หม้อไฟถูกยกออกไปนอกห้องครัว กลิ่นหอมของแกงส้มพริกสดทำเอาลูกค้าท้องร้องโคร่ก เนื้อปลาช่อนขึ้นชื่อต้องเป็นปลาจากแม่ลา ตัดแบ่งเป็นชิ้นพอดีคำแล้วเอาไปทอด เนื้อด้านนอกสีเหลืองกรอบ ด้านในสีขาวหวานลิ้น ผักกระเฉดเลือกยอดอ่อนกรอบอร่อย ซดตามด้วยรสเปรี้ยวอมหวานของน้ำแกงยิ่งคู่กับข้าวสวยร้อนๆแล้วย้ำให้น้ำลายสอ
จานเด็ดอีกหนึ่งคือปลาหิมะนึ่งซีอิ๊ว เนื้อปลานุ่มๆกินแกล้มกับน้ำซอสรสหวานผสมเค็ม ได้กลิ่นหอมของขิง ขึ้นฉ่ายและกระเทียมทุบ โรยหน้าด้วยพริกชี้ฟ้าแดง เสิร์ฟในจานร้อนอุ่นไว้ด้วยไฟตลอดกระทั่งยกถึงโต๊ะ
ห้องอาหารไทยมธุปายาสแบ่งเวลาเปิดเป็นสองช่วง ตั้งแต่สิบโมงเช้าถึงบ่ายสอง และสี่โมงเย็นกระทั่งสี่ทุ่มตรง ครัวขนาดใหญ่ ครบเครื่องทั้งวัตถุดิบและอุปกรณ์ ลูกมือมากมายแต่พ่อครัวที่ฝีมือเด็ดจนหาตัวจับยากมีเพียงคนเดียว
“พี่พฤษภ์ แกงป่าเนื้อสับ ซี่โครงหมูอ่อนทอดกระเทียมกับต้มโคล้งปลากรอบ” เด็กในครัวร้องบอกออเดอร์
ทุกคนช่วยวางเครื่องปรุงคนละไม้คนละมือ อาหารง่ายๆในบางครั้งอย่างไข่เจียวทรงเครื่อง ข้าวผัด กระทั่งแกงจืดสารพัดจะมีแม่ครัวรุ่นน้องเป็นคนรับไปทำ แต่ถ้าเมนูขึ้นชื่อหรือจานเด็ดที่ต้องอาศัยการหยิบจับเครื่องเทศและวัตถุดิบอย่างคงที่ก็ต้องเป็นกุ๊กพฤษภ์เท่านั้น
คุณโชคชัย เจ้าของร้านพยายามสรรหาคนมาช่วยเบาภาระแล้วแต่ดูเหมือนว่ารสมือของพฤษภาจะเป็นตัวดึงดูดลูกค้ามากมายโดยเฉพาะเวลาหลังเลิกงานที่แออัดไปด้วยผู้คนและการจับจอง
พฤษภาพักตอนบ่ายสองครึ่งพอดีเวลาร้านปิดช่วงแรก เขาปลดผ้ากันเปื้อนสีขาวออกเมื่อเจ้าของร้านเดินเข้ามาหาถึงในห้องครัว
“พฤษภ์..ครูแหม่มโทรมา” คุณโชค พี่ชายของอดีตภรรยาคนตรงหน้าขมวดคิ้วมุ่น
“หือ..เจ้าเมษเป็นอะไร” ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน เขาทำอาหารจนคล่องและอยู่ตัว งานแค่นี้ทำคนเดียวสบายมาก ยิ่งมีคนมาช่วยยื่นนู่นจัดนี่ก็ไม่มีอะไรสบายไปกว่านี้แล้ว
“ชกเพื่อนร่วมชั้นเรียน”
พฤษภาอ้าปากค้าง “ไม่มีทาง! เมษเป็นเด็กดีจะตาย” เขารีบหุนหันออกไปด้านนอกท่ามกลางสายตาของเด็กในครัวที่เหลียวตาม
โชคชัยยิ่งขมวดคิ้วหนัก เขาเองก็ไม่เชื่อว่าหลานจะกล้ามีเรื่องต่อยตีกับใคร
..เด็กชายเมษาน่ะแค่สามขวบเท่านั้น!..อนุบาลหนึ่งนะ..ไม่ใช่ประถมหก!..
“ไปกับพี่ ขึ้นรถเร็ว” คุณโชคฉุดแขนน้องเขย พฤษภ์เป็นพวกดูภายนอกเหมือนใจเย็น แต่จริงๆเป็นพวกขี้วิตกแล้วก็ค่อนข้างจะโวยวายด้วยซ้ำ ใครไม่อยู่ใกล้ชิดคงไม่รู้
วีออสสีบรอนซ์เงินแล่นออกจากลานจอดรถ คุณโชคต้องเอื้อมมือมาคาดเข็มขัดให้คนด้านข้างที่เอาแต่กดโทรหาครูอนุบาลจนมือแทบหงิก
“ครูแหม่ม..ผมพฤษภ์นะครับ ผู้ปกครองของเด็กชายเมษา” ชายหนุ่มนิ่วหน้า “เมษน่ะเหรอครับต่อยเพื่อนตัวเอง”
‘ค่ะ..น้องเมษต่อยเพื่อน แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วนะคะคุณพ่อ เด็กอีกคนเลือดกำเดาไหล นอกนั้นไม่มีอะไรหักค่ะ’
..ใช้คำว่าหักเลยเหรอ!..
‘แต่ว่า..ตอนนี้ผู้ปกครองของโจชัวร์รอพบคุณพ่ออยู่น่ะค่ะ’
พฤษภาวิงเวียน เขาแต่งงานมาได้ปีกว่า ภรรยาก็ให้ของขวัญที่ดีที่สุดกับเขา เด็กชายเมษา..เกิดวันที่หนึ่งเมษาพอดิบพอดี ตอนเที่ยงคืนตรง แรกเริ่มก็คิดว่าครอบครัวคงสมบูรณ์ แต่ลืมนึกไปว่าเมียเขาเป็นพวกนิยมการผจญภัย ดังนั้น เมื่อเธออยู่บ้านเลี้ยงลูกได้แค่สามปี เจ้าหล่อนก็หอบผ้าหอบผ่อนย้ายถิ่นไปซานฟรานซิสโก ได้กินหนุ่มฝรั่งไปคนแล้วก็ไม่กลับมาอีกเลย
ชีวิตของพ่อหม้ายลูกหนึ่งไม่ได้ลำบากนักแต่ก็ไม่ง่ายเลย เขาหาโรงเรียนอนุบาลที่ดีที่สุดให้กับน้องเมษ เป็นโรงเรียนเอกชนกางเกงแดง แวดล้อมไปด้วยสังคมคนรวย ถึงเงินเดือนจะไม่มากมายอย่างคนนั่งทำงานบริษัท แต่พฤษภ์ก็อยากให้สังคมที่ดีกว่ากับลูกชายเพียงคนเดียว เมษาจะต้องโตมาเป็นเด็กดี เข้มแข็ง เป็นผู้นำ แต่ก็ต้องอ่อนโยนและดูดีอย่างสุภาพบุรุษ
..แล้วไหงหนูน้อยร้อยชั่งของเขาถึงได้ตะบันหมัดเข้าดั้งเพื่อนได้!..
คุณโชคขับรถไปจอดเทียบรั้วสีขาว สนามหญ้าส่วนหนึ่งมีเด็กเล่นกันเจี๊ยวจ๊าว พฤษภาถลันลงจากรถ เขามองกวาดไปทั่ว พอเห็นร่างเล็กๆนั่งเงียบอยู่ที่ชิงช้ามุมสนาม ดวงตาสีน้ำตาลก็พลันเอ่อคลอไปด้วยความสงสารลูกจับใจ
“เมษ..น้องเมษ” ชายหนุ่มแทบปีนรั้ว ดีแต่พี่โชคคว้าคอเสื้อไว้ทัน
“ทางนี้ๆ” โชคหัวเราะ พฤษภ์หวงลูกอย่างกับจงอางหวงไข่
เด็กชายเมษาเงยหน้าขึ้น พอเห็นพ่อสุดเลิฟก็เบะปาก ใบหน้าแดงก่ำเหมือนจะร้องไห้ หากสุดท้ายก็ไม่ได้ร้อง
“สวัสดีค่ะคุณพ่อ” ครูแหม่ม ครูประจำชั้นเด็กชายเมษายกมือไหว้คนอายุมากกว่า
พฤษภาเบะปากตามลูก อุ้มเจ้าตัวน้อยมาแนบอก เมษาเกิดก่อนกำหนด สุขภาพตอนคลอดไม่แข็งแรงนักเลยตัวเล็กกว่าชาวบ้าน เขาต้องขุนด้วยอาหารสารพัดแต่ก็ยังตัวกะเปี๊ยกอยู่ดี
ใครจะบอกว่าเขาเห่อลูกก็เอา ตามสบาย ดูก่อนเถอะ คิ้วตา หูคางจมูกปากถ่ายสำเนาเขามาเด๊ะๆ เนื้อดีพิมพ์นิยม ซีร็อกซ์มาทีไม่มีผิดเพี้ยน ตาก็สีน้ำตาลเม็ดเกาลัคเหมือนกัน จมูกจิ้มลิ้มคล้ายเขาตอนยังเอ๊าะ ยิ่งปากเวลาเบะนี่อย่าให้พูด ตอนยิ้มแอบมีแก้มบุ๋มโชว์สาวหน่อยๆ เขาต้มสตูว์ตับไก่ใส่มะเขือเทศไปเป็นกิโลให้ลูกกิน ดังนั้น เด็กชายเมษามักจะแก้มแดงเหมือนตูดลิงแสมอยู่เสมอ ซ้ำตายังหวานเจี๊ยบเพราะผัดผักบุ้งกับซุปฟักทองจานโต ผิวทั้งเนียนทั้งนุ่ม ขาวจั๊วะเป็นสำลีเพราะตอนภรรยาท้อง เขาบังคับให้ยัดนมกับมะพร้าวไปเป็นทะลาย
“พ่อจ๋า..” เสียงเล็กๆออดอ้อน เอนหัวซบไหล่ของพ่อจ๋า
พฤษภาลูบหัวลูกชาย “น้องเมษทำอะไรใครครับ”
ครูแหม่มยิ้มเจื่อน เธอหันไปมองผู้ปกครองอีกหนึ่งที่จูงลูกชายเดินออกมาจากห้องพักครู
ชายหนุ่มอุ้มลูกยืนอยู่ด้านหลัง มีพี่เขยเป็นแบคอัพ
“Daddy! That’s him!” เด็กชายตัวน้อยชี้มือหรา “He punched my nose!”
หนุ่มอีกคนปรายมอง เขาเป็นชาวต่างชาติผมสีบลอนด์ทองตัดกับดวงตาสีฟ้าน้ำทะเล รูปร่างสูงใหญ่คงสักหกฟุตกว่า บ่ากว้างผึ่งผายรับกับแผงอกแข็งแกร่งภายใต้เชิ้ตแขนยาวเนื้อดี ช่วงขายาวสวมทับด้วยกางเกงสแล็คสีดำ
“เอ่อ..” พฤษภาประมวลคำศัพท์ในหัว ตั้งแต่เมียไปได้หนุ่มฝรั่งตัวโตกล้ามบึ้ก เขาก็มีทีท่าว่าจะเกลียด ‘ของนอก’ ไปเลย แต่กับคนตรงหน้า ถ้าไม่ใส่ใจกับท่าทางยะโสนิดๆ เขาก็ยอมรับว่าสงสารและอยากขอโทษเด็กชายโจชัวร์จากใจจริง
ลูกชายตัวน้อยของอีกฝ่ายที่ลอกเลียนเชื้อชาติมาอย่างไม่ผิดเพี้ยนยืนหน้ามุ่ย มีพลาสเตอร์ลายเท็ดดี้แบร์แปะทับสันจมูกเล็กไว้ เมษาเองก็สะบัดหน้าหนีไปอีกทาง ไม่ยอมสบตาเพื่อนร่วมชั้นเลย
“เมษ..” กุ๊กพฤษภ์มองลูก “หนูมีอะไรจะบอกกับเพื่อนมั้ย”
“ไม่มีอ่ะ”
คุณโชคสะกิดแขนอวบ เขามองอย่างปรามๆ “น้องเมษ..เด็กดีต้องพูดยังไงครับถ้าทำผิดไป”
“จิ๊!”
พฤษภารักลูก แต่ไม่มีทางเข้าข้างคนที่ทำผิด เขาปล่อยเมษาลง จับแขนให้หมุนไปหาเพื่อนตัวจ้อยที่ดวงตาวาววับเหมือนคาดหวัง เขารู้สึกผิดจริงๆกับรอยเลือดกำเดาที่ยังเปรอะอยู่บนเสื้ออนุบาลสีขาว
“ขอโทษจอชเดี๋ยวนี้เลย” เขาบอกลูก เด็กชายเมษาเบะปากในทันที “เมษ! ถ้าหนูไม่ทำ พ่อจะไม่ให้กินข้าวเย็นนะ”
“ข้าวเย็นวันนี้มีอะไรเหรอฮะ” เมษาเงยหน้ามองคุณลุง
“อ้อ..” คุณโชคเกาคางครุ่นคิด “เบอร์เกอร์หมูกับไข่ดาว เฟรนช์ฟราย น้ำอัดลมแก้วยักษ์แล้วก็วานิลาซันเดย์ถ้วยเบ้อเริ่ม”
“ขอโทษนะจอช..” ร่างเล็กพูดไปตามคำสั่ง ในหัวมีแต่เบอร์เกอร์อันยักษ์เต็มปากเต็มคำ
โจชัวร์เชิดหน้าตรง เหลือบมองพ่อที่ยืนสีหน้าเรียบนิ่ง
“คืองี้ค่ะ..” ครูแหม่มแทรกกลางวง “พอดีตอนพักเที่ยง น้องเมษนั่งชิงช้าอยู่ แล้วจอชเข้าไปหา คงจะทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่น่ะค่ะ แล้วแย่งกันเล่นชิงช้า น้องเมษไม่ให้ จอชเลยล้อเรื่องที่น้องเมษตัวเล็กที่สุดในโรงเรียน” เธออธิบาย
“เพื่อนล้อแค่นี้ เมษไม่เห็นต้องชกเพื่อนนี่ครับ” พฤษภาถอนหายใจ เมื่อคืนเขาแค่เปิดให้ดูซิลเวสเตอร์เล่นเรื่องร็อคกี้เท่านั้นเอง ไม่คิดว่าเมษาจะเอามาบู๊นอกจอ
“จอชบอกว่า หนูเป็นหนูตะเภาตัวเล็ก!” เมษาทำแก้มพองลม “หนูไม่ใช่หนูตะเภาตัวจิ๊ดนะ หนูเป็นหนูตะเภาตัวใหญ่ เห็นมั้ย นี่!” เด็กชายถลกแขนเสื้อแล้วโชว์แขนปุ้มปุ้ยที่ดีดยังไงก็รู้สึกเหมือนกำลังจิ้มพุดดิ้งอยู่ดี
พฤษภามึนตึ้บ “คือ..เอ่อ..I’m so sorry about that..” เขาขยับเข้าไปหาผู้ปกครองอีกคน ทำท่าชกตุ้บตั้บกลางอากาศ
ร่างใหญ่เลิกคิ้ว
“ที่..ที่ลูกของผม..มาย ซัน” เขาดึงตัวเมษมายืนตรงหน้า จับให้ยกมือไหว้แล้วก้มหัวลงอย่างไทย “ซัดดั้งลูกคุณน่ะ เอ่อ..เสื้อที่เปื้อนเลือด อะไรนะ บลัด? บลีดดิ้ง? ไม่รู้ล่ะ ไอ้แดงๆนั่นน่ะ เดี๋ยวผมเอากลับไปซักให้ คลีนนิ่งๆ เอาให้ขาวจั๊วะ เวรี่ เวรี่ไวท์เทนนิ่งเลย”
หนุ่มฝรั่งหันหน้าหนี เขาจูงมือลูกเดินออกห่าง “พูดภาษาไทยก็ได้ ผมอยู่ที่นี่มาเจ็ดปีแล้ว” เขาตอบชัดแจ๋ว
พฤษภาอ้าปากค้าง แก้มมีสีเลือดแล่นริ้วเป็นแถบๆ
..ไอ้ฝรั่งขี้นก!..แล้วยืนเก๊กทำซากอะไรตั้งนานวะ..
“ถ้างั้นผมต้องขอโทษอีกครั้ง จริงๆนะครับ” แต่ถ้าพูดถึงคดีทำร้ายร่างกายนี่ ยังไงเมษาก็ผิดเต็มประตู
“อย่าถือสาหลานผมเลยครับ เด็กๆเล่นกัน พวกผมจะกลับไปสอนน้องเมษไม่ให้ใช้ความรุนแรงอีก” คุณโชคช่วยอีกแรง
หนุ่มร่างใหญ่เยาะยิ้มมุมปาก “ผมไม่ถือเด็กหรอก ขอโทษแล้วก็แล้วกัน ต้องโทษผู้ใหญ่ พ่ออะไรไม่ได้เรื่อง ไม่รู้จักเอาใจใส่กันซะบ้าง” เขาว่าปาวๆ “จะผิดก็ผิดที่คนเลี้ยงดู”
พฤษภาฉุนกึก เมษาก็ขอโทษไปแล้วยังจะมาติดใจเป็นเรื่องเป็นราวอีก เขาข่มอารมณ์ ได้แต่ยกมือไหว้ไอ้ฝรั่งขี้นกอีกครั้ง ถือซะว่ามันแก่กว่า “ผมขอโทษด้วยแล้วกันครับที่เป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่อง”
หนุ่มต่างชาตินิ่งไป
กุ๊กพฤษภ์บอกให้ลูกชายขอโทษเพื่อนอีกครั้ง ‘อย่างจริงใจ’
เด็กชายเมษาหน้าหงอย เห็นพ่อจ๋าโดนพ่อของจอชดุก็ใจเสีย ร่างเล็กน้ำตาร่วงเผาะ สะอื้นฮัก “เราขอ..โทษ”
โจชัวร์เพิ่งเข้าโรงเรียนมาใหม่ๆ เห็นเด็กชายเมษาน่ารักเลยอยากคุยด้วย พอเพื่อนที่ถูกชะตาร้องไห้ก็เบะปากอีกคน “จอชไม่เจ็บแล้ว ไกลหัวใจเยอะเลย” นิ้วอวบชี้ดั้งตัวเองกับอกซ้าย
“อื้อ..” เมษายิ้มแก้มปริ โผเข้ากอด “เป็นเพื่อนกันนะ”
“เย้!”
พฤษภาอมยิ้มกับภาพตรงหน้า เขาบอกลาครูแหม่มแล้วชวนพี่โชคกลับร้าน ยังมีงานช่วงเย็นรออยู่ เขารอเก็บเงินได้เยอะๆแล้วจะบินไปเรียนทำอาหารฝรั่งเศส เผื่อมีทุนรอนเปิดร้านอาหารของตัวเองบ้าง
“คุณเฟรดคะ..” ครูแหม่มหันไปดูคนที่มองตามแผ่นหลังเล็กของคุณพ่อพฤษภ์ไม่ละสายตา
เฟรด โอ คอนเนอร์ ซีอีโอหนุ่มหล่อของบริษัทในเครือภาษยวัตยิ้มมุมปาก เขาเพิ่งเข้ารับตำแหน่งหลังจากคุณรชตวางมือไปได้แค่สองเดือนเท่านั้น
เขาหลงรักเมืองไทย ชอบคนไทย นิยมมารยาทอย่างไทย แล้วก็คลั่งไคล้อาหารไทย
..คุณพ่อพฤษภ์งั้นเหรอ..ที่ครูแหม่มบอกมันพฤษภ์อะไรนะ?..
“มีอะไรกับคุณพฤษภารึเปล่าคะ”
เฟรดยิ้ม จูงมือจอชเอาไว้ “เปล่าครับ”
..พฤษภานี่เอง..พ่อชื่อพฤษภา..ลูกชื่อเมษา..
..เมย์..กับเอพริว..
“กลับบ้านกันจอช” เขาเดินนำ เด็กชายคว้าอมยิ้มแก้ขวัญเสียจากคุณครูมากินแล้ววิ่งตุบตับตาม
เฟรดเดินมาทันพฤษภาตรงรั้วโรงเรียน เขาได้กลิ่น..เครื่องเทศ ถ้าให้เดา น่าจะเป็นกลิ่นขิง แล้วชุดที่ใส่นั่นก็ชุดพ่อครัวชัดๆ ชุดสีขาวจั๊วะ เหมือนผิวคนใส่ สีขาวไม่ต่างกัน แต่เวลาอายแก้มขึ้นสีแดงเหมือนลูกชายเลย มีลักยิ้มน้อยๆด้วย
“ผมขอโทษด้วยแล้วกันครับที่เป็นพ่อที่ไม่ได้เรื่อง”..รู้สึกผิดเลย..
“วันนี้ทำอะไรกิน” เสียงทุ้มต่ำดังข้างหู
พฤษภาฉีกยิ้ม เป็นปฏิกิริยาตอบรับโดยอัตโนมัติ “แกงส้มพริกสดปลาช่อนทอดกับปลาหิมะนึ่งซีอิ๊วครับ” แล้วก็ค่อยเบิกตากว้างทีหลังเมื่อรู้ว่าใครเป็นคนทัก
เฟรดหัวเราะในลำคอ เขามองกวาดไปทั่วร่างตรงหน้า “ลูกชายตัวเล็กเหมือนพ่อจริงๆ” เขายิ้ม “หนูตะเภาเมย์กับหนูตะเภาเอพริว”
เสียงอะไรบางอย่างในหัวของกุ๊กพฤษภ์ขาดผึง เขาหันกลับ สวนกำปั้นไม่มีรูไปจังเบ้อเร่อจนร่างตรงหน้าล้มโครม
“ไอ้ฝรั่งขี้นก!” พฤษภาประกาศก้อง จิ้มลงอกตัวเอง “จำไว้อย่ามาล้อเรื่องส่วนสูง คนอย่างไอ้พฤษภ์อีกเซนเดียวจะร้อยเจ็ดสิบ! ไม่ได้เตี้ยเว้ย แล้วก็ไม่นิยมของเล็กด้วย! รู้ไว้ซะ กุ๊กพฤษภ์! เล็กๆไม่! ใหญ่ๆเอา!”
เฟรดสะบัดหัวด้วยความมึนงง ได้ยินเสียงรถแล่นออกไป เห็นแต่เด็กชายเมษาเกาะกระจกรถมองโจชัวร์ตาละห้อย ไอ้ลูกตัวแสบก็โบกมือหย็อยๆให้ท่าทางอาลัยอาวรณ์
..สรุปแล้ว..เด็กๆโกรธกันแป๊บเดียวจริงๆ..
ร่างสูงจามฟึด เลือดกำเดาไหลโจ้ก ครูแหม่มวิ่งออกมาเช็ดเลือดให้ท่าทางวุ่นวาย
“ฮึ่ม..” เฟรดสาปส่ง “อย่าให้เจออีกนะ! ไม่งั้นจะโยนของใหญ่ใส่ให้จุกอกเลย!”
อัพวันละนิดจิตแจ่มใส
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
