หัวข้อ: กระต่ายยักษ์กับจักรวาลอันอบอุ่น♥

[HISY]

เวิ่นมากกก กรึ่มๆด้วยป่ะเนี่ย

[andear]

เวิ่นเว้อออออออออออออออออออออออ

[jiki]

ช่วงนี้เวลามันมีน้อย ไม่ค่อยมีเวลาอ่านเลย
เข้ามาทีก็รู้สึกเลยว่า เค้าคิดถึงปอนด์คนเจ้าชู้ อ๊างงงง

เรื่องการจีบนี่ท่าจะยาก ก็ปอนด์ตั้งป้อมตุลย์ไว้แล้ว ทำไรก็ผิดหมดแหละนะหนูตุลย์
อ่านตอนง้อแล้วเห็นภาพตุลย์ล้วงกระเป๋าเตะหินเตะดินน้อยใจกันไปเลย สงสารเล็กๆแฮะ แต่ว่า...กรรมมันตามสนองน่ะตุลย์เอ๊ย โฮะๆ สมน้ำหน้า

[punchnaja]

เวิ่นเบาๆ...

[sapphire winnie]

จีบใหม่!!! 
สู้ๆนะพี่ตุลย์! 55 ดับเครื่องชนไปเลย!!!
ป.ล. เพิ่งรู้ว่าเพลงโอ๊ย โอ๊ยมันเอ็กซ์ได้ขนาดนี้ก็ตอนที่จิ้นว่าปอนด์ร้องตอนเมาเนี่ยแหละ

[greensoda]

เห็นตุลย์มาเวิ่นแล้วฮาดี 

[Whatever it is]

หนุ่มตุลย์เพ้อซะแล้ว

[fox]

ตุลย์มาเวิ่นจริงๆ

[TanyaPuech]

   สู้ๆตุลย์

[nekko]

เอาใจช่วยน้องกระต่ายเด้อ


ขอบคุณมากคะ

[river]

ตุลย์เป็นเหมือนเจ้ายู่ยี่ไปแล้ว
รอจะงาบขนมปังอย่างเดียวเลย

[Nus@nT@R@]

ตุลย์,,นายเวิ่นจริงๆ ฮ่าๆๆ

[Acacha]

555+ พยายามเพื่อให้มีขนมปังกินตลอดชีวิต 
ตุลย์สู้ๆ 

[BAKA]

กระต่ายเวิ่นจริงๆด้วย...
ฮาาา

[mutyamania]

อิ๊อ๊างงงงง  เพ้อก็เป็นด้วยนะพ่อคุณ  อะไรหวาน ๆ ก็หัดงัดออกมาใช้บ้าง  ซื่อบื้อทื่อมะลื่อเหลือเกิน  ใครมันจะไปเก็ท  พวกศิลปินน่ะเค้าชอบอะไรที่มันเข้่าใจยาก ๆ เฟ้ย  รู้ว่าปอนด์มันเยอะ  แกก็ต้องเยอะกว่ามันถึงจะเอาอยู่....แหม๊  เก่งแต่บังคับ  กดเช้ากดเย็น  ใครเค้าจะไปอินกับรักของแกยะไอ้หื่น!!!!!!


แต่ถ้าเป็นเชล.....ป่านนี้มีลูกเป็นคอกไปละ....เพราะเชลมันใจง่าย  เอิ๊ก ๆ ๆ

[Zam_Zammy]

ตอนนี้น่ารักอ้ะ แอร๊ยยยยยย ถึงคุณนิจะว่ามันไม่มีอะไรมาเวิ่นเฉยๆก็เหอะ
แต่ได้รู้มุมมองกระต่ายบ้างเเล้วว่าจริงจังเป็นเหมือนกันนะนั่น นึกว่าหลงอย่างเดียว 
น่าร้ากกกกกกกกกก บวกเป็ดไปก่อนน้า +1 ยังไมได้อ่ะ ถ้าได้แล้วจะมากระซวกให้ทีเดียวเลย
ขอบคุณค้าา มาบ่อยๆถี่ๆเลย
 

[rmlab]

เป็นกำลังใจให้กระต่ายตุลย์
ได้เป็นที่รักของพระจันทร์ในเร็ววันนะ

[เฉาก๊วย]

กระต่ายหลงพระจันทร์จนเพ้อเลยแฮะ โถๆๆๆๆๆ   

[yeyong]

กระต่ายเพ้อ
ก็ตอนแรกทำกับเขาไว้เยอะ
พอตอนนี้ก็ต้องใช้เวลาล่ะ ยิ่งปอนด์มันเจ้าชู้ซะขนาดนั้น

[debubly]

speak ไปเลยยยย

[R@!nY~==~N!GhT]

คงต้องเพิ่มอะไรเข้ามาอีกสักอย่าง
เพื่อที่จะให้ขนมปังได้รู้ว่ากระต่ายจะกินได้แค่ขนมปังปอนด์เท่านั้น
 

[cheyp]

ท่าทางตุลย์จะเป็นเอามาก
อืม แต่ไหนๆก็รู้ใจตัวเองแล้วว่าชอบกินขนมปัง ก็สู้ๆน้า

อยากเห็นฉากตุลย์จีบปอนด์ จะดุเด็ดเผ็ดมันตามนิสัย
หรือจะน่ารักน่าหลงขนาดไหน ติดตามค่ะ

[wanmai]

ตามทันละ

แหม~เห็นชื่อตอน โอ๊ย โอ๊ย แอบหวั่นใจ ที่แท้แค่ชื่อเพลงนี่เอง

พี่ตุลย์อ่ะเขาเขินนะตัวมาให้บงให้เบอร์เขา งุงิ

[yuyie]

  อ่านแล้วหนุกดี

[i-love-you]

เพ้ออออ   555+

[๛ナーリバス๛]

☻ตอนที่ 22 ☺
    ไอ้วอกขี้วีนกว่าที่คิด เมาแล้วเหวี่ยงนี่หว่า... เพิ่งจะรู้...

   จะว่าไปผมก็มักจะรู้อะไรสายไปเสมอแหละ กว่าจะรู้ก็ทำผิดไปแล้วตั้งหลายอย่างจนไม่รู้จริงๆ ว่าจะกู้คืนสถานการณ์อย่างไรได้

    ปกติตอนอยู่ริมทาง ถ้าไม่สั่งเรดก็แบล็กครับซึ่งผมก็เห็นว่ามันเคยดื่มได้ ไม่ได้โวยวายอะไรแถมมันยังคอแข็งอีกต่างหาก ครั้งแรกที่ตั้งใจจะมอมเหล้ามันก็เล่นเอาเหนื่อยเพราะหมดไปหลายกลม (แต่หลายคนช่วยกันดื่มนะ) แต่มาที่นี่เปลี่ยนแปลงลองกิน B ดู (ชื่อย่อเหล้าที่มันแพ้) ก็ไม่ได้กินมานานแล้ว ใครจะไปรู้ว่ามันกินไม่ได้ แล้วตอนสั่งก็นั่งอยู่ด้วยกัน กินได้หรือไม่ได้ก็ไม่บอกเองนี่นา

   ไม่ใช่ไม่อยากง้อ เพียงแค่ง้อใครไม่เป็นเท่านั้นเอง...   

   ตอนนี้ก็เลยคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไร ทำอะไรให้มันหายโมโห นอกเสียจากนั่งเงียบเป็นเป่าสากปล่อยมันนอยด์ให้พอใจ เดี๋ยวก็คงหายไปเอง  แต่ท่าทางรายนี้จะนอยด์นานกว่าที่คิดเพราะแม่งนั่งหน้าบูดเป็นตูดเป็ดอยู่นาน ไม่ว่าเดฟจะชวนคุยอะไรก็หน้ามุ่ยอยู่อย่างเดียว จนกระทั่งสลิปใบนั้นหล่นลงมานั่นแหละมันถึงเลิกทำหน้ามู่ทู่เป็นหน้าสนใจ สงสัย...

      
   อยากจะกลืนกินเธอทั้งตัวไม่อยากเหลือไว้ให้ใครได้กลิ่น
    อยากได้ยินเพียงเสียงของเธอ เพรียกบอกรักเพ้อถึงฉันผู้เดียว

    ตอนเขียนก็ไม่ได้คิดอะไรนะ แค่รู้สึกว่าเนื้อเพลงมันตรงใจดีก็เท่านั้น

    กดอารมณ์ทนไปไม่ไหว ใจมันหวิววาบ ไม่เจอคงขาดใจ....

   ก็อย่างที่รู้ๆ กันว่ามันเป็นคนเสียงเพราะ เวลาร้องเพลงอะไรแล้วมันทำให้อินจริงๆ และก็ไม่แปลกที่จะรู้สึกอยากทำตามเนื้อเพลงนั้นขึ้นมา ถึงได้เขียนเนื้อร้องใส่กระดาษแล้วเอาแนบไปกับติ๊บเพื่อบอกความในใจพร้อมทั้งเนียนลวนลามพอหอมปากหอมคอ แต่ก็ไม่ได้คิดหรอกว่าข้อความที่อยากให้มันได้อ่าน “แค่คนเดียว” จะต้องมาวนรอบโต๊ะให้คนอื่นได้รับรู้ไปด้วย

   จะบอกว่าอายก็ไม่ได้อายหรอก ก็แค่ความรู้สึกบางอย่างก็อยากให้รู้กันแค่สองคน...

   กระดาษใบนั้นวนกลับมายังเจ้าของเดิมอีกครั้งในเวลาต่อมา สีหน้านิ่งตอนอ่านข้อความของมันทำเอาผมใจเต้นระทึกไปด้วย ไม่รู่ว่าตื่นเต้นทำไมและลุ้นอะไรอยู่ แต่ก็แอบหวังเหมือนกันว่ามันอาจจะอ่านแล้วซึ้งใจจนหายโกรธอะไรเทือกนั้น แต่กลับผิดคาด ทันทีที่อ่านข้อความจบมันก็หลุดหัวเราะซะเฉยๆ

      “พรืด.... อุ๊บ.... ฮ่าๆ”

      โอ๊ย... โอ๊ย.... กูจะบ้า

      ที่เขียนนี่ให้ซึ้งนะไม่ใช่ให้ขำ ไอ้หมอนี่ ภูมิต้านทานความโรแมนติกสูงหรือไงวะ

   “เน่าได้อีก” มันเงยหน้าจากเศษกระดาษแผ่นนั้นแล้วหันมามองหน้าผมด้วยรอยยิ้มกวนๆ  ซึ่งมองแล้วดีกว่าตอนหน้าบูดเป็นไหนๆ

    ช่างเถอะเนอะ ถึงมันจะไม่ได้ซึ้งอะไร แต่ถ้าทำให้อารมณ์ดีได้ก็ถือว่าบรรลุจุดประสงค์ไประดับหนึ่งแล้วล่ะ

   “อ่ะคืน...” ผมชะงักมองหน้าที่ยังยิ้มค้างของมันอย่างไม่เข้าใจ “คราวหลังก่อนจะให้ติ๊บก็ดูดีๆ ก่อนสิว่ามีอะไรติดมาหรือเปล่า ดูสีหน้าแต่ละคนสิเหวอไปตามๆกัน คงเข้าใจผิดหมดแล้ว”

   มันหัวเราะแล้วหันไปมองคนนั้นคนนี้ที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เพราะบังเอิญรู้กันหมดแล้วว่าผมกำลัง “จีบ” มัน แต่เจ้าตัวกลับทำเหมือนเป็นเรื่องเข้าใจผิดไป ทำเอาสาวๆ ในโต๊ะทำหน้าเสียดายกันยกใหญ่ แม้แต่ผมเองยังเสียความรู้สึกเลยที่ได้ยินอย่างนั้น

   ก็รู้อยู่หรอกนะว่ามันไม่ได้ง่าย แต่ไม่คิดว่ามันจะเข้าใจอะไรยากขนาดนี้ อะไรที่ทำลงไป มันไม่แตกต่างอะไรกับการส่องไฟขึ้นฟ้าเลย

   เฮ้อ... ถอนใจโดยไม่ตอบอะไรและไม่ได้ยื่นมือไปหยิบกระดาษนั้นคืน

   “หรือมึงตั้งใจจะฝากไปให้ใคร เด็กที่ริมทางป่ะ?” นอกจากจะไม่รับความรู้สึกที่ส่งไป กลับจะส่งให้คนอื่นอีกต่างหาก ทั้งๆ ที่มันน่าจะรู้ว่าผมไม่มีใคร ไม่เคยมองใครอื่นเลยมานานหลายเดือนแล้ว

   ใบหน้าขี้เล่นกับน้ำเสียงเพราะๆ ที่เคยฟังแล้วรู้สึกดีมาตลอดในตอนนี้กลับทำให้หงุดหงิดอย่างประหลาดจนต้องกระตุกกระดาษแผ่นนั้นคืนอย่างรวดเร็ว ทำหน้าเรียบๆ ไร้อารมณ์ใส่มันก่อนจะบอกไปว่า

   “ไม่เป็นไร เอาไว้วันหลังกูจะหาโอกาสให้เขาด้วยตัวเอง!!”

   มันพยักหน้าเข้าใจ ใบหน้ายังมีรอยยิ้มดังเดิม ยักไหล่ไม่แคร์เลยสักนิด
    


   หลังจากมันกลับมาอารมณ์ดี (รึเปล่า?) เพราะทำให้ผมอารมณ์เสียได้ ประกอบกับผมสั่งเหล้าขวดใหม่มามันก็เริ่มจะสนุกขึ้น ดื่มเหล้าเคล้าต้มข่าไก่ไปอย่างเมามันจนผมว่ามันเริ่มจะไม่ไหวแล้วแหละ ก็เล่นหน้าแดงเถือกแถมตอนเดินไปห้องน้ำแต่ละทีก็โซซัดโซเซน่าดูเลยนี่

   รอบล่าสุดมันหายไปนานเกินจนน่าเป็นห่วง ผมเลยเดินตามไปที่ห้องน้ำเพราะกลัวจะหกล้มกลิ้งโค่โร่หมดสภาพอยู่ที่ไหนสักแห่ง แต่ที่ไหนได้มันกลับไปยืนเมมเบอร์หนุ่มอยู่หน้าห้องน้ำ ผมส่ายหน้ากับความเจ้าชู้ของมันก่อนจะสืบเท้าเข้าไปหา

   “มัวทำอะไรอยู่ กูจะกลับแล้วนะ” ผมบอกมันด้วยเสียงเข้มๆ แสดงความไม่พอใจเล็กน้อย

   “มึงจะกลับก็เรื่องของมึงสิ เกี่ยวอะไรกับกูล่ะ?”  มันเงยหน้ามาทำหน้ากวนตีนใส่ผม ผมจ้องหน้ามัน พยายามสะกดอารมณ์ไม่ให้หงุดหงิดมากขึ้นไปกว่านี้

   “...ถ้ารีบกลับก็ไม่เป็นไรครับ เอาไว้วันหลังผมค่อยโทรหาก็ได้” เด็กหนุ่มหน้าหวานที่ยืนอยู่กับมันบอกก่อนจะหลบฉากเพราะคงเห็นบรรยากาศมาคุที่เริ่มก่อตัวขึ้นจากใบหน้าบึ้งๆ ของผมแต่ฝ่ายเดียว

   “ครับ... แล้วเจอกัน” มันหันไปส่งยิ้มสะกดใจสาว (และหนุ่ม) ราวกับเห็นผมเป็นอากาศธาตุจนผมเลือดขึ้นหน้า

   “นี่มึงเข้าใจที่กูพูดบ้างหรือเปล่าเนี่ย!!” เผลอตัวตะคอกใส่หน้ามันเสียงดัง

   “แล้วมึงพูดอะไรล่ะ?” มันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้น่าหมั่นไส้กลับมา

   “พูดว่ากูนอกจากกูแล้ว มึงห้ามไปยุ่งกับคนอื่นอีกไง”

   “เท่าที่จำได้ มึงห้ามไม่ให้กูนอนกับคนอื่นไม่ใช่เหรอ? แต่เท่าที่มึงเห็นกูก็ไม่ได้ไปไหนกับใครนะ ก็แค่แลกเบอร์เฉยๆ มึงจะโมโหทำไม”

   “ถ้ามึงยังมีเบอร์เขาอยู่ ตอนนี้ไม่ แต่อีกหน่อยมึงก็ต้องไป” ผมเดาล่วงหน้า คนอย่างมัน... คนอย่างมัน แหงอยู่แล้วแหละ

   ไม่พูดพร่ำทำเพลงผมรีบดึงโทรศัพท์มันขึ้นมาดูเบอร์ที่โทรเข้าออกล่าสุด และลบทิ้งทันที มันไม่ได้รั้นจะแย่งมือถือคืนไป แต่ยืนมองผมกำจัดเบอร์หนุ่มของมันต่อหน้าต่อตา มีเพียงเสียงบ่นประปอดกระแปดเบาๆ ว่า

   “ไอ้ขี้โกง เอาเปรียบ เห็นแก่ตัว” ผมขมวดคิ้วมองหน้ามันงงๆ

   “อะไรของมึง”

   “ทีกูล่ะไม่ได้ แล้วทีมึงอ่ะ ยังแจกเบอร์สาวได้เลย”

   “สาวไหน ตอนไหน กูยังไม่ได้แจกเบอร์ใครเลย”

   “ตอนนี้ยัง แต่ต่อไปก็ไม่แน่ หาโอกาสอยู่ไม่ใช่เหรอ?...”

   .......กา.......
   ........กา........


   เกิดความเงียบขึ้นในบัดดลในขณะที่ผมกำลังประมวลผลกับคำพูดของมัน ล้วงเศษกระดาษที่มีสภาพยับยู่ยี่เนื่องจากขยำยัดลงในกระเป๋าหลังเมื่อครู่นี้ขึ้นมา

   “หมายถึงใบนี้น่ะนะ?” ผมถามย้ำเพื่อความมั่นใจเมื่อมันไม่ปฏิเสธแต่ยังทำหน้ามุ่ยแล้วต้องคลี่ยิ้ม “มึงคิดว่ากูจะให้ใครล่ะ”

   “จะไปรู้ได้ไง เด็กเสิร์ฟสวยๆ น่ารักๆ ออกเยอะแยะ” มันพูดเหมือนไม่สนใจใบหน้านิ่งเรียบนั้นเหมือนพยายามกักเก็บความรู้สึก...

   “มึงหึงกู” ผมพูดขึ้นมาลอยๆ ทั้งดีใจและแปลกใจระคนกัน

   “เชี่ย อย่าหลงตัวเอง” มันเงยหน้าขึ้นด่าหน้ายักษ์

   “ก็ได้ กูจะคิดซะว่าที่มึงแจกเบอร์ประชดกูนั่นเป็นแค่การบริหารเสน่ห์เฉยๆ ถ้าจะทำให้มึงสบายใจขึ้น”

   “สัด!! ไม่ก็คือไม่อย่าขี้ตู่” อีกฝ่ายยังปฏิเสธเสียงแข็ง

   “เออ...ไม่ก็ไม่...ถามจริงเถอะ มึงนึกไม่ออกหรือไงว่ากูอยากให้เบอร์ใครอ่ะ”   

   “ขี้เกียจเดา จะบอกก็บอกมา จะได้อาสาเป็นพ่อสื่อให้ ถ้าไม่บอกก็ไม่อยากรู้หรอก ยังไงหน้าอย่างมึงอ่ะถ้าจะจีบใครก็มีโอกาสเยอะแยะ” มันกลับไปหน้านิ่งได้อย่างเดิม เห็นแล้วก็นึกขำ

   ผมไม่ได้หลงตัวเองหรอก ก็แค่มองโลกในแง่ดี

   ต่อให้ตอนนี้ยังไม่สามารถเรียกว่ารักได้ แต่อย่างน้อยมันก็ต้อง “แคร์” ผมบ้างอยู่ดี เพียงแต่ปากแข็งก็เท่านั้น

   “ก็จริง... กูมีโอกาสเยอะแยะ แต่ไม่ได้ทำสักที วันนี้เป็นวันดี กูถือโอกาสนี้ “จีบมึง” ซะเลยแล้วกัน” ผมขยับกายเข้าไปหาระหว่างที่มันยังยื่นนิ่งเหมือนตกใจอะไรสักอย่างอยู่ ยัดกระดาษใบเดิมใส่มือมันแล้วกระซิบ...

   “โทษนะที่ยับไปหน่อย...แต่ให้เขียนให้มึงใหม่ กูรอไม่ไหวแล้วจริงๆ”   

.........................

   ตอนนี้แอบสั้น แบบว่าที่จริงต้องยาวกว่านี้ แต่พอแต่งมาถึงประโยคสุดท้าย....
   นิอิ่มสุขกับตรงนี้จนฟูฟ่อง... ล่องลอย เคลิ้ม... ฮาๆๆ

    โอย...ทำไมหวาน...หวานแบบนี้ไม่ใช่ตุลย์แล้ว.....(บางอาจคิดว่ามันหวานตรงไหน แต่สำหรับนินี่คือหวานที่สุดของมันแล้ว)

   ไม่รู้ว่าคนอ่านจะรู้สึกแปลกๆ กับตุลย์เวอร์ชั่นนี้หรือเปล่า ที่จริงมันเป็นแบบนี้มานานแล้วนะ แอบตกเป็นเบี้ยล่าง “ทาสในเรือนใจ” ของปอนด์เบาๆ   

   กำลังเขียนอะไรหวานๆ อยู่ เดี๋ยวถ้าไป “รอด” พรุ่งนี้จะมาต่อให้อีกนะ

[rmlab]

หวานมาก ๆ ค่ะพี่ตุลย์
บอกได้คำเดียวเลยว่า "รักเลยล่ะ"

[none_ny]

มาเม้นท์แบบเงียบ ๆ อิอิ

[harumi]

 

[lucifel]

สุดท้ายที่เขียนไปก็ไม่เสียเปล่า