หัวข้อ: กระต่ายยักษ์กับจักรวาลอันอบอุ่น♥

[POPEA]

รอมาอัพตอนใหม่นะ!
 

[yowyow]

คิดถึงกระต่ายกะพระจันทร์แร้วววว

[CarToonMiZa]

 

[bumbunbun]

สวัสดีจ้าา เราไปเจอเรื่องของคุณนิเรื่องแรกคือกันย์xกิ๊ง ที่บอร์ด yaoiland สนุกมากๆ จนต้องตามมาอ่าที่เล้าเป็ด แล้วก็เกิดความประทับใจอย่างรุนแรง เมื่อพบว่ามีเรื่องของ น้องฐา-พี่โต้ง กับ ปอนด์-ตุลย์ ด้วย เรากรี๊ดกร๊าดเป็นที่สุดเลย เราตามอ่านให้ครบทุกตอน ทั้ง 3 เรื่องภายในเวลา 2 วันเลยนะเนี่ย 5555+ สนุกสุดๆ แล้วก็ขอโทษน้าา ที่มาเม้นต์ให้ที่กระทู้นี้กระทู้เดียว พอดีอ่านอย่างเมามันจริงๆ แล้วเราก็มีความเห็นตรงกับคุณ Cacao  ค่ะ เรื่องที่ฉาก nc อ่ะค่ะ  ที่ถึงจะอ่านข้ามก็เข้าใจเนื้อเรื่อง(แต่เราไม่ข้ามนะ ชอบมาก!!!! 555+) เราชอบเนื้อเรื่องและการบรรยายแบบคุณนิมากๆค่ะ ทั้งลื่นไหล ไม่ยืดเยื้อ เข้าใจง่าย ใช้คำไม่รุนแรงแต่บอกให้รู้ว่าต้องการสื่ออะไร และที่สำคัญที่สุดเรานั่งอ่านนี่ยิ้มตลอด และยิ้มทุกเรื่องเลยด้วย เฉพาะเรื่องน้อฐาที่มีทั้งฮามาก จนถึงเศร้า เรื่องนี้หลากอารมณ์มากค่ะ เรื่องกิ๊งกันย์นี่เป็นรักใสๆ มากค่ะ และเราอ่านเรื่องนี้เรื่องแรก ซึ่งเรียกได้ว่าไม่มีฉาก nc เลย แต่เราตามจากบอร์ดอื่น มาอ่านบอร์ดนี้ต่อเลยนะคะ เห็นป่าวกิ๊งกันย์ทำเค้าติดใจคุณนิตามติดทุกเรื่องเลยนะ อิอิ ^o^ ส่วนเรื่องปอนด์ตุลย์ เราชอบนิสัยของตัวเอกทั้ง 2 คนเลยค่ะ เราหลงรักนิสัยตุลย์มากๆเลย ดูโหด เถื่อน เอาแต่ใจ แต่ดูเต็มที่กับสิ่งที่ตัวเองต้องการ รวมถึงความชอบ?ความรัก?ความหื่น? (เอ๊ะ.. ไม่รู้แล้ว ^o^) แล้วก็ดูหวานเป็นบางเวลาด้วย ชอบที่สู้ดดดเลย >///< ส่วนปอนด์นี่จากที่คุณนิบรรยาย เราอยากขออนุญาิตตุลย์ไปขอฟังเสียงร้องคราง... เฮ้ย!!! ร้องเพลงจังเลยค่ะ แล้วชอบมากเลยเรื่องนิสัยที่ดื้อนิดๆ กระตุ้นอารมณืได้ดีแท้ 2คนนี้ให้อารมณ์ เด็กดื้อกับคนเอาแต่ใจ เค้าช้อบชอบอ่ะ น่าร้ากกกก~ >///< และสุดท้ายเราเอาใจช่วยในการแต่งตอนต่อๆไป และเรื่องต่อๆไปนะคะ ขอบคุณมากค่าาาา
ปล. เราดีใจที่ได้อ่านนิยายของคุณนิมากๆเลยค่ะ
ปล.2 คุณนิ แต่งแต่ละเรื่องให้ความรู้สึกของตัวละครแต่ละตัวแตกต่างกันมาก(ไม่รู้เลยว่าคนเดียวกันแต่ง -0- ถ้าตัวละครไม่เกียวกันกันอ่ะนะ) ข้อนี้เราประทับใจที่สู้ดดดดดด~ >3<///

[skidK]

อิอิ

[sapphire winnie]

แวะมาอ่านกระต่ายกับดวงจันทร์ ^^

[sapphire winnie]

แวะมารออ่านตอนต่อไป 
ชอบเรื่องนี้มากนะ พี่นิ ^^
ชอบเรื่องที่เขียนดีแบบนี้ เรื่องนี้เดินเรื่องดี
ตุลย์กับปอนด์ก็น่ารักมาก! 
ฉาก NC ก็เลิศ! 5555
ชอบทุกอย่างของเรื่องนี้ เป็นกำลังใจให้

[๛ナーリバス๛]

ตอนนี้อาจจะยืดๆ หน่อยนะคะ แบบว่าตันพอสมควร
แต่อยากต่ออ่ะก็เลยรีดเค้นสมองอันน้อยนิดออกมาเป็นตอนนี้

ตอนที่ 17 โมเมนท์เบาๆ

   โปรดอย่าถาม...ว่าเมื่อคืนนี้หนัก...หรือนานแค่ไหน เอาเป็นว่ากว่าจะตอกบัตรเลิกงานได้ก็โอทีหลายชั่วโมงอยู่ เรียกว่าควงกะกันไปเลยยังจะง่ายกว่า เท่านั้นยังไม่พอ ยังโดนปลุกแต่เช้าด้วยเรื่องไร้สาระโคตรพ่ออีกต่างหาก.... ไม่รู้กรรมเวรอะไรนักหนา ถึงต้องเกิดมาเจอกระต่ายหน้ามึนตัวพ่ออย่างมันด้วย ซวยได้อีก!!

    “นี่อะไร?” ผมเปิดเปลือกตาอันหนักอึ้งอย่างยากลำบาก ปรือตางัวเงียหันไปมองตามเสียงคนถาม ไอ้ตุลย์นั่งขมวดคิ้วอยู่ข้างเตียงขณะชูธนบัตรใบละหนึ่งพันบาทด้วยหน้าเข้มเหมือนตำรวจเพิ่งตรวจพบของผิดกฎหมาย

   “ลอตเตอรี่มั้ง” ผมตอบกวนๆ ก่อนจะปิดเปลือกตาลงอีกครั้งพร้อมจะหลับต่อ

   “ไม่ตลกนะ” แล้วใครบอกว่าตลกวะครับ “จะกวนไปถึงไหน?”

   “ใครกันแน่ที่กวน คนจะหลับจะนอนดันปลุกขึ้นมาดูแบงก์พัน ประสาท!!” ผมโวยกลับไปอย่างเหลืออด หน้าเหวี่ยงเต็มที่เพราะตอนนี้ยังเพลียเหลือเกิน

   “กูรู้ว่าเนี่ยแบงก์พัน แต่ที่กูถามเนี่ย เพราะกูอยากรู้ว่ามึงไปเอามันมาจากไหน ใครให้มึงมาต่างหาก” เสียงไอ้ตุลย์คาดคั้นอย่างหนัก เหมือนเป็นเรื่องใหญ่โตคอขาดบาดตายมากมาย ไม่ทราบว่าจะรู้ไปทำประเทศอะไรครับคุณว่าผมได้มาจากใคร และผมก็ฉุกใจขึ้นมาว่าถ้าตอบว่าได้จากไอ้โต้งขึ้นมา ซีวีซของมันจะบึ้มขึ้นมาตามคำขู่ไหม? ถึงจะนึกเคืองจนอยากตอบอะไรกวนๆ ออกไปบ้างแต่ก็ไม่อยากเอาสวัสดิภาพของเพื่อนเข้าไปเสี่ยงเลยเลือกจะเลี่ยงๆ ตอบไปว่า

   “กูได้มาจากแฟนคลับ” ตอบแค่นั้นมันก็นิ่งครับ มองผมแบบเคืองๆ ผมก็งงว่ามันจะโมโหทำซากอ้อยอะไรอีก แต่เมื่อมันนิ่งไม่พูดต่อ ผมก็เลือกจะหลับตาลงไม่สนใจสายตาแสดงความน้อยใจ (เหรอ?) ของมันทันที

    แต่ทว่า.....ก็หลับไม่ลงอยู่ดีเพราะแม้ไร้เสียงเสียงตอบ แต่กลับได้ยินเสียงผัวะผะ ตบโต๊ะ ทุบประตู เตะผนัง หรือพยายามจะพังข้าวของในห้องตามมาจนผมทนไม่ไหวต้องลืมตาขึ้นมา 

   “มึงเป็นเชี่ยอะไรอีก?” ผมถามด้วยเสียงรำคาญๆ แสนจะหงุดหงิดกับวิธีการเรียกร้องความสนใจของเด็กอย่างมัน

   “เปล่า....ไม่ได้เป็นอะไร” ยังมีหน้าปฏิเสธอีกเหรอ ฟายเอ๊ย....

   “งั้นมึงก็เลิกทำเสียงโครมครามซะทีเถอะ กูง่วง กูอยากนอน”

    “นอนอะไรนักหนา สายโด่งป่านนี้แล้ว ขี้เซาไปไหม?” มีการด่า สั่งสอน แต่ผมไม่ซึมซับ เพราะวันเสาร์แบบนี้จะตื่นเร็วๆ ทำไมกัน บ่ายสองโน่นกำลังดีเลย

   “มึงก็โปรดใช้สมองน้อยๆ ของมึงตรองดูนะว่าเมื่อคืนกูนอนกี่โมง แล้วเพราะอะไรกูถึงนอนน้อยขนาดนั้น” เพราะมันใช่ไหมครับ  เป็นเพราะมันคนเดียว ช่วยรับรู้ ช่วยเข้าใจ ถึงความลำบากของผมหน่อยเหอะ!!!

   กา....กา.....กา......

   ไม่มีการตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก

   อืม.... เหมือนสีควายให้หญ้าฟังจริงๆ วุ้ย ไร้ประโยชน์สิ้นดี

   “จะบอกว่ากูผิด?” คำถามที่ออกมันเนี่ย ช่างดูเหมือนคนที่สำนึกผิดมากๆ เลยพับผ่า....

    “เปล๊า.... กูไม่ได้พูดสักนิดเลย แต่ถ้าคนฉลาดๆ เขาต้องคิดได้เอง”

   “ยอมรับก็ได้ แม่ง...หลอกด่ากู” แหมทีอย่างนี้ล่ะทำมาเป็นรู้ทัน “แต่จะบอกอะไรให้ว่า เรานอนหลับพร้อมกันแหละ” คำตอบกวนบาทาชะมัด ทำเอาพูดอะไรไม่ออก รู้แต่ว่าผมล่ะเกลียดหน้านิ่งๆ ที่ทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรของมันเหลือจะเอ่ย...   

   “เออ กูรู้ว่ามึงก็ต้องนอนเท่าๆ กับกูนั่นแหละ แล้วมึงจะตื่นขึ้นมาทำด๋อยอะไรล่ะ” 

   “กูหิว เลยนอนไม่หลับกะจะปลุกมึงไปหาอะไรกินด้วยกัน” เหอะ ตัวเองก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันหรอก ถ้าไม่หิวก็คงไม่ตื่นหรอกวะ หนอยแน่ะ ทำมาเป็นว่าคนอื่น

   “หวังดีประสงค์ร้ายหรือเปล่าวะเนี่ย กูไม่หิว กูไม่กิน กูจะนอน” ผมปฏิเสธคำชวนอย่างนุ่มนวล อ่อนโยน ออกแนวเหมือนเด็กงอแง หงุดหงิดความดันต่ำเล็กน้อย

     “งั้นตอบกูสักคำถามแล้วจะปล่อยให้นอนดีๆ” พูดรู้เรื่องก็เป็นวุ้ย

   “ว่ามาดิ” ดีใจจริงสุดๆ ที่จะได้เลิกคุยวกวนกับมันซะที

   “ทำไมมึงถึงได้เลือกจะรับความหวังดีคนอื่นได้ แต่กลับปฏิเสธที่จะรับจากกู” เปิดประเด็นซะเครียดเลยว่ะ

   “หา? อะไรของมึง” คุยกับไอ้ตุลย์แล้วปวดหัวที่สุดในโลก

   “ถ้ามึงรับเงินเป็นพันจากแฟนคลับคนอื่นได้ ทีกูให้มึงบ้างทำไมต้องปฏิเสธไม่เอาด้วย” ยังไม่จบครับ เรื่องเก่าเอามาพาลใหม่ ผมก็นึกว่ามันตะหงิดใจอะไรขึ้นมา ถ้ารู้ว่าจะน้อยใจอะไรแบบนี้ล่ะก็ บอกว่ากู้มาดอกเบี้ยร้อยละร้อยซะดีกว่า

   “กูเคยบอกมึงแล้วนะ กูไม่ได้รังเกียจเงินของมึง แต่รังเกียจเวลาและวิธีการต่างหาก ถ้ามึงให้ตอนกูร้องเพลงกูจะไม่ปฏิเสธสักคำ”

   “จริงเหรอ?” มันถามกลับมา อมยิ้มน้อยๆ “งั้นก็แล้วไป ฟังแล้วค่อยโล่งใจหน่อย”

   “โล่งอกเรื่อง?”

   “ก็แสดงว่าเงินหนึ่งพันนี้ มึงขายเสียงเพลง ไม่ได้ขายอย่างอื่นน่ะสิ” พูดแค่นี้จินตนาการไปไหนวะเนี่ย

   “อย่างอื่นอะไร อย่าบอกนะว่ามึงคิดว่ากูขายตัวแลกมา” มันตอบโดยการเสหันไปมองทางอื่นเบี่ยงความสนใจ โธ่!! มันคิดจริงเหรอเนี่ย? เจ็บใจชะมัดเลย สงสัยจะแก้ไม่หายนะไอ้นิสัยชอบดูถูกคนเนี่ย!! 

   “คิดได้แค่นี้ใช่ป่ะ?” ผมวีนแตกแล้ว

   “ไม่ได้คิดแค่นี้ แต่เรียกว่าห่วงแค่นี้ต่างหาก” มันพูดหน้าตาเฉย เหมือนเป็นคำพูดธรรมดาสามัญ จำพวก ไปไหนมา ทานข้าวหรือยัง ใครว่างๆ ช่วยบอกมันทีนะว่าประโยคหน้ากับประโยคหลังน่ะ ความหมายมันต่างกันแค่ไหน

   
   .
   .
   .
   .



   เอาเป็นว่า ความพยายามของไอ้ตุลย์สำเร็จลุล่วง เพราะหลังจากพยายามเรียกสติตอบคำถามบ้าๆ บอๆ ของมันแล้วประกอบกับเจอคำตอบแสกหน้านอกจากทำให้งง ไปชั่วขณะ ก็ทำให้หายง่วงไปได้เยอะ ผมกับมันก็เลยพากันลากสังขารอันแข็งแรงยิ่งกว่ามนุษย์เหล็กออกไปหาอะไรกินข้างนอกได้  ขากลับผมก็ไม่ลืมจะแวะเซเว่นซื้อของกินเข้าตู้เย็น ทำให้ผมนึกด่าตัวเองที่คิดว่าตัวเองกรอบอยู่ตั้งนานทั้งๆ ที่ผมก็พกสมาร์ทเพิร์ซของเซเว่นที่มียอดเงินอยู่หลายร้อยของไอ้ตุลย์ติดตัวอยู่ตลอดแต่กลับไม่ได้ใช้เลย พลาดแล้ว.....


   หนังท้องตึง หนังตาหย่อน ผมกลับห้องมานอนอืดได้อีกโดยไม่มีไอ้ตุลย์รบกวน เพราะหลังจากมันแวะมาส่งผมที่หอแล้วมันก็ไม่ได้เข้ามาด้วย ไปไหนต่อก็ไม่ได้ถาม เพราะไม่สำคัญอยู่แล้ว ดีใจด้วยซ้ำที่จะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่เสียที

   นอนหลับต่อไปนานแค่ไหนก็ไม่รู้ ที่ได้ยินเสียงประตูลั่นกริ๊กเข้ามา ตรงนี้ผมก็ขัดใจนะว่าไอ้ตุลย์มันเอากุญแจห้องผมไปปั๊มไว้ตั้งแต่ตอนไหน โคตรไร้มารยาทเลยแต่ขี้เกียจจะด่า เพราะด่าไปก็คงไม่สะเทือนคนหน้าหนายิ่งกว่าคอนกรีตอย่างมันได้อยู่ดี เสียเวลาเปล่า

   เข้ามาเฉยๆ ไม่พอ เป็นโรคจิตหรือเปล่าที่พอพบผมนอนคว่ำแล้วต้องทิ้งน้ำหนักลงมาทับไว้

   แอ่ก!! กระดูกจะหัก!!

   “เชี่ย!!! หนัก!!!” ผมด่าออกอากาศพร้อมครางอ่อยๆ ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ เหมือนสะใจ โรคจิตจริงๆ ไอ้บ้าเอ๊ย

   “นอนกินบ้านกินเมือง....ตั้งแต่แดดแยงก้นจนทับตะวันแบบนี้เดี๋ยวก็ปวดหัวหรอกมึง” ทับตะวันอะไรของมันวะ แต่บอกไว้เลยว่าถ้าก่อนจะปวดหัว ผมปวดไปทั้งตัวแล้วเนี่ย    

   “ถ้ามึงยังไม่ลงไปจากตัวกู กูจะหลังหักตายก่อนจะได้รู้จักคำว่าปวดหัวอีกไอ้สัด!!” ผมโวยวาย มันนิ่งไปครู่ก่อนจะกลิ้งตัวออกไป แล้วผมก็หลับต่อ ไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหม

   จนกระทั่ง.......   

   ติ๊ง ดิ๊ว ........


   ..................................... เสียงอะไรเนี่ย...........................................

   หนวกหูฉิบหายวายป่วง!!!

   แต๊ว..... แด่ว.......

 คุ้นๆ นะ.....

   ถ้าเดาไม่ผิด คาดว่าเป็นเสียงกีตาร์....

   กีตาร์.........กีตาร์เหรอ?

   เฮ้ย!! ไม่จริงมั้ง

   พรวด!!!!! ผมสะดุ้งเฮือกขึ้นจากนิทราอันแสนสุขแล้วหันไปที่มุมห้องอันเป็นที่สิงสถิตของกีตาร์ตัวเก่ง สุดหวงทันควัน แล้วก็แทบจะพ่นไฟเมื่อเห็นไอ้หมีควายกำลังกระทำชำเรา ข่มเหงกีตาร์ยอดรักของผมอยู่  เสียงมันถึงได้ออกมาทุเรศได้ขนาดนี้ แล้วขอโทษเหอะ กีตาร์วะโว้ยไม่ใช่พิณคุณมึงถึงจะได้วางมันกับพื้นแล้วดีดแบบนั้น ผมถึงกับตาเหลือก แทบหัวใจเกือบวาย

   “ไอ้ตุลย์!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมตะโกนอย่างแรง ถลาเข้าไปประคองน้องน้อยขึ้นมาในอ้อมแขนอย่างทะนุถนอม ไอ้ตุลย์เงยหน้าขึ้นมามองงงๆ

   “กูถามจริงๆ ว่ามึงเล่นกีตาร์เป็นหรือเปล่า?” มันเลิกคิ้วแล้วส่ายหน้าเป็นคำตอบ ทำให้ผมนึกดีใจที่วิ่งมาทัน

   “โห่.... นรกแล้ว... ทีหน้าทีหลังห้ามแตะต้องสุดที่รักของกูเลยนะ กว่ากูจะเก็บเงินซื้อได้นานแค่ไหนมึงคงไม่รู้หรอก ขนาดจะเอาออกมาเล่นสักทีกูยังคิดแล้วคิดอีกเลย ถ้าพังไปจะทำไง” ผมบ่นยาวพรืด

   “มากไปมั้ง แค่ดีดนิดหน่อยคงไม่ถึงกับพังหรอก แต่พังขึ้นมาจริงๆ กูซื้ออันที่ดีกว่ามาคืนให้ได้”

   “เหอะ!!” ผมทำเสียงในลำคออย่างฉุนๆ “กูรู้ว่ามึงรวย แต่จำไว้ว่าของบางอย่างมันไม่ได้สำคัญที่ราคาแต่สำคัญที่คุณค่าทางจิตใจต่างหาก ของที่กูเก็บเงินมาตั้งนานกว่าจะซื้อได้ ย่อมมีค่ากว่าของแพงๆ ที่มึงเหนื่อยกับแค่เซ็นเช็คอยู่แล้ว” ผมพูดจบก็จับกีตาร์ของตัวเองเก็บใส่กระเป๋า

   ไอ้ตุลย์ไม่ได้พูดอะไรออกมา มันนิ่งเงียบเป็นเป่าสากจนผมอดคิดไม่ได้ว่าพูดแรงไปหรือเปล่า แต่ช่างเถอะ คนอย่างมันถ้าไม่มีคนด่าเสียบ้างก็จะคิดแต่ว่าตัวเองมีเงินแล้วทำได้ทุกอย่าง.....

    พอผมวางกระเป๋ากีตาร์ตั้งไว้ที่เก่าเรียบร้อยทำท่าจะลุกขึ้นนั่นแหละถึงได้ยินคำสั้นๆ ที่ลอยมา เป็นคำที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน ถึงเสียงจะเบา แต่ก็หนักแน่นในความรู้สึก.....

   “กูขอโทษ”

   .....................
   ..........................................


   นานทีปีหน ไอ้ตุลย์จะสำนึกผิดกับเขาเป็น มีหรือผมจะปล่อยผ่านไปเฉยๆ ก็เลยใช้โอกาสนี้ให้เป็นประโยชน์เสียเลย

   “ถ้ามึงเข้าใจ งั้นมึงก็ปล่อยกูไปร้องเพลงได้แล้วใช่ป่ะ?” ผมถาม พยายามทำเสียงนิ่มๆ เข้าไว้ เอาน้ำเย็นเข้าลูบ

   “อย่ามั่ว.... เรื่องนี้กับเรื่องนั้นคนละเรื่องกัน” อ้าว แบ่งเซลล์ประสาทชัดเจนจริงไอ้นี่ 

    “เพราะกูบอกพี่ต้องไว้แล้วว่าช่วงนี้มึงเรียนหนักมาก คงต้องหยุดร้องเพลงไปจนกว่าจะสิ้นเดือน” ปั้นน้ำเป็นตัวเก่งเหมือนกันนี่หว่า ผมทำหน้าเซ็งทันทีกับความหวังที่ล่มไม่เป็นท่า “ทำไมล่ะ ริมทางมันมีอะไรดีนักเหรอถึงต้องไปร้องทุกวันอ่ะ” เออ นึกระแวงอะไรขึ้นมาอีกแล้วเนี่ย?

   “ที่ไหนก็ได้ถ้าร้องแล้วได้ตังค์นะ มึงไม่รู้หรอกว่า กูอ่ะหนี้สินล้นพ้นตัวแค่ไหนถ้าไม่ออกไปร้องเพลงแล้วจะเอาอะไรกินล่ะ?”  ชีวิตรันทดนะเนี่ย แม่งไม่เข้าใจเลย....

   “งั้นร้องที่นี่ล่ะ กูให้เพลงละร้อย” หือ.....อยากเอาเงินสักร้อยหนึ่งฟาดหัวมันจริงเชียว ต้องเป็นเหรียญล้วนๆ ด้วยนะ เอาให้กะบาลแยกไปเลย อวดรวยเหลือเกิน หมั่นไส้

   “เชี่ย....กวนตีน เพิ่งด่าไปเมื่อกี้ไม่สำนึกเลยนะมึง” ผมด่ากลับทันที

   “มึงก็รู้ว่ากูพูดอะไรแล้วกูพูดจริง ถ้ากูขู่อะไรแล้วทำไม่ได้ ต่อไปมึงไม่กลัวอ่ะดิ แต่ถือว่าเป็นการขอโทษที่ยุ่งกับของรักของหวงมึง กูอนุโลมให้ออกไปร้องเพลงที่อื่นก็ได้นะ ถ้าไม่ใช่ริมทางอ่ะ เพราะนอกจากบอกพี่ต้องกูก็บอกนักร้องที่มาร้องเพลงแทนมึงไว้แล้วเหมือนกัน กูไม่อยากผิดคำพูด” เหอะ!! หมั่นไส้จริง

   “เอางั้นก็ได้..... แค่ไม่ใช่ริมทางก็พอใช่ป่ะ?”

   “หือ... มึงจะไปร้องที่ไหน?”

   “เดี๋ยวก็รู้”

.........................
.........................................
.........................................................


   อาจจะมีหลายคนที่แปลกใจเหมือนไอ้ตุลย์ว่าทำไมผมต้องอยากออกไปร้องเพลงขนาดนั้น อันที่จริงผมก็ไม่ได้ขยันขันแข็งอะไรนักหรอก อย่างที่มันว่านั่นแหละว่าร้องเพลงที่ไหนก็ได้ แต่มันไม่ได้ประโยชน์ ถึงนิสัยผมจะงกบ้างอะไรบ้างแต่ผมก็มีศักดิ์ศรีในแบบของผม การหยิบยืมเงินใครสักคนก็เกรงใจจะแย่อยู่แล้ว ถ้าไม่ออกไปร้องเพลงแล้วจะหาเงินที่ไหนไปคืนไอ้โต้งล่ะ? โอเค ผมรู้ว่ามันเองก็รวยเหมือนกัน ถึงไม่คืนมันขนหน้าแข้งมันก็ไม่ร่วงอยู่ดี เลี้ยงเหล้ากันทีจะเยอะกว่านี้ด้วยซ้ำ แต่ถ้าเป็นเหล้ายาปลาปิ้ง หรือของกินเล็กๆ น้อยๆ ยังพออนุโลมได้ ถือว่าน้ำใจเพื่อนเลี้ยงเพื่อน แต่เรื่องหยิบยืมก็อีกเรื่องหนึ่งไม่คืนไม่ได้ครับ ผมถือ แล้วไอ้เรื่องจะให้ไปแบมือขอเงินไอ้ตุลย์เป็นกิจจะลักษณะนั้นอย่าได้หวัง ไม่มีทางเสียล่ะที่จะยอมตกเป็นเบี้ยล่างติดหนี้บุญคุณมันไปมากกว่านี้ แค่นี้ก็โดนข่มจนไม่เหลือซากแล้ว อย่าให้มากกว่านี้เลย ปังปอนด์จะเหลืองเป็นดีซ่านหรือขนมปังขึ้นราเอาง่ายๆ      
    

   เรื่องหนทางหาเงินไม่ใช่เรื่องยากสำหรับผม ถึงจะโดนตัดช่องทางหากินไปหนึ่งช่องแล้ว ก็ใช่ว่าปอนด์จะสิ้นไร้ไม้ตอกซะทีเดียว ฮั่นแน่..... สงสัยกันล่ะสิว่าถ้าไม่ได้ไปร้องเพลงที่ริมทางแล้วจะไปไหนดี ไม่ใกล้ไม่ไกลหรอกครับ...... ถ้าอยากรู้ก็ตามมาเลย.....


   ในที่สุด ผมก็หอบหิ้วกีต้าร์ตัวโปรดซ้อนท้ายเคเอชอาร์ของไอ้ตุลย์ออกมาถึงหน้าม. จนได้ มันส่งผมที่ฝั่งตรงข้ามมหาวิทยาลัยซึ่งเต็มไปด้วยร้านอาหาร(แบบรถเข็น)มากมาย ก่อนจะวนรถไปหาที่จอดในมหาวิทยาลัยคนเดียว

   หน้าม. ตอนหัวค่ำเช่นนี้เป็นเวลาขายดีเพราะอุ่นหนาฝาคั่งไปด้วยผู้คนซึ่งออกมาหาของกินกัน และเพราะใกล้ทะเลจึงมีฝรั่งแวะมาเที่ยวบ้าง แบบนี้แหละยิ่งดีเข้าไปใหญ่

   หลังจากหาทำเลเหมาะที่ฟุตบาทโล่งๆ หน้าร้านขายข้าวแกง  ผมก็จับจองที่นั่งวางกระเป๋ากีตาร์ไว้ด้านหน้าตัวเอง จับคอร์ดลองเสียงเพื่อนคู่ใจสักเล็กน้อยก่อนจะเริ่มดีดจริงจัง

    “โคตรเพราะอ่ะ” ผมเหล่ตามองไอ้ตุลย์ด้วยความหมั่นไส้ เมื่อมันหาที่จอดรถของมันได้แล้วเดินหาผมเจอ มันนั่งยองลงข้างๆ 

    “กูยังไม่ได้ร้องเลย” ผมตอบพร้อมส่งตาเขียว มันหัวเราะในลำคอเบาๆ แล้วพูดต่อ

   “ระดับนี้แล้ว แค่อ้าปากก็เพราะแล้วมึง” เออ.... ยอเข้าไปเหอะ ลอยได้ลอยแล้ว

   “.......” ใบ้รับประทานไปครึ่งนาที เป็นความสามารถพิเศษที่มันพูดอะไรออกมาแล้วมักทำให้ผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่หันไปสนใจกีตาร์แก้เก้อ เริ่มต้นดีดกีตาร์ด้วยเพลง “ที่แห่งนี้”

   “ที่แห่งนี้ยังมีความรักอยู่  คอยรับรู้และคอยเข้าใจ แม้ข้างนอกจะเป็นอย่างไร จะร้อนหรือหนาวแค่ไหนก็ไม่สำคัญ” ท่อนแรกผ่านไปด้วยดี ไม่มีอะไร....

   “จะเตรียมความรักไว้ให้เธอพักผ่อน...” ท่อนที่สองนี่ดิ่งลงเหวทันทีเมื่อมีเสียงผิดคีย์โคตรๆ ของไอ้ตุลย์ช่วยร้อง ทำเพลงล่มทันควันจนผมต้องรีบเลิกดีดกีต้าร์ทันทีแล้วหันไปห้ามทัพ

   “ไอ้ตุลย์....กูขอร้องนะ มึงไม่ต้องช่วยร้องได้ป่ะ?”

   “ทำไมล่ะ?” ยังมีหน้าหันมาถามอย่างไร้เดียงสาจนน่ากระทืบอีก

    “กูกลัวได้ตังค์เยอะ เพราะคงมีแต่คนรีบโยนเงินใส่ลงมาเพื่อขอร้องให้มึงหยุดร้องสักที” ผมรีบบอกมัน เพราะไอ้ตุลย์ร้องเพลงได้ห่วยแตกที่สุดจริงๆ อุตส่าห์เตือนด้วยความหวังดีกลัวจะอายแต่อีกฝ่ายกลับรับความจริงไม่ได้

   “กูก็แค่อยากช่วย แต่มึงแม่ง...โคตรทำร้ายจิตใจกูเลย” ผมอยากจะขำกับใบหน้าเหวี่ยงๆ ของมันเหลือเกิน แทนที่จะรู้สึกผิดที่พูดอะไรออกไปตรงๆ จนทำให้มันเสียความรู้สึกอย่างที่เห็น กลับให้ความรู้สึกอยากจะแกล้งมันมากขึ้นอีกเป็นการเอาคืนซะด้วยซ้ำ

   “ถ้ามึงอยากช่วยจริงๆ ช่วยอะไรกูอย่างสิ”

   “ช่วยอะไร?”  มันคลายหน้าบึ้งแล้วหันมาถาม

   “ช่วย.....ไป....ไกล.... ไกล.... กูที” บอกบอกทีละพยางค์ เน้นๆ สมน้ำหน้าแม่ง... อยากบ้าอำนาจ เอาแต่ใจตัวเองดีนัก ถึงช่วงเวลาเอาคืนแล้วต้องแกล้งให้หนัก

   “เหอะ!” มันทำเสียงในลำคอยกมือชี้หน้าเหมือนจะบอกว่าฝากไว้ก่อน ลุกขึ้นเต็มความสูง แล้วเดินเชิดหน้าผ่านหน้าผมไปทันที ผมมองตามมันไปแล้วหัวเราะอย่างสะใจ แต่ก็อดนึกแปลกใจไม่ได้ที่มันยอมง่ายแบบนี้

   แม่เจ้า....อย่าบอกว่ามันงอนนะ คงไม่หรอกมั้ง....

   แบบนั้นมันไร้สาระเกินไปอ่ะ ไม่สมกับเป็นไอ้ตุลย์เลย

   แต่ก็ช่างมันเถอะ ไม่เห็นจะแคร์.... อยู่ไปก็เกะกะเปล่าๆ
   

   

   คิดถูกแล้ว.... ที่ไม่ได้แคร์ เพราะไอ้ตุลย์ไม่ได้หายไปนานเลย มันแค่หายไปหาของกิน แล้วแวะมาเป็นพักๆ พร้อมกับหลักฐานคามือ

   “กินป่ะ?” มันนั่งยองๆ อยู่ตรงหน้าผมแล้วยื่นไอศกรีมเป็นถ้วยๆ มาตรงหน้า ผมยังคงดีดกีตาร์ต่อไปอย่างไม่สนใจ พอเห็นว่าเรียกร้องความสนใจไม่สำเร็จมันก็ลุกขึ้นเดินหายไป

   ผมยังคงดีดกีตาร์และร้องเพลงต่อไปอีก หลายคนที่เดินผ่านมาก็หย่อนเศษเหรียญและแบงก์ยี่สิบลงมาเรื่อยๆ ถ้าเป็นฝรั่งก็มีใบละร้อย พรอมแพรมให้ชื่นใจ กิจการดีขนาดนี้เลิกร้องเพลงในร้านอาหารมาเปิดหมวก เอ๊ยเปิดกระเป๋าร้องเพลงเล่นกีตาร์แบบนี้บ่อยๆ ท่าจะดีนะเนี่ย ฮ่าๆ

   ร้องอยู่ดีๆ แบงก์พันก็ถูกหย่อนลงมาในกระเป๋า พอเห็นเงินเยอะๆ แล้วถึงกับตาวาวเงยหน้าขึ้นมองพ่อบุญทุ่มทันทีตามด้วยคำให้พรเต็มๆ

   “ไอ้เชี่ย!!” ไม่ต้องเดาก็รู้กันใช่ไหมครับว่าผมด่าใคร จะใครนอกจากกระต่ายกวนๆ ตัวเดิม “มึงปล่อยกูอยู่ลำพังโดยไม่ต้องตามมากวนประสาทได้ไหมเนี่ย?”

   “กวนอะไร ก็มึงเปิดกระเป๋าร้องเพลงให้คนฟังเพื่อเอาตังค์ กูก็ให้ตังค์มึงก็ถูกแล้วนี่ มึงพูดเองนะว่าถ้ากูให้เงินมึงตอนมึงร้องเพลงมันจะไม่สักคำอ่ะ” แหม ความจำดีขึ้นมาเชียวนะ

   “แบงค์พันเนี่ยนะ” ผมถามกลับแบบเหลืออด

   “ก็ชอบมากกกกกกกก.... ก็เลยให้เยอะไง” มันตอบแล้วยักคิ้วให้ด้วย

   เหอะ!!  ไม่ต้องเน้นขนาดนั้นก็ได้มั้ง ผมเอาผมแอบอายนิดๆ เลย   

   “ไม่ต้องมาประชดกูเลย ถ้าชอบมากขนาดนั้นน่ะ ไม่ไปเช่าพื้นที่หอประชุมเปิดคอนเสิร์ตให้กูเลยล่ะ?” ผมแยกเขี้ยวส่งให้มันอย่างมันเขี้ยว

   “เอาป่ะล่ะ?” ยังมีหน้าถามกลับด้วยสีหน้าจริงจังอีก

   “สัดเหอะ กูประชด”

   “เออ กูก็พูดเล่นเหมือนกันแหละ แต่ที่กูให้เยอะอ่ะ ก็เพราะว่ามึงจะได้เลิกร้องเพลงแล้วไปกินข้าวกับกูสักที กูหิวแล้ว” เอากับมันครับ ฮิตเล่อร์ฟื้นคืนชีพ

   “เอาแต่ใจตัวเองตลอด กูเพิ่งจะร้องไปได้แค่ครึ่งชั่วโมงเองนะ”

   “รู้แล้ว ได้ข่าวว่ามาพร้อมกัน ร้องครึ่งชั่วโมงก็จริงแต่ได้เงินเยอะแล้ว กูให้มึงออกมาร้องก็ดีเท่าไรแล้ว ไป ลุกอย่าให้มีน้ำโห เดี๋ยวฉุดซะนี่” แม่งเอ๊ย.... อะไรของมันเนี่ย

   “มึงนี่มัน.... เชี่ยจริงๆ เลย มึงหิวมึงก็กินคนเดียวดิ ของกินออกเยอะแยะ” ผมชี้นิ้วไปข้างหลังซึ่งมีของกินเรียงรายให้เลือกสรร

   “ไม่อยากกินคนเดียว มันเหงาปาก” ช่างพูด

   “เหงาบ้าอะไรวะ ปากติดกันหรือไงถึงต้องกินพร้อมกัน” ผมทำหน้ายียวนใส่มัน รั้นจะไม่ไปท่าเดียว ก็คิดดูสิ ผมไม่ได้ออกไปร้องเพลงกี่วันแล้ว พอมีโอกาสจะไปเที่ยวบ้างก็มัวแต่ต้องหนีมันอีก เพิ่งจะร้องเพลงได้ไม่กี่เพลงก็โดนขัดจังหวะอีกแล้ว เสียเวลาทำมาหากินชะมัดยาด น่ารำคาญชิบเป้ง

   “ปากไม่ได้ติดกัน แต่ถ้ายังกวนตีนกูอีก ท้องจะติดกันเร็วๆ นี้” เฮือกกกกกกกกก!!!!!!

   “....................” ผมชะงักกึกมองหน้ามันแล้วอ้าปากค้าง ใบ้กินอีกแล้วสิ.....










   เชี่ยเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย

   มุขอื่นมีไหม? มุขนี้เล่นบ่อยแล้วนะ.....

   แต่ให้ตายเถอะ ใช้กี่ที....ก็ยังได้ผลทุกรอบว่ะ!! 

   ........................................



    มุขนี้เล่นบ่อยแล้วนะ ...... แต่ถึงคนอ่านจะเบื่อก็จะเล่นอ่ะ
   เพื่อคงคอนเซป ของเรื่องไว้อย่างมันคง
  “เพราะถ้าตุลย์ไม่หื่น มันก็ไม่ใช่ตุลย์” หรอก ฮาๆ

   
   
................................

ปิดโหวตแล้วนะคะ.... อันนี้เป็นผลที่เซพไว้ก่อนเล้าล่มอ่ะค่ะ


อยากบอกอะไรกับปังปอนด์ตอนนี้....
รักปอนด์เสมอ... เอาใจช่วยหวังว่าจะรอดนะ
9 (5.6%)
สงสารนะ แต่...ทำใจเหอะ ไงก็คงหนีกระต่ายไม่พ้น
82 (51.3%)
สมน้ำหน้า รับกรรมที่ก่อเหอะ เหอ เหอ เหอ
20 (12.5%)
มันจะมากเกินไปแล้วนะไอ้ตุลย์ ขอให้ปอนด์หนีไปได้ แล้วไม่กลับมาหาเมิงอีกเลย
7 (4.4%)
ยอมไปก่อนนะปอนด์ แล้วหาทางตลบหลังจับตุลย์ทำเมียสักวัน! เย้ย!
42 (26.3%)
จำนวนผู้โหวตทั้งหมด: 160

ปล. โพลล์ข้อสุดท้าย เยอะไปไหม? เยอะมากจนพลิกความคาดหมายอ่ะ
จริงเหรอ? ที่มีคนอยากให้ตุลย์เป็นรับอ่ะ?
นิว่ามันสยองๆ อยู่นะคะ
ต่อให้มีคนบอกว่าอยากให้มีฉากนี้นิก็ไม่กล้าเขียนค่ะ
กลัวตัวเองรับไม่ได้!!!

.................................................................

[fuku]

เราว่าเรื่องนี้ก็มีแก่นของมันนะ แต่มันเกี่ยวกับความหื่นของตุลย์จนแกะไม่ออกเท่านั้นแหละ
คนแต่งอย่าคิดมากนะคะ
แต่เราก็แอบคิดว่าที่คนแต่งคิดมากเพราะอยากให้งานของตัวเองมีสาระ ซึ่งเราชอบมาก
ถ้าเป็นคนที่เขียนแค่เพื่อจะเอาเม้นท์ เป็ด หรือบวกจะไม่สนใจหรอกว่านิยายของตัวเองเป็นยังไง
ก็แค่เขียนตามใจคนอ่านไปเยอะๆ
สำหรับคนแต่งที่คิดกลับว่าแบบนั้นแบบนี้จะดีกว่ารึเปล่าพยายามใส่เนื้อหา
และมีความสุขที่ได้เขียนให้มันมีอะไรมากกว่าเดิม
เป็นคนแต่งที่น่านับถือมาก

เราชอบตรงนั้นมากกว่า
ฉากหื่นของตุลย์ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นก็จริง แต่ที่ทำให้เราอ่านเพราะคนแต่งต่างหาก
รออ่านเสมอนะคะ

[tweetpuen]

ชอบๆน่ารัก

[Poseidon]

ว้าววว มาแล้วๆ ตอนนี้ตุลย์ดูน่ารักขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย

[jiki]

ขอบคุณที่เข็นสองคนนี้มาให้อ่านในคืนจิตตกนะคะ

[arty136]

คุณนิ อย่าคิดมากเลยครับ เพราะยังไงผมก็ยังชอบเรื่องที่คุณนิเขียนทุกเรื่อง นิยาย ถ้าไม่มีคอนเซปแล้วมันจะจบยังไงล่ะครับ

ขอให้ยังคุณนิมีจุดยืนที่มั่นคงครับ ผมเอากำลังใจช่วยครับ

ชอบนิยายคุณนิ เสมอ ครับ

[MoMoRin]

55555555555

[MinKKniM]

ตอนนี้อ่านแล้วอมยิ้มเลย ดูกุ๊กกิ๊กกันมากขึ้น ชอบค่ะ     

ความจริงตุลย์มีมุมน่ารักเยอะนะ ถึงบางทีจะดูเถื่อนๆโหดๆหื่นๆไปบ้าง 

[PoP~Pu]

โมเมนท์นี้ตุลย์น่ารักขึ้นเยอะ
 

[HISY]

ตุลย์น่าร้ากกกก 
ปอนด์หนูต้องจำโมเมนต์งามๆแบบนี้ไว้นะลูก

[nemonoy]

ดีใจได้อ่านต่อแล้ว

[♠DekDoy♠]

นี่คือเค้าหวานแหววกันแล้วใช่มั้ย ??

 :m20:สงสารนุ้งปอนด์ ร้องเพลงได้แปปเดียวก็ถูกฉุดเอ้ยยพาไปกินข้าวแล้ว

ดีใจที่ตุลย์เริ่มตามใจปอนด์ให้ออกมาร้องเพลงทำในสิ่งที่รักบ้างแล้ว

รู้หรอกน่าว่าหวงแต่ปล่อยให้คนรักมีพื้นที่ของเค้าบ้้างก็ดีนะจะได้รักกันไปนานๆ

  คุณนิค่ะ

[nunamicky]

ชอบตอนนี้จังค่ะ
ปังปอนด์เค้าดูเหนือดี
แต่สุดท้ายก็แพ้ทางนายตุลย์เค้าอยู่ดี
 

[wews]

คิดถึงกระต่ายกับพระจันทร์
ไม่เจอกันนานรู้สึกกระต่ายจะมีมุมน่ารักๆมากขึ้น
 

[POPEA]

ชอบมุกท้องติดกัน
เราก็ไม่อยากเห็นตุลย์เป็นรับอะ ไม่เข้าอย่างแรง55.
+1 รอตอนต่อไปนะคะ

[malula]

ปอนด์ควรจะภูมิใจนะที่มีคนมารักมาหลงมาทุ่มเทให้ขนาดนี้
ที่สำคัญถึงมันจะบ้า เอาแต่ใจ แต่มันไม่ค่อยทันเรา ฮ่าฮ่า

[kataiyai]

ก็นะ ทำไมต้องเปลี่ยนมุข

ในเมื่อได้ผลดีอยู่ จริงมะ

[jackysomayugi]

เมื่อไร่ปอนจะยอมตุลแล้วพูดดีๆกันซักครั้งน้าาาาาา  เค้าอยากเห็นฉากหวานๆมั้ง

[- คราส -]

ดีใจ มาต่อแล้ว 

ตอนนี้กระต่ายตุลย์น่ารักขึ้นอะ 

[cotone]

อ่านเรื่องนี้เพราะฮาเวลามันเถียงกันค่ะ ส่วนตัวชอบคู่กัดๆด่าๆแบบนี้อยู่แล้ว^ ^

คนแต่งอย่าเครียดมากเลยค่ะ แต่งไปตามที่พอใจ ที่คิดว่าใช่ คนที่รับได้ คนที่ชอบ เขาก็อ่านต่อ คนที่รับไม่ได้เขาก็เลิกอ่านไป

ถ้านิยายเรื่องนึงจะต้องเปลี่ยนแปลงอะไรมากมายเพื่อให้มีคนมาอ่าน อย่างนั้นมันก็ไม่มีค่าพอจะใส่ชื่อนักเขียนแล้วล่ะค่ะ เพราะคนที่แต่งจริงๆคือคนอ่านและสังคมต่างหาก

อยากให้คนแต่งมั่นใจในตัวเอง มั่นใจในฝีมือและทัศนคติของตัวเองนะคะ เพราะนี่คือพื้นที่ให้พี่คนเขียนถ่ายทอดสิ่งเหล่านั้นออกมา

ทั้งนี้ทั้งนั้นไม่ได้หมายถึงการปรับเพื่อความเหมาะสมมันไม่ดีนะคะ เพียงแต่ไม่อยากให้เสียความมั่นใจไปเพราะปัจจัยภายนอกมาเรียกร้องแบบนั้น

ยังรออ่านอยู่เสมอนะคะ

[KimGeeHu]

เป็นกำลังใจให้กันต่อไป น้องปอนด์กะพี่ตุลย์
 

[iforgive]

ฮาตุลย์ว่ะตอนนี้  หื่น หึง หวง ห่าม  สารพัด 
ทำไงได้มีเมียแมนก็ต้องทำใจ

[Dee^daY]

ชีวิตยังคงดำเนินกันต่อไป..