หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289

[toou]

สงสารเกรียน และโก

[lomekung]

 

[Nuclear]

เจ็บปวดด !! 

[เกี๊ยวกุ้ง]

จบ (ตอน) ได้เจ็บปวดมากกกกก
  คิดถึงความรู้สึกของโกม้ายยยยยย อ้ายพี่กรีน ฮึ่ย!!!!

[colorlab]

ค้างเติ่งได้เกรียนเสมอต้นเสมอปลาย 
แถมทิ้งท้ายไว้ด้วยดราม่าได้มันน่า...ซักตุ้บสองตุ้บ
ครอบครัวสำคัญ สงสารพี่กรีนกับโก คงหาทางออกยาก
แต่สำหรับเกรียนเกรย์นั่น โดนแบบนี้จากน้องคงเจ็บจิ๊ดๆ
อย่างไรซะการเหยียดของกรคงไม่ระคายเปลือกหร๊อกกกก

เชียงใหม่ฝนตกน้ำท่วม ดูแลตัวเองนะเกรียนคนเขียน

[u_cosmos]

เหวยเหย
โก๋แก่อย่าเพิ่งน้อยใจไปนะ นั่นพี่กรีนนะ ไอดอลของน้องชาย
แต่แอบเซ็ง
ไอ้น้องกรนี่จะไม่บอกใครเลยหรอ ว่าจะไปเรียนที่ไหน หรือไปทำอะไรเมื่อไหร่
โว๊ะ ขัดใจ

[dek_jun_rai]

มีตัวละครใหม่โผล่มาสองตัว... ก็ให้มันสองคนได้กันเองซะ.. จบป่ะ 

[yang]

  กรีนอ่า

โกไม่เป็นไรน่ะ

[INDY-POET]

Chapter  26  : I’ve Never Been Perfect ..but I have you

แม้ว่าคุณยังก้าวเดินต่อไปบนเส้นทางทอดยาวไกลสู่ความฝันของคุณ แต่ก็คงมีสักครั้งที่ขาคุณจะสั่นไหวกับความผิดพลาดในอดีตที่คอยตามหลอกหลอนเหมือนฝันร้าย..


“ขอโทษนะ..”
คนข้างตัวเอ่ยขึ้นเบาๆ
แต่แม้เสียงแผ่วๆนั้นก็ยังทำให้ผมสะดุ้งตกใจ ขณะมันค่อยๆปล่อยมือที่โอบเอวผมไว้

“เป็นอะไรรึเปล่า สะดุ้งเชียว?”
ไอ้ทัศน์มองผมอย่างค้นหา แต่ผมส่ายหน้า “ไม่มีอะไร”

“ขอโทษ จริงๆแล้ว กูไม่ควรแบบนั้นต่อหน้าน้องมึง”
แม้ไอ้ทัศน์เพียงยักไหล่เท่ๆ แต่แววตานั้นแสดงความเสียใจกับผมอย่างจริงใจ
ก่อนมันจะเสริมว่า “แต่มันอดไม่ไหว น้องมึงน่ากระทืบเกิน”

หึ.. ผมเกือบจะขำ
แต่พยักหน้าให้มันน้อยๆ เพื่อแทนคำว่าไม่เป็นไร

.
.
ผมหันหลังกลับไปมองที่โต๊ะอีกครั้ง

“อืม.. งั้น งั้น ผมก็ไปก่อนนะครับ”
พี่โกยิ้มอย่างเยือกเย็นให้กรีน และเรียกว่า.. “รุ่นพี่”


..เฮ้อ
ผมควรจะถอนหายใจเป็นภาษาอะไรดี?

พี่โกเดินจากไปอีกทางหนึ่ง

“มึงไปหาพี่โกสิ”
ผมแนะนำมัน
“ไม่เอาน่าเกรย์ เดี๋ยวพี่กรีนก็ไปเคลียร์แน่ กูอยากอยู่กับ เอ่อ.. กับมึง”
ไอ้ทัศน์หลบสายตา
ผมแอบยิ้ม..

