที่ยงสาดส่องแรงกล้ากว่าทุกที ..รึเปล่านะ หรือผมรู้สึกไปเอง
ผมข้ามถนนไปยังรถที่จอดไว้ฝั่งตรงข้าม
..
….

“ทัศน์..”
หืม เหมือนได้ยินเสียง
ประสาทหูลวงกูรึเปล่าหนอ..?

“ทัศน์..หยุด”
อืม ผมชักจะ..

“ไอ้เหี้ยทัศน์! กูบอกให้หยุดไง!”

จึ๋ย อย่างนี้ประสาทหูไม่ลวงแล้วละ
ผมหันหลังกลับไปมอง เห็นไอ้เกรียนยืนควันออกหูอยู่อีกฝั่ง

“ข้ามมานี่!”
มันตะโกน
คุ้นๆนะ อะไรอย่างเนี้ย -*-

แต่ถ้าผมตอบ ‘ไม่เว้ย!’ นี่ผมคงโดนฆ่า

“กูบอกให้มาไง!”
ไอ้เกรียนตะโกนอีก

เฮ้ย ใจเย็นดิมึง ไม่ได้กะจะไม่ไป รถมันไม่ว่างเนี่ยเห็นมั๊ย ข้ามไปตอนนี้ กูก็ไปถึงมึงในสภาพวิญญาณดิ
แต่ดูเหมือนรถฝั่งของมันจะว่างก่อน เกรย์จึงข้ามมาถึงเกาะกลางถนน มองผมด้วยสายตาพร้อมรบ
โอ๊ย กูกลัวแล้ว -- เสือกช้ากว่ามันอีก
เห้ย รถ! มึงรีบแล่นไปกันเร็วๆได้มั๊ย!! เดี๋ยวก็เกิดสงครามกรุงทรอยบนถนนหรอก

พอรถว่างผมก็รีบแจ้นข้ามไปหามันอย่างไวว่องครับ
เรามาเจอกันที่เกาะกลางถนนพอดี
พอผมถึงตัวมัน มันก็..

ตึง ตึง ตึง ตุ๊บ ตั๊บ ตุ๊บ ตั๊บ!!
เย้ย!!

มันทุบอกผมใหญ่เลย
ปากก็พร่ำบ่นไปด้วย
“ผมรอคนๆนึงอยู่ ชวนเค้าไว้ตั้งแต่ค่ำเมื่อวาน แม่ง นี่แน่ะ”  มันทุบอยู่นั่นแหละ กูเป็นกระสอบทรายรึ
“เค้าคงไม่มาแล้วล่ะ แม่มม มาทำเป็นน้อยใจใส่กูนะ ประชดกูอีก  เหี้ย นี่ๆๆๆ”

เวรๆ อกกูเละหมดแล้ว ไอ้เกรียนเอ้ย

ผมจับมือทั้งคู่ที่ต่อยตีนั้นไว้
“เฮ้..” ผมเรียกสติเบาๆ “เกรย์”

“หุบปากไปเลย แม่ง กูไม่ได้เป็นคนชวนซักหน่อย เพื่อนๆชมรมอยากมาลองชิมอะ ก็ทำงานด้วยกันมา กูจะปฏิเสธแยกไปคนเดียวได้ไงเล่า อื้อ”
มันพยายามสะบัดข้อมือออก ปากยังคงทำงานอย่างดีเยี่ยม ด่าด้วยดิ้นด้วย เก่งจริงเมียกู
“แม่ง เสือกทำเป็นงอนนะ ห้ามมาเดินหนีกูแบบนี้ด้วย”

โอ้โห สั่งใหญ่เลยเฮ้ย !

“นี่..เอ่อ มึงเครียดทำไม กูไม่ได้แปลกใจเลย” ผมพยายามอธิบาย
“เราเคยคุยกันแล้ว แล้วกูก็ยอมรับว่า..มึงไม่ได้ช..”

มันพูดออกมายากนะครับ การจะยอมรับว่าใครคนนึงที่กว่าเราจะรู้ตัว..เราก็ให้ใจเค้าไปหมดแล้ว
..กลับไม่อยากร่วมทางกับเราเลย

ผมกลืนน้ำลาย พยายามบอกมัน ไม่อยากให้ไอ้เกรียนกังวล..
“กูเข้าใจว่ามึง..”

“อย่ามาทำเป็นเข้าใจกู!” มันสวนขึ้นมาทันควัน ดวงตาใสเงยขึ้นมามองผม ปากยื่นน่าจูบซะจริง
“มึงไม่เข้าใจอย่างเดิมอะดีแล้ว มาทำเป็นเข้าใจแล้วก็ผิดเพี้ยนไปหมด”

ผมงงๆ แต่ก็ระวังไม่จับข้อมือแรงเกินไป ยังจำได้นี่ครับ
“ถ้าชอบกู อย่ารุนแรงกับกูนักเว้ย กูช้ำหมด!”

“เอ่อ..แล้วมึงคิดยังไงล่ะ กับ..กู” ผมถามให้แน่ใจได้มั๊ยเนี่ย??

“อย่ามาถามกูนะ แม่ง บังอาจ”

อ่าวเวร โอเค ผมสงบปากสงบคำก็ได้คร้าบ..

“ฮึ่ย”
มันยังคงฮึดฮัด ทำหน้าขัดใจ ปากเม้มอย่างเดิม
ผมแทบลืมบรรยากาศตรงหน้า ได้แต่มึนและงง

“คือ..กูแค่ กูยอมรับได้ มึงบอกกูเองนี่ ว่าสำหรับทุกอย่างที่กูทำกับมึง..”
เจ็บนะครับ ไม่ใช่ไม่เจ็บ ..ที่ต้องทวนประโยคนี้ของมันเนี่ย
“มึงไม่มีเหตุผลต้องชอบกูตอบเลย..”

เกรย์ถลึงตาใส่ผม คาดว่าถ้าพ่นไฟได้มันคงพ่นแล้ว “เออ!”
ปากที่เม้มสนิทตะโกนใส่อย่างหมดความอนทนในที่สุด
 “แต่กูก็ไม่ได้บอกนี่ว่ากูเป็นคนมีเหตุผลอะ ไอ้เหี้ย!”



ห๊ะ?
มึงว่าไงนะ!!
หมายความว่าไงวะ ภาษาปรัชญาของมึงอีกรึเปล่า
“กู..ไม่เข้าใจ”


 “กูพูดไปแล้ว มึงโง่ดักดานก็ตามใจมึง กูก็ไม่ได้อยากมีแฟนเป็นควาย ..ปล่อยเลยแม่ง”
มันหลบสายตา หันมาเอาจริงเอาจังกับการสลัดมือให้หลุดแทน

ผม..นิ่งไปเป็นครู่
แต่ไม่ยอมปล่อยมือ..
พอหยุดโต้วาทีกันน้ำไหลไฟดับ
หัวใจผมก็ประมวลผลทันเสียที..

ผมมองหน้าขาวที่เริ่มขึ้นสีจัด และริมฝีปากผมเองก็ค่อยๆเผยอออก..

“ห้ามยิ้ม!”
มันเบรกทันควัน
ผมจึงต้องเม้มปากเอาไว้

ให้ตาย เป็นคำสารภาพรักที่เกรียนที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินมาเลย..
‘กูก็ไม่ได้บอกนี่ว่ากูเป็นคนมีเหตุผลอะ ไอ้เหี้ย!’

ปากยื่นๆนั่น ผมขอจูบตอนนี้เลยละกันนะ..
ผมก้มหน้าลงมา พยายามใช้ใบหน้าตัวเองดันหน้ามันให้เงยขึ้น ..และจูบลงบนเรียวปากนุ่มนิ่มเบาๆ
ไอ้เกรียนหลับตาลงอย่างที่มักจะทำเวลาผมจูบ..

And then we kiss.. ฮ่า..
ไม่ใช่จะท่ามกลางบรรยากาศโรแมนติก ใต้แสงเทียน หรือยามเย็นลมโชยอะไรด้วยนะ
ยืนจูบกันตอนเที่ยง เที่ยง เที่ยงที่แดดเปรี้ยงๆ แถมอยู่กลางถนน รถวิ่งไปวิ่งมาควันโขมงโฉงเฉงอีก

เออ.. เราเลือกที่สารภาพรักกันได้ดีมากเลยนะเกรย์นะ -*-
แม้แต่ที่สารภาพรักยังเกรียน ชีวิตคู่กูจะเป็นยังไงวะเนี่ย


“กลับกันได้ไหม ร้อน..”
ผมเอาจมูกชนจมูก ปากละออกมานิดหนึ่ง แต่ยังอ้อยอิ่งอยู่กับริมฝีปากมัน
ไอ้เกรียนยังคงเม้มปากมองผมอย่างขัดใจอยู่

เออ ไปขัดต่อที่ห้องกูไหม จะได้เย็นๆหน่อย
มาซะดีๆเลยมึง
กว่าจะเคลียร์กันได้!

แล้วผมก็แตะแขนมันเบาๆ ไม่ลากละครับ เห็นแล้วว่ามันโมโหขนาดไหน

“ไม่เอา เดี๋ยวกูจะไปตามหาปรัชญากู”
มันบอก

“อืม เดี๋ยวช่วยหา แต่ขอกลับไปอาบน้ำก่อน ..นะ”
ผมบอกมันอย่างบริสุทธิ์ใจ
อาบน้ำครับ แค่อาบน้ำเอ๊ง

มันจิ๊ปากขัดใจ คางนั่นยังเชิดจนจะเคล็ดแล้วมั้ง แต่ก็ยอมๆ เดินมาพร้อมกับผม มันก็คงร้อนเหมือนกันล่ะน่า
แดดเชียงใหม่ ไม่สนุกหรอก

“กลับไปบอกเพื่อนๆก่อนไหม..”
ผมถาม บุ้ยใบ้ไปทางร้าน
หัวยุ่งๆนั่นส่ายไปมา งุบงิบตอบ
“บอกแล้วตอนออกมา”

“บอกว่าไงเหรอ?”
อ่าว ก็มันอยากรู้นี่ครับ ไอ้เกรียนบอกเพื่อนๆว่าวิ่งตามใครมาหนอ แฮ่ แฮ่

“อย่ามาถามนะ!”
ปากนั่นยื่นอีกครั้ง

โอเค ถามอะไรก็ไม่ได้ งอนใส่มันก็ไม่ได้ เดินหนียิ่งไม่ได้
เอาแต่ใจจริงๆเลยนะ ไอตัวแสบ!

เดี๋ยวก่อนมึง เดี๋ยวโดนกูเอาคืนแน่ ปล่อยให้เพ้อมาเท่าไหร่เนี่ย
ผมแอบโอบเอว พามันเดินข้ามถนนมาด้วยกัน

เราไม่ได้หวานแหววกุมมือหรืออะไรแบบนั้นหรอกครับ
ความเกรียนมันค้ำคอ -*-
ข้ามมาถึงอีกฝั่ง เราก็เดินแบบเว้นช่องว่างระหว่างกันด้วยซ้ำ
แต่ยังไงซะ ..ก็เดินมาด้วยกันละ
ก็มันถึงเวลาแล้วนี่..


“ขอโทษที่ไม่ใช่พระเอกในนิยาย..”
ผมเพ้อกับอากาศ

“กูมันก็ใช่นางเอกที่เกรียนน้อยซะเมื่อไหร่ล่ะ..”
เหมือนผมได้ยินเสียงสายลมกระซิบเบาๆ..

. . . . . . . . . . . . . . .

“ใครอาบก่อน”
ผมถาม เมื่อเราเข้ามาในห้อง

“มึงไปอาบดิ กูอาบหอกูก็ได้”
มันกระชับเสื้อคลุมแน่น

กลัวอะไรครับ น้องเกรียน หึหึ

“กลับไปอาบหอมึงทำไมอีกล่ะ ก็อาบที่นี่แหละ”

“ดะ..เดี๋ยว เดี๋ยวไม่มีเสื้อผ้าเปลี่ยน”

“ก็ไม่ต้องใส่ เอ้ย ก็ใส่ของกูก็ได้”
พูดผิดครับพูดผิด -*-

..ไอ้เกรียนขมวดคิ้วลังเลอยู่แป๊ปหนึ่ง แล้วบอกห้วนๆ
“มึงแหละอาบก่อน”

“เมื่อไหร่จะเลิกพูดกูพูดมึงซะทีเนี่ย”
ผมบ่นเบาๆ
ถ้ากับเพื่อนมันก็ได้ละครับ แต่ผมเป็นรุ่นพี่มันนะ พ่วงตำแหน่งสามีอีกต่างหาก

“เชิญเจ้าคุณท่านอาบก่อนเลยครับ”
มันยักคิ้วนิดๆ แบบ เพราะพอรึยัง?

นั่น -*-
มึงกวนตีนกู

“หมายความว่า พูดกับกูดีๆหน่อย อย่าหยาบนัก”
ผมเดินเข้าไปประชิดตัว
ไอ้เกรียนเงยมองหน้าท้าทาย
“กูเป็นของกูอย่างนี้แหละ แล้วก็พูดแบบนี้ตั้งแต่วันแรก”

“แต่นี่ไม่ใช่วันแรกแล้ว” ผมก้มมอง “นี่มันหลายวันแล้ว”

“แล้วไง กูจะพูดงี้แหละ ไม่พอใจก็ไม่ต้องพูดด้วย”
แน่ะ..

ผมไม่ยอมครับ
“ทีหลังเรียกกูว่า พี่ทัศน์”

ก๊ากกกกก
มันหัวเราะครับมันหัวเราะ ไอ้นี่นิ
“ไม่ว่ะ ไปอาบน้ำไปมึง”

โอ๊ย ดื้อชิบหายเลยเว้ย!
ผมตวัดมือโอบเอวเข้าหา หน้านิ่มปะทะแผ่นอก  ผมจึงฉวยโอกาสก้มลงกระซิบริมหู
“จากนี้ เรียกมึงทีนึง ก็จูบทีนึงนะเกรย์” ผมแลบลิ้นเลียใบหูเบาๆไปด้วย

“อื้อ..” ร่างในอ้อมแขนคราง พลางพยายามหดคอหนีสัมผัสเปียกชื้น
ไอ้ผมก็ไม่ยอมแพ้  ตามเลียตามขบเม้มติ่งหูเล็กนั่น

“ชอบบังคับอะ”
ไอ้เกรียนบ่น

“ก็อยากดื้อนักนี่”
ผมเลื่อนหน้าไปไซร้ซอกคอ

“พอเลย ไปอาบน้ำไป”
มือขาวดันหน้าผมออก

“อืม..”
เดี๋ยวก่อนน่า ขอเม้มคอซักรอยสองรอย

เผี๊ยะ!!
“กูบอกให้ ไปอาบน้ำไง!”

โอย ให้ตายเถอะ มันตีแขนผม !
เดี๋ยวเถอะมึง เดี๋ยวจัดการให้ครางเลย

ผมปล่อยมันออกจากอ้อมกอดอย่างเสียดาย แต่ก็ไม่วายมองหื่นๆแบบตีตราจองไว้ก่อน
ไอ้เกรียนโยนผ้าขนหนูให้ แล้วส่งสายตาคาดโทษ

ก็ได้ๆ ผมไปอาบน้ำก็ได้ เดี๋ยวออกมาคิดบัญชีทบต้นทบดอกทีหลัง !

.
.
ไม่นานนักผมก็อาบน้ำเสร็จ
แผนพาเกรย์ตามหาปรัชญารอบเมืองจะได้ถูกงัดมาใช้เสียทีวันนี้
แต่ประเดี๋ยวขอจัดหนักก่อนซักดอกสองดอกละกัน ดีไหม.. หึหึ

ผมคาดผ้าขนหนูออกมาจากห้องน้ำเพื่อจะพบว่า..
มันนอนสลบเหมือดไปแล้วบนเตียงผม
เฮ้ย.. ได้ไง
ตั้งใจยั่วกูป๊ะเนี่ย?

“เกรย์..”
ผมเรียกเบาๆ นั่งลงบนเตียง

มึงเป็นเด็กอนุบาลรึไงวะ ต้องนอนกลางวันเนี่ย จะว่ารอนานก็ไม่ใช่ กูอาบน้ำแค่สิบห้านาทีเองมั้ง

..มือผมเอื้อมไปลูบหัวยุ่งเบาๆ สังเกตสีหน้าผ่อนคลายยามหลับของมัน
ใต้ดวงตาที่ปิดสนิทมีรอยคล้ำ จนเป็นหลักฐานให้เห็นว่ามันนอนน้อยแค่ไหน

ผมอดไม่ได้ต้องก้มลงไปจูบดวงตาเบาๆทั้งสองข้าง
“..อืออ”
คนนอนหลับครางในลำคอ ไม่ได้หันหน้าหนีรำคาญ แต่ขยับตัวเข้าหาอย่างต้องการไออุ่น
ผมจึงเอนหลังลงนอนข้างๆ และโอบตัวมันแนบแผ่นอก
..สัมผัสความรู้สึกที่มีคนคนนี้นอนอยู่ข้างกาย
มืออีกข้างไล้แก้มป่องขึ้นลง เสียงลมหายใจสม่ำเสมอดังกล่อมเหมือนเพลงบรรเลงแสนไพเราะ
อืม.. นานเท่าไหร่แล้วเนี่ยที่ไม่ได้รู้สึกสงบแบบนี้

“เพลียมากรึไงช่วงนี้..?”
ผมถามเบาๆ ริมฝีปากอ้อยอิ่งอยู่กับเรือนผมนุ่ม

“อืออ..”
ผมไม่รู้ว่าเกรย์มันตอบรับหรือแค่ครางเพราะได้ยินเสียงแปลกๆมารบกวนภวังค์กันแน่
แต่จะยังไงก็ไม่สำคัญหรอก.. ความรู้สึกอยากออกมาปล้ำมันระเหยหายไปหมดแล้ว
เหลือเพียงความผูกพันบางอย่างในใจที่ทำให้อยากดูแลปกป้อง

ผมจูบเรือนผมมันเบาๆ..กระชับอ้อมกอดเล็กน้อย แต่ก็ไม่แน่นถึงขนาดทำให้อึดอัด
แค่เพียงอยากทำให้มันรู้สึกปลอดภัยพอที่จะหลับได้อย่างสบาย.. safe in my embrace..



เรียวปากอิ่มของเกรย์ยกขึ้นเป็นรอยยิ้มน้อยๆ
ผมยิ้มตอบและบอกแผ่วเบา..ทว่าหนักแน่น..
“รักนะ..”

So.., tell me when it’s time..
to say..I love you

. . . . . . . . . . . . . . .

ให้เสียงภาษาเกรียนโดย อินดี้-โพเอ็ท