ไม่น่าเกริ่นเลยผม งานเข้า เอาครับ ทำอารมณ์ให้แล้ว แต่งพาร์ทแรกมาแล้ว มันก็สั้นนะ รวมๆกับเกริ่นเอาละกัน จะได้ยาวๆ-*-
ใครที่เพิ่งมา อ่านหน้า 98 ก่อนนะครับ ค่อยอ่านอันนี้
Air-Non : The Lord Of The Room
part I
“ผมจะเชื่อเกรย์ดีมั๊ยนะ”
ผมบ่นหงุงหงิง ไม่ไหวครับ เจอเมทขี้แกล้ง ผมอยู่ไม่ได้แหงเลย
แต่ถ้าเป็นคนที่เก็บหนังสือให้เมื่อกี้ก็โอเคอยู่หรอก ผมแอบหันไปมอง
เจ้าของผิวแทนเข้ม คิ้วดกหนาที่ขมวดมองผมที มองเกรย์ที
ทำไมเขามองจัง เขาต้องการอะไรกันนะครับ??
“กูเชื่อได้น่า ถ้าซีเรียสก็บอก ทีหลังจะได้ไม่แกล้ง”
เกรย์ตะโกนมาจากหัวบันใด
โอเค ผมจะลองเชื่อเมทปรัชญาคนนี้ดูซักครั้ง
“แต๋วไปมั๊ย กลัวจิ้งจกเนี่ย”
ผมได้ยินเขาคนนั้นแซวเบาๆ
“บุ่ย ไม่ใช่แค่จิ๊กจกด้วย จิ้งเหลน จิ้งหรีด ตุ๊กแก ผมกลัวหมดแหละ!”
ผมอดจะฉอดๆกลับไม่ได้ หน็อย เขามาจี้จุดอ่อนผม
ดีนะ คนนี้ไม่ใช่เมทผม ถ้าต้องเจอเกรย์กับคุณเข้มคนนี้พร้อมๆกันนะ ผมจะขอเปลี่ยนห้องเลย
.
.
ผมค่อยๆก้าวขาขึ้นบันไดไป เดินตามเกรย์ช้าๆ ส่วนคุณเข้มที่ผมวิ่งชนก็เดินตามผมมาช้าๆอีกต่อหนึ่ง
เราทั้งสามคนเดินมาหยุดหน้าห้อง 337
ใช่ครับ หยุดทั้งสามเลย..
ผมกับเกรย์หันมามองคนข้างหลังสุดที่หยุดพร้อมเรา
“อย่าบอกนะครับ.. ว่าชื่อนายอากาศ คณะวิศวกรรม-โยธา”
อานนกับอากาศก็พอไหวอยู่นะ ถ้าเพียงแต่เขาจะช่วยปกป้องผมแทนร่วมแกล้งผมอะ
“อืม กูนี่แหละ อากาศ”
เขายืนยัน
ชัดเลย..เมทอีกคนของผม
“ผมชื่อนนครับ ส่วนนี่ก็เกรียน เอ้ย เกรย์ครับเกรย์”
ผมรีบแก้ เมื่อดวงตาลสีน้ำตาลของเกรย์ฉายแววจิ้งจกออกมา
“ตอนนี้เราจะยืนมองประตู หรือเข้าไปในห้องกันดีล่ะ?”
เกรย์ถามกวนเท้า ขณะเปิดประตู รอผมกับคุณเข้มเข้าไปข้างใน
ก็ยังไม่รู้ชื่อเล่นเขานี่ครับ ต้องเรียกคุณเข้มไว้ก่อน
คุณเข้มเลิกคิ้ว มองเกรย์ทีมองผมที แล้วยกกระเป๋าเข้ามาในห้อง
“คุณเข้มครับ ตรงนี้เตียงผม คุณเข้มขึ้นไปบนโน่นเลย”
ผมรีบบอกพลางชี้ไปเตียงบน
“ใครบอกให้มึงเรียกกูว่าคุณเข้ม”
หา..หือ
โหดจังเลยง่ะ.. T_T
“ขอโทษครับ”
ผมรีบบอก เค้าดุจังเลยอ่ะ
ตกลงผมไปขอย้ายห้องทันไหมเนี่ยครับ
“เรียกกูว่าแอร์ อย่าเรียกคุณเข้ม ฟังดูลิเก(ย์)เกิน”
เขาบอกมาอย่างนี้ครับ
พูดกูด้วยอ่ะ
หม่ามี๊ผมสอนว่ามันไม่สุภาพอ่ะครับ
“ครับ คุณแอร์”
ผมยอมเรียกโดยดี แต่เขากลับเกาหัว มองผมเหมือนเห็นตัวประหลาด “แอร์เฉยๆ ไม่ต้องมีคุณ”
“อื้อ..ครับ แอร์..”
ผมเรียกใหม่
“โทษที เราจองเตียงล่างกันหมด มึงนอนข้างบนได้รึเปล่าแอร์ แต่ถ้าไม่อยากก็เปลี่ยนกับกูได้ไม่มีปัญหา”
เกรย์บอกกับเขา
นี่ถ้าไม่กลัวความสูง ผมก็อยากจะเสียสละเตียงให้คุณเข้ม เอ้ย ให้แอร์ด้วยตัวเองอยู่หรอกนะ
“ไม่เป็นไร กูนอนได้”
แอร์ยิ้ม
เขาพูดกู-มึง กันตั้งแต่แรกที่เจอเลยเหรอ
แล้วผมจะกลายเป็นแกะชมพูมั๊ยเนี่ย -*-
แอร์เริ่มเอาข้าวของออกมาจัดใส่ตู้ว่างๆ ที่เหลือจากวางของของผมและของเกรย์
ก็ไม่ได้ทำอย่างเรียบร้อยหรอกครับ ยัดๆเข้าไปนั่นแหละ
เฮ้อ เกรย์ก็ยัดๆอัดๆแบบนี้เหมือนกัน
ทำไมถึงทำให้เรียบร้อย เก็บของให้เป็นที่เป็นทางไม่ได้นะ บุ่ย
“ผมช่วยจัดมั๊ยครับ?”
ผมถามแอร์ที่หันมามองงงๆ
“เอ่อ ก็เอาสิ ตามสบาย”
เย้ มีอะไรทำแล้ว !
ผมจึงไปช่วยแอร์จัดของ พับเสื้อผ้าไว้ในตู้อย่างเรียบร้อยท่ามกลางความงงของแอร์และความฮาของเกรย์
อะไร? ผิดเหรอ..ที่ผมชอบพับผ้าเนี่ย
แล้วเกรย์กับแอร์ก็หัวเราะกัน
โหย อะไรอะ คุณเข้มนะคุณเข้ม ผมอุตส่าห์ช่วยคุณ คุณอ่ะไม่ช่วยผมเลย
เอ้อ.. ผมลืมเอา ‘นี่ตัวฉัน’ มาให้แอร์ หลังจากให้เกรย์ไปแล้วเมื่อสองสามวันก่อน
คิดได้ดังนั้น ผมจึงรีบไปเปิดลิ้นชักเอากระดาษแผ่นน้อยมายื่นให้แอร์
“อะไรวะ”
แอร์รับไปงงๆ ส่วนเกรย์หัวเราะ
“มึงอ่านไปแอร์ กูก็ได้แล้ว กูไปอาบน้ำละ”
แล้วเกรย์ก็เดินหัวเราะออกนอกห้องไป เหลือแอร์กับผมแค่สองคน
“ข้อหนึ่ง สวัสดีครับรูมเมท ข้อสองผมชื่อนน อานน”
แอร์อ่านแผ่นกระดาษออกเสียง แผ่นกระดาษที่ผมลำดับข้อไว้เพื่อแนะนำตัวกับเพื่อนร่วมห้อง
“ข้อสามเรียนคณะวิทยาศาสตร์ สาขาชีววิทยา ข้อสี่อาหารที่ชอบ ยำสาหร่าย อาหารที่ไม่ชอบ แกงเผ็ดทั้งหลาย(ก็มันเผ็ดอ้ะ) ข้อห้ากิจกรรมยามว่าง อ่านหนังสือ กิจกรรมยามไม่ว่างก็อ่านหนังสือเหมือนกัน ข้อหกไม่นอนกรน ไม่นอนละเมอ เป็นคนเงียบๆ พูดไม่เก่ง ข้อเจ็ดกลัวจิ้งจกและจิ้งทุกชนิดรวมถึงตุ๊กแก ข้อแปดขอความร่วมมือเมทในการห้ามแกล้งผมด้วยสัตว์ทุกประเภทที่เข้าข่ายตามข้อเจ็ด”
.
.
??
นี่คือหน้าแอร์ตอนนี้
“อะไรวะ?”
“ก็แนะนำตัวไงครับ ผมทำให้แอร์ เดี๋ยวแอร์ว่างๆ ต้องทำคืนให้ผมแบบเป็นตัวของแอร์ด้วยนะครับ อ้อ แอร์จะใส่โรคประจำตัวกับยาที่แพ้ด้วยก็ได้”
.
.
?????????
นี่เป็นหน้าตาของแอร์ครับ
“สรุปว่ามึงทำกระดาษแนะนำตัวนี้ให้รูมเมท แล้วกูก็ต้องทำแบบเดียวกันให้มึงใช่มั๊ย?”
“ถูกต้องนะครับ”
ผมยิ้ม แต่แอร์หัวเราะก๊ากออกมา
“กูคงไม่ได้ทำให้หรอก ไม่ชอบเขียนอะไรแบบนี้”
“ไม่เอาอ่ะครับ ผมอยากได้เก็บไว้นี่นา ยังไงก็ทำให้ผมด้วยนะ นะครับนะ ขนาดเกรย์ยังยอมทำให้เลย ดูดิครับ”
ผมไปหยิบแผ่นของเกรย์มา แอร์ก็อ่านอีก
“ขี้เกียจเป็นข้อๆ รวมเลยละกัน ชื่อเกรย์ กรกฎ มนุษยฯ ปรัชญา อาหารแดกได้หมดนั่นแหละ ถึงแม้จะต้องใช้ความพยายามมากหน่อยถ้าอาหารนั้นคือผักก็ตาม กิจกรรมยามว่าง ก็ทำตัวให้ว่างนั่นแหละ กิจกรรมยามไม่ว่างก็ทำตัวให้ว่างเหมือนกัน โรคประจำตัวอย่าหวังว่าจะมี ยาที่แพ้ก็ไม่มี ยกเว้นว่าท้องอืดแล้วกูบ้าไปแดกไบกอน”
แอร์หันมาส่ายหน้าให้ผม
“จะบ้าเรอะ ใบแนะนำตัวอะไรวะเนี่ย เกรียนชิบ ขี้เกียจทำ”
“ทำให้หน่อย นะครับแอร์ นะๆๆ”
ผมขอร้อง
สุดท้ายแอร์จึงพยักหน้าแบบขอไปที แต่ผมถือว่าแอร์รับปากแล้ว อิอิ
แต่จนแล้วจนรอดผ่านจากหนึ่งวันเป็นสองวันและสามสี่ห้าหกเจ็ดตามลำดับ แอร์ก็ไม่ยอมทำให้ซักที
จนผมต้องทวงในวันหนึ่ง
“แอร์ลืมกระดาษแนะนำตัวไปแล้วใช่มั๊ยครับ?”
“หือ..?”
แอร์ทำหน้างง ซักพักนึงถึงนึกได้ “อ๋อ..”
“อ๋อ ก็เขียนได้แล้วครับ”
ผมเร่ง ก็อยากได้อะครับ ไม่อยากบอกว่าแอร์อะ สเป็คผมเลย
แต่ไม่ได้ ต้องเก็บอาการไว้ เดี๋ยวแอร์รู้ว่าผมแอบคิดอะไรกับเขาตั้งแต่แรกเห็น จะพาลไม่อยากอยู่ด้วยซะง่ายๆ
“เอาน่า ไม่ต้องทำหรอก อยู่ด้วยกันไปนานๆ เดี๋ยวมันก็เรียนรู้กันเองโดยอัตโนมัติละน่า”
แอร์บอก และผมต้องพยายามห้ามตัวเองไม่ให้ยิ้มกว้าง
อ่างั้น.. ผมจะรอเรียนรู้แอร์นะครับ !!
//เผ่นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289 (อ่าน 2425456 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก