รู้สึกไหม..ว่ามันใกล้เข้ามาแล้ว แหะๆ..
Chapter 36 :: Understanding..ผมบอกไม่ถูกจริงๆว่ารู้สึกยังไง เมื่อเห็นภาพเกรย์ยืนอยู่ในสวนหลังบ้าน
ในที่สุด.. มันก็ไม่ทิ้งผม
เหมือนกับที่ไม่เคยทิ้งลายเกรียน
แม่งปีนเข้ามาอีกแล้ว!!
ดีนะที่ลุงคนสวนไม่เอากรรไกรตัดหญ้าไล่ตัดเกรียนมัน
..เฮ้อ
แต่ยังไง ผมก็อดไม่ได้ ที่จะคว้ามันมากอด
..มันช่างอบอุ่นไปทั้งใจ
เราสองคนนั่งอยู่บนพื้นตรงหน้าแม่ของผมที่นั่งอยู่บนโซฟาบุนวมอย่างดี
ผมยังไม่รู้จะออกหัวหรือก้อยอย่างไร
มันยากเหลือเกิน.. ที่จะทำให้คนอีก generation หนึ่งเข้าใจบางอย่าง ..และนั่นก็ไม่ใช่ความผิดของเขา
“ผมรู้ว่ามันเกินรับได้ แต่.. ผมก็หวังว่าวันหนึ่งแม่จะให้อภัยผมและเข้าใจว่า..ความรักมันไม่มีเพศเลย”
.
.
แม้สายตาท่านจะอ่อนโยนลง แต่ปากยังเม้มและหน้ายังเชิด มือข้างหนึ่งทาบไว้ที่อก อีกข้างวางไว้บนหน้าตัก
ใบหน้าคุณแม่ส่ายไปมาเล็กน้อยเหมือนไม่รับรู้ หรือรับรู้แต่ก็ไม่เข้าใจ
เกรย์หันมามองหน้าผม แล้วเงยมองคุณแม่..
“คุณป้าไม่รู้ว่าทัศน์พูดเรื่องอะไร คุณป้าไม่เข้าใจเลยสักนิดว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น คุณป้างงไปหมด ไม่รู้จะพูดอะไรดี..”
เกรย์เอ่ยเบาๆ มองแม่ของผมด้วยสายตาที่ต่างไปจากเดิม..
“คุณป้ารักทัศน์มากพอๆกับที่คิดว่าทัศน์บ้าไปแล้ว..”
ผมไม่รู้ว่าเกรย์ กลายเป็นเกรย์ เอ็กซเรย์ตั้งแต่เมื่อไหร่..
“คุณป้าไม่รู้ว่าทัศน์ฝากหัวใจกับเด็กผู้ชายมอมๆอย่างผมได้อย่างไร.. มันผิดธรรมชาติจริงๆ แล้วแบบนี้ คนอื่นจะมองทั้งตัวทัศน์ คุณป้าและครอบครัวที่ไม่เคยด่างพร้อยแบบไหน..”
เกรย์เอื้อมมือที่สั่นน้อยๆไปวางบนมือแม่ผมอย่างแผ่วเบา
คุณแม่ผมก้มมองหน้าเหมือนจะพูดว่ากล้าดียังไง
แต่เกรย์ยังคงมองอย่างบริสุทธิ์ใจและด้วยความเข้าใจทั้งมวล..
“ผมขอโทษนะครับ”
..ผมมองคนที่เรียกว่าภรรยาอย่างเต็มไปด้วยความภาคภูมิ
นี่ใช่ไหมคือสิ่งที่คณะมนุษยศาสตร์อบรมสั่งสอนมา..
การมอบความเข้าใจให้มนุษย์ด้วยกัน..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ผมออกมานั่งเล่นกับเกรย์ที่สวนหน้าบ้าน..
คุณแม่ไม่พูดว่ากระไร ดูท่านจะอึ้งๆไปเมื่อเกรย์เป็นเกรียนที่ไม่รู้จะเรียกว่าเกรียนอะไรหรือเกรียนแบบไหนดี
จึงพูดเพียงว่า..
“เถอะ” (ชักมือกลับ สะบัดเสียงสูง)
“ก็ดูๆกันไปก็ได้ บางทีฉันอาจจะตื่นขึ้นมาแล้วว่าฝันไป” (ลุกขึ้นยืน เรียกพี่แจ่ม-สาวใช้)
“แจ่มเอ้ย เอาน้ำมาให้แขกสิ!”
(พี่แจ่มทำหน้างงๆ)
“ตกลงนั่นแฟนคุณทัศน์จริงๆเหรอคะคุณผู้หญิง”
(ด้วยสีหน้าจิกสุดฤทธิ์)
“อยากรู้ก็ไปถามเขาเองสิยะ!” (แล้วสะบัดบ็อบขึ้นบันไดไป)
ฮ่ะๆ..
.
.
เกรย์นั่งกลิ้งตูดเล่นบนผืนหญ้า
ฝันกลางวันถึงบ้านไม้หลังเล็กๆที่มีต้นไม้ดอกไม้กับหมาแมวเต็มบ้าน
มันถึงกับวาดภาพร่างคร่าวๆให้ผมดู
ผมยีหัวมันอย่างนึกขัน ที่มันมีความสุขได้ง่ายๆ แม้แต่ยามยังไม่ผ่านพ้นอุปสรรค
“เฮ้ยๆ มึงดูดิๆๆๆ”
มันสะกิดผมยิกๆ
“หือ อะไร?”
ผมมองตามมือมันชี้
“นั่นมันดอกไม้วิเศษ”
เกรย์ว่า
“หืม..ดอกพุดน่ะนะ”
ผมเลิกคิ้ว
“เอ้า ใช่สิ นี่พุดพระพุทธเจ้า”
เกรย์เสริม
“เป็นพุดรู้ พุดตื่น พุดเบิกบานนะเว้ย เปลี่ยนสีได้ด้วย บานครั้งแรกสีขาว เปลี่ยนเป็นเหลือง แล้วสีส้มก่อนโรย มหัศจรรย์!”
“อ่าฮะ ดอกไม้น่ะนะ”
ผมขำขัน
“เออดิ เจ๋งโคตร ทำไมอะ มึงเปลี่ยนสีได้เหรอ?”
แดกดัน แล้วเกรย์ก็ไปลัลลากับดอกพุดต่อ
ผมอมยิ้มน้อยๆ
เออเนอะ..
ขอเพียงมีหัวใจที่เบิกบาน..สิ่งมหัศจรรย์ก็มีได้ทุกที่..ปาฏิหาริย์เกิดขึ้นทุกวัน..
มนุษย์อาจเข้าใจมนุษย์ด้วยกัน..แต่มนุษย์ไม่อาจเข้าใจธรรมชาติ..
แม้กระนั้น..หากมนุษย์อ่อนน้อมต่อธรรมชาติ..เราก็จะอยู่ด้วยกันอย่างกลมกลืน
..เกรย์สอนให้ผมรู้ โดยไม่ได้ปริปาก..ตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกัน
..ความสุขมันเกิดขึ้นง่ายๆแบบนี้เอง
ผมรู้สึกเหลือเกิน..ว่า ณ บัดนี้ ..ชีวิตได้ถูกเติมเต็มแล้ว
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
ผมออกไปส่งเกรย์หน้าบ้าน
และภาพที่เห็นแล้วอดที่จะฮาไม่ได้ก็คือคุณแม่เกรียน น้องกร ไอ้ทิวและไอ้แอร์ นั่งเรียงกันบนfoot+บาทา ()
..เล่นหมากเก็บ..
เจ๊เกรียนกำลังสอนบุคคลที่เหลือ
“อ้าว คุณแม่ ทำไมไม่เข้าบ้านละครับ”
ผมกุลีกุจอเข้าไปถามไถ่
ท่านแม่เกรียนยักไหล่
“ก็ให้เคลียร์กันเอง รอเป็นแบ็คอัพให้ เลยสอนเจ้าพวกนี้เล่นหมากเก็บไปพลางๆ ว่าแต่เป็นยังไงบ้าง”
เกรย์ยักไหล่เช่นกัน
“ก็..มันต้องใช้เวลานะแม่ ใช่ว่าความเกรียนจะติดตัวทุกคนมาตั้งแต่เกิด เราก็ต้องเข้าใจป้านีย์เขา”
ท่านแม่พยักหน้า
“ดีละ แม่เห็นด้วย งั้นก็เอาเป็นว่า..”
ท่านแม่ตบไหล่ผมกับเกรย์
“สู้ๆกันไปก็แล้วกัน”
ผมพยักหน้าและยิ้มให้อย่างจริงใจ
“อ้าว ไอ้ทิว เข้าบ้านสิ”
ผมเรียกลูกพี่ลูกน้อง มันทำหน้าเจื่อนๆแล้วบอก
“เดี๋ยวดิพี่”
..แน่ะๆ ไอ้นี่
ชอบน้องกรอ่ะดี๊
เกรย์มิรอช้า เดินเข้าไปหาน้องชายแล้วกระซิบเบาๆพอให้ทุกคนได้ยิน
“ยังไงก็อย่าเสียดุลบ้านนี้ง่ายๆนะเว้ยกร ฉันเคยหลงผิดมาแล้วว่ะ”
<< หน้าทิว
<<หน้าน้องกร
ฮ่ะๆ..
ผมว่าคู่นี้ก็ต้องดูๆกันไปล่ะครับ
เรื่องความรัก..ไม่มีอะไรต้องรีบร้อน..แต่ก็ไม่มีอะไรที่ต้องฝืนหรือบังคับจนเกินไป
ทุกอย่างที่อยู่บนความพอดี..มันก็จะดีเอง..
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
..ผมกับเกรย์
เราสองคนจูงมือกันเดินเล่นยามเช้าในวันเสาร์สบายๆ
แน่นอนเรามาหยุดที่อ่างแก้ว
ผมไม่ได้รู้สึกเหมือนชีวิตเราเป็นนิยายใกล้จบ
แต่กลับรู้สึกเหมือนกับว่าชีวิตที่มีชีวากำลังเริ่มต้นขึ้นและดำเนินไปอย่างต่อเนื่อง..จนถึงวันไหนผมไม่รู้
แต่กว่าจะถึงวันนั้น ..ผมจะรักให้ดีที่สุด และมีความสุขกับทุกๆวันที่เราได้อยู่ด้วยกัน
“ทัศน์”
เกรย์เรียกขึ้นมา
และหันมาทำหน้าจริงจัง..
มันคว้าสองมือผมไปกุมไว้
“ทัศน์.. กูรู้นะว่ากูยังเรียนไม่จบ ไม่ค่อยเหนฝั่ง แต่มึงอยู่รำไรนี่เอง แต่ไม่ต้องห่วงนะ..”
มันทำตาหวานซึ้ง
“เราจะช่วยกันทำมาหากิน”
อ่า..ผมจะว่ายังไงดี
“เกรย์..กู..ขอบคุณ”
เกรย์ยิ้ม..
“คือ..กูหมายความว่า.. มึงหา-กูกิน..น่ะ แฮ่!”
.
.
ไอ้..ไอ้..ไอ้เกรียน!
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
น่าๆ.. มาน้อยๆดีกว่าไม่มา คิดซะว่าผมเป็นประจำเดือนก็แล้วกัน (กะปริดกะปรอยดี 
)
ใกล้ปีใหม่แล้ว ใครจะเดินทางไปไหนก็ระมัดระวังด้วยหนา.. ขอให้มีความสุขครับ โฮ่ๆ (แล้วอย่าลืมเกรียนนะ 
)ขอได้รับความขอบคุณจาก..เกรียนน้อย
หัวข้อ: INDY in love เกรียนนัก..แต่ก็รักละวะ! 2/4/59 ::Special Idylle:: Final P.289 (อ่าน 2538984 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก