ตอนที่ 21 โอ๊ย...โอ๊ย.....
ถึงผมจะไม่ได้โด่งดังจนมีแฟนคลับหนาแน่นอย่างวงอินดี้ ไม่ได้เป็นนักร้องมืออาชีพออกเทปขายได้เป็นล้านตลับ แต่ก็ยังเป็นนักร้องเสียงดีที่ร้องเพลงประกวดแถวงานวัดได้สบายๆ นะครับ คาราโอเกะแบบนี้จิ๊บๆ
หนุ่มปอนด์ผู้หลงใหลในการร้องเพลงและเล่นดนตรีเป็นชีวิตจิตใจเมื่อตัดสินใจขึ้นไปร้องเพลงแม้จะเป็นแค่เวทีเล็กๆ เท่านั้นซ้ำยังต้องนั่งร้องไม่ได้อวดฝีไม้ลายมือโชว์เสต็ปเต้นก็ตาม หากแต่ก็ติดลมบนจนอยากจะครองไมค์ไว้ทั้งคืนไม่ยอมปล่อย
สี่เพลงแรกไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมยังครองไมค์ร้องเพลงด้วยเสียงที่คิดว่าดีเสมอต้นเสมอปลาย จนจบเพลงที่สี่ก็ยังไม่มีที่ท่าว่าจะลง จนขึ้นอินโทรเพลงที่ห้า ไอ้ตุลย์ทำหน้าบึ้งเหมือนคนไม่ได้ขี้มาห้าวัน เดินถือแก้วเหล้าเข้ามาหา
“อ่ะ... ดื่มหน่อย....เผื่อคอแห้ง” ไอ้ตุลย์ยื่นแก้วเหล้าส่งให้
“ไม่.... แค่นี้จิ๊บจ๊อย ร้องทั้งคืนยังได้” ผมบอกปัดเสียอย่างนั้น ไม่มองหน้ามันแต่เสหันไปมองหน้าจอคอม แสร้งดูว่าเมื่อไรจะถึงท่อนเนื้อร้องทั้งๆ ที่ไม่ดูก็จำท้องเนื้อร้อง ทำนองได้หมดแล้ว
“เฮ่ย...นี่ใจคอมึงจะร้องเพลงทั้งคืนจริงอ่ะ” มันถามอย่างไม่อยากเชื่อ
“อ้าว.... ก็มึงอยากพากูมาร้องเพลงไม่ใช่เหรอ? กูก็ร้องอยู่นี่ไง แล้วมึงจะถามทำเชี่ยอะไร?” ผมตอบมันไปกวนๆ เพราะติดลมบนลงไม่ได้ และทั้งยังไม่หายเคืองมันด้วย
“เออ จะร้องก็ไม่ว่านะ แต่เกรงใจโต๊ะอื่นบ้าง กูเห็นเขาจ้องๆ กันนานละ ร้องเพลงนี้จบก็ลงเหอะ กูกลัวมีเรื่อง เว้นระยะอีกหน่อยแล้วค่อยร้องใหม่” ไอ้ตุลย์เอ่ยเตือนเป็นงานเป็นการ ที่ทำให้ผมเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า คนที่มาร้านเหล้าแบบนี้ ส่วนหนึ่งก็คงเพราะอยากร้องเพลงด้วยล่ะ ครองไมค์นานแบบนี้อาจจะโดนเขม่นได้ แต่จะให้ขอบอกขอบใจในความหวังดีนั่นก็เขินๆ อยู่ เลยพยักหน้าแกนๆ ให้สองสามที
“เออๆ เดี๋ยวกูไป” ผมว่าอย่างขอไปทีเริ่มต้นร้องเพลงท่อนแรก แล้วทำเป็นไม่สนใจไอ้ตุลย์อีกจนมันต้องถอยร่นไม่เป็นท่ากลับไปยังโต๊ะดังเดิม
จบท่อนฮุคที่สองของเพลงและมีดนตรีคั่น ระหว่างผมกำลังรอจะร้องเพลงท่อนถัดไป จู่ๆ ก็มีพี่บึ้กหุ่นล่ำหนวดครึ้มคนหนึ่งถือแก้วเหล้าเดินมาหา สายตามองตรงมาน่าเกรงขาม ทำเอาหนุ่มปอนด์ถึงกับเหงื่อตก
ซวยแล้วกู~!! หรือเขาจะโมโหที่ร้องหลายเพลงเกินไปจนต้องเดินมาเตะลงจากเวทีกันเนี่ย...
พุธธังแคล้วคลาด ธัมมังแคล้วคลาด สังฆังแคล้วคลาด
แต่แล้วสิ่งที่กลัวก็ไม่ได้เกิดขึ้น เมื่อพี่แกมาหยุดข้างๆ แล้วกอดคอผมไว้ ยื่นแก้วเหล้าให้พร้อมรอยยิ้มที่ไม่น่าเชื่อว่าจะปรากฏอยู่บนใบหน้ามหาโจรของพี่เขาได้
“เอ้า ดื่มหน่อยน้อง คนอะไรเสียงโคตรดีเลย ทีแรกว่าจะมาร้องเพลงซะหน่อย แต่เปลี่ยนใจแล้วให้น้องร้องแทนดีกว่า พี่ขอเพลงไว้สองเพลง เดี๋ยวร้องแทนทีนะ”
ผมได้แต่ยิ้มแหย พูดอะไรไม่ออกและจำต้องดื่มเหล้าที่พี่แกยื่นให้อย่างเสียไม่ได้จนหมดแก้ว พร้อมรับปากจะร้องเพลงที่พี่แกขอ (แต่ต่อรองว่าขอร้องแค่เพลงเดียว)
รอดตัวไปไม่โดนกระทืบ แต่โดนเหล้าไปอีกหนึ่งแก้ว.... แบบขัดไม่ได้เลย
เพลงต่อมา เป็นเพลงที่ผมขอ แต่เนื่องจากโดนแก้วที่สองไปทำให้ความร้อนขึ้นหน้า ออกอาการตาลาย เมาดิบเล็กน้อย ผมเลยกดคีย์บอร์ดไม่ร้อง ข้ามไปร้องเพลงที่พี่หนวดครึ้มขอแทน เพราะกะว่าจะร้องจบจะขอเข้าไปล้างหน้าแก้เมาซะหน่อย
อินโทรเพลงขึ้นมาทำเอาผมแทบหลุดขำ..
ก็หน้าโหดขนาดนั้น นึกยังไงครับขอเพลงโอ๊ย โอ๊ย ช่างเข้ากับหน้าเสียจริงๆ (ประชดนะ)
“ ตั้งแต่วันที่ฉันได้คุย เพียงครู่สองคนกับเธอครั้งก่อน
กลับมานอนครวญคราง ละเมอ คอยพร่ำหาเธอเหมือนจะอ้อนวอน
เกิดอะไรขึ้นมานะเออ มันอยากรู้นัก เปลี่ยนฉันไปจากเดิม...
โอ๊ย.........
จะเป็นเพียงแววตาของเธอทั้งคู่ฉายมาสะกดหรือเปล่า
อาจเป็นดาวดวงใดใช้เธอมาหลอกเล่นกลเป็นไปไม่ได้
อาจจะงงคงเป็นเพราะเธอทำสับสน โอ๊ยเดี๋ยวอยากรัก เดี๋ยวอยากลืม โอ๊ย โอ๊ย
ทุกสิ่งเปลี่ยนไปเพราะเธอ
เธอทำให้ฉันรักเธอก่อนไม่อาจถอน หัวใจมันคอยแอบๆ มองแบบซึ้งๆ
เธอทำให้ฉันหลงใจอ่อน นอนกอดหมอนทุกคืน จะทนได้นานสักเท่าไร
หากคิดถึง โอ๊ย โอย
อยากจะกลืนกินเธอทั้งตัวไม่อยากเหลือไว้ให้ใครได้กลิ่น
อยากได้ยินเพียงเสียงของเธอ เพรียกบอกรักเพ้อถึงฉันผู้เดียว
กดอารมณ์ทนไปไม่ไหว ใจมันหวิววาบ ไม่เจอคงขาดใจ โอ๊ย โอ๊ย
โอ่ย โอ๊ย คิดถึงจังเธอ” เข้าช่วงดนตรีกลางเพลง ... มีน้องผู้ชายหน้าหวานคนหนึ่งเดินเข้ามาพร้อมแก้วอีกหนึ่งแก้ว
“พี่ครับ สุดยอดมาก ร้องเพลงนี้แล้วพี่นี่เซ็กซี่มากครับ” น้องชม ทำเอาผมต้องยกมือลูบท้ายทอยแก้เขิน
“ขอบคุณครับ” ผมตอบพลางยิ้มหวานให้ทันที ก็น้องเขาน่ารักดีน่ะนะ
“งั้นพี่ดื่มหน่อยนะ” น้องเขายื่นแก้วเหล้าในมือให้ด้วยสายตาเว้าวอน
กรรม.... อีกแล้วเหรอ?
ผมจำต้องดื่มเหล้าในแก้วที่น้องเขาเอามาให้อีกหนึ่งแก้ว เพื่อรักษามารยาท อีกฝ่ายยิ้มหวานให้พลางยกมือขึ้นโบก ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะ ผมมองตามไปแล้วร้องเพลงท่อนต่อมา
“อยากจะกลืนกินเธอทั้งตัวไม่อยากเหลือไว้ให้ใครได้กลิ่น
อยากได้ยินเพียงเสียงของเธอ เพรียกบอกรักเพ้อถึงฉันผู้เดียว” ไม่ลืมส่งสายตาเป็นประกายตามไป เหมือนวางกับดัก
“กดอารมณ์ทนไปไม่ไหว ใจมันหวิววาบ ไม่เจอคงขาดใจ โอ๊ย โอ๊ย
โอ่ย โอ๊ย คิดถึงจังเธอ” ผมกระพริบตาข้างเดียวส่งไปให้อีกฝ่าย ทำให้อีกฝ่ายพยายามจะกระพริบตาส่งคืน
แหม... เป็นนักน้องมันก็ดีแบบนี้ล่ะ จีบเด็กง่ายดี...
เชื่อไหมว่ามันไม่ยากเลย...ถ้าอยากจะนอนกับใครสักคน แค่ส่งสายตามองกันสองสามที
โดยเฉพาะได้ร้องเพลงที่ความหมายมันให้ซะขนาดนี้ ลงจากเวทีไปก็ติดตามผลได้สบาย
ตอนอยู่ริมทางก็เป็นอย่างนี้แหละ ถ้ามีใครเอาเหล้า ดอกไม้ หรือแม้แต่ติ๊บมาให้ก็พอจะเดาๆ ได้ว่าชอบ หรือถูกใจกันอยู่ แล้วถ้าลงจากเวทีเขาอาจจะหาโอกาสมาคุยด้วยหรือไม่บางคนก็ลงทุนรอจนร้านเลิกก็ยังมี ทีนี้ก็ขึ้นอยู่กับว่าเราจะพอใจอยากไปด้วยหรือเปล่าเท่านั้นเอง
วืด....วืด....
ระหว่างที่ผมกำลังส่งยิ้มไปยังน้องหน้าหวานคนนั้น จู่ๆ ก็มีฝ่ามือโตๆ มาโบกเรียกร้องความสนใจให้หันไปมอง ก็ทำให้สะดุ้งเล็กน้อย พร้อมทั้งความหวังทุกอย่างพังทลาย
ลืมไป.... กูไม่ได้มาคนเดียว!!
“ตาเยิ้มเลยนะมึง” ไอ้ตุลย์ต่อว่าด้วยน้ำเสียงแสดงความไม่พอใจเล็กน้อย ทั้งยังขยับมายืนบังวิวดีๆ นั้นอีกต่างหาก
“อือ... เยิ้มดิ ก็เริ่มเมาละนี่” ผมตอบเลี่ยงๆ ด้วยเสียงที่เริ่มอ้อแอ้เล็กน้อย เมื่อดนตรีเพลงโอ๊ย โอ๊ยจบลงแล้วขึ้นอินโทรเพลงใหม่ผมก็เดินลงจากเวทีเล็กๆ นั้น
“ดีนี่...ทีกูเอามาให้ไม่ดื่ม ทีคนอื่นนี่ดื่มจัง...” เหอะ!! กระต่ายงอนเว้ยเฮ้ย!!
“ก็กูพอใจอ่ะ” ผมกวนกลับไปพร้อมลอยหน้าลอยตา
ผมกับตุลย์หลบมายืนคุยกันอยู่ตรงมุมมืดไม่ห่างจากเวทีมากนัก แต่ไม่ได้เดินกลับโต๊ะ
“เพลงเมื่อกี้อ่ะ มึงร้องได้สุดยอดเลยว่ะ กูโคตรอิน....”
“แน่น้อน... โปรเฟสชั่นนอลมาเองทั้งที” ผมรับคำชมอย่างมั่นอกมั่นใจตัวเอง พลางยักคิ้วให้หนึ่งที
“งั้นไม่ว่าใช่ป่ะ ถ้ากูจะให้ติ๊บ” ไอ้ตุลย์ชูแบงก์พันที่พับทบไว้ในมืออยู่ระดับสายตาผมพอดี ผมมองมันสลับกับหน้าคนถาม เดาเอาว่ามันคงกลัวผมจะโกรธที่มันให้เงินน่ะครับ ผมชอบด่ามันเรื่องนี้บ่อยๆ แต่เอาน่า ยังไงคราวนี้ก็ให้เพราะผมร้องเพลงเพราะใช่ไหม งั้นก็พอหยวนๆ กันได้ล่ะ
“ก็เอามาดิ” ผมตอบยื่นมือไปคว้าเงินในมือมัน แต่อีกฝ่ายกลับขยับมือออกไม่ให้ผมหยิบได้ ผมมุ่ยหน้า พร้อมตวาดถาม
“อะไรอีกล่ะ”
“ติ๊บนักร้องอ่ะ เขาต้องให้อย่างนี้...” มันว่าพร้อมเอาเงินยัดลงกระเป๋ากางเกงยีนผมไป แต่ไม่แค่นั้นสิครับมืออีกข้างที่ว่างอยู่ดันลวนลามไม่ยอมหยุด
“เฮ้ย... ทะลึ่งแล้วมึง อย่าดิวะ” ผมโวยวายพลางขยับตัวออก พยายามดึงมือมันออกจากจุดยุทธศาสตร์โดยไว แต่ก็ไม่สำเร็จเมื่อไอ้พลังควายตรงหน้ามันไม่ยอม ยังคงยึดร่างผมไว้ไม่ให้ขยับหนีไปไหน ...
“เชี่ย....ปล่อยดิวะ สาด..” ผมด่าหน้าดำหน้าแดง ในขณะที่มือของแม่ทั้งลูบทั้งล้วงสารพัด แต่ผมไม่กล้าโวยวายอะไรมากกว่านั้นเพราะกลัวคนอื่นจะเห็น
เชี่ย.....กูโดนทำอนาจารต่อหน้าคนหลายสิบ แต่ไม่มีใครรับรู้ หรือช่วยกูได้เลยสักคน!!
“อะไร... แค่นี้ไม่ต้องบ่นเลย มึงอย่าคิดว่ากูไม่เห็นนะ แววตาหยาดเยิ้มที่มึงมองให้เด็กนั่นตอนร้องเพลงเมื่อกี้น่ะ”
สรุปว่าโกรธอยู่ว่างั้น ....
“กูแค่ร้องเพลงโว้ย ร้องเพลงมันก็ต้องส่งอารมณ์ให้คนฟังก็ถูกต้องแล้วนี่ อินเนอร์น่ะรู้จักไหม” ผมแก้ตัวออกไปทันควัน เพราะไม่อยากให้เรื่องเล็กกลายเป็นเรื่องใหญ่
“ไม่รู้จัก” อีกฝ่ายตอบกลับมาโดยไม่ต้องคิด แล้วลวนลามผมต่อไป
อา.... ไม่นานผมก็ผ่อนลมหายใจแล้วหยุดดิ้นรนขัดขืนกับสัมผัสจาบจ้วงนั้น
กดอารมณ์ทนไปไม่ไหว ใจมันหวิววาบ ไม่เจอคงขาดใจ โอ๊ย โอ๊ย 
และแล้วความรู้สึกผะอืดผะอมก็ตามมาไวเหมือนจรวด ทำให้ผมรีบเอามืออุดปากตัวเองโดยไว แล้วเอามือทุบไหล่กระต่ายบ้ากามข้างๆนั้นรัวๆ ให้ปล่อย
“เป็นอะไร” ไอ้ตุลย์ถามอย่างตกใจกับท่าทางของผม ผมปิดปากตัวเองแน่นแล้วโบกมือให้ว่าพูดไม่ได้ แล้วผละออกจากมันเพื่อวิ่งไปหาห้องน้ำ.....
โอย....ห้องน้ำอยู่ไกลกว่าที่คิด....แต่ยังดีที่ไปทัน ไม่ทำเลอะเรี่ยราด....
แหวะ..... ผมรีบโก่งคอที่โถส้วมพร้อมสิ่งไม่พึงประสงค์ไหลทะลักตามมา
ไอ้ตุลย์ก้าวพรวดๆ ตามมาอย่างเป็นห่วงเป็นใยพยายามจะเอามือโตๆ ของมันลูบหลังให้ ในขณะที่ผมหลับหูหลับตาอ้วกแตกจนเหนื่อย
“อะไรของมึงเนี่ย ปกติมึงออกจะเมายาก แล้วเมาเยอะกว่านี้ยังไม่ถึงกับอ้วกเลย แล้วทำไม...”
“เสือก...” ผมด่าสั้นๆ ไม่ไขข้อข้องใจ
“อะไรของมึงนักหนา ที่ถามเนี่ยเพราะเป็นห่วงนะโว้ย ทำไมชอบกันกูออกทุกทีเลย”
“แล้วมึงมาถามห่าอะไรตอนนี้ตอนกูเมาแล้วเนี่ย ตอนแรกทำไมไม่ถามล่ะว่าทำไมกูไม่ยอมกิน กูชอบไหมเหล้ายี่ห้อนี้ กินได้หรือเปล่า กูแพ้หรือเปล่า มึงคิดว่ากูกลัวมึงมอมเหล้ากูเหรอ กูจะกลัวทำไม กูจะเมาไม่เมา ถ้ามึงคิดจะเอา มึงก็เอากูอยู่ดี” หมดกันกู พูดพล่ามอะไรอยู่เนี่ย.... ยาวไปไหม?
ผมตะคอกใส่หน้ามันไปอย่างเหลืออด จนอีกฝ่ายก็อึ้งแดก
“......ปอนด์......กู.....” อีกฝ่ายทำเสียงสำนึกผิด แต่ช้าไปมั้งที่จะรู้สึกอย่างนั้น
“ไม่ต้องมาเรียกเลย ไปไหนก็ไปเลยมึงอ่ะ” ผมไล่มันซะเฉยๆ จะหาว่าเหวี่ยง หรือวีนก็ช่างแม่งเหอะ โมโหจนไม่รู้จะโมโหยังไงแล้ว
“อือ... มึงไหวนะ” ยังมีหน้าหันมาถามเสียงอ่อน
“แค่นี้ไม่ตายหรอกน่า” ผมยังคงทำฟอร์ม ทั้งที่ความจริงก็รู้สึกมึนๆ อยู่
ไอ้ตุลย์พยักหน้าแล้วเดินออกจากห้องน้ำไป... ปล่อยผมโก่งคออ้วกต่อ อย่างหมดสภาพนักศึกษา
เฮ้อ... กูหนอกู อนาถชีวิต
ผมรักษาชีวิตเดินกลับมาที่โต๊ะได้อย่างปลอดภัย ตอนนี้ก็รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว แต่ก็เอาแต่นั่งนิ่งไม่ยอมคุยกับใครไม่กินอะไร ไม่ฟังเพลงเอาแต่นั่งก้มหน้าสร้างบรรยากาศมาคุกับตัวเองคนเดียว ความจริงคือ กำลังอึนได้ที่
“เฮ้ยปอนด์ เป็นไงมั่ง” เดฟเป็นฝ่ายถามผมซึ่งผมไม่รู้หรอกว่ามันเรียกเองหรือมีใครใช้ให้ทำ
“ดีแล้ว ขอบใจ” ผมตอบสั้นๆ แล้วเงียบอีกครั้ง
“ปอนด์กิน .... ไม่ได้เหรอ? แล้วยี่ห้ออื่นล่ะดื่มอะไรได้บ้าง จะได้สั่งให้” เดฟถามขึ้นมาอีก
“ขอบใจนะ แต่เราไม่ดื่มต่อไม่ไหวแล้วล่ะ” ผมตอบเดฟไป ยิ้มบางๆ รับความหวังดี
“เอ่อ...ตุลย์มันสั่งต้มยำไก่บ้านให้ปอนด์อีกหม้อแล้วนะ พอดีมันลืมอ่ะว่าปอนด์กินกุ้งไม่ได้” เหอะ เพิ่งนึกขึ้นได้อีกล่ะสิ...ผมพยักหน้ารับรู้ด้วยสีหน้าเรียบๆ
“เหรอ?... พอดีเราอิ่มแล้วด้วยอ่ะ” ผมตอบแค่นั้น แล้วก็เงียบไปอีก
เดฟหน้าเสีย เพราะดูเหมือนว่าจะไม่ทำให้อะไรดีมากขึ้น ประกอบกับไอ้ตุลย์ก็ไม่ยอมพูดอะไรเลย
แล้วทำไมมันไม่พูดวะ คนที่กูโกรธน่ะคือมึง ไม่ใช่คนอื่น แล้วจะให้คนอื่นพูดแทน ง้อแทนทำเขืออะไร...
“เอ้อ... แล้วเมื่อกี้ที่ตุลย์มันเอาติ๊บไปให้อ่ะ ได้เท่าไรเหรอ?” เดฟยังพยายามชวนคุยต่อ ซึ่งผมก็ขยับล้วงเงินนั่นออกมาจากกระเป๋ากางเกง แล้วกางธนบัตรที่พับนั้นออกมานับ
“สามพัน...” ผมตอบโดยไม่ยอมมองหน้าคนให้ ระหว่างนั้นมีเศษกระดาษแผ่นหนึ่งตกลงมา ทำให้ผมขมวดคิ้วเพราะไม่ได้สังเกตว่ามีใบเสร็จนั่นติดอยู่
เดฟเอื้อมมือมาหยิบกระดาษแผ่นนั้นเพื่อเอามาดู
“เฮ้ย... ให้ติ๊บแต่ตังค์ก็ได้นี่ไม่เห็นต้องให้ใบเสร็จด้วยเลย” เดฟเอ่ยแซวขำๆ ขณะที่ไอ้ตุลย์ขยับตัวจะแย่งคืนทำให้เดฟนึกสนุกเหวี่ยงแขนส่งกระดาษไปให้ดิวที่นั่งข้างๆ
“ไหนดิวอ่านดิ๊...มันซื้อถุงยางป่ะทำไมแค่นี้ต้องหวง”
“ไม่อ่ะ... ใบเสร็จซื้อบุหรี่แต่เอ๊ะ.....” ดิวพลิกกระดาษใบเสร็จนั้นแล้วนิ่งไปเดฟเอียงคอไปมองตามแล้วยิ้ม
“อะไรเหรอดิว...ดูมั่งดิ” มิ้นถามขึ้นบ้าง แล้วลุกขึ้นดึงกระดาษแผ่นนั้นไปดูบ้าง คิมก็พลอยก้มลงไปดูด้วยคน
ผมมองสองหนุ่มสาวข้างๆ ด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็นแต่ไม่พูดอะไรออกไป ได้แต่รอจะได้มันคืนหรือจะมีใครบอกออกมาซะทีว่ากระดาษแผ่นนั้นมันมีอะไรอยู่
ในที่สุดคิมก็คืนกระดาษกลับมาสู่มือผมจนได้
ผมก้มลงอ่านหลังใบเสร็จทันทีด้วยความอยากรู้
อยากจะกลืนกินเธอทั้งตัวไม่อยากเหลือไว้ให้ใครได้กลิ่น
อยากได้ยินเพียงเสียงของเธอ เพรียกบอกรักเพ้อถึงฉันผู้เดียว
กดอารมณ์ทนไปไม่ไหว ใจมันหวิววาบ ไม่เจอคงขาดใจ....
087 979xxxx
ตุลย์ 
....................................................................
อ่านตอนนี้เห็นเค้าความเจ้าชู้ของปอนด์ไหม? มันเป็นอย่างนี้มานานแล้วนะ
ถึงได้บอกว่า เทียบกันแล้วตุลย์เจ้าชู้ สู้ปอนด์ไม่ได้เลย
เพลงโอ๊ย โอ๊ย เป็นเพลงที่คิดว่าร้องแล้วสุดๆ มาก ยิ่งตรง โอ๊ย โอ๊ย... นะ
เซ็กซี่จริงๆ แหละ ปอนด์ร้องแล้วทำเอาตุลย์ถึงกับ
กดอารมณ์ทนไปไม่ไหว ใจมันหวิววาบ ไม่เจอคงขาดใจ....จนต้องลุกไปลวนลามเลยเห็นเปล่า? ฮาๆๆ
โพลล์
หัวข้อ: กระต่ายยักษ์กับจักรวาลอันอบอุ่น♥ (อ่าน 890790 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก