หัวข้อ: ความรักแบบคับผม

[THIP]

ไม่เกินตอนหน้า ต้าต้องจับได้แน่ ๆ 

[upzyte]

เป็นนิยาย ม.ปลาย ที่แสนจะน่ารักที่สุด

ถ้าเป็นไปได้ขอให้เรื่องนี้เขียนจนจบด้วยนะครับ น่ารักมาก

[jammy]

ต้าคงรู้เเล้วมั้ง

[the sun IN NIght]

ขอบคุณจามากคับ อ่ามาโพสต่อให้นะคับ

**********************************************************************


ตอนที่ 16 : ไอ้เพื่อนเลิฟ

ช่วงเวลาแห่งความสนุกผ่านไปแล้ว ต่อไปคือการเตรียมตัวสอบไฟนอลและเอนท์สะท้านนั่นเอง ใครๆเค้าบอกกันว่า มันคือช่วงเวลาหฤโหดของชีวิต อดหลับอดนอน อ่านหนังสือหามรุ่งหามค่ำ แต่... ทฤษฎีนี้ใช้ไม่ได้กับไอ้เซนหรอกคร้าบบ

พอกีฬาสีผ่านไป ผมก็บริหารเวลา 24 ชั่วโมงให้ดียิ่งขึ้น โดยการ นอนหลับ 5 ชั่วโมง ไปโรงเรียน 8 ชั่วโมง เถลไถลอีกสักแปร๊บ กินข้าว อาบน้ำ มานั่งอ่านหนังสือ 1 ชั่วโมง คุยโทรศัพท์กับเฟครึ่งชั่วโมง และก่อนนอนก็คุยกับไอ้เต้อีกมากกว่าหนึ่งชั่วโมง กว่าจะได้นอนก็ราวๆตี สามแทบทุกวัน ... เหนื่อยเจงๆ ใครก็ได้ช่วยแบ่งเบาภาระหน่อยดิคร้าบ

“วันนี้อ่านวิชาไรไปอ่ะคับ” เต้ถามขึ้นระหว่างคุยโทรศัพท์กันในคืนหนึ่งของปลายกันยายน
“สังคมอ่ะ”
“อ่ะค้าบ เหนื่อยป่ะค้าบผม”
“ไม่อ่ะ มีไรเนี่ย ทำเสียงอ้อน” ทำเสียงเป็นแมวน้อยแบบนี้ จะขอไรหว่า
“พี่เซนลองเดินออกไปคุยที่ระเบียงดิคับ” มันว่าต่อ
“ทำไม วันนี้อยาก out door หรอ”
“ทะลึ่งและๆ”
“ก็ให้ไปที่ระเบียงไมล่ะ บนเตียงก็ได้นี่นา”
“พี่เซน คนละเรื่องและ คนเค้าจาโรแมนติคซะหน่อย”
“อ้าวหรอ งั้นเดี๋ยวปรับโหมดก่อน” จะมาสวีทอะไรกันตอนตีสองล่ะเนี่ย ง่วงเฟ้ย
“อ่ะนะ”
แล้วผมก็ลุกจากเตียง เดินออกมาที่ลานระเบียงชั้นสอง ลมเย็นพัดมาสบายๆ มีความหนาวของปลายปีปนมาเล็กน้อย พอเป็นกระสัย
“ออกมาถึงระเบียงแล้ว อ่ะไงต่อล่ะ”
“อ่ะ ค่อยๆ เงยหน้านะค้าบ”
แล้วผมก็แหงนหน้ามองไปข้างบนแบบว่านอนสอนง่าย
“อืมๆ แหงนและ”
ผมเงยไปก็จังกับพระจันทร์ดวงโตพอดี สงสัยมันจะให้ผมเดินออกมาดูพระจันทร์เต็มดวงนี่แหละ กรูนึกว่าอารายยยยยย ทำเป็นอ้อนซะ
“สวยเป่า”...อ่ะ ทำเสียงเด็กปัญญาอ่อนใส่ น่ารักนะเราเนี่ย
“ไรอ่ะ หน้าต่างบ้านตรงข้ามหรอ กำลังถอดเลย”
“อ้าว เต้จำได้ว่า ระเบียงบ้านพี่เซน มันจะเดินออกมาเห็นดวงจันทร์ไม่ใช่หรอ”...กูว่าแล้วววววว
คิดมุกแกล้งไรมันดีหว่า
“มานอนบ้านไอ้โอตอ่ะ”
“อ้าว แล้วก็ไม่มีบอกนะคนเรา” อ่ะเสียงเริ่มขุ่นและ เชื่อคนง่ายเจงๆ
“อ้าวไม่ได้บอกหรอ ลืมๆโทดนะ” ผมทำน้ำเสียงไม่สนใจมันเท่าไหร่ มันก็คงรู้แล้วมั้งว่าโดนแกล้ง แต่ก็ไม่แน่ ไอ้นี่เชื่อคนง่ายซะด้วย
“อืมๆ”
อืมๆ ของไอ้เต้แปลว่า งอน...

“สวยดีนะ มองอยู่ป่าว”
ไอ้เต้ยังคงเงียบไม่ตอบ
“ยิ้มให้อยู่นะ เห็นเค้าป่าว”
ไอ้เต้ยังคงเงียบ ...
“เตเต้ เค้าอยู่บ้านนี่แหละ มองเตงอยู่ด้วยนะ ยิ้มให้เค้าหน่อยดิ… … ..(ผมกลั้นหายใจสักพัก แล้วรวบรวมลมปราณ)... ... ที่รักคับ”







“ไอ้บ้า”



...แหม เฟยังไม่เคยพูดไอ้บ้าเลยนะเนี่ยขนาดผู้หญิงแท้ๆ

“พรุ่งนี้สอบเสร็จไปไหน” ผมถามคนปลายสาย
“ก็ ไม่รู้อ่ะ”
“ไม่มีใครชวนหรอ”
“เพื่อนมันคงไปโยนโบวล์ต่อมั้ง” เหอๆ ไร้สาระเจงๆ
“ไปถนนพระอาทิตย์มั้ย”
อ่ะ ไอ้เต้ ขอเวลาเล่นตัวแป๊บนึงแล้วค่อยตอบ
“แล้วพี่เซนไม่ไปกินเหล้าต่อหรอ”
“ไม่รู้ว่าพวกมันจะรอสอบเอนท์เสร็จก่อนป่าว”
“เต้ว่ามีต่ออยู่แล้วล่ะ ไม่เห็นพวกพี่จะเครียดกันเลย”
เครียดนะเฟ้ยยย แต่ไม่แสดงออก หุหุ

และแล้วหลังจากสอบเสร็จของวันรุ่งขึ้น ไอ้เต้ก็ทายถูก...

“เฮ้ยคืนนี้เจอกัน” ไอ้โอตคนเก่งเริ่ม
“ไม่เตรียมเอนท์หรอวะ” ไอ้แนทยื้อไว้ กลัวเพื่อนๆ จะเสียเวลาอ่านหนังสือ
แล้วไอ้ชิงก็พูดประโยคถูกใจผม “คิดว่าไม่ไปแล้วพวกมึงจะอ่านป่ะล่ะ” ...รู้ใจกรูเจงๆ เพื่อนเลิฟ

สองทุ่มครึ่ง พวกเราจึงมาอยู่ที่ร้านเหล้าบนถนนพระอาทิตย์แห่งเดิม

สิบสามชีวิตในร้าน (พวกผมแปดคน เฟ เต้ อีกเป็นสิบ กิ๊กใหม่ไอ้โค๊ก ไอ้ฟ้า ไอ้ชิง รวมทั้งหมดสิบสามชีวิต) ก็เมามันส์กับการดื่มด่ำ สุรา ดนตรี บุหรี่ โซดา เฉกเช่นเคย
พอร้านปิดก็ไปเดินเล่นต่อสะพานพระรามแปด ส่งเสียงดังเอะอะโวยวายกันสนุกสนาน ช่างน่าสงสารคนที่เค้าเดินกันเป็นคู่ คงหวังมาสวีท แต่วันนี้ดันเจอไอ้เด็กนรกพวกนี้ทำเสียบรรยากาศซะ...

ผมเดินมากับไอ้ต้า ส่วนไอ้เต้ก็ดันไปเดินเล่นกับเฟซะงั้น คุยไรกันวะ หัวเราะกันใหญ่... อยากรู้เฟ้ยยย

“อ่านหนังสือจบยังวะ จะสอบแล้วนะมึง” ไอ้ต้าชวนคุยระหว่างที่เราสองคนเดินนำกลุ่มมาซะไกล จะสุดอีกฝั่งสะพานอยู่แล้ว
“จบแล้ว มึงอ่ะ” วันนี้ท่าทางทุกคนเจรจากันรู้ภาษาดี ไม่มีใครเมามากมาย
“รอบสองละเว้ย” ไอ้ต้ายิ้มแบบว่า เป็นไง กูขยันมั้ย...
กูรอบเดียวแบบผ่านๆ มีปัญหามะ ว่าแล้วผมก็ตอบประชดๆมันไป “เออ เมิงเก่ง ไอ้ว่าที่เด็กวิดวะ”
“เออ สมพรปากเถอะมึง”
“เฮ้ยไอ้เซน”... อ่ะเฮ้ยไรวะ เสียวนะเนี่ย
“มึงว่าเราจะได้อยู่มหาลัยเดียวกันมั้ยวะ” มันว่าต่อ เฮ้ออออ โล่งงง   นึกว่าจะถามเรื่องน้องมึง
“ถ้ามึงติดจุฬาก็ได้แหละ” ผมตอบมันไป อย่างมั่นใจมาก ฮ่าๆๆ
มันก็หันมามอง “มึงเนี่ยนะ”
อ่ะดูถูกกูหรอ เห็นงี้ซุ่มนะมึง อ่านหนังสือทุกวัน ไม่เชื่อถามน้องมึงได้ หุหุ
“มึงก็เลือกๆในกรุงเทพดิวะ ไปไกลกูเหงา” ผมแกล้งอ้อนๆมัน
“คงไม่เหงาล่ะมั้ง” มันทำหน้าแบบแปลกๆ
“เหงาดิ ไม่มีมึงกูจะอยู่กับใคร” อารมณ์นั้น ยังกล้าอ้อนมันต่อด้วยฤทธิ์สุราเมรัย
“รีบๆเลือกละกันว่าจะอยู่กับใคร” มันพูดแล้วหันมามองสบตาผมเล่นเอาหลบตาแทบไม่ทัน ไม่ใช่เขิลนะคับแต่ ...กึก เลือก...เลือกไรมึง................
มันคงเห็นผมทำหน้าเซ่อเลยช่วยเตือนสติ


“อย่าทำน้องกูร้องไห้อีกนะ ไม่งั้นกูไม่ปล่อยมึงแน่” มันพูดเสียงไม่ดังแต่ผมฟังชัดเลยคับ เข้าหูซ้ายไม่มีกระเด็นออกหูขวาสักกะคำ สร่างเลยกู หมัดเดียว

เรานั่งมองแม่น้ำกันสักพัก ผมชะโงกหน้าไปมองสายน้ำเบื้องล่าง มันสูงและทะมึนเกินกว่าจะเห็นเงาสะท้อน แต่เห็นได้ว่าสายน้ำมันเชี่ยวแรงกว่าปกติ

พอตีสองเราก็ชักชวนกันกลับ ผม ไอ้ต้า เฟ ไอ้เต้ กลับด้วยกันเหมือนเคย

เราเลยไปส่งเฟก่อน

พอส่งเสร็จก็วนกลับมาส่งไอ้สองพี่น้อง

“นอนบ้านกูป่าวคืนนี้” ไอ้ต้าชวน...เหอๆ มึงจะหลอกให้กูค้าง แล้วซัดกรูแก้แค้นที่ทำน้องมึงร้องไห้ใช่มะ
“เอ่อ...” ผมก็ได้แต่อึกๆอักๆ

“อย่ามัวลังเลไอ้เหี้ย จะถึงแล้ว เอาไง” ด่ากูทางอ้อมป่าววะ ไอ้เพื่อนเลววว


“เออ นอนก็ได้วะ มึนๆ” อ้างมึนหน่อยให้ดูดี หุหุ เหมือนบ้านไกลกลับไม่ไหวเลยเนาะกรูอีกไม่ถึงสิบซอย

ไอ้เต้ก็ยังคงนิ่งเงียบ มองผมบ้างมองไอ้ต้าบ้าง มันคงงงว่า ไอ้สองคนนี้เล่นไรกัน

สักพักพอลงมาไอ้ต้าก็ทำตัวเป็นพิธีกรรายการฝันที่เป็นจริง

“นอนห้องไอ้เต้ก็ได้นะมึง ห้องกูรกชิบหาย”...มันพูดตอนเดินจะเข้าบ้าน ปล่อยให้ผมกับไอ้เต้ที่เดินตามหลังมองหน้ากันแล้วกลืนน้ำลาย....แว๊กกกกกกก



ไอ้สาดดดด เดี๋ยวน้องมึงก็โดนปล้ำหรอก หุหุหุ

   *****************************************************************

[Poes]

ลุ้นๆ จามีไรเกิดขึ้นอะป่าว 

[Just let it be]

เหมือนวางระเบิดเลยอะ

ค่อยๆ สะสมเรื่องไปเรื่อยๆ

ถ้ามานตูมขึ้นมาจาเปนไงเนี่ย  บรึ๋ยยยย 

ดีนะที่ต้าม่ายว่าไร  พี่เปิดไฟเขียวแล้ว  รีบๆๆๆๆ  ละกาน  เอิ้กๆๆๆ 

[the sun IN NIght]

ตอนที่ 17 : สุริยุปราคา

“เมื่อไหร่พี่เซนจะเลิกกับเฟอ่ะ” เสียงน้องชายไอ้ต้าพูดเบาๆ ขณะนอนหนุนแขนผมอยู่บนเตียงในบังกะโลเล็กๆแห่งหนึ่ง ณ เมืองหัวหิน
มือของผมยังคงลูบเล่นหัวเจ้าเด็กน้อยข้างๆ ไปเรื่อยๆ สายตามองเพดานห้องสีขาว ไร้ลวดลาย สมองไม่ได้คิดหาคำตอบให้อีกฝ่ายที่ตั้งคำถาม
“อย่าคิดมากนะพี่เซน เต้ก็พูดๆไปงั้นแหละ โทดนะค้าบ” อีกฝ่ายยันตัวลุกขึ้นมากล่าวประโยคที่สองก่อนที่ผมจะเปล่งเสียงใดๆ
“ไปเล่นน้ำกับพวกนั้นเหอะคับ สี่โมงแล้ว” ไอ้เต้พูดแล้วลุกขึ้นจากเตียงไปหยิบผ้าเช็ดตัวของผมและของมันเอง
“โหยแดดยังร้อนอยู่เลย” ผมนอนอิดออดอยู่บนเตียงต่อ เล่นน้ำอย่างอื่นดีกว่ามั้ยเนี่ย หุหุหุ
ไอ้น่ารักหันมามองผมแล้วส่ายหัวดุ๊กดิ๊ก “ผู้ชายไรวะ กลัวดำ”
“ก็ผู้ชายรักผู้ชายไง” เย้ยยยย กูกล้าพูดได้ไงเนี่ย ประโยคแบบนั้น
แล้วมันก็โยนผ้าเช็ดตัวมาใส่ผมที่นั่งอยู่บนเตียงพร้อมกางเกงขาสั้นสีดำ
“ไม่ไปเต้ไปแล้วนะ” ว่าแล้วมันก็ไม่ฟังเสียง บิดลูกบิดประตูเดินออกไปในชุดเสื้อยืดขาว กางเกงขาสั้นสีฟ้า ในมือหิ้วรองเท้าแตะ และผ้าเช็ดตัวพาดบ่า
“ไม่รอเลย” ผมบ่นพึมพำกับตัวเองก่อนจะลุกแล้วเดินตามออกไปพร้อมกางเกงขาสั้นสีดำ หุ่นเท่ๆ กล้ามนิดๆ ผิวสีขาวออกน้ำตาลจากการนอนตากแดดริมหาดเมื่อวาน และผ้าเช็ดตัวที่ไอ้เต้โยนมาให้ในมือ

“เฮ้ย มากันและไอ้สองตัวนั่น” เสียงไอ้โอตตะโกนมาพร้อมเสียงเกลียวคลื่น
“เล่นบอลป่ะพี่โอต” ไอ้เต้ที่เดินนำหน้าผมอยู่ตะโกนลงไปในทะเล
“เออ เล่นๆ” ไอ้ปริ๊นที่แหวกว่ายอยู่ใกล้ๆ ตอบแทน
แล้วเราก็แบ่งทีมกันริมหาด

ฝ่ายแดง โอต ปริ๊น เต้ เซน (...แบ่งตามเพศหรอวะป่าววะเนี่ย)
ฝ่ายน้ำเงิน ต้า โค๊ก แนท ฟ้า ชิง (ฝ่ายนี้มีผู้หญิง(ซึ่งจริงๆ แกร่งเกินชาย) เลยให้อยู่ 5 คน)

พอทุกอย่างลงตัวก็ ............เริ่ม!!!

ไอ้โอตเขี่ยบอลได้แล้วส่งมาให้ผมที่รออยู่ปีกขวา
“เฮ้ยๆ ไอ้เซน” เสียงไอ้ปริ๊นที่กำลังถูกไอ้ต้าปิดตะโกนเรียกผมแล้วส่งสายตาไปทางไอ้โอต

ไอ้เต้...ทำหน้าที่ผู้รักษาประตู เห็นหน้าอ่อนๆอย่างนั้นอย่าดูถูกนะค้าบ เข้ายากนะเฟ้ย 555

“อีกฝ่ายก็เหมือนมีไอ้ต้า ไอ้โค๊กเล่นกันสองคน โดย มีไอ้ฟ้าที่แค่ยืนก็เต็มประตูและ ส่วนไอ้แนทไอ้ชิงก็เล่นวิ่งสับขาหลอก พร้อมส่งเสียงกรี๊ด...เมิงจะกรี๊ดเพื่ออออ

กติกาคือใครแพ้วิดพื้น 50 ทีและเลี้ยงข้าวเย็นวันนี้ พวกผมจึงต้องสู้สุดใจขาดดิ้น เพราะทีมเรามีสี่ ขืนแพ้ต้องเลี้ยงพวกมันตั้งห้าคน แถมแต่ละคนอดอยากปากเป็นมัน ไม่หวายๆ

แล้วในที่สุดด้วยเกย์พาวเวอร์จึงสามารถเอาชนะชายแท้หญิงแท้ทีมนั้นไปได้อย่างหวุดหวิด ด้วยสกอร์ 7 ต่อ 6 เราก็เลยไปเดินตลาดหัวหินกันได้อย่างสบายกระเป๋า เพราะมือนี้กินฟรีคร้าบบบบ อิ่มจังตังค์อยู่ครบ

กลับมาถึงที่พักพร้อมเหล้า สามกลม มิกซ์ น้ำแข็ง กับข้าวมากมาย ขนมอีกแยะ ทั้งหมดทั้งมวลถูกนำไปตั้งจัดเตรียมกันที่ริมสระน้ำเล็กๆ ของที่พัก เนื่องจากเป็นช่วงต้นฤดูหนาว จึงแทบไม่มีแขกมาพักเลย พวกผมก็เลย...เต็มที่!

“สอบเอนท์ เสร็จนี่สบายจริงๆว่ะ” ไอ้ค็ก พูดพลางนอนบิดขี้เกียจที่ขอบสระ ใต้แสงดาวของคืนวันเสาร์แรกเดือนพฤศจิกายน
“สอบเสร็จ ได้มาฮันนีมูนอีก กูละอิจฉา” ไอ้ฟ้ากัดกรูอีกและ มันพูดแล้วหันมาส่งสายตากัดผมกับไอ้เต้ที่แหวกว่ายกันอยู่ในสระน้ำสองคนอย่างมีความสุข

ในกลุ่มผมตอนนี้ทุกคนก็รู้กันหมดแล้วว่าผมกับไอ้เต้...มันมากกว่าเพื่อนพี่กับน้องเพื่อน นึกถึงวันศูกร์ตอนมาถึงแล้วก็อดขำไม่ได้



“เฮ้ย กูถามจริงๆนะ มึงกับไอ้เต้มันแปลกๆว่ะ” ไอ้ฟ้าถามกับผมแบบกระซิบซะได้ยินกันหมดวง ขณะเล่นน้ำกันอยู่เย็นวันศุกร์ วันแรกที่มา พาลให้ทุกคนในกลุ่ม ที่เล่นน้ำกันอยู่หันมามองผมเป็นตาเดียวกัน เอาล่ะสิกรู ตายแน่ๆงานนี้ มาทะเลทั้งทีแทนที่จะสนุก แม่งถ้ามันรู้ว่ากรู... ตอบไงดีวะ คิด คิด คิด

“บอกพวกมันไปเหอะ” ไอ้โอตหันมาพูดกับผมแล้วก็ขำๆ

“อ้าว มึงรู้ไร ปิดเพื่อนนะพวกมึงเนี่ย” ไอ้โค๊กหันไปว่าไอ้โอตและไอ้ปริ๊นและไอ้ต้า ที่พากันขำๆ หัวเราะชอบใจ
ส่วนไอ้เต้ผู้ไม่รู้ชะตากรรมก็กำลังเดินลงมาเล่นน้ำด้วยพอดี หลังจากที่ไปนั่งสร้างเรือนหอปราสาททรายอยู่คนเดียวเปลี่ยวใจ

“เออ ก็อย่างที่มึงคิดนั่นล่ะ” ผมตอบไอ้คุณเพื่อนช่างสงสัยไปก่อนที่ไอ้เต้จะเดินมาถึง


“มึงกำลังคิดอย่างที่กูคิดหรือป่าว แนทหนึ่ง” ไอ้ชิงทำท่าทาเสียงเลียนแบบกล้วยหอมจอมซน
“กูกำลังคิดอยู่นะชิงสอง” ไอ้แนทรับมุกเลยนะมึง
แล้วมันสองคนก็ประสานเสียง “ได้เวลาสนุกแล้วสิ”...

ซวยละไม่ว่า กรู....

แล้วสุดท้ายทริปนี้เลยกลายเป็นการฮันนีมูนของผมกับไอ้เต้โดยพวกมันทึกทักเอาเองว่าใครจะเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวเจ้าสาว...เหี้ย กูยังไม่ทันเชิญเลยยยย


ผมกับไอ้เต้เลยได้ห้องหออยู่ด้วยกันสองคนจากที่ตอนแรกตกลงกันว่า บ้านหนึ่งหลังที่จองซึ่งมีสามห้องนอนจะแบ่งให้ไอ้คู่รักหนึ่งห้อง ผู้หญิงหนึ่ง และชายที่เหลืออีกหนึ่ง แต่ตอนนี้พวกมันอยากกินเหล้ากันยันเช้าเลยยกห้องให้ผมกับไอ้เต้ แล้วไอ้ต้า ไอ้โค๊กมานอนเฝ้าวงไพ่กันที่ห้องกลางแทน

“อยากลงก็ลงมาไอ้ฟ้า เค้าไม่ได้ห้ามคนไร้คู่” ผมตอบมันไป อยากกัดกรูดีนัก
“เออ ก็ดีกว่าหลายคู่แบบมึง” พอพูดจบมันก็หน้าเสียทันที
“เฮ้ย เจ๊ขอโทษเต้ ลืมตัว มันส์ปากไปนิด” อ่ะ ไม่เห็นขอโทษกูเลยสัด
“น้องกูโดดทะเลตาย มึงรับผิดชอบนะ” ไอ้ต้าพูดแกล้งไอ้ฟ้า แล้วคนอื่นก็ซ้ำกานนนหย่ายยยย

พอสี่ทุ่ม เริ่มกรึ่มๆกันได้ที่ ก็ลงมาเล่นน้ำกันเฮฮาเลยคับ ส่วนไอ้โอต ไอ้ชิง ไอ้ต้า ยังอารมณ์ศิลปินนั่งดีดกีตาร์กัน ถึงจะเมาเหล้าแต่กูจำได้นะ มึงร้องสเตย์ - ปาล์มมี่กันมาสี่รอบบวกกับบุษบาของโมเดิร์นด็อกอีกสาม...เบื่อแล้วเว้ยยย

“เต้ร้องเพลงให้ฟังหน่อยดิ” ผมแกล้งเข้าไปอ้อนไอ้เต้ที่กำลังสนุกกับขอบสระ...ไม่รู้ยืนทำห่าอะไรตรงนั้น
“ไม่เอาอ่ะ เสียงยังกับเป็ด”
ไอ้ต้ามันได้ยินเลยช่วยผมส่งเสริมแววศิลปินของน้องให้เด่นชัด
“เออ เต้มาๆ ร้องเพลงหน่อย ... เฮ้ยพวกมึงๆ เดี่ยวน้องกูจะร้องเพลงให้ฟัง”
ไอ้เต้ก็หน้าแดง ไม่รู้เพราะเหล้าหรือเพราะอาย เพราะก่อนหน้านี้มันก็แดงอยู่แล้วอ่ะ
“เอาทะเลใจนะเต้” ไอ้โค๊กตะโกนมาจากกลางสระ สาดดนี่ เห็นที่รักกูเป็นคาราบาวรึงายยย
“ไอ้เหี้ย เต้มันต้องร้องให้ไอ้เซนนะ ไม่ใช่ให้ควายอย่างมึงฟัง” ไอ้แนทตะโกนจากบันไดลงสระอีกฝั่ง คึกกันเจงๆ เดี๋ยวไอ้เต้เขิลพาลอดฟังกันหมดกูเตะพวกมึงแน่

แล้วความเงียบแบบก่อนที่ฝูงเราจะมาเยือน ณ สถานที่นี้ก็คืบคลานเข้ามา

เสียงกีตาร์จากเพลงที่ไอ้เต้มันกระซิบเลือกกับพี่มันค่อยๆ ดังขึ้น แล้วเสียงมันก็ดังตามมา



ฉันรู้ การพบเธอ และรักเธอ นั้นเกินใฝ่ฝัน
เปรียบได้ฉันคือดวงจันทร์ ที่มองเหม่อ 
ได้แต่พร่ำเพ้อ หลงใหลในลำแสงตะวันที่สวยงาม

ฉันรัก ดวงตะวันและเธอช่วยทำให้โลกสดใส   
ส่วนฉันคือจันทราที่มืดมน ล่องลอยอยู่ แสนไกล   

หากแม้น สักวัน 
วันที่ฉันโคจรมาอยู่ใกล้ชิดเธอ   
และวันนั้นโลกจะเปลี่ยนเป็นค่ำคืน     
ทั้งจักรวาลมีเพียงสองเรา   

อย่าห่วงและกลัวในความมืดมิด   
หากเธอเพ่งมองจะเห็นความสดใส   
ดาวทั้งฟ้า ถ้าอยากได้มา จะนำมาให้เธอ   

ทุกสิ่งสวยงามในราตรีนี้     
ฉันอยากให้เธอเก็บไว้ในใจ     
กอดฉันไว้ ก่อนเราจะต้องไกล         
ฉันจะรอ จนพบอีกครั้ง...




เสียงเพลง สุริยุปราคา ลอยหายไปกับเสียงลมและคลื่นทะเลที่ดังอยู่เบาๆ มาจากชายหาด...

ผมแหงนมองท้องฟ้าเห็นพระจันทร์เสี้ยวคืนนี้ กับดวงดาวรายรอบ

...หากฉันคือตะวัน
และเธอคือจันทรา
เพียงสุริยุปราคา
คือเวลาได้พบเจอ...

   ********************************************************************

[nattabadin]

มาต่ออีกเด้อ จะรอตอนต่อไป ได้ฮาทุกตอนจิงๆๆๆๆๆๆๆๆ

[jammy]

รักนี้จะได้สมหวังไม๊น้า

[upzyte]

ขอฉากสวีทแบบหวานหยดย้อยเลยได้มั้ยคับ หุหุ

[the sun IN NIght]

ตอนที่ 18 : ความทรงจำ ...

เหมือนว่าเราจะอยู่ด้วยกันบ่อยแสนบ่อย แต่จริงๆแล้ว มันไม่มากเลยเมื่อลองมานั่งคิดดู

เสียงพี่ๆ ปรบมือกันเกรียวกราวพอมันร้องจบ เสียงดีเหมือนกันนะเราเนี่ย พี่ก็เก่งกีตาร์ น้องก็เก่งร้อง(เพลง) ตั้งวงเลยดีมะ

เรานั่งกินเหล้ากันจนเกือบตีหนึ่ง แล้วก็ชวนกันนอนดูดาวริมสระ พูดคุยกันเรื่องราวเก่าๆ เรื่องราวชีวิตเด็กม.ปลาย ที่ไม่นานกำลังจะผ่านพ้นไป เรื่องราวกีฬาสีครั้งสุดท้ายในชีวิตนักเรียน เรื่องราวที่เคยพากันโดดเรียนยกชั้น ที่เคยยกพวกไปตีกับเด็กทวีธาแล้วพ่ายกลับมาหมดรูป เรื่องราวงานโรงเรียนปีที่แล้ว เรื่องของเด็กชายโอตที่เคยอ้วนเหมือนหมีพูห์ ก่อนจะหล่อปานเทพบุตรจนไอ้ปริ๊นทั้งรักทั้งหลงเช่นปัจจุบัน เรื่องของการเข้าร้านเหล้ากันครั้งแรกก่อนร้านนั้นจะกลายเป็นร้านประจำ เรื่องของค่ายวิทย์ที่เคยไปเขาค้อตอนม.4 แก่งกระจานตอนม.5และกำลังจะไปปราจีนอีกครั้ง ครั้งสุดท้ายปลายเดือนนี้  เรื่องราวต่างๆ กำลังจะถูกเก็บไว้ในรูปร่างของความทรงจำสมัยเรียนม.ปลาย ในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า เวลานั้นผม ไอ้ต้า ไอ้โอต ไอ้โค๊ก ไอ้ปริ๊น ไอ้แนท ไอ้ฟ้า ไอ้ชิง คงจะเป็นเฟรชชี่น้องใหม่อยู่ที่มหา’ลัยไหนสักแห่ง คงจะเหลือแต่ไอ้เต้ที่เพิ่งจะเริ่มต้นชีวิตม.ปลายได้ไม่นานเท่าไหร่


“จบแล้วเราจะได้มานอนดูดาวด้วยกันพร้อมหน้าแบบนี้อีกป่าววะ” ไอ้ต้าเอาและ ไอ้เน่ชอบทำซึ้ง สงสัยดูละครไทยมากไปหน่อย
“มึงอย่ามาเน่า” ไอ้แนทพูดขึ้น ผมแอบหันไปมองดูมันกำลังมองดาวซึ้งอยู่เชียว
“ไอ้โอต มึงจะไปเชียงใหม่จริงหรอ” ไอ้ชิงกันไปถามไอ้โอตที่นอนมองเวิ้งฟ้าอยู่ใกล้ๆ
สองมือของไอ้โอต กับไอ้ปริ๊นกุมจับกันไว้แน่น ก่อนอีกฝ่ายจะพยายามบีบมันไว้ ไม่หวังให้จากไป
“ไม่รู้ว่ะ”
“อยู่นี่เหอะโอต” เสียงไอ้ปริ๊นมันเริ่มสั่นแฮะ ร้องไห้หรอวะเพื่อนกรู เฮ้อ...ขี้แยจริง
“เฮ้ย ร้องไห้ทำไมเนี่ย อย่ามาบิ้ลด์ๆ” ไอ้คนพูดมันก็ร้องเหมือนกันแหละเสียงแม่งแอบสั่นเป็นมาช่าร้องสดเลย

แล้วบทสทนาแห่งดวงดาวก็ดังท่ามกลางความเงียบเหนือพวกเราที่นอนเรียงรายกันอยู่






ไอ้ฟ้ายันตัวขึ้นมา “เฮ้ยตีสองแล้ว เข้าบ้านเหอะว่ะ”
“อ่ะ ไปเล่นไพ่กันดีกว่า” ไอ้โค๊กลุกตาม ไอ้ห่านี่ขาประจำ ไปต่างจังหวัดทีไรมันไม่เคยมีพลาด
“กูไม่เล่นนะ” ผมบอกปฏิเสธมันเสียก่อน เพราะจะไปนอนกอดน้องคนข้างๆที่หลับปุ๋ยไปแล้วนี่แทน
“ถามไอ้ต้าก่อนนะมึง ว่ามันอณุญาตป่าว” ไอ้ชิงพูดทามมาย เดี่ยวมันไม่ให้ละซวย
“พี่ต้าคับ...” ผมทำเสียงเด็ก อ้อนว่าที่พี่เขย
“ไอ้ห่า รีบๆไปก่อนที่กูจะเปลี่ยนใจ” แหม ทำโหดนะเมิงงง
“เข้าทางพี่ไม่ได้ เข้าทางพ่อเลยมึง” ไม่เลิกๆ ไอ้พวกนี้

อยู่ต่อมีหวังโดนกัดเละ รีบปลุกไอ้เต้ไปอาบน้ำนอนกันดีกว่า งุงิงุงิงุงิ

เนื่องจากอยู่กันหลายคน จึงไม่อาจจะอาบน้ำรวมเหมือนที่บ้านได้ ผมเลยให้ไอ้เต้มันไปอาบก่อนแล้วก็มานั่งจั่วไพ่รอไปพลางๆ อยากเล่นก็อยากเล่น แต่ผู้ชายสำคัญกว่า 5555

สักพักมันก็นุ่งผ้าเช็ดตัวหน้าสดชื่นเดินออกมา
“นุ่งผ้ารอเลยหรอวะ” ไอ้โอตแซว แหมชำนาญนะมึง
“น้องกูๆ” ไอ้ต้ากำราบเพื่อนๆ ที่แซวน้องมันกันเป็นที่สนุกสนาน
 ผมก็รีบไปอาบน้ำต่อ แล้วก็...

“เฮ้ยพวกมึงฝันดีนะเว้ย อย่าเล่นยันเช้าล่ะ เดี่ยวพรุ่งนี้ขับกลับไม่ไหว”
“บอกตัวเองเหอะมึง รอบเดียวนะเว้ย” ไอ้โอตไม่เลิกนะมึงเนี่ย ไอ้ต้ามองตาเขียวเลยสัด สัญญาว่าจะทำเบาๆ ค้าบบบพี่เขยยยย

แล้วก็ได้เวลาปิดประตูตีแมว เอิ๊กๆ

“ง่วงยัง” ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆไอ้เต้ ที่ยังคงทาอะไรนักหนาไม่รู้ เอามาครบชุดเลยใช่มั้ยเนี่ยยยย
“ทาบ้างดิ” ผมแกล้งยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆหน้ามันแล้วเป่าลมเข้าหู รู้สึกได้ว่าตัวเองแอบมีกลิ่นเหล้าหลงเหลือเล็กน้อยถึงปานกลาง
“อ่ะ” ไอ้เต้หันหน้าแล้วเอาครีมอะไรไม่รู้ มาป้ายแก้มผมเป็นหนวดแมวซะงั้น
“แกล้งดีนัก เจ็บตัวแน่คืนนี้” ผมแกล้งทำหน้าหื่นใส่ แต่ดูมันไม่กลัวเลยแฮะ...ไรว้า ไม่กลัวจับปล้ำหรืองาย
มันยังยิ้มแฉ่งอารมณ์ดีแล้วค่อยๆเอาปลายนิ้วมาเกลี่ยครีมบนหน้าผม ไล้ไปเรื่อยๆ เคลิ้มมมมม
แล้วผมก็ค่อยๆยื่นหน้าเข้าไปใกล้เรื่อยๆ เรื่อยๆ จนในที่สุดจากปลายนิ้วก็เปลี่ยนเป็นริมฝีปากที่สัมผัสกันแทน ... มันเนิ่นนาน นิ่มนวล เย้ายวน ปราถนา เร่าร้อน ผ่อนเบา ล้วงล้ำเข้าไปในอีกฝ่าย ก่อนจะตั้งรับอีกส่วนที่สอดใส่เข้ามา เบาๆ ช้าๆ เนิบๆ แล้วรุนแรง ปลายสัมผัสกันดุดัน ส่งผ่านความรู้สึกต่างๆมากมาย สู่กันและกัน

ลมหายใจหอบถี่เมื่อเราผละริมฝีปากจากกัน ก่อนจะเรียกชื่อกันและกันเบาๆพร้อมกันอย่างบังเอิญ

“เต้...”
“เซน...”



แล้วผมก็ค่อยๆโถมตัวเข้าหาอีกฝ่ายที่ตัวเล็กกว่าให้นอนราบลงไปกับที่นอน ผืนผ้าเช็ดตัวสีขาวที่พันส่วนล่างของร่างกายเราสองไว้ ไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของฉากนี้อีกต่อไป

ผมเริ่มประกบริมฝีปากอีกครั้งอย่างอ่อนโยน ค่อยๆ สัมผัสริมฝีปากบนและล่าง มันอ่อนนุ่มละมุน มีรสชาดของความรักอยู่เต็มเปี่ยม สองตาของชายหนุ่มที่นอนอยู่ข้างล่างตัวผมปิดสนิทคล้ายอยู่ในห้วงฝัน

“ที่รักคับ” ผมกระซิบเบาๆ หลังจากถอนรอบจูบเบาๆที่เปลือกตาซ้ายของเต้
ไอ้เต้ลืมตาขึ้นมาแล้วเอาสองมือมาโอบกอดลำตัวผมที่ทับอยู่ด้านบน
“คับผม”
ผมไม่ได้พูดอะไร แต่แววตาภาษาร่างกายคงบ่งบอกถึงความต้องการได้ดีกว่า ไอ้เต้พยักหน้าพร้อมรอยยิ้มบางๆ อณุญาตให้ผมทำในบางสิ่งที่มากกว่าครั้งไหนๆ ได้...เราโอบกอดกัน

ผมค่อยๆซุกไซร้ไปตามส่วนบนของร่างกายมัน จากรอยขบเบาๆที่ใบหู ปลายจมูกซุกไซร้ผ่านซอกคอ อีกฝ่ายบิดร่างหนีอีกฝ่ายยังคงรุกต่อไม่ลดละ
ปลายลิ้นของผมลากต่ำลงมาเรื่อยๆ จนถึงหน้าอกขาวเนียนกับหัวนมสีชมพูตัดกับสีผิว แล้วค่อยๆ วนรอบ จนอีกฝ่ายหลุดร้องครางออกมา

“เซนค้าบ”

ค้าบบบ ผมตอบไปแล้วในใจ ส่วนร่างกายยังคงทำหน้าที่ต่อไปไม่หยุดยั้ง

หลังจากเห็นไอ้เต้ครางจนเหนื่อยหอบแล้ว จึงต่อและต่ำลงไป... ผ่านกล้ามท้องเล็กๆ วนตามร่องกล้ามเนื้อมัดต่างๆ ด้านข้าง...ด้านหน้า ต่ำลงไป ต่ำลงไป สู่ท่อนขาขาว ที่ค่อยๆแยกออกเมื่อปลายลิ้นของผมสัมผัสแผ่วเบาและรุนแรง

สองมือจับขามันยกขึ้นแล้วดันตัวเองกลับไปที่ตำแหน่งบนเหมือนเดิมในท่าพร้อมรบ

ผมจูบไอ้เต้อีกรอบ รุนแรงพอที่ขาของอีกฝ่ายจะกอดเกี่ยวตัวผมไว้แน่น และยอมให้ผมกระดกเอวซ้อมรบก่อนจะลงสนามจริง

“เบาๆนะคับ” ไอ้น่ารักกระซิบผมในอ้อมกอด

ผมพยักหน้าแล้วเอื้อมมือไปบีบโลชั่นทาผิวที่หัวเตียงทาลงไปที่สองสิ่งที่กำลังจะรวมเป็นหนึ่งเดียว

(คำเตือน : การไม่ใส่ถุงยางควรทำแค่ในนิยายเท่านั้น)

ผมประทับรอบจูบลงไปอีกครั้งพร้อมกับดันส่วนหนึ่งของร่างกายผมเข้าไปเป็นอีกส่วนในร่างกายไอ้น่ารัก

“โอ๊ย” อ่ะร้องทามมายค้าบ ยังไม่ทันเข้าเลย
“อย่าเกร็งนะค้าบ” ผมพูดแล้วประกบริมฝีปากนุ่มๆนั่นอีกครั้งแล้วดันเข้าไป เข้าไป

ผมไม่รู้ว่านี่คือครั้งแรกของไอ้เต้ เพราะเห็นมันเคยมีแฟน พยายามดันเท่าไหร่ก็ไม่ยักกะเข้าสักทีเลยกระแทกซะ...

“โอ๊ยยยยย” ไอ้เต้ถอนปากออกจากริมฝีปากผมแล้วร้องซะดังลั่น

สองมือที่กอดผมไว้เมื่อครู่ยิ่งรัดแน่นกับแผ่นหลังจนผมรู้สึกเจ็บ

“เต้ ครั้งแรกหรอ” ผมกระซิบถามมันเบาๆ โดยปล่อยบางส่วนที่เข้าไปแล้วไว้แบบนั้น ให้กล้ามเนื้อของไอ้เต้กอดรัดไว้

ไอ้น่ารักหน้าแดงแล้วพยักหน้าแทนคำตอบ อ้าวววว เปิดซิงเลยหรอเนี่ยกรู ถึงว่าทำไม...

“ไหวป่าว” ผมถามเมื่อดูหน้ามันยังไม่คลายเจ็บ และมันก็รัดจนผมเจ็บไปด้วย

มันพยักหน้าอีกรอบแล้วค่อยๆ ผ่อนแรงแขนที่โอบกอดไว้

ผมค่อยๆเริ่มดันเข้าไปทีละนิด ค่อยๆ ช้าๆ เบาๆ นานจนน่าเบื่อสำหรับผู้อื่น แต่สำหรับเราสองคนมันคือช่วงเวลาให้เราสบตา ให้ผมลูบหัวไอ้เด็กน้อยเล่น ให้ก้มลงไปจูบมันเบาๆ เมื่อมันร้องเจ็บ ให้กอดกัน และหัวเราะให้กันเล็กๆ จนตัวเราสนิทกันในที่สุด

แล้วผมก็ก้มลงไปจูบอย่างหนักหน่วงอีกครั้งแทนคำพูดมากมายสำหรับสิ่งที่ได้รับ ที่คนรักผมมอบให้

เอวผมเริ่มซอยช้าๆ  ไอ้เต้ร้องออกมาเบาๆ เจ็บบ้าง ครางบาง สักพักก็เหลือแต่คราง คำว่าเจ็บอันตธานหายไป

จังหวะของเราสองคนถี่ขึ้นเรื่อยๆ และเม็ดเหงื่อก็เริ่มเต็มหัวไล่ หน้าอกผมแล้ว




เซกส์คือสิ่งที่ทำให้เราเกิด และมันฆ่าเราได้เช่นกัน

เซกส์กับคนรักคือความสุขที่ยากจะเปรียบประมาณค่า

คือทุกข์ที่ไม่อาจลบล้างหากถูกกระทำขืนกายหรือใจ

และ sex ต่างกับ make love……






หลังจากทุกท่วงท่าที่ถูกเปลี่ยนไปเรื่อยๆ เท่าที่ร่างกายมนุษย์ชายสองคนจะสามารถทำได้ ขาไอ้เต้ก็พาดอยู่บนบ่าผมทั้งสองข้าง และผมก็เร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ

“เต้ จะแตกยัง” เสียงเหนื่อยหอบของผม ถามไอ้น่ารักที่นอนส่งเสียงสื่ออารมณ์อยู่ สองมือกำผ้าปูที่นอนไว้แน่น

ผมใช้มือข้างหนึ่งกำเคไอ้เต้ไว้ แล้ว up and down แบบ hi-speed

เพิ่มความเร่งและความแรงของร่างกายตัวเองจนกล้ามเนื้อไอ้เต้กระตุกและอีกส่วนก็บีบรัดน้องชายของพี่เซนเอาไว้แน่นจนแทบกระอัก

“โอ้ย เซ เซน เซนนน ค้าบ ค้าบบ บบบ

เซนนนน โอ้...”

 ...แล้วน้องชายไอ้เต้ก็กระอักน้ำสีขาวออกมาเต็มหน้าท้อง แอบกระเด็นมาเกือบเข้าปากผมด้วย พุ่งแรงนะเราเนี่ยอย่างกับน้ำพุ

ผมเลยเร่งตามแล้วก็................................................................

ร่างของผมฟุบลงไปกอดทับอยู่บนไอ้น่ารักตอนไหนไม่รู้ เรานอนกอดกันอยู่นาน ทั้งเหงื่อและน้ำสาบานของไอ้เต้อาบตัวเราสองคนไว้ แล้วสักพักก็มีเสียงไม่คาดคิด

ก็อก ก็อก ก็อก!!!

“ออกมาอาบน้ำได้แล้วเว้ย จะนอนทั้งแบบนั้นเลยไงวะ” ...ไอ้โอตคับ อย่าบอกนะว่าพวกมัน...........................ไอ้สาดดดดดดดดดดด อย่าให้กูออกไปได้นะเมิง ตายยยยยยย

   *****************************************************************

[abcd]

แวะเข้ามาทักทายน้องน่านที่ร้ากกกกกกกก่อง แย้วเด่วจาตามอ่านทีหลัง(ถ้าว่าง)   

[sun]

      มาให้กำลังใจ น้องน่าน(ที่รักของพี่แน๋ว)  ในเล้าด้วย อิอิ     

[mathewwww]

มาคอมเมนต์ให้ก่อนนะครับ เพราะคนเขียนน่ารักโคตรๆ.....ไว้อ่านจบเมื่อไหร่จะมาเมนต์ต่อนะครับ ไปอ่านก่อนล่ะ...

[jammy]

เหอๆโดนเเอบดูหนังสดป่าวหว่า

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

กร๊ากกกกกกกก
กลายเป็นดาราไปซะงั้น
คิกคิก

จะมีคลิปแอบถ่ายหลุดมะป่าว ส่งให้มั่งเน้อ
 

[the sun IN NIght]

ตอนที่ 19 : กอด

“ก็ได้แล้วหนิ”
“อะไร”
“ก็...”
“หมายถึงได้เอาแล้วอะหรอ” ผมอดขำไม่ได้ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าไอ้เต้มันหมายถึงได้อะไร
“เออ” หน้าตามันไม่ขำด้วยแฮะ
ใช้ไม้ตายเดินเข้าไปกอดจากด้านหลัง แล้วหอมแก้ม
“โธ่เว้ย!!” อ้าว คราวนี้ไม่ได้ผล แถมสะบัดซะเกือบเซ อะไรกันล่ะนี่ ไอ้น่ารัก
“เป็นไรนักหนา กับอีแค่ไปดูหนังกับเฟเนี่ย” งอนดีนัก กูชักเบื่อละนะ เดี๋ยวไม่ง้อแม่งเลย
“เออ คราวหลังก็ไม่ต้องมาบอก จะไปตายไหนก็ไป” เฮ้ย แค่นี้ต้องไล่กูไปตายเลยหรอวะ ชักยัวะละนะ
ท่าทางยังไม่สำนึกที่ว่ากระผม ไอ้เต้เดินเปิดประตูห้องแล้วปิดปังดังลั่นบ้าน เสียงฝีเท้าพอบอกได้ว่ามันเดินลงไปชั้นล่าง

ไปดูหนังกับเฟ ซึ่งใครๆก็คิดว่าเป็นแฟนผมที่เซ็นทรัลยามรอบสองทุ่มกลับมาสี่ทุ่มครึ่งก็รีบมาค้างด้วยเพราะเห็นว่าพ่อแม่มันไปต่างจังหวัด บ้านช่องตัวเองผมก็ยังไม่ได้กลับเลย จะเอาอะไรอีกวะ

“เต้!!” ผมเดินตามลงไปชั้นล่าง ไม่เห็นมันนั่งอยู่ แต่มีไอ้เพื่อนรักผม นอนดูโทรทัศน์รอดูบอลอย่างสบายอารมณ์

“ไรกันวะ” มันเงยหน้าพ้นโซฟามาถามผมที่เดินลงบันไดมา
“น้องมึงอ่ะดิ งี่เง่าไม่เข้าเรื่อง”
มันกึ่งลุกกึ่งนอนหันมาสนใจผมแทนทีวี
“เรื่องไร”
“ก็กูไปดูหนังกับเฟตอนค่ำ แล้วก็รีบกลับมาหามันเนี่ย แม่งยังจะงอนกูอีก”
“อ้าว มันก็หวงเป็นธรรมดาแหละวะ มึงอ่ะเมื่อไหร่จะจัดการให้มันจบๆซะที น้องกูไม่ใช่เมียเก็บนะไอ้สัด”
เออออ เข้าข้างกันเข้าไปทั้งพี่ทั้งน้อง เดี๋ยวกูก็เก็บยกครัวเลย หุหุหุ

“ก็เมียทั้งคู่แหละ” เฮ้ยยยย พูดไรออกไปวะไอ้เซน สมองส่วนไหนมึงสั่งการเนี่ย ความหงุดหงิดเป็นเหตุ ซวยแล้วล่ะมึง...

สายตาไอ้ต้าจ้องผมเขม็ง และผมรู้ทันทีว่ามันต้องการคำตอบซึ่งเป็นความจริงแม้มันไม่เอ่ยปาก

“มึง...” คำคำเดียวทำให้ผมแทบจะล้มพับอยากเป็นลมหมดสติไปตรงนั้น
“เออ กู...” น้องมันน่ะ มันรู้แล้วล่ะคับ ตั้งแต่ไปหัวหิน ว่า...กัน แต่กับเฟผมยืนยันมาตลอดว่าไม่เคย แต่ลอยกระทงที่ผ่านมา วันที่เค้าว่ามีคนเสียตัวมากเป็นอันดับที่สองรองจากวาเลนไทน์ (ผมว่าแซงวาเลยไทน์ด้วยเหอะ)

...ผมกับเฟไปลอยกระทงด้วยกัน เพราะเต้ต้องไปเชียงใหม่กับที่บ้าน ไอ้ต้าก็ไปด้วย อะไรๆ มันก็เลยเกิดขึ้นด้วยความไม่ยับยั้งชั่งใจของผม ผมพยายามปิดไอ้เต้ไว้ และโชคดีที่ทั้งมันและเพื่อนๆผมเข้าใจว่าผมไปกับพี่ชาย หลังจากวันนั้นผมก็เลยหาทางเลิกยุ่งกับเฟได้ยากขึ้นไปอีก ส่วนไอ้เต้น่ะ พอเห็นเฟมาวุ่นวายวอแวกับผมทุกวันๆเข้า อารมณ์หึง มันก็บังเกิด ยิ่งใกล้วันสิ้นปี มันก็ยิ่งหึงหนักขึ้นเรื่อยๆ ...โอยยยยยยกรูจะบ้าตาย...

“ต้า กู...ขอโทษ.........”
สีหน้าของเพื่อนที่อยู่ตรงหน้า คือความผิดหวัง ความเสียใจ ความโกรธ ความแค้น ความสงสาร และแน่นอน แววตามันทั้งเข้าใจและให้อภัยในสิ่งที่ผมทำ

มึงต่อยกูดิวะ ไอ้เหี้ย นั่งนิ่งอยู่ทำไม จะเตะ จะกระทืบกูยังไงกูก็ได้ กูทำขนาดนี้ มึงยังจะนิ่งเฉยอีก...กูละอายนะโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยย

น้ำนิ่งไหลลึกอยู่รอบๆอาณาบริเวณนั้น ผมไม่มองหน้าไม่พูดจาอะไร มันทุเรศตัวเองจนไม่อาจทำอะไรนอกไปจากแค่ยืนมองทีวีที่เปิดไว้เฉยๆ ผ่านๆ อย่างละอาย

ความนิ่งอยู่ระหว่างผมกับไอ้ต้าสักพัก

“มึงรีบไปตามไอ้เต้ไป มันคงไปเซเว่นปากซอยแหละ”

... ผมไม่ได้พูดอะไรตอบเพื่อน ก้าวฝีเท้าเดินออกประตู ไปตามหาน้องชายมันตามที่มันบอก

พอพ้นประตูรั้วบ้าน ก็เห็นไอ้เต้ยืนร้องไห้อยู่ข้างๆ รั้ว นางเอกอีกแล้วววว

สองเท้าก้าวเข้าไปหาร่างนั้น ที่สะอื้นอยู่ในเงาสลัว ผมค่อยๆ เอื้อมมือไปจับมือนิ่มๆ เล็กๆ ของเขา แต่กลับถูกสะบัดออก

“ไอ้เหี้ย!!!” สองใบหูผมรับสองพยางค์นั้นมาเต็มๆ เต็มหน้า เต็มตา เต็มปาก เต็มจมูก ทั่วทั้งร่างกายถูก ไอ้-เหี้ย แทรกซึมไปทุกอณูเซลล์

“เข้าบ้านเหอะ” ความกล้าผมมีแค่นั้น ผมไม่กล้าเอ่ยคำว่าขอโทษกับคนตรงหน้า คนที่รักผม

ไอ้เต้เดินผ่านผมไปทั้งที่ยังร้องไห้สะอื้น เปิดประตูรั้ว กลับเข้าไปในบ้าน ผมไม่รู้ว่ามันได้ยินอะไรบ้างหรือเปล่า แต่ถ้าทฤษฎีที่เชื่อว่าโลกของเราเกิดและเติบโตมาด้วยเรื่องบังเอิญมากมากหลายๆเรื่องเรียงร้อยกันเชื่อถือได้ เมื่อกี้ไอ้เต้คงบังเอิญได้ยินที่ผมคุยกับพี่มัน และสองพยางค์นั้นผมสมควรได้รับแล้วอย่างสมเกียรติ

ผมเดินตามเข้าไป ไอ้เต้ยืนอยู่หน้าประตู มือกำลังจะไขลูกบิด ผมยืนอยู่ด้านหลัง ...นิ่ง 

พลั่ก ผลั่ก ตุบ ตับ 000000 เสียงหมัดประเคนลงมาที่หน้าและตัวผมนับไม่ถ้วน และเร็วจนไม่อาจนับได้ทัน มันไม่เจ็บเลย กลับยิ่งรู้สึกผ่อนคลาย สบายใจมากขึ้น ยิ่งมันต่อย มันเตะ มันตี มันผลัก มากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งรู้สึกดีมากขึ้นเท่านั้น จนกลิ่นคาวเลือดจากริมฝีปากผมลอยมาแตะจมูก น้ำตาไหลมาอาบแก้ม และสองมือของไอ้เต้ โอบกอดผมไว้ ซุกตัวอยู่ที่แผ่นอกผมแล้วสะอื้นไห้

“ทำไมวะ” สองตาเงยมามองจ้องผม พร้อมคำถามที่ง่ายแต่หาคำตอบยากหรืออาจจะไม่ได้ ก็เราแค่บังเอิญต้องรักกันในห้วงระยะเวลาหนึ่ง

“พี่รักเต้นะ”
“ไหนอ่ะคับ”
ผมไม่เอ่ยปากพูดอะไรต่อ น้ำตามันไหลพรั่งพรูออกมามากมายโดยไม่อาย ผมสะอึกไปกับคำถามง่ายๆนั้น ตะโกนบอกในสมองว่า ผมรัก ผมรัก ผมรักเต้...   ภาพเฟลอยมาซ้อนทับ สลับไปมาระหว่างคนตรงหน้า กับเฟในคืนนั้น

...เรายังคงกอดกันที่หน้าบ้าน
เรายังคงกอดกันยามหลับใหล
เราจะยังกอดกันเสมอไป
จนเมื่อใครคลายอ้อมกอดจำจากลา…

   ******************************************************************

[gobgab]

...........อยากเก็บเธอไว้ทั้ง 2 คน........

[THIP]

     แค่คำว่าขอโทษก็ไม่กล้าเหรอ อย่างนี้จะกล้าเลือกระหว่างเฟกับเต้เหรอเนี่ย   
สงสารเต้มากถึงมากที่สุด   

[jammy]

หาเรื่องให้ตัวเองเพิ่มอีกละงี้โอกาสก็เเทบเป็น0อะดิ เฮ้ออออออออ

[nattabadin]

สงสารเต้อ่ะ

[nattabadin]

อยากฆ่าไอ้เซนทิ้งโว้ย เกลียดมัน เกลียดมัน อย่าห้ามผม ผมจะฆ่ามันทิ้ง ทำร้ายจิตใจเต้ได้ไงโว้ย เกลียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดโว้ย

[niph]

 
เศร้าใจอย่างแรง
 

[nartch]

 
“พี่รักเต้นะ”
“ไหนอ่ะคับ”
ตอบให้ได้นะเซน....กรูละเซ็งงงง   รักกันก็ลำบากจะตายอยู่แล้วววววว
อยากรู้จริง ๆ ไอ้ตอนลำบากมันจะมาฝ่าพันทำไมมมม ทำไมไม่ทิ้ง ๆ กันไปตั้งแต่ตอนนั้น ...
พอตอนนี้เทใจไปเต็ม ๆ ดันนนนน  ไปมีอะไรกับผู้หญิงงงงงอีก....ต่อไปก็คงท้อง หรือโดนจับแต่ง ตาม step
สุดท้ายก็ไม่พ้นพวกเราที่รับกรรม.....ท้องไม่ได้มั่งก็ให้มันรู้ไป....
 
ผู้ชายอย่างเซนคงพบเจอได้มากมายตามท้องตลาด....เลยไม่รู้จะเสียดายดีไหม?
เพราะรักพี่เสียดายน้อง....ปากบอกว่ารักแต่ก็ไม่จัดการให้เรียบร้อยไปทางใดก็ทางหนึ่ง....
ง่าย ๆ ก็คือจะเก็บเธอไว้ (ฟัน) ทั้งสองคน....ผมคนหนึ่งละไม่ยอมเป็นเหยื่อของผู้ชายแบบนี้หรอก...
ทิ้งมันดีกว่าง่ายดี...เจ็บก้อไปร้องไห้ซักอาทิตย์เดี๋ยวก็หายยยยย.....ร้องให้พอ ....
 
เมื่อไหร่คนเรารู้จักพอ ชีวิตคงสงบสุขขึ้นกว่านี้อีกเยอะ...

ปล. +1 ให้น่านสำหรับเจ้าของเรื่องโดนใจอีก และ + 1 ให้จาสำหรับน้องชายที่น่ารักนิสัยดี...

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

ปล่อยเซ็นไปตามทางของเขาเถอะเต้
เรื่องบางอย่างก็ยากเกินกว่าจะให้อภัย
 

[anTon]

เอ่อ   

sad หว่ะ

[upzyte]

น้องเต้น่าสงสารมากมาย

[ja ne]

 
ไอ้เซน

 :m16:ไปไกลๆๆๆๆๆๆๆ เลย

 :เฮ้อ:ยังมีหน้ามาเล่าอีกนะเมิง

เป็นกำลังใจให้นะ น้องเต้  ร้องไห้ให้พอ แล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่แล้วกัน

[the sun IN NIght]

nartch คือใครอ่าค้าบ รู้จักผมด้วย สงสัยๆ อิอิ


อีกอย่าง ถึงเพื่อนๆ ทุกคนที่ (ท่าทางจะเจื๋อน...เซนทิ้ง หุหุหุ) นะค้าบ คือว่า ผมว่า สุดท้ายก็ไม่มีใครดี เลว ไปกว่ากันหรอก ใครๆ ก็รักคนอื่น และก็ไม่มีใครลืมรักตัวเอง (นั่น มันมาแนวน้ำเน่าอีกแล้ววว)

ไม่ได้ใบ้ตอนจบนะค้าบ หุหุหุหุ กรั่กๆๆ

***************************************************************************************************


ตอนที่ 20 : ละออง   ฝุ่น   ผง

ผมกับเขา เราห่าง ไม่เจอหน้าไม่เจอะตา จันทร์ผ่าน อังคารพ้น จนสิ้นสุดสัปดาห์เรายังห่างไกลห่วงใย ห่วงใจ เขาจัง

พวกเพื่อนๆ ผมมันฟอร์มวงกันเพื่อจะเล่นประกวดวันงานปีใหม่ ทำให้ตลอดอาทิตย์เราจะไปห้องซ้อมกันทุกเย็น หลังเลิกเรียน ไอ้เต้กับไอ้ต้าจึงไม่ได้กลับด้วยกัน ที่จริงมันก็มาได้นะไม่ได้ไกลซะหน่อย แต่หน้าผมมากกว่าที่ทำให้มันไม่อยากมา เราไม่เจอะไม่เจอกันเลย โทรศัพท์ผมยังมีเบอร์โทรออกถึงมันปรากฏอยู่แต่เบอร์โทรเข้านั้นหล่นหายจากลิสต์ไปหลายคืนแล้ว

“วันนี้ไปห้องซ้อมป่าวอ่ะ” เฟถามผมตอนเย็นที่โรงอาหาร
“ไปดิ” ไปร้องเพลงงั้นๆแหละคร้าบ
“เฟไปด้วยนะวันนี้” อารมณ์นั้นมันไม่ได้ยินดียินร้ายอะไร จะมาก็มาเต๊อะ
“อืม”
“ทำไมช่วงนี้ดูเครียดๆอ่ะพี่เซน” สาวน้อยพูดพร้อมกับเรียวมือที่ปัดฝุ่นผงบางอย่างที่ผมของผม

“เบื่อ”

อย่าเซ้าซี้ได้มั้ย เดี๋ยวบอกเลิกซะเลยหนิ

“เบื่อ...” พูดตามทำไมฟระ

“มีเรื่องอะไรหรอ” เฟพูดแล้วผลักร่างกายให้ใกล้ชิดตัวผมมากขึ้น ความเป็นห่วงซัดระลอกมากระทบแต่ร่างกายผมคล้ายจะสร้างแอนติบอดี้ขึ้นมาต่อต้าน

.......................เฟคับถ้าเราเลิกกันจะเสียใจมั้ย พี่ไม่ได้รักเฟ พี่.... รักเต้
....เฟ พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจให้ความสัมพันธ์ของเรามันมากถึงขั้นนี้ แต่...เลิกกันเถอะ พี่อยากคบเต้ว่ะ

..........เฟ เบื่อพี่ซักทีดิ เบื่อแล้วบอกเลิกพี่วันนี้เลย ซักทีเหอะ....นะ


..........เราเป็นแค่พี่น้องกันเถอะ พี่คิดแบบนั้นมาตลอด คิดว่าเราคือน้อง




......ถ้าวันนั้นเราไม่ได้มีอะไรกัน อะไรๆคงง่ายกว่านี้เนอะ

..  ......               ...........   ...     ..... ............................                ...............


ความคิดมากมายไหลกลิ้งไปมาผ่านสมองซีกซ้าย วกกลับสมองซีกขวา เข้าเซรีเบลัม ยันเมดัลลาออบลองกาตา วนไปวนมา คิดหาทาง ... ผมจะเลิกกับเฟยังไง เมื่อไหร่ผมจะได้คบกับเต้จริงๆซะที


ผมไม่ตอบ แต่ลุกเดินไปหาไอ้ต้า ไอ้โอตที่เดินลงมาจากตึกพร้อมกระเป๋านักเรียนพอดี

“เฮ้ยรีบไปเหอะว่ะสี่โมงครึ่งแล้ว อ่ะกระเป๋าเมิง” ไอ้โอตพูดพลางโยนกระเป๋านักเรียนสีดำลีบๆแฟบๆ ของผมลงบนโต๊ะข้างๆ
ไอ้ปริ๊น ไอ้ฟ้า ไอ้โค๊กตามลงมา

พวกเราเดินไปห้องซ้อมใกล้ๆโรงเรียน…ห้องซ้อมประตูดำ





..เสียงกลองดังขึ้น เสียงเบส เสียงตั้งสายกีตาร์ วุ่นวายพันกัน
“มึงหยุดลีดเล่นซะทีได้มั้ย กูหนวกหู” ไอ้ฟ้าตะโกนด่าไอ้โอตที่ลองเสียงกีตาร์อยู่ แต่ไอ้ฟ้าเองที่ว่าเขาก็ยังคง ตะลุ่มตุ่มตึ้ง สาดรัวเคาะไม้กลองเป็นจังหวะ แปร่งๆอยู่เช่นกัน... ดัง หนวกหู เครียดว้อยยย!!!

พวกเราไม่ใช่นักดนตรีฝีมือโปรกันอยู่แล้ว มีแค่ไอ้ต้า กับไอ้โอต ที่พอโชว์เบได้บ้าง เพราะมันชอบเล่นกีตาร์กันอยู่เป็นทุนเดิม แม้จะเล่นได้แบบกุ้งหอยปูปลา ...ไม่เคยคิดจริงจัง

ผมมาช่วยมันร้องแม้เสียงจะเท่ห์ แบบชายหนุ่มเถื่อน โหด แต่ก็ไม่ได้เป็นนักร้องนำ เพราะไอ้ต้ามันเสียงดีกว่า แม่งเสียงดีกันทั้งบ้านเลยสัด
สักพักเสียงน้องฟ้ามือกลองเริ่มเคาะจังหวะ ไอ้โค๊กมือเบส ไอ้โอตมือลีด และพี่ต้าทั้งโซโลกีตาร์ และเสียงร้องโดยมีผมเป็นนักร้องนำ(ในนาม) ที่ร้องแล้วเหมือนคอรัส แบคอัพมากกว่า เวรเจงๆ แม่งร้องไม่ร้อง มีค่าเท่ากันเลยกู

ตึ่ง ตึ่ง ตึง ตึ่ง ตึ้ง ตึงตึ่ง ตึง ตึง ตึ้ง ตึ๊ง
ตึ่ง ตึ่ง ตึง ตึ่ง ตึ้ง ตึงตึ่ง ตึง ตึง ตึง ตึ๊ง
ตึ่ง ตึ่ง ตึง ตึ่ง ตึ้ง ตึงตึ่ง ตึง ตึง ตึง ตึ๊ง
ตึ่ง ตึ่ง ตึง ตึ่ง ตึ้ง ตึงตึ่ง ตึง ตึง ตึง ตึ๊ง

ตึง ตึง ตึง ตะตะตึ้ง ตึ้ง ตึ้ง ตึง ตึ่ง......

บุษบาเกิดมากับความสดใส.... โลกของเธอนั้นมีดอกไม้ในหัวใจ...



......บรรจง ร้อยเป็นมาลัย สนุดสุดใจนักหนา
เป็นประจำทุกวันเวลา ไม่เคยเหนื่อยล้า กับมาลัย........




บุษบา - โมเดิร์นด็อก คือ เพลงบังคับในการประกวดครั้งนี้ วง Virgin ของเราจึงต้องฝึกฝนกันทุกวี่วัน

“เฟ เบื่อป่าว” ผมเดินมานั่งข้างๆ น้องเขาในห้องซ้อม หลังจากพักซ้อม
เธอส่ายหน้า “ซ้อมอีกนานป่าวอ่ะ” ... ไม่เบื่อแต่ถามแบบนี้เนี่ยนะ เฮ้อ คนเรา
“อีกชั่วโมงนิดๆ” ผมดูเวลา แล้วกะประมาณ เพราะจองห้องซ้อมไว้ 2 ชั่วโมง
เฟไม่ได้โต้ตอบอะไรต่อ ไม่มีการแสดงอารมณ์อะไรให้ต้องเดา ไม่รู้ว่าเธอเบื่อ ผมเบื่อ เราเบื่อ หรือใครเบื่อ

สักพักเสียงเพลงอีกเพลงหนึ่งดังต่อ ผมเป็นคนเลือกเพลงนี้เอง แม้จะเล่นกันยังไม่ค่อยได้

.
..
...
“I'm not a perfect person
There's many things I wish I didn't do
But I continue learning
I never meant to do those things to you
And so I have to say before I go
That I just want you to know…”

ท่อนดนตรีหยุดไป ไอ้ฟ้าพลาดจังหวะ ไอ้โอตหลุดคอร์ด แต่เสียงร้องยังคงก้องกังวาลต่อ


“...I've found a reason for me
To change who I used to be
A reason to start over new
And the reason is you... .. .”



ภาพเฟที่นั่งอยู่เด่นชัด ภาพคิดในหัวผมเด่นชัด ผมตัดสินใจแล้ว แม้ภาพรอบข้างจะยังแกว่งไกวพัดไหวไปมา แต่ในใจผม ความรักยังหลับใหล แม้เฟจะลอยระเหยไปมา แต่ลึกลงไปที่ก้นบึ้ง ไอ้เต้คือพื้นล่าง คือความจริง...ในใจ 


ยามค่ำหลังเลิกซ้อม

“เฟ” สาวน้อยเงยหน้ามาหาเสียงที่เรียก แววตาเธอรับรู้อะไรบางอย่าง และมันบ่งบอกว่าพร้อมแล้ว และยินยอมรับ


ผมสารภาพ...

“                   ”
ลอยล่อง เอื่อยเบา โหวกหวิว ระเรื่อยเลือนละลายลับไป ในอณูของสายลม


“ค่ะ”
หนักแน่น แข็งแกร่ง ดังจารึกรับไว้บนพื้นหินกรวด ใต้เท้า   ละออง   ฝุ่น   ผง

   ***************************************************************

[nattabadin]

อย่าบอกนะคับเรื่องนี้ตอนสุดท้ายจะไม่แฮปปี้ ไม่นะเค้ารับไม่ได้ +1ให้คุณน่าน ที่ทำให้ผมสะเทือนใจ+ขำไปในขนาดนี้