“กูไม่เป็นไรน่า เดี๋ยวกูก็ต้องไปเรียนต่อ พี่โกเป็นเพื่อนมึงนะ กรคงไม่ผละจากกรีนง่ายๆหรอก มึงไปอยู่เป็นเพื่อนพี่โกเถอะนะ กูรู้ว่ามึงก็เป็นห่วงเขา”
สำหรับผม สัมพันธภาพระหว่างเพื่อนไม่ได้มีอานุภาพน้อยไปกว่าระหว่างพี่น้องและคนรักหรอกครับ
แม้จะรักคนละแบบ..แต่ทุกแบบก็คือ..รัก

แล้วพี่กรีนกับกรก็ดังมาทางเรา เสียงพูดคุยเจื้อยแจ้วของกรดังมากระทบโสตประสาท แต่แล้วก็ชะงักไป เมื่อเห็นผมกับทัศน์ยังยืนอยู่
“ฉันไม่อยากให้เขามาใกล้นาย เขาอาจจะพยายามทำให้นายเป็นเหมือนเขาก็ได้นะกรีน นายต้องระวังนะ”

..ไม่จำเป็นต้องบอกใช่ไหมว่า เขา ที่ว่านั้น ..หมายถึงใคร

พี่กรีนมองผมด้วยแววตาแสดงความขอโทษ แต่ยังไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้
ผมประสานสายตากับกร..
แล้วจับมือทัศน์มาโอบเอวไว้เหมือนตอนที่เราเดินออกมาจากโต๊ะ..ค่อยๆโอบ..ช้าๆ
ไอ้ทัศน์แม้จะดูตะลึงๆ แต่ก็โอบผมไว้
กรทำท่าเหมือนจะพ่นไฟออกมา แต่ก่อนที่น้องชายจะได้ทำอย่างนั้น ผมก็เขย่งเท้าขึ้น
..แล้วจูบแตะเบาๆที่ริมฝีปากคนรัก

“กูไปเรียนก่อนนะ มึงไปดูเพื่อนเถอะ”
ผมผละออก

“เกรย์ แต่..”
ไอ้ทัศน์คว้าแขนไว้ ผมจึงหันกลับมา
“กูไม่เป็นไร เชื่อใจกูสิ”
มันนิ่งไปซักประเดี๋ยวหนึ่งก่อนจะพยักหน้า แต่เมื่อแววตายังคงลังเล ผมจึงบีบมือมันแน่น
“กูจะเข้มแข็ง แต่ถ้ากูทนไม่ไหว..ถ้ากูร้องไห้ มึงรู้นี่..ว่ากูจะไปที่ไหน”

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ผมนั่งเรียนอย่างเลื่อนลอย..
ผมรู้ครับว่าหน้าที่ของผมคือการเรียน และผมก็ตั้งใจทำมัน..เหมือนที่ตั้งใจมาตลอด
แต่ถ้าสติผมไม่มั่นคง ถ้าจิตใจไม่ตั้งมั่นในสมาธิ ความเจ็บปวดก็ทำให้ผมไขว้เขวไปจากมันได้

“กรกฎ..”
เสียงอะไรดังมา..

“กรกฎ ศิริรัตน์!”
ผมสะดุ้ง เมื่อสติสัมปชัญญะกลับมาและทราบว่าคนที่เรียกคืออาจารย์

“นี่..เธอเหม่ออะไรในคาบเรียน เธอไม่รู้หน้าที่ตัวเองเหรอ”

“ขอโทษครับอาจารย์”
ผมยอมรับผิด และตั้งใจจะโฟกัสกับมันนับจากนาทีนี้ไป ถึงแม้จะยากเต็มทีที่จะลืมกร..และไม่นึกถึงพ่อ..

“ครูเห็นเธอเหม่อมาตั้งแต่ต้นคาบ เธอเรียนปรัชญานะ เธอน่าจะเอาสิ่งที่เราเรียนไปประยุกต์ใช้เรียกสติสตังเธอกลับมา ไม่งั้นก็ลุกออกไปจากห้องเรียนได้เลย”

….ผมก้มหน้า
ไม่มีใครรู้หรอกครับว่าคุณผ่านอะไรมา
ไม่มีใครอยู่กับคุณตลอดเวลา เหมือนกับที่จะไม่มีใครเข้าใจสิ่งที่อยู่ลึกที่สุดในจิตใจคุณ ต่อให้คุณจะใช้ล้านคำมาอธิบายก็ตาม..
ผมจึงยิ้ม..และเลือกที่จะพยายามเข้าใจทุกสิ่งที่คนอื่นคิดกับผมแทน..

“คาบนี้ครูพูดถึงเรื่องคำตอบถูกผิดในปรัชญา และยกตัวอย่างหลายเรื่องมาก แต่มันคงไม่ได้เข้าหูไปสู่สมองกลวงๆของเธอเลย”
อาจารย์อาจจะว่าแรงไปนิด แต่เวลาโมโห อาจารย์ก็เป็นอย่างนี้แหละครับ ผมเข้าใจ..เพราะถ้าผมเป็นครูที่แหกปากสอน แต่ศิษย์ตัวเองเหม่อผมก็ของขึ้นเหมือนกัน

“ปรัชญา.. ปรัชญามีโจทย์มากมาย แต่ไม่มีสูตร และไม่มีคำตอบถูกหรือผิดตายตัว”
ผมพูดไปตามหัวใจ

“เช่น ถ้าผู้หญิงคนนึงไปทำแท้ง ศีลธรรมบอกได้ว่าผิด กฎหมายไทยบอกได้ว่าผิด แต่ปรัชญาบอกไม่ได้..”
ผมหลับตานึกภาพ..

“เพราะ..ปรัชญาต้องรู้เหตุผลที่เธอทำแบบนั้น ปรัชญาต้องรู้ว่าเธอผ่านอะไรมา และรู้ว่าเธอจะประสบกับอะไรต่อไปหากตัดสินใจเลือกทางใดทางหนึ่ง”
ผมเม้มปาก
“ปรัชญาเรียนรู้และหาคำตอบไปตลอดชีวิต..และคำตอบที่ปรัชญาได้ ไม่มีใครคนไหนจะมาตรวจว่าถูกหรือผิดได้”
.
.
ทั้งชั้นเงียบกริบ..
ก่อนที่เสียงปรบมือจะดังสนั่น..
ผมลืมตาขึ้น คาดว่าจะเห็นอาจารย์หอบหิ้วเครื่องประหารหัวสุนัขออกมาเรียบร้อยแล้ว
แต่อาจารย์เพียงยืนมองนิ่ง..
“นี่ถ้ากำลังดูอวตาร ครูก็คงต้องพูดกับเธอว่า I see you.. สินะ”
อาจารย์ยักไหล่ “เธอไม่ได้ฟัง แต่เธอใช้สัญชาตญาณของเธอตอบคำถามที่บางคนฟังทั้งคาบก็ตอบไม่ได้ เธอมีหัวใจ..กรกฎ รักษามันไว้.. ไปพักผ่อนเถอะ เลิกคลาสค่ะ”

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

ผมเดินออกมาจากห้องเรียน ตั้งใจจะไปนั่งเล่นอ่างแก้วให้อารมณ์เย็นๆ..
แต่ผมยังไปไม่ทันถึงก็เจอเด็กผู้ชายคนหนึ่งยืนเม้มปากอยู่หน้าตึก..

“อ้าว ไอ้น้องเกรย์”
เสียงทักดังมา ผมจึงหันไปมอง
“หวัดดีครับพี่ทิว”

“เออนี่ พี่จะถามนายว่า-”

.
.
“นี่ ฉันมีเรื่องจะพูดกับนาย”
เด็กผู้ชายคนนั้นมายืนตรงหน้าผม ไม่สนใจว่ากำลังคั่นกลางระหว่างการสนทนาและระหว่างผมกับพี่ทิว

“ฉันขอเตือนนะเกรย์ กรีนเป็นพี่ชายฉัน อย่างที่นายไม่มีวันได้เป็น นายอย่าเอาพฤติกรรมบ้าๆบอๆของนายมาล้างสมองพี่ฉัน ฉันไม่รู้เหตุผลที่นายมานั่งกับกรีนวันนี้ แต่นายอย่าเข้าใกล้เขาดีกว่า นายมันน่ารังเกียจ”

….
……
ผมได้แต่มองหน้าน้องชาย หมดคำใดๆจะอธิบาย

“เฮ๊ยไอ้น้อง อย่าพูดแบบนี้นะเว้ย จะมากไปนะ”
พี่ทิวแตะไหล่กร กระชากหันกลับด้วยความโกรธเคืองแทนผม

“อย่าเสือก ไม่ใช่เรื่องของมึง!”
กรโต้ แล้วสะบัดไหล่ออก
และพี่ทิวก็ทำหน้าเหมือนโดนบาทาลูบพักตร์

“ไอ้เด็กเปรต กูอยากเอาตีนนาบหน้ามึงเหลือเกิน!”
สองมือใหญ่ของพี่ทิวกระชากไหล่ไอ้กรไปประจันหน้า และตั้งหมัดจะซัด ผมพุ่งเข้าไปขวาง

“อย่า อย่า!”
ผมผลักพี่ทิวออก โอบตัวน้องชายไว้อย่างไม่ยอมให้ใครมาทำร้าย
แต่กรสะบัดตัวออก
“ไม่ต้อง ฉันไม่ซึ้ง! คนอย่างนายไม่มีค่าพอ ฉันไม่มีความเคารพอะไรจะเหลือให้นาย นายทำให้ฉันผิดหวัง เชิญนายมีความสุขกับปรัชญาบ้าๆของนาย แต่อย่ายุ่งกับวีรบุรุษของฉัน! นายควรจะอายุ 19 ในตอนนี้ แต่นายก็รู้ดีว่านายยี่สิบ ช่วยบอกฉันหน่อยสิเกรย์ ว่านายหายไปทำอะไรมาปีนึง!”
กรเดินกระทืบเท้าจากไป พี่ทิวเลือดขึ้นหน้าตั้งท่าจะตาม
“อย่าพี่ อย่า!”

“แต่ไอ้เด็กเวรนั่น-”

“เขาเป็นน้องชายผม!”
ผมตะโกนใส่พี่ทิว หวังให้เข้าใจว่าคำนี้มีความหมายมากแค่ไหน..น้องชาย

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .

แม้ว่าคุณยังก้าวเดินต่อไปบนเส้นทางทอดยาวไกลสู่ความฝันของคุณ แต่ก็คงมีสักครั้งที่ขาคุณจะสั่นไหวกับความผิดพลาดในอดีตที่คอยตามหลอกหลอนเหมือนฝันร้าย..

ผมอยากเหลือเกิน..อยากเป็นคนดี..เป็นคนที่สมบูรณ์แบบ..ให้พ่อแม่พี่น้องได้ภาคภูมิใจ
แต่ดูเหมือนทุกอย่างที่ผมทำจะมีแต่ความผิดพลาด..
สิ่งที่ทำให้ผมเจ็บปวดที่สุดในชีวิตนี้..คือความผิดหวังมากมายเหลือเกินที่ผมทำต่อครอบครัว..ครั้งแล้วครั้งเล่า
แม้ผมจะเริ่มต้นใหม่กี่ครั้ง..ผมก็ไม่เคยลบอดีตได้

ตอนนี้ผมจะไปไหนดี..

.
.

ก๊อก ก๊อก..
ผมเคาะประตูเบาๆ
เสียงลุกขึ้นเดินมาที่ประตูดังขึ้นแทบจะในทันทีเสมือคนข้างในรออยู่แล้ว
ประตูถูกดึงเปิดออก ทัศน์ยืนอยู่ตรงนั้น..

ผมโผเข้าหาทั้งตัว.. โอบกอดอย่างหาไออุ่น
อ้อมแขนแข็งแรงโอบรัดผมไว้เช่นกัน..
“ไม่ว่าจะอะไรก็ตาม ไม่เป็นไร ..ไม่เป็นไร”
เสียงเข้มๆย้ำริมหูผม

ผมร้องไห้เหมือนใจสลาย ซบกับอกแกร่งที่ผมรู้ว่าผมจะปลอดภัย
ทัศน์ไม่พูดอะไรเลย ได้แต่โอบกอดผมไว้สลับกับลูบหลังลูบไหล่เบาๆ เป็นหลักให้ซับน้ำตา..

. . . . . . . . . . . . . . . . .. .

ผมนั่งกอดเข่าอยู่ที่กรอบประตูอันเปิดสู่ระเบียง สายลมแผ่วๆพัดมาต้องใบหน้า

“อะ..”
ขวดน้ำเย็นถูกส่งให้ผม “ดื่มซะ กูรู้ว่ามึงมักจะคอแห้ง”

ผมเงยหน้ามองทัศน์ แล้วรับน้ำมาดื่ม และมองฟ้าต่อไป ไม่รู้จะพูดอะไรกับทัศน์ดี..
ดูเหมือนว่า..กอด..จะพูดแทนทุกอย่างไปแล้วเมื่อครู่ที่ผ่านมา

“ทัศน์..”
ผมเรียกมันอย่างไม่แน่ใจ

“ครับ”
มันรับคำ
ถึงแม้ส้นตีนผมค่อนข้างกระตุกเล็กน้อยจากคำว่า ครับ นั้น แต่ก็เอาเถอะ

“กูไม่ใช่คนดีนะ..”
ผมบอกมัน

“อ่าฮะ”
มันพยักหน้า “แล้ว?”

“กูทำอะไรเลวๆมาเยอะ..”
ผมบอกต่อ

“อ่าฮะ..”
มันพยักหน้าอีกครั้ง “แล้ว?”

“กูอายุมากกว่าเด็กปีหนึ่งคนอื่นปีนึง..”
ผมกลืนน้ำลายลงคอ “สองปีที่แล้วกูติดยา..”
.
.
“อ่าฮะ”
ไอ้ทัศน์มองตาผม และ..พยักหน้า “แล้ว?”

.
.
ผมทนไม่ไหวแล้วครับ!
“ไอ้เหี้ย มึงอย่ากวนตีนกู!”
ผมตะโกนลั่น มองไอ้ทัศน์อย่างดุดัน

“กูกวนตีนตรงไหนเกรย์”
มันถาม
ผมหายใจแรงอย่างโกรธๆ
“ก็มึงกวนตีน มึงไม่พูดอะไรนอกจาก อ่าฮะ แล้ว? อ่าฮะ แล้ว?”

“ก็กูแสดงอาการรับรู้ และถามว่ามึงจะว่าไงต่อไป พอมึงได้ข้อสรุป ทีนี้มึงก็จะได้ฟังกูบ้างไง มึงคร่ำครวญกับอดีตจบรึยังล่ะ กูจะได้พูดบ้าง”
มันจับไหล่ผมไว้มั่น

“กู..”
ผมงงๆ “มันมากเกินไป กูพูดไม่หมด..”

ไอ้ทัศน์พยักหน้า “ดี..งั้นก็ไม่ต้องพูดแล้ว”

“กูไม่รู้หรอกว่ามึงทำอะไรมา ผ่านอะไรมา แต่ถ้ามึงอยากเล่า กูพร้อมฟัง แต่ถ้าไม่อยากเล่า กูก็ไม่ต้องการรู้ เพราะอะไรรู้มั๊ย..?”

ผมส่ายหน้าช้าๆ

“เพราะมันไม่ได้เปลี่ยนอะไร มันไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่ว่า..กูรักมึงแล้ว”
ทัศน์มองให้รู้ว่าหมายความตามที่พูด

“ความรัก มันก็เหมือนทุกอย่างในโลก เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป”
ผมเม้มปาก
ไอ้ทัศน์พยักหน้าเห็นด้วย “ใช่..แน่นอนที่สุด ไม่มีอะไรคงอยู่ตลอดไป กูเองก็ไม่มีคำสัญญาใดๆจะให้มึง ว่ากูหรือความรักของกูจะอยู่เคียงข้างมึงตลอดไป”

ผมเงยหน้ามองมัน ..ดีใจที่มันไม่โกหกผม

“แต่ตอนนี้กูรัก..และสิ่งที่ทำลายความรู้สึกนี้ ถ้ามีอะไรทำได้นะ มันคืออนาคต ไม่ใช่อดีต!”
ทัศน์ดอบไหล่ผมแล้วชี้ไปบนฟ้า
“ดวงอาทิตย์ทอแสงทุกวันใช่มั๊ย?”

“อือ..”
ผมพยักหน้า

“มันบอกอะไรได้รู้มั๊ย?”
ทัศน์ถาม และผมส่ายหน้า..

“มันบอกว่าชีวิตเริ่มใหม่ได้ทุกวัน”

ผมขอเถียงหน่อยเถอะ..
“ทุกครั้งกูก็พยายามเริ่มใหม่ แต่มันก็ยิ่งผิดพลาดมากขึ้น เดินแล้วก็ล้ม ล้มจนกูเหนื่อย”

“งั้นก็ให้เหนื่อยจนตายไปเลย”
ไอ้ทัศน์ยื่นคำขาด
“มึงล้มกี่ครั้ง มึงก็ลุกเท่านั้นครั้ง”
มันคว้าตัวผมไปโอบกอดไว้ “ถ้าถึงวันที่มึงลุกขึ้นเองไม่ไหวอีกแล้ว..กูจะอุ้มขึ้นมา เข้าใจมั๊ย..”

ผมว่าผมจะไม่ร้องไห้แล้วนะ โธ่เอ้ย..

“สู้มันสิเกรย์!”

“ถ้าสู้แล้วกูตายอะ”
ผมเม้มปาก และไอ้ทัศน์ก็บอกง่ายๆ
“เออ ถ้ามึงสู้สุดฤทธิ์แล้วตาย กูฝังเอง!”

ผมพูดอะไรไม่ออกอีกนอกจากยิ้มแฉ่ง..

มีดวงตะวันส่องเป็นแสงสีทอง..กระจ่างครรลองให้ใฝ่ปองและสร้างสรรค์..
เมื่อดอกไม้แย้มบานให้คนหาญ..สู้ไม่หวั่น ..คือรางวัลแด่ความฝันอันยิ่งใหญ่..ให้เธอ



ขอบคุณทุกกำลังใจ ทุกการติดตาม ตั้งแต่ต้นเดือนพฤษภาจนมาถึงวันนี้..
ปล. อะ ให้เกรียนคนอ่านจากเกรียนคนเขียน 

[volvo80]

จิ้มๆๆ แอร๊ยยยยยย!!

[coon_all]

บอกได้คำเดียวว่า ซึ้งอ่ะ
มีข้อคิดตลอดเลยอ่ะ
อ่านแล้วรู้สึกดีมาก คำบางคำที่เกรียนพูด
ทำให้เรามีกำลังใจเพิ่มขึ้นด้วย

รักเกรียนอ่ะ

[Crossley]

อี..น้องกร 

[yang]

  ทั้งซึ้ง ทั้งอยากฆ่ากร TT

ให้กรคู่กะทิวได้มั้ยอ่ะ


มาต่อไวๆน่ะ

[yeyong]

น้องกรเหมือนเด็กเอาแต่ใจเลยเนอะ

แต่ชอบประโยคที่ทัศน์พูด “เออ ถ้ามึงสู้สุดฤทธิ์แล้วตาย กูฝังเอง!”
นอกจากเกรย์จะยิ้มแฉ่งแล้ว คนอ่านยังยิ้มด้วย

[Folcon]

นานๆทีมันจะรักกันอย่างมีสาะระเนาะคู่นี้ เอิ๊กๆ

มาครั้งนี้ซึ้งเว้ย !!

แต่เหมือนเกรียนของเรานี่อดีตเยอะเนอะ แต่ไม่เป็นไร แค่ปัจจุบันเป็นคนดี อดีตเลยเลวร้ายแค่ไหนมันก็แค่สิ่งที่เคยผ่านมาและมันก็ผ่านไปแล้วจริงมะ^^

น้องกรนี่มัน....อะไรมันจะแค้นฝังหุ่นขนาดนั้น แสดงอาการผิกหวังในตัวพี่ชายคนรองมากอย่างชัดเจน  แต่เค้าว่ากันว่า ถ้าไม่หวังไว้มากกก็ไม่มีทางผิดหวังมากนะ^^ และถ้าไม่เคยรักมาก ไม่มีทางที่จะเกลียดมากได้

อ่านๆไปแล้วเหมือนน้องกรรักเกรย์มากๆ เคารพเกรย์เหมือนเคารพพี่กรีน....แต่พอวันนึงเกรย์ทำให้ผิดหวัง น้องกรเลยเสียศูนย์ไปเลย ห่ะห่ะ

รอเกรียนคนเขียนต่อตอนต่อไป อยากรู้ว่าสองพี่น้องเค้าจะดีกันได้มั๊ย และจะดีกันอิท่าไหน (อาจจะได้ดีกันแบบเกรียนๆ???)

[qq_oo]

เกรย์สู้ๆๆๆๆ

[winndy]

ซึ้งอ่ะ

[day9day]

 

[Zymphoniz]

น้องกร.........อย่างนี้ต้องเจอพี่ทิวจับสั่งสอนซะหน่อยแล้ว หึหึ 

[tamako]

อ่านตอนนี้แล้ว  หัวเราะได้ทั้งน้ำตาเลย
ครั้งแรกจริงๆที่อ่านนิยายแล้วเป็นแบบนี้
+1 ให้กับตอนซึ้งๆที่ยังคงความฮาทุกกระเบียดนิ้ว
ไม่มีรักกันไปชั่วนิรันดร์  ไม่มีตายตามกันไป
 “เออ ถ้ามึงสู้สุดฤทธิ์แล้วตาย กูฝังเอง!” โอ๊ย  ฮาทั้งน้ำตาจริงๆ

[golove2]

การใช้ชีวิตบนโลกใบนี้มันไม่ใช่เรื่องง่ายแต่มันก็ไม่ยาก


 


หมั่นไส้อีนังน้องกร   

[killy]

เกรย์เกรียนสู้ๆ

[silverphoenix]

ชอบเกรย์จริงๆ  รักเกรย์มากๆ

รักเกรียนคนเขียนด้วยน้าา  อิอิ  เขินนนน  >////<

+1 ให้จ้า

[sweet.mm]

อาจจะไม่เกี่ยวกับดราม่าในฟิค
แต่บางคำพูดในตอนนี้มันทำให้เรามีความสุข
และฉุกคิดอะไรได้มากมายเลยนะ
บางครั้งมันทำให้เรามีกำลังใจขึ้นเยอะเลย
ขอบคุณเกรียนคนแต่งผู้แสนดี(?)

ปล.สาระนั้นมีอยู่จริงในความเกรียน(?)
ปลล.โบกน้องกรซักรอบ
ปลลล.ทิวจัดการเลยลูก หึหึ =“”=

[A_ay]

สมกับเรียนปรัชญา
แต่ละอันบางทีก็คิดไม่ถึง
เป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อนมากๆ

*ชอบทัศน์ตรงที่ไม่ว่าเกรย์จะเป็นแบบไหน
อดีตแล้วไง
ปัจจุบันมันเปลี่ยนได้นี่หว่า

*กอดเกรียนคนเขียน อิอิ

[nongrak]

ซึ้งกับทัศน์และเกรย์ แต่อยาก ไอ้น้องกรจัง ให้ทิวจัดการสักทีสิ

+เป็ดให้นะ

[มะมะมะหมิว]

พี่ทิวจัดการไอ่น้องกรโล้ดดดด 

[sureerat25476]

 


 เฮ้ยชอบวะ!!!
รักเกรียนคนเขียนเว่อร์~

[Heisei]

. . .  อา...  เป็นอีกครั้งที่อ่านเรื่องนี้และได้รับอะไรมากกว่าที่คิด

ชอบเหลือเกินกับ"คำตอบของปรัชญา"  จะเก็บคำของเกรย์เอาไว้...
กรอาจจะดูร้าย  แต่เรากลับเข้าใจและเห็นใจทุกคนที่มีส่วนเกี่ยวข้อง เฮ้อ...  เรื่องมันซับซ้อนว่ะ

ปล.ชอบตอนนี้มากๆ  อยากกดบวก T^T เมื่อไหร่จะกดบวกได้ว้อยยยยย
กดบวกไม่ได้ งั้นโบกเกรียน  เอ๊ย จุ๊บเกรียนคนแต่งซักทีแล้วกัน 
จ๊วฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ!    รอตอนต่อไปนะ  (ระวังสุขภาพด้วยเน้อ)

[Isuru]

เป็นปรัชญาที่เข้าใจได้ยากยิ่ง แต่ความหมายลึกซึ้งได้อีก

ทัศน์กับเกรย์น่ารักดีจัง  อิอิ  รอตอนต่อไปค่ะ