ปฐมลิขิต :: เอาล่ะ ลงใหม่หมด จบเบ็ดเสร็จ ห้ามอิน!! ห้ามยิ้ม!! ห้ามซึ้ง!! //สรุปกรูห้ามหมด
[ทีหลังมึงห้ามอ่านด้วยซะเลยดิไอ้เกรียน << เสียงจากคนอ่านผู้เกรียนกว่า(?)]Chapter 28 : Let Me ..Go VS NO WAY!!Part I
..ผมรู้สึกถึงน้ำตาที่ไหลพร่างพรูของตัวเองในอ้อมกอดทัศน์
ผมร้องไห้บ่อยๆ..อย่างที่บางรีพลายว่า(ห๊ะ..?) แค่สองสามตอนที่ผ่านมาน้ำตาผมคงท่วมอ่างแก้วเรียบร้อยแล้ว..
“ไม่ต้องร้องไห้แล้วน่า ตอนนี้น้ำก็ท่วมเชียงใหม่อยู่แล้ว ไม่ต้องเพิ่มน้ำตามึงลงไปอีกหรอก”
ไอ้ทัศน์ประชดยิ้มๆ
ผมก้มหน้า เม้มปาก หน้างอ แก้มป่อง เอาหลังมือเช็ดน้ำตาออก
“ดีมาก นิ่งซะ”
ไอ้ทัศน์หัวเราะ “ทีนี้ก็ไปล้างหน้าซะ เดี๋ยวกูจะพาไปเที่ยว”
ผมเงยหน้ามองทัศน์ รอยยิ้มจริงใจนั้นทำให้เครื่องหน้าของมันหล่อเหลาขึ้นอีกเป็นกอง
ผมกลืนน้ำลายลงคอ..
เอามือลูบหัวยุ่งๆของตัวเอง..
ให้ตาย..เราสองคน..ผมกับทัศน์..ช่างดูไม่เข้ากันเอาซะเลย
ไหนจะเรื่องพ่ออีก..
ผมถอนหายใจ เมื่อนึกถึงทางฝั่งผม ก็นึกถึงทางฝั่งมันขึ้นมาบ้าง
ท่านแม่คนนั้น..คนที่น้ำเสียงจริงจังและเข้มงวด ..แม่ของทัศน์
เขาจะว่าอย่างไรหนอ..ถ้าไอ้เด็กที่ไหนก็ไม่รู้อย่างผมคือคนรักของลูกชาย..
“มึง..อยากกินอมยิ้ม ลงไปซื้อให้หน่อยได้ไหม?”
ผมอ้อนมัน
“โห อะไรเนี่ย กูเหมือนคนใช้เข้าไปทุกวัน”
ไอ้ทัศน์บ่น แต่ก็เอาเสื้อที่พาดไว้กับเก้าอี้มาใส่
“เอารสอะไร?”
หมอนั่นยิ้มและยิงคำถาม
ผมยิ้มแห้งๆ “อะไรก็ได้”
ไอ้ทัศน์พยักหน้า แล้วเอามือมาวางบนหัวผม ลูบเบาๆ “รอกำเดียวเน้อ แล้วก่ล้างหน้าซะหื้อสดจื้น”
ผมยิ้มและพยักหน้า
แต่ไอ้เมื่อไอ้ทัศน์หันหลังกลับไปแล้ว จึงลุกขึ้นจากเตียง แต่ไม่ใช่ไปล้างหน้า
ผมหยิบเสื้อคลุมลายสก๊อตของตัวเองมาสวม และออกจากห้องรวมทั้งออกจากหออย่างรวดเร็ว..
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
จะด่าผมอ่ะดิ?
ใช่..ด่าเลย
มึง..เกรย์ ไอ้เกรียน ไอ้งี่เง่า และไปยาลน้อย
แต่เพราะผมเอง..ผมไม่พร้อม ไม่พร้อมจะให้ใครมายืนตรงนี้ ไม่ใช่เวลานี้..
ผมไม่ชอบความรู้สึกที่ว่าต้องพึ่งคนอื่น ถึงแม้ผมจะอ่อนแอนัก..แต่ผมก็ชอบอ่อนแอคนเดียว
ไม่ต้องการ..เป็นภาระใคร
ถ้าผมคบทัศน์ต่อไป ไม่เฉพาะพ่อผมเท่านั้นที่จะเอาเรื่องทัศน์ ไหนจะแม่ของมันอีก
ผมคง..เห็นแก่ตัวขนาดนั้นไม่ได้
ข้างบนผมพูดให้ดูดีน่ะครับ
จริงๆแล้วประเด็นหลัก..ไม่ใช่พ่อผมหรือแม่ทัศน์ หรือใครทั้งนั้น..
แต่..เป็นเพราะผมเอง
เพราะ..
ผมไม่สะอาดพอ..สำหรับทัศน์
ผมสกปรกและไม่มีค่า..จะเอาใส่ตะกร้าล้างกี่น้ำ..คราบก็ไม่หายหรอกครับ
ปล่อยผมไปเถอะ..
ผมอยากให้ทัศน์เจอผู้หญิงดีๆ ไม่ใช่เด็กผู้ชายที่ประวัติทรามอย่างผม..
มีอะไรเกี่ยวกับผมที่ทัศน์ยังไม่รู้อีกเยอะ ทัศน์อาจจะไม่สน
แต่ผมสน..
และผมรับความรู้สึกพวกนี้ไว้ไม่ไหวแล้ว
ปล่อยผมไปเถอะครับ..
มีดวงตะวันส่องเป็นแสงสีทอง กระจ่างครรลองให้ใฝ่ปองและสร้างสรรค์..
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น..
ผมหยิบมาดู ‘ไอ้เหี้ยทัศน์ โทรเข้า’
เมื่อดอกไม้แย้มบานให้..คนหาญสู้ไม่ไหวั่น
คือรางวัลแด่ความฝันอันยิ่งใหญ่..ให้เธอ
ก็ไอ้คนที่กำลังโทรนั่นแหละเสือกมาเปลี่ยนเสียงเรียกเข้าผมเป็นเสียงนี้..
มันคิดว่าจะช่วยอะไรได้เหรอ..ไม่..มันมากเกินไป
รางวัลแด่คนช่างฝัน..
แน่นอน..ผมมีความฝัน
แต่ผมไม่ใช่..คนหาญที่สู้ไม่หวั่น..คนนั้น
คนอย่างผมจะไปทำอะไรได้..
ผมไม่มีความสามารถอะไรซักอย่าง
ไม่ฉลาดอย่างกร ไม่เกียรตินิยมอย่างพี่กรีน..
มักจะทำให้พ่อแม่ผิดหวังอยู่เรื่อยๆอีกต่างหาก
ผมมองหาความดีของตัวเองไม่เจอเลย
แล้วจะเอาตัวเองไปยืนข้างทัศน์? ขอโทษเถอะ น่าสมเพช!
ผมปล่อยโทรศัพท์ดังต่อไป..
ปล่อยผมไปเถอะ..
. . . . . . . . . . . . . . . . .
“อ้าว เกรย์”
ไอ้นนมาเปิดประตูให้หลังจากผมเคาะประตูสองสามครั้ง
ผมพยักหน้าให้มันและไอ้แอร์ที่อยู่ในห้อง
“ขอโทษนะครับที่เปิดช้า คือว่า..”
ไอ้นนตั้งท่าจะพูด
แต่ผมยักไหล่
“ไม่เป็นไร มึงมาเปิดให้กูก็บุญโขแล้ว บางทีไม่เปิดด้วยซ้ำ”
ไอ้แอร์ทำหน้าสำนึกผิด “ขอโทษนะเกรย์..คือกูกับนน”
ผมรอฟังมันพูด เมื่อทั้งคู่ลังเลผมก็เลิกคิ้ว “พวกมึงไม่พูด’ไร กูไปอาบน้ำนะ”
“กูกับนนเพิ่งคบกัน เลยเอิ่ม..ใช้เวลาส่วนตัวกันนิดหน่อย โทษทีนะ”
ไอ้แอร์บอก
.
.
“อือ”
แปลกใจ แต่ผมก็ทำได้แค่ตอบรับเนือยๆ “ดี..รักกันนานๆนะ ไปอาบน้ำละ”
ก็ไม่รู้มาก่อนหรอกครับ แต่ก็ดีแล้ว ดีแล้วล่ะ..ผมสนับสนุนให้ทุกคนรักกันอย่างเป็นทางการ
..แต่อย่ามีใครมารักผมเลย..ผมไม่สะอาดพอจริงๆ
. . . . . . . . . . . . . . . .
“ล็อคประตูให้ด้วยนะ แล้วถ้าพวกมึงกลับมา ไขกุญแจเข้ามาเองเลย กูจะหลับ”
ผมสั่งเมื่อไอ้นนกับไอ้แอร์จะออกไปสวีทวี๊ดวิ้วกันข้างนอก
ทั้งสองทำท่าลังเล
“มึงไม่เป็นไรแน่นะเกรย์ เห็นทำท่าเป็นหมาหงอยตั้งแต่เข้าห้องมาแล้ว”
“บาย”
ผมตัดบทแล้วมุดเข้าผ้าห่ม
.
.
ก๊อก ก๊อก..
. . . .
ก๊อก ก๊อก
..?
ผมโผล่หัวออกมาจากผ้าห่ม
ก็ผมบอกพวกมันแล้วไงให้ไขกุญแจเข้ามาเอง
“เกรย์? อยู่ข้างในรึเปล่า”
.
.
ไอ้ทัศน์..
..ผมนอนเงียบต่อไป
จนมันเลิกเคาะไปเอง แต่อีกไม่นานก็กลับมาใหม่
“ไอ้เกรียน เปิดประตู!”
คราวนี้เสียงเฉียบขาดกว่าเดิม..
มันไปโทรเช็คมาแล้วแหงว่าผมอยู่ในห้อง
“เกรย์ กูบอกให้ย้ายก้นมาเปิดไง!”
ไอ้ทัศน์ตะโกนลั่น
ไม่..ไม่
..เงียบ
กรูจะใช้ความเงียบสยบความเคลื่อนไหว
“มึงจะลุกขึ้นมาเปิดดีๆหรือจะรอกูไปเตะมึงโด่งขึ้นมาจากเตียง?”
.
.
ไอ้นี่..แม่ง ใช้กำลัง
“ถ้าใครรำคาญเสียงผมนะครับ คือผมรอคนในห้องสามสามเจ็ดออกมาเปิดอยู่ รำคาญก็ช่วยกันกดดันได้นะครับ”
ไอ้ทัศน์ตะโกนไปรอบๆ
ไอ้เหี้ยนี่เลว!
“เกรย์ เปิดประตู!”
ไอ้ทัศน์โหวกเหวกต่อไป
.
.
“เฮ้ย เปิดให้มันซักที!”
“สามสามเจ็ด ข้างห้องอ่านหนังสืออยู่ครับ เปิดเร็วๆ”
“รำคาญเว้ย เปิด!!”
.
.
เชี้ย แม่ง!
กูจะโดนข้างห้องรุมกระทืบมั๊ยเนี่ย..?
แล้วผมก็ต้องย้ายก้นลงจากเตียง กระชากประตูเปิดตามแรงบีบคั้นของสังคม (?)
.
.
“ทัศน์ กูขอบอกสั้นๆนะ”
ผมทำหน้าเอาจริงเอาจัง เมื่อกระชากประตูเปิด “เลิกกันเหอะ”
สั้น.. ง่าย.. ได้ใจความ..
ผมกำลังจะผลักประตูปิด แต่ไอ้ทัศน์เอามือยันไว้
“โอเค ตลกมากเกรย์ รีบบอกมาว่ามึงโดนผีอำ กูจะให้อภัย”
“กูบอกว่า เลิกกัน ชัดมั๊ย”
ผมย้ำอีกครั้ง
ไอ้ทัศน์เลิกคิ้ว
“มึงแดกอะไรผิดสำแดงเข้าไปรึเปล่า?”
“เลิกกันเว้ย!!”
ผมตะโกนใส่มัน
ไอ้ทัศน์เองก็มีอารมณ์หงุดหงิดแล้วในตอนนี้
“โอเค เลิกกัน เหตุผล?”
ผมนึกไม่ออกครับ
.
.
“เพราะกูอยากเลิก มึงไปได้ละ”
ไอ้ทัศน์มองผมดวงตาคมกริบ
“ไม่ตลก พูดใหม่ เอาดีๆ มึงเป็นอะไร?”
ผมถลึงตาใส่มัน
“บอกแล้วไง แค่กูอยากเลิก กูอยากเลิกอะ กูอยากเลิก!”
นี่ครับ ต้องย้ำหลายๆหน ไอคิวไอ้ทัศน์มันต่ำ
“นี่ถ้าไม่ใช่เพราะกูรัก กูตบเกรียนแตกเลยแม่ง”
ไอ้เอื้อมมือมาโอบผมเข้าหาตัว
ผมดิ้นฮึดฮัด
“ปล่อยกู”
“เกรย์ บอกกูซิ เป็นอะไร?”
ทัศน์กอดผมไว้ แล้วถามอีกครั้ง
“ไม่มี กูจะเลิก”
ผมยืนยันเจตนาเดิม
“ถ้ามึงกลัวเรื่องพ่อมึงละก็ กูไม่เครียดเลย กูจะคุยกับเขาเอง กูไม่กลัว”
ไอ้ทัศน์บอก แต่ผมส่ายหน้า
“ไม่เกี่ยวกับพ่อ กูบอกแล้วไง กูอยากเลิก”
“ถ้ามึงกังวลเรื่องในอดีตของมึงอีกละก็ กูบอกแล้วไงว่า..”
“ทัศน์ พอที!”
ผมตะโกนขัดคำพูดที่เหลือของมัน “กูเบื่อ กูอยากอยู่คนเดียว แค่นี้ มึงเลิกพูดซักที ปล่อยกูไปเถอะ”
ตาผมแห้งผาก..
แม้ริมฝีปากจะสั่นระริก
ไอ้ทัศน์นิ่งไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังประมวลผล ในที่สุดก็ถามออกมา..
“ง่ายๆแบบนี้เลยเหรอเกรย์?”
ผมพยักหน้า
“แล้วมึงจะทำให้ยากไปทำไมล่ะ ง่ายๆเนี่ยแหละ”
ทัศน์แค่นหัวเราะ แต่แววตาเจ็บปวด
“รู้มั๊ย กูไม่เข้าใจเลย งงไปหมด”
ผมมองตามันด้วยความจริงใจ
“เรื่องบางเรื่องจนวันตายก็จะไม่เข้าใจหรอก เพราะฉะนั้น ไม่ต้องพยายามเข้าใจดีกว่า”
“มึงเกรียนมากรู้มั๊ย?”
ไอ้ทัศน์บอก
และผมยักไหล่ “งั้นมั้ง”
“รู้ใช่มั๊ยว่ากูจะต้องเสียใจ?”
มันถาม
“เสียใจไม่นานหรอกน่ะ อย่างี่เง่าไปหน่อยเลย อย่างกูมึงคว้ามาจากถนนสายไหนก็ได้”
ผมพูดอย่างดูถูกตัวเอง ซึ่งก็ไม่ได้ดูผิดหรอก..
“ปัญญาอ่อน”
ไอ้ทัศน์ด่า
และผมพยักหน้ารับ
“อือ นั่นก็ข้อเสียอีกข้อของกู บายทัศน์”
ผมผลักประตูปิดและถอนหายใจ... . . . . . . . . . . . . . . . . .
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Part II“เกรย์ ไอ้..ไอ้ ไอ้เกรียน ไอ้อภิมหาเกรียน ไอ้เด็กเปรต ไอ้..”
ผมยืนด่าจนหมดคำด่า..
แต่ประตูห้องก็ไม่เปิดออกมาอีก
อะไรกันวะ!
..เกรียนแบบไหนผมก็รับได้ แต่เกรียนเลิกแบบนี้ แม่ง..ฆ่ากันดีกว่าครับ
เอาไงดี ผมยืนหันซ้ายหันขวา..
แล้วก็นึกขึ้นมาได้
กรูต้องแจ้ง 191 ซะแล้ว (ห๊ะ..?)
.
.
“พี่กรีน พี่กรีน เปิดหน่อยพี่!”
ผมกลับมาที่หอตัวเอง แต่เคาะประตูห้องพี่เมียโครมคราม จนพี่กรีนเปิดออกมาเลิกคิ้ว
“โวยวายอะไรทัศน์”
“เกรย์เลิกกับผมพี่!”
ผมบอกสิ่งเดียวที่ลอยวนอยู่ในหัว
เมื่อก้าวเข้ามาในห้องแล้วจึงเห็นว่าไอ้โกก็อยู่ด้วย เหมือนกำลังอยู่ระหว่างการสนทนาบางอย่าง
“พี่บอกแล้วไง พ่อแค่อยากจะคุยกับพี่”
พี่กรีนหันกลับไปคุยกับไอ้โก
“พี่ก็พอจะรู้นี่ว่าเรื่องอะไร ผมว่าเราห่างกันซักพักก่อนเหอะ ก่อนพ่อพี่จะรู้เข้า”
ไอ้โกบอกหน้าซีเรียส
ทั้งสองคน..ทั้งคู่..พวกมึง..ไม่ได้สนใจกูเลย!!
“พี่กรีน”
ผมเรียก แต่เหมือนพี่แกจะไม่ได้ยิน
“พี่ไม่อยากให้ห่างกัน ไม่ใช่ด้วยเหตุผลนี้ พี่..”
“แต่ผม..”
เออ เถียงกันนะ พวกมึงเถียงกันไป อย่าเลย อย่าได้สนใจกูเลย!
ผมนั่งลง พ่นลมหายใจอย่างหงุดหงิด
ถึงแม้สถานการณ์ของเราสองคู่จะไม่ต่างกันเท่าไหร่
แต่อย่างน้อยไอ้โกก็ไม่เกรียนเหมือนเกรย์ ทำให้ทั้งคู่ยังยืนคุยกันอยู่นี่
แต่กรูสิ..มาเร็วเคลมเร็ว แม่ง เลิกกันแล้วอะ!
“พี่กรีนครับ!!”
ผมตะโกนเรียกลั่น จนทำให้ทั้งคู่หันมาสนใจจนได้
“ผมอยากรู้ว่าเกรย์เป็นเหี้ยอะไรนักหนาถึงถอยห่างจากผมนัก บอกว่าไม่ได้เกี่ยวกับพ่อไม่ได้เกี่ยวกับคนอื่น แต่มันเลิกกับผม ผมงงไปหมดแล้ว!”
ทั้งคู่ชะงักไปกับอารมณ์เดือดดาลของผม
“ไอ้ทัศน์ใจเย็นๆ”
ไอ้โกบอกเบาๆ แต่ผมสวนกลับ
“ไม่เย็นว้อย! พี่กรีน ถ้ามีอะไรที่พี่รู้ก็ช่วยบอกผมมาหน่อยเถอะ ผมแค่อยากรู้ว่าเมียผมเป็นอะไร!”
พี่กรีนชะงักไปเมื่อผมเริ่มหยาบคายแต่ดูเหมือนจะเข้าใจความตึงเครียดของผมในตอนนี้
“จริงๆช่วงหลังๆพี่ก็ไม่ค่อยสนิทกับเกรย์มาก ได้แค่มองมันอยู่ห่างๆ”
พี่กรีนกัดริมฝีปาก “พี่เองก็ยุ่งอยู่กับการตั้งหน้าเรียนให้ประสบความสำเร็จกับเคี่ยวเข็ญให้เกลียดเกรย์ ให้เอาอย่างพี่ จน.. เราสามพี่น้อง แทบเหมือนคนไม่รู้จักกันเลย”
พี่กรีนก้มหน้า
“พี่ พ่อ กับกร ไปทางนึง เกรย์ไปอีกทางนึง แม่แอบมาหาเกรย์ แต่ก็ไม่ได้มาบ่อย เกรย์มันเหมือนตัวคนเดียว..”
พี่กรีนกลืนน้ำลาย
“พี่ไม่รู้นะว่าจะใช่สาเหตุนี้รึเปล่า แต่เกรย์มันคงเหงามากตอนนั้น มันทั้งติดยาด้วยแล้วก็มีแฟนด้วย แต่..”
ผมยังคงมองพี่กรีน แล้วพี่แกก็พูดต่อไป
“แต่เหมือนว่า..เกรย์มันมีแฟนกี่คนก็.. ก็..จบศพไม่สวยทุกคน พี่ไม่แน่ใจว่า มันฝังใจเรื่องที่โดนแฟนหักหลังอะไรนี่รึเปล่า กับตัวมันเองที่ตอนนั้นก็ไปทางนู้นทีทางนี้ที เหมือนพวก..เอ่อ พวกใจง่ายน่ะ”
“แต่เกรย์ไม่เคยมีอะไรกับใครเลยนะพี่ ผมเป็นคนแรกของมัน”
ผมแปลกใจ
ถ้าไอ้เกรียนทำตัวแบบที่ว่า ป่านนี้มันไม่เสร็จใครต่อใครเขาไปหมดแล้วเหรอ?
พี่กรีนยิ้ม
“พี่ก็ยังแปลกใจอยู่ไง ตอนแรกที่กันกรออกมาจากเกรย์ เพราะคิดว่าน้องชายคนรองคงเหลวแหลกจนกู่ไม่กลับแล้ว แต่ปรากฏว่าไม่ใช่.. มันเลวแค่ตัว..หัวใจบริสุทธิ์จริงๆ”
พี่กรีนส่ายหน้าเบาๆ
“แต่มันคงสายเกินไป”
พี่กรีนเอ่ย “ช่วงเวลาที่เกรย์มันเจ็บปวดเดียวดายคงนานเกินไป จนมันไม่อยากมีใครอีกแล้ว.. พี่ไม่รู้นะ อันนี้พี่ได้แต่เดา”
ผมได้แต่ยืนนิ่ง..
จะบอกว่าผมเข้าใจเกรย์ก็คงโกหก เพราะผมไม่เข้าใจหรอกครับ
แต่ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้น..
ผม..จะไม่ปล่อยมือ
ถ้ามันบอกว่ามันไม่รักผม..ผมจะปล่อยมันไป
แต่ถ้าเหตุผลอื่น..ผมมีแต่จะยิ่งโอบกอดมันแน่นขึ้น
“พี่เองก็ผิด..”
พี่กรีนเอามือตบหน้าผาก ไอ้โกเดินเข้าไปหา..
“อย่าคิดมากนะพี่ เรากลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้แล้วนะครับ แต่วันนี้ พี่ยังทำอะไรเพื่อน้องพี่ได้นี่”
ไอ้โกเอื้อมมือไปกอดเอวพี่กรีนไว้
แน่ะ..ที่มึงว่าจะห่างกันซักพักเมื่อกี้ล่ะ??
“ขอบใจโก”
พี่กรีนยิ้มกับแฟนแล้วก้มลงจูบหน้าผาก แล้วลามมาถึง จมูก และ..ปาก
<< หน้าผม
กรูยืนหัวโด่เด่อยู่นี่ จะเกรงใจกันซักนิดไม่มีเลย -*-
ว่าแล้วผมก็หัวหลังจะไปปิดประตูให้ เพราะจำได้ว่าเมื่อกี้รีบร้อนเข้ามาประตูยังเปิดอ้าซ่าไว้อยู่
แต่….
ผมหันไปเจอคนอีกคนหนึ่งหน้าประตูนั้นแทน..
คนที่หน้าคล้ายเกรย์!
..น้องกร
หน้าซีดเผือดของน้องเขาสั่นระริก เสียงขาดห้วงแต่กลับแผดสนั่น “กรีน!”
พี่กรีนกับไอ้โกผละจากกันด้วยความตกใจ
“กร..”
เสียงพี่กรีนขาดห้วงหายไปในลำคอ
“กรีน นายกำลังทำอะไรอะ ..นาย นาย..”
น้องชายคนเล็กของบ้านยกมือขึ้นชี้พี่ชาย
“กร..ฉัน”
พี่กรีนหมดคำพูด
“นายเหมือนเกรย์เหรอ นายเหมือนเกรย์เหรอ!”
น้องกรยืนสั่นหน้าประตู
“ตลอดเวลาฉันชื่นชมนาย แต่ดูสินายทำอะไร นายน่าขยะแขยงที่สุดกรีน นายไม่ต่างกับเกรย์เลย”
ขอทีเถอะ กูไม่ไหวแล้วครับ!
ผมเอื้อมมือลากแขนน้องกรลงไปชั้นล่าง
“เฮ้ย ปล่อยกู มึงเป็นใคร!”
ไอ้น้องกรดิ้น แต่ผมลากไม่ยอมปล่อย พี่กรีนกับไอ้โกเองก็วิ่งตามลงมา
“ทัศน์ ใจเย็นๆ”
ไอ้โกตะโกน
แต่ผมยังคงไม่ปล่อย ถึงข้างล่างได้ ผมเปิดประตูรถ ยัดกรเข้าไป
“เฮ้ย มึงจะพากูไปไหน มึงเป็นใคร!”
ไอ้น้องกรยังตะโกน
“กูเป็นผัวพี่มึง แล้วก็หุบปากได้แล้ว!”
ผมตวาดลั่น แล้วออกรถไปอย่างเร็ว
“มึงจะฆ่ากูเหรอ?”
ไอ้น้องกรถามโง่ๆ
แต่ผมตอบกลับอย่างมันส์ในอารมณ์
“กูถามจริงๆเถอะไอ้น้อง มันมีปัญหาอะไรมากนักเหรอ ที่พี่ชายมึงมีกูเป็นแฟน?”
บอกว่าถามครับ แต่ผมไม่ต้องการคำตอบอะไรเลย ซิ่งแหลกลูกเดียว
“มึงคิดว่ามึงรู้จักพี่ชายมึงดีแค่ไหน?”
ผมว่าต่อไป มือยังติดกับพวงมาลัย
“กูก็ไม่ได้รู้จักนานมากหรอกนะ แต่นานพอจะรู้ว่ามันเกรียน แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น มันก็เป็นคนดีที่สุดคนนึงที่กูเคยรู้จัก”
ผมยังคงซิ่ง และพูดรัว ไอ้น้องกรดูเหมือนเป็นใบ้ไป
ผมจอดรถเอี๊ยดเมื่อถึงหอสามชาย
“พะ..พากูมาที่นี่ทำไม”
ไอ้น้องกรตะกุกตะกัก แต่ผมลงจากรถและลากน้องเมียลงมา
“เกรย์มันเป็นพี่ที่เลวนักใช่มั๊ย เกรย์มันน่าขยะแขยงมากใช่มั๊ย มึงไม่มีความเคารพอะไรให้พี่ชายคนนี้ใช่มั๊ย?”
ผมลากมันขึ้นบันไดไม่สนใจป้าหอ
ขึ้นบันไดรัวเร็ว ปากกรยังคงโวยวายว่าผมจะพามันไปไหน
“แต่มึงรู้อะไรมั๊ย?”
ผมลากกรมาถึงหน้าห้องสามสามเจ็ดและลงมือทุบประตู
ทีแรกไอ้เกรียนคงไม่เปิดแต่เมื่อได้ยินเสียงน้องชายโวยวายประตูจึงเปิดออก
“กร!”
เกรย์เบิ่งตากว้าง “ทัศน์..มึง อะไร ทำไม”
แต่ผมไม่สนใจ ลากกรเข้าไปในห้อง
“พี่ที่มึงว่าเลว ว่าน่าขยะแขยง..”
ผมผลักมันไปอยู่มุมนึงของห้องแล้วก้มลงใต้เตียงควานหากล่องเหล็กบู้บี้แสนรักของไอ้เกรียนมา และเปิดออก
“เก็บรูปภาพของพี่ของน้อง ของเล่นบ้าบอของมึงไว้ไม่เคยห่าง ไม่เคยทิ้งขว้าง!”
ผมผลักกล่องไปตรงหน้ากร แล้วลากคอมันมาหัวเตียง
“ทัศน์ ปล่อยน้องกู”
เกรย์ตะโกน แต่ผมไม่สน
“มึงแหกตาดูซะ!”
ผมดันหัวกรไปแทบติดผนังที่รูปเก่าของสามพี่น้องติดอยู่
“พี่มึงคิดถึงมึงขนาดไหน เป็นห่วงมึงขนาดไหน มึงเคยรับรู้บ้างมั๊ย? ห๊ะ?”
“ทัศน์ ปล่อยน้องกู!”
เกรย์เข้ามาดึงมือผมออก
กรหายใจหอบมองเกรย์สลับกับผม สูญเสียความสามารถในการพูดไปชั่วขณะ
แล้วค่อยๆเดินออกไปจากห้อง เกรย์ตั้งท่าจะตามไป แต่ผมรวบเอวไว้
“มึงน่ะ..มานี่เลย!”
“ทัศน์ ปล่อยกูนะ กูจะไปหาน้อง”
ไอ้เกรียนดิ้นใหญ่ แต่ผมโอบรัดแน่น
“น้องมึงอ่ะไม่เป็นไรหรอก คนเป็นน่ะกูนี่!”
“มึงบ้าไปแล้วรึไง ปล่อย!”
ไอ้เกรียนดิ้นสุดแรง แต่ผมรวบตัวมันสุดแรงแล้วโยนลงบนเตียงเหมือนกัน
“มึงก็รู้ใช่ไหมว่ากูอินดี้ แล้วมึงรู้ไหม พออินดี้เสียใจมันจะเป็นยังไง?”
ผมขู่
เกรย์พยายามยันตัวลุก แต่ผมกดลงบนเตียง
“มึงก็รู้ว่ากูรักมึง จะเพราะอดีตเหี้ยห่าอะไรที่มึงบอกเลิกกู กูไม่สนใจ แต่กูไม่เลิกจนกว่ามึงจะไม่รักกู”
เกรย์ดิ้นขณะผมก้มลงจูบอย่างแรงที่ริมฝีปาก
“ทะ..ทัศน์..อือ..ปล่อย”
เกรย์ทั้งดิ้นทั้งทุบ
ซึ่งทำให้ผมยิ่งเบียดตัวเข้าหามากขึ้น
“ทัศน์..อย่าทำแบบนี้กับกู..”
เกรย์ผลักผมอย่างอ่อนแรง
น้ำเสียงนั้นไม่ใช่คำสั่ง..แต่เป็นคำอ้อนวอน
“ทัศน์..อย่าทำแบบนี้กับกู..”
เกรย์กัดฟัน พยายามกลั้นน้ำตาไว้
ผมหายใจหอบและได้สติ
ร่างข้างใต้สั่นไหวอย่างหวาดกลัว
“เกรย์..”
ผมเรียก
“ทัศน์ อย่า..อย่า..กูขอร้อง”
เกรย์หายใจเร็วๆ พูดซ้ำไปซ้ำมา
เฮ๊ย!
“เกรย์ ใจเย็นๆ”
ผมรวบร่างมันมากอดไว้ “กูขอโทษ กูโมโหน่ะ มึงเป็นอะไร”
“อย่า..อย่าทำกู”
เกรย์ขยับหนีด้วยความกลัว
ผมเอาสองมือโอบประคองแก้มซีดนั้นไว้
“เกรย์ ไม่ต้องกลัวแล้ว กูไม่ทำอะไรแล้ว”
“มันจะทำแบบนี้กับกู..กูไม่อยาก กูไม่ชอบ กูไม่..”
เกรย์ส่ายหน้า พูดซ้ำไปซ้ำมา
“มันไหน?”
ผมจับไหล่ไว้
แต่เกรย์ไม่พูด
“ทัศน์..กูไม่ใช่คนดี”
ผมกลืนน้ำลายลงคอ
“เกรย์..ฟังนะ”
ผมพูดช้าๆ
“มึงไม่ใช่คนเดียวที่มีอดีต ไม่ใช่คนเดียวที่มีความกลัวบางอย่างที่ติดตัวมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็แล้วแต่..”
ผมบีบไหล่มันแน่น จ้องตา..
“กูอาจไม่เข้าใจมึงหรอก และมึงอาจไม่ใช่คนดีจริงๆ แต่กูไม่ได้ต้องการคนดี กูต้องการคนที่กูรัก.. และกูรักมึง”
ผมกดปากลงไปแนบชั่ววินาที
“เกรย์..กูรักมึง มึงคนเดียวเท่านั้น”
. . . . . . . . . . . . . . . . . .
เพราะ..รักคือรัก
เพราะ..จักไม่หวั่นไหว
เพราะ..เธอคือหัวใจ
เพราะ..ไม่ให้..ใครมาแทนขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียนน้อย
ปล. หากมันตื้อๆหนักๆหน่วงๆ โปรดอภัยนะครับ ตรงๆเหอะ ตอนนี้ผมโคตรจะรั่วแดกเลย!!
ถ้าผมว๊ากใส่คนอ่านไปบ้าง ก็ขออภัยอีกเหมือนกัน ผม ฮ่ะๆ.. ผมก็เป็นของผมแบบเนี้ย -*-
หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289 (อ่าน 2424215 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก