อันนี้เอาเนื้อหาของหน้ายี่สิบห้ามาใส่ด้วยนะคะ ถ้าใครอ่านแล้ว เลื่อนลงไปข้างล่างได้เลย มีต่ออีก
ตอนที่9....ขนมโฮลวีต +ดวงเดียวก็พอ+...
“ป้าครับ ผัดไทยหนึ่งหอยทอดหนึ่ง พิเศษนะครับ” ผมตะโกนบอกแม่ค้าร้านผัดไทยหอยทอดก่อนจะเดินไปนั่งรอยังที่นั่งที่ว่าง
ยังไม่เข้าใจว่าวันนี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่... ดูมันวุ่นวายเหลือเกิน...
ความจริง วันนี้มีควิสย่อยวิชาXX ด้วยครับ....ไม่งั้นผมคงไม่แหกขี้หูขี้ตาตื่นขึ้นมาแต่เช้าเพื่อจะพามันไปส่งหรอก อยากนอนกกมัน เอ๊ย... นอนพักผ่อนเพื่อชดเชยพลังงานที่สูญเสียไปเมื่อคืนจนถึงเย็นเลยอยู่เหมือนกัน แต่เรื่องเรียนก็สำคัญครับ ก็เลยต้องไป แต่พอเจอคนเป็นลมแล้วก็จบเลยครับ ต้องเปลี่ยนแผนโทรไปลาป่วย ยืนยันกับอาจารย์ว่าจะเอาใบรับรองแพทย์ไปให้แทน
ตอนเข้าไปหาหมอในโรงพยาบาลก็แอบแค้นนะครับ...
ไอ้ตี๋ มึงแมนมาก!! ได้ข่าวว่าตั้งแต่รู้จักกันมา มึงเป็นลมต่อหน้าต่อตากูมาสองรอบแล้วเหอะ!!
สังขารของมึงหรือก็ทรุดโทรมปานนี้ ยังจะห่วงหน้าตา ไม่กล้าไปหาหมอ ร้อนถึงคนที่ไม่ชอบเข้าโรงพยาบาลอย่างกูต้องเข้าไปแทนอีก น่าโมโหชะมัด...
แต่สิ่งที่โมโหกว่านั้นคือ ปกติผมไม่เคยสนใจชาวบ้านอยู่แล้ว ผมแยกไม่ออกหรอกว่าหน้าขาวกับหน้าซีดต่างกันยังไง ถ้ามันไม่ไหวทำไมมันไม่บอกดีๆ จะฝืนตัวเองไปทำไมนักหนา ใช้ให้ทำกับข้าวก็ไป ถ้ามันเป็นลม ในครัวหัวคะมำลงกระทะทอดไข่ ผมจะทำยังไงวะเนี่ย ไอ้อาการฟ้าหลงฟ้าเหลืองนี่อีก ผมไม่เห็นจะรู้จัก พอโดนซักจากหมอผมก็งง แต่ก็ต้องเออออไปตามนั้น... ท้ายที่สุดต้องแอบกระซิบหมอว่าในใบรับรองแพทย์ช่วยเขียนเป็นอย่างอื่นที เพราะจะเอาไปยื่นอาจารย์ หมอก็รับคำยิ้มๆ (หมั่นไส้หมอว่ะ)
เฮ้อ....
อยากจะทำตัวเอาแต่ใจให้ได้เหมือนเดิม เหมือนที่เป็นมาตลอดชีวิต รวมทั้งเมื่อคืนจนถึงตอนเช้าที่บังคับให้มันลุกขึ้นมาหาของกินให้ แต่ก็อดรู้สึกผิดเล็กๆ ไม่ได้ที่เป็นต้นเหตุให้มันป่วยไข้ได้ถึงขนาดนี้ เลยจะทำดีชดเชยซะหน่อย...แต่มันก็ดื้อได้ตลอดเลยสิน่า พอมีคนโทรมา ก็ดึงดันจะโทรกลับ ทั้งๆ ที่ตอนแรกตั้งใจจะนอนอยู่แล้ว ทั้งที่เหมือนจะน่ารักขี้อ้อน (ตอนขอร้องว่าจะไม่ไปหาหมอ) กลับมาดื้อด้านได้เหมือนตอนยังสบายดีอยู่ ทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้
ไอ้ยาสระผมนี่มันใคร สำคัญยังไงวะ?
นึกฉุนขึ้นมาที่โดนตะคอกขึ้นเสียงใส่จนต้องขู่ว่าจะกดมันอีก (ถึงมันดื้อต่อก็คงไม่กล้าทำอยู่ดี กลัวมันตายคาเตียง!)
แต่ทั้งๆ ที่มันเคยดื้อเสมอ เหมือนไม่เกรงกลัวสิ่งใด
แต่ตั้งแต่เช้ามามันแสดงออกชัดเจนเลยว่ากลัว.... กลัวผมจะทำอะไรมันอีก....
แค่ขู่ว่าจะกดมัน มันก็กลัวจนหงอแล้ว หรือไม่ได้เรียกว่ากลัวก็ได้ มันคือความขยะแขยง...
หรือง่ายๆ เลย กูโดนเกลียดแล้วใช่ไหมวะ!!
แค่คิดแค่นั้นก็หงุดหงิดเหลือประมาณ ....
ทำไมวะ! ปกติกูเป็นคนไม่สนใจคนอื่น...ไม่เคยแคร์เลยว่าใครจะเป็นยังไง
แล้วมึงมันเป็นใครวะ ทำไมมึงถึงทำให้กูเป็นไปได้ขนาดนี้ กูประหลาดใจนัก
ทำไมคนที่ชอบให้คนอื่นดูแลปรนนิบัติ พัดวี ต้องมาทำอะไรแบบนั้นซะเองด้วย จำพวกป้อนข้าวป้อนยา หาซื้อของกิน...
บอกทีสิว่านี่ใช่กูจริงไหม
ผู้ชายแสนดีแบบนี้ไม่ใช่ไอ้ตุลย์แล้ว......
.........................................
เพิ่มตรงนี้ค่ะ อ่านต่อกันเลย ผมกลับไปที่ห้องของไอ้นักร้องหน้าจืดที่ตอนนี้มันหน้าซีดเพิ่มเติม ความโทรมของมันไม่ได้ทำให้เสน่ห์ในตัวลดน้อยลงไปเลย กลับเรียกคะแนนสงสารซะด้วยซ้ำไป ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะเป็นคนใจดีกับเขาได้ แต่ก็เป็นไปแล้ว...
อาถรรพ์แห่งพระจันทร์มีจริง .... ไม่เชื่ออย่าลบหลู่
เพียงแต่ที่แปลกคือแทนที่มันจะเปลี่ยนมนุษย์ให้เป็นมนุษย์หมาป่าได้ พระจันทร์ดวงนี้กลับมีอำนาจเปลี่ยนกระต่ายเอาแต่ใจให้เป็นลูกแมวขี้เล่นได้ไม่ยาก
ผมเจ้ากี้เจ้าการให้มันกินยาและเอาผัดไทยใส่จานให้มันถึงเตียงนอน
ด้วยความที่ไม่เคยต้องดูแลใครแบบนี้มาก่อนทำให้การดูแลกระเดียดไปทางบังคับข่มขู่มากกว่าอ่อนโยน ยิ่งเมื่อมันดื้อด้านไม่ยอมกินของที่ตั้งใจซื้อมาประเคนด้วยแล้ว ยิ่งทำให้โมโหเข้าไปใหญ่ มันจะรู้บ้างไหมว่าโชคดีแค่ไหนที่ผมยอมอ่อนข้อให้มันแบบนี้
“บอกว่าไม่ก็ไม่สิวะ ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไง?” บอกก็แล้ว ป้อนก็แล้วก็ยังไม่ยอมกิน ซ้ำยังตะคอกกลับมาอีกทำให้สติขาดผึง วางจานผัดไทยกระแทกโต๊ะข้างๆ เตียงดังปึ้ง!
“ทำไม!...แค่กินกุ้งเนี่ยมันยากนักหรือไง หรือต้องให้กูเคี้ยวให้” ผมตะคอกกลับไปบ้าง เวลาที่ทำดีกับคนอื่นแล้วไม่ได้รับความซาบซึ้งใจแต่ตอบแทนกลับมาเป็นความก้าวร้าว ไม่สนใจ มันทำให้หงุดหงิดนะ
โดยเฉพาะกับคนคนนี้ผมยิ่งหงุดหงิด ผมไม่เคยใส่ใจใครมากเท่านี้เลยแท้ๆ อยากจะทำตัวให้อ่อนโยนบ้างแต่มันไม่ใช่นิสัย ทำแค่นี้ก็ดีเท่าไรแล้ว แล้วนี่อะไร .... สิ่งตอบแทนความห่วงใยคือความดื้อด้าน และการผลักไสตลอดเวลาอย่างนั้นหรือ?
ผมผ่อนลมหายใจอย่างโมโห กำลังคิดหาวิธีจัดการขั้นเด็ดขาดให้รู้สำนึก แต่ครั้นพอมองกลับไปเห็นแววตาที่มองมาเหมือนคนน้อยใจใกล้จะเป่าปี่ก็เป็นอันนิ่ง คลายความขุ่นเคืองในใจลงไปได้ห้าสิบเปอร์เซ็นต์
“เฮ้ย มึงอย่าขี้แย... กูไม่ได้ขู่ฆ่า แค่อยากรู้ว่าทำไมไม่กิน” ทำเสียงอ่อนลงทันที
“ก...กูแพ้กุ้ง” เจอคำตอบนี้เข้าไปถึงกับไปไม่เป็นเลยทีเดียว
“หา!! ฮ่าๆ....” ผมทำเสียงตกใจตามมาด้วยเสียงหัวเราะเยาะ
โธ่นึกว่าอะไร หลงกลุ้มใจตั้งนานคิดว่ามันอดข้าวประท้วงผมซะอีก รู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมากะทันหัน แล้วตัดสินใจยกหอยทอดให้มันไปกินแทน ที่ตัวผมเองก็ไม่ชอบกินผัดไทยหรอกครับ ไม่ชอบกินของเป็นเส้นๆ ที่จริงไม่ถึงกับกินไม่ได้ แต่ถ้าเลือกได้ก็จะหลีกเลี่ยง แต่ถ้าสงสัยว่าทำไมผมถึงซื้อผัดไทยมา ก็เพราะว่าผมสืบทราบว่า ไอ้จืดมันชอบกินสปาเกตตี้ แต่ตอนนี้มันหาซื้อไม่ได้ เลยซื้ออะไรที่มันคล้ายๆ กันมาแทน (แต่มันซวยจริงๆ นะครับ แพ้อะไรไม่แพ้ดันแพ้กุ้ง ของอร่อยซะด้วย)
นั่งกินกันไปเงียบๆ จะว่าไป ผัดไทยเจ้านี้ก็อร่อยดีนี่หว่า ไม่เคยชิมก็เลยไม่รู้ว่าอร่อย สงสัยจะเหมือนไอ้หน้าจืดที่อยู่บนเตียงนี่ล่ะ แค่มองไกลๆ ตอนมันร้องเพลงคิดว่ามันเท่ห์ดี แต่พอใกล้ชิดก็เพิ่งเห็นมุมน่ารักบ้างเหมือนกัน
ผมหยิบจานสองใบไปล้างในห้องน้ำ ว่าจะปล่อยให้มันล้างเองก็ไม่รู้ว่ามันจะหายดีเมื่อไร ใจดีเพิ่มอีกสักเรื่องคงไม่ตายไหนๆ ก็หลวมตัวมาขนาดนี้แล้ว...
ระหว่างนั้นเองก็คิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย นึกถึงทุกคำพูดของมันที่แสดงออกว่ามันเบื่อหน่ายและรำคาญผมเต็มทนและอยากให้ผมไปให้พ้นๆ แต่ผมกลับยังดื้อด้านไม่ไปไหน...
ไม่รู้สิ....ก็ทั้งๆ ที่เคยชิมขนมหวานมาหลายยี่ห้อ ก็มีแต่ขนมหวานที่ผสมแต่สารปนเปื้อน และสีผสมอาหาร จะกินเค้กก็แต่งหน้าซะหรูหรา แต่หาประโยชน์ใดก็ไม่ได้นอกเสียจากคอเลสเตอร์รอล และรสชาติหวานเลี่ยนเกินพอดี น่าเบื่อ....
หลายคนที่ผ่านมา..... สวยแต่รูปจูบไม่หอม....
มาวันนี้ก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าแม้ขนมปังโฮลวีตที่มันไม่ได้รับการแต่งแต้มให้สวยงามอย่างขนมหวานชนิดอื่น รสชาติไม่หวานเจี๊ยบสะใจ แต่มันก็ให้ความนุ่มนวล กลมกล่อมและท่าทางจะเต็มเปี่ยมไปด้วยสารอาหาร ยิ่งขนมปังยี่ห้อ “พระจันทร์” ด้วยแล้ว ชักติดใจจนเลิกกินไม่ได้แล้ว....
เชี่ยเอ๊ย...... กูจินตนาการไกลไปไหนวะ
สงสัยกูจะประมาทเกินไปปล่อยให้พระจันทร์เข้ามามีอิทธิพลจนเกินเยียวยา
ให้ตายเถอะ นี่ตอนนี้.....กูหลงใหลมันจนถอนตัวไม่ขึ้นซะแล้วเหรอเนี่ย!!!!
ผมล้างจานจนเสร็จแล้วแต่ยังคิดอะไรฟุ้งซ่านมากไปจนไม่กล้าเดินออกมาจากห้องน้ำ จวบจนได้ยินเสียงโทรศัพท์ของไอ้หน้าจืดนั่นแหละครับถึงได้สติสมประดี....รีบเดินออกมาจากห้องน้ำแล้วคว้าโทรศัพท์ของมันขึ้นดูก่อนที่มันจะกระดื๊บๆ มาหยิบได้ทัน
“เปิดเครื่องตั้งแต่เมื่อไรวะ” ถามเสียงเข้มกลับไป นี่ระหว่างที่ผมไม่อยู่มันเปิดเครื่องแล้ว และคงต้องโทรกลับไปหาไอ้ยาสระผมนั่นแล้วแหงแซะ พลาดเลยกู ลืมเอาไปด้วย
“ใครโทรมา?” มันไม่ตอบครับแต่ถามกลับมาแทน ผมมองหน้าจอโทรศัพท์ !TONG! แล้วขมวดคิ้ว อ่านว่าอะไรวะเนี่ย โตง ตอง หรือว่า....ต้อง
“ใบกล้วย” เอาเป็นว่าสมมุติว่าอ่านว่าตอง... ใบตองอะไรแบบนี้อ่ะนะ...
“หือ...” มันขมวดคิ้ว ทำหน้างง ไม่รับมุก
“เออ ไม่เล่นก็ได้ ตองโทรมา”
“ฟาย... อย่ามา!! กูไม่มีเพื่อนชื่อตอง สัด!” เคยคิดไหมว่า มันปากจัด ด่าเก่ง ถ้าได้ยินผู้หญิงพูดคงแปลกๆ แต่เพราะมันเป็นผู้ชายเลยเฉยๆ ผู้ชายก็แบบนี้แหละหยาบคายเป็นนิสัย
เพิ่งบอกไม่ให้ด่าว่าเชี่ย แม่งก็ด่ากูว่าฟาย เหอะ มึงอย่าหายดีนะ มึงจะได้รับบทเรียนอันสูงส่งแน่ๆ ว่าอะไรที่ด่ามาทั้งหมดนั่นมันก็เป็นผัวมึงนั่นแหละ (โหดไปไหมเนี่ย?)
“จริง! ไม่เชื่อมึงดู” ผมตัดสายที่ใครคนนั้นโทรมาทันทีแล้วกดให้มันดูชื่อสายที่ไม่ได้รับ มันมองหน้าจอแล้วหลุดขำ
“ฟาย...โง่แล้วเสือกอวดฉลาด... !TONG! มันอ่านว่าตองซะที่ไหนล่ะ” มันว่าพร้อมหัวเราะสะใจซึ่งไม่สะเทือนใจผมเท่าไรเพราะไม่ได้ใส่ใจเรื่องพวกนี้อยู่แล้วจะชื่ออะไรก็ช่างเถอะ ไม่ใช่ญาติโกโหติกาสักหน่อย มันถือโทรศัพท์ไว้เฉยๆ ไม่มีท่าทีจะกดอะไรจนผมต้องถาม
“ไม่โทรกลับแล้วเหรอ” ถ้าโทรผมก็จะแย่งโทรศัพท์คืนไปไม่ให้โทรและเมมโมรี่เจ้าใบตองนั่นเป็นบุคคลอันตรายทันที
“เสือก!! ” หากแต่เมื่ออีกฝ่ายตอบเช่นนั้น แล้ววางโทรศัพท์ไว้ข้างตัว ผมก็ประมวลผลได้ว่าอาจจะเป็นเพื่อนหรือบุคคลที่ไม่สำคัญมากพอที่จะต้องโทรกลับ ดังนั้นเมื่อโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ผมจึงไม่ได้ขัดขวาง ได้แต่ยืนจับใจความบทสนทนาอยู่เงียบๆ
“เออว่าไงโต้ง...” อ้าว ไก่หรอกหรือเนี่ยเดาผิดแฮะ
“.......เรื่องของกู ไม่ต้องเจือก” นอกจากผมนี่มันยังกวนตีนใส่ชาวบ้านเขาไปทั่วเลยเหรอวะ ตัดกับภาพเท่ห์ๆ สุภาพเรียบร้อยตอนอยู่บนเวทีร้องเพลงฉิบหาย แม่งสร้างภาพ หลอกลวงประชาชนว่ะ
“..............................อ๋อ กูหากุญแจไม่เจอ ช่างแม่ง เก่าขนาดนั้นคงไม่มีใครลักขโมยไปหรอก....................ขอบใจนะ ห่วงกูโคตร เสียใจด้วยนะที่ยังไม่ตาย................................ หา!!...ไม่ได้ ...ไม่ต้องมา กู ..... กินข้าว กินยา แล้วก็ง่วงมากจะนอนแล้วไม่ต้องมารบกวน แค่นั้นนะ” รีบตัดบทเชียวนะมึง กลัวใครเขาจะมาเจอสภาพหมดเรี่ยวแรงหยอดน้ำข้ามต้มแบบนี้หรือไง เหอะ!!
“หึหึ” หัวเราะในลำคอทันที “กลัวอ่ะดิว่าถ้ามาแล้วจะเจอกู” มันทำหน้าบูดใส่ผมเห็นแล้วน่าหมั่นเขี้ยวชะมัดยาด
“โต้ง.... งั้นก็ไก่อ่ะดิ ไม่ใช่ใบกล้วยจริงๆ ด้วย คบเพื่อนแต่ละคนนะ มีทั้งไก่มีทั้งยาสระผม”
ผมบ่นไปแล้วมันก็ย้อนกลับมาเรื่องชื่อไอ้เดฟ ตายห่า เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าชื่อเพื่อนผมก็เป็นสิ่งของเหมือนกันนี่หว่า เมื่อผมบอกว่าจะให้ไอ้เดฟไปเปลี่ยนชื่อแล้วอีกฝ่ายไม่ตอบกลับมาผมจึงหยิบโทรศัพท์ของมันไปสำรวจตรวจตราในสิ่งที่สงสัย แล้วก็จริงดังคาด มันโทรกลับไปหาเจ้ายาสระผมนั่นแล้วจริงๆ ผมพูดในสิ่งที่ตัวเองวิเคราะห์ก่อนจะถามกลับไปตรงๆ
“ไอ้เคลียร์เนี่ย ใคร?” ผมไม่รู้ว่าใจจริงต้องการให้มันพูดความจริงหรือโกหก แต่หากมันจะตอบเฉไฉไปอย่างอื่นว่าเป็นแค่เพื่อน หรือคนรู้จักทั่วไปก็คงทำให้สบายใจมากกว่าสิ่งที่มันตอบมา
“ที่รักกูเองอ่ะ ทั้งน่ารัก ทั้งแสนดี” เจอประโยคนี้เข้าไปก็ถึงกับอึ้ง... แม้ว่าผมจะไม่ได้ตามสืบชีวิตส่วนตัวของมันละเอียดมากนัก แต่เท่าที่รู้มามันยังไม่มีแฟนเป็นตัวตนไม่ใช่เหรอ มันเป็นคนเจ้าชู้... แต่ส่วนมากคู่นอนของมันมักจะเป็นบรรดาแฟนเพลง ซึ่งยังไม่พบว่า มันจะจริงจังกับใครเลย
เท่าที่ผมรู้มันโสดไม่ใช่เหรอ?
หรือสิ่งที่ผมรู้มามันผิด หรือยังไม่หมด?
หรือมันแค่โกหกเพราะต้องการให้ผมปล่อยมันไปสักที
จะอย่างไรก็ช่าง... ใบหน้าท้าทาย รอยยิ้มเยาะเย้ยตอนกล่าวชมชายอื่นต่อหน้า ให้ผมไม่สามารถสะกดกลั้นอารมณ์เคืองขุ่นและความหวงแหนสิ่งที่เป็นของตัวเองได้ จึงได้ข่มขู่กลับไป
“เหรอ....กูจะบอกอะไรมึงให้นะไอ้ดื้อ.... ว่ากูไม่ชอบใช้ของร่วมกับคนอื่น ถ้ามึงคิดว่ากูจะปล่อยมึงไปง่ายๆ รู้ไว้ว่ามึงกำลังฝัน จะยาสระผม หรือไก่อะไรนั่นก็ตาม หรือจะมีอีกกี่คนกูไม่สน กูรู้แค่ว่ากูจะไม่ยอมยกมึงให้ใครทั้งนั้น” บอกไปด้วยสีหน้าและน้ำเสียงเคร่งเครียดจริงจัง
อีกฝ่ายทำหน้าหวาดๆ แอบกลืนน้ำลายน้อยๆ
มันนิ่งไปครู่หนึ่งเหมือนสมองกำลังทำงานหนัก ทั้งๆ ที่ก็ยังกริ่งเกรงผมอยู่แท้ๆ แต่ก็ยังนักเลงไม่เลิก มันยังไม่วายอวดดีเถียงมา
“รู้ไหมว่าพูดอะไรออกมา กูไปเป็นของๆ มึงตั้งแต่เมื่อไร กูเป็นคนนะไม่ใช่สิ่งของ กูมีชีวิตจิตใจ มีสิทธิ์เลือก และกูก็ต้องเลือกแต่สิ่งที่ดีๆให้กับตัวเอง และมึงรู้ไว้เถอะ ว่ากูไม่ได้เลือกมึง” ปากคอเราะร้าย....
“คนอย่างกูก็ไม่ต้องการให้ใครมาเลือก เพราะกูต่างหากที่จะเป็นฝ่ายเลือก และตอนนี้ กูจะบอกมึงเอาไว้อย่างนึงว่า กูเลือกมึงแล้ว.... กูไม่อนุญาตให้คนที่กูเลือก ไปเลือกอย่างอื่นที่ไม่ใช่กู ถ้ามึงจะลองดีก็เอา”
เหมือนจะขู่ แต่ถ้าใครที่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของผมจะรู้ว่าไม่ได้ขู่เลย...
คนอย่างไอ้ตุลย์..... พูดจริง ทำจริงเสมอ .....
อยากได้อะไรก็ต้องเอาให้ได้
“มึงจะทำอะไรกู”
“เดี๋ยวก็รู้....”
“ไอ้บ้า มึงคิดว่าตัวมึงเป็นศูนย์แห่งจักรวาลหรือไง ถึงจะต้องมีแต่คนตามใจ เชื่อฟังไปหมดทุกอย่าง” ยังครับ ยัง...มันยังเถียงคำไม่ตกฟากกลับมา
ผมที่ยืนอยู่ข้างเตียงค่อยๆทรุดกายลงนั่งบนเตียง จ้องมองใบหน้าของมัน
“ไม่จำเป็นหรอก กูไม่ได้อยากเป็นของแบบนั้น กูไม่ต้องการเป็นพระอาทิตย์หรืออะไร ไม่ต้องการดาวบริวารมากมายมารายล้อม ถ้ามึงจะเป็นดวงจันทร์ กูขอเป็นแค่ดาวเคราะห์เล็กๆ เท่านั้นก็ได้ถ้าหากมันจะสามารถผูกพันกับดวงจันทร์แค่ดวงเดียว เป็นแค่โลกที่หมุนไปพร้อมๆ กัน แต่กูก็เอาแต่ใจมากพอที่จะไม่ยอมแบ่งปันดวงจันทร์ให้ดาวดวงไหนอีก ”
เงียบ..... ไอ้จืดมันตาโตกับอุปมาอุปมัยของผม อ้าปากค้างเหมือนจะเหวอเล็กน้อย ดูน่าขบขัน
ผมที่นั่งห้อยขาที่ข้างเตียงค่อยๆ เท้าแขนขยับเข้าไปหามัน ที่ครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่บนเตียง มองสบดวงตาตี่ๆ ที่กระพริบปริบๆ เมื่อผมเอนกายเข้าไปใกล้มากยิ่งขึ้น
แวบหนึ่งไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า ใบหน้าซีดเซียวเหมือนจะเรื่อแดงขึ้นนิดหนึ่งก่อนที่อีกฝ่ายจะเบนหน้าไปทางอื่นเพื่อหลบสายตา แล้วกลับกวนตีนกลับมา
“เน่าฉิบหาย ฟังแล้วขนลุกเชี่ยๆ” เน่าเหรอ? ที่จริงแล้วผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นคำพูดซึ้งๆ หรือหวานจ๋อยอะไรเลยนะ ผมทำแบบนั้นไม่เป็น เพียงแต่คิดอะไรก็พูดไปตามที่คิดเท่านั้นเอง มันจะเข้าใจอย่างไรผมไม่อาจจะทราบได้ “บอกตามตรง กูไม่ภูมิใจที่ได้เป็นดวงจันทร์ของมึงเลยว่ะ”
“ไม่ภูมิใจก็ช่างมึงสิ แต่เมื่อกูให้มึงเป็นดวงจันทร์ของกู กูก็จะไม่ยกมึงให้ใครทั้งนั้น” เผด็จการมากไปไหมเนี่ย แต่ก็คิดแบบนั้นจริงๆ นี่นา
“มึงมันเห็นแก่ตัว บางทีบนดวงจันทร์หนึ่งดวงอาจจะมีกระต่ายนับร้อยก็ได้ กูจะเลือกกระต่ายตัวอื่นบ้างมันผิดตรงไหนวะ” เอ๊ะ!! มึงนี่มันดื้อจริง จะเถียงหาอะไรนักหนาวะ ชักจะรำคาญแล้วนะ
“ไม่ผิด..... แต่กูไม่ยอม!! รู้แค่นั้นก็พอแล้ว ” ผมตอบกลับไปด้วยเสียงดุๆ ใบหน้าแสดงความไม่พอใจเด่นชัด
พระจันทร์ดวงนี้นี่ยังไงวะ ดื้อด้านชะมัดยาด มึงจะร่ำร้องหากระต่ายตัวอื่นทำไม?
กระต่ายอย่างกูยังไม่เคยร่ำหาพระจันทร์ดวงอื่นเลย
พระจันทร์สำหรับกูน่ะ.......
มีดวงเดียว.... ก็เพียงพอแล้ว!!!
........................................................
แต่งตอนนี้แล้ว.....เค้ารู้สึกรักตุลย์แหละ มันพูดอะไรหวานๆไม่เป็นนะ
แต่สิ่งที่พูดออกมาแต่ละอย่างอ่ะ กินใจพี่ 
ขอบคุณ ทุกบวก ทุกเป็ด ทุกเม้นท์ 
ขอกำลังใจจากคอมเม้นนะจ๊ะ เม้นท์กันเยอะๆ พระจันทร์จะได้หายงอนเร็วๆ จ๊วบๆๆ 
นิจ๋า ถ้าตอนนี้กำลังตุลย์หลงปอนด์ แล้วปอนด์หล่ะ คิดยังไงกับตุลย์ ??
ขอบคุณสำหรับคำถามนะคะ
ตอบว่า ความจริงแล้วปอนด์ชื่นชมตุลย์มาตลอด ตามมาด้วยอิจฉา แต่เมื่อได้ใกล้ชิดกันก็รู้สึก โกรธ หมั่นไส้ เจ็บแค้น และรำคาญ แต่ด้วยความสัมพันธ์ในแบบที่ไม่เคยมีกับคนอื่นทำให้บางครั้งก็เคารพเกรงขาม และกลัว
ตอนนี้ยังไม่รักนะคะ แต่ความรู้สึกต่างๆ กำลังค่อยๆ ก่อตัวขึ้นเริ่มจากความผูกพันค่ะ
คืออยู่ในช่วงดูใจและศึกษากันและกันค่ะ ฮาๆ คำตอบสวยหรูมากๆ
โพลล์
หัวข้อ: กระต่ายยักษ์กับจักรวาลอันอบอุ่น♥ (อ่าน 890814 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก