ตอนที่ 4
ผลั่ก!! ผมเดินชนกับใครซักคนเต็มแรง จนคอนเทคเลนส์หลุด แถมได้ยินเสียงดัง ‘แกร๊บ’ ส่งท้าย อันเป็นสัญญาณยืนยันว่า มันไปสู่สวรรค์แล้ว
“นี่!! นาย!!” ผมเอื้อมมือ ดึงคอเสื้อเชิ้ตของเขาอย่างอารมณ์เสีย แต่ดูจากหุ่นแล้ว นี่มันยักษ์ชัด ๆ เลยนี่หว่า!! หาเรื่องผิดคนแล้วมั๊ยล่ะตู
“เธอ…เธอนี่เอง!!” เสียงทุ้มนั้นดูตกใจนิด ๆ
“มาทงมาเธออะไร! นายเพิ่งเหยียบคอนเทคเลนส์ของผมแตกเลยนะ!!” ผมกระทืบเท้าเร่า ๆ แกจะต้องจ่ายค่าเสียหาย ไอ้หุ่นปลาบึก!!
“อ้อ… จำฉันไม่ได้ล่ะสิ” ฟังดูสำเนียงมันออกตัว th เหมือนฝรั่ง ดูผู้ดียังไงไม่รู้
“จำได้อะไร! ฉันไม่รู้จักนาย!”
“แต่เมื่อวานเธอแอบเข้าไปในห้องน้องชายฉัน” ผมหน้าเหวอ เอื้อมมือไปจับใบหน้าของปลาบึกนี่มาดูชัด ๆ แง!! ไม่เห็นเหมือนเธียรเลย!! หมอนี่โกหกแหงม ๆ!!
“นายโกหก!!” ผมตะโกนแล้วรีบวิ่งหนี แต่เจ้ากรรมนายเวรคงไม่เห็นใจ ดลให้ผมวิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือไปชนกับขอบโต๊ะ …จุกจนร้องไม่ออก ได้แต่งอตัวเป็นกุ้งกุมกัณฐ์จูเนียร์ไว้
ฮือ ๆ ตั้งแต่เกิดมาผมยังไม่เคยได้ใช้มันเลยนะ อย่าตายนะลูกพ่อ!! หรือผมจะต้องผ่าตัดแปลงเพศเป็นกะเทย!! ม่ายยย~~~!!!!!
ในหัวสมองผมผุดภาพตัวเองมีนม ผมยาว ใส่รองเท้าส้นสูงเดินไขว้ขาอย่างกับนางแบบ พร้อมคุยหัวเราะระริกระรี้ชี้ชมหนุ่ม ๆ กับเพื่อนสาว
“ไม่เป็นไรนะ ?” มือหนาเอื้อมมาสัมผัสไหล่ผมเบา ๆ
ไม่เป็นไรก็บ้าแล้ว!!! ผมหน้าเขียวหน้าเหลืองหัวควับไปมองหน้าคนถาม….เอ่อ….ไม่เห็นว่ะ….
“นายต้องรับผิดชอบ!! พาฉันกลับไปห้องนั้นเดี๋ยวนี้นะ!” ผมตะครุบมือที่จับไหล่ไว้แน่น
“ฮะ ๆ ที่ไหนล่ะ ?” เสียงเขาถามกลั้วหัวเราะ
“เอ่อ…. ห้องที่มีเกมส์เยอะ ๆ อ่ะ” ผมเกาหัวเบา ๆ นั่นมันห้องอะไรวะ ?
“ห้องของเธียรน่ะเหรอ ? …..โอเค ฉันจะพาเธอไป ว่าแต่….. เธอชื่ออะไร ? ฉันชื่อ ธานินทร์… ธีร์ ….แล้วเธอ”
“ผมชื่อกัณฐ์” ผมบอกเบา ๆ
ผมเดินตามเขาต้อย ๆ แอบเอื้อมมือไปจับชายเสื้อเชิ้ต แต่มือหนา ๆ นั่นคว้าหมับที่มือของผมแล้วพาเดินไปเรื่อย ก๊อก ๆ…. เขาเคาะประตูไม้เบา ๆ ก่อนเปิด ดูมีมารยาทจังเว้ยเฮ้ย!
“เธียร พี่พาเพื่อนเธอมาส่ง” พี่ธีร์ ดึงมือผมไปนั่งโซฟาเงียบ ๆ
“หมอนี่หลงทางอีกเหรอฮะ ?” เสียงของเธียรทำให้ใจผมเต้นตึกตักอีกแล้ว…โธ่! ไอ้หัวใจไม่รักดี… เอ็งเพิ่งทะเลาะกับเขามานะ….
“อ้อ! เปล่าหรอก พี่ทำคอนเทคเลนส์ของเขาแตกน่ะ เลยพามาส่ง… เอ้าค่าเสียหาย พี่ไปแล้วนะ” ผมคว้ามือของเขาแล้วยัดเงินกลับคืน
“ข… ขอบคุณมากนะฮะ” ผมบอกเบา ๆ
“เอาไปเถอะ ฉันทำให้เธอลำบากนี่”
“ไม่เป็นไรฮะ… พี่ธีร์ค่อยเลี้ยงข้าวผมซักมื้อแล้วกัน” แต่ต้องเป็นอาหารโคตรหรูที่ขายชุดละพันนะ…
“ได้ครับ” พี่ธีร์ตอบรับแล้วเดินออกไป
“ว้าย เท่ห์จังเลย” … ยัยหมิงอีกแล้ว….
“เห็นผู้ชายเป็นไม่ได้…” ฝ้ายพูดได้ถูกใจผมมากมาย แล้วเธอกับยัยหมิงก็ทะเลาะกันตามประสาเพื่อน
“กัณฐ์สายตาสั้นเหรอเนี่ย ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย” หัวหน้าทักเสียงใส
“จริงด้วย ดูไม่ออกเลยแฮะ” ภีมว่า
ผมบุ้ยปาก ความจริงตอนเด็ก ๆ ผมก็ไม่ได้สายตาสั้นหรอก แต่เล่นเกมส์คอมฯ นั่นแหละ ทำให้มันสั้น และสั้นมากขึ้นเรื่อย ๆ จนตอนนี้เห็นเป็นภาพเละ ๆ หมดแล้ว
“ผมให้ยืมนะ” แว่นกรอบบางที่ผมมักจะเห็นมันอยู่บนใบหน้าของหัวหน้าบ่อย ๆ ตอนนี้มันมาอยู่กับผม และทำให้ผมเห็นสถาพรอบ ๆ ตัวดีขึ้นมาก
“หัวหน้าก็สั้นเยอะใช้ได้เลยนะ” ผมยิ้มบอก ดันแว่นให้เข้าที่
“โอ้โห! หรือว่าแว่นนี่มีเวทมนต์อ่ะรอน ดูกัณฐ์บอบบางน่ารักขึ้นมาทันตา” ไอ้ภีมคว้าคอผมไปกอด ถ่ายรูปลงมือถือของมันแชะ ๆ จนผมต้องร้องโวยวาย
ประมาณ 2 ทุ่ม ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน ผมพยายามจะให้ความช่วยเหลือเธียรเต็มความสามารถ แต่ดูเหมือนตอนนี้ผมจะกลายเป็นตัวยุ่ง ที่ทำให้งานเยอะกว่าเดิมมากกว่า
“แล้วนายจะกลับยังไง” เธียรถาม
“ผมโทรให้บลูมารับแล้ว” ผมบอก ……. อยู่ด้วยกัน 2 ต่อ 2 อ้ะ ผมเขินจะตายอยู่แล้ววววว
“…. ผมช่วยอะไรไม่ได้เลย” ได้แต่นั่งทำหน้าจ๋อย
“นายช่วยออกไปจากบ้านฉันได้” เธียรว่า หง่ะ! เขารังเกียจผมขนาดน้าน…
“ผมไปก็ได้” ผมลุกขึ้นพรวดพราดด้วยความน้อยใจ แต่ดันสะดุดขี้มด(??) หน้าคว่ำลงไปกับพื้น
“โอย..” ผมร้องคราง ลูบหน้าตัวเองป้อย ๆ หวังว่าคงจะไม่มีอะไรในบ้านแตกหักนะ
“โอ๊ย..” เสียงอะไรฟระ?
“..ธ… เธียรเหรอ? นายเป็นอะไร?” ผมถามตื่น ๆ ลูบ ๆ คลำ ๆ ไปตามตัวเขา
“ไอ้!… เรียกพ่อบ้านมาที… เฮ้ย! นายไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น! นั่งอยู่ตรงนี้เฉย ๆ ฉันจัดการเอง!” เขาบอกอารมณ์เสีย
“เธียร! นายเป็นอะไร ? ผม…ผม” ผมละล่ำละลักถาม ดูเหมือนเขาจะเจ็บที่มือ…
มือ!!!!!! สิ่งสำคัญที่ใช้ในการเล่นดนตรีของเขา!! แว๊กกกกกกกกก!!
ผมกลับบ้านจ๋อย ๆ เมื่อเขาออกไปโรงพยาบาลแล้ว บลูเอาแว่นสมัยก่อนมาให้ใส่ มันช่วยได้ไม่มาก แต่มันก็ยังดีกว่าไม่ใส่อะไรเลยล่ะนะ
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ผมได้คิดว่า ถึงเขาจะดูใจร้ายกับผมไปซักหน่อย ทำท่ารังเกียจผมนิด ๆ แต่เขาก็ยังช่วยเหลือผม….. และเป็นตัวผมเอง ที่ไม่สามารถทำอะไรเพื่อเขาได้เลย…วันต่อมาผมไปโรงเรียนด้วยสภาพที่ดูเป็นเด็กเรียนที่สุดในชีวิต
“ข่าวใหญ่! ธรณินทร์ ศุกะศุภางค์ นิ้วซ้น!!” เน่งน้อยนางหนึ่งตะโกนโหวกเหวกในห้องเรียนของผม
แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!! หรือว่าาาา!!!!! เมื่อคืนนี้!!!!! เพราะว่าผม!!!! ม่ายจริงน๊าาาาาาา!!!!
…….T^T ผมขอโทษครับ……
____________________________________
:m5:ขอโทษจริง ๆ คร้าบบบ สำหรับความล่าช้า งานรุมเป็นไฟ เพื่อนใจร้ายไม่ให้ยืมเครื่อง ชริ มาเล่นเครื่องบ้านก็ได้ มาเร็วเคลมเร็ว ไว้ตอนหน้ามาเม้าส์กันเนอะ รอบนี้ มาหย่ิอน ๆ ก่อน คิคิ ขอบคุณสำหรับการติดตามอย่างต่อเนื่องค่ะ มันจะข้นขึ้นเรื่อย ๆ เชื่อจิ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
