Chapter 35 :: The Two Of Us..Part Iดั่งทะเล..โอบกอดด้วยผืนทราย และคงไม่มีใครพรากใจดวงนี้ได้
ไม่ว่ากาลเวลาจะหมุนผ่านไป ยิ่งมั่นใจ..เราคือกันและกัน..เพลงจากเครื่องเล่นแผ่วเสียงมาเบาๆ
ผมนั่งเอกเขนกสบายอารมณ์มองเกรย์นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่หน้าคอมฯ
เรายังไม่เลิกกันครับ เกรย์เปลี่ยนเป็นไม่เลิกกับผมในทันทีที่อ่างแก้วคราวนั้น
เพราะไอ้เกรียนให้เหตุผลว่ามันรักผมสุดหัวใจมิอาจพรากจากผมได้ (?)
ตอนนี้ท่าทางมันเครียดๆ คงจะทำงานแฮะ..
ผมนั่งมองอย่างนึกเอ็นดูในความขยันหมั่นเพียร (?)
ช่วงนี้ นานๆทีถึงจะหาเวลาว่างอยู่ด้วยกันได้ครับ งานมันรัดตัวไปหมด
แต่เมื่อเกรย์ไม่โงหัวขึ้นมาสบสายตาซึ้งๆของผมเสียที ผมจึงอดทักไม่ได้
“เฮ้.. คร่ำเคร่งอะไรนักหนา”
.
.
เกรย์ยังคงดำรงมั่นสถิตสถาพรอยู่ในท่าเดิม ผมจึงส่ายหัวน้อยๆ แล้วเดินไปนั่งลงตรงข้าม
“นี่ ไอ้เกรียน อย่าทำท่าเครียดแบบนั้นสิ”
“เฮ้อ ไม่ได้ ต้องเครียดแล้ว”
มันถอนหายใจแล้วตอบผมเสียงต่ำๆ
ผมเอื้อมมือไปแตะไหล่มันอย่างให้กำลังใจ
“กูรู้ว่าใกล้สอบแล้ว งานมึงก็คงเยอะ ต้องอ่านหนังสืออีก”
เกรย์พยักหน้า
“อือ งานเยอะจะตาย”
“แล้วนี่ทำวิชาอะไรละ?”
ผมถาม แต่เกรย์สั่นหัว
“เปล่าอะ กูแต่งนิยาย”
<< หน้าผม
ไอ้กูก็อุตส่าห์หลงชื่นชม +_+
“แล้วไม่มีงานรึไง”
ผมเปลี่ยนจากแตะไหล่เป็นยีหัวมัน
“ก็มีอยู่เรื่อยแหละ ทำเสร็จบ้างแล้ว”
มันตอบเนือยๆ
“หนังสืออ่านรึยัง”
ผมแซว
คราวนี้มันเงยขึ้นมาทำท่าจะกินหัวผม
“วันสองวันก่อนสอบค่อยอ่านเว้ย”
ผมหัวเราะก้ากๆ
ไอ้เกรียนก็เป็นซะอย่างนี้แหละครับ
งานทำเรื่อยๆเหนื่อยก็หยุด
หนังสืออ่านเล่นอ่านได้อ่านดี แต่ตำราเรียนวันสองวันก่อนสอบโน่นแหละมันถึงจะอ่าน
แฟนผมเป็นคนอ่านหนังสือกลางวัน ด้วยแสงธรรมชาติเท่านั้น
เพราะฉะนั้นไอ้เรื่องหามรุ่งหามค่ำตาบวมไปสอบไม่มีอะครับ ก่อนสอบหอกนั่นมันกรนตั้งห้าทุ่มเที่ยงคืน
“แต่งนิยาย อะโด่ ทำหน้าซะเคร่งเครียด ไอ้เราก็นึกว่ากำลังประดิษฐ์จรวด”
ผมเย้า
เกรย์เงยขึ้นมอง ประหนึ่งต้องการสื่อให้รู้ว่า นิยายเรื่องนึงกู้โลกได้ทั้งใบ
“ก็กูไม่ได้ต่อนิยายมาหลายวันแล้ว มันตัน ไม่มีอารมณ์ แต่งไม่ออก ถ้าไม่มีอารมณ์นักเขียนทำงานไม่ได้เว้ย แล้วตอนนี้คนอ่านก็จะโดดงับตะหมูกกูอยู่แล้ว”
<< หน้าเกรย์
(ถือโอกาสแก้ตัวซะเลย แฮ่!!)
“อ่ะน้า”
ผมยีหัวมันอีกที
“มึงช่วยย้ายก้นไปนั่งตรงโน้นด้วย กูต้องการสมาธิ ไปๆ”
เกรย์โบกไม้โบกมือไล่
..แม้บางทีผมจะอิจฉานิยาย(บ้าง) ที่เกรย์ให้วามสำคัญขนาดนี้
แต่ก็เข้าใจว่ามันเป็นคนทุ่มเทกับทุกอย่างที่มันสมัครใจจะทำ
ไม่ว่ามันจะทำอะไร ผมก็ภูมิใจ..
มันบอกผมว่ามันไม่จบแน่สี่ปี ผมก็ยืนยันว่าผมภูมิใจ
มันทำอะไรที่มีความสุข..ผมก็มีความสุขด้วย
..แม้มันแค่แต่งนิยาย ผมก็ภูมิใจ..
(เครดิต : ไอหมอ)
เมื่อวานก็รัก..
..วันนี้รักเธอ
พรุ่งนี้ก็รักเธอ... . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“อ้าวทัศน์ โผล่มาได้สักทีนะ”
พระมารดาสุดสวาทขาดใจทักทายทันทีที่ผมเข้าบ้าน
“คร้าบแม่”
ผมตอบรับ
“แม่ว่ากำลังจะโทรไปตามกลับอยู่พอดี”
“วันศุกร์ ผมก็กลับอยู่แล้วครับ”
“เอ้า จะรู้เหรอ ช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นหน้า ไปติดสาวที่ไหนอยู่รึเปล่า”
ท่านแม่เหล่ตา
ผมยิ้ม ไม่ตอบอะไร แต่บอกในใจว่า ติดหนุ่มต่างหาก
“ว่าแต่แม่มีธุระอะไรหรือยังไงครับ”
ผมเลิกคิ้ว
แม่ยิ้ม
“มีสิ แม่นัดหนูกุหนิงไว้แล้ว พรุ่งนี้วันเสาร์ก็ไปทานข้าวกันสิจะได้คุ้นเคยกัน”
.
.
ผมมองแม่
“แม่นัด แล้วทำไมแม่ไปละครับ ให้ผมไปทำไม”
“เอ้า หนูกุหนิงสวยน่ารักนะ แม่นัดให้เรานั่นแหละตาทัศน์ จะได้เลิกลอยไปลอยมาสักที เดี๋ยวเกิดเรียนจบเป็นวิศกรมีชื่อ จะไปคว้าใครที่ไหนก็ไม่รู้มาได้ยังไง”
เอาละ.. คงถึงเวลาที่ผมต้องบอก
“คือผมมีแฟนแล้วครับ คงไปนั่งกินข้าวกับผู้หญิงคนอื่นแบบสนิทสนมไม่ได้”
.
.
<< หน้าหม่อมแม่
“แฟนอะไรกัน ทำไมแม่ไม่รู้เรื่อง”
ควันบางๆเริ่มออกจากหู
ผมจึงอธิบาย
“คือ..ก็มีมาซักสองสามเดือนแล้วครับ แต่ผมไม่ได้บอกเพราะคิดว่ายังไม่ใช่เวลา”
ก่อนที่แม่จะพูดต่อไป ผมจึงเสริม
“แต่ถ้าแม่อยากเจอแล้ว ผมจะพามากราบคุณแม่ก็ได้”
“ลูกเต้าเหล่าใครน่ะ แฟนที่ว่า?”
คิ้วแม่ขมวด
“ก็ลูกคนธรรมดานี่แหละครับ พ่อเป็นมัณฑนากร แม่เป็นนักเขียน”
ผมบอกเรื่อยๆ
“นามสกุลอะไร?”
แม่คาดว่าจะได้ยินอะไรเนี่ย
“สำคัญด้วยเหรอครับ?”
“เอ้า สำคัญสิ เดี๋ยวก็ไม่สมศักดิ์ศรีหรอก”
“แม่ครับ”
“เอาเถอะ”
แม่ตัดบท
“จะพามาให้เจอก็พามา แต่ยังไงพรุ่งนี้ก็ไปกินข้าวกับหนูกุหนิงก่อนเพราะแม่จองภัตตาคารไว้แล้ว จะผิดนัดได้ยังไง”
แล้วแม่ก็ขึ้นบันไดไป..
ความเป็นแม่เป็นลูกมันห้ามไม่ผมพูดว่า แม่นัดเองแม่ก็ไปสิครับ..
..แต่พรุ่งนี้ ผมรับปากว่าจะไปหาเกรย์
ไอ้เกรียน..กูจะทำยังไงดี?
ผมหยิบโทรศัพท์มากดจึ๊กๆ
“เกรย์”
ผมกรอกเสียงลงไปเมื่อมันรับสาย
“หือ? แน่ะ เพิ่งไปเมื่อกี้ มึงคิดถึงกูจนทนไม่ไหวแล้วเหรอ??”
ไอ้เกรียนตอบมา
ผมนึกอยากจูบมันขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“พรุ่งนี้..”
ผมหยุดไป “กูไปหามึงช้าหน่อยได้ไหม”
“มึงจะไปไหนก่อนล่ะ”
“อืม.. ต้องไปทำธุระให้แม่น่ะ”
ผมบอกไม่หมด ไม่อยากให้คนรักไม่สบายใจ
เกรย์เป็นคนคิดมากเรื่องพวกนี้
“ธุระอะไรละ บอกได้ไหม แต่ถ้าส่วนตัวก็ไม่เป็นไร”
นั่น..เมียกู
“คือ..”
เฮ้อ ผมต้องบอกใช่ไหม
“คือกูต้องไปกินข้าวกับกุหนิง คือแม่กูนัดไว้”
เกรย์เงียบ..
‘เกรย์..”
ผมเรียก
“กูรู้ว่าแม่พยายามจับคู่กูกับกุหนิง แต่กูบอกแม่แล้วว่ามีแฟนแล้ว และเราจะมาพบท่าน แต่ยังไง พรุ่งนี้กูก็ควรจะไปแสดงตัวกับกุหนิง อย่างน้อยกูบอกกับเขาด้วยว่ากูมีแฟนแล้ว แต่อาจจะไม่มีปัญหาก็ได้ สมัยนี้ไม่มีใครชอบคลุมถุงชนหรอก”
“กูยังไม่ได้ว่าอะไรสักคำ”
เกรย์ว่า
“กูบอกไว้ก่อน”
กลัวเมียครับ ผมกลัวเมีย เอิ๊ก!!
“รู้อยู่แล้วว่ามึงไม่ว่าอะไร”
ผมเสริม
“อืม..กูไม่ว่าอะไรหรอก”
เกรย์ตอบรับ
“ว่าแต่..กินที่ไหน กี่โมง บอกมา!!”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ผมนั่งเอานิ้วเคาะโต๊ะรอกุหนิงที่ภัตตาคาร
นัดไว้สิบเอ็ดโมงครึ่ง แต่เลยไปแล้วสิบห้านาทีผมยังไม่เจอแม้แต่จรกา
“ทิวทัศน์รึเปล่าคะ?”
ผู้หญิงหน้าตาสะสวยคนหนึ่งเอียงคอถาม ผมเงยหน้าขึ้นมองและจำเค้าหน้าได้เลาๆ
ตอนเด็กๆเธอเคยมาบ้านผมพร้อมกับคุณแม่เธอน่ะครับ
“กุหนิง?”
ผมถามและสาวเจ้าก็พยักหน้า
“สวัสดี นั่งสิครับ”
ผมเชื้อเชิญ
แต่กุหนิงขมวดคิ้ว ยังคงยืนรอ ผมขมวดด้วยคน ลมมันเย็นเหรอครับ?
ผมเก้ๆกังๆ
“เอ่อ.. ทัศน์ไม่เลื่อนเก้าอี้ให้หนิงเหรอ”
ห๊ะ?
ต้องเลื่อนด้วยเหรอ
พอเข้าใจมารยาททางสังคมนะครับ แต่นี่มากินข้าวกันฉันเพื่อนไม่ใช่เหรอ ไม่ได้ควงออกงานด้วยกัน!
ขณะผมตั้งท่าจะขึ้นก็มีบริกรคนนึงมาเลื่อนเก้าอี้ให้กุหนิง
“เชิญนั่งครับคุณผู้หญิง”
บริกรคนนั้นบอกอย่างเกรงๆ
ผมงงๆ บริกรโผล่มาเลื่อนเก้าอี้ตัดหน้าผมทำไมวะ
แต่เมื่อกุหนิงนั่งลง
ผมก็มองเห็น..
หน้าสวย..หวาน..ยืนพิงผนังอย่างคิดว่าตัวเองนั้นเท่ที่สุดแล้วในสามโลกแล้ว
ตาคมส่งแววดุดุ เอาเท้าข้างหนึ่งยันผนังไว้ สองมือกอดอก..
ท่ายืนประจำของเกรย์..
ผมหลุดหัวเราะออกมาอย่างอุ่นใจ
ฮ่ะๆ..เมียผม
“อะไรเหรอทัศน์?”
กุหนิงเลิกคิ้ว
“เปล่าๆ”
ผมส่ายหน้า
“ว่าแต่ ไปยังไงมายังไงแม่ถึงนัดมากินข้าวด้วยกันได้”
ผมชวนคุย
“อ้าว ก็หนิงกลับมาจากอังกฤษ ก็อยากเจอเพื่อนเก่า แล้วทัศน์ก็ยังหล่อเหมือนเดิมนะ”
หนิงตอบ
แหม่..นี่ถ้าสมัยไร้เมีย ผมคง..
ผมคิดๆ แล้วก็เสียวสันหลังวาบเมื่อคนที่ยืนพิงผนังอยู่เมื่อกี้มาหย่อนก้นนั่งที่โต๊ะข้างๆกัน
มันนั่งหันหลังให้ผม ใกล้กับกุหนิง เอื๊อก..
“เฮ๊ยเกรย์ โทษทีว่ะ ช้าหน่อย”
เห..
ผมเงยมองเมื่อได้ยินเสียงทักเมีย
“เออ มัวขัดตูดอยู่เหรอ”
เกรย์ถามไอ้แอร์
โห..มีพรรคพวกมาด้วยว่ะเมียกู
กุหนิงถึงแก่อาการสำลักเมื่อได้ยินคำพูดจาประสาสุภาพของภรรยาผม
“ตายแล้ว พูดจาแบบนี้ที่นี่ได้ยังไงกันล่ะเนี่ย”
เธอบ่นอุบอิบ
ผมอดขำไม่ได้
สักพักบริกรก็มารับออเดอร์ แน่นอนผมรับคำสั่งหม่อมแม่มาว่าให้สั่งดีที่สุดและแพงที่สุด
พอผมสั่งกันเรียบร้อย โต๊ะเกรย์ก็สั่งเช่นกัน
“มีแกงน้ำเคยไหมน้อง?”
เสียงเมียผมถามบริกร ผู้ซึ่งทำหน้างงๆ
“ตำบักหุ่งก็ได้ มีปะ?”
<< หน้าบริกร
ผมอดไม่ได้แล้วครับ ต้องเอาทิชชู่มาปิดปากไว้
แกงน้ำเคยก็คือแกงไตปลา อาหารพื้นเมืองของภาคใต้บ้านมันนั่นแหละครับ
ผมรู้จัก เพราะมันเคยบอกผมว่ามันชอบ แต่จากใบหน้าของบริกร เขาคงไม่รู้จัก
และตำบักหุ่ง อาหารอีสานนี่ไม่มีแน่ๆ
“เฮ้อ อะไรกัน”
กุหนิงบ่น
ผมได้แต่ยิ้ม ไม่ตอบว่ากระไร
ไอ้แอร์นั่งยักคิ้วกับผมอยู่โต๊ะข้างๆ ประหนึ่งเป็นสัญญาณว่ามันคือสมาชิกเพื่อเกรียนด้วยอีกคน
ผมยิ้มตอบบางๆ
“ทัศน์นี่ยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะ”
กุหนิงชวนคุย
ผมพยักหน้ารับ
“หนิงก็สวยมาก”
โครม!!
เสียงกล่องไม้ใส่ทิชชู่หล่นลงพื้นฝีมือหัตถ์ของคนนั่งโต๊ะข้างเคียง
เฮ้ยๆ เมียจ๋า ผัวตอบตามมารยาท!!
ผมขนหัวลุกขึ้นมาทันที ไอ้แอร์ก็ทำท่าขำก้ากๆ
ไอ้ผมนี่เดาหน้าดุๆตาคมๆของเกรย์ออกเลย บรื๋ออ!!
“แล้วนี่หนิงจะกลับอังกฤษอีกเมื่อไหร่ล่ะ?”
ผมเปลี่ยนประเด็น
“อะไรกัน เพิ่งมาถึงเอง แล้วทัศน์เรียนเป็นยังไงบ้าง ปีหน้าก็จบแล้วนี่ จบแล้วไปเรียนต่ออังกฤษไหมล่ะ จะได้เป็นเพื่อนกันที่โน่น”
กุหนิงยิ้มหวาน แต่ไม่ทันได้ตอบอะไรก็..
“ถ้าจะปูทางขนาดนี้ ไม่ยกขันหมากมาขอซะเลยวะ แห่แม่งตั้งแต่ลอนดอนยันเชียงใหม่เลย”
นี่..
แถวบ้านเรียกเมียยุคโลกาภิวัตน์
เหอๆ
กุหนิงขมวดคิ้ว หันไปมองหลังอย่างไม่แน่ใจว่าไอ้เด็กหนุ่มโต๊ะข้างๆพูดถึงอะไร
ไอ้แอร์ช่วยรูมเมททันที
“อ๋อ มึงหมายถึงเรื่องที่เราคุยกันเมื่อคืนละสิเกรย์”
ผ่าน
ฮ่ะๆ
กุหนิงหันมายิ้มกับผมต่อ
ผมจึงเข้าประเด็น
“คงไม่ได้ กะว่าจะทำงานที่นี่แหละ เพราะแฟนก็อยู่ที่นี่ จะเอายังไงต่อก็อยากรอแฟนเรียนจบก่อน”
.
.
ภัตตาคารกลายเป็นป่าช้า
เริ่มจากกุหนิงเงียบ
และความเงียบผสมตกตะลึงก็ลามไปถึงไอ้แอร์และเกรย์..ภรรยาผม
“อ้อ.. คุณน้าไม่เห็นบอกเรื่องทัศน์มีแฟนเลยนะ”
กุหนิงปรับท่าทีและยิ้วหวานเหมือนเคย
“อ้อ แม่คงเห็นว่าไม่จำเป็นต้องบอกน่ะ ก็เราแค่มาแทนแม่ไม่ใช่หรือ”
กุหนิงเตรียมจะพ่นไฟ
“นี่ทัศน์ไม่รู้หรือ”
“ไม่รู้อะไร?”
“คุณแม่ท่านหมั้นหมายเราสองคนไว้แล้ว”
……………
…………………….
เกรย์ผุดลุกขึ้นและกลับหลังหันมามองผมทันที
ผมส่ายหน้าให้คนรักเป็นทำนองว่าผมไม่รู้!
และผมก็บอกกับกุหนิงไป
“เราไม่รู้เลยหนิง เราก็มีแฟนแล้วคงหมั้นกับใครอีกไม่ได้”
กุหนิงลุกขึ้น
“แบบนี้หนิงก็เสียหายน่ะสิ คุณแม่จะว่ายังไง คุณน้าเป็นคนหมั้นหมายหนิงให้ทัศน์เอง”
“ขอโทษด้วย เรื่องนี้เราไม่รู้ แม่คงหวังดี แต่เราแน่ใจว่าอธิบายท่านดีๆ ท่านก็น่าจะเข้าใจ และยกเลิกการหมั้นเสีย”
ผมลุกขึ้นบ้าง
“รอให้คุณแม่ทราบเรื่องก่อนเถอะ”
หน้าสวยเชิดขึ้น แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด
“แม่รีบมาหาหนิงทันทีเลยนะคะ หนิงมีปัญหากับทัศน์ซะแล้ว ช่วยทีเถอะค่ะ”
กุหนิงวางโทรศัพท์ กำไว้แน่นและนั่งลง รักษาความเป็นลูกผู้ดีทุกกระเบียดนิ้ว
ไอ้แอร์แตะไหล่เกรย์ให้นั่งลงเช่นกัน
“เกรย์.. มานั่งกับกูสิ”
ผมเดินไปหามัน..
“ไม่หรอก มึงไปเคลียร์ซะเถอะ กูไม่เกี่ยว กูจะแดกข้าวกะไอ้แอร์”
ว่าแล้วมันก็นั่งลง ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมยืนหันรีหันขวาง ไม่รู้จะเป็นยังไงต่อ
“ไปกินข้าวกับเพื่อนเก่าเถอะ มึงรู้นี่..ว่ากูอยู่นี่ กูไม่ได้มาเพื่อร่วมโต๊ะด้วย กูแค่มาเพื่อให้มึงรู้ว่ากูอยู่ใกล้ๆ..”
.
.
..ผมอุ่นวาบไปทั้งหัวใจ
กุหนิงหันมามองผมอย่างงงๆ ดวงตาหรี่ลง
“ทัศน์รู้จักโต๊ะนั้นด้วยเหรอ”
“รู้จัก”
ผมตอบรับ
“นั่นแฟน”
กุหนิงอ้าปากค้างไว้และหันไปมองอีกที
“เด็กแต่งตัวมอมๆคนนั้นน่ะเหรอ”
“ใช่ คนนั้นคือแฟนเราเอง”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
“อ้าวหนิง ทัศน์ มีอะไรกันหรือไงลูก นี่แม่รีบออกมาจากร้านเพชรของเพื่อนเลย”
คุณนายกะหมังหนีบกระเป๋ามาทักพวกเราอย่างรู้กันว่าอยู่โต๊ะไหน
ผมยกมือกล่าวสวัสดีและรับหน้าที่อธิบายเองอย่างรวดเร็ว
“ผมตั้งใจมาทานข้าวฉันเพื่อนเก่ากับหนิงเขา แต่ก็ทราบจากหนิงว่าคุณแม่ทั้งสองได้ทำการหมั้นหมายผมกับกุหนิง”
“แล้วมันมีปัญหาหรือลูกทัศน์? ในเมื่อลูกกับหนิงก็ชอบพอกันมาตั้งแต่ก่อนหนิงไปอังกฤษ”
คุณนายแม่ถามมา
ผมเงยหน้าขึ้น
“มีครับ เพราะเรื่องนี้ผมไม่ทราบมาก่อน และที่สำคัญตอนนี้ผมมีแฟนแล้ว ผมหมั้นกับใครไม่ได้”
“โอ้ว เยส”
เกรย์รีวิวประกอบเพลงเป็นฉากหลังได้น่าถีบยิ่งนัก ไอ้นี่นิ กูกำลังหน้าสิ่วหน้าขวาน!
“เฮ้อ แม่เข้าใจ สมัยนี้ก็มีแฟนกันทั้งนั้น มีได้เรื่อยๆ ไม่รู้กี่คนต่อกี่คน แต่ที่จะเลือกมาเป็นคู่ชีวิตของเราจริงๆมันก็อีกอย่างหนึ่งนี่ใช่ไหมทัศน์ เรากับกุหนิงก็ดูๆ..”
“คงไม่ได้ครับ ผมกับแฟนรักกันมาก คงดูๆกับใครไม่ได้อีก ผมไม่ต้องการแบบนั้นและมันเป็นการไม่ให้เกียรติแฟนผม”
ผมสวนขึ้นก่อน
“ทัศน์บอกว่าคนนั้นเป็นแฟนค่ะ จะให้เชื่อได้ยังไง”
จู่ๆ กุหนิงก็หันไปชี้เกรย์
เมียผมจ้องตากลับทันที
“ไม่รู้หรือไงครับ ว่าไม่ควรชี้หน้าผู้อื่นด้วยกิริยาไม่สุภาพเช่นนี้”
เอิ่ม..ครับหญิงเกรย์
“แม่ แม่ แม่คะ”
กุหนิงกอดแขนคุณนายกะหมัง
“จริงหรือตาทัศน์”
คุณนายหันมาถามผม
ผมจะตอบว่าไงล่ะ
“จริงครับ”
“ตายแล้ว นี่เป็นพวกผิดเพศเหรอเนี่ย”
เธอเอามือกุมหน้าอก
“ไม่ได้ผิดเพศครับ เพียงแต่..รักคนนี้”
ผมบอกหนักแน่น
“อ้อ..เหรอ”
คุณนายกะหมังค้อน “แล้วแม่เรารู้รึเปล่าล่ะ เรื่องมีแฟนเป็นเด็กผู้ชาย?”
.
.
“มีอะไรกันหรือเปล่า?”
.
.
มันเป็นเสียงที่ผมจำได้..
เสียงแม่ผมเอง..
เราหันไปมองและเจอสายตาแห่งคำถาม
“มีอะไรหรือกะหมัง หนูกุหนิง พอเธอโทรไป ฉันก็รีบมา เกรงว่าเด็กๆจะไม่เข้าใจกัน”
แม่ผมมองเราทีละคน
“มันคงต้องมีปัญหาแน่ละ ตาทัศน์ไม่ยอมหมั้น บอกว่าตัวเองไม่รู้เรื่อง บอกตัวเองมีแฟนแล้วและ-”
คุณกะหมังเม้มปาก
“อ้อ”
คุณแม่โบกมือเหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่
“ก็ตามประสาวัยรุ่นตอนปลายมาก ตาทัศน์ก็เป็นอย่างนี้ แต่ฉันแน่ใจว่าคบกับหนูกุหนิงไปก็จะดีเอง”
“อ้อเหรอ แต่ตาทัศน์พกแฟนมาตรงนี้แล้วน่ะซี!”
..ใบหน้าท่านแม่เปลี่ยนไปและคงสอดส่ายสายตามองหาสาวสวยสักคน
จนผมต้องยื่นมือเข้าช่วย เพราะแม่คงไม่มีวันหาเจอ
“คนนี้ครับ..”
ผมขยับไปโอบไหล่เกรย์ไว้
เกรย์ยกมือไหว้
“สวัสดีครับคุณป้า เราเคยเจอกันแล้ว”
ไอ้เกรียนเงยหน้าขึ้นมายิ้มอย่างนางงามให้แม่ผม
เดี๋ยวๆ เดี๋ยวก่อนนะ เขาไปเจอกันตอนไหน?
“นี่ นี่มัน เธอ เด็กที่ชนฉันวันนั้น ตายแล้ว”
แม่ผมถลึงตามอง
“ยังไม่ตายครับ”
เกรย์เถียงซื่อๆ
เอาแล้ว..
“นี่ทัศน์ นี่มันอะไรกัน อธิบายมา อธิบายเดี๋ยวนี้ เด็กนี่..ทำไม..ใคร”
แม่ผมควันออกหู
ผมกระชับไหล่เกรย์ไว้
“นี่เกรย์ เป็นแฟนผมอย่างที่บอกน่ะครับ”
“เด็กคนนี้เนี่ยนะ”
แม่ผมถลึงตา
“ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารครับ”
บริกรเอ่ยอย่างเกรงๆ
“ไม่ต้องเสิร์ฟแล้ว ไม่กงไม่กินแล้วละ ขอตัวกลับละนะ คุณนีย์ ไปลูก”
คุณกะหมังหันไปโอบไหล่ลูกสาวเดินเชิดหน้าออกไปอย่างผึ่งผาย
“ดูซิ เกิดอะไรขึ้น นี่แม่ต้องเสียหน้าขนาดนี้”
แม่ผมเม้มปาก
“แล้วทำไมแม่ไม่บอกผมเลยเรื่องหมั้น”
ผมถาม
“ฉันจะรู้ไหมว่าแกมีแฟนแล้วน่ะ แล้วยังไปคว้าเอาเด็กกะโปโลที่ไหนก็ไม่รู้มา แล้วตานี่มันผู้ชายนะ เล่นตลกอะไรกัน”
แม่ผมเอามือกุมหน้าอกอีกคน
“ถึงผมจะมีแฟนหรือไม่มี แต่เรื่องสำคัญขนาดนั้น ไม่ต้องถามความสมัครใจจากผมเหรอครับ?”
ผมถามอีกครั้ง
“แม่พยายามทำสิ่งที่ดีที่สุดให้แกนะทัศน์ แม่หาคนที่ดีที่สุด”
“ผมรักเกรย์ที่สุด”
ผมบอกไป..
“หนูกุหนิงเหมาะสมฐานะของเราทุกอย่าง”
“สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับผมคือความสุข อะไรก็แลกไม่ได้ และผมมีความสุขที่ได้อยู่กับคนนี้นะครับ”
เกรย์หันมามองผม..
มันไม่รู้ล่ะสิ ว่าผมรักมันขนาดไหน..
“ผมไม่ได้ตั้งใจให้แม่ไม่สบายใจเลย ผมถึงรอเวลาที่เหมาะสมแล้วค่อยเรียนให้ทราบและพาเกรยืไปหาแม่ แต่มีเรื่องหมั้นนี่เสียก่อน”
“เอาเถอะ แม่รู้ว่ามันคงเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบ สำนึกได้เมื่อไหร่ก็มาบอกแม่แล้วกัน เพราะแกคงรู้นะทัศน์ แม่ไม่ยอมรับเด็กคนนี้และความรักบ้าๆนี่ด้วย”
“เอ่อ ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารนะครับ”
บริกรอ่ยกับไอ้แอร์ ไอ้แอร์หันมามองเกรย์
เมียผมจึงโบกมือ
“แกงน้ำเคยกับตำบักหุ่งใช่ไหม วางเลยๆ”
..มันหันไปยิ้มกับแม่ผม
“คุณแม่เชิญทานด้วยกันสิครับ หรอยอย่างแรงและแซ่บหลาย!!”
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ขอโทษที่มาช้านะครับ ช่วงนี้ใต้ก็ฝนตกหนัก เหนือก็หนาว กลางก็น้ำเพิ่งเริ่มแห้ง รักษาสุขภาพด้วยหนาทุกท่าน ---- 
ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียนน้อย
หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289 (อ่าน 2423857 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก