ตอนนี้ฉลองครบห้าร้อยรี เป็นสมุนเป็ดแล้ววุ้ย เย้ๆ
(แอร๋ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อีนี่มันปอนด์หรือน้องฐาวะ รั่วพอกันเลย จ๊อดดดดดด)
แม้จะเป็นบทสนทนาเดิม แต่กรุณาอ่านอย่างละเอียดเพราะตั้งใจแต่งมาก บ๊วบๆๆ
ใครอ่านสามสิบ% แล้วเลื่อนลงไปล่างๆเลยจ้า ตอนที่ 10 ติดขอบเวที 100% รู้ผล....
เวทีพร้อม.... กรรมการพร้อม คู่ชก....
ที่จริงผมยังไม่ค่อยพร้อมแต่ก็ต้องสู้แล้วว่ะ...
เป๊งยกที่หนึ่ง
“รู้ไหมว่าพูดอะไรออกมา กูไปเป็นของๆ มึงตั้งแต่เมื่อไร กูเป็นคนนะไม่ใช่สิ่งของ กูมีชีวิตจิตใจ มีสิทธิ์เลือก และกูก็ต้องเลือกแต่สิ่งที่ดีๆให้กับตัวเอง และมึงรู้ไว้เถอะ ว่ากูไม่ได้เลือกมึง” ไม่ค่อยเหมือนการชกมวยแฮะเหมือนสงครามน้ำลายเสียมากกว่า
“คนอย่างกูก็ไม่ต้องการให้ใครมาเลือก เพราะกูต่างหากที่จะเป็นฝ่ายเลือก และตอนนี้ กูจะบอกมึงเอาไว้อย่างนึงว่า กูเลือกมึงแล้ว.... กูไม่อนุญาตให้คนที่กูเลือก ไปเลือกอย่างอื่นที่ไม่ใช่กู ถ้ามึงจะลองดีก็เอา” ผมภาวนาว่านั่นจะเป็นแค่คำขู่ แม้ว่าสีหน้ามันจริงจังมากเหมือนกับว่าไม่ใช่คำขู่ก็เถอะนะ แอบกลืนน้ำลายเอื๊อกอย่างหวาดหวั่นแต่ยังใจดีสู้เสือ
“มึงจะทำอะไรกู”
“เดี๋ยวก็รู้....” ตอบแบบนี้ได้ไงวะ รู้เขารู้เรารบร้อยครั้ง ชนะร้อยครั้ง แต่ตอนนี้ผมแทบไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลย นอกจากคิดว่าไอ้ตุลย์มันไม่ใช่มวยชั้นเชิงหรอก มันเป็นพวกมวยวัด ใช้กำลังมากกว่าสมอง
“ไอ้บ้า มึงคิดว่าตัวมึงเป็นศูนย์แห่งจักรวาลหรือไง ถึงจะต้องมีแต่คนตามใจ เชื่อฟังไปหมดทุกอย่าง” ผมเริ่มจะหมดความอดทน แย้บหมัดไปทันที
มันมองหน้าผมนิ่งไม่สวนหมัดกลับ ค่อยๆ เคลื่อนกายเข้าหาผมที่ค่อยๆ ถอยหนีแบบเอียงๆไปรอบเวที จนสุดที่มุมหนึ่งไปไหนไม่รอด.... ผมคิดว่ามันจะสวนหมัดหนักๆ ใส่ให้ผมน็อกตายเสียตอนนั้นแต่แล้วกลับกลายเป็นการเจรจาราวกับนักการทูต ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างมันจะกลั่นกรองออกจากสมองมาได้
“ไม่จำเป็นหรอก กูไม่ได้อยากเป็นของแบบนั้น กูไม่ต้องการเป็นพระอาทิตย์หรืออะไร ไม่ต้องการดาวบริวารมากมายมารายล้อม ถ้ามึงจะเป็นดวงจันทร์ กูขอเป็นแค่ดาวเคราะห์เล็กๆ เท่านั้นก็ได้ถ้าหากมันจะสามารถผูกพันกับดวงจันทร์แค่ดวงเดียว เป็นแค่โลกที่หมุนไปพร้อมๆ กัน แต่กูก็เอาแต่ใจมากพอที่จะไม่ยอมแบ่งปันดวงจันทร์ให้ดาวดวงไหนอีก ” ผิดความคาดหม่ยอย่างแรง แทนที่จะเป็นหมัดหนักๆ ไอ้ตุลย์กลับเพียงยื่นมือใหญ่ๆ มาลูบแก้มของผมเพียงเบาๆ แต่ส่งผลให้ผมสับสนมึนงง เบ้าตาแตกราวกับโดนฮุกขวา แสกหน้าฮิปป้ง (ชกมวยไม่ใช่เคนโด้นะได้ข่าว)
เงียบ.....ผมอ้าปากค้าง ด้วยไม่เคยคาดคิดว่าไอ้ตุลย์จะพูดอะไรเลี่ยนๆ แบบนี้เป็นกับเขาด้วย
มึนงงนับดาวไปเลยทีเดียว.... จากคราแรกที่มันนั่งคุยกับผมตรงๆ มันค่อยขยับเข้ามาหา พร้อมก้มหน้าลงมาเรื่อยๆ เดี๋ยวดิ ... แขนกูยังเกาะเชือกไว้นะ อย่าเพิ่งนับ.... กูยังไม่ยอมแพ้...
เอาล่ะเหวย ดวงดาว....ทอประกายเจิดจรัส ผมงุนงงนั่งนับดาวยังไม่ถ้วนดี ก็พบว่าดวงดาวที่นับอยู่เรียงกันอยู่นั้นเป็นหมู่ดาวกระต่ายป่า ที่ค่อยๆ เคลื่อนศีรษะเข้ามาใกล้ หัวใจของผมเต้นกระหน่ำโครมคราม
อย่าเข้าใจผิดว่าตื่นเต้น เพราะความจริงมันคือความหวั่นเกรงว่าจะเกิดเหตุการณ์สะเทือนขวัญ ยังไม่ทันกู้เอกราช ก็อาจจะต้องเสียกรุงซ้ำอีก
อย่านะ กูยังไม่พร้อม!!!!!
พักยก ขอเวลานอกก่อนได้ไหม?
ผมค่อยขยับกายแผ่วเบาโดยอัตโนมัติ เหลียวหาตัวช่วยเหมือนนักมวยปล้ำแบบคู่ แต่ก็พบไม่มีผู้ใดอาสารับช่วงชกแทน เลยต้องกัดฟันลุยเดียวต่อไปอย่างไม่มีทางเลือก
“เน่าฉิบหาย ฟังแล้วขนลุกเชี่ยๆ” รีบเบี่ยงเบนประเด็นไปทางอื่นโดยไวเพื่อหันเหความสนใจอย่างศัตรุมิให้พุ่งเป้าไปยังจุดอ่อนได้โดยง่าย พร้อมหาหนทางเอาตัวรอด “บอกตามตรง กูไม่ภูมิใจที่ได้เป็นดวงจันทร์ของมึงเลยว่ะ”
“ไม่ภูมิใจก็ช่างมึงสิ แต่เมื่อกูให้มึงเป็นดวงจันทร์ของกู กูก็จะไม่ยกมึงให้ใครทั้งนั้น” แม่ง เอาละครับ ไอ้กระต่ายฮิตเล่อร์มันเริ่มจะไม่อยากชกแล้ว แต่กำลังวางแผนจะใช้ระเบิดนิวเคลียร์กันเลย อย่านะโว้ย กูไม่อยากย่อยยับแบบญี่ปุ่น
“มึงมันเห็นแก่ตัว บางทีบนดวงจันทร์หนึ่งดวงอาจจะมีกระต่ายนับร้อยก็ได้ กูจะเลือกกระต่ายตัวอื่นบ้างมันผิดตรงไหนวะ” นี่เป็นการเจรจาด้วยเหตุผล แต่ผมมิได้ขยายความว่า ผมอาจจะชอบกระต่ายก็ได้ แต่ถ้าผมจะเลือก ผมคงเลือกกระต่ายตัวเมีย ไม่ใช่กระต่ายตัวผู้เซ็กส์จัดอย่างมัน
“ไม่ผิด..... แต่กูไม่ยอม!! รู้แค่นั้นก็พอแล้ว ”
อะไรนะ!! นี่มึงติดสินบนกรรมการเหรอ? จะบอกว่าชกยังไงกูก็แพ้เหรอ?
อย่านะโว้ยยย.... มึงไม่ต้องมาตอแหล.....
กูไม่เชื่อ.........ศึกนี้กุต้องชนะสิ.................. กูจะชกต่อ.....
.........................................................
อีก70% แม้ใจสู้อยากชกต่อ แต่พอดีระฆังเข้าช่วยเสียก่อนเพราะผมเริ่มหาวเพราะฤทธิ์ของบรรดายาต่างๆ ที่กินเข้าไปเลยไม่ได้เถียงต่อ ค่อยๆ เอนหลังลงไปนอน ส่วนไอ้ตุลย์พอเห็นผมตาปรือและล้มตัวลงนอนมันก็เงียบไม่พูดอะไรแล้วถือวิสาสะเข้ามาอยู่ในกรงเดียวกัน เอ๊ยไม่ใช่ ขึ้นมานอนบนเตียงเดียวกันกับผมอีกครั้ง
ยกต่อไปมันเริ่มขึ้นอีกครั้งในตอนเช้า....ระหว่างที่เรากำลังทานอาหารเช้าอยู่
“ห้องมึงนี่แปลก มีคอมมีตู้เย็นแล้วก็เครื่องครัว แต่ไม่มีทีวี” เอาอีกแล้วสิ ทำไมขี้บ่นอย่างนี้วะเนี่ย ผมย่นคิ้วใส่ไอ้ตุลย์ที่นั่งเคี้ยวหมูย่าง กับข้าวเหนียวตุ้ยๆ อยู่ข้างๆ สองมื้อแล้วที่ได้ตุลย์ตระเตรียมเสบียงมาให้ ผมกำลังสงสัยว่าผีเข้ามันหรือเปล่า
“มีไว้ก็ไม่ดูแล้วจะมีไว้ทำเขืออะไรล่ะ” ผมตอบกลับไป มันหรี่ตาใส่เหมือนจะไม่พอใจในคำตอบ ก็มันเรื่องจริงทั้งนั้นนี่
“ช่างเถอะ กูไม่ดูข่าวแต่เปลี่ยนเป็นเถียงกับมึงแทนก็ได้ น่าสนุกกว่าฟังสรยุทธ์อีก หึหึ” อะไรของมันวะ
“วันนี้มึงจะไปเรียนไหม?” ระหว่างกินก็ถามต่อมาอีก
“ไม่ล่ะ กูโดด” สั้นๆ ง่ายๆ ได้ใจความ อีกฝ่ายไม่ถามและไม่ขัดคอ ผิดวิสัย
“อือ....มึงอยู่คนเดียวได้หรือเปล่า วันนี้กูมีเรียนทั้งวันเลยว่ะ”
“กูยี่สิบแล้ว ไม่ใช่เด็กทารก ถึงต้องมีใครคอยอยู่ดูแลตลอดเวลา”
“เออ....งั้นเดี๋ยวเที่ยงๆ กูซื้อของกินมาให้ มึงเอาอะไร”
“ซื้อเชี่ยอะไรมากูก็กินได้ทั้งนั้นแหละ” ตอบไปอย่างไม่สนใจอะไรนัก
“เหรอ? งั้นกูจะซื้อกุ้งมาสักกิโล ดูซิว่าจะกินไหม”
“เชี่ยนี่ กวนตีน” เมื่อวานเพิ่งจะบอกว่าแพ้กุ้งยังจะซื้อมาอีก วอนตีนจริงๆ
“ก็มึงพูดเองว่ามึงกินได้ทุกอย่าง”
“ก็ทุกอย่างที่มันไม่ใช่กุ้งไง ไอ้ฟาย”
“พูดกับผัวน่ะ พูดให้มันดีๆ บ้าง” สัด.... เต็มปากเต็มคำเลยนะมึง หยาบคาย ต่ำ สถุลมาก กูเกลียดคำนี้ กูรับไม่ได้โว้ย
ผมเขม้นมองมันด้วยสายตาแสดงความไม่พอใจอย่างยิ่ง เจ็บใจราวกับโดนไอ้ตุลย์ถ่มน้ำลายใส่
นับหนึ่งถึงร้อย อย่าตอบโต้ อย่าเอาพิมเสนไปแลกกับเกลือ ต้องดูเชิงไว้ก่อน ใจเย็นๆ
“ถึงกูจะทำดีกับมึงก็เถอะ แต่ไม่ได้แปลว่าใจดี เพราะกูไม่ใช่คนดี”
เยะเข้....ตอนไหนครับที่มึงทำดี? ตอนไหนที่จะทำให้คิดว่ามึงเป็นคนใจดีหรือเป็นคนดี ไม่เลยแหละ ขอยืนยันว่าไม่มี
“ไม่ต้องห่วงนะ มึงยังคงชั่วในสายตากูเสมอ วางใจเถอะ” ผมตอบกลับเสียงนิ่งๆ
“รู้ก็ดีแล้ว นอกจากกูจะชั่วแล้วกูก็ยังไม่ใช่คนมีความอดทนสูงด้วย เลิกกวนตีนกูสักที” เหอะ! ทำมาเป็นเสียงเข้ม กลัวตายล่ะ
คอยดูนะ ผมคิดแผนใหม่ได้แล้ว ผมจะคอยป่วน คอยกวนประสาทมันไปเรื่อยๆ แบบนี้ สักวันมันก็ต้องทนไม่ไหวแล้วก็ปล่อยผมไป เหอๆ เอกราชๆๆ
“กูก็เป็นของกูแบบนี้แหละ คงเลิกไม่ได้หรอก เพราะไม่ใช่นิสัย แต่เป็นสันดาน” ผมตอบกลับไปพร้อมยิ้มยียวนใส่มัน “ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องอยู่ใกล้สิ จะได้ไม่ต้องทนฟัง” เมื่อเห็นสีหน้าแสดงความหงุดหงิดแล้วก็สะใจดี เห็นลางชนะลอยมาแต่ไกล แอบกระหยิ่มยิ้มย่องกับตัวเองก่อนจะรีบหุบยิ้มฉับตอนมันตอบมา
“ไม่ต้องเสนอแนะ กูไม่ได้ถาม” เชี่ย.... อยากจะเอาพระบาทไปฟาดพระโอษฐ์มันโคตรๆ แต่ต้องอดทนไว้เพราะยังกินไม่อิ่ม
เป๊ง!! หมดยกที่สอง มันคะแนนนำอีกแล้ว?
เย็นแล้ว หลังจากพักผ่อนอย่างเต็มที่สองวันหนึ่งคืนอาการอ่อนเพลียทั้งหลายแหล่จึงค่อยทุเลาลง ไอ้ตุลย์ บอกไว้ว่าจะกลับมาทุ่มนิดๆ เพราะวันนี้มันเรียนถึงทุ่มนึงเลย ผมก็เลยโล่งอก ลุกขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะออกไปร้องเพลงตามปกติ แต่แล้วความฝันก็พังทลายเมื่อผมเปิดประตูแล้วพบว่า
แกร๊ก....กึกๆๆๆ เวรกรรม!! โดนล็อกจากด้านนอก ไอ้ตุลย์มันโรคจิตเข้าขั้นแล้วนะเนี่ย ถึงกับขังเดี่ยวผมเอาไว้ในห้องแต่ลำพัง ชั่วได้อีกสิมัน
ปึง!! ผมทุบประตูอย่างหัวเสียที่แม้จะไม่มีผู้คุมแล้วแต่แหกห้องขังออกไปไหนไม่ได้ ต้องย้อนกลับไปนั่งเครียดอยู่ที่เตียงดังเก่า จวบจนได้ยินเสียงก๊อกแก๊กที่หน้าประตูนั่นแหละผมก็ส่งสายตาพิฆาตไปที่มันทันที
“นี่มึงบ้าหรือเปล่า มึงขังกูไว้ทำไม” ผมเริ่มท้ามันชกยกใหม่แต่ไอ้ตุลย์เพิ่งกลับมาอาจจะยังเหนื่อยๆ เลยยืนเจรจาออมชอมเสียก่อน
“ก็กูเห็นมึงนอนหลับสนิท กลัวขโมยเข้ามาแล้วไม่รู้ตัว ขโมยตัวมึงออกไปกูก็เลย....”
“ไม่ต้องมากวน มึงกลัวกูหนีออกไปล่ะสิ”
“จะว่าอย่างนั้นก็ได้ แล้วมันจริงไหมล่ะ ที่มึงหน้าย่นอยู่แบบนี้เพราะว่าจะออกไปข้างนอกจริงๆ แต่ไปไหนไม่ได้ไม่ใช่เหรอ” แสนรู้....จริงๆ
“กูจะออกไปร้องเพลง มึงนี่มันกวนจริงๆ เกิดระหว่างที่มึงออกไปข้างนอกไปรถคว่ำที่ไหนแล้วไม่ได้กลับมา มึงขังกูไว้แบบนี้กูไม่ต้องอดข้าวอดน้ำตายตามมึงไปด้วยหรือไง”
“ปากเสีย! แช่งผัว!” เอากับมัน จะทำสงครามประสาทกันอีกหรือไงวะ ผมจ้องหน้ามันฉุนๆ แต่ก็ขี้เกียจจะมอง เลยลุกขึ้นกะจะออกไปข้างนอกตามความคิดเก่า พอผมเดินเลี่ยงไปมันก็จับที่แขนผมรั้งไว้กระชากทีเดียวผมก็เซกลับมาหามันแล้ว
“ไม่ต้องไปหรอก” มันบอกกลับมาด้วยเสียงเรียบๆ ติดจะห้วนห้าวตามแบบฉบับคนเอาแต่ใจ
“อะไรของมึงอีก?”
“ก็ทีไปเรียนยังโดดได้เลย ทำไมจะโดดงานด้วยไม่ได้ ถ้ากูไม่เห็นบัตรนิสิต ไม่เชื่อจริงๆ ว่ามึงเรียนวิด-วะเหมือนกู ทำตัวชิวชิบหาย” อ้าววว กระผมจะทำตัวเช่นไรแล้วไปหนักส่วนไหนของคุณมึงวะเนี่ย
“ถ้ากูสอบตก กูยังซ่อมได้ เรียนซ้ำได้ แต่ถ้ากูไม่ไปทำงานกูจะอดตาย ใครจะมาชุบชิวิตกูล่ะ”
“แล้วมึงมีกูไว้ทำประเทศอะไร” ไอ้ตุลย์ถามมา ผมอยากจะถามมันกลับไปเหมือนกันว่าผมมีมันจริงหรือ? ไม่ใช่มันหรอกหรือที่คิดว่ามีผม ก็ตัวมันทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ เป็นนายเหนือชีวิตของผมไปแล้ว และพยายามจะบงการทุกๆ สิ่งโดยไม่สนใจว่าผมจะคิดหรือรู้สึกอย่างไร
“กูจำได้ว่ากูบอกมึงไปแล้วว่ากูไม่ปล่อยให้มึงตายหรอก” ไอ้ตุลย์ตอบกลับมา แล้วมันก็ดึงเศษกระดาษใบเก่าที่ผมเห็นในห้องน้ำวันก่อนออกมายื่นให้ เห็นแล้วเย็นวาบไปทั้งตัว
มึง!!!!!!! ไอ้ตุลย์จะล้มมวย!!!!!!
ผมหยิบกระดาษแผ่นนั้นจากมือมันมาดู คนละใบนี่หว่า เพราะจำนวนเงินมันมากกว่าเดิมอีก
เสีย สินสงวนศักดิ์ไว้ วงศ์หงส์ (ตอนนี้ทรัพย์สินไม่ค่อยมีแต่ศักดิ์ศรีมีเต็มเปี่ยม)
ทุกท่านไม่ต้องห่วง คนอย่างปอนด์มีศักดิ์ศรีมากพอที่จะไม่รับเงินผิดกฎหมายแบบนี้แน่นอน ทุกอย่างต้องโปร่งใส บริสุทธิ์ยุติธรรมตรวจสอบได้ ผมเอากระดาษแผ่นเดิมยัดกลับไปที่มือของมันแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“เอาเงินของมึงคืนไป กูไม่อยากได้”
“มึงเก็บไว้เถอะน่า อย่ามัวแต่หยิ่งอยู่เลย ปกติกูเห็นมึงงกจะตายไป ทีอย่างนี้ล่ะจะมาบอกไม่อยากได้เงิน”
“เออ!! กูมันคนงก!! แต่เงินทุกบาททุกสตางค์ที่ได้มากูได้มา เพราะหยาดเหงื่อ เพราะคนที่ให้เขาชอบเสียงเพลงของกู ประทับใจการเอนเตอร์เทนบนเวที ไม่ใช่....บนเตียง” ไอ้ตุลย์ถึงกับเงียบไป มันคงเห้นแววตาจริงจังของผมล่ะมั้งเลยไม่พูดอะไรขัดคอ “กูอาจจะขายอะไรก็ได้ ยกเว้นขายตัว”
ผมพูดประโยคสุดท้ายด้วยความรู้สึกเจ็บปวด จนต้องกำมือแน่น มันเจ็บร้าวไปทั้งเบ้าตาเหมือนโดนชก
โอ้ไม่... บ่อน้ำตาจะแตก อย่านะไอ้ปอนด์ถ้ามึงร้องไห้ เดี๋ยวมันจะหาว่ามึงบีบน้ำตา ร้องไห้เพราะกลัวแพ้อะไรแบบนั้น กูยังไม่แพ้โว้ย
เสีย สัตย์อย่าเสียสู้ ชีพม้วยมรณา (ความสัตย์ไม่มีมานานแล้ว แต่ใจสู้อย่าบอกใคร)
“กูไม่ได้คิดอย่างนั้น กูก็ชอบฟังมึงร้องเพลงเหมือนกัน” มันแก้ตัวกลับมา น้ำเสียงลดระดับลงกว่าเดิมเยอะเลย
“งั้นมึงก็เก็บเงินมึง ไว้ให้กูตอนที่กูร้องเพลงสิถึงจะถูก”
“อือ...กูเข้าใจแล้ว มึงอย่างอแง” ไอ้ตุลย์บอกกลับมาเสียงอ่อนแต่คำพูดกวนตีน
“เชี่ย!! กูไม่ได้งอแง สัด!!”
“เออ!! มึงไม่ได้งอแงก็ได้ ที่เห็นน้ำตาปริ่มๆ กูจะคิดซะว่าผงเข้าตามึงแล้วกัน” ดูมันพูดเข้าสิ น่าโมโหชะมัด จากอารมณ์ขุ่นๆ มันเปลี่ยนไปเป็นอายๆ ยังไงชอบกล
“แต่กูว่ามึงยังไม่หายดีเท่าไร น่าจะพักผ่อนอีกสักวัน” ทำเป็นห่วงใย กูจะเชื่อใจคู่ต่อสู้อย่างมึงได้ยังไง กำลังจะทำให้กูตายใจล่ะสิ อย่าหวังว่ากูจะประมาท
ผมยืนนิ่งมองหน้ามันครู่สั้นๆ ก่อนจะปรับอารมณ์ตัวเองให้เย็นลง ดื้ออย่างเดียวไม่ค่อยได้ผล
“ให้กูไปเถอะ กูดีขึ้นเยอะแล้ว” เอาวะ ลองขอร้องดีๆ สิเผื่อได้ผล
“แน่ใจ”
“แน่” ผมตอบกลับไปอย่างมั่นอกมั่นใจ
“งั้นก็ดี” มันพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ แล้วลากร่างผมกลับไปที่เตียงพร้อมกดให้นั่งลงบนเตียง ผมกำลังสับสนมึนงง ก็ผมอุตส่าห์ลดตัวลงไปพูดดีๆ กับมัน แต่อยู่ดีๆ ได้ตุลย์ก็สั่นระฆังเตรียมเข้าสู่ยกที่สามแบบไม่ทันตั้งตัว
“นี่มึงจะทำอะไร” ผมถามเสียงดังพร้อมตั้งการ์ด หัวใจหล่นลงไปอยู่ปลายเท้าตอนที่มันตอบกลับมา
“อ้าว ก็มึงบอกว่ามึงหายดีแล้ว กูก็เลยจะตรวจภายในซะหน่อยว่าหายจริงหรือเปล่า”
เชี่ยแล้ว!!!! ผมกลืนน้ำลายเอื๊อกๆ กระถดกายถอยหลัง
ส่วนไอ้ตุลย์ก็ปีนขึ้นเวที เอ๊ย! ปีนขึ้นเตียงตามมาติดๆ ผมคลานหนีไปยังปลายเตียง แต่อีกฝ่ายขยับตามมาอีกก่อนจะตะครุบผมไว้เหมือนแววตะปบหนู ผมหน้าคะมำไปกับพื้นเวทีมวยในขณะที่อีกฝ่ายขยับตามมาคร่อมไว้ ผมพลิกกายนอนหงายส่งสายตาประสานตวงตาของมันเพื่อประเมินคู่ต่อสู้อีกครั้ง
“เชี่ย กูใช้ปากร้องไม่ได้ใช้ตูดร้องนะ” ตอบโต้ด้วยเหตุด้วยผล เพิ่งเจรจาสงบศึกไปอยู่ไม่นานจะตีตลบหลังซะแล้ว
“งั้นจะเทียบเสียงให้ว่าครางเพราะ เอ๊ยร้องเพลงเพราะพอหรือยัง” เฮ่ย!! หวังดีประสงค์ร้ายหรือเปล่าเนี่ยมัน
ใจเต้นระส่ำอีกแล้วเมื่อไอ้ตุลย์พยายามปลดกระดุมเสื้อผมออก อ๊ากกกกก dangerous สุดๆ
ตอนนี้อยู่บนเวทีชกแล้ว ไม่ใช่ช่วงชั่งน้ำหนัก จะมาแก้ผ้ากันตอนนี้ได้ยังไง มันไม่ถูกนะโว้ย ผมพยายามดิ้นรนต่อสู้ต่อไปแม้ว่าจะตกเป็นมวยรอง จนไอ้ตุลย์เลิกยุ่งกับเสื้อผ้าผมเปลี่ยนมาเป็นคลุกวงใน แต่ไม่ได้ตีเข่าแต่อย่างใด มันซุกไซร้ปลายจมูกไปตามซอกคอของผมแทน แย่แล้วสงสัยจะเกิดการเข้าใจผิดอย่างแรง
ผมต้องขอให้กรรมการยุติการชกชั่วคราวเพื่อชี้แจงให้ไอ้ตุลย์ได้ทราบว่าเรากำลังชกมวยสากลไม่ใช่มวยปล้ำ!! แต่ไม่มีกรรมการคนใดว่างพอจะมาทำหน้าที่นั้น (สงสัยมันติดสินบนกรรมการไว้จริงๆ )
“อย่า...!! ....หยุดสิวะ” ส่งเสียงโวยวายพร้อมกับมือและเท้าที่ทั้งผลักทั้งถีบพัลวัล แต่ก็เหมือนการชกมวยคนละรุ่น
“อะไรนะ อย่าหยุดเหรอ?” มันส่งเสียงถามมาแบบกวนๆ ยังกดจมูกซุกไซร้ที่ซอกคอ แม่เจ้า กระต่ายไม่ได้ตื่นตูมวุ้ย แต่กระต่ายมันหูตึง
“โว้ย....ไม่ใช่..... ปล่อยกู” ผมตะโกนก้องคอหอยแทบแตก เอามือยันอกแกร่งของอีกฝ่ายมิให้ถาโถมเข้ามาให้ชุลมุนมากกว่านี้ แต่ยังไม่หนำใจไอ้ตุลย์ตัวดีกลับยิ่งได้ใจหนักมันกลับขบติ่งหูผมอีกอย่าง มึงเป็นไมค์ ไทสันด้วยเรอะ มึงกัดหูกูทำไม?
สิ้นสุดกันที ไม่ว่าชาตินี้ชาติไหน ฮือ..... ดื้อด้านต่อไปคงไม่รอด มีหวังแพ้น็อคคาเวที ถูกหิ้วส่งโรงพยาบาลเป็นการด่วนแน่ๆ เลย
จำเราจะต้องยกธงขาวไปก่อน แล้วค่อยมาเอาคืนทีหลัง
แต่.... อย่าเพิ่งดีใจไป มันต้องมีนัดล้างตา คราวหน้ากูจะไปฟิตซ้อมร่างกายมาอย่างดี
“พอได้แล้ว เชี่ยเอ๊ย.....กูไม่ไปก็ได้วะ.....สาด” ผมพึมพำเสียงดังอย่างอารมณ์เสีย พอหลุดคำนั้นออกไปได้ ไอ้ตุลย์ก็เลิกคุกคามทางเพศแล้วย้ายวารไปที่มุมของตัวเอง ด้วยความสบายอกสบายใจทันที ผมหอบหายใจถี่อย่างเหน็ดเหนื่อยแต่ก็โล่งใจอย่างยิ่งเมื่ออีกฝ่ายยอมถอนทัพ ไม่เข้ายึดค่ายต่อให้เสียขวัญ แต่เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะหึหึลอยมาแล้วแสนจะแค้นใจนัก หงุดหงิดโว้ยยยยยย เหม็นขี้หน้ามันที่สุดในโลก
ถึงจะแพ้ แต่ก็ไม่ยอมรับ...
ก็กับคนอย่างมันไม่สมควรแก่การมีน้ำใจนักกีฬาให้หรอกครับ เพราะแม่งเล่นวิธีสกปรกชะมัด
ได้แต่ปลอบใจตัวเองว่าวันนี้ที่มันชนะ แม่งโกงล้วนๆ
นี่ถ้ามันไม่ได้ติดสินบนกรรมการไว้ล่ะก็ มันต้องแพ้แน่ๆ
เพราะแม่ง.....ทำผิดกติกา ชกใต้เข็มขัด!!
ช่วงนี้ไม่สบาย เห่าจนที่บ้านบ่นรำคาญ 
มาต่อให้จนจบแล้วจ้า....... 
ต่อหลายตอนแล้วหวังว่าคงหายคิดถึงนะคะ 
(รอนัดล้างตาระหว่างมวยคู่เอกกันต่อไป.... 
)
แล้วเจอกันใหม่เมื่อคนอ่านคิดถึง........ นะคะ 
...............................................................
ขอบคุณทุกคอมเม้นทุกบวกเหมือนเดิม
ตอบแทนด้วย บวกหนึ่งทุกรีนะคะ จ๊วบ....ดูดปาก (ยี้...) ฮาๆๆๆ 
โพลล์
หัวข้อ: กระต่ายยักษ์กับจักรวาลอันอบอุ่น♥ (อ่าน 890841 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก