หัวข้อ: The Space [ช่องว่าง] จบแล้วค่ะ

[JJHJJH]

โถๆๆๆ ณัฐช่างไม่รู้อะไรเลย

[monoo]

ชอบค่ะชอบแนวหดหู่ ทรมานตัวเอง 5555
 

[mamaUM]

เรื่องมัน "หดหู่ มืดมน หาแสงไม่เจอ" ตรงคอนเซป เป๊ะ เลยไม่เนี้ยคะ ??

[jojobuffy]

แม่เจ้า เรื่องเนี่ยชวนร้องไห้ทุกทีที่อ่าน หุ

[natty _lovelove]

เมื่อไหร่ท๊อฟฟี่จะสดใสเนี่ย

สงสารจัง

[sakurazaka]

มีสนใจถามด้วย อย่างนี้จะพอมีหวังบ้างไหมหว่า

[warin]

มาลงชื่ออ่านจ้า  ยังอยู่ในโทนหม่นๆ อยู่นะเนี่ย

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

เล่าเรื่องได้น่าติดตามมาก ในเรื่องมีตรีมเรื่องที่ชัดเจน เดินเรื่องโอเค
ชอบเรื่องเล่าแนวๆนี้มาก แล้วจะรออ่านติดตามตลอดน๊า
+1 จัดไปเลย ชอบมาก อิอิ

[Little_b]

  ใครจะเป็นพระเอกเนี่ยย อยากเอาคนที่มีลูกแล้ววว

[indy❣zaka]

สั้นอ่ะคุณบี 
มาต่อเร็วๆนะคะ 

[rellachulla]

เหงา เศร้า
หดหู่ แต่อยากอ่านต่อมากๆ เลยค่า
ชวนติดตามอ่ะ ซิกๆๆ

[-~iK@iZ_KunG~-]

ชอบแนวนี้ กำลังเป็นอยู่ อิอิ

[July_Moon]

ตอนนี้สั้น แต่ก็นะ ณัฐแอบน่ารักนะเรา ><~
อิอิ

[บีบีจัง]

ช่องว่างหมายเลข 6

“จูนไม่เคยอยากจะไปคบกับกลุ่มเพื่อนผู้หญิงบ้างเหรอ” ผมลองถามจูนในเย็นวันหนึ่งที่พวกนั้นกำลังตั้งใจลอกการบ้านของผมอยู่ เพื่อนสาวหน้าหวานใจห้าวของผมเงยหน้ามามองผมแบบงงๆนิดหนึ่งก่อนจะถามกลับ
“แกจะให้ชั้นไปทำตัวหวานแหววอะนะ”
“เราไม่เห็นว่าคบกับเพื่อนผู้หญิงแล้วจะต้องทำตัวหวานแหววสักหน่อย” ผมเถียงเธอ
“ไม่เอาหรอก ชั้นไม่ชอบอะ พวกผู้หญิงมีแต่เรื่องจุกจิกให้รำคาญใจ แล้วนี่แกถามทำไม หรือว่ารำคาญชั้นใช่มั้ย” จูนถามกลับแล้วทำตาขวางใส่ผม ทำไมผมจะไม่รู้ว่าเธอมีเจตนาที่แท้จริงว่าอะไร เหอะๆ
“ไม่ต้องมาเบี่ยงประเด็นหรอกจูน เรารู้นะว่าจูนน่ะเป็นยังไง”
“ทำไมยะ ชั้นเป็นยังไง”
“แกมันสาววายเต็มขั้น มาสิงอยู่กับกลุ่มชายหนุ่มหน้าตาดีอย่างพวกฉันเพราะหวังจะได้เห็นอะไรที่ถูกใจแกละสิ” ไอ้ทัชตอบได้โดนใจผมมากครับ ใช่เลย จูนเป็นสาววาย มีความสุขกับการได้เห็นอะไรวายๆ เวลาที่พวกผมสามคนอยู่ด้วยกันมันทำให้จูนอิ่มเอมใจเป็นพิเศษ ผมเคยถามว่าถ้าชอบอะไรวายๆก็ไปสิงอยู่กับผู้ชายกลุ่มอื่นก็ได้นี่นา อย่างกลุ่มพวกไอ้ซิงค์ที่ออกจะเกย์สุดๆ จูนเธอก็บอกว่าไม่เอา เธอรู้สึกถูกชะตากับพวกผมมากกว่า...
“ไม่ต้องมาคาดหวังเรื่องที่จูนชอบกับเรานะ...” เม้งตอบเรียบๆขัดจังหวะก่อนที่จูนกับทัชจะเริ่มสงครามน้ำลาย พวกผมทั้งสามคนหันไปจ้องเม้งแบบอึ้งๆ
“เพราะเราไม่มีทางทำอะไรประเจิดประเจ้อให้จูนเห็นหรอก” เม้งพูดเพียงเท่านั้นก็เรียกเสียงกรี๊ดจากจูนได้สนั่นโต๊ะ ขนาดพวกผมเองยังฮาไปด้วยเลย เม้งนี่ถึงจะไม่ค่อยค่อยพูด แต่เวลาพูดทีก็ฮือฮาเหมือนกันนะครับ


“ช่วงนี้ดูมึงอารมณ์ดีเป็นพิเศษเลยนะ เวลาจะไปทำงานน่ะ” ผมหันไปมองไอ้ทัชที่นั่งเท้าคางมองผมเก็บกระเป๋าอยู่
“งั้นเหรอ” ผมตอบแล้วยกยิ้มบางๆที่มุมปาก สงสัยจะเป็นอย่างที่มันว่า ก็ที่ร้านมีอะไรที่ดึงดูดใจผมอยู่นี่นะ...
“อ๊ะๆ ชั้นก็สังเกตเหมือนกันนะ ช่วงนี้เหมือนแกจะยิ้มเก่งขึ้นนะ” สาวจูนไม่เคยพลาดเรื่องชาวบ้านหรอกครับ คุณเธอรีบรวบของใส่กระเป๋าแล้วตั้งท่าจะกลับบ้านเหมือนกัน
“ฟี่ยิ้มเก่งขึ้นก็ดีแล้วนี่” เม้งพูดขึ้นมาแบบนิ่งๆ จูนหันไปมองเม้งที่เงียบไปแล้วก็หันมายิ้มให้ผม
“ที่เม้งพูดก็ถูกนะฟี่ พวกชั้นก็อยากให้แกดูมีความสุขไปตลอดเหมือนกัน”
“อืม ขอบใจมากนะ” ผมเองไม่รู้วาจะตอบรับความหวังดีจากพวกเขาได้ยังไง ผมทำได้แค่เพียงยิ้มขอบใจไป เพราะผมเองก็ห่างจากสิ่งที่เรียกว่าความสุขมานาน จนเริ่มลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าคนมีความสุขต้องทำยังไง...


ผมเดินเข้ามาในร้านแล้วมองหาคนที่ผมรอจะเจอมาทั้งวันแต่ก็ไม่เจอ เชอรี่หันมาเห็นผมทำหน้าหงุดหงิดก็เดินมาเฉลยคำตอบให้ผมทันที
“ณัฐเขาไปธุระน่ะ เลยขอเลื่อนมาเข้ากะเย็นแทน ดีใจมั้ยละ...ฮุฮุ”
กะเย็น... แปลว่าคืนนี้ผมต้องอยู่กับเขางั้นเหรอ โอมายก็อด ผมคิดอะไรลงไปนะ ที่จริงผมหมายถึงว่าคืนนี้ผมต้องปิดร้านกับณัฐ ที่จริงก็มีพี่แก๊บด้วยแหละ แต่รายนั้นอยู่ก็เหมือนไม่อยู่ นี่ผมจะตื่นเต้นทำไมเนี่ย...
“ขอโทษที่มาช้านะครับ!” ผมยังไม่ทันหายใจเต้นดี ไอ้คนที่ผมรอก็มายืนหอบแฮ่กข้างหลังผม พอหันไปมองก็เห็นณัฐที่ยิ้มกว้างแล้วเกาะขอบประตูร้านอยู่
“เอ้าๆ พวกพี่จะไปขวางประตูทำไมครับ ลูกค้าเข้าร้านไม่ได้นะ” ว่านส่งเสียงเตือนพวกผมที่ขวางทางเข้าออกอยู่ ผมก็เลยเดินลิ่วเข้าไปในห้องแต่งตัวทันทีโดยไม่ทักทายณัฐก่อน

แกร๊ก

ผมลงกลอนประตูห้องน้ำแล้วไปนั่งสงบสติอารมณ์อยู่บนชักโครก ระยะห่างนั้นมันสั้นไป ณัฐเข้ามาใกล้ผมเกินไป ใกล้จนผมได้กลิ่นโรลออนของนีเวียและกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มจากตัวเขา กลิ่นที่ผมอยากจะฝังจมูกลงไปสูดมากกว่าได้กลิ่นห่างๆ วันนี้ณัฐไม่ได้โกนหนวด ไรหนวดจางๆที่คางคงจั๊กกะจี้น่าดูถ้ามาถูกับผิวกายของผม..
‘โอ๊ยยยย กูเป็นบ้าอะไรวะเนี่ย!’ ผมขยี้หัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง การมีตัวตนของณัฐทำให้ผมว้าวุ่นใจ ขนาดตอนที่ผมได้แต่มองเขาห่างๆก็ยังเผลอละเมอไปบ้าง แล้วยิ่งณัฐมาใกล้ชิดผมแบบนี้ ผมจะทนไหวไหมล่ะ!!

“ขอบคุณมากครับ” ผมแอบเหลือบมองเวลาที่ณัฐทำงาน ณัฐมักจะยิ้มให้ลูกค้าเสมอ ผมเคยคิดว่าคนที่สามารถยิ้มได้ด้วยดวงตาเป็นพวกที่น่าอัศจรรย์ แล้วดูณัฐสิ ทั้งแววตาและริมฝีปากก็สามารถยิ้มให้ดูสดใสได้ขนาดนั้น ถ้าเปรียบเขากับผมแล้วก็เหมือนกลางวันและกลางคืนเลยนะ...
“ณัฐเนี่ย ดูสว่างจัง” ผมพูดขึ้นมาเมื่อลูกค้าไปแล้ว ณัฐหันมามองผมแบบงงๆ ผมเลยต้องขยายความ
“ก็ดูสดใสไง ตรงข้ามกับพี่ที่ดูมืดมนหม่นหมอง” ยิ่งพูดก็ยิ่งสมเพทตัวเองครับ ผมกล้าประจานความหม่นหมองของผมให้ณัฐฟังได้ยังไง...
“แล้วพี่ฟี่ไม่คิดเหรอครับ ว่าบางทีความสดใสของณัฐจะทำให้พี่หายมืดมนได้บ้าง” ตรรกะเรียบง่ายของณัฐทำให้ผมยิ้มได้ เพราะแบบนี้แหละผมถึงคิดว่าการนิยามว่าณัฐเป็นแสงสว่างนั้นเหมาะที่สุดแล้ว
“นั่นสินะ ถ้าเป็นแบบนั้นคงดี” ผมรู้สึกดี ความอบอุ่นของณัฐเหมือนเป็นน้ำทิพย์ที่ชโลมใจผมให้ชุ่มชื้น...
 คืนนี้เป็นการทำงานที่ผมมีความสุขที่สุดเลย...

และเวลาก็ผ่านไปเรื่อยๆ...ผมมีความสุขมากขึ้นทุกวัน การไปทำงานไม่เคยทำให้ผมกระตือรือร้นได้ขนาดนี้มาก่อน จนกระทั่งวันนั้น...

วันนั้นก็เป็นเหมือนกับอีกหลายๆวันที่ผมมาทำงานตามปรกติ อยากเจอณัฐเป็นปรกติ และมีความสุข(ผิด)ปรกติ เมื่อผมเดินเข้าไปในร้านก็เห็นว่าทั้งเชอรี่และว่านกำลังมุงดูอะไรบางอย่าง
“พี่ฟี่ มาดูนี่สิ” ว่านกวักมือเรียกผม ในมือว่านมีโทรศัพท์มือถืออยู่ ลักษณะเหมือนว่ากำลังดูคลิปอะไรบางอย่าง ชั่วขณะนั้นเหมือนว่าเชอรี่ทำสีหน้าบางอย่างที่ผมไม่ทันสังเกต บางทีเรื่องนี้มันอาจเป็นความต้องการของพระองค์...ที่อยากให้ผมตายไปจากโลกนี้ซะ...
“น่ารักมั้ย” ว่านถามผมอีกครั้ง เด็กทารกน้อยในหน้าจอมือถือกำลังหัดคลาน ผิวขาวสะอาดตาและแก้มยุ้ยดูน่ารักน่าชัง
“ลูกใครเหรอว่าน” ผมถามอย่างสงสัย
“ลูกพี่ณัฐครับ น่ารักเนอะ”

‘ลูกพี่ณัฐครับ น่ารักเนอะ’
‘ลูกพี่ณัฐครับ น่ารักเนอะ’
‘ลูกพี่ณัฐครับ น่ารักเนอะ’
‘ลูกพี่ณัฐครับ น่ารักเนอะ’

ประโยคบอกเล่าที่เฮงซวยเส็งเคร็งที่สุดเล่นซ้ำไปมาในหัวผมหลายรอบ ตอนนั้นเองที่ผมเห็นสายตาห่วงใยของเชอรี่และใบหน้ายิ้มๆของณัฐ ทุกสิ่งทุกอย่างผุดขึ้นมาในหัวผมอย่างน่าอัศจรรย์
วันแรกที่ณัฐมาที่ร้านเพื่อถามหานิตยสารกับผม
วันที่ณัฐมาพร้อมกับใบหน้าโทรมหมองคล้ำ
วันที่ณัฐมาพร้อมกับผู้หญิง....ท้อง...คนนั้น...
ณัฐมีแฟน และมีลูกแล้ว... นี่ผมลืมไปได้ยังไง การที่ผมได้อยู่ใกล้เขาทำให้ผมมีความสุขจนลืมเรื่องสำคัญไปเลยหรือเนี่ย....
......
....
..
.
“อะ...อื้ม น่ารักมากเลย” ขอบคุณที่ตัวผมยังมีแรงยิ้ม ไม่รู้ว่าผมบังคับตัวเองให้ยิ้มตอบไปได้ยังไง ณัฐบอกกับผมแบบอวดๆว่าลูกชายของเขากำลังหัดคลาน แถมแทะเก่ง...
ผมไม่อยากรู้โว้ย! เชื่อไหมว่าตอนนั้นผมคิดว่าแว่บหนึ่งว่าช่างเป็นเด็กที่อุบาทว์ที่สุดในโลก แต่ผมก็คิดได้...ว่าเด็กไม่รู้เรื่องอะไรด้วย...
“ไว้พามาเล่นที่ร้านบ้างสิ” ผมพูดอะไรออกไปวะ... ผมขอให้ใครสักคนก็ได้ช่วยพาผมไปจากตรงนี้ที...
“ฟี่ๆ เชอรี่เพิ่งนึกออกว่ามีเรื่องจะเมาท์ ไปข้างในกันเถอะ” ผมรู้สึกว่ามีคนลากแขนผมให้เดินเข้าไปในห้องพักพนักงาน พอเข้าไปแล้วผมก็ถูกดันไหล่ให้นั่งลงบนโซฟา เชอรี่ดึงเก้าอี้มานั่งตรงข้ามผมแล้วโผเข้ามากอดผมไว้แน่น
“ฟี่...” เสียงอ่อนหวานของเชอรี่เหมือนพยายามปลอบประโลมผม แต่ผมไม่รู้สึกเลยสักนิด ไม่รู้สึกถึงน้ำเสียงอ่อนโยน ไม่รู้สึกถึงอ้อมแขนที่หอมกรุ่น ไม่รู้สึกถึงน้ำตาของเชอรี่ที่หยดลงข้างแก้มผม ผมไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น
ผมปล่อยให้เชอรี่กอดผมไปเรื่อยๆ พอเธอผละออกผมจึงบอกกับเธอ
“เชอรี่... ฟี่ไม่เป็นอะไรหรอก ฟี่แค่ชอบเขาฝ่ายเดียว ฟี่ยังไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขามากไปกว่านี้” ผมไม่รู้ว่าผมทำสีหน้าหรือน้ำเสียงยังไงไป เชอรี่ถึงได้เอาแต่ส่ายหัวและกอดผมแน่นอยู่แบบนั้น
“ฟี่...” เชอรี่เรียกชื่อผมอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่ระโหยโรยแรงกว่าเดิม ผมอยากอยู่ตรงนี้นานๆ แต่นี่มันเป็นเวลาทำงาน ผมยังมีหน้าที่อยู่
“ไปทำงานกันเถอะเชอรี่ ฟี่ไม่เป็นอะไรหรอก” ผมแกะมือเชอรี่ออกแล้วเดินออกไปหน้าร้าน ตอนนี้ไม่ว่าอะไรก็ส่งไปไม่ถึงสมองของผมอีกแล้ว ผมขอไม่รับรู้อะไรอีกเลยจะดีกว่า... แม้กระทั่งเสียงสะอื้นของเชอรี่ ผมก็ไม่ได้ยิน...

วันนี้ลูกค้าอาจรู้สึกว่าบรรยากาศในร้านมีความหดหู่อยู่เต็มไปหมด พนักงานหญิงหนึ่งเดียวของร้านมีดวงตาแดงเรื่อเหมือนเพิ่งผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก กับพนักงานชายหน้าตาน่ารักอีกคนที่ยิ้มแย้มจนเกินเหตุ ดูยังไงก็แสนจะพิลึก...แต่ก็ไม่มีใครกล้าถามอะไร...
“พี่ฟี่ เชอรี่ ณัฐไปก่อนนะ” ณัฐหยิบกระเป๋ามาสะพายข้างแล้วโบกมือลาพวกผมก่อนจะกลับบ้าน พอณัฐออกไปจากร้านแล้วผมก็หันไปมองเชอรี่
“ทำไมณัฐเรียกเชอรี่ด้วยชื่อเฉยๆล่ะ”
“ก็เชอรี่เห็นว่าณัฐอ่อนกว่าแค่ปีเดียว ไม่ต้องเรียกพี่ก็ได้นี่นา” เชอรี่หันมาตอบผม ไม่รู้ทำไมพอเธอคุยกับผมต้องทำเสียงสั่นๆด้วยนะ
“อะไรกัน ทีกับฟี่ดันเรียกพี่...” ผมเคยบอกณัฐแล้วนี่ ว่าไม่ต้องเรียก แต่เขาก็ยืนยันจะเรียก แต่กับเชอรี่ดันไม่ยอมเรียก อะไรของณัฐกันเนี่ย
“ฟี่ แล้วฟี่ไม่เป็นอะ- ”
“ฟี่ไม่เป็นไรหรอก เชอรี่อย่าร้องไห้เพื่อฟี่เลยนะ ฟี่ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ” ผมบอกกับเชอรี่ไปแบบนั้น ทั้งที่ผมเองยังไม่แน่ใจเลยว่า ‘ผมไม่เป็นอะไร’ อย่างที่พูดไปจริงหรือเปล่า...


Special: Chompoo’s scene

สวัสดีค่ะ นี่เชอรี่เองนะคะ วันนี้จะมาเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในมุมมองของเชอรี่ให้ฟัง..

เชอรี่บอกไม่ถูกหรอกนะคะ ว่าทำไมเชอรี่ถึงต้องร้องไห้เสียใจขนาดนั้น ทั้งที่ว่ากันตามจริงแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องของเชอรี่เลยแม้แต่น้อย เชอรี่คิดว่าบางทีที่เชอรี่ต้องเสียใจขนาดนั้นก็เพราะมันเป็นเรื่องของฟี่ คนที่เชอรี่ปรารถนาอยากให้เขามีความสุขเหลือเกิน

เชอรี่เคยคิดว่าความสัมพันธ์ของคนเรากว่าที่จะผูกพันและสนิทกันได้มันต้องใช้เวลายาวนาน แต่ฟี่ก็มาทำลายทฤษฎีนั้นทิ้ง ฟี่เป็นเพื่อนร่วมงาน เป็นเพื่อนสนิท เป็นเพื่อนรักของเชอรี่ เป็นคนที่คอยปลอบเวลาเชอรี่อกหัก เป็นคนที่คอยเอื้อเฟื้อไหล่ให้เชอรี่ได้พักพิง ในเมื่อฟี่คอยช่วยเหลือและซับน้ำตาที่เชอรี่เสียให้กับผู้ชายเฮงซวยพวกนั้นได้ เชอรี่ก็อยากจะเสียน้ำตาเพื่อฟี่บ้าง...

“เรียกเราว่าฟี่ก็ได้” เชอรี่ยังจำคำแนะนำตัวของฟี่ได้ ชายหนุ่มอายุเท่ากันแต่มีแววตาเหมือนผ่านความเจ็บปวดมาอย่างโชกโชน เชอรี่สนใจเขาตั้งแต่แรกเห็น แต่เมื่อได้ทำงานด้วยกันไปนานๆเชอรี่ก็รู้ว่าฟี่เกิดมาเพื่อเป็นเพื่อนที่ดีของเชอรี่เท่านั้น และเชอรี่ก็ไม่ปรารถนาความสัมพันธ์แบบอื่นจากฟี่ เพราะรู้ดีว่าความเป็นเพื่อนยั่งยืนกว่าสิ่งไหน...

ท๊อฟฟี่เป็นชื่อที่น่ารัก และตัวบุคคลก็น่ารัก ใครเห็นก็ชื่นชมและชื่นชอบ แต่มันก็เท่านั้น... เพราะว่าฟี่เป็นคนที่เหมือนกับว่ามี
ออร่าบางๆที่แผ่กระจายรอบตัว ออร่าที่บอกว่า ‘อย่ามายุ่งกับผมนะ’ ทุกคนที่คิดในทางชู้สาวกับฟี่จึงเหมือนกับว่าต้องเว้นระยะห่างจากฟี่มาก้าวหนึ่ง เพราะฟี่ไม่เคยเปิดหัวใจยอมรับใครในทำนองนั้น...

แต่เมื่อณัฐก้าวเข้ามา ฟี่ก็เปลี่ยนไป ฟี่ยิ้มแย้ม ฟี่สดใส เหมือนว่าความสดใสของณัฐจะกระจายและซึมซาบเข้าไปในใจฟี่ เชอรี่เองก็มีความสุขไปด้วย และความสุขนั้นมันก็หลอกให้พวกเราลืมความเป็นจริงไป...
ลืมไปว่า ‘ณัฐ’ คือคนเดียวกับ ‘ชายคนนั้น’ ที่ฟี่มีใจให้
ชายคนนั้นที่มีเจ้าของและมีพันธะผูกพันแล้ว 

ยิ่งฟี่ไม่แสดงอาการเท่าไร ฟี่ยิ่งเจ็บปวดมากเป็นทวีคูณ เชอรี่รู้เพราะแววตาของฟี่มันกลับไปเป็นเหมือนตอนแรกที่พบกัน ฟี่ที่มีแววตาโศกเศร้าและเจ็บปวดระคนกัน ทั้งที่ฟี่เป็นคนที่แสนดี เป็นคนขยัน เอาการเอางานและตั้งใจเรียน ไม่เคยสร้างความเดือดร้อนให้ใคร แต่ทำไมฟี่ต้องเจอสิ่งเจ็บปวด ทำไมฟี่ถึงไม่ได้มีความสุขเหมือนใครเขาสักที...

ถ้าหากพระเจ้าของฟี่มีจริง เชอรี่ก็ขออ้อนวอนเหมือนกัน ขอให้พระเจ้าของฟี่เมตตาฟี่มากกว่านี้
ขอให้ฟี่มีความสุขสักทีเถอะค่ะ...
อย่าให้หัวใจของฟี่ต้องมีช่องว่างมากไปกว่านี้เลย...

----------------------------- To Be Continue -----------------------------


----------------------------- To Be Continue -----------------------------


ปล. ขอโทษนะคะถ้าเรื่องนี้ทำให้คนอ่านมีความสุขหรืออิ่มเอมใจได้ไม่นาน... มันเป็นเพราะว่าบีไม่อยากให้คนอื่นมีความสุขเกินหน้าเกินตาค่ะ ขอให้ทุกคนโศกเศร้ากันโดยถ้วนหน้านะคะ

[humanculus]

หึๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[natty _lovelove]

บีบีใจร้ายอ่ะ

สงสารน้องฟี่อ่ะ

[roseen]

 

[stupidchild]

อ่านไป ขนลุกไป คือ ความรู้แบบไปรักคนที่ไม่สามารถจะรักได้ อยากให้แฮปปี้จัง

[indy❣zaka]

แงๆๆๆ
ตกลงใครเป็นพระเอกค๊าาาาาา 
หรือว่าพระเอกยังไม่ปรากฎตัว

[4559]

รอต่อไป

[JJHJJH]

อารายเนี่ย เจ้าเด็กนั่นลูกณัฐจริงๆ เหรอ ได้ยังไง๊ ไม่ยอมๆ >"<

[monoo]

ถ้าเป็นลูกจริงๆ แล้วตัวจริงเมื่อไหร่จะออกเนี้ยยยยย
 

[sakurazaka]

ช่างเป็นตอนที่ทำให้อารมณ์พลิกผันได้รวดเร็ว เหมือนกับอากาศเมืองไทยเลย จากสว่างสดใสก็มาครึ้มฝนตกภายในตอนเดียวกัน เหอๆ

[fuku]

อ่านฟิคเรื่องนี้แถมทิชชู่ตลอดอ่ะ
ฮือออออออออออออ ไม่ไหว

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

  เศร้าตามบี ใจร้ายมากมาย ฮือๆ สงสารฟี่

แต่เอาเข้าจริง ชีวิตจริงมันไม่เหมือนในละคร

ที่จะมามีรับเป็นลูกบุญธรรมจริงๆไม่ใช่คนที่ทำเค้าท้อง

เรื่องแบบนั้นมันมีแค่ในละคร ฟี่เลยต้องมานั่งเศร้า

แล้วจะรออ่านต่อน๊า ตอนนี้ขอให้ฟี่ยิ้มได้มากกว่านี้

[หมวยลำเค็ญ]

อ่านมาก็หลายตอนและ ยังไม่เห็นมีใครทักเรื่องพนักงานสาวสวยหนึ่งเดียวของร้าน
เธอชื่อ ชมพู่ บางตอนเธอก็ชื่อ เชอรี่ อันนี้แอบงง อยู่คนเดียวนะคะ
เรื่องยังหดหู่ กระชากใจเหมือนเคย 

[บีบีจัง]

อ่านมาก็หลายตอนและ ยังไม่เห็นมีใครทักเรื่องพนักงานสาวสวยหนึ่งเดียวของร้าน
เธอชื่อ ชมพู่ บางตอนเธอก็ชื่อ เชอรี่ อันนี้แอบงง อยู่คนเดียวนะคะ
เรื่องยังหดหู่ กระชากใจเหมือนเคย 

ขอบคุณมากค่ะ 55555+
ตอนแต่งโคตรมึน ไม่รู้ทำไปได้ไง ขอบคุณจริงๆนะคะ
เดี๋ยวตอนเย็นเจอกันค่ะ ดราม่ากันอย่างต่อเนื่อง \^^/

[rellachulla]

ปามีดรัวๆๆ ใส่บีบี
ย๊ากกกกกกกกกส์
เค้าโศกมากนะ ปวดกะบาลไปหมดแล้ว
โฮ เมื่อเค้าเจ็บ บีบีก้อต้องเจ็บ ก๊ากกกกกกก

[jojobuffy]

เอาให้ตาบวมกันไปข้างนึงเลยยย 


ชวนหดหู่และชวนฆ่าตัวตายอย่างเห็นได้ชัด 


แล้วเราจะมาหดหู่เป็นเพื่อนใหม่นะ 

[tarkung]

เนื้อเรื่องเสร้าจัง

จะติดตามต่อไปนะครับ