ใคร....เป็นห่วงปอนด์เรื่อง “รอยคิสมาร์ค” ปอนด์ฝากมาบอกว่า
“ดูถูกพระจันทร์มากเกินไปแล้ว ระดับนี้แล้ว...มีเหรอจะยอมให้เห็นง่ายๆ”
ใครเชียร์ให้ปอนด์ “โดนจัดหนัก” ตุลย์ฝากบอกมาว่า
“ขอบคุณสำหรับกำลังใจ แต่ผมไม่ใช่คนโหดร้าย ใจทราม โรคจิตนะคร้าบบบบบ จะได้ทำแบบนั้น ผมน่ะแสนจะอ่อนโยนใจดี ”
(รีพลายอันใหม่ค่ะ อันเก่าลบไปแล้ว แหะๆ)
ตอนที่ 15 แค่น้อยใจเฟ้ย...
พรึ่บ!! แสงสว่างที่เจิดจ้าขึ้นกะทันหันทำให้ผมขมวดคิ้วกลอกตาไปมาไล่ความง่วงงุน ขยับศีรษะออกจากขอบอ่างล้างหน้าที่ตนเองใช้แทนหมอนพิงนอนอย่างอนาถไปเมื่อสักครู่นี้ แม้สถานที่ไม่อำนวย แต่เพราะเมื่อคืนนอนน้อยทำให้สามารถหลับได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ความมืดที่เข้าครอบคลุมก่อนหน้านี้ทำให้เดาได้รางๆ ว่าผมหลับไปนานพอสมควรและตอนนี้อัยการศาลเตี้ยมันเลิกเรียนกลับมาแล้ว และก็เป็นจริงดังคาด...
“เป็นไงบ้าง ตายรึยัง” ผมเหล่ตาไปหาเจ้าของร่างสูงราวยักษ์ปักหลั่นที่เปิดประตูเดินเข้ามาในห้องน้ำและถามด้วยน้ำเสียงแสนจะกวนประสาทนั้นด้วยความฉุนเฉียว
“เสียใจด้วยนะ กูยังไม่ตาย ไม่อย่างนั้นกูจะตามจองล้างจองผลาญ เป็นผีพยาบาทหลอกหลอนมึงทั้งชีวิตเลยคอยดู” ผมบอกมันอย่างเข่นเขี้ยว แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะตอบ
“รักแรง...พยาบาทแรงน่าดูเลยนะผีตัวนี้” พยาบาทอย่างเดียวโว้ยไม่มีรักไอ้ห่านี่.... “แต่ก็ดี กูจะได้จับใส่หม้อลงยันต์ เก็บไว้ร้องเพลงให้กูฟังทุกวันเลย”
“สัด!!” สั้นๆ แต่ได้ใจความ ไอ้ตุลย์ตอบรับด้วยรอยยิ้มอย่างเก่าเดินเข้ามาไขกุญแจมือให้ผม
“ด่าแก่งจริงนะ เก่งแบบนี้ให้ได้ตลอดเถอะ ถึงเวลาจนตรอกอย่ามาร้องขอความเห็นใจแล้วกัน” แม่ง...ขู่ตลอด ผมส่งสายตาเขียวๆ ใส่มันจนตาแทบถลนแต่หุบปากไม่พูดต่อ
ผมเดินตามแรงดึงของกุญแจมือที่บัดนี้มันล็อกอีกด้านเข้ากับแขนซ้ายตัวเองเรียบร้อยไปแล้ว โรคจิตที่สุดเลยมัน
ในที่สุดเราก็นั่งอยู่กลางห้องที่ตอนนี้มีราดหน้าเอ็มไพร์วางรออยู่แล้ว ผมแอบสังเกตว่าในจานของมันมีทั้งหมึกทั้งกุ้งละลานตาส่วนจานของผมมีฝูงหมูเดินขบวนมาตกน้ำราดหน้าตายเป็นกองพระเนิน
ตอนนี้บอกได้คำเดียวว่าหิว ผมไม่รอช้ารีบหยิบซองเครื่องปรุงมาแกะเทใส่จานอย่างเร่งด่วน แต่พอขยับแขนขวาแล้วมีแขนซ้ายของไอ้เชี่ยตุลย์ตามมาเกะกะก็ทำให้รู้สึกขัดใจเสียทุกครั้ง จนต้องเปลี่ยนใจไม่ปรุง แล้วเอามือซ้ายหยิบช้อนเขมือบราดหน้าอย่างไม่ถนัดนัก หันไปมองไอ้ตุลย์ มันไม่ปรุงราดหน้า เอามือขวาตักหมี่กรอบกินอย่างพอดีคำด้วยสีหน้านิ่งๆ
หมี่กรอบ? แล้วทำไมจานผมเป็นเส้นใหญ่วะ กินยากฉิบหาย!
จงใจแกล้งกันชัดๆ จะขอแลก...ก็ไม่ได้กุ้งเต็มจานแม่งเลย....
“กินลำบากเหรอ?” ไอ้ตุลย์เงยหน้าจากจานราดหน้าแล้วถามขึ้นมา ถามทำไมเนี่ย เห็นไหมว่าราดหน้าจานตรงหน้ากูนี้แทบไม่พร่อง ผมตอบด้วยสายตาอาฆาตแค้น แล้วทำเป็นไม่สนใจก้มลงไปเอาช้อนตัดเส้นใหญ่ในจานให้สั้นลงจะได้กินง่ายกว่าเก่า
“ให้ป้อนไหม?” หวังดีประสงค์ร้ายรึไงวะเนี่ย
“เสือก!!” สั้น ง่าย ได้ใจความเหมือนเดิม แล้วก็ทิฐิส่วนตัวทานราดหน้าต่อได้จนหมดแม้จะใช้เวลามากกว่าปกติก็ตาม
กองทัพเดินด้วยท้อง... เมื่ออิ่มแล้วผมก็เริ่มวางแผนจะหนีอีกครั้ง เพียงแค่ลอบมองไปที่ประตู ไอ้ตุลย์ก็ไม่วายดักคอ
“คิดจะหนีอีกเหรอไง ไม่รู้จักเข็ดจักจำ เรื่องดื้อล่ะไม่มีใครเกิน” แม่งเอ๊ย....จะบ่นให้ได้อะไรขึ้นมาวะเนี่ย “ ชอบเอาไม้ซีกไปงัดไม้ซุง คิดเหรอว่าสำเร็จ” ก็ไม่อยากจะงัดเท่าไรหรอก ถ้าไม้ซุงไม่กวนตีนก่อนนะ
“เลิกมองกูแบบนั้นเสียทีเถอะ กูกลัวอยู่ดีๆ ตัวกูจะไหม้เป็นจุณ เพราะแรงอาฆาต” ถ้าไหม้ไปได้ก็ดีน่ะสิ ฮึ่ย น่าโมโหชะมัดเลย....
“อิ่มแล้วใช่ป่ะ” ผมใช้สายตาก้มลงไปมองที่จานที่ว่างเปล่าเป็นคำตอบ ถึงไม่อิ่มแล้วไง ให้กินจานเข้าไปด้วยหรือไงครับ?
“หน้ามึงนี่กวนตีนกูจริงๆ เลยนะ อิ่มก็ดีแล้ว” มันว่าพร้อมทั้งสรุปเมื่อไร้ตำตอบจากผม มันลุกขึ้นกะทันหัน แล้วดึงให้ผมต้องลุกตามอย่างไม่มีทางเลือก ดีกว่าถูกลากนั่นแหละ
กุญแจมือถูกล็อกเข้ากับกรงเหล็กที่เตียงอีกครั้ง นั่นแหละทำให้ผมหายใจไม่คล่องคอขึ้นมาทันที ไอ้ตุลย์เอาจานไปวางในห้องน้ำโดยไม่ได้ล้าง เดินตัวปลิวกลับมายืนเท่พร้อมถุงยา ที่ยัดเข้าปากมาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ขมฉิบหายวายวอด จนผมอดไม่ได้ที่จะคายทิ้งทันทีต่อหน้าต่อตา
“มึงคายทำไม?” ไอ้ตุลย์ถามเหตุผลของกิริยาไพร่ของผมอย่างไม่พอใจนัก
“ก็มันขม” ตอบเสียงอ่อย
“หวานเป็นลม ขมเป็นยา ไม่เคยได้ยินหรือไง”
“เคย... แต่กูกินเองได้ มึงไม่ต้องเสือกป้อน ขมขนาดนี้ ให้แดกยาเปล่าๆ ไม่มีน้ำตามแกล้งกันชัดๆ” ผมบ่นพึม ในขณะที่อีกฝ่ายเทยามากมายใส่มือผม แล้วหันไปรินน้ำให้
“ยาอะไรวะเยอะแยะขนาดนี้”
“กินเข้าไปเถอะ ไม่ใช่ยาปลุกเซ็กส์หรอก” มันตอบพลางหัวเราะแนบท้าย ยิ่งบอกว่าไม่ใช่ยิ่งไม่น่าไว้ใจว่ะให้ตายเถอะ พอผมชะงักทำท่าว่าไม่กล้ากินมันก็บอกต่อ
“... ไม่ต้องทำท่ากลัวขนาดนั้น แค่แก้อักเสบกับวิตามินน่ะ” ผมถอนใจเฮือก กรอกยาในมือลงคอแล้วตามด้วยน้ำโดยไม่อยากจะเสวนาเพิ่มเติม พอน้ำหมดแก้ว ผมก็เหลือบตามองไปที่ไอ้จอมเผด็จการตรงหน้าที่ยืนค้ำหัวอยู่ มันรับแก้วน้ำไปวางแล้วนั่งที่เข้าอี้ใกล้ๆ ดึงแขนที่ถูกพันธนาการด้วยกุญแจมือไปพันผ้า
“นั่นมึงจะทำอะไร?” เหมือนเป็นคำถามโง่ๆ แต่ก็อดไม่ได้จริงๆ ที่จะต้องถาม เพราะความรู้สึกแปลกประหลาดที่มันมาทำเรื่องไร้สาระแบบนี้
“เอาผ้าพันไว้จะได้ไม่เจ็บแขน” มันตอบกลับเหมือนไม่ใช่เรื่องแปลก
“ทำไมต้องทำอะไรยุ่งยากด้วยล่ะ แค่ไขมันออกซะ กูก็ไม่เจ็บแล้วแท้ๆ”
“แล้วมึงล่ะ? ทำไมต้องหนีไปให้ยุ่งยากด้วย ถ้าเมื่อคืนกลับมา ก็ไม่ต้องโดนทำแบบนี้แล้วแท้ๆ รู้ทั้งรู้ว่าสุดท้ายก็หนีไปไหนไม่พ้น ก็ยังจะหนีไป” ทำมาเป็นเปรียบเทียบ มันก็แค่วิธีการสั่งสอนอย่างหนึ่งท่านั้นไม่ใช่เหรอ? ผมตอบรับด้วยความเงียบแววตาก็มีแววสั่นไหววูบหนึ่งตอนที่มันถามมาอีกประโยค
“ทำไม...ต้องทำให้กูเป็นห่วงด้วย” ผมหูฝาดไปหรือเปล่าเนี่ย คนอย่างไอ้ตุลย์เนี่ยนะเป็นห่วงผม พรุ่งนี้พระอาทิตย์ทางตะวันตกไหมเนี่ย!!
“มึงเป็นอะไรมาหรือเปล่า ทำไมถึงชอบสร้างกำแพงปิดกั้นคนรอบนอกไม่ให้เข้าไปด้วย ทำไมเวลาที่กูพูดอะไรมึงถึงชอบทำหน้าประหลาดใจ หรือไม่เชื่อเสียทุกที"
ไอ้ที่พูดมาทั้งหมดนั่น มันน่าเชื่อถือตายล่ะ!! เอาแต่ใจก็ออกจะปานนั้น ใครจะไปคิดว่าจะพูดอะไรเลี่ยนๆ ออกมาได้ แต่ละอย่างเหมือนจะหวานแต่น้ำเสียงเรียบสนิท จนฟังสยองมากกว่าจะซึ้ง
“พูดกับมึงนี่เข้ายากนะ เหมือนสีซอให้ควายฟังเลยว่ะ” อ้าว ซึ้งอยู่ดีๆ ด่ากูซะแล้ว สัดนี่!
“สงสัยชอบคุยภาษากายมากกว่า” แม่งสรุปเข้าข้างตัวเองอีก บ้าแอ๊ย
ไอ้ตุลย์สรุปเสร็จมันก็เริ่มจะใช้ภาษากายกับผมทันทีโดยการก้มลงแตะริมฝีปากที่ฝ่ามือแล้วไล่จูบ ไปตามข้อมือระเรื่อยมาถามแขน เล่นเอาผมขนลุก อดนึกไม่ได้ว่าคุยกันภาษานี้ทีไร มันชอบผูกขาดการสนทนาอยู่คนเดียว จะขอให้หยุดพูดมันไม่ฟังท่าเดียว... ต่อให้ตัดบทเปลี่ยนเรื่องมันก็ย้อนกลับมาสู่เรื่องเก่า เรื่องเดิมได้ทุกทีไป
“ตุลย์....” ผมรีบขัด เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจจากมันอีกครั้ง “มึงยังเป็นแฟนคลับกูอยู่ไหม?”
“อยู่ดีๆ ทำไมถามขึ้นมาล่ะ” ได้ผล มันเคยหน้าขึ้นมาถาม
“กูแค่อยากรู้ ว่าผู้หญิงคนนั้นร้องเพลงดีว่ากูไหม?”
“ไม่หรอก กูว่า มึงเสียงดีกว่าเยอะ” เหอะ!
“ถ้าไม่ใช่แล้วมึงให้เขาไปร้องเพลงแทนกูทำไม” ผมเถียงกลับคอเป็นเอ็น
“กูก็แค่ รับผิดชอบที่ทำให้มึงไปร้องเพลงไม่ได้ เลยหาคนไปร้องแทน มึงจะได้ไม่โดนพี่ต้องว่าเท่านั้นแหละ คนนี้เขาร้องเพลงอยู่ที่อื่นนะ ถ้ากูชอบเขามากกว่ามึงกูคงไม่ไปดูมึงร้องเพลงแทบทุกวันหรอก กูไปกินข้าวฟังเพลงร้านประจำของเขาไม่ดีกว่าเหรอ ถึงกูจะให้เขาไปร้องเพลงแทนมึง กูก็ไม่ได้ออกไปดูอยู่ดี อยู่อยากนั่งเฝ้ามึงที่นี่มากกว่า แต่มึงนั่นแหละดื้อ หนีไปทำห่าอะไรก็ไม่รู้” มันแอบต่อว่าผมกลายๆ ผมนิ่งเงียบไม่ตอบ แล้วมันก็แปรหน้านิ่งเป็นคลี่ริมฝีปากออกทีละนิดก่อนจะถามว่า
“นี่มึงน้อยใจเหรอ” เหตุผลนี้พอรับได้อยู่นะ ผมไม่ตอบแต่ก็ทำให้มันแปลไปว่าถูกต้อง
“ให้ตายเถอะ มึงทำให้กูดีใจนะ” ไอ้เรื่องที่ผมยอมรับว่าน้อยใจนี่มันน่าดีใจขนาดนั้นเลยเหรอไง?
“ก็แค่ในฐานะนักร้องที่จะแคร์เรตติ้งตัวเองบ้างเท่านั้นแหละ” ผมตอบปัดๆ หน้ายังมุ่ยไม่หาย
“เหรอ? มึงก็น่ารักเป็นนี่หว่า” บอกทีเหอะว่านี่คำชมจริงๆ แต่ชมว่าน่ารักนี่ ผมไม่ค่อยภูมิใจหรอกนะ
ไอ้ตุลย์ยิ้มร่าเริงเหมือนถูกหวยรางวัลที่หนึ่ง โน้มคอเอาหน้าผากมาแนบกับหน้าผากของผมไว้
“มึงวางใจเถอะ... ไม่มีใครมาแทนที่มึงได้หรอก มึงยังคงเป็นนักร้องในดวงใจของกูเสมอ” มันบอกด้วยเสียงที่อ่อนโยนกว่าที่เคย จนผมก็ไม่รู้เป็นห่าอะไร อย่ดีๆ เหมือนตัวจะแข็งไปชั่วครู่หนึ่ง
จนมันเริ่มประคองคางผมไปจูบนั่นแหละที่อดนึกเคืองตัวเองไม่ที่แอบเผลอพริ้มตาอัตโนมัติ จูบเบาๆ ในตอนแรกมันดูลึกซึ้งและเรียกร้อง เร่าร้อนขึ้นทุกขณะอีมือปลาหมึกก็เริ่มไต่ยั้วเยี้ยไปตามเนื้อตัวของผมอย่างย่ามใจ จนผมเริ่มเรียกสติกลับคืนมาในที่สุด
“ทำเชี่ยอะไรเนี่ย” นับวันคำถามจะยิ่งโง่ขึ้นทุกวัน ต่อให้เด็กน้อยยังรู้เลยว่ามันจะทำอะไร
“กินหญ้าป่ะ?” ไอ้ตุลย์ประชดซะแรง เห็บหมาเถอะ กูไม่ได้โง่แต่กูแค่ถามเบี่ยงเบนความสนใจให้มึงเลิกหื่นสักระยะต่างหาก แต่ท่าทางไม่ค่อยได้ผลนะเพราะหลังจากมันด่าผมว่าควายทางอ้อมแล้วมันก็จับไหล่ผมดึงเข้าไปหาอีกครั้ง เวรแล้วกู!!
“อย่า....อุ๊บส์” ฟังกันบ้างดิวะ ไม่ใช่เอะอะก็จูบ เอะอะก็กดอย่างเดียว ผมทำได้เพียงแค่ด่าอยู่ภายในใจเท่านั้นเพราะมันไม่ปล่อยโอกาสให้พูดเลยสักนิด ปลายลิ้นรุกไล่ชอนไชอยู่ในโพรงปากของผมอย่างเร่าร้อน อดอยากมาจากไหนนักหนา ทำเหมือนไม่ได้เจอกันมาห้าสิบปีไปได้
“อืม.....” ผมพยายามออกแรงผลักและทำให้เลิกจูบสักที เพราะถ้าช้ากว่านี้เดี๋ยวงานจะงอก
“ปิดไฟก่อน” ผมต่อรองเอาตัวรอดอีกครั้งด้วยเสียงอ่อนๆ
“ปิดทำไม ปิดแล้วก็มองไม่เห็นกันน่ะสิ” มันเถียงมา
“ก็เพราะไม่อยากให้เห็นไงกูเลยให้ปิด ฟาย อ๊ะ” ว่าจะพูดด้วยดีๆ เผลอด่ามันอีกแล้วสิ
“ทำไม? อย่าบอกว่ามึงอาย?” ก็ไม่เชิง แต่รอยที่คอมันเด่นมาก ถ้ามันเห็นขึ้นมา ผมตายอย่างเขียดแน่
“เออ กูอาย” จำต้องกัดฟันตอบเพื่อเอาตัวรอดไปก่อน พอพูดจบก็แทบจะกัดลิ้นตัวเอง
“ถ้ามึงพูดจาน่ารักๆ แบบนี้ได้ตลอดก็ดีสิ” ไอ้ตุลย์ว่าแล้วลุกขึ้นไปเปิดไฟห้องน้ำ แล้วแง้มประตูเล็กน้อยพอไม่ให้ห้องมืดจนเกินไปแล้วกลับมาปิดไฟในห้อง พอมองเห็นเงากันบ้างแต่คงไม่ถึงกับชัดเจนขนาดสังเกตร่องรอยบนตัวได้ถนัดนัก...
มันกลับมายืนข้างเตียงอีกครั้ง ยืนนิ่งมองผมท่ามกลางแสงสลัว ริบหรี่
ผมกลั้นหายใจทันทีเมื่อศีรษะมั่นคงลดวูบลงมาหาอย่างว่องไว ริมฝีปากที่เคลื่อนมาจูบจากอ่อนโยนค่อยๆ ดุดันขึ้นทุกที นั่นแหละความเป็นตุลย์ล่ะ สัญชาติญาณกระต่ายป่า ผมตอบโต้ความร้อนแรงด้วยปลายลิ้นที่ดูดดุนเกี่ยวพันอย่างดุเดือด เหมือนการประกาศสงครามครั้งใหม่
……………………………………………………..
เพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย .......โปรดอ่าน.......
ท่านใดไม่ปรารถนาอ่าน NC โปรดข้ามด้านล่างไปเลยนะคะ
นิไม่ระบุที่หัวข้อเรื่องว่ามีเพราะไม่อยากเป็นการชักชวน
(แต่จากเนื้อเรื่องหลายท่านคงพอเดาได้ ) และบอกไม่ได้ว่า NC- เท่าไร....
เพราะของแบบนี้มันแล้วแต่วิจารณญาณของแต่ละบุคคลค่ะ
หวังว่า ถ้าไม่ได้อ่านฉากนี้แล้วนักอ่านจะยังรักตุลย์ปอนด์เท่าเดิม
หรือถ้ารออยู่และอ่านฉากนี้แล้วหื่นไม่พอก็ขอให้รักตุลย์ปอนด์เหมือนเดิม
ทำความเข้าใจแล้ว ......(ถ้าไม่อ่าน) ก็คอมเม้นท์เลยนะ
หรือจะอ่านต่อ ก็แล้วแต่วิจารณญาณค่ะ จ๊วบๆๆ
…………………………………………
สงครามน้ำลายค่อยๆ ยืดเยื้อยาวนานเกินกว่าจะควบคุมได้
นัดล้างตาดำเนินมาถึงไวกว่าที่คิด รอบนี้เห็นลางแพ้มาแต่ไกล
ก็มวยบ้านไหนเขาใส่กุญแจมือวะเนี่ย ฝ่ายแดงโกงเห็นๆ อีกแล้วสิ แม่งเอ๊ย...
ผมสมควรจะถีบไอ้ตุลย์ให้กระเด็นพ้นจากเตียง เผื่อหัวมันไปโขกกับอะไรสักอย่างแล้วสลบไป ก็จะเป็นฝ่ายชนะ แต่ไม่ดี...เพราะยังไม่สามารถอำพรางร่องรอยที่คอได้ จึงอันตรายเกินไปที่จะตีงูให้หลังหักอาจจะแว้งกัดได้ในภายหลัง จึงได้แต่ยื้อยุดฉุดดึง ให้มันหลงกลมาทำร่องรอยที่แถวซอกคอผมสักสองสามรอยเป็นอย่างต่ำ เพื่อกลบเกลื่อนหลักฐานสำคัญของคดี “หนีเที่ยว” เมื่อวานนี้
ส่วนไอ้ตุลย์นั้น เริ่มเปลี่ยนมาเล่นมวยปล้ำของแท้แล้วตอนนี้ เพราะมันเริ่มปลดกระดุมเสื้อผมจากด้านล่างเรียบร้อยแล้ว ผมยอมให้มันปลดกระดุมออกแต่โดยดี จนครบทุกเม็ด เรื่องแก้ผ้าล่ะไวนัก!
ไอ้ตุลย์เริ่มเปะป่ายขาหน้าไปตามหน้าท้องของผมไปมา ปลายนิ้วมิวายลากไล้ไปตามร่องสะดือ เฮ้ย...อย่าดิวะ มันปวดท้อง ไม่นานผมก็เอนกายลงไปตรงกลางเตียง แต่หัวยังไม่ทันถึงฟูก
ครึ่ก!! ติดกุญแจมือ
“โอ๊ย!! สัด” ผมสบถ ช่างสรรค์หาอุปกรณ์มาจริงๆ ห่าเอ๊ย....
“โทษที” มันว่าแต่หัวเราะขำไม่มีแววสำนึกผิดสักนิด จับไหล่ผมขยับไปนอนตามทิศที่ถูกต้องของเตียง
ตามลงมาคร่อมตัวไว้ บังแสงสว่างจากห้องน้ำซะมิดหรือเพราะตัวมันดำก็ไม่รู้รอบข้างเลยดูมืดมนกว่าเดิม
จมูกโด่งและใบหน้าคมคายก้มลงซุกซบลงไปที่ซอกคอและออกแรงดูดเม้มตามความต้องการแล้ว ถือว่ารอดพ้นคดีใหญ่ เพราะทำลายหลักฐานได้แล้ว....แต่ความผิดที่ก่อไว้อย่างอื่นยังไม่พ้นดี และความเป็นจริงถึงจะไม่ได้ทำผิดอะไรก็เถอะ ถ้าไอ้จอมเผด็จการตรงหน้านี่ต้องการล่ะก็มันหาเรื่องลงโทษได้ตลอดอยู่แล้ว โดยเฉพาะตอนนี้ ไอ้ตุลย์โหดก็กำลังรังแกพระจันทร์ผู้ไร้ทางสู้จนเตียงไปไหนไม่รอดแล้ว ด้วยท่าไม้ตายต่างๆ ที่เริ่มประเคนให้ผมแอบมึนลงเล่น ทั้งมือไม้ที่วนเวียนลูบไล้ไปตามเอวคอด ริมฝีปากอุ่นที่ลามไล่จากซอกคอ มาตามไหปาร้าจนมาหยอกเย้ากับยอดอก ก็พาเอาปั่นป่วนไปทั้งท้องน้อย....
และไม่นานมันก็ลามไปเปลื้องผ้าด้านล่างด้วยอีกอย่าง....
ณ นาทีนี้ไม่มีแล้วมวยชั้นเชิง มีแต่มวยวัดฟัดปล้ำกัดกัน หนักหน่วงทั้งเหนือเข็มขัด ใต้เข็มขัด ชุลมุนจนไม่มีกฎเกณฑ์ใดเข้ามากำหนด จนกางเกงของผมหลุดออกจากตัวแล้ว... มันก็เริ่มจะกดความรู้สึกไม่ไหว
ยอมรับว่าเสียว... และมีอารมณ์อยากเอาน้ำออกแล้ว
นั่นไม่ใช่เรื่องแปลกเลย เพราะผมมีเลือดเนื้อไม่ใช่พระอิฐพระปูนและไม่ได้ตายด้านด้วย ประเด็นคือพอขยับมือจะไปจับเพื่อทำให้ตัวเอง ก็ปรากฏว่ามือขวาข้างที่ถนัดติดกุญแจมืออยู่ มือซ้ายถูกไอ้ตุลย์กดไปแนบสนิทอยู่กับฟูกนอน เยี่ยม!!
การลงโทษของจริงมันอยู่ที่ตรงนี้แหละ ทรมานฉิบหายเลย...
“ไอ้เชี่ยตุลย์ กูขอร้องล่ะ มึงไขกุญแจมือที”
“ไม่เอา...เดี๋ยวมึงก็หนีกูไปอีก” แค้นฝังหุ่นหรือไงวะ แค่หนีออกไปนิดเดียวทำยังกับโดนฆ่าล้างตระกูลไปได้ บ้าหรือเปล่าเนี่ย?
“กูสัญญากูไม่หนีไปไหนทั้งนั้น มึงปล่อยกูเถอะ” ผมลากเสียงยาว วิงวอนด้วยเสียงน่าสงสารที่สุดในชีวิต แต่คนอย่างไอ้ตุลย์ ไร้ความเมตตาหาที่สุดไม่ได้ มันไม่แม้แต่จะสนใจผมเลยสักนิด มันเอาแต่บีบไล่ฟอนเฟ้นก้อนเนื้อที่อ่อนไหวเพื่อปลุกปั่นต่อไปอย่างโหดร้าย....
“อ๊ะ.....อึ๊..... โอย...ไอ้....อือ.....” ผมครางสลับกับสบถด่ามั่วซั่ว
“ซื้ด.....แม่ง.... จะทำก็ทำ ลีลาอยู่ได้ ไอ้โรคจิตเอ๊ย”
“ฮ่า... ก็รอคำนี้แหละ ยึกยักท่ามากอยู่นั่น เสียวก็บอก อยากก็บอก เก็บไว้คนเดียวระวังอกแตกตายก่อนน้ำจะแตกนะมึง” ห่าลากกกกก ทะลึ่งฉิบหาย
ผมนอนนิ่งมองเงาไอ้กระต่ายหื่นถอดเสื้อผ้าตัวเองออกจนเปลือยเปล่า พอทำท่าจะทำจริงๆ ผมก็รีบร้อง
“มึง!!!”
“อะไร”
“อย่าเพิ่ง เจลก่อน”
“กูไม่มี” สั้น ง่าย ได้ใจความ แต่ชั่วที่สุด แม่งไม่มีความเตรียมพร้อมเลยไอ้ห่านี่.....
“แต่กูมี... มึงไปเอามา” มันนิ่งมองหน้าผมไม่ขยับ
“นะ....มึง....” เห็นใจกูบ้าง อะไรกูบ้างดิวะ
พอเจอผมอ้อน (อ้อนแล้วเหรอ?) นี่อ้อนที่สุดในชีวิตแล้วนะเนี่ยมันก็เลยลุกขึ้นจากเตียง
“ในลิ้นชักตู้เสื้อผ้าอ่ะ” ผมตะโกน รู้สึกเหมือนผมเต็มใจอยากให้มันทำเลยอ่ะ ช่างเหอะ ไม่ยอมมันก็ทำอยู่ดี
มันกลับมาพร้อมกับอุปกรณ์ของผมที่เอาไว้ใช้กับคนอื่น... โอเค มองในแง่ดี จะได้รู้ว่าความรู้สึกของฝ่ายรับนั้นใช้แบบไหนทำให้รู้สึกดีกว่าก็แล้วกันนะจะได้ซื้อมาใช้อีก....
พอมันก้าวขึ้นเตียงมาผมก็หลับตาปี๋ พอรู้สึกถึงบางอย่างที่รุกล้ำเข้ามาในพื้นที่สงวนร่างก็เกร็งแน่น มือข้างขวาจับหัวเตียงไว้แน่นขึ้น มือซ้ายจิกผ้าปูที่นอน พลางกัดริมฝีปากตัวเอง พอแผลเก่ายิ่งถูกซ้ำจนเปิดกว้างก็ห้ามเสียงครางไม่ได้
“อ๊ะ....อ๊ะ....อื๊อ”
ถอนใจเฮือกเมื่อมันดึงสิ่งแปลกปลอมนั้นออกไป แอบลืมตาขึ้นมาดูหน้าไอ้ตุลย์ตอนจับขาผมแยกออก แต่ก็รู้สึกว่าไม่น่าเลยกู เหมือนเห็นเครื่องประหารกำลังจะลงมีด เกร็งชะมัดยาด...
“อึ๊ก....” เสียงร้องแอบหลุดมานิดนึงเพราะไม่ได้ทันตั้งตัว
แม่ง.... ไอ้ตุลย์เริ่มจับอาวุธคู่กายจ้วงแทงมาด้านหลังเน้นๆ
“โอ๊ย.....เบาๆ มึง ก้นกูจะฉีกอยู่แล้วนะ” เจ็บจนต้องร้องอุทธรณ์ รีบเอามือยันหน้าท้องแข็งๆ ของมันไว้
“เจ็บทีเดียว มันไม่ยืดเยื้อนะมึง” ไม่ยืดเยื้อที่ไหน?? เจ็บ...นี้อีกนานต่างหาก ทำเหมือนทิ่มปุ๊บเสร็จปั๊บงั้นแหละ กว่าจะเสร็จแต่ละทีอึดจะตายห่า....
“ห่า พูดมาได้ มึงไม่ใช่คนโดนเองนี่หว่า เวลากูมีอะไรกับใคร กูไม่เคยรุนแรงขนา... โอ๊ย...ไอ้เชี่ย......” ยิ่งบ่นมันยิ่งรุกนัก กระแทกแรงขนาดนี้ไม่เอามีดเป็นเล่มๆ มากระซวกไส้กันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลยวะ สาดดดดด
“มึงไม่ต้องมาพูดเรื่องคนอื่นกับกู มึงคิดว่ากูไม่เจ็บหรือไง รัดชิบหายขนาดนี้” ยังมีหน้ามาพูดอีก
“เชี่ย ......มึงเจ็บไม่ได้ครึ่งของกูแล้วกัน ฮึก....” ผมกลั้นสะอื้นน้อยๆ เจ็บบ่อยๆ ก็ยังไม่ค่อยชินอยู่ดีครับ
“มึงอย่าเกร็งดิวะ” พูดเหมือนผู้เชี่ยวชาญ แต่เปล่า ชั่วมาก.... ไม่เคยอ่อนโยนกะกูเลย
“พูดก็ง่ายสิ ไอ้ฟาย....โอ๊ยยย” จุก....สงสัยจากมวยปล้ำไม่พอนะ เดี๋ยวนี้เอามีดทิ่มกันมันเร็วกว่า
“ด่ากูอีกแล้วนะมึง” จิ้มทีเดียวไม่พอ ทิ่มหลายจึ้กอีกต่างหาก โดนแผลเก่าเสียหลายรอบ กูอยากตายตั้งแต่รอบแรกแล้วเหอะ
“อ๊ะ.....ก็จะด่า... อ๊ะ ไอ้เชี่.........อื๊อ....อ๊ะ.....” ทิ่มตรงๆ ก็ไม่ได้ ทิ่มแล้วคว้าน ทิ่มแล้วควง อีกต่างหาก
“ซื้ด..... เออ...งั้น....ด่าไป อ๊ะ.... ได้ฟีลไปอีกแบบ อือ...โอว...” ไอ้โรคจิต!! ไม่ด่าแล้วแม่ง.... กูไม่ไหวแล้ว
และแล้วผมก็ยังคงครางอย่างต่อเนื่อง .....
อย่างเจ็บปวดทรมานและเสียวซ่าน...ปานจะขาดใจตาย
ความร้อนรุ่มหลั่งล้นท่วม จุดอ่อนไหว โดยไม่ได้แตะต้อง....เลยสักนิด!
เอ่อ.... พระจันทร์แตกแล้ว โลกแตกตามมาไวๆ นะโว้ย!!!
..............
............................
พอเสร็จสมอารมณ์ใคร่ ไอ้ตุลย์ก็ไขกุญแจมือปล่อยผมเป็นอิสระ ซึ่งแม้จะเป็นอย่างนั้นแต่ผมกลับไม่นึกอยากจะขยับตัวไปไหนเลยสักนิด นอนหอบหายใจรวยริน รู้สึกเพลียจนอยากจะหลับสักตื่น
“มึง....อาบน้ำกัน” ไอ้ตุลย์ชักชวนขณะที่ผมตาปรือใกล้เข้าห้วงนิทราอยู่รอมร่อ ผมล่ะฉุนกึกเลยที่มันยังอุตส่าห์จะปลุกผมอีก
“สัดตุลย์!! แน่ใจนะว่าอาบน้ำอย่างเดียวไม่ได้ทำอย่างอื่นด้วย” แม้จะช่วงเวลาสั้นๆ แต่เวลาทำกิจกรรมร่วมกันมันยาวนาน ทำให้เริ่มพอจะรู้เช่นเห็นชาติ สันดรขุดยากของกระต่ายหื่นมากขึ้นทุกที
“แสนรู้นะ...อย่างอื่นด้วยน่ะแหละ..... ไป ลุก” มันว่าขำๆ จับแขนผมลุกขึ้น
“กูไม่ไป กูจะนอน” รีบปฏิเสธเสียงแข็ง พลิกกายเอาหมอนข้างมากอดแน่น แต่ก็ไม่นำพา...
“กูจำได้ว่าไม่ได้ถามนะ แต่เป็นคำสั่ง!!” มันว่า แล้วบังคับลากผมลงจากเตียงไปจนได้
ผมพยายามขืนตัวแต่ก็ต้านทานแรงกะชากลากถูไม่ไหว
ห่าลาก......
มึงพิศวาสอะไรห้องน้ำนักวะ!!
………………………………………………………………………………….
ขอบคุณทุกบวก... ทุกกำลังใจ..... ทุกคอมเม้นท์นะคะ
ชอบไม่ชอบยังไงก็บอกกันนะคะ จะได้ปรับปรุง
ขอเม้นท์เยอะๆ นะคะ ...... เจอกันเมื่อคนอ่านคิดถึงนะคะ
P.s. ไม่อยากเอาฉากเลิพซีนมาเป็นจุดขาย แต่ก็ไม่อยากตัดออก เพราะรู้ว่ามีคนรออ่านฉากนี้อยู่ (ไม่มากก็น้อย)
ไสตล์การแต่งเลิฟซีนของนิจะเป็นแบบนี้ล่ะค่ะ แรงบ้างเรทบ้าง
แต่พยายามใส่มุขและการเปรียบเทียบลงไปเพื่อลดความรุนแรงของฉากเลิพซีน
ถ้าทำให้อรรถรสในการอ่านฉากนี้ลดลง หรือไม่ชอบก็ต้องขอโทษจริงๆ นะคะ
บอกตามตรงว่านิไม่มั่นใจในการแต่งฉากเลิพซีนค่ะ
เพราะระดับความเรทมันเป็นเรื่องของบุคคลจริงๆ
แต่พยายามที่สุดแล้วให้ออกมาไม่เรทมากและเหลือปฏิสัมพันธ์ของตัวละครอยู่
หวังว่าคงไม่แรงเกินไปนะคะ ถ้าแรงก็บอกได้ นิจะมาลบฉาก NC ออกให้ภายหลัง
กอดรวบทุกคนค่ะ จุ๊บ!
โพลล์
หัวข้อ: กระต่ายยักษ์กับจักรวาลอันอบอุ่น♥ (อ่าน 890870 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก