หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289

[numay]

นั่งเกรียนรอต่อไป อิอิ

[AdLy]

ยู้ ฮู

[Forever_Love]

มารอ

[๛ナーリバス๛]

เค้ายังคอยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย


 

[mascot]

เย้เย้ จะได้ดังๆ

[killy]

วี๊ดดดดดดดววิ้ววววววววววว

[Chigari]

เสียง .. อ่ะ (ยื่นให้)

^^

[StillLoveThem]

...ไม่ต้องรีบ เร็วๆๆหน่อย รอ..ให้ขุด..อยู่เนี่ย

[debubly]

หาไม่เจออีกแล้วอ่ะ

[Infinite Love]

  วี๊ดดดด วิ๊วววววววว อย่างนี้ต้องฉลอง  รอครับรอ 

ว่าแต่คนแต่งไม่คิดจะ ต่อกร บ้างเหรอ (ผมหมายถึงเรื่องน้องกร น้องเล็กของบ้านสุดเกรียนอ่ะคร้าบ  )
ไม่ค่อยพูดถึงน้องกรเท่าไรอ่ะ 

[Cardiac]

แอบมารอ 

[TONG]

แค่เปลี่ยนชื่อก็ตื่นเต้นแล้ว รออ่านตอนเลิร์นทูเลิฟนะจ๊ะ

[Cacao]

ส่งเป็นเสียงกรีดร้องแบบอีเม้ยเวลาโดนของง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[- คราส -]

  

[golove2]

รออยู่จ้า

 

[น้ำทะเล]

ยกมือขุดๆๆๆๆ

[Zam_Zammy]

มาๆๆ 

ขุดทั้งมันขุดทั้งเผือก 

[coon_all]

ช่วยกันขุดดดดดดดดดดดดดดด
กลับมาเร็วๆนะเธอ
คิดถึงความเกรียน 555

[Magis]

เห็นเปลี่ยนหัวกระทู้นึกว่าลงตอนใหม่แล้วซะอีก มารอเช่นกันครับ

[mundoo]

"รอคอย เธอมาแสนนนน.....นาน"!
ฮี๊ววววววววววววววววววว!!!!!!!!

555555555555555555
รออย่างใจจด ใจจ่อ(แต่ตาจะปิดแล้วอ่ะ)

[u_cosmos]

ขุดลำบากอ่ะ
บ้านน้ำท่วม

[DraCo_SLa13]

อิ๊วววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว.............ขุดคร๊า ขุด

[INDY-POET]

Chapter 24 : Learn To love


“เกรย์..”
ผมได้ยินเสียงเรียกแล้วครับ แต่คนมันกำลังอ่าน ‘โลกของโซฟี’ อยู่..
โลกของโซฟีเป็นนวนิยายปรัชญาขนาดเล็ก(เล็กกว่าสารานุกรมหน่อยนึง) ที่นักศึกษาชั้นปีที่ 1 คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ทุกคนต้องอ่าน
.
.
“เกรย์”

..น่ะ จะเรียกทำไมนักหนา


“เกรย์ กูเรียก ได้ยินมั๊ย?”
ไอ้ทัศน์เดินมายืนกอดอกตรงหน้า

“อือ” ผมตอบรับ
“ก็แล้วมึงเรียกทำไมล่ะ มีอะไรก็พูดมาสิ”
ผมบอกขณะยังอ่านนิยายเล่มหนาต่อไป
ช่วงนี้ผมอพยพย้ายถิ่นมาอยู่หอมันบ่อยครับ มานอนอ่านหนังสือบ้าง ทำการบ้านบ้าง
เพราะกลับห้องตัวเองแล้วก็เจอล็อกกลอนทุกทีไป (ทำไมนะ )
.
.
“มึงเห็นห้องกูเป็นอะไร สำนักหอสมุดเหรอ?”
มันถามฉุนๆ “ช่วยออดอ้อนคลอเคลียให้กูแช่มชื่นมั่งได้มั๊ย จะแห้งตายอยู่แล้วเนี่ย”

อืม.. เพลโตพูดถึงโลกของแบบเอาไว้ว่า.. ผมไล่อ่านไปตามบรรทัด
คุณคิดว่ามีโลกของแบบจริงๆไหม..?

