2 สัปดาห์สุดท้ายก่อนงานกีฬาสีจะเริ่ม
"ท็อป...ถ้าวันนี้ว่างไปประชุมคณะกรรมการสีหน่อยนะ" มะนาวประธานสีส้มบอกกับผม
"อื้มได้เลยมะนาว กี่โมงอ่ะ แล้วทีไหน"
"บ้านเราอ่ะ ตอน5โมงครึ่ง ไปถูกใช่ปะ ใกล้ๆสถานีรถไฟอ่ะ"
"OK ไปถูกๆ แล้ว 5 โมงครึ่งเจอกัน"
เย็นนั้นหลังจากผมจ่ายเงินค่าอุปกรณ์กีฬาสีของโรงเรียนที่ร้านเสร็จ ผมก็ไปประชุมสีที่บ้านมะนาว
แต่ที่ร้านวันนี้คนเยอะมากๆ ผมเลยเลทไปเกือบ 15 นาทีแน่ะ
คณะกรรมการสีคนอื่นๆมากันเยอะแยะแล้ว - -"
คณะกรรมการสีส่วนใหญ่ก็จะเป็นเพื่อนๆม.6 ด้วยกัน แต่ก็มาจากคนละห้องบ้าง แล้วก็มีรุ่นน้องม.4กับม.5 นิดหน่อย
"โทษทีๆ เรามาสาย พอดีไปจ่ายตังค่าอุปกรณ์มาอ่า"
"อ่ะไม่เปงไร พึ่งคุยกันได้ไม่นาน แล้วก็ยังมากันไม่ครบด้วย" มะนาวบอก
"อ้าวจิงดิ มีเลทกว่าเราอีกเหรอเนี่ย? เหอๆ"
"อื้ม...ไอ้โซ่อ่ะ ป่านนี้มันยังไม่มาเลย สงสัยเล่นบาสเพลินอีกแหงม....ชั่งเหอะๆ ไม่ต้องไปรอมันหรอก"
ไอ้โซ่นี่เอง นี่มันอยู่สีเดียวกับผมเหรอเนี่ย แถมเป็นคณะกรรมด้วย
ผมไม่ค่อยรู้ว่าใครเป็นคณะกรรมการสีเท่าไหร่ เพราะตอนที่เค้าเลือกกัน ผมทำงานอยู่กะคณะกรรมการนักเรียน
ส่วนผมโดนเลือกเพราะเพื่อนคงเห็นว่าผมทำงานเป็นอ่ะคับ
พวกเราก็เริ่มคุยกันไปเรื่อยๆ
หลายเรื่อง ทั้งเรื่องเสื้อสตาฟจะเอากี่ตัว แบบเป็นไง เงินมีเท่าไหร่ จะหาจากไหน จะทำพาเหรดยังไง ฯลฯ
จนมาถึงเรื่องสุดท้ายคือคัดตัวนักกีฬา
แต่ไอ้เจ้าหัวหน้าฝ่ายกีฬามันยังไม่โผล่มาเลย...ครับ ก็ไอ้โซ่อะแหละ
ในขณะที่มะนาวกะลังนั่งด่ามันให้พวกเราฟัง มันก็ขับมอไซค์เข้ามาครับ
"เห้ยโทษทีหว่ะมะนาว...คือพอดีรถยางรั่วอะ" ไอ้โซ่มาถึงก้อยกเหตุผลเลยคับ
"ไม่ต้องมาตอแหลเลยอีโซ่ เหงื่อโชกมาขนาดนี้ ชั้นรู้ว่าแกเล่นบาสเพลิน" พวกเราที่ได้แต่นั่งดูก้อแอบขำกันคับ ที่มะนาวรู้ทันไอ้โซ่
"แหมมมม...สวยแล้วยังฉลาดอีกนะเพื่อนมะนาวของเรา เอาน่าๆ ไหนๆก็ไหนๆ มาช้าดีกว่าไม่มานะ"
"ไม่ต้องมาปากหวานเลยแก ดูซินัด 5 โมงครึ่ง มาเอาเกือบ6โมงครึ่งละ...บลา ๆ ๆ" มะนาวก็ด่ามันไปเรื่อบยอะคับ
แต่ผมว่าดูท่าไอ้โซ่มันจะไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ สงสัยจะชินแล้ว อิอิ
ไอ้โซ่กับมะนาวมันอยู่ห้องเดียวกันครับ คือห้อง2 ส่วนผมอยู่ห้อง1
ผมเองไม่ได้สนใจไรมันหรอกคับไอ้โซ่ เพราะผมไม่สนิท
ถ้าไม่นับวันก่อนที่มันคุยกะผมที่สนามบาส ผมก็ไม่เคยคุยกับมันเลยด้วยซ้ำ
"อ้าวมึงเป็นสตาฟด้วยเหรอวะ?" ไอ้โซ่เห็นผมแล้วคับ
"เออ..แปลกเหรอวะกูเป็นสตาฟเนี่ย?"มันจะมาสงสัยอะไรนักหนาวะ
"ปล๊าว...แต่สตาฟอะ เค้าให้ไปร้องเพลงเชียร์ข้างสนามนะเว่ย ไม่ใช่ไปนั่งร้องไห้!"
อ้าวSadนี่ กวนตีนกูแบบนี้เรยเหรอ กูไปทำไรมึงวะ
"อ้าวๆ...หาเรื่องกันหรือไงวะ กูไปร้องไห้บนหัวมึงรึไง" สถานการณ์ เริ่มตึงเครียดแล้วครับ เพราะความปากหมาของไอ้โซ่
"โอ๊ยยย...หยุดๆ อีโซ่ แกมาช้าแล้วอย่ามาชวนคนอื่นเค้าทะเลาะได้มั้ย มันเสียเวลา เสียงานเสียการ บลา ๆ ๆ ๆ" เอาแล้วคับ มะนาววีนแตก
"เออๆ ไม่พูดก็ได้งะ" ไอ้โซ่ตัดความรำคาญ
ผมเองตอนนั้นเริ่มอารมณ์เสียแล้วหละคับ แต่ไม่อยากจะมีปัญหา ยังไงก็ต้องทำงานร่วมกัน
ผมมืออาชีพครับ การเป็นคณะกรรมการนักเรียนสอนให้ผมรู้จักทำใจที่จะทำงานร่วมกับคนที่ไม่ชอบ
เราคุยกันต่อจนถึงประมาณ 1ทุ่ม
มะนาวเห็นว่ามันดึกแล้ว เลยบอกให้ค่อยประชุมกันใหม่คราวหน้า
พวกเราทั้งหมดก็ทยอยกันกลับบ้าน ส่วนใหญ่เค้าจะเอารถมอไซค์กันมาครับ
มีแต่ผมนี่แหละที่เดินมา น่าเศร้าจัง ก็ผมไม่มีรถนี่หว่า
"อ้าวท็อปจะเดินกลับเหรอ...ไม่ดีๆ เด๋วมะนาวไปส่งดีกว่านะ รอแป๊บนึงมะนาวเอาของไปเก็บในบ้านก่อน" มะนาวใจดีจัง
"เฮ้ยนาวไม่ต้องหรอก เด๋วเราไปส่งมันเอง" ไอ้โซ่เกิดความปรารถนาดีขึ้นมาอีกแล้วคับ
"เออก็ดี ทำตัวมีประโยชน์เป็นเหมือนกันนี่แกอะ" มะนาวเห็นด้วยแต่มิวายแขวะ
"คร๊าบๆ ผมมันคนไร้ประโยชน์" ไอ้โซ่ลากเสียงประชด
ส่วนผมพูดไม่ออกคับ ใจจิงไม่อยากไปกะไอ้โซ่เล๊ย แต่จะปฏิเสธมันก็กะไรอยู่ เด่วมีเรื่องอีก
ผมเลยจำเป็นต้องซ้อนท้ายมอไซค์มันออกมาจากบ้านมะนาว
"บ้านมึงอยู่ไหนอะ" ไอ้โซ่ถามขณะขับรถอยู่
"กูอยู่หอ"
"เออน่านแหละSad อยู่ไหน ทำไมมึงต้องกวนตีนกูด้วยเนี่ย"
"ก้อนะ กูเป็นคนเถรตรง" เหอะๆ จะว่าไปกวนตีนมันเล่นก็สนุกดี อิอิ
"โอเค งั้นมึงไปนอนบ้านกูแล้วกันนะ" น่าน!
"เฮ่ยบ้าเรอะ หอกูอยู่ซอยหลังโรงเรียน ไปส่งกูด้วย" เจอมุขนี้เข้าไปผมหมดอารมณ์กวนตีนมันเลยอะ ร้ายจิงๆ
"อะนะ ทะมายวะ กัวกูปล้ำรึไง"
"พอเหอะๆ มึงชักเพ้อเจ้อละ รีบๆไปส่งกูดีกว่า กูหิวแล้ว"
"เออ กูก้อยังไม่ได้กินไรเหมือนกัน ไปกินข้าวกันก่อนแล้วกันนะ" เวรกรรม กูอยากกลับหอแร้วววว T-T
"เฮ้ย มึงก้อไปส่งกูก่อนดิแล้วค่อยไปกิน"
"ก็ไหนมึงบอกหิวไง ก็ไปกินข้าวก่อน เด๋วกูไปส่งที่หอเอง"
"ไม่เอาอะ กูอยากกลับแล้ว"
"ทำไมวะ กินข้าวกับกูซักแป๊บนี่มันลำบากมากเหรอ มึงรังเกียจกูมากรึไง" เอาแล้วคับ มันเริ่มนอยด์
ผมเลยพูดไม่ออก รู้สึกผิดตะหงิดๆ ว่าผมจะทำตัวเหมือนรังเกียจมันออกไปรึป่าว
"อ่า...ก็ได้ๆ แต่รีบๆกินนะ กูเหนื่อยแล้ว"
มันไม่พูดอะไรครับ แต่มันเลียบรถข้างถนนแล้วก็จอดรถตรงร้านอาหารตามสั่งใกล้ๆโรงเรียน
"กระเพราไข่ดาวจานนึงคับป้า" ไอ้โซ่สั่งอาหารสิ้นคิด
"2 เลยคับ" ผมเลยเอาด้วย - -" คืออยากให้ทำเสร็จไวๆไง
ผมและมันเลือกนั่งโต๊ะในสุดของร้าน เพราะตอนนั้นเหลืออยู่โต๊ะเดียว คนเยอะมากๆ
"เด๋วกูเดินกลับเองก็ได้ ใกล้ถึงหอกูแล้ว" ผมบอกมัน
"อะไรวะ ไม่ได้ๆ กูบอกจะไปส่งมึงก้อต้องไปส่งให้ถึงดิ"
"ไม่เป็นไร กูเดินไปนิดเดียวเอง"
"มึงอย่ามาเรื่องมากได้มั้ยว่ะ...ดูมึงเหมือนจะไม่ค่อยอยากอยู่ใกล้กูเท่าไหร่เลยนะ"
หง่ะ...อืมมนั่นสินะ ทำไมผมถึงรู้สึกว่าไม่ค่อยชอบหน้าไอ้โซ่เลย
ไม่ใช่ไม่ชอบหน้าสิ แต่ไม่ค่อยอยากอยู่ใกล้ๆมันมากกว่า คงเพราะมันชอบกวนตีนผมมั้ง
"กลัวกูเหรอไงวะ" ดูมันพูด
"เฮอะ...ทำไมกูจะต้องกลัวมึงด้วย กูก้อแค่.." ข้าวมาเสริฟพอดีคับ
"อะไรวะ คนก็เยอะทำไมได้เร็วจัง" ผมสงสัย
"อ้าวไม่ดีรึไงวะ ไหนมึงบอกอยากกลับบ้านเร็วๆ...หรือว่าอยากอยู่กะกูนานๆ" ไอ้โซ่พูดพร้อมส่งตาหวาน
"ไอ้ห่า อย่ามาเน่า รีบๆแดกเหอะ กูอยากกลับหอแล้ว" ผมรีบพูดตัดบท ไม่อย่าต่อล้อต่อเถียงกะมันมาก
ทั้งผมทั้งมันตอนกินนี่ไม่ได้พูดไรกันเลยคับ คงเพราะหิวด้วยกันทั้งคู่
เวลาไม่นานกระเพราไข่ดาวของผมและของไอ้โซ่ก้อเหลือแค่จานเปล่าๆ
"อา...ค่อยยังชั่ว...วันนี้ป้าทำอร่อยหว่ะ" ไอ้โซ่พูดออกมาหลังกินเสร็จ
"กูก้อว่าธรรมดาอะ มึงหิวอะดิ"
"ปล่าวน๊า อร่อยเจงๆวันนี้อะ" มันพูดไปแล้วก็ส่งตาหวานให้ผมด้วย
ไอ้บ้านี่ชักยังไงๆแล้วแฮะ - -"
"ไปเหอะ ค่ำมากแล้ว เด๋วที่บ้านมึงก็ว่าเอาหรอก" ผมเร่งมันคับ
"โอเคๆ ปะๆ" พูดจบมันก็เรียกพี่พนักงานมาเก็บตังคับ
ระหว่างที่ผมกะลังจาควักเงินจ่าย มันก็ยืนแบงค์ร้อยให้พี่พนักงานไป แล้วก็บอกผมว่า
"ไม่ต้องอะ กูเลี้ยงเอง"
"ทำไม ไม่เอาอะ กูจ่ายเองได้"
"ม่ายๆๆ กูเลี้ยงเอง ถือว่าเป็นค่าชดเชยที่กูปากหมากะมึงละกัน" อ่า...ไอ้โซ่นี่ก้อเป็นคนดีเหมือนกันแฮะ
ผมเลยไม่พูดอะไรต่อ จิงๆก้อดีคับ กินข้าวฟรี ชอบอยู่แล้ว ^^
จากนั้นไอ้โซ่ก็ไปส่งผมที่หอครับ
"ขอบใจมากนะ"
"ไม่เปงไร ยินดีรับใช้ครับ"
"พูดเพราะๆเป็นด้วยเหรอมึงอะ"
"อ้าว หล่อๆอย่างกูอะ พูดเพราะเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว" ชั่งกล้า - -"
"โหยยย พูดมาด้ายยยยย...เออๆ กูขึ้นหอละ ขอบใจมึงมากนะที่เลี้ยงข้าว" ผมขอบคุณมันอีกครั้ง ก่อนจะเดินขึ้นหอ
"เฮ้ยเด๋ว แล้วพุ่งนี้ไปร.ร.ไงอะ ให้กูมารับมะ" เกิดความปรารถนาดีอะไรขึ้นมาอีกละพ่อคุณ
"ไม่ต้องอะ ใกล้แค่นี้เอง กูเดินไปเองได้...ปกติก็เดินไปทุกวัน"
"อ่า...เอาเป็นว่า 7 โมงกูมารับนะ" ดูมันครับ ผมพึ่งบอกไปเองนะว่าไปเองได้
"เฮ้ยไม่เปงไร เด๋วกูเดินไป.." พูดไม่ทันจบมันบิดรถออกไปซะแล้วครับ
เวงจิงๆไอ้นี่ แล้วมึงจะมารับกูไปร.ร.เพื่อ?
..........................................................................
เสียงนาฬิกาปลุกดังตอน 6 โมงครึ่ง
ผมตื่นตามเวลาทุกวัน อาบน้ำ แต่งตัว แล้วไปโรงเรียนตอน7โมง
จะว่าไปก็แปลก เหมือนไอ้โซ่มันรู้แฮะว่าผมไปโรงเรียนตอน7โมง?
วันนี้มันบอกว่าจะแวะมารับผมไปโรงเรียน ผมก็งงอยู่ว่ามันจะมารับทำไม
แต่ก็ดีครับ เดินไปเองก็เกือบ10นาที....มันมารับก็ดี ไม่เมื่อย อิอิ
พออาบน้ำแต่งตัวเสร็จ 7โมงผมก็ลงมารอมันข้างล่างหอพัก
7.05 น.
.
.
7.10 น.
.
.
.
7.15 น.
โอเค พอที กูไม่รอมึงแล้วสาด!!!
มันเบี้ยวผมคับ! จิงผมเองก็ไม่น่าจะไปรอมันหรอก
จะรู้ได้ไงว่ามันพูดจิงรึป่าวที่บอกจามารับ พึ่งรู้จักกันเอง
ผมหัวเสียพอสมควรเลยนะ ที่ต้องมาเสียเวลารอมันตั้ง15นาที
แถมอารมณ์เสียที่มันเบี้ยวผมด้วย ผมไม่ค่อยชอบคนที่พูดไม่เป็นคำพูดเท่าไหร่
ผมเลยเดินไปโรงเรียนอย่างอารมณ์เสียตั้งแต่เช้า...
ตอนเที่ยง...
ระหว่างที่ผมกะลังนั่งกินข้าวกะเพื่อนๆผมอยู่
ไอ้โซ่โผล่มาจากไหนไม่รู้คับ
"เฮ้ยท็อป โทษทีหว่ะ มะเช้ากูตื่นสาย"
ผมมองมันด้วยความเซ็ง "อะไร...มึงตื่นสายแล้วเกี่ยวไรกะกู"
"ก็กูไปรับมึงตอนเกือบ7โมงครึ่ง มึงไม่อยู่แล้วอ่า"
"อืม กูเดินมาร.ร.เองเป็น มึงไม่ต้องไปรับกูหรอก...เมื่อเช้ากูก็ไม่ได้รอมึงซักหน่อย" ผมโกหกมันไปคับ
"เหรอ" ดูมันหน้าเสียเล็กน้อย เหมือนผิดหวังอะไรซักอย่าง
"งั้นกูไปก่อนนะ โทษทีที่กวน" มันพูดเสร็จก็เดินไป
ผมรู้สึกแปลกๆคับ เวลาเห็นมันทำหน้าผิดหวังแบบมะกี๊
แล้วคำพูดที่บอกว่า "ขอโทษที่กวน" ฟังดูยังไงไม่รู้
ผมไม่ชอบเลย เห็นแล้วไม่ค่อยสบายใจพิกล
จากนั้นผมก็ใช้ชีวิตของผมตามปกติครับ
เช้าเดินมาโรงเรียน เย็นก็เดินกลับหอ...
จนวันนึง มะนาวนัดประชุมคณะกรรมการสีที่บ้านอีกรอบ
ระหว่างที่ผมกำลังเดินไปบ้านมะนาวอยู่ ก็มีรถกระบะคันนึงขับเข้ามาจอดข้างๆทาง
คนขับเปิดกระจกเรียกผม "ไอ้ตี๋ ขึ้นรถเดะ"
แม่งใครเรียกกูไอ้ตี๋วะ! พอหันไปก็เป็นไอ้โซ่นั่นเองคับ
"กูไม่ได้ชื่อตี๋เว่ย แล้วกูก็เดินไปเองได้"
"มึงอย่ามาเรื่องมากน่า ทางเดียวกันก็ไปด้วยกันดิ เดินไปช้า เด๋วประชุมสายก็โดนมะนาวด่าเปิงหรอก"
อ่า ก็จริงนะ นี่ก็ใกล้เวลานัดละ
"เออๆ กูไปด้วยก็ได้"
ผมเข้าไปนั่งข้างคนขับปุ๊บ ไอ้โซ่ก็ออกรถ
"ทำไมวันนี้มึงขับรถยนต์มาอะ" ผมถามมัน เพราะปกติมันจะไปไหนมาไหนกับมอไซค์คู่ใจ
"ก็มะนาวอะดิ บอกว่าจะไปตัดไม้ไผ่ ให้กูช่วยเอารถมาขนหน่อย"
ผมได้แต่พยักหน้า ไม่ได้ตอบอะไรมัน
วันนี้เราประชุมกันไม่นานครับ
เพราะเราออกไปช่วยกันตัดไม้ไผ่
ผมงี้คันไปทั้งตัวเรย แต่ดูไอ้โซ่จะสนุกสนานน่าดู
เพราะดูแร้วมันยิ้มแย้มเฮฮาเวลาได้ๆอยู่ใกล้ต้นไผ่ยังไงพิกล
เหอะๆ เหมือนหมีแพนด้าเจออาหารยังงั้นหละ
จะว่าไปไอ้โซ่นี่ก็ดีนะครับ
ทั้งตัดไม้ แบกหาม และเอารถมาช่วยขนเอง
ตัวใหญ่ๆแบบมัน เหมาะกับงานลุยๆ แบกหามดี อิอิ
ส่วนผมน่ะเหรอะ เหอะๆ
แรกๆก็ช่วยมันตัดเนี่ยแหละ ซักพักก็ขอบายคับ ผมคัน - -"
ปล่อยให้ไอ้โซ่กับเพื่อนอีก 2 คนตัดไป ผมคอยนั่งเอาเชื่อมักไม้ไผ่อยู่ที่รถดีก่า หุหุ
เหมือนกับจะกินแรงเนาะ
กว่าจะตัดไม้ไผ่กันเสร็จก็ทุ่มนึงแล้วครับ
เริ่มมองไม่เห็นแล้ว พวกผมก็เลยกลับกัน
เพราะได้ไม้ไผ่เยอะพอสมควรแล้ว
"ไอห่าท็อปนั่งสบายจังนะมึงอะ" ไอ้ดล คณะกรรมการสีคนนึงแขวะผม
"อ่า...ก็กูคันนี่หว่า...กูผิวหนังบอบบาง ไม่เหมือนพวกมึงหนิ"
"อ้าวเวง...มาว่ากูหนังหนาอีกนะมึง เด๋วเหอะๆ" ไอ้ดลทำท่าจะโบกหัวผมคับ T-T
"เอาน่าๆ มึงจะบ่นทำไมว? ก็ตัดเสร็จแล้วเนี่ย ไอ้ท็อปมันก็ช่วยผูกไม้แร้วงาย" ไอ้โซ่แก้ตัวแทนผมด้วยคับ!!! O_o
"โห...มีออกรับแทนด้วย" ไอ้แมกซ์ที่นั่งฟังอยู่ตลอดทางพูดขึ้นมา
"กูไม่ได้ออกรับแทนเว่ย แต่กูรำคานพวกมึงเถียงกัน" ไอ้โซ่บอก
"อ่า...เออๆ กูล้อเล่นหน่อยเดียวเองน่า" ไอ้ดลพูดเสียงอ่อย
พอถึงบ้านมะนาวเราก็ช่วยกันขนไม้ลงจากรถ
กว่าจะเสร็จเรียบร้อยก็เกือบ 2 ทุ่มละครับ
ผมนะเหนื่อยมั่กๆ แต่ไอ้โซ่อะดิคับ ดูมันไม่เหนื่อยเรย
ดูมีความสุขที่โดนใช้แรงงาน เหอๆ
ไอ้แมกซ์กะไอ้ดลเอามอไซค์มา
ส่วนผม...ก็กลับกะไอ้โซ่อีกแหละคับ ไหนๆมันก็เอารถมาแล้วนี่ อิอิ
"มึงไม่เหนื่อยมั่งเหรอวะโซ่ เห็นทำหน้ามีความสุขเชียวเวลาได้ออกแรง" ผมถามมัน
"เหนื่อยดิ แต่ก็อย่างว่าแหละ ออกแรงนิดๆหน่อย สนุกออก...กูชอบกิจกรรมเสียเหงื่อ" มันตอบหน้าทะเล้น
"ทะลึ่งปะเนี่ย" ผมแอบสงสัย
"มึงคิดทะลึ่งอะดิ...กูหมายถึงออกกำลังกายแล้วร่างกายสดชื่นเว่ย"
อืมมม...จิงป่าววะ?
จะว่าไปไอ้โซ่มันก็นักกีฬาเนาะ มันคงชอบอะไรแบบนี้แหละ
"เหม็นหว่ะ" ผมแกล้งอำมัน แล้วทำหน้าเหม็น
"อะไรๆ รู้ได้ไงว่ากุเหม็น...แสดงว่าแอบมาดม" น่าน ดุมันสวน
"แหวะ...คงดมลงหรอกมึง"
"กินข้าวกันก่อนนะ" ไอ้โซ่ชวน
"อืม...เอาดิ กูก็หิวแล้วอะ ป่านนี้แล้วเนี่ย" วันนี้ผมไม่เล่นตัวละคับ เพราะหิวเจงๆ
ไอ้โซ่จอดรถ เรากินกันร้านเดิมคับ
"กระเพราะไข่ดาวคับป้า" แต่มันสั่งอาหารสิ้นคิดเหมือนเดิม
"ของผมกระเพราหมูกรอบครับ"
"นี่มึงกินเป็นแต่กระเพราไข่ดาวเหรอ?" ผมถามคับ
"ป่าวเว่ย อย่างอื่นกูก็กินเปง แต่กูยังคิดไม่ออกว่าจากินไร"
"เหอะๆ...เค้าเรียกว่าสิ้นคิด"
"555555" ผมกับมันหัวเราะพร้อมกัน
วันนั้นหลังจากกินข้าวเสร็จ มันก็ไปส่งผมที่หอ
"ขอบใจมากนะ"
"อืมไม่เป็นไร...พรุ่งนี้กูมารับนะ"
"ไม่เอาอะ กูขี้เกียจรอเก้อ" ง่ะ! ลืมไป วันก่อนผมแหลมัน บอกว่าผมไม่ได้รอ
"หืมมม...แสดงว่าวันก่อนมึงก้อนั่งรอกูอะดิ ไหนบอกไม่ได้รองายยยย" มันทำหน้าเจ้าเล่
"ไม่ได้รอเว่ย...ก็มึงบอกกูเอง ว่ามึงมารับกูสาย" ผมแก้ตัว
"อะน๊าาา...พรุ่งนี้รับรองไม่สาย รอกูด้วย โอเคมะ" มันพูดทำตาเป็นประกาย
ผมละไม่ชอบเวลามันทำหน้าเหมือนลูกแมวแบบนี้เล๊ยยย
ตาแป๋วๆ หน้าตาแบบว่าโคตรอ้อนอะ
อ้อนแบบว่าไม่ต้องพูดอะคับ แค่เห็นหน้าก็ใจอ่อน
"อะ..เออๆ กูรอแค่10นาทีนะมึง" ผมยอมมันจนได้ เหอะๆ
"คร๊าบบบ รับรอง7โมงตรงเป๊ะ" หน้าตามันระริกระรี้จัง
(นี่ก็อีกอัน เวลามันดีใจไรเงี้ย มันเหมือนเด็กๆ
บางทีก็มีกระโดด เย้ๆ ไรเงี้ย น่าร๊ากกกก >,<)
(แต่ตอนนั้นผมยังไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นหรอกคับ ตอนนั้นผมว่าผมยังไม่ชอบมัน(มั้ง))
ตอนเช้าผมก็ตื่นเวลาเดิม อาบน้ำ แต่งตัว
ลงมารอมันตอนเกือบๆ7โมง
พอ7โมงตรงเป๊ะ มอไซค์ไอ้โซ่ก็มาจอดพอดี
"มาแระคร๊าบบบ...7โมงพอดิบพอดี ไม่มีเลท" ดูมัน
"เออ เก่ง...ไปเหอะๆกูหิวแล้วอะ" ปกติผมกินข้าวเช้าที่โรงอาหารครับ
"ก็ดีเนาะ ปกติกูไม่เคยมาทันกินข้าวเช้าเรย"
"หมายความว่านี่มึงแหกขี้ตาตื่นมารับกูเหรอ"
"อ่า ป่าวหรอก ปกติกูไม่มีแรงบันดาลใจให้ตื่นเช้าอะ" มันพูดแบบนี้...มันหยอดผมรึป่าววะ?
"อ่านะ งั้นต่อไปไม่เอาแล้วนะ ไม่ต้องมารับกู"
"ไมอะ"
"ก็กูเดินมาเองได้ ใกล้ๆเอง แล้วมึงก้อไม่จำเป็นต้องรีบตื่นมารับกูด้วย"
"แค่กูมารับเพื่อนไปเรียนแค่นี้มันไม่หนักหนาไรหรอกน่า...แม่กูดีใจซะอีกที่กูตื่นเช้า"
"ไม่ต้องเลย กูเดินมาเองอะดีที่สุด"
ไอ้โซ่เงียบคับ พอมาถึงโรงเรียนผมก็ขอบคุณมัน
"ขอบใจนะที่ไปรับ พรุ่งนี้ไม่ต้องแล้วนา"
มันทำหน้าแบบแมวผิดหวัง "งั้นตอนเย็นกูไปส่ง"
"โอ๊ยยย...ไม่ต้อง กูกลับหอเวลาไม่แน่นอน บางทีมีงานคณะกรรมการก็อยู่เย็น"
"ไม่เป็นไร วันไหนมึงอยู่ทำงาน กูก็เล่นบาสรอ สบายๆ" มันยิ้ม
"มึงนี่ยังไงวะเนี่ย ดื้อจัง"
"เอาเหอะน่า...เป็นว่าตกลงตามนี้นะ ตอนเย็นกลับบ้านด้วยกัน"
"เวลาจะไปประชุมบ้านมะนาวมึงจะได้ไม่ต้องเดินไปด้วย" พูดเสร็จมันก็ยักคิ้วข้างเดียวให้ผม
"เออๆ ก็ได้...มึงนี่เอาแต่ใจมั่กๆ" ในที่สุดผมก็ยอมมันครับ
"เย่ดีมาก ว่านอนสอนง่ายแบยบนี้สิน่ารัก" มันยิ้มแล้วลูบหัวผม
"ลามปามแระมึง" ผมปัดมือมันออก
"กูไปกินข้าวละ"
"กูไปด้วยๆ" มันวิ่งตามผมมาอีกแร้ววว
วันนั้นผมก็นั่งกินข้าวเช้ากะไอ้โซ่ ก่อนจะเดินขึ้นห้องเรียน
..........................................................................
หัวข้อ: เพราะรักใช่ไหม ภาคมัธยม (คุณ Top) (อ่าน 92414 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก