ปฐมลิขิต :: เนื่องจากเกรียนคนเขียนยังนึกเรื่องท่านพ่ออินดี้กับท่านแม่เกรียนไม่ออก
แต่วันนี้เกรียนคนเขียนมีประสบการณ์บางอย่างที่ประทับใจ จึงแต่งภาคพิเศษมาให้อ่านไปพลางๆก่อนนะ
ขอบคุณเกรียนคนอ่านทุกคนที่ยังเกรียนไม่หยุดยั้ง !!::เกรียน..ภาคพิเศษ::“มึงแน่ใจนะว่าจะไม่ลงที่นี่?”
ผมถามคนข้างตัว เมื่อรถทัวร์จอดที่จังหวัดสุราษฎร์ธานี
“เออ”
คนข้างตัวพยักหน้า
“สุราษฯมีเกาะสมุยนะ”
ผมย้ำ
“ไม่!”
คนข้างตัวย้ำเช่นกัน
. . . . . . . . . . . . . . . .
“มึงแน่ใจนะว่าจะไม่เลยไปสงขลา?”
ผมถามเมื่อรถทัวร์จอดที่สถานีขนส่งบ้านเกิด
“เออ”
ไอ้ทัศน์บอก ขณะหยิบเป้ของเราสองคนลงมา
“สงขลามีแหลมสมิหลานะ”
ผมย้ำ
“ไม่!”
ไอ้ทัศน์แยกเขี้ยวใส่ แล้วโยนเป้ให้ผม
..เราลงรถมาด้วยกัน
ป้ายอยู่ตรงหน้าเรา.. สถานีขนส่งผู้โดยสารจังหวัดพัทลุง
“พัทลุงเป็นยังไง?”
ไอ้ทัศน์ยิงคำถามแรก หลังจากตอบคำถามผมมาตลอดทาง
ผมยักไหล่
“เมืองเล็ก คนดุ ภูเขา และไม่ติดทะเล”
ไอ้ทัศน์พยักหน้า “งั้นก็อดเที่ยวเกาะ”
ผมเบือนสายตาไปทางอื่น
“ก็กูบอกแล้วให้ลงที่สุราษฯไง”
ไอ้ทัศน์กลั้นยิ้มน้อยๆ
“สุราษฯไม่มีมึงนี่หว่า”
.
.
o_O!
“บอกมานะ!”
ผมกระชากคอเสื้อคนข้างหน้ากลับมา
“มึงเอาไอ้เหี้ยทัศน์ไปไว้ที่ไหน แล้วมึงเป็นใครด้วย!?”
<< หน้าไอ้ทัศน์
แล้วมันก็มะเหงกผม “ปัญญาอ่อนนะมึง!”
อ่าว.. ก็มันผิดปกตินี่ครับที่ไอ้ทัศน์จะพูดจาแล้วหมาแดกแบบนี้
เพราะพัทลุงมีกู ถุย!
ไอ้ผมก็นึกว่าอัศวินเจไดมาปลอมตัวเป็นไอ้ทัศน์
“แล้วเราจะไปบ้านมึงยังไง?”
ไอ้ทัศน์ถาม
และผมตอบง่ายๆ “มึงคิดว่าเรามีตีนไว้ทำไม?”
.
.
เรื่องของเรื่องก็คือผมกลับมาบ้านช่วงปิดเทอมเดือนตุลาครับ
ไอ้ทัศน์อยากเที่ยวภาคใต้มานานละ มันจึงตามตูดมา แม้ผมจะบอกว่าบ้านกูไม่ติดทะเลนะ แต่มันก็ยืนยันจะมาอยู่ดี
มันไม่ใช่ใกล้หรอกครับ จากสถานีขนส่งมาบ้านผมเนี่ย
แต่ด้วยความที่อยากแกล้งหนุ่มเหนือ ผมจึงพามันเดิน
เราออกจากขนส่ง เลียบถนนคอนกรีตที่สองข้างทางยังเป็นท้องทุ่งข้าวเขียวขจีเอนไหวลู่ลม
เรามาถึงในเวลาเย็นย่ำ ซึ่งอากาศกำลังเย็นสบาย แสงสีส้มสุดท้ายทอประกายเรืองรองอยู่ในเวิ้งฟ้าทิศตะวันตก
“ตกลงเราจะมาเที่ยวบ้านมึงหรือมาแข่งเดิน-วิ่งมาราธอนกันวะ?”
ไอ้ทัศน์ถามเมื่อเดินมาได้สักครึ่งทาง
แม้คำถามจะเหมือนหงุดหงิดแต่ตัวคนพูดดูท่าทีสบาย
ผมหัวเราะน้อยๆ “เดี๋ยวก็ถึงแล้วน่ะ”
แล้วเดี๋ยวของผมก็คือการเดินออกจากถนนคอนกรีตสู่ถนนดินลูกรังอีกสาย เข้าคอนกรีตอีกสาย
ผ่านบ้านเรือน..ผ่านวัด..ผ่านทุ่งหญ้า..
และ..
โฮ่ง โฮ่ง!!
สุนัขบางแก้วลายขาวน้ำตาลออกมาเห่ากรรโชกใส่ไอ้ทัศน์ แยกเขี้ยวเหลืองๆ(ไอ้หมาไม่ยอมแปรงฟัน!)
ผมจึงออกจากหลังพระสวามีแล้วยืนเท้าเอว
“แมมมอธ! หุบปาก!”
เจ้าหมาเปลี่ยนจากเห่ากรรโชกเป็นกระดิกหางดิ๊กๆไปมาจนหางม้วนๆโค้งๆแทบหลุดออกจากบั้นท้าย
“เกรย์..มันชื่ออะไรนะ?”
ไอ้ทัศน์ถามหน้าเหยๆ
“แมมมอธ”
ผมตอบ
“ชื่อหมาเกรียนได้อีก”
ไอ้ทัศน์พึมพำ
“อะไรมึง?”
ผมหันไปทำหน้าหาเรื่อง ไอ้ทัศน์กลั้นยิ้ม “เปล่านี่”
“แมมมอธ มานี่มา”
ผมจับโซ่แล้วล่ามเจ้าบางแก้วไว้ เพราะเกรงมันจะกระโดดงับขาชายแปลกหน้านามว่าทิวทัศน์
“อย่าไปกัดมันนะ เนื้อมันรสชาติทุเรศ เอ้ย ไม่ใช่ มันเป็นมิตรนะแมมมอธนะ”
ผมพูดกับเจ้าหมาด้วยความหวังว่ามันจะฟังรู้เรื่อง
“นี่เพื่อนกันนะ..เพื่อน”
ผมพูดย้ำๆ พลางทำท่ากอดรัดฟัดเหวี่ยงไอ้ทัศน์ให้แมมมอธเห็นว่าไอ้หมอนี่ไว้ใจได้
“เพื่อนนะแมม-”
“แฟน”
ไอ้ทัศน์ขัดขึ้นมา
“เฮ้ แมมมอธ แฟน ฉันเป็นแฟนเจ้านายแก เพราะงั้นอย่ากัดฉัน เข้าใจ๊?”
ไอ้ทัศน์เกรียนใส่หมาผม
-*-
.
.
“ทุกคนหายไปไหนกันหมด”
ไอ้ทัศน์ถามขณะวางเป้ลงบนโซฟา
“ไม่รู้ เที่ยวรอบโลกมั้ง”
ผมตอบไป
เพราะเกรียน..ภาคพิเศษนี้จะมีแค่ผมกับทัศน์.. เพื่อจะชกมวยคาดเชือกกันโดยไม่ต้องมีกรรมการคอยขวาง
ใช่ที่ไหนเล่า!
. . . . . . . . . . . . . . . .
เราสองคนอาบน้ำและวิ่งไล่จับกันในห้องน้ำ
อาบเสร็จก็ไล่จับกันบนเตียง และจบด้วยการอาบน้ำอีกรอบแบบตัวใครตัวมันเพื่อป้องกันการวิ่งไล่จับรอบสาม
แล้วเราจึงได้แต่งตัวออกไปหาข้าวกินกันซักที
“เสียงอะไรตุ๊บ ตุ๊บวะเกรย์ กูได้ยินตลอดตั้งแต่เรามาถึงแล้ว”
ไอ้ทัศน์ถามขณะเราสองคนอยู่บนมอเตอร์ไซค์คันเก่าที่ผมเป็นคนขี่และมันเป็นคนซ้อนเพื่อไปหาของกิน
“เสียงโพน”
ผมตอบสั้นๆ
และซิ่งรถมาจอดหน้าร้านขนมจีนเจ้าประจำที่อร่อยสุดยอด
..ขนมจีนนางลาด
“โพนเหรอ โพนอะไร?”
ไอ้ทัศน์ลงจากรถ
“เครื่องดนตรีชนิดนึง คล้ายกลอง แต่ขนาดใหญ่กว่า เรามาถึงช่วงระหว่างเทศกาลแข่งโพน-ลากพระของบ้านกูพอดี”
ผมอธิบาย แล้วหันไปยิ้มกับแม่ค้าขนมจีน
แม่ค้าหยิบเส้นขนมจีนใส่ถ้วยให้เราคนละถ้วยอย่างรู้งาน
ผมรับมาและส่งให้ไอ้ทัศน์
“มีน้ำแกงหลายอย่าง ทั้งแกงยำ แกงเผ็ด แกงกะทิ เขียวหวาน ไตปลา เลือกตักเอาเอง”
ผมบุ้ยใบ้ไปที่หม้อใหญ่ที่เรียงรายอยู่หน้าเราและเสริมเมื่อนึกขึ้นได้ว่ามากับคนเหนือ “อ้อ แต่ไม่มีน้ำเงี้ยวนะ”
ไอ้ทัศน์ยิ้ม แล้วตักน้ำแกงไตปลาที่ผมแนะนำ
และผมก็เพิ่มแกงเผ็ดและยำไปด้วย
“นี่สูตรกู แกงเผ็ดหนึ่ง แกงไตปลาสอง แกงยำสอง”
“อ่าฮะ”
ไอ้ทัศน์ตอบรับขณะผมหอบหมูปิ้งไปอีกสามไม้
“แล้วเมื่อกี้มึงบอกว่าเรากลับมานี่ช่วงประเพณีแข่งตะโกน-ล่าพร้า พอดีเหรอ มันเป็นยังไงวะ?”
ห๊ะ?
ผมตาลีตาเหลือกมองมัน แล้วถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ทัศน์.. มึงแน่ใจนะว่ามึงไม่ได้ออสโมซิสอะไรจากพ่อกูมา?”
. . . . . . . . . . . . . .
“แข่งโพน-ลากพระเป็นประเพณีท้องถิ่นของจังหวัดกู แน่นอนเราไม่ได้แข่งตะโกนและนอกจากนั้นเราจะไม่ล่าพร้า”
ผมบอกขณะกระซวกขนมจีน
“จริงๆจังหวัดอื่นในภาคใต้ก็มีประเพณีลากพระหรือภาษาใต้เรียกชักพระนี่แหละ แต่ไม่แน่ใจว่าที่อื่นมีแข่งโพนไหม”
ผมเสริมระหว่างงับหมูปิ้ง
และตักขนมจีนที่เต็มไปด้วยถั่วงอกและผักดองของตัวเอง
“พรุ่งนี้มึงจะได้เห็นเรือพระสวยงามหลายลำถูกลากผ่านหน้าบ้านกูไป บ้านกูอยู่ใกล้หลายวัดน่ะ”
“แล้วเราเข้าไปลากด้วยได้มั๊ย?”
ไอ้ทัศน์ฉงน
ผมมองมันอย่างไม่อยากเชื่อ
“ทัศน์ เราจะพลาดลากพระได้ไง!”
.
.
เสร็จจากการกินขนมจีน ผมก็พามันไปไหว้พระพุทธนิรโรคันธรายชัยวัตรจตุรทิศ พระคู่บ้านคู่เมืองของจังหวัดพัทลุง
ที่ประดิษฐานอยู่ใจกลางเมือง เป็นเสมือนศูนย์รวมใจของพวกเรา
ผมก้มลงกราบองค์พระพุทธฯที่คุ้นเคยมาแต่เล็กแต่น้อย
มองพระพักตร์ที่อมยิ้มน้อยๆเปี่ยมด้วยเมตตาที่ปกปักรักษาชาวเรามาช้านาน
“ขอบคุณที่ดูแลชาวพัทลุงครับ”
ผมบอกท่านเบาๆ
ไอ้ทัศน์หันมามองและยิ้มน้อยๆ..
. . . . . . . . . . . . . . . .
“เราจะนอนกันเลยเหรอ?”
นี่คือคำถามของไอ้ทัศน์เมื่อกลับมาถึงบ้าน ผมเหล่มองมันอย่างเอือมๆ
“มึงช่วยกรุณาให้กูเก็บแรงไว้ลากพระพรุ่งนี้หน่อยได้ไหม เมตตาเถอะ”
ผมใช้คำโอเวอร์กวนตีนมัน ไอ้ทัศน์หัวเราะ เอามือมายีหัวผมเล่น
“เออ งั้นไปนอนกันเถอะ”
ผมคลานขึ้นเตียงที่เต็มไปด้วยน้องหมี แล้วซุกตัวลงนอนไม่สนใจไอ้ทัศน์ที่ยังคงสำรวจห้องผมต่อไป
“เกรย์ มันรกมากเลย”
ไอ้ทัศน์ชม
“อือ น่าเสียดายที่คราวนี้หยากไย่มันน้อยไปหน่อย ปกติเหมือนห้องร้าง ได้ฟีลกว่านี้เยอะ”
ผมตอบมันไป
<< หน้าไอ้ทัศน์
“สมุดหนังสือเยอะจังเลยนะ”
มันทัก “แต่หาสาระไม่ได้ซักเล่ม”
เวร!
“มึงมีตาแต่หามีแววไม่”
ผมเถียงมันเสียงง่วงๆ
“สาระนั้นมีอยู่จริงในความเกรียน..”
ปรัชญายุคไหนก็ไม่รู้ แต่ผมก็ผล็อยหลับไปและรู้สึกถึงเตียงที่ยวบลงเมื่อไอ้ทัศน์ขึ้นมานอนโอบผมไว้
ผมพลิกตัวไปซุกอกมันอย่างเคยชิน..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“เกรย์..”
ผมคาดว่าอาจเป็นเสียงแมงหวี่บินรอบหู
“ไอ้เกรียน..”
นี่ก็คงเป็นเสียงในงานเทศกาลหนังเมืองเกรียน
ผมไม่สนใจ พลิกตัวนอนต่อ..
“กรกฎ..”
นี่ก็คงเป็นเสียงของหมอดูราศี
เดี๋ยวนี้เขาดูดวงโดยอาศัยอัตราความเกรียนในเส้นเลือดกันหมดแล้วหมอ เชยจริงๆ
“ไอ้เมีย! ตื่นได้แล้ว!!”
แหกสด่ฆศฏ?ฌโฮฏฮหฟ่เก่หฟดหกืดาสืหกา !!
ผมตาลีตาเหลือกลุกขึ้นมาแทบไม่ทัน
เมื่อเห็นไอ้ผัวตัวดียืนหัวเราะก๊ากก็ปาหมอนใส่มันไป
“มึงปลุกกูแบบนี้ได้ไง!”
ผมว๊าก
“เอ้า กูเรียกดีๆแล้วมึงไม่ยอมตื่นนี่ ขี้เซาตั้งแต่ภาคเหนือจรดภาคใต้ไม่เว้นเลยนะมึงน่ะ”
มันว่ายิ้มๆ
'ผมเชิดหน้าแบบข้าสวย'
แล้วตอบมันไป..
“กูยุติธรรมเว้ย จะเหนือใต้ก็ต้องเท่าเทียม!!”
แล้วผมก็ได้ยินเสียงไอ้ทัศน์ถอนหายใจอย่างปลงๆ (ในความเกรียนของผม)
“เรือพระผ่านไปสามลำแล้วนะ ถ้ามึงจะแช่ก้นอยู่บนเตียงก็ตามใจ”
หะ?
เออว่ะ วันนี้ลากพระ
โอยๆ ผมตื่นสายยยยย
ผมก้นกระดกลุกไปอาบน้ำแต่งตัวทันที
ไม่ได้ครับ ประเพณีแสนรักของกู
ช่วงกลางเดือนตุลา วัดแต่ละวัดจะทำเรือพระ มีการประกวดด้วยนะ เพราะฉะนั้นไม่ต้องสงสัยเลยว่าเรือพระจะงดงามอลังการขนาดไหน เรือพระจะมีล้อเลื่อน แล้วมืเชือกสองฝั่งให้ชาวบ้านช่วยกันลาก
แต่ผมกับทัศน์นั่งรอหน้าบ้าน
..รอแล้ว รออีก.. เรือพระก็ไม่ผ่านมา
ได้ยินแต่เสียงตีโพนเป็นแบ็คดังอยู่ไกล
“โอเคทัศน์”
ผมตัดสินใจ “ไปตามหาเรือพระกัน!”
ภายใต้แดดที่แผดแสงแรงกล้า หนึ่งหนุ่มใต้และหนึ่งหนุ่มเหนือไม่หวั่นกับภารกิจตามหามรดกเพชรสีเลือด เรือพระเว้ย!
และแล้วเราก็มาเจอเอาที่กลางเมือง..
“เกรย์ นั่นน่ะ เสียงตีโพน เรือพระอยู่ใกล้ๆแน่”
และก็ใช่จริงๆ..
เรือพระงดงามอลังการณ์อยู่เบื้องหน้าเรา
ผมยิ้มแฉ่ง จอดมอเตอร์ไซค์และคว้าแขนไอ้ทัศน์ตามลงมา
“แล้วเขาจะให้เราลากเหรอเกรย์ วัดอะไรก็ไม่รู้?”
ไอ้ทัศน์ลังเล
“มึงไม่รู้อะไรซะแล้ว”
ผมบอกอย่างมั่นใจ
.
.
“ลากกันติ๊คับ!” (ลากด้วยนะครับ)
ผมตะโกนไปในกลุ่มคนที่กำลังจับเชือกลากเรือพระ
คุณลุงคุณป้าทั้งหลายยิ้มอย่างยินดี
“มาตะโลก มาตะโลก” (มาเลยลูก มาเลยลูก)
ผมพยักหน้าให้ไอ้ทัศน์ เราจับเชือกคนละฝั่งแล้วออกแรงลาก
เรือพระสมัยนี้มีล้อเลื่อน บางวัดก็ใช้ใส่รถกระบะเลย
แต่พ่อกับแม่ผมเคยเล่าว่าสมัยพวกท่านไม่มีล้อแบบนี้หรอก
ถ้าเราคิดว่านี่ลากหนักแล้ว เมื่อก่อนไม่มีล้อเลื่อนด้วยซ้ำ มีเพียงไม้ไผ่ช่วยให้ง่ายขึ้น
ลากได้ไงวะ!!
ไอ้ทัศน์ลากไปพลาง มองสำรวจเรือพระด้วยความสนใจไปพลาง
“สวยจริงๆเลย”
มันชม
แล้วเราก็ช่วยกันลาก ทั้งที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราลากเรือของวัดอะไรอยู่
น้องๆหนูๆบางคนช่วยเอาบาตรไปรับบุญจากชาวบ้านที่ผ่านไปผ่านมา
ไอ้ทัศน์สังเกตเห็นว่าบางคนวิ่งออกจากบ้านมาช่วยลากเรือพระ พอถึงซักระยะก็กล่าวของคุณทุกคนแล้วเดินกลับบ้าน
มันหันมาเลิกคิ้วใส่ผม ผมจึงบอกมัน
“เขาว่ากันว่า การได้ลากเรือพระนั้นอานิสงส์แรงนัก ถ้าเรือผ่านบ้านใครคนนั้นก็จะวิ่งออกมาลากจนถึงจุดที่พอจะเดินกลับบ้านไหวแล้วกลับไป บ้านอื่นๆก็จะหมุนเวียนมาช่วยกัน มันเป็นความสมัคคีร่วมแรงร่วมใจ”
“มาแล้วละวะ”
คนนำหน้าตะโกน
เราจึงรับพร้อมกัน “เฮโล เฮโล”
“วัดท่า-หรำมาแล้วละวะ”
คนนำหน้าว่าอีก
เราจึงรับอีกครั้ง “เฮโล เฮโล”
เดี๋ยวนะ..
ท่าหรำเหรอ!
ผมรีบวิ่งไปดูที่เรือพระ
วัดอินทราวาส..
วัดนี้ตั้งอยู่ที่ตำบลท่ามิหรำ ใกล้บ้านผมเอง
และที่สำคัญ..ผมเรียนอนุบาลที่ศูนย์เด็กเล็กวัดอินทราวาสนี่แหละ
ฮะฮะ.. ผมยิ้มพลางหัวเราะพลาง เหมือนได้ย้อนกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง
“เฮ้ ไอ้เกรียน อย่าอู้”
ไอ้ทัศน์ตะโกนล้อ ผมจึงวิ่งยิ้มแฉ่งกลับไปช่วยมันลาก
แดดแรงร้อน.. เรือพระแสนหนัก.. และคนลากมีเพียงราวยี่สิบกว่าคนเท่านั้น..
และส่วนใหญ่เป็นคนวัยเลยกลางคนไปจนถึงคนแก่และเด็ก..
ไอ้ทัศน์คงสงสัย
“เกรย์ กูสังเกตว่า ในยี่สิบสามสิบคนเนี้ย.. มีเราเป็นวัยรุ่นอยู่แค่สองคนเองนะ คนอื่นๆหายไปไหนหมดวะ”
ผมยักไหล่ ไม่อาจซ่อนความเศร้าในดวงตาไว้ได้
“มึงคิดว่านี่มันยุคไหนกันล่ะ?”
ผมตอบมันด้วยคำถามได้แค่นั้น
.
.
“มาแล้วละวะ”
ผมตะโกนบ้าง คนอื่นจึงรับ
“เฮโล เฮโล”
“เหนื่อยแล้วละวะ”
ผมแหกปาก คนอื่นรับ “เฮโล เฮโล”
“ย้ายตูดมาช่วยตะวะ!”
เอิ่ม..
แต่ก็มีคนรับ “เฮโล เฮโล”
ผมรู้สึกดีขึ้นเมื่อมีคนวัยเดียวกัน
วัยหนุ่มสาวที่เปี่ยมด้วยพลังมาช่วยบ้าง แม้จะไม่นาน ไม่ต้องลากถึงวัดก็ได้
แค่มีใจจะช่วย..แค่มีใจอนุรักษ์วัฒนธรรมของเรา..ผมก็ดีใจ
..วัดเป็นศูนย์รวมจิตใจชาวพุทธมาแต่โบราณ
การลากพระเป็นงานบุญใหญ่ปีละหนเท่านั้น
ได้โปรด..ผมภาวนาในใจ..ขออย่าให้มันหายไปเลย
“เฮ้ เกรย์ คิดอะไรอยู่”
ไอ้ทัศน์เรียกผม แล้วชี้ไปที่ล้อ “ล้อตกลงไปในร่องถนน ลากไม่ไป”
อ่า..
เราทุกคนมองหน้ากัน แล้วจับเชือกไว้มั่น
“ฮิ้ววววววว โฮยยยยยยยยยย อ๊ากกกกกกกกกกกก”
อาจจะเป็นเสียงพิลึก แต่นี่คือเสียงปลุกใจของเราครับ
เราแหกปากพร้อมกับดึงเชือกสุดแรง..
..แรงอีก
แรงอีก..
สองมือของหลายคนช่วยกัน..
ล้อขึ้นมาจากร่องได้ในที่สุด..
..ก็เท่านั้นแหละ
ผมกับไอ้ทัศน์หันไปยิ้มให้กัน..
“ใกล้ถึงวัดแล้วเว้ย!!”
เสียงคนข้างหน้าตะโกนขึ้นมา
สายตาพวกเรามองไปข้างหน้า เห็นประตูวัดอยู่ใกล้
“หลบวัดแล้วละวะ” (กลับวัดแล้วละวะ)
คนนำหน้าตะโกน
และพวกผมก็รับพร้อมกัน “เฮโล เฮโล!”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ผมกับไอ้ทัศน์นั่งหลังพิงกัน..
พักเหนื่อยบนม้านั่งยาวใกล้องค์พระพุทธนิรโรคันธรายฯภายหลังลากเรือพระแสนหนักกลางแดดวนเมืองพัทลุงร่วม 5 กิโลเมตร
“'โทษนะ”
ผมเอ่ยขึ้นเบาๆ
“หือ? ขอโทษอะไร”
“ก็..มึงกะมาเที่ยว แต่กูพามึงมาเหนื่อย”
“ใช่..กูไม่คิดเลย ว่าจะได้มาลากพระ มาเหนื่อยแบบนี้..”
ผมก้มหน้าลง..
..สายลมพัดผ่านเราสองคน
“เกรียนอย่างมึงก็ต้องพากูมาทำอะไรแบบนี้แหละ”
ไอ้ทัศน์เสริม
ผมเม้มปาก ไม่พูดอะไร..
“แต่แปลกนะ..”
ไอ้ทัศน์หัวเราะ “ตอนที่ลากเรือพระกับมึง.. ทั้งที่มันเหนื่อย แต่มันกลับเป็นความสุขที่สุดที่กูเคยรู้สึก..”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . .
เผื่อนึกภาพไม่ออก
ว่าแต่รูปมันขึ้นมั๊ยวะ --'ผมทำรูปไม่ขึ้นอะ มันเอารูปใส่ยังไงวะ พ่ออุตส่าห์ถ่ายให้กรู - -'
เกรียนคนอ่าน ใครทำเป็นมั่ง
ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียนน้อย
หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289 (อ่าน 2424219 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก