โจ-หนุ่ม อย่างน้อยก็จะได้เขียนครบหมดทุกคู่ซะที.. J&N ไม่มีแล้วนะ สามตอน..จบ รับไม่ได้-อย่าอ่าน เดี๋ยวมาด่ากู
เกรียนทัศน์ เกรียนเกรย์ แอร์ นน กรีน โก กร คุณป๊า คุณม๊า และอีกมากมายเดี๋ยวมาทีหลังนะ ผมจะไปเล่นน้ำฝน แฮ่..!Noom : love you LesS..ฉันรู้ดีว่าควรรักเธอให้น้อยลง“วี๊ด วิ้วว สั้นอีกนิด สั้นกว่านั้นอีกหน่อย”
.
.
ผมขมวดคิ้ว เอาศอกกระทุ้งไอ้คนข้างตัว
“มึงลามกกะเค้ามากไปละ”
..มันหันมามอง พลางพ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด “ใครมันจะไปเซ็กส์เสื่อมเหมือนมึง?”
แล้วคำพูดผมก็ไม่ได้ทำให้มันสะดุ้งสะเทือนอะไรเลย ตรงกันข้าม แม่งยิ่งแซวสาวๆที่เดินผ่านไปมาไม่ขาดปาก
ผมลอบถอนหายใจเบาๆ..
น่าจะชินได้แล้ว... นี่มันเข้าปีที่สามแล้ว…
ทำไมทุกครั้ง..ถึงยังรู้สึกเจ็บที่อกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้วะ
มันหักนานแล้วนะ มึงเยียวยาตัวเองไม่เป็นรึไง ทำเหี้ยไรกันอยู่วะ ทำงานทำการมั่งเซ่!
ผมตบผางเข้าไปตรงหัวใจ เป็นการกระตุ้น
..เพราะฝืนไปก็คงเสียใจอยู่อย่างนี้“ทำบ้าอะไรของมึงน่ะ”
ไอ้โจหันมาเหล่มอง
“ยุงกัด”
ผมตอบมัน แล้วเก็บสมุดหนังสือแยกจากไปเรียน
ผมเดินเลียบผ่านผนังอาคารช้าๆ คิดถึงคนบางคนจับใจ
คนที่เหมือนกับ..ตายจากไปแล้ว
..มันผ่านไปแล้ว ฉันก็ควรลืมทุกอย่าง..ผมหอบหนังสือเรียนไว้มือหนึ่ง อีกมือล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกง
..สายข้อมือสีดำมาอยู่ในมือ บนนั้นร้อยไว้ด้วยอักษรสแตนเลสสองตัว ..J..N..
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น..กูจะอยู่ตรงนี้ตลอดไป..
..เสียงหนักแน่นทว่าแผ่วเบาดังคลอเคล้าสายลมมาจากที่ใดที่หนึ่ง
ผมถอนหายใจ..
มองสายข้อมือเส้นนั้นอย่างเลื่อนลอย
ขาเดินไปช้าๆจนถึงมุมตึก
“เฮ้ยย!”
“เฮ้ยย โทษทีพวก!”
คนที่ชนผมร้องดัง เสียงมันคุ้นๆว่ะ
ผมมองมัน..
“ไอ้หนุ่ม!”
เสียงไอ้โกครับ แต่คนที่เดินมาก่อนแล้วชนผมคือ..
“หนุ่ม! มึงนี่เอง กูตกใจหมด นึกว่าชนผีมุมตึก”
“มุขมึงควายมากทัศน์”
ผมด่ามันไม่จริงจังนัก แล้วก้มลงเก็บหนังสือที่หล่นพ่าน
ไอ้ทัศน์ก็ช่วยด้วย
“..นี่ของมึงเหรอ”
เฮ้ย! หลุดจากมือกูไปเมื่อไหร่วะ
“เอาคืนมา”
ผมรีบแย่งคืน
ไม่ได้..กูหวง..
“แน่ะๆ”
ไอ้ทัศน์เอียงมือหนี แล้วก้มลงจ้องมอง
“J&N ..หมายถึงใครวะ?”
ชิบหาย!
ผมหน้าแดงก่ำ
“กูบอกให้เอามา!”
ไอ้โกเลิกคิ้ว “แย่ง’ไรกันวะ”
ไอ้โกมองมั่ง “เจ แอนด์ เอ็น? ใคร?”
โอ๊ยย เพื่อนเวรแม่ง พวกมึงช่วยไปไกลๆตีนกูได้ไหม!
“ฮ่ะๆ หรือว่า..”
ไอ้ทัศน์ทอดเสียง….
แล้วไอ้โกก็สวนขึ้นมา
“N นี่ หมายถึง Noom ใช่มั๊ย?”
“ใช่แน่นอน”
ไอ้ทัศน์เห็นด้วย
โอ๊ย ไม่ ไม่ ไม่ จะแกล้งกูทำไมเนี่ย ?
หรือเพราะผมไปปากมากกับพวกมันบ่อยครับพี่น้องครับ!
“โหวๆ นานๆทีจะเห็นเพื่อนเซ็กส์เสื่อมของเราเขินหน้าแดงเว้ย”
ไอ้โกแซว
ไอ้นี่นิ กูก็เพิ่งโดนด่าเซ็กส์เสื่อมมา -*-
“แล้ว J ล่ะ” ไอ้ทัศน์ทำหน้าใช้ความคิดและมองผมอย่างชั่วร้าย เหมือนแก้แค้นตอนผมถามซ้ำๆเรื่องน้องเกรย์
“หรือว่าจะเป็น….”
ไม่ ไม่นะ..
ผมไม่.. ไม่งั้นผมโดนฆ่าแน่
“จ๋า”
ฮึ ไอ้ทัศน์ว่าไงนะ
“หรือจิ๊บ จุ๊บ จอย อะไรวะ มีชื่อไหนอีกโก”
ไอ้ทัศน์เดาไปเรื่อย
ไอ้นี่! กูใจหายใจคว่ำหมด
“จั๊กล่ะ”
“โก มึง ผู้หญิงบ้าที่ไหนชื่อจั๊ก”
-*-
“เจนเว้ย!”
ผมสวนทันควัน เจนนี่แหละ ชื่อน่ารักดีครับ
“นั่นไง กูกะแล้ว น่าจะชื่อเจน”
ไอ้ทัศน์เออออด้วยทันที
แหม..ก็ถ้าเกิดไอ้ทัศน์เป็นพระเอกเรื่องไหนซักเรื่องนะครับ
มันคง..ติดชาร์จพระเอกที่โง่ งี่เง่า และเบื๊อกที่สุดตลอดกาล
“คืนให้กูได้รึยัง”
ผมยื่นมือไปหามัน
“แล้วเจนไหนวะ ทำไมกูไม่เห็นรู้จักเลยละ”
ไอ้โกว่า
“เออ กูก็ไม่รู้จัก”
ไอ้ทัศน์ว่าตาม
มึงคิดอะไรเองไม่เป็นหรอกใช่มั๊ยทัศน์ กูเห็นตั้งแต่เรื่องน้องเกรย์แล้ว!
โอย.. มึนหัวตึ๊บ
เอิ่ม..
“เอ่อ แฟนสมัยม.ปลายนู่นเว้ย”
ผมได้ทางออกละ กรูฉลาด แง่มๆ..
“อ้อ ถึงว่า เข้ามหา’ลัยมา ที่ไม่มองใครเลยเนี่ย มีรักเก่าฝังใจนี่เอง ฮ่าๆ”
มึงฮาเหรอ เดี๋ยวเหอะ เจอถีบ -*-
“แต่มึงนี่อ่อนจังเลยนะหนุ่ม มันผิดตำแหน่งเว้ย”
อะไรผิดตำแหน่งวะทัศน์?
ผมเลิกคิ้ว
ไอ้โกจึงตอบแทน
“เค้าต้องเอาชื่อผู้ชายไว้ก่อนดิวะ มันต้องเป็น N&J ไม่ใช่ J&N”
เอ่อ..
“อ้อ อืม”
ผมเออออ
.
.
“อ้าว พวกมึงยังไม่ไปเข้าเรียนกันอีกเหรอ นี่เลทไปสิบนาทีแล้วนะเว้ย”
“อ่อ” ไอ้ทัศน์โบกไม้โบกมือ “โจมานี่ดิ๊”
!
!!
เวรเอ้ย
ผมกระชับหนังสือและอุปกรณ์การวัดในอ้อมแขนให้มั่น ก้าวไปแย่งของในมือไอ้ทัศน์คืนมา
“อ้อเหรอ สายไปสิบนาทีแล้วเหรอ กูรีบละเว้ย เจอกัน!”
ผมบอกพลาง วิ่งพลาง
..
….
และชะลอฝีเท้าลงเมื่อมาถึงบันได หันซ้ายแลขวาดูว่าไม่มีใครตามมาฆ่า จึงถอนใจเบาๆอย่างโล่งอก..
ถ้ามันรู้ว่าผมยังเก็บไว้.. เฮ้อ
..อยากจะขอให้มันได้ลบได้เลือนลาง ..จางหายไปยิ่งดี
“เราจะยังเป็นเพื่อนกัน แต่กูขอร้อง หรือจริงๆมันก็คือคำสั่ง อย่าคิด อย่าพูด อย่าอะไรทั้งนั้นกับเรื่องนี้”
ผมเงียบ..
“ให้เป็นอดีตไป ให้มันจบไป และอย่าให้ใครรู้..”
ผมก็ยังเงียบอยู่..
“รับปากสิ มึงจะทำใช่มั๊ย”
ไอ้คนตรงหน้าเริ่มหงุดหงิด
ผมเงยมอง..
“แล้วกูมีทางเลือกอื่นเหรอ”
.
.
“ไม่มี”
..แล้วจะถามทำไมผมปาดน้ำตาที่ปริ่มๆให้พ้นดวงตา
ยังไงซะ..สิ่งที่ดีที่สุดคือเรายังเป็นเพื่อนกัน
เอ๊ะ.. หรือนั่นจะเป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดวะ
อยากจะลืม.. ลืมว่าใจยังคงคิดถึงเธออยู่เสมอ. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
พวกผมนั่งกินข้าวกันเช่นเคยที่ อ.มช. ครับ
“ซักวัน กูขอให้ข้าวติดคอมึงตาย แม่ง~”
ก็อดไม่ได้นี่ครับ ต้องกวนตีนมันตอนกินข้าว ไม่รู้เป็น’ไร
ก็เหมือนทุกวัน ..โจไม่เคยโต้ตอบอะไร มันก็ปล่อยให้ผมเห่าไป
ใช้ความนิ่งสยบความเคลื่อนไหว ..มันโคตรฉลาดอะ
แต่ผมไม่เคยอดพยายามพูดคุยกับมันได้เลย
ผมได้แต่ขอให้ตัวเองเป็นใบ้ ..นั่นดีที่สุดแล้วที่จะคิดได้เพื่อให้ไม่ต้องพูดกับมัน
ลืมว่าใจยังคงละเมอถึงเธอคนนี้..
“หนุ่ม แล้วมึง เมื่อไหร่จะแดกข้าวหมดละวะ หรือต้องรอน้องเจนอะไรนั่นมาป้อน”
แหงะ ไอ้เหี้ยโก!
มึงพูดทำไมเนี่ย?? คอกูจะหลุดม๊ายยย
“เฮ้ย เดี๋ยวกูมีlab ต้องรีบไปละ”
ผมรีบเก็บจานที่กินไปได้แค่ครึ่ง คว้ากระเป๋ามาสะพายไว้
“อย่ามา! มึงเรียนเหมือนกู นี่ยังไม่ถึงเวลาเลย รีบไปไหนวะ น้องเจนรออยู่เหรอ ฮิ้ววว”
ไอ้ทัศน์พูดครับ ส่วนฮิ้วววหลังมีไอ้โกร่วมด้วย
แม่ม!!
พวกมึงกำลังฆ่ากูทางอ้อมอยู่นะ
“ปะ..เปล่า”
“อะไร ฮิ้ว ไรกันวะ”
ไอ้โจหันมาเลิกคิ้วงงๆ
“ฮ่าๆ ก็ฮิ้วน้องเจนของไอ้หนุ่มไง”
ไอ้โจยิ่งงงหนักเข้าไปใหญ่ มันเหล่ตามองผม..
“น้องเจนไหน..?”
“กูจะปะ..ไปเรียน”
ผมกระชับกระเป๋า
“เอ้า ก็น้องเจน แฟนไอ้หนุ่มสมัยมอปลายไง กูเห็นสายข้อมือ J&N มันเว้ย มันเลยบอกมา ฮ่าๆ”
ผมได้ยินเสียงไอ้โกบอก ขณะหันหลังจะพ้นโต๊ะอยู่แล้ว..
แล้วไอ้ทัศน์ก็..
“มึงอยู่โรงเรียนเดียวกับมันนี่ มึงไม่รู้จักเจนอะไรนี่เหรอโจ?”
.
.
..ผมยกมือไหว้
ภาวนากับพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ และหลับตาปี๋
ไม่หันไปมองหน้าไอ้โจเลย กลัวเผลอไปจ้องตามันแล้วตาย
“กูต้องไปเรียนแล้วนะ ไว้เจอกันเว้ย!”
แล้วผมก็รีบเดินเร็วๆออกจากอ.มช. ด้วยความเร็วแสง..
..
……
……….
“มันจบแล้ว ทิ้งมันไปซะ ทำได้ไหม..”.. กูไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ
แต่ถึงยังไงกูก็ยังแถไปได้นะ..
น้องเจนไง..
ผมหย่อนฝีเท้าลง และเดินอย่างช้าๆ เรี่ยวแรงหดหายไปเรื่อยๆ
แล้วก็รู้สึกถึงแรงกระตุกแน่นที่แขน
“กูบอกมึงว่าไง!”
เสียงเข้มๆที่คุ้นเคยดังขึ้น และผมหันมาเผชิญหน้ากับ ..โจ
.
.
ผมได้แต่มองมัน จุกแน่นข้างในใจจนพูดอะไรไม่ออก
“มึงยังเก็บไว้อีก? กูบอกว่าให้ทิ้ง ทำไมไม่ทำ ห๊ะ!”
..ผมเจ็บแขน
“กะ..กูอยากเก็บไว้..”
“ไม่ได้!”
มันยื่นคำขาด
“มึงจะเป็นมั๊ย เพื่อน!กับกูเนี่ย หรืออยากจะเป็นคนไม่รู้จักกันเลย”
ผมมองดวงตาที่โกรธจัด
“อย่างกะกูอยากเป็นเพื่อนกับมึงนัก”
ผมเม้มปาก
ไอ้โจแค่นหัวเราะ ปล่อยมือผมออก
“กูคงไม่สนใจไปแล้ว ถ้ามึงไม่ทำท่าจะเป็นจะตาย!”
โธ่เว้ย! คนที่รักน่ะ เราไม่ได้อยากให้มาอยู่ด้วยเพราะแค่มันกลัวเราจะตายหรอก
แต่การอยู่ด้วยกันมันมีคุณค่ามากกว่าแค่เหตุผลนั้น
มันต้องมาจากความต้องการ ..มึงไม่เคยเข้าใจรึไง!
“ถ้ามึงอยู่แค่เพราะกลัวกูจะตายนะ ไม่ต้อง! กูชิวมาก จะไปไหน มึงก็ไปเลย”
“อย่ามาทำน่อมแน๊มมีน้ำตาให้กูเห็นอีกก็แล้วกัน!”
มันเสียงดุ แล้วกระทืบเท้าเดินจากไป
..ผมเชิดหน้าเข้มแข็ง..เม้มปากจนวินาทีสุดท้ายที่มันเดินผ่าน
..แล้วเมื่อมันผ่านไป ไม่ได้หันกลับมามอง..ผมก็ถอดหน้ากากแกร่งออก
ผมไถลลงครูดฝาผนังเบาๆ..หลับตานิ่ง
จะไม่ร้องไห้..ผมต้องเข้มแข็ง
เพราะอย่างนี้ไง ไอ้เหี้ยที่เพิ่งเดินจากไปถึงยังยอมเป็นเพื่อนกับผมอย่างฝืนทน
เพราะผมอ่อนแอแบบนี้ไง
แม่ง เข้มแข็ง เข้มแข็งสิวะ!
ลืมทุกอย่าง..ในหัวใจ..ขอเพียงนับจากนี้ไป.. . . . . . . . . . .
Jo : Just stay Strongผมเดินไปเข้าเรียนอย่างหงุดหงิด
จะซักกี่ครั้งนะที่มันดื้อแบบนี้..
ผมไม่อยากเก็บมาเป็นอารมณ์เลย
แต่ทุกครั้งที่มันไม่ทำตามที่ตกลงกันไว้ ไม่ว่าจะด้วยความตั้งใจหรือไม่ก็ตาม ..ผลลัพธ์ไม่เคยออกมาดีเลย
ทั้งๆที่พูดก็แล้ว บอกแล้ว ด่าแล้ว ทำทุกอย่างที่ทำได้หมดแล้ว ..มันก็ยั้งรั้น
ผมไม่มีวันกลับไปเป็นเหมือนเดิมกับมันได้อีก..
แล้วมีประโยชน์อะไร..ที่มันจะ..ยังคงรักผมไปอย่างนี้
มันจะทำร้ายตัวเองไปเรื่อยๆทำไม? เพื่ออะไร?
โธ่เว้ย ไอ้..!
.
.
“โจ เย็นนี้ไปเดินหน้ามอเป็นเพื่อนเค้าหน่อยนะ”
เมเม่นั่นเอง แฟนผมครับ
ใช่..ผมชอบผู้หญิง
แต่ตอนม.6 ไปเป็นแฟนกับมันเอาอีท่าไหนก็ไม่รู้ ..ไอ้หนุ่มเนี่ย
สุดท้ายผมก็รู้ตัว..ว่ามันไม่ใช่
ความรัก..มันมีขึ้นได้ มันก็จางไปได้นะครับ
ผมไม่รู้ว่าผมผิดตรงไหนกับการหมดรักใครซักคน
..การจากลาเป็นแค่เรื่องธรรมดา
“อื้ม ได้สิ”
ผมตอบรับด้วยรอยยิ้ม
.
.
“ตัว รอเค้าซื้อเสื้อแป๊ปนึงนะ นี่ สวยมะ”
เมเม่ยิ้ม ชี้ไม้ชี้มือไปที่เสื้อผ้าหลากแบบ ผมก็ยิ้มตาม
“ตัวไหนก็ได้ เมใส่ก็สวยหมดแหละ”
ผมหยอด ก็เธอหน้าตาสวยนี่ครับ ใส่อะไรก็ดูดีแหละ
..เอ่อ
.
.
“อ้าว เฮ้ย กูว่าแล้ว ทำไมวันนี้ไม่มากินข้าวด้วยกัน เดินกับสาว ไอ้นี่”
ไอ้สองหน่อครับ โกกับไอ้ทัศน์ ดูท่าแล้วคงเดินออกมาจากโซนร้านอาหาร
เอ..แล้วไอ้เด็กดื้อไปไหนละเนี่ย หรืออกหักจนดิ้นตายไปแล้ว
แม่ง คิดแล้วก็โมโห ..ชอบทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยาก
“ไอ้หนุ่มไปไหนละ”
ยังไงก็เพื่อนกันครับ ถามไว้ เผื่อมันตาย จะได้ไปงานศพ
“ไปหาอมยิ้มแดก แดกข้าวเสร็จ เป็นบ้าหาอมยิ้มทุกที กูหน่าย”
ไอ้ทัศน์บ่น
เหอะๆ..มึงเข้าใจหัวอกกูกันบ้างมั๊ยละ
.
.
“มาแล้ว แม่ง..”
มาละครับ เสียงบ่นเบาๆนั่น
มันวิ่งพลางแกะอมยิ้มพลาง มึงหยุดแกะก่อนมั๊ย?
มันคงไม่ทันเงยหน้าสังเกตเห็นผม เพราะก้มหน้าและมีสมาธิจดจ่อกับการแกะอมยิ้ม..
ใจผมเลื่อนลอยว่างเปล่าขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
.
.
“มาแล้ว แม่ง..”
ไอ้เตี้ยเดินเร็วๆมาอย่างไม่ดูทาง เพราะก้มมองมือตัวเองแกะอมยิ้ม
“เดินดีๆ เดี๋ยวก็สะดุดหรอก”
ผมที่ยืนรออยู่ดุไม่เต็มเสียงนัก
“จูปาจุ๊ปส์มันแกะยากอะมึง”
มันมองอมยิ้มอย่างโกรธแค้น
“ยังกินอยู่นั่นแหละ อมยิ้มเนี่ย อายุเท่าไหร่แล้ว เดี๋ยวก็จะเข้ามหา’ลัยอยู่แล้ว”
ผมหน้าเข้ม ไม่ได้ครับ ต้องดุไว้ก่อน
“อะ” มันยื่นให้ผม
อะไร!? กูไม่ให้มึงกิน มึงเลยจะให้กูกินแทนเหรอ?
แต่ไอ้หนุ่มยิ้มหวาน ทำหน้าอ้อนๆแบบที่ผมจำได้แม่นนัก
“แกะให้กูหน่อยดิ~”
นั่นไง กูว่าแล้ว ชอบทำหน้าแบบนี้ละเวลาจะอ้อนขออะไร
ผมแกล้งเลิกคิ้วมอง ประมาณ ‘ทำไมต้องแกะให้’
“แกะให้หน่อย นะโจนะ”
มันยื่น เอาอมยิ้มมาจิ้มปากผม จนผมอดหัวเราะไม่ได้
“เออๆ”
ผมตอบรับ และดึงทั้งคนทั้งอมยิ้มมาใกล้ตัว
ก็ต้องแกะให้ละครับ พอได้อมยิ้ม ไอ้ปัญญาอ่อนในวงแขนก็ดี๊ด๊า จนผมหมั่นไส้
“วันหลังนะ กูไม่แกะให้แล้ว ทำอะไรด้วยตัวเองบ้าง รู้มั๊ย? แกะเองไม่ออก ก็ไม่ต้องกิน”
แล้วผมก็ต้องหัวเราะกับใบหน้างอนๆที่เป็นคำตอบของมัน..
.
.
“โจ.. ไอ้โจ!”
หือ หะ อะไรนะ
ผมสะดุ้งเล็กน้อย
“ไม่ นึกว่าหลับใน เห็นนิ่งไปเลย”
คงเพราะเสียงไอ้โกที่เรียกผม ทำให้คนที่กำลังแกะอมยิ้มเงยขึ้นมอง..
มือขาวนั่นชะงักค้าง ดวงตานิ่งขึ้นมาทันที
ผมสังเกตเห็นมือที่แกะอมยิ้มมันอ่อนลงแบบไร้เรี่ยวแรง
แล้วก็รู้สึกถึงแรงสะกิดเบาๆด้านหลัง
“โจ เสร็จแล้วค่ะ ไปกันยัง”
เมเม่มาแล้ว..
“อ้อ ครับ อืมไปสิ”
ผมหันไปยิ้มกับเธอ
“เออ พวกมึง ไว้เจอกันพรุ่งนี้”
เพื่อนๆผมยิ้ม และส่งเสียงฮิ้วเป็นการส่งท้าย
เพื่อน..ทุกคน ไม่เว้นแม้แต่ ..ตัวมัน
ปากไอ้หนุ่มยิ้มและส่งเสียงแซวไม่ต่างจากไอ้ทัศน์และไอ้โก
แต่ผมรู้..ว่ามันคงพยายามเข้มแข็งที่สุดแล้ว
ดวงตานิ่งสนิทไม่สั่นไหวและปราศจากหยาดน้ำใดๆ
มีเพียงคิ้วขมวดแน่นที่ทำให้ดูออกว่ากำลังพยายามทำอะไรบางอย่างให้สำเร็จ..
มันกำอมยิ้มไว้แน่นในมือ..ร่างกายสั่นระริกอ่อนเบา จนแทบไม่ทันสังเกตเห็น..
ผมเดินจากไปกับเมเม่..
แต่เธอหยุดชะงัก “เฮ้ ก่อนเข้ามอ ขอซื้อหนมแป๊ปนึง”
เธอเดินกลับไปร้านขนม ผมจึงเดินกลับไปด้วย สายตามองตรงอย่างไม่ตั้งใจ
ปากยังคงยิ้ม พูดคุยกับไอ้โกและไอ้ทัศน์ แต่ใบหน้าซีดนั่นไร้วิญญาณ
มือขาวที่พยายามแกะอมยิ้มและกำแน่นเพราะแกะไม่ออกอยู่ก่อนหน้าค่อยๆลดมือลง
..และยัดอมยิ้มใส่กระเป๋ากางเกง
แล้วมันจะได้กินมั๊ยนั่น..?
ไม่มีกูคอยช่วยแล้ว มึงต้องทำเองทุกอย่างให้ได้สิหนุ่ม
มึงต้อง..ดูแลตัวเองได้
มันเหงามากมั๊ย.. มันเจ็บปวดมากรึเปล่า..
งั้นก็หาใครซักคน..หนุ่ม
ขอร้องละ.. รักใครใหม่ซักคน
อย่าทำแบบนี้..
อย่าทำแบบนี้..
ไม่มีโจแฟนมึงแล้ว มันตายไปแล้ว ..ไม่ต้องรอแล้ว กูไม่มีวันกลับไปหามึง..
กูไม่ใช่คนนั้นของมึงอีกแล้ว ..ไม่มีอะไรที่กูจดจำได้เกี่ยวกับเรา
ลืมทุกอย่างซะ..แล้วเดินต่อไปโดยไม่มีกู
กูเคยบอกมึงแล้ว.. ว่าเราต่างมีชีวิตของตัวเอง
และ..ถ้าถึงวันนึงที่เราไม่ได้..รักกันอีก
ก็..อย่า..เสียใจไปเลย
เข้มแข็งเอาไว้นะ.. มึงที่กูเคยรู้จักเป็นคนเข้มแข็ง..เสมอ
ไปซะหนุ่ม..ไป
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
die ENTSAGUNG..ผมนั่งตัดกิ่งต้นโมกที่ปลูกไว้หนึ่งต้นในกระถางริมระเบียงห้อง
ผมชอบดอกโมกครับ มันหอมดี..
ผมกำลังร้องเพลงให้ต้นโมกของผมฟังอยู่ เผื่อมันจะชอบเสียงของผม แล้วโตเร็วๆ ใบเยอะๆ ดอกแยะๆ..
“Eyes like a sunrise like a rain fall down..”และก็ต้องชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู
“ร้องเพลงเน่าๆ ระวังต้นไม้เอียนจนเหี่ยวนะ”
ปากมึงเหรอไอ้โจ?
ผมเม้มปาก ร้องต่อไป ไม่สนใจมัน
ก็ทำไมละ ผมก็ร้องของผมมาตั้งนานแล้ว Evergreen เนี่ย..
“I’m gonna take this moment and make it last forever..”มันเข้ามาหาค้นๆหาๆอะไรอยู่ซักอย่างในห้อง ผมก็ตัดแต่งกิ่งโมกต่อไป ก่อนที่จะอดถามขึ้นไม่ได้
“ลืมอะไร?”
ใช่ครับ..ลืมอะไร
เหตุผลเดียวที่กลับมาตอนนี้ก็คงลืมของอะไรซักอย่าง..ที่หาทดแทนไม่ได้
เสื้อกีฬาตัวโปรด..แผ่นเพลงที่ฟังบ่อยๆ..เครื่องตั้งสายกีต้าร์แสนรัก..หรืออาจเป็นรองเท้าคู่ใจ
ห้องนี้เป็นห้องที่เราเคยอยู่ด้วยกัน
แต่เมื่อถึงวันที่..
เป็นแฟนกันต่อ ไอ้โจก็ทนไม่ไหว
เป็นเพื่อนกันแทน..ผมก็ทำไม่ได้
ก็ต้องแยกกันอยู่..
มีประโยชน์อะไร ที่จะอยู่ใกล้กันไป
เพราะ..เราทั้งคู่..คงได้แต่ทำร้ายกันเองไปเรื่อยๆทุกวัน..ทุกวัน
“ย่ามที่ได้มาจากแม่ฮ่องสอน”
มันบอกเรียบๆ แล้วผมก็หันไปเห็นมันหยิบย่ามสะพายไป
“อืม”
ผมพยักหน้า
โจเดินไปทางประตูโดยไม่ได้หันกลับมามอง
มันไม่ได้เป็นคนไม่ดี
ไม่ได้เป็นคนใจร้าย
แค่เป็นคนที่มีเหตุผลและทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ
ไม่ผิดอะไร..และ..ผมไม่ห้าม
ผมยิ้มให้แผ่นหลังของคนรัก..
ไม่โกรธแม้แต่นิดเดียวที่ทุกอย่างลงเอยแบบนี้
ไม่มีถ้อยคำใดๆจะขอบคุณ..ขอโทษ..หรือฉุดรั้ง ก็เคยพูดหมด..จนไม่เหลืออะไรจะพูดอีกแล้ว
..ผมไม่อาจพูดออกไปได้ว่า..ผมรักโจ
เพราะ..
ความรักของผม..คือ..การยอมปล่อยคนที่ผมรักให้เดินจากไปตามทางของเขาอย่างเต็มใจนับแต่นี้..
ใบไม้..ผลิแล้ว..หล่นลา
มิอยู่..คู่ฟ้า..เคียงดิน
เปรียบรัก..ประจักษ์..ยลยิน
เกิดแล้ว..ดับสิ้น..สูญไป
หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289 (อ่าน 2422148 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก