ขอโทษ..... ที่ให้รอเก้อค่ะ 
เมื่อคืน นิเผลอหลับคาคอม!!!
ตื่นมาอีกที แปดโมงเช้าแล้ว แง้ๆ.....
ว่าจะมาดึกเลยมาบ่ายแทน
ยกโทษให้เค้าใช่ป่าว?
เอาน่า.... ตอนนี้ดีใจได้กับมาใช้ ตุลย์- ปอนด์ แล้วหลังจากโดนอีพี่โต้งแย่งซีนไปหลายตอน อิอิ
เลิกพล่ามมาอ่าน ต่อดีกว่าอิอิตอนที่ 14 กักบริเวณ
“ขอร้องเหอะ! มึงอย่ามาทำหน้าระรื่นแบบนี้ได้ป่ะ?” ผมเหวี่ยงใส่ไอ้โต้งเมื่อเห็นรอยยิ้มของมัน ตอนที่เราสองคนกำลังจะเดินออกจากห้อง เพื่อไปเรียน
“มึงจะห้ามกูทำไม ก็กูมีความสุข” ตอบกลับมาหน้าตาเฉย
“เหรอ?.....” ผมประชดมันกลับไป
“มึงต่างหาก เป็นอะไรนักหนา หรือยังโมโหเรื่องเมื่อวานอยู่” ผมย่นจมูกใส่มันเมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อวาน
“มึงหงุดหงิดเรื่องนั้นเหรอ? ไม่ใช่ความผิดกูนะที่กูเสร็จคนเดียว ก็มึงไม่ยอมให้กูช่วยเอง” แหม...รีบแก้ตัวเชียวนะมึง!!
“กูไม่ได้หงุดหงิดเรื่องนั้น” ผมตวาดแหว...
“แล้วเรื่องอะไร?” เฮ้อ.... อธิบายยังไงดีถึงจะเข้าใจว่าหงุดหงิดตรงที่ไม่รู้ว่าหงุดหงิดเพราะอะไรนี่แหละ เฮ้อ...
“ช่างเถอะ.... เออ..ช่วยอะไรอย่างนึง” ผมเดินไปหามันแล้วเลิกคอเสื้อให้พอเห็นไหล่ขาวๆ มันทำหน้างงใส่ “ดูดคอให้หน่อย...”
“โรตจิตนะมึง....ชอบเวลามีร่องรอยตามตัวเหรอ?” ไม่วายจะแซว
“เร็วดิ....อย่าลีลา” ผมบอกแล้วยืนนิ่ง โต้งก้มลงมาดูดที่ผิวตรงซอกคอให้ตามประสงค์....
“เอาแรงๆ อยู่ทนไปเดือนนึงเลยนะ” ฮา... ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก เอาแค่รู้ว่า....รอยใหม่ละกัน
“เว่อร์ว่ะ” โต้งหัวเราะเบาๆ ร่าเริงมากจนน่าหมั่นไส้ ไม่รู้อะไรนักหนา
โต้งจอดรถหน้าคณะวิศวะกรรมศาสตร์ ซึ่งโคตรไกลปืนเที่ยงอยู่เกือบจะหลังม. ก่อนจะก้าวลงผมก็หันไปรีดไถปัจจัยที่ห้าทันที
“มึงเอามายืมสองร้อยดิ๊” บอกพร้อมแบมือกระดิกยิกๆ
“โห ... ไม่ค่อยจะหน้าด้านอ่ะ” มันควักกระเป๋าตังออกมาเปิด แล้วเหล่ตาด้วยสายตามีเลศนัย “ร้อยละร้อยนะโว้ย”
“ส้นเถอะ... หาว่ากูงกอย่างงั้นอย่างนี้ ทีมึงนะ แม่งหน้าเลือดฉิบหาย ดอกโหดขนาดนี้ ฆ่า....กู....ซะดีกว่า” ผมโวยวายทำเสียงต่ำในประโยคท้าย แต่มันกลับหัวเราะร่วนอย่างน่าหมั่นไส้ ยื่นธนบัตรสีเทาออกมาสองใบ ผมขมวดคิ้วมุ่น
“สองร้อยไม่ใช่สองพัน หูตึงเหรอมึง” บอกไปด่าไป
“เก็บไว้เหอะมึง ผอมจนเหลือแต่กระดูกแล้ว” มันว่า ซึ่งผมเดาเอาว่ามันคงจะเป็นห่วงสวัสดิภาพกลัวผมขาดสารอาหารตายอะไรเทือกนั้น แต่มันไม่ยอมมองตัวเองว่าก็ผอมเหมือนกัน
“กระดูกอะไรเล่า กล้ามเนื้อทั้งนั้น” แสร้งทำเป็นเบ่งกล้าม โต้งมันไม่ตอบเอาแต่หัวเราะเบาๆ
“เออน่า...พอดีกูไม่มีเศษ” เหอะ.. น่าเบื่อ...รอบตัวมีแต่พวกอวดรวย... กูไม่รวยบ้างให้รู้ไปเหอะ!!
ผมกระตุกแบ๊งค์พันมาหนึ่งใบ ย่นจมูกน้อยๆ
“งั้นเอาใบเดียวพอ กูไม่อยากเป็นหนี้เยอะ ชักหน้าไม่ถึงหลังบ่อยๆ มันเซ็ง”
“มึงไม่มีรถแล้วนี่ เลิกกี่โมง ให้มารับไหม?” นั่นดิ... มันใจดีจนผมเกรงใจเลยว่ะ
“เฮ้ย....บ้า กูกลับเองได้ ขอบใจ”
“งั้นตั้งใจเรียนนะครับที่รัก จุ๊บ!” มันยกมือขึ้นตั้งกระดิกนิ้วพอประมาณ ส่งตาหวาน ทำปากส่งจุ๊บ กระพริบตาข้างหนึ่งมาให้ โห....
“จวยเหอะ!!” ผมหันไปชูนิ้วกลางใส่พร้อมใบหน้ากวนตีน เปิดประตูก้าวเท้าออกไป แต่แทนที่จะสลดกลับได้ยินเพียงเสียงหัวเราะร่าเริงของเจ้าของรถก่อนที่ประตูจะปิดลง ผมส่ายหน้าให้ความทะเล้นของมัน ยืนมองรถของมันค่อยเคลื่อนตัวห่างออกไป
“ใครมาส่ง?” คำถามที่เอ่ยขึ้นด้านหลังทำให้ดวงตาของผมเบิกโพลงขึ้นให้บัดดล หน้าเสียทันที ไม่จำเป็นต้องหันหลังไปมองก็จำเสียงได้
ไอ้ตุลย์!! มึงเป็นขอมดำดินจริงๆ ใช่ไหม?
จากนั้นเจ้าของเสียงก็เดินมายืนข้างๆ แล้วกางอุ้งเท้าด้านหน้าตะปบไหล่ผมหมุนให้หามัน พร้อมส่งเสียงคำรามมาอีกครั้ง
“กูถามว่าใครมาส่งมึง.... ไม่ได้ยินเหรอไง” ผมช้อนตาเขียวๆ ขึ้นมองหน้ามัน ไม่ปรากฏความอ่อนล้าของคนอดหลับอดนอนแต่อย่างใด มีเพียงใบหน้าจริงจังเคร่งเครียดเท่านั้น
“เรื่องของกู ทำไมกูต้องรายงาน...” ผมเชิดหน้าตอบกวนๆ
“ไม่ตอบ... งั้นมึงรอดูข่าวแล้วกันว่าซีวีซทะเบียน chi 4321 คันนี้จะระเบิดตู้มขึ้นมาวันไหน” ผมถึงกับตาเหลือก กับคำขู่อันโหดร้ายของมัน
“เชี่ย....นั่นเพื่อนกู!!” ผมรีบตอบทันที อดไม่ได้ที่จะจับคอเสื้อปกปิดร่องรอยที่ตั้งใจให้เกิด แต่ตอนนี้ไม่ตั้งใจให้มันเห็นทันควัน และโชคดีที่มันไม่ได้สังเกต
“แน่ใจ? เพื่อน....หรือชู้?” เก่งเชียวนะเรื่องไล่บี้ จับเท็จ ไม่น่าเรียนหรอกวิศวะ มันน่าไปเรียนโรงเรียนนายร้อย ไปทำงานพวกสอบสวน... สอบปากคำผู้ต้องหา แต่ถ้ามีตำรวจแบบมันก็น่ากลัวผู้ต้องหาจะตายก่อนได้สารภาพผิดอยู่ดี
“เพื่อน....” ผมตอบเสียงอ่อย หงุดหงิดใจมาก ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้ขอมดำดินมันดันโผล่มาทันเห็นทะเบียนรถไอ้โต้งเสียก่อนล่ะก็ จะตอบว่าชู้ประชดแม่งให้สะใจไปเลย กลัวแต่มันจะไปวางระเบิดรถไอ้โต้งจริงๆ อ่ะดิ เลยต้องยกเลิกแผนการณ์
โต้งเอ๊ย.... ถ้ามีเหตุเภทภัยอันใดเกิดขึ้นเพราะกู ก็อโหสิกรรมให้ด้วยเถิด กูไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
“มีเรียน?” เสียงมันปรับโทนให้ฟังดูดีขึ้นนิดนึง
“ไม่มีมั้งมึง กูคงมาเที่ยวคณะเพราะกลัวมึงจะหากูไม่เจอเฉยๆ” ผมตอบประชดทำหน้ายียวนกวนประสาท ไอ้ตุลย์ส่ายหน้าระอา
“วิชา?” ผมก็ตอบมันไปอีกอย่างเสียไม่ได้ มันพยักหน้ารับทราบ แล้วจับแขนผมเดินเข้าคณะ ผมก็เดินตามมันไปอย่างว่าง่าย พอถึงหน้าบันไดมันก็หยุด
“มีเรียนห้องไหน ก็นำไปสิ” เหอะ!! เห็นจูงมือลากลิ่วๆ กูนึกว่ารู้
“แล้วมึงจะปล่อยมือกูได้ยัง” ผมเหล่ตามองที่ข้อมือตัวเองด้วยหางตา
“ทำไม? จับแต่นี้หวง... มากกว่านี้ก็จับมาแล้ว” มันบอกด้วยน้ำเสียงเฉยชา หน้าด้านหน้าทน ในขณะที่ผมหน้าร้อนผ่าว โกรธมากกว่าอาย
“จวยเหอะ! เก็บปากไว้แตกหน้าหนาวเหอะมึงอ่ะ สัด” ผมด่าเน้นเสียงส. เสือลอดไรฟัน ก่อนจะสะบัดหน้าเดินขึ้นบันได
กระทั่ง....มาถึงชั้นสาม ไอ้ตุลย์ปล่อยมือผมนานแล้วแต่ยังเดินตามมาจนถึงหน้าห้องเรียน จนผมอดไม่ได้ที่จะหันไปตะคอก
“มึงตามกูมาทำไม” ตามเสียจนผมเกือบเข้าใจผิดคิดว่ามันเป็นเงาแล้วเนี่ย
“ขืนไม่ตามมาเฝ้าทุกฝีก้าว มึงก็หนีกูไปอีกน่ะสิ” รอบคอบที่สุดในโลกหล้า
“กูเป็นทาสในเรือนเบี้ยของมึงไง้? กูถึงจะไปไหนไม่ได้เลยน่ะ สาด”
“กูอยากให้มึงเป็นทาสในเรือนใจกูมากกว่า” กึก!! ชะงักแทบสำลักน้ำลาย พยายามควานหาใบหน้าทะเล้น กรุ้มกริ่มหรือรอยยิ้มสักนิด แต่ก็ไม่เจอ ไอ้ตุลย์ต้องเป็นพวกภูมิต้านทานความโรแมนติกดีเยี่ยมแน่ มันไม่รู้บ้างหรือไงว่าคำพูดพวกนี้มันมีความหมายยังไง หรือควรจะต้องพูดด้วยน้ำเสียงและใบหน้าแบบไหน
แม่ง... หน้านิ่งจนกูรู้สึกละอายเลยที่แอบคิดว่ามันจะทำอะไรที่ใกล้เคียงกับคำว่า “จีบ” สักนิด
ตลกเหอะ!! เออ..กูคิดผิด!!
ผมถอนใจอย่างผิดหวังเดินเข้าห้องเรียนไปนั่งหลังสุดของห้องตามความเคยชิน
ไอ้ตุลย์เดินตามเข้ามาและหย่อนก้นนั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆ ผมจิ๊ปากอย่างขัดใจ เหล่ตาไปมอง
“มึงจะตามเข้ามาเรียนกับกูด้วยทำไมเนี่ย”
“ทำไม? วิชานี้กับอาจารย์คนนี้กูก็เรียนนะ คนเยอะขนาดนี้ อาจารย์เขาจำไม่ได้หรอกว่าใครเรียนเสคไหน”
“อาจารย์เขาไม่ความจำสั้นขนาดนั้นหรอกมึง”
“เหรอ? ถ้าเขาถามนะ กูจะตอบตามความจริงก็ได้ว่า กูมาเฝ้าเมีย เพราะเมียกูมันหลายใจ ถ้าไม่เฝ้านะ ชอบแอบดอดไปหาชู้ประจำ” พูดไม่ออก ดูเอาเถิด ....ช่างพูดได้ไม่อายปาก ผมหลับตานิ่งนับหนึ่งถึงสิบไม่ให้โมโห ไม่ให้ตอบโต้ ไม่ให้วีนแตก....
ในห้องเริ่มเงียบลงเมื่ออาจารย์เดินเข้ามาในชั้นเรียน ผมหันไปสนใจฟังแม้ว่าจะไม่มีอุปกรณ์การเรียนสักอย่างเลยก็ตาม... ไม่ว่าจะเป็น สมุด ปากกา ชีท จบคาบไปแบบทุลักทุเล ไม่มีอะไรเข้าหัวมากเท่าไรนัก
ผมลุกขึ้น เดินออกจากห้องเตรียมตัวจะสลายตัวไปพร้อมเพื่อนคนอื่นที่ทยอยเดินออกจากห้องเพื่อหนีไอ้ตุลย์ยังตามติดยิ่งกว่าตุ๊กแก แต่โชคกลับไม่เข้าข้างเอาเสียเลย
“พิชานันท์” ผมชะงักเท้ากึกหันไปข้างหลัง กลืนน้ำลายเอื๊อก....
“อ่า...ครับ” ตอบรับกับเสียงอาจารย์สาวที่ส่งสายตาดุๆ พร้อมการถอนหายใจเอือมระอาเต็มทน
“ขอคุยด้วยหน่อยสิ” อาจารย์ศิริลักษณ์ อาจารย์ที่ปรึกษาของผมบอกด้วยเสียงจริงจัง แล้วผมก็เดินตามอาจารย์ไปที่ห้องภาค...
“นึกว่าจะไม่เห็นหน้าเห็นตาเธอแล้วเสียอีก เห็นเพื่อนๆ บอกว่าเป็นนักร้อง ต้องทำงานหามรุ่งหามค่ำ ถ้าจะหารายได้พิเศษครูเข้าใจ ครูไม่ได้ว่า แต่อย่างน้อย...ก็อย่าขาดเรียนให้มันมากนัก อนาคตยังอีกไกล มาถึงปีสองแล้ว ครูไม่อยากให้ลูกศิษย์คนไหนของครูโดนไทน์ทั้งนั้นเข้าใจไหม” เทศน์ยาวเป็นกัณฑ์เลยวุ้ย ผมก้มหน้าสำนึกผิด ไม่อยากพูดเลยว่าไอ้คนที่มีส่วนทำให้ผมขาดเรียนติดๆ กันสองอาทิตย์มันก็ยืนหัวโด่อยู่ข้างนอกห้องด้วยเหอะ!! ทำไมอาจารย์ไม่ด่ามันบ้างล่ะคร้าบ
“ครับ” ผมรับคำเสียงอ่อย
“เข้าใจแล้วก็ไปได้ อย่าให้ครูรู้นะว่าขาดเรียนอีก”
“ครับ” ผมเดินคอตกออกมาจากห้องภาค เจอหน้าไอ้ตุลย์ยืนรออยู่
อาจารย์คนเดิมเดินออกมาจากห้องแล้วเห็นผมยังยืนอยู่กับไอ้ตุลย์
“อ้าว.... ศาสตราวุธ มีธุระอะไร มาหาอาจารย์คนไหนหรือเปล่า” แหม...อาจารย์ครับ ทีกับผมนี่ดุเอาดุเอา ทีกับไอ้เชี่ยตุลย์ล่ะทำเสียงซะใจดีเชียวนะ
“อ๋อ.. เปล่าครับ มารอเพื่อน...ครับ” ตุลย์ตอบอย่างนอบน้อม
“เพื่อน? พิชานันท์น่ะเหรอ เพื่อนเธอ”
“ครับ...” ตอบรับเต็มปากเต็มคำ แต่ไม่เคยถามสักคำว่าผมอยากเป็นเพื่อนกับมันไหม??
“งั้นดีแล้ว เป็นเพื่อนกันก็ดูแลกันให้มาก บอกเพื่อนอย่าโดดเรียนให้มันเยอะ แล้วก็ตั้งใจเรียนบ้าง ฝากลูกศิษย์ครูด้วยนะ” ครูเอ่ยปากฝากฝัง
อย่าครับ....อย่าเอาผมไปฝากมัน เพราะก็เหมือนฝากแมวไว้กับปลาย่าง ฝากขนมปังปอนด์ไว้กับกระต่าย... มีแต่โดนเขมือบไม่เหลือซากอย่างเดียว
“ครับ จะดูแลเป็นอย่างดี” ภายใต้น้ำเสียงตอบรับนั้น ผมรู้สึกขนหัวลุกอย่างประหลาด...
คาบสุดท้ายสิ้นสุดที่ห้าโมงเย็น ถึงไม่อยากไปเรียนแต่เมื่อโดนกำชับขนาดนั้นแล้วก็จำต้องเป็นเด็กดีกับเขาสักวัน... พอก้าวลงจากตึกเรียนก็ต้องถอนใจอย่างเหนื่อยหน่าย เมื่อเจอหน้าไอ้ตุลย์รออยู่ที่โต๊ะยาวด้านล่าง ...
ผมคงต้องปลงแล้วแหละว่า ชาตินี้คงหนีแม่งไม่พ้นจริงๆ!!
กริ๊ก.... ครึ่กๆๆๆๆ ผมโยกแขนอย่างรุนแรงให้แขนตัวเองหลุดจากกุญแจมือที่ถูกจองจำไว้กับโครงเหล็กตรงหัวเตียงในห้องผม
“กูไปเรียนก่อน กลับมาทุ่มนึง แล้วจะซื้อของกินมาฝาก มึงหลับรอได้เลย” โห.. ไอ้เผด็จการเอ๊ย ยังอุตส่าห์จะสั่งให้นอนหลับอีกนะมึง...
“มึงจะล็อกห้อง ขังกูไว้ในห้องใช่ไหม?” ผมพยายามหาทางรอด
“ถูก” มันทำเสียงยาว
“ถ้ามึงล็อกห้องจากข้างนอก กูก็ออกไปไหนไม่ได้อยู่แล้ว แล้วมึงยังจะคล้องกุญแจมือกับเตียงอีกทำไม”
“มึงจะได้นอนได้อย่างเดียว ทำอย่างอื่นไม่ได้ไง นี่คือการทำโทษกักบริเวณแบบหนึ่ง” เฮือกกกก
“แต่กู.... กูปวดฉี่ ปวดท้องด้วย คาดว่ากูอาจจะท้องเสีย กูก็ต้องเข้าห้องน้ำไปข้งไปขี้บ้างสิมึง” ผมรีบร้องขอ เรียกร้องความเห็นใจทันที
“เหรอ... โทษทีกูลืม” น้ำเสียงมันไม่สำนึกผิดเลยให้ตายเถอะ!
ผมถอนใจเฮือกเมื่อมันไขกุญแจจากหัวเตียงออก แต่ก็ดีใจเร็วเกินไป เมื่อมันดึงกุญแจลากผมเข้าไปในห้องน้ำก่อนจะเหวี่ยงให้ไปนั่งลงบนฝาชักโครกที่ปิดอยู่...
กริ๊ก....มันล็อกกุญแจอีกด้านกับราวแขนผ้าเช็ดตัวในห้องน้ำ ก้มหน้ามาใกล้จนจมูกจะทิ่มหน้าผม...
“งั้นกูกักบริเวณมึงในท้องน้ำแทนแล้วกัน เรื่องกักบริเวณบนเตียง เอาไว้รอกูกลับมาก่อนก็ได้” ไอ้ตุลย์ยิ้มเหี้ยม..
“หา...” ผมอ้าปากค้างจนแมลงวันเกือบจะบินเข้าไป
“อะไร... ความจำมึงสั้นเหรอ? ก็เรื่องที่กูบอกมึงเมื่อคืนไง ว่าอย่าให้กูหามึงเจอ ไม่งั้นมึงไม่ได้ออกไปร้องเพลงทั้งเดือนแน่”
เห็บหมาเหอะ.... นี่มัน...นี่มัน....นรกชัดๆ!!!
โอ๊ย.....ช่วยด้วย...... ไม่เอาแบบนี้ดิ.... มันน่ากลัวเกินไป....
ฮือ .....กูอยากตาย!!!
.............................
talk with me
ทะเบียนรถ เป็นเรื่องสมมุตินะคะ กลัวมันซ้ำ ดังนั้นทะเบียนที่ตุลย์พูด คิดว่ามันถูกต้องเด้อ...
ตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์เป็นตึกที่นิไม่เคยเหยียบย่างเข้าไปเลยสักครั้ง นอกจากรับน้องตอนเป็นเฟรชชี่ อยู่ข้างๆ ตึก นึกสภาพด้านในตึกไม่ออกจริงๆ ไปจิ้นเอาเองแล้วกัน
คิดชื่อจริงสองคนนี้อยู่นาน เอาไรดีว้า... อีปอนด์ชื่อออกมาหวานยังกะผู้หญิง 
ส่วนตุลย์ นี่ แค่คล้องกับน้องกันย์เฉยๆ ก็พอมั้ง
ศาสตราวุธ กับ ศราวุฒิ 
ใครที่ได้อ่านน้องฐา ..... แล้วอยากดู คลิป แมวกับกระต่ายที่พี่โต้งให้น้องฐาดูนะคะกดไปดูได้ที่ลิ้งนี้ค่ะ
http://www.youtube.com/watch?v=3NdVPTQkRaY
นิว่าจะใส่ไว้ท้ายตอนแต่โพสนิยายแล้วก็ลืม มานึกได้ ก็ ผ่านไปพักนึงปล้ว คงอดดูกันไปหลายคน ....
คอนเฟิร์มว่าน่ารักจริงๆ อิอิ 
p.s. ขอบคุณนะคะ สำหรับทุกเป็ดและทุกบวกนะคะ
สองตอนที่แล้วได้ติด....ท้อปด้วย ดีใจๆ
หลังจากที่ไม่เคยติดกับเขาเลยมานานมากๆ
ใจจริงไม่ได้อยากจะบังคับให้กดอะไรขนาดนั้น...
แต่บางทีเราก็อดอิจฉาคนอื่นบ้างเหมือนกัน
มันรู้สึกว่า งานเขียนของเรามันต้อยต่ำหรือเปล่า...ถึงได้เป็ดน้อย
เทียบชาวบ้านเขาไม่ได้อะไรเทือกนั้น...
แบบว่า เหมือนเป็ดมันเป็นกระแสอ่ะค่ะ
นิเองเป็นคนนึงที่รู้...ว่า เป็ดเยอะได้
เพราะเราขอและมีข้อแลกเปลี่ยนเสมอ... 
แต่ก็ยังตัดกิเลสไม่ได้อยู่ดี.... 
เลยต้องขอตาม... 
ขอโทษนะคะ... ที่แอบตั้งข้อบังคับอะไรแบบนั้น
ถึงเป็ดเยอะหรือน้อยก็ต้องมาต่ออยู่ดีแหละค่ะ ....
ใจจริงคือ....
อยากให้นักอ่าน พยายามกดบวกเป็ดให้ทุกโพสท์ที่ตัวเองคิดว่าชอบ
โดยที่ นักเขียน(หรือเจ้าของกระทู้) ไม่จำเป็นต้องขอ... นะคะ
ไม่ต้องมาก..แต่ตั้งใจและเต็มใจกดเนอะ อิอิ 
.....รักคนอ่าน... 
และทุกคอมเม้นท์ที่ต่อจากรีนี้...
นิจะกดบวกคะแนนเป็นการตอบแทนความน่ารักนะคะ
เจอกันอีกครั้งเมื่อคนอ่าน...คิดถึงนินะคะ 
โพลล์
หัวข้อ: กระต่ายยักษ์กับจักรวาลอันอบอุ่น♥ (อ่าน 890792 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก