ตอนที่ 48 แฟนเซอรวิส
-ปอนด์-
เมื่อเช้า ตื่นสาย สายทั้งผมทั้งไอ้ตุลย์ ไม่มั่นใจว่านาฬิกาไม่ปลุกหรือเพลียมากจนไม่ได้ยินเสียงปลุกกันทั้งสองคนความที่ไม่ได้กินข้าวเช้าทำให้ตอนกลางวันผมหิวมาก หิว...อภิมหาหิว...จนไม่มีอารมณ์ออกไปหาอะไรกินข้างนอกม. เมื่อถึงเวลาพักเที่ยงจึงรีบตรงดิ่งลงมาซื้อลูกชิ้นกินอยู่ที่โต๊ะใกล้ๆ คณะ
ผมชะงักมือที่ถือไม้ลูกชิ้นนิดหนึ่งเมื่อรู้สึกว่ามีใครบางคนนั่งลงตรงข้ามกัน พอเงยหน้าก็พบเพื่อนสาวที่อุปถัมภ์ค้ำชูกันมาตั้งหลายเทอม...
“อ้าว... จิ๊บเองเหรอ? กินลูกชิ้นดิ...”
“เอาเลย ท่าทางปอนด์จะหิวจัด จิ๊บไม่ใจร้ายพอจะแย่งหรอก...”
“แหม่... ซื้อใหม่เอาก็ได้หรอก... ว่าแต่มีไรป่าว ดูทำหน้าเหมือนมีอะไร...”
“ที่จริงก็ไม่มีอะไร แต่....มันก็อดสงสัยไม่ได้...”
“สงสัยอะไร? .....”
“ก็....ตุลย์กับปอนด์นี่ยังไง เทอมที่แล้วยังเห็นมีเรื่องกันอยู่เลยนี่นา ปุ๊บปั๊บซ้อนท้ายกันไปไหนมาไหนซะแล้ว” เสียงจุ๊บจิ๊บดูสงสัยใคร่รู้ และไม่ยอมเก็บไว้ในใจเลย อาจจะเพราะในคณะตุลย์ก็เป็นคนดัง และจิ๊บคงยังไม่ลืมว่าผมกับไอ้ตุลย์เคยมีเรื่องชกต่อยกันที่หอสมุด และถึงผมไม่ได้อยากเปิดเผยเรื่องที่คบกับไอ้บ้าตุลย์อยู่เ พราะกลัวจะเสียภาพพจน์ แต่ด้วยความที่พ่อตัวดีเจ็บมืออยู่นั้นทำให้ผมใจร้ายใจดำปล่อยมันให้มาเรียนคนเดียวไม่ได้ ผ่านไปสองสามวันก็เริ่มมีคนระแคะระคาย
“โธ่ จิ๊บ ผู้ชายอ่ะเค้าไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องแค่นี้หรอก ต่อให้ทะเลาะกันแทบตาย พอนั่งกินเหล้าด้วยกันก็ลืมเรื่องบาดหมางหมดละ” ผมตอบพลางเสียบลูกชิ้นขึ้นเคี้ยวเหมือนไม่มีอะไรทั้งๆ ที่เริ่มหายใจไม่ค่อยคล่อง
“ไม่เคืองกันก็ไม่แปลก ว่าแต่ไปสนิทกันตอนไหน”
“แล้วใครบอกว่าสนิทล่ะ?”
“ถ้าไม่สนิทแล้วทำไมมาเรียนด้วยกัน...”
“ก็..... ไอ้ตุลย์มันมาฟังเพลงที่ร้าน แล้วปอนด์เป็นต้นเหตุที่ทำให้มันบาดเจ็บ ก็เลยอยากจะชดใช้ความผิดนิดหน่อย”
“จริงอ่ะ...”
“จริงสิ...ไม่งั้นคนหยิ่งๆ อย่างมันคงไม่ลดตัวมาสุงสิงกะคนอย่างเราหรอก...”
“แล้วไป จิ๊บก็นึกว่ามีอะไรๆ ในกอไผ่... แต่คิดอีกทีก็คงไม่มั้ง เพราะปอนด์ก็เป็นรุก ส่วนตุลย์ก็คงแมนซะขนาดนั้น..ปอนด์คงไม่ชอบฟันดาบหรอกใช่ป่ะ” ได้ยินคำว่าฟันดาบละผมแทบจะขย้อนเอาลูกชิ้นที่กินเข้าไปออกมาให้หมด แต่ก็พยายามฝืนยิ้มแหยๆ แล้วรับคำอย่างด่วน
“ก็ใช่น่ะสิ จิ๊บก็น่าจะรู้ว่าปอนด์เป็นคนยังไง....” ยิ้มหวานกลบเกลื่อนพลางปูไต่ตามแขนคนข้างๆ เล่นเป็นเชิงหยอกล้อ
“แล้วนี่...ที่ปอนด์สัญญาจะพาจิ๊บไปเลี้ยงข้าวนี่ยังไง เลื่อนมาตั้งแต่ก่อนปิดเทอมนู่น ถ้าเครียดเรื่องเงินไม่ต้องซีเรียสนะ จิ๊บแค่อยากหาเพื่อนเที่ยว เดี๋ยวจิ๊บเลี้ยงเองก็ได้...” จุ๊บจิ๊บเริ่มควักนิสัยมิสเปรูมาใช้ซะแล้ว...
“ไม่เกี่ยวกะเรื่องนั้นหรอกจิ๊บ แต่ช่วงนี้คงไปไหนไม่ได้ ที่ร้านก็ยุ่งๆ ชีวิตส่วนตัวก็วุ่นวาย เอาไว้อีกสักพักแล้วกันนะ ปอนด์ไม่เบี้ยวแน่นอน” ผมโกหกไปอีก เพราะที่ไปไหนไม่ได้มันเรื่องส่วนตัวทั้งนั้นแหละเรื่องร้านไม่ค่อยเท่าไร
“เอ... หรือว่าจิ๊บจะไปฟังปอนด์ร้องเพลงที่ร้านดีล่ะ เดี๋ยวชวนคนอื่นๆ ไปด้วยมันคงอยากไป....” ไหงเป็นงั้น
“ไม่ได้ๆ จิ๊บ สัญญาแล้วว่าจะพาไปเลี้ยง เดี๋ยวพาไปกินที่อื่นดีกว่า... ถ้าไปร้านที่ปอนด์ร้องเพลงเดี๋ยวไม่มีเวลามานั่งคุยด้วย .....”
เพื่อนจิ๊บทำหน้ายุ่ง แต่เมื่อโดนดักหมดทุกทางก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรอีกจึงต้องยอมรับไปโดยปริยาย...
วิชาสุดท้ายของวันสิ้นสุดตอน 6 โมงเย็น ในขณะที่กาฝากอย่างตุลย์ มีเรียนถึงแค่ 5 โมงเย็น แต่ก็ยังไม่ยอมกลับบ้านกลับช่องไปก่อน มันยืนยันว่าจะรอกลับพร้อมกับผมแม้ว่าจะต้องทนรอก็ตาม... ทีแรกผมก็ซาบซึ้งน้ำใจแฟนหมาดๆอย่างมันจนน้ำตาจะร่วง ทันทีที่หมดคาบก็รีบโทรถามว่าตอนนี้มันอยู่ส่วนไหนของโลกแล้ว... คำตอบที่ได้คือมันอยู่ที่หอสมุด
ผมลงบันไดตึกคณะอย่างเร่งรีบ แล้วบึ่งรถมาถึงหอสมุดอย่างไวว่องเพราะกลัวว่ามันจะรอนาน แต่พอมาถึงก็พบว่า มันกำลังเอนหลังนั่งหลับอยู่ที่ฟูกนุ่มนิ่มของหอสมุด ผมยืนค้ำหัวมองมันอย่างโมโหนิดๆ ก่อนจะกระแอมในลำคอเบาๆ มันลืมตาขึ้นมองหน้าผมแล้วขยับตัวบิดขี้เกียจ....
“นึกว่าขยันมานั่งอ่านหนังสือ ที่ไหนได้มานอนหลับ” ผมกระแนะกระแหนอย่างหมั่นไส้
“ฟูกก็นุ่ม แถมแอร์ก็เย็นสบาย น่านอนจะตายไป แต่ที่จริงก็เพราะมึงอ่ะแหละ มาช้า กูเลยรอจนเผลอหลับไปเลย ...” เหอะ! มีหน้ามากล่าวโทษกันอีก... ผมล่ะหมั่นไส้จนอยากเอาอะไรฟาดมันสักทีสองที ข้อหาที่ทำให้รีบแทบตาย...
“เออ กูผิด ละนี่จะเสด็จได้ยังล่ะ”
มันยักไหล่แล้วลุกขึ้นยืน ผมส่ายหน้าอย่างระอาก่อนจะเป็นฝ่ายเดินนำออกจากห้อง
เราเดินออกมาจนถึงรถของผมที่จอดอยู่ ผมส่งหมวกกันน็อคส่งให้มัน
“วันนี้กินข้าวเย็นกันเลยนะ เพราะกูกะจะไปร้านไวหน่อย”
“ไปทำไม”
“ไปร้องเพลงสิ... หรือมึงจะให้กูไปเต้นโคโยตี้ล่ะ...”
“เอาดิ จริงๆ ก็อยากดูเหมือนกันนะ ของแปลกๆ หึหึ”
“ตลกเหอะ....กวนละ”
“ใครกวน ก็มึงพูดเอง...”
“ขืนพูดอีกคำ มึงกลับเองเลยนะ”
“เอะอะก็ขู่ว่าจะทิ้งตลอด...แฟนใครก็ไม่รู้ใจดำชิบ”
“เบาๆ ดิวะ จะแหกปากทำไม...”
“ก็ คนเค้าจะได้รู้ว่ามึง...”
“พอๆ พูดมาก กลับได้แล้ว...”
“มึงก็ขึ้นรถก่อนดิ... หรือจะให้กูขับ?” เออจริง...
“ถ้ามือมึงหายดีพอจะขับรถเองได้ กูปล่อยให้มาเองแล้ว รอกันไปรอกันมา ยุ่งยากชิบ..” ผมบ่นแล้วถอยรถตัวเองออกจากซอก คร่อมรถเตะขาตั้งขึ้น สตาร์ท “ความจริงแล้วถ้ามึงรอไม่ไหว จะกลับไปก่อนก็ได้นะ นั่งวินมันจะเสียสักกี่บาทกันเชียว” ไอ้ตุลย์วาดขาขึ้นซ้อนท้ายจนรถยวบ
“ไม่เอาอ่ะ... ไม่อยากซ้อนท้ายวิน อยากซ้อนท้ายมึงมากกว่า...” มันบอกพร้อมเสียงหัวเราะ...
ฮึ่ย.... ขี้โกงชะมัด.....
หลังจากทานข้าวเย็นเรียบร้อยแล้ว ผมก็อาบน้ำแต่งตัว เสริมหล่อ สะพายกีตาร์ตัวโปรด เตรียมออกจากห้อง
“จะไปร้านแล้วเหรอ?”
“เออ ดิ สะพายกีตาร์จะให้กูไปตีกอล์ฟเหรอไงล่ะ”
“พูดกะผัวอ่ะ ให้มันอ่อนหวานจ๊ะจ๋าบ้างเถอะ จะได้สบายหู”
“จ๊ะจ๋าพ่องดิ แค่คิดก็ยี้ละ....นี่มึงอย่าชวนคุยได้ป่ะเนี่ย จะรีบไป...”
“รอก่อนเลย กูไปด้วย”
“เฮ้ย.... ไม่เอา ไม่ต้องไปเลย มึงอยู่นี่ล่ะ จะไปทำไม” แค่ไปกลับ ม.ด้วยกันมันก็เยอะแล้วนะ นี่ยังจะตามไปเฝ้าที่ร้านอีกเหรอ มันจะติดเป็นตังเมเกินไปป่ะเนี่ย...
“ก็กูมาอยู่ห้องมึงเพราะว่ากูอยากอยู่กับมึง ถ้ามึงไม่อยู่ กูจะอยู่เฝ้าห้องทำไมเล่า... ทำไม กลัวความลับรั่วไหลขนาดนั้นเชียว...” อยากจะตอบออกไปว่าใช่ แต่ก็กลัวมันจะน้อยใจอีก ขี้เกียจง้อเลยต้องรีบปฏิเสธ
“เปล่า... อยากให้นอนพักจะได้หายไวๆ แค่นั้นเอง” ผมส่งยิ้มแหยๆ งัดความตอแหลที่มีออกมาใช้โดยไว
“แน่ใจ?.....”
“อื้อ.... แน่ดิ”
“ไม่เป็นไร กูยังไม่ง่วงตอนนี้ .... รอกูแต่งตัวแป๊บนึง กูไปด้วย...”
“อะ.....” คำพูดหายลงคอไป
เฮ้อ........เอาแต่ใจตัวเองน้อยลงกว่านี้ได้ไหมเนี่ย........
เป็นวันแรกที่ตุลย์มาร้านริมทางคนเดียวไม่มีกลุ่มเพื่อนของมันมาด้วย และวันแรกอีกเหมือนกันที่มันไม่ได้นั่งโต๊ะหน้า สาเหตุเพราะมันไม่ได้โทรมาจองเอาไว้ แต่ถึงมันจะอยู่ไกล.... ทุกครั้งที่หันไปมองก็ยังเห็นมันส่งยิ้มพร้อมยักคิ้วกวนๆให้...
ผมภาวนาให้วันนี้ผ่านไปด้วยดี ไม่มีอะไรเกิดขึ้น และมันก็ปกติดีจนกระทั่งผมร้องเพลงสุดท้ายของคืนนี้จบ ลูกค้าผู้หญิงท่านหนึ่งเดินมาส่งติ๊บให้และผมก็รับตามปกติ และที่ปกติมากๆ คือเจ๊แกยื่นหน้ามาหอมแก้มผมตามประสาแฟนเพลงที่แสนปกติด้วย ผมฝืนยิ้มให้เจ๊แกไปตามปกติ ทั้งที่ในใจมันเหมือนมีสัญญาณเตือนภัยดังขึ้นจนต้องหันไปทางโต๊ะไอ้ตุลย์โดยอัตโนมัติ เห็นมันถือแก้วน้ำค้างด้วยสีหน้าที่บึ้งตึง จนผมรู้สึกได้ว่า
ซวยแล้วสินะ....
กว่าผมจะเดินลงจากเวทีเพื่อจะเดินไปหามัน ก็พบแต่ความว่างเปล่า..
ไอ้ตุลย์ไม่ได้อยู่ที่โต๊ะแล้ว.... หรือจะงอนจนหนีกลับไปแล้ววะเนี่ย... ผมเกาหัวแกรกๆ อย่างวุ่นวายใจ
เพราะงี้ไงถึงไม่อยากให้มา .... ผมถอนใจอย่างเซ็งๆ เดินไปที่รถตัวเอง มันไม่อยู่
เดินย้อนกลับไปที่ร้าน เห็นยังไม่เก็บโต๊ะ แสดงว่ายังไม่ได้เชคบิล.... ถ้างั้น....มันก็ยังอยู่ในร้านนี่แหละ
ในที่สุดผมก็หามันเจอที่ ห้องน้ำ ไม่ทราบว่ามีความหลังฝังใจอะนักถึงอยู่แต่ที่ห้องน้ำเนี่ย ไม่เข้าใจเลย
“อยู่นี่เอง กูก็นึกว่าหายไปไหน...” ทำเนียนทำเป็นไม่รูเรื่องรู้ราวอะไรทั้งสิ้น เผื่อว่าตัวเองจะคิดไปเองว่ามันไม่พอใจ
มันล้างมือ....แล้วไม่ตอบคำถามนั้น....เก็กหน้าบึ้งๆ หันมาหา
“เค้าไม่รู้หรือไงนะว่ามึงเป็น...” ถึงพูดไม่จบประโยคก็พอเดาได้ว่าเป็นอะไร เฮ้อ....
“กูร้องเพลงนะเว้ยไม่ได้ขายตัว จะได้ต้องป่าวประกาศรสนิยมทางเพศ”
“มึงกล้าพูดป่ะล่ะ ว่ามึงไม่เคยนอนกะลูกค้า”
พูดไม่ได้อยู่แล้ว เพราะว่าบ่อย....
“มันก็ต้องมีกันบ้างแหละน่า..” ผมตอบเสียงอ้อมแอ้ม
“ผู้หญิงด้วยเหรอ...”
“ส่วนน้อยเท่านั้นแหละ...เฉพาะที่เห็นหน้าบ่อยๆ กับติ๊บหนักจริงๆ ”
“ฮะ มึงเป็นเกย์ไม่ใช่เหรอ กะผู้หญิงมึงเอาลง?”
“ก็ไม่ยากนี่ หลับหูหลับตาเสียบเข้าไป แล้วทำให้เสร็จๆ เหมือนมึงนั่นแหละ”
“กู? เหมือนยังไง”
“ก็ไม่รู้สิ...” แค่เดาเอาว่า กะผู้หญิงมันคงนุ่มนวลกว่าเท่านั้นแหละ
มันขมวดคิ้วหงุดหงิดกว่าเดิมเมื่อผมไม่ยอมตอบคำถามนั้น
“ทีแรกนึกว่าต้องระวังเพศผู้อย่างเดียว กูเพิ่งรู้ว่าเพศเมียก็อันตรายด้วย...”
“อย่าเยอะได้ป่ะ แค่...หอมแก้มเองอ่ะ...”
“อือ... แค่หอม ละต้องแค่ไหนกูถึงจะเยอะได้ล่ะ....”
“มึงก็รู้ว่ามันเป็นงาน ถ้ามาละจะอารมณ์ไม่ดี คราวหลังก็ไม่ต้องมาเลย”
“ก็เพราะกูอยู่ไง เลยได้แค่หอม...ลองไม่มาดิจะแค่ไหนวะ”
“แล้วมึงจะให้กูทำไง....”
“เลิกร้องเพลงได้ป่ะวะ....”
เจอคำตอบนี้ถึงกับนิ่ง.... เบิ่งตาค้าง.... เพราะไม่เคยนึกเลยว่าจะได้ยิน
“ตุลย์......”
“อะไร”
“ถ้ามึงรักกูจริงๆ นะเว้ย... มึงจะไม่พูดแบบนี้เด็ดขาด...”
“แต่ก็พูดไปแล้ว...เพราะรักหรอกถึงพูด...” ขี้โกงอีกแล้ว
“มึงก็รู้การร้องเพลงมันคือทุกอย่างของกูเลยนะ”
“ไม่ได้บอกให้เลิกร้องตลอดชีวิตซะหน่อย แค่ไม่ต้องมาร้องที่ริมทาง มึงมีกูอยู่ทั้งคน... ถึงไม่ร้องเพลงกูก็ดูแลมึงได้... จะพาไปร้องคาราโอเกะทุกวันเลยเอ้า”
“ร้องเพลงก็เหมือนงานศิลปะ มันจะไร้ค่ามากถ้าไม่มีคนได้ดู ได้ฟัง ได้สัมผัส...”
“กูไง... กูเป็นแฟนเพลงมึงเหมือนกันนะ ไม่พออีกหรือไง... มีกูแล้วมึงยังต้องมองหาใครๆ อีกเหรอ?”
ไม่พอ..... ไม่พอ.....
ผมอยากจะตะโกนบอก แต่.... จะพูดออกไปได้ยังไง เพราะถ้าพูดก็กลัวมันจะรับไม่ได้ จึงได้แต่เงียบ
วินาทีนั้นเองที่ไอ้ตุลย์คว้าร่างผมเข้าไปหาแล้วกดหัวลงมาจูบ
“เฮ้ย....” ผมร้องแล้วรีบผลักออก “จะบ้าเหรอ เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นหรอก....”
“ก็ช่างปะไร ทีคนอื่นยังหอมแก้มมึงกลางร้านได้ กูเป็นแฟนมึงแท้ๆ ทำไมจะทำไม่ได้วะ...”
ผมกลืนน้ำลายลงคอเอื๊อก พูดอะไรไม่ออก ผมไม่ได้อยากสะดีดสะดิ้งหรือนึกรังเกียจอะไรหรอก แค่ตกใจ แต่ท่าทางตุลย์จะโมโหเอามากๆ เลยที่ผมพยายามหนีจากสัมผัสของมัน
เมื่อไม่ได้คำตอบใดๆ จากผม มันเป็นฝ่ายหุนหันเดินออกจากห้องน้ำ ผมรีบหมุนตัวเดินตามออกมา แล้วปรากฏว่าเจอพี่ต้องยืนนิ่งค้างอยู่หน้าห้องน้ำ
เฮ้ย.... อย่าบอกนะว่าได้ยิน.....
“เอ่อ... เห็นลูกค้าหายไปจากโต๊ะนานแล้ว พี่เลยเดินมาดูว่าชักดาบไปแล้วหรือยังน่ะ” พี่ต้องบอกแล้วยิ้มแหยๆ แก้ตัว
“ครับ ผมกำลังจะเชคบิล” ตุลย์ตอบกลับไปเสียงเรียบ แล้วเบี่ยงตัวเดินกลับไปด้านใน
ผมถอนใจเฮือกใหญ่ แล้วบอก
“พี่ต้องวันนี้ผมขอตัวก่อนนะครับ ผมต้องรีบกลับไปง้อแฟน” ทำเสียงเหนื่อยๆ ประกอบ
“อือ... โชคดีละกัน...” เขารับคำโดยไม่ถามอะไรเลย แสดงว่าคงรับรู้เรื่องทั้งหมดแล้วนั่นแหละ...
เรากลับมาถึงห้องด้วยสภาพที่ยังมึนตึงต่อกัน หลังจากวางกีตาร์แล้วผมก็ลงไปนอนคว่ำอยู่กับเตียงแล้วแกล้งนอนหลับ ทั้งๆ ที่ยังไม่ง่วงสักนิด
ถึงจะอยากง้อ แต่พอเอาเข้าจริง ผมกลับไม่รู้จะเริ่มต้นพูดอะไร
“ตกลงมึงจะบอกหรือให้กูบอก” อยู่ดีๆ ไอ้ตุลย์ก็ทำเสียงเข้มถามขึ้นมาอีก
“อะไร” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ
“บอกพี่ต้องเรื่องที่มึงจะเลิกร้องเพลงแล้ว”
“เอ๊ะ! มึงนี่ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไงนะ กูไม่เลิก...” ผมโวยวายพร้อมกับขยับตัวลุกขึ้นจ้องหน้ามันด้วยสายตาเอาเรื่อง “ขอร้องล่ะ อย่ามาทำให้หงุดหงิดหน่อยเลย มึงน่ะมันจะเอาแต่ใจตัวเองมากเกินไปแล้วนะ”
“ก็ใช่...กูยอมรับว่ากูเอาแต่ใจ แต่กูเองก็ไม่ได้มีเวลาว่างมากพอจะไปเฝ้ามึงได้ทุกวันหรอกนะ แล้วมึงชอบเซอร์วิสแฟนยังไงกูก็รู้อยู่...แล้วนี่กูจะมั่นใจได้ไงว่า พอลับตาแล้วมึงจะไม่แฟนเซอร์วิสพร่ำเพรื่อ”
เฮ้อ.... วุ่นวายจริงวุ้ย.... ยิ่งเถียงกันไปก็เท่านั้นแหละ....ยืดยาวไม่จบไม่สิ้นแน่วันนี้....
ผมถอนใจยาวๆ ทีหนึ่ง ก่อนจะส่งเสียงเหนื่อยๆ ถามไป....
“ไหน.....เซอร์วิสยังไง.... แบบนี้หรือเปล่า” ถามด้วยเสียงกวนๆ พลางคว้าคอคนเรื่องมากเข้ามาจูบที่ปลายคาง มันหันมามอง พร้อมส่งสายตาเหมือนกับถามว่า ประสาทกลับหรือไงกัน
ใช่สิ.... ไอ้ท่าทางอ้อนๆ น่ะ ไม่ได้เห็นผมทำง่ายๆหรอก ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ นี่เห็นแก่งาน เห็นเงินมาก่อนหรอกนะถึงลงทุนแบบนี้ ไอ้ที่บ้านก็ไม่ได้ร่ำได้รวยมีเงินใช้สอยเหลือเฟือ จะให้มานั่งแบมือขอมันยิ่งไม่ต้องฝัน แค่ที่ยอมอย่างทุกวันนี้ก็มากพอแล้ว อย่าให้ศักดิ์ศรีที่มีน้อยอยู่แล้วถูกลดทอนลงไปมากกว่านั้นเลย ได้โปรด....
“มานึกอยากทำอะไรตอนนี้ล่ะ...พูดเรื่องสำคัญอยู่นะ”
“ไม่ต้องพูดแล้ว ไม่อยากทะเลาะด้วย... รู้หรอกน่า มึงก็แค่อิจฉาคนอื่นเค้าทั้งๆ ที่ความจริงไม่เห็นมีอะไรน่าอิจฉาเลย มึงพาลแค่เพราะเห็นคนอื่นมาหอมแก้มกู ทั้งๆ ที่ตัวมึงเองได้อะไรๆ จากกูไปตั้งเยอะ”
“จะไม่ให้อิจฉาได้ยังไง มึงยอมให้คนอื่นหอมแก้มได้ แต่กับกู แค่อยากแสดงความรักบ้าง บอกให้คนอื่นรู้บ้าง มึงยังอายเลย... มึงแคร์แต่คนอื่นแหละ...”
“ไม่ใช่สักหน่อย... จริงๆ นะ... กูแค่ยังไม่ชิน ตัวมึงเองก็เหมือนกันคงไม่อยากให้คนแปลกหน้ามาเซ้าซี้ถามหรอกใช่มะว่าทำไมถึงเปลี่ยน... เรื่องบางเรื่อง รู้กันแค่สองคนก็ได้” ผมพยายามชักแม่น้ำทั้งห้า
“แต่กูไม่คิดงั้นนี่ กูอยากตะโกนบอกคนทั้งโลก... มึงเป็นของกู เป็นของกู เป็นของกูคนเดียว จะได้ไม่มีใครมายุ่งกะมึงอีก....” เอาแต่ใจตัวเองชะมัด....
“ฟังนะ กูไม่เถียงหรอกว่าที่ผ่านมากูอาจจะมั่วไปหน่อย แต่ที่มันเป็นอย่างนั้นก็เพราะกูโสด กูจะมีอะไรกับใครมันก็เป็นสิทธิของกู กูไม่ได้ทำผิดต่อใคร แต่ตอนนี้ไม่ใช่ กูรู้ตัวหรอกว่าขอบเขตคืออะไร ให้ได้แค่ไหน มึงเชื่อใจกูหน่อยได้ไหมวะ....” พยายามแล้วนะที่จะกลั่นถ้อยคำหว่านล้อมสุดฤทธิ์ออกไป และหวังอย่างยิ่งว่ามันจะได้ผล....
มันมองหน้าผมที่พยายามสะกดกลั้นอารมณ์หงุดหงิดแล้วจ้องมองมันอย่างคาดหวัง ไม่รู้เหมือนกันว่ามันอ่านความคิดของผมออกบ้างไหม...ว่าที่ผมดื้อรั้นอย่างนี้เพราะอะไร
ผมไม่อยากให้มันพรากสิ่งที่ผมรักไป เพราะสักวันมันอาจจะทำให้เราผิดใจกันง่ายขึ้น ผมไม่อยากทะเลาะกับมัน... ผมไม่อยากพูดอะไรให้มันเสียใจ และที่สำคัญผมไม่อยากให้เราต้องเลิกกันไวกว่าที่คิดไว้....
มันตอบสนองโดยการกดท้ายทอยผมเข้าไปหาแล้วบดเบียดริมฝีปากลงมาเคล้า ผมปล่อยให้มันจูบพร้อมทั้งส่งลิ้นร้อนๆ เข้าฟาดฟันอย่างเต็มที่... ก่อนจะถอนออกอย่างแช่มช้า ทั้งที่สองจมูกยังซ้อนกัน
“เอาเถอะ... พูดขนาดนี้ ถึงไม่อยากเชื่อก็ต้องเชื่อล่ะนะ หึหึ” มันหัวเราะในลำคอเบาๆ ไม่น่าเชื่อว่าไอ้บ้านี่จะอารมณ์ดีง่ายขนาดนั้น... แทบไม่ได้ทำอะไรเลย... แค่จูบเท่านั้นเอง แต่ก็ดีแล้วจะได้ไม่ต้องง้อให้ยุ่ง...
“วันนี้ทำ ให้หน่อยนะ...” ฮะ ว่าไงนะ ผมเงยหน้าขึ้นี่ยิ้มค้างเปลี่ยนเป็นทำหน้าเหวอ....
“ทำอะไร... อยากโดนเอาเหรอ”
“เปล่า.....แค่อยากให้นำบ้างต่างหาก พักหลังๆ มานี่แลจะสบายเกินไปละนะ”
“อยากเสียบก็ต้องเป็นฝ่ายเล้าโลมเองดิ นอกจากเอาแต่ใจแล้วยังจะมาเอาเปรียบอีกเหรอ”
“ก็ใช่...แต่วันนี้มึงเซอร์วิสแฟนเพลงมึงไปละ กลับบ้านมึงควรเซอร์วิสแฟนตัวจริงอย่างกูบ้างจะได้หายกัน...”
เหอๆๆ ฟังดูดียังไงชอบกล ก็ว่าอยู่ว่ามันจะหายงอนง่ายไปละ ที่แท้มันก็คิดหื่นอยู่นี่เอง
“เค้าหอมแก้มกูเอง กูไม่ได้หอมเค้าซะหน่อย”
“ทำไม ไม่อยากทำให้เหรอ ก็ได้... งั้นกูจะโทรบอกพี่ต้องเดี๋ยวนี้แหละว่ามึงจะไม่ไปที่ร้านแล้ว...” แล้วไอ้บ้านี่ก็ปากว่ามือถึงครับ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจนผมคว้าไว้แทบไม่ทัน
“เออ... ทำก็ได้ ไม่ได้บอกนี่ว่าไม่ทำ สัสนี่....มาใกล้ๆ นี่สิ” ผมกัดฟันกรอด แล้วยื่นมือไปปลดเข็มขัดเพื่อจะทำตามที่มันร้องขอ (หรือออกคำสั่ง) ด้วยกริยาเต็มใจมากๆๆๆๆ (ประชดนะ)
“หึหึ ถึงจะรู้ว่ามึงทำเพราะอยากติดสินบนกู แต่กูก็ชอบนะ...” ใช่สิ ชอบขู่มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่...
“เชื่อเถอะ ถ้ากูไม่อยากทำ มึงก็บังคับกูไม่ได้ แต่ที่อ่อนให้ขนาดนี้ เพราะอยากให้มึงรู้หรอกว่า มึงพิเศษกว่าคนอื่น”
“ฮ้า..... เป็นไปได้ พูดหวานๆ ก็เป็นหรือเนี่ย...” น้ำเสียงมีแววประชด ระคนหยอกเย้า
สัดนี่กวนตีนอีกละ
“ขืนกวนส้นตีนอีกคำจะไม่ทำละ...” ผมเงยหน้าขึ้นแยกเขี้ยวใส่ เริ่มทนไม่ไหวแล้วนะเนี่ย
“อ่ะๆ ไม่กวนละ ” ทีอย่างนี้ล่ะหุบปากได้....
และแล้วผมจึงเริ่มต้นกระบวนการทำรัก (ด้วยปาก) หรือเรียกง่ายๆ ว่า ออรัลไปอย่างสนุกสนานเมามันตามประสา ซึ่งจะว่าไปหลังๆ ผมไม่ค่อยได้ทำจริงๆ นั่นแหละ คงเพราะผมเริ่มชินกับการถูกทำฝ่ายเดียวซะแล้ว เลยไม่อยากลุกขึ้นมาทำนั่นทำนี่เหมือนอย่างตอนเป็นรุก...และอีกฝ่ายก็ไม่ออกคำสั่งอันเอาแต่ใจเหมือนอย่างเมื่อก่อนแล้วด้วย
แต่วันนี้... นิสัยเอาแต่ใจ ชอบสั่งของไอ้ตุลย์เกิดกำเริบขึ้นมาหรือไงไม่ทราบ ถึงเรียกร้องเอานั่นเอานี่ไม่ได้หยุด...
หลังจากตุลย์น้อยพ่นน้ำใส่ปากผมจนสาแก่ใจ ผมก็แทบอยากสลบ เพราะแม่งอึดเกินคนไปแล้ว นี่ลองออกไปหนนึงแล้วเริ่มใหม่อีกรอบ รอบสองมันจะต้องนานกว่านี้อีกแหง บอกมันไม่ต้องเสียบสักวันดีไหม...สงสารบั้นท้ายตัวเองจังเลย
“ปากเลอะแน่ะ...” ไอ้ตัววุ่นทักขึ้นมา ผมเงยหน้าขึ้นมองมือมันชี้ที่มุมปากด้านขวาไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเลอะอะไร เลยใช้ปลายลิ้นเลียแผลบไปตามขอบปาก พอได้รสชาติปะแล่มๆ
“เหมือนวันนั้นเลย” ผมขมวดคิ้วเมื่อได้ยินมันรำพึงขึ้นมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน...
“วันไหนวะ...”
“วันที่มึงเป็นของกูวันแรกไง มึงไม่รู้หรอกว่าตอนนั้นมึงเซ็กซี่เหลือเกิน... จนกูอดคิดไม่ได้เลยว่า กูต้องอกแตกตายแน่ ถ้ารู้ว่ามึงเซอร์วิสแฟนเพลงมึงอย่างนั้นทุกคน”
คำพูดของมันทำให้ผมชะงัก และใช้เวลาระลึกความหลัง ผมไม่อยากเอ่ยปากถามมากไปกว่านั้น เพราะกลัวมันจะโมโหที่จำรายละเอียดปลีกย่อยไม่ได้ แต่ก็พอจำได้คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยทำอยู่หรอกนะ ไอ้เลียคราบ...ที่ขอบปาก พอมันถามว่าทำไปทำไม ผมก็ไม่รู้ตัวว่าทำไมถึงทำอย่างนั้นแต่ก็ตอบแก้เกี้ยวไปว่า แค่แฟนเซอร์วิส...ตอนทำผมไม่ได้คิดอะไรหรอก ไม่คิดด้วยซ้ำว่ามันจะยังจำได้...เท่าที่จำได้สำหรับวันนั้น..คือผมเมามาก แล้วถูกลากมาที่บ้านมัน ด้วยร่างกายอันสมบูรณ์แบบของมันทำให้ผมเผลอตัวเผลอใจไปตามอารมณ์ หลงคิดว่าตัวเองจะเอาตัวรอดได้ แต่สุดท้ายก็ไม่เลย...ไม่เลยสักนิดเดียว...
ไม่รอดทั้งตัว....ไม่รอดทั้งใจ....
“ตุลย์....”
“ฮื้อ....”
“รู้ไว้เถอะ ในบรรดาแฟนคลับของกูทุกคน... มึงสำคัญที่สุด... เพราะถึงกูจะมีแฟนเพลงมากมาย... แต่ถึงยังไง ... มึงก็เป็นแฟนคนเดียวของกูนะ.....”
รู้ไว้เถอะ ..... ถึงไม่ได้พูดว่ารัก...ก็ไม่ได้แปลว่าไม่รักหรอกนะ.......................................................................................
โฮก ...... เค้าหายไปเดือนนึงแหละ กราบบ
ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ มาต่อใหแล้ว ยกโทษให้เถอะ
ช่วงนี้ พยายามขายขนมหวาน ให้หนำใจ ถ้าเบื่อเมื่อไรก็บอกละกัน *-*
รักคนอ่านน้า
โพลล์
หัวข้อ: กระต่ายยักษ์กับจักรวาลอันอบอุ่น♥ (อ่าน 890037 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก