คำเตือน : ตอนนี้เป็นตอนที่เรื่อยๆมาก และไปเรื่อยมากเช่นกัน หากท่านอยู่ในภาวะมึนงง หรือง่วงซึม ขอแนะนำว่าอย่าอ่าน เพราะไม่งั้นท่านอาจจะหลับไปเลย -*-
Chapter 21 : Where is my philosophy !?
ครึ่งหลัง Tat's POV
ใจคนเรายากเย็นเกินไป ..ไม่เห็นต้องทำให้ยากเลย
อย่างฉันก็ทำ..ก็เป็นเหมือนอย่างเคย บอกเลยจากใจ..ว่ารักเธอ
ปากเธอแข็งรู้ไหม..
ผมยังคงขมวดคิ้วมองไอ้ตัวแสบคุ้ยหาเสื้อผ้าในตู้ท่ามกลางเสียงเพลงแผ่นเก๋ากึ๊กของอัสนี-วสันต์ที่ผมอุตส่าห์นึกยังไงก็ไม่รู้หยิบใส่เครื่องเล่นตอนที่เกรย์เข้าไปอาบน้ำ
ผมลอบถอนหายใจเบาๆ
เมื่อกี้ผมพยายามจะพูดว่าอะไรแล้วนะ ก่อนที่มันจะขัดขึ้นมา..
‘คือกู...แคร์มึงนะ อย่าหยาบกับกูนักสิ..’
ผมมือหนัก ลากมันที มันก็ปวดแขน
แต่ด้วยความชอบมัน รักมัน..ผมเบามือลงตั้งเยอะแล้ว
แต่เกรย์ต่างหาก ..ปากหนักไม่เคยเปลี่ยน
จนบางทีผมก็ไม่รู้ว่า ..มันแค่พูดไปอย่างนั้นหรือว่ารู้สึกจริงๆ
ไอ้มึง-กู ผมไม่ว่า
แต่พวกไอ้เหี้ย..อึดอัดจะตายห่า หรืออะไรแบบนี้ ก็แอบอยากให้มันลดๆบ้างละน่า..
จนถึงตอนนี้..ผมยังไม่รู้หัวใจเกรย์เลย คนอะไรวะ..เข้าใจยากชะมัด
.
.
รุ่นน้องจอมเกรียนหันกลับมาด้วยเสื้อยืดสีขาวและกางเกงขาสั้นสีเทาของผม
มันทำหน้าเตรียมพร้อมออกรบ เอ้ย ออกตามหาปรัชญา ผมจึงคลี่ยิ้มน้อยๆ
เอาเถอะน่ะ พามันไปเที่ยวก่อน
เรื่องคำบางคำที่ผมอยากให้มันหลุดออกมาเหลือเกิน ก็ค่อยวางหลุมพรางกันใหม่วันหน้าก็แล้วกัน..
.
.
“เราจะไปไหนกันวะ?”
มันถามเมื่อเดินลงมาด้วยกันทั้งที่ผมยังไม่บอกจุดหมายปลายทาง
“ก็ไปหาปรัชญาไง”
ผมพามันมาหยุดที่มอเตอร์ไซค์เก่าๆคันหนึ่ง
“ยืมลุงคนสวนที่บ้านมาเลยนะเนี่ย”
ผมภูมิใจเสนอ
มันกลั้นหัวเราะ
วันนี้เลยสมใจคนชอบตากลม
เพราะผมให้มันซ้อนท้ายออนด้าดรีมเก๋ากึ๊กที่ยืมมาจอดรอมันอยู่สองสามวันแล้วไปตามหาปรัชญารอบเมืองเชียงใหม่
รถเยอะ.. คนแยะ
..คือบรรยากาศยามเย็นของเมืองนี้ครับ มันดูมีชีวิตและสับสนวุ่นวายในเวลาเดียวกัน
เป็นเสน่ห์ที่แปลกๆอีกอย่างหนึ่งของเชียงใหม่ยุคปัจจุบัน
ผมขี่ออกมาจากซอย ผ่านมอของเรา ผ่านโรงพยาบาล ผ่านสถานที่ต่างๆมาจนออกถนนวนคูเมืองเชียงใหม่
พอถึงคูเมือง เด็กปรัชญาก็เริ่มเลย
“มึง..”
หืม.. ผมตอบรับเสียงเรียกในลำคอ แอบคิดเล็กๆว่า เรียก 'พี่ทัศน์' ได้ไหม หรือ'ทัศน์' เฉยๆ ก็ได้เอ้า !
“ทำไมเขาต้องขุดคูน้ำล้อมรอบเมืองเชียงใหม่”
ไอ้กูก็เก่งเนาะ ประวัติศาสตร์เนี่ย ตอนมอปลายเกรดสี่ประจำ
แม่ง ซะเมื่อไหร่..
“อ้อ กูพูดผิด ไม่ใช่รอบเมือง แต่เป็นรอบตัวเวียง ใช่มั๊ยมึง ไว้เป็นเส้นทางคมนาคมด้วย ป้องกันข้าศึกด้วย ใช่มั๊ยมึง”
เออ ดีเนอะ ถามเองตอบเอง
“เออ เอาตามที่มึงว่าเลย”
“ประตูเมืองมีกี่ประตูอะ มึงกูอยากเห็นผังเมืองจัง เราไปดูที่ไหนได้มั่ง”
.
.
-*-
มึงจะมาหาปรัชญาหรือจะมาหาประวัติศาสตร์กันแน่เนี่ย !
“ประตูมี 6 ประตู แจ่งมี 4 แจ่ง อย่างอื่นอย่าถามมากนะ กูตกประวัติศาสตร์”
“ถ้าไม่มีประวัติศาสตร์ จะมีปรัชญาได้ไง กูว่ามันเกิดมาพร้อมๆกันอะมึง ว่ามั๊ย”
นั่น ตามที่มึงว่าแหละคร้าบ เอาตามที่มึงว่าเล๊ย
“เหอะๆ กูไม่รู้”
ผมบอกอย่างจริงใจ เห็นหน้าไอ้เกรย์มู่ทู่ผ่านกระจกมองหลัง
“แล้วมึงจะพากูไปไหน”
มันเปลี่ยนคำถาม
“ไปไหว้เจ้าเมือง”
ผมตอบสั้นๆ แล้วขี่ตะลุยถนน วนเข้าเวียนออก จนมาถึง..
“อนุสาวรีย์สามกษัตริย์”
เกรย์อุทานออกมา เมื่อผมจอดรถที่หน้าศาลากลางเชียงใหม่ ที่ซึ่งมีอนุสาวรีย์ใหญ่ของ..
“ทัศน์ ใครบ้าง?”
มันพยักเพยิดไปที่อนุสาวรีย์ แล้วยิงคำถามทันที
ไอ้ผมก็ไกด์ที่ดีครับ เตรียมพร้อมแล้ว
“พญามังราย พญางำเมือง และก็พระอืม ..พญาร่วง”
ผมมองมือไม้ของสามท่านด้านบน แล้วบอก
“เขากำลังเป่ายิ๊งฉุบกันอยู่”
“เฮ้ย! ไอ้บ้า”
มันเอ็ด
“เอ้า ดูให้ดีสิ เหมือนจริงๆนะ”
ผมว่า
“เขาปรึกษากันเรื่องสร้างเมืองเชียงใหม่ไม่ใช่เรอะ!”
เกรย์เถียง แล้วผมก็หัวเราะ
“เออ กูก็นึกว่าเป่ายิ๊งฉุบมาตลอดเลย”
ไอ้เกรียนส่ายหน้าน้อยๆอย่างไม่รู้ว่าผมพูดเล่นหรือพูดจริง
“ชื่อเดิมตามตำนาน เขาเรียกเต็มๆว่า นพบุรีศรีนครพิงค์เชียงใหม่ อายุเจ็ดร้อยกว่าปีมาแล้วเมืองนี้”
ผมบอกเท่าที่รู้ ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไกด์ที่ดีหรอกครับ - -
“ปะ ไปไหว้กัน”
ผมจูงมือมันไป
“จูงทำบ้าอะไร เดินเองได้”
แล้วมันก็สะบัดมือออก ผมลอบถอนหายใจ
เออๆ เอาเถอะ แตะนิดแตะหน่อย แม่ง ไม่ได้เลยนะ !
ผมเก็บความขุ่นมัวเล็กๆนี้ไว้ในใจลึกๆ
แล้วขึ้นไปสักการะอนุสาวรีย์พร้อมกับเกรย์
“ลองมองๆหาๆดูดีๆ เผื่ออยู่แถวนี้ ปรัชญามึงน่ะ”
ผมว่า
“ก็ถ้าปรัชญาเกิดมาพร้อมๆประวัติศาสตร์ ก็นี่แหละ จุดเริ่มต้นของความคิดสร้างเมืองขึ้นมา..”
เกรย์มองขึ้นไป..
มันมองอยู่นาน..สองนาน และสามนาน
เดินวนรอบอนุสาวรีย์ไปแล้วสามสี่รอบ ไม่ใช่เจดีย์หรืออุโบสถนะเว้ย เดินเวียนเทียนเนี่ย
ผมแอบขำ
“กูมองไม่เห็นอะไร แล้วก็คิดอะไรไม่ออกเลยว่ะ”
ในที่สุดเกรย์ก็เดินกลับมาหาผม
“ปรัชญาที่มึงหาอยู่เนี่ย มันจับต้องได้มั๊ยล่ะ”
เกรย์คิดอยู่ประเดี๋ยวหนึ่ง ก่อนจะส่ายหัว
“งั้น..กูต้องใช้ใจมองใช่มั๊ย..”
มันพูดช้าๆ
ผมพยักหน้าให้ “อาจารย์ไม่กำหนดวันส่งไม่ใช่เหรอ ค่อยๆมอง ค่อยๆคิด ปะ ไปแว๊นกันต่อ”
แล้วดรีมซ้อนสองก็ทะยานไปบนถนนที่การจราจรคับคั่งอีกครั้ง
คราวนี้ผมพามันไปที่..
“กาดหลวง”
เกรย์อุทานอีกรอบ
“อ่าฮะ”
ผมตอบรับ จอดรถไว้ริมแม่น้ำปิง แล้วพามันข้ามถนนไปยังตลาดใหญ่ประจำเมืองเบื้องหน้าเรา
เกรย์หันซ้ายหันขวา ดูนั่นดูนี่
“แย่หน่อย ที่มันสูญเสียความเป็นกาดไปเยอะมากๆแล้ว”
ผมบอกเบาๆ
ตอนที่ผมยังเด็กนั้น กาดหลวงไม่ได้ดูวุ่นวายและมีข้าวของมากมายแบบนี้
แต่ก็นั่นแหละครับ มันก็เติบโตและขยายตัวไปตามกาลเวลาอย่างนี้เอง
ผมคงไม่มีอะไรจะบอกได้มากในแง่มุมพวกนี้ เพราะผมไม่ถนัดเอาซะเลย
แต่บางที..ถ้าไอ้คนที่เดินข้างๆผม เกิดและเติบโตที่นี่มันอาจเป็นผู้มองความเปลี่ยนแปลงผ่านกาลเวลาได้ดีกว่าผม
“คนเยอะอะ”
ไอ้เกรียนบ่น
“มาตลาด คนก็ต้องเยอะสิ อยากให้คนน้อยๆ กูคงต้องพาไปวัด”
ผมว่า
“วัดก็วัดดิ ไปวัดด้วยนะ”
อะๆ เอากะมันครับ ไปก็ไป
“อยากไปวัดไหนล่ะ”
“วัดอะไรก็ได้ ที่สบายๆอะ เอาแบบไม่ร้อน”
ผมนึก..
วัดที่มีชื่อเสียงของจังหวัดเชียงใหม่ คือ วัดพระสิงห์วรมหาวิหาร พระอารามหลวงชั้นเอก เป็นที่ประดิษฐานพระพุทธสิหิงค์พระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์คู่เมืองเชียงใหม่และคู่แผ่นดินล้านนา แต่มันร้อนครับ ตอนนี้คงจะร้อนเอามากๆ
“แถวมอเราก็มี สวยด้วย วัดอุโมงค์ เดี๋ยวพาไป ลองเดินกาดหลวงดูก่อน”
แล้วเราก็เดินกระทบไหล่กันไปมา
“อายุเป็นร้อยปีแล้วนะกาดหลวงเนี่ย”
ผมชวนคุย พามันเข้ามาในตัวอาคารซึ่งมีของกินเมืองเหนืออยู่เยอะแยะมากมาย
“อันนี้เค้าเรียกไรอ่ะมึง? อันนั้นล่ะ? เขียวๆนั่นอะไร? ที่สีแดงๆนั่นคือ?”
.
.
แล้วคำถามก็พุ่งออกมาเหมือนจรวด ฉิว ฉิว
ถามเนี่ย มึงไม่ค่อยสนเลยนะเกรย์ว่ากูตอบทันมั๊ย!!
“อยากลองกินอะไรมั๊ย?”
ผมถาม มันทำหน้าครุ่นคิด
“อยากลองหมดเลยอะ”
.
.
กูว่าแล้วไง !
เราจึงซื้ออันนั้นนิดอันนี้หน่อยมานั่งกินกันที่ริมน้ำปิง
มีข้าวนึ่ง ไส้อั่ว น้ำพริกหนุ่ม น้ำพริกอ่อง หมูยอ แคบหมู โอ๊ย เยอะครับ
“อันนี้อร่อย ชอบ เค้าใส่อะไรมั่งเนี่ย”
เอ่อ.. น้ำพริกหนุ่มน่ะเหรอ ก็ใช่ว่าผมจะทำเป็นหรอกนะ แต่ก็เคยเห็นแม่ทำอยู่เหมือนกัน
“ที่มันเป็นน้ำพริกหนุ่ม ก็เพราะใช้พริกที่ยังไม่แก่ทำน่ะ โขลกกับพวกต้นหอม ผักชี กระเทียม อะไรพวกนี้แหละ”
“อ่าฮะ”
เกรย์พยักหน้า ปั้นข้าวนึ่งพอดีคำ จิ้มน้ำพริก แล้วยัดใส่ปาก
ผมอมยิ้ม.. โมเมนท์กินนี่มึงก็น่ารักดีนะ
“เป็นไง เจอปรัชญาในอาหารบ้างมั๊ย?”
ผมถามหลังจากเรากินกันมาซักพัก ซึ่งแทบทำให้ไอ้เกรียนสำลัก
“เอ้าๆ น้ำเฮ้ย กลืนก่อน จะรีบพูดทำไม”
ผมยื่นขวดน้ำให้มัน
มันรับไป ค่อยๆซด ค่อยๆกลืนข้าวนึ่ง แล้วบอกว่า
“กูตกใจ ก็มันกินเพลินจนลืมหาอะ”
ไอ้เกรย์มองถุงอาหารที่เหลือเพียงน้อยนิด
“ก็ถ้ามันมีคงหาไม่เจอแล้ว คงไปอยู่ในท้องมึงเรียบร้อยแล้วล่ะ”
ผมกลั้นขำ ให้มันกินน้ำ ล้างไม้ล้างมือไป แล้วเราก็ช่วยกันเก็บขยะไปทิ้ง
ไอ้เกรียนลูบท้อง “ฮ๊า อิ่ม อร่อย ขอบคุณอาหาร ขอบคุณแม่ค้า”
ผมย่นคิ้ว
แล้วกูล่ะ? คนพามาที่ยืนหัวโด่เด่อยู่เนี่ย มึงไม่คิดจะขอบใจเรอะ !?
“ทำหน้าเป็นหมาหน้าย่นทำไมมึง ไป ไปต่อได้แล้ว”
ผมมาเพื่อเป็นทาสมันจริงๆสินะเนี่ย วันนี้ -*-
ผมสตาร์ทดรีมคันเก่า แล่นต่อไปบนถนนเชียงใหม่ วกกลับมอ เพื่อพามันไปวัดเป็นการปิดท้ายในวันนี้
“ประตูท่าแพ”
ไอ้เกรียนอ่านป้าย “มึง จอด จอดๆๆๆ”
แล้วก็บอกกะทันหัน จนผมเกือบหัวคะมำแล้ว
พอจอดรถได้ มันก็ดี๊ด๊า วิ่งไปหานกพิราบที่ลงมากินอาหารอยู่ทั่วไปที่ลานประตูท่าแพ
มีนักท่องเที่ยวทั้งคนไทยและชาวต่างชาติให้อาหารนกอยู่ประปราย
เกรย์ยิ้มกับนก จนผมชักอิจฉานก
ทีกูเนี่ย มึงไม่ยิ้มให้มั่งวะ !?
“มึงเป็นอะไรของมึง”
ไอ้เกรียนขมวดคิ้วใส่ผม นั่นไง หันมาทางผมทีไร ต้องได้หน้าตูดของมันทุกที
ใช่ซี๊ กูมันไม่ใช่นกพิราบนี่ --*
“เปล๊า”
ผมปฏิเสธ แล้วหันไปฮัมเพลงเบาๆคนเดียว
“ใจคนเรายากเย็นเกินไป ไม่เห็นต้องทำให้ยากเลย….”
.
.
“Could you take a photo for us, please?”
มีฝรั่งหนุ่มคนนึงเดินเข้ามาหาเรา และชี้ไปที่ผู้ชายอีกคน ที่ดูท่าจะเป็นเอ่อ..คู่รักของเขา
ไอ้เกรียนก็ยิ้มหวาน พยักหน้าและรับกล้องมา
สองหนุ่มตาน้ำข้าวคู่นั้น ยืนอยู่ท่ามกลางฝูงนก แล้วไอ้เกรียนก็กดแชะให้เขาสองคน
เขาเดินมารับกล้องอย่างดีใจ และทำท่าจะใจดีใส่เราทั้งคู่
“
I can take a photo for you and your..”
เขาหยุดคิดไปแป๊ปหนึ่ง มองผมทีมองไอ้เกรียนทีอย่างไม่ค่อยแน่ใจ
แต่เมื่อผมยิ้มและพยักหน้าแข็งขัน เขาจึงพูดออกมา
“you and your boyfriend”
ไอ้เกรียนสำลัก แล้วรีบส่ายหน้าสะบัดมือ
“No, you got us wrong. We’re friends.”
“He’s -just -a friend -of -mine.”
มันย้ำอีกครั้ง..
แล้วรีบลากผมออกไปจากตรงนั้น
“ไปวัดกันเหอะมึง เกือบโดนฝรั่งเข้าใจผิด จับถ่ายรูปแล้วมั๊ย”
“อืม..”
ผมครางรับ
หัวใจโหวงเหวงพิกล
เข้าใจผิด..?
“แล้วตอนนี้เราเป็นอะไรกันล่ะ?”
ผมหลุดถามออกไปอย่างเผลอๆ
“มึงเป็นคนขี่ กูเป็นคนซ้อนไง ไป ไปได้แล้ว”
ไอ้เกรียนตอบอย่างไม่คิดมาก
เฮ้อ..
ผมก็หงอยตามระเบียบครับ
“เป็นไง ปรัชญา นกพิราบคาบมาบ้างมั๊ย?”
ผมถามเรื่อยๆ ไอ้เกรียนส่ายหน้า
“ไม่เห็นอะไรเลย เห็นแต่นก กับฝรั่งสองคนนั้น”
ผมสตาร์ทรถและไม่พูดอะไรอีก ไม่อยากนึกถึงเกย์ฝรั่งคู่นั้นให้เจ็บกระดองใจ
ในที่สุด เราก็มาถึงหลังมอเอาเมื่อเย็นย่ำ
ผมเข้าซอยเล็กๆ เพื่อพามันไปวัดอุโมงค์ตามที่รับปากไว้
ขี่รถไม่นานนัก วัดก็อยู่ตรงหน้าเรา
ผมเลี้ยวรถเข้าไปจอดในวัด แล้วลงเดินผ่านหมู่แมกไม้เข้าสู่ตัววัด
“เขาบวชต้นไม้เยอะจัง”
มันมองต้นไม้หลากหลายต้นที่มีจีวรเหลืองส้มพันห่มเอาไว้
“ทำไมชื่อวัดอุโมงค์ละ?”
มันยิงคำถามอีกครั้ง
“นั่นไง”
ผมชี้ไปที่ช่องอุโมงค์ของวัดแทนคำตอบ
“วัดนี้เก่าแก่มาก และเปลี่ยนชื่อมาหลายครั้งหลายหนเต็มที จนตอนนี้เรียกว่า วัดอุโมงค์ สวนพุทธธรรม หลวงพ่อปัญญานันทภิกขุเคยมาจำพรรษาอยู่ที่นี่ล่ะ”
เท่าที่รู้ครับ ฮ่าๆ อย่าเอาสาระอะไรมากจากนายทิวทัศน์
“ไก่เยอะจัง เมื่อกี้เจอนก ตอนนี้เจอไก่ ไม่ยักเจอปรัชญา”
ไอ้เกรียนทัก เมื่อเห็นไก่ตัวผู้ตัวเมียหลายตัวกำลังจิกหาอาหารกินอยู่บริเวณนั้น
“ใจเย็นๆน่า เดี๋ยวก็เจอ หรืออาจเจอแล้วแต่ไม่รู้ตัวก็ได้ ค่อยไปประมวลผลอีกทีสิ”
ผมแนะนำ
ไอ้เกรียนหันมามองผมตาใสปิ๊งอย่างที่หาได้ยากนัก
“นานๆมึงจะพูดอะไรถูกใจกูซักทีนึง ฮ่าๆ”
แล้วมันก็หัวเราะ ก็แค่นั้นละครับ
แล้วมันก็ยิ้มกับไก่ต่อ..
เฮ่อ ผมอิจฉาไก่ !
เราสองคนเดินเข้าไปนมัสการพระพุทธรูปภายในอุโมงค์ และเดินวนในอุโมงค์อยู่อีกพักใหญ่
เกรย์ตัวติดกับผมตลอดเวลาในอุโมงค์มืดๆนั่น จึงเป็นเครื่องยืนยันเป็นอย่างดี ไอ้เกรียนกลัวผีแน่นอน !
เดี๋ยวเถอะมึง จะหลอกให้.. แฮ่
เราออกมาสุดอากาศภายนอกกันอีกครั้ง
“ข้างบนอุโมงค์ มีอะไรอะ”
“เจดีย์ ขึ้นไปดูไหม..?”
เกรย์พยักหน้า ผมจึงเดินนำขึ้นบันไดไป
“เจดีย์ทรงระฆัง สร้างแบบศิลปะล้านนาเดิม”
ผมบอก
มันเงยมองเจดีย์ “ใหญ่จัง ปะ ไปเดินวนกัน”
มันเดินนำหน้า แล้วผมก็เป็นผู้ตาม..
ผมมองแผ่นหลังเบื้องหน้า ผมสั้นระบ่าปลิวไสวน้อยๆ ในสายลมเย็น
ผมผ่อนคลายลง.. เชื่อว่ามันเองก็คงเหมือนกัน
เรานั่งพักกันใต้ร่มไม้ นั่งหลังพิงหลัง
“เป็นไง มีไอเดียอะไรเกี่ยวกับการบ้านบ้างมั๊ย?”
ผมถาม เงยหน้ามองฟ้า
ไอ้เกรียนเอาหัวโขกผมเบาๆจากด้านหลัง
“ไม่ได้เลย ไม่รู้ นึกอะไรไม่ออก”
“แล้วกูพามามีประโยชน์อะไรบ้างมั๊ยเนี่ย”
“ได้ๆ อิ่มกับสนุก อย่างอื่นไม่รู้ ฮ่าๆ”
เรานั่งหลังพิงหลังอยู่อย่างนั้น
ผมได้แต่มองฟ้า อะไรๆในใจก็ไม่ได้ข้อสรุปสักอย่าง
ปรัชญาก็หาไม่เจอ เกรย์ก็ไม่บอกรัก
ไม่ยืนยันว่าเราเป็นอะไรกันที่มากกว่าคนขี่กับคนซ้อนมอเตอร์ไซค์รึเปล่าด้วย
แต่ก็ช่างมันเถอะ ..เอาแค่ตอนนี้ก่อน..
ตอนนี้ที่ผมมีมันอยู่ข้างๆน่ะ..พอแล้ว
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289 (อ่าน 2425482 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก