ตอนที่ 8 กระต่ายต้องอยู่คู่กับพระจันทร์
“อื๊ออออ...........” ผมบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยขบจนกระดูกลั่นเปรี๊ยะๆ ลุกขึ้นนั่งในลักษณะเหยียดขาอยู่บนเตียง ลืมตาแทบจะไม่ขึ้น มันยังเพลียๆ อยากนอนอยู่ แต่ปวดเบาเล็กน้อยอยากเข้าห้องน้ำเลยพยายามนั่งเรียกสติครู่หนึ่งก่อน....
พรึ่บ... ผ้าห่มที่ผมใช้คลุมกายถูกดึงไปทำให้ผมต้องฉุกใจ ตาที่แทบลืมไม่ขึ้นแต่แรกมันก็ค่อยสว่าง
ขึ้น หันไปมองบางอย่างที่ขดกลมอยู่ข้างๆ อย่างงวยงงสงสัย ด้วยความที่เพิ่งตื่นและห้องมืดทำให้ทั้งสายตาและสมองไม่สามารถใช้การได้เต็มประสิทธิภาพมากนัก...
“เฮ้ย!!!” ผมโวยวายอย่างตกใจทันทีจนผู้บุกรุกที่ขดตัวอยู่บนเตียงได้สติลุกขึ้นมาโวยวาย
“ร้องหาป๊ามึงเหรอ” น่าน... มันด่ากลับมาพร้อมใบหน้ามุ่ยๆ เหมือนคนนอนไม่พอ
พอได้ยินเสียงผมก็จำได้ครับ เสียงแบบนี้ หน้าโหดแบบนี้มีคนเดียว...
“เชี่ยตุลย์....นี่มึงยังไม่กลับบ้านมึงไปอีกเหรอ?” ผมรีบถาม เพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามันนอนข้างๆ ด้วย
“นี่คือถ้อยคำที่ดีที่สุดที่ภรรยาพึงทักทายสามีหรือไง” กวนตีนได้อีก
“dfdkfjdklf” ผมทำปากขมุบขมิบแบบไม่เป็นภาษาเพราะคนอย่างมันไม่สามารถสรรหาคำใดมาด่าให้เจ็บได้หรอกครับ ไอ้ห่านี่มันด้านเกินไป! พยายามนับหนึ่งถึงร้อยไม่ให้อารมณ์ขุ่น
“มึงเปิดไฟดิ๊ กี่โมงแล้ววะ” ผมหันไปบอกเนื่องจากมันอยู่ใกล้สวิตส์ไฟมากกว่า
กริ๊ก....ห้องเริ่มสว่างขึ้นทำให้ผมเห็นสภาพมันชัดขึ้นเพราะมันลุกเปิดไฟเมื่อครู่ พบว่ามันเปลือยท่อนบน แถมยังถือวิสาสะขโมยกางเกงบอลผมมาใส่อีก ไอ้หน้าด้านเอ๊ย... ส่วนผมยังใส่ชุดเดิมของเมื่อวานอยู่เลย
“เชี่ย... มึงเอากางเกงกูมาใส่ทำไม”
“ก็กูร้อน อย่างกนักเลย ไว้วันหลังจะหอบเสื้อผ้าตัวเองมาไว้ ไม่รบกวนมึงก็ได้” ยิ่งแล้วใหญ่ เลวร้ายกว่าเดิมสิไม่ว่า ไอ้บ้าตุลย์แม่งกัดไม่ปล่อยจริงๆ ว่ะ ให้ตายเถอะ
“เชี่ย...ลามปาม ใครจะยอมให้มึงทำแบบนั้น”
“กูนี่ไงยอม”
“สาด แต่กูไม่ยอม” ครับไม่ยอมแน่ๆ ถ้าหลวมตัวให้มันเข้ามาจับจองพื้นที่ในห้องได้ ก็เท่ากับปล่อยศัตรูเข้าประตูเมืองมานั่นแหละครับ มีแต่ความย่อยยับ ฉิบหายแน่นอน แล้วนอกจากหลวมตัว อย่างอื่นมีหวังจะหลวมตามไปด้วยอย่างไม่ต้องสงสัย
“ไม่ๆๆๆๆๆๆ ห้องนี้เขตปลอดสัตว์เลี้ยง กูไม่สามารถเลี้ยงกระต่ายได้” ผมเอ่ยเหตุผลที่ดูดีที่สุดออกไป แต่ทำให้อีกฝ่ายยิ้มยกที่มุมปากเหมือนไม่แคร์
“ไม่อยากให้กูมาอยู่นี่....ใจคอมึงจะให้กูเป็นผัวเก็บของมึงแค่นั้นใช่ไหม?” กล้าพูด....
“ไม่.... กูไม่อยากให้เราเป็นอะไรกันทั้งนั้น กูอยากจะให้มึงสาบสูญไปจากชีวิตกูเร็วเท่าไรยิ่งดี”
“ขอโทษนะ...กูไม่ใช่พระเจ้า กูเลยให้ตามคำขอของมึงไม่ได้ ต่อให้อ้อนวอนขอ กูก็ให้ไม่ได้”
สาดดดดดดด ผมทำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างอารมณ์
“อะไรของมึ้ง....จะตามหลอกหลอนกูไปถึงไหนวะ ขอร้องล่ะมึงปล่อยกูไปเถอะ กูมันไม่มีเชี่ยไรดีหรอก” ไม่เคยคิดมาก่อนว่าต้องมาด่าตัวเองแบบนี้ ทั้งๆ ที่สิ่งที่ว่าไปนั้นตรงข้ามกับความเป็นจริงมากครับ เพราะผมมีดีมากๆ จนนับไม่ถ้วนเลยแหละ
“มีดิ กูชอบฟังมึงร้องเพลงนะ” ตอบกลับมานิ่งๆ วั้นเหรอ เรื่องนี้ธรรมดามากครับ ก็ผมเป็นนักร้อง ถ้าเสียงไม่ดีแล้วใครจะจ้างจริงไหม?
“โอเค....เลย..... งั้นกูร้องให้มึงฟังหนึ่งเพลง” ฮึฮึ่ม เตรียมเสียงก่อนร้องเพลงครับ
“ไปๆ ไปลงนรกซะเถอะที่รักฉันจะลงโทษเธอ...เวลาของเธอหมดแล้ว.....ไปป๊ายยยยยยย”
เป็นไงบ้าง เพราะไหม เป็นเพลงที่ร้องได้ห่วยที่สุดในชีวิตแล้วครับ อารมณ์อยากจะไล่มันมากกว่า ไอ้ตุลย์ก้มหน้านิ่งไปแป๊บนึง ทำให้ผมได้แต่แอบหวังว่าจะเห็นมันสลด น้อยใจ หรือยอมไป แต่ก็...เป็นได้แต่หวังลมๆ แล้ง เพราะหลังเพลงของผม
“หึหึ.... ฮ่าๆๆ แม่ง ขนาดไม่ตั้งใจร้องยังเพราะอ่ะนะ พรสวรรค์เนอะ” อย่าบอกว่ามึงชมกู... เชี่ย!!
“อย่าพยายามเลย มึงไล่กูยังไงกูก็ไม่ไปอยู่ดี ทำใจเถอะ เพราะพระจันทร์กับกระต่ายเป็นของคู่กัน จะแยกกันอยู่ได้ยังไง...” โอ้วแม่เจ้า!!! คมเชี่ยๆ แต่ผมไม่ซึ้งอ่ะ ฟังแล้วเศร้ามากกว่า
ถ้าต้องเป็นพระจันทร์ให้ได้กระต่ายหื่นตัวนี้ย่ำยีตลอดไปล่ะก็
แค่คิดก็ขนลุกแล้วครับ...
ช่างเป็นชะตากรรมที่เลวร้ายเกินทนจริงๆ
ไว้อาลัยให้ตัวเองห้านาที....
“ตายห่า!! ทุ่มนึงแล้ว” ผมโวยวายหลังจากแอบเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือของไอ้ตุลย์ รีบก้าวเท้าลงจากเตียง เพราะต้องออกไปร้องเพลงอีก
หมับ! ไอ้หน้าด้านจับแขนผมไว้ แค่นั้นผมก็ไปไหนไม่รอดแล้วครับ เพราะไอ้บ้านี่มันแรงเยอะเชี่ยๆ
“ปล่อย! กูต้องออกไปร้องเพลงอีก”
“มึงไม่ต้องไปหรอก กูโทรไปบอกพี่ต้องให้แล้วว่ามึงไม่สบาย”
“หา!!” ผมร้องกัดฟันมองมันอย่างโมโห “มึงเสือกอะไรด้วย”
“เอาน่า...แค่ไม่ร้องเพลงวันเดียวไม่เป็นไรหรอก ทำยังกับตัวเองไหว แค่ยืนก็ลำบากแล้วหน้าก็ซีดยิ่งกว่าไก่ต้ม ยังจะซ่าส์”
“เชี่ย วันเดียวที่ไหน อาทิตย์ก่อนที่มึง....มึง.... เฮ่ย คราวก่อนกูก็ไม่ได้ไปร้องเพลงเป็นอาทิตย์ แล้ววันนี้ก็จะให้กูโดดอีก ทำตัวเกเรแบบนี้ถ้าพี่เขาโมโหแล้วไล่กูออกจะทำไง กูเสียรายได้ไปตั้งเท่าไร”
“เอาน่า เขาคงไม่ไล่มึงออกหรอก ถึงตกงานจริง กูไม่ปล่อยให้มึงอดตายหรอก”
“เหอะ!” ผมทำเสียงในลำคออย่างดูแคลน “ถ้ามึงกะกูเป็นเพื่อนกันก็ว่าไปอย่าง แต่นี่ไม่ใช่ มึงไม่ต้องมาสร้างบุญคุณกับกูนักเลย”
“เอาน่า....ยิ่งกูไม่ใช่เพื่อนมึงเนี่ย กูยิ่งต้องทำดีกะมึง” ว่าไปเรื่อย....
“พูดอะไรเข้าใจยาก”
“ก็ถ้าเพื่อนกันก็ต้องช่วยเหลือกันอยู่แล้วใช่ไหม แล้วนี่กูเป็นถึงผัวมึงเลยนะ กูไม่ปล่อยให้เมียกูต้องอดตายหรอก” ไอ้หน้าด้านเอ๊ย
“สุภาพบุรุษมาก ซาบซึ้งเชี่ยๆ มึงถามกูสักคำไหมว่าอยากเป็นหรือเปล่า”
“ถามทำไม ถึงมึงไม่อยาก กูก็บังคับอยู่ดี” ตอบมาหน้าตาย มึนตลอดศกครับไอ้นี่!
“เชี่ย” สบถได้เท่านั้นครับ นั่งกุมขมับอย่างเครียดๆ
“มึงหิวไหม?” อยู่ดีๆ ไอ้ตุลย์ก็โพล่งขึ้นท่ามกลางความเงียบ ผมหันไปพยักหน้า
“งั้นออกไปหาอะไรกินกัน”
“หึ...ขี้เกียจ... ต้มมาม่ากินเอาก็ได้” ผมว่า
“สารอาหารครบถ้วนมากมาย แล้วตู้เย็นมึงไม่มีอะไรที่ทำกินได้มั่งเลยรึไง”
“ตู้เย็นมีแต่น้ำเปล่า” ตอบไปเบาๆ
“ดีเนอะ มีทั้งตู้เย็นทั้งไมโครเวฟ แต่ไร้ประโยชน์ชิ-หาย ห้องก็เท่านี้ เสือกสรรหาอะไรมายัดให้แคบซะงั้นนะ” ไอ้ตุลย์ยังคงบ่นอย่างต่อเนื่องจนผมแอบรำคาญ
ความจริง แล้วถ้ามีตังค์ก็มีหรอกครับของกิน เพราะห้องผมนอกจากกาต้มน้ำร้อน ไมโครเวฟ แม้แต่กระทะไฟฟ้าก็ยังมี แต่อย่างที่ทราบกันดีว่า ช่วงนี้เงินขาดมือ เมื่อทรัพย์จางซะแล้วจะหาอะไรมาใส่ตู้เย็นได้ล่ะนอกจากน้ำเปล่า แล้วเมื่อวานอุตส่าห์มีพ่อบุญทุ่มแบบไอ้บ้าตุลย์ออกทุนซื้อของ แต่มันกลับไม่ยอมพาผมกลับมาส่งหอ อะไรที่ซื้อมาตุนเลยทิ้งไว้ที่บ้านมันจนเกลี้ยง เวรกรรมของไอ้ปอนด์ครับเฮ้อ...
“ถ้าขี้เกียจเดี๋ยวกูออกไปข้างนอกคนเดียวก็ได้” ไอ้ตุลย์บอก แล้วลุกขึ้นไปค้นหาเสื้อผ้าในตู้ของผมมาใส่ยังกะเป็นห้องของมันเอง
“รออยู่นี่นะ อย่าไปไหน ถ้ากูมาแล้วไม่เจอ มึงซวยแน่” มันมีการกำชับก่อนไปอีกต่างหาก เหอะ..กลัวตายล่ะ ผมถอนใจอย่างเหน็ดเหนื่อยที่จริงอยากจะกวนตีนหนีออกไปให้รู้แล้วรู้รอดเหมือนกัน ถ้าไม่ติดที่ว่ายังเพลียอยู่บ้าง แล้วถ้าไม่ต้องไปร้องเพลงแล้ว ผมก็ไม่อยากทรมานสังขารออกไปที่อื่นให้ลำบากอีก
เมื่อไอ้ตุลย์ลับหายไปจากห้องผมเดินไปเข้าห้องน้ำ พอกลับมาก็หยิบมือถือของตัวเองที่ไอ้ตุลย์ปิดเครื่องแล้ววางทิ้งไว้ที่ข้างเตียงมาเปิดเครื่อง มีข้อความเข้าหลายข้อความ
หลังดูข้อความผมก็กดต่อสาย ทันทีที่อีกฝ่ายรับสายก็ส่งเสียงดังกลับมาจนแทบจะเรียกว่าตะคอก
“โห...กว่าจะโทรกลับมาได้... แล้วโทรศัพท์เป็นอะไรทำไมโทรไม่ติด”
“...... ใจเย็นครับเคลียร์ เอ่อ.....พอดีโทรศัพท์ปอนด์แบตหมดอ่ะ” โกหกไปแล้วครับ ใครจะไปกล้าตอบว่าโดนไอ้บ้าตุลย์ปิดเครื่องไว้ “แล้วเคลียร์มีอะไรหรือเปล่า ข้อความส่งมาว่าโทรมาตั้งหลายรอบ”
“ก็เป็นห่วงน่ะสิ เล่นทิ้งรถไว้ที่ร้าน แต่คนกลับติดต่อไม่ได้ มารอที่ร้าน เห็นพี่ต้องบอกว่าปอนด์ไม่สบายกำลังว่าจะไปหาที่ห้องอยู่พอดี”
“หา...ไม่...ไม่ต้องมาครับ ปอนด์....ไม่ได้อยู่ห้อง”
“เหรอ แล้วอยู่ไหน...”
“ยะอยู่....บ้านเพื่อนน่ะ” โกหกอีกแล้วตู
“อือ....โอเค...ไม่สบายเป็นอะไร....เป็นมากหรือเปล่า กินยายัง?”
“เอ่อ...ไม่มาก ไข้หวัดนิดหน่อยอ่ะ กินยาแล้วด้วย ไม่ต้องห่วงหรอกเดี๋ยวก็หายแล้ว”
“เหรอ... อือ งั้นหายไวๆ ละกัน” เคลียร์บอกแค่นั้น ก่อนจะวางสายไป
เฮ่อ...รอดตัวไป จะให้ใครรู้เรื่องไอ้ตุลย์ไม่ได้เด็ดขาด
อุตส่าห์เป็นชายเหนือชายมาตั้งนาน แล้วเหนือผมจะมีมาไอ้ตุลย์อีก ยอมไม่ได้
อีกอย่างคนอย่างมันทำอะไรไม่เคยมีจิตสำนึกอยู่แล้ว ไม่เคยคิดถึงความผิดชอบชั่วดี
การที่มันยังเกาะติดผมอยู่แบบนี้ อาจจะเป็นเพราะมันกำลังเห่อของเล่นชิ้นใหม่ ที่พอเบื่อมันก็จะทิ้งไว้ไม่เห็นค่า....
ผมต้องหาทางเขี่ยมันออกจากวงโคจรให้เร็วที่สุด
.....ก่อนจะเป็นฝ่ายถูกเขี่ยซะเอง.......เพราะถึงตอนนั้นจะมีแต่เสียกับเสีย.....
ไม่นานนัก ไอ้ตุลย์ก็กลับมาพร้อมกับห่ออะไรสักอย่างสองห่อ วันนี้ระหว่างผมหลับสงสัยฝนจะตก เพราะไอ้ตุลย์เกิดใจดีเอาของกินที่ซื้อมาใส่จานมาประเคนให้ถึงเตียง ถ้าหมอให้ยาน้ำมาด้วยผมอาจจะสรุปได้ว่ามันอาจจะกินยาลืมเขย่าขวด
“ยาก่อนอาหาร” มันบอกส่งยามาให้ผมก็ยัดๆ เข้าไปตามคำสั่ง พอเห็นผัดไทยกุ้งสดที่ไอ้ตุลย์ยื่นให้แล้วก็ถอนใจเฮือกๆ ทั้งๆ ที่แสนจะหิว ทำไมไอ้ตุลย์ต้องซื้อไอ้นี่มาด้วยฟระ
“เอ้า....แดกดิ” จอมเผด็จบอกมา
“ไม่อ่ะ.... มึงกินเถอะ” เมื่อผมยังนิ่งเฉยมันก็ตักกุ้งขึ้นมาป้อน ผมเบ้หน้าไม่ยอมอ้าปากกิน
“กูไม่กิน”
“กูไม่ได้ถาม กูให้มึงกิน มึงก็กินๆ เข้าไปอย่าเรื่องมาก”
“บอกว่าไม่ก็ไม่สิวะ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง?” ผมเสียงดังอย่างโมโห แต่อีกฝ่ายก็คงพอกันเอาจานผัดกระแทกโต๊ะข้างๆ เตียงดังปึ้ง!
“ทำไม!...แค่กินกุ้งเนี่ยมันยากนักหรือไง หรือต้องให้กูเคี้ยวให้” ไอ้ตุลย์ตะคอกถามมาเสียงดังจนผมแทบสะดุ้ง ผมจ้องหน้ามันด้วยดวงตาเจ็บแค้น รู้สึกว่าขอบตามันร้อนๆ เจ็บๆ เหมือนน้ำตาจะปริ่ม
ให้ตายเถอะ... พอไม่สบายแล้วกูเซ้นสิทีฟก็เป็นเหรอวะเนี่ย!
“เฮ้ย มึงอย่าขี้แย... กูไม่ได้ขู่ฆ่า แค่อยากรู้ว่าทำไมไม่กิน” มันพยายามปรับลดคีย์ให้ซอฟท์ลงแต่ก็ยังแฝงน้ำเสียงหน่ายๆ อยู่ดี
“ก...กูแพ้กุ้ง” ตอบกลับไปเสียงอ่อย”
“หา!! ฮ่าๆ....” ไอ้ตุลย์หัวเราะร่า หัวเราะทำเขืออะไรวะ แมร่ง ผมยกมุมปากอย่างเคืองๆ
“แล้วหอยล่ะแพ้ไหม?”
“ไม่อ่า....”
“แล้วไป...งั้นกินหอยทอดของกูแทนก็ได้ เดี๋ยวกูกินผัดไทยเอง” เออใจดีเหมือนกันนี่หว่า
เอาล่ะครับจบเรื่องของกินไปได้ซะที ซัดหอยทอดจนหมดตามด้วยยา ผมก็ทำท่าจะนอนแล้วครับ ปล่อยให้ไอ้ตุลย์เอาจานไปเก็บ แปลกใจนิดๆ ที่มันแอบล้างจานด้วยครับเพราะได้ยินเสียงคร้องแคร้งในห้องน้ำ
พอไอ้ตุลย์เดินออกมา เสียงโทรศัพท์ของผมก็ดังขึ้น และผมก็เอื้อมหยิบไม่ทันมันครับ
ใครวะโทรมา แม่งซวยจริง มันล้างจานตั้งนานก็ไม่โทรมา ดันโทรมาตอนนี้
“เปิดเครื่องตั้งแต่เมื่อไรวะ” มีหน้าถามมา ระหว่างดูชื่อที่หน้าจอ
“ใครโทรมา?” ผมไม่ได้ตอบคำถามมันแต่กลับถามสวนไป
“ใบกล้วย”
“หือ...” เอาแล้วไง มุกประเทศไหนอีกวะ ผมหรี่ตาพร้อมขมวดคิ้ว แยกเขี้ยวใส่มัน
“เออ ไม่เล่นก็ได้ ตองโทรมา” ว่าแล้วครับว่ามันต้องเล่นมุก แต่เป็นมุกที่โคตรจะฝืด นอกจากไม่ขำแล้วยังพาเครียดอีกต่างหาก
“ฟาย... อย่ามา!! กูไม่มีเพื่อนชื่อตอง สัด!” เอาล่ะครับ ตอนนี้ผมด่ามันได้แค่คำเดียวคือคำนี้เพราะฉะนั้น ต้องด่าบ่อยๆ
“จริง! ไม่เชื่อมึงดู” ไอ้ตุลย์ยืนยันความบริสุทธ์หลังจากกดตัดสายไปเป็นที่เรียบร้อย แล้วคุณมึงจะวางสายไปทำเขืออะไรครับเนี่ย? กระผมยิ่งไม่มีเงินโทรกลับอยู่ด้วย
มันกดรายการเปิดดูสายที่ไม่ได้รับให้เสร็จสรรพ ผมดึงมือถือตัวเองออกมาดูแล้วหลุดขำ
“ฟาย...โง่แล้วเสือกอวดฉลาด... !TONG! มันอ่านว่าตองซะที่ไหนล่ะ” ผมด่ามันพร้อมหัวเราะแต่ไม่สนใจจะโทรกลับ ก็แบบว่าไม่ใช่คนสำคัญอะครับ ช่างแม่ง....
“ไม่โทรกลับแล้วเหรอ”
“เสือก!! ” ตอบแค่นั้น... แล้ววางโทรศัพท์ไว้ข้างตัว โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ผมรับสายพลางมองหน้าไอ้ตุลย์เหมือนจะบอกมันว่าให้เงียบๆ ซึ่งมันก็เงียบจริงๆ นั่นแหละ
“เออว่าไงโต้ง...” กรอกเสียงลงไปด้วยเสียงเนือยๆ
“มึงอยู่ไหนเนี่ย”
“เรื่องของกู ไม่ต้องเจือก”
“แล้วตัวมึงไม่ได้มาร้องเพลงแล้วทำไมรถถึงอยู่ที่ร้านวะ”
“อ๋อ กูหากุญแจไม่เจอ ช่างแม่ง เก่าขนาดนั้นคงไม่มีใครลักขโมยไปหรอก”
“กูก็ว่างั้น แค่แปลกใจ แล้วก็อยากรู้ว่าเจ้าของแม่งอดข้าวจนตายไปรึยังเท่านั้นแหละ”
“ขอบใจนะ ห่วงกูโคตร เสียใจด้วยนะที่ยังไม่ตาย”
“เคลียร์บอกมึงไม่สบาย กูไปเยี่ยมได้ป่ะ”
“หา...ไม่ได้ ...ไม่ต้องมา กู ..... กินข้าว กินยา แล้วก็ง่วงมากจะนอนแล้วไม่ต้องมารบกวน แค่นั้นนะ” พอเป็นคนนี้นี่ ผมรีบคุยรีบตัดบท รีบวางสายเลยครับ ลำเอียงมากมาย
“หึหึ” เสียงไอ้ตุลย์หัวเราะมา “กลัวอ่ะดิว่าถ้ามาแล้วจะเจอกู”
รู้ดี!! เหอะ..ลืมไปว่าแม่งเรียนวิชาอ่านใจมาด้วย
“โต้ง.... งั้นก็ไก่อ่ะดิ ไม่ใช่ใบกล้วยจริงๆ ด้วย” ดูมันครับ จะกวนประสาทไปถึงไหนเนี่ย
“คบเพื่อนแต่ละคนนะ มีทั้งไก่มีทั้งยาสระผม” เวร .....
“ทำมาพูด ตัวมึงเองยังคบกับกางเกงเลย”
“กางเกง?”
“ก็.... เพื่อนมึงไง กางเกงขาเดฟ”
“อ๋อ.... วันหลังจะบอกให้มันเปลี่ยนชื่อ” จะชื่ออะไรแล้วคุณมึงไปเจือกอะไรกับเขาวะเม่ง...
ไอ้ตุลย์หยิบโทรศัพท์ของผมไปกดดูเล่น แล้วเปรยมา...
“คนเมื่อกี้มึงไม่ได้โทรกลับ แต่กับคนแรกมึงกระตือรือร้นจะโทร แล้วมึงก็โทรกลับไปหามันเรียบร้อยแล้วด้วยตอนที่กูออกไปซื้อของกินมา” แหม ช่างสังเกตจริงวุ้ย กระต่ายตัวนี้ มีเชคข้อมูลการโทรในเครื่องด้วย
“วิเคราะห์ซะละเอียด จะเล่นเป็นนักสืบหรือไง”
“ไม่อ่ะ กูถามเลยดีกว่า.... ไอ้เคลียร์เนี่ย ใคร?” ตรงว่ะ แต่กล้าถามผมก็กล้าตอบเหมือนกันแหละครับ
“ที่รักกูเองอ่ะ ทั้งน่ารัก ทั้งแสนดี” ตอกกลับไปทันที พอเห็นสีหน้าเคร่งเครียดแล้วสะใจชิ-หาย แต่ไอ้ประโยคต่อไปนี่สิ จะสะใจหรือจะสยองดีวะ...
“เหรอ....กูจะบอกอะไรมึงให้นะไอ้ดื้อ.... ว่ากูไม่ชอบใช้ของร่วมกับคนอื่น ถ้ามึงคิดว่ากูจะปล่อยมึงไปง่ายๆ รู้ไว้ว่ามึงกำลังฝัน จะยาสระผม หรือไก่อะไรนั่นก็ตาม หรือจะมีอีกกี่คนกูไม่สน กูรู้แค่ว่ากูจะไม่ยอมยกมึงให้ใครทั้งนั้น”
เฮือก..... ไอ้ตุลย์ข่มขู่กลับมาเสียงเข้ม จนผมแอบกลืนน้ำลายคงคออย่างยากเย็น
เอาล่ะครับ ...รู้กันไหมว่ากว่าจะได้มาซึ่งอิสรภาพเป็นสิ่งที่ยากมาก.... แต่สิ่งที่ยากสิ่งกว่าคือการรักษามันไว้
ถึงตอนนี้ผมจะเสียเอกราชไปให้ไอ้ตุลย์แล้วก็ตาม แต่ไม่ได้แปลว่าผมจะต้องตกเป็นเมืองขึ้นของมันตลอดกาล
คอยดู สักวัน เอกราชจะกลับมาเป็นของผมแน่นอน!!
ต่อไปนี้เราจะมาดูกันว่าศึกนี้ใครจะได้ชัย....
ระหว่าง .....
ตุลย์ กระต่ายแดง
vs
ปังปอนด์ พระจันทร์สีน้ำเงิน
เป๊งยกที่หนึ่ง..........แอ๊แอ่.......... (จบตอนเถอะเริ่มรั่วแล้ว....)
..................................................................................
เอ่อ.... รู้สึกว่าตอนนี้ปอนด์รั่วกว่าปกติ ตุลย์ ซอฟท์ลง อาจจะเป็นเพราะว่า นิไปแต่งพี่โต้งกับน้องฐานานไปหน่อย สองตัวนี้เลยยังไม่เข้าร่องเข้ารอย ฮาๆ
เห็นมีคนมาบ่นว่าคิดถึงตุลย์ เลยมาต่อให้
รักตุลย์รักปอนด์ ก็อย่าลืมคอมเม้น เป็นกำลังใจให้ตุลย์ปอนด์ด้วยนะคะ 
จ๊วบๆ 
โพลล์
หัวข้อ: กระต่ายยักษ์กับจักรวาลอันอบอุ่น♥ (อ่าน 890762 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก