เรื่องสั้นคั่นเวลา.....ก็แค่ผู้ชายหยอกล้อกัน ตอน ความรู้สึกที่ต่างกัน
ไม่อยู่ ร้านเหล้าไม่มี รอจนจะสี่ทุ่มเข้าไปแล้วก็ไม่มีวี่แวววว่าจะได้เจอ ขึ้นไปดูที่หน้าห้องของเดียร์หลายครั้ง
ห้องก็ยังคงล็อคประตู โทรศัพท์ไม่ต้องนับว่าโทรเข้าไปกี่ร้อยสายแล้ว รู้เพียงแต่ว่าโทรไปกี่ครั้งก็ได้รับข้อความเหมือนเดิม
.....หมายเลขที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้......
บ้าชิบหาย ไอ้เดียร์แม่งบ้า
ทำไมมันทำให้คนเป็นห่วงได้ขนาดนี้วะ จะไม่ติดใจอะไรเลย ถ้าช่วงสาย ๆ ไม่เห็นว่ามันทำหน้าเหมือนคนจะร้องไห้
รู้ว่ามันอกหัก ข้าวปลาไม่ยอมกิน แต่จะให้ทำยังไง ในเมื่อถ้าพูดอะไรออกไปมันก็ไม่สนใจจะฟัง ไม่สนใจจะเชื่ออยู่ดี
เป็นนานที่ฮวยเอาแต่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่อย่างนั้น เดินวนไปวนมาหน้าประตูห้องของคนที่ไม่ยอมกลับมา
เดินอย่างนั้นอยู่หลายรอบแล้วก็แทบอยากจะโยนโทรศัพท์ทิ้งซะให้รู้แล้วรู้รอด
ไปไหนของแม่งวะ ไอ้เดียร์ ทำเป็นเด็กมีปัญหาจะหนีออกจากบ้านไปได้
โธ่โว้ย ไปไหนของมันวะเนี่ย
"โทรกลับด้วยอยู่ไหนวะ..เหี้ยเดียร์...ไปตายห่าอยู่ที่ไหนของมึงโว้ยยยยยยยยย"
เพราะหงุดหงิดโมโห เลยระเบิดอารมณ์ฝากข้อความที่เท่าไหร่ไม่รู้เอาไว้
แล้วฮวยก็ก้าวขายาว ๆ ออกจากหน้าประตูห้องของคนที่ทำให้ต้องเสียเวลามารอ
เดินไปทั้งที่มือยังคงพยายามกดโทรศัพท์ติดต่อกับเดียร์ แล้วสุดท้ายก็จำใจต้องหย่อนโทรศัพท์ไว้ในกระเป๋าเสื้อ
ทั้งที่โมโหจนแทบบ้า
"ไปไหนของมันวะ...ไปผูกคอตายอยู่ที่ไหนกูจะรู้มั้ย...แบบนี้จะไปตามเก็บศพถูกได้ยังไง"
บ่นพึมพำอยู่คนเดียว แล้วฮวยก็ตั้งหน้าตั้งตาเดินไปจนถึงป้ายรถเมล์กระโดดขึ้นรถที่มาจอดเทียบท่าและก้าวขึ้นไปนั่งอยู่บนรถเมล์
ก็เรื่องของแม่งสิ...ไม่เกี่ยวกันซะหน่อย เสียเวลารอชะมัด กลับบ้านไปนอนเล่นยังมีความสุขซะกว่า เป็นห่าอะไรวะจะมาตามมันทำไมไอ้เดียร์เนี่ย กูนี่ก็ท่าจะบ้า...จะไปสนใจอะไรมันนักหนาวะ
"เฮ่อ"
เสียงถอนหายใจของฮวย เรียกให้สายตาหลายคู่หันไปมองได้ แล้วเจ้าตัวถึงเพิ่งรู้สึกตัวว่าเผลอทำอะไรออกไป
หันไปมองนอกรถแล้วก็ทำเหมือนไม่รู้เรื่อง ทั้งที่ภายในใจยังครุ่นคิดวกไปวนมา
ไอ้เดียร์นะไอ้เดียร์
มันไปไหนของมันวะ แล้วกูจะรู้มั้ยล่ะว่ามึงไปไหน
อยาจะบ้ากับมันจริง ๆ โว้ยยยยยยยยยย
"เฮ้ย ใจคอมึงจะไม่ขยับให้เพื่อนมึงนอนเลยใช่มั้ยเนี่ย ไอ้รัก ทีไปนอนหอกูนี่ นอนกินที่ไม่แบ่งเลยนะ"
เดียร์ใช้ปลายเท้าเตะเข่าของเพื่อนที่นอนกลิ้งอยู่บนเตียงแล้วก็เห็นว่าฝ่ายนั้น ทำหน้ายิ้ม ๆ กระโดดลงมาจากเตียงได้ก็เอาคืนด้วยการโบกเข้าให้ที่กลางหัวของคนพูด
"ดีแค่ไหนกูไม่คิดค่าพักอาศัย เดี๋ยวมึงจะโดนไม่ใช่น้อยไอ้เดียร์นี่มันห้องกูโว้ยยยยยยยย กูมีสิทธิ์จะทำอะไรก็ได้ อ๊ะอย่านะมึง ถ้ามึงกล้าหือกับกูนะ มึงอดได้ลอกรายงานกูแน่"
เออใครจะไปกล้าหือกับมึง มึงเป็นต่อแล้วนี่ กูไม่รู้จะไปไหนไงเลยต้องถ่อมาหามึงถึงนี่
มีความสุขจริงนะมึง
ยิ้มหน้าระรื่นทั้งวัน นึกว่าคนอกหักจะเข้าใจกันซะอีก ไหนใครว่ามันจีบน้องหมี่ร้านก๋วยเตี๋ยวไม่ติด แล้วก็ซึมไปหลายวันไงวะ นี่ไม่เห็นมันมีอาการอะไรเลย ใครว่ามันโดนพี่ชายสาวกีดกัน เห็นไอ้ตี๋หน้าโหดนั่นหิ้วข้าวหิ้วน้ำมาส่งถึงห้อง แบบนี้มันหมายความว่ายังไงกันวะ
ไอ้รักมันมีของดีอะไร ถึงได้ไปมัดใจพี่ชายน้องหมี่ได้ สงสัยต้องถามหน่อยแล้ว
เผื่อว่า..........
เผื่อว่า.........
มันจะทำให้....พี่แจน...กลับมาเป็นคนเดิมได้
"เฮ้ย ซึมอีกแล้วมึง อกหักเป็นเรื่องธรรมชาติ มึงจะเครียดอะไรมากมาย ไม่ตายหาเอาใหม่ได้เชื่อกู"
เออนั่นสิ ไม่ตายหาใหม่ได้ แต่ตอนนี้กูยังไม่อยากหาโว้ยยยยยยย แค่นี้ก็ปวดใจจะตายห่าแล้ว
ใครจะไปเหมือนมึง ซึมได้สองวัน แล้วก็ไม่เห็นว่าจะมีอาการอะไรเลย มันทำยังไงวะ อยากรู้จริง ๆ
"ไอ้รัก ทำยังไงวะ ให้หายเจ็บเร็ว ๆ แบบมึงอ่ะ กูอยากหายเจ็บเร็ว ๆ กูไม่เป็นอันทำอะไรแล้ว กูอยากลืมให้หมดแต่ทำไม่ได้ว่ะ พอทำท่าว่าจะลืม ภาพเก่า ๆ มันก็ย้อนมา กูไม่รู้จะทำยังไงแล้ว มึงช่วยกูด้วยเถอะ บอกทีว่าต้องทำยังไง"
พูดออกไปทั้งอย่างนั้น แล้วก็นั่งกอดเข่ามองหน้ารักชาติที่หันมามอง แล้วก็มานั่งอยู่ข้าง ๆ
"ไม่รู้ว่ะ...กูชอบน้องหมี่นะ..มากด้วย...แต่กูก็ไม่รู้ว่าทำไมกูถึงไม่ทุกข์ร้อนอะไรที่ไม่ได้มาครอบครอง
เออ นั่นสิ ที่จริงต้องช้ำใจใช่มั้ย แล้วทำไมไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลยวะ หรือว่ากูรักน้องหมี่ไม่มากพอ"
ไอ้โง่ แม้แต่ตัวมึงเองยังไม่รู้เลยว่าทำไม แล้วกูจะรู้กับมึงมั้ยล่ะวะ
"สงสัยมึงได้พี่ชายน้องหมี่มาแทนมั้ง หน้าเหมือนกันเลย แถมยังส่งข้าวส่งน้ำด้วย สบายเลยสิมึง คราวนี้มึงก็หาทางเข้าหาน้องหมี่ง่ายขึ้นแล้วล่ะสิ เนี่ยแหละ มึงก็เลยไม่เศร้าไง ไอ้ควายรัก"
อ่อ
อย่างนี้นี่เอง
รักชาติพยักหน้าทำเหมือนเข้าใจสิ่งที่เพื่อนพูด แต่ก็ต้องเบะหน้าเมื่อนึกถึงหน้าของตี๋หน้าโหดคนนั้น
ดีตรงไหนวะนั่น ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย ไอ้เดียร์นี่ก็โยงไปได้ คิดอะไรของมัน
"เออ มันคงจะช่วยกูให้จีบน้องสาวมันติดหรอกนะ หน้าบึ้งขนาดนั้น เหอะ ไม่เอาด้วยคนหรอก กูหาทางเอาเองได้ไม่อยากพึ่งใครหรอกโว้ย"
เออ
เก่ง
มึงมันเก่งไปหมดทุกเรื่อง เรียนก็เก่ง ทำอะไรก็เก่ง หวังเกียรตินิยมอยู่นี่ กูนี่สิ จะผ่านไม่ผ่านยังไม่รู้เลย งานบัดดี้ไอ้ฮวยก็เหมาไปทำหมด ไม่งั้นสงสัยไม่ผ่านหรอก
ทำซะมั่ง แกล้งกูดีนัก ไอ้ฮวย ก่อนมานี่ ยังทำเรื่องบ้า ๆ บอ ๆ อีก เมื่อไหร่มันจะหายไปจากชีวิตกูซะทีวะ ทั้งเบื่อทั้งรำคาญ ว่าแต่ว่าโทรศัพท์แบตหมดนี่หว่า ไม่รู้วันนี้มันส่งข้อความบ้าบอคอแตกอะไรมาอีก
"ยืมสายชาร์จโทรศัพท์หน่อยเด่ะ แบตกูหมดว่ะ"
เอ่ยปากออกไป..แล้วก็เห็นว่าเพื่อนไปค้นหาอะไรอยู่ในลิ้นชักโต๊ะ เพียงไม่นาน ก็นำสายชาร์จแบตเตอรี่มายื่นส่งให้
โทรศัพท์ถูกกดเปิดเครื่องเมื่อมีกระแสไฟเข้าไปหล่อเลี้ยงตัวเครื่อง
หน้าปัดบ่งบอกว่ามีข้อความเข้ามาหลายสิบข้อความ รวมทั้งหมายเลขที่โทรเข้ามาหาด้วย
เฮงซวย เฮงซวย เฮงซวย เฮงซวย
ชื่อที่ถูกเมมโมรี่เอาไว้ ยาวเป็นหางว่าว
ไม่นับรวมข้อความที่ฝากเอาไว้ และข้อความที่เป็นตัวอักษร
และเมื่อลองโทรเข้าไปฟังข้อความ
เดียร์ถึงกับต้องยกมืออุดหู เพราะเสียงตะโกนด่าสารพัดจากไอ้เฮงซวยที่ฝากข้อความเอาไว้
"ห่าเอ้ย ด่ากูอยู่ได้....มันลืมอะไรเอาไว้หรือไง ถึงได้ฝากข้อความเยอะขนาดนี้ สงสัยท่าจะบ้ามีเรื่องอะไรวะ
แม่งโทรกลับก็ได้..มีธุระอะไรมากมายก็ไม่บอกถามอยู่ได้ว่าอยู่ไหน"
เดียร์บ่นพึมพำกับตัวเองและเพื่อนที่สนใจกับการดูรายการสารคดีก็หันมาเอ่ยถาม
"ใครวะ..."
"เหี้ยฮวย....โทรมาอยู่ได้"
ส่ายหน้าด้วยความเบื่อ แล้วก็กดโทรกลับไปหาเจ้าของหมายเลข
ไม่ตัองให้รอถึงครึ่งวินาที ปลายสายก็ถูกกดรับ และตามมาด้วยเสียงตะคอกถามจนทำให้เดียร์โมโห
"อยู่ไหนวะ...ปล่อยให้หาอยู่ได้..ไปไหนทำไมไม่บอก"
อ้าวไอ้นี่ อยู่ดี ๆ ตะคอกถามแบบนี้หมายความว่ายังไง มึงไม่ใช่พ่อกูนะไม่ต้องคงต้องคุยมันแล้ว เสียเวลาชะมัด
ปิดเครื่องแม่งเลยแล้วกัน
ไม่มีเสียงตอบกลับมา เพราะว่าเดียร์กดปิดเครื่องไปแล้ว และไม่สนใจกับโทรศัพท์อีก
หันไปคุยกับรักชาติเพราะอยากรู้ว่าทำยังไง พี่ชายของสาวที่รักชาติชอบ ถึงมาทำดีด้วยได้
ฝ่ายหนึ่งไม่สนใจ ไม่เดือดร้อน แต่อีกฝ่ายกลับร้อนรุ่มจนทนไม่ได้
"ปิดเครื่องทำไมวะ ปิดทำไม ปิดทำไมเนี่ย"
ในขณะที่เดียร์นอนคุยกับเพื่อนอย่างสบายอารมณ์
ใครอีกคนกลับข่มตาให้หลับลงไม่ได้ ยกมือขึ้นก่ายหน้าผากและนอนกระสับกระส่ายไปมา ผุดลุกผุดนั่งอยู่หลายครั้งจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน
เพียงเพราะความรู้สึกเดียวเท่านั้น ที่ทำให้ฮวยกระวนกระวายได้มากขนาดนี้
"คนเป็นห่วงมันรู้บ้างมั้ยเนี่ย ไอ้เดียร์ โมโหจนไม่รู้จะทำยังไงแล้วนะโว้ยยยยยยยยย แม่งเอ้ย จะทำให้ห่วงไปถึงไหนวะ...ถ้าพรุ่งนี้เจอนะมึง...อย่าให้กูเจอนะ..แม่งจะเล่นให้น่าดูเลย"
TBC....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
