ตอนที่ 1
“อ…เอ่อ…พี่สาวฮะ” ผมแอบย่องมาเรียกพี่ผู้หญิงที่เฝ้าหน้าเคาเตอร์
“อะไรจ๊ะหนุ่มน้อย ?” เธอเลิกคิ้วอย่างฉงน ก็ยังไม่จบการแสดงเลยนี่นา…
“ค…คือ….ผม…ผมอยากจะฝากโน้ตให้คนที่เล่นเปียโนในงานนี้ได้มั้ยฮะ ?” ผมเม้มริมฝีปากแน่นอย่างเขินอาย
“…เอ….ใครล่ะจ๊ะ ??… คุณสตีฟ ออกซ์แวนด์, คุณเอวา เมโลดี้, คุณโจเซฟีน เอช แมคคาสัน, คุณสาโรช อจรอุดมการณ์, คุณธรณินทร์ ศุกะศุภางค์….” ผมรีบขัดก่อนที่เธอจะร่ายยาวไปกว่านี้
“คนที่อายุพอ ๆ กับผมน่ะฮะ!” ผมปั้นหน้ายาก ผมไม่รู้แม้แต่ชื่อแซ่ของเขาเลยด้วยซ้ำ
“งั้นก็คงเป็น คุณธรณินทร์ ศุกะศุภางค์ ล่ะจ๊ะ…. เขาชื่อเธียร เธอจะฝากของอะไรให้เขามั๊ย ??” พี่สาวยิ้มสวยถามอมยิ้ม
“ม..ไม่ฮะ” ผมปฏิเสธเบา ๆ หยิบซองจดหมายที่แอบเก็บไว้อย่างดีขึ้นมา
“จะว่าไป เด็กคนนั้นเสน่ห์แรงใช่เล่นนะ มีแฟน ๆ ตั้งแต่รุ่นเด็ก ยันรุ่นแม่…. เอ๊ะ! นั่น!” พี่สาวท่าทางตื่นเต้น ชี้ข้ามหลังของผมไป
“เธียรนี่นา! เธอวิ่งเอาไปให้เขาเลยสิไอ้หนู!” ผมทำหน้าเหรอหรา หันไปตามที่พี่สาวชี้…ใช่เขาจริง ๆ ด้วย!! แต่ขาเจ้ากรรมของผมดันไม่ขยับ ร่างกายมันแข็งทื่อไปหมด เดือดร้อนจนพี่สาวอดรนทนไม่ไหวออกมาจากเคาท์เตอร์ ฉุดกระชากลากแขนให้ผมวิ่งตาม
“คุณธรณินทร์!” เสียง 180 เดซิเบลของพี่สาวทำให้เท้าที่กำลังจะก้าวขึ้นรถชะงักค้าง ใบหน้าใสหมดจดนั้นหันกลับมามองอย่างนึกสงสัย
แว๊กกกกกกกกกกกกก!!! ยิ่งอยู่ใกล้ ๆ ใจของผมยิ่งเต้นตึกตัก ดวงตาของผมต้องรีบหลบใบหน้าที่ยิ่งมองใกล้ ๆ ก็ยิ่งคิดว่าหล่อ ระดับสายตาของผมอยู่เพียงแค่ช่วงอกของเขาเอง
“อ…เอ่อ…เอ่อ…” ผมติดอ่างขึ้นมาซะอย่างนั้น พอเงยหน้าขึ้นไปสบดวงตาคม ๆ นั่น ก็ทำให้ผมแทบเข่าอ่อน ใบหน้าของผมร้อนจัด ผมไม่รู้ว่าจะต้องพูดยังไง
สุดท้าย ผมก็ทำได้แค่หลบสายตา แล้วยื่นจดหมายด้วยมือสั่น ๆ ไปให้เขา น่าอายจังเลยง๊า!!! นานมาก ๆ ในความคิดของผม กว่าเขาจะรับจดหมายในมือของผมไป
“ขอบใจ…” เสียงทุ้มเพิ่งเริ่มแตกหนุ่มกระซิบบอกข้างหูผมเบา ๆ …
เพียงเท่านี้….เพียงแค่นี้ผมก็แทบล้มลงไปพับกับพื้นแล้ววววววววววววววววว~~~~~~!!!!!!!
“กัณฐ์ ๆ” ….ใครมันบังอาจมาเขย่าตัวผมเนี่ย!
“กัณฐ์ฮะ!” ผมสะดุ้งตื่นเมื่อเสียงตะโกนดังเข้าหู
“อะไร!!!” ผมเผลอตะโกนเสียงดังอย่างหัวเสีย กว่าจะรู้ตัวว่าเผลอทำเสียงดังมาก ก็ตอนที่เพื่อน ๆ ในห้องหันมามองผมเป็นตาเดียวซะแล้ว
“เขาแบ่งกลุ่มฟิสิกส์กันแล้ว นายน่ะมีกลุ่มรึยัง ?” ชายหนุ่มคนที่ปลุกผมเป็นคนถาม คน ๆ นี้เป็นหัวหน้าห้องของผมเองครับ เทพสุด ๆ ไม่ว่าจะวิชาอะไรหมอนี่รู้หมด ตัวของเขาเล็ก ๆ หน้าตาก็จิ้มลิ้ม น่ารัก ผิวสีน้ำผึ้ง ใส่แว่นกรอบบาง… เขามักจะคอยเป็นห่วงเป็นใยผมเสมอ ไม่รู้อุปปาทานหรืออย่างไร ที่ผมมักจะรู้สึกว่าบางทีเขาก็จ้องผมแปลก ๆ
“ไปชวนหมอนั่นทำไมน่ะรอน” เสียงแจ๋น ๆ ของผู้หญิงคนหนึ่งขัด เธอชื่อหมิง ครับ เป็นสาวเปรี้ยวหัวดี ที่ชอบตามตอแยเธียรของผม(??) เธอมีเพื่อสนิทชื่อฝ้าย… ซึ่งแรงพอ ๆ กัน แต่ความโหดนี่รับประกันได้เลยว่าฝ้ายมือหนัก ตีนหนักกว่ามาก
“พูดอะไรอย่างนั้นน่ะหมิง” หัวหน้าห้องหันกลับไปเอ็ดลูกน้องของเขา
ผมนึกดีใจ ที่อย่างน้อยโชคก็เข้าข้างผม…ถึงแม้ผมจะไม่ได้เข้าไปคุยกับเธียร แต่สุดท้ายแล้ว หัวหน้าก็มักจะดึงผมไปอยู่กลุ่มเดียวกับเขาเสมอ…เธียรกับหัวหน้าสนิทกันในระดับหนึ่ง ผมได้ยินแว่ว ๆ ว่าทั้งสองต้องซ้อมดนตรีด้วยกันหรืออะไรเทือกนั้น
“มาตกลงกันก่อน ว่าจะทำอะไรนะ” หัวหน้ารวบรวมเพื่อน ๆ ในกลุ่มเดียวกันมาประชุม ผมแอบเหลือบมองเธียรที่นั่งทำหน้าหล่ออยู่ข้าง ๆ หมิงและเพื่อนสนิทของเขา
“กัณฐ์มีเรื่องมาอีกแล้วเหรอ ? หน้าช้ำเชียว” ภีมทักเบา ๆ ไอ้หมอนี่คือเพื่อนซี้ของเธียร นิสัยกวน ๆ ชอบทำผมผิดระเบียบ แต่สุดท้ายแล้ว มันก็ยังเรียนเก่งกว่าผม..
“ไม่เกี่ยวกับนาย” ผมตอบปัด
“เอ๊ะ! นาย 2 คนนี่ เค้าให้มาช่วยคิดกันนะ ไม่ใช่มานั่งคุยข้ามโต๊ะกัน” ฝ้ายแหว ตีแขนผมดังเผียะ… อยู่ใกล้หน่อยไม่ได้เลยแม่คุณ.. ใช้กำลังตลอด
ถ้าเธอทำได้ เธอคงยกเท้าขึ้นถีบยอดอกผมด้วย…. สวยโหดจริง ๆ ผมนั่งกระดิกเท้าเบา ๆ เรื่องที่เพื่อน ๆ คุยกันนั้นเข้าหูซ้ายทะลุหัวขวา…ทั้งที่ผมอยู่ใกล้เขาขนาดนี้….. เขายังไม่มีแม้แต่เหลือบตามามองผมบ้างเลย ป่ะฉิธ่อ!
“เอ้า… งั้นตกลงเอากระดานไม้มหัศจรรย์นะ มีใครมีความคิดเห็นอื่นอีกมั้ย ?” หัวหน้ากวาดตามองทุกคนในกลุ่ม ผมอยากค้านเหลือเกิน ไม่มีชื่อที่ดีกว่านี้แล้วหรือไง - -“
“โอเค งั้นเดี๋ยววันนี้เราจะไปซื้ออุปกรณ์เลย พรุ่งนี้ไปทำงานกันนะ”
“ทำที่ไหนเหรอ?” หมิงยกมือถาม แต่ดูตาเธอก็รู้แล้วว่าเธออยากจะไปเหยียบบ้านใคร
“บ้านใครว่างบ้าง ?” หัวหน้าถาม
“บ้านเราก็ได้” เสียงของเธียร ทำเอาใจของผมเต้นไม่เป็นจังหวะ แถมพรุ่งนี้ผมยังได้เข้าบ้านของเขาอีกด้วย!!
“เยส!!” เสียงนี้ดังเล็ดลอดออกจาก ริมฝีปากแดง ๆ ของหมิง… เหอ ๆ ผมก็อยากพูดเหมือนกันว่า.. เธอไม่ได้แอ้มเขาหรอก!!
“ผมไปด้วยมะ ?” ผมถามหัวหน้าเบา ๆ
“หือ ?” หัวหน้าทำหน้างง ๆ น่ารักดีแฮะ
“ไปซื้อของไม่ใช่เหรอ ?”
“อ้อ..”
“นายไม่ต้อง.. ฉันไปกับเขาเอง” เธียรขัดล็อกลำคอเล็ก ๆ ของหัวหน้า… ท่าทางสนิทกันดีจัง …..
ง่า…… เขาสบตามองผมด้วย! แค่ส่งสายตามา ใจก็ละลายโล๊วววววว!!!!!!
“ให้ไปส่งมั๊ยกัณฐ์?” ผมหันไปมองคนถามตาขวาง….
“ส่งหอกอะไร !?” เง้อ! ผมเผลอหลุดปากไป.. ไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะ… ผมกลบเกลื่อนโดนการหยิบกระเป๋าแบน ๆ แล้วก้าวฉับ ๆ ออกไปจากห้อง ภีมมองตามหลังคนที่เพิ่งตวาดใส่เขาอึ้ง ๆ
“สงสัยมันอารมณ์ไม่ดีที่เราขัด ไม่ให้ไปกับรอนมั๊ง” เธียรตบบ่าเพื่อน
“เออ… คนอะไร อารมณ์ร้ายฉิบ” ภีมบ่นเบา ๆ อดส่งสายตาทอดมองร่างบาง ๆ นั้นอย่างเป็นห่วงไม่ได้
ทั้งที่ผอมแห้งขนาดนั้น… เขาไม่เข้าใจว่าทำไมกัณฐ์ถึงชอบมีเรื่องให้ได้แผลบ่อย ๆ ด้วย ผมก้าวเร็ว ๆ มาด้วยใบหน้าร้อนผ่าว..
ผมเผลอตวาดใส่เพื่อนอีกแล้ว คิดแล้วมันอดเสียใจไม่ได้…แต่เวลาที่ผมรู้สึกเขินจัดทีไร ก็ควบคุมตัวเองไม่ได้ทุกที ธ่อ….
หมอนั่นจะโกรธผมรึเปล่าเนี่ย ?
“อ้าว! จะกลับบ้านเหรอกัณฐ์” ชายหนุ่มร่างสูง หน้ากระเดียดไปสไตล์เกาหลีทักผม
“เปล่าฮะ จะไปร้านเกมส์” ผมบอกพี่แบล็ค
“เล่นเกมส์อีกแล้ว ไม่เสียดายเงินบ้างรึไง ?” พี่แบล็คเดินขนาบข้างไปกับผม ดูเหมือนพี่ท่านต้องการหว่านล้อมให้ผมกลับบ้านด้วยนะ
“…ก็เสียดายฮะ แต่มันอยากเล่นนี่นา” ผมบอก
“อดไม่ได้ ว่างั้น”
“แฮะ..” ผมทำได้เพียงแค่หัวเราะกลบเกลื่อน
_____________________________
:pig4:ขอบคุณทุกกำลังใจที่มอบให้ค่ะ ฝากผลงานของคุณหยดไว้ด้วยน่ะค่ะ มาติดตามความรักของน้องกัณฐ์กับเธียร ว่าจะลงเอยกันได้ไหม เป็นกำลังใจให้กัณฐ์กันเถอะ จะพยายามมาลงให้ทุกวันเลยค่ะ มืดใหม่หัดลงเนอะ อ่ะ อ่ะ เรื่องนี้มีให้ลุ้นอีกคู่น่ะ แต่ยังไม่เปิดตัว ติดตามกันต่อไปน่ะค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