“หือ มึงว่าไงนะ?”
ผมถามไอ้ทัศน์ใหม่ เมื่อกี้ไม่ทันฟัง  - -

มันพ่นลมหายใจ..
“มึงช่วยทำอะไรให้กูสดชื่นหน่อยได้ไหม? อย่างพี่ทัศน์ครับ ไปกินไอติมกันมั๊ย หรือพี่ทัศน์ กอดหน่อยดิ พี่ทัศน์ นู่น นี่ นั่น หรืออะไรแบบนั้นน่ะ!”
.
.
โค๊ะ!!
มาซะยาวยืด
ผมเงยมองมันงงๆ

 << หน้าผม

“อะไรของมึงเนี่ย? มึงเป็นอะไร ประจำเดือนมาไม่ปกติ?”

ไอ้ทัศน์มองดุดุ
“อย่ามาเกรียน”

เอ้า เวร!!
เอาตามที่มึงว่าอ่ะนะ กูก็เกรียนเป็นปกติมานานแล้วนี่

“กูนั่งมองมึงอ่านหนังสือมาชั่วโมงกว่าแล้วนะ มึงไม่คิดจะลุกขึ้นมาออดอ้อนกูมั่งรึไง?”

ผมก้มอ่านหนังสือต่อไป ได้แต่บอกว่า
“กูก็ออดอ้อนอยู่ทุกวันแล้วน่า”

“เฮอะ ตอนไหนของมึง?”
ไอ้ทัศน์เสียงสูง “ถ้ารู้ว่าจะมีเมียเกรียนอย่างนี้กูไปหาสาวมากอดดีกว่า”

“อือ ไปดิ”
ผมตอบง่ายๆ
ไม่ใช่ในใจไม่หวงนะครับ แต่กำลังอ่านโลกของโซฟีอยู่ เดี๋ยวเด้!

“นี่..นี่มึงช่วยหวงกูซักนิดนึง”
ไอ้ทัศน์แว๊ดใส่เหมือนเด็กขาดความอบอุ่น
ผมล่ะงง ช่วงนี้มันเป็นอะไร ว๊ากใส่ผม(แบบซอฟต์ๆ)บ่อยกว่าปกติ หรือมันเข้าวัยทอง?

“กูไปชวนเพื่อนหาเหล้าแดกดีกว่า”
มันตัดบท แล้วเดินออกไปจากห้อง
ผมจึงเงยหน้าจากหนังสือ ตะโกนไล่หลังมันไป
“อย่าลืมหาสาวมากอดด้วยล่ะมึง”

“ไอ้เกรียน อย่ามาท้ากูนะ!”
มันปิดประตูโครมอย่างหงุดหงิด

เออ แม่ง..
อะไรเข้าไอ้ทัศน์อีกล่ะ? ผมชักจะเบื่อแล้วนะ
ผมกับมันไม่แมตช์กันเอาซะเลย ให้ตายสิ -*-

. . . . . . . . . . . . . .

ผมเดินขึ้นมาจากห้องไอ้ทัศน์แล้วเคาะห้องพี่โกที่ชั้นเจ็ด
ก๊อกๆ..

แหม่..ต้องถามเพื่อนมันครับ เผื่อมันมีเรื่องอะไรหงุดหงิดใจ
แต่คนที่เปิดประตูมาก็คือ..

“กรีน?”
ผมเลิกคิ้วให้พี่ชาย “โทษทีมาผิดห้อง นี่เดินนับแล้วนะว่าขึ้นชั้นเจ็ด ทำไมมาโผล่ชั้นสี่ได้”
ผมทำหน้างง แล้วเดินหันหลังกลับ แต่กรีนดึงคอเสื้อไว้

“ไอ้น้องจอมเกรียน ถูกห้องแล้ว!”
กรีนว่าพลางหัวเราะพลาง “โกออกไปกินเหล้ากับทัศน์ ไม่รู้เหรอ เพิ่งออกไปเมื่อกี้เอง นึกว่าทัศน์บอกนายแล้ว”

อ่อ.. มันมาชวนพี่โกไปกินเหล้า

“เดี๋ยวฉันก็ว่าจะไปเหมือนกัน พอดีเมื่อกี้ติดงานนิดหน่อย จะไปพร้อมกันมั๊ย?”
กรีนถาม
ผมขมวดคิ้ว แล้วส่ายหน้า
“ไม่ไปดีกว่า แง่งกับมันอยู่”

“อ้าว ทำไม มีอะไรกัน?”
กรีนเลิกคิ้ว

“ไม่รู้ บอกไม่ถูก”
ผมบอกปัดๆ “มันผีเข้าผีออกอย่างนี้ประจำแหละ”

กรีนยังงงๆอยู่
“แล้วนายไปทำอะไรให้ทัศน์ไม่พอใจรึเปล่าล่ะ”

ผมส่ายหน้า
“ไม่รู้ดิ มันก็ไม่ได้บอกอะไร แค่ทำท่าหงุดหงิด พูดนั่นนิด พูดนี่หน่อย ฉันก็ไม่รู้ ฉันก็เป็นของฉันอย่างเนี้ย”

กรีนมองผมอย่างพินิจพิจารณา
“อืม..ก็ไม่แน่ใจนะ แต่..”
กรีนเม้มปากขณะพยายามคิด แต่ก็คิดไม่ออก “ไม่รู้เว้ย เคลียร์กันเอง”
น่าน..พี่กู ไม่ได้ช่วยน้องอ่ะ - -
. . . . . . . . . . . . . .

..ไม่มีทัศน์อยู่ในห้อง ห้องก็ว่างเปล่า
ผมหงุดหงิดใจ จึงออกมาเดินเล่น หอบโลกของโซฟีมาอ่านที่อ่างแก้ว
.
.
“บ่ฮักกั๋นแล้วก๋า ยะกับน้องจะอี๊”
หญิงสาวหน้าตาสะสวยร้องไห้สะอึกสะอื้น ตะโกนใส่ชายหนุ่มตรงหน้า เห็นได้ชัดว่าคงเป็นคู่รักที่ทะเลาะกัน

“สูมาเต๊อะ ใจ๋เย็นๆได้ก่อ ฟังปี้ซักกำ”
ชายหนุ่มพยายามอธิบาย
ผมจึงหอบหิ้วน้องโซฟีเดินเลี่ยงไปอีกทาง ไม่อยากอยู่เป็นพยานรักพยานร้าวของคู่ไหนทั้งนั้น

ไม่รู้สิ.. ผมเริ่มสับสนกับคำว่า..รัก ทำไมมันทำให้เกิดอะไรต่อมิอะไรมากมายหลายอย่างเหลือเกิน
แล้วที่ไอ้ทัศน์เปลี่ยนไปนี่..เพราะรักด้วยรึเปล่า
เมื่อก่อนไม่เห็นพูดห่าอะไร..ทำไมเดี๋ยวนี้ดูมันงอนๆ..

ผมลองคิดสลับด้านสลับมุมกลับไปกลับมา นึกภาพว่าถ้าผมเป็นไอ้ทัศน์..

วันๆเมียกูทำอะไร?

::ไปเรียน
::อ่านกฎหมายระหว่างประเทศ (อีกแล้ว? ก็คนเขียนมีการบ้านวิชานี้บ่อยเหลือเกินTT)
::แต่งนิยาย
::ดูหนังเกย์
::เล่นคอม
::ทำการบ้าน
::อ่านปรัชญา
::ไปนั่งเล่นอ่างแก้ว
::ไปทำงาน
::ไปชมรม
::แต่งนิยาย
::นอน
::กรน
.
.
แล้วเวลาให้ทัศน์อยู่ไหน..?

ผมนั่งเม้มปากสลับไปสลับมา..
เรื่องรัก แม่งน้อยนิดมหาศาลจริงๆ ปรึกษาใครดีหนอ

ตื๊ด.... ตื๊ด....
“ยะฮู ลิตเติ้ลเกรียน วาสซ๊าบแม๋น?”
-*-
ผมเบ้หน้า เมื่อสายถูกกดรับ
“แม่..”

“คิดไงโทรมา ขี้ไม่ออกเหรอจ๊ะ”
.
.
ผมโทรมาถูกคนมั๊ยเนี่ย?

“เจ๊อย่าเกรียนน่า ผมมี’ไรจะปรึกษาอะ”

“อะไรล่ะ?”

“อืม..”
ผมจะว่ายังไงดีละ

“อ้าวๆ ไม่ได้มีเวลาทั้งวันนะ ชงกาแฟให้ลูกค้าอยู่ พูดเร็วๆ”

หือ?
“ชงกาแฟอะไรแม่ ขายกาแฟตั้งแต่เมื่อไหร่”

“ก็เพิ่งเปิดร้านไม่นานอะ ร้านของเพื่อนแม่ แต่เขาไปออกทริปแถวเอธิโอเปีย แม่ว่างพอดีเลยมาช่วยดูร้านให้”

“แล้วคิดจะบอกลูกเมื่อไหร่เนี่ย?”
ผมหน้าเบี้ยว

“ฮ่ะๆ มีเรื่องหนักอกหนักใจอะไร มาดิ อยู่นิมมานห์เนี่ย”
แม่ผมหัวเราะ
ผมพ่นลมหายใจ ถามตรอกซอกซอยแล้วกวักรถแดงไปหาแม่

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ผมนั่งจิบลาเต้ที่แม่ชงให้ พลางคิดถึงไอ้ทัศน์ แม่เอาเค้กให้ลูกค้าเสร็จ ก็มาลากเก้าอี้นั่งตรงข้ามผม

“เอาล่ะ ลิตเติ้ลเกรียน ว่ามาสิ”
แม่เริ่ม แต่ผมเบ้หน้า
“อย่าเรียกผมแบบนั้นน่า”

“โอเค” แม่ยักไหล่ “ลองว่ามาซิ ไอ้โคตรเกรียน”

 << ผม


“ครับๆ แม่จำไอ้ทัศน์ได้มั๊ย?”

แม่ยิ้มเจ้าเล่ห์
“จำได้สิ ผัวลูกไง”

เฮ๊ยย!!
“เรียกว่าแฟนได้ม๊ายย”
ผมขัดทันควัน
แม่ยกมือสองข้างขึ้น
“โอเค โอเค แฟนจ๊ะแฟน แล้ว?”

“คือ..”
ผมเอาหลอดเขี่ยน้ำแข็ง
“ผมก็งงๆ ช่วงนี้เราพูดกันน้อย แล้วเอิ่ม มันก็อึนๆแปลกๆ”

“หมดโปรโมชั่นละมั้ง”
แม่บอกง่ายๆ “คงเบื่อกันแล้ว”

“อ้าว แล้วทำยังไงล่ะแม่”
ผมตาโต แต่แม่ทำเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่
“จะไปยากอะไรก็หาแฟนใหม่ดิ”

เฮือก!!

ผมอ้าปากค้าง มึนๆงงๆ ไม่รู้จะทำยังไงดี
ในขณะที่แม่เชิดหน้า หน้าตาเฉยชาแบบแปลก
ผมหรี่ตาลง..

“นี่คือคำแนะนำของคนที่เลิกกับสามีมาตั้ง 15 ปี แต่ไม่เคยมีแฟนใหม่?”
.
.
เอาล่ะครับ
คราวนี้เป็นตาแม่บ้างที่อ้าปากค้าง ทำท่ามึนๆงงๆ พูดไม่ออกบอกไม่ถูก
ผมหัวเราะหึหึ
โด่เอ๊ย!!

“แม่ เอาน่า เป็นงานเป็นการกันหน่อย ผมควรจะทำยังไงดี?”
ผมเข้าเรื่องใหม่

“มันก็เป็นธรรมดานะ คนเราคบกันมา พอในช่วงเวลานึง มันก็รู้สึกว่าอะไรๆมันชิน มันธรรมดา ถ้าไม่หมั่นเอาใจใส่กันบ่อย รักจืดจาง”
แม่ยักไหล่ “และนั่นก็เป็นปัญหาสำหรับพวกเถื่อน ถึก บึกบึน เอาใจไม่เป็น เกรียน อินดี้”

ผมมองแม่
“แม่หมายถึงผมหรือตัวเองอะ?”

แม่ถลึงตามอง
“ทั้งคู่แหละย่ะ”

“แม่เลิกกับพ่อเพราะอะไรกันแน่?”
ผมถามจริงจัง
แม่เงียบไปแป๊ปหนึ่งก่อนจะบอกว่า
“เข้ากันไม่ได้”

…เหตุผลยอดฮิตจริงๆ

“แล้วตอนนั้นแม่ไม่ยอมทำอะไรเพื่อให้ไม่ต้องเลิกกันเหรอ เพื่อให้ได้ความรักคืนมา?”
ผมเอื้อมไปจับมือแม่ไว้

“ไม่ได้ทำ และจนถึงตอนนี้ ก็ไม่คิดจะทำ”

..
……
“แล้วแม่ยังรักพ่ออยู่รึเปล่า?”

ผมถาม..
แต่ได้รับเพียงความเงียบเป็นคำตอบ

อยากพบ..อีกครั้งหนึ่ง
อยากซึ้ง..อีกสักนาที
อยากทำดีๆ..กับเธออีกสักครั้ง
ที่แล้ว..ไม่เสียใจ
กอดไว้..ทั้งน้ำตา
ก่อนจะยอมรับว่าเรา..เข้ากันไมได้

สาวหางม้าเช็ดกระจกอย่างเหม่อลอย ท่ามกลางเสียงเพลงแผ่วๆจากวิทยุ
ผมซดลาเต้หมดแก้ว แล้วเอาผ้ามาจากมือแม่ เช็ดกระจกร้านให้แทน

“แม่ ผมไม่อยากเลิกกับทัศน์.. ผมรักมันครับ”
ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงบอก
“ถ้าถึงวันที่ทัศน์ไม่รักผม ผมจะปล่อยให้ทัศน์ไป แต่ผมจะไม่เลิกกับทัศน์ด้วยเหตุผลงี่เง่า เช่น เข้ากันไม่ได้””
ผมวางผ้าลง
“ผมอยากจะรู้นัก ไอ้เหี้ยตัวไหนเกิดมานิสัยเหมือนกันทุกกระเบียดนิ้ว มันต้องปรับทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ มันไม่ใช่เข้ากันได้หรือไม่ มันคือรักหรือไม่รักต่างหาก”
ลูกค้าทั้งร้านเงียบ..
ผมจึงเพิ่งรู้ตัวว่าพูดดังไปแล้ว
ผมก้มหน้าลง
แม่จึงเอื้อมมือมาตบบ่า
“งั้นก็ไปหาทัศน์ กอดไว้ แล้วบอกว่าลูกรู้สึกยังไงกับเขา..”

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ตื๊ด ตื๊ด....

แน่ะ.. สายเรียกตั้งนาน ไอ้เหี้ยนั่นไม่รับ

ตื๊ด ตื๊ด..
ผมกดเบอร์ ‘เหี้ยทัศน์’ ที่เม็มไว้ซ้ำ

“เออ อ่านน้องโซฟีเสร็จแล้วรึไง”
ไอ้ทัศน์รับโทรศัพท์ซักที

“อืม..”
ผมจะว่ายังไงดีล่ะ
“ไอ้เหี้ย!”
ผมบอกได้เท่านี้อะ -*-

เสียงไอ้ทัศน์เงียบไป
“นี่คือทั้งหมดที่มึงจะพูดเหรอ?”

“ทำเหี้ย’ไรอยู่”
ผมถามอย่างแสนหวาน

“นัวเนียกับหญิง”
มันตอบสั้นๆ
แต่เสียงดังเหมือนอยู่ร้านเหล้า สาบานได้ว่าผมยังได้ยินเสียงกรีนกับพี่โกอยู่เลย
ถ้ามึงจะนอกใจกูต่อหน้าพี่ชายกูละก็นะทัศน์ - -

“กลับเมื่อไหร่”
ผมถามสั้นๆ

“ไม่รู้ ดึกๆ รอให้เมาก่อน”
มันบอกเนือยๆ

“กลับมาตอนนี้เลยได้มั๊ย..?”
ผมทำเหมือนพูดเรื่อยๆ

มันเงียบไป แล้วถาม
“ทำไม?”

ผมจึงตอบสั้นๆ
“คิดถึง”

ไอ้ทัศน์เงียบอีกรอบ
“แล้วตอนนี้อยู่ไหน”

“อยู่ห้องมึง”
ผมตอบ

“อืม เดี๋ยวกลับ”
แล้วทัศน์ก็วางสายไป..

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ไม่ถึงยี่สิบนาทีต่อมา ผมก็ได้ยินเสียงเขกุญแจ
ผมที่นั่งอยู่ปลายเตียงจึงหันไปมองที่ประตู
ไอ้ทัศน์ยืนมองผมอยู่งงๆ
ผมรู้ครับ.. ปกติผมไม่ได้บอกว่าคิดถึงมันซักเท่าไหร่หรอก

ผมลุกขึ้นยืน เดินไปหามันช้า แล้วซบหน้าไปในอก เอามือกอดเอวไว้
ไอ้ทัศน์ยืนนิ่งไปอึดใจเดียวแล้วยกมือโอบรอบตัวผมตอบ
ไร้คำพูด..
ก็จะให้พูดอะไรกันล่ะครับ
ไม่ได้ทะเลาะกัน ไม่ได้โกรธอะไรกัน ไม่มีปัญหาใดๆทั้งสิ้น

“รัก..”
ผมพูดอู้อี้ในอกมัน

ไอ้ทัศน์หัวเราะในลำคอ
“รู้..”

ผมผละตัวออกมาเงยมองมัน
“รู้..?”

“อื้อ” มันพยักหน้า
“ก็ปรัชญาของมึงคือความรักไง มึงจะไม่รักได้ยังไง”

ภาพตอนที่ผมฉุดกระชากลากถูไอ้ทัศน์ไปส่งอาจารย์เป็นการบ้านวิชาปรัชญาโผล่มารางๆ..

“จริงๆแล้ว กูก็เพิ่งรู้..ว่าปรัชญาของกูไม่ใช่ความรักหรอก”
ผมบอกกับมัน
ไอ้ทัศน์เลิกคิ้ว

ผมซุกหน้าไปกับอกมันเช่นเดิม
“มันคือการเรียนรู้ที่จะรักต่างหาก”

. . . . . . . . . . . . . . . . .


ขอบคุณสำหรับการติดตามเช่นเดิมนะ..
ปล. ผมไม่ได้เป็นญาติกับ Idylle นะ 
ปะเล๊อะ. ผมเหนื่อยกับการพรูฟมากมาย แล้วก็ไม่ค่อยตรวจได้ถูกหมดซักทีเรื่องคำผิด ตกนู่น ตกนี่ ถ้าใครว่าง จะรับอาสาตรวจก่อนผมลง ก็จะเป็นพระคุณ 

[Pa'veaw]

 

[nolirin]

  จิ้มก่อนอ่าน

“มันคือการเรียนรู้ที่จะรักต่างหาก”--> แหนะ ถึงหนูเกรย์จะเกรียนแต่ก็มีช่วงอารมณ์แอบเน่า แต่เน่าก็รักนะ

[myapril]

ว้าวๆๆ ได้ฟังคำว่า คิดถึง กับ รัก จากเกรียนก่อนนอนด้วย
วันนี้คงหลับฝันดี ตามทัศน์ไปติดๆ
เอ หรือคืนนี้มันจะไมได้นอนกันหว่า

[debubly]

รีไรท์ใหม่ ยังไงก็น่ารักเหมือนเดิมจ๊ะ

 

[KimGeeHu]

“มันคือการเรียนรู้ที่จะรักต่างหาก” เกรย์ผู้เกรียนไกล
เรียนรู้ไว้เยอะๆ นะคับ คริคริ
 

[qq_oo]

 

[หัวเเม่มือ]

อ่านตอนสุดท้านแล้วเขินสุดๆ